Ανοιχτή επιστολή -καταπέλτης κατά της "κυρίας" Λαγκάρντ απο το γιατρό Σωτηρόπουλο Σωτήριο !

Γράφει ο γιατρός κ. Σωτηρόπουλος Σωτήριος

ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗΝ ΘΡΑΣΥΤΑΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΗ ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΑΣΚΟΛ…

Κυρία Λαγκάρντ, τώρα θυμηθήκατε το πάμπτωχο χωριό του Νίγηρα που επιθυμείτε έτσι και χειρότερα να γίνει το χωριό της Ελλάδας;

«ύβρις τε βιη τε σιδήρεων ουρανόν ίκει»

ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ 329

«αυθάδης βία πηγάζουσα εξ υπερβολικής δυνάμεως

ή εκ πάθους αναίδεια, αλαζονεία, προπέτεια» (βλ. λεξικό Liddel Scott).

ΜΙΚΡΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ της κ. Λακάρντ στο  GUARDIAN

«…..Εξαιρετικά αυστηρή απέναντι στους Έλληνες εμφανίζεται η επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σε συνέντευξή της στην εφημερίδα Γκάρντιαν.

Σε ερώτηση εάν κάθε φορά που κοιτάζει τα ελληνικά δημοσιονομικά στοιχεία και απαιτεί μέτρα επιλέγει να αγνοήσει το γεγονός ότι κάποιες γυναίκες δε θα έχουν πρόσβαση σε μαία για να γεννήσουν, ασθενείς δεν έχουν φάρμακα που είναι απαραίτητα για να ζήσουν και ηλικιωμένοι πεθαίνουν μόνοι χωρίς φροντίδα, απαντά ότι σκέφτεται περισσότερο τα παιδιά σε κάποιο χωριό του Νίγηρα που πηγαίνουν σχολείο μόνο δύο ώρες την ημέρα, μοιράζονται μία καρέκλα ανά τρία, την ώρα που θέλουν πολύ να μορφωθούν. «Πιστεύω ότι αυτά τα παιδιά χρειάζονται ακόμα περισσότερη βοήθεια από τους ανθρώπους στην Αθήνα», λέει η κα. Λαγκάρντ.

Συμφωνεί με την παρατήρηση της δημοσιογράφου ότι ακούγεται σαν να λέει στους Έλληνες και σε άλλους Ευρωπαίους ότι πέρασαν καλά αλλά τώρα είναι η ώρα να πληρώσουν. «Σωστά, ναι», απαντά η κα. Λαγκάρντ..»

(Συνέντευξη στην αγγλική εφημ.ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ)

            Αξιότιμη «Κυρία» Λαγκάρντ

            Είμαι ένας Έλληνας πολίτης (υποθέτω ότι η παιδεία σας, σας επιτρέπει να γνωρίζετε την βαθύτερη έννοια και σημειολογία των δυο αυτών λέξεων), ελεύθερος άνθρωπος και ανήκω σε εκείνους που πιστεύουν στα ιδεώδη της Κοινωνικής και Ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Οικολογικών και Ειρηνιστικών Κινημάτων (ελπίζω κατανοείτε) και προτιμώ να είμαι εκτός των στενών κομματικών τειχών της χώρας μου, πλην ασκώ το αναφαίρετο δικαίωμά μου να ψηφίζω στις εθνικές εκλογές. Όπως καθιέρωσαν από αρχαιοτάτων χρόνων οι δικοί μου πρόγονοι που δίδαξαν την δημοκρατική ψήφο στους δικούς σας προγόνους (και στις 17 Ιουνίου θα ξαναψηφίσω, αν το επιτρέψετε εσείς βέβαια).

 Μάλιστα τολμώ να σας πω, ότι ανήκω σε εκείνους τους πολλούς Έλληνες γονείς (με 4 παιδιά) που σπούδασα 22 ολόκληρα χρόνια, εργάστηκα σκληρά επί 36 συναπτά έτη, πληρώνω και με το παραπάνω τους φόρους μου και εφαρμόζω το Σύνταγμα της χώρας μου.  Κατάγομαι από ένα χωριό της ορεινής Ηλείας (παρόμοιο σε ιστορία και ομορφιά, σαν αυτό του Νίγηρα της Αφρικής που επικαλείσθε), παιδιόθεν αγωνίζομαι – όπως και πολλοί συνέλληνες- για την δημοκρατία, την ειρήνη και την επικράτηση των παναθρώπινων αξιών που θέσπισαν  και πάλι οι δικοί μου πρόγονοι και τίμησαν, εμπέδωσαν και διέδωσαν στην οικουμένη οι δικοί σας πρόγονοι το σωτήριον και φωτεινόν έτος 1879 (σας το υπενθυμίζω, μήπως και το έχετε ξεχάσει, εκεί στους δαιδάλους του αδηφάγου Μινωϊκού Ανακτόρου του ΔΝΤ, όπου τελευταίως βασιλεύετε «ελέω Θεού» της Αγοράς, και καλείτε το δικό σας σύγχρονο  Μινώταυρο, να καταβροχθίσει τα θαλερά και άλκιμα νιάτα των Αθηναίων)…

            Μακρηγόρησα για την ταπεινότητά μου (μπροστά στο άπειρο μέγεθος της υμετέρας Μεγαλειότητος), όμως θέλω να προσθέσω ακόμη ότι από δεκαετίας και πλέον από τον γλίσχρο μισθό μου (1300 Ευρώ μηνιαίως, έναντι των αντίστοιχων 4000 Ευρώ που ελάμβανε ο συνάδελφός μου και συμπατριώτης σας Γάλλος) ως ιατρού  του Ελληνικού Δημοσίου, υιοθέτησα μέσω της  Αction Aids ένα παιδάκι σε χωριό της Νότιας Ινδίας (κάτι ανάλογο με αυτό του Νίγηρα που μνημονεύετε) στέλνοντας τώρα και 10 χρόνια αδιαλείπτως (και σήμερα ακόμη) 264 Ευρώ το χρόνο, για να μαθαίνει γράμματα ο υιοθετημένος «γιος» μου SUNIL MAN IHG …

            Α!, ξέχασα κάτι τελευταίο. Ανήκω συνειδητά, στο καταραμένο (καθ΄ υμάς) αντιμνημονιακό μέτωπο της πατρίδας μου.

Και τώρα έρχομαι στην ουσία της Επιστολής μου.

Αξιότιμη, θρασύτατη, αναιδέστατη και προκλητική «Κυρία» Λαγκάρντ

Μας έγινες πολύ γνωστή τα τελευταία δύο χρόνια. Πριν ακόμη εγκατασταθείτε στο αδηφάγο Μινωϊκό Ανάκτορο του ΔΝΤ, σας παρακολουθούσαμε με τα προσεγμένα συνολάκια σας υψηλής ραπτικής, κυρίως όμως με εκείνα τα πάσης φύσεως κασκόλ όπου κυριαρχούσε το κόκκινο χρώμα, ως άλλος «πιονέρος» της πάλαι ποτέ Σοβιετίας ή ένας από τους μαχητές «βενσερέμος» της Λατινικής Αμερικής… Σήμα κατατεθέν πλέον της εν γένει συμπεριφοράς σας στο προσφιλές σπόρ που επιδεξίως επιδίδεσθε, αυτού δηλ. «του μαστιγίου και του καρώτου»… Δεν σας κρύβω ότι οι συμπατριώτες μου, γνήσιοι απόγονοι του Αριστοφάνη, σας έχουν προσάψει και το προσωνύμιον: «νερόκοτα» (λεξ.= υδρόβιον πουλί, αρχ. Ράλλος η φίλυδρος)…

Αυτά, μέχρι που δώσατε την ανωτέρω συνέντευξη στον ΓΚΑΡΝΤΙΑΝ, και θίξατε «Κυρία» μου τις πλέον ευαίσθητες χορδές του μέσου Έλληνα πολίτη (σας βεβαιώ ότι εδονήθησαν όχι μόνον οι χορδές όλων των Αντιμνημονιακών συμπατριωτών μου που αποτελούν την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας, αλλά και ολίγων φίλων σας Μνημονιακών, θυμάτων της «μαύρης» προπαγάνδας. Έμειναν μόνο θαυμαστές σας  οι ελάχιστοι «λαδιάρηδες» της μίζας και της αρπαχτής (έτσι τους λέμε εμείς).

Και επειδή όλοι οι Έλληνες διάβασαν όλη τη συνέντευξή σας, μένουν ενεοί και πλήρεις ανάμικτων συναισθημάτων οργής, αγανάκτησης, θλίψης, οδύνης, οίκτου και άλλων τινών που εσείς αδυνατείτε να κατανοήσετε, σας λέμε εν τάχει και επιγραμματικά:

·         Προς τι τα κροκοδείλια δάκρυα για τα φτωχά παιδάκια του Νίγηρα που εσείς και οι όμοιοί σας τα ρίξατε στον Καιάδα της φτώχειας και της εγκατάλειψης;

·         Τώρα ψυχοπονέσατε τα παιδάκια του Νίγηρα και όλων των καταφρονεμένων όπου γης, τα οποία όσα γλίτωσαν από τα σκλαβοπάζαρα και γκέτο της Δύσης τα αφήσατε εσείς και οι όμοιοί σας, να μένουν εκεί καταδικασμένα στην πείνα, τη ανέχεια και τον αργό θάνατο;

·         Τώρα θυμηθήκατε τα παιδάκια του Νίγηρα (και του κάθε Νίγηρα) και όχι τότε που εξοπλίζατε τους γονείς τους (με το αζημίωτο, διαγουμίζοντας τους  παραγωγικούς πόρους της χώρας τους) με τα φονικά όπλα εναντίον των αδελφών τους; Τότε που τα ταΐζατε με μολυσμένο βιομηχανικό σκονόγαλα, τότε που δήθεν τα εμβολιάζατε με αλλοιωμένα και επικίνδυνα εμβόλια δίνοντας τη χαριστική βολή στη μίζερη ζωή τους; Τότε, τότε, τότε….

·         Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι πέρασε η εποχή της μεθοδευμένης προπαγάνδας της «ευλογίας» του ΔΝΤ, σήμερα που γίνεται γνωστή η απέραντη δυστυχία των λαών όπου πέρασε το άθλιο αυτό οικονομικό εγκληματικό μόρφωμα και άφησε αποκαΐδια στις χώρες, κλαυθμούς και οδυρμούς στους λαούς τους;

·         Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε «σκληρό καρύδι»; Και δεν ανεχόμαστε την προκλητική «ύβριν» με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου της Ομηρικής αυτής ρήσης (όπως ερμηνεύεται στη προμετωπίδα) που εκτοξεύσατε εναντίον μας με περισσή οίηση;

·         Δεν αντιλαμβάνεσθε ότι υποδεικνύοντας στους περήφανους Έλληνες τι να ψηφίσουν στις επικείμενες εθνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου, θα σας επιστρέψουν την «ύβρη» με την αδρή καθημερινή νεοελληνική έννοια του όρου; Και τότε το κόκκινο κασκόλ σας, ίσως θα σας χρειαστεί  για να ξεπλύνετε την ντροπή και την ανομία σας.

Με εννοήσατε; Αν όχι, οψόμεθα…

Ένας απλός Έλληνας πολίτης

Σωτήρης Σωτηρόπουλος

(ιατρός, εκδότης του Ιστορικού-Λαογραφικού περιοδικού «ΔΙΒΡΗ» και πρόεδρος της Κίνησης Πολιτών «ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΑΝΑΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ» - Τηλ 6972295293, e-mail: sotxsot@gmail.com)

Σημείωση δική μου: Ευχαριστώ το γιατρό κύριο Σωτήρη Σωτηρόπουλο για την επιστολή που μου εστειλε -κατά της "κυρίας" Λαγκάρντ -και για την αδειά του να την δημοσιεύσω, με την βεβαιότητά μου οτι δεν θα υπάρξει ούτε ενας Ελληνας- πολίτης που δεν θα συμφωνήσει μαζί του !

Ι.Β.Ν.

Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος !

Αγιος Ιωάννης ο Ρώσσος

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Πατρίδα του η Ν. ΡΩΣΣΙΑ (Ουκρανία)
Σαν πιθανότερη χρονολογία της γέννησής του είναι το έτος 1690. Και τούτο γιατί στους πολέμους που άρχισαν το 1711 και τελείωσαν το 1718 είναι στρατιώτης του Τσαρικού Στρατού του Μεγάλου Πέτρου της Ρωσσίας. Τα Τουρκικά στρα­τεύματα ήσαν ακατάβλητα, βάδιζαν από νίκη σε νίκη, είχαν σπείρει τον τρόμο σ' όλα τα έθνη. Στρατιώτης ο Όσιος Ιωάννης μάχεται για να υπερασπισθεί την πατρίδα του, τη Ρωσσία. Γαλου­χημένος με τα νάματα της Ορθοδοξίας από τους Χριστιανούς γονείς του, τον συγκλονίζει η φρίκη του πολέμου, τα χιλιάδες παλληκάρια, γυναικόπαιδα, γέροι που κείτονται νεκροί στο πέρασμα της λαίλαπας, της πολεμικής μανίας των εχθρών.

Στις μάχες για την ανακατάληψη του Αζώφ με χιλιάδες άλλους συμπατριώτες του, αιχμαλωτίζε­ται και οδηγείται στην Κωνσταντινούπολη. Απ' εκεί στο Προκόπιο, κοντά στην Καισάρεια της Καππαδοκίας της Μ. Ασίας, στην κατοχή ενός Αγά που διατηρούσε στρατόπεδο των Γενιτσάρων.

Βασανίζεται να αρνηθεί το Χριστό

Καταδικασμένος ψυχολογικά στην περιφρόνη­ση και το μίσος των Τούρκων, είναι ο «κιαφίρ», ο «άπιστος» που του αξίζουν σκληρά βασανιστήρια. Και τον χτυπούν με χοντρά ξύλα ραβδιά, τον κλω­τσούν, τον φτύνουν, του καίνε τα μαλλιά και το δέρμα της κεφαλής του με πύρινο τάσι. Τον πετούν στις κοπριές του σταύλου και τον υποχρεώνουν να ζει με τα ζώα.

Απαντά στα βασανιστήρια

Υπομένει όλα τα βασανιστήρια με καρτερία και αξιοθαύμαστη γενναιότητα. Λάμπει ο αδαμάντινος χριστιανικός του χαρακτήρας. Σαν τον ήλιο λάμπει ο υπέροχος εσωτερικός του κόσμος που ολόκληρος από τα παιδικά του χρόνια είναι δοσμένος στο Χριστό. Στους ξυλοδαρμούς, στις βρισιές και στις κλωτσιές των Τούρκων, απαντά με τα λόγια του Παύλου: «ποιος μπορεί να με χωρίσει από την αγάπη του Χριστού μου; Θλίψις ή στενο­χώρια ή διωγμός ή γυμνότης ή αιχμαλωσία;». Έχω πεποίθηση, πίστη και αγάπη στον Κύριό μου Ιησού Χριστό τον Μονογενή Υιό του Θεού μου και τίποτε απ' όλα τα δεινά, δεν θα με χωρίσει από την αγάπη Του.

Σαν αιχμάλωτος υπακούω στις προσταγές σου, στις δουλικές εργασίες. Σαν Το Χριστό δεν σε έχω αφέντη, «πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή άνθρώποις». Ενθυμούμαι το αγκάθινο στεφάνι, τους εμπτυσμούς, τους κολαφισμούς, τα ραπίσματα και αυτόν τον σταυρικό θάνατο και είμαι πρόθυμος να υποστώ και εγώ τα μεγαλύτερα και δεινότερα βάσανα και αυτόν τον θάνατον, τον Ιησού μου όμως δεν τον αρνούμαι.

Δέχεται ο Όσιος Ιωάννης τους σκληρούς όρους της μαρτυρικής ζωής, τα βασανιστήρια, τη διαμο­νή με τα ζώα στο σταύλο που του θύμιζε, όπως έλεγε, το σταύλο της Βηθλεέμ· τις ασκήσεις, νηστείες, αγρυπνίες, προσευχές σε τέτοιο βαθμό, που δαμάσθηκε η θηριωδία των Τούρκων και έκπληκτοι τον ονομάζουν «βελή», άγιο.

Σε συνεστίαση Τούρκων αξιωματούχων θαυμα­τουργικά έστειλε με Άγγελο Κυρίου φαγητό σε χάλκινο πιάτο από το Προκόπιο της Μ. Ασίας στην Μέκκα της Αραβίας και ο Τούρκος Αγάς το έφαγε εκεί ζεστό. επιστρέφοντας έδειξε το πιάτο με το οικόσημο στους αξιωματούχους τρεις μήνες μετά. Το θαύμα αυτό που έγινε από τον Όσιο κατά παραχώρηση του Κυρίου, σταμάτησε το μίσος και την αδιάλλακτη μανία των βασανιστών του. Η πνευματική και ηθική ακτινοβολία του εδάμασε την θηριωδία των Τούρκων.

Το τέλος

1730 Μαΐου 27. Ένα στήριγμα είχε σε όλους τους αγώνες του και μία παρηγοριά στην τραχειά ζωή των βασανιστηρίων. Κατέφευγε σε προσευχές, γονυκλισίες, αγρυπνίες και κοινωνούσε κρυφά από τους Τούρκους, τα Άχραντα Μυστήρια. Η Θεία Κοινωνία κάθε Σάββατο ήταν η μεγάλη του ξεκού­ραση και ανάπαυση. Τελευταία ημέρα, 27 Μαΐου του 1730, ειδοποίησε τον ιερέα και εκείνος του πήγε τη Θεία Κοινωνία μέσα σε ένα μήλο που το είχε κουφώσει. Κοινώνησε εκεί στο σταύλο για τελευταία φορά. Η πρόσκαιρη αιχμαλωσία του, η δεινή κακοπάθεια πήραν τέλος· ο θαυμαστός Όσιος Ιωάννης πέρασε στην αιώνια αγαλλίαση και μακαριότητα, μόλις πήρε τα Άχραντα Μυστήρια.

Ο ενταφιασμός

Οι ιερείς και πρόκριτοι Χριστιανοί του Προκο­πίου, με άδεια του Τούρκου πήραν το σώμα. Με συγκίνηση και δάκρυα μέσα σε βαθειά κατάνυξη και ευλάβεια- ο μέχρι χθες δούλος -αντιμετωπίζεται από Χριστιανούς - Τούρκους - Αρμενίους σαν αφέντης και δεσπότης. Σήκωσαν στον ώμο τους το πολύαθλο εκείνο σώμα, με θυμιατά και λαμπάδες, με ευλάβεια και προσοχή, το οδηγούν σε έναν τάφο στο Χριστιανικό κοιμητήριο, το ενα­ποθέτουν στη μάνα γη.

Θείο όραμα

Ο γέροντας ιερέας που κάθε Σάββατο άκουγε τον πόνο και τα βασανιστήριά του και του έδινε, τον κοινωνούσε τα Άχραντα Μυστήρια, είδε στον ύπνο του τον Όσιο Ιωάννη τον Νοέμβριο του 1733. Του είπε ο Όσιος πως το σώμα του έχει μεί­νει με τη χάρη του Θεού μέσα στον τάφο ακέραιο, ολόκληρο, αδιάφθορο, όπως το έβαλαν στον τάφο πριν 3 1/2 χρόνια. Να το βγάλουν και θα είναι μαζί τους ως ευλογία Θεού στους αιώνες. Μετά τους δισταγμούς του ιερέα, κατά θεία παραχώρηση, ένα ουράνιο φως φωτίζει τον τάφο του Οσίου σαν πύρινος στύλος. Οι Χριστιανοί άνοιξαν τον τάφο και ω του θαύματος! Το σώμα του Οσίου βρέ­θηκε ακέραιο, αδιάφθορο και μυρωμένο με αυτή τη θεία ευωδία που συνεχίζει να έχει μέχρι σήμερα. Με πνευματική ευφροσύνη και ευλάβεια σήκωσαν, πήραν στην αγκαλιά τους αυτό το θείο δώρο, το ιερό λείψανο και το μετέφεραν στο Ναό που αγρυπνούσε ο Όσιος! Από την ημέρα εκείνη, 273 τώρα χρόνια, μπήκε το ιερό σώμα στη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας του Χριστού.

Ο Οσμάν Πασάς καίει το Ιερό Λείψανο

Σε μία εσωτερική διαμάχη και σύρραξη μεταξύ Σουλτάνου και Ιμπραήμ της Αιγύπτου ο απεσταλμένος Πασάς του Σουλτάνου, Οσμάν, καίει το Ιερό Λείψανο για να εκδικηθεί τους Χριστιανούς. Το ιερό σώμα οι Τούρκοι το είδαν να παίρνει κίνηση στη φωτιά. Έντρομοι εγκαταλείπουν το ανίε­ρο έργο τους και φεύγουν. Την άλλη ήμερα μετά την αποχώρηση των Τούρκων οι Χριστιανοί ανασηκώ­νουν τις στάχτες και τα κάρβουνα και βρήκαν σκε­πασμένο ολόκληρο το ιερό σώμα. Δεν είχε πάθει τίποτε, ευλύγιστο και μυρωμένο, του έμεινε μόνο το μαύρισμα από τους καπνούς και το πύρωμα.

Τον τιμά όλη η Κεντρική Μ. Ασία (Καππαδοκία)

Όπως είδαμε ο Όσιος έζησε με εγκράτεια, αγνότητα, νηστείες, προσευχές, αρετές ξεχασμέ­νες για μας, δόξασε τον Θεό ανάμεσα σε αλλοδόξους και αλλοπίστους και ο Θεός του απάντησε δοξάζοντάς τον στον Ουρανό και στη γη. Μπρο­στά στην Λάρνακα που είναι το Άγιό του σώμα, παράλυτοι περπατούν, τυφλοί βλέπουν, δαιμόνια φεύγουν, άλλες ανίατες αρρώστιες θεραπεύονται.

Όχι μόνο Ορθόδοξοι, αλλά και Αρμένιοι, Δια­μαρτυρόμενοι και Τούρκοι αιχμαλωτίζονται από τα θαύματά του. Στην από­γνωση και τη δυστυχία τους, καταφεύγουν στον Όσιο. Η γλώσσα του Οσίου σιωπά αλλά δια­λαλούν τα θαύματά του. Κοιμάται το Ιερό Λείψανο, αλλά κηρύττουν την παρουσία του τα θαυμα­στά γεγονότα. Γίνεται εκεί μεγάλο προσκύνημα που δεσπόζει στην κεντρική Καππαδοκία.

1922 Καταστροφή της Μ. Ασίας

Η συμπαιγνία των Μεγάλων δυνάμεων, τα τρο­μερά λάθη των Ελλήνων όπλισαν τους Σελτζούκους Τούρκους του Κεμάλ Ατατούρκ και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνισμός της Μ. Ασίας. Παθιασμένοι οι Έλληνες σε Βασιλικούς και αντιβασιλικούς - Βενιζελικούς και αντιβενιζελικούς καίνε ο ένας το σπίτι του άλλου. Το Μέτωπο καταρρέει. Οι πολιτι­κοί της Αθήνας βγάζουν λόγους στα μπαλκόνια αντιμαχόμενοι για το ποιος είναι άξιος να κυβερ­νήσει! Ο Κεμάλ σφάζει σαν τα αρνιά τα παλληκάρια μας που τα έχει εγκλωβίσει στον Σαγγάριο ποταμό! Ένα εκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες νεκροί και αγνοούμενοι από τη συμφορά....

Μεταφορά του Ιερού Λειψάνου

Μέσα στη λαίλαπα της καταστροφής οι πρό­σφυγες που έχασαν τα πάντα, δύο χρόνια μετά την καταστροφή στην επίσημη ανταλλαγή των πληθυ­σμών Ελλάδος-Τουρκίας, πήραν το Ιερό Λείψανο, άλλα κειμήλια της Εκκλησίας και λιγοστά προ­σωπικά τους είδη και ξεκίνησαν για το δρόμο της ξενιτειάς. Από την Καισάρεια στη Μερσίνα. Από το λιμάνι της Μερσίνας με το πλοίο «Βασίλειος Δεστούνης» που ναυλώθηκε με έξοδα της οικοιας Παπαδοπούλου, απόγονοι του οποίου μένουν στην Ελευσίνα, μεταφέρεται στην Χαλκίδα. Παραμένει εκεί ένα χρόνο και το 1925 έφθασε στο σημερινό Νέο Προκόπιο.

Δημιουργία νέου Προσκυνήματος

Το 1930 θεμελιώθηκε ο Ναός που φιλοξενεί σήμερα το Ιερό Λείψανο. Στεγάσθηκε το 1951. Το 1962 από απλός προσκυνηματικός Ναός που ήταν, με σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας και της Πολι­τείας, υπογράφηκε νόμος βάσει του οποίου λει­τουργεί σαν «Ευαγές Ίδρυμα», με σκοπούς που καθορίζονται στη διάταξη λειτουργίας και διαχεί­ρισης αυτού. Ιδρύθηκαν δύο μεγάλοι ξενώνες. Ο ένας για δωρεάν φιλοξενία και ο άλλος με αντίτι­μο μικρό υπέρ των σκοπών του Ιδρύματος. Άρχισε η συντήρηση και λειτουργία 5 μεγάλων Ιδρυμάτων. Δύο Ορφανοτροφείων, ενός στη Χαλκίδα και ενός στη Νέα Αρτάκη, ενός Γηροκομείου στη Χαλ­κίδα, Οικοτροφείου σπουδαστών, παιδικών κατασκηνώσεων για 1.000 περίπου παιδιά κάθε θερινή περίοδο κ.ά. Το πενταμελές Διοικητικό Συμβούλιο, τα Συμβούλια όλων των Ιδρυμάτων με την προε­δρία σήμερα και την ευθύνη του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Χαλκίδος, Ιστιαίας και Βορείων Σποράδων κ. Χρυσοστόμου και με την συνδρομή όλων των πιστών φέρουν εις πέρας το μεγάλο αυτό πνευματικό και φιλανθρωπικό έργο.

Νέα πνευματική κολυμβήθρα

Ο Όσιος Ιωάννης είναι υπέροχο παράδειγμα για την «εν Θεώ» ζωή των ανθρώπων γιατί αποκαλύπτει με τα θαύματά του τη θεία δύναμη και μας καθοδηγεί να γνωρίσουμε ψυχικώς μια όντως άγια ζωή, ευεργετική για τον άνθρωπο. Δεν είμαστε μόνο γι' αυτή τη ζωή, αλλά ανήκουμε μάλλον στην μέλλουσα, την αιώνια, την ουράνια. Η ψυχή μας είναι αθάνατη, αιώνια.

Ο Όσιος Ιωάννης μεταλαμπαδεύει με τα θαύ­ματά του, στις ψυχές των πιστών, Ουράνιο φως, θεία δύναμη σε ζήλο και ενθουσιασμό, θεία δύνα­μη σε αυταπάρνηση και αυτοθυσία, δύναμη της ατομικής και κοινωνικής ηθικότητας και αυτοελέγ­χου, δύναμη η οποία υπερνικά τα δεσμά της ύλης και μεταθέτει τα βουνά των εμποδίων και δημιουρ­γεί τις μεγάλες νίκες στη ζωή, στους χαρακτήρες των ανθρώπων μεταλλαγές και αναγεννήσεις. Με τα θαύματά του ο Όσιος, με την νυχτοήμερη προ­σπάθειά του όπως αποκαλύπτει, ζει και κινείται και βοηθάει τον άνθρωπο να αποκτήσει την εσω­τερική ελευθερία, την ψυχική, που με την ακτινο­βολία της ζωογονεί άτομα και λαούς. Εκατοντά­δες χιλιάδες άνθρωποι κάθε χρόνο με δέος, με κατάνυξη, σιωπηλοί, περνούν μπροστά από το Ιερό του Λείψανο, το μέγα αυτό κειμήλιο της Ορθοδοξίας. Σε όλους δίνει την ζωογόνο αύρα της χάρης που έλαβε από τον δωρεοδότη Παντοδύνα­μο Θεό.

«Η Θεία Λάρναξ των Λειψάνων σου, Ιωάννη πάτερ Όσιε, Ιάματα πηγάζει τοις πιστοίς...»

Απολυτίκιον Οσίου Ιωάννου

Εκ γης ο καλέσας σε, προς ουρανίους Μονάς, τηρεί και μετά θάνατον αδιαλώβητον, το σκήνος σου Όσιε. Συ γαρ εν τη Ασία, ως αιχμάλωτος ήχθης, ένθα και ωκειώθης, τω Χριστώ, Ιωάννη. Αυτόν ουν ικέτευε, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Ήχος δ', προς το «Τη Θεοτόκω εκτενώς».

Τω Ιωάννη οι πιστοί νυν προσδράμωμεν, οι εν δεινοίς και συμφοραίς, και προσπέσωμεν, εν ευσέβεια κράζοντες, εκ βάθους ψυχής· Όσιε, βοήθησον, εφ' ημίν σοις ικέταις, πρόφθασον και λύτρωσαι της παρούσης ανάγκης· μη παραβλέψης δέησιν οικτράν των προσφευ­γόντων τη σκέπη σου, Άγιε.

Μεγαλυνάρια Οσίου Ιωάννου

Τους συναθροισθέντας τω σω ναώ, αοράτων πάντας, ορατών τε επιβουλής, ημάς τυραννούντων. δεόμεθα ρυσθήναι, υπό την σην αιγίδα θερμώς προσ­φεύγοντας.

Τα πεπυρωμένα βέλη εχθρού, βροτοκτόνου, πάτερ, απομάκρυνον αφ' ημών, ταις προς την Τριάδα, θερμαίς σου ικεσίαις, όπως ρυσθέντες, τούτων, σε μεγαλύνωμεν.

Τον αστέρα πάντες τον φαεινόν, τον εκ Προκοπίου, απαστράψαντα νοητώς, οσίων το κλέος, και Καππαδόκων δόξαν, τον θείον Ιωάννην ύμνοις τιμήσωμεν.

Αίτησαι ειρήνην παρά Θεού, πνευμάτων γαλήνην, μέχρι τέλους υπομονήν. ψυχών σωτηρίαν, ημίν τοις σοις ικέταις, τοις ευφημούσι πόθω τα σα θαυμάσια.

Πάσαι των Αγγέλων αι στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Αποστόλων η δωδεκάς, οι Άγιοι Πάντες, μετά της Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εις το σωθήναι ημάς.

Ήχος β'. 'Ότε εκ του ξύλου σε νεκρόν.

Δεύτε προσκυνήσωμεν, πιστοί, και μετ' ευλαβείας και πόθου κατασπαζόμενοι, λείψανον περίσεπτον και πανυπέρτιμον, Ιωάννου θεόφρονος, αγνίσωμεν χείλη, όμματα και μέτωπα, και ικετεύσωμεν, όπως και ημάς αξιώση, τέλους σωτηρίου και θείου, ταις αυτού προς Κύριον δεήσεσιν.

ΣΥΝΤΟΜΟΣ ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΡΩΣΣΟΥ

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΕΡΝΕΖΟΥ

Ευλαβική προσφορά των εκδόσεων «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

http://www.impantokratoros.gr/A61DB4E4.el.aspx

Αν η Κλωθώ το νήμα της μπερδέψει...Α. Πετρίδης !

Φωτογραφία:Απο το αρχείο μου

Στον πολυκύμαντο διάβα της ζωής

να μην γνωρίσει το αντάριασμα η ψυχή σου

και ας μην κοπεί το γέλιο της χαράς,

μακρυά απο λύπη νάναι οι στοχασμοί σου !
 

Μ΄ αν η Κλωθώ το νήμα της μπερδέψει

κι΄αλόη και χολή στο είναι σου σταλάξει

το όμορφό σου πρόσωπο ποτέ μην αγριέψει

και μέσα σου ο ρυθμός ποτέ να μην χαλάσει.
 

Με καρτερία πάντοτε προχώρει

γκρέμιζε, χτίζε, σα Θεός στο πέρασμά σου

και ενας καγχασμός για τη ζωή μας

ας ειναι το στερνό του πόνου ξεσπασμά σου !

Ανδρέας Πετρίδης

Παραλίμνι Κύπρου

Σημείωση δική μου:

Το ποίημά του αυτό δεν εχει εκδοθεί. Το δημοσιεύω ως ελάχιστο μνημόσυνο ..

ως ελάχιστο ευχαριστώ στον "κυρ-Αντρέα" που εφυγε απο τη ζωή, αλλά που αφησε σε οσους ειχαμε την τύχη και την τιμή να τον γνωρίσουμε, κανόνες λεβεντιάς και ήθους, καρτερίας και υπεροχής ....

Στο καλό κυρ-Αντρέα !

Ι.Β.Ντινόπουλος

Η βρύση στο Πετρωτό !

  

   Η Βρύση του Πετρωτού

 Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος
Φωτογραφίες Ιωάννης Ντινόπουλος 

Η ηλικία της μεγάλη και η δροσιά της διαρκής...Και η ιστορία της ειναι μεγάλη και ακόμη μεγαλύτερη η λίστα των ανθρώπων που ξεδίψασαν,σκύβοντας πάνω στον πέτρινο κούτουλα ή κάνταλό της, χρόνια τώρα ! Κοντά στο Κάστρο της Οχιάς και δίπλα στο πέτρινο γεφύρι -το Πετρωτό- πάνω σε δρόμο στρατηγικής σημασίας ,αλλά αποχαρακτηρισμένης πλέον διαβάθμισης, περιμένει τον περαστικό να τον ξεδιψάσει και να τον ταξιδέψει στην ιστορία της...

  Το ποτάμι ο Πηνειός και το πέτρινο γεφύρι, το πετρωτό 

 Ο αμαξιτός (ή αμαξωτός) δρόμος που συνδέει πλέον την Κρυόβρυση με τον κάμπο, που περνάει τώρα πίσω απο το Γερακάρι και η μεγάλη αστυφιλία, ερήμωσαν σχεδόν αυτό το δρόμο και τον τόπο. Τώρα μόνο κανας κυνηγός ή κανας τσοπάνης ή το πολύ κανας φυσιοδίφης περαστικός και καταλαχάρης θα ξεπεζέψει δίπλα της..

Το νερό της σταθερό σε ποσότητα χειμώνα -καλοκαίρι και τότε που το νερό του ποταμιού που περνάει μπροστά της σε τρομάζει με τη βουή και τον ογκο του και το καλοκαίρι που το νερό του ποταμιού ειναι ελάχιστο ή δεν κυλάει καθόλου στην ξεραμένη κοίτη του. Κανείς δεν μπόρεσε να εξηγήσει το φαινόμενο της σταθερής ποσότητας νερού που βγάζει, λές και κάποια κρυφή ή μυστική στρόφιγγα ειναι ρυθμισμένη κάπου βαθειά στη γή ,απ΄οπου ερχεται το στοιχείο ζωής , το νερό, που φτάνει ως τα χείλη της !

Εφτασα δίπλα της μετά απο διαδρομή μιάς και πλέον ώρας με τα πόδια , ανάμεσα απο ανθισμένα σπάρτα, ασφάκες, σφερδούκλια, τρικοκκιές, αρκουδόβατα και λογής λογής αγριολούλουδα και χορτάρια...

Ναί, και αυτή χορταριασμένη, αλλά πάντα φιλόξενη, περιμένει υπομονετικά να δροσίσει και να ξαποστάσει όποιον τη χρειάζεται !

Χάϊδεψα με συγκίνηση τον πέτρινο τοίχο της και ακουμπώντας και τα δυό μου χέρια πάνω της εσκυψα και ηπια νερό...Καμιά σχέση με πλαστικά μπουκάλια και πλαστικά συναισθήματα, ενωσα τις παλάμες μου ,τις γέμισα με νερό και επλυνα το πρόσωπό μου και τα μάτια που ειχαν βουρκώσει...

"Νίψον ανομήματα", θυμήθηκα, και ξανάριξα νερό , δεν θυμάμαι πού, αν αυτή τη φορά ηταν στο πρόσωπο ή την ψυχή μου...

 

 Η στρούγκα ή ο,τι εχει απομείνει απ΄αυτήν

Οι τρείς μεγάλες ιτιές που κάνανε ίσκιο γύρω της για τους ανθρώπους αλλά και για τα πρόβατα που σταλίζανε το καλοκαίρι, δεν υπάρχουν πιά. Και εδώ και σαράντα περίπου χρόνια εχει να περάσει απ΄εκεί ο ταχυδρόμος απο τη Δίβρη, για να μοιράσει γράμματα στους Ντιναίους. ( Ο αείμνηστος  ο Λάμπης ο Σκουρλέτης )

Υπάρχει μόνον ο πλάτανος μπροστά απο τη στρούγκα , αλλά δε βρήκα τη μεγάλη πέτρα την επίπεδη, οπου πάνω της ηταν χαραγμένο επιτραπέζιο παιχνίδι, που παίζαμε διαλέγοντας μικρά πολύχρωμα ποταμολίθια..

Η βρύση χτίστηκε το 1934 απο Ντιναίους των Τσιπιάνων. Αυτοί ησαν οι εντολείς- εργοδότες και κατασκευαστής -τεχνίτης πέτρας- ηταν ο αείμνηστος Ιωάννης Τζουβάλας απο τη Δίβρη.Η μάλλον δεν ηταν απο τη Δίβρη, εκεί εμενε..κανείς δεν ξέρει απο που καταγόταν. Κάποιοι λένε πως ηταν Ηπειρώτης φυγόδικος...Τέλος πάντων , αυτός ειχε φτιάξει πολλά σπίτα στην περιοχή και βρύσες και μαντριά..
Τότε οι ανθρωποι, λένε, πως φυλάγανε τα χρήματά τους στη Γή, που "λειτουργούσε" ως μορφή Τράπεζας οπως λένε και οι κυνηγοί θησαυρών..
Κάποιων αλλων εργαζομένων τα χρήματα τα φύλαγε ο εργοδότης τους, ο πιό εμπιστος εργοδότης τους..

Ετσι είπανε και για τον Τζουβάλα, οτι τα χρήματά του για την κατασκευή της βρύσης-ισως και αλλα ακόμη -τα φυλάγανε οι Ντιναίοι στα Τσίπιανα και οτι τάχα με τον πόλεμο του ΄40, που χαθήκανε τα λεφτά , χαθήκανε και του Τζουβάλα.
Τώρα , πως γίνεται απο το 1934 που χτίστηκε η βρύση να μην εχει πάρει ακόμη τα λεφτά του ο Τζουβάλας, εξι χρόνια μετά, μου φαίνεται πολύ περίεργο...

Και αυτό ειπώθηκε για να δικαιολογηθεί η καταστροφή της εντοιχισμένης  μαρμάρινης πλάκας και του περιεχομένου της πάνω απο τη βρύση. Λένε δηλαδή οτι πέρασε απο εκεί κάποτε ο γιός του Τζουβάλα και για να εκδικηθεί αυτούς που -τάχα- δεν πληρώσανε τον πατέρα του, εσβησε με σφυρί τa αναγραφόμενα στην πλάκα-επιγραφή.

Η αλήθεια, αγαπητοί μου, είναι άλλη. Ενας συγγενής και  φίλος των Ντιναίων,   εσβησε το περιεχόμενο της πλάκας και κυκλοφόρησε την πιό πάνω δικαιολογία.

 Θάθελα να τον αναφέρω να τον μάθετε, αλλά θα του κάνω μεγάλη χάρη. Θα τον κάνω εναν μικρό Ηρόστρατο* και ενώ κανείς δεν θα ξέρει ποιός εχτισε τη βρύση, θα γνωρίζουν ολοι ποιός κατάστρεψε την επιγραφή με τα ονόματα των κτητόρων της .

Η επιγραφή, λοιπόν, εγραφε:

"ΕΙΣ ΜΝΗΜΗΝ ΠΑΝΑΓΟΥ 

ΚΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ.

ΕΡΓΟΝ ΝΤΙΝΑΙΩΝ

ΕΝ ΕΤΕΙ 1934"

Για να μείνει στην αιωνιότητα το ονομα αυτών που κατασκεύασαν τη βρύση και ξεδίψασε ..στα δροσερά της χείλη κόσμος και κοσμάκης !...

Ντινόπουλος Ιωάννης

 

*Ο Ηρόστρατος ήταν Αρχαίος Έλληνας παροιμιώδης εμπρηστής από την Έφεσο.

Προκειμένου, όπως είχε δηλώσει, να μείνει το όνομά του στην Ιστορία έφθασε στο σημείο να πυρπολήσει το 356 π.Χ.  τον Ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο. Οι Εφέσιοι συνέλαβαν αυτόν και τον θανάτωσαν και απαγόρευσαν τη μνεία του, η οποία όμως διατηρήθηκε στηλιτεύοντας πάντα την ανόσια πράξη του.

Για το μήνα Μάϊο !...

Ει βασιλέα των μηνών θείναι τις εβουλήθη, Μάϊος εβασίλευσεν εις άπαντας τους μήνας , κόσμος ούτος τερπνότατος γης απάσης τυγχάνει, οφθαλμός πάντων των φυτών και των ανθών λαμπρότης, των λειμώνων ερύθημα και κάλλος απαστράπτον, έρωτας πνέει θαυμαστός, Αφροδίτην επάγει, γην του μιμείσθαι ουρανόν αυτήν παρασκευάζει, αγλαϊζων τοις άνθεσι ρόδοις τε και ναρκίσσοις.
(Βασίλειος Διγενής Ακρίτης, Διασκευή Κρυπτοφέρρης VI, 4-11)

Ο Μάιος είναι ο πέμπτος μήνας του Γρηγοριανού (Νέου) Ημερολογίου.

Η λατινική ονομασία του μήνα είναι Maius και οφείλεται κατά πάσα πιθανότητα στο γεγονός ότι ήταν αφιερωμένος από τους Ρωμαίους στους προγόνους τους, τους majores. Κατ’ άλλους πήρε το όνομά του από τη Μαία -λατ. Maia- κόρη του Άτλαντα και μητέρα του Ερμή.

Τον Μάϊο οι Ρωμαίοι τελούσαν δύο μεγάλες γιορτές προς τιμήν των νεκρών: τα Λεμούρια και τα Ροζάλια. Τα Ροζάλια πήραν το όνομά τους από τα τριαντάφυλλα (λατ. rosa) γιατί τη μέρα της γιορτής συνήθιζαν να στολίζουν τους τάφους των προγόνων τους με τριαντάφυλλα. Η συνήθεια διατηρήθηκε και στο Βυζάντιο και λεγόταν Ροδισμός. Στο Ελληνικό λαϊκό εορτολόγιο τα Ροζάλια έχουν γίνει Ρουσάλια και είναι επίσης γιορτή των νεκρών. Το Σάββατο της Πεντηκοστής (Μέγα Ψυχοσάββατο) λέγεται του Ρουσαλιού το Σάββατο.

Ο μήνας Μάιος αντιστοιχεί στον Αρχαίο Ελληνικό Αττικό μήνα Θαργηλιώνα, κατά τον οποίον τελούνταν τα Θαργήλια προς τιμήν κυρίως του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος. Τα Θαργήλια ήταν γιορτή με ευετηριακό (δηλ. σχετικό με την καρποφορία) και καθαρτικό χαρακτήρα.

Για τον Μάϊο υπάρχουν τα ακόλουθα προσωνύμια: Τριανταφυλλάς (για τα πολλά τριαντάφυλλα), Καλομηνάς, Λούλουδος, Πράσινος,Κερασάρης (γιατί ωριμάζουν τα κεράσια στα χαμηλότερα μέρη), Πεντοδείλινος (για τα πολλά γεύματα του μια και η μέρα είναι μεγάλη) αλλά συγχρόνως και καταραμένος.
Εκείνο που γιορτάζεται από τον λαό μας πολύχρωμα και εθιμοτυπικά είναι η πρώτη του ημέρα, η Πρωτομαγιά. Οι άνθρωποι ανθοστολίζουν τα σπίτια τους και βγαίνουν από νωρίς στις εξοχές για να πάρουν τη δροσιά του. «Τώρα μαγιά, τώρα δροσιά, τώρα το Καλοκαίρι». Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η μοναδική λαϊκή γιορτή που δεν έχει θρησκευτικό χαρακτήρα.

Ο Μάης κοντά στα καλά του, όμως, έχει και και τις κακές του μέρες. Κρύβει πολλά κακά και φέρνει πολλές αρρώστιες στην καλλιέργεια και στ’ αμπέλια. Οι δεισιδαιμονίες, οι φόβοι και οι απαγορεύσεις που τον συνοδεύουν είναι πολλές.
Οι μαγιάτικες βροχές για τη γεωργία είναι σχεδόν καταστροφή, γι’ αυτό και λέγεται «Στον καταραμένο τόπο το μήνα Μάη βρέχει».

Επίσης, ο λαός μας συνέδεσε παρετυμολογικά τον Μάϊο με τα μάγια και κατά τόπους έπαιρναν διάφορες προφυλάξεις για να προστατευτούν από αυτά.
Στη Μήλο έκαναν νωρίς το πρωί της Πρωτομαγιάς κρασοψυχιά, δηλαδή έτρωγαν ένα κομμάτι μαγιοκούλουρο (ειδικό ψωμί για την Πρωτομαγιά με ζυμάρι της Λαμπρής), που το βουτούσαν σ’ ένα ποτήρι κρασί.

Η ημέρα μνήμης της Αγ. Μαύρας (3 Μαϊου) θεωρούνταν αποφράδα και δεν έκαναν καμία δουλειά.
Τον Αγ. Ιωάννη τον Θεολόγο (8 Μαϊου) σε πολλά μέρη τον αποκαλούν Βροχάρη ή Χαλαζά επειδή παίρνει κατά κάποιο τρόπο πάνω του την ευθύνη για των κίνδυνο της καταστροφής των σπαρτών, που είναι σχεδόν πια ώριμα για το θερισμό. Μαζί του μοιράζεται την ευθύνη και ο Αγ. Χριστόφορος (9 Μαϊου). Γι’ αυτό και στην Ήπεριο έλεγαν «Αϊ-Γιάννης το πήζει (το χαλάζι) κι ο Αϊ-Χριστόφορος το ρίχνει».

Τέλος, τον Μάϊο απαγορεύονταν οι γάμοι γιατί αφενός ο μήνας συνδεόταν με τους νεκρούς αλλά και γιατί κατ’ αυτόν τον μήνα ερωτοτροπούν οι γάιδαροι.
Στις αρχές του Μάη πέφτει, τις περισσότερες φορές, η θερμοκρασία κι αυτή η ψύχρα θυμίζει άλλον καιρό. Γι’ αυτό και ο λαός μας λέει: «Όταν πρέπει δεν χιονίζει και τον Μάη δροσολογά».

Η μεγαλύτερη πανελλήνια γιορτή του μήνα είναι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης (21 Μαϊου). Εκείνη την ημέρα τελείται και το έθιμο της πυροβασίας, τα Αναστενάρια (από τη λέξη ασθενάρια=πρόσωπα εκστασιαζόμενα, και όχι από το αναστενάζω).

Παροιμίες για τον Μάιο:

«Ο Μάης φτιάχνει τα σπαρτά κι ο Μάης τα χαλάει.»

«Μάης άβρεχος Τρυγητής χαρούμενος.»

«Μάης πενταδείλινος και πάντα δείλι θέλει.»

 

 http://oiax.blogspot.com/2008/05/blog-post.html