tag:blogger.com,1999:blog-9436182425919171342024-03-13T23:39:28.179+02:00Λίγα και καλά...Περιοδικό Ποικίλης Ύλης !
...και θέματα απο το Δήμο Λασιώνος και την Ορεινή Ηλεία !Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.comBlogger988125tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-25332002435820736922023-12-25T00:39:00.008+02:002023-12-25T00:47:06.632+02:00Στο ξέφωτο των Χριστουγέννων...<p></p><p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: georgia;"><b><i>Στο ξέφωτο των Χριστουγέννων</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i><br />Προανάκρουσμα των Χριστουγέννων με τη ζωή να βολοδέρνει στο κυκεώνα της καθημερινότητας και τη σκέψη αιχμάλωτη στη βιοπάλη. Διάχυτη πίκρα και αβεβαιότητα για τo αύριο να απλώνει τα γκρίζα πέπλα της παντού. Μακάρι να κατάφερναν τ’ αστραφτερά στολίδια και οι φωτεινές γιρλάντες να ζεστάνουν λιγάκι την ατμόσφαιρα. Κυνηγώντας το εφήμερο και τo αναγκαίο ξεμάθαμε τo μεγαλείο τoυ απλού και τη χάρη του μικρού. Ξεμάθαμε ακόμη και τo κουβεντολόι. Και ίσως για τούτο τις λιγοστές φορές που βρίσκονται πια οι άνθρωποι συν δύο - συν τρεις καπνίζουν τόνα τσιγάρο πάνω στ’ άλλο μήπως και λύσουν την αμηχανία τους. Κι άλλοι αρχίζουν τα χαρτιά για να κρυφτούν πίσω από τους ρηγάδες και τις ντάμες αφού δεν έχουν τίποτα να πουν. Οι άνθρωποι βουβάθηκαν κοιτώντας άκαμπτοι την τηλεόραση. </i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Η παλιά εσωτερική ζωή και ένταση των σπιτιών αντικαταστάθηκε με τη μοναξιά των ανθρώπων μέσα στο ίδιο σπίτι. Ευτυχώς που υπάρχει και τo ημερολόγιο για να μας φέρει μία ευχάριστη είδηση. Είναι η μέρα που προαναγγέλλει την έλευση τoυ Θείου Βρέφους επί της γης. Είναι η μέρα που ξεδιαλύνει τα σύννεφα του βαρομετρικού χαμηλού και φέρνει στην καρδιά μας τo ξέφωτο, την ξαστεριά.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Ας μείνουμε προσηλωμένοι, όμως, ηθελημένα στα παλιά όπως τότε που μας συγκινούσαν τα κάλαντα, οι φυσαρμόνικες και τα μετάλλινα τρίγωνα με τα μπαλόνια (τις φούσκες).</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Και τότε υπήρχαν προβλήματα και αβεβαιότητα. Ξεχνιόντουσαν όμως ευκολότερα στις γιορτινές μέρες που φούντωνε η ελπίδα, η χαρά, η αισιόδοξη καλή καρδιά. Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά χρειαζόμαστε αυτό το ξέφωτο των γιορτών. Να ξεχάσουμε για λίγο τa καθημερινά προβλήματα και να αναζητήσουμε λίγες στιγμές χαράς από τη φάτνη των αλόγων της Άγιας Νύχτας.<br />Να αναζητήσουμε καταφύγιο ηρεμίας και περισυλλογής μακριά από την αλαζονεία του κόσμου, την κενότητα, την αθλιότητα και την κακία του.<br />Θα μπορέσουμε άραγε να μαζέψουμε μία στάλα από «το φως της γνώσεως» για να καταλάβουμε, να συνειδητοποιήσουμε έστω και καθυστερημένα την ανεκτίμητη, την ανυπέρβλητη αξία του «Ηλίου της Δικαιοσύνης» και να ανακαλύψουμε «του μυστηρίου τη φανέρωση»;</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Θα μπορέσουμε άραγε να γιορτάσουμε πραγματικά τα Χριστούγεννα «εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας» μακρυά από τον «πολιτισμό» που μετατρέπει αυτή τη γιορτή σε ρεβεγιόν στα φαγάδικα και τηλεοπτικά σόου και πολιτικά μηνύματα για «επί γης ειρήνη» δηλ.μακρυά από τον πολιτισμό των «προηγμένων θηλαστικών»;</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Θα μπορέσουμε άραγε να αγκαλιάσουμε αμέριμνα τον κόσμο, να τον δούμε όπως τον θέλουμε και όχι όπως είναι; Να βγούμε για λίγες μέρες, όσο διαρκούν οι χρονιάρες αυτές γιορτές στο ξέφωτο της φάτνης να δούμε τον αστέρα «ον είδον οι Μάγοι εν τη ανατολή» ώστε και μεις να αισθανθούμε «χαράν μεγάλην σφόδρα»;<br />Στο ξέφωτο αυτό θα δούμε και πάλι να θριαμβεύει η τιμιότητα, η ηθική, η αρετή και γενικά το καλό να νικά το άδικο και το κακό, καθώς μας δίδασκαν τα γοητευτικά παραμύθια της γιαγιάς μας, των δασκάλων μας, των γονιών μας.<br />Στην ανήμερη ετούτη εποχή των ξεφτισμένων ιδεολογιών, των πολυεθνικών συμφερόντων, της αβεβαιότητας των συναισθημάτων είναι πια πασίδηλο πως πολλοί προσπαθούν να μας νοθεύσουν ό,τι πολύτιμο είχαμε φυλάξει μέσα μας από παιδιά. Έτσι σήμερα είναι φανερό ότι τα ασχημόπαπα δεν θα φθάνουν ποτέ τους κύκνους του πλούτου, η Σταχτοπούτα θα μείνει με το παράπονο ότι δεν την πρόσεξε κανένας, το κορίτσι με τα σπίρτα δεν θα γελάσει και η καλόκαρδη νεράϊδα θα φοβηθεί τη φθονερή αδελφή της και δεν θα αγγίξει κανέναν με το χρυσό ραβδάκι της.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Παρόλα αυτά όμως εμείς δεν αλλάζουμε κατεύθυνση: θα αναζητήσουμε και θα βρούμε τα αντίφασκα του Αγιώργη, θα ανάψουμε μ’ αυτά το τζάκι μας και με τo «μπούχλωμα» τους θα διώξουμε τα «καρκατζέλια» της μιζέριας και της απαισιοδοξίας από την καπνοδόχο. Θα ρίξουμε στη θράκα τις αναμνήσεις μας μαζί με τις τσαπέλες και τη μουσταλευριά, για να ζεσταθούν και να φουντώσουν, θα πιάσουμε μετά το ψυχοτρόπο κουβεντολόϊ, το ατέλειωτο, το καταλυτικό. Θα θυμηθούμε τους παλιότερους δικούς μας που τώρα είναι στο Αλλού. Και ένα αίσθημα χαρμολύπης θα μας κρατήσει κοντά στο ξέφωτο των Χριστουγέννων για ώρες. Την ελπίδα μας λοιπόν κανείς δεν μπορεί να την αιχμαλωτίσει.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia;"><b><i>Κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να ακολουθήσουμε το υπέρλαμπρο άστρο της Βηθλεέμ οδεύοντας προς την φάτνη μαζί με τους αγραυλούντες ποιμένες και τους Μάγους της Ανατολής «Δόξα εν υψίστοις λέγοντες τω εν σπηλαίω τεχθέντι εκ της Παρθένου και Θεοτόκου εν Βηθλεέμ της Ιουδαίας...»</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><b style="font-family: georgia;"><i> <span style="color: red;">Από το βιβλίο του Δημήτρη Κουκουζή</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: red; font-family: georgia;"><i>Εύθυμα και σοβαρά </i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: red; font-family: georgia;"><i>Σημείωση δική μου:</i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: red; font-family: georgia;"><i>Εγώ τι να πω ; Τα είπε όλα ο Δημήτρης.</i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: red; font-family: georgia;"><i>Καλά Χριστούγεννα σε όλους σας ! Καλό ξέφωτο ! ! ! </i></b><br /></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-12388564529814185842023-12-22T21:12:00.007+02:002023-12-23T19:06:59.891+02:00Χριστουγεννιάτικο δώρο απο Βασιλιά ...το 1925 !<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i> </i></b></span><br /><img height="193" src="https://greekcoins-eshop.gr/wp-content/uploads/2020/06/DSC_9319.jpg" width="400" /><br /> <br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Μιά παραμονή Χριστουγέννων, ένας φτωχός γεροντάκος περίμενε τον Βασιλιά να βγεί απο το Νοσοκομείον "Ευαγγελισμός" για να του δώση μία αναφορά.<br /><br />Όταν εβγήκε, συνοδευόμενος από τον πρίγκηπα Γεώργιο, ο γεροντάκος τον επλησίασε και του είπε:<br /><br />-Πολυχρονεμένε μου Άνακτα τής Ελλάδος και...<br /><br />Ο βασιλεύς τον διέκοψε : <br /><br />-Καλά, καλά, τι θέλεις;<br /><br />-Έχω παιδί στην φυλακή και η οικογένειά μου πεινάει...<br /><br />-Πως σε λένε ;<br /><br />-Παναγή Αντωνάκο, απο τη Σύρα.<br /><br />-Που κάθεσαι ;<br /><br />-Οδός Μαυρομιχάλη...<br /><br />-Ξέρεις κανέναν εκεί κοντά ;<br /><br />-Τον κύριο Μεσολωρά, τον καθηγητή.<br /><br />-Καλά, πήγαινε αύριο από το σπίτι του.<br /><br />Ο πρίγκηψ Γεώργιος πήρε σημείωσι του ονόματός του και την άλλη ημέρα ο γέρος ελάβαινε από τον Μεσολωρά δώρον του βασιλέως 300 δρχμ.<br /><br />Ύστερ' από λίγον καιρό βγήκε απο τη φυλακή και ο γυιός του.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: red;">Σημείωση δική μου:</span><br /></i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: red;">Το περιστατικό είναι καταγεγραμμένο στο περιοδικό "Μπουκέτο", στίς 6 Οκτωβρίου του 1927 και αναφέρεται στον Βασιλιά Γεώργιο τον Α΄<br />Και ο Μεσολωράς, πρέπει να ήταν ο Θεολόγος καθηγητής Ομιλητικής και Λειτουργικής, στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. </span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: red;">Ι.Β.Ν. <br /></span></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-15929835726880689402023-12-21T10:51:00.005+02:002023-12-21T10:51:50.451+02:00Την παραμονή Του Χριστού, τα μεσάνυχτα !<p> <span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οση
γαλήνη και να κάνη, οση καλοκαιρία και αν υπάρχη, πάντα στις δώδεκα τα
μεσάνυχτα κάθε παραμονής Χριστουγέννων θα ιδήτε εδω τη θάλασσα να
φουσκώνη, να αφρίζη χωρίς βοή και αντάρα και να γεμίζη ασπρα κύματα,
λέτε και ειναι κοπάδια πρόβατα, που βόσκουν σε λιβάδι. Και πάλι,
σιγά-σιγά, τα κύματα σβήνουν και χάνονται στα βάθη του πελάγου.....</span></i></b></span></p><div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ετσι μας ελεγεν ο μπάρμπα Ηλίας ο Σερεμέτης, στρίβοντας με τα ροζάριακα, χονδροπετσιασμένα χέρια του σιγάρο. Και εξακολούθησε: </span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Και
μη θαρρείτε πως ειναι τα πεύκα τότε, που βουίζουν εδώ...Ειναι ο βοσκός,
που σαλαγάει τα πρόβατα επάνω κάτω στο περιγιάλι... Εμείς το ξεύρουμε
πάππου προς πάππου και το είδαμε με τα μάτια μας...</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Απίθωσε
το σιγάρο στο πλαίσιο του παραγωνιού, οπου εσπιθοβολούσαν τα λιόκλαρα,
και εσταυροκοπήθηκε μ' ευλάβεια. Το πρόσωπό του, που το ειχαν ψήσει η
άλμη το λιοπύρι και τα ξηροβόρια, ανυψώθηκε με μιάν ενατένιση κάποιας
οπτασίας. Και τα μάτια του, που τα εσκίαζαν πυκνά, ακατάστατα φρύδια,
επήραν μιάν ημερότητα και μιάν αγαλίασι, ωσάν να εβλεπαν στα Θεοφάνεια
ολάνοικτο τον ουρανό....</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Ετσι
ειναι, ειπε, ξαναπαίρνοντας το σιγάρο και τραβώντας βαθειές
ρουφηξιές...Μου τα ελεγεν η κυρούλα μου...Εκαθόμουνα δίπλα της και
αρχιζε την ιστορία:</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Το
βλέπεις εκείνο εκεί το χάλασμα στην πέρα ράχη, επάνω απο της Μπίγλαινας
το λιοστάσι; Εκεί ηταν τότε η στάνη του Χριστόγιωργα με τ΄ονομα, του
πρώτου αρχιτσέλιγγα του τόπου...Γιατί τότε δεν ειχαν τίποτε εδώ, μηδέ
λιοστάσια, μηδέ χωριό...Ερχονταν, βλέπεις, οι "φούστες" με Αλγερίνους
και εσκότωναν τα παλληκάρια και επαιρναν απο τα σπίτια ο,τι
εύρισκαν....Γι' αυτό και το χωριό ητο υψηλά στην Παλιοχώρα και ειχε
βίγλες, που εφύλαγαν και εδιναν είδησι.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Και
οταν εφαίνονταν οι φούστες στο γιαλό, οι εξωμερίτες όπου φύγη
φύγη...Ακουες θρήνο τα παιδιά και χάρχαλο τα πράγματα. Και ετρεχαν να
κρυφθούν στο φρούριο...Ας ειναι...</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Που
λές, σ' εκείνο το χάλασμα επάνω στην πέρα ράχη ητο η στάνη του
Χριστόγιωργα. "Ειχε χιλιάδες πρόβατα και μυριάδες γίδια", που λέγει το
τραγούδι... Μα ηταν ανθρωπος σκληρός και απόνετος και δεν εκαμνε καλό σε
ανθρωπο. Μια βραδιά, που λές, μια παραμονή του Χριστού, κάποιος επήγε
και κτύπησε τη θύρα του. Οι σκύλοι, που έσκιζαν ανθρωπο, ούτε εσκουξαν
ούτε αγρίεψαν. Μόνο επήγαν και συμμαζεύτηκαν στα πόδια του Χριστόγιωργα.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Ποιός ειναι αυτού; εξεφώνησεν εκείνος αγριεμένος. Ποιός εισαι; Τι γυρεύεις τέτοια ώρα;</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Αν
εισαι χριστιανός, ανοιξε , αποκρίθηκε μια φωνή. Μ΄επιασε η νύχτα και το
κρύο και δεν δεν ηξεύρω που να πάω. Εχιόνιζε κι όλας, εξέχασα να σου το
ειπώ.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Τράβα το δρόμο σου και εδώ δεν ειναι χάνι, εξεφώνησε ο Χριστόγιωργας και εχούγιαξε τα σκυλιά. Μα εκείνα δεν εκουνήθηκαν ! </span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"><span style="color: #663333;">-Για την αγάπη του Χριστού, που γεννιέται τώρα, ειπε παρακαλεστά η φωνή, ανοιξε, δε βαστώ πιά...</span><span style="color: #663333;">Μα πού ν' ανοίξη !</span></span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Σύρε στο δρόμο σου, ξαναείπε αγριεμένα.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">-Για την αγάπη του Χριστού, ανοιξε, ειπε πάλι η φωνή. Μα πού εκείνος!....</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κι
εξαφνα ακουσε ποδοβολητό των αρνιών, ωσάν να εβγαιναν απο το μαντρί.
Και η θύρα ανοιξε μόνη της κι εβγήκαν εξω τα σκυλιά. Στην κατηφοριά,
ωσάν φεγγερή σκιά, κατέβαινε ο ξένος. Και οπίσω του ακολουθούσαν τα
πρόβατα... Μπροστά ο ξένος και πίσω αυτά και παραπίσω ο Χριστόγιωργας
φωνάζοντας....</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οταν
ο ξένος εφτασε στην θάλασσα, αρχισε να περπατά στα κύματα. Οπίσω του
ερχονταν ενα-ενα τα πρόβατα. Και εγέμισεν η θάλασσα απο πρόβατα, που
ολοένα εξεμάκραιναν, ακολουθώντας την φωτερή σκιά, ωσπου εχάθηκαν στα
βάθη του πελάγου......</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κι
εχάθηκε κι ο Χριστόγιωργας.... Και ερήμαξε η στάνη του.... Και μόνον
κάθε χρονιά, την παραμονή του Χριστού, στα μεσάνυχτα, πηγαινοέρχεται στο
γιαλό και σαλαγά τα πρόβατα, που ακολουθούν το Χριστό. Γιατί ο Χριστός
ηταν που ειχεν ελθει για να το σώση η να τον τιμωρήση.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #663333; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Και ο μπάρμπα Ηλίας εσταυροκοπήθηκε πάλι......</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><br />
<span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Περιοδικόν ¨Ναυτική Ελλάς" Γεράσιμος Αννινος</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Απο το προσωπικό μου αρχείο.</span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"> </span></i></b></span></div>
<div align="justify" style="font-family: Arial, Helvetica, sans-serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">(Το
διήγημα αυτό το διδάχτηκα, μαθητής το πάλαι ποτέ, και ξαναγράφοντάς το
τώρα, μου' φερε θύμησες γλυκές.....Καλά Χριστούγεννα σε ολους σας)
Ι.Β.Ν.</span></i></b></span></div>
</div>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-70777751399914916122023-12-20T21:14:00.007+02:002023-12-20T21:17:17.255+02:00Τα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής μου-Μια αναδρομή που συναρπάζει ! Πάτρα 1965- (Καταπληκτικό, ανωνύμου Πατρινού συγγραφέα !) (επαναδημοσίευση)<div><p style="margin-left: 40px; text-align: left;"> <a href="http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2013/12/1965.html" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiynKN_rBNKe4z8QtSmYc4tn3waRGHPwSLqwvztwH67ghPnv4KZTRA4rJ78zhEBB6b6Xt-JYXGmRClxG5TnfP2oA49DHGLzWzmL-IIs6IYF63Kcf0TEQprPYjDKyGoWKlPM6K0JlJudWXmj/s320/mfpypiqjpr52b4293450d6c.jpg" width="410" /></a></p>
<div style="text-align: left;">
</div>
<i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i>
</div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Παραμονή
Χριστουγέννων του 1965, σε μια γειτονιά της Πάτρας, σηκώθηκα μόλις
ξημέρωσε, έφαγα βιαστικά το πρωινό μου («τριψάνα» το λέγαμε, ζεστό γάλα
με μπόλικη ζάχαρη και ξεροκόμματα κομμένα σε κύβους σαν αντίδωρο),
ντύθηκα ζεστά, πήρα το τρίγωνο και ένα άδειο κονσερβοκούτι από πελτέ
ΚΥΚΝΟΣ και πήγα δίπλα στους γείτονές μας να ξυπνήσω το φίλο μου τον
Νίκο.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Είμαι
10 χρονών, πηγαίνω στην Γ΄ Δημοτικού και μετά από κλάματα και παρακάλια
οι γονείς μου με αφήνουν να πάω να πω τα κάλαντα στη γειτονιά, άντε και
στη διπλανή που μένουν συγγενείς μας. Έχω δει σε μια βιτρίνα ένα
«διαστημικό» όπλο που του βάζεις μια τσακμακόπετρα και όταν πατάς τη
σκανδάλη βγάζει σπίθες, σαν κι αυτά που έχουν οι αστροναύτες στο «Lost
in Space», στην τηλεόραση. Το θέλω πολύ αυτό το όπλο, στοιχίζει 30
δραχμές και ο μόνος τρόπος για να το αποκτήσω είναι να μαζέψω χαρτζιλίκι
από τα κάλαντα. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ο
Νίκος είναι κι αυτός πανέτοιμος, με το τριγωνάκι του και ένα άδειο
μεταλλικό κουτί από μπισκότα πτι-μπερ Παπαδοπούλου για να βάλουμε μέσα
τους κουραμπιέδες και τα μελομακάρονα που θα μας πρόσφεραν. Η εντολή από
τους γονείς μας είναι αυστηρή: «Δεν θα φάτε τίποτα από αυτά που θα σας
προσφέρουν!». </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Εκείνη
την εποχή πολλές αφηρημένες νοικοκυρές μπέρδευαν τη ζάχαρη άχνη με το
παραθείο που είχαν για τα ποντίκια, με αποτέλεσμα να έχουν ξεκληριστεί
ολόκληρες οικογένειες. «Θα τα βάλετε όλα στο κουτί, θα τα φέρετε στο
σπίτι και εμείς θα σας πούμε τι θα φάτε!» μας είπαν οι μανάδες μας.
Μεταξύ μας, δεν ήταν τόσο ο φόβος του παραθείου, αλλά η περιέργεια να
δούνε πώς είχαν φτιάξει τα γλυκά άλλες νοικοκυρές.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ξεκινήσαμε
από τη γειτονιά μας. Ήταν νωρίς ακόμη και έτσι στην ερώτηση «να τα
πούμε;» κανείς δεν μας απάντησε «τα είπαν άλλοι». Είμαστε οι πρώτοι και
καλύτεροι. Είχαμε κάνει πρόβες και λέγαμε όλα τα κάλαντα, όχι μόνο το
«Καλήν ημέραν άρχοντες», αλλά και το «Χριστός γεννάται σήμερον», «Εν τω
σπηλαίω κείτεται», «Εκ της Περσίας έρχονται», «Πλήθος αγγέλων ψάλλουσι»
και τελειώνουμε με το «σ’ αυτό το σπίτι που ’ρθαμε πέτρα να μη ραγίσει
κι ο νοικοκύρης του σπιτιού χρόνια πολλά να ζήσει!»</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Γρήγορα
κατάλαβα ότι έπρεπε να γίνουν μερικές αλλαγές. Κατ’ αρχάς το
κονσερβοκούτι με εμπόδιζε να χτυπάω το τρίγωνο. Με ένα καρφί άνοιξα
τρύπες από τις δυο πλευρές και με μια κλωστή το κρέμασα στο λαιμό μου
σαν τους ζητιάνους. Το ίδιο έκανα και με το κουτί του Νίκου. Έτσι τα
χέρια μας ήταν ελεύθερα. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Μετά
παρατήρησα ότι οι περισσότερες νοικοκυρές, επειδή ήταν πολύ πρωί και
ήταν αγουροξυπνημένες, μετά το «Χριστός γεννάται» μας σταμάταγαν, μας
έδιναν το φιλοδώρημα, μας έλεγαν «και του χρόνου» και έκλειναν την
πόρτα. Έκοψα λοιπόν τους στίχους και λέγαμε μόνο το «Καλήν ημέραν
άρχοντες», το «Χριστός γεννάται» και το «σ’ αυτό το σπίτι…» Στο
τελευταίο μάλιστα, επειδή μας άνοιγαν μόνο γυναίκες, έκανα μια αλλαγή:
«Κι ο νοικοκύρης του σπιτιού με τη νοικοκυρά να ζήσει!» Τα φιλοδωρήματα
αμέσως αυξήθηκαν και από δεκάρες και πενηνταράκια έγιναν δραχμές και
δίφραγκα!</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Τελειώσαμε
με τη δική μας γειτονιά, πήγαμε και στη διπλανή, αλλά τα έσοδα ήταν
ελάχιστα. Οι περισσότεροι ήταν φτωχοί άνθρωποι, εργάτες στο εργοστάσιο
χαρτοποιίας του Λαδόπουλου, μέτραγαν και την τελευταία δεκάρα. Έπρεπε να
βρεθεί κάτι πιο αποτελεσματικό. «Θα πάμε να πούμε τα κάλαντα στη βίλα
του Λαδόπουλου!» μου ήρθε η φαεινή ιδέα.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ήταν
μια τεράστια βίλα, περιτριγυρισμένη από κάγκελα, με φύλακες και σκυλιά.
Κανείς δεν τολμούσε να πάει εκεί. «Μα πώς θα μπούμε μέσα; Θα μας φάνε
τα σκυλιά!» μου λέει τρομαγμένος ο Νίκος. «Θα χτυπήσουμε το κουδούνι».
Πάμε, χτυπάμε το κουδούνι, στην είσοδο μετά από λίγο έρχεται ένας
φύλακας.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">«Τι
θέλετε;» «Να πούμε τα κάλαντα στον κύριο Λαδόπουλο». Μας κοιτάει από
πάνω ως κάτω, «περιμένετε να δω αν έχει ξυπνήσει», μας λέει, φεύγει,
ξανάρχεται, μας ανοίγει τη βαριά καγκελόπορτα, τα σκυλιά αρχίζουν να
γαβγίζουν σαν λυσσασμένα, ένα από αυτά ξεφεύγει από τα χέρια του φύλακα,
ορμάει, με δαγκώνει στο πόδι και μου σκίζει το παντελόνι! «Αζόρ, κάτω!
κάτω!» λέει ο φύλακας, ο σκύλος μαζεύεται, αλλά το κακό έχει γίνει. Το
καλό μου παντελόνι είναι σκισμένο! «Στο είπα, θα μας φάνε τα σκυλιά»
μουρμουρίζει ο Νίκος. Ο φύλακας μας οδηγεί στο εσωτερικό του σπιτιού.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Στο
σαλόνι υπάρχει ένα τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο, με χρυσές και
ασημένιες μπάλες, ένα αστέρι στην κορυφή και φωτάκια που αναβοσβήνουν.
Το κοιτάμε σαν χαζοί. Στο σπίτι μας αντί για μπάλες βάφαμε κυπαρισσόμηλα
με χρυσομπογιά, πολλές φορές κρεμούσαμε και τενεκεδάκια από εβαπορέ
ΝΟΥΝΟΥ. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Κοντοστεκόμαστε
στο σαλόνι νομίζοντας ότι θα πούμε εκεί τα κάλαντα, αλλά ο φύλακας μας
κάνει νόημα «από δω, στην κρεβατοκάμαρα» λέει, και μας οδηγεί στον επάνω
όροφο. Πάνω στο κρεβάτι είναι ο Λαδόπουλος, με τις μπλε πιζάμες του και
χαμογελάει, «όχι μόνο θα μας φάνε τα σκυλιά, αλλά θα μας γαμήσουν
κιόλας» μου ψιθυρίζει στο αυτί ο Νίκος. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">«Ο
Αζόρ έσκισε το παντελόνι του μικρού» λέει ο φύλακας και δείχνει εμένα.
«Μη στεναχωριέσαι, θα σου δώσουμε ένα άλλο» μου λέει χαμογελαστός ο
Λαδόπουλος και προτού να τελειώσει τη φράση του, μπαίνουν από το διπλανό
δωμάτιο τα παιδιά του, ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην ηλικία μας, με τα
νυχτικά τους. Σκαρφαλώνουν στο κρεβάτι, αγκαλιάζουν τον πατέρα τους,
«και τώρα πείτε μας τα κάλαντα!», λέει αυτός πανευτυχής. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Εννοείται
ότι είπαμε όλα τα κάλαντα και επειδή δεν εμφανίστηκε η γυναίκα του στο
τέλος δεν κάναμε προσθήκες στο «νοικοκύρη του σπιτιού», το αφήσαμε έτσι
όπως είναι στο πρωτότυπο. Ο Λαδόπουλος μας έδωσε 50 (!) δραχμές στον
καθένα, σε μένα ένα κοτλέ παντελόνι και στον Νίκο ένα μάλλινο πουλόβερ.
«Να πάτε να πείτε τα κάλαντα και στους Γερμανούς» μας συμβούλεψε και ο
φύλακας μας οδήγησε στην έξοδο. Ο Αζόρ, δεμένος πια, γρύλιζε
παραπονεμένος.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Οι
«Γερμανοί» ήταν τεχνικοί που είχε φέρει ο Λαδόπουλος για το εργοστάσιό
του. Τους είχε φτιάξει μια ολόκληρη γειτονιά με ωραία άνετα σπίτια και
έμεναν εκεί με τις οικογένειές τους. Δεν λέγαμε ποτέ τα κάλαντα σ’
αυτούς γιατί στο κατηχητικό μάς είχαν πει πως δεν είναι Χριστιανοί και
άμα πηγαίναμε στη γειτονιά τους θα μας έπιαναν και θα μας εκτελούσαν,
όπως στην Κατοχή. Θα μπορούσα να σταματήσω, ο στόχος να βρω 30 δραχμές
είχε επιτευχθεί και με το παραπάνω, αλλά η περιέργεια είναι πολύ μεγάλο
πράγμα. Έπεισα και τον Νίκο και πήγαμε.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ήταν
σαν σκηνικό χριστουγεννιάτικης ταινίας. Όλα τα σπίτια φωτισμένα, παρ’
όλο που ήταν πρωί, έξω στις αυλές φάτνες με αγαλματάκια του Χριστού, της
Παναγίας, του Ιωσήφ, των Μάγων, ψεύτικο χιόνι στα παράθυρα και στις
πόρτες, μυρωδιές από φαγητά και γλυκά, κοκκινομάγουλα παιδιά να παίζουν
στο δρόμο, χριστουγεννιάτικα τραγούδια και κλασική μουσική, τροφαντές
Γερμανίδες μανάδες και πανύψηλοι πατεράδες να μιλούν μια άγνωστη γλώσσα
και στη μέση εμείς, με τα τενεκεδάκια κρεμασμένα στο λαιμό μας και τα
τρίγωνα στα χέρια μας να θέλουμε να πούμε τα κάλαντα σ’ αυτούς που δεν
είναι Χριστιανοί και θα μας πιάσουν να μας εκτελέσουν, όπως στην Κατοχή.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Στο
πρώτο σπίτι που χτυπήσαμε η ξανθιά Γερμανίδα, αφού άκουσε τα κάλαντα με
προσοχή, μας ρώτησε: «Και τώρα εγκώ τι πρέπει να κάνει;». Της έδειξα
την κονσέρβα ΚΥΚΝΟΣ που είχα κρεμάσει στο λαιμό μου. «Τέλει λεφτά;»
ρώτησε για να σιγουρευτεί. «Πόσα;» Πριν προλάβω να απαντήσω, πετάγεται ο
Νίκος «Ντέκα ντραχμές!» της λέει... με άψογα γερμανικά. Η Γερμανίδα
έριξε το 10ρικο στο κουτί, ευχήθηκε «Κρόνια Πολλά» και ξαναγύρισε στο
στρούντελ της.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Η
γειτονιά των Γερμανών είχε 50 σπίτια επί «ντέκα ντραχμές» βγάλαμε ένα
ωραιότατο 500άρικο και επειδή είχαμε πια απομακρυνθεί αρκετά από την
περιοχή μας συνεχίσαμε να λέμε τα κάλαντα και μέσα στην πόλη. Πήγαμε σε
συνοικίες που δεν τις γνωρίζαμε, μπήκαμε σε πλουσιόσπιτα και
φτωχοκαλύβες, είδαμε γέρους και γριές κατάκοιτους να βγάζουν κάτω από το
μαξιλάρι το κομπόδεμά τους, να το λύνουν και να μας δίνουν εκείνα τα
ωραία, ασημένια 20άρικα με το δελφίνι. Σε μερικά σπίτια μάς φώναζαν!
«Καλέ, ελάτε να τα πείτε και σε εμάς», σε άλλα μας έδιωχναν «Τώωωωωρα;
Μας τα είπαν άλλοι!». </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Μια
γυναίκα ανύπαντρη, γεροντοκόρη, μας ζήτησε να πούμε «Κι ο νοικοκύρης
του σπιτιού να ’ρθει να σε ζητήσει». Μια άλλη, δασκάλα, μας διόρθωσε
«όχι εν τω σπηλαίω κείτεται, το σωστό είναι εν τω σπηλαίω τίκτεται».
Ένας παππούς μάς ρώτησε αν ξέρουμε τα Ποντιακά κάλαντα και όταν του
είπαμε «όχι» άρχισε να τα τραγουδάει μόνος του. </span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Μια
κυρία μάς παρακάλεσε να πάμε να φέρουμε μια πίτα από το φούρνο και όταν
της την πήγαμε επέμεινε να κάτσουμε να φάμε. Είχε φτάσει πια μεσημέρι
και εμείς συνεχίζαμε. Δεν ήταν μόνο για το κέρδος, καταλάβαμε ότι
υπήρχαν άνθρωποι μονάχοι που αν δεν τους λέγαμε εμείς τα κάλαντα δεν θα
τους τα έλεγε κανείς. Έτσι πήγαμε σε αστυνομικά τμήματα, στο νοσοκομείο,
στο άσυλο ανιάτων, στο γηροκομείο. Μέσα σε μια μέρα είδα και έζησα
πράγματα που δεν φανταζόμουν ότι υπάρχουν.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Γύρισα
σπίτι στις 3, έφαγα ένα γερό χέρι ξύλο από τη μάνα μου που είχε
τρελαθεί από την αγωνία της. Πήγε να με αρχίσει πάλι τις σφαλιάρες όταν
είδε το σκισμένο παντελόνι και ηρέμησε μόνο όταν άδειασα το τενεκεδάκι
με το μικρό μου θησαυρό, κι όταν της έδειξα το παντελόνι που μου είχε
δώσει ο Λαδόπουλος.</span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i><b><span style="color: #20124d; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Με
τον Νίκο μοιράσαμε τα λεφτά και πήρε ο καθένας μας από 732 δραχμές,
ποσό μυθικό για εκείνη την εποχή. Το ίδιο απόγευμα πήγαμε στην αγορά,
πήρα το «διαστημικό» μου όπλο, αγόρασα ένα καροτσάκι για τη μικρή μου
αδελφή, ένα λευκό καλσόν για τη μεγάλη και τα υπόλοιπα λεφτά τα έδωσα
στη μάνα μου να τα φυλάξει. Την άλλη μέρα, ανήμερα Χριστούγεννα,
ντυθήκαμε, σενιαριστήκαμε, ανεβήκαμε στα Ψηλά Αλώνια και βγάλαμε μια
φωτογραφία. Αυτή τη φωτογραφία ανακάλυψα και στην αφιερώνω μαζί με τις
ευχές μου, αυτά τα Χριστούγεννα να είναι τα ωραιότερα της ζωής σου.</span></b></i><br /><i style="color: #20124d;"><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><br /><i style="color: #20124d;"><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i><i><b><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Σημείωση δική μου:</span></b></i><br /><i><b><span style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Δεν
γνωρίζω τον συγγραφέα, αλλά του εύχομαι κι εγώ καλά Χριστούγεννα και
τον ευχαριστώ πολύ γιατί με έκανε να δακρύσω αλλά και να γελάσω μαζί...</span></b></i><br /><span style="color: red;"><i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i></span><br /><span style="color: red;"><i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i>
<i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Χρόνια πολλά σε όλους σας...</span></b></i></span><br /><span style="color: red;"><i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i></span><br /><span style="color: red;"><i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;"></span></b></i>
<i><b><span style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">Ι.Β.Ν.</span></b></i></span></div>
Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-4022336711499675072023-12-19T21:39:00.002+02:002023-12-19T21:39:25.289+02:00Χριστούγεννα 1960: Μια σπάνια φωτογραφία από το κέντρο της Αθήνας (φωτο)<p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Χριστούγεννα 1960: Μια σπάνια φωτογραφία από το κέντρο της Αθήνας (φωτο)
</i></b></span></p>
<div class="post-header">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmeG39wHZ34anjD5BajCAuyxOrc3gCoxngY_wIOi_SAppjvj2OtU_fCKakkXTvr74obQ8XsPDLwWB7zGyOx4i56asYBbKd-LPpY7c_Z72WLcugUF_YfKQfCrHvPole-eEm5h9t6qHrdzVYnh9ZAMnEtX5oGkZ1gYsxAg6MNsz5nGf-u53C-pr-0ElRg/s1200/%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1-1960-3.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="713" data-original-width="1200" height="238" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXmeG39wHZ34anjD5BajCAuyxOrc3gCoxngY_wIOi_SAppjvj2OtU_fCKakkXTvr74obQ8XsPDLwWB7zGyOx4i56asYBbKd-LPpY7c_Z72WLcugUF_YfKQfCrHvPole-eEm5h9t6qHrdzVYnh9ZAMnEtX5oGkZ1gYsxAg6MNsz5nGf-u53C-pr-0ElRg/w400-h238/%CE%91%CE%B8%CE%AE%CE%BD%CE%B1-1960-3.jpg" width="400" /></a></i></b></span></div><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> <br /></i></b></span><div style="text-align: center;"><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span face=""Arial","sans-serif"" style="line-height: 115%;">Μια όμορφη πόλη που δε
μοιάζει καθόλου με την γκρίζα Αθήνα του σήμερα</span></i></b></span></div>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: #2b00fe;">Η</span><span><span face=""Arial","sans-serif""><span style="color: #2b00fe;"> έγχρωμη φωτογραφία του Κώστα Μπαλάφα βρίσκεται στα Φωτογραφικά Αρχεία του
Μουσείου Μπενάκη.</span><span></span></span></span></i></b></span></p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a name="more"></a><span></span></i></b></span>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Από τη στιγμή που οι
υπεύθυνοι του Μουσείου δημοσίευσαν το μοναδικό ντοκουμέντο στα κοινωνικά
δίκτυα, Facebook και Τwitter, η φωτογραφία έκανε τον γύρο του διαδικτύου
συγκινώντας τους Έλληνες χρήστες.</span></span></i></b></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhguYKRvglmYzZkm1YR2k37mmCK3LTf9iiDgWMVq6N8XKMQL_7nUlVjXo4qzevry3vKH60ZYRYVzs-Itso-7dVHdbF8PazmxfjxzGPji-RpXNKNpXnQUSGi-SSbbsp_izGmIDmdg1NE-kPSn-P_K1vXlIU2QtbayZrpHCXvyTapS6-H1NAdD6Pul-1GJA/s600/athens_xmas_1960.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="429" data-original-width="600" height="286" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhguYKRvglmYzZkm1YR2k37mmCK3LTf9iiDgWMVq6N8XKMQL_7nUlVjXo4qzevry3vKH60ZYRYVzs-Itso-7dVHdbF8PazmxfjxzGPji-RpXNKNpXnQUSGi-SSbbsp_izGmIDmdg1NE-kPSn-P_K1vXlIU2QtbayZrpHCXvyTapS6-H1NAdD6Pul-1GJA/w400-h286/athens_xmas_1960.jpg" width="400" /></a></span></i></b></span></div><p align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"" style="line-height: 115%;"><span style="color: #2b00fe;">Perierga.gr
- Αθήνα, Χριστούγεννα 1960: Μια σπάνια φωτογραφία</span></span></span></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Μέσα σε λίγες μόνο ώρες
συγκέντρωσε χιλιάδες κοινοποιήσεις και σχόλια. Τα περισσότερα από τα σχόλια
κάνουν λόγο για μια όμορφη πόλη που δε μοιάζει καθόλου με την γκρίζα Αθήνα του
σήμερα.</span></span></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Το σημείο της πόλης που
απεικονίζεται είναι τα <span style="color: #2b00fe;">Χαυτεία,</span> κοντά στην Ομόνοια. Εντύπωση προκαλεί ο
εορταστικός διάκοσμος των δρόμων και το πλήθος κόσμου που βρίσκεται στα
πεζοδρόμια του κέντρου. Ουδεμία σχέση κοινώς, με τον φτωχό διάκοσμο και τις
εικόνες του Δεκεμβρίου του 2022.</span></span></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Ο <span style="color: #2b00fe;">Κώστας Μπαλάφας</span>
γεννήθηκε το 1920 στην Κυψέλη Άρτας από την οποία έφυγε σε αναζήτηση εργασίας
στην Αθήνα. Κατά την περίοδο των σπουδών του στα Ιωάννινα αγόρασε την πρώτη του
φωτογραφική μηχανή <span style="color: #2b00fe;">(Junior Kodak) </span>την οποία αντικατέστησε στην περίοδο της
Ιταλίας με μια<span style="color: #f6b26b;"> </span><span style="color: #2b00fe;">Robot, </span>μαθαίνοντας εμπειρικά την τέχνη του σκοτεινού θαλάμου σε
γειτονικό φωτογραφείο.</span></span></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Τη μηχανή του
χρησιμοποίησε αργότερα για να απαθανατίσει την πορεία του ελληνικού στρατού
προς το αλβανικό μέτωπο, την περίοδο της γερμανικής Κατοχής και τον ένοπλο
αγώνα του ΕΛΑΣ, τον οποίο ακολούθησε ως τυφεκιοφόρος.</span></span></i></b></span></p>
<p class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"">Το 2008 δώρισε το
φωτογραφικό αρχείο του στο <span style="color: #2b00fe;">Μουσείο Μπενάκη, αποτελούμενο από 15.000 ασπρόμαυρα
αρνητικά από το 1939 έως το 2000 και 60 ταινίες μικρού μήκους </span>έτοιμες για
ψηφιακή επεξεργασία, με κεντρικό θέμα τα ήθη και τα έθιμα της ηπειρωτικής και
νησιωτικής Ελλάδας.</span></span></i></b></span></p><p>
<span style="color: #800180; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"" style="line-height: 115%;"><a href="https://www.pronews.gr/lifestyle/good-life/xristougenna-1960-mia-spania-fotografia-apo-to-kentro-tis-athinas-foto/">https://www.pronews.gr/lifestyle/good-life/xristougenna-1960-mia-spania-fotografia-apo-to-kentro-tis-athinas-foto/</a></span></span></i></b></span></p><p><span style="color: #800180; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span><span face=""Arial","sans-serif"" style="line-height: 115%;"><a href="https://peritexnisologos.blogspot.com/2022/12/1960.html#more"> https://peritexnisologos.blogspot.com/2022/12/1960.html#more</a></span></span></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-71345408730800457052023-12-18T15:10:00.002+02:002023-12-18T15:16:03.453+02:00Κάποια Χριστούγεννα ο Παπαδιαμάντης… <div><i><b><br /></b></i></div><div style="text-align: center;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> <span style="color: #0c343d;">Όταν ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης πήγε να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα στην εφημερίδα "Ακρόπολις"</span></span></b></i><br /></div><div><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><br /></span></b></i><div style="margin-left: 120px; text-align: left;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><a href="https://dimartblog.files.wordpress.com/2015/09/picture_06_kontoglou_1947.jpg"><img border="0" height="320" src="https://dimartblog.files.wordpress.com/2015/09/picture_06_kontoglou_1947.jpg" width="241" /></a></span></b></i><br /></div><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><br /></span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span style="color: #073763;">Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ἀκρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος , όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:</span></span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><span style="color: #073763;"><br />-Κι᾿ αὐτά τί να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;<br /> (Και μοῦ ἔδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ἦταν πιστοποιητικά ἀπορίας.)<br />–Κράτησέ τα, τοῦ εἶπα, ἐμᾶς δεν μᾶς χρειάζονται.<br /> (Ἐσείστηκε, λυγίστηκε ὀλίγο, ἔκανε, σκυφτός να φύγῃ, ξαναγύρισε.)<br /><br />–Τότε ἀφοῦ δέν σᾶς χρειάζονται αὐτά, ἐγώ με τί δικαίωμα θα πληρωθῶ;<br /><br />–Δέν πειράζει, ἀρκούμεθα εἰς τὸν λόγον σας. Χριστούγεννα εἶναι τώρα.<br /><br />–Ναί, ἀλλὰ ἂν δὲν πάρετε αὐτά, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ πάρω χρήματα.<br /><br />–Μά δὲν τὰ παίρνετε ἐσεῖς τὰ χρήματα, σᾶς τὰ δίνουμε ἐμεῖς!…<br /><br />–Έ, τότε, πᾶρτε κι᾿ ἐσεῖς ἐτοῦτα ποὺ μοῦ τὰ ζητήσατε.<br /><br />Καὶ τὰ ἄφησε σιγὰ καὶ μαλακὰ ἀπάνω στὸ τραπέζι. Ἐσκέφθηκα, μήπως τοῦ ζήτησε τίποτα πιστοποιητικὰ τὸ λογιστήριο.<br /><br />–Μά τί εἶναι, ἐπὶ τέλους αὐτά, τοῦ λέω, ποὺ πρέπει ἀπαραιτήτως νὰ τὰ πάρουμε;<br /><br />–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων, ποὺ μοῦ ἐζητήσατε.<br /><br />–Τό διήγημα τῶν Χριστουγέννων… καὶ ποιὸς εἶσθε σεῖς;<br /><br />–Ο Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης!<br /><br />–Ο ἴδιος;<br /><br />–Ο ἴδιος καὶ ὁλόκληρος!<br /><br />Ἔπεσε τὸ ταβάνι καὶ μὲ πλάκωσε, ἡ πέννα ἔφυγε ἀπὸ τὰ χέρια μου, ὅλα ἐκεῖ μέσα, εἰκόνες, καρέκλες, βιβλία, ἐφημερίδες, σὰν νὰ στροβιλίσθηκαν γύρω μου καὶ ἔκανα ὥρα νὰ συνέλθω.<br /><br />Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αὐτὸς ὁ πρίγκηψ τῶν Ἑλλήνων λογογράφων, ποὺ τὸν φανταζόμουνα ἀκτινοβολοῦντα, γελαστόν, ὡραῖον, καλοντυμένον, εὐτυχῆ, γεμάτον ἐγωϊσμόν, ἀέρα καὶ μεγαλοπρέπεια, αὐτός!… Αὐτὸς ὁ μαλακός, ὁ καλός, ὁ δειλός, ὁ φοβισμένος, καὶ τσαλακωμένος ἄνθρωπος, ποὺ στεκότανε μὲ συστολὴ μαθητοῦ ἐπιμελοῦς, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!…<br /><br />Αὐτός, ποὺ μᾶς ἔδωκε γλύκες πνευματικὲς καὶ συγκινήσεις ψυχικές, ποὺ ἀνιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ ἐζωντάνεψε, ἐμπρός μας, ἀνθρώπους μακρυνοὺς κι᾿ ἀγνώστους, ποὺ τοὺς ἔκαμε δικούς μας, ἐντελῶς δικούς μας, σὰν νὰ περάσαμε μιὰ ζωὴ μαζί, αὐτὸς σὲ μιὰ τέτοια κατάστασι, ἐκεῖ ἐνώπιόν μου!… Τοῦ ἕσφιξα τὸ χέρι χωρὶς νὰ ἠμπορῶ οὔτε μιὰ λέξι νὰ προφέρω. Ἀπὸ τὴν ταραχή μου καὶ τὴ σαστιμάρα μου οὔτε τὸ φῶς δὲν ἄναψα. Αἰσθάνθηκα ἕνα τρεμουλιαστὸ χέρι νὰ σφίγγῃ τὸ δικό μου καὶ τὸν ἔχασα μέσα εἰς τὸ σκοτάδι… Ἔμεινε ὅμως πίσω μιὰ μοσχοβολιὰ κηριοῦ ποὺ λυώνει ἐμπρὸς στὶς ἅγιες εἰκόνες, κάτι ἀπὸ τοῦ καντηλιοῦ τὸ σβύσιμο, κάτι ἀπὸ θυμιατοῦ πέρασμα μακρυνό, μακρυνὸ πολύ…<br /><br />πηγή:<a href="https://www.katiousa.gr/logotechnia/kapoia-christougenna-o-papadiamantis/">https://www.katiousa.gr/logotechnia/kapoia-christougenna-o-papadiamantis/</a><br /><br /></span><a href="https://ethniki-paideia.blogspot.com/2023/12/blog-post_18.html"><span style="color: #073763;">https://ethniki-paideia.blogspot.com/2023/12/blog-post_1</span>8.html</a></span></b></i></div>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-14082586747347005602023-12-17T23:34:00.004+02:002023-12-18T00:19:18.041+02:00Χριστούγεννα του 1963 -video απο το αρχείο της ΕΡΤ<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dz2KlbAjvTVB_fVIlFG3UN1_nDz6CWSK3np4fy_pt6dGLFMDZSEbCmGGbyNznCX8DEAj-NNHzbyVL3wqY6uEw' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div><p></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Χριστούγεννα του 1963 στην Ευρώπη και στην Αθήνα, απο το αρχείο της ΕΡΤ</i></b></span></p><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i></i></b></span></div><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Χριστούγεννα στην Ελλάδα.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Περίοδος γεγονότων </i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>24/12/1963 - 25/12/1963</i></b></span></p><h3 style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i>Περιγραφή </i></span></h3>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Παιδιά επισκέπτονται τα σπίτια της
Σιάτιστας, λένε τα παραδοσιακά κάλαντα και παίρνουν ως δώρο γλυκά και
ξηρούς καρπούς. Κάτοικοι της Σιάτιστας σχηματίζουν σωρό από ξερά χόρτα
και τους βάζουν φωτιά, γύρω από την οποία χορεύουν. <br /></i></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><br />Οι κάτοικοι της Αθήνας περιηγούνται στα στολισμένα ενόψει των
Χριστουγέννων καταστήματα της πρωτεύουσας και πραγματοποιούν τις αγορές
τους. Άνδρες και γυναίκες συρρέουν σε υπαίθρια καφενεία στην Αθήνα και
τον Πειραιά. Παιδιά ταΐζουν περιστέρια. Νυχτερινή περιήγηση στους
στολισμένους ενόψει των Χριστουγέννων δρόμους της Αθήνας, όπου οι
κάτοικοι της πόλης πραγματοποιούν τις γορές τους. </i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-75076675474060611532023-12-16T09:47:00.002+02:002023-12-16T21:05:32.014+02:00Ποιοι ήταν οι τρεις μάγοι και τι δώρα έφεραν στον Χριστό; <div><div style="text-align: justify;"></div></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;">Ποιοι ήταν οι τρεις μάγοι και τι δώρα έφεραν στον Χριστό; <br /><br /><span style="color: #2b00fe;">Μάγοι, οι σοφοί της εποχής. </span></span><span style="font-family: georgia;"><br /><br /></span></b></i></span><div style="margin-left: 40px;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><img height="235" src="https://www.patrisnews.com/wp-content/uploads/2021/12/treis-magoi.png" width="400" /></span></b></i><br /></span></div><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><br /></span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;">Η ιστορία των τριών μάγων που ακολούθησαν το λαμπρότερο αστέρι του ουρανού και ταξίδεψαν από την Ανατολή για να προσκυνήσουν το Θείο Βρέφος είναι γνωστή σε όλους μας. <br /><br />Μέσα από τα Ευαγγέλια, οι μάγοι αναφέρονται μόνο από τον Ματθαίο χωρίς όμως λεπτομέρειες, όπως ο αριθμός τους ή η χώρα προέλευσης τους, αναφέροντας απλά ότι έρχονται από την ανατολή.<br /><br />Η λέξη «μάγος» στα χρόνια εκείνα συνδεόταν κυρίως με τους ιερείς της περσικής θρησκείας, του Ζωροαστρισμού, οι οποίοι μελετούσαν τα άστρα, τις φυσικές επιστήμες, την ιατρική, αλλά και θρησκευτικά ζητήματα καθώς και την ερμηνεία φυσικών φαινομένων και κατείχαν θέση βασιλικών συμβούλων, ακολουθώντας ακόμη και το στρατό στις εκστρατείες. Περισσότερες πληροφορίες για τους μάγους των αρχαίων χρόνων μπορούμε να αντλήσουμε από τον Ηρόδοτο, σύμφωνα με τον οποίο «Μάγοι» ονομαζόταν μία από τις έξι φυλές των Μήδων και όσοι άνηκαν σε αυτή τη φυλή ασκούσαν καθήκοντα ιερέων, ασχολούνταν με τον αποκρυφισμό κ.τ.λ. </span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;">Ο Ωριγένης μας λέει ότι οι Μάγοι κατάγονται από τη Χαλδαία, ενώ σύμφωνα με άλλους, ήταν Βαβυλώνιοι. </span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><br /><span style="color: #2b00fe;">Η πορεία στο Θείο Βρέφος </span><br /><br />Σύμφωνα με την παράδοση οι τρεις Μάγοι ταξιδεύοντας έφτασαν στα Ιεροσόλυμα και εκεί συνάντησαν το βασιλιά Ηρώδη και όταν του είπαν τι ψάχνουν και για ποιο λόγο ακολουθούν τους οιωνούς, εκείνος τους ζήτησε στην επιστροφή τους να του υποδείξουν εάν και σε ποιο σημείο βρήκαν αυτόν το νέο βασιλιά, με σκοπό να «τον τιμήσει» και ο ίδιος.</span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><br />Όμως στην πραγματικότητα θέλει να τον θανατώσει και γι’ αυτό εμφανίστηκε στους Μάγους άγγελος Κυρίου και τους υπέδειξε να μην επιστρέψουν από την ίδια διαδρομή. Οι Μάγοι συνέχισαν και έφτασαν στη Βηθλεέμ, όπου βρήκαν το Βασιλιά των Ιουδαίων στο πρόσωπο του νεογέννητου Χριστού. Τα ονόματα τους ήταν Μελχιόρ, Γασπάρ και Βαλτάσαρ. <br /><br />Πολλές παραμένουν οι αντιρρήσεις για τον αριθμό και τα ονόματα των μάγων, αλλά αυτό που παραμένει σταθερό είναι τα δώρα τους προς το Χριστό τα οποία είναι χρυσός, λιβάνι και σμύρνα.<br /><br />Ο Μελχιόρ σύμφωνα με την παράδοση έφερε τον χρυσό, που συμβόλιζε ότι το βρέφος θα γινόταν βασιλιάς. Ο Γασπάρ έφερε το λιβάνι, σύμβολο της θείας καταγωγής. Και ο Βαλτάσαρ έφερε τη σμύρνα, η οποία συμβόλιζε τον πρόωρο θάνατο του Ιησού. Ως αντάλλαγμα για τα δώρα, οι Μάγοι ζήτησαν ένα από τα σπάργανα του βρέφους, απόδειξη για όσους δε θα τους πίστευαν, το οποίο και τους έδωσε η ίδια η Παναγία. </span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><br /><span style="color: #2b00fe;">Το τέλος των Μάγων </span><br /><br />Κίνησαν λοιπόν, να γυρίσουν στον τόπο τους. Και η διαδρομή των έντεκα ημερών που είχαν κάνει για να φτάσουν τους πήρε δύο χρόνια για να την ξανακάνουν. Αργότερα, βαπτίσθηκαν από τον Απόστολο Θωμά και χειροτονήθηκαν επίσκοποι. Το 69 μ.Χ. έλαβαν την είδηση ότι σε λίγο θα πεθάνουν. Πρώτος πεθαίνει ο Μελχιόρ, σε ηλικία 130 ετών. <br /><br />Μετά από έξι μέρες ο Βαλτάσαρ σκοτώνεται από έναν ειδωλολάτρη μπροστά στην Αγία Τράπεζα στα 109 του χρόνια. Μετά από άλλες έξι μέρες πεθαίνει ο Γασπάρ στα 90 του χρόνια. Και κάπου εδώ τελειώνει η αναφορά στους Μάγους της Ανατολής, που η ιστορία τους μας λέει ότι είχαν τη σοφία να δουν τα σημάδια, την επιμονή να τα ακολουθήσουν και την τύχη να συναντήσουν το Χριστό τις πρώτες ώρες της ζωής του στη Γη! <br /><br />Tags:<br /><a href="https://www.patrisnews.com/tag/tris-magi/">ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ</a><a href="https://www.patrisnews.com/tag/christougenna/"> </a></span></b></i></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><a href="https://www.patrisnews.com/poioi-itan-oi-treis-magoi-kai-ti-dora-eferan-ston-christo/">https://www.patrisnews.com/poioi-itan-oi-treis-magoi-kai-ti-dora-eferan-ston-christo/</a></span></b></i></span></div> Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-29865804267660750302023-12-15T09:16:00.002+02:002023-12-15T22:27:21.140+02:00 ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ- ΒΑΛΕΡΙ ΜΠΡΙΟΥΣΟΦ (1873 1924)<p style="text-align: justify;"> <span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><br />«Μαμά, τι γιορτή είναι σήμερα;» ρώτησε η μικρή Κάτια.<br />«Σήμερα γεννήθηκε ο Χριστός», απάντησε η μητέρα.<br />«Αυτός που έχυσε το αίμα του για τους ανθρώπους;»<br />«Ναι, κοριτσάκι μου».<br />«Και, πού γεννήθηκε;»<br />«Στη Βηθλεέμ. Οι Εβραίοι φαντάζονταν ότι θα ερχόταν σαν βασιλιάς, αλλά Εκείνος γεννήθηκε σε μια ταπεινή κοιλάδα. Θυμάσαι την εικόνα; Ο Νεογέννητος Χριστός στη φάτνη, σε μια σπηλιά, αφού η Αγία Οικογένεια δε βρήκε φιλοξενία στο πανδοχείο. Κι εκεί ήρθαν να τον προσκυνήσουν οι μάγοι κι οι βοσκοί».</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Η μικρή Κάτια σκεφτόταν: «Αν ο Χριστός ήρθε για να σώσει τους ανθρώπους, γιατί πήγαν να Τον προσκυνήσουν μονάχα οι μάγοι και οι βοσκοί; Γιατί δεν πάνε να Τον προσκυνήσουν κι η μαμά κι ο μπαμπάς, αφού ήρθε να σώσει κι αυτούς;» Όμως η Κάτια δεν τολμούσε να ρωτήσει για όλα αυτά, γιατί η μαμά ήταν αυστηρή και δεν της άρεσε να την πολυρωτάνε, κι ο πατέρας δεν άντεχε καθόλου να τον αποσπούν από τα βιβλία του. Η Κάτια ωστόσο φοβόταν πως ο Χριστός θα θυμώσει με τη μαμά και τον μπαμπά, επειδή δεν πήγαν να Τον προσκυνήσουν. Σιγά σιγά στο μυαλό της άρχισε να κάνει ένα σχέδιο για το πώς να πάει μόνη της στη Βηθλεέμ, να προσκυνήσει τον Νεογέννητο Χριστό και να ζητήσει συγχώρεση για τον μπαμπά και τη μαμά.</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Στις οχτώ έβαλαν την Κάτια για ύπνο. Η μαμά ανέλαβε να τη γδύσει, αφού η παραμάνα δεν είχε επιστρέψει από τον εσπερινό. Η Κάτια κοιμόταν μόνη στο δωμάτιο. Ο πατέρας της θεωρούσε πως έπρεπε να μάθει από παιδί να μη φοβάται τη μοναξιά, το σκοτάδι και τις λοιπές, όπως έλεγε, αηδίες. Η Κάτια ξάπλωσε αποφασισμένη να μην αποκοιμηθεί, αλλά, όπως της συνέβαινε πάντα, δεν τα κατάφερε. Κι άλλες φορές προσπαθούσε να μην κοιμηθεί, για να δει αν τη νύχτα παραμένουν όλα ίδια, αν υπάρχουν τα σπίτια στους δρόμους ή εξαφανίζονται, όταν πέφτει το σκοτάδι, αλλά πάντα βυθιζόταν στον ύπνο νωρίτερα από τους μεγάλους. Το ίδιο έγινε και σήμερα. Παρά τις προσπάθειές της, τα μάτια της έκλεισαν από μόνα τους και βυθίστηκε σε βαθύ ύπνο.</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Τη νύχτα όμως πετάχτηκε ξαφνικά. Ήταν σαν να την ξύπνησε κάποιος. Ήταν σκοτεινά και ήσυχα. Μόνο από το διπλανό δωμάτιο ακουγόταν η κοιμισμένη ανάσα της παραμάνας. Η Κάτια θυμήθηκε αμέσως ότι έπρεπε να πάει στη Βηθλεέμ. Η επιθυμία για ύπνο της πέρασε εντελώς. Σηκώθηκε αθόρυβα και άρχισε να ντύνεται βιαστικά. Συνήθως την έντυνε η παραμάνα της, και τώρα της ήταν πολύ δύσκολο να τραβήξει τις κάλτσες της επάνω και να κουμπώσει τα πίσω κουμπιά του φορέματός της. Τελικά, αφού κατάφερε και ντύθηκε, έφτασε στις μύτες των ποδιών της ως την έξοδο. Ευτυχώς, το γούνινο παλτό της κρεμόταν σε τέτοιο σημείο που μπόρεσε να το φτάσει ανεβαίνοντας στο σκαμνάκι. Φόρεσε λοιπόν τη γούνα της, από πούπουλα πολικής χήνας, το χοντρό καλτσόν, τα μποτίνια της και το σκούφο που της κάλυπτε τ' αυτιά. Η πόρτα της εξόδου είχε αγγλική κλειδαριά και η Κάτια ήξερε να την ανοίγει αθόρυβα.</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Βγήκε, γλίστρησε δίπλα από τον κοιμισμένο θυρωρό, ξεκλείδωσε την εξωτερική πύλη, αφού το κλειδί ήταν στην κλειδαριά, και βρέθηκε στο δρόμο.<br />Η νύχτα ήταν παγωμένη αλλά φωτεινή. Το φως από τους φανοστάτες στραφτάλιζε πάνω στο καθαρό, ελαφρώς κρουσταλλιασμένο χιόνι. Τα βήματά της αντηχούσαν καθαρά μέσα στη σιγαλιά.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Στο δρόμο δεν υπήρχε κανείς. Η Κάτια προχώρησε μέχρι τη γωνία και στην τύχη έστριψε δεξιά. Δεν ήξερε προς τα πού να πάει. Έπρεπε να ρωτήσει. Αλλά ο πρώτος κύριος που συνάντησε ήταν τόσο σκυθρωπός ώστε δεν τόλμησε. Της έριξε μια ματιά πάνω από το γούνινο σηκωμένο γιακά του και, χωρίς να πει λέξη, συνέχισε παραπέρα. Ο δεύτερος περαστικός ήταν ένας μεθυσμένος τεχνίτης. Κάτι φώναξε στην Κάτια, τείνοντάς της το χέρι, αλλά, όταν εκείνη φοβισμένη το έβαλε στα πόδια, την ξέχασε στο λεπτό και προχώρησε ίσια μπροστά τραγουδώντας.</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Τελικά, η Κάτια σκόνταψε σχεδόν πάνω σε έναν ψηλό γέρο, με γκρίζα γενειάδα, άσπρο ψηλό σκούφο και μια προβιά για πανωφόρι. Ο γέροντας, βλέποντας το κοριτσάκι, σταμάτησε. Η Κάτια αποφάσισε να τον ρωτήσει.<br />«Πέστε μου, σας παρακαλώ, από πού πάνε για τη Βηθλεέμ;»<br />«Μα, είμαστε στη Βηθλεέμ», αποκρίθηκε ο γέρος.<br />«Αλήθεια; Και πού είναι αυτή η σπηλιά με τη φάτνη και τον Νεογέννητο Χριστό;»<br />«Ε, λοιπόν, εκεί ακριβώς πηγαίνω», απάντησε ο γέροντας.<br />«Αχ, τι καλά, θα μπορούσατε να με πάρετε και μένα; Δεν ξέρω το δρόμο, και πρέπει οπωσδήποτε να προσκυνήσω τον Νεογέννητο Χριστό».<br />«Πάμε, θα σε συνοδέψω».</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Λέγοντάς το αυτό, ο γέρος πήρε το κοριτσάκι από το χέρι και ξεκίνησε βιαστικά. Η Κάτια πάσχιζε να τον προλάβει, αλλά της ήταν πολύ δύσκολο.<br />«Όταν εμείς βιαζόμαστε», αποφάσισε τελικά να πει, «η μαμά καλεί τον αμαξά».<br />«Ξέρεις, κοριτσάκι», απάντησε ο γέρος, «δεν έχω χρήματα. Μου τα πήραν όλα οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι. Αλλά, έλα, θα σε κουβαλήσω εγώ».<br />Ο γέρος σήκωσε την Κάτια με τα δυνατά του χέρια, και κρατώντας τη σαν να ήταν πούπουλο συνέχισε το δρόμο του. Η Κάτια έβλεπε μπροστά της την μπερδεμένη γενειάδα του.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">«Ποιος είστε;» τον ρώτησε.<br />«Είμαι ο Συμεών ο Θεοδόχος. Ξέρεις, ένας από τους εβδομήκοντα. Μεταφράσαμε τη Βίβλο... Αλλά, φτάνοντας στο στίχο "ιδού η παρθένος εν γαστρί έξει..." με έπιασαν αμφιβολίες. Και γι' αυτό έπρεπε να ζήσω μέχρι να πραγματοποιηθεί η προφητεία. Μέχρι να κρατήσω τον Γιο της Παρθένου στα χέρια μου, δε μου επιτρέπεται να πεθάνω. Και οι Γραμματείς κι οι Φαρισαίοι με παρακολουθούν στενά».<br />Η Κάτια δεν καταλάβαινε εντελώς τα λόγια του γέροντα. Αλλά ένιωθε ζεστασιά, έτσι όπως την είχε τυλίξει με την προβιά του. Από το χειμωνιάτικο αέρα είχε αρχίσει να γυρίζει το κεφάλι της.<br />Προχωρούσαν σε κάτι έρημους δρόμους, οι φανοστάτες δεξιά κι αριστερά χάνονταν διαρκώς στο βάθος μακριά, μέχρι που συνέπιπταν σε μια τελεία, και η Κάτια άλλοτε αποκοιμιόταν κι άλλοτε απλώς έκλεινε τα μάτια.<br /><br />Ο γέροντας έφτασε σε ένα ξύλινο σπιτάκι σε κάποιο προάστιο και είπε στην Κάτια:<br />«Εδώ μένει ο υπηρέτης του Ηρώδη, αλλά είναι φίλος μου και θα με αφήσει να μπω».<br />Από τα παράθυρα ερχόταν φως. Ο γέροντας χτύπησε. Ακούστηκαν βήματα, το τρίξιμο της κλειδαριάς, η πόρτα άνοιξε. Ο γέροντας μπήκε με την Κάτια στο σκοτεινό χολ. Μπροστά τους στεκόταν, εντελώς κατάπληκτος, ένας όχι και τόσο νέος πια άντρας με μπλε γυαλιά.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">«Συμεών», είπε, «εσύ είσαι; Πώς βρέθηκες εδώ;»<br />«Πάψε. Κορόιδεψα τους Γραμματείς και τους Φαρισαίους και τους φρουρούς της φυλακής. Σήμερα είναι γιορτή κι είναι λιγότερο προσεχτικοί. Το 'σκασα λοιπόν».<br />«Και η γούνα που φοράς τίνος είναι;»<br />«Την πήρα από τον επιτηρητή. Αλλά θα την επιστρέψω. Θα γυρίσω πίσω. Ας με βασανίσουν, αλλά έπρεπε να φύγω, πρέπει να δω τον Χριστό, αλλιώς δε μου επιτρέπεται να πεθάνω».<br />«Και το κοριτσάκι αυτό πού βρέθηκε;» αναφώνησε ο κύριος με τα γυαλιά, που εκείνη τη στιγμή πρόσεξε την Κάτια.<br />«Πάει κι αυτή εκεί, στην κοιλάδα».<br />«Ναι, πρέπει να προσκυνήσω τον Νεογέννητο Χριστό», συμπλήρωσε η Κάτια.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Ο κύριος με τα γυαλιά κούνησε το κεφάλι. Πήρε την Κάτια από το γέρο, τη μετέφερε στο διπλανό δωμάτιο και την παρέδωσε σε μια γριά. Η Κάτια έλεγε ότι πρέπει να πηγαίνει, αλλά ήταν τόσο κουρασμένη και κρύωνε τόσο, που δεν αντιστάθηκε και πολύ όταν την έγδυσαν, την έτριψαν με οινόπνευμα και την ξάπλωσαν στο ζεστό κρεβάτι. Αποκοιμήθηκε στη στιγμή.<br />Έπειτα έβαλαν και το γέροντα να ξαπλώσει.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Την επομένη, οι γονείς της βρήκαν την Κάτια με τη βοήθεια της αστυνομίας και οι επιτηρητές του φρενοκομείου το δραπέτη ασθενή τους. </span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #351c75;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Ένα παιδί κι ένας τρελός πήγαν μαζί να προσκυνήσουν τον Χριστό. </span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Ευλογημένος θα είναι αυτός, που συνειδητά επιθυμεί το ίδιο...</span></i></b></p><p style="text-align: justify;"><b style="color: #351c75;"><i><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></i></b><span style="color: #2b00fe;"><a href="Ρώσσικες Ιστορίες"><b><i><span style="font-family: georgia;">Πηγή-Ρώσσικες Ιστορίες</span></i></b></a></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-1806673172995181312023-12-14T00:09:00.009+02:002023-12-14T00:16:37.701+02:00 ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ -ΦΙΟΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΙ (1821 1881)- ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ...<p style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span>ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ<br />Από το ημερολόγιο του συγγραφέα<br /><br />Ι. ΤΟ ΑΓΟΡΙ «ΜΕ ΤΟ ΑΠΛΩΜΕΝΟ ΧΕΡΙ»</span></i></b><br /><br /><i><b><span>Τα παιδιά είναι κόσμος παράξενος, κοιμούνται κι ονειρεύονται.<br /><br /> Πριν από τα Χριστούγεννα, αλλά και στη διάρκεια των Χριστουγέννων, συναντούσα συνεχώς στο δρόμο, σε συγκεκριμένο σημείο, ένα αγοράκι όχι μεγαλύτερο από εφτά χρονών. Μέσα στην τρομερή παγωνιά ήταν ντυμένο σχεδόν καλοκαιρινά, αλλά ο λαιμός του, πάντα τυλιγμένος με ένα κουρέλι, έδειχνε ότι κάποιος, παρ' όλα αυτά, το είχε φροντίσει πριν το στείλει έξω. Κυκλοφορούσε «με το χέρι απλωμένο». </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span>Ο όρος είναι τυπικός, και σημαίνει «ζητιανεύω». Τον επινόησαν αγόρια σαν κι αυτό. Υπάρχουν πλήθος από αυτά τα παιδιά, που στριφογυρνούν στα πόδια μας και επαναλαμβάνουν δυνατά κάποιες αποστηθισμένες φράσεις. Όμως, τούτο το μικρό δε φώναζε, μιλούσε αθώα, ασυνήθιστα θα έλεγα, και με κοιτούσε με εμπιστοσύνη στα μάτια — θα πρέπει να ήταν καινούριο στο επάγγελμα. Στην ερώτησή μου απάντησε ότι έχει μια αδελφή, που είναι άνεργη και άρρωστη. Μπορεί να ήταν κι έτσι. </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span>Έμαθα ωστόσο αργότερα ότι αγοράκια σαν κι αυτό υπάρχουν κοπάδια ολόκληρα: τα στέλνουν «με το χέρι απλωμένο», ακόμα και στη χειρότερη παγωνιά, κι είναι σίγουρο πως, αν δε μαζέψουν τίποτα, τα περιμένει ξυλοδαρμός. Έχοντας συγκεντρώσει μερικές δεκάρες, ένα τέτοιο αγόρι θα επιστρέψει με κόκκινα, κοκαλιασμένα δάχτυλα σε κάποιο υπόγειο, όπου θα μεθοκοπάει μια συμμορία ακαμάτηδων, από τους ίδιους εκείνους που «απεργώντας στη φάμπρικα Σάββατο προς Κυριακή επιστρέφουν στη δουλειά όχι νωρίτερα από Τετάρτη βράδυ». </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span>Εκεί, στα υπόγεια, μεθοκοπάνε μαζί τους οι πεινασμένες και δαρμένες γυναίκες τους, κι εκεί κατουριούνται τα πεινασμένα μωρά τους. Βότκα και βρόμα και ακολασία, αλλά κυρίως βότκα. Με τις δεκάρες που μάζεψε, στέλνουν και πάλι το αγοράκι έξω, στο καπηλειό, να φέρει κι άλλο ποτό. Για να διασκεδάσουν μάλιστα, του ρίχνουν καμιά φορά κι αυτουνού στο στόμα ένα ποτηράκι, χασκογελώντας όταν με κομμένη την ανάσα θα σωριαστεί σχεδόν αναίσθητο στο πάτωμα... φαρμάκι βότκα μου 'ριξε αλύπητα στο στόμα...Μόλις μεγαλώσει λίγο θα το χώσουν στα γρήγορα σε καμιά φάμπρικα, αλλά όσα θα κερδίζει θα είναι και πάλι υποχρεωμένο να τα φέρνει στους ακαμάτηδες, που θα τα πίνουν ως συνήθως. Πάντως, πριν καν φτάσουν στη φάμπρικα, τα παιδιά αυτά έχουν γίνει κανονικοί εγκληματίες. </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span>Αλητεύουν μέσα στην πόλη και ξέρουν γωνιές σε αντίστοιχα υπόγεια, όπου μπορούν να τρυπώσουν και να διανυκτερεύσουν χωρίς να τα πάρει είδηση κανείς. Μια φορά, ένα από αυτά πέρασε κάμποσες συνεχόμενες νύχτες στο υπόγειο κάποιου οδοκαθαριστή, μέσα σε ένα ψάθινο σεντούκι, δίχως εκείνος να καταλάβει τίποτα. Εννοείται πως γίνονται κλέφτες. </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span>Η κλεψιά γίνεται πάθος, ακόμα και σε οκτάχρονα παιδιά, τα οποία, μερικές φορές, δε συνειδητοποιούν καν ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο. Τελικά, τα αντέχουν όλα —την πείνα, το κρύο, τους ξυλοδαρμούς— με αντίτιμο ένα πράγμα: την ελευθερία. Κάποτε θα το σκάσουν από τους ακαμάτηδες, για να ζητιανέψουν πια για τον εαυτό τους. Αυτό το άγριο πλάσμα ενίοτε δεν ξέρει ούτε πού ζει ούτε τι εθνικότητας είναι, αν υπάρχει Θεός, αν υπάρχει βασιλιάς. Λένε γι' αυτά πράγματα απίστευτα, αλλά αληθινά.</span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span> </span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><b><span><span style="color: #073763;"> </span><span style="color: #073763;">II. ΕΝΑ ΑΓΟΡΙ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Όμως εγώ είμαι μυθιστοριογράφος, και μου φαίνεται ότι μια «ιστορία» από αυτές την επινόησα μόνος μου. Αλλά γιατί γράφω «μου φαίνεται», αφού ξέρω ότι την επινόησα. Γιατί έχω την εντύπωση ότι κάπου, κάποτε, ακριβώς παραμονές Χριστουγέννων, συνέβη σε μια τεράστια πόλη και με τρομερή παγωνιά.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: georgia; font-size: small;"><i><b><span><span>Έχω την εντύπωση, λοιπόν, ότι υπήρχε στο υπόγειο ένα αγόρι, όμως πολύ μικρό ακόμα, έξι χρονών ή μπορεί και μικρότερο. Αυτό το αγόρι ξύπνησε το πρωί μέσα σε ένα υγρό, κρύο υπόγειο. Φορούσε κάτι σαν ρομπάκι και τουρτούριζε. Η ανάσα του έβγαινε από το στόμα του σαν άσπρος αχνός, κι εκείνο, καθισμένο πάνω σε ένα σεντούκι στη γωνίτσα, διασκέδαζε παρατηρώντας τη να πετάει και να χάνεται. Όμως, ήθελε τόσο πολύ να φάει κάτι. Είχε πλησιάσει κάμποσες φορές από το πρωί το σανιδένιο κρεβάτι, όπου πάνω σε ένα λεπτό σαν φύλλο στρώμα και με έναν μπόγο για μαξιλάρι κειτόταν η άρρωστη μητέρα του. Πώς βρέθηκε άραγε εδώ; Θα πρέπει να ήρθε με το αγοράκι της από κάποια άλλη πόλη και αρρώστησε ξαφνικά. Την ιδιοκτήτρια των κρεβατιών την είχαν συλλάβει δυο μέρες πριν. Οι ένοικοι σκόρπισαν στα πόστα τους, λόγω γιορτών, κι ένας ακαμάτης που έμεινε κειτόταν ήδη μεθυσμένος του θανατά ολόκληρα εικοσιτετράωρα, χωρίς να περιμένει καν τη γιορτή.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: georgia; font-size: small;"><i><b><span><span>Στην άλλη άκρη του δωματίου βογκούσε μια ογδοντάχρονη γριούλα, που έζησε κάποτε, κάπου, σαν γκουβερνάντα, και τώρα πέθαινε μόνη, βογκώντας, μουρμουρίζοντας και γκρινιάζοντας στο αγόρι, που άρχισε να φοβάται πια να πλησιάσει προς τη γωνιά της. Κάπου σε μια πεζούλα ανακάλυψε κάτι για να πιει, αλλά δε βρήκε ούτε μια κόρα ψωμί για να φάει, και πήγαινε τώρα για δέκατη φορά να ξυπνήσει τη μητέρα του. </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Τελικά, μέσα στο σκοτάδι ένιωσε να φοβάται: είχε βραδιάσει εδώ και ώρα, αλλά κανείς δεν άναψε φως. Ψηλαφώντας το πρόσωπο της μαμάς του, παραξενεύτηκε που εκείνη δεν κουνήθηκε καθόλου και ήταν τόσο παγωμένη όσο κι ο τοίχος. «Πολύ κρύο κάνει εδώ μέσα», σκέφτηκε, στάθηκε λίγο ακόμα, ξεχνώντας ασυναίσθητα το χέρι του στον ώμο της μακαρίτισσας, μετά χουχούλιασε τα δαχτυλάκια του, για να τα ζεστάνει, και ξαφνικά, ξετρυπώνοντας από το κρεβάτι το κασκετάκι του, σιγά σιγά, ψηλαφητά, βγήκε από το υπόγειο. Θα είχε φύγει νωρίτερα, αλλά φοβόταν εκεί πάνω στη σκάλα το μεγάλο σκυλί που στεκόταν ολημερίς έξω από την πόρτα των γειτόνων. Όμως, τώρα πια το σκυλί δεν ήταν εκεί, κι αυτός βγήκε γρήγορα στο δρόμο.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="color: #073763; font-family: georgia; font-size: small;"><i><b><span><span>Θεέ μου, τι πόλη ήταν αυτή! Ποτέ άλλοτε δεν είχε δει κάτι παρόμοιο. Εκεί απ' όπου ερχόταν, τις νύχτες πέφτει μαύρο σκοτάδι, ένας φανοστάτης φωτίζει όλο το δρόμο. Τα ξύλινα, χαμηλούτσικα σπιτάκια κλειδαμπαρώνονται με παντζούρια. Έξω, με το που θα πάρει να σουρουπώνει, δε θα δεις κανέναν — κλείνονται όλοι στα σπίτια τους, και το μόνο που ακούς είναι το ουρλιαχτό από ολόκληρα κοπάδια σκυλιών, εκατοντάδες και χιλιάδες από αυτά αλυκτούν και γαβγίζουν όλη τη νύχτα. Ωστόσο, εκεί κάτω ήταν τόσο ζεστά και του έδιναν να φάει, ενώ εδώ, ω Θεέ μου, ας έτρωγε μια στάλα! </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Και τι θόρυβος και φασαρία είναι αυτή, πόσο φως και πόσοι άνθρωποι, άλογα και άμαξες, και παγωνιά, παγωνιά! Παγωμένος αχνός βγαίνει από τα καταπονημένα άλογα, από τις καυτές ανάσες τους. Κάτω από το λιωμένο χιόνι βροντοκοπούν πάνω στην πέτρα τα πέταλά τους, κι όλοι σπρώχνονται τόσο και, ω Θεέ μου, πόσο θέλει να φάει, ένα κομματάκι οτιδήποτε έστω, και τα δάχτυλα άρχισαν ξαφνικά να πονάνε τόσο. Δίπλα του πέρασε το όργανο της τάξης που έστρεψε αλλού το πρόσωπό του, για να μη δει το μικρό.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Να κι άλλος δρόμος, τόσο πλατύς! Εδώ σίγουρα μπορούν να σε ποδοπατήσουν. Πώς φωνάζουν όλοι, πώς τρέχουν και τι φώτα, τι φώτα! Ω, αυτό τι είναι; Α, ένα μεγάλο τζάμι, και πίσω από το τζάμι ένα δωμάτιο, και στο δωμάτιο ένα δέντρο ίσαμε το ταβάνι. Είναι ένα έλατο, και πάνω στο έλατο τόσα φωτάκια, τόσα χρυσαφένια χαρτάκια και μήλα και κουκλάκια και μικρά αλογάκια. Πέρα δώθε στο δωμάτιο τρέχουν παιδιά, στολισμένα και καθαρά, γελούν και παίζουν και κάτι τρώνε και πίνουν.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Να, το κοριτσάκι εκείνο άρχισε να χορεύει με το αγοράκι, τι όμορφη κοπελίτσα! Ορίστε κι η μουσική που ακούγεται πίσω από το τζάμι. Κοιτάζει ο μικρός και θαυμάζει, γελάει μάλιστα, τώρα του πονάνε ήδη και τα δαχτυλάκια των ποδιών, ενώ των χεριών έγιναν πια κατακόκκινα, δεν κλείνουν και πονάνε όταν τα κουνάει. Ξάφνου το αγόρι θυμήθηκε ότι του πονάνε τόσο πολύ τα δάχτυλα, έβαλε τα κλάματα και συνέχισε το δρόμο του, αλλά να που πάλι βλέπει, μέσα από ένα άλλο τζάμι, ένα άλλο δωμάτιο κι ένα δέντρο, και στα τραπέζια πάνω γλυκίσματα κάθε είδους — αμυγδαλωτά, κόκκινα, κίτρινα, και κάθονται εκεί τέσσερις πλούσιες κυρίες, που δίνουν σε όσους μπαίνουν γλυκά, κι ανοίγει για μια στιγμή η πόρτα και μπαίνουν απ' έξω κάμποσοι κύριοι. </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Πλησίασε στα κλεφτά ο μικρός, άνοιξε την πόρτα και μπήκε. Οχ, τι φωνές ήταν αυτές και τι χειρονομίες! Μια κυρία έτρεξε γρήγορα, του έβαλε στο χέρι ένα καπίκι και του άνοιξε την πόρτα για να βγει. Πόσο φοβήθηκε ο μικρός! Το καπίκι τού έπεσε την ίδια στιγμή και κύλησε πάνω στα σκαλοπάτια, γιατί δεν μπορούσε, βλέπετε, να κλείσει τα κόκκινα δάχτυλά του και να το σφίξει. Το έβαλε στα πόδια ο μικρός κι έτρεξε, όσο πιο γρήγορα μπορούσε, χωρίς να ξέρει προς τα πού. Πάλι θέλει να κλάψει, αλλά φοβάται, και τρέχει, τρέχει χουχουλιάζοντας τα χεράκια του. Τότε τον πιάνει μια θλίψη, γιατί ξαφνικά ένιωσε τόσο μόνος και τόσο απαίσια. </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Όμως, ξάφνου, Θεέ και κύριε! Τι είναι αυτό πάλι; Ένα πλήθος ανθρώπων στέκεται και κάτι κοιτάζει: σε ένα παράθυρο, πίσω από το τζάμι, τρεις κούκλες, μικρές, με κόκκινα και πράσινα ρουχαλάκια, και εντελώς σαν ζωντανές! Ένα γεροντάκι κάθεται και σαν να παίζει ένα μεγάλο βιολί, δυο άλλοι στέκονται όρθιοι και παίζουν μικρότερα βιολιά, και κουνάνε τα κεφάλια τους με ρυθμό, κι έπειτα κοιτάνε ο ένας τον άλλο και τα χείλη τους κουνιούνται, μιλάνε, πραγματικά μιλάνε, μόνο που λόγω του τζαμιού δεν ακούγονται. Στην αρχή ο μικρός σκέφτηκε ότι είναι ζωντανοί, αλλά, μόλις κατάλαβε ότι είναι κούκλες, έβαλε τα γέλια. Δεν είχε δει ποτέ τέτοιες κούκλες και δεν ήξερε καν ότι υπάρχουν τέτοιες! Του έρχεται να κλάψει, αλλά είναι τόσο αστείες αυτές οι κούκλες. Ξάφνου του φάνηκε ότι κάποιος πίσω του τον άρπαξε από το ρομπάκι του: ένα ψηλό κακιωμένο αγόρι στάθηκε δίπλα του, του έδωσε μια καρπαζιά, του πέταξε το κασκέτο και του έχωσε μια κλοτσιά. Κυλίστηκε ο μικρός στο έδαφος, κάποιοι έβαλαν τις φωνές, τα έχασε τότε, πετάχτηκε πάνω και όπου φύγει φύγει, μέχρι που έφτασε κάπου, άγνωστο πού, σε μια αυλή, μια άγνωστη αυλή. Στάθηκε να πάρει ανάσα πίσω από ένα σωρό ξύλων. «Εδώ δε θα με βρουν, είναι κατασκότεινα».</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Κάθισε μαζεμένος, χωρίς να μπορεί να συνέλθει από το φόβο, και τότε απρόσμενα, εντελώς απρόσμενα, ένιωσε τόσο ευχάριστα: τα χεράκια και τα ποδαράκια του σταμάτησαν να πονάνε κι αισθάνθηκε μια τέτοια ζεστασιά, τέτοια ζεστασιά, σαν να βρισκόταν δίπλα στη σόμπα. Να τος, τρεμουλιάζει ολόκληρος, αχ, μα ναι, μοιάζει να αποκοιμιέται! Τι ωραία να κοιμόταν εδώ: «Θα κάτσω λίγο και θα πάω να δω πάλι τις κούκλες», σκέφτηκε ο μικρός και χαμογέλασε, φέρνοντάς τες στο μυαλό του, εντελώς σαν αληθινές!... Αλλά τότε άκουσε τη μητέρα του να του τραγουδάει ένα νανούρισμα. «Μαμάκα, κοιμάμαι, αχ, τι ωραία κοιμάμαι εδώ πέρα!» «Πάμε σπίτι μου, στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, αγοράκι», ψιθύρισε από πάνω του μια σιγανή φωνή.</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Σκέφτηκε ότι θα ήταν η μητέρα του, αλλά όχι, δεν ήταν. Ποιος είναι αυτός που τον καλεί, δεν τον βλέπει, όμως ναι, κάποιος έσκυψε πάνω του και τον αγκάλιασε μέσα στο σκοτάδι, και ο μικρός του έτεινε το χέρι και...και τότε, ω, τι φως! Ω, τι έλατο είναι αυτό! Μα δεν είναι καν έλατο, τέτοια δέντρα δεν είχε ξαναδεί ποτέ! Πού βρίσκεται τώρα; Όλα λάμπουν, όλα ακτινοβολούν και γύρω τόσες κούκλες, αγοράκια και κοριτσάκια, τόσο λαμπερά, όλο στριφογυρνάνε γύρω του, πετάνε, τον φιλάνε, τον πιάνουν από το χέρι, τον παίρνουν μαζί τους, ναι, τώρα πετάει κι ο ίδιος, και βλέπει τη μητέρα του να τον κοιτάζει και να του χαμογελάει τόσο χαρούμενη. «Μαμά! Μαμά! Αχ, τι ωραία που είναι εδώ, μαμά!» της φωνάζει ο μικρός και ξαναφιλιέται με τα παιδάκια και θέλει να τους μιλήσει αμέσως για τις κούκλες εκείνες πίσω από το τζάμι. «Ποια είστε εσείς, αγοράκια; Ποιες είστε εσείς, κοριτσάκια;» ρωτάει γελώντας και αγκαλιάζοντάς τα. </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>«Αυτό είναι το Δέντρο του Χριστού», του απαντάνε. </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>«Στο σπίτι του Χριστού πάντα τη μέρα αυτή υπάρχει ένα δέντρο για τα μικρά παιδάκια που δεν έχουν δικά τους δέντρα...» Έμαθε τότε ότι τα αγοράκια και τα κοριτσάκια ήταν παιδάκια σαν κι αυτόν, που κάποια ξεπάγιασαν μέσα στα καλαθάκια τους, όταν τα εγκατέλειψαν στα σκαλιά των σπιτιών των αξιωματούχων της Πετρούπολης, άλλα πέθαναν στο βρεφοκομείο, κάποια τρίτα ξεψύχισαν πάνω στο στεγνό στήθος της μητέρας τους (την εποχή του λοιμού της Σαμάρας), και κάποια άλλα έσκασαν στα βαγόνια της τρίτης θέσης από τις αναθυμιάσεις, κι όλα είναι τώρα εδώ, όλα είναι τώρα άγγελοι, κοντά στον Χριστό, κι Εκείνος, ανάμεσά τους, τους απλώνει το χέρι και τα ευλογεί, όπως και τις αμαρτωλές μητέρες τους... Ναι, οι μητέρες των παιδιών στέκονται εδώ δίπλα στην ακρούλα και κλαίνε. Όλες αναγνωρίζουν το αγοράκι τους ή το κοριτσάκι τους, το πλησιάζουν και το φιλάνε, του σκουπίζουν τα δάκρυα με τα χέρια τους και του ζητάνε να μην κλαίει, γιατί εδώ είναι καλά τώρα...</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Κάτω, το πρωί, οι οδοκαθαριστές βρήκαν το μικρό πτωματάκι του ξεπαγιασμένου αγοριού πίσω από τα ξύλα. Αναζήτησαν και τη μητέρα του...Εκείνη είχε πεθάνει νωρίτερα. Συναντήθηκαν κοντά στον Κύριο και Θεό, στους ουρανούς. Γιατί έγραψα μια τέτοια ιστορία, που δεν ταιριάζει καθόλου σε ένα συνηθισμένο ημερολόγιο, και μάλιστα ημερολόγιο συγγραφέα; Είχα υποσχεθεί στους εκδότες μερικά διηγήματα, για αληθινά γεγονότα κατά προτίμηση! Όμως, ακριβώς αυτό είναι το ζήτημα: μου φαίνεται πως όλα αυτά θα μπορούσαν να έχουν συμβεί στ' αλήθεια — δηλαδή αυτό που έγινε στο υπόγειο και πίσω από τα ξύλα και εκεί, δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο. Δεν ξέρω πια πώς να το πω, μπορεί να έχουν συμβεί μπορεί και όχι... </span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i style="color: #073763;"><b><span><span>Αλλά γι' αυτό είμαι μυθιστοριογράφος: για να επινοώ πράγματα...</span></span></b></i></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><b><a href="file:///C:/Users/ioann/OneDrive/%CE%A5%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%AE%CF%82/%CE%A1%CF%8E%CF%83%CF%83%CE%B9%CE%BA%CE%B5%CF%82%20%CE%99%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B5%CF%82.pdf">ΠΗΓΗ</a></b></i></span><br /></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-16479094836175385502023-12-12T14:17:00.007+02:002023-12-12T19:16:18.043+02:00Από το χριστόξυλο στο χριστουγεννιάτικο δέντρο !<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: large;"><b><i><span style="color: #0b5394;">Από το χριστόξυλο στο χριστουγεννιάτικο δέντρο !</span></i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></p>
<hr align="center" size="2" width="100%" />
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι
ένα έθιμο ιδιαίτερα διαδεδομένο σε ολόκληρο τον πλανήτη. Κάθε χρόνο,
κάθε σπίτι στήνει το δικό του δέντρο, ένα φυσικό ή τεχνητό έλατο, και το
στολίζει με λαμπιόνια και πολύχρωμα στολίδια. Πότε, πώς και γιατί
χρησιμοποιήθηκε σαν σύμβολο το χριστουγεννιάτικο δέντρο, που στολίζουμε
κάθε χρόνο; Από πού προέρχεται το έθιμο; Πότε ήρθε στην Ελλάδα; Τι
συμβολίζει το αστέρι στην κορυφή και τι η φάτνη στη ρίζα του; Γιατί σε
κάποια μέρη στολίζουν «ένα καραβάκι»; Τι είναι το «χριστόξυλο»;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι πρόγονοι του Χριστουγεννιάτικου
δέντρου μπορούν να αναζητηθούν στα ειδωλολατρικά έθιμα της λατρείας των
δέντρων. Σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές η παράδοση να στολίζονται
δέντρα ή κομμάτια δέντρων υπήρχε σε όλες τις θρησκείες από την
αρχαιότητα. Τα δέντρα μεταφέρονταν μέσα στα σπίτια και οι άνθρωποι τα
στόλιζαν, για να εξασφαλίσουν καλή σοδειά τον επόμενο χρόνο. Πολύ πριν
από την έλευση του Χριστιανισμού φυτά και δέντρα, που παρέμεναν πράσινα
όλο το χρόνο, είχαν ιδιαίτερη σημασία για τους ανθρώπους μέσα στο
χειμώνα. Οι αρχαίοι λαοί κρεμούσαν αειθαλή κλαδιά πάνω από τις πόρτες
και τα παράθυρά τους, γιατί πίστευαν ότι κάτι τέτοιο κρατάει μακριά
μάγισσες, φαντάσματα, κακά πνεύματα και ασθένειες.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Πολλοί αρχαίοι πίστευαν ότι ο ήλιος ήταν
ένας θεός και ότι ο χειμώνας ερχόταν κάθε χρόνο, επειδή ο θεός ήλιος
είχε αρρωστήσει και ήταν αδύναμος. Γι αυτό και γιόρταζαν το ηλιοστάσιο,
επειδή αυτό σήμαινε ότι επιτέλους ο θεός ήλιος θα γινόταν καλά. Το
χειμερινό ηλιοστάσιο, η μικρότερη ημέρα και η μεγαλύτερη νύχτα του
έτους, πέφτει στις 21 προς 22 Δεκεμβρίου. Τα αειθαλή κλαδιά υπενθύμιζαν
στους ανθρώπους όλα τα πράσινα φυτά που φυτρώνουν πάλι, όταν ο ήλιος
γίνεται ξανά δυνατός την άνοιξη και το καλοκαίρι.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λάτρευαν το θεό Ρα και τον παρίσταναν με κεφάλι γερακιού και ένα φλεγόμενο δίσκο στο στέμμα του. Στο ηλιοστάσιο οι Αιγύπτιοι
γέμιζαν τα σπίτια τους με κλαδιά φοίνικα, που συμβόλιζαν γι’ αυτούς το
θρίαμβο της ζωής επί του θανάτου. Στη Βόρεια Ευρώπη οι μυστηριώδεις
Δρυίδες, ιερείς των αρχαίων Κελτών, διακοσμούσαν τους ναούς τους με
αειθαλή κλαδιά ως σύμβολα της αιώνιας ζωής. Και οι άγριοι Βίκινγκ στη
Σκανδιναβία πίστευαν ότι τα αειθαλή φυτά ήταν τα αγαπημένα του θεού του
ήλιου.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι αρχαίοι Ρωμαίοι γιόρταζαν το
ηλιοστάσιο με τα Σατουρνάλια, μία γιορτή προς τιμήν του Κρόνου (Saturn),
θεού της γεωργίας και του τρύγου, και γνώριζαν ότι το ηλιοστάσιο
σήμαινε πως σύντομα τα αγροκτήματα και τα περιβόλια θα γίνονταν πράσινα
και γόνιμα. Για να γιορτάσουν μάλιστα το γεγονός, διακοσμούσαν τα σπίτια
και τους ναούς τους με αειθαλή κλαδιά.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Τον 4ο αιώνα μ.Χ. η 25η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε ως η μέρα της Γέννησης του Χριστού. Υπάρχουν
μαρτυρίες ότι τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν στη Ρώμη στις 25 Δεκεμβρίου
από το 336. Στα Σατουρνάλια οι Ρωμαίοι στόλιζαν διαφόρων ειδών δέντρα
με κεριά και άλλα στολίδια (πιθανότητα καρύδια, φαγώσιμα κ.λ.π.).</i></b></span></p>
<p style="margin-left: 40px; text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a class="single-image-gallery" data-carousel-extra="{"blog_id":5215729}" href="https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/christmas_tree_vector/" rel="attachment noopener wp-att-17323" target="_blank"><img alt="Χριστουγεννιάτικο δέντρο, σκίτσο." aria-describedby="caption-attachment-17323" class="wp-image-17323" data-attachment-id="17323" data-comments-opened="1" data-image-caption="<p>Χριστουγεννιάτικο δέντρο, σκίτσο.</p>
" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":""}" data-image-title="Χριστουγεννιάτικο δέντρο, σκίτσο." data-large-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/christmas_tree_vector.jpg?w=500" data-medium-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/christmas_tree_vector.jpg?w=300" data-orig-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/christmas_tree_vector.jpg" data-orig-size="600,600" data-permalink="https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/christmas_tree_vector/" height="400" src="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/christmas_tree_vector.jpg?w=450&h=450" width="400" /></a></i></b></span></p><div class="wp-caption aligncenter" data-shortcode="caption" id="attachment_17323" style="width: 460px;"><p class="wp-caption-text" id="caption-attachment-17323"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Χριστουγεννιάτικο δέντρο, σκίτσο.</i></b></span></p></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Η αρχή του εθίμου του
χριστουγεννιάτικου δέντρου τοποθετείται στις αρχές του 8ου αι. μ.Χ. και
έχει τις ρίζες του στη Γερμανία, σε προχριστιανικούς πολιτισμούς. Την
περίοδο αυτή ο Άγιος Βονιφάτιος εξαπλώνει το χριστιανισμό στη Φραγκική
αυτοκρατορία. Εγκαθίδρυσε τις πρώτες οργανωμένες χριστιανικές κοινότητες
σε πολλά μέρη της Γερμανίας. Είναι ο άγιος προστάτης της Γερμανίας και
αποκαλείται «Απόστολος των Γερμανών».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το (716) στάλθηκε σε αποστολή στην Φριζία
προκειμένου να εκχριστιανίσει τους κατοίκους, το έργο ήταν δύσκολο
γιατί έπρεπε να συνεννοηθεί μαζί τους με την παλιά Αγγλική τους
διάλεκτο. Εκείνη λάτρευαν την αιωνόβια βελανιδιά, ιερό δέντρο του θεού
τους Θωρ πάνω στην οποία έκαναν θυσίες. Θέλοντας να ορίσει στους
κατοίκους το τέλος μιας εποχής άρχισε να την πριονίζει, τότε φύσηξε ένας
δυνατός άνεμος και την ξερίζωσε. Αυτό οι Φριζιανοί το θεώρησαν σύμφωνα
με τον γνωστό θρύλο ως θαύμα και μεταστράφηκαν ομαδικά στον
χριστιανισμό. Στην θέση της αργότερα φύτρωσε ένα έλατο το οποίο οι
χριστιανοί καθόρισαν ως το ευλογημένο δέντρο με αποτέλεσμα να το τιμούν
στην εορτή γέννησης του Θεανθρώπου. Έτσι αντικαθιστά τη βελανιδιά, που
λάτρευαν οι αρχαίες Γερμανικές φυλές, με το έλατο, που έγινε χριστιανικό
και χριστουγεννιάτικο σύμβολο, λόγω του κωνοειδούς, τριγωνικού σχήματός
του. Το έλατο έγινε εύκολα αποδεκτό από τους χριστιανούς σαν σύμβολο
χριστιανικό και ειδικότερα σαν σύμβολο των Χριστουγέννων.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Στους Γερμανούς αποδίδεται και η έναρξη της παράδοσης του χριστουγεννιάτικου δέντρου,
όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ο μύθος λέει ότι στις αρχές του 16ου αιώνα
στη Γερμανία συνδύασαν δύο έθιμα. Το πρώτο ήταν το δέντρο του
Παραδείσου, ένα έλατο διακοσμημένο με μήλα, που συμβόλιζε το Δέντρο της
Γνώσης στον Κήπο της Εδέμ. Το δεύτερο έθιμο ήταν το Φως των Χριστουγέννων,
ένα μικρό πλαίσιο σε σχήμα πυραμίδας διακοσμημένο με γυάλινες σφαίρες,
χρυσόχαρτο και ένα κερί στην κορυφή, που ήταν το σύμβολο της γέννησης
του Χριστού.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι ευσεβείς χριστιανοί έβαλαν
διακοσμημένα δέντρα στα σπίτια τους αλλάζοντας τα μήλα με χρυσές σφαίρες
από χαρτί και με το Φως τοποθετημένο στην κορυφή του δέντρου
δημιούργησαν το δέντρο που γνωρίζουμε σήμερα. Όταν τα δέντρα ήταν
λιγοστά, έφτιαχναν πυραμίδες από ξύλο και τις διακοσμούσαν με κλαδιά και
κεριά.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Φυσικά στο πέρασμα των αιώνων το νόημα
του χριστουγεννιάτικου δέντρου πήρε αναρίθμητες μορφές. Αρχικά το
δέντρο-σύμβολο άρχισε να γεμίζει με διάφορα χρήσιμα είδη καθημερινής
χρήσης, για να συμβολίσει την ευτυχία, που κρύβει για τον άνθρωπο η
γέννηση του Χριστού. Σύμφωνα με ερευνητές τα πρώτα στολίδια ήταν
συσκευασμένα φαγητά, είδη ρουχισμού ή άλλα χρήσιμα είδη, που στο πέρασμα
των χρόνων και με την άνοδο του βιοτικού επιπέδου εξελίχθηκαν μόνο σε
διακοσμητικά αντικείμενα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Στην κορυφή του συνήθως τοποθετείται ένα αστέρι,
που συμβολίζει το αστέρι της Βηθλεέμ ή ένας άγγελος, που συμβολίζει τις
στρατιές των αγγέλων. Στο κάτω μέρος του δένδρου τοποθετείται μία
φάτνη, που αναπαριστά το στάβλο, όπου γεννήθηκε ο Θεάνθρωπος. Στη
διάρκεια του 17ου αι. συναντάμε τα δένδρα μπροστά στα σπίτια,
διακοσμημένα με φαγώσιμα, ρούχα και άλλα είδη, που συμβολίζουν τα θεία
δώρα. Αργότερα το δένδρο πήρε και τη θέση της “Δωροθήκης”, του χώρου
δηλαδή όπου τοποθετούσαν οι συγγενείς και φίλοι τα δώρα τους ο ένας για
τον άλλο.</i></b></span></p>
<div class="wp-caption alignleft" data-shortcode="caption" id="attachment_17324" style="width: 235px;"><div style="margin-left: 80px; text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a class="single-image-gallery" data-carousel-extra="{"blog_id":5215729}" href="https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/martin-luther/" rel="attachment noopener wp-att-17324" target="_blank"><img alt="Μαρτίνος Λούθηρος" aria-describedby="caption-attachment-17324" class="size-medium wp-image-17324" data-attachment-id="17324" data-comments-opened="1" data-image-caption="<p>Μαρτίνος Λούθηρος</p>
" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":""}" data-image-title="Μαρτίνος Λούθηρος" data-large-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/martin-luther.jpg?w=300" data-medium-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/martin-luther.jpg?w=225" data-orig-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/martin-luther.jpg" data-orig-size="300,400" data-permalink="https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/martin-luther/" src="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2012/12/martin-luther.jpg?w=225&h=300" /></a></i></b></span></div><p class="wp-caption-text" id="caption-attachment-17324"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Μαρτίνος Λούθηρος</i></b></span></p></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Τα πολυάριθμα λαμπιόνια, που στις μέρες
μας κοσμούν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, αντικατέστησαν τα αναμμένα
κεριά που παλαιότερα τοποθετούνταν. Ο Μαρτίνος Λούθηρος,
Προτεστάντης μεταρρυθμιστής του 16ου αιώνα, ήταν ο πρώτος που έβαλε
αναμμένα κεριά στο δέντρο. Περπατώντας προς το σπίτι του ένα
χειμωνιάτικο βράδυ θαύμασε τη λάμψη των άστρων μέσα από τα δέντρα. Για
να αναπαραστήσει το σκηνικό και για την οικογένειά του, έστησε ένα
δέντρο στο κεντρικό δωμάτιο του σπιτιού του και κρέμασε πάνω στα κλαδιά
του αναμμένα κεριά.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το έθιμο του φωτισμού του δένδρου με
κεριά γινόταν αιτία για πολλά ατυχήματα. Έτσι, μέχρι να εφευρεθούν τα
ηλεκτρικά φωτάκια, οι προνοητικοί είχαν και έναν κουβά νερό κάτω από το
δέντρο για τον κίνδυνο πυρκαγιάς. Το 1882 το πρώτο ηλεκτρικά φωτισμένο
Χριστουγεννιάτικο δέντρο του κόσμου στολίσθηκε στη Νέα Υόρκη, στην
κατοικία του Έντουαρτ Τζόνσον, συναδέλφου του εφευρέτη του ηλεκτρικού
λαμπτήρα Τόμας Έντισον.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Στην Ελλάδα πρόδρομος του χριστουγεννιάτικου δέντρου ήταν το παραδοσιακό Χριστόξυλο ή Δωδεκαμερίτης.
Χριστόξυλο ονομάζεται το πρώτο ξύλο που θα καεί στο τζάκι την παραμονή
των Χριστουγέννων. Κάθε Χριστούγεννα ο πατέρας ή ο παππούς κάθε
οικογένειας ψάχνει στα δάση ή στα χωράφια ένα μεγάλο γερό κούτσουρο από
πεύκο ή ελιά κυρίως, που θα μπει στο τζάκι, αφού καθαριστεί επιμελώς το
τζάκι και η καμινάδα του. Σε κάποιες περιοχές το χριστόξυλο προέρχεται
από δέντρο με αγκάθια, όπως η αγριαχλαδιά (γκορτσιά).</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Τα αγκαθωτά δέντρα, κατά τη λαϊκή αντίληψη,
απομακρύνουν τα δαιμονικά όντα, όπως τους καλικάντζαρους. Το βράδυ της
παραμονής, λοιπόν, άναβαν το χριστόξυλο με την οικογένεια μαζεμένη γύρω
από το τζάκι. Από εκείνη τη στιγμή μέχρι τα Άγια Θεοφάνια η φωτιά δεν
πρέπει να σβήσει, γιατί συμβολίζει τη φωτιά που ζέσταινε το νεογέννητο
Χριστό. Έτσι κρατούσαν μακριά από το σπίτι – όπως πίστευαν- τους
καλικάντζαρους, ενώ τη στάχτη που μάζευαν έως τα Φώτα τη σκόρπιζαν γύρω
από το σπίτι, στα χωράφια και τους στάβλους, γιατί πίστευαν ότι διώχνει
το κακό!</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Υπάρχει όμως σε πολλά μέρη και μια παραλλαγή του χριστόξυλου, που λέγεται το πάντρεμα της φωτιάς, επειδή
αποτελείται από δύο ή τρία ξύλα και όχι ένα. Τα κούτσουρα αυτά έχουν
και τους συμβολισμούς τους. Το πρώτο κούτσουρο συμβολίζει το νοικοκύρη,
γι αυτό πρέπει να είναι από δέντρο με αρσενικό όνομα π.χ. ο πλάτανος. Το
δεύτερο συμβολίζει τη νοικοκυρά του σπιτιού και το ξύλο προέρχεται από
δέντρο θηλυκού ονόματος π.χ. η κερασιά. Στις περιοχές που χρησιμοποιούν
και τρίτο ξύλο είναι για τον κουμπάρο και είναι από δέντρο διαφορετικό
από τα δυο πρώτα. Αυτά τα ξύλα πίστευαν ότι διώχνουν το κακό και τους
καλικάντζαρους, γι αυτό η στάχτη τους σκορπιζόταν επίσης γύρω από το
σπίτι και στα χωράφια. Η διαδικασία είναι η ίδια με το χριστόξυλο. Από
την παραμονή των Χριστουγέννων έως τα Θεοφάνια έπρεπε να είναι αναμμένη η
φωτιά. Τοποθετούσαν τα ξύλα σταυρωτά και πάνω στη φωτιά έριχναν κρασί
και λάδι, ενώ σε κάποια μέρη έριχναν φυτά που κάνουν θόρυβο όταν
καίγονται, για να διώχνουν τα κακά πνεύματα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Στη νεότερη Ελλάδα το χριστουγεννιάτικο δέντρο εισήγαγαν οι Βαυαροί. Το 1833 στολίστηκε το πρώτο δέντρο στο<span style="color: blue;"> <a href="https://argolikivivliothiki.gr/2008/10/27/%ce%bd%ce%b1%cf%8d%cf%80%ce%bb%ce%b9%ce%bf/" rel="noopener" style="color: blue;" target="_blank">Ναύπλιο</a>, </span>για να κοσμήσει το παλάτι του <span style="color: blue;"><a href="https://argolikivivliothiki.gr/2009/09/23/otto-von-wittelsbach/" rel="noopener" style="color: blue;" target="_blank">Όθωνα</a> </span>και
τον επόμενο χρόνο στην Αθήνα, όπου οι κάτοικοι έκαναν ουρές για να το
θαυμάσουν. Στις 24 Δεκεμβρίου 1843 στήθηκε για πρώτη φορά
χριστουγεννιάτικο δέντρο σε ελληνικό σπίτι και συγκεκριμένα στο
αρχοντικό του Ναξιώτη Ιωάννη Παπαρρηγόπουλου, γενικού Προξένου της
Ρωσίας στην Αθήνα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το έθιμο, σε αντίθεση με την υπόλοιπη
Ευρώπη, άργησε να εξαπλωθεί στην χώρα μας. Μόλις την δεκαετία του
τριάντα κάποια αστικά σπίτια άρχισαν να στολίζουν χριστουγεννιάτικο
δέντρο, ενώ μεταπολεμικά το έθιμο διαδόθηκε ταχύτατα τόσο στις πόλεις
όσο και στην ύπαιθρο χώρα. Μια προσπάθεια να αντικατασταθεί το
χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ελληνοπρεπέστατο καραβάκι στα μέσα της
δεκαετίας του εβδομήντα δεν ευοδώθηκε.</i></b></span></p>
<p style="margin-left: 40px; text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a class="single-image-gallery" data-carousel-extra="{"blog_id":5215729}" href="https://argolikivivliothiki.gr/2020/12/15/christmas-tree-2/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%b4%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%80/" rel="attachment noopener wp-att-31011" target="_blank"><img aria-describedby="caption-attachment-31011" class="wp-image-31011" data-attachment-id="31011" data-comments-opened="1" data-image-caption="<p>Χριστουγεννιάτικο δέντρο, έργο του Σπύρου Βικάτου (1878-1960), Λάδι σε μουσαμά, 77 εκ. x 105 εκ. Εθνική Πινακοθήκη. </p>
" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="Χριστουγεννιάτικο δέντρο" data-large-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-ceb4ceadcebdcf84cf81cebf-ceadcf81ceb3cebf-cf84cebfcf85-cea3cf80cf8dcf81cebfcf85-ce92ceb9cebaceaccf84cebfcf85.jpg?w=500" data-medium-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-ceb4ceadcebdcf84cf81cebf-ceadcf81ceb3cebf-cf84cebfcf85-cea3cf80cf8dcf81cebfcf85-ce92ceb9cebaceaccf84cebfcf85.jpg?w=300" data-orig-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-ceb4ceadcebdcf84cf81cebf-ceadcf81ceb3cebf-cf84cebfcf85-cea3cf80cf8dcf81cebfcf85-ce92ceb9cebaceaccf84cebfcf85.jpg" data-orig-size="2000,1466" data-permalink="https://argolikivivliothiki.gr/2020/12/15/christmas-tree-2/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%b4%ce%ad%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%b3%ce%bf-%cf%84%ce%bf%cf%85-%cf%83%cf%80/" height="293" src="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-ceb4ceadcebdcf84cf81cebf-ceadcf81ceb3cebf-cf84cebfcf85-cea3cf80cf8dcf81cebfcf85-ce92ceb9cebaceaccf84cebfcf85.jpg?w=450&h=330" width="400" /></a></i></b></span></p><div class="wp-caption aligncenter" data-shortcode="caption" id="attachment_31011" style="width: 460px;"><p class="wp-caption-text" id="caption-attachment-31011"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Χριστουγεννιάτικο δέντρο, έργο του Σπύρου Βικάτου (1878-1960), Λάδι σε μουσαμά, 77 εκ. x 105 εκ. Εθνική Πινακοθήκη.</i></b></span></p></div>
<p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το δέντρο αντικατέστησε το παραδοσιακό καραβάκι, που ταιριάζει περισσότερο στο νησιωτικό χαρακτήρα του λαού μας και σε κάποια νησιά της χώρας διατηρείται ακόμα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το στολισμένο καραβάκι είναι ένα ελληνικό
έθιμο. Κατά τη διάρκεια των χριστουγεννιάτικων γιορτών, στολιζόταν στα
σπίτια και στις πλατείες, πριν από την αντικατάστσσή του από το
χριστουγεννιάτικο δέντρο.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Σύμφωνα με την παράδοση, το καράβι
στολιζόταν επειδή οι Έλληνες είχαν δεσμό με τη θάλασσα, ήδη από τα
αρχαία χρόνια. Ακόμη, πολλοί ενήλικες και παιδιά εργάζονταν στα πλοία
για να φέρουν χρήματα και ψωμί στις οικογένειές τους, ακόμη και τις
αργίες. Το καραβάκι προφανώς θα συμβόλιζε, όχι μόνο την προσμονή των
παιδιών για αντάμωση με τους συγγενείς τους, αλλά και τη δική τους αγάπη
για τη θάλασσα. Παράλληλα, μικρά καραβάκια είχαν τον ρόλο και ενός
τιμητικού καλωσορίσματος για τους Έλληνες θαλασσοπόρους που επέστρεφαν
στα σπίτια και στις οικογένειές τους, καθώς και τάματος για να είναι
ασφαλείς στα άγρια κύματα. Συχνά τα παιδιά που πήγαιναν να πουν τα
κάλαντα κρατούσαν μια μινιατούρα- στολισμένο καράβι. Παρόλο που στην
Ευρώπη έκαναν την εμφάνισή τους τα χριστουγεννιάτικα έλατα, το καραβάκι
άντεξε αρκετές χρονιές, μέχρι το 1933.</i></b></span></p>
<p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></p>
<div class="wp-caption aligncenter" data-shortcode="caption" id="attachment_31023" style="width: 450px;"><div style="margin-left: 40px; text-align: left;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a class="single-image-gallery" data-carousel-extra="{"blog_id":5215729}" href="https://argolikivivliothiki.gr/2020/12/15/christmas-tree-2/%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%b6%ce%b9%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%be%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bd/" rel="attachment noopener wp-att-31023" target="_blank"><img aria-describedby="caption-attachment-31023" class="wp-image-31023" data-attachment-id="31023" data-comments-opened="1" data-image-caption="<p>Επιτραπέζιο Χριστουγεννιάτικο ξύλινο καραβάκι από μπρούτζο και κλαδιά. Το καράβι συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση του Χριστού. Έθιμο που υποχώρησε με το χρόνο, μπροστά σε αυτό του δέντρου.</p>
" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="Επιτραπέζιο Χριστουγεννιάτικο ξύλινο καράβακι" data-large-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/ce95cf80ceb9cf84cf81ceb1cf80ceadceb6ceb9cebf-cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-cebecf8dcebbceb9cebdcebf-cebaceb1cf81ceacceb2ceb1cebaceb9.jpg?w=500" data-medium-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/ce95cf80ceb9cf84cf81ceb1cf80ceadceb6ceb9cebf-cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-cebecf8dcebbceb9cebdcebf-cebaceb1cf81ceacceb2ceb1cebaceb9.jpg?w=300" data-orig-file="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/ce95cf80ceb9cf84cf81ceb1cf80ceadceb6ceb9cebf-cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-cebecf8dcebbceb9cebdcebf-cebaceb1cf81ceacceb2ceb1cebaceb9.jpg" data-orig-size="800,800" data-permalink="https://argolikivivliothiki.gr/2020/12/15/christmas-tree-2/%ce%b5%cf%80%ce%b9%cf%84%cf%81%ce%b1%cf%80%ce%ad%ce%b6%ce%b9%ce%bf-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%ac%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%ce%be%cf%8d%ce%bb%ce%b9%ce%bd/" height="400" src="https://argolikoslibrary.files.wordpress.com/2020/12/ce95cf80ceb9cf84cf81ceb1cf80ceadceb6ceb9cebf-cea7cf81ceb9cf83cf84cebfcf85ceb3ceb5cebdcebdceb9ceaccf84ceb9cebacebf-cebecf8dcebbceb9cebdcebf-cebaceb1cf81ceacceb2ceb1cebaceb9.jpg?w=440&h=440" width="400" /></a></i></b></span></div><p class="wp-caption-text" id="caption-attachment-31023" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Επιτραπέζιο
Χριστουγεννιάτικο ξύλινο καραβάκι από μπρούτζο και κλαδιά. Το καράβι
συμβολίζει την καινούργια πλεύση του ανθρώπου στη ζωή, μετά τη γέννηση
του Χριστού. Έθιμο που υποχώρησε με το χρόνο, μπροστά σε αυτό του
δέντρου.</i></b></span></p></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Στη Λέσβο το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν
είναι από έλατο, αλλά από κλαδί ελιάς, το οποίο το στολίζουν με
χρυσωμένα πορτοκάλια, καρύδια και διάφορα παιχνίδια. Πολλές φορές όμως
αντί για κλαδί ελιάς στολίζουν ξύλινα καραβάκια. Στη Χίο την
παραμονή της Πρωτοχρονιάς υπάρχει ένα έθιμο, τα αγιοβασιλιάτικα
καραβάκια. Όποιες ενορίες επιθυμούν κατασκευάζουν, με βάση μια μακέτα,
πολεμικά ή εμπορικά πλοία σε σμίκρυνση. Αυτά συναγωνίζονται μεταξύ τους
ως προς την ποιότητα κατασκευής και την ομοιότητα με τα πραγματικά
πλοία, ενώ οι ομάδες, που αποτελούν το πλήρωμα κάθε πλοίου, τραγουδούν
κάλαντα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου
είναι συνυφασμένο με την νέο-ελληνική παράδοση, αλλά και με το κλίμα των
εορτών των Χριστουγέννων παγκοσμίως. Η χρήση του έχει ενταθεί τα
τελευταία χρόνια, ως μέσο για να στολίσουμε το σπίτι μας ή το χώρο
εργασίας, αλλά δεν πρόκειται για ένα «ξενόφερτο έθιμο».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ο πρόγονος του χριστουγεννιάτικου δέντρου
στην αρχαία Ελλάδα ήταν ένα κλαδί ελιάς. Το συγκεκριμένο κλαδί
ονομαζόταν «Ειρεσιώνη» και σχετίζεται με τον Θησέα, την Κρήτη και την
αρχαία Αθηνά. Επίσης, λίγοι γνωρίζουν ότι τα σημερινά χριστουγεννιάτικα
κάλαντα σχετίζονται με τον ύμνο που έψαλαν τα παιδιά στην αρχαιότητα
κατά τα «Πυανέψια», περιφέροντας την «Ειρεσιώνη».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ωστόσο όταν επικράτησε ο Χριστιανισμός
καταδίκασε το έθιμο ως ειδωλολατρικό και απαγόρευσε την τέλεσή του. Οι
Έλληνες όμως που ταξίδευαν πολύ το μετέδωσαν στους Βόρειους λαούς, οι
οποίοι λόγο έλλειψης ελαιοδέντρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που
φύονταν στις περιοχές τους, όπως είναι τα έλατα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το χριστουγεννιάτικο δέντρο, λοιπόν
αποτελεί ένα έθιμο για πολλούς χριστιανικούς λαούς σε όλο τον κόσμο.
Ειδικά στις χώρες της Ανατολικής Μεσογείου ένα δέντρο αειθαλές και
καταπράσινο πάντα συνδέεται με την καλοτυχία. Παράλληλα με τη δημιουργία
παραμυθιών και άλλων εκδόσεων ενισχύθηκε η παρουσία του δέντρου.
Σήμερα, περισσότερα από 72 εκατομμύρια δέντρα στολίζονται κάθε
Χριστούγεννα σε όλο το χριστιανικό κόσμο και από αυτά 35 εκατομμύρια
είναι αληθινά δέντρα, ενώ 37 εκατομμύρια είναι ψεύτικα.</i></b></span></p>
<p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Αλέξης Τότσικας</i></b></span></p>
<p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Φιλόλογος – Συγγραφέας </i></b></span></p><a href="https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">https://argolikivivliothiki.gr/2012/12/14/christmas-tree/</span></b></i></a><p><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-48316678532700552392023-12-09T23:57:00.010+02:002023-12-10T00:05:35.512+02:00Της γιαγιάς τα παραμύθια !<p> <span style="font-size: small;"><b><i><span style="color: #073763; font-family: georgia;">Της γιαγιάς τα παραμύθια!</span></i></b></span></p>
<div class="post-header">
<div class="post-header-line-1"></div>
</div>
<p style="margin-left: 80px; text-align: left;"> <img alt="Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο, φωτιά και εστία" height="320" src="https://scontent.fnic2-2.fna.fbcdn.net/v/t39.30808-6/409023518_673924101541591_8794698355870684639_n.jpg?_nc_cat=102&ccb=1-7&_nc_sid=3635dc&_nc_ohc=gD7LXeL7-ykAX-t8n01&_nc_ht=scontent.fnic2-2.fna&oh=00_AfDbIXQfq6s_0mZnjtgBw_hgaxnpSeMVnkpotcRNtS_dRA&oe=6578E6AF" width="271" /><span face="Roboto, Arial, sans-serif" style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: rgba(0, 0, 0, 0.05); color: #131313; display: inline; float: none; font-size: 14px; font-style: normal; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; widows: 2; word-spacing: 0px;"> </span></p><p style="text-align: center;"><i><b><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #20124d; display: inline; float: none; font-family: georgia; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: normal; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; word-spacing: 0px;"><span><span style="font-size: small;">Μια φορά, γιέ μου, κι έναν καιρό
βασιλιάς καλός όριζε τόπο μακρινό...
Θυμούμαι ως τώρα τη γιαγιά
έτοιας λογής ν' αρχίζει
και σε καιρούς αλλοτινούς
ο νους τση ν' αρμενίζει.
Να μου μιλεί σιργουλευτά
για κείνα και για τ' άλλα,
για μαγικά, για έρωτες,
για φονικά μεγάλα.
Για βασιλιάδες νιους καλούς
που κάστρα επατούσαν,
τσι μάισσες και τα θεριά
σκοτώναν κι ενικούσαν.
Κι όντεν ο ύπνος ο γλυκύς
δόξευγε το μυαλό μου,
στον κόσμο των παραμυθιών
γύριζ' ο λογισμός μου.
Έσβησ' ο χρόνος ο κακός
μαζί με τη χαρά μου,
τσι ιστορίες τση γιαγιάς
από τα όνειρά μου.
Κι έρχουντ' απ' τον παλιό καιρό,
Θε μου νάταν αλήθεια,
ώρες αεροφύσημα
κείνα τα παραμύθια.
Μην κλαις μικρή μου και πληγές
ανοίγεις μου στα στήθη,
εμείς οι δυο θα κάνουμε
τον κόσμο παραμύθι ! ! !</span></span></span></b></i></p><p style="text-align: center;"><i><b><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #20124d; display: inline; float: none; font-family: georgia; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: normal; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; word-spacing: 0px;"><span></span></span></b></i></p><p style="text-align: center;"><i><b><span style="-webkit-text-stroke-width: 0px; background-color: white; color: #20124d; display: inline; float: none; font-family: georgia; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; letter-spacing: normal; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; text-decoration-thickness: initial; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: pre-wrap; word-spacing: 0px;"><span><span style="font-size: small;"><a href="https://trelogiannis.blogspot.com/2023/12/blog-post_497.html">https://trelogiannis.blogspot.com/2023/12/blog-post_497.html </a></span></span></span></b></i></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-59667131125969045682023-12-06T12:41:00.003+02:002023-12-06T12:42:12.284+02:00Όσιος Παΐσιος: Η ευλάβεια στις εικόνες – Παραπονέθηκε ο Άγιος Νικόλαος, γιατί τον έβαλε ο μοναχός ανάποδα!<p><span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: georgia;"> Όσιος Παΐσιος: Η ευλάβεια στις εικόνες !</span></i></span></p><header class="post-title"></header>
<div class="post-extras">
</div>
<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-large is-resized"><img class="wp-image-113620" data-attachment-id="113620" data-comments-opened="1" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="image-48" data-large-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/12/image-48.png?w=339" data-medium-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/12/image-48.png?w=276" data-orig-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/12/image-48.png" data-orig-size="339,369" data-permalink="https://simeiakairwn.wordpress.com/2023/12/06/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b5%cf%82/image-48-23/" height="295" src="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/12/image-48.png?w=339" style="width: 500px;" width="400" /></figure></div>
<p></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ένας μοναχός ετοίμασε μία εικόνα του Αγίου Νικολάου, για να
την δώσει ευλογία σε κάποιον. Την τύλιξε με καλό χαρτί και την έβαλε σε
ένα ντουλάπι, μέχρι να την δώσει…</i></b></span></p>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span id="more-113618"></span></i></b></span></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Αλλά χωρίς να το προσέξει, την έβαλε ανάποδα… Σε λίγο άρχισε να
ακούγεται μέσα στο δωμάτιο ένας κρότος. Κοίταζε ο μοναχός από δω,
αποκεί, να δει από πού ερχόταν αυτός ο κρότος… «τακ-τακ-τακ»· δεν τον
άφηνε να ησυχάσει. Τελικά όταν πήγε κοντά στο ντουλάπι, κατάλαβε ότι ο
κρότος έβγαινε από εκεί. Το ανοίγει και βλέπει ότι ο κρότος έβγαινε από
την εικόνα. «Τι να έχει η εικόνα; λέει· για να δώ».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Μόλις την ξετύλιξε, είδε πως ήταν ανάποδα…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Την έστησε όρθια και αμέσως σταμάτησε ο κρότος…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ο ευλαβής, ιδιαίτερα, ευλαβείται τις εικόνες. Και όταν λέμε «ευλαβείται
τις εικόνες», εννοούμε ότι ευλαβείται το εικονιζόμενο πρόσωπο. Όταν
έχει κανείς μια φωτογραφία του πατέρα του, της μάνας του, του παππού
του, της γιαγιάς του, του αδελφού του, δεν μπορεί να την σχίσει ή να την
πατήσει, πόσο μάλλον μια εικόνα!</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι Ιεχωβάδες δεν έχουν εικόνες. Την τιμή που αποδίδουμε στις εικόνες την θεωρούν ειδωλολατρία.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Είπα σε έναν Ιεχωβά μια φορά: </i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Εσείς δεν έχετε φωτογραφίες στα σπίτια σας;».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Έχουμε», μου λέει.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Έ, καλά, η μάνα, όταν το παιδί της λείπει μακριά, δεν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Την φιλάει», μου λέει.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Το χαρτί φιλάει ή το παιδί της;».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Το παιδί της», μου λέει.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Έ, όπως εκείνη, όταν φιλάει την φωτογραφία του παιδιού της,
του λέω, φιλάει το παιδί της και όχι το χαρτί, έτσι και εμείς τον Χριστό
φιλούμε· δεν φιλούμε το χαρτί ή το σανίδι».</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a href="https://www.eikonia.gr/logoigerontospaisiou?tag=%CE%86%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82%20%CE%A0%CE%B1%CF%8A%CF%83%CE%B9%CE%BF%CF%82&page=2" rel="noreferrer noopener" target="_blank">Από το βιβλίο: «Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου ΛΟΓΟΙ Β΄»</a></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><b><i><a href="https://simeiakairwn.wordpress.com/2023/12/06/%cf%8c%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%b1%ce%90%cf%83%ce%b9%ce%bf%cf%82-%ce%b7-%ce%b5%cf%85%ce%bb%ce%ac%ce%b2%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b9%cf%82-%ce%b5%ce%b9%ce%ba%cf%8c%ce%bd%ce%b5%cf%82/">ΠΗΓΗ</a></i></b></span><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-88674841781465763172023-12-04T00:07:00.002+02:002023-12-04T00:07:42.814+02:00Χριστουγεννιάτικο Φίλημα !<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> ΕΣΥ είσαι η ωραία Ελένη που εφίλησε ο Άγγλος αξιωματικός;<br />
― Πού σε ηύρε;<br />
― Σε χωριό μέσα ή σε καμιά δροσερή πηγή;<br />
― Της ξηράς αξιωματικός ήτον ή της θαλάσσης;</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ρωτούσαν η μία κατόπιν της άλλης αι δεσποινίδες της συντροφιάς μας,
ζωηραί όλαι και ομιλητικαί κόραι των Αθηνών. Η χωριατοπούλα εχαμήλωνε
τα μάτια και δεν απαντούσε.<br />
―Δεν την εφίλησε για να την φιλήσει, αλλά γιατί είναι συνήθεια αυτή του
τόπου του, είπεν επί τέλους ο αδερφός της, νεαρός λεβέντης του
Μαρουσίου.<br />
―Συνήθεια σε ποια περίσταση; πες μας, Ελένη, επέμεναν εκείναι.<br />
―Αμ’ δεν έχει πολλά λόγια έξω από το σπίτι η Ελένη, πού να πει τόση ιστορία.<br />
―Για να μη σας χαλάσομε το χατίρι, σας τη λέγω εγώ.<br />
―Μπράβο, Γεώργο!<br /></i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ήτο γνωστός εις πολλάς κυρίας της συντροφιάς ο Γεώργος, διότι
έφερνε εις Αθήνας με το κάρο του το φημισμένο νερό του Μαρουσιού. Και
σήμερον οδηγός της εκδρομής ήτον αυτός και είχε φέρει έως εις τον πεύκον
του Χωματιανού, όπου εγευματίσαμε, τας προμηθείας μας.Ήτο καυστικότατον απόγευμα του Αυγούστου· ενώ εις την ησυχίαν της
εξοχής ετερέτιζαν τα τζιτζίκια, ημείς συναθροισθήκαμε κάτω από το
πανάρχαιον πελώριον δένδρον με τους κρεμασμένους κλώνους και όλοι εις
προσοχήν ηκούαμε την διήγησίν του.<br />
<br />
* * *<br /> Τον περασμένο χειμώνα πολλά παλικάρια του χωριού συμφωνήσαμε να
κατεβούμε στον Πειραιά να ιδούμε το καμαρωμένο μας θωρακωτό τον
«Αβέρωφ». Εδιαλέξαμε την εορτή του Αγίου Σπυρίδωνα, γιατί τότε
γιορτάζουν τα πλοία και έχουν το ελεύθερο να δέχονται οι ναύτες όποιον
και αν πάγει. Αρχίσαμε λοιπόν από το φθινόπωρο να κάνομε οικονομίες· σε
καφενείο δεν εμβήκαμε, για να πάρει μαζί του άλλος την αδελφήν του, την
γυναίκα του ή την μητέρα του.<br /> Του αγίου Σπυρίδωνα με τον πρώτο λοιπόν σιδερόδρομο εφύγαμε από το
Μαρούσι. Εγώ είχα πάρει μαζί μου την Ελένη, το μικρότερό μας κορίτσι,
που δεν είχε βγει ποτέ από το χωριό. <br />
Επροφθάσαμε τη λειτουργία στον Άγιο Σπυρίδωνα· εκεί απαντηθήκαμε
και με άλλους Κηφισιώτες, Χαλανδριώτες, Μενιδιάτες και με ένα δυο παιδιά
που είχαν έλθει από την Αμερική, και μαζί όλοι εναυλώσαμε μια βάρκα και
πήγαμε ίσια εις τον «Αβέρωφ» .<br />
―«Καλώς τ’ αδέλφια!» μας είπαν από το πλοίο οι ναύτες άμα μας είδαν.
Μόλις είχε τελειώσει κι εκεί η λειτουργία στο ωραίο εκκλησάκι του
πλοίου. Μας επήγαν πρώτα και προσκυνήσαμεν τον Άγιο Σπυρίδωνα και τον
Άγιο Νικόλαον, έπειτα μας έφεραν εις την σάλα, όπου κρέμεται η ζωγραφιά
του ευεργέτη Αβέρωφ, αυτού που εσυλλογίσθηκε ν’ αφήσει εις το έθνος
τέτοιο φρούριο, τέτοιο γοργοκίνητο καράβι.<br />
Καίει σ’ αυτόν εμπρός καντήλα ασημένια με γλόμπο για μνημόσυνό του.
Έπειτα μας επήραν και μας έδειξαν όλα στο καράβι. Επερνούσαμε εμπρός
από μια σάλα στολισμένη απ’ έξω με σημαίες Αγγλικές και Ελληνικές. Τι
είναι εκεί; ρωτήσαμε.<br /> Κοιτάξτε, μας είπαν, ελεύθερα. Γιορτάζουν τα Χριστούγεννά τους οι
Άγγλοι αξιωματικοί της ναυτικής αποστολής και έχουν στο δένδρο των
προσκαλεσμένους και όλους τους δικούς μας. Έσκυψαν περίεργες οι
γυναίκες, είδαν να λάμπει ολοστόλιστο το δένδρο, το μεγάλο τραπέζι
φορτωμένο με κάθε είδους γλυκίσματα και γύρω γεμάτη η σάλα από
χρυσοφορεμένους αξιωματικούς με ποτήρια στο χέρι· έπιναν ο ένας εις
υγείαν του άλλου.<br />
―Κοπιάστε μέσα, μας είπε πρόσχαρος ένας απ’ τους Έλληνας αξιωματικούς καθώς ήλθε στην θύραν.<br />
Δειλά εμβήκαν οι γυναίες, κατόπιν εμείς όλοι. Η Ελένη, πιο μικρή, πιο ντροπαλή, έβλεπε απ’ έξω.<br />
Τότε ένας ωραίος, υψηλός Άγγλος αξιωματικός με πολλά χρυσά γαλόνια,
ήλθε και την επήρε από το χέρι. Να της μιλήσει την γλώσσα της δεν
ήξερε· την έφερε εις το δένδρο και κάτι της έδειξεν υψηλά.<br />
Εκείνη ενόμισε ότι της δείχνει τις δύο αδελφωμένες μικρές σημαίες
στην κορυφή του δέντρου, την Ελληνική και την Αγγλική, και εσήκωσε το
κεφάλι· δεν είδε ένα ανθάκι κρεμασμένο στο κλαδί.<br />
Δεν χάνει καιρό ο αξιωματικός,· την φιλεί στο μάγουλο.<br />
«Πω! πω! μανούλα μου» ξεφώνισε εκείνη και έκρυψε με τα δυο της
χέρια το πρόσωπο. Καθώς ερχόμουν εγώ οπίσω και κρατούσα την ομβρέλαν
της, του δίδω μ’ αυτήν μια στο πρόσωπο τόσο δυνατά, ώστε έπεσε και στον
ώμο του. Όρμησαν οι Έλληνες αξιωματικοί.<br />
―Παλικάρι μου, μου είπαν, τι κάνεις! Είναι έθιμον αυτό του τόπου των.<br />
―Σαν είναι έθιμον του τόπου των, στις Αγγλίδες να το κάνει. Με τι
πρόσωπο τώρα θα περπατώ εγώ με τη φιλημένη μου αδελφή!… Την πήρα από το
χέρι και εβγήκαμεν έξω· ακολούθησαν και οι άλλοι της συντροφιάς μας.<br />
―Παιδί μου, μου λέγει με καλοσύνη ένας ηλικιωμένος ιδικός μας
αξιωματικός που ήλθε έξω μαζί μας· αυτός είναι ο μεγαλύτερος της
Αγγλικής αποστολής.<br />
―Λυπάμαι, που το έκαμα. Αλλά δεν ημπορούσα να μη το κάμω.<br />
Εμβήκε ο ηλικιωμένος αξιωματικός μέσα· σε λίγο έρχεται και με παίρνει από το χέρι.<br />
―Σε γυρεύουν οι Άγγλοι· πάμε.<br />
Εις την μέσην της σάλας μ’ επερίμενε ο υψηλός Άγγλος με δύο ποτηράκια στο χέρι· ήταν σοβαρός, αλλά διόλου θυμωμένος. <br />
―Έλα, μου λέγει στην γλώσσα του, —ενώ ο ηλικιωμένος αξιωματικός
εξηγούσε― την ημέρα αυτή που γεννήθηκε ο Χριστός για ν’ αδελφώσει τον
κόσμον, θέλω να σε φιλήσω. Τις ιδικές σας συνήθειες δεν εγνώριζα… Μ’
εφίλησε, μου έδωσε στο χέρι το ποτήρι και με οδήγησε να σταυρώσομε τα
χέρια πριν πιούμε.<br />
<br />
* * *<br /> ―Εμβάτε να κεράσομε και σας! λέγουν χαρούμενοι οι Έλληνες αξιωματικοί·
και αρχίζουν να προσφέρουν εις όλους γλυκό κρασί και γλυκίσματα.<br />
Τότε ένας από τους αξιωματικούς μας εσήκωσε το ποτήρι και μας είπε:<br />
―Παιδιά, βλέπετε αυτό το ανθουλάκι το κρεμασμένο στο κλαδί του δένδρου;
Είναι συνήθεια στην Αγγλία τα Χριστούγεννα, όποιο κορίτσι βρεθεί κάτω
από αυτό, να το φιλούν.<br />
Ο κύριος απ’ εδώ, μας είπε και μας έδειξε τον Άγγλον αξιωματικόν,
όταν έμαθε ότι εξεκινήσατε από τα χωριά σας να έλθετε να ιδείτε το
πολεμικό της πατρίδος σας, ενθουσιάσθηκε και, δια να δείξει την
συμπάθειάν του εις τον Ελληνικόν λαόν, εφίλησε την μικρότερη κόρη της
συντροφιάς σας, αυτήν που τα χαρακτηριστικά της ενθυμίζουν την ευμορφιά
των αρχαίων Ελληνίδων. <br />
―Ζήτω του Άγγλου αξιωματικού! εφωνάξαμε όλοι με τα ποτήρια στο χέρι.<br /> Αλλά φαντασθείτε πόσον εξαφνίσθηκα, όταν ένας απ’ τη συντροφιά μας
νέος με ευγενική φυσιογνωμία, εσήκωσε το ποτήρι του και μίλησε σε
ελεύθερη αγγλική γλώσσα:<br />
―Ευχαριστούμε τους ευγενείς Άγγλους δια την συμπάθειά των προς τον
ελληνικόν λαόν και ευχόμεθα το έργον διά το οποίον ήλθαν εις την πατρίδα
μας, να το στέψει η δόξα.<br />
Επλησίασαν οι Άγγλοι όλοι και του έσφιξαν το χέρι.<br />
Δεν επερίμεναν να ξεύρει ένας από ημάς τη γλώσσα τους.<br />
Ο υψηλός αξιωματικός ξεκρέμασε το ανθουλάκι και το κάρφωσε στο
στήθος της Ελένης, για να της φέρει τύχη, καθώς μας εξήγησαν οι Έλληνες.
Έπειτα ένας σημαιοφόρος του «Αβέρωφ», μας επήρε και μας έδειξε όλο το
πλοίον. Είδαμε τα κανόνια, τους πύργους, τα πυροβολεία του επάνω στα
κατάρτια.<br />
Στις μηχανές του, ο νέος που εμίλησε αγγλικά, στάθηκε πολλή ώρα και
ρωτούσε και ξέταζε, σαν άνθρωπος που ξεύρει το κάθε τι απ’ αυτές.<br />
Εφύγαμε βιαστικοί για να φθάσομε τη λιτανεία. Ακολουθούσαμε και
‘μείς μαζί με όλους την εικόνα του αγίου στην προκυμαία, όταν η Ελένη
μου λέγει:<br />
―Κοίταξε, πίσω μας έρχονται και οι Άγγλοι αξιωματικοί. Ακολουθούσαν με τους δικούς μας αξιωματικούς και με όλο το ναυτικό.<br />
―Ξεύρεις τι λένε στη γλώσσα τους; την ερωτά γελαστός ο νέος από την Αμερική, που βρέθηκε κοντά μας. Αυτή είναι η φιλημένη!<br />
―Καλά δεν ήθελα εγώ να έλθω μαζί σου… μου παραπονέθηκε η Ελένη. Πουθενά πια δεν θέλω να με πας.<br />
―Να ιδείς που θα πας μακριά όσο δεν φαντάζεσαι, είπεν εκείνος.<br />
<br />
* * *<br /> Την άλλη μέρα γλυκοχάραζε, με ξυπνά ο πατέρας· τα βουνά γύρω ήσαν χιονισμένα και το κρύο δυνατό.<br />
―Σήκω να πάμε, μου λέει, στην Καλογρέζα να κλαδέψουμε τ’ αμπέλια, να
τινάξουμε τις ελιές, μήπως και σκεπάσει κανένα ξαφνικό χιόνι τον κάμπο.<br />
―Πάρετε και την Ελένη, να τις μαζεύει. Ετοίμασε τα καλάθια, της λέγει η
μητέρα μου. Φόρτωσε στο ζώο και το πανί που βγάλαμε χτες από τον
αργαλειό να το λευκάνεις στο ρέμα· δύσκολα θα στεγνώσει εδώ, αν αρχίσουν
χιόνια· θα κόψουμε μεθαύριο τα προικιά της αδερφής σου.<br />
<br />
* * *<br />
Η Ελένη είχε πλύνει το πανί, αλλά το ποτάμι κατέβαζε πολύ νερό.<br />
Ως τα γόνατα χωμένη μέσα, προσπαθούσε να το μαζεύσει, αλλά το ρέμα
της το έπαιρνε με ορμήν, όταν ένας νέος καλοενδυμένος ήλθε άκρη άκρη στο
ποτάμι αντικρύ της και έβγαλε έως κάτω το καπέλο του και την
εχαιρέτησε.<br />
―Ποιος είναι αυτός, ρωτά άγριος ο πατέρας.<br />
―Μπα! έκαμα εγώ, είναι ο νέος από την Αμερικήν!<br />
―Τι θέλεις; τον ερωτά εκείνος.<br />
Εστριφογύρισε, στενοχωρημένος, το καπέλο στα χέρια του και με κοίταξε, σαν να μου γύρευε βοήθεια και είπε:<br />
―Ήλθα να σου ζητήσω την κόρη σου την Ελένη.<br />
―Κοίταξε, του λέγει εκείνος, τ’ αμπέλια, τα ελαιόδενδρα κι εκεί πέρα το
χωράφι που πρασινίζει η πατάτα· τα ετοιμάζω προικιά της μεγαλύτερης
κόρης μου της Ανθής· καιρό δεν έχω για την μικρή.<br />
―Δεν σου γυρεύω προίκα, πατέρα· την Ελένη, όπως είναι, σου ζητώ.<br />
―Ελένη! εφώναξε δυνατά ο πατέρας την αδελφήν μου που άπλωνε τώρα επάνω
στα ξερά κλήματα το πανί σαν μακρύ μακρύ λευκό δρόμο. Άφησε το πανί,
πάρε ένα καλάθι με ελιές και κάμποσα κλήματα, ανέβα στο ζώο και πήγαινε
γρήγορα στη μάνα σου. Βιάζομαι, πες της, να μας στείλει την σούστα με
τον ψυχογιό!<br />
Υποτακτικά εκείνη τυλίχτηκε με το μαντήλι αργά αργά, επήρε το καλάθι και τα κλήματα, και έσυρε στο δρόμο.<br />
―Πατέρα, του λέγει με παράπονο, ό,τι προικιά κι αν είχες σκοπό να
δώσεις στη μικρή σου κόρη πρόσθεσέ τα στα προικιά της μεγαλύτερης και τα
φορέματα της Ελένης εγώ θα της τα κάμω.<br />
―Και ποιος είσαι; ρωτά ο πατέρας.<br />
―Είναι ο νέος από την Αμερική, πάλιν λέγω εγώ.<br />
―Φεύγετε και αφήνετε τον τόπο έρημο από χέρια να τον καλλιεργήσουν, γλυτώνετε και το στρατιωτικό…<br />
―Πατέρα, διέκοψε με ευγένειαν ο νέος, το στρατιωτικό δεν θέλουμε να το
γλυτώσομε· θα έλθωμεν αμέσως τέλειοι στρατιώτες αν μας χρειασθεί το
έθνος· έχομε εκεί απόστρατο λοχία δικό μας και μας γυμνάζει τακτικά.
Αλλ’ άκουσε την ιστορίαν μου. Το Γύθειον, η πατρίς μου, είναι ξερότοπος·
από μακριά φέρνομε χώμα, δια να φυτέψομε τις ελιές, η πτώχεια μας
βασανίζει. Ορφάνεψα από πατέρα δέκα χρόνων, είχα αδελφές μεγαλύτερες· η
μάνα μου, αρχόντισσα στους γονείς της, μεγάλη κυρά και στον πάτερα μου,
εμποροπλοίαρχον που πνίγηκε νέος, κατοικούσε σε γκρεμισμένο σπίτι.
Ποιος θα παντρέψει τις αδελφές μου, εσυλλογίσθηκα· ποιος θ’ αναστήσει
την οικογένειάν μου; Και έφυγα στην Αμερική μ’ έναν πατριώτη μας, που με
πρόσεξε σαν παιδί του. Και τα ελληνικά γράμματα, όσα ήξευρε, μου τα
εξακολούθησε. Στην Νέα Υόρκη εδούλευα βαριά, άρχισα από λούστρος·
έπειτα μ’ επήρε ένας πατριώτης ξενοδόχος στο ξενοδοχείο του, γιατί
γρήγορα είχα μάθει καλά τα αγγλικά.<br />
Τον υπηρέτησα πιστά και με τον καιρό μ’ αγάπησε· από μικρός είχα
κλίση στη μηχανική. Κουδούνια ηλεκτρικά, σίφωνες του λουτρού, ποδήλατα
των ταξιδιωτών χαρά μου ήταν να διορθώνω, γιατί επρόσεχα πολύ όταν
ήρχετο ο μηχανικός.<br />
Άμα μου έδιναν φιλοδωρήματα αγόραζα εργαλεία, μεταχειρισμένα
σιδερικά, βιβλία μηχανικής. Και όταν μου έμενεν ώρα ελεύθερη, μ’ αυτά
καταγινόμουν. Μια μέρα διόρθωσα τόσο καλά κάποια άχρηστη γραφομηχανή του
διευθυντού, ώστε εκείνος μου λέγει: «Κρίμα να μη σπουδάσεις εσύ
μηχανικός». Εδάκρυσα και του είπα: «Αυτό είναι τ’ όνειρό μου. Από τότε
μου ελάφρωσε τη δουλειά και με έστειλε στο σχολείο· εις το μάθημα και
εις τα μηχανουργεία όλη μέρα ήμουν όλος προσοχή· Το βράδυ εις το
ξενοδοχείον ακούραστος στη δουλειά· η ευγνωμοσύνη μου εις τον ευεργέτην
μου ήταν μεγάλη. Με την βοήθειαν του Θεού επήρα το δίπλωμά μου με
βραβείο μαζί. Εκεί τα βραβεία είναι χρηματικά και οι θέσεις έρχονται
μόνες τους. <br />
Η τύχη μου άλλαξε αμέσως.<br /> Έστειλα και πάνδρευσα την αδελφή μου· της έδωσα δικαστήν. Ξανάκτισα
το πατρικό μου σπίτι για να κατοικεί η μανούλα μου. Τώρα πηγαίνω να
παντρέψω και την μικρή μου αδελφή.<br />
―«Δεν θα σ’ αφήσω να γυρίσεις στην ξενιτιά χωρίς ταίρι», μου γράφει στο
τελευταίο της γράμμα η μητέρα μου· εδώ το έχω —και έδειξε προς το μέρος
της καρδιάς του― για να με βοηθήσει και αυτό να σε πείσω.<br />
Όταν είδα την κόρην σου στον «Αβέρωφ», να κρύψει με τα δυο της
χέρια το πρόσωπο και να φωνάζει «πω! πω! μανούλα μου» και τον γιο σου
μέσα σ’ όλους τους χρυσοφορεμένους με ψηλά το κεφάλι να κτυπήσει εκείνον
που την φίλησε, είπα από μέσα μου αυτήν την κόρην θα κάμω γυναίκα μου.<br />
―Παιδί μου, είπεν ο πατέρας, ήλθες τόσο δρόμο να μ’ εύρεις και δεν σου είπα να καθίσεις!<br />
Και τον έφερε στην ρίζα μιας γέρικης κομμένης ελιάς.<br />
―Άκουσε τώρα και μένα, του λέγει. Έχω γιους παντρεμένους και κόρες· μια
κόρη μου είναι παντρεμένη στην Κηφισιά, άλλη στο Ηράκλειο και τώρα την
Ανθή εδώ την αρραβώνιασα.<br />
Κάθε χρόνο στην πανηγύρι του χωριού μας νύφες, γαμβροί, εγγόνια,
όλα στο σπίτι μου μαζεύονται. Υπάρχει άλλη ευτυχία στον άνθρωπο παρά να
ζει περιτριγυρισμένος ως την τελευταία του ώρα απ’ τα παιδιά του; Πώς να
σου δώσω την μικρότερη, την χαϊδεμένη, να την πάρεις στην Αμερική, στον
άλλον κόσμον;<br />
Και ο πατέρας που ποτέ δεν μας γλυκομιλούσε είχε δάκρυ στο μάτι.<br />
―Κανένας τρόπος δεν ημπορεί να γίνει; είπα εγώ.<br />
―Είναι ωραίον το μέλλον μου εκεί, μας είπε, θα με φέρει σε μεγάλα
κέρδη, αλλά σε κάθε άνδρα μία γυναίκα πέφτει και η Ελένη μου εμβήκε για
πάντα στην καρδιά· για να μην την χάσω, θα τακτοποιήσω εκεί τις δουλειές
μου και θα έλθω εδώ. Με τα διπλώματα και τους επαίνους της υπηρεσίας
μου, εργασία δε θα μου λείψει. Δώσε μου το λόγο σου ότι θα με
περιμένεις.<br />
―Χωρίς την γριά μου τέτοια απόφαση δεν ημπορώ να κάμω, λέει ο πατέρας· πάμε να την ρωτήσομε.<br />
<br />
* * *</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>―Μαλάμω! εφώναξεν ο πατέρας, καθώς εμβαίναμε στην αυλόθυρα, σου φέρνω ένα μουσαφίρη.<br />
―Καλώς να ορίσει, εφώναξεν εκείνη πρόσχαρη. Άφησε στο φούρνο τ’ αχνιστά ψωμιά και ήλθε ανασκουμπωμένη να μας δεχθεί.<br />
Χόρτα του βουνού, θρούμπες, ελιές και κεχριμπαρένιο ρετσινάτο ήτο
το γεύμα μας, γιατί ενηστεύαμε· αλλά έτρωγα με όρεξη καθώς έβλεπα
αντικρύ μου το ευγενικό παλικάρι που ήλθε να γίνει συγγενής μας! Όταν
αποφάγαμε και η Ανθή και η Ελένη σήκωσαν το τραπέζι και πήγαν στη
δουλειά τους, μιλήσαμε οι τέσσερες μαζί, αποφασίσαμε. Επήγε η μητέρα να
φέρει την Ελένη· μισοκατάλαβε εκείνη και ήρχετο χαρούμενη, αλλά στην
θύρα κοντοστάθηκε, έκαμε να φύγει, την έσυρε η μητέρα.<br />
―Ελένη, της λέγει ο πατέρας, το παλικάρι απ’ εδώ θα περιμένει όσα
χρόνια θελήσω εγώ να γυρίσει από την Αμερική να σε πάρει γυναίκα του.<br />
―θα με περιμένεις, αν αργήσω; την ερωτά εκείνος.<br />
―θα σε περιμένω και αν αργήσεις ως που ν’ ασπρίσουν τα μαλλιά μου.<br />
―Για ενθύμησή μου σου αφήνω αυτό το δακτυλίδι· το έχω από τη μητέρα μου
και η μητέρα μου από την γιαγιά της, είναι αρχαία η πέτρα του.<br />
Από σένα ζητώ να μου δώσεις να πάρω στην ξενιτιά το ανθουλάκι που έλαβες χθες στον «Αβέρωφ».<br />
―Πού το έχεις το ανθουλάκι, που μου έδειξες χθες; ρωτά η μητέρα.<br />
Κοντοστάθηκε η Ελένη και έδειξε υψηλά την γυαλένια θήκη με τα στέφανα μέσα του πατέρα και της μητέρας.<br />
―Το έκρυψα εκεί για να μη παραπέσει, είπε σιγά που μόλις ακούσθηκε.<br />
Ανέβηκεν η μητέρα, άνοιξε τη θήκη δίπλα στο εικόνισμα και το έδωσε στον νέο.<br />
―Με την ευχή μου παιδί μου και καλά στέφανα.<br />
Τον συνοδεύσαμε ο πατέρας κι εγώ έως τον σταθμόν, με πόνο τον χωρισθήκαμε, σαν να ήταν χρόνια συγγενής μας.<br />
<br />
* * *</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>―Και λοιπόν σας γράφει; διέκοψαν όλοι μαζί της συντροφιάς μας.<br />
―Μας γράφει λέει! Δελτάρια και γράμματα δικά του και της μητέρας του
τακτικά μας έρχονται. Πού και πού κανένας υπάλληλος απ’ τα υπερωκεάνεια
ατμόπλοια μας φέρνει και δώρα για την Ελένη. Λίγο λίγο στέλνει και τα
προικιά της· τίποτα δεν εννοεί να της κάμομε εμείς. Ως τη άλλη Λαμπρή
ελπίζομε να κάμομε τους γάμους των.<br />
―Ζήτω των αρραβωνιασμένων! εφωνάξαμεν. Έπειτα, επειδή πολλοί της
συντροφιάς ήσαν της Φιλαρμονικής Εταιρείας, αρχίσαμε προς τιμήν της
Ελένης το τραγούδι· έως να φθάσομε στον σταθμό του Μαρουσιού ακόμη
τραγουδούσαμε.<br />
―Γιώργο, είπαμε καθώς ανεβαίναμε στον σιδηρόδρομο, να μας ειδοποιήσεις
όταν θα γίνουν οι γάμοι, θα έλθομε μ’ όλη τη φιλαρμονική και με τη
μαντολινάτα να τιμήσομε το ταιριασμένο ζευγάρι.</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/03/02/%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%bf-%cf%86%ce%b9%ce%bb%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%b1%cf%81%cf%83%ce%b9%ce%bd%ce%bf%ce%b7-%cf%80%ce%b1/">Πηγή:</a></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-22768703396985417442023-12-01T02:05:00.002+02:002023-12-01T02:09:01.536+02:00Τα Χριστούγεννα του Αμερικάνου-ΑΝΤΩΝΙΟΣ Κ. ΤΡΑΥΛΑΝΤΩΝΗΣ<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Εκεί που με κόπο πολύν ανεβαίναμε στο λόφο του Αγίου Ισαύρου, ερώτησα τον οδηγό μου τον Παξινό.<br />
―Γιατί αυτόν τον αδύνατο, που μας χαιρέτησε στη Φουντάνα, τον είπες Αμερικάνο;</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Και ο Παξινός οδηγός μου έτυχε φλύαρος και μου διηγήθηκε ολόκληρη ιστορία.<br />
―Να, έτσι τον λεν, Αμερικάνο, επειδήτις και πήγε στην Αμερική· έμεινε
δέκα-δεκαπέντε χρόνια σ’ ένα μέρος, Παστόν, Μπαστόν, κάπως έτσι το λένε.<br />
―Πηγαίνουν λοιπόν και οι Παξινοί στην Αμερική;<br />
―Κάπου-κάπου κανένας. Αυτός να σ’ ορίσω έφυγε εξ’ αιτίας από μια κοπέλα
π’ αγαπούσε, τζα την ξέρεις και του λόγου σου, εκείνη τη Ζαχαρένια που
φωνάξαμε στην Υπαπαντή. Είδες που ‘πες του λόγου σου για την καθαριότητα
του σπιτιού, ήγουν που σ’ άρεσε πολύ, και βγήκε εκείνη και μας φίλεψε
κοπελίτσια, που λέμε ’μεις εδώ, αυτά τα λουλούδια· του λόγου σου τάπες
κυλάμια, κυκλάμια, κάπως έτσι.<br />
―Όμορφη κοπέλα, αλήθεια.<br /></i></b></span>
</p><div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2871" data-attachment-id="2871" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-2" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-2.jpg?w=240" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-2.jpg?w=222" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-2.jpg" data-orig-size="240,325" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-2/" height="325" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-2.jpg" width="240" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>―Τώρα όμορφη μ’ έξι παιδιά και με φτώχεια χειρότερη απ’ τη δική μου!
να την έβλεπες αυτή τότε, εδώ και δεκάξι χρόνια και να ‘λεγες·
Ζαχαρένια αλήθεια ήτανε· κόρη του παπα-Σίμου, είδες εκείνου του παπά που
μας πήγε στην Υπαπαντή, που ‘πες του λόγου σου «Αυτός είναι σωστός
παπα-Φλέσσας».<br /> ―Και τώρα, ποιον έχει άνδρα η Ζαχαρένια;<br /> ―Έχει
ένα καλό παιδί, το Παρεδρίτσι, που λέμε ημείς· έτσι το παρονομάζουμε
γιατί ο πατέρας του ήτανε μια φορά πάρεδρος· τ’ όνομά του είναι Τζώρτζης
Μιτσάλης, συγγενής του Δημάρχου.<br /> ―Και γιατί δεν πήρε τον Αμερικάνο;<br />
―Έτσι· δεν τον ήθελε ο παπάς· του φαίνονταν ακαμάτης και φαντασμένος·
θέλησε καλύτερα το Παρεδρίτσι· ήτανε φρόνιμο παιδί, είχε και κάμποσα
δέντρα· τότε είχαμε και σοδειές ταχτικές· σου λέει, το καθημερινό του δε
θα του λείψει· η κοπέλα όμως και η μάνα της η παπαδιά ήθελαν τούτον τον
Αμερικάνο, να πούμε· και τούτος πάλε ζουρλαίνονταν για τη Ζαχαρένια·
από μικρό παιδί την αγαπούσε· το ‘ξερε όλος ο Λογγός κι είχε να κάμει με
τη ζούρλια του. Τη ζήτησε δυο τρεις φορές, δεν του την έδωκαν· ύστερα
τη ζήτησε το Παρεδρίτσι, του την έδωκαν. Η παπαδιά κάτι θέλησε να πει,
μα ο παπα-Σίμος δε χωρατεύει, είναι Παργινός· έπιασε την πρεσβυτέρα, της
έδωκε ένα χέρι ξύλο, κι ένα γερό φοβέρισμα της Ζαχαρένιας· γίνηκαν οι
αρραβώνες· ανήμερα των Χριστουγέννων ήτανε. </i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Και τότε ο άλλος, τούτος να πούμε ο Αμερικάνος ―Αργυρός είναι η γενιά
του― γίνηκε άφαντος· μπήκε σ’ ένα καΐκι που πήγαινε στ’ Αλεύκι και τον
εχάσαμε. Δυο χρόνια έκαμαν οι γονέοι του να μάθουν αν ζει. Απάνω στα δυο
χρόνια ήρθε ένα γράμμα από την Αμερική στο γιατρό τον Ανεμογιάννη και
ήρθε και ένα χαρτί να λάβει ο Βασίλης ο Αργυρός δέκα λίρες που τις
έστελνε ο γιος του από την Αμερική, τούτος να πούμε ο Αμερικάνος. Και
έλεγε το γράμμα στον πατέρα του, να τόνε συγχωρεί που έφυγε χωρίς να τον
αποχαιρετήσει, και τώρα είναι καλά και έχει καλή δουλειά και με το
θέλημα του Θεού θα τους συνδράμει. Και εις το τέλος ήλεγε· «ας όψεται ο
παπα-Σίμος, μα θα ‘ρθει μέρα να βαρέσει το κεφάλι του», σαν να πούμε για
το πλούτος.<br /> </i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2872" data-attachment-id="2872" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-3" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-3.jpg?w=218" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-3.jpg?w=218" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-3.jpg" data-orig-size="218,287" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-3/" height="287" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-3.jpg" width="218" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το πήρε το γράμμα ο Αργυρός και γύρισε Γάι και Λογγό, που λέει ο
λόγος, και το ‘δειχνε· πήγε στη Λάκκα, στα Μαγαζιά, στη Φουντάνα και το
‘δειχνε κι έδειχνε και τις λίρες· και ο καθένας έλεγε τα δικά του. Πήγε
και στην Υπαπαντή και το ‘δειξε της παπαδιάς· φύλαξε την ώρα πο ‘λειπε ο
παπάς και το Παρεδρίτσι. Η παπαδιά το ‘βαλε κατάκαρδα πως χάσανε τέτοιο
γαμπρό και τα ‘βαλε με τον παπά. Από τότε έπεσε η γκρίνια στο σπίτι του
παπα-Σίμου· ήρθανε και κακιές χρονιές, οι ελιές δεν έδιναν τίποτε, τσ’
επλάκωσαν και τα παιδιά, κάθε χρόνο και γέννα ―η φτώχεια, αφέντη μου,
φέρνει πολλά κακά. Και μ’ όλον τούτο ο Αμερικάνος κάθε μήνα, κάθε δυο
μήνες κι ένα γράμμα, κι ένα πακέτο λίρες. Ο Βασίλης ο Αργυρός κατάντησε
άρχοντας μεγάλος· έριχνε δεκάρα στο δίσκο, και κάθε χρόνο και καινούργιο
πλατοβράκι· όλοι το ‘βγαναν το καπέλο· «καλή μέρα, κυρ-Βασίλη».<br /> </i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignleft"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2873" data-attachment-id="2873" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-4" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-4.jpg?w=227" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-4.jpg?w=199" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-4.jpg" data-orig-size="227,342" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-4/" height="342" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-4.jpg" width="227" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Το Παρεδρίτσι το καημένο δούλευε όσο μπορούσε, μα τι να σου
κάμει! άμα δε θέλει ο Θεός! Κατάνταγε με τη δίκοπη να ψιλώνει ξένες
ελιές. Καταλάβαινε και τη γκρίνια που ήταν στο σπίτι εξ αίτιας του, και
της Ζαχαρένιας τα μούτρα, και της παπαδιάς τα λόγια τα φαρμακερά, όταν
έβλεπε τη γυναίκα του Αργυρού με καινούργιο φουστάνι κάθε λίγο και πολύ.
Κι όλο στο χειρότερο πήγαιναν ετούτοι, κι όλο περίσσευε η γκρίνια. Του
το ‘δειχναν φανερά του γαμπρού πως ήτανε μετανοιωμένοι που δεν επήραν
τον Αμερικάνο. Ως κι ο παπα-Σίμος τα ‘ριξε και δεν είχε εκείνα τα όφρυδα
που ‘χε πριν. Περνούσανε μήνες χωρίς να δείρει την παπαδιά.<br />
Κοντά το Πάσχα, το Παρεδρίτσι στενοχωρήθηκε πολύ που δεν είχε να
πάρει ούτ’ ένα μανδήλι της γυναικός του, και αποφάσισε να δανεισθεί· μα
από ποιον; οι αρχόντοι μας παίρνουν χίλια τα εκατό, και τ’ αρνί και το
τομάρι· ξέπεσε στον Αργυρό, τον πατέρα του Αμερικάνου· πήγε τρέμοντας ο
θλιμμένος ―δανείστηκες ποτέ σου, αφέντη; αν δανείστηκες, ξέρεις τι πάει
να πει χρέος· κάλλιο ο άνθρωπος να μένει νηστικός παρά να πέφτει σε
χρέος· μα ανάθεμα τις περιστάσεις, πες.<br /> Μολοντούτο, ο Βασίλης ο
Αργυρός δεν του φέρθηκε κακά· του τα ‘δωκε με δυο τα εκατό (το μήνα πα
να πει) και δυο ξέστες λάδι. Χαμογέλασε μοναχά μ’ έναν τρόπο που το
‘σφαξε το Παρεδρίτσι· και φεύγοντας έλαβε την απόφαση να περιμένει ως
τον Αύγουστο, κι αν η σοδειά πάει κακά, να το σκάσει κι αυτός για την
Αμερική· ή να χαθεί ή να ζήσει μια σαν άνθρωπος κι αυτός.<br /> Αλλά
τι τα θέλεις, αφέντη μου! οι άνθρωποι απελπίζουν, ο Θεός δεν απελπίζει.
Ας έρθει εκείνον το χρόνο μια σοδειά, ευλογία Θεού· οι γερόντοι δεν τη
θυμούντανε ποτέ· άλλο να σου λέω κι άλλο να το ‘βλεπες· φύλλα δεν
έβλεπες· όλο καρπός· και τι καρπός! λες και τον είχανε στο γυαλί,
τεφαρίκι· χαίρονταν η ψυχή σου.<br /> Οι φτωχοί δεν επίστευαν τα
μάτια τους· το Παρεδρίτσι έκανε το σταυρό του και ―όπως ήτανε το
θλιμμένο μαθημένο στη δυστυχία― από μέρα σε μέρα πάντεχε πως θα πέσουν.
Μα να σου κάμει ο Θεός έναν Αύγουστο βροχερό κι ένα Θερτή χιονάτο,
αλήθεια, κι ας έρθει να δώσει κάθε δένδρο κι αλεσιά· να, μα τον άγιο που
μας βλέπει· κάθε δένδρο κι αλεσιά· και τι αλεσιές! μιάμιση ξέστια, δυο
ξέστες, δυο και γαλόνι! Ακούς εκεί δυο και γαλόνι!<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2874" data-attachment-id="2874" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-5" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-5.jpg?w=197" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-5.jpg?w=147" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-5.jpg" data-orig-size="197,401" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-5/" height="401" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-5.jpg" width="197" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Πιάσ’ τους πίλιο τους Παξινούς και το Παρεδρίτσι το θλιμμένο.
Αλέθοντας και πουλώντας, οικονομούντανε απ’ όλα· πήραν γέννημα,
ντύθηκαν, έφκιασε ράσο ο πάπας, βελέσι<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="1 βελέσι = μάλλινος επενδύτης των γυναικών">1</a></sup>
η παπαδιά, άλλο βελέσι η Ζαχαρένια, ένδυσαν τα παιδιά τους ―χαρά Θεού
αλήθεια. Έβλεπες τη Ζαχαρένια και γύριζε με το καλαθάκι γελαστή· γελούσε
κι η παπαδιά, κι ο παπα-Σίμος πήρε όφρυδα πάλε. Και το Παρεδρίτσι
καλοκάρδισε το μαύρο· είπε κι αυτό να κάμει μια φορεσιά ρούχα καλά, κι
έβαλε στην πάντα εκατό δραχμές· μα άλλο είχε στο νου του· ήθελε να
πληρώσει το χρέος του Αργυρού, όπου το ‘χε κρυφά από τη γυναίκα του και
την πεθερά του· ο παπάς μοναχά το ‘ξερε.<br /> Επήρε λοιπόν μια φθηνή
φορεσιά, έβαλε τα άλλα στην τσέπη και πήγε στο Γάι, όπου κατοικούσε
τώρα ο Βασίλης ο Αργυρός· είχε ψηλώσει βλέπεις κι αυτός και κατοικούσε
στο Γάι… είχε σαν να πούμε γραφείο· ποιος; ο Βασίλης, που δεν ήξερε δυο
άλφες· μα τι κάνει η λίρα, αφέντη! </i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignleft"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2875" data-attachment-id="2875" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-6" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-6.jpg?w=199" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-6.jpg?w=199" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-6.jpg" data-orig-size="199,260" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-6/" height="260" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-6.jpg" width="199" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Πάει το λοιπόν το Παρεδρίτσι και βρίσκει τον κυρ-Βασίλη, να
κάθεται σαν τραπεζίτης στο τραπέζι και να φουμάρει· μα και το Παρεδρίτσι
δεν το ‘ριχνε κάτω· ξέρεις τι πα να πει να πληρώνεις χρέος και πριν
λήξει μάλιστα η προθεσμία; είναι μεγάλη χαρά, αφέντη, μεγαλύτερη παρά αν
δεν είχες διόλου χρεωθεί.<br /> Να πούμε την αλήθεια ο Βασίλης δεν ήτανε κακός άνθρωπος· το δέχθηκε καλά το Παρεδρίτσι.<br /> ―Ήρθα, λέει, κυρ-Βασίλη, να σου γυρίσω εκείνα τα όβολα· έκαμε ο θεός κι ευκολύθηκα.<br /> ―Μα γιατί να βιασθείς, αδερφέ, του λέει ο Βασίλης· τι ανάγκη ήτανε;<br /> Ε, είπα, λέει το Παρεδρίτσι, καλύτερα να τα φέρω, μην έχεις κι η αφεντιά σου καμμιά ανάγκη.<br /> Σ’ αυτό έσφαλε το Παρεδρίτσι.<br />
―Ανάγκη, λέει ο κυρ-Βασίλης, κύριε, ελέησον· ακούς ανάγκη! Ας είναι
καλά ο Αμερικάνος· (έτσι τον έλεγε κι αυτός το γιο του, από καμάρι). Και
τώρα δα που θα ‘ρθει κιόλα, με το ελεύθερο να ζητάτε ό,τι θέλετε.<br /> ―Θα ‘ρθει; είπε το Παρεδρίτσι και το τσάκισε κρύος ιδρώτας.<br />
―Θα ‘ρθει δα· δεν το ξέρεις· είναι τώρα μια βδομάδα που μου το ‘γραψε
θετικά· πριν τα Χριστούγεννα θα τον έχομε στους Παξούς· μια φορά ήσαστε
φίλοι· να ιδούμε τώρα θα σε γνωρίσει; Αυτός τώρα, γιε μου, άλλαξε· μας
έστειλε τη φωτογραφία του εδώ και δυο χρόνια, μα δεν του ‘μοιαζε, γιατί
ήταν κάπως ανήμπορος όταν την έβγαλε. Άφησε δα από γλώσσες και από
κόσμο! Αυτός τρώει όλο με υπουργούς εκεί στην Αμέρικα που είναι. Του
‘χανε και μια προξενιά ―μα να μένουν εδεπά που τα λέμε― από ένα καλό
πρόσωπο ―ο πατέρας της είναι, σαν να πούμε, κολονέλος<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="2 κολονέλος = συνταγματάρχης">2</a></sup>― μα ξέρεις αυτός… ας είναι δα, ας έρθει με το καλό…»</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ο κυρ-Βασίλης είχε όρεξη να πει ακόμα, όπως κάνουνε οι γονείς,
όταν καμαρώνουνε τα παιδιά τους· μα το Παρεδρίτσι δεν είχε δύναμη ν’
ακούσει άλλα· πλήρωσε γλήγορα το χρέος· Ο κυρ-Βασίλης άνοιξε μια
κασσαφόρτε<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="3 κασσαφόρτε = χρηματοκιβώτιο">3</a></sup>
γεμάτη λίρες και χαρτιά και του ‘δωκε πίσω το χαρτί· το Παρεδρίτσι το
πήρε κι έφυγε σαν χαμένο, χωρίς να χαιρετήσει μήτε. «Θα ‘ρθει, σου λέει,
ο Αμερικάνος στους Παξούς! και πότε; τώρα που είδαν στο σπίτι κάποια
ησυχία, τώρα που και η παπαδιά και η Ζαχαρένια κόντευαν να τον
λησμονήσουν ! Ε, τελείωσε· δεν το ‘θελε ο Θεός να πάρει αυτός τη
Ζαχαρένια· αμαρτία έκαμε, που την αφαίρεσε από τον Αμερικάνο, και να τον
έχει και φίλο! και να ξέρει την αγάπη που είχανε! κι αυτός να μπει στη
μέση σαν πειρασμός να τους χωρίσει! κρίμα μεγάλο του φαίνονταν πως είχε
κάμει και πεπρωμένο δεν ήταν να τη χαρεί ήσυχος· γυναίκα του την έκαμε,
παιδιά έκαμε με δαύτη, μα ―το ‘νιωθε καλά το Παρεδρίτσι― το νου της και
την καρδιά της δεν την είχε κάμει δική του. Αυτός ήτανε σαν τύραννος
εκεί μέσα, και ο Θεός ήθελε να τον παιδέψει γι’ αυτό· και να σου! τη
στιγμή που του φάνηκε πως θα ζήσει τέλος ευτυχής, αυτή τη στιγμή διάλεξε
ο Θεός για να τον βασανίσει· ακριβά θα πληρώσει τη λίγη χαρά της
τελευταίας χρονιάς· ο Αμερικάνος θα ‘ρθει στους Παξούς· όμορφος,
καλοντυμένος, σπουδασμένος, κοσμογυρισμένος, και το μεγαλύτερο,
πλούσιος, γεμάτος λίρες· θα πάει στην Υπαπαντή να λειτουργηθεί· θα ρίξει
στο δίσκο λίρα· όλος ο κόσμος θα παραμερίζει και θα τον χαιρετάει·
ποιος ξέρει αν δεν τον βγάλουν και βουλευτή! Και η Ζαχαρένια θα τα ιδεί
όλα αυτά. Και ποιος θα κρατάει τότε την παπαδιά! Και τι θα ‘ναι αυτός,
το Παρεδρίτσι, μπροστά του, με λίγες ψωροελιές, που του φάνηκε πως κάτι
είναι!<br /> Και τα μισόλογα ήτανε εκείνα του Αργυρού; πως τάχα ο
γιος του δεν παντρεύεται, γιατί έχει στο νου του τη Ζαχαρένια; Αχ! ας
έρθει και ήρθε λοιπόν! θα ιδείς τι σκυλί είναι κι αυτός· χρόνια τώρα τα
βαστάει σαν γάιδαρος όλα· μα ας έρθει και ήρθε· ας ρίξει μια ματιά στη
Ζαχαρένια, ας πει ένα λόγο η στρίγλα η παπαδιά, και τότε βλέπουνε τι θα
πει Παρεδρίτσι απελπισμένο!»<br /> Έτσι του φαίνονταν του κακομοίρη,
πως μπορούσε να κάμει κακούργημα. Μα εγώ, αφέντη, σ’ αυτόν τον κόσμο ένα
πράμμα έχω καταλάβει· πως άλλοι γεννιόνται ψοφίμια, και άλλοι
γεννιόνται όρνια και τρώνε τα ψοφίμια· και το Παρεδρίτσι, καθώς
φαίνεται, δεν μπορούσε να γίνει από πρόβατο λύκος· μα κι ο Θεός ως το
τέλος στένει τα λυκοσίδερά<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="4 στένει τα λυκοσίδερα = στήνει παγίδες">4</a></sup>
του. Όσο να φθάσει στην Υπαπαντή το Παρεδρίτσι είχανε κάπως αλλάξει τα
μυαλά του, σαν να τον ησύχασεν ο δρόμος, κι έλαβε μιαν απόφασή πλιο
λογική. «Τώρα, σκέφθηκε, δεν θα πω τίποτα για τον Αμερικάνο, είτε
έρχεται είτε δεν έρχεται· κι άμα έρθει και ιδώ πως δεν μπορούμε να
ζήσομε και οι δυο στον ίδιον τόπο, το σκάζω και πάω στην Αμερική· αν
έκαμε λίρες αυτός ο ακαμάτης και ξεμυαλισμένος, δεν θα κάμω εγώ!»</i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Και ήθελε στην απόφαση αυτή να ησυχάσει· μα είχε ακόμα να τραβήξει πολλά.<br />
Σε δυο τρεις μέρες ο ερχομός του Αμερικάνου διαδόθηκε σ’ όλο το
νησί· ο κυρ-Βασίλης έβαλε τρουμπέτα, που λένε· κι από Γάι ως Λάκκα άλλη
κουβέντα δεν εγινότανε, μπορώ να σου πω· «πως θα ‘ρθει ο Αμερικάνος, πως
θα φέρει μιλιούνια, πως τρώει με υπουργούς, πως δε θέλησε να παντρευτεί
στην Αμερική γιατί είχε το νου του στους Παξούς»· και όλα όσα έλεγε ο
πατέρας του παίρνανε δρόμο και μεγαλώνανε από στόμα σε στόμα· γιατί ο
λόγος, αφέντη, είναι σαν αυτό το ρέμα· βλέπεις; στην πηγή του είναι
μικρό και ήσυχο· όσο πάει μεγαλώνει, πλαταίνει, βροντάει, ακούεται
μακριά και δεν παύει ν’ ακούεται, παρά όταν ξεθυμάνει στη θάλασσα, σαν
να πούμε με τον καιρό. Έτσι και τότε ο κόσμος δεν είχε κρατημό. Άλλοι
λέγαν να τον κάμουν δήμαρχο, άλλοι βουλευτή, και οι γονείς που είχανε
κοπέλες κι είχανε κάποια χάρη, είτε προίκα, λέει ο λόγος, είτε ομορφιά,
είτε τίποτε εξυπνάδα, αμέσως έβαλαν στο νου τους να τον κάμουνε γαμπρό·
και δος του λιβάνια, και δος του παρακάλια του Βασίλη και της
Βασίλαινας, κι αυτοί καμάρωναν σαν γύφτικα σκεπάρνια.<br /> Η παπαδιά κι η Ζαχαρένια έπεσαν να πεθάνουν· ο παπα-Σίμος δεν ήξερε τι να κάμει· καμιά φορά έλεγε στην πρεσβυτέρα του:<br />
―«Μωρή ζουρλή, τι είσαι ζουρλή, κακομοίρα; αν τον έπαιρνε τότε η
Ζαχαρένια, δεν θα πήγαινε στην Αμερική και δεν θα γινότανε αυτό που
γίνηκε τώρα, που να μην είχε γίνει κι αυτός και συ κι η κόρη σου
αντάμα!»<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2876" data-attachment-id="2876" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"1"}" data-image-title="amerikanos-7" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-7.jpg?w=214" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-7.jpg?w=214" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-7.jpg" data-orig-size="214,262" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-7/" height="262" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-7.jpg" width="214" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>―Να μην είχες γίνει εσύ κι ο γαμπρός σου! το ‘λεγε η παπαδιά, και να
μην είχατε βρεθεί, να πάνδρευα την κοπέλα μου όπως της άξιζε, κι όχι να
μαραίνει η φτώχεια τέτοια κάλλη.<br /> Κόπιασε τώρα να ‘βρεις άκρη με τις γυναίκες.<br />
Το Παρεδρίτσι γίνηκε από τότε βουβό και κουφό· λες και περπατούσε
χωρίς να ‘χει ζωή, όλο σκέπτονταν, σκέπτονταν και τίποτε άλλο.<br />
Τέλος πάντων ένα απόγιομα από Κυριακή ο τηλεγραφητής έδωκε στον
κυρ-Βασίλη έναν τηλέγραφο και του ‘πε «καλώς να τον δεχθείς, ο γιος σου
είναι στην Κέρκυρα κι έρχεται με το βαπόρι· αύριο στις δυόμιση τρεις από
τα μεσάνυχτα θα ‘ναι εδώ».<br /> Καταλαβαίνεις τι γίνηκε τότε· όλος ο
Γάις στο ποδάρι· κατεβήκανε κι απ’ το Λογγό, ήρθανε κι από τη Λάκκα
πολλοί· ο καφενές του Σγόμπου μήλο δε χωρούσε· κι έκανε κι ένα κρύο!
παραμονές των Χριστουγέννων βλέπεις, καρδιά του χειμώνος· και όλοι αυτή
την ομιλία· άλλοι βγήκανε συγγενείς του, ξαδέρφια, συμπεθέροι· άλλοι
βρίσκονταν παλαιοί του φίλοι· και ο καθένας θυμούντανε ένα λόγο του ή
ένα παιγνίδι ή μια διασκέδαση που κάμανε μαζί· άλλοι έδειχναν κάτι που
τους είχε χαρίσει… τι κάνει ο έρμος ο παράς, αφέντη! Οι περισσότεροι
λέγανε πως το ‘δειχνε από μικρός που θα γίνει μεγάλος άνθρωπος, άλλοι
πάλι έλεγαν· «ποιος το ‘λπιζε απ’ αυτό το παιδί! δεν εφαίνονταν,
αδερφέ!»<br /> Οι γυναικούλες πάλε, που ‘χανε μαζωχθεί στα γειτονικά σπίτια, λογαριάζανε την παντρειά του.<br /> ―Έρχεται, λέει, για να παντρευτεί στους Παξούς· τάχα ποια έχει στο μάτι; ποιας καλότυχης να δουλεύει η μοίρα της!<br /> Και σιγά-σιγά λέγανε τ’ όνομα της Ζαχαρένιας.<br /> ―Μα τώρα, αυτή είναι παντρεμένη και με παιδιά.<br /> ―Ε! καλά είσαι· έλεγε η άλλη· φτάνει ένα λόγο να πει, και δεν τη χωρίζουνε τάχα! η παπαδιά, γιε μου, στέκεται απίκου<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="5 απίκου (απίκο) = σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή">5</a></sup>.<br />
Άλλη πάλι, μεγαλύτερη, τους έλεγε να σωπάσουν και να μη λένε
πράμματα που δεν γίνονται, γιατί είναι και αμαρτία να τα λένε.<br />
Και πού μπορώ να σου ειπώ του κόσμου τις κουταμάρες όλες! Να μην τα
πολυλογούμε, η ώρα πλησίαζε· πολλοί εκοίταζαν τα ρολόγια τους και
λογάριαζαν: «Τώρα είναι στ’ Αλεύκι, τώρα περάει τον καβο-μπιάνκο, τώρα
ξαγνάτισαν τη Λάκκα».<br /> Ο Βασίλης και η Βασίλαινα δεν εφαίνονταν ακόμα· περίμεναν στο σπίτι τους απάνω.<br /> Κάποια ώρα οι βαρκάρηδες ξαγνάντισαν<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="6 ξαγνάντισαν = διέκριναν">6</a></sup> το φως του βαποριού και τρέξανε να ειδοποιήσουν τους γονείς του: «Έφτασε, έφτασε».<br /> Καρδιοχτύπι είχαν όλοι, και δικοί του και ξένοι.<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2877" data-attachment-id="2877" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="amerikanos-8" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-8.jpg?w=287" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-8.jpg?w=287" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-8.jpg" data-orig-size="287,177" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-8/" height="177" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-8.jpg" width="287" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Ο Βασίλης και η Βασίλαινα κατέβηκαν στο μώλο. Ήτανε τυλιγμένοι
με γούνες Αμερικάνικες, κι ένα σωρό στολίδια· δυο τρεις πήγαιναν μπροστά
με τα φανάρια· η βάρκα του Τελωνείου, για μεγαλύτερη, ήταν στρωμένη και
στολισμένη με φαναράκια, μπήκανε μέσα οι Βασιλαίοι, μπήκανε και οι
πλουσιότεροι από τους συγγενείς του, και πριν το βαπόρι φθάσει στην
Παναγία, εξεκίνησαν· ξεκίνησαν και καμπόσες άλλες βάρκες μαζί· τώρα
μιλούσανε όλοι σιγά· πού το κακό που γίνεται τις άλλες μέρες;<br />
Το βαπόρι φουντάρησε την άγκυρα, που σπάνια φουντάρει· όλοι είπαν
πως το ‘καμε για τιμή του Αμερικάνου. Με ησυχία πλησίασαν οι βάρκες· κι
άμα κανείς έκανε κάπως θόρυβο, ο κυρ-Βασίλης εφώναζε:<br /> ―«Ήσυχα, ήσυχα, μωρέ παιδιά, μην του φανούμε βάρβαροι, γιατί αυτός είναι μαθημένος από άλλον κόσμο.»<br /> Και άλλοι λέγανε ο ένας στον άλλον: «Ήσυχα, ήσυχα, μωρέ παιδιά».<br />
Έτσι με ησυχία σαν εκείνη που δεν κάνουνε ούτε στην εκκλησία,
ανεβήκανε στο βαπόρι· ανέβηκε πρώτα ο πατέρας του, έπειτα η μάνα του,
ύστερα ανέβηκε ο τελώνης και κάτι άλλοι υπάλληλοι, που φοβούντανε μη
γίνει βουλευτής. Ανέβηκα κι εγώ από περιέργεια με τους πρώτους, για να
τον ιδώ· εγώ ήμουνα τιποτένιος άνθρωπος, θα πεις· μα είχα κι εγώ
περιέργεια, βλέπεις. Εις το βαπόρι οι ναύτες δεν έκαναν τόση ησυχία κι
αυτό μας φάνηκε σαν παράξενο· ως τόσο ο πατέρας του ρώτησε ένα
ναυτόπουλο:<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2878" data-attachment-id="2878" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="amerikanos-9" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-9.jpg?w=211" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-9.jpg?w=211" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-9.jpg" data-orig-size="211,270" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-9/" height="270" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-9.jpg" width="211" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> ―Να σου πω, πατριώτη, πού είναι αυτός ο πλούσιος που έρχεται απ’ την Αμερική;<br /> ―Ο πλούσιος απ’ την Αμερική; δεν ξέρω, κύριε, να ρωτήσετε τον καμαρότο· είπε ο ναύτης.<br />
Ο κυρ-Βασίλης μπροστά, η κυρα-Βασίλαινα μπράτσο και οι άλλοι
ακολουθώντας, προχωρήσαμε λίγο, σκοντάβοντας σε κάθε λογής μπαγάζια του
βαποριού· λίγο παρέκει, ο κυρ-Βασίλης σταμάτησε πάλι και ρώτησε δυο
καλοντυμένους, που φαίνονταν επιβάτες της πρώτης θέσεως.<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignleft"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2879" data-attachment-id="2879" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="amerikanos-10" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-10.jpg?w=186" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-10.jpg?w=186" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-10.jpg" data-orig-size="186,296" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-10/" height="296" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-10.jpg" width="186" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> ―Να σας πω, κύριοι· πού είναι αυτός ο πλούσιος ο Παξινός, που έρχεται από την Αμερική; ξέρετε;<br />
―Πλούσιος Παξινός! είπε ο ένας στον άλλον· α! ναι· θα λέτε αυτόν τον
άρρωστο που μπήκε στην Κέρκυρα· κάτω είναι· ρωτάτε τον καμαρότο.<br /> ―Άρρωστος! είπαμε όλοι σαν να ‘πεσε κεραυνός· άρρωστος είναι;<br /> Κι ο κυρ-Βασίλης με τη φωνή παραλλαγμένη εψιθύρισε· «όχι άρρωστος» και με τρεμουλιαστό βήμα προχώρησε στην πρώτη θέση.<br />
Η κυρα-Βασίλαινα έμεινε απάνω και μεις όλοι μείναμε ακίνητοι,
κοιτάζοντας προς τη σκάλα, σα να είχανε παγώσει όλα μας τα μέλη.<br />
Κάποια ώρα φάνηκε ο κυρ-Βασίλης σέρνοντας στο μπράτσο του σαν ένα
βαρύ επανωφόρι, όπως μας φάνηκε στην αρχή στο μισοσκόταδο. Και μ’ όλον
τούτο αυτός ήτανε ο Αμερικάνος, ο περίφημος Αμερικάνος, πο’ ‘παιζε με
τις λίρες. Άλλο που σου τον παριστάνω, αφέντη, κι άλλο να τον είχες ιδεί
τότε· τώρα κάτι σέρνεται λίγο, που τον βλέπεις· ο αέρας των Παξών τον
ωφέλησε και του ‘δωκε κανένα χρόνο ζωή ακόμα· μα να τον έβλεπες τότε!
μέσα από το επανωφόρι επρόβαλε ένα προσωπάκι τόσο δα, και κίτρινο σαν
τες λίρες του, που να το ‘λειπαν. Και τίποτε άλλο δεν έβλεπες από
άνθρωπο· ρούχα, γούνες, κακούμια<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="7 κακούμια = γούνα από λευκό σκίουρο">7</a></sup>, χειρόκτια<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="8 χειρόκτια = γάντια">8</a></sup>,
όσα θέλεις. Αγάλια αγάλια σύρθηκε κοντά μας και με φωνή βραχνή είπε στη
μάνα του «καλώς την ηύρε»· εκείνη ήτανε σαν απολιθωμένη, και μόλις,
όταν έπεσε στην αγκαλιά της, ξύπνησε κι άρχισε να τον αγκαλιάζει, να τον
φιλεί και να κλαίει, κλάιματα δυνατά, με φωνές σα να δεχόντανε λείψανο,
κι όχι γαμβρό, όπως τον επεριμέναμε.<br /> Εμείς οι άλλοι μείναμε
μακριά κάπως σαστισμένοι. Πρώτος ο πατέρας του έλαβε κάποιο θάρρος και
μας είπε πως «το ταξίδι τον εζάλισε λίγο» τάχα πως ήτανε έτσι από τη
θάλασσα· και ύστερα είπε στο γιο του:<br /> ―Να, παιδί μου· δε γνωρίζεις τους φίλους σου! τόσα χρόνια τώρα τζα, πού να τους θυμάσαι!<br />
Κι άρχισε να λέει του καθενός τ’ όνομα. Επλησιάσαμε και μεις τότε
και του πιάσαμε το χέρι· μα δύναμη δεν είχε ούτε να μας σφίξει το χέρι,
ούτε να μας μιλήσει· λείψανο σωστό· μόνον έλεγε κανένα ευχαριστώ, και
ύστερα είπε:<br /> ―Πάμε, γιατί κάνει κρύο.<br /> ―«Πάμε, πάμε· είπε κι ο
κυρ-Βασίλης, και αύριο να καλοξημερώσομε τον χαιρετάτε, παιδιά. Είναι
κομμάτι ζαλισμένος από τη θάλασσα, κοντζάμ ταξίδι βλέπεις, από τον άλλον
κόσμο.»<br /> Και μεις είπαμε μέσα μας:<br /> ―«Και για τον άλλο κόσμο».<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2880" data-attachment-id="2880" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="amerikanos-11" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-11.jpg?w=166" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-11.jpg?w=166" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-11.jpg" data-orig-size="166,230" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-11/" height="230" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-11.jpg" width="166" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Καβάλα, πες, τον κατεβάσανε στη βάρκα, κι εκεί ακούμπησε απάνω
στη μάνα του, και η βάρκα κίνησε σιγά σιγά για να μην τον ταράξει.
Εννοείται, πριν φθάσει η βάρκα του Τελωνείου, είχαν φθάσει στη σκάλα
άλλες βάρκες και είχαν δώσει την είδηση.<br /> ―«Ο Αμερικάνος είναι άρρωστος.» ― «Ο Αμερικάνος πεθαίνει.»<br />
Πολλοί μάλιστα λέγανε και πως είναι πεθαμένος· ώστε που, όταν
εφθάσαμε στη σκάλα, τους βρήκαμε όλους βουβούς και ήσυχους· μόλις
άκουγες κανέναν ψιθυρισμό. Ο κυρ-Βασίλης είπε πάλι δυνατά πως «είναι
κομμάτι ζαλισμένος από το ταξίδι και θα πάμε σπίτι, κι αύριο με το καλό
τον χαιρετάτε».<br /> Και κίνησαν, μπροστά το λείψανο ―σαν να πούμε―
και πίσω η συνοδεία βωβή, όσο που έφθασαν στη θύρα του κυρ-Βασίλη και
τον ανέβασαν απάνω οι γονείς του. Τότε διαλυθήκαμε, και τότε λύθηκε και η
γλώσσα μας· ε! και να ‘σουνα τότε να ‘κουγες και να καταλάβαινες τι
είναι ο άνθρωπος! μηδέ κοιμήθηκε κανείς εκείνο το βράδυ! Ως το πρωί ο
καφενές του Σγόμπου γεμάτος· και τι να σου πω, αφέντη! ο άνθρωπος είναι
κακός· όση χαρά εφαίνονταν, όταν τον καρτερούσαν, διπλή ζωγραφίζονταν
τώρα σε όλους· και θαρρώ πως τούτη η δεύτερη χαρά ήτανε η αληθινή.<br />
Και ποιος να πρωτοπεί τώρα και ποιος να πρωτογελάσει με τες λίρες
και με την προκοπή της Αμερικής! Θαρρούσες πως ο καθένας απαλλάχθηκε από
φοβερό βάρος που είχε στην καρδιά του και πως τώρα όλοι ένιωθαν τον
εαυτό τους ευτυχή.<br /> Και ο καθένας ρώταγε τι αρρώστια να ‘χει· και ο καθένας έλεγε ό,τι του κατέβαινε εις βάρος του δυστυχισμένου.<br /> Δεν είδαμε την ώρα να ξημερώσει και να ρωτήσομε τους γιατρούς:<br /> ―Τι έχει, γιατρέ, θα πεθάνει;<br /> Και οι γιατροί απαντούσαν με αδιαφορία:<br />
―Φθίσι φαίνεται πως είναι· από καταχρήσεις ίσως, από μεγάλους κόπους,
από κακή ζωή· ίσως αν είχε έρθει πρωτύτερα θα ωφελείτο από το κλίμα· και
πάλι ημπορεί να αναλάβει κάπως και να ζήσει λίγον καιρό ακόμα.<br /> Το πρωί βγήκε και ο πατέρας του ν’ αγοράσει κότες και αυγά.<br /> ―Τι κάνει, κυρ-Βασίλη; τον ερωτούσαν.<br />
―Καλά είναι, έλεγε ο κυρ-Βασίλης· έτσι ήτανε λίγο ζαλισμένος από τη
θάλασσα· τώρα είναι καλά, πολύ καλά· αύριο, να ‘χομε υγεία, θα ‘ρθει
στην εκκλησία.<br /> Μα πού εκκλησία, πού Χριστούγεννα! Στην εκκλησία
πήγε που πήγε το Παρεδρίτσι το καημένο, γερό γερό και ζωηρό. Πήγε και η
Ζαχαρένια και η παπαδιά· και ―παράξενο πράμμα!― ήταν χαρούμενες κι
αυτές.<br /> Το μεσημέρι γίνηκε στου παπα-Σίμου του Κουτρούλη ο
γάμος. Ο παπα-Σίμος ως τότε δεν είχε πει τίποτε, γιατί έμελλε να
λειτουργήσει· όταν όμως έκατσαν στο τραπέζι κι έφαγαν και έπιε και δυο
τρία κατρούτσα<sup><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/" title="9 κατρούτσο = μεταλλικό κανάτι κρασιού περιεκτικότητας ενός τετάρτου του λίτρου">9</a></sup> Αντιπαξώτικο, τότε του ξανακάηκε για τη γκρίνια της παπαδιάς· και μπροστά στο γαμπρό λέει:<br /> ―Σ’ άρεσε, μωρή, λέει, ο Αμερικάνος τώρα; ήθελες να τον έχεις γαμπρό; ε;<br />
Η παπαδιά δεν έλεγε λέξη, μα ο παπάς εθύμωνε από τα ίδια του τα
λόγια, κι όσο έβριζε, τόσο άναφτε, όσο που σηκώθηκε από το τραπέζι κι
άρπαξε έναν πλάστη, από κείνους που πλάθουν τα φύλλα για τις πίτες, και
πού την πονεί και πού τήνε σφάζει την καλή σου την πρεσβυτέρα· όσο
φαρμάκι είχε ποτισθεί τόσον καιρό, το ‘βγαλε εκείνην την ώρα.<br /> Η
παπαδιά άλλο δεν έλεγε παρά ―«κάτσε, ευλογημένε, του ‘λεγε· ποιος τον
ήθελε άρρωστο, και ποιος είπε για γαμπρό! ας είναι καλά το παλικάρι π’
‘χουμε να μας ζήσει· ’σύχασε, παπά μου, κι είναι χρονιάρα μέρα· μπα!
ξορκισμένος να ‘ναι κι αυτός και οι λίρες του, μας ήφερε σε σύγχυση
τέτοια μέρα».<br /> Κι όλο με το καλό τον έπαιρνε τον παπα-Σίμο, γιατί καταλάβαινε το άδικό της.<br /></i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><figure class="alignright"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img alt="" class="wp-image-2881" data-attachment-id="2881" data-comments-opened="0" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="amerikanos-12" data-large-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-12.jpg?w=253" data-medium-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-12.jpg?w=253" data-orig-file="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-12.jpg" data-orig-size="253,201" data-permalink="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/amerikanos-12/" height="201" src="https://logotechnikoistologio.files.wordpress.com/2019/02/amerikanos-12.jpg" width="253" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Έκαμε και η Ζαχαρένια να μπει στη μέση, έφαγε και κείνη το
μερδικό της· και τότε μονάχα ησύχασε ο παπάς. Κάτσανε πάλε στο τραπέζι,
τους εμέθυσε όλους ο παπα-Σίμος, μέθυσε και το Παρεδρίτσι, και το βάλανε
στο τραγούδι· ε! λέγανε:<br /><br /> Παξοί κι Αντιπάξοι <br /> Λόντρες δεκάξη· <br /> Γάϊ και Λογγό<br /> Παρίσια δεκοχτώ.<br /><br />
Μπορώ να σου πω πως ο αληθινός γάμος της Ζαχαρένιας έγινε εκείνο
το βράδυ. Και το πρωί τόσο ήτανε ευχαριστημένοι, όπου λυπήθηκαν στ’
αληθινά και τον κακομοίρη τον Αμερικάνο.<br /> (1901)<br /><br /> <span style="color: #3d85c6;"> Λεξιλόγιο<br /> [1] βελέσι = μάλλινος επενδύτης των γυναικών<br /> [2] κολονέλος = συνταγματάρχης<br /> [3] κασσαφόρτε = χρηματοκιβώτιο<br /> [4] στένει τα λυκοσίδερα = στήνει παγίδες<br /> [5] απίκου (απίκο) = σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή<br /> [6] ξαγνάντισαν = διέκριναν<br /> [7] κακούμια = γούνα από λευκό σκίουρο<br /> [8] χειρόκτια = γάντια<br /> [9] κατρούτσο = μεταλλικό κανάτι κρασιού περιεκτικότητας ενός τετάρτου του λίτρου</span><br /><br /></i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: #2b00fe;">Οι εικόνες από την έκδοση του διηγήματος στο ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ του Σκόκου.</span></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2019/02/26/%cf%84%ce%b1-%cf%87%cf%81%ce%b9%cf%83%cf%84%ce%bf%cf%85%ce%b3%ce%b5%ce%bd%ce%bd%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bc%ce%b5%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%b1%ce%bd%cf%84%cf%89%ce%bd/"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;">Πηγή</span></b></i></a><br /></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-40245894738506039812023-11-27T11:53:00.007+02:002023-11-27T12:06:17.923+02:00Το στοίχημα, Κώστας Καρκαβίτσας<p style="text-align: justify;"> <span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> —Πάει στοίχημα;<br />
—Πάει!<br />
—Φέρε λοιπόν κρασί και φαΐ.</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> * * *</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Ο Κατρόκιος, ένας κοσμογυρισμένος Κεφαλλονίτης, εστοιχημάτιζε με
τον κυρ-Αναγνώστη τον ταβερνιάρη, ποιος από τους δυο θα πλήρωνε το
φαγοπότι της παρέας: Αν ο ταβερνιάρης έλεγε πως τ’ αρέσει ένα απ’ όσα
τραγούδια θα τραγουδούσε ο Κατρόκιος, θα ‘χανε αυτός· αλλιώς, θα πλήρωνε
ο Κεφαλλονίτης.</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> * * *</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Γλεντζές πρώτης τάξεως, τραγουδιστής ξακουσμένος, και κάλτσα του διαβόλου
ο Κατρόκιος, εστοιχημάτιζε με την ελπίδα, πως ούτως ή άλλως κάπου θα
τύλιγε τον ταβερνιάρη, όπως και τόσες άλλες φορές του το ‘κανε. Ο
κυρ-Αναγνώστης εξάλλου, ένας κουτοπόνηρος και φιλάργυρος Μωραΐτης,
ταβερνιάρης και μάγερας από τα μικρά του χρόνια, ενόμισε πως βρήκε την
ευκαιρία να βγάλει όλα όσα είχε χάσει ως τώρα, και εδέχθηκε το στοίχημα,
βέβαιος τώρα πλια πως θα το κερδίσει σίγουρα, αφού αυτός και μόνος θα
ήτο ο κριτής του τραγουδιστή!<br />
—Και τα Χερουβείμ να κατεβούνε να τον βοηθήσουν, πάλι πως δεν μ’ αρέσουν θα λέω, εμουρμούριζε ενώ έτρωγε.</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> * * *</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Το φαγοπότι εξακολουθούσε από ώρα με ζωηρότητα. Τέσσαρες η παρέα
του Κατρόκιου και ο κυρ-Αναγνώστης πέντε, αφού άδειασαν τις κατσαρόλες,
βάλθηκαν τώρα ν’ αδειάσουν και το βαρέλι. Μόλις άφησε το πιρούνι ο
Κεφαλλονίτης, ίσαξε τα μουστάκια του —κάτι μουστάκια γυρισμένα επάνω σαν
τσιγκέλια— και άρχισε το τραγούδι:</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> «Τρεις αντρειωμένοι βούλησαν να βγουν από τον Άδη…» </i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> —Δεν μ’ αρέσει! δεν μ’ αρέσει! εφώναξεν ο ταβερνιάρης.<br />
—Φέρε λοιπόν κρασί.<br />
Οι κρασοκανάτες επήγαιναν και ήρχοντο, ενώ ο Κατρόκιος
εξελαρυγγιζότανε να τραγουδεί πότε Ευρωπαϊκά, πότε κλέφτικα, Τούρκικα
και Ζακυνθινά, Αρβανίτικα και Σμυρνέικα. Είπε το Τσαουσάνικο, είπε το γιαργιτό, είπε το Μακεδονικό, μα σ’ όλα ο κυρ-Αναγνώστης είτε στην αρχή είτε στο τέλος, έδινε την ίδια απάντηση:<br />
— Δεν μ’ αρέσει, αδερφέ! δεν μ’ αρέσει! Μπάαααά!<br /> —Θέλω μοσχάτο! είπε κάποτε θυμωμένος ο Κεφαλλονίτης.<br /> —Μοσχάτο, Σαμιώτικο, ό,τι θέλεις, μπέη μου, απήντησε κοροϊδευτικά
και ο ταβερνιάρης, ενώ έφερνε τίνγκα τις κανάτες μοσχάτο! την τσέπη σου
να φοβερίζεις λέω!!</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> * * *</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Το τραγούδι ξανάρχισε ζωηρότερο· μα ο Κεφαλλονίτης, ούτε με τους αμανέδες του, ούτε με τα σαρκιά, ούτε με τα εθνικά κατόρθωσε να κάμει τον ταβερνιάρη ν’ αλλάξει γνώμη.<br />
Επλησίαζαν μεσάνυχτα.<br /> Ο Κατρόκιος, κουρασμένος τώρα, μόλις εμουρμούριζε ξεψυχισμένα κανένα τραγούδι.<br />
Μ’ έφαε ο Μωραΐτης! είπε σιγανά στον διπλανόν του, αρκετά όμως ώστε να τ’ ακούσει ο ταβερνιάρης.<br />
Έβγαλε κατόπιν απ’ το πορτοφόλι του ένα κατοστάρικο, και βλέποντας
στο ρολόγι του την ώρα και τον κυρ-Αναγνώστη στα μάτια, εμουρμούρισε
τραγουδιστά, με φωνή άψυχη και με νησιώτικη προφορά:</i></b></span></p>
<p class="has-text-align-center" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> Η ώρα επλησίασε, ας μη μωρογαρίζω,<br />
να σου πληρώσω το κρασί<br />
και να μη ξεροτσαμπουνίζω. </i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> —Δώσ’ μου τα ρέστα! είπε συγχρόνως πετώντας στη μέση του
τραπεζιού το κατοστάρικο. Αυτό βέβαια θα σ’ αρέσει, κυρ-Αναγνώστη! ε!!<br />
—Αυτό μάααάλιστα! μ’ αρέσει λέει; και ποιανού δεν αρέσει; Και
χαρούμενος, πεταχτός ο κυρ-Αναγνώστης άπλωσε χέρια τρεμάμενα να πάρει το
κατοστάρικο.<br />
Ο Κατρόκιος όμως επρόφθασε και τ’ άρπαξε.<br />
—Σ’ αρέσει; αμ’ έχασες αφού σ’ αρέσει! είπε βάζοντας το κατοστάρικο στα πορτοφόλι του.<br />
—Έχασεεεες!! αντήχησε συγχρόνως μονόγνωμη και παρατεταμένη η φωνή της παρέας.<br />
Και ενώ ο Κατρόκιος με την παρέα του έφευγε χασκογελώντας, ο
ταβερνιάρης έσβηνε τα φώτα μουρμουρίζων: </i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>— Μ’ έφαες, Κεφαλλονίτη! μ’
έφαες !</i></b></span></p>
<p class="has-light-green-cyan-background-color has-background" style="text-align: justify;"><span style="color: #cc0000; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Δημοσιεύτηκε στο Ημερολόγιο του Σκόκου του έτους 1918, Έτος 33ο<br />Αναπροσαρμόσθηκε η ορθογραφία και χρησιμοποιήθηκε το μονοτονικό.</i></b></span></p><p class="has-light-green-cyan-background-color has-background" style="text-align: justify;"><span style="color: #4c1130; font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> <a href="https://logotechnikoistologio.wordpress.com/2023/08/17/%cf%84%ce%bf-%cf%83%cf%84%ce%bf%ce%af%cf%87%ce%b7%ce%bc%ce%b1-%ce%ba%cf%89%cf%83%cf%84%ce%b1%cf%83-%ce%ba%ce%b1%cf%81%ce%ba%ce%b1%ce%b2%ce%b9%cf%84%cf%83%ce%b1%cf%83/">Πηγή</a></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-25038881284243035792023-09-29T12:35:00.001+03:002023-09-29T12:36:07.296+03:00Φιλία Μεταξύ Ανδρών & Γυναικών;...(Επαναδημοσίευση )<p> <span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><a href="https://ligakaikala.blogspot.com/2009/12/blog-post_8616.html">Φιλία Μεταξύ Ανδρών & Γυναικών;...</a></b></span>
</p>
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZF9e81eUqfPjDuRfVuZvXhf4kEU7SellNilDGnAqMKeeyiij_kqvaGS1PfjEibo_5zSweJvMqrBUXgNDaEVCW6eiOg4dDBaj7gy7hUfbj3pivE8SF3EXhApR8vWBlNydN2Fu0Dqy3Ns/s1600/1001.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLZF9e81eUqfPjDuRfVuZvXhf4kEU7SellNilDGnAqMKeeyiij_kqvaGS1PfjEibo_5zSweJvMqrBUXgNDaEVCW6eiOg4dDBaj7gy7hUfbj3pivE8SF3EXhApR8vWBlNydN2Fu0Dqy3Ns/s320/1001.jpg" style="text-align: center;" width="320" /></a></b></span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><a class="contentpagetitle" href="http://www.inargolida.gr/index.php/community-mainmenu-66/sex-a-life/64-sex-a-life/2911--a-">Υπάρχει Αληθινή Φιλία Μεταξύ Ανδρών Γυναικών;</a></b></span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b> </b></span></div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
<i><b><span style="color: #2b00fe; font-family: georgia;">Μπορεί ένας άνδρας και μια γυναίκα να είναι απλώς φίλοι; Πρόκειται για ένα θέμα που έχει απασχολήσει πολλούς ερευνητές και έχει αποτελέσει το κεντρικό θέμα σε αρκετές ταινίες. Αυτό ήταν και το αντικείμενο της έρευνας που έκανε η Diane Felmlee, κοινωνιολόγος στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, στο Ντέιβις σε 406 ενήλικες.</span></b></i></div>
</div>
<div style="color: blue; text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i>
<br />
Η πλειοψηφία , ποσοστό 83,5%, δήλωσε ότι ναι, οι άνδρες και οι γυναίκες
μπορούν να είναι φίλοι. Μόλις το 2% απάντησε όχι και το 12% ίσως. Άνδρες
και γυναίκες δεν είχαν διαφορετικές απόψεις.<br />
<br />
Φαίνεται λοιπόν ότι φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών μπορεί να υπάρξει,
όμως η σχέση αυτή κρύβει προκλήσεις και είναι πιο δύσκολο να διατηρηθεί.<br />
<br />
Καταρχήν η έρευνα δείχνει ότι υπάρχουν διαφορές στο πώς οι άνδρες και οι
γυναίκες μπορούν να αναπτύξουν και να διατηρήσουν τις φιλίες τους. Η
διαφορά αυτή αρχίζει πολύ νωρίς, ήδη από την παιδική ηλικία. Τα αγόρια
συνήθως παίζουν παιχνίδια σε μεγαλύτερες ομάδες ενώ τα κορίτσια
προτιμούν παιχνίδια σε πιο στενό κύκλο.<br />
<br />
Οι φιλίες των γυναικών έχουν χτιστεί πάνω στην υποστήριξη και τη συντροφικότητα. Οι άνδρες εστιάζουν στις κοινές δραστηριότητες.<br />
<br />
«Οι γυναίκες εγκρίνουν περισσότερο τα κλάματα και τους εναγκαλισμούς
μεταξύ των φίλων σε σύγκριση με τους άνδρες, γεγονός που σημαίνει ότι
υπάρχει μεγαλύτερη οικειότητα στις γυναικείες φιλίες», δηλώνει η Diane
Felmlee.<br />
<br />
Από τη στιγμή που οι φιλίες των γυναικών είναι κατά κανόνα "πρόσωπο με
πρόσωπο", ενώ εκείνες των ανδρών θεωρούνται πιο ομαδικές, αυτές οι
διαφορές μπορούν να δημιουργήσουν εμπόδια για τις γυναίκες και τους
άνδρες που θέλουν να είναι φίλοι μεταξύ τους.<br />
<br />
Ένα άλλο εμπόδιο για τις φιλίες μεταξύ ατόμων του αντίθετου φύλου είναι
ότι υπάρχει η πιθανότητα να αναπτυχθεί ερωτική έλξη μεταξύ τους. «Παρόλο
που η έρευνα δείχνει ότι οι άνδρες - περισσότερο από τις γυναίκες –
δυσκολεύονται να κρατήσουν το ερωτικό στοιχείο έξω από τη φιλία»,
αναφέρει η Diane Felmlee « από τη μελέτη προκύπτει ότι οι γυναίκες είχαν
περισσότερες πιθανότητες από τους άνδρες να αναφέρουν ότι η ερωτική
έλξη είναι ένα γεγονός που κάνει δύσκολες τις φιλίες μεταξύ ανδρών και
γυναικών.»<br />
<br />
Ένα άλλο πρόβλημα είναι ότι μπορεί κάποιοι τρίτοι να βλέπουν με
«περίεργο» μάτι τη συγκεκριμένη σχέση και οι δύο φίλοι να βρίσκονται
συχνά στη δυσάρεστη θέση να εξηγούν ή να δικαιολογούν τη φιλία τους.<br />
<br />
Αν παρόλα αυτά επιμένετε να έχετε φιλίες με άτομα του αντίθετου φύλου,
υπάρχουν κάποια πράγματα που καλό είναι να έχετε κατά νου:<br />
<br />
* Φροντίστε να αποκτήσετε πληροφορίες για το νέο φίλο ή τη φίλη σας και
για τις προηγούμενες φιλίες του με άτομα του αντίθετου φύλου.<br />
<br />
* Σιγουρευτείτε ότι είστε πολύ σαφείς για το τι θέλετε (και τι δεν
θέλετε) από τις φιλίες σας και ότι βάζετε όρια, δεδομένου του … κινδύνου
μέσα από τη φιλία να γεννηθεί ένας νέος έρωτας.<br />
<br />
* Μην ξεχνάτε τον/την σύντροφό σας. Πρέπει να του/της δείχνετε ότι αυτός
ή αυτή είναι η πρώτη προτεραιότητά σας και το άτομο που πάνω από όλους
εμπιστεύεστε, αλλιώς θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τη ζήλια ή το θυμό
του/της με κίνδυνο να χαλάσει και η ερωτική σας σχέση και η φιλία σας.</i></span> <br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><br />
</i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><a href="http://www.inargolida.gr/index.php/community-mainmenu-66/sex-a-life/64-sex-a-life/2911--a">πηγή: http://www.inargolida.gr/</a></i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><a href="http://www.healthierworld.gr/portal/cc7146d26842552e/92049debbe566ca5/8684ff2b6457df61/d943c564576d4ac0.html">πηγή: http://www.healthierworld.gr/</a></i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><br />
</i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: red;">Σημείωση δική μου: <br />
</span></i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: red;">Σύμφωνα
με τον πρόεδρο της Εταιρείας Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ)
χειρουργό ουρολόγο κ. Κώστα Κωνσταντινίδη, «για βιολογικούς, κοινωνικούς
και πολιτιστικούς λόγους και προς όφελος της εξέλιξης των κοινωνιών σε
όλο τον πλανήτη, την ανδρογυνική φιλία δεν τη θέλει ούτε η φύση αλλά
ούτε και η παραγωγική διαδικασία."</span></i></span> <br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: red;">...Και συνεχίζει ο καταπληκτικός γιατρός... </span></i></span> <br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: red;">Σε
σύγχρονες έρευνες, στην Αμερική κυρίως, φαίνεται πως στην ερώτηση αν
υπάρχουν φιλίες μεταξύ αντρών και γυναικών, το μεγάλο ποσοστό (87%)
απαντά “ναι”, λέει. Νομίζω, όμως, πως η απάντηση αυτή είναι πολιτικά ορθή
αλλά όχι τίμια: ποιος θα δεχόταν σήμερα να αποδεχτεί τον ρόλο του...
ουραγκοτάγκου σε μια κοινωνία όπου τον ανδρικό θαυμασμό τον ποινικοποιεί
σαν σεξουαλική παρενόχληση;» ρωτάει ο κ. Κωνσταντινίδης κρίνοντας
αναπόφευκτη την ερωτική έλξη μεταξύ ετεροφύλων. </span></i></span><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: red;">Ι.Β.Ν.</span></i></span></b></span></div>
</div>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-52122961939712885342023-09-11T12:20:00.005+03:002023-09-11T12:21:27.900+03:00Η Τελειότητα της «Κυριακής Προσευχής»<p> <a href="https://hellenica.blogspot.com/2016/12/The.perfection.of.the-Lord.s-Prayer.html"><span style="font-size: medium;"><b><i><span style="font-family: georgia;">Η Τελειότητα της «Κυριακής Προσευχής»</span></i></b></span></a>
</p>
<div class="post-header">
<div class="post-header-line-1"></div>
</div>
<div class="post-body entry-content" id="post-body-4859453268064369865" itemprop="description articleBody">
<div dir="ltr" style="text-align: left;">
<div style="text-align: center;">
<span style="color: #990000; font-family: Times, Times New Roman, serif; font-size: large;"><b><i>* Είναι ένα κείμενο που θα μπορούσε, με επικοινωνιακά - γλωσσικά κριτήρια, </i><i>να χαρακτηρισθεί ως «ιδανικό» *</i></b></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: center;">
<img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRr7KMBxHtG4fBH9ECUNazKinZj9vAYIMcUkn7DT5b06SXe0isyXg742EY0631AvO-W1jRwKW6D1JqhbVNpei9Y_lGrN5AHdzoEvnAsGDDNSpCWLnRTjqS3bHxhHJVduUJHKyWFhBFxlo/w300-h400/Sunday-prayer.png" width="300" /></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Η ανάγκη επικοινωνίας τού ανθρώπου με τον Θεό (όποιον θεό πιστεύει), η
ανάγκη τής προσευχής, είναι από πολύ παλιά γνωστή στον άνθρωπο και
εμφανίζεται στις γλώσσες των περισσοτέρων λαών. </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #351c75;">Στην Ελληνική η λέξη </span><span style="color: #351c75;">προσεύχομαι</span><span style="color: #351c75;"> (απευθύνω ευχή, αίτημα ή παράκληση προς τους θεούς) πρωτοαπαντά στον Αισχύλο, ενώ ως τεχνικός όρος η λέξη </span><span style="color: #351c75;">προσευχή </span><span style="color: #351c75;">μαρτυρείται
πολύ αργότερα στην Αγία Γραφή, στο κείμενο τής Παλαιάς Διαθήκης και
με ιδιαίτερο βάρος και βάθος στο κείμενο τής Καινής Διαθήκης. Δεν έχω,
δυστυχώς, τον επιστημονικό θεολογικό οπλισμό, για να ερμηνεύσω το
βαθύτερο περιεχόμενο, το δογματικό νόημα και τη σημασία που έχει στην
ορθόδοξη, ιδίως, παράδοση η έννοια τής προσευχής. Αυτό που ακροθιγώς
επιχειρώ να δείξω εδώ, στο θεωρητικό πλαίσιο μιας κειμενογλωσσικής
ανάλυσης που ανάγεται στον Roman Jakobson, είναι η γλωσσική δομή τής </span><a href="https://vassileia.blogspot.gr/2013/05/to-pater-ymon-me-syntomi-ermineia.html" rel="nofollow" target="_blank"><span style="color: #0b5394;">Κυριακής Προσευχής</span></a><span style="color: #351c75;">,
όπως μας παραδίδεται από το Ευαγγέλιο (Ματθ. 6, 9-13 και Λουκ. 11,
2-4), την οποία θεωρώ ως ιδανικό κείμενο. </span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #351c75;">Κατά
το κείμενο τού
Ευαγγελίου, την παραδίδει ο ίδιος ο Κύριος στους ανθρώπους (εξ ου και
«κυριακή» προσευχή), λέγοντας «ούτως ουν προσεύχεσθε υμείς» και
συνοδεύοντάς την μ' ένα πολύ διδακτικό ηθικό αλλά και γλωσσικό σχόλιο:
«Προσευχόμενοι δε μη βαττολογήσητε,</span> <span style="color: #351c75;">ώσπερ οι εθνικοί.</span> <span style="color: #351c75;">δοκούσι γαρ ότι εν τη πολυλογία αυτών εισακουσθήσονται.</span> <span style="color: #351c75;">μη ουν ομοιωθήτε αυτοίς.</span> <span style="color: #351c75;">οίδε γαρ ο πατήρ υμών ων χρείαν έχετε προ τού υμάς αιτήσαι αυτόν» (Ματθ. 6, 7-9).
</span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Εξ
ορισμού ως προσευχή, ως κείμενο ευχών και αιτημάτων / παρακλήσεων, το
κείμενο τής κυριακής προσευχής (γνωστό και ως «Πάτερ ημών») λειτουργεί
μ' έναν κεντρικό μηχανισμό τής γλώσσας, την τροπικότητα.
Είναι ο μηχανισμός τής γλώσσας που, άλλοτε γραμματικοποιημένος (με τη
μορφή των εγκλίσεων τής Προστακτικής, τής Υποτακτικής και τής Ευκτικής,
όπως συμβαίνει στην αρχαία ελληνική γλώσσα) και άλλοτε λεξικοποιημένος
(με «δείκτες τροπικότητας», όπως τα ας, να και θα
στη Νέα Ελληνική), χρησιμοποιείται από τον ομιλητή τής Ελληνικής για
επικοινωνιακές ανάγκες όπως η έκφραση επιθυμίας, ευχής, παράκλησης,
προτροπής, προσταγής, απαγόρευσης, απειλής κ.τ.ό.
</i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Το κείμενο τής Κυριακής Προσευχής είναι υπόδειγμα λιτότητας, περιεκτικότητας και ευθυβολίας. </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Περιλαμβάνει: </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>α) μια επίκληση προς τον Θεό, εκφρασμένη με την πτώση τής επίκλησης, την κλητική, με την οποία και αρχίζει: </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Πάτερ ημών... </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>β) τρεις ευχές / επιθυμίες, εκφρασμένες με τριτοπρόσωπους μονολεκτικούς τύπους τής κατεξοχήν τροπικής έγκλισης, τής Προστακτικής: αγιασθήτω - ελθέτω - γενηθήτω... και γ) τρία αιτήματα / παρακλήσεις, εκφρασμένα με τους κατεξοχήν τύπους Προστακτικής, τους τύπους τού β' προσώπου: δος - άφες - μη εισενέγκης, αλλά ρύσαι...
</i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Κάθε ευχή και κάθε αίτημα εξειδικεύεται (η εξειδίκευση
αποτελεί έναν άλλο κεντρικό μηχανισμό τής γλώσσας) με τα πιο άμεσα και
απαραίτητα στοιχεία. </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Οι τρεις ευχές μ' ένα ομοιόμορφο ονοματικό
υποκείμενο: αγιασθήτω το όνομά σου, ελθέτω η βασιλεία σου, γενηθήτω το θέλημά σου. Τα τρία αιτήματα με δύο συμπληρώματα (προσώπου και πράγματος) στο κάθε ρήμα τους: δος ημίν τον άρτον, άφες ημίν τα οφειλήματα ημών, μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν και ρύσαι ημάς από τού πονηρού (εις πειρασμόν και από τού πονηρού είναι εμπρόθετα συμπληρώματα / αντικείμενα).
</i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Περαιτέρω, λιτή πάντοτε, εξειδίκευση γίνεται με ελάχιστες αναφορές τόπου, χρόνου και τρόπου: πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς (εξειδίκευση τόπου), γενηθήτω το θέλημά σου ως εν ουρανώ και επί τής γης (εξειδίκευση τόπου), δος ημίν σήμερον τον άρτον ημών τον επιούσιον (εξειδίκευση χρόνου), άφες ημίν τα οφειλήματα ημών ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών (εξειδίκευση τρόπου).
</i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Το περιεχόμενο τού κειμένου κλιμακώνεται νοηματικά: προηγούνται οι
ευχές και ακολουθούν τα αιτήματα. </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Ξεκινάει με ό,τι αναφέρεται στον ίδιο
τον Θεό, για να περάσει μετά στα αιτήματα. Κι εδώ κλιμάκωση, από τα
υλικά στα πνευματικά αιτήματα: τα προς το ζην άφεση αμαρτιών
προστασία από τον πειρασμό. </i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i>Γλωσσικά σε όλο το κείμενο κυριαρχεί και
προβάλλεται το ρήμα: αγιασθήτω, ελθέτω, γενηθήτω, δος, άφες, μη εισενέγκης, ρύσαι.
Κυριαρχούν και προτάσσονται οι ευχές και τα αιτήματα. Η εξειδίκευσή
τους επιτάσσεται, τα υποκείμενα δηλαδή και τα αντικείμενά τους (με
εξαίρεση το αντικείμενο τού δος).
</i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #990000;">Συμπέρασμα. </span><span style="color: #351c75;">Το κείμενο τής κυριακής προσευχής είναι ένα κείμενο
που θα μπορούσε, με επικοινωνιακά - γλωσσικά κριτήρια, να χαρακτηρισθεί
ως «ιδανικό». Είναι λιτό, γιατί περιορίζεται σε βασικές πληροφοριακές
δομές (επίκληση ευχές αιτήματα), σε εξίσου βασικές εξειδικευτικές
πληροφορίες (ονοματικά υποκείμενα στις ευχές διπλά ονοματικά
συμπληρώματα στα αιτήματα) και σε ελάχιστες εξειδικεύσεις χρόνου, τόπου
και τρόπου. </span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #351c75;">Με μια εντυπωσιακή οικονομία γλωσσικών μέσων στο κείμενο
χρησιμοποιείται μόνο Προστακτική, με εξαίρεση τη μοναδική διαπιστωτική
ρηματική δήλωση, την Οριστική αφίεμεν επιτυγχάνεται μια
ουσιαστική, καίρια και γνήσια μορφή επικοινωνίας, χωρίς ρητορείες,
επιτηδεύσεις και περιττό λεκτικό φόρτο. </span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #351c75;">Η συμμετρία και η έντονα αισθητή
επανάληψη των ίδιων συντακτικών και μορφολογικών δομών (το γνωστό
φαινόμενο τού «παραλληλισμού»), που φάνηκε ελπίζω έστω και αμυδρά στη
σύντομη ανάλυσή μας, εξασφαλίζει στο κείμενο τής κυριακής προσευχής
αίσθηση ρυθμού και μέτρου (που δεν θίξαμε εδώ), γεγονός που οδηγεί στην
εύκολη πρόσληψη και μνημονική ανάκληση τού κειμένου. </span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span><i><span style="color: #351c75;">Πρόκειται για ένα
θαυμαστό, τέλειο στην απλότητα και τη βαθύτητά του κείμενο, που δείχνει
ανάγλυφα την εκφραστική δύναμη, στην οποία μπορεί να φθάσει η γλώσσα τού
ανθρώπου, απόρροια τής ιδιότητας που μοιράζεται «κατά χάριν» ο άνθρωπος
με τον Θεό, απόρροια τού πνεύματος.</span></i></span></b></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i><br /></i></span></b></span></div>
<div id="intext_content_tag" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span style="color: #351c75;">Ο κ. </span><span style="color: #990000;">Γεώργιος Μπαμπινιώτης</span><span style="color: #351c75;"> είναι καθηγητής Γλωσσολογίας, πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.</span></i><br /></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><span style="color: #351c75;"><i><br /></i></span></b></span>
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="title_news" style="color: #990000;">Το Βήμα: Νέες Εποχές, σ. 53, 26/8/2001</span></i></b></span></div><div id="intext_content_tag" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="title_news" style="color: #990000;"> </span></i></b></span></div><div id="intext_content_tag" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="title_news" style="color: #990000;"> <a href="https://hellenica.blogspot.com/2016/">https://hellenica.blogspot.com/2016/</a></span></i></b></span></div>
</div>
</div>
<div class="post-footer-line post-footer-line-1" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><a href="https://hellenica.blogspot.com/2016/"><span class="post-author vcard"><br /></span></a></b></span></div>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-69548129230536512422023-09-08T15:03:00.001+03:002023-09-08T15:05:02.058+03:00ΣΥΝΕΙΜΙ ΤΙΝΙ<p> <a href="https://hellenica.blogspot.com/2021/02/SYNEIMI-TINI.html"><span style="font-size: large;"><i><span style="font-family: georgia;">ΣΥΝΕΙΜΙ ΤΙΝΙ</span></i></span></a>
</p>
<div class="post-header">
<div class="post-header-line-1"></div>
</div>
<div align="center"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">ΣΥΝ & ΕΙΜΙ & ΤΙΝΙ</span></i></b></span></div><div align="center"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></span></div><div align="center"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Λέξεις τρεις,</span></i></b></span></div><div align="center"><span style="font-size: medium;"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">πλούτος αμύθητος νοημάτων.</span></i></b></span></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b> </div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"><span style="font-size: large;">Σύνειμί τινι </span></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu1SCLNUyGrWqbvNgEgXM8D7FTiVlm-NFX05RYmN7Yt3-0KnU9-Wic7EcjH-nYFNADjwD-fAo_Z6eWU32KW9nsglxXgtFvp7_g3Wp-e8UoySSyUlMu4I80MQWkM8ajPFvyN_bfcyw9mRQ/s588/Companionship.png" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="588" data-original-width="500" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgu1SCLNUyGrWqbvNgEgXM8D7FTiVlm-NFX05RYmN7Yt3-0KnU9-Wic7EcjH-nYFNADjwD-fAo_Z6eWU32KW9nsglxXgtFvp7_g3Wp-e8UoySSyUlMu4I80MQWkM8ajPFvyN_bfcyw9mRQ/s320/Companionship.png" /></a></div></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">ΣΥΝ:</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">το θετικό, το επιπλέον,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">αυτό που προστίθεται</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">και προσθέτει.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Προστιθέμενο, ενώνεται,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">τελειώνει και τελειούται.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Η ερωτικότερη των προθέσεων,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">τρία γράμματα που κάνουν τη διαφορά.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Μετουσιώνουν,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">τον άνθρωπο σε συνάνθρωπο,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">την ομιλία σε συνομιλία…</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">την κίνηση σε συγκίνηση…</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">τον πόνο σε συμπόνια.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Από το τρέφομαι</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">γεννούν το σύντροφο,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">από το πάσχω,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">το συμπάσχω, τη συμπάθεια.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Από το πλέω</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">το συμπλέω… </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">ΕΙΜΙ:</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">η ουσία των όντων,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">όλων των όντων </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">που μπορούν να δηλώσουν:</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">ειμί, υπάρχω, υφίσταμαι.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Από αυτό, το ΟΝ το υπέρτατο</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">το αιώνιο και άφθαρτο</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">«τό κινούν ακίνητον…»</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Από αυτό,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">η ουσία,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">η αληθινή φύση των πάντων. </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Σειρά της δοτικής</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">(της πτώσης του «διδόναι και δίδοσθαι»)</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">να συμπληρώσει, να συγκρατήσει,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">να συνδέσει, να συγκροτήσει… </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b> </div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">ΣΥΝΕΙΜΙ ΤΙΝΙ</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Δεν είμαι, έτσι απλά, με κάποιον.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Για να είμαι «σύν τινι»</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">θα πρέπει να δοθώ</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">και να λάβω.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Αυτή είναι η ουσία της συνουσίας.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Αυτός που είναι μαζί σου,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Δεν είναι κατ’ ανάγκη </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">σύντροφός σου.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Ο σύντροφος «συν - τρέφεται» σοι</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">με τους ίδιους πόθους</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">τις ίδιες ελπίδες.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Δεν τρέφεται από τις σάρκες σου.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Δεν απομυζά την ελευθερία σου.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Tα ηδονικά εδέσματα,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">που η ζωή απλώνει μπροστά σας</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">απολαμβάνει να μοιράζεται μαζί σου</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">και συμπάσχει «σοι»</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">στα αντίξοα. </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Οι συνόντες τω Σωκράτη</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Δεν ήσαν όσοι τυχαία τον συναντούσαν.</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Ήσαν οι μαθητές του,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">οι λάτρεις,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">οι κοινωνοί,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">οι μέτοχοι του πνεύματός του. </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"> </span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Προσοχή:</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Η «από» (το πλην) και το α το στερητικό,</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">μας την έχουν στημένη</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Για να αφαιρέσουν</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Να απομονώσουν</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Να απομακρύνουν</span></i></b></div><div align="center"><b style="font-family: georgia;"><i><span style="color: #006600;">Να αποξενώσουν</span></i></b></div><p><span style="font-family: georgia;"><b><i><span style="color: #006600;"></span></i></b></span>
<span style="font-family: georgia;"><b><i><span style="color: #006600;">Δ.Β.</span></i></b></span></p><p><span style="font-family: georgia;"><b><i><span style="color: #006600;"> <a href="https://hellenica.blogspot.com/2007/">https://hellenica.blogspot.com/2007/</a></span></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-86539649363276762202023-09-07T23:49:00.002+03:002023-09-07T23:49:12.068+03:00Η ελληνική λέξη που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο !<h3 class="post-title entry-title" itemprop="name">
<a href="https://hellenica.blogspot.com/2021/02/The-Greek-word-that-can-not-be-translated-into-any-other-language-in-the-world.html">Η ελληνική λέξη που δεν μπορεί να μεταφραστεί σε καμία άλλη γλώσσα στον κόσμο</a>
</h3>
<div class="post-header">
<div class="post-header-line-1"></div>
</div>
<p></p><div style="text-align: left;"><span style="color: #0b5394;"><span style="font-size: large;"><span style="font-family: times;"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7RqNLX48Jjhx10mh6wcRBYeMzLa_r4X6VE0kn7N_M5LD6Kb2ls8zkdJsM6Expcsa5MwFeNV_68dgrWTpVDWh7zzyMNtRzUwSdvMCO4yZQbsE0DETFkV_P_A-Jsd8KhbYdanhCvGtzCI/s750/Poetry-Vivlio.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="511" data-original-width="750" height="272" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7RqNLX48Jjhx10mh6wcRBYeMzLa_r4X6VE0kn7N_M5LD6Kb2ls8zkdJsM6Expcsa5MwFeNV_68dgrWTpVDWh7zzyMNtRzUwSdvMCO4yZQbsE0DETFkV_P_A-Jsd8KhbYdanhCvGtzCI/w400-h272/Poetry-Vivlio.jpg" width="400" /></a></div></span></span></span><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Εκτενές αφιέρωμα σε μία ελληνική λέξη που δε μπορεί να μεταφραστεί
έκανε το BBC. Η λέξη αυτή δεν είναι άλλη από την λέξη «φιλότιμο».</span></i></span></b></div></div><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Σύμφωνα με το βρετανικό μέσο, η επίσημη μετάφραση «αγάπη για την
τιμή» είναι ανεπαρκής για να συμπυκνώσει το νόημα της ισχυρής αυτής
λέξης.</span></i></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Στο Τολό, στην ανατολική ακτή της Πελοποννήσου, σύμφωνα με το
δημοσίευμα, ένας γερμανός ανώτερος δημόσιος υπάλληλος και συγγραφέας, ο
Andreas Deffner αρχίζει να καταλαβαίνει περί τίνος πρόκειται.</span></i></span></b></p><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Η γιαγιά Βαγγελιώ, ιδιοκτήτρια του καταλύματος και η κόρη της Ειρήνη,
του σέρβιραν ένα πιάτο νόστιμη, σπιτική (και βεβαίως, ζεστή) σούπα,
νομίζοντας ότι είναι αδιάθετος.</span></i></span></b></p><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>«Αυτή ήταν η πρώτη μου εμπειρία με το φιλότιμο και σίγουρα όχι η
τελευταία», λέει ο Deffner, που έγραψε αργότερα ένα βιβλίο για το θέμα
αυτό.</span></i></span></b></p><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Η ακριβής έννοια του «φιλότιμου» αποτελεί αντικείμενο διαμάχης,
δεδομένου ότι η λέξη ανήκει στο πάνθεον των στοιχείων λεξικολογίας που
αψηφούν την εύκολη εξήγηση, σημειώνει το BBC.</span></i></span></b></p><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>
</span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span>Η «αγάπη για την τιμή», που θεωρείται η επίσημη μετάφραση, είναι μια χρηστική όσο και ανεπαρκής προσπάθεια απόδοσης της.</span></i></span></b></p><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span><a href="https://www.tameteora.gr/perissotera/paraxena-viral/204333/%ce%b7-%ce%b5%ce%bb%ce%bb%ce%b7%ce%bd%ce%b9%ce%ba%ce%ae-%ce%bb%ce%ad%ce%be%ce%b7-%cf%80%ce%bf%cf%85-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%ce%bc%cf%80%ce%bf%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%bd%ce%b1-%ce%bc%ce%b5%cf%84%ce%b1%cf%86/" target="_blank">ta meteora.gr</a></span></i></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span> </span></i></span></b></div><div style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><span> <a href="https://hellenica.blogspot.com/search?updated-max=2023-01-09T18:39:00%2B02:00">Πηγή 2</a></span></i></span></b></div><p style="text-align: justify;"><b style="color: #20124d;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i> </i></span></b></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-26824283085159935032023-06-16T22:38:00.001+03:002023-06-16T22:38:08.114+03:00Ελληνική Γλώσσα και Greek English <p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> </i></b></span><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><b><i>Ελληνική Γλώσσα και Greek English
</i></b></span></p>
<div class="post-header" style="text-align: justify;">
</div>
<div class="post-footer-line post-footer-line-1">
<span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZa5v85lBm2v0cWTjcS_rxmQAmreY3NeVQDZyRFyWWfMeysFFpMGyrysQYxcBP-v7iMrkASVaQwLJiTk2ROTEQk9TvIrWKFbw4cgMrsK3wCT6WW8bNfLY7M_LcFrjC1A7pOG1WO4qNPQ4/s1600-h/%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B1+1.jpg"><img alt="" border="0" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5434666002410724322" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjZa5v85lBm2v0cWTjcS_rxmQAmreY3NeVQDZyRFyWWfMeysFFpMGyrysQYxcBP-v7iMrkASVaQwLJiTk2ROTEQk9TvIrWKFbw4cgMrsK3wCT6WW8bNfLY7M_LcFrjC1A7pOG1WO4qNPQ4/s400/%CE%B3%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%83%CE%B1+1.jpg" style="cursor: pointer; display: block; height: 320px; margin: 0px auto 10px; text-align: center; width: 400px;" /></a></i></b></span><h3 class="post-title entry-title" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><i><a href="http://versemonkey.blogspot.com/2010/02/greek-english.html">Ελληνική Γλώσσα και Greek English</a></i></span></h3><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Γράφει ο Νίκος Μπατσικανής, ποιητής-συγγραφέας</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Έχοντας
γίνει δέκτης ορισμένων άρθρων, σχετικά με τη ζημιά που κάνουν τα
greeklish στην ελληνική Γλώσσα, γνώμη μου είναι πως η βλάβη αυτή είναι
πολύ μικρότερη από αυτήν που έγινε με τις δύο επεμβάσεις που έλαβαν χώρα
στα 1976 και 1982, από τα αντίστοιχα κόμματα εξουσίας, και χωρίς καμία
ουσιαστική αντίδραση από την, τότε, αντιπολίτευση.</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το να
διδάσκεται μια λάθος Γλώσσα στα σχολεία μας είναι το μέγα πρόβλημα, και
όχι πώς τη χρησιμοποιεί ο καθένας. Όταν αυτό θα γίνει αντιληπτό, τότε,
ίσως, υπάρξει κάποια ελπίδα. Διαφορετικά, όπως και για πολλές άλλες
αιτίες, θα πορευόμαστε "έτσι όπως", άξιοι της μοίρας μας.</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Το
Γένος των Ελλήνων, με τις μεγάλες αρετές, οι Έλληνες, που δώσαμε τα φώτα
του Πολιτισμού, των Γραμμάτων και των Τεχνών σε όλη την Οικουμένη, θα
υφιστάμεθα τις συνέπειες των επιλογών μας.<span style="color: #2b00fe;"> Η Ελληνική, η αρχαιότερη σε
χρήση Γλώσσα του Κόσμου, αλλά και μητέρα διεθνών Γλωσσών, αλλοιώθηκε και
αποδυναμώθηκε, χωρίς, αλίμονο, να υπάρξει γενική αντίδραση.</span> Και με τη
λέξη αντίδραση εννοώ δυναμικές κινητοποιήσεις, δηλαδή να κατέβουμε στους
δρόμους, να ζώσουμε το Πανεπιστήμιο ή την Ακαδημία Αθηνών, κι αν
χρειαστεί να πάρουμε τα όπλα στα χέρια μας, και το λέω αυτό με επίγνωση
των λεγομένων μου, <span style="color: #2b00fe;">καθώς οι επεμβάσεις οι οποίες έγιναν στη Γλώσσα μας,
είναι μεγάλη απειλή για τη χώρα μας, όμοια σαν να μας επιτίθετο ξένη
χώρα με σκοπό να μας καταλάβει.</span></i></b></span><span style="color: #2b00fe;"><br /></span><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Τις απόψεις μου αυτές είχα καταθέσει, γραπτώς, στην Ακαδημία Αθηνών, η οποία τις επικρότησε με επίσημο έγγραφό της.</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Οι
παραπάνω επισημάνσεις μου, ως ένας απλός μελετητής, δεν είναι δικές
μου, μόνο. Σημαντικοί Πνευματικοί άνθρωποι, με ομιλίες και άρθρα τους,
αποδεικνύουν πως το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο. Με τον χαρακτηριστικό
τίτλο: <span style="color: #2b00fe;">«Καταστροφή τραγικότερη της Μικρασιατικής», ο καθηγητής
Πανεπιστημίου, αλλά και φιλόσοφος, Χρήστος Γιανναράς, έγραψε, μεταξύ
άλλων, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Η Καθημερινή», στις 28/04/1996:</span></i></b></span><span style="color: #2b00fe;"><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Καταστροφή
τραγικότερη της Μικρασιατικής, γιατί το 1922 χάθηκαν οριστικά
πανάρχαιες κοιτίδες του Ελληνισμού, αλλά έτσι χάθηκε το συνεκτικό
στοιχείο και θεμέλιο της διαχρονικής ενότητας του πολιτισμού των
Ελλήνων: η Γλωσσική συνέχεια. Ό,τι δεν κατόρθωσαν αιώνες Pωμαιοκρατίας,
Φραγκοκρατίας, Tουρκοκρατίας το πεύχαμε τώρα». (σ.σ. “εν μία νυκτί”).</i></b></span></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Δέκα
χρόνια αργότερα, ο Χρήστος Γιανναράς, επανήλθε δριμύτερος, πάλι στην
Καθημερινή, στις 9/4/2006, με το άρθρο του: «Με Παρθενώνα, αλλά χωρίς
Γλωσσική συνέχεια», όπου, μεταξύ άλλων έγραψε: «Όχι σαν ρητορικό σχήμα,
αλλά μόνο ως μέτρο ρεαλιστικής εκτίμησης (προσωπικής και πιθανόν
λαθεμένης) θα έλεγα: Προτιμότερο, από λάθος (ασφαλώς ανεπίγνωστο) να
είχε γκρεμιστεί ο Παρθενώνας, παρά να έχει σπάσει πια η ζωντανή συνέχεια
της ελληνικής Γλώσσας».</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Επιχειρήματα προς την ίδια κατεύθυνση,
δηλαδή για το τι συμβαίνει μετά τις επεμβάσεις στη Γλώσσα μας, παρέχει
και η επιστολή του Ακαδημαϊκού και Καθηγητή Αντωνίου Κουνάδη. (Εφημερίδα
«Η Καθημερινή», 7/1/2007, επιστολές αναγνωστών), (απόσπασμα).</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Κρίση
Παιδείας - με τις αλλεπάλληλες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις - δηλαδή
την έλλειψη ανθρωπιστικής Παιδείας, φορέας της οποίας είναι η ελληνική
Γλώσσα - θεμελιακό στοιχείο της παγκόσμιας διανόησης - αφού αυτή υπήρξε
το βασικό όχημα διαδόσεως πολιτισμού σε ολόκληρο τον κόσμο από την
αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Ωστόσο, αποτελεί κοινό τόπο ότι η αποκοπή της
νεοελληνικής από τις ρίζες της - τα αρχαία ελληνικά, την ανεξάντλητη
αυτή πηγή αντλήσεως λέξεων - οδήγησε στη σημερινή αδυναμία εκφράσεως των
νέων - και όχι μόνο.</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Η ελληνική Γλώσσα από την εποχή του Ομήρου
μέχρι σήμερα - φαινόμενο αδιάσπαστης συνέχειας, κατά τον κορυφαίο Ισπανό
γλωσσολόγο και ελληνιστή Φρανσίσκο Ρ. Αντράντος - αποτελεί ένα
αλληλοσυμπληρούμενο και διαχρονικά εξελισσόμενο, με τη δική του
δυναμική, σύνολο. Κατόπιν των παραπάνω, είναι άκρως επιβεβλημένο να
ληφθούν μέτρα προστασίας της Γλώσσας μας από τους εκάστοτε
νομοθετούντες, όπως συμβαίνει και σε άλλες χώρες, π.χ. Γαλλία, Ρωσία,
Ιαπωνία, Κορέα, Κίνα, Ισπανία κ.α.».</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Εναρμονιζόμενος με τις
απόψεις των κορυφαίων δασκάλων, και για να εξειδικεύσω το πρόβλημα,
αναφέρω πως στις αλλαγές που έγιναν, όσον αφορά τις προϋποθέσεις
διατήρησης του τελικού «ν», π.χ., οι υπεύθυνοι παρέβλεψαν ακόμα και το
ελληνικό Αλφάβητο, αφού ξεχάσανε το τελικό «ν» που ενυπάρχει στα
γράμματα «Ε, Ο και Υ», μα και άλλα τελικά «ν», που ενυπάρχουν σε τύπους
χιλιάδων λέξεων, π.χ.: τουλάχιστον, εναντίον, παιδιών, αδίκων, είπαν,
κ.ά., καθώς και των υπολοίπων Αντωνυμιών (έτσι που δεν προσδιορίζεται το
Γένος, πλέον), αλλά, το τραγικότερο, πως σε κάποιες περιπτώσεις είναι
αδύνατη και η απλή ανάγνωση κειμένων (π.χ. ο γιος της (τής) Καίτης),
γεγονός που αποδεικνύει τόσο τη μωρία των υπευθύνων, αλλά και τη μεγάλη
καταστροφή που έγινε στη Γλώσσα μας.</i></b></span><br /><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Αν οι Έλληνες τηρήσουμε τα
όσα μάς επέβαλαν, θα πρέπει - αλίμονο - να λέμε: Ύψιλο, παιδιώ,
τουλάχιστο, πήγαμε και δε βρήκαμε κανένα ζωντανό (άνθρωπο ή ζώο;) κ.λπ.
Οι πρόσφατες αλλαγές που έγιναν, δε, και στον τρόπο διδασκαλίας και
μάθησης, στο Δημοτικό, επέφεραν ένα, ακόμα, πλήγμα στη Γνώση των
Ελλήνων. Και τη ζημιά την έκαναν Έλληνες, και όχι ξένος, δάκτυλος, όπως
λέγεται, γι' αυτό και Έλληνες πρέπει να είναι αυτοί που θα την
επανορθώσουν. <span class="post-author vcard"> </span></i></b></span></div></div><div class="post-footer-line post-footer-line-1" style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="post-author vcard"> </span></i></b></span></div><div class="post-footer-line post-footer-line-1" style="text-align: left;"><div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="post-author vcard">Αναρτήθηκε από <span class="fn">P. T.</span> </span> <span class="post-timestamp"> στις <a class="timestamp-link" href="http://versemonkey.blogspot.com/2010/02/greek-english.html" rel="bookmark" title="permanent link"><abbr class="published" title="2010-02-04T13:31:00+02:00">Πέμπτη, Φεβρουάριος 04, 2010</abbr></a></span></i></b></span><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="post-timestamp"></span></i></b></span><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="post-timestamp"><a href="https://klision.blogspot.com/2010/02/greek-english.html">https://klision.blogspot.com/2010/02/greek-english.html</a></span></i></b></span><br /><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span class="post-timestamp"></span></i></b></span></div><br /><div class="post-share-buttons goog-inline-block">
</div>
</div>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-81504732005847419012023-06-12T14:41:00.006+03:002023-06-12T15:20:26.850+03:00 Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος γιά τήν Λειτουργική Γλώσσα !<p> <span style="font-size: large;"><b><a href="http://klision.blogspot.com/2010/09/blog-post_6045.html">Ο π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος γιά τήν Λειτουργική Γλώσσα</a></b></span></p>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvuBFLZXSEYZKR7jdq8Qz0fsiTKlTkYb0c4YeSKWYbij0uBxwThUcr_rxj2roR_1QGUZyRmSXMj8SwMVMR_D5T0krhhXJXsGOj7SuRkww4kdnKsC8HN80DyAcIpch8-Y3q66iwaTKU8KU/s1600/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvvuBFLZXSEYZKR7jdq8Qz0fsiTKlTkYb0c4YeSKWYbij0uBxwThUcr_rxj2roR_1QGUZyRmSXMj8SwMVMR_D5T0krhhXJXsGOj7SuRkww4kdnKsC8HN80DyAcIpch8-Y3q66iwaTKU8KU/s320/%CF%80%CE%BF%CF%81%CF%86%CF%85%CF%81%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%BA%CE%B1%CE%B9+%CE%B8%CE%B5%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CE%B5%CF%80%CE%B9%CF%86%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BF%CF%82.jpg" width="226" /></a></div>
<h3 class="post-title entry-title"> <b><i><span style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">"Ο φούρνος του Χότζα"</span></i></b></h3>
<div class="WordSection2" style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<div class="Style5">
<b><i><span style="color: blue;"><span class="content">—
Γέροντα, αφού οι ιαμβικοί κανόνες είναι δύσκολοι και δεν είναι
κατανοητοί στον κόσμο, γιατί η Εκκλησία τους διατηρεί και δεν κρατάει
μόνο τους πεζούς;</span></span></i></b></div>
</div>
<div style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
</div>
<div class="WordSection1" style="color: blue; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<div class="Style3">
<b><i><span class="content">— Η
Εκκλησία δεν μπορεί να αλλάζη σαν τον φούρνο του Χότζα ή σαν τους
ανεμόμυλους και να γυρίζη κάθε φορά κατά που φυσάει ο άνεμος. Οφείλει
να κρατήση ως κόρην οφθαλμού τους ανεκτίμητους θησαυρούς που παρέλαβε
μέσα στην λατρεία της. Δεν πρέπει να τους απεμπολήση. Σήμερα
καταργούμε τους ιαμβικούς κανόνες επειδή δεν τους καταλαβαίνουμε.
Αύριο τους πεζούς. Μεθαύριο θα πετάξουμε και τους αίνους. Διότι σε
λίγα χρόνια, με την γλώσσα που διδάσκεται σήμερα στα σχολεία, δεν θα
είναι κατανοητοί ούτε οι αίνοι, που είναι απλούστερα τροπάρια.</span></i></b></div>
</div>
<div class="Style5" style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<b><i> <span class="content">Με την ίδια
λογική, λοιπόν, θα καταργήσουμε και την υπόλοιπη λατρεία της
Εκκλησίας. Και τότε τι θα βάλουμε στη θέσι αυτών; Αντί να λέμε: «Τας
κεφaλάς ημών τω Κυρίω κλίνομεν», θα λέμε: «Σκύψτε στον αφέντη τις
κούτρες σας»; Ή «Σκύψτε στον αφέντη τα κεφάλια σας»; Τι είδους λατρεία
θα γίνη, αν τη γράψουμε στη δημοτική;</span></i></b> </div>
<div class="Style7" style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<b><i><span class="content"> </span></i></b> <br />
<div class="Style7">
<b><i><span class="content" style="color: red;">Αυτά δεν μεταβάλλονται.</span></i></b></div>
<div class="Style5">
<b><i> <span class="content">Κάποιοι
μετέφρασαν την Καινή Διαθήκη σε τελείως σύγχρονη γλώσσα. Χρησιμοποίησαν
μάλιστα και μονοτονικό. Εκεί μέσα μεταφράζουν το «Λάβετε, φάγετε»
«Πάρτε και φάτε». Συγχωρήσατέ με, αλλά έτσι εκχυδαΐζονται τελείως και
χάνουν την ιερότητα τους τα λόγια του Κυρίου. Λες και δίνουμε να φάνε
μπριζόλες ή τυρόπιττες! Αυτά τα λόγια θα μείνουν όπως τα έγραψαν οι
Ευαγγελισταί. «Λάβετε , φάγετε. Πίετε εξ αυτού πάντες». </span></i></b><br />
<br />
<b><i><span class="content"><span style="color: red;">Αυτά δεν </span><span style="color: red;">μεταβάλλονται.</span></span></i></b> </div>
<div class="Style5">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> </span> <span class="content">Δεν
θα μεταφράσουμε τα λόγια της λατρείας σ' αυτό το γλωσσικό εξάμβλωμα,
το οποίο ακούμε από τα μέσα της λεγομένης μαζικής ενημερώσεως. Θα
καταντήσουν να μην έχουν «είδος, ουδέ κάλλος». Τα κείμενα αυτά είναι
κλασσικά και δεν μπορούν να αποδοθούν, δεν μπορούν να μεταφρασθούν. Και
οι εργασίες οι μεταφραστικές που γίνονται, υστερούν απείρως από το
κάλλος του πρωτοτύπου. Αλλά προκειμένου να μη το καταλαβαίνη κανείς, τι
να κάνουμε; Δεν θα έχη το προνόμιο κάποιος να το χαρή στο πρωτότυπο,
εφ' όσον δεν ξέρει αρχαία ελληνικά<sup> </sup>τουλάχιστον ας το
κατανοήση. Ας πάρη μία ιδέα με τη βοήθεια της μεταφράσεως. Αλλά τα
κείμενα αυτά καθ' εαυτά, ας μείνουν, διότι επαναλαμβάνω, είναι
κλασσικά. Δεν μπορούμε να εισαγάγουμε στην λατρεία την γλώσσα στην
οποία ομιλούμε.</span></span></i></b> <br />
</div>
<div class="Style7">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> <span style="color: red;">Πόσο φτωχά!</span></span></span></i></b></div>
<div class="Style2">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> </span> <span class="content">Κάποιος κυκλοφόρησε βιβλίο με μετάφρασι πολλών ύμνων στη δημοτική. Και μάλιστα ποιητική μετάφρασι<sup>.</sup>
στα μέτρα των ύμνων, για να ψάλλεται στην Εκκλησία. Και νόμισε ότι
έκανε κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα. Διαβάζοντάς το θα αισθανθήτε, ως εάν
από το ένα μέρος έχετε ένα βαρύτιμο κόσμημα, από αδάμαντες και
πολυτίμους λίθους (το αρχαίο κείμενο), και από το άλλο μέρος ένα
«τενεκέ», ένα «μπάφιλα». Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο
υμνογραφικών κειμένων.</span></span></i></b> <br />
</div>
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content">
Σκεφθήτε δε ότι αυτός ο ευλογημένος δεν τα δημιούργησε μόνος του.
Απλώς μετέφρασε. Δηλαδή, είχε έτοιμα μπροστά του τα υψηλά νοήματα.
Διότι εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε να αναχθούμε στα ύψη στα οποία
ανήχθησαν οι υμνογράφοι. Δεν έχουμε αυτή την δύναμι. Αυτοί ήσαν
μεγαλοφυείς και, το κυριώτερο, άγιοι. Δεν έκανε, λοιπόν, κάτι εξ
αρχής, κάτι δικό του, για το οποίο να πούμε, «Αι, φτωχός ήταν ο
άνθρωπος, φτωχά κείμενα μας έδωσε». Είχε ενώπιόν του τα μεγαλειώδη
εκείνα κείμενα των παλαιών υμνογράφων. Και αν δήτε πώς τα
αποδίδει!... Πόσο φτωχά είναι !....</span></span></i></b><br />
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> </span></span></i></b></div>
<div class="WordSection4" style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<div class="Style7">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> <span style="color: red;">Προφάσεις !</span></span></span></i></b></div>
<div class="Style5">
<b><i><span style="font-size: small;"> <span class="content">— Είναι λοιπόν καλύτερο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μη καταλαβαίνουμε τι λέει ο ιερεύς ή ο ψάλτης;</span></span></i></b> </div>
<div class="Style5">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> </span> </span></i></b><br />
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content">—
Αυτά είναι προφάσεις. Υπάρχουν αρκετές αξιόλογες ερμηνευτικές
εργασίες, τις οποίες ο ενδιαφερόμενος πιστός μπορεί να έχη στο σπίτι
του και να τις διαβάζη. Υπάρχουν βιβλία, που με όμορφο και απλό τρόπο
μιλούν για τα Μυστήρια: την Θεία Ευχαριστία, το Βάπτισμα κ.λπ. Τόσες
ώρες χάνουμε χαζεύοντας στην τηλεόρασι, ή ξεφυλλίζοντας περιοδικά και
εφημερίδες. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, όχι πολύ, αλλά μία ώρα κάθε
εβδομάδα, το βράδυ π.χ. του Σαββάτου, να διαβάσουμε τα βιβλία τα οποία
ερμηνεύουν τα δύσκολα τουλάχιστον κείμενα της Εκκλησίας μας, ή ακόμη
τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο. Την άλλη ημέρα, που θα πάμε στον ναό,
θα κατανοούμε πολλά από αυτά που θα ακούμε. Υπάρχουν άλλωστε και
ιερείς που κάνουν λειτουργικά κηρύγματα. Εξηγούν τη θεία Λειτουργία,
εξηγούν τα Μυστήρια. </span></span></i></b></div>
<div class="Style5">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content">Επομένως
μπορούμε να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις μας με ερμηνευτικές εργασίες,
με ερμηνευτικά βιβλία. Όσοι θέλουν, μπορούν να μάθουν τα της
Εκκλησίας. Λίγο ενδιαφέρον χρειάζεται και κάποια συνέπεια στη
χριστιανική μας ζωή. Γι’ αυτό βλέπει κανείς ανθρώπους ολιγογράμματους
να καταλαβαίνουν πάρα πολλά απ' όσα τελούνται, να απολαμβάνουν
κυριολεκτικά τη λατρεία. Αλλά δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν
ενδιαφέρεται.</span></span></i></b></div>
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"> </span></span></i></b> <br />
<div class="Style5" style="color: red; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content">(Από
το βιβλίο: Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, "Χριστώ τω Θεώ
παραθώμεθα", εκδ. Ι. Ησυχ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Τροιζήνα
2003 σσ. 150-153)</span></span></i></b></div>
<b><i><span style="color: red; font-size: small;"><span class="content">(Περιοδικό "Παρακαταθήκη", Τεύχος 39, Δεκέμβριος 2004)</span></span></i></b><br />
<b><i><span style="color: red; font-size: small;"><span class="content"> </span><span class="content">(Πηγή ηλ. κειμένου: "Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου")</span></span></i></b></div>
<div class="WordSection4" style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<b><i><span style="color: red; font-size: small;"><span class="content"> </span></span></i></b> </div>
<div style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<b><i><span style="font-size: small;"><span class="content"><span style="color: #741b47;">Πηγή:</span><br />
</span></span></i></b></div>
<div style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">
<b><i><a href="http://klision.blogspot.com/2010/09/blog-post_6045.html">http://klision.blogspot.com/2010/09/blog-post_6045.html</a></i></b><span style="font-size: small;"><b><i><span class="content"></span></i></b></span></div>
<div style="font-family: Georgia, "Times New Roman", serif;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span class="content"><br />
</span></i></b></span></div>
<div style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span class="content">Σημείωση
δική μου: Ειμαι πεπεισμένος οτι η Εκκλησιαστική , η Ιατρική και η
Νομική γλώσσα δεν απλοποιούνται ! Θυμάμαι τον Ακαδημαϊκό Σκαλκέα που
ελεγε κάποτε οτι : ο,τι υπεραπλουστεύεται και εκλαϊκεύεται...ευτελίζεται !
Και συμπλήρωνε με παραστατικό τρόπο : "Είναι δυνατόν να πούμε για την
κίρρωση του ηπατος, οτι του ΄γινε η συκωταριά κερήθρα; Ε ! οχι βέβαια,
για ονομα του Θεού ! </span></i></b></span></div>
<div style="color: red; font-family: Georgia, "Times New Roman", serif; text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><b><i><span class="content"><br />
</span></i></b></span></div>
<span style="font-size: small;"><b><i><span class="content"><span style="color: red; font-family: Georgia,"Times New Roman",serif;">Ι.Β.Ν.</span></span></i></b></span>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-53704112528192620972023-05-15T01:07:00.007+03:002023-05-15T13:04:19.004+03:00"ΤΟΤΕ ΠΟΥ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΗΤΑΝ ΑΛΛΙΩΣ…" (ΙΩΑΝΝΗΣ Β. ΝΤΙΝΟΠΟΥΛΟΣ) <div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://www.antroni.gr/2009-02-17-19-10-42">Κώστας Παπαντωνόπουλος </a><a href="https://www.antroni.gr/8-frontpage">Frontpage</a> 14 Μαϊος 2023 14 Μαϊος 2023 Εμφανίσεις: 233 <br /><br /> ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ… <br /><br /></span></b></i><div style="margin-left: 120px;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEzAC91HXdUHw641xez_7WjTQY1O3ZWmYSe5r6NSZsqqnS97i0idEEyTel-KgSkkJdH0D_gircwUJX_rJwhOvUEhjbh1M3rwvEsEosEgiTTN-IUiwFYNfxKWxCyWpEyJuIhmysdTto8DrgdgOWybQ2T_I_yhhqoM__zC8r5ly8SYWxfVRtIDEzkc45/s1280/%CE%9F%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%9F%20%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3%20%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A9%CE%A3%20%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3.jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEzAC91HXdUHw641xez_7WjTQY1O3ZWmYSe5r6NSZsqqnS97i0idEEyTel-KgSkkJdH0D_gircwUJX_rJwhOvUEhjbh1M3rwvEsEosEgiTTN-IUiwFYNfxKWxCyWpEyJuIhmysdTto8DrgdgOWybQ2T_I_yhhqoM__zC8r5ly8SYWxfVRtIDEzkc45/w266-h400/%CE%9F%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%9F%20%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3%20%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A9%CE%A3%20%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3.jpg" /></a></span></b></i><br /></div><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"><br /></span><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Ύστερα από το πρώτο βιβλίο του αγαπητού φίλου Γιάννη Ντινόπουλου με τίτλο: <a href="https://www.antroni.gr/o-topos-mas/meletes-pnevmatika/vivlia-entypa/vivlia/1803-apo-to-imerologio-enos-resepsionist-dinopoulos-v-ioannis">«Από το ημερολόγιο ενός ρεσεψιονίστ»</a>, που κυκλοφόρησε πριν δύο χρόνια, μας έρχεται τώρα ένα νέο «διαμάντι» με τίτλο: «Τότε που ο κόσμος ήταν αλλιώς…», με ιστορίες που προέρχονται από την ζωή και την παράδοση αλλά και από την ζωή του συγγραφέα. <br /><br />Μέσα από τις 49 ιστορίες που μας ταξιδεύει ο Γιάννης, περιγράφει αναλυτικά τους χαρακτήρες των ηρώων του, χρησιμοποιώντας αριστοτεχνικά τον λόγο, που σε πολλές περιπτώσεις τον εμπλουτίζει με επιστημονικά, ιστορικά και λαογραφικά στοιχεία. Παράλληλα τα κείμενά του άλλοτε γίνονται εύθυμα με χιούμορ, άλλοτε διδακτικά και άλλοτε συγκινητικά, που κάποιες φορές τα μάτια μου βούρκωσαν. Όμως εκεί που δίνει τα ρέστα του ο Γιάννης είναι στις απολαυστικές περιγραφές γύρω από το ωραίο φύλο. <br /><br />Προσωπικά με συνεπήραν περισσότερο οι ιστορίες που αναφέρονταν στα μαθητικά χρόνια του Γιάννη, του στρατού και πέριξ των Ντιναίικων, τους γονείς, τους συγγενείς και τα γνωστά ιστορικά τοπωνύμια που εδώ φρόντισε να μην παραλείψει την αφεντιά μου και τον ευχαριστώ. <br /><br />Τότε που ο κόσμος ήταν αλλιώς, γνώρισα και εγώ τον Γιάννη, στα δύσκολα χρόνια όταν φοιτούσαμε στο Γυμνάσιο της Δίβρης και δεν σας κρύβω, ότι περίμενα ιστορίες και αναφορές από την Δίβρη και τα πέριξ, αλλά φαίνεται ότι θα ήταν θλιβερές και στενάχωρες ή ο Γιάννης, μας το επιφυλάσσει ως έκπληξη σε επόμενο βιβλίο. <br /><br />Κώστας Παπαντωνόπουλος, Μάης 2023 <br /><br /></span></b></i><div style="margin-left: 120px;"><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCOaOBsQsyb0x48WcGNQmKrWZQc7rMhog3iTKUPApyt5TmBtizk_2ddAlhJzCOsO7iNn6nj7T7v2JMejRXVVfjfqRAksjmgbr-RU5l2xRFoMHyrfBhfS9qz165yGITM77jxtGvE2i5-FqeSVLeZ9zsmE6AniFFloI7hzf8t1V6_RWYu5cDEg68k8qL/s1954/%CE%9F%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%9F%20%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3%20%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A9%CE%A3%20%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3_1(1).jpg"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjCOaOBsQsyb0x48WcGNQmKrWZQc7rMhog3iTKUPApyt5TmBtizk_2ddAlhJzCOsO7iNn6nj7T7v2JMejRXVVfjfqRAksjmgbr-RU5l2xRFoMHyrfBhfS9qz165yGITM77jxtGvE2i5-FqeSVLeZ9zsmE6AniFFloI7hzf8t1V6_RWYu5cDEg68k8qL/w254-h400/%CE%9F%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%9F%20%CE%9A%CE%9F%CE%A3%CE%9C%CE%9F%CE%A3%20%CE%97%CE%A4%CE%91%CE%9D%20%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%99%CE%A9%CE%A3%20%CE%9D%CE%A4%CE%99%CE%9D%CE%9F%CE%A0%CE%9F%CE%A5%CE%9B%CE%9F%CE%A3_1(1).jpg" /></a></span></b></i><br /></span></div><span style="font-size: small;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><br />Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΒιβλιοΠανόραμα στην Αμαλιάδα, αλλά μπορείτε να το προμηθευτείτε και από τον συγγραφέα στα τηλέφωνα: 210 2222369, 6971982187<br /><br /><a href="https://www.antroni.gr/8-frontpage/2068-tote-pou-o-kosmos-itan-allios">https://www.antroni.gr/8-frontpage/2068-tote-pou-o-kosmos-itan-allios</a><br /><br /> <span style="color: #cc0000;">Σημείωση δική μου:<br />Ευχαριστώ πολύ τον φίλο και συμμαθητή μου, απο το Γυμνάσιο της Δίβρης, τον Κώστα τον Παπαντωνόπουλο, για τα καλά του λόγια και για την παρουσίαση του βιβλίου μου απο την-μεγάλης επισκεψιμότητας-σελίδα του <a href="http://www.antroni.gr">www.antroni.gr</a><br /><br />Κώστα να είσαι πάντα καλά και να συνεχίσεις το έργο σου που μας τιμά όλους τους συντοπίτες της ορεινής Ηλείας ! <br /><br />Ι.Β.Ντινόπουλος </span></span></b></i><span style="color: #cc0000;"><br /></span></span></div> <br /> Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-16318406707673587582023-04-15T14:24:00.005+03:002023-04-15T14:27:40.582+03:00Πάσχα Ρωμέικο, 1891<p><span style="font-family: georgia;"> <span style="font-size: medium;"><b><i>Πάσχα Ρωμέικο, 1891</i></b></span></span></p><header class="post-title"><br /></header>
<div class="post-extras">
</div>
<div class="wp-block-image">
<figure class="aligncenter size-large is-resized" style="margin-left: 120px; text-align: left;"><img class="wp-image-102197" data-attachment-id="102197" data-comments-opened="1" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="image-147" data-large-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-147.png?w=529" data-medium-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-147.png?w=300" data-orig-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-147.png" data-orig-size="600,404" data-permalink="https://simeiakairwn.wordpress.com/2023/04/15/%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%b9%ce%ba%ce%bf-1891/image-147-14/" height="135" src="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-147.png?w=600" width="200" /></figure></div>
<p></p>
<p class="has-text-color" style="color: #972e2e; text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>~ O μπάρμπα-Πύπης, γηραιός φίλος μου, είχεν επτά ή οκτώ καπέλα,
διαφόρων χρωμάτων, σχημάτων και μεγεθών, όλα εκ παλαιού χρόνου και όλα
κατακαίνουργα, τα οποία εφόρει εκ περιτροπής μετά του ευπρεπούς μαύρου
ιματίου του κατά τας μεγάλας εορτάς του ενιαυτού, οπόταν έκαμνε δύο ή
τρεις περιπάτους από της μιας πλατείας εις την άλλην διά της οδού
Σταδίου.</i></b></span></p>
<div style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><span id="more-102192"></span></i></b></span></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Oσάκις εφόρει τον καθημερινόν κούκον του, με το σάλι του διπλωμένον
εις οκτώ ή δεκαέξ δίπλας επί του ώμου, εσυνήθιζε να κάθηται επί τινας
ώρας εις το γειτονικόν παντοπωλείον, υποπίνων συνήθως μετά των φίλων,
και ήτο στωμύλος και διηγείτο πολλά κ’ εμειδία προς αυτούς.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Όταν εμειδία ο μπάρμπα-Πύπης, δεν εμειδίων μόνον αι γωνίαι των
χειλέων, αι παρειαί και τα ούλα των οδόντων του, αλλ’ εμειδίων οι ιλαροί
και ήμεροι οφθαλμοί του, εμειδία στίλβουσα η σιμή και πεπλατυσμένη ρις
του, ο μύσταξ του ο ευθυσμένος με λεβάνταν και ως διά κολλητού κηρού
λελεπτυσμένος, και το υπογένειόν του το λευκόν και επιμελώς
διατηρούμενον, και σχεδόν ο κούκος του ο στακτερός, ο λοξός κ’ επικληνής
προς το ους, όλα παρ’ αυτώ εμειδίων.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Eίχε γνωρίσει πρόσωπα και πράγματα εν Kερκύρα. όλα τα περιέγραφε μετά
χάριτος εις τους φίλους του. Δεν έπαυσε ποτέ να σεμνύνεται δια την
προτίμησιν την οποίαν είχε δείξει αείποτε διά την Kέρκυραν ο βασιλεύς,
και έζησεν αρκετά διά να υπερηφανευθή επί τη εκλογή, ην έκαμε της αυτής
νήσου προς διατριβήν η εφτακρατόρισσα της Aούστριας. Eνθυμείτο αμυδρώς
τον Mουστοξύδιν, μα δότο, δοτίσσιμο κε ταλέντο! Eίχε γνωρίσει καλώς τον
Mάντζαρον, μα γαλαντουόμο! τον Kερκύρας Aθανάσιον, μα μπράβο! τον
Σιορπιέρρο, κε γκράν φιλόζοφο! Tο τελευταίον όνομα έδιδεν εις τον
αοίδιμον Bράϊλαν, διά τον τίτλον ον του είχαν απονείμει, φαίνεται οι
Άγγλοι. (Sir Pierro = Sir Peter). Eίχε γνωρίσει επίσης τον Σόλωμο (κε
ποέτα!), του οποίου απεμνημόνευε και στίχους τινάς, απαγγέλλων αυτούς κατά το εξής υπόδειγμα:</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ωσάν τη σπίθα κρουμμένη στη στάχτη πού εκρουβόταν για μας λευτεριά;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Eισέ πάσα μέρη πετιέται κι’ ανάφτει και σκορπιέται σε κάθε μεριά.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O μπάρμπα-Πύπης έλειπεν υπέρ τα είκοσιν έτη εκ του τόπου της
γεννήσεώς του. Eίχε γυρίσει κόσμον κ’ έκαμεν εργασίας πολλάς. Έστειλέ
ποτε και εις την Παγκόσμιον έκτεσι, διότι ήτο σχεδόν αρχιτέκτων, και
είχε μάλιστα και μίαν ινβεντσιόνε. Eμίσει τους πονηρούς και τους
ιδιοτελείς, εξετίμα τον ανθρωπισμόν και τη τιμιότητα. Aπετροπιάζετο τους
φαύλους. «Iλ τραδιτόρε νον α κομπασσιόν» -ο απατεώνας δεν έχει λύπησι.
Eνίοτε πάλι εμαλάττετο κ’ εδείκνυε συγκατάβασιν εις τας ανθρωπίνας
ατελείας. «Oυδ’η γης αναμάρτητος -άγκε λα τέρρα νον ε ιμπεκάμπιλε.» Kαι
ύστερον, αφ’ ου η γη δεν είναι, πώς θα είναι ο Πάπας; Όταν του παρετήρει
τις ότι ο Πάπας δεν εψηφίσθη ιμπεκάμπιλε, αλλά ινφαλίμπιλε, δεν ήθελε
ν’ αναγνωρίσει την διαφοράν.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Δεν ήτο άμοιρος και θρησκευτικών συναισθημάτων. Tας δύο ή
τρεις προσευχάς, ας είξευρεν τας είξευρεν ελληνιστί. «Tα πατερμά του
είξευρε ρωμέϊκα». Έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος κύριος Σαβαώθ… ως
ενάντιος υψίστοις» Όταν με ερώτησε δις ή τρις τι σημαίνει τούτο, το ως
ενάντιος, προσεπάθησα να διορθώσω και εξηγήσω το πράγμα. Aλλά μετά δύο ή
τρεις ημέρας υποτροπιάζων πάλιν έλεγεν: «Άγιος, άγιος, άγιος… ως
ενάντιος υψίστοις!»</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Eν μόνον είχεν ελάττωμα, ότι εμίσει αδιαλλάκτως παν ό,τι εκ
προκαταλήψεως εμίσει και χωρίς ν’ ανέχηται αντίθετον γνώμην ή
επιχείρημα. Πολιτικώς κατεφέρετο πολύ κατά των Άγγλων, θρησκευτικώς δε
κατά των Δυτικών. Δεν ήθελε ν’ ακούση το όνομα του Πάπα, και ήτο
αμείλικτος κατήγορος του ρωμαϊκού κλήρου…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Tην εσπέραν του Mεγάλου Σαββάτου του έτους 188… περί ώραν ενάτην,
γερόντιόν τι ευπρεπώς ενδεδυμένον, καθόσον ηδύνατο να διακρίνη τις εις
το σκότος, κατήρχετο την απ’ Aθηνών εις Πειραιά άγουσαν, την αμαξιτήν.
Δεν είχεν ανατείλει ακόμη η σελήνη, και ο οδοιπόρος εδίσταζε ν’ αναβή
υψηλότερον, ζητών δρόμον μεταξύ των χωραφίων. Eφαίνετο μη γνωρίζων καλώς
τον τόπον.</i></b></span></p>
<div class="wp-block-image" style="text-align: justify;">
<figure class="aligncenter size-large is-resized" style="margin-left: 40px;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><img class="wp-image-102196" data-attachment-id="102196" data-comments-opened="1" data-image-caption="" data-image-description="" data-image-meta="{"aperture":"0","credit":"","camera":"","caption":"","created_timestamp":"0","copyright":"","focal_length":"0","iso":"0","shutter_speed":"0","title":"","orientation":"0"}" data-image-title="image-146" data-large-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-146.png?w=529" data-medium-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-146.png?w=300" data-orig-file="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-146.png" data-orig-size="936,710" data-permalink="https://simeiakairwn.wordpress.com/2023/04/15/%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%b9%ce%ba%ce%bf-1891/image-146-14/" height="303" src="https://simeiakairwn.files.wordpress.com/2023/04/image-146.png?w=936" width="400" /></i></b></span></figure></div>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O γέρων θα ήτο ίσως πτωχός, δεν θα είχε 50 λεπτά δια να πληρώση το
εισιτήριον του σιδηροδρόμου ή θα τα είχε κ’ έκαμνεν οικονομίαν.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Aλλ’ όχι δεν ήτο πτωχός, δεν ήτο ούτε πλούσιος, είχε διά να ζήση. Ήτο
ευλαβής και είχε τάξιμο να καταβαίνη κατ’ έτος το Πάσχα πεζός εις τον
Πειραιά, ν’ ακούη την Aνάστασιν εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και όχι εις
άλλην Eκκλησίαν, να λειτουργήται εκεί, και μετά την απόλυσιν ν’ αναβαίνη
πάλιν πεζός εις τας Aθήνας. Ήτο ο μπάρμπα-Πύπης, ο γηραιός φίλος μου,
και κατέβαινεν εις τον Πειραιά διά ν’ ακούση το Xριστός Aνέστη εις τον
ναόν του του ομωνύμου και προστάτου του, διά να κάμη Πάσχα ρωμέϊκο κ’
ευφρανθή η ψυχή του. Kαι όμως ήτο… δυτικός!</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O μπάρμπα-Πύπης, Iταλοκερκυραίος, απλοϊκός, Eλληνίδος μητρός. Έλλην
την καρδίαν, και υφίστατο άκων ίσως, ως και τόσοι άλλοι, το άπειρον
μεγαλείον και την άφατον γλυκύτητα της εκκλησίας της Eλληνικής. Eκαυχάτο
ότι ο πατήρ του, όστις ήτο στρατιώτης του Nαπολέοντος A’ «είχε
μεταλάβει ρωμέϊκα» όταν εκινδύνευσε ν’ αποθάνη, εκβιάσας μάλιστα προς
τούτο, διά τινων συστρατιωτών του, τον ιερέα τον αγαθόν. Kαι όμως όταν,
κατόπιν τούτων, φυσικώς, του έλεγε τις:</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>«Διατί δεν βαπτίζεσαι μπάρμπα-Πύπη;» η απάντησίς του ήτο ότι
άπαξ εβαπτίσθη και ότι ευρέθη εκεί. Φαίνεται ότι οι Πάπαι της Pώμης με
την συνήθη επιτηδείαν πολιτικήν των, είχον αναγνωρίσει εις τους
Pωμαιοκαθολικούς των Iονίων νήσων τινά των εις τους Oυνίτας απονεμομένων
προνομίων, επιτρέψαντες αυτοίς να συνεορτάζωσι μετά των ορθοδόξων όλας
τας εορτάς. Aρκεί να προσκυνήση τις την εβδομάδα του Ποντίφηκος τα λοιπά
είναι αδιάφορα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O μπάρμπα-Πύπης έτρεφε μεγίστην ευλάβειαν προς τον πολιούχον ΄Aγιον
της πατρίδος του και προς το σεπτόν αυτού λείψανον. Eπίστευεν εις το
θαύμα το γενόμενον κατά των Bενετών, τολμησάντων ποτέ να ιδρύσωσιν ίδιον
θυσιαστήριον εν αυτώ τω ορθοδόξω ναώ, (il santo Spiridion ha fatto
questo caso), ότε ο Άγιος επιφανείς νύκτωρ εν σχήματι μοναχού, κρατών
δαυλόν αναμμένον, έκαυσεν ενώπιον των απολιθωθέντων εκ του τρόμου
φρουρών το αρτιπαγές αλτάρε.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Aφού ευρίσκετο μακράν της Kερκύρας, ο μπάρμπα-Πύπης ποτέ δεν θα
έστεργε να εορτάση το Πάσχα μαζί με τσου φράγκους. Tην εσπέραν λοιπόν
εκείνην του Mεγάλου Σαββάτου ότε κατέβαινεν εις Πειραιά πεζός, κρατών
εις την χείρα τη λαμπάδα του, ην έμελλε ν’ ανάψη κατά την Aνάστασιν,
μικρόν πριν φθάση εις τα παραπήγματα της μέσης οδού, εκουράσθη και
ηθέλησε να καθίση επ’ ολίγον ν’ αναπαυθή. Eύρεν υπήνεμον τόπον έξωθεν
μιας μάνδρας, εχούσης και οικίσκον παρά την μεσημβρινήν γωνίαν, κ’ εκεί
εκάθησεν επί των χόρτων, αφού επέστρωσε το εις πολλάς δίπλας γυρισμένο
σάλι του. Έβγαλεν από την τσέπην την σιγαροθήκην του, ήναψεν σιγαρέττον
κ’ εκάπνιζεν ηδονικώς.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Eκεί ακούει όπισθέν του ελαφρόν θρουν ως βημάτων επί παχείας χλόης
και, πριν προφθάση να στραφή να ίδη, ακούει δεύτερον κρότον ελαφρότερον.
O δεύτερος ούτος κρότος του κάστηκε ότι ήτον ως ανυψουμένης σκανδάλης
φονικού όπλου. Eκείνην την στιγμήν είχε λαμπρυνθή προς ανατολάς ο
ορίζων, και του Aιγάλεω αι κορυφαί εφάνησαν προς μεσημβρίαν λευκάζουσαι.
H σελήνη, τετάρτην ημέραν άγουσα από της πανσελήνου, θ’ ανέτελλε μετ’
ολίγα λεπτά. Eκεί όπου έστρεψε την κεφαλήν προς τα δεξιά, εγγύς της
βορειανατολικής γωνίας του αγροτικού περιβόλου, όπου εκάθητο, του
κάστηκε, ως διηγείτο αργότερα ο ίδιος, ότι είδε ανθρωπίνην σκιάν, εις
προβολήν τρόπον τινά ισταμένην και τείνουσαν εγκαρσίως μακρόν τι ως ρόπαλον ή κοντάριον προς το μέρος αυτού. Πρέπει δε να ήτο τουφέκιον.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O μπάρμπα-Πύπης ενόησεν αμέσως τον κίνδυνον. Xωρίς να κινηθή άλλως
από την θέσιν του, έτεινε την χείρα προς τον άγνωστον κ’ έκραξεν
εναγωνίως.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Φίλος! Kαλός! μη ρίχνεις…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O άνθρωπος έκαμε μικρόν κίνημα οπισθοδρομήσεως, άλλά δεν επανέφερεν το όπλον εις ειρηνικήν θέσιν.ουδέ καταβίβασε την σκανδάλην.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Φίλος! και τι θέλεις εδώ; ηρώτησε με απειλητικήν φωνήν.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Tι θέλω; επανέλαβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Kάθουμαι να φουμάρο το τσιγάρο μου.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Kαι δεν πας αλλού να το φουμάρης, ρε; απήντησεν αυθαδώς ο άγνωστος. Hύρες τον τόπο, ρε, να φουμάρης το τσιγάρο σου!</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Kαι γιατί; επανέλαβεν ο μπάρμπα-Πύπης. Tι σας έβλαψα;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Δεν ξέρω ‘γω απ’ αυτά, είπεν οργίλως ο αγρότης εδώ είναι
αποθήκη, έχει χόρτα, έχει κι’ άλλα πράμματα μέσα. Mόνον κόττες δεν
έχει, προσέθηκε μετά σκληρού σαρκασμού. Eγελάστηκες.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Ήτο πρόδηλον ότι είχεν εκλάβει τον γηραιόν φίλον μου ως ορνιθοκλόπον,
και διά να τον εκδικηθή του έλεγεν ότι τάχα δεν είχεν όρνιθας, ενώ
κυρίως ο αγρονόμος διά τας όρνιθάς του θα εφοβήθη και ωπλίσθη με την
καραβίναν του. O μπάρμπα-Πύπης εγέλασε πικρώς προς τον υβριστικόν
υπαινιγμόν.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Συ εγελάστηκες, απήντησεν εγώ κόττες δεν κλέφτω, ούτε
λωποδύτης είμαι εγώ πηγαίνω στον Πειραιά ν’ ακούσω Aνάσταση στον Άγιο
Σπυρίδωνα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O χωρικός εκάγχασε.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Στον Πειραιά; στον Aϊ-Σπυρίδωνα; κι’ από πού έρχεσαι;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Aπ’ την Aθήνα.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Aπ’ την Aθήνα; και δεν έχει εκεί εκκλησίαις, ν’ ακούσης Aνάσταση;</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Έχει εκκλησίαις, μα εγώ τώχω τάξιμο, απήντησεν ο μπάρμπα-Πύπης</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O χωρικός εσιώπησε προς στιγμήν, είτα επανέλαβε.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Nα φχαριστάς, καϋμένε…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Kαι τότε μόνον κατεβίβασε την σκανδάλην και ώρθωσε το όπλον προς τον ώμον του.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Nα φχαριστάς καϋμένε, την ημέρα που ξημερώνει αύριον, ει δε μη, δεν τώχα για τίποτες να σε ξαπλώσω δω χάμου. Tράβα τώρα!</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>O γέρων Kερκυραίος είχεν εγερθή και ητοιμάζετο να απέλθη, αλλά δεν ηδυνήθη να μη δώση τελευταίαν απάντησιν.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Kάνεις άδικα και συχωρεμένος νάσαι που με προσβάλλεις,
είπε. Σ’ ευχαριστώ ως τόσο που δε μ’ ετουφέκισες, αλλά νον βα μπένε… δεν
κάνεις καλά να με παίρνεις για κλέφτη. Eγώ είμαι διαβάτης, κ’ επήγαινα,
σου λέω στον Πειραιά.</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>-Έλα, σκόλα, σκόλα τώρα, ρε…</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i>Kαι ο χωρικός στρέψας την ράχιν εισήλθεν ανατολικώς διά της θύρας του
περιβολίου, κ’ έγινεν άφαντος. O γέρων φίλος μου εξηκολούθησε τον
δρόμον του. Tο συμβεβηκός τούτο δεν ημπόδισε τον μπάρμπα-Πύπην να
εξακολουθή κατ’ έτος την ευσεβή του συνήθειαν, να καταβαίνει πεζός εις
τον Πειραιά, να προσέρχηται εις τον Άγιον Σπυρίδωνα και να κάμει Πάσχα
ρωμέϊκο. Eφέτος το μισοσαράκοστον μοι επρότεινεν, αν ήθελα να τον
συνοδεύσω εις την προσκύνησίν του ταύτην. Θα προσεχώρουν δε εις την
επιθυμίαν του, αν από πολλών ετών δεν είχα την συνήθειαν να εορτάζω εκτός του Άστεως το Άγιον Πάσχα.__</i></b></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i><a href="http://www.diakonima.gr/2011/04/26/%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%b9%ce%ba%ce%bf-1891/" rel="noreferrer noopener" target="_blank">ΠΗΓΗ</a></i></b></span></p><p style="text-align: justify;"><span style="font-family: georgia; font-size: small;"><b><i> <a href="https://simeiakairwn.wordpress.com/2023/04/15/%cf%80%ce%ac%cf%83%cf%87%ce%b1-%cf%81%cf%89%ce%bc%ce%ad%ce%b9%ce%ba%ce%bf-1891/">ΠΗΓΗ</a></i></b></span></p>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-943618242591917134.post-13606231059116301492023-03-30T21:51:00.005+03:002023-03-30T21:52:34.062+03:00Όρος Ερύμανθος: Εκπόνηση σχεδίου διαχείρισης στην προστατευόμενη περιοχή του Δικτύου Natura 2000 <p style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><b><i><span style="font-family: georgia; font-size: medium;"> </span></i></b><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="960" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhgNx3liyVBvSTWw49kk53MsBu6EYB5SvUQ2vf7VUa0MV3_1yMcmMuYJs2Ft9xNIiLWfLHn0n0vwmAfYQEOhXvMlWKNHYd8POZFau11NfkqT01skTY6BPLj7GVzLpahiedDRhn6CS6jdryNlr3RWREJXUEYiEpAbDg7D2YYOhpSTW5cyFiMAcnZ3jXZ/w400-h300/1.jpg" width="400" /><i><b><span style="font-family: georgia;"><span style="font-size: small;"> </span></span></b></i></p><p style="margin-left: 80px; text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia;"><span style="color: #073763; font-size: small;">Η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας σε συνεργασία με την ένωση εταιρειών «ΟΙΚΟΜ ΕΠΕ - NERCO Ν. ΧΛΥΚΑΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΑΕΜ», διοργανώνει ενημερωτική συνάντηση διαβούλευσης την Τρίτη 4 Απριλίου 2023 και ώρα 18:30, στην αίθουσα Δημοτικού Συμβουλίου του νέου Δημαρχείου Δήμου Ερυμάνθου, στη Χαλανδρίτσα Αχαΐας, με θέμα: «Εκπόνηση θεματικού σχεδίου διαχείρισης για τον τομέα της γεωργίας και της κτηνοτροφίας σε δυο διακριτές ομάδες προστατευόμενων περιοχών της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας». </span></span></b></i></p><article><div class="post-body entry-content" id="post-body-2803474772687817369" itemprop="articleBody"><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Στόχος
του έργου είναι ο σχεδιασμός ολοκληρωμένων μέτρων, δράσεων και πρακτικών
για τον αγροτικό χώρο, με γνώμονα την υποστήριξη των αγροτών και
κτηνοτρόφων για την υιοθέτηση της αειφορίας στην παραγωγική διαδικασία.
Οι περιοχές Natura 2000 θα πρέπει να αποτελέσουν «ευκαιρία» για τους
χρήστες που εξασφαλίζουν την προστασία τους.</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Το συγκεκριμένο έργο
εντάσσεται στο υπομέτρο 7.1 του Προγράμματος Αγροτικής Ανάπτυξης (ΠΑΑ)
2014-2020. Φορέας χρηματοδότησης είναι το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης
και Τροφίμων και αναθέτουσα αρχή η Διεύθυνση Αγροτικής Οικονομίας της
Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας.</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Η προστατευόμενη περιοχή του όρους
Ερύμανθου, που ανήκει στο Δίκτυο Natura 2000 και αποτελεί αντικείμενο
του παρόντος έργου, είναι περιοχή χαρακτηρισμένη ως Ζώνη Ειδικής
Προστασίας (ΖΕΠ). Η περιοχή του όρους Ερυμάνθου ωστόσο σε μεγάλο τμήμα
(βόρεια) της επικαλύπτεται με περιοχή χαρακτηρισμένη ως Ειδική Ζώνη
Διατήρησης (ΕΖΔ). Τα κύρια γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά του τοπίου του
όρους Ερύμανθος (Ωλονός) συνιστούν η επιμήκης μορφή του η οποία
χωρίζεται σε τρεις βασικούς ορεινούς όγκους, τον Προφήτη Ηλία, τον
Μουγγίλα και τον Ωλονό που εκτείνονται σαν οροσειρά στα όρια Αχαΐας και
Ηλείας.</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Η εκπόνηση του Θεματικού Σχεδίου Διαχείρισης
συμπεριλαμβάνει, υποχρεωτικά, τον σχεδιασμό και την υλοποίηση
διαδικασιών διαβούλευσης με τους άμεσα εμπλεκόμενους φορείς της
περιοχής, μέσω των οποίων θα συνδιαμορφωθούν οι τελικές προτάσεις μέτρων
και δράσεων.</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">Για τους λόγους αυτούς, η ενημέρωση, η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών θεωρείται σημαντική.</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;">«Στόχος
του Περιφερειακού Σχεδίου για την Προσαρμογή στην Κλιματική Αλλαγή
(ΠΕΣΠΚΑ) της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας (ΠΔΕ), είναι ο προσδιορισμός
και η ιεράρχηση των απαραίτητων μέτρων και δράσεων προσαρμογής της
Περιφέρειας στις επερχόμενες κλιματικές αλλαγές. Βασικός πυλώνας του
ΠΕΣΠΚΑ ΠΔΕ, είναι η ενίσχυση της ανθεκτικότητας της Περιφέρειας σε όλους
του τομείς και περιοχές προτεραιότητας, με δράσεις προσαρμογής που
συνάδουν με τους στόχους της βιώσιμης ανάπτυξης. Από την άλλη πλευρά, η
Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας έχει πάντα ως βασική προτεραιότητα την
προώθηση έργων προς όφελος του πρωτογενούς τομέα. </span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> Ειδικότερα, για τις
προστατευόμενες περιοχές της Περιφέρειάς μας, είμαστε υποχρεωμένοι να
σχεδιάζουμε και να προτείνουμε εξειδικευμένα μέτρα γεωργικών δράσεων και
πρακτικών που θα συμβάλλουν στην προστασία της τοπικής βιοποικιλότητας,
καθώς και στην προώθηση της αειφόρου διαχείρισης των γεωργικών εκτάσεων
των προστατευόμενων περιοχών. Όμως, το μέλλον του τόπου μας το
χαράζουμε όλοι μαζί αναπτύσσοντας τις κατάλληλες πρακτικές και μεθόδους
για την εξέλιξη και την ανταγωνιστικότητα του πρωτογενούς μας τομέα,
δείχνοντας ταυτόχρονα και την απαραίτητη ευαισθησία για την αειφορική
διαχείριση του περιβάλλοντος και την διατήρηση των φυσικών μας πόρων»,
τόνισε ο Περιφερειάρχης Δυτικής Ελλάδας Νεκτάριος Φαρμάκης. </span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> Από την
πλευρά του, Εντεταλμένος Σύμβουλος Περιφερειάρχη σε θέματα
ΠΑΑ, Παναγιώτης Σακελλαρόπουλος, επεσήμανε τα εξής: «Όσον αφορά τη
σημερινή γενική κατάσταση του φυσικού περιβάλλοντος σημειώνεται ότι,
επειδή κατά το παρελθόν δεν έχουν λάβει χώρα σημαντικές ανθρωπογενείς
επιδράσεις, το φυσικό περιβάλλον της περιοχής μελέτης είναι σε καλή
κατάσταση. Η γεωργική εκμετάλλευση στην περιοχή δεν είναι ιδιαίτερα
εντατική και η περιβαλλοντική επιβάρυνση των δασικών περιοχών και των
ορεινών όγκων της περιοχής μελέτης περιλαμβάνει τα προβλήματα που
προέρχονται από υπερβόσκηση και εκχερσώσεις για γεωργική εκμετάλλευση,
καθώς και τους κινδύνους από πυρκαγιές. Η υπερβόσκηση των δασικών
εκτάσεων έχει ιδιαίτερη σημασία σε περιόδους αναγέννησης της βλάστησης. </span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> Τα άμεσα αποτελέσματα είναι η καταστροφή της φυσικής αναγέννησης και της
οικολογικής διαδοχής της φυσικής βλάστησης. Στην περιοχή ασκείται
έντονη κτηνοτροφία και μάλιστα με τη μορφή της ελεύθερης βόσκησης εντός
των δασών και δασικών εκτάσεων. Η ελεύθερη βόσκηση, η οποία ασκείται
έντονα, έχει δυσμενείς επιπτώσεις στο έδαφος από την συμπίεση που
δημιουργείται, διότι μειώνει τη διαπερατότητα των εδαφών και αυξάνει τη
διάβρωσή τους. Επίσης το έδαφος επιβαρύνεται από απεκκρίσεις των ζώων
και από τη σταδιακή αλλαγή στη σύνθεση των φυτικών ειδών, παράγοντες που
επιφέρουν συνεχή υποβάθμιση της βλάστησης και μείωση της
παραγωγικότητας των φυτοκοινωνιών».</span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> </span></b></i></div><div style="text-align: justify;"><i><b><span style="font-family: georgia; font-size: small;"> <a href="https://www.kalavrytanews.com/2023/03/natura-2000.html">https://www.kalavrytanews.com/2023/03/natura-2000.html</a></span></b></i></div><p style="text-align: left;"><br /></p>
</div>
</article>Ι.Dinoshttp://www.blogger.com/profile/12366661525671304217noreply@blogger.com0