ΔΕΥΤΕ ΕΙΔΩΜΕΝ ΠΙΣΤΟΙ ! ! !

.

Χρόνια Πολλά σε Ολους σας !

Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα του 1822 !

 Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα το 1822


Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα το 1822
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τελειώνοντας το επετειακό έτος των 200 ετών από την Παλιγγενεσία ας θυμηθούμε πώς πέρασαν οι Έλληνες στο πολιορκημένο Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822. Είναι ένα καλό παράδειγμα για τους πολιτικούς και τους εκκλησιαστικούς ταγούς μας. Τη σχετική ιστορία διηγείται πανέμορφα η Πηνελόπη Δέλτα. Από τον Οκτώβριο του 1822 είχε αρχίσει η πρώτη πολιορκία του. Ο επικεφαλής των οθωμανικών δυνάμεων Ομέρ Βρυώνης μαζί με τους άλλους πασάδες αποφάσισαν να επιτεθούν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων, ξέροντας ότι εκείνες τις ώρες οι Έλληνες είναι όλοι στις εκκλησιές και θα ήταν ουσιαστικά αφύλακτη η πόλη.
Στη δούλεψη του Βρυώνη ήταν ο Γιάννης Γούναρης, αιχμάλωτός του μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Την προπαραμονή της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, που πάρθηκε η απόφαση για την επίθεση, ο Γιάννης προσφέροντας τους καφέδες άκουσε το σχέδιο του τούρκου πασά και χωρίς να διστάσει αγνόησε την τύχη τη δική του και της οικογένειάς του και αποδράσας έτρεξε ως νέος Φειδιππίδης* στο Μεσολόγγι. Έφτασε παραμονή Χριστουγέννων στο σούρουπο, αποκάλυψε το σχέδιο των Τούρκων, οι αρχηγοί τον πίστεψαν και κινητοποιήθηκαν αμέσως.
Την ίδια ώρα, διηγείται η Πηνελόπη Δέλτα, ο Ρωγών Ιωσήφ «μάζεψε τους παπάδες και διέταξε να κλείσουν όλες οι εκκλησίες και να ειδοποιηθούν τα ποίμνια πως λειτουργία χριστουγεννιάτικη δε θα γίνει, παρά θα αγρυπνήσουν οι χριστιανοί όλοι στους τοίχους απάνω... Πράγματι οι εκκλησίες έμειναν κλειστές, τα κεράκια σβηστά. Απάνω στα οχυρώματα οι παπάδες ψιθυριστά εγκαρδίωναν και ευλογούσαν τους άντρες και σιωπηλά τους έδιναν την ευχή τους. Έξαφνα, στη νυχτερινή σιωπή, όλα μαζί τα σήμαντρα σήμαναν τη λειτουργία. Και τότε άρχισε το πανηγύρι».
Οι Οθωμανοί όρμάνε νομίζοντας ότι θα κάνουν περίπατο, αλλά τα παλικάρια αγρυπνούσαν. Σαν τοίχο ζωντανό προβάλλουν τα στήθη τους στο ανθρώπινο κύμα που ανεβαίνει με λύσσα, σιωπηλά, αρπάζουν τους ξαφνιασμένους Τούρκους, τους σηκώνουν από το χώμα, τους γκρεμίζουν στο χαντάκι... Τρεις ώρες βάστηξε το πανδαιμόνιο. Κουρασμένοι, πατώντας στα πτώματα αποτραβιούνται οι Τούρκοι. Δεκατισμένοι, νικημένοι, αποθαρρυμένοι, υποχωρούν και φεύγουν...Η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων είχε γίνει, αλλά με μπαρούτι και με αίμα. Έτσι εόρτασε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822.
Η Πηνελόπη Δέλτα γράφει και για το τι απέγινε ο αφανής ήρωας Γιάννης Γούναρης. Στην Κλεισούρα, στο δρόμο Μεσολογγίου – Αγρινίου υπάρχει ένα ερημοκλήσι, της Παναγίας της Ελεούσας. Εκεί έζησε ως μοναχός, αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια, άγνωστος στους περαστικούς και μνημονεύοντας τη δολοφονημένη από τον Βρυώνη γυναίκα του και τα σφαγμένα αγγελούδια του. Και τελειώνει έτσι την ιστορία η φιλόπατρις συγγραφέας: « Δάκρυα ποτέ δεν είδε κανείς στα μάτια του. Τα είχε χύσει όλα σαν έμαθε την εκδίκηση του αφέντη του, που, με το αίμα της καρδιάς του δούλου του, είχε πληρώσει την απελευθέρωση του Μεσολογγιού».-

*Ημεροδρόμος Αθηναίος. Για να ζητήσει τη βοήθεια των Σπαρτιατών εν όψει της περσικής επίθεσης διέτρεξε την απόσταση Αθηνών – Σπάρτης σε δύο ημέρες.

https://paterikos.blogspot.com/2021/12/1822.html

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι....Το φτωχό καλό παιδί !

Ένα λαϊκό χριστουγεννιάτικο παραμύθι..

 

"Ήταν μια φορά κ' έναν καιρό μια φτωχή γυναίκα κ' είχε τέσσερα θηλυκά παιδιά. Δούλευε η άτυχη να τα μεγαλώσει, αλλά τι να σου πρωτοκάνει; Μεροκάματο, μεροφάγωτο. Ίσα-ίσα το ψωμί των παιδιών της έβγαζε. Τα είχε κ' εγύριζαν γυμνά και ξυπόλυτα, δεν περίσσευε λεπτό να τους πάρει και κανένα ρουχαλάκι. Αν βρισκόταν καμμιά χριστιανή και της έδινε κανένα παλιό, το συγύριζε για τη μεγάλη, έπειτα το έκοβε, να το βάλει η δεύτερη, η τρίτη. Για το μικρό δεν απόμενε τίποτα. Χειμώνα και καλοκαίρι γύριζε μ' ένα κουρελιασμένο πουκαμισάκι, ξυπόλυτο και ξετραχηλισμένο.

Μια χρονιά ο χειμώνας ήρθε πολύ βαρύς! Βροχές, κρύα, χιόνια. Το καημένο το μικρό έτρεμε, δε μπορούσε να ζεσταθεί. Λέει της μάνας του: "Μάνα! Γω θα φύω! Θα πά να βρω άλλη μάνα, να μου κάνει και κανένα ρουχαλάκι καμμιά φορά. Θα πεθάνω, αν απομείνω άλλο εδώ! Μόνο με το πουκαμισάκι δε βαστώ!"

Φεύγει το παιδί! Πάει... πάει... Στο δρόμο βρίσκει ένα πουλάκι κάτω απ' ένα δέντρο. Το πουλάκι ήταν μικρό κι αμάλλιαγο. Είχε πέσει απ' τη φωλιά του και φώναζε. Δεν είχε δύναμη να πετάξει, ν' ανεβεί πάνω στο δένδρο. Θα ψοφούσε κάτω στο χώμα.

Το παιδί το λυπήθηκε. Το πήρε στα χεράκια του, το ζέστανε μεσ' στη φούχτα του. Κοίταξε γύρω του και, σαν είδε έναν άντρα που ερχόταν, του είπε και το έβαλε πίσω στη φωλιά του. Το γλίτωσε το πουλί!

Πήρε πάλι το δρόμο του το παιδί και πήγαινε να περάσει ανάμεσα από κάτι κλαδιά. Βλέπει μιαν αράχνη κ' έπλεκε το πανί της πάνω κάτω, μπρος-πίσω και το μεγάλωνε γρήγορα- γρήγορα λες κ' είχε βιάση μεγάλη. Στάθηκε το παιδί και λέει: "Ας μη της χαλάσω το πανάκι της, ας πάω απ' την άλλη μεριά, να μη στεναχωρήσω την αράχνη." Του λέει η αράχνη:

- Σ' ευχαριστώ, καλό παιδί! Το καλό που μού 'κανες τι θέλεις να σου κάνω; Πού πας τώρα έτσι δα γυμνό και ξυπόλυτο;

- Πά να βρω πανί, να το πάω της μάνας μου, να μου κάνει κ' εμένα κανένα ρουχαλάκι, γιατί κρυώνω.

- Πήγαινε, του λέει η αράχνη, και στο γυρισμό σου πέρασε από δω να μου πεις να σε βοηθήσω κ'εγώ σε ό,τι δύνομαι.

Φεύγει το παιδί, πάει πιο πέρα, βρίσκει ένα βάτο. Πάει να περάσει, πιάνεται το πουκαμισάκι του πάνω στ' αγκάθια, κουρελιάστηκε, απόμεινε ντιπ τσίτσιδο. Έκλαιγε πια το παιδί. Ήταν καημός καρδιάς να τ' ακούς και να το βλέπεις!...

Τ'ακούει εν' αρνάκι που έβοσκε εκεί δα κάτω στο λιβάδι. Του λέει:

- Τί έχεις παιδάκι μου; Γιατί κλαις; Σ' έδειρε κανείς;

- Αχ! λέει το παιδί, πήγαινα να βρω κανένα ρουχαλάκι, να ντυθώ και πέρασα απ' το βάτο κι ο βάτος μου κουρέλιασε το πουκαμισάκι μου κι απόμεινα ολοτσίτσιδο.

Ερωτά τ' αρνί το βάτο:

- Αμ' γιατί του έκανες αυτό το κακό; Τί θα γίνει τώρα με το παιδί;

- Δώσ' του συ μαλλί κ' εγώ να το ξάνω. Να το πάρει, να πάει στη μάνα του, να του κάνει ρουχαλάκια, να είναι και μάλλινα να μην κρυώνει, λέει ο βάτος.

Αρχίζει τ'αρνί, γυρίζε, γύριζε γύρω-γύρω στο βάτο άφηνε πάνω στ' αγκάθια το μαλλί, το μάζευε το παιδί ξασμένο. Αφού μάζεψε κάμποσο, λέει:

- Σ'ευχαριστώ, αρνάκι μου! Πάω τώρα να προκάμω τη μάνα μου, να μου το γνέσει και να μου το υφάνει, να το κόψει και να το ράψει πριν απ' του Χριστού, να το βάλω που θα πάω να κοινωνήσω.

Έτρεχε πια στο δρόμο όλο χαρά, αλλά συλλογιόταν κιόλας που δε θα πρόκανε η μάνα του, μεροκαματάρισσα όπως ήταν, να κάνει όλες τούτες τις δουλειές ως του Χριστού και στεναχωριόταν.

Άμα έφτασε κάτω απ'το δέντρο, που ήταν η φωλιά του πουλιού, νά' σου μπροστά του η μάνα του πουλιού:

- Αχ! καλό παιδί! του λέει, πώς να σ' ευχαριστήσω; Το καλό που μού 'κανες κι έσωσες το πουλάκι μου, πώς να σου το ξεπληρώσω; Τι ΄ναι τούτο που βαστάς στα χέρια σου;

Λέει το παιδί πως ήταν το μαλλί που τού 'δωκε τ' αρνάκι και βιαζόταν να το πάει στη μάνα του να το γνέσει, να το υφάνει, να το κόψει, να το ράψει, να του κάμει ρουχαλάκια, να τα βάλει του Χριστού, να πά να κοινωνήσει.

- Δώσ' μου να στο γνέσω εγώ! λέει το πουλάκι.

Το πήρε στη μύτη του, ανέβηκε ψηλά-ψηλά, να κάμει μακριά κλωστή. Ως να γυρίσεις να ιδείς, τό' χε γνεσμένο, τό' κανε κουβάρι!

Το πήρε το παιδί και έφυγε.

Σαν έφτασε στην αράχνη, εκείνη το περίμενε.

- Ε! Τί έκαμες; Ηύρες τίποτα;

Σαν είδε τα κουβάρια το νήμα που βαστούσε στο χέρι του, πήρε το νήμα κι αρχίνησε, το ύφανε μάνι-μάνι μια χαρά!

Πήγε το παιδί στη μάνα του, της έδωκε το πανί, κι αυτή του έκοψε το φουστανάκι του, του το έρραψε, το έβαλε και ωμορφοστολίστηκε. Πήγε στην εκκλησία κι όλοι το εχάιδευαν που ήταν έτσι δα ζεστό κι ομορφοντυμένο."

 

("Ελληνικά Παραμύθια" -Το φτωχό καλό παιδί, εκλογή: Γ.Α.Μέγα, εικόνες: Ράλλη Κοψίδη και Φώτη Κόντογλου)

http://firiki.pblogs.gr/2008/12/ena-la-ko-hristoygenniatiko-paramythaki.html

Τρεις σοφοί, τρεις βασιλιάδες...!

Τρεις σοφοί, τρεις βασιλιάδες

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είχε επιτέλους στολιστεί. Ο Σπύρος και η Κατερίνα θαύμασαν το έργο τους. Κόκκινες και κίτρινες μπάλες, αγγελάκια, κορδέλες, ψεύτικα ζαχαρωτά διακοσμούσαν το κάπως παραφορτωμένο έλατο. Στη βάση του η φάτνη με την Παναγία και τον μικρό Χριστό ήταν στημένη και μετά από δυο βδομάδες θα έμπαιναν και τα δώρα των παιδιών.

«Μήπως ξεχάσατε κάτι;», ρώτησε ο μπαμπάς που τους παρακολουθούσε από τον καναπέ του σαλονιού. «Σαν τι δηλαδή;», ρώτησαν και τα παιδιά. Και ο μπαμπάς αποκρίθηκε: «Μα το αστέρι φυσικά, το αστέρι που βάζουμε στην κορφή του δέντρου!» Έψαξε καλά τα κουτιά με τα στολίδια και τελικά το βρήκε. Το έδωσε στην Κατερίνα και τη σήκωσε ψηλά, ώστε να φτάσει και να το στηρίξει στη φουντωτή κορφούλα του έλατου. «Ε ναι, πώς το ξεχάσαμε; Χωρίς το αστέρι οι μάγοι δεν θα έβρισκαν ποτέ τη φάτνη στη Βηθλεέμ, για να δώσουν τα δώρα τους στον νεογέννητο Χριστό», σκέφτηκε φωναχτά ο Σπύρος, κοιτάζοντας το αστέρι.

«Ακριβώς. Το αστέρι τους έδειξε τον δρόμο και τους οδήγησε μέχρι τη Βηθλεέμ, όπου και προσκύνησαν το Θείο Βρέφος. Όπως λέει και το τροπάριο που θα ακούσετε σε λίγες βδομάδες: «…καί ἀστήρ σε ὑπέδειξεν, ἐν Σπηλαίῳ χωρούμενον τόν ἀχώρητον. Μάγους ὁδηγήσας εἰς προσκύνησίν σου.»

«Εγώ πάντως διαφωνώ», διέκοψε η Κατερίνα. «Κοτζάμ μάγοι δεν θα μπορούσαν να βρουν τη φάτνη χωρίς το αστέρι;». Ο μπαμπάς χαμογέλασε και απάντησε: «Δεν ήταν μάγοι με αυτή την έννοια. Δεν έκαναν δηλαδή μαγικά κόλπα, ούτε έλεγαν ξόρκια κουνώντας μαγικά ραβδιά. Ήταν επιστήμονες από την Περσία, σοφοί και αναγνωρισμένοι. Ασχολούνταν με την αστρονομία και την αστρολογία. Όταν παρατήρησαν όμως την εμφάνιση αυτού του αστεριού, έμειναν έκπληκτοι, επειδή μια πολύ παλιά προφητεία έλεγε ότι η εμφάνισή του θα σημάνει τη γέννηση του Βασιλέα των Βασιλέων. Έτσι λοιπόν το ακολούθησαν, βρήκαν τον Χριστό και Του παρέδωσαν τα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.»

 

«Αυτό πάλι;» ρώτησε ο Σπύρος αυτή τη φορά: «Γιατί έδωσαν στο Χριστό και την Παναγία αυτά τα συγκεκριμένα δώρα – χρυσό, λιβάνι και σμύρνα; Κουβαλούσαν δηλαδή σε όλο το δρόμο αυτά τα πράγματα; Και τι είναι τα σμύρνα;»

Ο μπαμπάς απάντησε: «Είναι η σμύρνα, όχι τα σμύρνα. Το κάθε δώρο από αυτά συμβολίζει κάτι. Ο χρυσός ήταν ένα δώρο που προσφέρονταν σε βασιλείς. Έτσι οι μάγοι έδειξαν ότι τιμούσαν έναν βασιλιά. Το λιβάνι ήταν ένα πολύτιμο υλικό που χρησιμοποιούνταν στις θρησκευτικές τελετές. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται (ως θυμίαμα) στη θεία λειτουργία. Με το δώρο αυτό οι μάγοι έδειξαν τη θεϊκή φύση του Χριστού. Τέλος η σμύρνα είναι μια ουσία που χρησιμοποιούνταν στην ιατρική αλλά και κατά τη διάρκεια της ταφής των νεκρών. Αυτό το δώρο συμβόλιζε τη θυσία που θα έκανε αργότερα ο Χριστός για τους ανθρώπους με τη Σταύρωσή του. Η επιλογή αυτών των δώρων, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου τυχαία.»

Ο Σπύρος και η Κατερίνα κοίταξαν ξανά το δέντρο και το αστέρι. Η Κατερίνα χασμουρήθηκε και ο Σπύρος τεντώθηκε. «Άντε, ώρα για ύπνο τώρα», είπε ο μπαμπάς. «Σας κούρασα και εγώ με τις ιστορίες μου και τώρα κουτουλάτε από τη νύστα».

Τα αδέρφια κατευθύνθηκαν προς το δωμάτιό τους. Ξάπλωσαν στα κρεβατάκια τους και καληνύχτισαν τον πατέρα τους. Αλλά πριν αυτός προλάβει να κλείσει το φως ακούστηκε η φωνή του Σπύρου: 

«Μπαμπά δεν μας είπες τα ονόματα των μάγων… Ή μας τα είπες και δεν θυμάμαι εγώ καλά γιατί νύσταζα;» «Όχι, δεν σας τα είπα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα ξέρουμε… κάποιες ιστορίες και παραδόσεις όμως αναφέρουν ότι τον έναν τον έλεγαν Βαλτάσαρ, το άλλον Γκασπάρ και τον τρίτο Μελχιόρ. Καληνύχτα, παιδιά μου», είπε ο μπαμπάς κι έσβησε το φως. «Καληνύχτα μπαμπά», είπαν τα δυο αδέρφια κι έκλεισαν τα μάτια τους. Στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένο ένα γαλήνιο χαμόγελο. Ήξεραν ότι εκείνη τη νύχτα τα όνειρά τους θα τα φώτιζε ένα αστέρι λαμπερό.

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

http://www.pemptousia.gr/2015/12/tris-sofi-tris-vasiliades/

''Βασιλικός μυρίζει εδω''-ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΜΑΡΑΣ

.

 Σημείωση δική μου:

Αθάνατα Ελληνικά τραγούδια ! 

Αφιερωμένο στους Ελληνες του Εξωτερικού-γνωστούς και αγνώστους- που αγαπάνε την Πατρίδα, έστω κι αν αυτή τους πληγώνει, και την κουβαλάνε μέσα τους, αγγαλιά με την καρδιά τους ! Σφιχτά ! ! !

Τους χαιρετισμούς μου ! 

Ι.Β.Ν 

Στο  Palo alto,  στην California την Αγάπη μου !

Και τι δεν κάνω !-Μάριος & Παντελής Σκαμνέλος ! ! !

.

  Σημείωση δική μου:

Μπράβο παιδιά ! Μπράβο λεβέντες !

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ και λοιμωξιολόγοι !

 Αντε μια καλή είδηση - ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ και λοιμωξιολόγοι

Στα παλαιά χρόνια κάπου στα μέρη της Κορίνθου υπήρχε ένα εκκλησάκι που το πανηγύριζαν στην μνήμη των ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ και μαζευόταν εκατοντάδες πιστοί για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα τους.

Υπήρχε η παράδοση ότι όσοι ξενυχτούσαν έξω από το εκκλησάκι αυτό την παραμονή της εορτής των Αγίων , τους έβλεπαν ολοζώντανους και θεραπευόταν από τις ασθένειες και τα πάθη τους.

Σε ένα τέτοιο πανηγύρι πήγε και ένας Δεσπότης για να το λειτουργήσει και στο τέλος τους απήγγειλε ως είθιστε ψυχωφελή λόγο.

τι τους είπε...

" Σε αυτά τα μέρη κάποτε έπεσε μια λοιμική νόσος που έκανε υψηλό πυρετό και στις πόλεις και τα χωριά οι άνθρωποι αποδεκατιζόταν.

Μία χήρα μάνα είδε το μονάκριβο παιδί και στήριγμα της να ψήνεται στον πυρετό δίχως οι γιατροί εκείνης της εποχής να μπορούν να το βοηθήσουν.

Μόνο είπαν στην μάνα " να ετοιμάζεσαι για το μοιραίο" 

Η μάνα δεν τα έβαλε κάτω , φόρτωσε το παιδί της που βρισκόταν σε κώμα  πάνω σε ένα γαιδουράκι και νύχτα ξεκίνησε για το εκκλησάκι αυτό των ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ που σήμερα το λειτουργούμε.

Φτάνοντας βαθιά νύχτα ξεπέζεψε και μετέφερε το παλληκάρι της έμπροσθεν της θαυματουργής εικόνας των ΑΓΙΩΝ.

Οι ώρες ήταν καθοριστικές αλλά η κούραση της μάνας ήταν τέτοια που αποκοιμήθηκε και αυτή δίπλα στο παιδί της.

Πριν φέξει ένα χέρι την ακούμπησε λέγοντας την " μάνα , μάνα ξύπνα"

Η χήρα ξύπνησε και δεν πίστευε ότι το παιδί της έγιανε.

Όμως ήταν αλήθεια και όχι όνειρο , ο μονάκριβος υιός της ξύπνησε από το κώμα και της είπε: 

" μάνα ήρθαν δυο παλληκάρια φωτεινά , με ακούμπησαν, έπεσε ο πυρετός και συνήλθα , αμέσως σηκώθηκα και αναρωτιόμουν πως με έφερες εδώ πάνω στο εκκλησάκι"

Με αυτά τα λόγια ο Δεσπότης συγκινήθηκε και έκανε παύση.

Μετά τους είπε:

Αν γνωρίζατε  τι έγινε μετά αυτό το παιδάκι που θεραπεύτηκε από τους ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ;

Όλοι έγνεψαν το κεφάλι θέλοντας να μάθουν και ο Δεσπότης τους φανέρωσε το εξής:

- Αυτό το παιδί αφιερώθηκε, έγινε κληρικός και Αρχιερέας και είναι αυτός που σας μιλάει σήμερα....

  ΜΕΤΑΝΟΙΑ αδελφοί 

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

 

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ Ή Ο ΛΑΟΣ ;

 ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ Ή Ο ΛΑΟΣ ;

 

Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου ακούγονται απόψεις σχετικά με το ποιος είπε το ΟΧΙ κι όταν αρχίζουν οι συζητήσεις είτε καταλήγουν σε αδιέξοδο, είτε σε λεκτική σύγκρουση. Δυστυχώς σε αυτό το θέμα, όπως και σε πολλά άλλα με τα οποία φυσικά δεν ασχολείται ο λαός είτε από επιλογή είτε επειδή αναπαύεται μπροστά σε μία τηλεόραση βλέποντας περιεχόμενο άνευ ουσίας, υπάρχει άγνοια και η άγνοια όπως είπε και ο Σωκράτης είναι το κακό. Ζούμε σε εποχές που η ιστορία παραγκωνίζεται ή και ξαναγράφεται από γιαλαντζί ιστορικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περιγράψουν τα γεγονότα από τη δική τους σκοπιά. Στο τέλος βέβαια η αλήθεια πάντα κυριαρχεί και εκτιμώ ότι σε αυτή θα καταλήξει ο αναγνώστης στο τέλος αυτού του άρθρου.

Λίγο πριν τα χαράματα της 28^ης Οκτωβρίου ο πρέσβης της Ιταλιας Εμμανουέλε Γκράτσι καταφθάνει στην οικία του Μεταξά στην Κηφισιά. Είχε αποχωρίσει νωρίτερα από μία δεξίωση, δήθεν για λόγους υγείας, με σκοπό να παραδώσει το τελεσίγραφο στον πρωθυπουργό της χώρας που είχε έρθει κρυπτογραφικά στην πρεσβεία λίγες μέρες νωρίτερα. Ο Γκράτσι χτύπησε το κουδούνι, ο σκοπός τον άφησε να περάσει και μετά από λίγη ώρα εισήλθε στην οικία του Μεταξά, ο οποίος τον οδήγησε στο σαλόνι. Κατόπιν ξεκίνησε παρέδωσε το τελεσίγραφο στο Μεταξά ο οποίος μόλις το διάβασε απάντησε: Alors c’ est la guerre ! (Μετάφραση: Επομένως έχουμε πόλεμο !). Με άλλα λόγια δεν το σκέφτηκε καν και ούτε απάντησε «θα κάνω δημοψήφισμα για να πάρω τη γνώμη του λαού». Ο Μεταξάς γνώριζε ότι οι Ιταλοί θα επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας και όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε δώσει μεγάλα κονδύλια για να σχηματίσει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να προετοιμάσει τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν. Πέρα από τα οχυρά που είχε κατασκευάσει στο Ρούπελ (Γραμμή Μεταξά) είχε παραγγείλει αεροπλάνα δίωξης, γυλιούς, 65000 βλήματα πυροβολικού, αντιασφυξιογώνες προσωπίδες, αυτοκίνητα, πυροβόλα κλπ. Επίσης αξίζει να σημειώσω ότι δεν αιφνιδιάστηκε καθόλου, αλλά αντίθετα όπως φαίνεται και από τις εγγραφές που έκανε στο ημερολόγιο του, ότι το περίμενε από μέρα σε μέρα :

13 Οκτωβρίου. Ησυχία… 14 Οκτωβρίου. Ησυχία… 16 Οκτωβρίου. Εξακολουθεί η περίεργος ησυχία…17 Οκτωβρίου. Η παράδοξως ησυχία… 19, 20, 21, 22, 23 Οκτωβρίου. Ησυχία… 24 Οκτωβρίου. Ελάβαμε όλα τα μέτρα μας… 25 Οκτωβρίου. Ούτε σήμερα έγινε η επίθεσις… 27 Οκτωβρίου Τι νύχτα ! Κατά τας δύο το πρωϊ ο Νικολούδης τηλεφωνεί καταγγελίαν εναντίον μας ότι Ελληνική συμμορία εισήλθεν εις Αλβανικόν έδαφος, συνεπλάκη κλπ Συνδυάζων πληροφορίας και φήμας και ημερομηνίας (25-28) απέκτησα την πεποίθησιν ότι πρόκειται για σκηνοθεσίας δι’ επικείμενο αύριον ίσως επίθεσιν… Τέλος στις 28 Οκτωβρίου έγραψε : Νύχτα στις τρεις με ξυπνούν, ο Τραυλός. Έρχεται ο Grazzi. Πόλεμος… Με αυτό το λιτό τρόπο περιέγραψε μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Γκράτσι βλέποντας την αντίδραση του Μεταξά προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά ήταν μάταιο. Τελικά αφού είδε ότι δεν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη, αποχώρησε προβληματισμένος. Ο ίδιος έγραψε χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους – Η επιχείρηση κατά της Ελλάδος»: ‘Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο ο οποίος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να μην αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμά του. Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην υπηρεσία του κράτους υπήρξε ποτέ μία στιγμή κατά την οποία μίσησα το δικό μου, μία στιγμή κατά την οποία το καθήκον του αξιώματος μου μού φάνηκε σταυρός όχι μόνο θλιβερός αλλά και ταπεινωτικός, η στιγμή αυτή ήταν όταν άκουσα εκείνα τα αποκαρδιωμένα λόγια που πρόφερε αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας εκείνος που είχε καταναλώσει ολόκληρη την ζωή αγωνιζόμενος και υποφέροντας για τη χώρα του και τους βασιλείς του και που κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή προτιμούσε να διαλέξει το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατίμωσης. Υποκλίθηκα μπροστά του με το βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του’’.

Τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου 1940 όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια μέσα στο μικρό σαλόνι της βίλας υπήρχαν ο Μεταξάς, ο Γκράτσι, ο Θεός και η Ιστορία. Επομένως καταλαβαίνουμε ότι ο Ι. Μεταξάς ήταν αυτός που πρώτος είπε το ΟΧΙ απέναντι στις βλέψεις της Ιταλίας και μετά ακολούθησε ο λαός. Αν και το σωστό θα ήταν να γράψουμε ότι το ΟΧΙ το πρωτοείπε στις 4 Αυγούστου 1936 που επέβαλε δικτατορία και στις 28 Οκτ 1940 απλώς το επιβεβαίωσε. Όλα τα υπόλοιπα ότι αναγκάστηκε να το πει ή αν έλεγε ΝΑΙ θα του έλεγε ΟΧΙ ο λαός είναι απλά για κατανάλωση και δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος που το αμφισβητεί, ας διαβάσει τι έγραψε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986) στο βιβλίο του «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου 1939-1944» ο οποίος αν και είχε εκτοπιστεί από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου και ήταν εξόριστος στην Κάρυστο, την ημέρα κήρυξης του πολέμου έστειλε τηλεγράφημα στο Μεταξά για να καταταγεί ως εθελοντής – κάτι που έγινε λίγες μέρες αργότερα :

Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλον, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότιν είπεν ολομόναχος, στο σκοτάδι της νυκτός, το μέγα «ΟΧΙ».
«Λέγουν όσοι αντιμετωπίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο Λαός.
Ναι, το είπεν ο λαός, αλλά αφού το είχεν ειπεί ο Μεταξάς. Εάν έλεγε ο Μεταξάς «ΝΑΙ», πως θα έλεγεν «ΟΧΙ» ο ελληνικός λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα;
Θα το έλεγε, βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίσταση του, αλλά το βορειοηπειρωτικόν έπος δεν θα εγράφετο ποτέ.
Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της Ιστορίας. Το μεγάλο «ΟΧΙ» είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά.»

Πηγές

Προσωπικό Ημερολόγιο Ι. Μεταξά

Εμμανουέλε Γκράτσι, Η αρχή του τέλους-Η επιχείρησις κατά της Ελλάδος

Παναγιώτης Κανελλόπουλος: Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου

Αναρτήθηκε από Νικηφόρος Β' Φωκάς  

 

https://odysseiatv.blogspot.com/2021/10/28-1940_01720610978.html

Ἕνα παιδὶ γράφει στὸ Θεὸ - Σαμαράκης Ἀντώνης

 Ἕνα παιδὶ γράφει στὸ Θεὸ 

 

 Μ’ ἕνα ξύλινο σπαθάκι καὶ δυὸ ψεύτικα μουστάκια

παίρνω φόρα καὶ στὴ μάχη τοὺς στρατιῶτες μου ὁδηγῶ.

Τοὺς στρατιῶτες…μία ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.

Κι ἔτσι τώρα παριστάνω τὸν μεγάλο στρατηγό!

 

Ἄναψε μεγάλη μάχη! Μὲ τὸ ξύλινο σπαθάκι

πάνω κάτω στὴν αὐλή μας. Τί κακό, τί ταραχή!

Ὅμως, τὴν ἐπίθεσή μου τὴ διακόπτω λιγάκι,

γιατί μέσα μου εἶναι κάτι…κατιτὶ σὰν προσευχή.

 

Ὅλοι οἱ στρατηγοὶ τοῦ κόσμου, δῶσε, Θεέ μου, να’ χοῦν τώρα

τὰ μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ἕνα καρβουνάκι, καὶ

τὸ σπαθί τους ποὺ τραβᾶνε στὴ μεγάλη τους τὴ φόρα,

δῶσε, Θεέ μου, νά’ ναι μόνο ἀπὸ ἀθῶο κοντραπλακέ.

 

Δῶσε ἀκόμη νὰ μὴν ἔχουν στὸ μυαλὸ τους ἄλλη ἔγνοια,

τὰ κουμπιά τους νὰ γυαλίζουν τῆς μεγάλης τους στολῆς

καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴ μάχη στρατιωτάκια μολυβένια

μεσ’ ἀπὸ τ’ ἄσπρα καὶ τὰ μαῦρα τὰ πλακάκια τῆς αὐλῆς.

Πηγή: agiazoni.gr

Ο Νόμος της Έλξης κρύβει κι άλλο μυστικό...

Μια φανταστική ιστορία ενός ανθρώπου που μελέτησε τον Νόμο της Έλξης 

του Αχιλλέα Γεωργίου

H φυλή των Justice ζούσε κάπου στη Νότια Ευρώπη…

Τα μέλη της φυλής αυτής μελετούσαν όλους τους πολιτισμούς και κατέγραφαν τα καλύτερα στοιχεία τους, με σκοπό να δημιουργήσουν έναν καινούριο πολιτισμό όπου όλα θα λειτουργούσαν αρμονικά.

Στη φυλή των Justice υπήρχε και ένας άνθρωπος που έψαχνε τα πράγματα πολύ περισσότερο. Ζούσε τη ζωή του βασισμένος στη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Ήθελε να υπάρχουν νόμοι και κανόνες που θα εξασφάλιζαν ότι οι άνθρωποι θα ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους.

Πολλές φορές απομακρυνόταν από το χωριό και πήγαινε στη θάλασσα.

Γι’ αυτόν τον λόγο, τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του είχαν δώσει το παρατσούκλι «δραπέτης».

Μια μέρα, στην καθημερινή τους σύναξη, τα μέλη της φυλής άρχισαν να μελετούν τον τρόπο που λειτουργούσαν οι πολιτισμοί της Αμερικής και της Ινδίας με πυξίδα τους τον «Νόμο της έλξης», όπως τον αποκαλούσαν.

Ο Αρχηγός της φυλής είπε:

«Αυτό είναι ένα κομμάτι που χρειάζεται να υιοθετήσουμε στον πολιτισμό μας. Έχουμε δει ότι δουλεύει πολύ καλά σε αυτούς τους λαούς. Ό,τι σκεφτόμαστε γίνεται. Το σύμπαν συνωμοτεί για να κατακτήσουμε οποιονδήποτε στόχο. Άρα στη φυλή μας πρέπει να έχουμε σαν κανόνα όλοι να σκέφτονται αυτό που θέλουν να πετύχουν».

Ο Δραπέτης δεν μπορούσε να το δεχτεί.

Πολλοί άνθρωποι που επισκέπτονταν τη φυλή τους τους έλεγαν ότι παρόλο που αφιέρωναν χρόνο και πολλή σκέψη στον στόχο τους, αυτός δεν εκπληρωνόταν.

Ο Δραπέτης ζητούσε απεγνωσμένα από τους υπόλοιπους κάτοικους μια σαφή απάντηση.

Αυτοί απαντούσαν: «Κάτι δεν κάνουν καλά».

Όμως δεν τον ικανοποιούσε καθόλου αυτή η εξήγηση.

Ήθελε να ψάξει κι άλλο.

Ήθελε να βρει τι ήταν αυτό που δεν λειτουργούσε σωστά.

Το απόγευμα δραπέτευσε για άλλη μια φορά.

Έφτασε στον βράχο όπου συνήθιζε να κάθεται ατενίζοντας τη θάλασσα και να συλλογίζεται.

Μονολογούσε για αρκετή ώρα:

«Κάποτε μας έμαθαν ότι το μυστικό ήταν η θετική σκέψη και η εστίαση στον στόχο.

Αυτό που βλέπω τόσο καιρό είναι ότι πολλοί άνθρωποι, ακόμα κι εγώ ο ίδιος, παρότι ζητάμε κάτι έντονα από το σύμπαν, αυτό δεν μας το δίνει.

Κάνουμε υπομονή, κάνουμε πράξεις για να το πετύχουμε αλλά και πάλι τίποτα.

Κάποιες φορές πετυχαίνουμε πολύ λίγα πράγματα.

Άλλες φόρες όμως όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το μυστικό έτσι ώστε να πετυχαίνουμε όλα όσα θέλουμε».

Μετά από πάρα πολλή σκέψη και μελέτη, καταγράφοντας τα αποτελέσματα των ανθρώπων που είχε γνωρίσει αλλά και τα δικά του, ανακάλυψε ότι το μυστικό ήταν ακόμα πιο βαθύ από αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Πετάχτηκε από τη θέση του φωνάζοντας:

«Το βρήκα!» θυμίζοντας λίγο τον Αρχιμήδη τη στιγμή που ανακάλυψε την άνωση.

«Όταν οι στόχοι μου αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο το δικό μου όφελος, τότε το σύμπαν δυσκολευόταν. Δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει όλους τους ανθρώπους. Δεν ήξερε ποιον να βοηθήσει πρώτο. Ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του και δεν ήξερε πώς να εκπληρώσει την επιθυμία όλων. Δεν του έφτανε ο χρόνος, δεν του έφταναν τα υλικά.

Αν όμως θέσω στόχους που μέσα από αυτούς θα κερδίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκτός από εμένα;»

Και ξαφνικά, με αυτή την ερώτηση, ο Δραπέτης έλυσε το μυστικό που κρυβόταν πίσω από τον Νόμο της έλξης.

Ο Δραπέτης ξεκίνησε να βάζει στόχους όπου μέσα από αυτούς κέρδιζαν πολλοί άνθρωποι.

Σε κάθε καινούριο στόχο που έβαζε, όσο εμπεριείχε περισσότερους ανθρώπους που κέρδιζαν μέσα από αυτόν, τόσο πιο εύκολα ήταν τα πράγματα.

Και τότε ξαφνικά το σύμπαν ξεχείλισε όλη του τη χάρη.

Οι στόχοι του ξεκίνησαν ο ένας μετά τον άλλο να επιτυγχάνονται με μεγάλη ταχύτητα.

Δεν έβαζε ούτε καν ημερομηνία για να ορίσει το διάστημα εντός του οποίου θα πετύχαινε τον στόχο του.

Δεν είχε καμία αξία η ημερομηνία πλέον.

Ήταν τόσο συναρπαστικό αυτό που συνέβαινε κι έτσι απολάμβανε όλη την πορεία.

Όσο περισσότερους ανθρώπους εμπεριείχε ο στόχος του τόσο πιο γρήγορα γινόταν πραγματικότητα.

linkedin.com 

 

https://www.awakengr.com/o-nomos-tis-elxis-kryvei-ki-allo-mystiko/

Ψεύτη Ντουνιά ~ Γιώργος Ξηντάρης

Ιδιώτη! Μαλ@κα!

 Ιδιώτη! Μαλ@κα!

Ιδιώτη στην αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν που δεν συμμετείχε στα κοινά της πόλης, δεν έπαιρνε μέρος στις Συνελεύσεις ούτε αναλάμβανε αξιώματα όπως όφειλε κάθε Έλληνας πολίτης. Για τον Αρχαίο Έλληνα το να μην παραβρεθείς ήταν οκνηρία. Πρώτα ήσουν μέλος του κοινωνικού συνόλου και μετά άτομο. Κύριο μέλημά σου ήταν να ενδιαφέρεσαι για την κοινωνία. Μάλιστα σε όποιον δεν συμμετείχε αφαιρούσαν τα πολιτικά δικαιώματα [κοινωνικός θάνατος δηλαδή], ακολουθούσε κατάσχεση της περιουσίας και τέλος εξορία ή θάνατος. 

Έτσι και η λέξη "ιδιώτης" απέκτησε σταδιακά την έννοια του ηλιθίου [idiot], γιατί φανέρωνε απαξίωση και ανευθυνότητα με ρίζα την τεμπελιά. Αυτή την λέξη δανείστηκαν λοιπόν και οι λατινογενείς γλώσσες και σχημάτισαν την λέξη idiot. Όπως λοιπόν τόσες πολλές λέξεις και έννοιες, έτσι και η ηλιθιότητα είναι ελληνική, ας νιώθουμε περήφανοι και για αυτό.

Ας σκεφτούμε τώρα μια ιδεατή κοινωνία αποσύνθεσης, που προτρέπει και παρακινεί τους πολίτες της να κοιτάνε τη δουλειά τους, να ψάχνουν τρόπο να χωθούν κάπου με κάθε μέσο, να βολευτούν, να αδιαφορούν για ό,τι συμβαίνει γύρω τους. Μια κοινωνία που παράγει καιροσκόπους, μικρόψυχους και αποχαυνωμένους πολίτες, που απορρίπτει την αλληλεγγύη, την κοινή δράση, την συναπόφαση, την ισότητα δικαιωμάτων και ευκαιριών. 

 Την κοινωνία των σοκαρισμένων νοικοκυραίων. Την κοινωνία των ιδιωτών. Την κοινωνία των ηλιθίων.

 

 https://sayzgr.blogspot.com/2013/06/blog-post_13.html

Le bon Samaritain...Ο Καλός Σαμαρείτης !

 .Aimé-Nicolas Morot (1850 – 1913, French)

.

 Le bon Samaritain

 

Το Μοντέλο ! ! ! (Απο τον Αγαπημένο μου -αείμνηστο-Μπάρμπα Γιάννη Σκαρίμπα ).....

 ΤΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
(από τή συλλογή ΟΥΛΑΛΟΥΜ)

Πού τήν είδα; Συλλογίζομαι άν στούς δρόμους
τήν αντίκρυσα ποτές μου ή στ' αστέρια,
τούς χυτούς της φέρνει η ιδέα μου τούς ώμους
δίχως χέρια!

Δίχως χέρια . . . Τό μάτι της γυαλένιο
άς μή μ' έβλεπε – μ' εθώρει κι ήταν τ' όντι
ρόδο ψεύτικο τό γέλιο της – κερένιο –
καί τό δόντι.

Τήν στοχάζομαι. Η φωνή της, λές, μού εμίλει
ριγηλή σάν μέσ' σέ όνειρο – και τ' όμμα
ήταν σφαίρα. Σπασμός τρίγωνος τά χείλη
καί τό στόμα.

Τ' ήταν; πνεύμα; Μήν φτιαγμένη ήταν, ωϊμένα,
ύποπτεύομαι – καί τρέμω νοερά μου –
απ' τό ίδιο ύλικό πούναι φχιαγμένα
τά όνειρά μου; . . .

Αχ πώς τρέμω! ο νούς μου πάει σ' ιδέες πλήθος,
σέ μπαμπάκια καί καρτόνια – ο νούς μου βάνει
γεμισμένο της μήν ήτανε τό στήθος
μέ ροκάνι !

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Ώ Κυρά μου – Άγγελε – Σύ – των μειρακίων
πόχεις τό γέλιο, ώ χαύνη κόρη των πνευμάτων,
σέ μια βιτρίνα σ' έχουν στήσει γυναικείων
φορεμάτων. . .

Παλιό μεράκι , άσε με...

.

 ΝΙΚΟΣ ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ - ΚΩΣΤΗΣ ΚΩΣΤΑΚΗΣ !

 

Σημείωση δική μου !

Θα μπορούσε να είναι και αφιερωμένο !

ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ...

 ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΙΧΩΣ ΟΝΟΜΑ.

 

 

-Τό όνομα της συζύγου σας παρακαλώ;

λέει ο ειρηνοδίκης , απευθυνόμενος στον μεσήλικα, άνδρα με το σκληρό κουρασμένο ηλιοκαμένο πρόσωπο, τα ροζιασμένα χέρια καί τα ντρίλινα παλιοκαιρισμένα ρούχα.

Σάστισε, ξαφνιάστηκε, χλώμιασε ο άνδρας καί αργοπορημένα απάντησε σιγανά

-Αλέξαινα..

-Αυτό είναι το βαπτιστικό της όνομα; τον ξαναρωτάει ο δικαστής

-Όχι , όχι , αλλιώς τη λένε αποκρίθηκε σχεδόν ψιθυριστά ο άνδρας, με τα μάτια κατεβασμένα , κατακόκκινος από ντροπή και βασανιστικά έστυβε το μυαλό του, να θυμηθεί τ όνομα της γυναίκας του.

Ο άνδρας ήταν ο μπάρμπα Αλέξης, γεωργός καί κτηνοτρόφος απ’ ένα ορεινό χωριό του Ξηρομέρου, κι ήταν κατηγορούμενος, στο Ειρηνοδικείο Αστακού -εκεί γύρω στα 1970- για αγροζημία.

Τούς ξέφυγαν τα κατσίκια, μπήκαν στα αμπέλια του Σκαρλάτου και δεν άφησαν κλήμα και κληματόβεργα. Μεγάλη ζημιά έπαθε ο άνθρωπος. Δέν βρήκε τσαμπί, για να τρυγήσει.

Τόν μήνυσε ο αγροφύλακας καί τώρα, πέρα απ την αποζημίωση που δίκαια πρέπει να πληρώσει, περιμένει με αγωνία καί την ποινή της αδικοπραξίας, που θα του επιβάλει το δικαστήριο.

Να όμως που τού ’μελαν τα χειρότερα, δεν θυμόταν τό όνομα της γυναίκας του.

Αν είναι ποτέ δυνατόν! Να ανοίξει η γη να τον καταπιεί.!

Πάνω απο είκοσι χρόνια παντρεμένοι, όλοι την έλεγαν .. Αλέξαινα..( το θηλυκό του δικού του ονόματος)

Εκείνος πάντα την φώναζε .. Γυναίκα ή Αλέξαινα! και τα παιδιά Μάνα! Ποτέ καί κανείς, δεν την φώναζε αλλιώς.

Κι ήταν άξια, εργατική, αξιοπρεπής γυναίκα. Εκείνη κρατούσε γερά και σταθερά το τιμόνι της οικογένειας, καθαρή μητριαρχία κι εκείνος την σεβόταν, την εκτιμούσε και αναγνώριζε τις θυσίες και τη προκοπή της.

Όλες οι γυναίκες στα μέρη εκείνα, ετεροπροσδιορίζονταν – σπάνιες οι εξαιρέσεις- και εκτός απ το επώνυμο, τούς άλλαζαν και τ’ ονομά τους, δίνοντάς τους, αυτό του άνδρα τους .. Χρήσταινα, Θοδωράκαινα, Γιάνναινα, Σπύραινα, Κώσταινα...

Αυτός ήταν ο κλειστός κόσμος τους, οι άγραφοι νόμοι, οι νοοτροπίες, οι πρακτικές κι’ οι κοινωνικές παραδοχές.

Η κάθε Αλέξαινα, σε πέτρινες εποχές, είχε άλλες έγνοιες, προτεραιότητες, ανάγκες κι επιθυμίες… Μέ έξη παιδιά, καπνά, στάρια, γιδοπρόβατα, σπίτι... τό τελευταίο που την ένοιαζε ηταν τ΄ ονομά της. Νάχει η οικογένεια πρώτα -πρώτα υγεία καί φαΐ κι όλα τ’ άλλα , ας καρτεράνε.

Μέ σταματημένο το μυαλό του, αγχωμένος καί ντροπιασμένος , μπροστά στον δικαστή και στο ακροατήριο, γυρίζει πρός τα πίσω ,εκεί που καθόταν ο μικρός του γιός καί τον ρωτάει:

-Ωρέ Νίκο, πως λέν καλό’ μ, τ’ μάνα ’ς ;-

- Αφροδίτ' πατέρα ,τού απάντησε το παιδί !

- Αφροδίτη ! Τόσο ωραίο όνομα ! μουρμούρισε ο δικαστής..

κι ο μπάρμπα Αλέξης ένιωσε μια μαχαιριά μες την καρδιά.

Έγινε η δίκη, πλήρωσε τα δίκαια και σωστά ο κυρ Αλέξης και τ΄απόβραδο, πατέρας και γιός έφτασαν καβάλα στ’ αλογά τους, στο σπίτι, στο χωριό τους.

Έπληκτη η κυρ Αλέξαινα, άκουσε πρώτη φορά τ όνομα της και να της λέει γλυκά - μπορεί κι ενοχικά… 

-Ούλα καλά Αφροδίτη μ' ! Ούλα καλά.

Έκτοτε ..μόνο το όνομά της , Αφροδίτη!! είχε στα χείλη του.

 

Πέρασαν τα χρόνια, κύλησε πολύ νερό στον Αχελώο, ήρθε λίγος κοινωνικός πολιτισμός, άλλαξαν οι νόμοι, η γυναίκα ανακτά την υπόστασή της, επιτέλους διατηρεί το επώνυμό της, κανείς δεν διανοείται πλέον να της αλλάξει το όνομα...

κι όμως..κι όμως κάποιες θηλυκές όμορφες υπάρξεις κινδυνεύουν από αγέλες εκβαρβαρισμένων, εξαχρειωμένων αρσενικών... κάποιες θηλυκές ιερές ζωές, χάνονται άδικα, άκαιρα καί τραγικά, δολοφονημένες από χέρια, κτηνωδών, υπανθρώπων ανδρών...

 

 https://www.facebook.com/groups/33815733545

 Γιωργος Κουρμενταλας

 

Ερωτας ανθρώπου μύησις...του Γ. Σταματόπουλου (Αναδημοσίευσις)

Έρωτας ο Μέγας Εξόριστος !

Η ζωή μας θεμελιώνεται πλέον πάνω στη μοναξιά και την απουσία νοήματος. Το μαρτυρεί η ανύπαρκτη ή εξωφρενικά ιδιοτελής επικοινωνία μας και το χαμηλό μας πολιτιστικό επίπεδο – έλλειψη σεβασμού προς τον διπλανό αλλά και τη ζωή την ίδια.
Ο ψυχισμός μας μεταλλάσσεται.
Ο κυνισμός, το συμφέρον, το μίσος, το έγκλημα επικυριαρχούν. Τα συναισθήματα, η αλληλεγγύη, η φιλία, η αγάπη καταχωνιάζονται στο χωνευτήρι της ομοιομορφίας, ομοιοστασίας, ισοπέδωσης. Ο ορίζοντας της ανάκαμψης του ανθρώπου, μιας περαιτέρω προσπάθειας εξανθρωπισμού του, είναι σκοτεινός και ολοένα απομακρύνεται.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να αλλάξει το ζοφερό αυτό κλίμα;
Μπορεί να βρεθεί κάποιος να διαλύσει το κέλυφος του κάθε εαυτούλη; Ζει η ελπίδα να διασωθεί ο άνθρωπος, να τρέξει και πάλι στους λειμώνες του παιχνιδιού, της ποίησης, της συνύπαρξης; Μπορούμε να αποκτήσουμε τη συνείδηση του πολίτη; Να εδραιώσουμε μια υγιή δημοκρατία; Είναι δυνατόν να εκδιώξουμε τα εξουσιαστικά πλέγματα, να κοιταχτούμε στα μάτια; Μπορεί η χημεία της ένωσης δύο βλεμμάτων να γεννήσει το νέο άνθρωπο, το συμπάσχοντα, τον ανιδιοτελή;

Η απάντηση σε όλα τα ως άνω ερωτήματα είναι ο έρωτας...

Τι εστί έρως λοιπόν; !
Σύμφωνα με τον Τζιάκομο Καζανόβα: Έρως, ο μή ορισμός! Της φύσεως ο Θεός. Η γλυκύτερη πικρία , η πικρότερη γλυκύτης. Τέρας θεϊκό, που ορίζεται μόνο διαμέσου των παραδόξων.
Έρωτας κατά τον Ηλάκλειτο δεν είναι αυτό ή εκείνο. Είναι αυτό εκείνου και εκείνο αυτού, ο πόλεμος και η ειρήνη, το οιονεί άφατον, η άγρια ηρεμία, η ήρεμη αγριότητα. Ο έρωτας είναι βίωμα, μανία, μη λόγος, θεότητα, πένης, δαίμονας, παγίδα.

Πώς γίνεται όλες αυτές οι ιδιότητες, ουδεμίαν σχέση έχουσες με τον ορθολογισμό, να δώσουν απάντηση στο σημερινό αδιέξοδο;

Ο έρωτας ως αξία !

Ο έρωτας είναι ο ανατροπέας της καθημερινότητας, η οποία απαιτεί σύνεση, λογική, συμβιβασμό. Για τούτο και οι άνθρωποι τον φοβούνται. Πώς ν΄ αντέξουν το πάθος; Πώς να αντιμετωπίσουν την τραγικότητα του έρωτα; Ο έρωτας εμφανίζεται σύμφωνα με τον Μαξ Σέλερ όπου υπάρχει το Άνω και το Κάτω, το Ευγενές και το Ευτελές.

Ο Ρολάν Μπάρτ μιλά για έναν διαφορετικό κόσμο, μη αναγώγιμο στις επιστημονικές κατηγορίες. Δεν πρόκειται πια για γνώση, πρόκειται για αξίες. Αξία της έξαρσης, του πόνου, της γλυκύτητας, της πλήρωσης, του απροσδιόριστου, της ξαφνικής αίσθησης αφανισμού, της εκλογής του άλλου, του μαζέματος. Απέναντι κι ενάντια στα πάντα, το υποκείμενο βεβαιώνει τον έρωτα ως αξία.

Σήμερα επικρατεί μια εκχυδαϊσμένη μορφή του έρωτα βασισμένη στην ταχεία αποκόμιση ηδονής, μια βίαιη διάλυση της τελετουργίας του. Πού χάθηκε το ιερόν του έρωτα; Γιατί τον μετατρέψαμε σε στείρο σεξουαλισμό; Γιατί, ενώ καταφέραμε να απελευθερωθούμε από κάποιες ενοχές για το σώμα μας, φθάσαμε στο σημείο να θεωρούμε το σώμα μας καταναλωτικό προϊόν;

Διότι απλούστατα, εφηύραμε νέες αξίες κινούμενοι από άγχος και ματαιοδοξία. Αυτές της πολιτικής ανέλιξης, της πρόσβασης στην εξουσία, της δόξας, του πλουτισμού. Πώς να βρεθεί χρόνος να ξοδέψει κανείς το σώμα του και την ψυχή του; Γιατί πρωτίστως αυτό είναι ο έρωτας: το ξόδεμα, το να δίνεις ανιδιοτελώς την πιο αρχέγονη αγωνία σου στην αγωνία του άλλου.

Ο έρωτας είναι το θαύμα του πολιτισμού, έλεγε ο Σταντάλ. Ο έρωτας είναι μια φυλακή, αντιτείνουν πολλοί. Μια φυλακή ωστόσο απείρων δυνατοτήτων απελευθέρωσης του εγώ, το οποίο ανακαλύπτει τη διττή του φύση του καλού και του κακού. Ο έρωτας είναι γιορτή, και γιορτή είναι η πανάρχαια προσπάθεια του ανθρώπου να συνυπάρξει. Είναι και Μέγας Πόνος. Αλλά μόνο μέσα από τον πόνο ανακαλύπτει ο άνθρωπος τα όριά του, τη μικρότητά του, το μεγαλείο του.
Να ερωτευθούμε, ναι: την εκρηξιγένεια των στιγμών μας, το πύρωμα των καταστάσεων, τις εσχατιές της σωματοψυχής, τη δημιουργία, την τέχνη, το λόγο, τον πολιτισμό.
Μια από τις μεγαλύτερες διεγέρσεις είναι για παράδειγμα, το σκίσιμο με χαρτοκόπτη των φρέσκων σελίδων ενός νεοεκδοθέντος βιβλίου. Ο έρωτας είναι αισθητικό φαινόμενο, διότι μας αναγκάζει να βλέπουμε τη ζωή σ΄ ένα άλλο επίπεδο όπου δε χωρούν οι πολλοί, όπου κατοικεί η ομορφιά, η δική μας ομορφιά, του καθενός ξεχωριστά. Σ΄ ένα επίπεδο ωκεανού, όπου η αντάρα και η γαλήνη, η φουρτούνα και ο αφρός αναγγέλλουν το θρίαμβο της ζωής. Χωρίς τον έρωτα δεν ανατρέπονται κατεστημένες δομές και συνειδήσεις.
Έρωτας αείζωος και ευκλεής, έμφορτος την αγωνία και την ουσία, εχθρός και άγγελος του θανάτου. ΄Έρωτας – κοχλασμός του αίματος, τρέμισμα των κυττάρων, των σπλάχνων αντάριασμα. Έρωτας η χαρά της ζωής αλλά και ο πόνος της.
Οφείλουμε να επικαλούμεθα τον έρωτα.

Πρώτον για να στηλιτευθεί ο εκχυδαϊσμός του, η γύμνια του, το εμπόριό του και δεύτερον, να υπομνησθούμε ότι είναι ο κινητήριος μοχλός ανάπτυξης των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Ότι αυτός μόνο μπορεί ν΄ αντισταθεί στην ισοπέδωση των αξιών και την ομοιοστασία του είδους. Ότι είναι η μόνη μορφή αντιεξουσίας διότι ωθεί τους κατειλημμένους εξ αυτού στην προσπέλαση προκεκαθορισμένων μορφών συμπεριφοράς, σύμβασης, συνύπαρξης.

Καλά, είναι αρνητικά τα περισσότερα στον έρωτα: εγκατάλειψη, προδοσία, ζηλοτυπία, δύσπνοια, αϋπνία, πόνος. Όμως το ίζημα ύστερα από όλο το ταρακούνημα είναι η ηπιότητα, η ευρυχωρία, η αυτογνωσία, η συγχώρηση : η ανθρωπιά.
Άνθρωπος που δε βίωσε τον έρωτα δεν είναι άνθρωπος. Ούτε εξεγερμένος ούτε ειρηνικός, ούτε γαλήνιος ούτε αντάρτης.

Διότι ο έρωτας, εκτός από απάντηση, είναι το παν.

Γιατί ο έρωτας ; Διότι ο έρωτας !


Από το "Έρωτας, ανθρώπου μύησις" του Γιώργου Σταματόπουλου

Σημείωση δική μου:

Ό,τι έχει ειπωθεί μέχρι σήμερα για τον έρωτα, από σοφούς και μη, και ό,τι θα ειπωθεί εις "τον αιώνα τον άπαντα" , και πάλι θα είναι λίγο, ασαφές και ανεπαρκές για να τον περιγράψει και να τον χωρέσει. Και πάντα θα ..ωχρειά μπροστά στο μυστηριώδες μεγαλείο του, που καταφέρνει να παίζει ακόμη και με το χρόνο, κατά τον Δημητρακόπoυλο: "τον ελαχιστοποιεί στην ερωτική ευτυχία και τον πολλαπλασιάζει στον ερωτικό πόνο ", τον οποίο ερωτικό πόνο αποζητούν όλοι , όσοι απολαμβάνουν την ερωτική ευτυχία....χωρίς αυτό να αποτελεί διαστροφή....Ίσως κάπου εκεί να παιχνιδίζει ο έρωτας, "ακροβατώντας" ανάμεσα στην αλλόκοτη αυξομείωση του χρόνου που... σκοτώνει και "ταυτόχρονα" στις θυελλώδεις συναισθηματικές αναταράξεις που ...αναγεννούν... Ανάμεσα σε αισθήματα και παροχές που καταξιώνουν τον άνθρωπο ως ανώτερο είδος και σε σκέψεις και συμπεριφορά που τον ευτελίζουν ως χαμερπή και ανόητο !!!

Ι.Β.Ν.