Με πλάτες κυρτωμένες
και με βαρειά καρδιά,
θυμάτ' αγάπες περασμένες,
τώρα στα γηρατειά...
Μ' ενα παλιό σακκάκι
και κάτασπρα μαλλιά,
πίνοντας το κρασάκι
θυμάται τα παλιά...
Ποιόν πόνο θέλει να γλυκάνει;
τι να ξεχάσει δεν μπορεί !
και το παράπονο τον πιάνει
αχ ! πως περάσαν' οι καιροί...
Στην πιό γλυκειά του θύμηση
πικρά χαμογελά,
διαμάντι, μαύρο δάκρυ του
στα γένεια του κυλά...
...Πίνει... θολά θυμάται...
νειάτα, καημούς, τρεχάματα,
τον πήρανε τα κλάματα
και σαν παιδί κοιμάται...
(πνευματικά δικαιώματα κατοχυρωμένα)
(Ι.Β.Ντινόπουλος)
Υπέροχο! Έχεις πολύ γερή πένα!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκύριακο να έχεις.
Πολύ ωραίο και εξαιρετικά δύσκολο, γιατί είναι γραμμένο σε ρίμα. Αφήνει μιά πίκρα διαβάζοντάς το και ακριβώς αυτή είναι η ομορφιά του!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαυμάσιο! Μπράβο!!!
Ευχαριστώ πολύ τις κυρίες "Μελίτη" και Γωγώ, γλυκύτατες προσωπικές μου φίλες, για τα καλά τους λόγια και για την διαρκή στήριξή τους στην προσπάθειά μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πολύ !