Οι αρνησίγλωσσοι..

 Οι αρνησίγλωσσοι...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 Γράφει ο Νίκος Γιαννιός
Αρνησίγλωσσος είναι αυτός που αρνείται να χρησιμοποιεί την γλώσσα της φυλής του και αρνησιγλωσσία όπως εύγλωττα η λέξη δηλώνει, είναι η άρνηση της χρήσης της ίδιας γλώσσας.
Πρόκειται για δυο καινούργιες λέξεις, για νεολογισμούς, αφού δεν απατώνται πουθενά στην μέχρι σήμερα Ελληνική γραμματεία. Αυτό συμβαίνει γιατί ποτέ μέχρι σήμερα στο παρελθόν οι Έλληνες, στην μακραίωνη ιστορία τους, ακόμη και κάτω από καθεστώς δουλείας δεν έπαψαν να χρησιμοποιούν την γλώσσα τους, και να την διαπλάθουν σύμφωνα με τις πολιτισμικές ανάγκες κάθε εποχής.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των Ταραντίνων νομισματοποιών που στα τέλη του 5ου πχ. αιώνα, έκοψαν νομίσματα σε παραγγελία των Λατίνων, με αναγραφές στα Ελληνικά και όταν αυτοί διαμαρτυρήθηκαν, απάντησαν «Εμείς γράφουμε μόνο στην γλώσσα μας». 

 
Το φαινόμενο είναι σημερινό και επίκαιρο. Το 2003 η Ελληνίδα Επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πρότεινε την καθιέρωση της Αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας του Κράτους. Σήμερα η ίδια κυρία είναι Υπουργός παιδείας στην χώρα μας. Ανατριχιάζω ελαφρώς. 

 
Αυτή η γλώσσα η Ελληνική, το μεγαλύτερο επίτευγμα του πολιτισμού μας, δομείται και διαπλάθεται επί χιλιάδες χρόνια. Από τους απλούς και μονοσύλλαβους φθόγγους, που άρθρωσε ο αρχάνθρωπος σε απομίμηση των ήχων της φύσης και των φαινομένων που παρατηρούσε γύρω του, φθάσαμε στην αποθέωση της γλωσσικής τελειότητας του Ομήρου και των τραγικών της κλασσικής εποχής. Αυτά τουλάχιστον μας διδάσκει ο Πλάτωνας στο Κρατύλο και ο Τσατσόμοιρος στην ιστορία γενέσεως της Ελληνικής γλώσσας.
Μια γλώσσα μεστή, περιεκτική και εκφραστική που ώθησε τον πολιτισμό και την διανόηση και επέτρεψε στους ανθρώπους να μεγαλουργήσουν και να εξελιχθούν. Μια γλώσσα που επέζησε των κατακτητών και εξελίχθηκε στο σημερινό απλό και εύχρηστο ιδίωμα της δημοτικής.
Βέβαια εξαιρέσεις υπάρχουν πολλές, ειδικά εκεί που τα έντονα πελασγικά γλωσσικά υποστρώματα και η έλλειψη πολιτιστικών διεργασιών, εμπόδισαν μια γλωσσική εξέλιξή ανάλογη με αυτή που πραγματοποιήθηκε διαχρονικά στον κυρίως Ελλαδικό χώρο.
Στην δυτική λεκάνη της μεσογείου περιπλανήθηκε αναποτελεσματικά η Αιολική μας διάλεκτος και έδωσε ιδιώματα που χάθηκαν αλλά και την Λατινική και τις λοιπές λατινογενείς διαλέκτους. Στον Ευρωπαϊκό βορρά η πελασγική γέννησε τα Γερμανικά ιδιώματα των ομάδων Γκορ και Ρουνίκ, τα ιδιώματα της Βαλτικής, της Σλαβικής, κλπ. Στην ανατολή δεκάδες ιδιώματα γεννήθηκαν και έσβησαν και άλλα ομιλούνται μέχρι σήμερα από την επιμιξία των αρχαϊκών πελασγικών ιδιωμάτων με τα Αιολοδωρικά κυρίως αλλά και την ιωνική. Από την Εβραϊκή, την Αραμαϊκή την Αραβική και την Περσική, ως τα ιδιώματα των Καλάς του Αφγανιστάν και εκείνα των Βραχμάνων της Ινδίας, των Αϊνού της Ιαπωνίας και των Αραουκανών της Χιλής.
Την αρνησιγλωσσία δεν την φοβάμαι. Δεν πιστεύω ότι θα κατορθώσουν να την επιβάλλουν στον λαό μας, οι πολέμιοι της Ευρωπαϊκής ανεξιγλωσσίας (νεολογισμός). Την γλωσσιπενία (νεολογισμός) όμως, την φτώχια της γλώσσας, την αδυναμία της να παράγει νέες λέξεις που να εξυπηρετούν τον σύγχρονο άνθρωπο και τις πολιτιστικές ανάγκες του, την φοβάμαι. 

Με ενοχλεί ο βαρβαρισμός. Αυτή η μόδα των ανοήτων να χρησιμοποιούν επιδεικτικά τα αγγλοσαξονικά αιολογενή αντιδάνεια, συνήθεια που συνεχώς κερδίζει έδαφος και σπρώχνει τη γλώσσα μας πίσω χιλιάδες χρόνια. Club αντί κλουβί, Sex αντί (γενετήσια) έξη, Penalty αντί ποινή Super αντί υπέρ και χιλιάδες άλλα που χρησιμοποιούνται δυστυχώς καθημερινά.
Κάποιοι αντιστέκονται αποτελεσματικά. Επέβαλαν την λέξη «οικολογία», την λέξη «χορηγός» αντί του sponsor που κι αυτή είναι Ελληνική και σημαίνει σπένδων, την λέξη «τηλεομοιότυπος» ή «ΤΟΤ» αντί του αρκτικόλεξου fax, που ελάχιστοι γνωρίζουν τι σημαίνει, κλπ.
Η δύναμη της γλώσσας μας αποδεικνύεται και από τους νεολογισμούς του παρόντος πονήματος.
Αν επιτρέψουμε τον βαρβαρισμό θα οδηγηθούμε στην γλωσσιπενία και αυτή με την σειρά της θα μας οδηγήσει αναπόφευκτα στην αρνησιγλωσσία, αφού η γλώσσα μας θα χάσει την δύναμή της και δεν θα μπορεί πλέον να εκφράζει και να περιγράφει τις πολιτιστικές μας ανάγκες.
Μου έρχεται στον νου η ιστορία των Ποσειδωνίων του Τυρρηνικού πελάγους, που έχασαν την γλώσσα τους αλλά όχι και την ανάμνηση της Ελληνικής καταγωγής τους και οίκτιραν τον εαυτό τους για την απώλεια αυτή, στην ετήσια μεγάλη Ελληνική γιορτή της πόλης τους.
Στην εποχή της μεγάλης πολιτιστικής και ηθικής παρακμής που διανύουμε, ας προφυλάξουμε τουλάχιστον τη γλώσσα μας. 

Ας αντισταθούμε στον βαρβαρισμό.

http://www.ellanodikis.net/2011/12/blog-post_3967.html

 

 https://ethniki-paideia.blogspot.com/2013/12/blog-post_5526.html

Η Αλήθεια και το Ψέμα ! !

 Η Αλήθεια και το ψέμα !

Ένας θρύλος του 19ου αιώνα λέει ότι η Αλήθεια και Το Ψέμα συναντήθηκαν κάποτε. Το Ψέμα καλημέρισε την Αλήθεια της είπε: «Ωραία μέρα σήμερα». Η Αλήθεια για να βεβαιωθεί κοίταξε γύρω και τον ουρανό και όντως η μέρα ήταν ωραία.

Περπάτησαν για λίγο ώσπου έφτασαν σε ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο νερό. Το Ψέμα βούτηξε το χέρι του στο νερό και γυρίζοντας στην Αλήθεια της είπε: «Ωραίο και ζεστό το νερό. Θες να κολυμπήσουμε μαζί»;

Και πάλι η Αλήθεια ήταν καχύποπτη. Δοκίμασε όμως με το χέρι της το νερό και πράγματι ήταν ζεστό. Μπήκαν λοιπόν και οι δυο τους στο νερό και κολυμπούσαν για αρκετή ώρα, όταν ξαφνικά το Ψέμα, βγήκε από το πηγάδι, φόρεσε τα ρούχα της Αλήθειας και εξαφανίστηκε.

Η Αλήθεια θυμωμένη βγήκε γυμνή τρέχοντας παντού ψάχνοντας για το Ψέμα να πάρει τα ρούχα της. Ο κόσμος που την έβλεπε γυμνή, γύριζε το βλέμμα του αλλού είτε από ντροπή είτε από θυμό. Η φτωχή Αλήθεια ντροπιασμένη γύρισε στο πηγάδι και χώθηκε εκεί για πάντα.

Έκτοτε το Ψέμα γυρίζει ανενόχλητο ντυμένο σαν Αλήθεια ικανοποιώντας τα τερτίπια του κόσμου, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν θέλει να δει τη γυμνή Αλήθεια.

(Ο πίνακας με την Αλήθεια να βγαίνει από το πηγάδι είναι του Γάλλου Jean-Léon Gérôme, 1896)

Πηγή

Πατρών - Τριπόλεως «111»: Η αληθινή ιστορία του δρόμου ...

Πατρών - Τριπόλεως «111»: Η αληθινή ιστορία του δρόμου που όλοι λέμε λάθος

Για τους περισσότερους κατοίκους της Δυτικής Ελλάδας, ο δρόμος που συνδέει την Πάτρα με την Τρίπολη είναι απλώς η “111”. Έτσι τη μάθαμε, ...

Για τους περισσότερους κατοίκους της Δυτικής Ελλάδας, ο δρόμος που συνδέει την Πάτρα με την Τρίπολη είναι απλώς η “111”. Έτσι τη μάθαμε, έτσι τη λέμε όλοι. Όμως, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, αυτή η ονομασία είναι λανθασμένη εδώ και πάνω από 60 χρόνια.
Η προπολεμική «Οδός 111»
Η ονομασία «111» προέρχεται από τα Τεχνικά Χρονικά του 1934, όπου αναφέρεται οδός με αριθμό 111 και ονομασία «Πατρών – Τριπόλεως». Την εποχή εκείνη γίνονταν ή σχεδιάζονταν έργα βελτίωσης σε δύο σημεία:

Aπό το Χάνι Μπαλάση προς τη Δίβρη και στη γέφυρα των Τριποτάμων.
Η οδός 111 αποτελούσε τότε έναν από τους βασικούς ορεινούς άξονες της Πελοποννήσου, με στρατηγική σημασία για τη σύνδεση των ορεινών κοινοτήτων της Αχαΐας και της Αρκαδίας. Ο δρόμος ήταν δύσβατος, γεμάτος στροφές και ορεινά περάσματα, αλλά αποτελούσε ζωτική αρτηρία για μετακινήσεις, εμπόριο και επικοινωνία.
Η αλλαγή του 1963 – Από “111” σε Εθνική Οδό "33"
Η επίσημη αλλαγή ήρθε το 1963, με το ΦΕΚ Β 319/23 Ιουλίου 1963, με τίτλο «Ονοματοδοσία Εθνικών Οδών». Εκεί ορίστηκε νέο σύστημα αρίθμησης, και η παλιά «111» εντάχθηκε ως Εθνική Οδός 33 ( ΕΟ33 ), με επίσημη ονομασία «Πάτρα – Λεβίδι».
Η χάραξη παρέμεινε σε μεγάλο βαθμό ίδια, ωστόσο η ονομασία «111» συνέχισε να χρησιμοποιείται ανεπίσημα από τους κατοίκους και τους οδηγούς, επιβιώνοντας μέχρι σήμερα στην τοπική καθομιλουμένη.
Η διαδρομή της ΕΟ33 σήμερα
Η Εθνική Οδός 33 ξεκινά από την Πάτρα και καταλήγει στο Λεβίδι, διασχίζοντας μια από τις πιο όμορφες ορεινές περιοχές της Πελοποννήσου. Με μήκος 142 χιλιομέτρων, περνά μέσα από τα χωριά της ορεινής Αχαΐας, αγγίζει τα όρια της Ηλείας και εισέρχεται τελικά στην Αρκαδία.
Η διαδρομή χαρακτηρίζεται από συνεχή εναλλαγή τοπίου, από δάση ελάτων και καστανιών έως πέτρινα χωριά και φαράγγια. Παρότι δεν αποτελεί πλέον βασικό εθνικό άξονα, παραμένει δημοφιλής σε ταξιδιώτες και λάτρεις των ορεινών διαδρομών, χάρη στο φυσικό της κάλλος και την ιστορική της αξία.
Η δύναμη της συνήθειας
Παρά τις επίσημες ονομασίες και τα ΦΕΚ, το όνομα «111» έχει καθιερωθεί στη συλλογική μνήμη των κατοίκων. Από γενιά σε γενιά, η φράση «πάω από την 111» συνεχίζει να ακούγεται σε κάθε χωριό των Καλαβρύτων του Ερυμάνθου και της Δίβρης, θυμίζοντας πως οι λέξεις μερικές φορές επιβιώνουν περισσότερο από τις αποφάσεις.
Ένας δρόμος με ψυχή
Η “111”, ή επίσημα ΕΟ33, δεν είναι απλώς μια διαδρομή στο χάρτη. Είναι ένα κομμάτι της ιστορίας και της ταυτότητας της ορεινής Πελοποννήσου. Ένας δρόμος που ενώνει το παρελθόν με το παρόν — από τα πρώτα δημόσια έργα της δεκαετίας του ’30 έως τις σημερινές ήσυχες, πράσινες διαδρομές μέσα στη φύση.
Κι όσο κι αν αλλάξουν οι αριθμοί, για τους ανθρώπους που τον διασχίζουν, θα είναι πάντα η ίδια γνώριμη, αγαπημένη “111”.

Πηγές:
Τεχνικά Χρονικά, 1934.
ΦΕΚ Β’ 319/23.07.1963, «Ονοματοδοσία Εθνικών Οδών».
Τοπικές ιστορικές αναφορές και αρχεία Δήμων Αχαΐας & Αρκαδίας.

ΚΑΛΑΒΡΥΤΑ-NEWS

Νίκος Κυριαζής

Το Μυστήριο...

 Το Μυστήριο

Κατ’ αρχήν, η γέννησή μου. Έπειτα η ύπαρξη, δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχω εδώ ή ότι υπάρχω για τόσο λίγο... Η παγκόσμια ύπαρξη. Ο κόσμος που με περιβάλλει. Το μυστήριο του θανάτου. Συνολικά, όλα είναι...

Κατ’ αρχήν, η γέννησή μου. Έπειτα η ύπαρξη, δηλαδή το γεγονός ότι υπάρχω εδώ ή ότι υπάρχω για τόσο λίγο...

Η παγκόσμια ύπαρξη.

Ο κόσμος που με περιβάλλει.

Το μυστήριο του θανάτου.

Συνολικά, όλα είναι ένα μυστήριο, ακόμη και η καθημερινή ζωή, όλα όσα συμβαίνουν.

Η ύπαρξη των άλλων.

Οι άλλοι.

Το γεγονός ότι εγώ δεν είμαι αυτοί και αυτοί δεν είναι εγώ.

Ο πόνος, η χαρά, το καλό και το κακό.

Είναι εκπληκτικό το ότι συνηθίζουμε την ύπαρξη σε τέτοιο βαθμό, που μας φαίνεται σαν κάτι τελείως φυσικό.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι βρίσκουμε μέσα σε αυτό το χάος, σημεία αναφοράς.

Το να μπορούμε να μετακινούμαστε από τον ένα τόπο στον άλλο, το να προβλέπουμε με σχετική απόκλιση, το να μιλούμε, το να σκεφτόμαστε, το να γινόμαστε λιγότερο ή περισσότερο κατανοητοί από τους άλλους.

Η έλλειψη επικοινωνίας θα μπορούσε να μου φανεί σαν πιο λογική, αν μου επιτρέπεται να χρησιμοποιήσω αυτήν την λέξη.

Όλοι καταλαβαίνουν τους άλλους, αν πραγματικά το θέλουν. Μια μικρή προσπάθεια αρκεί, κάποιες διευκρινίσεις στον καθημερινό λόγο.

Ακριβώς, αυτή η αλληλοκατανόηση είναι το εκπληκτικό.

Μπορεί κανείς να σκεφτεί πως ένα από τα κύρια θέματα των κειμένων μου ήταν αυτό της έλλειψης επικοινωνίας. Λάθος!

Δεν ήταν στις προθέσεις μου να πω ότι η επικοινωνία είναι αδύνατη.

Ανάμεσα στους ανθρώπους υπάρχουν κάποτε, ακατανοησίες μικρής σημασίας, που μπορούν να ξεκαθαριστούν.

Και όμως, όλοι ζούμε μέσα σε μια θεμελιώδη άγνοια, εντός των τειχών της ύπαρξης.

Μέσα στην μείζονα, θεμελιώδη και ουσιαστική άγνοια.

Μέσα στην απόλυτη ακατανοησία.

Μια σχετική κατανόηση είναι βέβαια δυνατόν να υπάρξει, μέσα στο πλαίσιο αυτής της ακατανοησίας.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι, ενώ γνωρίζουν πως δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ τίποτα, δεν δημιουργείται στους περισσότερους από εμάς καμία απορία.

Είναι υπομονετικοί, αποδέχονται, σχεδόν δεν περιμένουν, δε περιμένουν τίποτα ή σχεδόν τίποτα.

Δεν τους βασανίζουν το “γιατί” και το “πως”, η Αρχή και το Τέλος.

Ούτε το “τι είναι όλα αυτά”, το “τι είναι”, το “τι συμβαίνει”.

Τα προβλήματα του “γιατί” και του “πως”, αποτελούν, μέσα στο πλαίσιο της ανθρώπινης ιστορίας, ερωτήματα στα οποία μπορούν να δώσουν απαντήσεις ορθές ή όχι.

Παραδείγματος χάριν, προς τι οι πόλεμοι, προς τι οι επαναστάσεις, πώς ενσκήπτουν οι αρρώστιες, τι πρέπει να κάνουμε για την περίθαλψη, για την θεραπεία, για την επιδείνωση.

Γιατί υπάρχει η βροχή, γιατί οι θύελλες και οι ξηρασίες.

Ξέρουν πως πρέπει να ενεργήσουν, τι πρέπει να κάνουν για να πετύχουν σοδειές, για να μεγαλώσουν τα φυτά.

Ξέρουν πως και γιατί να δημιουργούν μέσα μεταφοράς, κατασκευές και πολλά άλλα πράγματα.

Όλα αυτά βέβαια, δεν μπορούν να μας βοηθήσουν να διαπεράσουμε τα τείχη της θεμελιακής Άγνοιας.

Η κατανόηση των λεπτομερειών, των εσωτερικών πραγμάτων, η ερμηνεία τους, αποτελεί μια ερμηνεία του ανεξήγητου.

Αυτό που προηγείται δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που ακολουθεί.

Όταν καταφέρνει κανείς να εξηγήσει γεγονότα που ακολουθούν, δεν σημαίνει πως αποκτά και ένα από τα κλειδιά του απόλυτου Αινίγματος.

Ευγένιος Ιονέσκο «Αναζητήσεις»

https://terrapapers.com/to-mystirio/