Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας
ακολουθία εσπερινού
Περιοδικό Ποικίλης Ύλης ! ...και θέματα απο το Δήμο Λασιώνος και την Ορεινή Ηλεία !
Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας
Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης είχε γράψει για το μύθο του Ανήλιαγου το εξής όμορφο ποίημα:
Ο Βασιλιάς Ανήλιαγος
Στο βασιλιά του Τρίκαρδου, το μοναχό παιδί
οι μοίρες που το μύρωσαν κατάρα είχαν κάνει
πως άμα ο ήλιος το ειδή
ευθύς θε να πεθάνει.
Κι’ ο βασιλιάς πατέρας του μ’ ελπίδα να σωθεί
από του ήλιου το κακό και φλογισμένο μάτι
τώχτισε επίτηδες βαθύ
μέσα στη γη παλάτι.
Χρόνια περάσαν…Πέθανε ο γέροντας γονιός
και με την ώρα την καλή θα βασιλέψει τώρα,
Ανήλιαγος ο μορφονιός
στου Τρίκαρδου τη χώρα.
Κι ο βασιλιάς Ανήλιαγος τις μέρες του περνά
μες’ στα βαθιά παλάτια του και μοναχά το βράδυ
βουνά και κάμπους τριγυρνά
στης νύχτας το σκοτάδι.
Κι’ η Κυρά Ρήνη η όμορφη τον είδε μια βραδιά
στο κάστρο εμπρός να κυνηγά μ’ ολόφωτο φεγγάρι
κι ένιωσε αγάπη στην καρδιά
για τ’ άξιο το παλικάρι …
Ο βασιλιάς Ανήλιαγος, σαν κάθε βασιλιάς,
τώρα κι αυτός ολονυχτίς στη χώρα δε γυρίζει.
Σ’ αγαπημένη αγκαλιά γυρμένος ξενυχτίζει.
Μα στη χαρά του δεν ξεχνά της μοίρας το γραφτό.
Και πριν να φέξει στο βουνό και πριν να φέξει τ’ άστρο
αφήνει ταίρι ζηλευτό
και φεύγει από το κάστρο.
Του κάκου τον ρωτά η Κυρά γιατ’ έτσι πρωινά
την παρατάει μονάχη ! Εκείνος δεν της κρήνει
και μαύρη ζήλεια τυραννά
τη δόλια Κυρά Ρήνη.
Τόσο, που τι σοφίζεται η πονηρή Κυρά:
Όλους με μια τους πετεινούς του κάστρου της σκοτώνει
για να μη νιώσει μια φορά
ο νιος πως ξημερώνει.
Ο βασιλιάς Ανήλιαγος γελιέται την αυγή!
Και πριν να ρθεί στον Τρίκαρδο κοντά στην Παλιο-Μάνη,
κατάρα! Ο ήλιος είχε βγει
κι ο νιος είχε πεθάνει !
Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας
Εξέχουσα μορφή της Χριστιανισμού, που διακρίθηκε για τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού.
Εξέχουσα μορφή της Χριστιανικής Εκκλησίας, που διακρίθηκε για τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάσθηκε από την εκκλησία Μέγας. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 2 Μαΐου από την Καθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή η Ορθοδοξία τιμά την ανακομιδή των λειψάνων του.
Στα καθ’ ημάς, ο Άγιος Αθανάσιος είναι πολιούχος Άγιος του Διδυμοτείχου, της Ιστιαίας, της Αμφιλοχίας, της Αμαλιάδας, των Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, του Χρυσού Σερρών, της Κυπαρισσίας, του Αδένδρου Θεσσαλονίκης, της Κύμης και της Παιανίας (2 Μαΐου). Τόσο στις 18 Ιανουαρίου όσο και στις 2 Μαΐου γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν τα ονόματα Αθανάσιος και Αθανασία. Ο Άγιος Αθανάσιος είναι γνωστός και με το λαϊκό όνομα «Μαηθανάσης» ή «Μαηθανασάκος», αναλόγως του μεγέθους των ναών που είναι αφιερωμένοι στην μνήμη του και γιορτάζουν στις 2 Μαΐου.
Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 στην Αλεξάνδρεια από γονείς χριστιανούς. Υπάρχει ένας θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ήταν ακόμα παιδί, βάφτιζε στην ακρογιαλιά παιδιά ειδωλολατρών, τηρώντας τους ιερούς κανόνες. Ο τοπικός επίσκοπος Αλέξανδρος, γεμάτος θαυμασμό γι' αυτό το αυθόρμητο έργο του νεαρού παιδιού, λέγεται ότι αναγνώρισε ως έγκυρες όλες της βαπτίσεις του. Στη συνέχεια τον πήρε υπό την προστασία του και ανέλαβε τις σπουδές και τη γενική μόρφωσή του. Με τον καιρό, ο Αθανάσιος έγινε γραμματέας του επισκόπου και σε ηλικία 24 ετών χειροτονήθηκε διάκονος.
Όταν άρχισε τη θρησκευτική του δράση, η Αλεξάνδρεια ήταν ανάστατη από τη διδασκαλία του τοπικού πρεσβυτέρου Άρειου, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε το 325 την Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί δόθηκε η μεγάλη μάχη της Ορθοδοξίας, με πρωταγωνιστή τον Αθανάσιο. Η ρητορική του δεινότητα και η απροσδόκητη μαχητικότητά του προκάλεσε τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, με αποτέλεσμα η φήμη του να εξαπλωθεί σε Ανατολή και Δύση. Ο Αθανάσιος έγινε το σύμβολο για τους ορθοδόξους στον αγώνα τους κατά κακοδοξιών του Αρείου και σύμφωνα με τη διδασκαλία του συντάχθηκαν τα πρώτα επτά άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως» («Πιστεύω…»).
Μετά τρία χρόνια, ο επίσκοπος Αλέξανδρος πέθανε, αφού είχε υποδείξει τον Αλέξανδρο ως διάδοχό του. Κλήρος και λαός τον αναγόρευσαν Πατριάρχη Αλεξανδρείας το 328, σε ηλικία 33 ετών. Ο Αθανάσιος συνεχίζει τον αγώνα του κατά του Αρειανισμού, αλλά υψηλά ιστάμενοι οπαδοί του Αρείου κατορθώνουν να τον εξορίσουν. Το 337, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε από την εξορία του και γύρισε θριαμβευτής στην Αλεξάνδρεια.
Όμως, οι εχθροί του δεν είχαν πει την τελευταία λέξη τους. Κατορθώνουν να τον εξορίσουν και πάλι, αλλά το 346 ξαναγύρισε στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Εξορίστηκε για τρίτη φορά και κατέφυγε στην έρημο, όπου έζησε με κινδύνους και μεγάλες ταλαιπωρίες έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Ιουλιανός τον επανέφερε στην Αλεξάνδρεια, αλλά τον εξόρισε και πάλι, όταν βάφτισε γυναίκες ειδωλολατρών επισήμων. Για πέμπτη φορά εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Ουάλη, αλλά ο ίδιος τον επανέφερε έπειτα από επίμονη απαίτηση του λαού της Αλεξάνδρειας.
Ο Μέγας Αθανάσιος διετέλεσε Πατριάρχης Αλεξανδρείας επί 46 έτη, 16 από τα οποία τα πέρασε στην εξορία, πότε στη Δύση (Ρώμη, Ακηλυία, Νύσσα κλπ) και πότε στην έρημο. Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου του 373, σε ηλικία 78 ετών. Συνέγραψε πολλά έργα, λόγους και επιστολές, για να αντικρούσει τους ειδωλολάτρες και τους αρειανούς. Έγραψε, επίσης, τη βιογραφία του δασκάλου και φίλου του Μεγάλου Αντωνίου. Τμήματα των λειψάνων του βρίσκονται στο ναό του Αγίου Ζαχαρία στη Βενετία και στον Κοπτικό ναό του Αγίου Μάρκου στο Κάιρο.
Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοιούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.
https://www.sansimera.gr/biographies/774
Ο Άγιος Αντώνιος και τα θαύματά του
Σήμερα, σύμφωνα με το εορτολόγιο, έχουν γιορτή οι: Αντώνιος, Αντώνης, Τόνης, Νάκος, Αντώνας, Αντωνάκος, Τόνυ, Αντωνία, Αντωνούλα, Τόνια, Θεοδόσιος, Θεοδόσης, Δόσιος, Δόσης, Τεό (Υπάρχουν και άλλες ημερομηνίες που γιορτάζει αυτό το όνομα)
Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε γύρω στο 250 στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, από γονείς εύπορους και ευλαβείς. Έζησε στα χρόνια ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως ο Διοκλητιανός (284-305), ο Μαξιμιανός (285-305) και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης κι έδειξε ενδιαφέρον για τη λατρευτική ζωή της εκκλησίας. Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ο πρώτος ασκητής του Χριστιανισμού, που θεμελίωσε τον υγιή Μοναχισμό. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των παιδιών του.
Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε ως ασκητής στην έρημο και πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του από τις Λουθηρανικές, τις Αγγλικανικές, τις Καθολικές και τις Ορθόδοξες εκκλησίες, όπου θεωρείται άγιος.
Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα, γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 στο χωριό Κομά της Κάτω Αιγύπτου, κοντά στην Ηρακλεόπολη την Μεγάλη, από πλούσιους αλλά ευσεβείς χριστιανούς γονείς.
Από την παιδική του ηλικία τον διακατείχαν η αυτάρκεια η ολιγάρκεια και η εσωστρέφεια ένεκα των οποίων και δεν θέλησε να μάθει γράμματα ούτε να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά προκειμένου «να μην αισθάνεται σύγχυση και ανάγκη φροντίδας», ακολουθούσε όμως τους γονείς του συστηματικά σε εκκλησιασμούς όπου και έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα ιερά αναγνώσματα.
Όταν σε ηλικία 18 ή 20 ετών έχασε τους γονείς του απέμεινε με την μικρότερη αδερφή του, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη φροντίδα του σπιτιού τους. Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του ο Αντώνιος άκουσε στην εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή της πρόσκλησης του πλουσίου νέου, στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε: «πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ευαγγέλιο του Ματθαίου ιθ΄ 21).
Συγκινημένος από την ευαγγελική αυτή περικοπή, διένειμε την περιουσία 300 εύφορων κτημάτων του στους φτωχούς. Επίσης, εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ’ έναν παρθενώνα ανατροφής (δεδομένου ότι μοναστήρια δεν υπήρχαν ακόμα), ενώ ο ίδιος αφού χάρισε προηγουμένως και το σπίτι του, αποσύρθηκε σ’ ένα κελί που έκτισε ο ίδιος σε απομονωμένο μέρος πλησίον του χωριού του, μιμούμενος κάποιον γέροντα ασκητή που έτυχε να γνωρίσει και να θαυμάζει για την αρετή του.
Ο ίδιος αποσύρθηκε στην έρημο όπου έζησε ασκητικά, παραμένοντας έτσι μακριά από υλικούς πειρασμούς και διαφόρων κοινωνικών συμπεριφορών. Ασκούμενος έτσι στην αγρυπνία και την προσευχή και εξ ανάγκης στη νηστεία, τρώγοντας μία φορά την ημέρα περί τη δύση του Ηλίου, ή κάθε δύο μέρες ή και τέσσερις, μόνο άρτο και αλάτι και νερό.
Μάχη κατά της ειδωλολατρίας και θαύματα.
Το 311, στους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών που οργανώθηκαν την εποχή του Μαξιμιανού εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έδωσε τη σκληρή μάχη του πιστού κατά της ειδωλολατρίας και της απάτης.
Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε για μια ακόμη φορά, στην Αλεξάνδρεια, για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου. Είχε αλληλογραφία με το Μεγάλο Κωνσταντίνο και τους γιους του οι οποίοι τον σέβονταν βαθύτατα και ζητούσαν τις συμβουλές του. Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν.
Ο Μέγας Αντώνιος πέθανε το 356 μ.Χ. Πρόβλεψε με θαυμαστή ακρίβεια το θάνατό του, ο οποίος συνέβη σε ηλικία «εγγύς ετών πέντε και εκατόν». Η μνήμη του γιορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου. Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφής του. Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.
Πηγή ekklisiaonline.gr
Η άγνωστη αρχαία Ελληνική πόλη με το βασιλιά που δεν έπρεπε να τον δει ο Ήλιος
Πόσο στενάχωρο είναι αυτό το σημείο των καιρών μας! Στις άγιες μέρες των Χριστουγέννων και στο κατώφλι του νέου χρόνου, αντί να καμαρώνουμε για μια νεολαία με όνειρα για ζωή, έχουμε χιλιάδες ανήλικους να τρεκλίζουν από το αλκοόλ στα κέντρα διασκέδασης.
Μάστιγα γίνεται η χρήση αλκοόλ από ανήλικους, που έρχεται σε συνάφεια με την εκτίναξη της χρήσης ψυχοφαρμάκων και την καταφυγή σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους.
Παιδιά με τσακισμένο ηθικό που υποδέχτηκαν το νέο έτος με μια άρνηση της πραγματικότητας, με μια αποδοκιμασία του κόσμου που τους ετοιμάσαμε, με μια κραυγή βοήθειας για τα αδιέξοδα που τους φέραμε, με μια ανάγκη απόδρασης από την πνευματική φυλακή που τα καταδικάσαμε.
Ατελείωτα τα περιστατικά μέθης ανηλίκων στις γιορτές που περάσανε. Παιδιά 13 – 14 χρονών δηλητηριάζονται με τα ποτά και φτάνουν ακόμα και να διασωληνωθούν σε ημικωματώδη κατάσταση με τη ζωή τους να κινδυνεύει. Ο βωμός της ασφάλτου θερίζει δεκάδες ζωές μεθυσμένων παιδιών που πατούν γκάζι ολοταχώς για τον τάφο. Πιο εύκολα βρίσκουν οι Αρχές τους ανεύθυνους γονείς για να τους συλλάβουν, παρά εκείνα τα ταλαίπωρα παιδιά που ενδόμυχα παρακαλούν για λίγη σημασία και δεν την βρίσκουν.
Δεν αποτελεί έκπληξη αυτό που συμβαίνει, αλλά νομοτελειακό πλήρωμα των εγκλημάτων μας. Το κράτος φόρτωσε στους ώμους των παιδιών όλα τα βάρη του διεστραμμένου μας κόσμου, και τώρα απορεί δήθεν γιατί «κλατάρουν».
Από το δημοτικό το παιδί εκπαιδεύεται να «δείχνεται», πρέπει να «αρέσει», πρέπει να κάνει τη «διαφορά», πρέπει να εξερευνήσει νοσηρούς «προσανατολισμούς», πρέπει να επιδιώκει σε βαθμό υστερίας τα υλικά «θέλω» του, πρέπει να μετράει το μπόι του σε «likes» και «views», πρέπει να ανακαλύπτει λόγους για να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους και ποτέ να ενώνεται. Πρέπει να μάθει στο πρόχειρο, το γρήγορο, το έτοιμο, το ακούραστο, το εφήμερο, το ρηχό, το απροβλημάτιστο, το απατηλό.
Το παιδί τρέχει ασταμάτητα πίσω από τον πλασματικό κόσμο του διαδικτύου και ποτέ δεν τον φτάνει. Πασχίζει να ικανοποιήσει τα φευγαλέα βλέμματα του κόσμου και δεν βρίσκει γαλήνη στο ένα και μοναδικό βλέμμα που ακτινοβολά αιωνιότητα, το βλέμμα του Θεού. Και χωρίς Θεό, τίποτα δεν ευαρεστεί την ψυχούλα του. Τίποτα δεν γεμίζει τα ψυχικά κενά, που γίνονται όλο και μεγαλύτερα, όλο και πιο επίπονα.
Και αφού βάλθηκαν οι άρχοντες να πονηρέψουν πρόωρα τα παιδιά με τις ενήλικες ακαθαρσίες, εμφανίζουν τώρα και την ίδια αλλεργία για τη ζωή που έχουν οι «μεγάλοι». Και την καταπολεμούν με τους ίδιους αδιέξοδους εθισμούς. Καταφεύγοντας σε αλκοόλ, σε ουσίες, σε βία και σε οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό που τους προσφέρει ψεύτικη δύναμη και διαφυγή από την κενή πραγματικότητα.
Θα πει κανείς, είναι πρωτόγνωρο τα παιδιά να κάνουν εφηβική «επανάσταση» με το αλκοόλ; Όχι, αλλά ποτέ ξανά δεν την έκαναν σε τόσο αποξενωμένη και εχθρική κοινωνία. Ποτέ ξανά δεν ήταν τόσο πολλές οι αδιάφορες οικογένειες, ποτέ ξανά το κράτος δεν είχε τόσο ενεργό ρόλο υπονομευτή, ποτέ ξανά οι πειρασμοί δεν ήταν τόσο ισχυροί, τόσο άμεσοι και τόσο προσβάσιμοι, ποτέ ξανά δεν κυριαρχούσαν τόσο φαύλα πρότυπα. Και ποτέ ξανά δεν είχε φορέσει το κακό τη μάσκα του καλού, όσο στην εποχή μας.
Διαλυμένες οικογένειες, αμεριμνησία και απάθεια από γονιούς, κατεδαφισμένο βιοτικό επίπεδο, ακρίβεια, πενιχροί μισθοί, πολλές ώρες εργασίας, κοινωνική απομόνωση και έλλειψη πίστης στον Θεό, όλα αυτά συνθέτουν ένα τοξικό περιβάλλον για πολλά παιδιά που στρέφονται στην «παρηγοριά» του οινοπνεύματος και κάθε κατάχρησης που θα τους πλανέψει για λίγο, μακριά από το βάσανο που βιώνουν.
Η κυβέρνηση – γράφουν – θα αυστηροποιήσει το νομοθετικό πλαίσιο απαγόρευσης του αλκοόλ σε ανήλικους και καπνίσματος σε δημόσιους χώρους; Και τι θα πετύχουν με αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά η κατανάλωση αλκοόλ και οι άλλες καταχρήσεις, θα γίνονται στα κρυφά και στα αθέατα (αν υποθέσουμε ότι θα εφαρμοστεί αυστηρά ο νόμος). Είναι σαν να προσπαθείς να θεραπεύσεις έναν καρκίνο με ένα απλό σιροπάκι για να μην ακούγεται ο βήχας του άρρωστου πνεύμονα. Καμία βούληση για να καταπολεμηθεί ο εκφυλισμός της νεολαίας στη ρίζα του.
Έχουμε φτάσει να θεωρείται γενναία μεταρρύθμιση το να γίνουν τα αυτονόητα, δηλαδή να απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ και προϊόντων νικοτίνης σε ανήλικους. Ούτως ή άλλως ήταν απαγορευμένα αυτά. Το θέμα είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Μια ετοιμοθάνατη κοινωνία γεμίζει νόμους απαγόρευσης που ούτε αναστρέφουν το μοιραίο, αλλά ούτε καν εφαρμόζονται. Και όταν εφαρμόζονται στο ακέραιο, είναι για να εξυπηρετηθούν άλλα βρώμικα συμφέροντα, όπως είδαμε και στον καιρό της πανδημίας.
Τελικά φαίνεται ότι μετατρεπόμαστε σε έναν λαό μεθυσμένο, που πνίγει την εθνική του κατάθλιψη σε ψυχοτρόπες ουσίες, αφού δεν βρίσκει την ουσία της ψυχής…
Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τον ηγέτη
* Tαιριάζει στην αριστερίστικη παράδοση, και στην Aριστερά, να καταδικάζουν την ιδέα του ηγέτη αλλά μόνον στα λόγια και μάλιστα να την παρουσιάζουν ως ιδέα της Δεξιάς. Tι υποκρισία… H δική μου άποψη είναι η εξής: Ορισμένα άτομα διαθέτουν κάποιες φορές, κάποτε μάλιστα σε μακρά διάρκεια, την ικανότητα να εκφράζουν πολύ καλύτερα από τους άλλους αυτό που όλοι αισθάνονται· ορισμένα άτομα έχουν την ικανότητα να επινοούν πράγματα, στα οποία οι άλλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Aυτά τα άτομα θεωρώ ότι είναι ηγέτες.
* Όσο θα παραμένουμε στην απάθεια, την ιδιώτευση, τον ψευδο-ατομικισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να αναδυθεί ένα κίνημα που θα είναι δημιουργός συλλογικότητας. Kαι, πολύ περισσότερο, δεν μπαίνει θέμα ατόμων που ο ρόλος τους θα ήταν να θέτουν τα ερωτήματα που δεν θέτουν οι άλλοι. Eίναι κοινοτοπία, αλλά δείχνει, όπως οι περισσότερες κοινοτοπίες, μια βαθιά αλήθεια: Οι κοινωνίες έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.
* Νομίζω ότι ένα από τα βασικά καρκινώματα, μπορώ να πω, του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος, τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον, είναι η ιδέα ότι έπρεπε να υπάρχουν οι ηγέτες. Eγώ πιστεύω ότι ο λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά μόνος του. Hγέτες με μια έννοια βέβαια πάντα θα υπάρχουν, κάποιος άνθρωπος θα έχει ίσως περισσότερα να πει ή περισσότερες ιδέες από τους άλλους, το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ηγέτες να αναγράφονται από τη βάση τους, να είναι ανακλητοί, να μην ειδωλοποιούνται, να μη θεοποιούνται. Tο αν στην ερχόμενη περίοδο θα υπάρξουν ηγέτες, δυναμικά άτομα που θα πάρουν πρωτοβουλίες, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Aυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αν δεν υπάρξει μια πραγματική κίνηση του λαού, ούτε θα αναδειχθούν άνθρωποι εξαιρετικοί, ούτε κι αν υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί θα μπορέσουν να κάνουν τίποτε άλλο περισσότερο παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Χριστούγεννα (διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)
.
«Ἐφημερίς» ἀρ.φυλ. 359, 25 Δεκεμβρίου 1887
Ἐὰν τὸ Πάσχα εἶναι ἡ λαμπρότατη τοῦ Χριστιανισμοῦ ἑορτή, τὰ Χριστούγεννα βεβαίως εἶναι ἡ γλυκύτατη καὶ συγκινητικωτάτη, καὶ διὰ τοῦτο ἀνέκαθεν ἐθεωρήθη ὡς οἰκογενειακὴ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτή.
Ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ δὲ τὰ κατ’ αὐτὴν ἀνεπτύχθησαν καὶ διετυπώθησαν ὄντως, ὥστε προσέλαβεν ἰδιόρρυθμον τίνα τύπον, καὶ ἤθη, ἔθιμα καὶ παραδόσεις ἰδιαίτεραι πρὸς αὐτὴν συνεκροτήθησαν καὶ ἐπ’ αὐτῆς ἀντεπέδρασαν.
Ὁλόκληρον φιλολογίαν ἀποτελούσι τὰ λεγόμενα Contes de Noel, τὰ Χριστουγεννιάτικα δήλ. παραμύθια, ὧν τίνα ἐξόχων συγγραφέων ἔργα εἶναι ὡραιότατα, βιβλιοθήκην δὲ ὁλόκληρον δύνανται νὰ γεμίσωσι τὰ κατ’ ἔτος ἐκδιδόμενα Christmas Numbers, τὰ ἔκτακτα δήλ. φυλλάδια τῶν εἰκονογραφημένων περιοδικῶν τὰ δημοσιευόμενα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων, μετὰ καλῶν εἰκόνων καὶ ποικιλωτάτης τερπνῆς ὓλης.
Οὐδὲν δὲ ἄπορον ἂν ἐν τῇ Δύσει ἰδίως ἀνεπτύχθη ἡ ἑορτὴ αὔτη, διότι ἐκ τῆς Δύσεως ἔχει ἂν ὄχι τὴν ἀρχήν, τουλάχιστον τὴν τάξιν καὶ τὴν σύστασιν.
Γνωστὸν ὅτι πρῶτος ὁ θεῖος Χρυσόστομος, «ἐλθόντων τινῶν ἀπὸ τῆς Δύσεως καὶ ἀπαγγειλάντων», ἐκανόνισε τὴν ἑορτὴν ταύτην ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὄτε, κατ’ αὐτὸν τὸν μήνα Δεκέμβριον τῇ ιε’, ἐχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περὶ τὰ τέλη τοῦ δ’ αἰῶνος.
Διότι, φαίνεται, ἕως τότε ἐπεκράτει σύγχυσις, καὶ ἐωρτάζετο μὲν κατὰ τόπους ἡ Χριστοῦ Γέννησις, ἀλλ’ ἐτέλουν τὴν ἑορτὴν ἄλλοι ἄλλοτε καὶ δὲν συνεφώνουν περὶ τῆς ἡμέρας. Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία εἶχεν ὁρίσει ἀπ’ ἀρχῆς τὴν κε’ τοῦ Δεκεμβρίου καὶ τὴν ἡμέραν ταύτην ἔταξεν ἐν τῇ Ἀνατολῇ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.
Οὒχ ἧττον ὅμως ἡ Χριστοῦ Γέννησις ἐτιμάτο ἔκπαλαι ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, οἱ μέγιστοι δὲ τῶν Πατέρων, οἵτινες ἔζησαν κατὰ τὴν Δ’ ἑκατονταετηρίδα, τὸν χρυσοῦν ἐκεῖνον αἰώνα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ὧν πολλοὶ εἶναι κατὰ τί ἀρχαιότεροί του Χρυσορρήμονος διδασκάλου, συνέθεσαν πανηγυρικοὺς καὶ ἐγκωμιαστικοὺς λόγους πρὸς τιμὴν τῆς ἡμέρας.
Τὸ δημοτικώτατον ἐκεῖνο ᾄσμα, τὸ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε», εἶναι κατὰ λέξιν ἠρανισμένον ἐκ τοῦ πανηγυρικοῦ του ἱεροῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, τοῦ καὶ Θεολόγου ἐπικαλουμένου.
Ἐκ πανηγυρικοῦ λόγου ἐλήφθη ἐπίσης καὶ τὸ ἐξαποστειλάριον τῆς ἑορτῆς. «Ἐπεσκέψατο ἠμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἠμῶν, ἀνατολὴ ἀνατολῶν…» Ἡ τελευταία αὐτὴ φράσις, ἔχει τὸ προνόμιον, ὡς ἤκουσα, νὰ ἐμπνέη μέγαν ἐνθουσιασμὸν εἰς τοὺς ἀτυχήσαντας μὲν περὶ τὴν γλώσσαν, Ἕλληνας δὲ τὴν καρδίαν καὶ τὸ φρόνημα ἀδελφοὺς ἠμῶν τῆς Καισαρείας καὶ Καππαδοκίας, εὐλόγως καυχωμένους καὶ λέγοντας ὅτι «ἐξ Ἀνατολῆς τὸ φῶς».
Ἐπειδὴ δὲ περὶ πανηγύρεων καὶ ἐγκωμίων ὁ λόγος, δὲν δύναμαι νὰ λησμονήσω τοὺς προσφιλεῖς μοὶ ἀσματογράφους, καὶ νὰ μὴ ἀποτείνω τὸν φόρον τοῦ θαυμασμοῦ μου εἰς πάντας μὲν τοὺς ποιητᾶς τῶν διαφόρων τῆς ἑορτῆς ὕμνων, ἀλλ’ ἰδίως εἰς τοὺς συνθέτας τῶν δυὸ αὐτῆς Κανόνων, τὸν ἱερόν, λέγω, Κοσμᾶν, ποιητὴν τοῦ ἀ’ Κανόνος, οὗ ἡ ἀρχὴ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε…», καὶ τὸν πολὺν Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνόν, ποιητὴν τοῦ β’ Κανόνος, οὗ ἡ ἀρχὴ «Ἔσωσε λαόν…». Ὁ β’ οὗτος Κανών, συγκείμενος ὅλος ἐκ δωδεκασυλλάβων ἰαμβικῶν στίχων (καθότι τὸ μέλος δὲν ἐπιτρέπει τρίβραχυν οὐδ’ ἀνάπαιστον ἐν οὐδεμίᾳ τῶν διποδιῶν χώρα), ἔχει ὡς ἀκροστιχίδα τὸ ἤρωοελεγειον τοῦτο ἐπίγραμμα:
Ἐνείπης μελέεσσιν ἐφύμνια ταῦτα λιγαίνει
Υἵα Θεοῦ, μερόπων εἵνεκα τικτόμενον
Ἐν χθονί, καὶ λύοντα πολύστονα πήματα κόσμου
Ἀλλ’ ἀνά, ῥητήρας ῥύεο τῶνδε πόνων.
Ἕν μόνον ᾆσμα θὰ παραθέσω ἐκ τοῦ ἰαμβικοὺ τούτου Κανόνος ὡς δεῖγμα τοῦ ὅλου:
Λύμην φυγοῦσα τοῦ θεούσθαι τῇ πλάνῃ,
Ἄλητον ὑμνεῖ τὸν κενούμενον Λόγον
Νεανικῶς ἅπασα σὺν τρόμῳ κτίσις,
Ἄδοξον εὖχος δειματουμένη φέρειν,
Ῥευστὴ γεγώσα, κἀν σοφὼς ἐκαρτὲρει.
Καὶ ἐκ τοῦ πρώτου Κανόνος παραθέτω ἐπίσης τρία κατὰ σειρὰν τροπάρια της η’ ᾠδῆς. Καὶ τὰ τρία ἀναφέρονται εἰς τὴν προσκύνησιν τῶν Μάγων, ἀλλ’ ἐν μὲν τῷ α’ καὶ γ’ εὐφυῶς ἀντιπαραβάλλεται αὔτη πρὸς τὴν αἰχμαλωσίαν Βαβυλῶνος, ἐν δὲ τῷ β’ γίνεται εὔγλωττος ὑπαινιγμὸς εἰς τὸν ψαλμὸν «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν…». Τὰ τρία τροπάρια ἔχουσιν ὡς ἑξῆς :
Ἕλκει Βαβυλῶνος ἡ θυγάτηρ παῖδας δορικτήτους Δαυΐδ, ἐκ Σιὼν ἐν αὐτῇ, δωροφόρους πέμπει δὲ μάγους παῖδας, τήν του Δαυΐδ θεοδόχον θυγατέρα λιτανεύσοντας, διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν, εὐλογεῖται ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.
Ὄργανα παρέκλινε τὸ πένθος ᾠδῆς, οὐ γὰρ ᾖδον ἐν νόθοις οἱ παῖδες Σιών. Βαβυλῶνος, λύει δὲ πλάνην πᾶσαν καὶ μουσικῶν ἁρμονίαν, Βηθλεὲμ ἐξανατείλας Χριστός, δι’ ὃ ἀνυμνοῦντες, κτλ.
Σκύλα Βαβυλὼν τῆς βασιλίδος Σιὼν καὶ δορίκτητον ὄλβον ἐδέξατο, θησαυροὺς Χριστὸς ἐκ Σιὼν δὲ ταύτης καὶ βασιλεῖς, σὺν ἀστέρι ὁδηγῷ ἀστροπολούντας ἕλκει, κτλ.κτλ.
Καὶ κατὰ τὴν ἔννοιαν καὶ κατὰ τὴν γλώσσαν τὰ ἀνωτέρω παρατεθέντα ἀποσπάσματα, ἀδιστάκτως φρονῶ, ὅτι εἶναι ἐκ τῶν ὡραιοτέρων λεκτικῶν καλλιτεχνημάτων πάσης ἐποχῆς, καὶ τὸ λέγω χάριν ἐκείνων ἐκ τῶν ἡμετέρων, ὅσοι ἐκ προκαταλήψεως νομίζουσιν ὅτι δὲν ἐγράφοντο Ἑλληνικά, κατὰ τὸν Ζ’ καὶ Η’ αἰώνα, ὑποθέτοντες καλοκαγάθως, ὅτι τὰ παρ’ ἠμῶν τῶν σημερινῶν γραφόμενα εἶναι Ἑλληνικά, καὶ ὅτι θ’ ἀναγνωσθώσι ποτὲ ὡς Ἑλληνικὰ ὑπὸ τῶν ἐπιγιγνομένων.
ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ
Πηγή: Βικιθήκη
Εικόνα «Η Γέννηση», έργο του N.C. Wyeth από το Pinterest
«Πέπαυται πλάνη. Αστεροσκόποι, δώρα
κομίσατε Χριστώ» ταπεινωμένοι
στου Σύμπαντος το Βασιλιά και τώρα
όπως και τότε οι Μάγοι θαμπωμένοι.
Μύριες φορές μυστήριο πάλι η γνώρα
των άλλων κόσμων του Ουρανού θα μένει,
αν της τρανής στιγμής δεν έλθει η ώρα,
τον Κτίστη εμείς να ιδούμε φως λουσμένοι.
«Εν φάτνη αλόγων» βρέφος να κοιμάται
στο γλυκοθώρημα της Παναγίας
«ρυόμενον ημάς της αλογίας».
Σ΄ άκουσμα ουράνιο θείας ευλογίας
στην Κτίση ολόκληρη που ηχολογάται:
«Ειρήνη επί της γης, Χριστός γεννάται».
Θ. Κωνσταντίνου
Ας γίνει φάτνη η καρδιά αυτό το βράδυ
κι ας αντικρύσουνε τα μάτια μας το Φως!
Ω! της Αγάπης Του να νιώσουμε το χάδι,
το Θείο βράδυ, που γεννιέται ο Χριστός.
Ας ριζωθεί βαθειά στο είναι μας η Πίστις
και στη σπηλιά της Βηθλεέμ ας τρέξει ο νους,
να ξανακούσουμε το «Δόξα εν υψίστοις!»
που τ΄ αγγελούδια τραγουδούν στους ουρανούς.
Βοσκοί ας γίνουμε σιμά Του να βρεθούμε,
το γόνυ απόψε ας λυγίσει ταπεινά,
την Αρετή και την Αλήθεια να ντυθούμε,
και μεις, να ψάλουμε γλυκά, το «Ωσαννά!».
Κάποιο αστέρι από ψηλά να μας φωτάει
θάχουμε σύντροφο στο δρόμο μας πιστό,
κι όπως τους μάγους με τα δώρα, θα μας πάει
εκεί στο σπήλαιο να βρούμε το Χριστό!
O Π υ ρ σ ό ς
Χριστούγεννα! Περίχαρα ἡ καμπάνα
κράζει, κι ἡ μάνα στό παιδί
καί τό παιδί Χριστούγεννα! στή μάνα
κι ὁ κόσμος ὅλος τραγουδεῖ
Κι ἡ νύχτα λάμπει ἀπό τό μάγο ἀστέρι
ὅπου τούς μάγους ὁδηγεῖ
τό ἐπουράνιο μυστικό τό ξέρει
καί χαίρονται οὐρανός καί γῆ
Ἀλλ’ ἕνα βογγητό βγαίνει ἀπ’ τή θύρα
φτωχοῦ σπιτιοῦ … Μέσ’ στήν καρδιά
μέ τρώει … ὁ βόγγος ἔρχεται ἀπ’ τή χήρα
τή χἠρα μέ τά ὀχτώ παιδιά
Ἔτσι γυνμή,παντέρημη, κι ἐκείνη
πεινοῦν καί τρέμουν τά φτωχά.
Δέ νιώθ’ ἡ μάνα τή δική της πείνα,
ἡ πείνα τους τήν ξεψυχᾶ.
Ὁ πόνος τήν καρδιά μου σκάφτει, ἡ λύπη
μέ δάκρυα τήν πλημμυρεῖ,
καί πού δέν φτάνουν ὡς τ’ αὐτιά μου οἱ χτύποι
τῶν Χριστουγέννων γιορτεροί.
Ἐξαφνικές λαχτάρες μέ σπαράζουν,
ἄλλη καμπάνα ἐδῶ ἀντηχεῖ
ἄχ! ἄλλοι χτύποι τῆς καρδιᾶς μου κράζουν:
Κλαῖνε καί δέρνονται οἱ φτωχοί!
Ἀρρώστια, γύμνια, ὀρφάνια, πεῖνα, φτώχεια,
ὦ σεῖς, πού σφίγγει ἡ συμφορά,
σέ σιδερένια ἁρπάγια καί σέ βρόχια
μοῦ παίρνετε κάθε χαρά!
Θέλω νά φύγω! πέρα σ’ ἄλλους τόπους,
στή νύχτα τή μοναδική,
μακριά ἀπό τή βοή καί τούς ἀνθρώπους,
γιατ’ εἶν’ οἱ ἄνθρωποι κακοί
Γιατί στήν ὥρα τήν εὐλογημένη
ὅπου γεννιέται ἕνας Θεός,
ποιός ξέρει! καταριέται καί πεθαίνει
γύρω μου ὁλόκληρος λαός
Γιατί ὁ Χριστός νά καίγωνται γυρεύει
γι αὐτόν καρδιές! ὄχι κεριά
καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει
καί γονατίσματα βαριά
Γιατί λατρεύει τό Χριστό, ὅποιος δίνει
γιά τήν πατρίδα τή ζωή,
ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει
καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.
Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει,
καί ἀγνό τό μέτωπο κρατεῖ
κι ἔχει ὁδηγό τήν καλωσύνη μόνη
κι ἔχει Θεό τήν ἀρετή!
Θέλω νά φύγω πέρα σ’ ἄλλους τόπους.
σέ μιά ἄλλη γῆ πονετική …
μακριά ἀπ’ τόν κόσμο αὐτό κι ἀπ’ τούς ἀνθρώπους
γιατ’ εἶναι οἱ ἄνθρωποι κακοί.
Γιατ’ εἶναι ὁ κόσμος ἄπονη ἐρημία,
πού μαρτυρεύουν οἱ φτωχοί,
Γιατί δέν ἔχω δύναμη καμμία
νά κάμω ἕναν εὐτυχῆ.
(ἀπό τό Ἀναγνωστικό τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ τοῦ 1929)
«Η τεράστια πολυπλοκότητα των εμβίων όντων και της ιδίας της ζωής δεν μπορεί να ερμηνευθεί με μηχανιστικό τρόπο, ούτε και έχει εντοπιστεί κάποιος φυσικός μηχανισμός αυτο–οργάνωσης της ύλης πού μπορεί να οδηγήσει σε βιολογικές δομές τέτοιας πολυπλοκότητας, έστω και μέσω εξελικτικών διαδικασιών και σε χρονικές κλίμακες πολλών εκατομμυρίων ετών».
Βασίλειος Τ. Γιούλτσης - Ομότιμος Καθηγητής ΑΠΘ
« Ο Θεολογικός λόγος και ο Λόγος των Φυσικών Επιστημών» (2012)
...Αν η απομυθοποίηση είναι η αποκαθήλωση του έρωτα, τότε ο μύθος του δεν είναι παρά ο σταυρός του μαρτυρίου που κουβαλάει ο κάθε ερωτευμένος...
Κύλα, μουρμούρη Πηνειέ , κάτω απ' τ' αρχαία κάστρα,
που μεσ' τα θεία σου νερά αντιφεγγίζουν τ' αστρα
και σμίγουν στα πλατάνια σου πουλιά και πεταλούδες,
κράτα τα λόγια που άκουσες και τα μυστήρια πού 'δες...
Oταν το κάστρο αφήνανε κόρες γιομάτες νειάτα
και στα νερά σου παίζανε, τα μυστικά τους κράτα..
και ρίξτα στου γιαλού που πάς τα μυρωμένα βάθη,
μαργαριτάρια να γενούν, κανείς να μην τα μάθη....
Τον άρχοντα τριών δει μέμνησθαι.
Πρώτον ότι ανθρώπων άρχει..
Δεύτερον ότι κατά νόμους άρχει..
Τρίτον ότι ουκ αεί άρχει.. !
Αγάθων 450-400 π.Χ.
Αρχαίος τραγικός
Μέμνησο, ότι υποκριτής ει δράματος, οίου αν θέλη ο διδάσκαλoς. Αν βραχύ, βραχέος. Αν μακρόν, μακρού. Αν πτωχόν υποκρίνασθαι σε θέλη, ίνα και τούτον ευφυώς υποκρίνη, αν χωλόν, αν άρχοντα, αν ιδιώτην. Σον γαρ τουτ' έστι το δοθέν, υποκρίνασθαι πρόσωπον καλώς. Εκλέξασθαι δ' αυτό άλλου.
(Επίκτητος, Εγχειρίδιο, κεφ. 17)
[ Να θυμάσαι ότι είσαι ηθοποιός θεατρικού έργου, τη φύση του οποίου θέλησε ο Διδάσκαλος. Αν το θέλησε σύντομο, θα είναι σύντομο. Αν μακρύ, θα είναι μακρύ. Αν σε θέλει να υποδύεσαι τον φτωχό, να τον υποδυθείς με επιδεξιότητα, όπως και τον χωλό, τον άρχοντα, τον απλό πολίτη. Γιατί αυτό είναι το καθήκον σου, να υποδύεσαι καλά το πρόσωπο που σου έχει ανατεθεί. Η επιλογή, όμως, αυτού είναι άλλου δουλειά. ]
"Tο δικαίωμά σας να ομιλείτε, δεν περιλαμβάνει και υποχρέωσή μας, να σας παίρνουμε στα σοβαρά !"
Hubert H. Humphrey
Ευχαριστώ πολύ όσους με διαβάζουν και με στηρίζουν, γνωστούς και αγνώστους στην Ελλάδα και στο Εξωτερικό !
Ευχαριστώ πολύ ! !
Ευχαριστώ πολύ τον κ. Χρήστο Γιαννόπουλο, πολιτικό μηχανικό του Δήμου Λασιώνος Ηλείας, για το πλούσιο φωτογραφικό υλικό που ευγενώς μου παραχώρησε απο το προσωπικό του αρχείο, με την αδειά του να το δημοσιεύσω σε μια κοινή προσπάθεια να προβάλουμε τον τόπο μας .
Χρήστο , σε ευχαριστώ πολύ !
Ι.Β.Ντινόπουλος
(Ισοκράτης 436-338 π.Χ.)
"Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία"
(VII 20). Οι γάρ κατ' εκείνον τον χρόνον την πόλιν διοικούντες κατεστήσαντο πολιτείαν ουκ ονόματι μεν τω κοινοτάτω και πραοτάτω προσαγορευομένην, επι δε των πράξεων ου τοιαύτην τοις εντυγχάνουσι φαινομένην, ουδ' η τούτον τον τρόπον επαίδευσε τους πολίτας ωσθ' ηγείσθαι την μεν ακολασίαν δημοκρατίαν, την δε παρανομίαν ελευθερίαν, την δε παρρησίαν ισονομίαν, την δ' εξουσίαν του ταύτα ποιείν ευδαιμονίαν, αλλά μισούσα και κολάζουσα τους τοιούτους βελτίους και σωφρονεστέρους απαντας τους πολίτας εποίησεν....
(Ευχαριστώ πολύ τις φιλολόγους, κόρη μου Μαρία και φίλη μας Κατερίνα, για το αρχαίο κείμενο που μου στείλανε, πρός αποφυγήν παρεξηγήσεων.....)
"Ευγένεια καλό μεν, αλλά προγόνων αγαθόν. Πλούτος δε τίμιον μεν, τύχης κτήμα. Δόξα δε σεμνόν μεν, αλλ' αβέβαιον. Κάλλος δε περιμάχητον μεν, αλλ' ολιγοχρώνιον. Υγεία δε τίμιον μεν, αλλ' ευμετάστατον. Ισχύς δε ζηλωτό μεν, αλλά νόσω ευάλωτον και γήρα. Παιδεία δε μόνον των εν ημίν εστιν αθάνατον και θείον " (Πλούταρχος ο Χαιρωνεύς, 46-125 μ.Χ.)
...η αντίληψη περί της ευπρεπούς γυναίκας ήταν αυτή που καταγράφει ο Πλούταρχος: «υποτάττουσαι μεν γαρ εαυτάς τοις ανδράσιν επαινούνται, κρατείν δε βουλόμεναι μάλλον των κρατουμένων ασχημονούσι» (Πλουτάρχου, Γαμικά παραγγέλματα, 33 (142e), δηλαδή «Αν υποτάσσονται στους άντρες, επαινούνται, αν θέλουν να έχουν την εξουσία, είναι πιο αξιολύπητες απ' αυτούς που εξουσιάζουν»...
Θα μνημονεύσω σύντομα, το ονομα, την πατρίδα και απο ενα γνωμικό των Επτά Σοφών:
Ο μέν Κλεόβουλος ο Ρόδιος ειπεν οτι κάθε τι που γίνεται με μέτρο ειναι το καλύτερο .(Μέτρον άριστον)
Ο Χείλων δε εις την κοίλην Λακεδαίμονα, το Γνώθι σαυτόν.(Γνώθι σεαυτόν)
Ο Περίανδρος που εδόξασε την Κόρινθο, οτι πρέπει να συγκρατείς το θυμό σου.(Χόλου κρατέειν)
Ο Πιτακός που καταγόταν απο τη Μυτιλήνη, να μην εισαι σε τίποτα υπερβολικός.(Ουδέν άγαν)
Ο Σόλων απο την ιερή Αθήνα, οτι πρέπει πάντοτε να βλέπεις που θα ειναι το τέλος της ζωής σου.(Τέρμα δ' οράν βιότοιο)
Οι περισσότεροι ανθρωποι ειναι κακοί, ειπε ο Βίας ο Πριηνεύς.(Τους πλέονας κακίους)
και Να αποφεύφεις την εγγύηση, ο Θαλής ο Μιλήσιος.(Εγγύην φεύγειν
Κατά τον Πύρρωνα τον Ηλείο, τίποτε δεν μπορεί να είναι καθαυτό (από μόνο του) ηθικά καλό ή κακό, ωραίο ή αισχρό, δίκαιο ή άδικο (καθώς η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται από τη συμβατικότητα, «νόμω και έθει» , δηλαδή από την καθιερωμένη συνήθεια και το έθιμο).
Βασικό αξίωμα των Σκεπτικών είναι η λεγόμενη «Αρρεψία» (αμφιβολία), ενώ ως το μόνο πραγματικό αγαθόν αναγνωρίζεται η Αρετή.
Δεν μπορούμε να διακρίνουμε, μετρήσουμε και κρίνουμε τα πράγματα, που χαρακτηρίζονται «αδιάφορα, αστάθμητα και ανεπίκριτα». Ούτε τα δεδομένα των αισθήσεων, ούτε οι κρίσεις μας μπορεί να είναι αληθείς ή ψευδείς.
Η πρώτη γραπτή χρονική αναφορά για την πραγματοποίηση των Ολυμπιακών Αγώνων στη Ολυμπία με την ευθύνη του Κράτους της Ιλιδος.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες που ετελούντο στην Ολυμπία πρός τιμήν του Διός, πατέρα των Θεών, αρχισαν, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, πολύ πρίν απο τον 8ο αιώνα π.Χ., και ιδρυτής τους στη Μυθολογία αναφέρεται ο Ηρακλής. Αλλά η πρώτη γραπτή καταχώριση Ολυμπιακών Αγώνων εγινε για τους Αγώνες του ετους 776 π.Χ.
Η καταγραφή εγινε απο τον Σοφιστή Ιππία τον Ηλείο, ο οποίος πρώτος συνέταξε κατάλογο των νικητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Εκεί καταγράφεται ως πρώτος Ολυμπιονίκης ο Ηλείος δρομέας Κόροιβος
"Αγχίνοες λόγοι εις το στόμα ενός μωρού ως και χρυσά νομίσματα εις τας χείρας του πτωχού, αείποτε γεννώσιν υποψίαν οτι προέρχονται εκ κλοπής.."
Όρκος είναι:
"Επίσημος ενίσχυσις δηλώσεως τινός, δι΄επικλήσεως του Θείου ως μάρτυρος της αληθείας.."(Και έχει δύο μέρη: Το βεβαιωτικό και το υποσχετικό)
Γαρδίκας.
Δηλαδή όποιος δεν ορκίζεται, στα δικαστήρια π.χ., δεν λέει κάτι επίσημο, άρα μειώνει το "χώρο", δεν λέει κάτι ισχυρό που μπορεί να κρίνει την έκβαση της δίκης, αφού δεν επικαλείται το Θείο για αυτά που λέει και άρα η όποια δήλωση-μαρτυρία του δεν έχει σχέση με την απόδοση δικαίου που θεωρείται Θεϊκό στοιχείο....
Να τον πιστέψουμε ; Τί λέτε;
(Ι.Β.Ν.)
Ηρωας του ΄21, οχι μόνον ορκίζεται, γονατίζει κιόλας...η στιγμή ειναι ακρως ιερή ( Σήμερα...τα εχουμε ξεπαράσει αυτά...καλέ που βρισκόμαστε !....)
Ο ΠΟΙΗΤΗΣ :
Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη, κ' εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής; Μάταιοι είν' οι λόγοι μου• της λύρας μου οι ήχοι αυτοί οι μουσικότεροι δεν είναι αληθείς. Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω, όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' η αρετή. Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ' όπου ατενίσω, κ' επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί. Η γη 'ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε και δολία. Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου είν' εικών. Έρωτα ψάλλω και χαράν. Αθλία παρωδία, αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών!
Η ΜΟΥΣΑ :
Δεν είσαι ψεύτης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί μόναι γνωρίζουν τ' αληθές, και εις αυτόν τον βίον οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί. Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων είσαι - χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή. Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι. Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές. Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι• θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές! Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει. Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε ρόδων, και ίων, κ' ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.
" Ζώον πολιτικόν" κατ' εκφρασιν Αριστοτελικήν, ("διότι δε πολιτικόν ο ανθρωπος ζώον...." Πολιτικά Α 1253α,8) .
...Ο άριστος κατά την ενότητα πνεύμα-μορφή υπήρξε ο φυσικός φύλαξ των "πολιτικών ανθρώπων" και ο φραγμός (έρκος) εναντίον εκείνων που στρέφονται κατά των θεσμών και της τάξεως, εναντίον εκείνων που ανευ αιδούς κλονίζουν το μέτρο και την εξ αυτού απορρέουσα αρμονία.....
"Ο κόσμος ειναι ενα ανεξιχνίαστο μυστήριο του οποίου η βαθειά λογική και η ομορφιά εκδηλώνεται στη δική μας λογική σε απλοϊκές μορφές. Αυτή δε η γνώση και το βίωμα συνιστούν αληθινή θρησκευτικότητα."
Οι απόψεις αυτές περί του κόσμου ως "το ανεξιχνίαστο μυστήριο" και περί της "υπερόχου Λογικής του Σύμπαντος", προ της οποίας η ανθρώπινη Λογική ειναι ενα εντελώς μηδαμινό αποσκίασμα, εχουν ιδιαίτερη σημασία, διότι δεν εκφέρονται απο εναν θεολόγο, αλλά απο τον A.Einstein, τον κορυφαίο Φυσικό ολων των εποχών....
...Ο εγκέφαλος ειναι χωρικώς οργανωμένος, ενα κομμάτι της υλης δηλαδή που υπόκειται σε χωρο-χρονικούς περιορισμούς. Το πνεύμα ειναι "αχώρητο'', χωρίς περιορισμούς...
Πως μπορεί λοιπόν να παράγει ο εγκέφαλος κάτι που τόσο ριζικώς διαφέρει απ' αυτόν;
Με ενα λογο: Πως μπορεί να παράγεται το μη υποκείμενο σε χώρο εκ του υποκειμένου σε χώρο;
Αρα ο εγκέφαλος μπορεί να θεωρηθεί ως η εδρα του πνεύματος, αλλά σε καμμιά περίπτωση ως η ...αιτία του.....
Colin McGinn Βρετανός φιλόσοφος
απο το εργο του "Philosophy of mind".
“ Ρίζα ολων των κακών εχει ονομαστεί η φιλαργυρία, αλλά ειναι φανερό οτι η φιλαργυρία αποτελείται απο κενοδοξία και ηδονή...
Μάρκος ο Ασκητής
Πρωταγόρας ο Αβδηρίτης 480-411 π.Χ.
Η αλήθεια δεν ειναι καθολική αλλά προσωπική. Υπάρχουν τόσες αλήθειες οσοι εναι και οι ανθρωποι που τις πιστεύουν. Οι αισθητικές εμπειρίες και οι πεποιθήσεις ειναι αληθινές εφόσον ο ανθρωπος νομίζει η πιστεύει οτι ειναι αληθινές. Κάθε ανθρωπος ειναι απο μόνος του κριτήριο της αλήθειας. "Ο ανθρωπος ειναι το μέτρο για ολα τα πράγματα, για οσα ειναι για το πως ειναι, και για οσα δεν ειναι, για το πως δεν ειναι".
Δεν υπάρχει αντικειμενική αλήθεια εξίσου εγκυρη για ολους. Κριτήριο "αληθείας" ειναι η υποκειμενική αντίληψη και εμπειρία. Η γνώμη κανενός ανθρώπου δεν ειναι περισσότερο εγκυρη απο τη γνώμη κάποιου αλλου...
α/ Ο νους του ανθρώπου φαινόμενα μονάχα μπορεί να συλλάβει, ποτέ την ουσία
β/ κι οχι ολα τα φαινόμενα, παρά μονάχα τα φαινόμενα της ύλης
γ/κι ακόμα στενότερα: οχι κάν τα φαινόμενα τούτα της ύλης, παρά μονάχα τους μεταξύ τους συνειρμούς
δ/ κι οι συνειρμοί τούτοι δεν είναι πραγματικοί, ανεξάρτητοι απο τον άνθρωπο, είναι κι αυτοί γεννήματα του ανθρώπου.
ε/ και δεν είναι οι μόνοι δυνατοί ανθρώπινοι, παρά μονάχα οι πιό βολικοί για τις πραχτικές και νοητικές του ανάγκες.
Ν.Καζαντζάκης
Ασκητική
"Διάγομεν εποχήν καθ' ην οι ερωτες και οι πόλεμοι διεξάγονται εντιμώτερον και ιπποτικώτερον παρά τοις πετεινοίς ή παρά τοις ανθρώποις.."
Πολ. Δημητρακόπουλος- Χρυσή Διαθήκη
"...Φοβού...τα τελειότερα των θηρίων και τους ατελεστέρους των ανθρώπων. Τα μέν πρώτα καθιστά επικίνδυνα η τελειότης των, τους δε δευτέρους η ατέλειά των..."
Πολ. Δημητρακόπουλος
Ο εγκαταλελειμμένος ηρωας Φιλoκτήτης στη νήσο Λήμνο, όταν μετά 10 χρόνια βλέπει να πλησιάζει καράβι, ρωτάει :
-Ξένοι από πού είστε; μοιάζετε με Έλληνες.. "σχήμα Ελλάδος στολής υπάρχει, φωνής δ' ακούσαι βούλομαι..."....Και όταν του απήντησαν οτι είμαστε Έλληνες, δεν χαίρεται για τη σωτηρία του, αλλά γιατί μετά απο τόσα χρόνια ακούει πάλι Ελληνικά, αναφωνώντας το περίφημο: "Ω φίλτατον φώνημα !...."
- Ας πάρουμε δυο φωτόνια τα οποία στο παρελθόν είχαν επιδράσει στενά μεταξύ τους. Ας θεωρήσουμε ότι μετά από την επίδραση αυτή απομακρύνθηκαν τόσο πολύ ώστε να βρίσκονται στα δυο άκρα του σύμπαντος. Αυτό που γνωρίζουμε σήμερα είναι ότι αφού κάποτε είχαν επιδράσει μεταξύ τους δεν είναι δυο ανεξάρτητα φωτόνια, θεωρούνται σαν ένα. Για το λόγο αυτό ονομάζω πολλές φορές χαριτολογώντας τα φωτόνια αυτά «ερωτευμένα φωτόνια.» Τι σημαίνει όμως αυτό; Ότι παρότι βρίσκονται στα δυο άκρα του σύμπαντος, αν γεμίσω με κάποιες πληροφορίες το ένα αυτομάτως οι πληροφορίες θα βρεθούν και στο άλλο. Αυτό δεν είναι μεταφυσική, είναι φυσική και μάλιστα αποδεδειγμένη πειραματικά. Και καταλαβαίνει κανείς τις θεολογικές και φιλοσοφικές προεκτάσεις που μπορεί να δοθούν σ’ αυτό το φαινόμενο . Αυτό σημαίνει ότι εάν το ένα φωτόνιο βρίσκεται στη Γη και το άλλο στο α του Κενταύρου, τότε αν στο α του Κενταύρου συμβεί κάτι, την ίδια στιγμή η πληροφορία αυτή έχει μεταφερθεί στο φωτόνιο που βρίσκεται στη Γη. Το φωτόνιο αυτό βέβαια μπορεί να βρίσκεται στον εγκέφαλό μας. Το αν θα πάρουμε αυτή την πληροφορία είναι πρόβλημα δικό μας και των αισθήσεών μας. Η πληροφορία υπάρχει εδώ. Ας αναπτύξουμε λοιπόν αυτό που λέγεται άνθρωπος, αυτό που λέγεται νους, αισθήσεις, για να μπορέσουμε να καταλαβαίνουμε τις πληροφορίες από το α του Κενταύρου την ίδια στιγμή που γεννιόνται εκεί.
ΜΑΝΟΣ ΔΑΝΕΖΗΣ-Αστροφυσικός
(Απο το βιβλίο του "Ακούγοντας τη φωνή του Σύμπαντος")
ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ : Ο Θούριος !
Ως πότε παλικάρια να ζούμεν στα στενά, μονάχοι σαν λιοντάρια, σταις ράχες στα βουνά; Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά, Να φευγωμ' απ' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά, να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς, τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς; Καλλιό 'ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή!... "Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σέ, στην γνώμην των Τυράννων να μην έλθω ποτέ! Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ εις τα ταξίματά τους, για να παραδοθώ. Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός, για να τους αφανίσω, θε να 'ναι σταθερός. Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν, αχώριστος για να 'μαι υπό τον στρατηγόν. Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο Ουρανός και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός!''