Η απόλυτη ομορφιά του γυναικείου προσώπου !

 Η απόλυτη ομορφιά του γυναικείου προσώπου

Του Νίκου Τσούλια

Αν τεθεί το ερώτημα: ποια εικόνα από όλα τα πράγματα του Κόσμου μπορεί να αξιολογηθεί ως η πρώτη των πρώτων, η απάντηση είναι εύκολη αφού το πρόσωπο της γυναίκας είναι η κορυφαία εκδήλωση της φύσης και της ζωής. Αν ζητηθεί να διερευνηθεί ποια είναι η πηγή της Ομορφιάς στο στερέωμα της ανθρώπινης ιστορίας, η απάντηση πάλι είναι εύκολη αφού το είδωλο της γυναίκας είναι η εστία της έννοιας της Καλαισθησίας και της Ωραιότητας. Αν για κάποιο λόγο έπρεπε να διασωθεί στη σύγχρονη Κιβωτό μόνο ένα «είδος» και μια «εικόνα», μόνο το γυναικείο πρόσωπο θα μπορούσε να είναι… Μπορεί άραγε κάποιος «κλείνοντας» τα μάτια του, της ψυχής και του σώματος, να φανταστεί έναν Κόσμο χωρίς το πρόσωπο της γυναίκας;

Το γεγονός και μόνο ότι η Τέχνη του ανθρώπου έχει υμνήσει όσο τίποτα άλλο το πορτρέτο της γυναίκας σαφώς και δεν είναι απόρροια μιας κάποιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, αλλά είναι νομοτελειακή εξέλιξη της απόλυτης Ομορφιάς του γυναικείου προσώπου. Άλλωστε αν για κάτι μπορούν να θεωρηθούν οι άντρες ως ευνοημένοι της τύχης, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν «απέναντί τους» τη γοητεία του γυναικείου προσώπου, ότι γεύονται τη μοναδική αυτή γοητεία, ότι απολαμβάνουν μια αισθητική που ξεχειλίζει και εμπνέει τη ζωή τους, ότι έχουν ένα διαρκές είδωλο του έρωτα και του πάθους.

 Η Τέχνη έχει το γενέθλιο τόπο της στο είδωλο της γυναικείας προσωπομορφής. Εδώ κατοικοεδρεύει η Τέχνη σ’ όλο το διάβα της ιστορίας λαών και ανθρώπων και απλώς αποικίζει και γειτονικές περιοχές από τη διαρκή ακτινοβολία της, από την ασίγαστη ορμή της. Η Ποίηση επινοήθηκε από τον άνθρωπο για να εκφράσει «αυτή» την απόλυτη και πρώτιστη ομορφιά και μετά απλώθηκε με πάθος δημιουργώντας και άλλες, πολλές εστίες ομορφιάς, τα λουλούδια, τα φυσικά τοπία, τον ανθρώπινο στοχασμό, την απεραντοσύνη του χωροχρόνου… Γι’ αυτό και όταν θαυμάζουμε αυτές τις ομορφιές, η σκέψη μας και η καρδιά μας συμπεριλαμβάνει πάντα το είδωλο ενός προσώπου γυναίκας και γευόμαστε τις άλλες ομορφιές μόνο μέσα από την ομορφιά της γυναίκας. Μπορεί κάποιος να θαυμάζει μόνος του ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα βροχερό μελαγχολικό απογευματάκι ή έναν καλλίγραμμο ορίζοντα βουνοκορφών ή …, και να μην ονειρεύεται μια γυναίκα; Και είναι φοβερό το εξής γεγονός. Ακόμα και αν δεν έχει κατακτημένη μια «γυναίκα – έρωτα», σ’ αυτή την περίπτωση εμφανίζεται να προσλαμβάνει και να δημιουργεί την εικόνα της χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει το πώς γίνεται… Και ακόμα πιο πέρα, αν δεν έχει στο μυαλό του μια «γυναίκα – έρωτα», την επινοεί ασυνείδητα και γεύεται ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις ως θεία δωρεά!

Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην υπόθεσή μας δεν είναι τα επιμέρους ξεχωριστά σημεία του γυναικείου προσώπου. Μπορεί τα χείλη μιας γυναίκας να κρύβουν πόθους και έρωτες, μπορεί το τριανταφυλλένιο άνοιγμά τους να υπόσχεται παραδείσους ατέλειωτους και φαντασιώσεις ταξιδεμένες, μπορεί να είναι η πηγή της μέγιστης και πρώτιστης επιθυμίας. Μπορεί το βλέμμα μιας γυναίκας να είναι «ο κόσμος όλος», να είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός της καρδιάς μας, να είναι «η ματιά» μέσα από την οποία βλέπουμε καθετί γύρω μας. Μπορεί ο λαιμός μιας γυναίκας να γίνει «έμμονη ιδέα» πόθων και πόθων, να συγκεντρώνει τις επιθυμίες των «επόμενων κινήσεών μας». Μπορεί το μέτωπο…, μπορούν τα δάκτυλά της…, μπορεί…

Όμως είναι η βαθιά ενότητα όλων αυτών που συνθέτει την απόλυτη Ομορφιά του γυναικείου προσώπου, που αναδύει την απόλυτη ομορφιά της γυναίκας – του σώματος και του πνεύματος της γυναίκας, του έρωτα που μόνο μια γυναίκα μπορεί να εμπνεύσει. Γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει «θεός του έρωτα» αλλά μόνο «θεά του έρωτα». Γι’ αυτό και καθόμαστε γοητευμένοι «με τις ώρες» απέναντι από ένα γυναικείο πορτρέτο και το παγιδεύουμε με μια θαυμαστή ευκολία στον κόσμο του συναισθήματός μας και της φαντασίωσής μας και νιώθουμε μια ψυχική ευφορία που καμιά «νύχτα του χρόνου» δεν τη σκιάζει.

Όσο υπάρχει ζωή πάνω στον όμορφο πλανήτη μας, όσο γράφεται ιστορία πάντα ένας ύμνος προς το πρόσωπο της γυναίκας θα είναι το απαύγασμα της παρουσίας μας και της αγωνίας μας και της ευτυχίας μας. Όσα και όποια μαύρα σκοτάδια μπορεί να κρύβει η σκοτεινή πλευρά της ζωής, αρκεί μόνο ένα πρόσωπο γυναίκας, ένα πρόσωπο του έρωτά σου για να φωτίζει όλο σου τον κόσμο, όλη σου την ψυχή, για να σε εμπνέει και να σε συνεπαίρνει.

 Μια εικόνα απλά και μόνο μπορεί να είναι η ζωή μας, μια εικόνα που την έχουμε μέσα στην ψυχή μας, που γεννάει τα πιο όμορφα συναισθήματά μας, που μας δωρίζει ακατάπαυστα όνειρα και πόθο, πόθο για έρωτα, πόθο για ζωή…

 https://www.fractalart.gr/i-apolyti-omorfia-tou-gynaikeiou-proswpou/

 

http://www.pinterest.com/pin/364721269793309344/

Για τη νέα Παιδεία -Κωνσταντίνος Γανωτής

 Κωνσταντίνος Γανωτής: Για τη νέα Παιδεία

Ένα καίριο και βαθυστόχαστο κείμενο από τον αείμνηστο διδάσκαλο

 

"Ακόμα δεν πήραμε είδηση ή δεν θέλομε να παραδεχτούμε ότι η πατρίδα μας είναι υπό κατοχήν αδίστακτων και καλά οργανωμένων πολιτιστικών κατακτητών."

Γιατί τόση ένταση στη διαμαρτυρία μας για τη σύγχρονη “ανθρωπιστική” παιδεία, που καλλιεργεί πλέον συστηματικά και μεθοδευμένα η πολιτική και επιστημονική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας; Τι ζητάμε από μια ηγεσία λυμεώνα του Ορθόδοξου λαού μας; Αφού το λένε καθαρά και ξάστερα οι άνθρωποι ότι διδάσκουν τους μαθητές να είναι χειραφετημένοι από ό,τι ονομάζεται πρόσδεση στο παρελθόν… Και οι διδάσκοντες να «εστιάσουν το ενδιαφέρον τού μαθητή στην ανθρώπινη διάσταση των θρησκειών». Άρα στοχεύουν σε μια νεολαία, που πιστεύει σ’ έναν Αρειανισμό όλων των θρησκειών! Συμβουλεύουν ότι δεν πρέπει «να καταφεύγομε στη θαλπωρή της Εκκλησίας για τη λύση των προβλημάτων μας, αλλά στο άτομο». Άρα δεν είναι κάποιοι ιθύνοντες που λαθεύονται, αλλά στοχεύουν εκούσια και συνειδητά στο γκρέμισμα του παραδοσιακού μας πολιτισμού.

Οι καλοπροαίρετοι ευσεβείς Χριστιανοί, που αρθρογραφούν κατά του πνεύματος της Νεοεποχίτικης Παιδείας, που ξετσίπωτα χειραγωγεί τα παιδιά μας στο μηδενισμό, φαίνεται ότι αγνοούν κάτι ακόμα χειρότερο. Το ότι πριν από τους ιθύνοντες κάνουν το ίδιο και οι γονείς των παιδιών μας. Μην υπολογίζετε αυτούς, που βαφτίζουν (ακόμα) τα παιδιά τους κι αυτούς που γεμίζουν τα πεζοδρόμια γύρω από τους ναούς στις 12 τα μεσάνυχτα του μεγάλου Σαββάτου. Μια κοινωνία με τις εκατοντάδες χιλιάδες (ναι, εκατοντάδες χιλιάδες) εκτρώσεις το χρόνο όχι μόνο δεν συντηρεί την Ορθόδοξη παράδοση, αλλά τη χρειάζεται μάλιστα τη Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της και ν’ απαντήσει στα καυτά ερωτήματά τους.

✶✶✶

Είστε σίγουροι, αδελφοί και πατέρες, ότι σ’ ένα δημοψήφισμα για τη σημερινή παιδεία θα πλειοψηφούσαν οι αρνητικές ψήφοι; Όταν εδίκαζαν οι αρχιερείς και πρεσβύτεροι τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα, πόσοι από τους θεραπευθέντες και αναστηθέντες απ’ αυτόν, πόσοι από τους αυτόπτες των μοναδικών θαυμάτων του πήγαν να εκδηλώσουν τα ευγνώμονα αισθήματά τους προς τον γλυκύτατο ευεργέτη τους;

Κι εγώ πιστεύω ότι στο βάθος ο λαός μας κρύβει μια ορθόδοξη ψυχή. Την Ιστορία όμως δεν τη γράφει μόνο το βάθος, τη γράφει η μαρτυρία, το μαρτύριο. Αυτή τη μαρτυρία δεν τη δίνει η σημερινή οικογένεια κι έτσι τα παιδιά μας ξεκινούν προδομένα από τα σπίτια τους κάθε πρωί, για να πάνε σ’ ένα διεφθαρμένο σχολείο.

Η Χαρμολίνα στο διήγημα «Η θητεία της πενθεράς» του Παπαδιαμάντη, που ανέτρεφε τα οχτώ εγγονάκια της με πολύν κόπο ολημερίς, το βράδυ τα ξάπλωνε στα στρωματάκια τους συχνά χωρίς να τα ξεντύσει, γιατί δεν άντεχαν τα καημένα από τη νύστα, αλλά ποτέ χωρίς να τα στήσει μπροστά στο εικόνισμα (και συχνά κρατώντας τα από τις αμασχάλες για να μην σωριαστούν κάτω), για να κάνουν την προσευχή τους. Αυτά τα παιδάκια σ’ όποιο σχολείο κι αν πήγαιναν, δεν θα διαφθείρονταν.

✶✶✶

Αυτοί οι Έλληνες σήμερα, που δεν εκκλησιάζονται, κάνουν τα παιδιά τους όχι απλώς οκνηρά και αμελή στην πίστη τους, αλλά εμπαθείς αθέους σαν τους σημερινούς ιθύνοντες της παιδείας, γιατί και το κακό προοδεύει όπως και το καλό.

Αυτοί οι 97% των Ελλήνων, που δεν εκκλησιάζονται, βλέπουν τον εκτροχιασμό των παιδιών τους, τη διαφθορά τους απ’ την ίδια την παιδεία τους και απλώς λίγο ενοχλούνται για τις συνέπειες και τους κινδύνους. Κατά τ’ άλλα θεωρούν αναπόφευκτη την κατρακύλα και δεν αντιδρούν. 

Και οι δάσκαλοι, ιθύνοντες και διδάσκοντες απολογούνται: τι να σας κάνομε; Να διδάξομε στους μαθητές-παιδιά σας μια θρησκεία, που μέσα στα σπίτια τους δεν τη βλέπουν, και μια ηθική, που μέσα στα σπίτια τους την περιγελούν; Τι θα γίνομε δηλαδή εμείς; Δον Κιχώτηδες της παιδείας;

Κι απ’ αυτούς τους προβληματισμένους γονείς πολλοί προβληματίζονται για την ενοχλητική απείθεια των παιδιών τους, για την πολυδάπανη διαφθορά τους, για την κακή υπόληψη της οικογένειας, για τα τρεξίματα στα νοσοκομεία και στ’ αστυνομικά τμήματα. Πόσοι μπορούν να πουν στο παιδί τους: Παιδί μου, αγωνιώ να μη χάσεις τη βασιλεία του Θεού, φοβούμαι μήπως καταλήξεις στην κόλαση;

Αυτό το μικρό ποσοστό των πιστών έχει απομείνει στην Εκκλησία μας και στο έθνος μας. Βγείτε και μετρήστε τις σημαίες, που στολίζουν τα μπαλκόνια μας κατά τις εθνικές μας εορτές. Κι αν απαγορεύονταν και τα βαρελότα του Πάσχα, θα ήταν λιγότεροι οι πιστοί στην Ανάσταση.

✶✶✶

Ακόμα δεν πήραμε είδηση ή δεν θέλομε να παραδεχτούμε ότι η πατρίδα μας είναι υπό κατοχήν αδίστακτων και καλά οργανωμένων πολιτιστικών κατακτητών. Τι ελπίδα έχομε παρακαλώντας τους και απειλώντας να τους πτοήσομε;

Η Εκκλησία πρέπει να εξυψώσει το εκκλησιαστικό φρόνημα των πραγματικών πιστών της και να τους καταρτίσει έτσι, ώστε να δίνουν μέσα από τα σπίτια τους στα δικά τους παιδιά την αγωγή, που ζητούν από τους συνδικαλιστές δασκάλους. Η μεγάλη σημασία που δίνομε ακόμα στη σχολική παιδεία είναι δείγμα της αδιαφορίας μας για την πραγματική αγωγή των παιδιών μας.

Ο σύγχρονος πολιτισμός δημιούργησε άπειρες απολαύσεις, πιο πολλές απ’ τις ανάγκες μας· γι’ αυτό ικανοποιώντας πολλές ανύπαρκτες στην αρχή ανάγκες έκανε και τις ανύπαρκτες πραγματικές, απαραίτητες. Τώρα τα παιδιά μας συνήθισαν κι αυτά να αγαπούν και να επιδιώκουν αγαθά, που αγγίζουν το κορμάκι τους ή το πολύ πολύ και την ψυχολογία τους. Τα παραδοσιακά μας αγαθά είναι μέσα από τις αρετές η θέαση του προσώπου του Θεού, να “δούμε Θεού πρόσωπο” όπως λέμε. Κι αυτό είναι άθλημα ηρωικό και επώδυνο. Η εποχή μας όμως είναι εποχή αγωνιώδους αναζήτησης ηδονών και αποφυγής θυσιών. Αυτό είναι και το γενικό πνεύμα των σχολικών βιβλίων αλλά και η υπόθεση όλων των κοινωνικών κινητοποιήσεων.

                                                                         ✶✶✶

Οφείλει λοιπόν (έτσι πιστεύω) ο κάθε ευσεβής Χριστιανός και φιλότιμος Έλληνας να παρακολουθήσει το πνεύμα της νέας παιδείας και να καλύψει με δική του ενδοοικογενειακή πρωτοβουλία το βαθύ κενό (το βάραθρο), που αφήνει ακάλυπτο η σημερινή παιδεία. Δεν μπορούμε πια να ξεφορτωνόμαστε το βάρος της κατήχησης των παιδιών μας στα χέρια της κρατικής παιδείας. Και επειδή αυτό είναι δύσκολο για πολλούς γονείς χαμηλής μόρφωσης, το βάρος πέφτει στους ώμους της ενορίας και ακόμα ψηλότερα της Μητρόπολης. Να πάψουν πια οι ενορίες να είναι δημοτολόγια βαπτισθέντων και να γίνουν σχολεία για τα ουσιώδη μορφωτικά στοιχεία των νέων.

Οι προβληματισμένοι Ορθόδοξοι γονείς να φέρουν τα παιδάκια τους στην Εκκλησία και να γίνει ένα σοβαρό και θερμό κατηχητικό έργο. Το λέω αυτό, γιατί ως τώρα και το κατηχητικό έργο έχει σε μεγάλο βαθμό αλωθεί από έναν ιδεολογικό και ψυχολογικό χαρακτήρα, όπως γίνεται με τις ιδεολογίες των κομματικών νεολαιών.  

Έχομε έλλειμμα δηλαδή πνευματικής ωριμότητας και θεολογικής κατάρτισης.

Εκείνο που δίνει πάντα μέσα στην Ιστορία το στίγμα της ζωντανής Εκκλησίας είναι το πλήθος των μαρτύρων. Δηλαδή θα παρακαλέσουμε το Θεό να ενταθεί ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας, μέχρι να μπούμε στο στάδιο των μαρτύρων κι έτσι ν’ αρχίσει ν’ ανεβαίνει το εκκλησιαστικό φρόνημα των πιστών! Άρα αυτές οι διαμαρτυρίες για τον κηρυγμένο πλέον πόλεμο της Νέας Εποχής κατά της Εκκλησίας θα πρέπει να σταματήσουν, και ο πόλεμος αυτός ν’ αντιμετωπιστεί με το ενθουσιαστικό και πράο πνεύμα των Χριστιανών μαρτύρων όλων των εποχών.

Πρώτο μέλημα της Εκκλησίας πρέπει να είναι η σύνταξη παρασχολικών βιβλίων και η κατάρτιση δασκάλων, που θα κερδίσουν την αγάπη και την εκτίμηση των παιδιών και την αποδοχή βέβαια και την ενθάρρυνση των γονιών. Ν’ αφήσομε λοιπόν την “ευλαβή” γκρίνια και να μπούμε στην ενθουσιαστική μαρτυρία. Ο Θεός να δώσει.

Σημείωση δική μου:

Μην αναρωτιέστε, λοιπόν, "τις πταίει" για την κατάντια 

των σχολείων μας σήμερα !

Ι.Β.Ν. 

https://perivleptosfl.blogspot.com/2025/05/blog-post_31.html

https://ethniki-paideia.blogspot.com/2025/05/blog-post.html

https://konstantinosganotis.gr/bio-menou/konstantinos-ganotis-menouarxikis

Ερωτικές επιστολές στη λογοτεχνία

 Ερωτικές επιστολές στη λογοτεχνία

Οι ερωτικές επιστολές δεν υπάρχουν πια. Τις πάτησε το τρένο της πεζότητας, τα κενότητας, της ηλεκτρονικής «επικοινωνίας», των νέων καιρών. Μαζί με τόσα άλλα, έπεσαν και τα κάστρα του ρομαντισμού και του πάθους από τις βολές του εύκολου ή και αγορασμένου σεξ, του life style, των μοντέρνων αντιλήψεων ότι τα πάντα μετριώνται με την κινητικότητα της πιστωτικής σου κάρτας. Τα πάλαι ποτέ «ραβασάκια» μουχλιάζουν τώρα στα μουσεία του έρωτος με τους ξεφλουδισμένους τοίχους, τις ξεχαρβαλωμένες στέγες και τα υγρά υπόγεια, όπου σουλατσάρουν τα τρωκτικά του συμφέροντος και του κυνισμού. Για γαλάζια ή ροζ γράμματα ούτε λόγος, τα έχουν ξεκάνει οι αναρτήσεις στα «προσωπικά» μας ιστολόγια ή κάτι ανούσια τιτιβίσματα στα twitter. […]

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι μόνο λόγια τα όσα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραφε στη Μάρλεν Ντίντριχ το 1951: «Δεν μπορώ να περιγράψω πώς κάθε φορά που τυλίγω τα χέρια μου γύρω σου, νιώθω πως βρίσκομαι σπίτι». Μπορεί, αλλά δεν ήταν λόγια του αέρα, παρά λόγια της φωτιάς, αφού, καθώς τα χέρια του τυλίγονταν γύρω της, έπαιρναν φωτιά και μαζί ολόκληρο το σπίτι. […]

Τα γράμματα του συγγραφέα της «Μαντάμ Μποβαρί» Γκουστάβ Φλωμπέρ προς την ποιήτρια Louise Collet ήταν λίγο πικάντικα: «Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…». […]

Ο καταθλιπτικός Φρανς Κάφκα έσφυζε από ευτυχία, όπως φαίνεται από τα περιβόητα «Γράμματα στη Μιλένα»: «Κι όμως θα ’ναι ψέμα να πω πως μου λείπετε, είναι η πιο τέλεια, η πιο αλγεινή μαγεία, είσαστε εδώ όσο κι εγώ, και περισσότερο. Όπου είμαι είσαστε όσο κι εγώ, και περισσότερο». Κι αλλού: «Σήμερα είδα ένα χάρτη της Βιέννης και για μια στιγμή μου φάνηκε ακατανόητο που ‘χτισαν μια τόσο μεγάλη πολιτεία, ενώ εσύ δεν χρειάζεσαι παρά μόνο ένα δωμάτιο». «Και παρ’ όλα αυτά σκέφτομαι καμιά φορά: αν μπορεί να πεθάνει κανείς από ευτυχία, αυτό πρέπει να συμβεί σε μένα. Και αν ένας άνθρωπος προορισμένος να πεθάνει, μπορεί να μείνει στη ζωή από ευτυχία, τότε θα μείνω στη ζωή». […]

Ο νομπελίστας ποιητής Πάμπλο Νερούντα, από τους πιο σημαντικούς της Λατινικής Αμερικής, πέρα από πολιτικοποιημένα ποιήματα, έγραψε και πολλά προσωπικά ερωτικά. Τα πλείστα περιλαμβάνονται στη συλλογή «Εκατό ερωτικά σονέτα» και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια. […]

Μα κι ένας δικός μας μεγάλος ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, πέθαινε κυριολεκτικά ή ποιητικά για μιαν παιδούλα, μια λεπτή και καλλιεργημένη ψυχή, την εικοσάχρονη Ελένη Κορζά, μια όμορφη και μελαγχολική κοπελίτσα που έπασχε από φυματίωση και είχε μια σπάνια για την ηλικία της μόρφωση. Πάνω από εξήντα χρονών ο ποιητής, της απευθύνει πυρετικά γράμματα, προσφωνώντας την «Ραχήλ» και «αγαπημένη λάμψη»: «Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου…». […]

Όμως, αποδέκτες ερωτικών επιστολών δεν είναι μόνο γυναίκες από παθιασμένους άντρες. Και διάσημες γυναίκες διαδήλωναν τον έρωτά τους προς τους συντρόφους τους. Η πρωτοπόρα φεμινίστρια και μεγάλη συγγραφέας του «δεύτερου φύλου» Σιμόν ντε Μποβουάρ γράφει στη νεότητά της προς τον φιλόσοφο του υπαρξισμού Ζαν Πολ Σαρτρ πως είναι έτοιμη και την απελευθέρωσή της να υποτάξει στον έρωτά του και υπηρέτρια να γίνει, προκειμένου να ξαπλώνει δίπλα στο ζεστό και δυνατό του σώμα. […]

Δεν ξέρω αν η Μαρία Πολυδούρη έγραψε γράμματα στον Κώστα Καρυωτάκη, τον ιδανικό αυτόχειρα ποιητή, που είτε από δειλία είτε για άλλους λόγους δεν προσχώρησε στον απελπισμένα τρυφερό έρωτά της για κείνον. Και μόνο όμως αυτό το κομμάτι του ποιήματος που του απευθύνει ισοδυναμεί με όλου του κόσμου τις ερωτικές επιστολές:

«Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα
περήφανα στολίστηκα
το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν».

Όμως ο έρωτας δεν λέγεται, δεν γράφεται, δεν υμνείται. Τον ζεις. Τον εκφράζεις παντοιοτρόπως και με τόση δύναμη και όταν δεν τον ζεις…

https://stigmalogou.blogspot.com/2016/05/blog-post_12.html

Η ορεινή γυνή: Ταπεινές κι αγιασμένες ψυχές...

 Η ορεινή γυνή: Ταπεινές κι αγιασμένες ψυχές...

 

 κυρ Φώτης Κόντογλου

Αν γυρίσης τον κόσμο, θα δης πως δεν θάβρης παρά σπάνια ευτυχισμένους ανθρώπους, και κείνους με λιγόχρονη κι άστατη ευτυχία, πικραμένους όμως θα βρης πολλούς, σε κάθε πάτημά σου. Αδέρφια σου στη χαρά δεν θα βρης πολλά, μα αδέρφια στην πίκρα θα βρης πάρα πολλά.

Αυτό φανερώνει πως τούτος ο κόσμος είναι ένας τόπος που έρχεται ο άνθρωπος για να δοκιμασθή κι’ όχι για να ευτυχήση. Αφήνω πως ευτυχία δεν είναι η καλοπέραση του κορμιού, κι’ αυτό φαίνεται τρανώτατα από το ότι οι καλοπερασμένοι κ’ οι πλούσιοι δεν είναι ευτυχισμένοι, αλλά κάνουνε τον ευτυχισμένο και στο τέλος βαριούνται τη ζωή τους…

Πίνουνε από ένα νερό που δεν ξεδιψά τον άνθρωπο. Και το μονάχο νερό που ξεδιψά είναι εκείνο που αποζητά η ψυχή.

Η ψυχή μπορεί να είναι ευτυχισμένη και μέσα σ’ ένα κορμί δυστυχισμένο, κακοπερασμένο και στερημένο, άρρωστο κι’ ασκημισμένο. Αυτό είναι το παράδοξο. Η πίστη κ’ η ελπίδα είναι η χαρά της ψυχής, και κοντά στην ψυχή που νοιώθει την χαρά αυτή, δροσίζεται κι’ ανακουφίζεται και το σώμα, κι’ ας είναι κακοπαθιασμένο. Ίσια-ίσια μέσα σε τέτοιο κορμί η ψυχή λυτρώνεται και χαίρεται, ερχόμενη σε κατάνυξη. Για τούτο είπε το γλυκύτατο στόμα του Χριστού: “Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται”, “μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών”, “μακάριοι οι κλαίοντες νυν, ότι γελάσετε. Πλην ουαί υμίν τοις πλουσίοις, ότι απέχετε την παράκλησιν υμών”, που θα πη “αλλοίμονο σε σας τους πλούσιους, τους ξεκούραστους, τους καλοπερασμένους, γιατί δεν θα βρήτε πουθενά παρηγοριά”. Κι’ ο απόστολος Παύλος λέγει πως οι χριστιανοί φαίνουνται λυπημένοι, μα από μέσα χαίρουνται “ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες”, γράφοντας στους Κορινθίους. Και στους Κολασσαείς γράφει: “Νυν χαίρω εν τοις παθήμασί μου”, “έχω χαρά, λέγει, που βασανίζουμαι για τον Χριστό”. Κι’ αλλού γράφει πως σαν παρακάλεσε τον Χριστό να τον ανακουφίση λίγο από τους πειρασμούς, ο Κύριος του είπε: “Σου φτάνει η χάρη μου, γιατί η δύναμή μου με τη δική σου αδυναμία φανερώνεται”, δηλαδή “δεν παίρνω από πάνω σου τις δυστυχίες, γιατί μ’ αυτές η ψυχή σου δυναμώνει και νοιώθει τη χαρά της αθανασίας”…

Μια από τούτες τις μέρες βρέθηκα σ’ ένα βουνό πυκνοδασωμένο και μοσκοβολημένο, και σαν να ξαναγεννήθηκα. Περπατούσα σ’ ένα έρημο μονοπάτι, κι’ ανάσαινα το δροσερό αγεράκι που κατέβαινε από τις ραχούλες, και δόξαζα τον Θεό που μπορούμε ακόμα να καταφεύγουμε σε τούτη την αγνή πλάση, που είναι ως τα σήμερα όπως την έφτιαξε η σοφία κ’ η αγάπη Του, μακρυά από την πνιχτική βρώμα της αλεποφωλιάς που τη λένε πολιτεία, και που βράζει μέσα της κάθε λογής αμαρτία, κακία, πονηριά, κάθε λογής ασκήμια, μ’ όλα τα ψεύτικα στολίδια που στολίσανε αυτή τη σιχαμερή πόρνη οι εραστές της.

Εκεί που περπατούσα, βλέπω να βγαίνη από το δάσος μια μικροκανωμένη γυναίκα, μ’ ένα σακκί στον ώμο. Ήτανε ξυπόλητη, με το κεφάλι τυλιγμένο μ’ ένα τσεμπέρι, και βαστούσε στο χέρι της ένα ραβδί. Σαν ήρθε κοντά μου με χαιρέτησε μ’ έναν έμορφον χαιρετισμό, ταπεινά και λίγο φοβισμένα. Το πρόσωπό της ήτανε πολύ εκφραστικό και συμπαθητικό, αλλοιώτικο από τα πρόσωπα που βλέπουμε στην πολιτεία, που είναι γεμάτα αφηρημάδα, αδιαντροπιά, αδιαφορία, ανέκφραστες μάσκες. Με κύτταζε με προσοχή σαν μιλούσε, και με περισσότερη προσοχή μ’ άκουγε όποτε της απαντούσα. Η όψη της ήτανε βασανισμένη, μα γεμάτη αξιοπρέπεια, ταπείνωση και σεμνότητα. Το μικρό πρόσωπό της, τυλιγμένο με το τσεμπέρι, ήτανε ψημένο από τον αγέρα κι’ από τον ήλιο. Η μύτη της ήτανε μικρή, το στόμα της είχε λίγο χνούδι σαν μουστάκι, που την έκανε να μοιάζη με τον άγιο Εφραίμ τον Σύρο, όπως είναι ζωγραφισμένος στις αρχαίες εικόνες. Τα μάτια της όμως ήτανε τόσο εκφραστικά κ’ η ομιλία της τόσο σπουδαία, απονήρευτη και συμπαθητική, που τραβούσε τον άνθρωπο σαν μαγνήτης. Το σώμα της ήτανε κοκκαλιάρικο και πολύ σβέλτο, και μ’ όλο που ήτανε κακοντυμένη και ξυπόλητη, είχε επάνω της κάποιο ανεξήγητο μεγαλείο, τόσο, που ν’ απορή κανένας και να συλλογίζεται γιατί δεν βρίσκουνται πια τέτοιοι άνθρωποι ανάμεσά μας.

Μου μίλησε πρώτα για την πίστη μας, που μας έδωσε ο Χριστός να τη φυλάγουμε καλά για να μην την χάσουμε, ας είναι και με το αίμα μας. “Αμ’ τί έχουμε πιο ακριβό από την πίστη μας;”.

Μου μίλησε για τα πρόβατα που τα φύλαγε ο γυιος της και κείνη η ίδια, μου μίλησε για τα βάσανα που τραβάνε με τους βαρειούς χειμώνηδες και για κάποιους “επίσημους ανθρώπους” που έρχουνται από την Αθήνα με συνοδεία και που τους φοβερίζουνε πως θα πάρουνε τις βοσκές και που λένε πως δεν χρειάζουνται τα πρόβατα και πως θα τα διώξουνε, επειδή στα βουνά κάνουνε περίπατο οι άνθρωποι που έρχουνται από τα ξένα μέρη, και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα που κοπρίζουνε, μηδέ γιδερά, αλλά μονάχα δέντρα. “Έλα, Χριστέ και Παναγιά, μου λέγει. Η κοπριά που κάνουνε τα πρόβατα, μοσκοβολά. Η δική μας η κοπριά βρωμά, η ανθρωπινή. Εμένα ο παππούς μου κι’ ο προπάππος μου, ο πατέρας μου κι’ ο άντρας μου κι’ όλοι οι συγγενοί μου, αυτή τη δουλειά κάνανε, με τα ζωντανά ζούσανε. Τα βιβλία γράφουν πως αυτή η δουλειά είναι βλογημένη, γιατί είναι η πρώτη που έκανε ο άνθρωπος, πριν να μάθη να σπέρνη και να θερίζη. Κι’ ο Χριστός μας αυτή τη δουλειά έκανε, σαν ήτανε μικρός, και σαν του πήρανε κ’ εκείνου τα πρόβατα, έγινε διακονιάρης, για τούτο άμα έρχεται στο σπίτι σου διακονιάρης, πρέπει να του δίνης ελεημοσύνη, γιατί είναι του Χριστού αδερφός. Εκείνος έκανε τα βουνά και τα φυτουργήματα, για να βοσκάνε τα ζωντανά, να πίνη ο κόσμος γάλα, να τρώγη τυρί και να ντύνεται με το μαλλί, να τρώγη και το κρέας. “Α!; Το γάλα, το κρέας και το μαλλί το θέλουνε οι άνθρωποι που έρχουνται από την Αθήνα με τ’ αυτοκίνητα; Ε; Τα κακόμοιρα τα πρόβατα τους μποδίζουνε, δεν τα θέλουνε. Εμ γιατί, μαθές; Πειράζουν κανέναν; Ενοχλούν κανέναν; Ημείς ζούμε κρυφά απ’ τον Θεό. Ήμαστε καλοί άνθρωποι, άβλαβοι, σαν τα πρόβατα που έχουμε“.

Μου είπε τα οικογενειακά της, τα βάσανά της, ήσυχα, χωρίς να κλαίγεται για να την λυπηθώ. Καρτερία κ’ υπομονή. Την ρώτησα πως τη λένε. Μούπε: “Λέγουμαι Ελένη Σφέτσα, κ’ έχω πέντε παιδιά και τέσσαρα αγγόνια. Του λόγου σου έχεις οικογένεια;”. Της είπα κ’ εγώ τα δικά μου, και μούπε “Να τα χαίρεσαι!”. Ακουμπισμένη στο ραβδί, με κύτταζε σαν να με ήξερε από χρόνια. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που τον ένοιωθε η καρδιά μου, που του είχα εμπιστοσύνη, έναν άνθρωπον απλόν και καθαρόν, αξιαγάπητον, καλοκάγαθον, ελεύθερο, χωρίς εγωισμό, δίχως φιλοδοξίες, δίχως μπερδεμένα πράγματα μέσα του, έναν ξεκουραστικόν άνθρωπο, μια αληθινή εικόνα του Θεού. Τέτοιον άνθρωπο ξεσυνηθίσαμε να βλέπουμε.

Με ρώτησε ταπεινά: “θέλεις να κοπιάσης στο φτωχικό μας να ξεκουρασής; Να, εδώ παρακάτω είναι. Κοντά στον Αγι’ Αντώνη, την εκκλησιά. Φαίνεσαι της θρησκείας άνθρωπος”.

Της είπα πως θα πάγω άλλη φορά και χωριστήκαμε. Πήρε το σακκί της, και σε μια στιγμή χάθηκε στα δεξιά του δρόμου, πίσ’ από τα δέντρα.

Τράβηξα τον δρόμο μου συλλογισμένος και συγκινημένος. Θυμήθηκα ένα συναξάρι που γράφει για μια τέτοια γυναίκα και που τη λέγει “η ορεινή γυνή”.

Ύστερ’ από λίγες μέρες πήγα πάλι κατά τα λημέρια της κυρά Λένης. Βρήκα τον Αγι’ Αντώνη, ένα μικρό εκκλησάκι, φτωχό σαν και κείνη. Φτάνοντας απ’ έξω άκουσα σιγανές ψαλμωδίες. Ήτανε Σαββατόβραδο, παραμονή της Σαμαρείτιδος.

Μπήκα μέσα ήσυχα, να μη με πάρη κανένας είδηση. Τον εσπερινό τον έκανε ένας μεσόκοπος παπάς με αρχαία όψη. Ο ψάλτης ήτανε πιο νέος, κ’ έψελνε πολύ κατανυχτικά και ταπεινά. Όλοι-όλοι οι προσκυνητές ήτανε πεντέξη, γυναίκες, τρεις άντρες βουνήσιοι, κ’ ένα παιδάκι που υπηρετούσε τον παπά. Όπως ήτανε σκοτεινά, κρύφτηκα πίσω από μια γωνιά.

Κείνη την ώρα έψελνε ο ψάλτης το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, ένα από τα πιο εξαίσια τροπάρια, που όποτε τ’ ακούσω να τα ψέλνη κανένας καλλίφωνος και ευλαβής ψάλτης, νοιώθω τόση συγκίνηση, που τρέχουνε δάκρυα από τα μάτια μου. Φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη, τι συγκίνηση ένοιωσα κείνη την ώρα, μέσα στην ταπεινή εκείνη εκκλησιά, μαζί με τους βουνήσιους ανθρώπους και με την κυρά Ελένη, ακούγοντας εκείνο το τροπάρι να το ψέλνη με βαθειά κατάνυξη ο καλλίφωνος και ταπεινός ψάλτης του βουνού, που δεν τον ήξερε κανένας. Ήρθανε στο νου μου τα λόγια της κυρά Λένης “Εμείς ζούμε κρυφά από τον Θεό”, κ’ έλεγα μέσα μου “Πόσο κοντά στον Θεό ζούνε τούτοι οι αληθινοί Χριστιανοί!”.

“Έχω ακούσει πολλούς ψαλτάδες. Μα σαν κ’ εκείνον τον ψάλτη σε κείνον τον εσπερινό δεν άκουσα άλλον κανέναν. Θα τον θυμάμαι με κατάνυξη ως που να πεθάνω. Από κείνη τη μέρα έψαλα μοναχός στο σπίτι μου πολλές φορές το δοξαστικό της Σαμαρείτιδος, για να θαρρώ πως ξαναβρίσκουμαι στον Αγι’ Αντώνη του βουνού: “Παρά το φρέαρ του Ιακώβ ευρών ο Ιησούς την Σαμαρείτιδα, αιτεί ύδωρ παρ’ αυτής ο νέφεσι καλύπτων την γην. Ω, του θαύματος! ο τοις Χερουβίμ εποχούμενος πόρνη γυναικί διελέγετο, ύδωρ αιτών ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, ύδωρ ζητών ο πηγάς και λίμνας υδάτων εκχέων…”

Σ’ όλον τον εσπερινό ένοιωθα ζωηρά πως μαζί μου κάνανε την προσευχή τους εκείνοι οι ταπεινοί κ’ οι συντετριμμένοι, και μια θεϊκή φλόγα δρόσιζε την καρδιά μου. Με τρόπο έρριχνα καμμιά κρυφή ματιά κατά το μέρος που στεκόντανε οι γυναίκες και σταυροκοπιόντανε, με τα μακρυά χοντροφούστανα, με τα τσεμπέρια, οι περισσότερες ξυπόλητες, βασανισμένες. Τέτοιες γυναίκες αγιασμένες και καταφρονεμένες πού να βρεθούνε σήμερα! Ανάμεσά τους ήτανε κρυμμένη κ’ η Ελένη Σφέτσα, ακόμα πιο εκφραστική και πιο ταπεινή απ’ όσο την είχα δη την πρώτη φορά στο βουνό, αληθινό εικόνισμα κάποιας αγίας ζωγραφισμένο από αρχαίον ζωγράφο, από κείνα που λες πως δεν τα έκανε χέρι ανθρώπινο, αλλά πως τυπωθήκανε από τη θεϊκή χάρη. Έσκυβε το κεφάλι της και μαζευότανε, σαν νάθελε να κρυφτή πίσω από τις άλλες να μη φαίνεται. Μιαν άλλη νεώτερη, είχε και κείνη όψη αγιασμένη. Στεκότανε κρυμμένη πίσω από μια πιο ψηλή, και κύτταζε με ταπείνωση και με ευλάβεια κατά το τέμπλο, και δεν έπαψε μήτε μια στιγμή να κάνη τον σταυρό της, αργά και με προσοχή. Είχε το ένα χεράκι της στο στήθος της και κρατούσε σεμνά ένα μαντήλι διπλωμένο, και με το άλλο έκανε τον σταυρό της. Τ’ ακουμπούσε πρώτα στο μέτωπό της κάμποση ώρα, σαν να συγκέντρωνε τη διάνοιά της, υστέρα το κατέβαζε χαμηλά κάτω από το στήθος της, κατόπι το πήγαινε στον δεξίν ώμο της και τέλος στον αριστερό, με μια κίνηση που δεν περιγράφεται. Το πρόσωπό της, που το έκρυβε ολοένα, σκύβοντας πίσω από τις άλλες γυναίκες, ήτανε γεμάτο από ταπείνωση, υπομονή, κ’ εγκαρτέρηση. Ήτανε σαν το αγριολούλουδο που κρύβεται ντροπαλά κάτω από την πέτρα. Τα χέρια της και το σταυροκόπημά τους δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, θ’ απομείνουνε μέσα στην ψυχή μου για πάντα.

“Ω! Τί πνευματικός δείπνος μέσα σε κείνο το σκοτεινό και ξεχασμένο εκκλησάκι, που δεν το ήξερε κανένας! Ποιός από τους σημερινούς τετραπέρατους ανθρώπους που θαρρούνε πως τα ξέρουνε όλα, θα καταδεχότανε να μπη μέσα, να απογευτή από τη μυστική αμβροσία κι’ από το μυστικό νέκταρ, μαζί με τις φτωχές γυναίκες και με τους τσομπάνηδες; Πού να ξέρουνε πως από την περηφάνεια τους είναι καταδικασμένοι να ζούνε μακριά από το αθάνατο νερό που έδωσε ο Κύριος στη Σαμαρείτιδα;

Ανάμεσα σ’ αυτούς τους ακατάδεχτους κατάδικους, βρίσκουνται κ’ οι “επίσημοι άνθρωποι”, που μούλεγε η κυρά Λένη που έρχουνται από την Αθήνα και που δεν θέλουνε να βλέπουνε πρόβατα και τσομπάνηδες.

Θεέ μου, γιατί να βρίσκουνται πάντα σε διωγμό οι αγαπημένοι σου σε τούτον τον κόσμο• Αυτούς που δεν πειράζουνε κανέναν, γιατί να τους πειράζουνε όλοι; Γιατί να κινδυνεύουνε να εξοντωθούνε οι ταπεινοί κ’ οι άβλαβοι κι’ όσοι πιστεύουνε σε Σένα και προσκυνούνε το υποπόδιο των ποδών Σου; Προστάτεψέ τους, Κύριε, για να μην πάψη να λατρεύεται το πανάγιο όνομά Σου απάνω στα βουνά από τους ταπεινούς ανθρώπους.

(Απόσπασμα από το βιβλίο “Ασάλευτο Θεμέλιο”, Εκδόσεις ΑΚΡΙΤΑΣ)

 https://trelogiannis.blogspot.com/2025/05/blog-post_337.html

Του Τουρκοπαναή η σπηλιά-Καστροσπηλιά Τουρκοπαναγή

Καστροσπηλιά Τουρκοπαναγή 

 

Τοποθεσία: 

Βορειοανατολικά από το χωριό Κακοτάρι Ηλείας, στην ανατολική μεριά του όρους Σκιαδοβούνι (πρόβουνος του όρους Ερύμανθος).

Περιφέρεια > Νομός: 

Δυτική Ελλάδα
Ν.Ηλείας 

Δήμος > Πόλη ή Χωριό: 

Δ.Αρχαίας Ολυμπίας
• Κακοτάρι 

Υψόμετρο: 

Υψόμετρο ≈ 1040 m
(Σχετικό ϋψος ≈400 m)

Χρόνος Κατασκευής- Προέλευση :
περί τον 18ο αιώνα

ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟ

Τύπος Κάστρου:  Καστροσπηλιά

Κατάσταση:  Όχι Καλή

Σπηλιά με οχύρωση που χρησιμοποιήθηκε σαν ορμητήριο και κρησφύγετο από κλέφτες και αρματωλούς. Βρίσκεται σε μια δύσβατη και απομονωμένη ορεινή περιοχή πάνω από το Κακοτάρι Ηλείας. 

Ιστορία
Σύμφωνα με την τοπική παράδοση, η καστροσπηλιά ήταν λημέρι του καπετάνιου Παναγιώτη Μπελογιάννη ή Τουρκοπαναγή από το γειτονικό χωριό Τσίπιανα Ηλείας (διαφορετικό από τα Τσιπιανά -Νεστάνη- Αρκαδίας). Ο Τουρκοπαναγής έδρασε προεπαναστατικά χωρίς να είναι γνωστές λεπτομέρειες για τη δράση του. Το πρόθεμα «Τούρκο», αν κρίνουμε από τη νοοτροπία εκείνης της εποχής και από άλλες παρόμοιες περιπτώσεις (π.χ. Τουρκοβασίλης), δεν πρέπει να το απέκτησε επειδή ήταν Τούρκος, αλλά μάλλον επειδή έφαγε πολλούς Τούρκους.
Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι ήταν πρόγονος του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ Νίκου Μπελογιάννη, του «ανθρώπου με το γαρύφαλλο» που εκτελέστηκε το 1952.

Πάντως η κατασκευή της οχύρωσης της σπηλιάς πιθανόν να μην έγινε από τον Τουρκοπαναγή. Εικάζεται ότι αρχικά η σπηλιά ήταν "ασκητήριον" (κάτι για το οποίο δεν υπάρχει καμιά απόδειξη πέρα από το γεγονός ότι ήταν συνηθισμένο τέτοιου είδους απομονωμένες σπηλιές να καταλαμβάνονται από ασκητές).
Δεδομένου ότι ο Τουρκοπαναγής έδρασε προς το τέλος του 18ου αιώνος, θα υποθέσουμε με πολλές επιφυλάξεις ότι η οχύρωση της σπηλιάς δημιουργήθηκε κάποια στιγμή τον 18 αιώνα. Μπορεί όμως να είναι πολύ παλιότερη.

Η ευρύτερη περιοχή υπήρξε το επίκεντρο των ερευνών του Αμερικανού αρχαιολόγου Frederic Cooper του Πανεπιστημίου της Μινεσότα που τη μελέτησε για τρία καλοκαίρια (1990-1993).
Ο Cooper ήταν υπεύθυνος του προγράμματος Morea Project ή MARWP (Minnesota Archaeological Researches in the Western Peloponnese) και επικεφαλής μιας ομάδας ερευνητών και φοιτητών που ερεύνησε την αρχιτεκτονική της ΒΔ Πελοποννήσου σε μια περίοδο 3000 ετών. Ένα από τα αντικείμενα της έρευνας του MARWP υπήρξε και η σπηλιά του Τουρκοπαναγή.
Δομικά, Αρχιτεκτονικά, Οχυρωματικά Στοιχεία*

Το στόμιο της σπηλιάς έχει κτιστεί με πέτρες και ως συνδετικό υλικό έχει χρησιμοποιηθεί ασβεστοκονίαμα και κομμάτια κεραμιδιών. Το ύψος του τείχους είναι πάνω από 10 μέτρα.

Το εσωτερικό αποτελείται από δύο ορόφους και εκτείνεται σε βάθος περίπου 10 μέτρων που διευρύνεται προς τα πάνω. Η οροφή του κάτω ορόφου διαμορφώνεται σε έναν μεγάλο πέτρινο θόλο, που στήριζε το δάπεδο του πάνω ορόφου. Υπάρχουν ίχνη επιπλέον ορόφων, πιο πάνω, που φαίνεται πως σχηματίζονταν με ξύλινα δοκάρια και σανίδες.

Έξω από τη σπηλιά, λίγο πιο κάτω, υπάρχουν ίχνη σπιτιών ενός οικισμού αβέβαιης χρονολόγησης.

Τελικά, η όλη κατασκευή είναι αρκετά επιμελημένη και ο χαρακτηρισμός «καταφύγιο» ή «λημέρι» μάλλον αδικεί το μνημείο. Αν δεν ήταν μέσα σε σπηλιά σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, εύκολα θα το χαρακτηρίζαμε «πυργοκατοικία».

Πρώτη δημοσίευση στον Καστρολόγο: Αύγουστος 2019

Πηγές
Εντοπισμός, φωτογραφίες και πληροφορίες από τον Sakis Amfitreidis και την ιστοσελίδα ΑΜΦΙΤΡΕΙΔΗΣ:

ΚΑΣΤΡΟΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥΡΚΟΠΑΝΑΓΗ (ΚΑΚΟΤΑΡΙ ΗΛΕΙΑΣ)
Ιστοσελίδα Κούμανι και Αντρώνι:  

Η ΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΟΠΑΝΑΓΗ Ή ΠΑΝΑΓΗ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ
Φωτογραφίες 6 και 7 και πληροφορίες από Kostas Gertzos
Βίντεο του χρήστη Kostas Gertzos:  

ΚΑΣΤΡΟΣΠΗΛΙΑ ΤΟΥΡΚΟΠΑΝΑΓΗ (ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ), ΚΑΚΟΤΑΡΙ ΗΛΕΙΑΣ. HIKING TO CAVE-FORT OF TOURKOPANAGIS

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΝ ΔΕΛΤΙΟΝ, τόμος 53 (1998), τεύχος Β1, σελ.306

 https://www.kastra.eu/castlegr.php?kastro=turkopanag

 https://www.youtube.com/watch?v=b6004ZwdGU0

Σημείωση δική μου:

Στην πρώτη φωτογραφία (από Γιάννη Ντινόπουλο) όπως φαίνεται η σπηλιά του Τουρκοπαναή από τα Ντινέικα.

Κάτω η τριγωνική κοιλάδα χρησίμευε ως βοσκοτόπι Ντιναίων και Κυριακαίων από το Κακοτάρι. Την έχω επισκευθεί πολλές φορές και έχω πιεί νερό από την κάτω βρύση.

Άμεσα συνδεδεμένη η περιοχή  και τα βουνά  με την παιδική μου ηλικία !

Και όπως γράφει και ο Λυκειάρχης Παναγούλιας από την Βλαχοκερασιά Αρκαδίας:

"Με δέος σας ατενίζει η σκέψη μου. Γι' αυτό προσκυνητής σας γονατίζω. Ευλαβικά και ταπεινά τα στήθη σας φιλώ. "Δόξα στην άφθαρτη ψυχή σας" κράζω. "Ωσανά" !...

Ι.Β.Ντινόπουλος

*(Στη μελέτη του αείμνηστου Frederic Cooper, από το Πανεπιστήμιο της Minnesota, θα επανέλθω) 

Λυπάμαι που κάποιος έγραψε ανορθόγραφα στην πινακίδα που βρίσκεται στη Σκαφιδιά " Σπήλαιο Τορκοπαναϊ "...

Για όνομα του Θεού...

Μεταξωτοί άνθρωποι ...

 Μεταξωτοί άνθρωποι !

του Γιάννη Τριάντη
Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι...
Μού ’μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς»... Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι’ αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων...
Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό... Φερ’ ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και – τό ’χω παρατηρήσει – έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία...
Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως – η κυρίως – στο σαβουάρ βίβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι. Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν – στη σειρά μιας καντίνας η στην ιεραρχία – χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους. Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει. Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι.
Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου – και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...
Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται... Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων…

https://trelogiannis.blogspot.com/2025/05/blog-post_392.html

Αστροφυσικός του Χάρβαρντ αποδεικνύει την ύπαρξη Θεού

 Αστροφυσικός του Χάρβαρντ αποδεικνύει την ύπαρξη Θεού 

 

Αστροφυσικός του Χάρβαρντ με μαθηματική εξίσωση αποδεικνύει την ύπαρξη Θεού – Ο τύπος που αποκαλύπτει την ύπαρξή Του

Η επιστήμη συχνά θεωρείται αντίθετη προς τη θρησκεία. Ωστόσο, ένας επιστήμονας του Χάρβαρντ υποστηρίζει ότι ένας μαθηματικός τύπος αποδεικνύει την ύπαρξη του Θεού.

Ο Δρ. Γουίλι Σουν, αστροφυσικός και αεροδιαστημικός μηχανικός, μίλησε πρόσφατα στο δίκτυο Tucker Carlson, όπου ανέλυσε πώς η πρόβλεψη της αντιύλης το 1928 μπορεί να αποτελεί ένδειξη ότι το σύμπαν σχεδιάστηκε σκόπιμα.

Ο Δρ. Σουν αναφέρθηκε στο «επιχείρημα της λεπτής ρύθμισης», σύμφωνα με το οποίο οι φυσικοί νόμοι και οι συνθήκες του σύμπαντος είναι τόσο ακριβώς προσαρμοσμένοι ώστε να επιτρέπουν την ύπαρξη ζωής, που καθίσταται εξαιρετικά απίθανο αυτό να συνέβη τυχαία.

Μετά τη Μεγάλη Έκρηξη, η ύλη και η αντιύλη σχηματίστηκαν ταυτόχρονα. Ωστόσο, στο σύμπαν υπάρχει λιγότερη αντιύλη. Δεδομένου ότι η αντιύλη έχει αντίθετο φορτίο από την ύλη, αν υπήρχαν σε ίσες ποσότητες, θα αλληλοεξουδετερώνονταν.

Η ασυμμετρία αυτή θεωρείται από κάποιους επιστήμονες ένδειξη ότι το σύμπαν έχει σχεδιαστεί με σκοπό.

Ο Δρ. Σουν σημείωσε ότι υπάρχουν στιγμές στη φυσική και τα μαθηματικά όπου θεωρητικές εξισώσεις, χωρίς φαινομενική σύνδεση με τον πραγματικό κόσμο, αποδεικνύονται αργότερα αληθείς. Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η εξίσωση του Πολ Ντιράκ, καθηγητή στο Κέιμπριτζ, η οποία αμφισβήτησε τους γνωστούς φυσικούς νόμους.

Ο Ντιράκ, που θεωρείται «πατέρας της αντιύλης», ανακάλυψε θεωρητικά την ύπαρξή της, πριν επιβεβαιωθεί πειραματικά το 1932.

Προσπαθώντας να εξηγήσει γιατί ορισμένα σωματίδια φαίνεται να κινούνται ταχύτερα από το φως, ο Ντιράκ συνδύασε τη διάσημη εξίσωση E=mc² του Άλμπερτ Αϊνστάιν με την εξίσωση του Σρέντιγκερ από την κβαντομηχανική.

Η εξίσωση του Αϊνστάιν ορίζει ότι ένα αντικείμενο με μάζα δεν μπορεί να ταξιδέψει με την ταχύτητα του φωτός, ενώ η εξίσωση του Σρέντιγκερ υπολογίζει την πιθανότητα εντοπισμού ενός σωματιδίου σε συγκεκριμένη θέση και χρονική στιγμή.

Η αρχική λύση δεν απέδωσε, γι’ αυτό ο Ντιράκ πρόσθεσε έναν νέο τύπο ηλεκτρονίου με αρνητική ενέργεια.

Η επιστημονική κοινότητα έμεινε σαστισμένη, καθώς κανείς δεν γνώριζε τη σημασία ή τον σκοπό του. Ωστόσο, το αρνητικά φορτισμένο ηλεκτρόνιο απλοποίησε την εξίσωση τόσο πολύ, που ο Ντιράκ ήταν βέβαιος πως είχε δίκιο.

Λιγότερο από μια δεκαετία αργότερα, η ύπαρξη της αντιύλης επιβεβαιώθηκε μέσω παρατηρήσεων κοσμικών ακτίνων στην ανώτερη ατμόσφαιρα.

Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε στην ανάπτυξη της κβαντικής θεωρίας πεδίου, ενός νέου κλάδου της φυσικής που συνδυάζει τη θεωρία των πεδίων, την αρχή της σχετικότητας και τις ιδέες της κβαντομηχανικής.

Το 1963, ο Ντιράκ περιέγραψε τον Θεό ως «έναν μαθηματικό πολύ υψηλού επιπέδου» σε επιστημονικά περιοδικά, γράφοντας:

«Φαίνεται πως ένα από τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά της φύσης είναι ότι οι φυσικοί της νόμοι εκφράζονται μέσω μαθηματικών θεωριών εξαιρετικής ομορφιάς και δύναμης, που απαιτούν βαθιά μαθηματική κατανόηση».

«Ίσως αναρωτηθεί κανείς: Γιατί η φύση έχει αυτή τη δομή; Το μόνο που μπορούμε να απαντήσουμε είναι ότι, σύμφωνα με τις γνώσεις μας, η φύση είναι κατασκευασμένη με αυτόν τον τρόπο. Απλώς πρέπει να το αποδεχτούμε».

«Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Θεός είναι ένας μαθηματικός πολύ υψηλού επιπέδου και ότι χρησιμοποίησε εξαιρετικά προχωρημένα μαθηματικά για να δημιουργήσει το σύμπαν».

Πολλοί επιστήμονες έχουν ισχυριστεί ότι έχουν βρει ενδείξεις για την ύπαρξη του Θεού στο σύμπαν.

Οι φιλόσοφοι Ρίτσαρντ Σουίνμπερν και Ρόμπιν Κόλινς ανέπτυξαν το «επιχείρημα της λεπτής ρύθμισης», βασιζόμενοι σε στοιχεία όπως:

• Η δύναμη της βαρύτητας: 
• Αν ήταν ελαφρώς ασθενέστερη, δεν θα είχαν σχηματιστεί γαλαξίες, αστέρια και πλανήτες. Αν ήταν ισχυρότερη, το σύμπαν θα είχε καταρρεύσει σε μια μαύρη τρύπα.
• Η αναλογία μάζας πρωτονίων και ηλεκτρονίων: 
• Αν ήταν σημαντικά διαφορετική, η χημεία όπως την ξέρουμε δεν θα υπήρχε, καθιστώντας αδύνατο τον σχηματισμό πολύπλοκων μορίων, όπως το DNA.
• Η κοσμολογική σταθερά: 
• Παράμετρος στις εξισώσεις της Γενικής Σχετικότητας του Αϊνστάιν που ρυθμίζει αν το σύμπαν διαστέλλεται ή συστέλλεται. Αν είχε διαφορετική τιμή, το σύμπαν είτε θα είχε επεκταθεί πολύ γρήγορα, είτε θα είχε καταρρεύσει πριν προλάβει να αναπτυχθεί ζωή.

Το επιχείρημα της λεπτής ρύθμισης αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επιστημονικά επιχειρήματα υπέρ της ύπαρξης ενός «αρχιτέκτονα του σύμπαντος».

https://armyvoice.gr/2025/03/astrofysikos-tou-charvarnt-apodeiknyei-tin-yparxi-theou-video/

“To θαύμα του Πάσχα”- Διήγημα

Διήγημα: “To θαύμα του Πάσχα”

Γράφει η  Λένα Μαυρουδή Μούλιου 

 

 “To θαύμα του Πάσχα”

Απίστευτος καπνός από τσιγάρα μεταξύ των οποίων σίγουρα και από τα λεγόμενα απαγορευμένα, ποτά, μουσική στη διαπασών, που να μην ακούς τον διπλανό σου, φασαρία, ηχορύπανση, χαμός…

Καθόταν στο μπαρ, σε ένα από εκείνα τα πανύψηλα σκαμπό, με ένα μισοάδειο ποτήρι στο χέρι και κουδούνιζε τα παγάκια του, θαρρείς και συνόδευε μια παράξενη μουσική που τη άκουγε μόνον αυτός και τον απορροφούσε στον ρυθμό της.

Το πρόσωπό του γυρισμένο προς την μεριά του μπάρμαν που όμως ήταν φανερό ότι δεν τον πρόσεχε. Σίγουρα, οι εικόνες που περνούσαν μπροστά από τα μισόκλειστα μάτια του, ουδεμία σχέση είχαν με το μπαρ και τον ταξίδευαν, κάνοντας ένα μικρό μικρό χαμόγελο να σκάει εκεί στην άκρη των χειλιών του.

Ήταν μόνος και μόνος ήθελε να μείνει, απόδειξη ότι δεν καταδέχτηκε καν να απαντήσει στο ερώτημα: «μόνος αγόρι; Θέλεις συντρο…;» Και πριν ακόμη η κοπέλα τελειώσει τη φράση της αναγκάστηκε να τα μαζέψει και να φύγει υπό τα άγριο βλέμμα του πανέμορφου νεαρού κυρίου, που το πρόσωπό του κάτι της θύμιζε έντονα και δεν μπορούσε να το συγκεκριμενοποιήσει. Και βέβαια δεν κάθισε να ασχοληθεί περισσότερο με τον παράξενο σιωπηλό πελάτη, καθώς είχε πέσει πολύς κόσμος στο μαγαζί και οι απορίες με τα ερωτηματικά τους ήταν υψίστης απαγορευμένης πολυτέλειας για κείνη την ώρα. Μη νομίζεις ότι ήθελε και πολύ το αφεντικό, να την κρίνει και να την βρει ως ανεπαρκή για τη θέση εφ’ ής ετάχθη και επομένως να την ξαποστείλει και να μείνει χωρίς δουλειά Πασχαλιάτικα και κατ’ επέκταση όχι μόνον χωρίς οβελία αλλά χωρίς ούτε ένα κόκκινο αβγό να το τσουγκρίσει με την τρίχρονη πανέμορφη κορούλα της.

Την μεγάλωνε μόνη της, γιατί ο πατέρας ήταν από τους λεγόμενους του Σαββατοκύριακου και μάλιστα όχι απαραίτητα του κάθε Σαββατοκύριακου, αλλά όταν οι δουλειές του επαγγελματικές και γκομενικές τού το επέτρεπαν. Όχι ότι δεν το αγαπούσε το παιδί του, αλλά μέσα στον ατομικισμό του, πρόσφερε και στο παιδί ό,τι περίσσευε από το Χρόνο του και όχι ΤΟΝ χρόνο του ως όφειλε να κάνει. Πάλι καλά να λες που το είχε αναγνωρίσει σαν δικό του παιδί, αλλά που θεωρούσε τον εαυτό του υπεράνω καθηκόντων και δεσμών και ιδού ο λόγος που η Μαρία παρέμενε μια μητέρα εκτός γάμου και χορούς του Ησαΐα. Μια συνηθέστατη ιστορία θα μού πείτε και δεν αντιλέγω. Απλά έδωσα το περίγραμμα της εικόνας για το τι έπαιζε με τη γκαρσόνα τούτη που ήταν φανερό ότι ούτε η δουλειά αυτή την ενθουσίαζε ούτε ο ρόλος που της επιβαλλόταν να παίξει εδώ στο μπαρ με τους μισομεθυσμένους νεαρούς μπαρόβιους. Να γιατί της τράβηξε το ενδιαφέρον ο νεαρός σιωπηλός πελάτης. Δεν ταίριαζε η εικόνα του με το περιβάλλον. Και αυτή σαν αυτόν, ένιωθε, παρά τον τόσο κόσμο γύρω της, κατάμονη.

Η θεωρεία της μοναξιάς που δεν έχει να κάνει με το πόσα άτομα γνωστά ή άγνωστα είναι κοντά σου, αλλά με το ΠΟΙΑ είναι τα άτομα αυτά, που μπορούν να είναι και …ΕΝΑ, αλλά να έχει την υπερδύναμη του αποδιωγμού αυτής της μοναξιάς!!!…

Γνωστά αυτά και χιλιοειπωμένα…

Απομακρύνθηκε από κοντά του πριν γίνει αντιληπτό το ενδιαφέρον που της προξένησε ο σιωπηλός πελάτης, που ξανά λέω κάτι της θύμιζε.

Ένας νεαρός, που εκείνη την ώρα χόρευε με ένα κορίτσι που ήταν ντίρλα στο μεθύσι όπως και ο ίδιος, άπλωσε το κουλό του και θώπευσε το τροφαντό κωλαρ... της γκαρσόνας. Αυτή, χωρίς να διστάσει διόλου και μην υπολογίζοντας τις συνέπειες εκ μέρους της διεύθυνσης του μπαρ, τού άστραψε ένα τέτοιο σκαμπίλι που σίγουρα θα έδιωξε ένα μεγάλο μέρος του μεθυσιού του.

Ο νεαρός έμεινε με το στόμα ανοικτό να την κοιτάζει σαν χαμένος και πιθανότατα τα πράγματα θα χειροτέρευαν σε κάτι σαν, όπως έλεγαν οι παλιοί, ΑΜΕΡΙΚΑΝ ΜΠΑΡ, αν δεν επενέβαινε ο "σιωπηλός" πελάτης:

«Τα 'θελες και τα 'παθες φίλε και κλείσε το βρωμόστομά σου. Μια σφαλιάρα κατά την γνώμη μου είναι πολύ λίγη για την χειρονομία σου τσόγλανε. Μην πεις κουβέντα, γιατί θα σε κάνω τόπι στο ξύλο. Συνοδεύεις και κοπέλα τρομάρα σου, Καζανόβα της πυρκαγιάς…

Ο νεαρός, όπως όλα τα θρασίμια αυτής της συνομοταξίας κωλόπαιδων, τα μάζεψε και έφυγε με την συνοδό του όχι μόνον από την πίστα, αλλά και από το μαγαζί αφού πρώτα αναγκάστηκε, πάλι από τον ίδιο από μηχανής θεό, να ζητήσει συγγνώμη από την γκαρσόνα.

«Ευχαριστώ πολύ κύριε. Να είστε καλά. Άντε τώρα να δούμε αν θα μείνω και πόσο ακόμη, στο μαγαζί…»

«Γιατί το λέτε αυτό;»

«Μα το ρωτάτε; Γιατί σίγουρα θα με ξαποστείλει το αφεντικό. Γι’ αυτό….»

«Εδώ μέσα αφεντικό, καλή μου, είμαι ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΕΓΩ ΑΠΟΦΑΣΊΖΩ ΠΟΙΟΣ ΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ ΦΕΥΦΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΨΗ ΜΟΥ».

Η Μαρία έμεινε να τον κοιτάζει έκπληκτη. Όχι. Αυτό δεν περίμενε να το ακούσει. ΑΦΕΝΤΙΚΟ ! Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπε κει μέσα.

«Με λένε Πέτρο και ό,τι πρόβλημα έχεις μπορείς να μού το λες. Τα περισσότερα από δαύτα τα νομίζουμε άλυτα αλλά δεν είναι έτσι. Λίγη προσπάθεια και περισσότερη υπομονή και δεν θα το πιστεύεις πώς λύθηκαν».

Η Μαρία όσην ώρα τον άκουγε, τόσο και μεγάλωνε η έκπληξη της. Τούτος ο άντρας δεν ήταν μόνον εξαιρετικά όμορφος στην όψη αλλά και στην ψυχή.

"Τυχερή η γυναίκα που τον έχει δικό της," σκέφτηκε…

«Μαρία με λένε. Σας παρακαλώ πολύ θα μπορούσα να καθίσω δίπλα σας για πολύ λίγο; Η ερώτηση δεν είναι επαγγελματική αλλά προσωπική. Μού κάνει καλό να ακούω να λέτε αυτές τις σοφίες να τις πω, δεν είμαι συνηθισμένη να ακούω τέτοια λόγια ξέρετε».

«Ναι, παρακαλώ, κάθισε και αφού συστηθήκαμε μπορείς να μού μιλάς στον ενικό. Τι να σε κεράσω Μαρία;»

«Να κεράσεις εμένα ΕΣΥ;»

«Έλα Μαρία, μην κάνεις ως εάν να είπα κάτι το πολύ σπουδαίο…. ΤΙ ΆΛΛΟ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΠΩ ΣΕ ΈΝΑΝ ΧΩΡΟ ΣΑΝ ΕΤΟΥΤΟΝ ΔΗΛΑΔΗ;»

«Ωραία, έναν χυμό μανταρινιού παρακαλώ με μία φέτα ζαχαρωμένο λεμόνι στο χείλος του ποτηριού. Είναι η αδυναμία μου».

«Μαρία θα το πιστέψεις εάν σού πω ότι κι εμένα είναι ο αγαπημένος μου χυμός; Βλέπω ότι μοιάζουμε σε πολλά» της είπε, απλώνοντας το χέρι του σε χειρονομία καλής θελήσεως στο δικό της.

Και έμειναν ξαφνικά οι δυο τους ενεοί να κοιτάζουν τα ενωμένα τους χέρια εκεί πάνω στο μπαρ. Στο μικρό δάκτυλο των χεριών τους, ή ίδια χαρακτηριστική ελιά, που οι δικοί τους την απέδιδαν στον Άγιο Συμεών και τις περί αυτόν δοξασίες.

Η Μαρία πετάχτηκε πάνω:

«ΠΟΙΟΣ είσαι άνθρωπέ μου, πούθε έρχεσαι και ποιο το επίθετό σου».

«Σιγά κορίτσι μου ένα, ένα. Η Ζωή μας είναι γεμάτη συμπτώσεις. Επειδή μοιάζουμε σε πολλά και επειδή έχουμε το ίδιο σημάδι δεν είναι απαραίτητο να σημαίνει και πολλά. Πόσων χρόνων είσαι;»

«Γεννήθηκα στις 24 Ιανουαρίου του 1984 στην Κομοτηνή…»

Και ήταν η σειρά του Πέτρου τώρα να πεταχτεί πάνω σαν ελατήριο …

«Ω Θεέ μου Μεγαλοδύναμε. Κι’ εγώ Μαρία μου κι’ εγώ την ίδια ημερομηνία γεννήθηκα ακριβώς. Μόνον που η Μοίρα, μού έγραφε να μεγαλώσω στην Αμερική. Αμέσως μετά την γέννησή μου υιοθετήθηκα από ένα θαυμάσιο ζεύγος Ελληνοαμερικάνων που άπλωσαν στα πόδια μου τα αγαθά του Αβραάμ και του Ισαάκ που λένε. Βρίσκομαι έναν χρόνο στην Ελλάδα ψάχνοντας για την δίδυμη αδερφή μου και παρ’ όλες μου τις ενέργειες δεν τα κατάφερα…».

«Πέτρο έρχεται Πάσχα. Σε λίγες ημέρες Ανασταίνεται ο Κύριος. Μη νομίζεις ότι και τώρα δεν γίνονται θαύματα… Να γιατί το πρόσωπό σου κάτι μού θύμιζε αμέσως μόλις σε είδα. Έλα μαζί μου. Ναι εδώ. Κοίταξε σε παρακαλώ στον καθρέφτη.

ΤΙ ΒΛΕΠΕΙΣ;

ΑΝ ΤΗΝ ΊΔΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΚΑΝΕΙΣ εσύ Σ’ ΕΜΕΝΑ ΘΑ ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΩ:

"Πέτρο μου βλέπω τον αδερφό μου." Τόσο πολύ απλά. Τα θαύματα έτσι απλά είναι καλέ μου. Μια εξέταση DNA θα μας πει στη τελική, την πάσαν αλήθεια».

Ο Πέτρος έμεινε κατάπληκτος να την κοιτάζει και κάτι σαν δάκρυ έλαμψε εκεί στην άκρη των πανέμορφων ματιών του.

Πράγματι, συμβαίνουν θαύματα και σήμερα, αν και κάποιος δύσπιστος δεν θα τα έλεγε παρά ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ!!!…

 https://www.fractalart.gr/to-thayma-toy-pasxa/