Η αύρα που εκπέμπεις σε συστήνει πριν καν μιλήσεις...

 Η αύρα που εκπέμπεις σε συστήνει πριν καν μιλήσεις

Αν τα πάντα γύρω μας είναι ενέργεια, είμαστε συνυπεύθυνοι τόσο για αυτή που εκπέμπουμε όσο και για αυτή που λαμβάνουμε. Το ενεργειακό πεδίο γύρω από κάθε τι – έμψυχο και άψυχο – έχει μια αποτύπωση που ονομάζουμε αύρα και διαφέρει σε συχνότητα και πυκνότητα. Εκτείνεται από 30 έως και 90 εκατοστά από το σώμα μας, αν και μπορεί περισσότερο, ανάλογα με τη δύναμή με την οποία την εκπέμπει.

Η αύρα μας μπορεί να έχει και διάφορα χρώματα και τόνους, προσδιορίζοντας την υγεία μας από φυσικό μέχρι ψυχολογικό επίπεδο. Θεωρείται ως ένα «κουκούλι προστασίας» για τον άνθρωπο από εξωγενείς επιρροές, μα συνάμα αποτελεί και την «υπογραφή» μας, μιας και είναι τόσο μοναδική όσο και ο κάθε ένας από εμάς. Αυτές οι δονήσεις που εκπέμπουμε είναι που μας συστήνουν στους άλλους πριν καν μιλήσουμε, πριν καν μάθουν ο,τιδήποτε για μας. Και μερικές φορές ευθύνονται για τα ανεξήγητα που μας συμβαίνουν - την αυξημένη ένταση στην καθημερινότητά μας όταν έχουμε συσσωρευμένο και καταπιεσμένο θυμό, αλλά και τις θετικές εξελίξεις όταν είμαστε πιο πρόσχαροι.

Οι αρνητικές επιρροές με τις οποίες κατακλύζουμε τον οργανισμό μας – και την αύρα μας – λειτουργούν καταλυτικά στο να αποδυναμώνουν αυτές τις δονήσεις που εκπέμπουμε. Έτσι όταν έχουμε πολύ άγχος, ανησυχία, πικρία, ένταση, θυμό, αδυνατίζουμε το εσωτερικό και ενεργειακό μας περιβάλλον και συχνά αυτό μεταφράζεται σε ψυχοσωματικά συμπτώματα. Ουσιαστικά, εισερχόμαστε σε ένα φαύλο κύκλο όπου ο εσωτερικός μας κόσμος αφήνει ευάλωτο το εξωτερικό μας περίβλημα, το οποίο γίνεται πιο επιρρεπές σε εξωγενείς παράγοντες που με τη σειρά τους μας επηρεάζουν συναισθηματικά (και ενεργειακά) και πάει λέγοντας.

Συνοπτικά, αρκεί να κατανοήσουμε πως για να είμαστε υπεύθυνοι για την ευτυχία μας, πρέπει πρώτα να αποδεχτούμε ότι το νόημα της εξαρτάται από εμάς τους ίδιους.

Εμείς αποφασίζουμε τα συναισθήματα που θα νιώσουμε, που θα βιώσουμε στο μέγιστο, που θα επιτρέψουμε να μας καταλύσουν την ενέργεια. Και καλύτερο θα είναι να είναι ευχάριστα αυτά.

Όπως την αγάπη. Γιατί όταν αγαπιέσαι πολύ παίρνεις δύναμη, ενώ όταν αγαπάς πολύ αποκτάς θάρρος. Και γεμίζει το ενεργειακό σου πεδίο με αισιοδοξία και χρώμα.

Και αυτό φαίνεται. Γιατί εκπέμπεις χαρά. Χωρίς καν να μιλήσεις.

Μαρία – Χριστίνα Δουλάμη

enallaktikidrasi.com

Γιαννιάς: ο θρυλικός καπετάνιος της Ηλείας και της Αχαΐας που σκορπούσε τον τρόμο στους Αγαρηνούς

 

«Εμείς καλά καθόμαστε εδώ στον ξένο τόπο,

κι αν μας πειράξουν τίποτα της Πάτρας οι αγάδες.

Τότε να μας γνωρίσουνε, τότε να μας ιδούνε,

να δούν το Γιάννη του παπά, το γυιό του Παπανδρέα.

Πώς πιάνει σκλάβους ζωντανούς, σκλάβους κοτζαμπασήδες

πιάνει και τον Αχμέτ αγά, της Πάτρας βοϊβόντα»

 

————————————————————————–

 

Ο Γιαννιάς, ”ο γιος που παπανδρέα”, ο Θρυλικός καπετάνιος της Ηλείας και της Αχαΐας που σκορπούσε τον τρόμο στους Αγαρηνούς. Τόσο τρόμο που από την μανία τους, όταν τον έπιασαν ζωντανό, τον κρέμασαν από μια μελικουκιά στ’ αλώνι του Άη Θανάση και τον άφησαν να κρέμεται για τρεις μέρες μέχρι να σπάσει το δέρμα του και τα κόκκαλά του (1804).

Ο Γιαννιάς οργάνωσε σώμα 60 παλληκαριών αφού γαλουχήθηκε στην… μεγάλη του Ζαχαριά σχολή της κλεφτουριάς.

Για χρόνια έδρασε από του Λάλα μέχρι την Βουντούχλα και κανείς Τούρκος δεν τόλμησε να περάσει από εκει. Ο θρύλος του πέρασε τα όρια του Μωρηά. Η δράση του έφτασε μέχρι και τον Βάλτο της Αιτωλίας. Όλες οι απόπειρες των Τούρκων να τον πιάσουν ήταν μάταιες.

Ο Θρύλος του μεγάλωσε περισσότερο όταν συνέλαβε τον βοϊβόδα της Πάτρας Αχμέτ αγά.

Το σημείο που ο Γιαννιάς έπιασε τον Αχμέτ Αγά ονομάστηκε ”Γέφυρα Γιαννιά” στον ποταμό Πείρο και βρίσκεται στην περιοχή του Πρέβεδου στην Ερυμάνθεια.

Απείθαρχος και απροσκύνητος. Ποτέ δεν συμβιβάστηκε με την έννοια του ”ραγιά”.

 

Μωραΐτες εν Χορώ

 

 https://enromiosini.gr/arthrografia/giannias-o-thrylikos-kapetanios/

Φράγμα Πηνειού (Καραμανλή). Το κολοσσιαίο έργο που αντέγραψε τον πέμπτο ...

.

 Φράγμα Πηνειού (Καραμανλή) - Το κολοσσιαίο έργο που αντέγραψε τον πέμπτο μύθο του Ηρακλή

Το φράγμα Πηνειού η Καραμανλή είναι το μεγαλύτερο φράγμα της Ελλάδας και ένα από τα μεγαλύτερα αν όχι το μεγαλύτερο φράγμα της Ευρώπης.

Η Λίμνη Πηνειού είναι τεχνητή λίμνη που δημιουργήθηκε έπειτα από κατασκευή φράγματος στον ποταμό Πηνειό. Βρίσκεται στο νομό Ηλείας. Η έκτασή της είναι 19,895 τ.χλμ και είναι η μεγαλύτερη λίμνη της Πελοποννήσου.

Το φράγμα άρχισε να κατασκευάζεται τον Σεπτέμβριο του 1961 επι θητείας του Κωνσταντίνου Καραμανλή και το έργο παραδόθηκε το 1968. Πηγή έμπνευσης για την σύλληψη αυτής της ιδέας και την υλοποίηση αυτού του κολοσσιαίου έργου στάθηκε ένας από τους μύθους του Ηρακλή και πιο συγκεκριμένα ο μύθος με τους στάβλους του Αυγεία.

Σύμφωνα με τον μύθο "Η 'Κόπρος του Αυγείου" ήταν η κοπριά που είχε συγκεντρωθεί στους τεράστιους στάβλους του βασιλιά της Ήλιδος Αυγεία με τα 3.000 βόδια, οι οποίοι δεν είχαν καθαρισθεί επί πολλά χρόνια. Το καθάρισμα αυτών των στάβλων από όλη την κοπριά μέσα σε μία μόνο ημέρα ήταν ο πέμπτος άθλος του Ηρακλή και για να καταφέρει κάτι τέτοιο ο Ηρακλής χρειάστηκε να παρακάμψει τον Πηνειό ποταμό και να τον περάσει μέσα από τους στάβλους του Βασιλιά της Αρχαίας Ήλιδας που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το σημερινό σημείο όπου έχει κατασκευαστεί το φράγμα.

Με τον εμπλουτισμό του φράγματος με νερό εγκαταλείφθηκε το χωριό Ξενιές, που βρισκόταν στον πυθμένα της υπό δημιουργίας λίμνης, αλλά και οι οικισμοί Παλαιοχώρα, Αγία Άννα και Σούλι

Βρίσκεται πάνω από την Αρχαία Ήλιδα, 20χλμ. περίπου από την ακτή κοντά στο χωριό Κέντρο. Πρόκειται για ένα από τα πιο σημαντικά εγγειοβελτιωτικά έργα του Νομού Ηλείας. Το νερό χρησιμοποιείται για την άρδευση των πεδινών εκτάσεων κατά μήκος του άξονα Λάππα-Αμαλιάδα-Καρδαμά, ενώ είχε εκπονηθεί ειδική περιβαλλοντική μελέτη με στόχο την αξιοποίηση των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της περιοχής, που περιβάλλει τη λίμνη του φράγματος Πηνειού.

Παρόλα αυτά και ενώ έχουν περάσει 60 χρόνια από την δημιουργία του φράγματος η τεχνητή λίμνη Πηνειού, το φράγμα του Πηνειού καθώς και η ευρύτερη περιοχή συμπεριλαμβανομένου και την Αρχαία Ήλιδα στερούνται παραμικρής προβολής και κυριολεκτικά παρακμάζουν ενώ οι εγκαταστάσεις του φράγματος είναι έρμαιο σε λεηλασίες και βανδαλισμούς.

 Πηγή

 

Ὁ θάνατος τῆς χειραψίας!

 Ὁ θάνατος τῆς χειραψίας!

Αὐτά τά δύο χρόνια ζήσαµε πολύ ἔντονα τό πόσο εὔκολα ἀλλοιώνονται τά ἤθη καί οἱ ἀξίες τῶν ἀνθρώπων, πῶς καθιερώνονται νέες πρακτικές καί νέες συνήθειες, ἀνάλογες µέ τό ἐπίπεδο τῶν κοινωνιῶν, πῶς χειραγωγεῖται ἡ κοινή γνώµη καί ἀκολουθοῦν ὅλοι «ἐν ἐνί στόµατι καί µιᾷ καρδίᾳ» τίς προσταγές τοῦ Κράτους καί τῶν “εἰδικῶν”, πού πλασάρονται ὡς εἰδικότεροι τῶν ὑπολοίπων εἰδικῶν! Αὐτήν τήν διετία τῆς λεγοµένης «πανδηµίας» πολλά Ἑλληνικά ἔθιµα καί πολλές συνήθειες “µπῆκαν στόν πάγο”, “ἀνέστειλαν τήν λειτουργία τους”, καί ἀναµένουν καρτερικά τήν λήξη τοῦ συναγερµοῦ γιά νά κριθεῖ ποιές τελικά θά µείνουν, ἔστω καί ξεθωριασµένες ἤ µεταλλαγµένες καί ποιές θά ἀποτελέσουν παρελθόν καί θά κλειστοῦν στά βιβλία τῆς Ἱστορίας.

Μιά τέτοια συνήθεια εἶναι ἡ χειραψία! Αὐτή ἡ ἁπλή καθηµερινή ἔκφραση τοῦ ἀνθρώπου, µέ τήν ὁποία χαιρετοῦσε ἕναν φίλο, ὑποδεχόταν ἕναν ἄγνωστο, ἐπισφράγιζε µιά µικρή ἤ µεγάλη συµφωνία, ἔδινε τόν λόγο του, ἐξέφραζε τόν ἐνθουσιασµό του ἤ συµφιλιωνόταν µέ τόν ἄλλον ἄνθρωπο. Αὐτή ἡ ἁπλή καί ταπεινή χειραψία φαίνεται ὅτι ἔχει πλέον πεθάνει! Ἀκόµα καί ὅταν βγοῦµε ἀπό αὐτήν τήν περιπέτεια καί µᾶς δώσει τό κράτος τήν ἄδεια νά κυκλοφοροῦµε ἐλεύθεροι, χωρίς περιορισµούς καί κοινωνικά µέτρα, ὅλα δείχνουν ὅτι ἡ χειραψία δέν θά ἐπιστρέψει στήν καθηµερινότητά µας. Καί αὐτό γιατί ἤδη ἔχει δηλητηριαστεῖ ἡ σκέψη τῶν ἀνθρώπων µέ φόβους ἀνύπαρκτους καί καταστροφικούς γιά τίς σχέσεις τους µέ τόν διπλανό τους. Ἔχουν καταφέρει οἱ κυβερνῶντες σέ ὅλον τόν κόσµο νά ἐξαγριώσουν τούς λαούς, νά κάνουν τούς πολῖτες ἐχθρικούς, καχύποπτους, νά κοιτοῦν µέ ἐπιφύλαξη τόν ἀπέναντί τους φοβούµενοι µήν τούς βλάψει. 

Καλλιεργήθηκαν αὐτά τά δύο χρόνια νέες αἰτίες γιά νά χωρίζονται οἱ ἄνθρωποι, νά τσακώνονται οἱ συγγενεῖς καί οἱ φίλοι, νά µαλώνουν τά ἀνδρόγυνα. Νέες αἰτίες τσακωµῶν, καινούριες ἔριδες ξεπήδησαν τόν 21ο αἰῶνα, στό ὄνοµα τῆς ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο.

 Φαίνεται λοιπόν, πώς ὁ θάνατος τῆς χειραψίας εἶναι ὁριστικός! Καί ἐπῆλθε σέ µιά (θεωρητικά) ἀνεπτυγµένη ἐποχή, σέ µιά ἀνοδική καµπή τοῦ πολιτισµοῦ, τῆς τεχνολογικῆς καί ἐπιστηµονικῆς προόδου! Ἦρθαν οἱ γροθιές καί οἱ ἀγκωνιές νά τήν ἀντικαταστήσουν καί νά µᾶς εἰσαγάγουν στήν ἐποχή τῆς νέας πραγµατικότητας, τῆς κοινωνικῆς βαρβαρότητας, τῆς ἀγένειας, τῆς ἔλειψης σεβασµοῦ πρός τόν συνάνθρωπο. Καί ὅλα αὐτά ἐπετεύχθησαν µέ “ἀνθρωπιστικά” κηρύγµατα, µέ “ἀγαπητικές” καµπάνιες, µέ “ἑνωτικές” ἐκστρατεῖες!

Ἡ εὐγενική χειραψία µέ τήν µακραίωνη ἱστορία της, πού υἱοθε­τήθηκε ἀπό ὅλον τόν κόσµο στό πέρασµα τῶν αἰώνων, πού ἐξέφρασε ἀναρίθµητες φορές τά εὐγενικά αἰσθήµατα τῶν ἀνθρώπων καί ἐπισφράγισε ἑκατοντάδες χιλιάδες ἱστορικές συµφωνίες, πέθανε, γιά νά ἀντικατασταθεῖ ἀπό νέες συνήθειες, πολλές ἀπό αὐτές βλακώδεις, ὅπως ὁ χαιρετισµός µέ τίς ἑνωµένες γροθιές ἤ ἀγκωνιές!

 Ὁ θάνατος τῆς χειραψίας ἐπῆλθε τό 2020! Καί µαζί της σβήνει σιγά σιγά κάθε ἴχνος εὐγένειας καί σεβασµοῦ. Ὅσο καί νά διατείνεται ἡ ἐποχή µας ὅτι εὐνοεῖ τήν ἐλεύθερη ἔκφραση καί ἐπιλογή τοῦ ἀνθρώπου, τόν σεβασµό καί τήν ἀλληλοκατανόηση, αὐτό ἀποδεικνύεται καθηµερινά µεγάλο ψέµα! Ὄχι µόνο δέν εὐνοεῖται ἡ ἐλευθερία τοῦ λόγου καί τῶν ἐπιλογῶν, ἀλλά στερεῖται ὁ ἄνθρωπος τῆς δυνατότητας νά ὁρίζει ἀκόµα καί τό σῶµα του! Ὅποιος ρωτάει καί δέν ἀποδέχεται ἄκριτα τίς νέες ἀντιλήψεις καί φιλοσοφίες τῶν πολιτικῶν καί τῶν “εἰδικῶν” ἐπιστηµόνων, ὅποιος εἶναι ἐπιφυλακτικός ἀπέναντι σέ αὐτά πού πιστεύουν οἱ πολλοί καί θέλει νά βρεῖ ἄκρη στίς ἀντιφατικές θεωρίες, αὐτός δέν ἔχει κανένα δικαίωµα νά ὑπάρχει στήν κοινωνία ἐλεύθερος καί θά πρέπει νά πληρώνει γιά νά ζεῖ.

 Χάνεται ἡ χειραψία καί µαζί της χάνεται ἡ εὐγένεια, ὁ σεβασµός, ἡ καλή ἀνατροφή. Οἱ καλές καί εὐγενικές συνήθειες “ἐκσυγχρονίζονται” καί ἀντικαθίστανται ἀπό νέες, σύγχρονες ἀλλά παράλογες, ἄκοµψες ἐκδηλώσεις καί ἐκφράσεις τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖες µόνο πρόοδο δέν δείχνουν. Καί ὅµως, ἡ χειραψία ὅσο καί ἄν φαίνεται µικρή καί ἀσήµαντη χειρονοµία, ἐξέφραζε τόσα πολλά! Ἀπό τήν ἔνταση τοῦ σφιξίµατος τῆς παλάµης διέκρινες πόσο ἐγκάρδια σέ χαιρετοῦσε ὁ συνάνθρωπος. Μιά χαλαρή χειραψία ἐξέφραζε ἕναν τυπικό χαιρετισµό. Μιά σφιχτή χειραψία µετέδιδε ἐνθουσιασµό. Μιά χειραψία µέ τά δύο χέρια ἐκδήλωνε ἀγάπη καί οἰκειότητα. Μικρή καί φαινοµενικά ἀσήµαντη χειρονοµία, τήν ὁποία ἀρχίσαµε νά ἐκτιµοῦµε τώρα πού τήν δολοφονήσαµε! Στήν κυριολεξία πρόκειται περί δολοφονίας! Τήν σκοτώσαµε µέ δόλιο καί ὑποκριτικό τρόπο, τάχα ἀπό ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο. Γιά νά προστατευθοῦµε ἀπό τά (ὑπαρκτά καί ἀνύπαρκτα) µικρόβια!

Μποροῦµε νά ἀποτρέψουµε τόν θάνατο τῆς χειραψίας; Προλαβαίνουµε νά ἀποτρέψουµε τήν κατάργηση τῆς εὐγένειας καί τῶν καλῶν τρόπων; Ἤ ἡ ἔκφραση «δώσανε τά χέρια» θά ἀποτελεῖ γιά τόν ἱστορικό του µέλλοντος ἕναν ἀκατανόητο γρίφο;

Μαρίνα Διαµαντῆ

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 234

Φεβρουάριος 2022

 Πηγή

 https://proskynitis.blogspot.com/2022/03/blog-post_46.html#more

 

Θα φύγω πρώτος - Νίκος Κουρκούλης

.

 

 Σημείωση δική μου:

Ποιός , στ΄αλήθεια, το έχει κάνει όταν είδε οτι η κατάσταση δεν σώζεται ;

Θέλει κότσια, ε; ! ! !

Μοιάζει με εκείνον που αντιμετωπίζει τη φωτιά που έρχεται με ..φωτιά που βάζει μπροστά του !

Ι.Β.Ν.

Το καλό που σου έκανα συνέχισέ το! ...

 

 
Το καλό που σου έκανα συνέχισέ το! 

 

Θα ‘θελα να σας μεταφέρω μια ιστορία κάπως διαφορετική, ίσως ουτοπική μα δυνατή και με νόημα μεγάλο. Κάτι που έχουμε ανάγκη πια, σε ότι συμβαίνει δίπλα μας τούτες τις μέρες…

Πριν από χρόνια ένας σπουδαίος γιατρός ταξίδευε με την οικογένειά του στην έρημο με ένα τροχόσπιτο. Ξαφνικά, μετά από ένα απότομο τράνταγμα, το αυτοκίνητο στρίβει δεξιά στο πλάι του δρόμου.

Λάστιχο στον μπροστινό δεξιό τροχό. Τα δίδυμα έχουν τρομάξει, η γυναίκα του προσπαθεί να τα ηρεμήσει. «Μην ανησυχείτε», τους λέει, «θα βάλω τη ρεζέρβα και θα συνεχίσουμε». Πράγματι, αλλάζει το λάστιχο με μεγάλο κόπο.

Είχε 40 βαθμούς θερμοκρασία. Μπαίνει στο αυτοκίνητο και διαπιστώνει πως τα δίδυμα συνεχίζουν να κλαίνε. Η γυναίκα του έχει απελπιστεί. Ο γιατρός της λέει: «Κάνε υπομονή, σε 50 χιλιόμετρα έχει βενζινάδικο και θα σταματήσουμε». Ξαναβγαίνει στο δρόμο, δεν προλαβαίνει όμως να κάνει πάνω από 50 μέτρα και ένας θόρυβος, ίδιος με πριν, τον αναγκάζει να φρενάρει απότομα.

Βγαίνει και τι να δει; Και το άλλο λάστιχο σκασμένο. 

 

Τα δίδυμα έχουν τρομάξει πολύ και κλαίνε πια με λυγμούς. Ο γιατρός είναι απελπισμένος και η γυναίκα του από τον πανικό της βρίσκεται σε κατάσταση υστερίας. Εν τω μεταξύ, αρχίζει να πέφτει το σκοτάδι και ούτε ένα αυτοκίνητο δε φαίνεται στον ορίζοντα. Ο γιατρός όσο περνά η ώρα καταλαμβάνεται από έναν απίστευτο φόβο, όχι τόσο για τον ίδιο όσο για την οικογένειά του.

Έχουν περάσει δύο ώρες, όταν στο βάθος φαίνονται τα φώτα ενός αυτοκινήτου. Ο γιατρός σαν τρελός με τα χέρια ψηλά τρέχει στη μέση του δρόμου να σταματήσει τον περαστικό για να ζητήσει βοήθεια. Το αυτοκίνητο πλησιάζει και φρενάρει. Είναι ένα μεγάλο αγροτικό που στην καρότσα του έχει ένα λυκόσκυλο. Φαίνεται καλό σκυλί. Ο γιατρός πάει στο τζάμι του οδηγού και αντικρίζει ένα μεγαλόσωμο άνδρα με απεριποίητο μούσι. Στο δεξί κάθισμα βλέπει ένα ζευγάρι δεκανίκια.

«Σε παρακαλώ, έχω δύο μικρά παιδιά, έπαθα δύο φορές λάστιχο, βοήθησέ μας», λέει στον άγνωστο οδηγό. «Και τι θες να κάνω;», του απαντάει εκείνος. «Είδα στο χάρτη ότι σε 50 χιλιόμετρα έχει ένα βενζινάδικο. Θα με πας να φτιάξω το λάστιχο;», του λέει ο γιατρός. «Θες να σου δώσω το αυτοκίνητο να πας εσύ, να μείνω εγώ με την οικογένειά σου, να μη μείνουν μόνοι τους στην ερημιά;», ψιθυρίζει ήρεμα ο άγνωστος. Ο γιατρός κοιτάζει άφωνος τον ξένο για τη διάθεσή του να του δώσει το αυτοκίνητο, αλλά και ανήσυχος να τον αφήσει μόνο με την οικογένειά του. Ο ξένος καταλαβαίνει τον προβληματισμό του και του λέει: «Μην ανησυχείς, είμαι καλή παρέα για τα παιδιά. Εσύ να προσέξεις το σκύλο μου που είναι στην καρότσα. Είναι καλό σκυλί αλλά άγριο και έχει μάθει να με προστατεύει.»

Ο γιατρός από το φόβο του, μήπως ο άγνωστος αλλάξει γνώμη, του λέει: «Σύμφωνοι». Εξηγεί την κατάσταση στη γυναίκα του, ενώ ο άγνωστος πηγαίνει στο τροχόσπιτο με τις πατερίτσες. Έχει δύο ξύλινα πόδια. Ο γιατρός δεν περιμένει την αντίδραση της γυναίκας του. Είναι φοβισμένος και απελπισμένος. Φεύγει με το αγροτικό γεμάτος αγωνία και ενοχές.

Πηγαίνει στο βενζινάδικο, φτιάχνει το λάστιχο και παίρνει το δρόμο της επιστροφής με τον ιδρώτα να στάζει από την αγωνία για την οικογένειά του. Μετά από μιάμιση ώρα από τη στιγμή που έφυγε, φρενάρει απότομα δίπλα στο τροχόσπιτο. Πλησιάζει και αντί για κλάματα, ακούει γέλια.

Ανοίγει την πόρτα και βρίσκεται μπροστά στο εξής θέαμα. Ο άγνωστος κάνει γκριμάτσες στα δίδυμα, τα οποία έχουν ξεκαρδιστεί στα γέλια και η γυναίκα του φτιάχνει κάτι να φάνε σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Γυρνάει, τον κοιτάζει και του λέει: «Γεια σου αγάπη μου» Ο γιατρός τους κοιτάζει άφωνος. Ο άλλος δεν περιμένει την απάντησή του, πιάνει τις πατερίτσες του και σηκώνεται μονολογώντας: «Να πηγαίνω κι εγώ.» Ο γιατρός τον συνοδεύει έξω και φτάνοντας στο αυτοκίνητό του, λέει: «Σε ευχαριστώ πολύ, με έσωσες. Πώς μπορώ να σου ξεπληρώσω το καλό που μου έκανες;»

Ο άγνωστος με τα ξύλινα πόδια τον κοιτάζει στα μάτια και του λέει: «Θα σου πω μια μικρή ιστορία. Ήμουν στρατιώτης στο Βιετνάμ, όταν έπεσε δίπλα μου μια χειροβομβίδα. Ένας άνδρας, με κουβάλησε στην πλάτη του 5 χιλιόμετρα . Νιώθω πολύ ευτυχισμένος που μου λείπουν μόνο δύο πόδια. Μόνο μια χάρη θέλω να μου κάνεις. Συνέχισέ το.»

«Ποιο;», τον ρωτάει ο γιατρός. «Το καλό που σου έκανα», του απαντά εκείνος.

Ο γιατρός είναι σήμερα διάσημος για δύο λόγους: Ο πρώτος είναι οι μοναδικές ικανότητές του ως χειρουργού και ο δεύτερος η φράση «Συνέχισέ το», που έλεγε κάθε φορά που κάποιος χωρίς οικονομική δυνατότητα τον ρωτούσε: «Γιατρέ, τι σου χρωστάω;»

Να ‘ναι άραγε τόσο δύσκολο ή βαρύ για τον καθένα μας να συνεχίσουμε αυτό που μόλις διαβάσαμε;
Ναι έχει σίγουρα κάποιο κόστος, μα εκεί δεν είναι και το δυνατό του σημείο;
Να μπορεί ο κάτοχος ενός τέτοιου φρονήματος να υποτάξει το Εγώ του…

Ευχαριστίες στην Ιωάννα Ι.

Πηγή: Έκτακτο Παράρτημα

 

 http://istologio.org/?p=9609

ΔΕΥΤΕ ΕΙΔΩΜΕΝ ΠΙΣΤΟΙ ! ! !

.

Χρόνια Πολλά σε Ολους σας !

Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα του 1822 !

 Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα το 1822


Μεσολογγίτικα Χριστούγεννα το 1822
Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

Τελειώνοντας το επετειακό έτος των 200 ετών από την Παλιγγενεσία ας θυμηθούμε πώς πέρασαν οι Έλληνες στο πολιορκημένο Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822. Είναι ένα καλό παράδειγμα για τους πολιτικούς και τους εκκλησιαστικούς ταγούς μας. Τη σχετική ιστορία διηγείται πανέμορφα η Πηνελόπη Δέλτα. Από τον Οκτώβριο του 1822 είχε αρχίσει η πρώτη πολιορκία του. Ο επικεφαλής των οθωμανικών δυνάμεων Ομέρ Βρυώνης μαζί με τους άλλους πασάδες αποφάσισαν να επιτεθούν τα ξημερώματα των Χριστουγέννων, ξέροντας ότι εκείνες τις ώρες οι Έλληνες είναι όλοι στις εκκλησιές και θα ήταν ουσιαστικά αφύλακτη η πόλη.
Στη δούλεψη του Βρυώνη ήταν ο Γιάννης Γούναρης, αιχμάλωτός του μαζί με τη σύζυγο και τα παιδιά του. Την προπαραμονή της μεγάλης χριστιανικής γιορτής, που πάρθηκε η απόφαση για την επίθεση, ο Γιάννης προσφέροντας τους καφέδες άκουσε το σχέδιο του τούρκου πασά και χωρίς να διστάσει αγνόησε την τύχη τη δική του και της οικογένειάς του και αποδράσας έτρεξε ως νέος Φειδιππίδης* στο Μεσολόγγι. Έφτασε παραμονή Χριστουγέννων στο σούρουπο, αποκάλυψε το σχέδιο των Τούρκων, οι αρχηγοί τον πίστεψαν και κινητοποιήθηκαν αμέσως.
Την ίδια ώρα, διηγείται η Πηνελόπη Δέλτα, ο Ρωγών Ιωσήφ «μάζεψε τους παπάδες και διέταξε να κλείσουν όλες οι εκκλησίες και να ειδοποιηθούν τα ποίμνια πως λειτουργία χριστουγεννιάτικη δε θα γίνει, παρά θα αγρυπνήσουν οι χριστιανοί όλοι στους τοίχους απάνω... Πράγματι οι εκκλησίες έμειναν κλειστές, τα κεράκια σβηστά. Απάνω στα οχυρώματα οι παπάδες ψιθυριστά εγκαρδίωναν και ευλογούσαν τους άντρες και σιωπηλά τους έδιναν την ευχή τους. Έξαφνα, στη νυχτερινή σιωπή, όλα μαζί τα σήμαντρα σήμαναν τη λειτουργία. Και τότε άρχισε το πανηγύρι».
Οι Οθωμανοί όρμάνε νομίζοντας ότι θα κάνουν περίπατο, αλλά τα παλικάρια αγρυπνούσαν. Σαν τοίχο ζωντανό προβάλλουν τα στήθη τους στο ανθρώπινο κύμα που ανεβαίνει με λύσσα, σιωπηλά, αρπάζουν τους ξαφνιασμένους Τούρκους, τους σηκώνουν από το χώμα, τους γκρεμίζουν στο χαντάκι... Τρεις ώρες βάστηξε το πανδαιμόνιο. Κουρασμένοι, πατώντας στα πτώματα αποτραβιούνται οι Τούρκοι. Δεκατισμένοι, νικημένοι, αποθαρρυμένοι, υποχωρούν και φεύγουν...Η Θεία Λειτουργία των Χριστουγέννων είχε γίνει, αλλά με μπαρούτι και με αίμα. Έτσι εόρτασε το Μεσολόγγι τα Χριστούγεννα του 1822.
Η Πηνελόπη Δέλτα γράφει και για το τι απέγινε ο αφανής ήρωας Γιάννης Γούναρης. Στην Κλεισούρα, στο δρόμο Μεσολογγίου – Αγρινίου υπάρχει ένα ερημοκλήσι, της Παναγίας της Ελεούσας. Εκεί έζησε ως μοναχός, αποτραβηγμένος από τα εγκόσμια, άγνωστος στους περαστικούς και μνημονεύοντας τη δολοφονημένη από τον Βρυώνη γυναίκα του και τα σφαγμένα αγγελούδια του. Και τελειώνει έτσι την ιστορία η φιλόπατρις συγγραφέας: « Δάκρυα ποτέ δεν είδε κανείς στα μάτια του. Τα είχε χύσει όλα σαν έμαθε την εκδίκηση του αφέντη του, που, με το αίμα της καρδιάς του δούλου του, είχε πληρώσει την απελευθέρωση του Μεσολογγιού».-

*Ημεροδρόμος Αθηναίος. Για να ζητήσει τη βοήθεια των Σπαρτιατών εν όψει της περσικής επίθεσης διέτρεξε την απόσταση Αθηνών – Σπάρτης σε δύο ημέρες.

https://paterikos.blogspot.com/2021/12/1822.html

Χριστουγεννιάτικο παραμύθι....Το φτωχό καλό παιδί !

Ένα λαϊκό χριστουγεννιάτικο παραμύθι..

 

"Ήταν μια φορά κ' έναν καιρό μια φτωχή γυναίκα κ' είχε τέσσερα θηλυκά παιδιά. Δούλευε η άτυχη να τα μεγαλώσει, αλλά τι να σου πρωτοκάνει; Μεροκάματο, μεροφάγωτο. Ίσα-ίσα το ψωμί των παιδιών της έβγαζε. Τα είχε κ' εγύριζαν γυμνά και ξυπόλυτα, δεν περίσσευε λεπτό να τους πάρει και κανένα ρουχαλάκι. Αν βρισκόταν καμμιά χριστιανή και της έδινε κανένα παλιό, το συγύριζε για τη μεγάλη, έπειτα το έκοβε, να το βάλει η δεύτερη, η τρίτη. Για το μικρό δεν απόμενε τίποτα. Χειμώνα και καλοκαίρι γύριζε μ' ένα κουρελιασμένο πουκαμισάκι, ξυπόλυτο και ξετραχηλισμένο.

Μια χρονιά ο χειμώνας ήρθε πολύ βαρύς! Βροχές, κρύα, χιόνια. Το καημένο το μικρό έτρεμε, δε μπορούσε να ζεσταθεί. Λέει της μάνας του: "Μάνα! Γω θα φύω! Θα πά να βρω άλλη μάνα, να μου κάνει και κανένα ρουχαλάκι καμμιά φορά. Θα πεθάνω, αν απομείνω άλλο εδώ! Μόνο με το πουκαμισάκι δε βαστώ!"

Φεύγει το παιδί! Πάει... πάει... Στο δρόμο βρίσκει ένα πουλάκι κάτω απ' ένα δέντρο. Το πουλάκι ήταν μικρό κι αμάλλιαγο. Είχε πέσει απ' τη φωλιά του και φώναζε. Δεν είχε δύναμη να πετάξει, ν' ανεβεί πάνω στο δένδρο. Θα ψοφούσε κάτω στο χώμα.

Το παιδί το λυπήθηκε. Το πήρε στα χεράκια του, το ζέστανε μεσ' στη φούχτα του. Κοίταξε γύρω του και, σαν είδε έναν άντρα που ερχόταν, του είπε και το έβαλε πίσω στη φωλιά του. Το γλίτωσε το πουλί!

Πήρε πάλι το δρόμο του το παιδί και πήγαινε να περάσει ανάμεσα από κάτι κλαδιά. Βλέπει μιαν αράχνη κ' έπλεκε το πανί της πάνω κάτω, μπρος-πίσω και το μεγάλωνε γρήγορα- γρήγορα λες κ' είχε βιάση μεγάλη. Στάθηκε το παιδί και λέει: "Ας μη της χαλάσω το πανάκι της, ας πάω απ' την άλλη μεριά, να μη στεναχωρήσω την αράχνη." Του λέει η αράχνη:

- Σ' ευχαριστώ, καλό παιδί! Το καλό που μού 'κανες τι θέλεις να σου κάνω; Πού πας τώρα έτσι δα γυμνό και ξυπόλυτο;

- Πά να βρω πανί, να το πάω της μάνας μου, να μου κάνει κ' εμένα κανένα ρουχαλάκι, γιατί κρυώνω.

- Πήγαινε, του λέει η αράχνη, και στο γυρισμό σου πέρασε από δω να μου πεις να σε βοηθήσω κ'εγώ σε ό,τι δύνομαι.

Φεύγει το παιδί, πάει πιο πέρα, βρίσκει ένα βάτο. Πάει να περάσει, πιάνεται το πουκαμισάκι του πάνω στ' αγκάθια, κουρελιάστηκε, απόμεινε ντιπ τσίτσιδο. Έκλαιγε πια το παιδί. Ήταν καημός καρδιάς να τ' ακούς και να το βλέπεις!...

Τ'ακούει εν' αρνάκι που έβοσκε εκεί δα κάτω στο λιβάδι. Του λέει:

- Τί έχεις παιδάκι μου; Γιατί κλαις; Σ' έδειρε κανείς;

- Αχ! λέει το παιδί, πήγαινα να βρω κανένα ρουχαλάκι, να ντυθώ και πέρασα απ' το βάτο κι ο βάτος μου κουρέλιασε το πουκαμισάκι μου κι απόμεινα ολοτσίτσιδο.

Ερωτά τ' αρνί το βάτο:

- Αμ' γιατί του έκανες αυτό το κακό; Τί θα γίνει τώρα με το παιδί;

- Δώσ' του συ μαλλί κ' εγώ να το ξάνω. Να το πάρει, να πάει στη μάνα του, να του κάνει ρουχαλάκια, να είναι και μάλλινα να μην κρυώνει, λέει ο βάτος.

Αρχίζει τ'αρνί, γυρίζε, γύριζε γύρω-γύρω στο βάτο άφηνε πάνω στ' αγκάθια το μαλλί, το μάζευε το παιδί ξασμένο. Αφού μάζεψε κάμποσο, λέει:

- Σ'ευχαριστώ, αρνάκι μου! Πάω τώρα να προκάμω τη μάνα μου, να μου το γνέσει και να μου το υφάνει, να το κόψει και να το ράψει πριν απ' του Χριστού, να το βάλω που θα πάω να κοινωνήσω.

Έτρεχε πια στο δρόμο όλο χαρά, αλλά συλλογιόταν κιόλας που δε θα πρόκανε η μάνα του, μεροκαματάρισσα όπως ήταν, να κάνει όλες τούτες τις δουλειές ως του Χριστού και στεναχωριόταν.

Άμα έφτασε κάτω απ'το δέντρο, που ήταν η φωλιά του πουλιού, νά' σου μπροστά του η μάνα του πουλιού:

- Αχ! καλό παιδί! του λέει, πώς να σ' ευχαριστήσω; Το καλό που μού 'κανες κι έσωσες το πουλάκι μου, πώς να σου το ξεπληρώσω; Τι ΄ναι τούτο που βαστάς στα χέρια σου;

Λέει το παιδί πως ήταν το μαλλί που τού 'δωκε τ' αρνάκι και βιαζόταν να το πάει στη μάνα του να το γνέσει, να το υφάνει, να το κόψει, να το ράψει, να του κάμει ρουχαλάκια, να τα βάλει του Χριστού, να πά να κοινωνήσει.

- Δώσ' μου να στο γνέσω εγώ! λέει το πουλάκι.

Το πήρε στη μύτη του, ανέβηκε ψηλά-ψηλά, να κάμει μακριά κλωστή. Ως να γυρίσεις να ιδείς, τό' χε γνεσμένο, τό' κανε κουβάρι!

Το πήρε το παιδί και έφυγε.

Σαν έφτασε στην αράχνη, εκείνη το περίμενε.

- Ε! Τί έκαμες; Ηύρες τίποτα;

Σαν είδε τα κουβάρια το νήμα που βαστούσε στο χέρι του, πήρε το νήμα κι αρχίνησε, το ύφανε μάνι-μάνι μια χαρά!

Πήγε το παιδί στη μάνα του, της έδωκε το πανί, κι αυτή του έκοψε το φουστανάκι του, του το έρραψε, το έβαλε και ωμορφοστολίστηκε. Πήγε στην εκκλησία κι όλοι το εχάιδευαν που ήταν έτσι δα ζεστό κι ομορφοντυμένο."

 

("Ελληνικά Παραμύθια" -Το φτωχό καλό παιδί, εκλογή: Γ.Α.Μέγα, εικόνες: Ράλλη Κοψίδη και Φώτη Κόντογλου)

http://firiki.pblogs.gr/2008/12/ena-la-ko-hristoygenniatiko-paramythaki.html

Τρεις σοφοί, τρεις βασιλιάδες...!

Τρεις σοφοί, τρεις βασιλιάδες

Το χριστουγεννιάτικο δέντρο είχε επιτέλους στολιστεί. Ο Σπύρος και η Κατερίνα θαύμασαν το έργο τους. Κόκκινες και κίτρινες μπάλες, αγγελάκια, κορδέλες, ψεύτικα ζαχαρωτά διακοσμούσαν το κάπως παραφορτωμένο έλατο. Στη βάση του η φάτνη με την Παναγία και τον μικρό Χριστό ήταν στημένη και μετά από δυο βδομάδες θα έμπαιναν και τα δώρα των παιδιών.

«Μήπως ξεχάσατε κάτι;», ρώτησε ο μπαμπάς που τους παρακολουθούσε από τον καναπέ του σαλονιού. «Σαν τι δηλαδή;», ρώτησαν και τα παιδιά. Και ο μπαμπάς αποκρίθηκε: «Μα το αστέρι φυσικά, το αστέρι που βάζουμε στην κορφή του δέντρου!» Έψαξε καλά τα κουτιά με τα στολίδια και τελικά το βρήκε. Το έδωσε στην Κατερίνα και τη σήκωσε ψηλά, ώστε να φτάσει και να το στηρίξει στη φουντωτή κορφούλα του έλατου. «Ε ναι, πώς το ξεχάσαμε; Χωρίς το αστέρι οι μάγοι δεν θα έβρισκαν ποτέ τη φάτνη στη Βηθλεέμ, για να δώσουν τα δώρα τους στον νεογέννητο Χριστό», σκέφτηκε φωναχτά ο Σπύρος, κοιτάζοντας το αστέρι.

«Ακριβώς. Το αστέρι τους έδειξε τον δρόμο και τους οδήγησε μέχρι τη Βηθλεέμ, όπου και προσκύνησαν το Θείο Βρέφος. Όπως λέει και το τροπάριο που θα ακούσετε σε λίγες βδομάδες: «…καί ἀστήρ σε ὑπέδειξεν, ἐν Σπηλαίῳ χωρούμενον τόν ἀχώρητον. Μάγους ὁδηγήσας εἰς προσκύνησίν σου.»

«Εγώ πάντως διαφωνώ», διέκοψε η Κατερίνα. «Κοτζάμ μάγοι δεν θα μπορούσαν να βρουν τη φάτνη χωρίς το αστέρι;». Ο μπαμπάς χαμογέλασε και απάντησε: «Δεν ήταν μάγοι με αυτή την έννοια. Δεν έκαναν δηλαδή μαγικά κόλπα, ούτε έλεγαν ξόρκια κουνώντας μαγικά ραβδιά. Ήταν επιστήμονες από την Περσία, σοφοί και αναγνωρισμένοι. Ασχολούνταν με την αστρονομία και την αστρολογία. Όταν παρατήρησαν όμως την εμφάνιση αυτού του αστεριού, έμειναν έκπληκτοι, επειδή μια πολύ παλιά προφητεία έλεγε ότι η εμφάνισή του θα σημάνει τη γέννηση του Βασιλέα των Βασιλέων. Έτσι λοιπόν το ακολούθησαν, βρήκαν τον Χριστό και Του παρέδωσαν τα δώρα τους: χρυσό, λιβάνι και σμύρνα.»

 

«Αυτό πάλι;» ρώτησε ο Σπύρος αυτή τη φορά: «Γιατί έδωσαν στο Χριστό και την Παναγία αυτά τα συγκεκριμένα δώρα – χρυσό, λιβάνι και σμύρνα; Κουβαλούσαν δηλαδή σε όλο το δρόμο αυτά τα πράγματα; Και τι είναι τα σμύρνα;»

Ο μπαμπάς απάντησε: «Είναι η σμύρνα, όχι τα σμύρνα. Το κάθε δώρο από αυτά συμβολίζει κάτι. Ο χρυσός ήταν ένα δώρο που προσφέρονταν σε βασιλείς. Έτσι οι μάγοι έδειξαν ότι τιμούσαν έναν βασιλιά. Το λιβάνι ήταν ένα πολύτιμο υλικό που χρησιμοποιούνταν στις θρησκευτικές τελετές. Ακόμα και σήμερα χρησιμοποιείται (ως θυμίαμα) στη θεία λειτουργία. Με το δώρο αυτό οι μάγοι έδειξαν τη θεϊκή φύση του Χριστού. Τέλος η σμύρνα είναι μια ουσία που χρησιμοποιούνταν στην ιατρική αλλά και κατά τη διάρκεια της ταφής των νεκρών. Αυτό το δώρο συμβόλιζε τη θυσία που θα έκανε αργότερα ο Χριστός για τους ανθρώπους με τη Σταύρωσή του. Η επιλογή αυτών των δώρων, λοιπόν, δεν ήταν καθόλου τυχαία.»

Ο Σπύρος και η Κατερίνα κοίταξαν ξανά το δέντρο και το αστέρι. Η Κατερίνα χασμουρήθηκε και ο Σπύρος τεντώθηκε. «Άντε, ώρα για ύπνο τώρα», είπε ο μπαμπάς. «Σας κούρασα και εγώ με τις ιστορίες μου και τώρα κουτουλάτε από τη νύστα».

Τα αδέρφια κατευθύνθηκαν προς το δωμάτιό τους. Ξάπλωσαν στα κρεβατάκια τους και καληνύχτισαν τον πατέρα τους. Αλλά πριν αυτός προλάβει να κλείσει το φως ακούστηκε η φωνή του Σπύρου: 

«Μπαμπά δεν μας είπες τα ονόματα των μάγων… Ή μας τα είπες και δεν θυμάμαι εγώ καλά γιατί νύσταζα;» «Όχι, δεν σας τα είπα. Η αλήθεια είναι ότι δεν τα ξέρουμε… κάποιες ιστορίες και παραδόσεις όμως αναφέρουν ότι τον έναν τον έλεγαν Βαλτάσαρ, το άλλον Γκασπάρ και τον τρίτο Μελχιόρ. Καληνύχτα, παιδιά μου», είπε ο μπαμπάς κι έσβησε το φως. «Καληνύχτα μπαμπά», είπαν τα δυο αδέρφια κι έκλεισαν τα μάτια τους. Στα πρόσωπά τους ήταν ζωγραφισμένο ένα γαλήνιο χαμόγελο. Ήξεραν ότι εκείνη τη νύχτα τα όνειρά τους θα τα φώτιζε ένα αστέρι λαμπερό.

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

http://www.pemptousia.gr/2015/12/tris-sofi-tris-vasiliades/

''Βασιλικός μυρίζει εδω''-ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΖΑΜΑΡΑΣ

.

 Σημείωση δική μου:

Αθάνατα Ελληνικά τραγούδια ! 

Αφιερωμένο στους Ελληνες του Εξωτερικού-γνωστούς και αγνώστους- που αγαπάνε την Πατρίδα, έστω κι αν αυτή τους πληγώνει, και την κουβαλάνε μέσα τους, αγγαλιά με την καρδιά τους ! Σφιχτά ! ! !

Τους χαιρετισμούς μου ! 

Ι.Β.Ν 

Στο  Palo alto,  στην California την Αγάπη μου !

Και τι δεν κάνω !-Μάριος & Παντελής Σκαμνέλος ! ! !

.

  Σημείωση δική μου:

Μπράβο παιδιά ! Μπράβο λεβέντες !

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ και λοιμωξιολόγοι !

 Αντε μια καλή είδηση - ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ και λοιμωξιολόγοι

Στα παλαιά χρόνια κάπου στα μέρη της Κορίνθου υπήρχε ένα εκκλησάκι που το πανηγύριζαν στην μνήμη των ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ και μαζευόταν εκατοντάδες πιστοί για να προσκυνήσουν την θαυματουργή εικόνα τους.

Υπήρχε η παράδοση ότι όσοι ξενυχτούσαν έξω από το εκκλησάκι αυτό την παραμονή της εορτής των Αγίων , τους έβλεπαν ολοζώντανους και θεραπευόταν από τις ασθένειες και τα πάθη τους.

Σε ένα τέτοιο πανηγύρι πήγε και ένας Δεσπότης για να το λειτουργήσει και στο τέλος τους απήγγειλε ως είθιστε ψυχωφελή λόγο.

τι τους είπε...

" Σε αυτά τα μέρη κάποτε έπεσε μια λοιμική νόσος που έκανε υψηλό πυρετό και στις πόλεις και τα χωριά οι άνθρωποι αποδεκατιζόταν.

Μία χήρα μάνα είδε το μονάκριβο παιδί και στήριγμα της να ψήνεται στον πυρετό δίχως οι γιατροί εκείνης της εποχής να μπορούν να το βοηθήσουν.

Μόνο είπαν στην μάνα " να ετοιμάζεσαι για το μοιραίο" 

Η μάνα δεν τα έβαλε κάτω , φόρτωσε το παιδί της που βρισκόταν σε κώμα  πάνω σε ένα γαιδουράκι και νύχτα ξεκίνησε για το εκκλησάκι αυτό των ΑΓΙΩΝ ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ που σήμερα το λειτουργούμε.

Φτάνοντας βαθιά νύχτα ξεπέζεψε και μετέφερε το παλληκάρι της έμπροσθεν της θαυματουργής εικόνας των ΑΓΙΩΝ.

Οι ώρες ήταν καθοριστικές αλλά η κούραση της μάνας ήταν τέτοια που αποκοιμήθηκε και αυτή δίπλα στο παιδί της.

Πριν φέξει ένα χέρι την ακούμπησε λέγοντας την " μάνα , μάνα ξύπνα"

Η χήρα ξύπνησε και δεν πίστευε ότι το παιδί της έγιανε.

Όμως ήταν αλήθεια και όχι όνειρο , ο μονάκριβος υιός της ξύπνησε από το κώμα και της είπε: 

" μάνα ήρθαν δυο παλληκάρια φωτεινά , με ακούμπησαν, έπεσε ο πυρετός και συνήλθα , αμέσως σηκώθηκα και αναρωτιόμουν πως με έφερες εδώ πάνω στο εκκλησάκι"

Με αυτά τα λόγια ο Δεσπότης συγκινήθηκε και έκανε παύση.

Μετά τους είπε:

Αν γνωρίζατε  τι έγινε μετά αυτό το παιδάκι που θεραπεύτηκε από τους ΑΓΙΟΥΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΥΣ;

Όλοι έγνεψαν το κεφάλι θέλοντας να μάθουν και ο Δεσπότης τους φανέρωσε το εξής:

- Αυτό το παιδί αφιερώθηκε, έγινε κληρικός και Αρχιερέας και είναι αυτός που σας μιλάει σήμερα....

  ΜΕΤΑΝΟΙΑ αδελφοί 

https://konstantinoupolipothoumeno.blogspot.com

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 

 

ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ Ή Ο ΛΑΟΣ ;

 ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΠΕ ΤΟ ΟΧΙ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ; Ο ΜΕΤΑΞΑΣ Ή Ο ΛΑΟΣ ;

 

Κάθε χρόνο όταν πλησιάζει η επέτειος της 28^ης Οκτωβρίου ακούγονται απόψεις σχετικά με το ποιος είπε το ΟΧΙ κι όταν αρχίζουν οι συζητήσεις είτε καταλήγουν σε αδιέξοδο, είτε σε λεκτική σύγκρουση. Δυστυχώς σε αυτό το θέμα, όπως και σε πολλά άλλα με τα οποία φυσικά δεν ασχολείται ο λαός είτε από επιλογή είτε επειδή αναπαύεται μπροστά σε μία τηλεόραση βλέποντας περιεχόμενο άνευ ουσίας, υπάρχει άγνοια και η άγνοια όπως είπε και ο Σωκράτης είναι το κακό. Ζούμε σε εποχές που η ιστορία παραγκωνίζεται ή και ξαναγράφεται από γιαλαντζί ιστορικούς που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να περιγράψουν τα γεγονότα από τη δική τους σκοπιά. Στο τέλος βέβαια η αλήθεια πάντα κυριαρχεί και εκτιμώ ότι σε αυτή θα καταλήξει ο αναγνώστης στο τέλος αυτού του άρθρου.

Λίγο πριν τα χαράματα της 28^ης Οκτωβρίου ο πρέσβης της Ιταλιας Εμμανουέλε Γκράτσι καταφθάνει στην οικία του Μεταξά στην Κηφισιά. Είχε αποχωρίσει νωρίτερα από μία δεξίωση, δήθεν για λόγους υγείας, με σκοπό να παραδώσει το τελεσίγραφο στον πρωθυπουργό της χώρας που είχε έρθει κρυπτογραφικά στην πρεσβεία λίγες μέρες νωρίτερα. Ο Γκράτσι χτύπησε το κουδούνι, ο σκοπός τον άφησε να περάσει και μετά από λίγη ώρα εισήλθε στην οικία του Μεταξά, ο οποίος τον οδήγησε στο σαλόνι. Κατόπιν ξεκίνησε παρέδωσε το τελεσίγραφο στο Μεταξά ο οποίος μόλις το διάβασε απάντησε: Alors c’ est la guerre ! (Μετάφραση: Επομένως έχουμε πόλεμο !). Με άλλα λόγια δεν το σκέφτηκε καν και ούτε απάντησε «θα κάνω δημοψήφισμα για να πάρω τη γνώμη του λαού». Ο Μεταξάς γνώριζε ότι οι Ιταλοί θα επιτεθούν εναντίον της Ελλάδας και όλα τα προηγούμενα χρόνια είχε δώσει μεγάλα κονδύλια για να σχηματίσει ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, προκειμένου να προετοιμάσει τη χώρα για τον πόλεμο που ερχόταν. Πέρα από τα οχυρά που είχε κατασκευάσει στο Ρούπελ (Γραμμή Μεταξά) είχε παραγγείλει αεροπλάνα δίωξης, γυλιούς, 65000 βλήματα πυροβολικού, αντιασφυξιογώνες προσωπίδες, αυτοκίνητα, πυροβόλα κλπ. Επίσης αξίζει να σημειώσω ότι δεν αιφνιδιάστηκε καθόλου, αλλά αντίθετα όπως φαίνεται και από τις εγγραφές που έκανε στο ημερολόγιο του, ότι το περίμενε από μέρα σε μέρα :

13 Οκτωβρίου. Ησυχία… 14 Οκτωβρίου. Ησυχία… 16 Οκτωβρίου. Εξακολουθεί η περίεργος ησυχία…17 Οκτωβρίου. Η παράδοξως ησυχία… 19, 20, 21, 22, 23 Οκτωβρίου. Ησυχία… 24 Οκτωβρίου. Ελάβαμε όλα τα μέτρα μας… 25 Οκτωβρίου. Ούτε σήμερα έγινε η επίθεσις… 27 Οκτωβρίου Τι νύχτα ! Κατά τας δύο το πρωϊ ο Νικολούδης τηλεφωνεί καταγγελίαν εναντίον μας ότι Ελληνική συμμορία εισήλθεν εις Αλβανικόν έδαφος, συνεπλάκη κλπ Συνδυάζων πληροφορίας και φήμας και ημερομηνίας (25-28) απέκτησα την πεποίθησιν ότι πρόκειται για σκηνοθεσίας δι’ επικείμενο αύριον ίσως επίθεσιν… Τέλος στις 28 Οκτωβρίου έγραψε : Νύχτα στις τρεις με ξυπνούν, ο Τραυλός. Έρχεται ο Grazzi. Πόλεμος… Με αυτό το λιτό τρόπο περιέγραψε μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας.

Ο Γκράτσι βλέποντας την αντίδραση του Μεταξά προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά ήταν μάταιο. Τελικά αφού είδε ότι δεν μπορούσε να του αλλάξει γνώμη, αποχώρησε προβληματισμένος. Ο ίδιος έγραψε χαρακτηριστικά στο βιβλίο του «Η αρχή του τέλους – Η επιχείρηση κατά της Ελλάδος»: ‘Νομίζω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο ο οποίος τουλάχιστον μία φορά στη ζωή του να μην αισθάνθηκε απέχθεια για το επάγγελμά του. Αν στη μακρά σταδιοδρομία μου στην υπηρεσία του κράτους υπήρξε ποτέ μία στιγμή κατά την οποία μίσησα το δικό μου, μία στιγμή κατά την οποία το καθήκον του αξιώματος μου μού φάνηκε σταυρός όχι μόνο θλιβερός αλλά και ταπεινωτικός, η στιγμή αυτή ήταν όταν άκουσα εκείνα τα αποκαρδιωμένα λόγια που πρόφερε αυτός ο ηλικιωμένος άνδρας εκείνος που είχε καταναλώσει ολόκληρη την ζωή αγωνιζόμενος και υποφέροντας για τη χώρα του και τους βασιλείς του και που κατά την υπέρτατη εκείνη στιγμή προτιμούσε να διαλέξει το δρόμο της θυσίας και όχι το δρόμο της ατίμωσης. Υποκλίθηκα μπροστά του με το βαθύτερο σεβασμό και βγήκα από το σπίτι του’’.

Τα ξημερώματα της 28^ης Οκτωβρίου 1940 όταν ειπώθηκαν αυτά τα λόγια μέσα στο μικρό σαλόνι της βίλας υπήρχαν ο Μεταξάς, ο Γκράτσι, ο Θεός και η Ιστορία. Επομένως καταλαβαίνουμε ότι ο Ι. Μεταξάς ήταν αυτός που πρώτος είπε το ΟΧΙ απέναντι στις βλέψεις της Ιταλίας και μετά ακολούθησε ο λαός. Αν και το σωστό θα ήταν να γράψουμε ότι το ΟΧΙ το πρωτοείπε στις 4 Αυγούστου 1936 που επέβαλε δικτατορία και στις 28 Οκτ 1940 απλώς το επιβεβαίωσε. Όλα τα υπόλοιπα ότι αναγκάστηκε να το πει ή αν έλεγε ΝΑΙ θα του έλεγε ΟΧΙ ο λαός είναι απλά για κατανάλωση και δεν έχουν καμία επαφή με την πραγματικότητα. Ακόμη κι αν υπάρχει κάποιος που το αμφισβητεί, ας διαβάσει τι έγραψε ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος (1902-1986) στο βιβλίο του «Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου 1939-1944» ο οποίος αν και είχε εκτοπιστεί από το καθεστώς της 4^ης Αυγούστου και ήταν εξόριστος στην Κάρυστο, την ημέρα κήρυξης του πολέμου έστειλε τηλεγράφημα στο Μεταξά για να καταταγεί ως εθελοντής – κάτι που έγινε λίγες μέρες αργότερα :

Πρέπει να είμεθα, χωρίς άλλον, ευγνώμονες εις τον Ιωάννην Μεταξά, διότιν είπεν ολομόναχος, στο σκοτάδι της νυκτός, το μέγα «ΟΧΙ».
«Λέγουν όσοι αντιμετωπίζουν με εμπάθεια και αυτά τα ανάγλυφα γεγονότα της Ιστορίας ότι το «ΟΧΙ» δεν το είπεν ο Μεταξάς, ότι το είπεν ο Λαός.
Ναι, το είπεν ο λαός, αλλά αφού το είχεν ειπεί ο Μεταξάς. Εάν έλεγε ο Μεταξάς «ΝΑΙ», πως θα έλεγεν «ΟΧΙ» ο ελληνικός λαός, που θα εξυπνούσε αργότερα;
Θα το έλεγε, βέβαια μέσα του και θα το εξεδήλωνε έμπρακτα, όταν θα οργάνωνε μυστικά την αντίσταση του, αλλά το βορειοηπειρωτικόν έπος δεν θα εγράφετο ποτέ.
Ας είμεθα, λοιπόν, τίμιοι απέναντι της Ιστορίας. Το μεγάλο «ΟΧΙ» είναι πράξις του Ιωάννου Μεταξά.»

Πηγές

Προσωπικό Ημερολόγιο Ι. Μεταξά

Εμμανουέλε Γκράτσι, Η αρχή του τέλους-Η επιχείρησις κατά της Ελλάδος

Παναγιώτης Κανελλόπουλος: Τα χρόνια του Μεγάλου Πολέμου

Αναρτήθηκε από Νικηφόρος Β' Φωκάς  

 

https://odysseiatv.blogspot.com/2021/10/28-1940_01720610978.html

Ἕνα παιδὶ γράφει στὸ Θεὸ - Σαμαράκης Ἀντώνης

 Ἕνα παιδὶ γράφει στὸ Θεὸ

 

Μ’ ἕνα ξύλινο σπαθάκι καὶ δυὸ ψεύτικα μουστάκια

παίρνω φόρα καὶ στὴ μάχη τοὺς στρατιῶτες μου ὁδηγῶ.

Τοὺς στρατιῶτες…μία ντουζίνα μολυβένια στρατιωτάκια.

Κι ἔτσι τώρα παριστάνω τὸν μεγάλο στρατηγό!

 

Ἄναψε μεγάλη μάχη! Μὲ τὸ ξύλινο σπαθάκι

πάνω κάτω στὴν αὐλή μας. Τί κακό, τί ταραχή!

Ὅμως, τὴν ἐπίθεσή μου τὴ διακόπτω λιγάκι,

γιατί μέσα μου εἶναι κάτι…κατιτὶ σὰν προσευχή.

 

Ὅλοι οἱ στρατηγοὶ τοῦ κόσμου, δῶσε, Θεέ μου, να’ χοῦν τώρα

τὰ μουστάκια τους σκιτσάρει μ’ ἕνα καρβουνάκι, καὶ

τὸ σπαθί τους ποὺ τραβᾶνε στὴ μεγάλη τους τὴ φόρα,

δῶσε, Θεέ μου, νά’ ναι μόνο ἀπὸ ἀθῶο κοντραπλακέ.

 

Δῶσε ἀκόμη νὰ μὴν ἔχουν στὸ μυαλὸ τους ἄλλη ἔγνοια,

τὰ κουμπιά τους νὰ γυαλίζουν τῆς μεγάλης τους στολῆς

καὶ νὰ ὁδηγοῦν στὴ μάχη στρατιωτάκια μολυβένια

μεσ’ ἀπὸ τ’ ἄσπρα καὶ τὰ μαῦρα τὰ πλακάκια τῆς αὐλῆς.

Πηγή: agiazoni.gr

Ο Νόμος της Έλξης κρύβει κι άλλο μυστικό...

Μια φανταστική ιστορία ενός ανθρώπου που μελέτησε τον Νόμο της Έλξης 

του Αχιλλέα Γεωργίου

H φυλή των Justice ζούσε κάπου στη Νότια Ευρώπη…

Τα μέλη της φυλής αυτής μελετούσαν όλους τους πολιτισμούς και κατέγραφαν τα καλύτερα στοιχεία τους, με σκοπό να δημιουργήσουν έναν καινούριο πολιτισμό όπου όλα θα λειτουργούσαν αρμονικά.

Στη φυλή των Justice υπήρχε και ένας άνθρωπος που έψαχνε τα πράγματα πολύ περισσότερο. Ζούσε τη ζωή του βασισμένος στη δικαιοσύνη και την αλήθεια. Ήθελε να υπάρχουν νόμοι και κανόνες που θα εξασφάλιζαν ότι οι άνθρωποι θα ζούσαν αρμονικά μεταξύ τους.

Πολλές φορές απομακρυνόταν από το χωριό και πήγαινε στη θάλασσα.

Γι’ αυτόν τον λόγο, τα υπόλοιπα μέλη της φυλής του είχαν δώσει το παρατσούκλι «δραπέτης».

Μια μέρα, στην καθημερινή τους σύναξη, τα μέλη της φυλής άρχισαν να μελετούν τον τρόπο που λειτουργούσαν οι πολιτισμοί της Αμερικής και της Ινδίας με πυξίδα τους τον«Νόμο της έλξης», όπως τον αποκαλούσαν.

Ο Αρχηγός της φυλής είπε:

«Αυτό είναι ένα κομμάτι που χρειάζεται να υιοθετήσουμε στον πολιτισμό μας. Έχουμε δει ότι δουλεύει πολύ καλά σε αυτούς τους λαούς. Ό,τι σκεφτόμαστε γίνεται. Το σύμπαν συνωμοτεί για να κατακτήσουμε οποιονδήποτε στόχο. Άρα στη φυλή μας πρέπει να έχουμε σαν κανόνα όλοι να σκέφτονται αυτό που θέλουν να πετύχουν».

Ο Δραπέτης δεν μπορούσε να το δεχτεί.

Πολλοί άνθρωποι που επισκέπτονταν τη φυλή τους τους έλεγαν ότι παρόλο που αφιέρωναν χρόνο και πολλή σκέψη στον στόχο τους, αυτός δεν εκπληρωνόταν.

Ο Δραπέτης ζητούσε απεγνωσμένα από τους υπόλοιπους κάτοικους μια σαφή απάντηση.

Αυτοί απαντούσαν: «Κάτι δεν κάνουν καλά».

Όμως δεν τον ικανοποιούσε καθόλου αυτή η εξήγηση.

Ήθελε να ψάξει κι άλλο.

Ήθελε να βρει τι ήταν αυτό που δεν λειτουργούσε σωστά.

Το απόγευμα δραπέτευσε για άλλη μια φορά.

Έφτασε στον βράχο όπου συνήθιζε να κάθεται ατενίζοντας τη θάλασσα και να συλλογίζεται.

Μονολογούσε για αρκετή ώρα:

«Κάποτε μας έμαθαν ότι το μυστικό ήταν η θετική σκέψη και η εστίαση στον στόχο.

Αυτό που βλέπω τόσο καιρό είναι ότι πολλοί άνθρωποι, ακόμα κι εγώ ο ίδιος, παρότι ζητάμε κάτι έντονα από το σύμπαν, αυτό δεν μας το δίνει.

Κάνουμε υπομονή, κάνουμε πράξεις για να το πετύχουμε αλλά και πάλι τίποτα.

Κάποιες φορές πετυχαίνουμε πολύ λίγα πράγματα.

Άλλες φόρες όμως όχι. Δεν μπορώ να καταλάβω ποιο είναι το μυστικό έτσι ώστε να πετυχαίνουμε όλα όσα θέλουμε».

Μετά από πάρα πολλή σκέψη και μελέτη, καταγράφοντας τα αποτελέσματα των ανθρώπων που είχε γνωρίσει αλλά και τα δικά του, ανακάλυψε ότι το μυστικό ήταν ακόμα πιο βαθύ από αυτό που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα.

Πετάχτηκε από τη θέση του φωνάζοντας:

«Το βρήκα!» θυμίζοντας λίγο τον Αρχιμήδη τη στιγμή που ανακάλυψε την άνωση.

«Όταν οι στόχοι μου αφορούσαν αποκλειστικά και μόνο το δικό μου όφελος, τότε το σύμπαν δυσκολευόταν. Δεν μπορούσε να εξυπηρετήσει όλους τους ανθρώπους. Δεν ήξερε ποιον να βοηθήσει πρώτο. Ο καθένας κοιτούσε τον εαυτό του και δεν ήξερε πώς να εκπληρώσει την επιθυμία όλων. Δεν του έφτανε ο χρόνος, δεν του έφταναν τα υλικά.

Αν όμως θέσω στόχους που μέσα από αυτούς θα κερδίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι εκτός από εμένα;»

Και ξαφνικά, με αυτή την ερώτηση, ο Δραπέτης έλυσε το μυστικό που κρυβόταν πίσω από τον Νόμο της έλξης.

Ο Δραπέτης ξεκίνησε να βάζει στόχους όπου μέσα από αυτούς κέρδιζαν πολλοί άνθρωποι.

Σε κάθε καινούριο στόχο που έβαζε, όσο εμπεριείχε περισσότερους ανθρώπους που κέρδιζαν μέσα από αυτόν, τόσο πιο εύκολα ήταν τα πράγματα.

Και τότε ξαφνικά το σύμπαν ξεχείλισε όλη του τη χάρη.

Οι στόχοι του ξεκίνησαν ο ένας μετά τον άλλο να επιτυγχάνονται με μεγάλη ταχύτητα.

Δεν έβαζε ούτε καν ημερομηνία για να ορίσει το διάστημα εντός του οποίου θα πετύχαινε τον στόχο του.

Δεν είχε καμία αξία η ημερομηνία πλέον.

Ήταν τόσο συναρπαστικό αυτό που συνέβαινε κι έτσι απολάμβανε όλη την πορεία.

Όσο περισσότερους ανθρώπους εμπεριείχε ο στόχος του τόσο πιο γρήγορα γινόταν πραγματικότητα.

linkedin.com 

 

 https://www.awakengr.com/o-nomos-tis-elxis-kryvei-ki-allo-mystiko/