ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΟΙ ΥΜΝΟΙ ! ! !

.

Χριστός Ανέστη ! 

Χρόνια πολλά !

Μεγάλη Εβδομάδα:

 Μεγάλη Εβδομάδα:

Περάσαμε πιά το πέλαγος της νηστείας της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Και τώρα στεκόμαστε μπροστά στη θύρα της Μεγάλης Εβδομάδος, οπού ονομάζεται Μεγάλη όχι γιατί είναι μεγαλύτερη, ή έχει περισσότερες μέρες, αλλά «επειδή μεγάλα ημίν γέγονεν εν αυτή παρά του Δεσπότου κατορθώματα. Και γάρ εν αυτή τη εβδομάδι τη Μεγάλη, όπως λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, η χρονία του διαβόλου κατελύθη τυραννίς· ο θάνατος εσβέσθη· ο ισχυρός εδέθη· τα σκεύη αυτού διηρπάγη· αμαρτία ανηρέθη· η κατάρα κατελύθη· ο Παράδεισος ανεώχθη· ο Ουρανός βάσιμος γέγονεν· άνθρωποι αγγέλοις ανεμίγησαν· το μεσότοιχον του φραγμού ήρθη· το θριγγίον περιηρέθη· ο της ειρήνης Θεός ειρηνοποίησε τα άνω και τα επί της γής· διά τούτο Μεγάλη καλείται Εβδομάς».

 Όντως φοβερά αυτής της εβδομάδος τα Μυστήρια! Όλη η ποίηση του Χριστιανισμού και όλη η δόξα της Ορθοδοξίας, από αυτή την εβδομάδα πηγάζουν. Απ᾿ τον καιρό που, μαθητούδια ακόμη, παίρναμε απ᾿ το ζεστό χέρι της μάνας μας τη σύνοψη και το κερί, που καθώς ήταν αγνό μοσκοβολούσε σάν λιβάνι όταν έκαιγε, και πηγαίναμε στις ακολουθίες του Νυμφίου, ή στις Μεγάλες Ώρες των Παθών, της Μεγ. Πέμπτης και της Μεγ. Παρασκευής, όπου κλαίγαμε από καρδιάς μπρός στον Εσταυρωμένο, καθώς αποθέταμε με τρέμοντα δάχτυλα τα παρθενικά αγριολούλουδα, που με μίαν ολόζεστη λαχτάρα τρέχαμε να μάσουμε στους κήπους και στα χωράφια, απ᾿ τα μικρά μας εκείνα χρόνια, που προσμέναμε να ῾ρθει η εβδομάδα των Παθών, για να δεχτούμε ύστερα και την Ανάσταση, μέχρι τα γηρατειά μας τα βαθιά, αυτή η Εβδομάδα είναι που μάς κρατάει συντροφιά με τον πόνο της, με τα δάκρυά της, με τη λύπη της, αλλά και με τη χαρά και την ευφροσύνη της Αναστάσεως, που ακολουθεί.

 Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη φιλοσοφία της ζωής, που η αγία Εκκλησία μας την δίνει με τον πιό ωραίο, απλό και κατανυκτικό τρόπο στη Μεγάλη Εβδομάδα. Και είναι αλήθεια, ότι αυτή η φιλοσοφία, που δεν είναι άλλη από την υψηλή θεολογία του Σταυρού, δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να την αφομοιώσει και να την κατανοήσει έξω από τον εκκλησιαστικό περίβολο, έξω από τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας.

 Έξω από την Εκκλησία, ο Σταυρός ή η Μεγάλη Εβδομάδα γίνεται λογοτεχνία, γίνεται θέατρο ή κινηματογράφος, γίνεται στοχαστική διάλεξη ή δημοσιογραφικό άρθρο, γίνεται ευκαιρία για να δοκιμάσει κανείς τις ικανότητές του μ᾿ έναν τρόπο – οποιοδήποτε – επάνω σ᾿ ένα σοβαρό θέμα. Και μόνο μέσα από τις ιερές Ακολουθίες και τη λειτουργική ζωή της Εκκλησίας μας, μπορεί ο άνθρωπος να φτάσει στην κορφή της πνευματικής φιλοσοφίας και στη δόξα της Αναστάσεως, ανεβαίνοντας τον ανηφορικό δρόμο του Γολγοθά και περνώντας πνευματικά μέσα από την αγωνία της Σταυρώσεως.

 Ο ορθόδοξος χριστιανός, όλη την Εβδομάδα έχει ένα μεγάλο δρόμο να οδοιπορήσει. Μεγάλο, όχι με τις εξωτερικές, αλλά με τις εσωτερικές διαστάσεις. Ένα δρόμο, που περπάτησε ο ίδιος ο Χριστός. Ναί, κι άς μή φανεί σε κανέναν αυτό το πράγμα παράδοξο. Αν δεν «συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν», δεν θα μπορέσουμε ούτε τη Μεγαλοβδομάδα να νιώσουμε, ούτε και στην Ανάσταση να φτάσουμε μαζί του. Σ᾿ αυτό το δρόμο, που βρίσκεται πάντα κάτω απ᾿ τη σκιά του Σταυρού, και αντικρύζει στο βάθος το φωτεινό λόφο της Αναστάσεως, οι άγιοι Πατέρες έβαλαν μερικά σημάδια σάν ορόσημα, που μάς βοηθούν κι αυτά μ᾿ έναν ειδικό το καθένα τρόπο, για να πετύχουμε το σκοπό μας.

 Τήν Μεγάλη Δευτέρα, μετά το Κοντάκιο και τον Οίκο της ημέρας, θ᾿ ακούσουμε μαζί με το σύντομο συναξάρι, αυτό το υπόμνημα: «τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα, μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης συκής». Δοξάζεται και τιμάται ο πάγκαλος Ιωσήφ, γιατί «της Αιγυπτίας τότε ταίς ηδοναίς μή δουλεύσας», εσκλαβώθηκε μέν κατά το σώμα, αλλά κατά την ψυχή έμεινε αδούλωτος, ο αοίδιμος και σώφρων, και έτσι αξιώθηκε να γίνει κυρίαρχος όλης της Αιγύπτου. «Ο Θεός γάρ παρέχει τοίς δούλοις αυτού στέφος άφθαρτον». Η κατάρα έπειτα της άκαρπης συκιάς, μάς λέει ν᾿ αποφεύγουμε το πάθος και να κάνουμε έργα και καρπούς πνευματικούς, για να μή μάς εύρει ο Χριστός με φύλλα μοναχά σάν έρθει, και μάς δείξει τη φωτιά, σάν μοίρα αναπόφυγη των ακάρπων μας δέντρων.

 Τήν Μεγάλη Τρίτη θ᾿ ακούσουμε: «της των δέκα παρθένων παραβολής μνείαν ποιούμεθα», δηλ. των πέντε φρονίμων και των πέντε μωρών παρθένων, με τις διδακτικές λαμπάδες τους. Μάς συμβουλεύει κ᾿ εδώ με ύμνους εξαίσιους η Εκκλησία μας, «να σπουδάσωμεν να ανάψωμεν τάς νοητάς λαμπάδας των ψυχών μας, ως αι φρόνιμοι εκείναι παρθένοι. Διατί; Ίνα με το λαμπρόν φώς των λαμπάδων μας και με ύμνους πνευματικούς, συναπαντήσωμεν τον αθάνατον νυμφίον των ψυχών, δηλαδή τον Δεσπότην μας Ιησούν Χριστόν, όστις θα έλθει εν τη συντελεία του κόσμου, διά να εμβάσει τάς δρονίμους ψυχάς μέσα εις τον ουράνιον νυμφώνα της αϊδίου τρυφής τε και βασιλείας».

 Τήν Μεγάλη Τετάρτη: «της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, ότι πρό του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονεν». Ποιός δεν δακρύζει, όταν σκεφθεί ότι, ενώ όλοι αμαρτάνουμε (και πολλές φορές βαρύτερα από την πόρνη) ωστόσο δεν ακολουθούμε το παράδειγμά της, για να σβήσουμε με δάκρυα μετανοίας το χειρόγραφο, που είναι φορτωμένο με το πλήθος των αμαρτιών μας.

 Τήν Μεγάλη Πέμπτη«εορτάζομεν τον Ιερόν Νιπτήρα, τον Μυστικόν Δείπνον, την υπερφυά προσευχήν και την Προδοσίαν». Η κυριαρχούσα μορφή – αιώνιο σύμβολο σκότους συνειδήσεως και παράδειγμα προς αποφυγήν – είναι η προδοτική όψη του Ιούδα.

 Τήν Μεγάλη Παρασκευή «τα Άγια και Σωτήρια και Φρικτά Πάθη του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού επιτελούμεν».

 Και το Μέγα Σάββατον «την Θεόσωμον Ταφήν και την εις Άδου κάθοδον του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού εορτάζομεν».
Είπαμε, ότι πίσω από τα μαρτύριο και το Πάθος της Σταυρώσεως, ο ορθόδοξος χριστιανός βλέπει πάντοτε το γλυκό φώς της Αναστάσεως. Είναι αυτό που τον εμποδίζει να ιδεί τα Πάθη μέσα σ᾿ ένα ζοφερό και καταλυτικό σκοτάδι. Ο ορθόδοξος – και ο Έλληνας ιδιαίτερα, που πέρασε τόσα και τόσα πάθη μέσα στη μακραίωνη πορεία της ιστορίας του – είναι ντυμένος με το ζεστό ένδυμα της χαρμολύπης. Πάσχει και υποφέρει, αλλά όχι με ασυγκράτητο σαρκικό πόνο. Η πνευματική φιλοσοφία του Σταυρού, αυτές τις ημέρες ειδικώτερα, πρέπει να είναι ο επιούσιος άρτος μας, ο άρτος της ζωής μας. Ιδού πώς βλέπουν μερικοί από τους αγίους Πατέρας το Σταυρό και το μυστήριο της Σταυρώσεως.

 Ο ακάνθινος στέφανος φανέρωσε ότι ο Κύριος εξάλειψε την κατάρα που έλαβε η γή, να βλαστάνει αγκάθια και τριβόλια και ότι ο Χριστός αφάνισε τις μέριμνες και τις οδύνες της παρούσης ζωής.

 «Εξεδύθη τα ιμάτια και ενεδύθη την πορφύραν, διά να εκδύσει τους δερματίνους χιτώνας της νεκρώσεως, οπού εφόρεσεν ο Αδάμ μετά την παράβασιν. Κάλαμον έλαβεν ο Κύριος εις την δεξιάν, ως σκήπτρον, διά να θανατώσει τον αρχαίον όφιν και δράκοντα· έλαβε κάλαμον, διά να σβήσει το χειρόγραφον των αμαρτιών μας. Έλαβε τον κάλαμον διά να υπογράψει βασιλικώς, με το κόκκινον αίμα του, το γράμμα της συγχωρήσεως των αμαρτιών μας, καθότι και οι βασιλείς με κόκκινον κιννάβαρι υπογράφουσιν».

 »Εις το ξύλον εσταυρώθη, διά το ξύλον της γνώσεως. Έλαβε την γεύσιν της χολής και του όξους, διά την γλυκείαν γεύσιν του καρπού του απηγορευμένου. Έλαβε τα καρφία διά να καρφώσει την αμαρτίαν. Άπλωσε τάς χείρας εις τον Σταυρόν, διά να ιατρεύσει το άπλωμα των χειρών του Αδάμ και της Εὔας, οπού εποίησαν εις το απηγορευμένον ξύλον, και διά να ενώσει τα μακράν διεστώτα, αγγέλους και ανθρώπους, ουράνια και επίγεια. Έλαβε τον θάνατον, διά να θανατώσει τον θάνατον. Ετάφη, διά να μή στρεφώμεθα πλέον ημείς εις την γήν, ως το πρότερον...».

 »Εσκοτίσθησαν οι φωστήρες, διά να φανερώσουν ότι πενθούσι τον Σταυρωθέντα. Αι πέτραι εσχίσθησαν, διότι έπασχεν η πέτρα της ζωής. Εις το ύψος του Σταυρού ανέβη, διά το πτώμα οπού έπαθεν ο Αδάμ. Και τελευταίον ανέστη, διά την ιδικήν μας ανάστασιν!».

 Ώ! Ευτυχισμένοι και τρισμακάριοι, όσοι μπορέσουν ν᾿ αφήσουν τις βιοτικές τους μέριμνες αυτές τις μέρες, κι αρχίσουν από τώρα, από αυτή την ώρα κιόλας, την ευλογημένη πορεία δίπλα στον πορευόμενο προς το Πάθος Χριστό! «Δεύτε οὖν και ημείς, συμπορευθώμεν αυτώ και συσταυρωθώμεν, και νεκρωθώμεν δι᾿ αυτόν, ταίς του βίου ηδοναίς», «ίνα μή μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού».

 
Καθηγητής Παντελής Πάσχος - Εισαγωγικά στην Μεγάλη Εβδομάδα

Mην πετάς τις ερωτικές επιστολές ....

Mην πετάς τις ερωτικές επιστολές

Mήν πετάς τις ερωτικές επιστολές. Αυτές δεν θα σ'  εγκαταλείψουν ποτέ. Ο χρόνος θα περάσει, θα σβήσει η επιθυμία – Αυτό το βέλος της σκιάς – και τα αισθησιακά πρόσωπα, όμορφα και έξυπνα, θα κρυφτούν μέσα σου, στο βάθος του καθρέφτη. Θα πέφτουν τα χρόνια. Θα σε κουράσουν τα βιβλία. Θα κατεβείς ακόμα περισσότερο και ακόμα, θα χάσεις την ποίηση. Ο θόρυβος της πόλης στα τζάμια, θα καταλήξει να είναι η μοναδική σου μουσική, και οι ερωτικές επιστολές που θα έχεις φυλάξει θα είναι η τελευταία σου λογοτεχνία. 

Joan Margarit

http://ithaque.gr/min-petas-tis-erwtikes-epistoles/

 

Σημείωση δική μου:

Και ποιός θα μπορούσε να σου πει  το αντίθετο...

Δηλαδή πέτα τες...

Κανείς !  Γιατί είναι μοναδικές...είναι δικές σου και 

γιατί δεν θα ξαναγραφτούν ποτέ ,όπως όταν γράφτηκαν

με παραλήπτη εσένα τότε, μέσα σε εκείνο το συγκεκριμένο κλίμα ,

που τέτοιο -το ίδιο-δεν θα διαμορφωθεί ποτέ ξανά.....

Ι.Β.Ν.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ-THE WOMAN IS ART !

 Στο κάδρο του νουάρ

Θα μπορούσε να είναι ένας πίνακας ζωγραφικής μέσα στο κάδρο του με τα όλα και κρεμασμένος στον τοίχο...

Είναι απλώς μια τελική μακέτα για εξώφυλλο λαϊκού νουάρ βιβλίου της τσέπης από τον Robert Mac Ginnis (1926) στη δεκαετία του '60.

Απαραίτητο αξεσουάρ για να τονιστεί κάποιος ως σκληρός στο κάδρο του νουάρ, εκείνη την εποχή, ήταν το να κρέμεται αναμμένο τσιγάρο από τα χείλη του...

Κείμενο: Γιώργος Βλάχος

THE WOMAN IS ART - Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΤΕΧΝΗ

https://thewomanisart.blogspot.com/2014/12/blog-post.html 

 

 

Σημείωση δική μου :

Για αυτό-ως έργο τέχνης- πρέπει  να θαυμάζεται, να υμνείται , να εγκωμιάζεται και να φιλοφρονείται διαρκώς....

Και αυτή έχει μιά μόνον υποχρέωση : Να μην πέφτει απο το βάθρο της-εκεί ψηλά που την εχουμε-  γιατί έτσι βγαίνει απο το κάδρο μας... 

Ι.Β.Ν.

Τα μαθηματικά,η αισθητική και η ομορφιά των εξισώσεων!

 
Τα μαθηματικά,η αισθητική και η ομορφιά των εξισώσεων

                                Written by Δ.Μ.

Σύμφωνα με έρευνα δημοσιευθείσα στο περιοδικό Frontiers in Human Neuroscience, μία μαθηματική απόδειξη μπορεί να διεγείρει το ίδιο τμήμα του εγκεφάλου με αυτό που επηρεάζει η τέχνη και η ιδέα της ομορφιάς. Τρεις νευρολόγοι από πανεπιστήμια της Βρετανίας χρησιμοποίησαν ένα μαγνητικό τομογράφο, με τον οποίο απεικόνισαν την εγκεφαλική δραστηριότητα 15 ανθρώπων, που ασχολούνταν επαγγελματικά με τα μαθηματικά.

Κατά τη διάρκεια του πειράματος, οι ερευνητές προέβαλαν σε μία οθόνη μαθηματικούς τύπους με τυχαία σειρά, οι οποίοι προηγουμένως είχαν αξιολογηθεί ως όμορφοι, ουδέτεροι ή άσχημοι σε μία κλίμακα από το -5 έως το 5.Τα αποτελέσματα από τις τομογραφίες, δείχνουν παρόμοια εγκεφαλική δραστηριότητα με αυτή που προκαλείται από την εμπειρία της ομορφιάς μέσω της τέχνης, όπως αυτή που προκαλεί ένας πίνακας ζωγραφικής ή η ακρόαση μουσικής.

Ο Σεμίρ Ζέκι,καθηγητής Νευροβιολογίας του πανεπιστημίου UCL στην Αγγλία, δήλωσε: «Αυτό που το κάνει ενδιαφέρον, είναι πως μαθαίνουμε πως η εμπειρία της ομορφιάς σε κάτι τόσο αφηρημένο όπως τα μαθηματικά συσχετίζεται με τη δράση που έχουν στο ίδιο τμήμα του εγκεφάλου αισθητήρια που έχουν να κάνουν με συναισθήματα και αντιλήψεις», «Η ομορφιά ενός μαθηματικού τύπου ίσως να είναι αποτέλεσμα της απλότητας, της συμμετρίας και της κομψότητας στη διατύπωση μιας οικουμενικής αλήθειας. Για τον Πλάτωνα, τα μαθηματικά αποτελούσαν ύψιστη κορύφωση της ομορφιάς». Οι παροικούντες στην μαθηματική Ιερουσαλήμ δεν χρειάζονταν μια τέτοια έρευνα. Ήξεραν. Ο μαθηματικός John H.Conway έλεγε: “Είναι κάτι που οι μαθηματικοί μπορούν να αντιληφθούν πλήρως. Τα μαθηματικά στην πραγματικότητα είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου ζήτημα αισθητικής!! Ο Βρετανός μαθηματικός G.H.Hardy έγραφε στην περίφημη απολογία του:

“Η ομορφιά είναι το πρώτο κριτήριο: δεν υπάρχει μόνιμη θέση σ’ αυτόν τον κόσμο για τα άσχημα μαθηματικά.” Ένας άλλος Βρετανός μαθηματικός George Boole υπερθεμάτιζε: “Δεν έχει σημασία σε ποιο βαθμό ένα μαθηματικό θεώρημα φαίνεται σωστό ,πιθανότατα είναι ατελές αν δεν δίνει την εντύπωση ότι είναι και όμορφο.” . Ενώ, ο Richard Feynman συμπλήρωνε: “Αυτοί που δεν γνωρίζουν μαθηματικά είναι δύσκολο να νιώσουν μια πραγματική συγκίνηση για την ομορφιά, την βαθύτερη ομορφιά της φύσης …Εάν θέλετε να μάθετε για την φύση, να εκτιμήσετε την φύση, είναι απαραίτητο να κατανοήσετε την γλώσσα που μιλάει. ”
Την σκυτάλη παραλαμβάνει ο Γαλιλαίος στον «Αναλυτή» του, το 1623:

«Η φιλοσοφία είναι γραμμένη σ’ αυτό το μεγάλο βιβλίο. Εννοώ το σύμπαν, το οποίο είναι συνεχώς μπροστά μας ανοιχτό. Αλλά κάνεις δεν μπορεί να το κατανοήσει , αν δεν μάθει πρώτα να καταλαβαίνει την γλώσσα και να ερμηνεύει το αλφάβητο με το οποίο είναι γραμμένο. Είναι γραμμένο στην γλώσσα των μαθηματικών και το αλφάβητο του είναι τα τρίγωνα, οι κύκλοι και τα αλλά γεωμετρικά σχήματα, που χωρίς αυτά δεν μπορεί διαβάσει ούτε μια λέξη, χωρίς αυτά είναι σαν περιφέρεται κανείς σε ένα σκοτεινό λαβύρινθο.»

Το δημοσίευμα,κατατάσσει στην κλίμακα ομορφιάς στην υψηλότερη θέση την ταυτότητα του Euler 1 + eiπ = 0, η οποία παρά την απλότητά της εμπλέκει τις σημαντικότερες πέντε μαθηματικές σταθερές μέσω των τριών βασικών αριθμητικών πράξεων ή το θεώρημα του Πυθαγόρα και τις σχέσεις Cauchy-Riemann στη μιγαδική ανάλυση.Στο ίδιο άρθρο, ως η πιο άσχημη εξίσωση αναφέρεται το ανάπτυγμα του μεγαλυτέρου Ινδού Srinivasa Ramanujan του 1/π ως το άθροισμα μίας άπειρης σειράς όρων που ανακάλυψε το 1910.

Αντίστροφα, τα μαθηματικά και η αισθητική είναι απολύτως δεμένα με τον μαθηματικό τύπο του George Birkhoff .Άλλωστε δεν είναι τυχαίο που ακόμα και εικαστικοί καλλιτέχνες χρησιμοποιούν τον μαθηματικό συμβολισμό των εξισώσεων ως πρότυπο αισθητικής απόλαυσης και τελειότητας .

Για παράδειγμα, ο Αυστραλός φωτογράφος Τζάστιν Μάλινς,τo 2010 έκανε μια πρωτότυπη έκθεση φωτογραφιών των πιο σημαντικών εξισώσεων.

“Εγώ δεν είμαι μαθηματικός” γράφει ο Μάλινς .Για μένα, οι διανοητές που συνέταξαν τις εξισώσεις μοιάζουν με τους μεγάλους εξερευνητές που επιστρέφουν από μακρινές παραλίες και μιλούν για φανταστικούς τόπους και μαγικά πλάσματα.”

Ο Αυστραλός καλλιτέχνης ανέλαβε λοιπόν να αφηγηθεί αυτές τις εξισώσεις, να τις απομυθοποιήσει, να τις φωτογραφίσει, να τις χωρίσει σε κατηγορίες και να τις δείξει στο ευρύ κοινό. Τον τίτλο της πιο όμορφης εξίσωσης θεωρεί και αυτός ότι δικαιούται η ταυτότητα του Όιλερ. Για τον Μάλινς, το θεώρημα αυτό είναι σαν το Γκραν Κάνιον, το Έβερεστ και τους Καταρράκτες του Νιαγάρα μαζί: το τι βλέπεις εξαρτάται από τη γωνία υπό την οποία το κοιτάς.

όπου

e είναι ο αριθμός του Όιλερ, η βάση των φυσικών λογαρίθμων,
i είναι ο φανταστικός αριθμός του οποίου το τετράγωνο ισούται με μείον ένα, και
π ο λόγος του μήκους της περιφέρειας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του.

Πηγή

Πηγή

Ο «Χορός του Ζαλόγγου» από τη μπάντα του Αμερικανικού στρατού -The Dance of Zalongo - The Soldiers' Chorus

.

 Μια αναμφίβολα σπουδαία πρωτοβουλία του στρατού των ΗΠΑ που συγκινεί

Συγκεκριμένα η ορχήστρα των Αμερικανικών Δυνάμεων της Ευρώπης (The U.S. Army Europe and Africa Band & Chorus) τραγούδησε το «Χορό του Ζαλόγγου» (και μάλιστα στα ελληνικά), τιμώντας την 25η Μαρτίου 1821 με έναν σπουδαίο και ξεχωριστό τρόπο.

Το κομμάτι τιτλοφορείται στο κανάλι του USA Army στο youtube ως «The Dance of Zalongo – The Soldiers’ Chorus» με το κείμενο που το συνοδεύει να αναφέρει:

«Happy Independence Day, Greece! We are thrilled to highlight the strong diplomatic relationship between Greece and the United».

«Χαρούμενη μέρα ανεξαρτησίας, Ελλάδα! Είμαστε όλοι ενθουσιασμένοι που επισημαίνουμε την ισχυρή διπλωματική σχέση μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών».

Μια αναμφίβολα σπουδαία πρωτοβουλία του στρατού των ΗΠΑ που συγκινεί και κάνει να αισθάνεται περήφανος όποιον Έλληνα δει το βίντεο παρακάτω.

 

Απο το ιστολόγιο του Γιατρού

 

Σημείωση δική μου ! 

Αυτά τα παιδιά και ιδιαίτερα την ένστολο που με συγκίνησε με το τραγούδι της (το τραγούδι μας δηλαδή), αν είχα τη δυνατότητα , θα την πολιτογραφούσα Ελληνίδα !

Ι.Β.Ν.

 

Το ΄21 όπως το ζωγράφισε ένας «φίλος του Θεού», ο Θεόφιλος.

Το ΄21 όπως το ζωγράφισε ένας «φίλος του Θεού», ο Θεόφιλος.


Εκτός από τον κορυφαίο Έλληνα ζωγράφο του 19ου αιώνα Θεόδωρο Βρυζάκη, αλλά και άλλων σημαντικών κι επιφανών ζωγράφων, ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος του ΄21 και η Παλιγγενεσία των Ελλήνων ήταν το αγαπημένο θέμα του αυθεντικού «λαϊκού» ζωγράφου, του «σαλού» με τις φουστανέλες Θεόφιλου Χατζή Μιχαήλ .
Ο ίδιος ο Θεόφιλος ομολογούσε : «Δεν ξέρω την ιστορία όπως οι δάσκαλοι από τα βιβλία, την ξέρω όπως τη λέει ο τόπος και τα τραγούδια του. Η ιστορία είναι άνεμος που την καταλαβαίνεις όταν την ανασαίνεις.»
Ενώ ο καταξιωμένος στα Παρίσια τεχνοκρατικός Teriade - Στρα­τής Ελευθεριάδης έλεγε γι αυτόν : «Όταν ο Θεόφιλος ζωγραφίζει ήρωες του ΄21, οι φουστανέλες γίνονται λουλούδια στους αγρούς». Για να συμπληρώσει ένας νεώτερος ζωγράφος, ο Αλέκος Φασιανός, για την ελληνικότητα του Θεόφιλου: «Το έργο του μας εμπνέει και μας γεμίζει ελληνικό φως και μεγάλη ζωγραφική. Είναι σαν γραφή. Και βλέποντάς τον με τη φουστανέλα και το σπαθί του να ποζάρει στη φωτογραφία, δεν μπορείς να μην τον φανταστείς ότι είναι φίλος του Θεού, του ελληνικού».

 

Φωτό 1 : Ρήγας & Κο­ρα­ής

 

Φ. 2 : Ο Μη­τρο­πο­λί­της Πα­λαιών Πα­τρών Γερ­μα­νός ευ­λο­γεί την ση­μαί­αν της ελευ­θε­ρί­ας το 1821

 

Φ. 3 : Ο Πα­να­γιώ­της Κε­φά­λας επί των τει­χών της Τρι­πό­λε­ως υψώ­νει την ση­μαί­αν της ελευ­θε­ρί­ας

 

Φ. 4 : Ο στρατηγός της Πελοποννήσου Θόδωρος Κολοκοτρώνης

 

Φ. 5 : «Ο πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ προσφέρων την ζωήν του εις τον βωμόν της πατρίδος»

 

Φ. 6 : Ο χορός του Ζαλόγγου

 

Φ. 7 : Αθα­νά­σιος Διά­κος

 

Φ. 8 : Μάρ­κος Μπό­τσα­ρης

 

Φ. 9 : «Ο ήρως Αθα­νά­σιος Διά­κος συλ­λαμ­βά­νε­ται υπό των Τούρ­κων το 1821»

 

Φ. 10 : «Ο θά­να­τος του Μάρ­κου Μπό­τσα­ρη το 1823»

 

 

Φ. 11 : Οδυσσέας Ανδρούτσος

 

Φ. 12 : «Ο Γεώργιος Καραϊσκάκης καταδιώκει τον Ρεσίτ πασά ή Κιουταχή εν ξιφήρεις το 1826»

 

 

Φ. 13 :Αθανάσιος Διάκος

 

Φ. 14 : Οι γι­γα­ντο­μά­χοι ήρωες Στα­μά­της Νι­κη­τα­ράς, Ιω­άν­νης Γκού­ρας και Οδυσ­σέ­ας Ανδρού­τσος,

 

Φ. 15 : «Ο Χρή­στος Ανα­γνω­στα­ράς νικά τους Τούρ­κους στο Βαλ­τέ­τσι το 1821»

 

Φ. 16: Ο Κα­ραϊ­σκά­κης στη μάχη του Φα­λή­ρου

 

Φ. 17 : «Ο Μάρ­κος Μπό­τσα­ρης, η μάχη στο Κε­φα­λό­βρυ­σο Καρ­πε­νη­σί­ου"

 

Φ. 18 : «Ο Ιά­κω­βος Το­μπά­ζης πυρ­πο­λεί το τουρ­κι­κό τρί­κρο­τον»

 

Φ. 19 : Μάρ­κος Μπό­τσα­ρης, Οδυσ­σέ­ας Αν­δρού­τσος, Αθα­νά­σιος Διά­κος.

 

Φ. 20 : Θεόφιλος Χατζή Μιχαήλ (2870-2934) διά χειρός Αλέκου Φασιανού

 

 ΠΗΓΗ

Ήρθε ένας φίλος μου παλιός - Γιάννης Λεμπέσης -Video 1987

ΤΟ ΜΑΡΑΜΕΝΟ ΚΛΗΜΑ ! ! ! Πολύ όμορφο κείμενο-ποίημα που συγκινεί !!!

 

Νοστάλγησα μανούλα μου να πάω στο χωριό μας

και βρέθηκα ένα σούρουπο, έξω απ' το φτωχικό μας.

Βλέπω το κλήμα στην αυλή, χλωμό και μαραμένο,

το τζάκι μας χωρίς καπνό και μισογκρεμισμένο.

 

Η πόρτα τρίζει και βροντά, λές και μ' αναγνωρίζει

κι όλοκληρο το σπιτικό, απ'τη χαρά ραγίζει....

Εδώ ακούγονταν φωνές, γέλια και φασαρία,

τώρα αράχνες κατοικούν, σκόνη και ηρεμία.

 

Σ' ένα σκαμνάκι κάθισα που μου 'φτιαξες πατέρα,

σαν έργο τέχνης έμοιαζε!... θυμάμαι αυτή τη μέρα.

Με πήρε το παράπονο, άρχισα να δακρύζω

κ' εκεί που το 'παιζα σκληρή, νιώθω ότι λυγίζω!

 

Νομίζω όλα με κοιτούν, το κάθε τι ρωτάει:

-Αυτοί που ζούσανε εδώ, τώρα που έχουν πάει;

Απάντηση γυρεύουνε μα ποιος να τους την δώσει,

οι αναμνήσεις μαχαιριές που μ' έχουνε σκοτώσει.

 

Για σένα μάνα με ρωτούν αν θα ξαναγυρίσεις,

σε περιμένει στην αυλή, το κλήμα να ποτίσεις... !!

 

Χαρά-Χαρίκλεια Βλαχάκη

 

https://www.facebook.com/ZoiStoHorio/posts/3619725411394261/

 

 

 

Την ώρα που...

 Την ώρα που...

 

Την ώρα που πλανιέται απάνω στην ψυχή μας

ο πόθος κάποιου ονείρου

και είμαστε σαν σε φυλακή μόνοι στη σιωπή μας

και στη σιωπή του απείρου....

 

Την ώρα που ο ανασασμός ηχεί βαρειά εντός μας

και φλύαρες οι έννοιες

τριγύρω αραδιάζονται και κλείνουνε το φώς μας

σαν θύρες σιδερένιες ....

Την ώρα που περίδειλα τα λόγια τρεμοσβύνουν

όπως ο αποσπερείτης

και ράθυμα τα γήινα τη σκέψη μας αφήνουν

...εγώ μιλώ μαζί Της ! ! !....

ΚΡΑΤΗΣ ΔΑΝΗΛΟΣ

Σημείωση δική μου :

Πόσοι και πόσες φορές δεν εχουμε μιλήσει- ο καθένας μας -μαζί της ! ! ! !

Ι.Β.Ν.

 

«Και μια φορά ειν' η λεβεντιά...», τσάμικο (Πελοπόννησος) ~ Χαράλαμπος Γιαννόπουλος

Το Χιόνι-Οδηγώντας το κοπάδι !

 

Ο πίνακας είναι του Βασίλη Γερμενή

Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας, -είπε.

Έπεσε απρόσμενα, τη νύχτα, μ’ όλη τη σοφή σιωπή του.
Το πρωί, λαμποκοπούσε ολόλευκη η εξαγνισμένη πολιτεία.
Μια παλιά στάμνα, πεταμένη στην αυλή, ήταν ένα άγαλμα.

Εκείνος ένοιωσε την κοφτερή ψυχρότητα του πάγου,
την απεραντοσύνη της λευκότητας, σαν άθλο του προσωπικό
μονάχα μια στιγμή ανησύχησε: μήπως και δεν του απόμενε
τίποτα πια θερμό να το παγώσει, μήπως και δεν ήταν
μια νίκη του χιονιού, μα απλώς μια ουδέτερη γαλήνη,
μια ελευθερία χωρίς αντίπαλο και δόξα.

Βγήκε λοιπόν αμήχανος στο δρόμο, κι όπως είδε το χιονάνθρωπο
που φτιάχναν τα παιδιά, πλησίασε και του ‘βαλε
δυο σβηστά κάρβουνα για μάτια, χαμογέλασε αόριστα
κ’ έπαιξε χιονοπόλεμο μαζί τους ως τα’ απόγευμα.

(Γ. Ρίτσος, Ποιήματα, τομ. 3ος, Κέδρος)

 

Σημείωση δική μου:

Ο ένας απο τους δυό τσοπάνηδες ίσως να είμαι εγώ, σε νεαρή ηλικία ...στα μαθητικά μου χρόνια...

..Τότε πού μας λείπανε πολλά...(με τα σημερινά δεδομένα), αλλά που τα είχαμε όλα ! 

Και κυρίως τη φύση με όλες της τις ομορφιές...

Ι.Β.Ν.

 

Τα τείχη-Του Καβάφη !

 

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΚΑΒΑΦΗΣ :  

ΑΠΑΝΤΑ ΠΟΙΗΤΙΚΑ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1897-1933

 Σημείωση δική μου !

Κάθε συσχετισμός με επίκαιρες καταστάσεις είναι, αν μη τι άλλο, αυθαίρετος ! 

Ι.Β.Ν.

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών...

 Έχω μια εγγονούλα 3 ετών...

... και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει.... 

Μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια...

Ο γέροντας νοιώθοντας άβολα μπήκε στο φαρμακείο και έδειξε το χέρι του στον υπεύθυνο, αμίλητος.
- Θέλετε κάτι κύριε; ρώτησε ο υπάλληλος.
Ναι, απάντησε ο γέροντας αισθανόμενος άβολα με την εμφάνισή του.
- Ξέρετε δουλεύω εδώ πιο κάτω στο καρβουνιάρικο. Τα χέρια μου έχουν γίνει πολύ σκληρά και θα ήθελα κάτι να μαλακώσουν..

Ο υπάλληλος με ύφος ειρωνικό, μάλλον ενοχλημένο και απαξιωτικό απάντησε:

- Και ποιο είναι το πρόβλημά σου, η κυρία του σπιτιού θέλει χεράκια απαλά;
- Όχι ακριβώς.... 

Έχω μια εγγονούλα 3 ετών και κάθε φορά που χαϊδεύω το προσωπάκι της κλαίει... μου λέει ότι τα χέρια μου έχουν αγκάθια.

Ο υπάλληλος χαμήλωσε τα μάτια.... Ένα σφίξιμο στη καρδιά τον έκανε να μη μπορεί να κοιτάξει τον γέροντα... κατάφερε με κόπο να κρύψει ένα δάκρυ ντροπής που κύλισε φευγαλέα από τα μάτια του.

Έσκυψε, πήρε τη καλύτερη κρέμα που είχε στο κατάστημα και την έδωσε στον γέροντα που όλο αυτό το διάστημα μετρούσε ότι ψιλά είχε στο πορτοφολάκι του για να πληρώσει το φάρμακο.
- Δεν κοστίζει τίποτα παππού. Πήγανε μόνο γρήγορα στο σπίτι γιατί η μικρή κυρία των τριών ετών σε περιμένει... και ξέρεις καλέ μου γέροντα, σε ευχαριστώ που ήρθες σήμερα εδώ, μόλις σήμερα κατάλαβα πως μια ασήμαντη κίνηση μπορεί να δώσει τόση ζεστασιά και χαρά σε πολλούς..
Κοίταξε τον γέροντα που απομακρυνόταν. Τα ταλαιπωρημένα πόδια του είχαν κάνει φτερά.... Είμαι σίγουρος και η καρδιά του φτερούγιζε από χαρά και προσμονή να δει ξανά τα ματάκια της μικρής να λάμπουν, σκέφτηκε ο υπάλληλος.... Άλλωστε τα μάτια, αυτά και μόνο, δεν καθρεφτίζουν την ευτυχία χωρίς λόγια;

https://alkimoi.blogspot.com/2021/02/exo-mia-eggonoula-trion-eton.html
ksipnistere.com

Γυμνάσιο Λ.Τ. Δίβρης - Διαγωνισμός P.A.T.H.

.

 Γυμνάσιο Λ.Τ. Δίβρης - Διαγωνισμός P.A.T.H.

Μιχάλης Καραγεωργίου

1ο Βραβείο στον Διεθνή Διαγωνισμό της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας Θα ήθελα να συγχαρώ θερμά τους μαθητές της Β΄ Λυκείου του Γυμνασίου Λαμπείας με Λ.Τ. για τη συμμετοχή και τη διάκριση στο διεθνή διαγωνισμό «Promoting Area Attractiveness through Hiking and Introducing a Different Touristic Approach (P.A.T.H.)», που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Εδαφικής Συνεργασίας INTERREG Ελλάδα – Ιταλία 2014-2020. 

Η ταινία που δημιούργησαν οι μαθητές μας έλαβε το 1ο βραβείο ανάμεσα σε τριάντα συμμετοχές από σχολεία της Ηλείας, της Αχαΐας και της Αιτωλοακαρνανίας. Γενεσιουργός δύναμη για τη δημιουργία της μικρής αυτής ταινίας αποτέλεσε η αγάπη των μαθητών μας για τον πανέμορφο αυτό τόπο, μια αγάπη που κατάφεραν να μετουσιώσουν σε εικόνα και ήχο. 

Ως Υπεύθυνος του Προγράμματος, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τη Διευθύντρια του σχολείου κ. Νεκταρία Κουτσοπούλου που αγκάλιασε και ενθάρρυνε έμπρακτα την προσπάθειά μας, αλλά και όλους τους συναδέλφους για την υποστήριξη σε όλη τη διαδικασία και τη βοήθεια που πρόσφεραν και με τις εύστοχες παρατηρήσεις τους! 

Πολλές ευχαριστίες οφείλουμε και στην Υπεύθυνη Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης Αχαΐας κ. Ιωάννα Παπαϊωάννου και στην πρώην Υπεύθυνη Πολιτιστικών Θεμάτων Αχαΐας και νυν Σ.Ε.Ε. ΠΕ02 του ΠΕΚΕΣ Δυτικής Ελλάδας κ. Φρύνη Κωσταρά, που μέσα από την επιμόρφωση που υλοποίησαν για το διαγωνισμό έδωσαν σε εμάς και στα παιδιά το ερέθισμα να εκφραστούμε δημιουργικά. Αγαπημένοι μου μαθητές, πάντα επιτυχίες με όμορφες εμπνεύσεις και δημιουργικότητα!

 

Σημείωση δική μου :

Συγχαρητήρια στα παιδιά και στους εκπαιδευτικούς τους !

Αισθάνομαι ιδιαίτερη συγκίνηση γιατί η Δίβρη είναι η αγαπημένη μου 

κωμόπολη, ως τόπος καταγωγής της μητέρας μου  και ως όμορφος τόπος που με φιλοξένησε στα πρώτα Γυμνασιακά μου χρόνια !

Ιωάννης Β.Ντινόπουλος