ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

20 Ιανουαρίου 2025

Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας

 Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας

Αποτέλεσμα εικόνας για Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας
20 Ιανουαρίου
ακολουθία εσπερινού
Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας γεννήθηκε στη Μελιτηνή της Αρμενίας το έτος 377 μ.Χ. κατά τους χρόνους της βασιλείας του Γρατιανού (375 - 383 μ.Χ.). Οι γονείς του Παύλος και Διονυσία, ανήκαν σε επίσημη γενιά. Άτεκνοι όντες, αξιώθηκαν να αποκτήσουν παιδί, το οποίο αφιέρωσαν στη διακονία του Θεού στο οποίο και κατά θεία επιταγή έδωσαν το όνομα Ευθύμιος, αφού με την γέννησή του τους χάρισε την ευθυμία, τη χαρά και την αγαλλίαση.
Σε ηλικία μόλις τριών ετών ο Ευθύμιος έχασε τον πατέρα του. Τότε η χήρα μητέρα του τον παρέδωσε στον ευλαβή Επίσκοπο της Μελιτηνής Ευτρώιο, ο οποίος, μαζί με τους αναγνώστες Ακάκιο και Συνόδιο που έγιναν αργότερα Επίσκοποι Μελιτηνής, τον εκπαίδευσε καλώς και, αφού τον κατέταξε στον ιερό κλήρο, τον τοποθέτησε έξαρχο των μοναστηρίων.
Από τη Μελιτηνή ο Όσιος μετέβη, περί το 406 μ.Χ., στα Ιεροσόλυμα και κλείσθηκε στο σπήλαιο του Αγίου Θεοκτίστου, όπου και ασκήτευε με αυστηρότητα και αναδείχθηκε μοναζόντων κανόνας και καύχημα. Τόσο δε πολύ πρόκοψε στην αρετή, ώστε πολλοί πίστεψαν στον Χριστό. Τα μεγάλα πνευματικά του χαρίσματα γρήγορα τον ανέδειξαν και η φήμη του ως Αγίου απλώθηκε παντού. Γύρω του συγκεντρώθηκαν πάμπολλοι μοναχοί, οι οποίοι τον εξέλεξαν ηγούμενό τους.
Ο Μέγας Ευθύμιος με την αγιότητα του βίου του συνετέλεσε στο να επιστρέψουν στην πατρώα ευσέβεια πολυάριθμοι αιρετικοί, όπως Μανιχαίοι, Νεστοριανοί και Ευτυχιανοί, που απέρριπταν τις αποφάσεις της Δ' Οικουμενικής Συνόδου. Παντού, στην Αίγυπτο και τη Συρία, επικρατούσαν οι Μονοφυσίτες. Στην Παλαιστίνη όμως, χάρη στην παρουσία του Αγίου Ευθυμίου και των μαθητών του, επικράτησε η Ορθοδοξία. Και όταν ο Όσιος συνάντησε την βασίλισσα Ευδοκία (βλέπε 13 Αυγούστου), η οποία είχε περιπλακεί στα δίκτυα της αιρέσεως των Μονοφυσιτών, τόσο πειστικά και ακαταμάχητα μίλησε προς αυτήν, ώστε την απέδωκε στα ορθόδοξα δόγματα.
Ο Όσιος Ευθύμιος ο Μέγας είχε λάβει από τον Θεό το προορατικό χάρισμα και τη δύναμη της θαυματουργίας. Με ελάχιστα ψωμιά κατόρθωσε να χορτάσει τετρακόσιους ανθρώπους, που κάποτε την ίδια μέρα τον επισκέφθηκαν στο κελί του. Πολλές γυναίκες που ήταν στείρες, όπως και η δική του μητέρα, με τις προσευχές του Αγίου απέκτησαν παιδί και έζησαν την χαρά της τεκνογονίας. Και όπως ο Προφήτης Ηλίας, έτσι και αυτός προσευχήθηκε στον Θεό και άνοιξε τις πύλες του ουρανού και πότισε με πολύ βροχή τη διψασμένη γη, η οποία και αναζωογονήθηκε και έδωσε πλούσιους τους καρπούς της.
Ενώ κάποτε τελούσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, οι πιστοί είδαν μία δέσμη φωτός που ξεκινούσε από τον ουρανό και κατερχόταν μέχρι τον Άγιο. Το ουράνιο αυτό φως, παρέμεινε μέχρι που τελείωσε η Θεία Λειτουργία και δήλωνε την εσωτερική καθαρότητα και λαμπρότητα του Αγίου. Επίσης, σημάδι της αγνότητας και της αγιότητάς του αποτελούσε και το γεγονός ότι ήταν σε θέση να γνωρίζει ποιος προσερχόταν να κοινωνήσει με καθαρή ή σπιλωμένη συνείδηση.
Ο Όσιος κοιμήθηκε με ειρήνη το έτος 473 μ.Χ., σε ηλικία 97 ετών, επί βασιλείας Λέοντος του Μεγάλου (βλέπε ίδια ημέρα).
Η Σύναξή του ετελείτο στη Μεγάλη Εκκλησία.


19 Ιανουαρίου 2025

Συνέχεια στην άγνωστη αρχαία Ελληνική πόλη με το βασιλιά Ανήλιαγο, που δεν έπρεπε να τον δει ο Ήλιος -Γεώργιος Δροσίνης !

Ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης είχε γράψει για το μύθο του Ανήλιαγου το εξής όμορφο ποίημα:

Sower with Setting Sun After Millet

Ο Βασιλιάς Ανήλιαγος

Στο βασιλιά του Τρίκαρδου, το μοναχό παιδί
οι μοίρες που το μύρωσαν κατάρα είχαν κάνει
πως άμα ο ήλιος το ειδή
ευθύς θε να πεθάνει.

Κι’ ο βασιλιάς πατέρας του μ’ ελπίδα να σωθεί
από του ήλιου το κακό και φλογισμένο μάτι
τώχτισε επίτηδες βαθύ
μέσα στη γη παλάτι.

Χρόνια περάσαν…Πέθανε ο γέροντας γονιός
και με την ώρα την καλή θα βασιλέψει τώρα,

Ανήλιαγος ο μορφονιός
στου Τρίκαρδου τη χώρα.


Κι ο βασιλιάς Ανήλιαγος τις μέρες του περνά
μες’ στα βαθιά παλάτια του και μοναχά το βράδυ
βουνά και κάμπους τριγυρνά
στης νύχτας το σκοτάδι.

Κι’ η Κυρά Ρήνη η όμορφη τον είδε μια βραδιά
στο κάστρο εμπρός να κυνηγά μ’ ολόφωτο φεγγάρι
κι ένιωσε αγάπη στην καρδιά
για τ’ άξιο το παλικάρι …

Ο βασιλιάς Ανήλιαγος, σαν κάθε βασιλιάς,
τώρα κι αυτός ολονυχτίς στη χώρα δε γυρίζει.
Σ’ αγαπημένη αγκαλιά γυρμένος ξενυχτίζει.
Μα στη χαρά του δεν ξεχνά της μοίρας το γραφτό.

Και πριν να φέξει στο βουνό και πριν να φέξει τ’ άστρο
αφήνει ταίρι ζηλευτό
και φεύγει από το κάστρο.

Του κάκου τον ρωτά η Κυρά γιατ’ έτσι πρωινά
την παρατάει μονάχη ! Εκείνος δεν της κρήνει
και μαύρη ζήλεια τυραννά
τη δόλια Κυρά Ρήνη.

Τόσο, που τι σοφίζεται η πονηρή Κυρά:
Όλους με μια τους πετεινούς του κάστρου της σκοτώνει
για να μη νιώσει μια φορά
ο νιος πως ξημερώνει.

Ο βασιλιάς Ανήλιαγος γελιέται την αυγή!
Και πριν να ρθεί στον Τρίκαρδο κοντά στην Παλιο-Μάνη,
κατάρα! Ο ήλιος είχε βγει
κι ο νιος είχε πεθάνει !

Πηγή:

18 Ιανουαρίου 2025

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

 Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας

Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας (295 – 373)
Άγιος Αθανάσιος ο Μέγας (295 – 373)

Εξέχουσα μορφή της Χριστιανικής Εκκλησίας, που διακρίθηκε για τους μακροχρόνιους και σκληρούς αγώνες του υπέρ της ορθής πίστης και εναντίον της αίρεσης του Αρειανισμού. Γι’ αυτό τον λόγο ονομάσθηκε από την εκκλησία Μέγας. Η μνήμη του εορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Ιανουαρίου από την Ορθόδοξη Εκκλησία και στις 2 Μαΐου από την Καθολική Εκκλησία. Την ημέρα αυτή η Ορθοδοξία τιμά την ανακομιδή των λειψάνων του.

Στα καθ’ ημάς, ο Άγιος Αθανάσιος είναι πολιούχος Άγιος του Διδυμοτείχου, της Ιστιαίας, της Αμφιλοχίας, της Αμαλιάδας, των Κουφαλίων Θεσσαλονίκης, του Χρυσού Σερρών, της Κυπαρισσίας, του Αδένδρου Θεσσαλονίκης, της Κύμης και της Παιανίας (2 Μαΐου). Τόσο στις 18 Ιανουαρίου όσο και στις 2 Μαΐου γιορτάζουν όσοι και όσες φέρουν τα ονόματα Αθανάσιος και Αθανασία. Ο Άγιος Αθανάσιος είναι γνωστός και με το λαϊκό όνομα «Μαηθανάσης» ή «Μαηθανασάκος», αναλόγως του μεγέθους των ναών που είναι αφιερωμένοι στην μνήμη του και γιορτάζουν στις 2 Μαΐου.

Ο Αθανάσιος γεννήθηκε το 295 στην Αλεξάνδρεια από γονείς χριστιανούς. Υπάρχει ένας θρύλος, σύμφωνα με τον οποίο, όταν ήταν ακόμα παιδί, βάφτιζε στην ακρογιαλιά παιδιά ειδωλολατρών, τηρώντας τους ιερούς κανόνες. Ο τοπικός επίσκοπος Αλέξανδρος, γεμάτος θαυμασμό γι' αυτό το αυθόρμητο έργο του νεαρού παιδιού, λέγεται ότι αναγνώρισε ως έγκυρες όλες της βαπτίσεις του. Στη συνέχεια τον πήρε υπό την προστασία του και ανέλαβε τις σπουδές και τη γενική μόρφωσή του. Με τον καιρό, ο Αθανάσιος έγινε γραμματέας του επισκόπου και σε ηλικία 24 ετών χειροτονήθηκε διάκονος.

Όταν άρχισε τη θρησκευτική του δράση, η Αλεξάνδρεια ήταν ανάστατη από τη διδασκαλία του τοπικού πρεσβυτέρου Άρειου, που δίδασκε ότι ο Χριστός δεν ήταν θεός, αλλά κτίσμα του Θεού. Γι’ αυτό το λόγο, ο Μέγας Κωνσταντίνος συγκάλεσε το 325 την Α' Οικουμενική Σύνοδος στη Νίκαια της Βιθυνίας. Εκεί δόθηκε η μεγάλη μάχη της Ορθοδοξίας, με πρωταγωνιστή τον Αθανάσιο. Η ρητορική του δεινότητα και η απροσδόκητη μαχητικότητά του προκάλεσε τον θαυμασμό εχθρών και φίλων, με αποτέλεσμα η φήμη του να εξαπλωθεί σε Ανατολή και Δύση. Ο Αθανάσιος έγινε το σύμβολο για τους ορθοδόξους στον αγώνα τους κατά κακοδοξιών του Αρείου και σύμφωνα με τη διδασκαλία του συντάχθηκαν τα πρώτα επτά άρθρα του «Συμβόλου της Πίστεως» («Πιστεύω…»).

Μετά τρία χρόνια, ο επίσκοπος Αλέξανδρος πέθανε, αφού είχε υποδείξει τον Αλέξανδρο ως διάδοχό του. Κλήρος και λαός τον αναγόρευσαν Πατριάρχη Αλεξανδρείας το 328, σε ηλικία 33 ετών. Ο Αθανάσιος συνεχίζει τον αγώνα του κατά του Αρειανισμού, αλλά υψηλά ιστάμενοι οπαδοί του Αρείου κατορθώνουν να τον εξορίσουν. Το 337, μετά τον θάνατο του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ανακλήθηκε από την εξορία του και γύρισε θριαμβευτής στην Αλεξάνδρεια.

Όμως, οι εχθροί του δεν είχαν πει την τελευταία λέξη τους. Κατορθώνουν να τον εξορίσουν και πάλι, αλλά το 346 ξαναγύρισε στον πατριαρχικό θρόνο της Αλεξάνδρειας. Εξορίστηκε για τρίτη φορά και κατέφυγε στην έρημο, όπου έζησε με κινδύνους και μεγάλες ταλαιπωρίες έξι ολόκληρα χρόνια. Ο Ιουλιανός τον επανέφερε στην Αλεξάνδρεια, αλλά τον εξόρισε και πάλι, όταν βάφτισε γυναίκες ειδωλολατρών επισήμων. Για πέμπτη φορά εξορίστηκε από τον αυτοκράτορα Ουάλη, αλλά ο ίδιος τον επανέφερε έπειτα από επίμονη απαίτηση του λαού της Αλεξάνδρειας.

Ο Μέγας Αθανάσιος διετέλεσε Πατριάρχης Αλεξανδρείας επί 46 έτη, 16 από τα οποία τα πέρασε στην εξορία, πότε στη Δύση (Ρώμη, Ακηλυία, Νύσσα κλπ) και πότε στην έρημο. Κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου του 373, σε ηλικία 78 ετών. Συνέγραψε πολλά έργα, λόγους και επιστολές, για να αντικρούσει τους ειδωλολάτρες και τους αρειανούς. Έγραψε, επίσης, τη βιογραφία του δασκάλου και φίλου του Μεγάλου Αντωνίου. Τμήματα των λειψάνων του βρίσκονται στο ναό του Αγίου Ζαχαρία στη Βενετία και στον Κοπτικό ναό του Αγίου Μάρκου στο Κάιρο.

Απολυτίκιο

Στύλος γέγονας Ορθοδοξίας, θείοις δόγμασιν υποστηρίζων την Εκκλησίαν, ιεράρχα Αθανάσιε, τω γαρ Πατρί τον Υιών ομοιούσιον, ανακηρύξας κατήσχυνας Άρειον. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

 https://www.sansimera.gr/biographies/774

 

17 Ιανουαρίου 2025

Ο Άγιος Αντώνιος και τα θαύματά του

 Ο Άγιος Αντώνιος και τα θαύματά του

Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα, γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 στο χωριό Κομά της Κάτω Αιγύπτου

Σήμερα, σύμφωνα με το εορτολόγιο, έχουν γιορτή οι: Αντώνιος, Αντώνης, Τόνης, Νάκος, Αντώνας, Αντωνάκος, Τόνυ, Αντωνία, Αντωνούλα, Τόνια, Θεοδόσιος, Θεοδόσης, Δόσιος, Δόσης, Τεό (Υπάρχουν και άλλες ημερομηνίες που γιορτάζει αυτό το όνομα)

Ο Άγιος Αντώνιος γεννήθηκε γύρω στο 250 στην πόλη Κομά της Άνω Αιγύπτου, από γονείς εύπορους και ευλαβείς. Έζησε στα χρόνια ρωμαίων αυτοκρατόρων, όπως ο Διοκλητιανός (284-305), ο Μαξιμιανός (285-305) και ο Μέγας Κωνσταντίνος. Από την παιδική του ηλικία ήταν ολιγαρκής και αυτάρκης κι έδειξε ενδιαφέρον για τη λατρευτική ζωή της εκκλησίας. Ο Μέγας Αντώνιος είναι Άγιος της Ορθόδοξης Εκκλησίας και ο πρώτος ασκητής του Χριστιανισμού, που θεμελίωσε τον υγιή Μοναχισμό. Έζησε στα χρόνια των αυτοκρατόρων Διοκλητιανού και Μαξιμιανού μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και των παιδιών του.

Το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του το έζησε ως ασκητής στην έρημο και πέθανε στις 17 Ιανουαρίου του 356, οπότε και εορτάζεται η μνήμη του από τις Λουθηρανικές, τις Αγγλικανικές, τις Καθολικές και τις Ορθόδοξες εκκλησίες, όπου θεωρείται άγιος.

Ο Αντώνιος, τον οποίον οι Άγιοι Πατέρες ανακήρυξαν Μέγα, γεννήθηκε επί εποχής Δεκίου, το έτος 251 στο χωριό Κομά της Κάτω Αιγύπτου, κοντά στην Ηρακλεόπολη την Μεγάλη, από πλούσιους αλλά ευσεβείς χριστιανούς γονείς.

Από την παιδική του ηλικία τον διακατείχαν η αυτάρκεια η ολιγάρκεια και η εσωστρέφεια ένεκα των οποίων και δεν θέλησε να μάθει γράμματα ούτε να συναναστρέφεται με άλλα παιδιά προκειμένου «να μην αισθάνεται σύγχυση και ανάγκη φροντίδας», ακολουθούσε όμως τους γονείς του συστηματικά σε εκκλησιασμούς όπου και έδινε ιδιαίτερη προσοχή στα ιερά αναγνώσματα.

Όταν σε ηλικία 18 ή 20 ετών έχασε τους γονείς του απέμεινε με την μικρότερη αδερφή του, αναλαμβάνοντας ο ίδιος τη φροντίδα του σπιτιού τους. Έξι μήνες μετά το θάνατο των γονιών του ο Αντώνιος άκουσε στην εκκλησία την Ευαγγελική περικοπή της πρόσκλησης του πλουσίου νέου, στην οποία αναφέρεται ότι ο Χριστός είπε: «πώλησόν σου τα υπάρχοντα και δος πτωχοίς και έξεις θησαυρόν εν ουρανώ, και δεύρο ακολούθει μοι» (Ευαγγέλιο του Ματθαίου ιθ΄ 21).

Συγκινημένος από την ευαγγελική αυτή περικοπή, διένειμε την περιουσία 300 εύφορων κτημάτων του στους φτωχούς. Επίσης, εμπιστεύτηκε την αδερφή του σ’ έναν παρθενώνα ανατροφής (δεδομένου ότι μοναστήρια δεν υπήρχαν ακόμα), ενώ ο ίδιος αφού χάρισε προηγουμένως και το σπίτι του, αποσύρθηκε σ’ ένα κελί που έκτισε ο ίδιος σε απομονωμένο μέρος πλησίον του χωριού του, μιμούμενος κάποιον γέροντα ασκητή που έτυχε να γνωρίσει και να θαυμάζει για την αρετή του.

Ο ίδιος αποσύρθηκε στην έρημο όπου έζησε ασκητικά, παραμένοντας έτσι μακριά από υλικούς πειρασμούς και διαφόρων κοινωνικών συμπεριφορών. Ασκούμενος έτσι στην αγρυπνία και την προσευχή και εξ ανάγκης στη νηστεία, τρώγοντας μία φορά την ημέρα περί τη δύση του Ηλίου, ή κάθε δύο μέρες ή και τέσσερις, μόνο άρτο και αλάτι και νερό.

Μάχη κατά της ειδωλολατρίας και θαύματα. 

Το 311, στους φοβερούς διωγμούς των χριστιανών που οργανώθηκαν την εποχή του Μαξιμιανού εγκατέλειψε το ερημητήριό του και έδωσε τη σκληρή μάχη του πιστού κατά της ειδωλολατρίας και της απάτης.

Το ίδιο έγινε σαράντα χρόνια αργότερα όταν σε ηλικία εκατό χρονών κατήλθε για μια ακόμη φορά, στην Αλεξάνδρεια, για να καταπολεμήσει την αίρεση του Αρείου. Είχε αλληλογραφία με το Μεγάλο Κωνσταντίνο και τους γιους του οι οποίοι τον σέβονταν βαθύτατα και ζητούσαν τις συμβουλές του. Μαρτυρείται ότι, ενώ ο Άγιος βρισκόταν ακόμα στη ζωή, έβλεπε τις ψυχές των ανθρώπων που εξέρχονταν από το σώμα τους, καθώς και τους δαίμονες που τις οδηγούσαν.

Ο Μέγας Αντώνιος πέθανε το 356 μ.Χ. Πρόβλεψε με θαυμαστή ακρίβεια το θάνατό του, ο οποίος συνέβη σε ηλικία «εγγύς ετών πέντε και εκατόν». Η μνήμη του γιορτάζεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία στις 17 Ιανουαρίου. Μία από τις τελευταίες επιθυμίες του Οσίου ήταν να μη φανερωθεί ο τόπος της ταφής του. Ωστόσο, οι μοναχοί που ασκήτευαν κοντά του έλεγαν ότι κατείχαν το ιερό λείψανό του, το οποίο επί Ιουστινιανού (το 561 μ.Χ.), κατατέθηκε στην Εκκλησία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στην Αλεξάνδρεια και από εκεί αργότερα, το 635 μ.Χ., μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Πηγή ekklisiaonline.gr

Η άγνωστη αρχαία Ελληνική πόλη με το βασιλιά που δεν έπρεπε να τον δει ο Ήλιος

 Η άγνωστη αρχαία Ελληνική πόλη με το βασιλιά που δεν έπρεπε να τον δει ο Ήλιος


Ιστορίες, μυστήρια, θρύλοι και παραδόσεις… Αυτά συνοδεύουν τις διάφορες τοποθεσίες και πόλεις της Ελλάδας. Μέρη που έχουν εξερευνηθεί περισσότερο ή λιγότερο και ερείπια που υποδηλώνουν και αποκαλύπτουν σπουδαία γεγονότα από την αρχαιότητα. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με την αρχαία Ελληνική πόλη με τον βασιλιά που δεν έπρεπε να τον δει ο Ήλιος.
Μια περιοχή άγνωστη στους πολλούς που όμως σε εντυπωσιάζει με όσα μπορεί να σου «διηγηθεί» μέσα από όσα έχουν απομείνει εκεί. Ο λόγος για τις Οινιάδες, μια αρχαία πολιτεία στην Αιτωλοακαρνανία. Αποτελεί την δεύτερη αρχαία ελληνική πόλη που μας εντυπωσιάζει τόσο πολύ. Η πρώτη ήταν φυσικά η βυθισμένη αρχαία ελληνική πόλη που βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα κάτω από τη θάλασσα.
Ένα βυθισμένο μυστικό που μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Οι Οινιάδες όμως και ο αρχαιολογικός χώρος που πλέον υπάρχει εκεί, είναι ευκολότερα προσβάσιμος και σίγουρα αξίζει να μπει στη λίστα σου. Με την πρώτη ευκαιρία κανόνισε μια ξενάγηση εκεί…
Οινιάδες: Πώς είναι σήμερα η άγνωστη αρχαία ελληνική πόλη
Οι Οινιάδες, λοιπόν, που είναι άγνωστες στους πολλούς ήταν μια αρχαία πολιτεία με σημαντική ιστορία και στρατηγική θέση. Βρίσκεται στην Αιτωλοακαρνανία και γνώρισε μεγάλη ακμή ιδιαίτερα μέχρι τα Ελληνιστικά χρόνια ενώ εκείνη την περίοδο αποτελούσε τη δεύτερη ισχυρότερη πόλη των Ακαρνάνων μετά την Στράτο.
Όσον αφορά τη γεωγραφική της θέση, στην οποία σήμερα βρίσκονται τα ερείπιά της, η πόλη Οινιάδες ήταν χτισμένη στη βόρεια όχθη του ποταμού Αχελώου. Μπορεί να την εντοπίσει κανείς λιγότερο από πέντε χιλιόμετρα δυτικά του σημερινού χωριού Κατοχή. Η θέση στην οποία είχε χτιστεί μόνο τυχαία δεν ήταν.
Από εκείνο το σημείο ελεγχόταν τόσο η είσοδος προς τον Πατραϊκό κόλπο αλλά επίσης και η θαλάσσια αρτηρία μεταξύ της Ακαρνανίας και των νησιών Λευκάδας, Ιθάκης και Κεφαλλονιάς. Το γεγονός ότι βρισκόταν κοντά τις εκβολές του Αχελώου ήταν επίσης σημαντικό.
Κι αυτό γιατί αναπτύχθηκε η ναυσιπλοΐα και δημιουργήθηκε λιμάνι με εμπορική δραστηριότητα. Φτάνοντας εκεί μπορείς να δεις ό,τι έχει απομείνει από αυτό και να φανταστείς πώς ήταν η πόλη όσο ήταν ζωντανή.
Μια άγνωστη αρχαία ελληνική πόλη που γνώρισε μεγάλη οικονομική και πολιτισμική ακμή. Είχε μια μεγάλη δυναμική όπως συνέβαινε και με άλλες εύρωστες αρχαίες ελληνικές πόλεις. Ένα παράδειγμα τέτοιας πόλης αποτελεί και η Αρχαία Κασσώπη ή αλλιώς το «Μάτσου Πίτσου» της Αρχαίας Ελλάδας όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν.
Ο βασιλιάς που δεν έπρεπε να τον δει ο ήλιος
Την αρχαία ελληνική πόλη Οινιάδες συνοδεύει και μια παράδοση για το βασιλιά της. Μια παράδοση γεμάτη γεγονότα και πρόσωπα όπως συνέβαινε και στην Αρχαία πόλη της Πέλλας όπου κάναμε ένα εξίσου εντυπωσιακό ταξίδι στην ιστορία και τον πολιτισμό.
Εκεί λοιπόν, και συγκεκριμένα στο κάστρο του λόφου ζούσε ένας βασιλιάς ο οποίος λεγόταν Τρίκαρδος. Αυτός ο βασιλιάς είχε ένα πανέμορφο γιο. Ο γιος του είχε το όνομα Ανήλιαγος, επειδή δεν έπρεπε ποτέ να τον δει ο Ήλιος.
Όταν ο Ανήλιαγος έγινε βασιλιάς, γνώρισε και αγάπησε την Κυρά-Ρήνη, η οποία κατοικούσε στον πύργο της στην αρχαία τότε πόλη της Αιτωλίας. Λέγεται λοιπόν, ότι κάθε νύχτα την επισκεπτόταν αλλά έφευγε πάντα πριν ξημερώσει…
Μυστήρια και ιστορίες που δε θα έρθουν ποτέ στο φως. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την άγνωστη αρχαία ελληνική πόλη που δεν υπάρχει πια…

exploringgreece.tv

16 Ιανουαρίου 2025

Η χημεία των λέξεων-Από τον "Ερανιστή" !-Καταπληκτικόν !

Η χημεία των λέξεων από Ερανιστής
Η χημεία των λέξεων

Κείμενο – φωτογραφίες: Βασίλης Μαλισιόβας*
___________________________
Αν και από μαθητής είχα σαφή κλίση προς τα θεωρητικά μαθήματα, αντικειμενικά –και χωρίς να περιαυτολογώ– ήμουν καλός μαθητής και στη Χημεία. Από τα χρόνια εκείνα, μάλιστα, θυμάμαι ένα χαρακτηριστικό σχολικό ευφυολόγημα:

Ερώτηση: Τι θα γίνει αν ρίξουμε ένα δεκάλεπτο μέσα σε υδροχλωρικό οξύ; Απάντηση: Διάλυμα ολίγων λεπτών!

Εύλογα θα αναρωτηθείτε: Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι; Με άλλα λόγια, τι ζητάει ένας φιλόλογος σε εντελώς ξένα προς την επιστήμη του χωράφια; Το να με εμπιστευθείτε σε θέματα Χημείας θα ήταν το ίδιο με το να ζητούσατε τη γνώμη ενός γιατρού για τη στατική επάρκεια της οικοδομής που σκοπεύετε να κατασκευάσετε. Φυσικά, έκαστος στο είδος του. Και βέβαια κανείς που σέβεται τον εαυτό του δεν θα διανοούνταν να εισέλθει σε χώρους όπου η μόνη του γνώση προέρχεται από τα μαθητικά χρόνια.

Υπάρχουν όμως σχέσεις μεταξύ επιστημών που εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανύπαρκτες. Όσοι ασχολούμαστε καθημερινά με τη γλώσσα, προσπαθώντας να φωτίσουμε άγνωστα εν πολλοίς μονοπάτια της, πάντα γοητευόμαστε από την ιχνηλασία δρόμων όχι και τόσο πολυσύχναστων μέχρι σήμερα. 
  
Σκουριασμένος: υπερσυντηρητικός, απαρχαιωμένος. Οι σκουριασμένες αντιλήψεις του πρωθυπουργού μάς κάνουν να εντείνουμε τον αγώνα μας για ανατροπή της κυβέρνησης, δήλωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. –Για σκουριασμένα μυαλά έκανε λόγο ο διάσημος σκηνοθέτης, απαντώντας στα επικριτικά σχόλια για την παράσταση που ανέβασε στο θέατρο της Επιδαύρου.

Λυδία λίθος και ελιξήριο της νεότητας
Μερικές από τις φράσεις της γλώσσας έχουν ήδη πανάρχαια «χημική προέλευση». Ποιος δεν γνωρίζει π.χ. τη φράση ελιξήριο της νεότητας; Είναι από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις διαδοχικού γλωσσικού δανεισμού. Αρχικά οι Αλεξανδρινοί αλχημιστές πίστευαν ότι για να πετύχουν τη μετατροπή ευτελών μετάλλων σε χρυσό έπρεπε να προσθέσουν στο λιωμένο μείγμα τους μια ουσία με πετρώδη υφή (την περίφημη φιλοσοφική λίθο), που την ονόμασαν ξηρίον. Οι Άραβες μετέφρασαν τη λέξη σε aliksir και η λέξη επέστρεψε στην ελληνική με τη μορφή αντιδανείου ως ελιξήριο, όχι όμως με την πρώτη σημασία όσο ως φαρμακευτικό παρασκεύασμα με άριστη αποτελεσματικότητα. Έτσι λέμε σήμερα:

Το ελιξήριο της νεότητας φαίνεται ότι έχει βρει η αειθαλής ηθοποιός, η οποία πρόσφατα έσβησε 82 κεράκια στην τούρτα γενεθλίων της.

Η θεία μου φαίνεται ότι όντως βρήκε το ελιξήριο της ζωής, αφού αισίως μπαίνει στα 103!

Ανάλογου ενδιαφέροντος είναι και η λυδία λίθος. Κυριολεκτικά, η μαύρη πέτρα από τη Λυδία της Μικράς Ασίας, είδος βασάλτη που κατά την αρχαιότητα χρησιμοποιούνταν για τον έλεγχο γνησιότητας του χρυσού, πήρε μεταφορικά τη σημασία «διαδικασία ενδελεχούς ελέγχου για να διακριβωθεί ή να επιβεβαιωθεί κάτι»:

Η βιβλιογραφία και οι ακριβείς παραπομπές αποτελούν λυδία λίθο για την αρτιότητα μιας διδακτορικής διατριβής.

Θα μπορούσαμε επίσης εισαγωγικά να πούμε ότι είδος χημείας ήταν τόσο ο κεκραμένος οίνος (κρασί αναμεμειγμένο με νερό, ας σκεφτούμε και τις λέξεις: κράση, κρατήρας, κερνάω κ.ά.), ενώ της Βιοχημείας, η πεποίθηση των αρχαίων Ελλήνων για την ισορροπία ουσιών, π.χ. μελαγχολία, η επικράτηση της μέλαινας
χολής !
  
 Λαμπίκος: μολονότι η λέξη είναι ευρύτατα γνωστή με την επιρρηματική της χρήση (Το έκανα λαμπίκο το δωμάτιό σου!), η κυριολεκτική σημασία είναι εν πολλοίς άγνωστη: ο άμβυκας για απόσταξη. Η λέξη προήλθε ως αντιδάνειο από την αραβική: άμβυκας – alambik – λαμπίκος.

Χημεία και γλωσσικές μεταφορές
Η αλήθεια είναι ότι όλα γύρω μας είναι Χημεία: οι ουσίες του κόσμου, τα αντικείμενα που μας περιβάλλουν, οι ανθρώπινες δραστηριότητες από το μαγείρεμα μέχρι τη βιομηχανική παραγωγή. Ακόμη και αν ο άνθρωπος, ο ομιλητής, δεν το συναισθάνεται γνωστικά και επιστημονικά, η γλώσσα του δεν μπορεί παρά να επηρεαστεί από αυτό, αφού η γλώσσα διαμορφώνεται από τις παραστάσεις του κόσμου που μας περιβάλλει. Υπάρχουν όμως ειδικότερα δύο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της Χημείας ως ενασχόλησης με την ύλη που ενεργοποιούν τις μεταφορικές γλωσσικές χρήσεις:

α) η ετερογενής σύνθεση των στοιχείων σε ύλη και

β) οι ποιότητες (θετικές ή αρνητικές) που δημιουργούνται από τέτοιες συνθέσεις.

Στην πρώτη περίπτωση δημιουργούνται μεταφορικές χρήσεις των λέξεων που συνδέονται με τη σύνθεση πραγμάτων σε ένα ενιαίο σύνολο: απόσταγμα, διυλίζω, ώσμωση, ζύμωση, κράμα κ.ά.

Στη δεύτερη περίπτωση οι μεταφορικές χρήσεις αφορούν το προϊόν μιας διεργασίας, που μπορεί να καταλήγει σε ποιότητες θετικές, ραφινάτος, οξυγόνο, λαμπίκος, μάλαμα κ.ά. ή, το συνηθέστερο, αρνητικές σκουριάζω, τοξικός, βιτριολικός, ναφθαλίνη, πίσσα κ.ά.

Έτσι, η Χημεία, μία άκρως δυναμική θετική επιστήμη με αλματώδη ανάπτυξη και άπειρες εφαρμογές κατά τα τελευταία χρόνια, εκτός από το ότι διευκολύνει την καθημερινότητά μας, συνεισφέρει έναν διόλου ευκαταφρόνητο οβολό και στην κοινή νέα ελληνική γλώσσα, με λέξεις και φράσεις που χρησιμοποιούμε στην
καθημερινή μας επικοινωνία.
     
 Ατσάλινος: πολύ ισχυρός. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής παρέλασης, ο υπουργός Άμυνας τόνισε την ατσάλινη θέληση των Ενόπλων Δυνάμεων για την προάσπιση της εθνικής μας ακεραιότητας.

Χημεία και αλχημεία
Η ίδια η λέξη Χημεία είναι ελληνιστικής προέλευσης. Αν και από κάποιους ανάγεται στο ρήμα χέω (εξ ου και η παλαιότερη γραφή χυμεία), κατά πάσα πιθανότητα ανάγεται σε αιγυπτιακό τοπωνύμιο. Δεν αποκλείεται μάλιστα να υπήρξε και κάποιος συμφυρμός των δύο. Η λέξη χρησιμοποιείται ευρύτατα για τον χαρακτηρισμό της σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων – ερωτικής αλλά και απλώς διαπροσωπικής:

–Αν και σκοπεύουν να παντρευτούν, εγώ βλέπω ότι δεν έχουν καλή χημεία μεταξύ τους».

Σε αυτό το πραγματικά μαγικό ταξίδι μέχρι η Χημεία να γίνει ένας επιστημονικός κλάδος με τεράστιο κύρος, μεσολάβησε μία λέξη που σήμερα χρησιμοποιείται μόνο με μεταφορική σημασία. Και, βέβαια, μιλάμε για την αλχημεία: 
«Αυτά δεν είναι σοβαρές λύσεις, αλλά αλχημείες!», τόνισε η αρχηγός του κόμματος απευθυνόμενη στον πρωθυπουργό. Πασίγνωστη και από το μυθιστόρημα του Πάολο Κοέλιο «Ο αλχημιστής», η λέξη αυτή αποτελεί ουσιαστικά και τη διήκουσα έννοια που διατρέχει όλο το παρόν άρθρο, οπότε αξίζει να αναφερθούμε λίγο εκτενέστερα σ’ αυτή.

Κατά πρώτον, παρουσιάζει ενδιαφέρον η ετυμολογία της λέξης, αφού αποτελεί σύμφυρση μεταξύ του αραβικού άρθρου al και της ελληνικής λέξης χημεία (kimiya), αν και ως όρος πέρασε στο ελληνικό λεξιλόγιο μέσω του γαλλικού alchimie. Η λέξη αυτή, λοιπόν, σήμαινε την προνεωτερική εκδοχή του σημερινού επιστημονικού κλάδου της Χημείας. Βασική σκοποθεσία της μεσαιωνικής αλχημείας ήταν να ανακαλυφθεί το ελιξήριο της νεότητας, αλλά και να επινοηθεί ένας τρόπος, ώστε όλα τα μέταλλα να μεταβάλλονται σε χρυσό. Από αυτόν τον ουτοπικό στόχο προέκυψε η σημερινή αρνητική σημασία με την οποία χρησιμοποιείται η λέξη (ο συνδυασμός ετερόκλιτων στοιχείων με μη ενδεδειγμένο τρόπο για την επίτευξη σκοπού) η χρήση πονηρών επινοήσεων, ώστε να εξαπατηθεί κάποιος).

«Η σημερινή δήλωση του υπουργού Ανάπτυξης για μείωση του πληθωρισμού στην ουσία επαναλαμβάνει τις αλχημείες της κυβέρνησης, που δεν αντιμετωπίζει με ισχυρή πολιτική βούληση το θέμα της εκτόξευσης των τιμών», τόνισε ο εκπρόσωπος Τύπου του εν λόγω κόμματος.
    
Ξεγάνωτος: αυτός που δεν έχει «γανωθεί», δηλ. δεν έχει καθαριστεί με ειδική διαδικασία επικασσιτέρωσης από τον ειδικό τεχνίτη (γανωτή-καλαντζή). Σημειωτέον ότι ο τενεκές δεν υφίσταται τέτοια διαδικασία, όπως π.χ. τα χάλκινα αντικείμενα. 
–Φύγε από ’δώ, ρε τενεκέ ξεγάνωτε! Όπου γουστάρω θα παρκάρω!

Χημικές διεργασίες και παράγωγα
Οι λέξεις που θα παρατεθούν προέρχονται κυρίως από τον χώρο της Χημείας, όσο και από τις συγγενείς/«εφαπτόμενες» επιστήμες της Γεωλογίας και της Βιοχημείας. 
αλλοίωση: η νόθευση. Για κραυγαλέα αλλοίωση του εκλογικού αποτελέσματος στις πρόσφατες εκλογές που διεξήχθησαν στην εν λόγω αφρικανική χώρα έκανε λόγο ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
αμάλγαμα: (κυριολεκτικά) κράμα που έχει ως βασικό στοιχείο τον υδράργυρο και άλλο μέταλλο // (μεταφορικά) σύνολο ανομοιογενών στοιχείων. Η Τουρκία αποτελεί αμάλγαμα διαφόρων εθνοτήτων και θρησκειών.
αντιοξειδωτικός: αυτός που επιβραδύνει τη φθορά, τη γήρανση. Τα μπρόκολα έχουν ισχυρή αντιοξειδωτικήδράση.
απόσταγμα: το βασικότερο στοιχείο, αυτό που αποτελεί συνδυασμό επιμέρους χαρακτηριστικών. Οι παροιμίες θεωρούνται το απόσταγμα της λαϊκής θυμοσοφίας του ελληνικού λαού.
διάχυση: (κυριολεκτικά) διασπορά. διάχυση ύλης - (μεταφορικά) διασπορά, εξάπλωση. διάχυση γνώσης – (στον πληθυντικό). Η έντονη εκφραστικότητα στην εκδήλωση συναισθημάτων. 
–Για να είμαι ειλικρινής, με ενόχλησαν οι διαχύσεις του μπροστά στον διευθυντή μου.
διυλίζω: εξετάζω σχολαστικά, υπεραναλύω. 
–Βρε Μάκη, άμα κάτσουμε να διυλίσουμε όλες τις λεπτομέρειες της σύμβασης, δεν πρόκειται να την υπογράψουμε ούτε του χρόνου! (πβ. Ματθ. 23,24: ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!)
ζύμωση: διεργασία. Εντείνονται οι πολιτικές ζυμώσεις ενόψει της κατάθεσης πρότασης μομφής εναντίον της κυβέρνησης.
καταλύτης: καθοριστικής σημασίας γεγονός ή σημαίνον πρόσωπο. Καταλύτηςγια την προκήρυξη πρόωρων εκλογών υπήρξε η αποκάλυψη ότι ο πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας χρηματιζόταν από μεγάλες εταιρείες, προκειμένου αυτές να αποφεύγουν τη φορολόγηση.
κράμα: συνδυασμός. Οι φωτογραφίες του κορυφαίου καλλιτέχνη αποτελούν κράμα μεταξὐ καθημερινών πορτρέτων και εικαστικών έργων που θυμίζουν αναγεννησιακούς πίνακες ζωγραφικής.
ξινίζω (όξινος, ξινός): εκφράζω δυσφορία, αποτυπωμένη στο πρόσωπό μου. 
–Η νύφη μου, όταν βλέπει κάποιον από το σόι μας, ξινίζει τα μούτρα!
ραφινάτος: (κυριολεκτικά) απαλλαγμένος από προσμείξεις και ξένα στοιχεία (ραφινάτο/ραφινέ/ραφιναρισμένο λάδι) // (μεταφορικά) εξευγενισμένος, εκλεπτυσμένος, λεπτεπίλεπτος. Η γοητευτική ηθοποιός συγκέντρωσε πάνω της τα φλας των δημοσιογράφων, αφού προσήλθε στην πρεμιέρα της ταινίας με ένα ραφινάτο κόκκινο φόρεμα.
σκουριάζω: παραμένω αδρανής, ακίνητος. 
–Κάθε απόγευμα πηγαίνω στο πάρκο και τρέχω, γιατί έχω σκουριάσει στο γραφείο.
σκουριασμένος: υπερσυντηρητικός, απαρχαιωμένος. Οι σκουριασμένες αντιλήψεις του πρωθυπουργού μάς κάνουν να εντείνουμε τον αγώνα μας για ανατροπή της κυβέρνησης, δήλωσε ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 
–Για σκουριασμένα μυαλά έκανε λόγο ο διάσημος σκηνοθέτης, απαντώντας στα επικριτικά σχόλια για την παράσταση που ανέβασε στο θέατρο της Επιδαύρου.
τοξικός: πολύ αρνητικός. 
–Τον Σάκη τον μπλοκάρισα στα κοινωνικά δίκτυα γιατί όλα τα σχόλιά του είναι άκρως τοξικά!
τοξικότητα: συμπεριφορά που έχει ως κύριο χαρακτηριστικό την πρόκληση αρνητικών συναισθημάτων. 
–Και δεν μιλάς πλέον με τη γυναίκα του αδερφού σου; 
–Όχι βέβαια! Η τοξικότητά της έχει ξεπεράσει κάθε όριο!
ώσμωση (όχι όσμωση): η αλληλεπίδραση διαφόρων στοιχείων. Στόχος του ερευνητικού προγράμματος είναι η ώσμωση ιδεών μεταξύ επιστημόνων, ώστε η Τεχνητή Νοημοσύνη να υπηρετεί την ανθρωπότητα και όχι να την απειλεί με αφανισμό.

Χημικές ουσίες και χημικά στοιχεία αιθέρας (κυρίως στον πληθυντικό: 
 αιθέρες – η μερικώς ομόηχη/παρώνυμη λέξη αθέρας έχει άλλες σημασίες): τα σύννεφα, ο ουρανός. 
–Και τώρα, κυρίες και κύριοι, στις οθόνες μας βλέπουμε τα υπερσύγχρονα αεροσκάφη μας να διασχίζουν τους αιθέρες.
αιθέριος: αέρινος, λεπτεπίλεπτος, υπέρκομψος. Στο πάρτι που έγινε σε πολυτελές κλαμπ, πολλές ήταν οι αιθέριες υπάρξεις που είχαν φτάσει από την προηγούμενη μέρα στο κοσμοπολίτικο νησί.
άνθρακας: το κάρβουνο. Άνθρακες ο θησαυρός, όπως αποδείχτηκε μετά την αυτοψία των ελεγκτών του Υπουργείου Οικονομικών στο γνωστό κλαμπ, αφού δεν διαπιστώθηκε καμία παράβαση, παρά τις καταγγελίες.
βινύλιο: (κυριολεκτικά) χημική ουσία που χρησιμοποιείται στην παραγωγή πλαστικών // (συνεκδοχικά) ο δίσκος πικάπ που είναι κατασκευασμένος με αυτό το υλικό. 
–Όλο το σπίτι μου είναι γεμάτο βινύλια, αλλά είμαι βέβαιος ότι θα καταλήξουν στον παλιατζή όταν πεθάνω…
βιτριολικός: (κυριολεκτικά) αυτός που περιέχει θειικό οξύ// (μεταφορικά) οξύτατος, αιχμηρός, καυστικός. Από το βιτριολικό χιούμορ του γνωστού ηθοποιού δεν γλίτωσαν ούτε οι θεατές της παράστασης! // 
–Το βιτριολικό σχόλιο που έκανε για τα κιλά μου με έκανε να κόψω κάθε επαφή μαζί της!
–Παρά τις επικρίσεις που δέχεται ο γνωστός ηθοποιός για το χιούμορ του, η βιτριολική σάτιρά του παραπέμπει ευθέως στον Αριστοφάνη.
γύψος: (κυριολεκτικά) ορυκτό ένυδρο θειικό ασβέστιο σε στερεή μορφή ή σκόνη "(συνεκδοχικά) ο ιατρικός νάρθηκας για την αντιμετώπιση κατάγματος" (μεταφορικά) η κατάλυση της δημοκρατίας και η εγκαθίδρυση απολυταρχικού καθεστώτος κατά τη διάρκεια της Επταετίας. Στο βιβλίο ο γνωστός ηθοποιός καταγράφει τα βιώματά του τότε που η Ελλάδα βρισκόταν στον γύψο.
ναφθαλίνη: (κυριολεκτικά) αρωματικός υδρογονάνθρακας με λευκό χρώμα και κρυσταλλική μορφή // (μεταφορικά) οτιδήποτε παραπέμπει στον συντηρητισμό, σε κάτι που είναι ξεπερασμένο. «Όσο κι αν θέλετε να αυτοπροβληθείτε ως προοδευτικός αρχηγός κόμματος, οι ιδέες σας μυρίζουν ναφθαλίνη», τόνισε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός. 
–Αντί να προσλάβουν έναν νέο άνθρωπο για πρόεδρο του οργανισμού, έβγαλαν από τη ναφθαλίνη έναν ομότιμο καθηγητή 80 ετών!
οξυγόνο: (μεταφορικά) ο καθαρός αέρας. Ήμουν δυο μήνες στο χωριό. Χόρτασα οξυγόνο! // το ζωτικό στοιχείο. «Η μουσική αποτελεί για εμένα το οξυγόνο της ζωής μου», δήλωσε ο κορυφαίος τραγουδοποιός.
πίσσα: λέξη συνώνυμη του απολύτως μαύρου. 
–Με τις κουβέντες ούτε καταλάβαμε πώς πέρασε η ώρα… Βγαίνουμε απ’ το καλύβι του μπάρμπα μου… Πίσσα σκοτάδι!
στουπέτσι: (κυριολεκτικά) ο ανθρακικός μόλυβδος, που παλαιότερα χρησιμοποιούνταν για την παραγωγή λευκού χρώματος. 
–Πολύ τσιγκούνης ο διευθυντής του σχολείου! Φοράει κάτι παλιά παπούτσια λες και τα ’χει βάψει με στουπέτσι… // (μεταφορικά) οτιδήποτε έχει λευκό χρώμα και είναι κακής ποιότητας. 
–Αυτό που βάλατε στη χωριάτικη δεν είναι φέτα, είναι στουπέτσι!
υδράργυρος: η θερμοκρασία. Κατακόρυφα ανεβαίνει ο υδράργυρος τις επόμενες ημέρες.

Χώρος και όργανα της Χημείας
λαμπίκος: μολονότι η λέξη είναι ευρύτατα γνωστή με την επιρρηματική της χρήση (Το έκανα λαμπίκο το δωμάτιό σου!), η κυριολεκτική σημασία είναι εν πολλοίς άγνωστη: ο άμβυκας για απόσταξη. Η λέξη προήλθε ως αντιδάνειο από την αραβική: άμβυκας – alambik – λαμπίκος.
μικροσκόπιο: ο λεπτομερής έλεγχος. Στο μικροσκόπιο του Υπουργείου Οικονομικών μπαίνουν πλέον όλοι οι ταξιτζήδες, οι οποίοι συνήθως δεν κόβουν αποδείξεις.
σταγονόμετρο: σε πολύ μικρές δόσεις, με φειδώ. Με το σταγονόμετρο η ενημέρωση από το Υπουργείο Άμυνας για την έκρηξη που σημειώθηκε το πρωί στο στρατιωτικό φυλάκιο.
του σωλήνα: για κάθε τι που γίνεται με τεχνητό τρόπο. Το πρώτο παιδί του σωλήνα προκάλεσε παγκοσμίως τεράστια κύματα χαράς σε άτεκνα ζευγάρια.

Μέταλλα 
Μολονότι στο άρθρο αυτό θα μπορούσαν να μπουν και λέξεις από πολλά συναφή προς τη Χημεία πεδία, θα αναφερθούμε ακροθιγώς μόνο στα μέταλλα, επειδή η χρήση τους διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη ζωή και την ιστορία του ανθρώπου (είναι ενδεικτικό ότι με αυτά ονοματοδοτήθηκαν ολόκληρες ιστορικές περίοδοι: Εποχή του Μετάλλου, Εποχή του Χαλκού, Εποχή του Σιδήρου). ατσάλινος: πολύ ισχυρός. Μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής παρέλασης, ο υπουργός Άμυνας τόνισε την ατσάλινη θέληση των Ενόπλων Δυνάμεων για την προάσπιση της εθνικής μας ακεραιότητας.
μάλαμα: χρυσάφι. –Κυρία Ευτέρπη μου, μάλαμα ο γαμπρός σας! Αχ, η κόρη μου ήταν άτυχη στον γάμο…
μέταλλο: η ιδιότητα διαυγούς και πολύ δυνατής φωνής. Έχει μέταλλο η φωνή του. Μια από τις γνωστότερες μεταλλικές φωνές του ελληνικού πενταγράμμου σίγησε για πάντα…
μπακίρι: (κυριολεκτικά) ο χαλκός // (μεταφορικά) ευτελούς αξίας μεταλλικό αντικείμενο. –Φαίνεται απ’ τη φωτογραφία ότι είναι μπακίρι το κόσμημα που της πήρε ο αρραβωνιαστικός της για τα γενέθλιά της.
μπρούντζινος: (μπρούντζος: κράμα χαλκού και κασσίτερου, ο ορείχαλκος) μεταφορικά, ο μελαχρινός. Μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, η γνωστή παρουσιάστρια εθεάθη με μπρούντζινο χρώμα σε γνωστό εστιατόριο της Θεσσαλονίκης.
σιδερένιος: απολύτως υγιής. –Σιδερένιος, Στέφανε! (ευχή για αποκατάσταση υγείας)
σιδεροκέφαλος: ψυχοπνευματικά υγιέστατος. Η λέξη χρησιμοποιείται για ευχή σε πρόσωπο που αναλαμβάνει καθήκοντα, διορίζεται κ.ο.κ. 
–Χριστίνα μου, σιδεροκέφαλη!
ξεγάνωτος: αυτός που δεν έχει «γανωθεί», δηλ. δεν έχει καθαριστεί με ειδική διαδικασία επικασσιτέρωσης από τον ειδικό τεχνίτη (γανωτή/καλαντζή). Σημειωτέον ότι ο τενεκές δεν υφίσταται τέτοια διαδικασία, όπως π.χ. τα χάλκινα αντικείμενα. –Φύγε από ’δώ, ρε τενεκέ ξεγάνωτε! Όπου γουστάρω θα παρκάρω!
τενεκές: (κυριολεκτικά) ο λευκοσίδηρος // (συνεκδοχικά) το δοχείο που είναι κατασκευασμένο από αυτό το υλικό // (μεταφορικά) ο αστοιχείωτος άνθρωπος, ο ανυπόληπτος. –Ποτέ να μην ξαναπατήσεις στην ταβέρνα μου! Τενεκέ! Θα με μάθεις εσύ πώς να ψήνω τα παϊδάκια…
χρυσός: εξαιρετικός. 
–Χρυσό παιδί ο Νίκος, αλλά κάκιστη η επιλογή της γυναίκας του. // λατρεμένος. // –Ο γιος μου άρχισε να μιλάει… 
–Άχου, το χρυσό μου!
Παράγωγες λέξεις: χρυσοτόκος όρνιθα, χρυσώνω το χάπι, χαλκευμένη είδηση, χρυσή (κατ’ ευφημισμόν ο ίκτερος), χαλυβδώθηκε (ενισχύθηκε) το αγωνιστικό φρόνημα των μαχητών κ.ά.

Λαϊκές ονομασίες, κύρια ονόματα και τοπωνύμια
Αξίζει επίσης να αναφερθεί η διαδεδομένη χρήση λαϊκών λέξεων για την ονοματοδοσία χημικών στοιχείων και παραγώγων (κυρίως μέσω λέξεων της τουρκικής γλώσσας), όπως: βιτριόλι το θειικό οξύ, καλάι ο κασσίτερος, κεζάπι ή σπίρτο το υδροχλωρικό οξύ, μαντέμι ο χυτοσίδηρος κ.ά.

Τέλος, σχετικά με τον κλάδο της Χημείας υπάρχουν πολλά επώνυμα, προερχόμενα κυρίως από τον χώρο των μετάλλων (Αδαμαντίδης, Αργυριάδης, Ασημακόπουλος, Ατσάλης, Καλαντζής, Μεταλλίδης, Σιδηρόπουλος, Σμαραγδής), ονόματα (Ασημένια, Ασημάκης, Αργύρης, Διαμαντής, Ζαφείρης, Κρυσταλλία, Μαλαματένια/Μαλάμω, Ρουμπίνη, Χρυσή…), όπως επίσης και τοπωνύμια (Ασβεστοχώρι Θεσσαλονίκης, Ασημοχώρι Καρδίτσας και Ιωαννίνων, Μαγνησία, Σιδηρόκαστρο Σερρών, Σιδηρώ Έβρου, Χάλκη Δωδεκανήσων, Χρυσούπολη Καβάλας κ.ά.).

Η Χημεία και ο άνθρωπος…
Τελικά, αν όλα ανάγονται στη Χημεία, αν όλα αναλύονται σε χημικά στοιχεία και ενώσεις, τότε τι μένει για τον ίδιο τον άνθρωπο; 
 
Γράφει ο ποιητής Γ. Σουρής:

Μια ‘μέρα που δεν είξευρα τι διάβολο να κάνω

τα δάκρυά μου σε βαθύ εστράγγισα ποτήρι,

και μια και δυο ‘στόν Χημικό τα ‘πήγα Χρηστομάνο

και κάνε μου, παρακαλώ, του είπα, το χατήρι,

να τ’ αναλύσης και να ‘βρης πώς είναι καμωμένα,

για να μην κλαίω στό εξής κι’ εγώ εις τα χαμένα.

Κι’ ο Χημικός μ’ απήντησε «αυτά, ξερό κεφάλι,

δεν είναι άλλο τίποτε, παρά χλωρούχον κάλι».


Αλλά αυτό που μετατρέπει το χλωριούχο κάλιο σε δάκρυα, καρπό ανθρώπινου αισθήματος, είναι ακριβώς η ιδιαιτερότητα του ανθρώπινου προσώπου, που, ως κορωνίδα της δημιουργίας, δίνει ζωή και νόημα σε όλα τα υλικά στοιχεία που περιβάλλουν τη ζωή του.  
Κάτι τέτοιο ίσως να υπονοεί ο ποιητής με τους παραπάνω γλυκόπικρους –αν και κρυμμένους κάτω από σατιρικό πέπλο– στίχους του.
__________________________ 

*Ο Βασίλης Μαλισιόβας είναι φιλόλογος – επιμελητής εκδόσεων και συγγραφέας.
vasilis.malisiovas@gmail.com

14 Ιανουαρίου 2025

Νεολαία – SOS: Ανήλικοι αποδρούν με το αλκοόλ από τον διαταραγμένο κόσμο που τους ετοιμάσαμε-Ελευθέριος Ανδρώνης

 

Ελευθέριος Ανδρώνης: Νεολαία – SOS: Ανήλικοι αποδρούν με το αλκοόλ από τον διαταραγμένο κόσμο που τους ετοιμάσαμε


Νέα παιδιά επιλέγουν να «πνίγουν» τα αδιέξοδά τους στο αλκοόλ και κανείς δεν ενδιαφέρεται να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στη ρίζα του
 

Πόσο στενάχωρο είναι αυτό το σημείο των καιρών μας! Στις άγιες μέρες των Χριστουγέννων και στο κατώφλι του νέου χρόνου, αντί να καμαρώνουμε για μια νεολαία με όνειρα για ζωή, έχουμε χιλιάδες ανήλικους να τρεκλίζουν από το αλκοόλ στα κέντρα διασκέδασης.

Μάστιγα γίνεται η χρήση αλκοόλ από ανήλικους, που έρχεται σε συνάφεια με την εκτίναξη της χρήσης ψυχοφαρμάκων και την καταφυγή σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους.

Παιδιά με τσακισμένο ηθικό που υποδέχτηκαν το νέο έτος με μια άρνηση της πραγματικότητας, με μια αποδοκιμασία του κόσμου που τους ετοιμάσαμε, με μια κραυγή βοήθειας για τα αδιέξοδα που τους φέραμε, με μια ανάγκη απόδρασης από την πνευματική φυλακή που τα καταδικάσαμε.

Ατελείωτα τα περιστατικά μέθης ανηλίκων στις γιορτές που περάσανε. Παιδιά 13 – 14 χρονών δηλητηριάζονται με τα ποτά και φτάνουν ακόμα και να διασωληνωθούν σε ημικωματώδη κατάσταση με τη ζωή τους να κινδυνεύει. Ο βωμός της ασφάλτου θερίζει δεκάδες ζωές μεθυσμένων παιδιών που πατούν γκάζι ολοταχώς για τον τάφο. Πιο εύκολα βρίσκουν οι Αρχές τους ανεύθυνους γονείς για να τους συλλάβουν, παρά εκείνα τα ταλαίπωρα παιδιά που ενδόμυχα παρακαλούν για λίγη σημασία και δεν την βρίσκουν.

Δεν αποτελεί έκπληξη αυτό που συμβαίνει, αλλά νομοτελειακό πλήρωμα των εγκλημάτων μας. Το κράτος φόρτωσε στους ώμους των παιδιών όλα τα βάρη του διεστραμμένου μας κόσμου, και τώρα απορεί δήθεν γιατί «κλατάρουν».

Από το δημοτικό το παιδί εκπαιδεύεται να «δείχνεται», πρέπει να «αρέσει», πρέπει να κάνει τη «διαφορά», πρέπει να εξερευνήσει νοσηρούς «προσανατολισμούς», πρέπει να επιδιώκει σε βαθμό υστερίας τα υλικά «θέλω» του, πρέπει να μετράει το μπόι του σε «likes» και «views», πρέπει να ανακαλύπτει λόγους για να διαχωρίζεται από τους υπόλοιπους και ποτέ να ενώνεται. Πρέπει να μάθει στο πρόχειρο, το γρήγορο, το έτοιμο, το ακούραστο, το εφήμερο, το ρηχό, το απροβλημάτιστο, το απατηλό.

Το παιδί τρέχει ασταμάτητα πίσω από τον πλασματικό κόσμο του διαδικτύου και ποτέ δεν τον φτάνει. Πασχίζει να ικανοποιήσει τα φευγαλέα βλέμματα του κόσμου και δεν βρίσκει γαλήνη στο ένα και μοναδικό βλέμμα που ακτινοβολά αιωνιότητα, το βλέμμα του Θεού. Και χωρίς Θεό, τίποτα δεν ευαρεστεί την ψυχούλα του. Τίποτα δεν γεμίζει τα ψυχικά κενά, που γίνονται όλο και μεγαλύτερα, όλο και πιο επίπονα.

Και αφού βάλθηκαν οι άρχοντες να πονηρέψουν πρόωρα τα παιδιά με τις ενήλικες ακαθαρσίες, εμφανίζουν τώρα και την ίδια αλλεργία για τη ζωή που έχουν οι «μεγάλοι». Και την καταπολεμούν με τους ίδιους αδιέξοδους εθισμούς. Καταφεύγοντας σε αλκοόλ, σε ουσίες, σε βία και σε οποιοδήποτε άλλο ναρκωτικό που τους προσφέρει ψεύτικη δύναμη και διαφυγή από την κενή πραγματικότητα.

Θα πει κανείς, είναι πρωτόγνωρο τα παιδιά να κάνουν εφηβική «επανάσταση» με το αλκοόλ; Όχι, αλλά ποτέ ξανά δεν την έκαναν σε τόσο αποξενωμένη και εχθρική κοινωνία. Ποτέ ξανά δεν ήταν τόσο πολλές οι αδιάφορες οικογένειες, ποτέ ξανά το κράτος δεν είχε τόσο ενεργό ρόλο υπονομευτή, ποτέ ξανά οι πειρασμοί δεν ήταν τόσο ισχυροί, τόσο άμεσοι και τόσο προσβάσιμοι, ποτέ ξανά δεν κυριαρχούσαν τόσο φαύλα πρότυπα. Και ποτέ ξανά δεν είχε φορέσει το κακό τη μάσκα του καλού, όσο στην εποχή μας.

Διαλυμένες οικογένειες, αμεριμνησία και απάθεια από γονιούς, κατεδαφισμένο βιοτικό επίπεδο, ακρίβεια, πενιχροί μισθοί, πολλές ώρες εργασίας, κοινωνική απομόνωση και έλλειψη πίστης στον Θεό, όλα αυτά συνθέτουν ένα τοξικό περιβάλλον για πολλά παιδιά που στρέφονται στην «παρηγοριά» του οινοπνεύματος και κάθε κατάχρησης που θα τους πλανέψει για λίγο, μακριά από το βάσανο που βιώνουν.

Η κυβέρνηση – γράφουν – θα αυστηροποιήσει το νομοθετικό πλαίσιο απαγόρευσης του αλκοόλ σε ανήλικους και καπνίσματος σε δημόσιους χώρους; Και τι θα πετύχουν με αυτό; Απολύτως τίποτα. Απλά η κατανάλωση αλκοόλ και οι άλλες καταχρήσεις, θα γίνονται στα κρυφά και στα αθέατα (αν υποθέσουμε ότι θα εφαρμοστεί αυστηρά ο νόμος). Είναι σαν να προσπαθείς να θεραπεύσεις έναν καρκίνο με ένα απλό σιροπάκι για να μην ακούγεται ο βήχας του άρρωστου πνεύμονα. Καμία βούληση για να καταπολεμηθεί ο εκφυλισμός της νεολαίας στη ρίζα του.

Έχουμε φτάσει να θεωρείται γενναία μεταρρύθμιση το να γίνουν τα αυτονόητα, δηλαδή να απαγορεύεται η πώληση αλκοόλ και προϊόντων νικοτίνης σε ανήλικους. Ούτως ή άλλως ήταν απαγορευμένα αυτά. Το θέμα είναι ότι δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Μια ετοιμοθάνατη κοινωνία γεμίζει νόμους απαγόρευσης που ούτε αναστρέφουν το μοιραίο, αλλά ούτε καν εφαρμόζονται. Και όταν εφαρμόζονται στο ακέραιο, είναι για να εξυπηρετηθούν άλλα βρώμικα συμφέροντα, όπως είδαμε και στον καιρό της πανδημίας.

Τελικά φαίνεται ότι μετατρεπόμαστε σε έναν λαό μεθυσμένο, που πνίγει την εθνική του κατάθλιψη σε ψυχοτρόπες ουσίες, αφού δεν βρίσκει την ουσία της ψυχής…

πηγή

9 Ιανουαρίου 2025

Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τον ηγέτη !

 Ο Κορνήλιος Καστοριάδης για τον ηγέτη

*   Tαιριάζει στην αριστερίστικη παράδοση, και στην Aριστερά, να καταδικάζουν την ιδέα του ηγέτη αλλά μόνον στα λόγια και μάλιστα να την παρουσιάζουν ως ιδέα της Δεξιάς. Tι υποκρισία… H δική μου άποψη είναι η εξής: Ορισμένα άτομα διαθέτουν κάποιες φορές, κάποτε μάλιστα σε μακρά διάρκεια, την ικανότητα να εκφράζουν πολύ καλύτερα από τους άλλους αυτό που όλοι αισθάνονται· ορισμένα άτομα έχουν την ικανότητα να επινοούν πράγματα, στα οποία οι άλλοι αναγνωρίζουν τον εαυτό τους. Aυτά τα άτομα θεωρώ ότι είναι ηγέτες.

 

Όσο θα παραμένουμε στην απάθεια, την ιδιώτευση, τον ψευδο-ατομικισμό, δεν υπάρχει περίπτωση να αναδυθεί ένα κίνημα που θα είναι δημιουργός συλλογικότητας. Kαι, πολύ περισσότερο, δεν μπαίνει θέμα ατόμων που ο ρόλος τους θα ήταν να θέτουν τα ερωτήματα που δεν θέτουν οι άλλοι. Eίναι κοινοτοπία, αλλά δείχνει, όπως οι περισσότερες κοινοτοπίες, μια βαθιά αλήθεια: Οι κοινωνίες έχουν τους ηγέτες που τους αξίζουν.


*  Νομίζω ότι ένα από τα βασικά καρκινώματα, μπορώ να πω, του εργατικού κινήματος και του λαϊκού κινήματος, τα τελευταία εκατό χρόνια τουλάχιστον, είναι η ιδέα ότι έπρεπε να υπάρχουν οι ηγέτες. Eγώ πιστεύω ότι ο λαός δεν μπορεί να κυβερνηθεί παρά μόνος του. Hγέτες με μια έννοια βέβαια πάντα θα υπάρχουν, κάποιος άνθρωπος θα έχει ίσως περισσότερα να πει ή περισσότερες ιδέες από τους άλλους, το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι ηγέτες να αναγράφονται από τη βάση τους, να είναι ανακλητοί, να μην ειδωλοποιούνται, να μη θεοποιούνται. Tο αν στην ερχόμενη περίοδο θα υπάρξουν ηγέτες, δυναμικά άτομα που θα πάρουν πρωτοβουλίες, αυτό δεν μπορεί να το πει κανείς. Aυτό που μπορεί να πει κανείς είναι ότι αν δεν υπάρξει μια πραγματική κίνηση του λαού, ούτε θα αναδειχθούν άνθρωποι εξαιρετικοί, ούτε κι αν υπάρχουν άνθρωποι εξαιρετικοί θα μπορέσουν να κάνουν τίποτε άλλο περισσότερο παρά να είναι φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

 

 https://axia-logou.blogspot.com/2024/12/blog-post.html

24 Δεκεμβρίου 2024

Χριστούγεννα (διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)

 Χριστούγεννα (διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη)

.

«Ἐφημερίς» ἀρ.φυλ. 359, 25 Δεκεμβρίου 1887

Ἐὰν τὸ Πάσχα εἶναι ἡ λαμπρότατη τοῦ Χριστιανισμοῦ ἑορτή, τὰ Χριστούγεννα βεβαίως εἶναι ἡ γλυκύτατη καὶ συγκινητικωτάτη, καὶ διὰ τοῦτο ἀνέκαθεν ἐθεωρήθη ὡς οἰκογενειακὴ κατ’ ἐξοχὴν ἑορτή.

Ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ δὲ τὰ κατ’ αὐτὴν ἀνεπτύχθησαν καὶ διετυπώθησαν ὄντως, ὥστε προσέλαβεν ἰδιόρρυθμον τίνα τύπον, καὶ ἤθη, ἔθιμα καὶ παραδόσεις ἰδιαίτεραι πρὸς αὐτὴν συνεκροτήθησαν καὶ ἐπ’ αὐτῆς ἀντεπέδρασαν.

Ὁλόκληρον φιλολογίαν ἀποτελούσι τὰ λεγόμενα Contes de Noel, τὰ Χριστουγεννιάτικα δήλ. παραμύθια, ὧν τίνα ἐξόχων συγγραφέων ἔργα εἶναι ὡραιότατα, βιβλιοθήκην δὲ ὁλόκληρον δύνανται νὰ γεμίσωσι τὰ κατ’ ἔτος ἐκδιδόμενα Christmas Numbers, τὰ ἔκτακτα δήλ. φυλλάδια τῶν εἰκονογραφημένων περιοδικῶν τὰ δημοσιευόμενα ἐπὶ τῇ ἑορτῇ τῶν Χριστουγέννων, μετὰ καλῶν εἰκόνων καὶ ποικιλωτάτης τερπνῆς ὓλης.

Οὐδὲν δὲ ἄπορον ἂν ἐν τῇ Δύσει ἰδίως ἀνεπτύχθη ἡ ἑορτὴ αὔτη, διότι ἐκ τῆς Δύσεως ἔχει ἂν ὄχι τὴν ἀρχήν, τουλάχιστον τὴν τάξιν καὶ τὴν σύστασιν.

Γνωστὸν ὅτι πρῶτος ὁ θεῖος Χρυσόστομος, «ἐλθόντων τινῶν ἀπὸ τῆς Δύσεως καὶ ἀπαγγειλάντων», ἐκανόνισε τὴν ἑορτὴν ταύτην ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ὄτε, κατ’ αὐτὸν τὸν μήνα Δεκέμβριον τῇ ιε’, ἐχειροτονήθη πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, περὶ τὰ τέλη τοῦ δ’ αἰῶνος.

Διότι, φαίνεται, ἕως τότε ἐπεκράτει σύγχυσις, καὶ ἐωρτάζετο μὲν κατὰ τόπους ἡ Χριστοῦ Γέννησις, ἀλλ’ ἐτέλουν τὴν ἑορτὴν ἄλλοι ἄλλοτε καὶ δὲν συνεφώνουν περὶ τῆς ἡμέρας. Ἡ Δυτικὴ Ἐκκλησία εἶχεν ὁρίσει ἀπ’ ἀρχῆς τὴν κε’ τοῦ Δεκεμβρίου καὶ τὴν ἡμέραν ταύτην ἔταξεν ἐν τῇ Ἀνατολῇ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος.

Οὒχ ἧττον ὅμως ἡ Χριστοῦ Γέννησις ἐτιμάτο ἔκπαλαι ἐν τῇ Ἀνατολικῇ Ἐκκλησίᾳ, οἱ μέγιστοι δὲ τῶν Πατέρων, οἵτινες ἔζησαν κατὰ τὴν Δ’ ἑκατονταετηρίδα, τὸν χρυσοῦν ἐκεῖνον αἰώνα τῆς χριστιανικῆς Ἐκκλησίας, ὧν πολλοὶ εἶναι κατὰ τί ἀρχαιότεροί του Χρυσορρήμονος διδασκάλου, συνέθεσαν πανηγυρικοὺς καὶ ἐγκωμιαστικοὺς λόγους πρὸς τιμὴν τῆς ἡμέρας.

Τὸ δημοτικώτατον ἐκεῖνο ᾄσμα, τὸ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε, Χριστὸς ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε, Χριστὸς ἐπὶ γῆς, ὑψώθητε», εἶναι κατὰ λέξιν ἠρανισμένον ἐκ τοῦ πανηγυρικοῦ του ἱεροῦ Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ, τοῦ καὶ Θεολόγου ἐπικαλουμένου.

Ἐκ πανηγυρικοῦ λόγου ἐλήφθη ἐπίσης καὶ τὸ ἐξαποστειλάριον τῆς ἑορτῆς. «Ἐπεσκέψατο ἠμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτὴρ ἠμῶν, ἀνατολὴ ἀνατολῶν…» Ἡ τελευταία αὐτὴ φράσις, ἔχει τὸ προνόμιον, ὡς ἤκουσα, νὰ ἐμπνέη μέγαν ἐνθουσιασμὸν εἰς τοὺς ἀτυχήσαντας μὲν περὶ τὴν γλώσσαν, Ἕλληνας δὲ τὴν καρδίαν καὶ τὸ φρόνημα ἀδελφοὺς ἠμῶν τῆς Καισαρείας καὶ Καππαδοκίας, εὐλόγως καυχωμένους καὶ λέγοντας ὅτι «ἐξ Ἀνατολῆς τὸ φῶς».

Ἐπειδὴ δὲ περὶ πανηγύρεων καὶ ἐγκωμίων ὁ λόγος, δὲν δύναμαι νὰ λησμονήσω τοὺς προσφιλεῖς μοὶ ἀσματογράφους, καὶ νὰ μὴ ἀποτείνω τὸν φόρον τοῦ θαυμασμοῦ μου εἰς πάντας μὲν τοὺς ποιητᾶς τῶν διαφόρων τῆς ἑορτῆς ὕμνων, ἀλλ’ ἰδίως εἰς τοὺς συνθέτας τῶν δυὸ αὐτῆς Κανόνων, τὸν ἱερόν, λέγω, Κοσμᾶν, ποιητὴν τοῦ ἀ’ Κανόνος, οὗ ἡ ἀρχὴ «Χριστὸς γεννᾶται, δοξάσατε…», καὶ τὸν πολὺν Ἰωάννην τὸν Δαμασκηνόν, ποιητὴν τοῦ β’ Κανόνος, οὗ ἡ ἀρχὴ «Ἔσωσε λαόν…». Ὁ β’ οὗτος Κανών, συγκείμενος ὅλος ἐκ δωδεκασυλλάβων ἰαμβικῶν στίχων (καθότι τὸ μέλος δὲν ἐπιτρέπει τρίβραχυν οὐδ’ ἀνάπαιστον ἐν οὐδεμίᾳ τῶν διποδιῶν χώρα), ἔχει ὡς ἀκροστιχίδα τὸ ἤρωοελεγειον τοῦτο ἐπίγραμμα:

Ἐνείπης μελέεσσιν ἐφύμνια ταῦτα λιγαίνει
Υἵα Θεοῦ, μερόπων εἵνεκα τικτόμενον
Ἐν χθονί, καὶ λύοντα πολύστονα πήματα κόσμου
Ἀλλ’ ἀνά, ῥητήρας ῥύεο τῶνδε πόνων.

Ἕν μόνον ᾆσμα θὰ παραθέσω ἐκ τοῦ ἰαμβικοὺ τούτου Κανόνος ὡς δεῖγμα τοῦ ὅλου:

Λύμην φυγοῦσα τοῦ θεούσθαι τῇ πλάνῃ,
Ἄλητον ὑμνεῖ τὸν κενούμενον Λόγον
Νεανικῶς ἅπασα σὺν τρόμῳ κτίσις,
Ἄδοξον εὖχος δειματουμένη φέρειν,
Ῥευστὴ γεγώσα, κἀν σοφὼς ἐκαρτὲρει.

Καὶ ἐκ τοῦ πρώτου Κανόνος παραθέτω ἐπίσης τρία κατὰ σειρὰν τροπάρια της η’ ᾠδῆς. Καὶ τὰ τρία ἀναφέρονται εἰς τὴν προσκύνησιν τῶν Μάγων, ἀλλ’ ἐν μὲν τῷ α’ καὶ γ’ εὐφυῶς ἀντιπαραβάλλεται αὔτη πρὸς τὴν αἰχμαλωσίαν Βαβυλῶνος, ἐν δὲ τῷ β’ γίνεται εὔγλωττος ὑπαινιγμὸς εἰς τὸν ψαλμὸν «Ἐπὶ τῶν ποταμῶν Βαβυλῶνος ἐκεῖ ἐκαθίσαμεν…». Τὰ τρία τροπάρια ἔχουσιν ὡς ἑξῆς :

Ἕλκει Βαβυλῶνος ἡ θυγάτηρ παῖδας δορικτήτους Δαυΐδ, ἐκ Σιὼν ἐν αὐτῇ, δωροφόρους πέμπει δὲ μάγους παῖδας, τήν του Δαυΐδ θεοδόχον θυγατέρα λιτανεύσοντας, διὸ ἀνυμνοῦντες ἀναμέλψωμεν, εὐλογεῖται ἡ κτίσις πᾶσα τὸν Κύριον, καὶ ὑπερυψούτω, εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὄργανα παρέκλινε τὸ πένθος ᾠδῆς, οὐ γὰρ ᾖδον ἐν νόθοις οἱ παῖδες Σιών. Βαβυλῶνος, λύει δὲ πλάνην πᾶσαν καὶ μουσικῶν ἁρμονίαν, Βηθλεὲμ ἐξανατείλας Χριστός, δι’ ὃ ἀνυμνοῦντες, κτλ.

Σκύλα Βαβυλὼν τῆς βασιλίδος Σιὼν καὶ δορίκτητον ὄλβον ἐδέξατο, θησαυροὺς Χριστὸς ἐκ Σιὼν δὲ ταύτης καὶ βασιλεῖς, σὺν ἀστέρι ὁδηγῷ ἀστροπολούντας ἕλκει, κτλ.κτλ.

Καὶ κατὰ τὴν ἔννοιαν καὶ κατὰ τὴν γλώσσαν τὰ ἀνωτέρω παρατεθέντα ἀποσπάσματα, ἀδιστάκτως φρονῶ, ὅτι εἶναι ἐκ τῶν ὡραιοτέρων λεκτικῶν καλλιτεχνημάτων πάσης ἐποχῆς, καὶ τὸ λέγω χάριν ἐκείνων ἐκ τῶν ἡμετέρων, ὅσοι ἐκ προκαταλήψεως νομίζουσιν ὅτι δὲν ἐγράφοντο Ἑλληνικά, κατὰ τὸν Ζ’ καὶ Η’ αἰώνα, ὑποθέτοντες καλοκαγάθως, ὅτι τὰ παρ’ ἠμῶν τῶν σημερινῶν γραφόμενα εἶναι Ἑλληνικά, καὶ ὅτι θ’ ἀναγνωσθώσι ποτὲ ὡς Ἑλληνικὰ ὑπὸ τῶν ἐπιγιγνομένων.

ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ

Πηγή: Βικιθήκη

Εικόνα «Η Γέννηση», έργο του N.C. Wyeth από το Pinterest

 Πηγη

23 Δεκεμβρίου 2024

ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ !

 «Πέπαυται πλάνη. Αστεροσκόποι, δώρα
κομίσατε Χριστώ» ταπεινωμένοι
στου Σύμπαντος το Βασιλιά και τώρα
όπως και τότε οι Μάγοι θαμπωμένοι.


Μύριες φορές μυστήριο πάλι η γνώρα
των άλλων κόσμων του Ουρανού θα μένει,
αν της τρανής στιγμής δεν έλθει η ώρα,
τον Κτίστη εμείς να ιδούμε φως λουσμένοι.


«Εν φάτνη αλόγων» βρέφος να κοιμάται
στο γλυκοθώρημα της Παναγίας
«ρυόμενον ημάς της αλογίας».
Σ΄ άκουσμα ουράνιο θείας ευλογίας
στην Κτίση ολόκληρη που ηχολογάται:


«Ειρήνη επί της γης, Χριστός γεννάται».


Θ. Κωνσταντίνου

ΤΟ ΘΕΙΟ ΒΡΑΔΥ !

 

Ας γίνει φάτνη η καρδιά αυτό το βράδυ
κι ας αντικρύσουνε τα μάτια μας το Φως!
Ω! της Αγάπης Του να νιώσουμε το χάδι,
το Θείο βράδυ, που γεννιέται ο Χριστός. 


Ας ριζωθεί βαθειά στο είναι μας η Πίστις
και στη σπηλιά της Βηθλεέμ ας τρέξει ο νους,
να ξανακούσουμε το «Δόξα εν υψίστοις!»
που τ΄ αγγελούδια τραγουδούν στους ουρανούς.


Βοσκοί ας γίνουμε σιμά Του να βρεθούμε,
το γόνυ απόψε ας λυγίσει ταπεινά,
την Αρετή και την Αλήθεια να ντυθούμε,
και μεις, να ψάλουμε γλυκά, το «Ωσαννά!».


Κάποιο αστέρι από ψηλά να μας φωτάει
θάχουμε σύντροφο στο δρόμο μας πιστό,
κι όπως τους μάγους με τα δώρα, θα μας πάει
εκεί στο σπήλαιο να βρούμε το Χριστό!

O Π υ ρ σ ό ς

22 Δεκεμβρίου 2024

Ἡ νύχτα τῶν Χριστουγέννων (Κωστῆ Παλαμᾶ)

 

Ἡ νύχτα τῶν Χριστουγέννων (Κωστῆ Παλαμᾶ)

Χριστούγεννα! Περίχαρα ἡ καμπάνα
κράζει, κι ἡ μάνα στό παιδί
καί τό παιδί Χριστούγεννα! στή μάνα
κι ὁ κόσμος ὅλος τραγουδεῖ

Κι ἡ νύχτα λάμπει ἀπό τό μάγο ἀστέρι
ὅπου τούς μάγους ὁδηγεῖ
τό ἐπουράνιο μυστικό τό ξέρει
καί χαίρονται οὐρανός καί γῆ

Ἀλλ’ ἕνα βογγητό βγαίνει ἀπ’ τή θύρα
φτωχοῦ σπιτιοῦ … Μέσ’ στήν καρδιά
μέ τρώει … ὁ βόγγος ἔρχεται ἀπ’ τή χήρα
τή χἠρα μέ τά ὀχτώ παιδιά

Ἔτσι γυνμή,παντέρημη, κι ἐκείνη
πεινοῦν καί τρέμουν τά φτωχά.
Δέ νιώθ’ ἡ μάνα τή δική της πείνα,
ἡ πείνα τους τήν ξεψυχᾶ.

Ὁ πόνος τήν καρδιά μου σκάφτει, ἡ λύπη
μέ δάκρυα τήν πλημμυρεῖ,
καί πού δέν φτάνουν ὡς τ’ αὐτιά μου οἱ χτύποι
τῶν Χριστουγέννων γιορτεροί.

Ἐξαφνικές λαχτάρες μέ σπαράζουν,
ἄλλη καμπάνα ἐδῶ ἀντηχεῖ
ἄχ! ἄλλοι χτύποι τῆς καρδιᾶς μου κράζουν:
Κλαῖνε καί δέρνονται οἱ φτωχοί!

Ἀρρώστια, γύμνια, ὀρφάνια, πεῖνα, φτώχεια,
ὦ σεῖς, πού σφίγγει ἡ συμφορά,
σέ σιδερένια ἁρπάγια καί σέ βρόχια
μοῦ παίρνετε κάθε χαρά!

Θέλω νά φύγω! πέρα σ’ ἄλλους τόπους,
στή νύχτα τή μοναδική,
μακριά ἀπό τή βοή καί τούς ἀνθρώπους,
γιατ’ εἶν’ οἱ ἄνθρωποι κακοί

Γιατί στήν ὥρα τήν εὐλογημένη
ὅπου γεννιέται ἕνας Θεός,
ποιός ξέρει! καταριέται καί πεθαίνει
γύρω μου ὁλόκληρος λαός

Γιατί ὁ Χριστός νά καίγωνται γυρεύει
γι αὐτόν καρδιές! ὄχι κεριά
καί μέ σταυρούς κανείς δέν τόν λατρεύει
καί γονατίσματα βαριά

Γιατί λατρεύει τό Χριστό, ὅποιος δίνει
γιά τήν πατρίδα τή ζωή,
ὅποιος τό γυμνωμένο κρυφοντύνει
καί τόν φτωχό τόν ἐλεεῖ.

Ὅποιος τήν ἀδικία κεραυνώνει,
καί ἀγνό τό μέτωπο κρατεῖ
κι ἔχει ὁδηγό τήν καλωσύνη μόνη
κι ἔχει Θεό τήν ἀρετή!

Θέλω νά φύγω πέρα σ’ ἄλλους τόπους.
σέ μιά ἄλλη γῆ πονετική …
μακριά ἀπ’ τόν κόσμο αὐτό κι ἀπ’ τούς ἀνθρώπους
γιατ’ εἶναι οἱ ἄνθρωποι κακοί.

Γιατ’ εἶναι ὁ κόσμος ἄπονη ἐρημία,
πού μαρτυρεύουν οἱ φτωχοί,
Γιατί δέν ἔχω δύναμη καμμία
νά κάμω ἕναν εὐτυχῆ.

(ἀπό τό Ἀναγνωστικό τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ τοῦ 1929)

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΡΑΤΟΣ