Έναν Φιλόλογο επειγόντως… για να τελειώνουμε με το όνομα των Σκοπίων

Έναν Φιλόλογο επειγόντως… για να τελειώνουμε με το όνομα των Σκοπίων

Γράφει ο οφθαλμίατρος κ. Θέμος Γκουλιώνης

Παρακολουθούμε όλοι μας τούς (παρα)μορφωμένους βουλευτές μας (γιατροί οι περισσότεροι και δικηγόροι) και τούς υπουργούς, να επιχειρηματολογούν για τήν ονομασία τών Σκοπίων.

Ομιλούν για σύνθετη ονομασία που να περιέχει και το όνομα της Μακεδονίας. Αναζητούν «γεωγραφικό προσδιορισμό» ο οποίος να ομιλεί περί Μακεδονίας ως δευτερευούσης παραμέτρου, δήθεν επειδή όλη αυτή η περιοχή είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τής Μακεδονίας. Μα όλος ο τότε γνωστός κόσμος είχε κατακτηθεί και είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τών Μακεδόνων. Τα απειράριθμα λοιπόν σημερινά κράτη πρέπει να λέγονται με μία λέξη Μακεδονία;

Ομιλούν για την αναγνώριση από 160 χώρες τού κράτους αυτού με σκέτο το όνομα Μακεδονία, άρα πρέπει και εμείς να το δεχθούμε! Ήμαρτον! Και άλλα πολλά και απολύτως εξωφρενικά λέγουν.

Ένα μόνο δέν έχουν σκεφθεί: Να προτείνουν σε έναν υπουργό ή και έναν απλό πολίτη τού κράτους αυτού, να προφέρει, μόνο να προφέρει, το όνομα τού Αλεξάνδρου. Τον λένε Alexander, τον λένε Ισκεντέρ, Alessandro, Aleksandar, Alleksanda, Sandor, Sikandar, Xandru, και άλλες περίπου 30 διαφορετικές ονομασίες, αλλά με κανένα από αυτά τα ονόματα δεν θα μπορούσε ούτε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος να καταλάβει ότι μιλούν γι’ αυτόν. Εν τούτοις του στήνουν τεράστια αγάλματα και δίνουν το όνομά του σε δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια και ό,τι άλλο απολύτως κωμικό μπορεί να σκεφθεί κανείς. Αλέξανδρο όμως δεν θα μπορέσει να τον πει κανείς από αυτούς.

Αλλά και να μπορέσει κάποιος να το προφέρει αυτό το όνομα, δεν θα μπορέσει να το ετυμολογήσει. Που να μπορέσει να καταλάβει ο καψερός, ότι μέσα σε αυτή την λέξη κρύβεται το ρήμα «αλέξω» και το ουσιαστικό «άνδρας».

Ανοίγουμε λοιπόν το Ομηρικό λεξικό του Ιωάννου Πανταζίδου (έκδοση Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1903) στην λέξη αλέξω = απωθώ, αποκρούω, αντιμετωπίζω, αποσοβώ. Για τη λέξη άνδρας πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να ανοίξουμε λεξικό (ακόμη).

Θα πει κάποιος: Μα το ρήμα αλέξω δεν υπάρχει πια!

Τι μας λέτε; Και η λέξη αλεξικέραυνο ή το αλεξίσφαιρο δεν υπάρχουν; Και το αλεξίπτωτο, το αλεξιβρόχιο, το αλεξήνεμο, το αλεξιβόρβορο (αχ αυτό το τελευταίο, εσχάτως το έχουμε χάσει δυστυχώς, γι’ αυτό και κυλιόμαστε στον βόρβορο της παρακμής), όλα ταύτα δεν είναι υπαρκτά; Δεν αποτελούν διαχρονικά την αιώνια Ελληνική μας λαλιά;

Και είναι αιώνια αυτή η λαλιά, γιατί Αλέξανδρο συναντούμε και στις πινακίδες της Γραμμικής – Β! και βάλτε με το νου σας πόσα χρόνια πριν ακόμη και από την εφεύρεση της Γραμμικής – Α θα προφέρονταν αυτή η λέξη!

Ειρήσθω εν παρόδω ότι η 100% Ελληνική γραφή της Γραμμικής – Β, είναι η αρχαιότερη, από τις ομιλούμενες σήμερα γλώσσες στον πλανήτη. Η αμέσως επόμενη Κινεζική, είναι κατά 3 αιώνες νεότερη.

Θα πει κάποιος: Ο Αλέξανδρος ως γιός Βασιλιά, είχε ιδιαίτερη μόρφωση και άρα είχε μάθει από μωράκι τα Ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα.

Και το όνομα τού πατέρα του ξένο κι αυτό; Δέν τόν έλεγαν Φίλιππο, τόν έλεγαν Philip; Δηλαδή δεν σήμαινε το όνομά του «ο φίλος των ίππων» αλλά τον φώναζε έτσι η μάνα του επειδή είχε δει μια πρόσφατη κινηματογραφική ταινία με τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Ζεράρ Φιλίπ και είχε ξετρελαθεί με αυτό το όνομα;

Και η μάνα του Αλέξανδρου, με κείνο το περίεργο και απολύτως …ξενικό όνομα «Ολυμπιάδα», Θεέ και Κύριε, αλλοδαπή κι αυτή;

Και ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος ο Α΄ που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, εκεί που ουδείς μπορούσε να εισέλθει εάν δεν ήτο από πατέρα και μητέρα Έλλην;

Και ο πατέρας του που του είχαν αναθέσει να διοργανώσει τους Αθλητικούς Αγώνες στους Δελφούς, ούτε αυτός ήταν Έλληνας;

Και ο μακεδόνας δάσκαλός του, ο πασίγνωστος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής μαθητής του Πλάτωνος, ο Αριστοτέλης, σε τι γλώσσα δίδασκε το δεκατριάχρονο εκείνο παιδάκι που αργότερα θα γίνονταν ο διασημότερος άνδρας όλης της Ιστορίας, ο άνθρωπος που δεν νικήθηκε ποτέ;

Και η παροιμιώδης φράση του «εάν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης», την είπε βοηθούμενος από μεταφραστή; Ή μήπως εμπιστεύθηκε κάποιον που κατείχε την νοηματική;

Και η Ιλιάδα του Ομήρου που αχώριστα τον συνόδευε στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίον των Περσών, δεν ήταν γραμμένη στα Ελληνικά;

Και ο Αχιλλέας που αποτελούσε το πρότυπό του, με την μητέρα του την Θέτιδα, ήσαν βαρβαρικής καταγωγής;

Και τα θέατρα που έκτισε και τα στάδια και τα γυμναστήρια και τις παλαίστρες και τους βαρβαρικούς νόμους που αντικατέστησε με Ελληνικούς, όλα ταύτα δεν λένε τίποτα περί της Ελληνικότητάς του;

Και το ότι κατέκαυσε την πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας εις αντεκδίκηση της πυρπολήσεως από τους Πέρσες της πόλεως των Αθηνών, ούτε αυτό μαρτυρεί κάτι;

Και για την λέξη Μακεδονία η οποία κατά τον Ηρόδοτο και τον Όμηρο προέρχεται από το «Μακεδνός» = υψηλόκορμος, ουράνιος, εμείς σήμερα θα πρέπει να θεωρούμε ότι το «ουράνιος» εξηγείται ότι απλώς έπεσε σαν αερόλιθος από τον ουρανό;

Και ο Τραγικός Ευριπίδης που έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Μακεδονία και έγραψε τις «Βάκχες» στα Ελληνικά, απευθύνθηκε σε κόσμο ο οποίος δεν καταλάβαινε αυτή τη γλώσσα; Δηλαδή ανόητος και ο Ευριπίδης;

Και κείνο το αγαπημένο του το άλογο, ποιος το σκέφθηκε να του δώσει όνομα Ελληνικό; Και οι οπλίτες, όταν αφίππευε ο στρατηλάτης, έβαζαν μεταφραστή για να το φωνάξουν;

Εν κατακλείδι, οι Σλάβοι που σήμερα επιμένουν ότι είναι οι απόγονοί του (χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε μια λέξη από τη γλώσσα που μιλούσε ο Αλέξανδρος, ούτε τι σημαίνει καν το όνομά του) ήλθαν στην περιοχή, 1.000 χρόνια μετά τον θάνατό του! Χίλια χρόνια μετά!!

Και οι «επίσημοι» εκπρόσωποί μας σήμερα, να θεωρούν αυτό το γεγονός, ως μηδέποτε γενόμενο;

Και πως η παγκόσμια επιστημονική (και όχι μόνο) κοινότητα, ονόμασε τους χρόνους που ακολούθησαν τις κατακτήσεις του, ως «Ελληνιστικούς χρόνους»;

Ούτε όλοι αυτοί κατάλαβαν τίποτα;

Και τέλος, τι να πούμε για το πρωτοφανές γεγονός, ότι όλη η ανθρωπότητα τον ονομάζει «Μέγα», εκτός από τους λαούς που κατέκτησε; Εκείνοι λοιπόν οι άνθρωποι τον ονομάζουν «Μέγιστο» (Ουάκμπάρ), μια έκφραση που χρησιμοποιούν μόνο για τον Αλέξανδρο και τον Θεό! Και τον ονομάζουν έτσι, θεωρώντας ότι ο Αλέξανδρος δεν προσπάθησε να τους υποδουλώσει αλλά πέτυχε να τους ελευθερώσει!

Τι στην οργή συμβαίνει επί τέλους εδώ και όλα αυτά δεν συζητούνται ούτε από τους Έλληνες καν;

Δεν χρειαζόμαστε όπως φαίνεται διαπραγματευτές!

Έναν καλό φιλόλογο χρειαζόμαστε που να ξέρει και λίγη Ιστορία! Για να μας πει πως έδιωξε ο Αλέξανδρος τους Παίονες από τα βόρεια σύνορά του ώστε να μην τον παρενοχλούν όταν αυτός θα βρίσκεται στην μακρινή Περσία και την Βακτριανή. Και για την ευθεία καταγωγή της γενιάς του από τους Ηρακλείδες του Άργους. Και άλλα πολλά να μας πει, πολλά και ενδιαφέροντα.

Ναι τον χρειαζόμαστε, και μάλιστα επειγόντως!

Θέμος Γκουλιώνης

Οφθαλμίατρος

(ΝΑΥΠΛΙΟΝ 15.1.18)

Πηγή: Ακρομόλιο

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2018/03/blog-post_564.html

Σημείωση δική μου:
Και οφθαλμιάτρους, γιατρέ μου χρειαζόμαστε, και οφθαλμιάτρους ! ! !...
Ι.Β.Ν.

Η ποίηση για την εθνεγερσία του 1821

Η ποίηση για την εθνεγερσία του 1821

Αμέτρητος, αμύθητος και αθάνατος θησαυρός η δημοτική ποίηση για τους αγώνες της Ρωμιοσύνης για ελευθερία στους χρόνους της Τουρκοκρατίας και την επανάσταση του 1821. Οι σκληροί αγώνες της κλεφτουριάς έθρεψαν τους στίχους και τις ιδέες του πρωτεργάτη και εξαγγέλλου της ελληνικής ελευθερίας, αλλά και των άλλων χριστιανικών λαών της Βαλκανικής χερσονήσου εναντίον κάθε μορφής τυράννων, Ρήγα Βελενστινλή. Στο γνωστό του πατριωτικό εμβατήριο «Θούριος» στιχουργεί:

Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά; 

Στοχάσου πως, σε ψένουν καθ’ ώραν στη φωτιά 

... πώς οι προπάτορές μου ορμούσαν σαν θεριά 

Για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά. 

Έτσι κι εμείς αδέλφια ν’ αρπάξωμεν για μια 

Τ’ άρματα και να βγούμε απ’ την πικρή σκλαβιά. 

Η ποίηση του Ελληνοϊταλού ποιητή Φώσκολου, εμπνευσμένη από τους αγώνες των ευρωπαϊκών λαών κατά της απολυταρχίας, επηρεάστηκε από τη δημοτική ποίηση και ιδιαίτερα το λαϊκό τραγούδι των Επτανήσων απ’ όπου κατάγεται. 

Ο υπόδουλος ελληνικός λαός που αγωνίζεται κατά των Οθωμανών εμπνέεται από τις εθνεγερτικές «Ωδές» του Ανδρέα Κάλβου: 

Τρέξατε αδέλφια, τρέξατε 

Ψυχαί θερμαί γενναίαι 

Εις τον βωμόν, τριγύρω, 

Της πατρίδος αστράπτοντα 

Τρέξατε πάντες. 

Ας παύωσ’ 

Οι διχόνιαι 

Που ρίχνουσι τα έθνη 

Τυφλά, υπό τα σκληρότατα 

Ονύχια των άγρυπνων 

Δολίων τυράννων. 

Ο 15σύλλαβος του δημοτικού τραγουδιού εμπνέει τα ποιητικά αριστουργήματα του Διονύσιου Σολωμού «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», «Οι χαιρετισμοί», «Ο Λάμπρος», καθώς και τις ελεγείες του για τους θανάτους του Μ. Μπότσαρη και του Λόρδου Βύρωνα. 

Η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού και ο λαϊκός πολιτισμός συγκινούν από τις αρχές του 17ου αιώνα τους πρώτους δημοτικιστές, Νικόλαο Σοφιανό, τον φωτισμένο και μαρτυρικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λεύκαρι, όπως και τους Βηλαρά και Χριστόπουλο στις αρχές του 19ου αιώνα, διδασκάλους στις σχολές των Ιωαννίνων. 

Το έργο των μεγάλων στοχαστών του Γαλλικού διαφωτισμού, Βολτέρου, Μοντεσκιέ, Ντιντερό, Ρουσό, οι ιδέες και το έργο του Ρήγα Βελεστινλή, έθρεψαν τους πρωτεργάτες της νεοελληνικής πνευματικής αναγέννησης, τους κορυφαίους εκπροσώπους της Αδαμάντιο Κοραή και Κωνσταντίνο Κούζα, δάσκαλο στη Λάρισα και την Τεργέστη. Αυτές τις ιδέες υπηρέτησαν επίσης ο «Φιλικός» δραματουργός Γ. Λασσάνης, ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ηθοποιός Κωνσταντίνος Αριστίας, που έπεσε μαχόμενος στις τάξεις του «Ιερού Λόχου», ο θεατράνθρωπος από την ελληνική παροικία της Οδησσού, Σπύρος Δρακούλης, και ο Π. Ανδρόνικος στο Κίνσοβο (Ρωσία) ο οποίος και μας κληροδότησε το, αργότερα μελοποιημένο, ακόλουθο ποίημα: 

Ω παιδιά μου, ορφανά μου, 

Σκορπισμένα εδώ κι εκεί, 

Διωγμένα, 

Υβρισμένα, 

Απ’ τα έθνη παν’ εκεί 

Ξυπνείστε τέκνα, 

Κι ήλθεν η ώρα 

Ξυπνείστε όλα, 

Τρέξατε τώρα 

Κι ήρθεν, ο Δείπνος ο Μυστικός! 

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τους κορυφαίους του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, τον Γερμανό Βίλχελμ Μίλερ, τον Άγγλο Λόρδο Βύρωνα και τον Ρώσο Αλέξανδρο Πούσκιν, παθιασμένους υποστηρικτές της εθνεγερσίας του 1821. Ο αποκαλούμενος «Έλληνας» Βίλχελμ Μίλερ, ο οποίος το 1821-27 έγραψε 52 θαυμάσια ποιήματα «Τραγούδια των Ελλήνων», τους έδωσε τον τίτλο «Αφιέρωμα για τον ηρωικό αγώνα». Καυτηριάζει τις ωμότητες των Τούρκων κατακτητών, την εχθρότητα της «Ιεράς Συμμαχίας» και τον κυνισμό της Μ. Βρετανίας στα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Στο ποίημά του «Η Ελλάδα και ο κόσμος», μεταξύ άλλων, γράφει: 

Χωρίς τη Λευτεριά τι θα ήσουν εσύ, Ελλάδα; 

Χωρίς εσένα, Ελλάδα, τι θα ήταν ο κόσμος; 

Ελάτε σεις λαοί απ’ όλες τις Χώρες 

Δείτε τα στήθια που σας θήλασαν 

Με το καθαρό γάλα της σοφίας. 

Ο «αποστάτης» της αριστοκρατικής τάξης Λόρδος Βύρων, που έκανε υπόθεση ζωής την ελευθερία της Ελλάδας και, αγωνιζόμενος γι’ αυτήν, πέθανε στο Μεσολόγγι το 1824, έγραψε ουκ ολίγα έξοχα ποιήματα, από τα οποία διαλέγουμε ελάχιστα σπαράγματα: 

Με ποτάμια από τα αίματα 

Κατακτιέται η λευτεριά 

Ή στη μάχη θα πέσουμε 

Ή θα ζήσουμε ελεύθερα πια 

Ο μέγας Ρώσος ποιητής Αλέξανδρος Πούσκιν, θαυμαστής της ποίησης του Βύρωνα (όπως επισημαίνει ο άριστος γνώστης της ρωσικής λογοτεχνίας, Μήτσος Παπαλεξανδρόπουλος, οι ρωσικές φωνές του ποιητικού φιλελληνισμού προέρχονταν οι περισσότερες από το φιλελεύθερο πνεύμα των Ρώσων αριστοκρατών και το ριζοσπαστικό κίνημα των «Δεκεμβριστών») και ενθουσιασμένος από το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, αναφωνεί: 

Εμπρός στυλώσου Ελλάδα επαναστάτισσα 

Βάστα γερά στο χέρι τ’ άρματά σου, 

Μάταια δεν ξεσηκώθηκε ο Όλυμπος 

Η Πίνδος, οι Θερμοπύλες δοξάσμά σου 

Απ’ τα βαθιά σου σπλάχνα ξεπετάχτηκε 

Η λευτεριά ολόφωτη, γενναία 

Κι από τον τάφο του Σοφοκλή απ’ τα μάρμαρα 

Της Αθήνας πάντα ιερά σου και νέα 

Θεών και ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα 

Το ζυγό σου και την ενάντια μοίρα 

Με την ηχώ που βγαίνει του Τυρταίου σου 

Του Μπάιρον και του Ρήγα άξια λύρα. 

Έτσι λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η ποίηση πρωτοστάτησε στους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία. 

Λουκάς Θεοχαρόπουλος 

Σημ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε με τίτλο «Η δημοτική και έντεχνη ποίηση για την ελληνική ελευθερία» στο περιοδικό Νέα σκέψη, τεύχος 544 (10-12), Οκτ.-Δεκ. 2017. Προφανώς ο Λουκάς το είχε στείλει προς δημοσίευση στο περιοδικό πριν από τον θάνατό του. Εδώ αναδημοσιεύεται επιμελημένο.

http://stigmalogou.blogspot.gr/2018/03/1821.html

Κρυφό Σχολειό ! Νικολάου Γύζη !

«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά,

σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,

της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».

Ι.Πολέμης

Δίβρη- Ο απλήρωτος ελληνοδιδάσκαλος ...του 1847 !

Εν Δίβρη την 8 10μβρίου 1847

Ο ελληνοδιδάσκαλος Δίβρης

Περί των χρημ. ενταλμάτων 8βρίου και 9μβρίου 

Προς το επί της Δημ. Παιδείας κλπ Βασιλ. Υπουργείον

Επειδή μέχρι της σήμερον, αφ΄ ότου μετέβην ενταύθα, δεν έλαβον ούτε λεπτόν εκ της αντιμισθίας μου, οφείλων εις άλλους αυτόθι, ως είναι γνωστόν εις υμάς , κύριε Υπουργέ, ένεκεν της συμβάσης μοι ασθενείας , τα του Αυγούστου και 7μβρίου μηνιαία της αντιμισθίας μου και ως εκ τούτου ου μόνον στερούμαι και αυτών των καθημερινών μου, προσφέρων ενταύθα πολλά πολλοίς, 

αλλ΄ αναγκάζομαι και να παρενοχλήσω Υμάς δια της παρούσης μου.

Προστρέχων λοιπόν θερμοπαρακαλώ το σεβ. τούτο Υπουργείον, όπως εκδώσει και διευθύνει προς τον υποφαινόμενον, δια της νομίμου οδού τα των παρελθόντων μηνών 8βρίου και 9μβρίου χρηματικά εντάλματα της αντιμισθίας μου ανά δραχμάς 130: προς απάντησιν και θεραπείαν των αναποφεύκτων μοι αναγκαίων εξόδων και προς απότισιν των οφειλουμένων.

Υποσημειούμαι βαθυσεβάστως

ο ευπειθέστατος Ελληνοδιδάσκαλος Δίβρης

Σπυρίδων Αθανασιάδης

Σημείωση δική μου:

Το αντίγραφο είναι από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.

Εδώ , ο Διδάσκαλος, από την αγαπημένη μου κωμόπολη της Δίβρης, ζητάει το αυτονόητο. 

-Μου συνέβη να αρρωστήσω, Υπουργέ-του λέει-και εν τω μεταξύ δεν έχω πάρει "μία". Βάλτε μου, σας παρακαλώ ,τα λεφτά μου και για να τα βγάλω πέρα και για να πληρώσω τα δανεικά που πήρα .

Και μην ξεχνάς -λέει στον Υπουργό- ότι : "προσφέρων ενταύθα πολλά πολλοίς !"

Ι.Β.Ν.

Θεόδωρος Ντίνος !-Ο Γενάρχης των Ντιναίων της ορεινής Ηλείας

Πιστοποιητικόν ότι:

Ο φέρων το παρόν Θεόδωρος Ντίνος εκ του χωρίου Τσίπιανα του Δήμου Λαμπείας της Διοικήσεως Ηλείας, απ΄αρχής του ιερού ημών αγώνος μέχρις τέλους υπηρέτησεν στρατιωτικώς εις τας διαφόρους μάχας, Πουσίου, Πατρών και εις όλας τας εν τη Ηλεία ανεξαιρέτως και διακριθείς ως άριστος στρατιώτης, τίμιος και ευπειθής εις τας διαταγάς των αξιωματικών του. Κατ΄αιτησίν του όθεν του δίδεται το παρόν δια να του χρησιμεύση όθεν ανήκει.

Εν Γαστούνη τη 17 Δεκεμβρίου 1841

Υπογραφή

Επικυρούται η γνησιότης της ανωτέρω υπογραφής του συνταγματάρχου Χρ. Σισίνη

Εν Γαστούνη τη 20 Δεκεμβρίου 1841

Ο Δήμαρχος Ηλιδος

Αντ΄αυτού

Σημείωση δική μου:

Το αντίγραφο είναι από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους,

και ο δικριθείς πολεμιστής του "ιερού ημών αγώνος" είναι ο παππούς του παππού μου.

Αφιερωμένο στον αγαπητό μου ξάδερφο Γιάννη , στη Ελευσίνα !

Ι.Β.Ν.