Η πέτρα που αποκολλήθηκε…
Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος
Έβαλε τα χέρια του δεξιά και αριστερά από τα μάτια του σαν παρωπίδες και προχώρησε. Η στενή λωρίδα που δένει τις δυο όχτες του ποταμιού δεν θάταν πάνω από είκοσι μέτρα, γυμνή δεξιά αριστερά, χωρίς προστατευτικά !
Σκυφτός-αν και μικρόσωμος- για να μην είναι μεγάλος όγκος στη δύναμη του αέρα που φυσούσε μανιασμένα και για να μη βλέπει την τρομακτική όψη και ορμή του ποταμιού που κυλούσε κάτω απο τα πόδια του , πέρασε γρήγορα στην απέναντι πλευρά.
Λίγο πριν είχε περάσει το κοπάδι του, μια ογδονταριά πρόβατα-όλη του σχεδόν η περιουσία- μαζί με κάτι ξεροχώραφα που τα καλλιεργούσε με τα βόδια για το στάρι της οικογενείας του.
Τώρα που πέρασε το παλιό πέτρινο γεφύρι, γύρισε και κοίταξε το ποτάμι που κυλούσε πλάι του και τον έπιασε σύγκρυο.
Κυλούσε ορμητικά στον αιώνιο δρόμο του, «όξω για όξω».
Αυτό σημαίνει ότι έβγαινε πολύ έξω από τις συνήθεις γραμμές της κοίτης του , μεταφέροντας το νερό των πηγών δυο ποταμιών που συναντιούνται λίγο πιο πάνω στο Διπόταμο.
Και όλο το νερό από τα ρέματα και τα χαντάκια που έπεσε με τη δυνατή βροχή όλη τη νύχτα στις δυο οροσειρές δεξιά αριστερά..
Εμείς εκεί λέμε ότι το ποτάμι ήταν κατεβασμένο..
Το νερό έγδερνε το έδαφος στην πορεία του, για αυτό το χρώμα του ήταν πολύ σκούρο καφέ !
Κοίταξε το κοπάδι του που είχε πιάσει την πλαγιά πάνω από το δρόμο και πήγαινε βοσκίζοντας κατά το σπιτάκι τους.
Πάνω ψηλά αριστερά του…
«Βουνά ορθόστητα ανεβαίνουν προς τον ουρανό, κι ας μάχονται νέφια βαριά να τα 'μποδίσουν. Βράχοι θεόρατοι, άγρυπνοι φρουροί της ερημιάς ,πυργώνονται ως τ' αστέρια, βιγλάτορες ακοίμητοι κόσμου τιτανικού...»
…λέει ο Γυμνασιάρχης Παναγούλιας από τη Βλαχοκερασιά Αρκαδίας.
Έκοψε ο αέρας και από τούτα τα νέφια τα βαριά άρχισε να πέφτει δυνατή βροχή συνοδευόμενη από μπουμπουνητά και αστραπές που φωτίζανε τον τόπο.
Άνοιξε την ομπρέλα του και γύρισε την κουκούλα του να σκεπάσει το κεφάλι του.
Η ομπρέλα ήταν από εκείνες τις μεγάλες και όπως ήταν και αδύνατος έμοιαζε σαν στρατιώτης κάτω από καταφύγιο εκστρατείας !
Τα πρόβατα, που βρίσκονται τώρα στην ίδια ευθεία με τα δεύτερα θεόρατα βράχια, με το που έπιασε η βροχή μαζευτήκανε όλα (λουμπώσανε) το ένα δίπλα στο άλλο ακίνητα κάτω από κάτι πουρνομαζές …
Και ξαφνικά πύρινες τεθλασμένες γραμμές φωτίσανε το μαύρο ουρανό , που τον ενώσανε με το βράχια πάνω ψηλά, πάνω από το κοπάδι του.
Ένας κεραυνός ,που ο κρότος του έμοιασε με ομοβροντία κανονιών, χτύπησε τον θεόρατο βράχο , τον άγρυπνο φρουρό και βιγλάτορα της ερημιάς…και σείστηκε ο τόπος όλος !
Ένα κομμάτι του βράχου αποκολλήθηκε και άρχισε να κυλά προς το ποτάμι..
Και δεν κυλούσε, πηδούσε, έστω κι αν το βάρος του ήτανε πάνω από δυο τόνους…
Και όπως πηδά, με την επιτάχυνση βαρύτητας που αποχτά κάθε φορά, σε λίγο -γκρεμίζοντας ό,τι βρίσκεται μπροστά του- θα φτάσει στο ποτάμι με μεγάλο πάταγο, διαταράσσοντας την πορεία του..
Ανάμεσα στα θεριά της φύσης ο μικρόσωμος τσοπάνης γύρισε την ομπρέλα του αριστερά και κοίταξε κατά τον ουρανό…
Έβγαλε την κουκούλα από το κεφάλι του και- σαν ασκητής τώρα και όχι σαν στρατιώτης- έκανε το σταυρό του, ασκεπής παρακαλώντας Την Παναγία να του σώσει το κοπάδι..
Η πέτρα πήδηξε δυο φορές ακόμη και τη στιγμή που θα φτάσει πάνω στο κοπάδι του χτύπησε με τη μια της πλευρά, που ήταν μυτερή, στο μαλακό έδαφος, έκανε λίγα μέτρα σέρνοντας τον όγκο της πάνω στο βρεγμένο χώμα ανοίγοντας μεγάλο αυλάκι, που της απορρόφησε όλο της το βάρος και την ορμή και έμεινε κολλημένη εκεί …
Ο αδύνατος άντρας ξανάκανε το σταυρό του την ώρα που ένα δάκρυ του ενώθηκε με τη βροχή που τον χτυπούσε στο πρόσωπο…
Η πέτρα είναι ακόμη εκεί για να μαρτυρά και στους πιο δύσπιστους ότι κανένας φυσικός λόγος και νόμος δεν μπορούσε να την σταματήσει έτσι, με τέτοια φόρα που είχε πάρει, στην απότομη πλαγιά λίγα μόνο μέτρα από το κοπάδι του πατέρα μου….
.JPG)
.jpg)
