ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

25 Μαΐου 2015

ΕΣΥ ΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙΣ ΔΑΣΚΑΛΟ ;

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ  ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Ε Σ Υ   Π Ο Ι Ο Ν   Ε Χ Ε Ι Σ     Σ Δ Α Σ Κ Α Λ Ο ;



Ο Άγιος Πορ­φύ­ριος (1906-1991) φα­νέ­ρω­σε στην επο­χή μας με πο­λύ δυ­να­μι­κό τρό­πο τη γνή­σια μορ­φή του α­λη­θι­νού αν­θρώ­που. Δί­δα­ξε με έρ­γο και λό­γο. Με τη δι­α­κρι­τι­κή του συμ­πε­ρι­φο­ρά, τήν ήρε­μη δι­δα­σκα­λί­α και τα ανα­ρίθ­μη­τα θαύ­μα­τά του έγι­νε οδη­γὸς πο­λύ­τι­μος στα δύ­σκο­λα μο­νο­πά­τια της επο­χής μας. 
Συ­νέ­βη κά­πο­τε να τα­ξι­δεύ­ει απο Θεσ­σα­λο­νί­κη για Ά­γιον Ό­ρος. Έφτα­σε όμως στον σταθ­μό λε­ω­φο­ρεί­ων κα­θυ­στε­ρη­μέ­να. Δε βρήκε ει­σι­τή­ριο και αναγ­κά­στη­κε να τα­ξι­δέ­ψει όρ­θιος. Δί­πλα του κα­θόν­του­σαν κά­ποι­οι νε­α­ροί που αστε­ϊ­ζόν­του­σαν με­τα­ξύ τους καὶ γε­λούσαν. Η συμ­πε­ρι­φο­ρά τους εξόρ­γι­σε έναν επι­βά­τη, που δεν κρα­τή­θη­κε και επέ­πλη­ξε τους νε­α­ρούς, επει­δή έβλε­παν όρ­θιο μπρο­στά τους ένα γέ­ρον­τα ιε­ρέ­α και εν τού­τοις συ­νέ­χι­ζαν να κά­θον­ται α­δι­ά­φο­ροι. Πα­ρά την ε­πί­πλη­ξη ό­μως οι νε­α­ροί πα­ρέ­μει­ναν ασυγ­κί­νη­τοι και κα­νέ­νας δεν ση­κώ­θη­κε να δώσει τη θέ­ση του. 

Τό­τε ο ορ­γι­σμέ­νος επι­βά­της ση­κώ­θη­κε και πα­ρα­χώ­ρη­σε τη δι­κή του θέ­ση στον γέ­ρον­τα Πορ­φύ­ριο. Ε­κείνος τον ευ­χα­ρί­στη­σε, αλ­λά δεν δέ­χτη­κε να κα­θί­σει. Τα­ξί­δε­ψε όρ­θιος μέ­χρι την Ἱ­ε­ρισ­σό (δύ­ο ώρες πε­ρί­που). Όταν κα­τέ­βη­καν, ο επι­βά­της τον ρώ­τη­σε για­τί δεν δέ­χτη­κε τη θέ­ση που του πρό­σφε­ρε. 
- Έ­κα­μα μια θυ­σί­α για τα παι­διά, α­πάν­τη­σε ο γέ­ρον­τας. 

Ο άν­θρω­πος δεν κα­τά­λα­βε τα αι­νιγ­μα­τι­κά του λόγια. Ο Άγιος τό­τε του εξή­γη­σε: 
- Δεν έ­κα­νες κα­λά που μά­λω­σες τα παι­διά. Έκα­μαν βέ­βαι­α μια κα­κή πρά­ξη: Ά­φη­σαν όρ­θιο έναν ηλι­κι­ω­μέ­νο και δεν του πα­ρα­χώ­ρη­σαν α­πο μό­να τους τη θέ­ση, όπως θά ’­πρε­πε. Άν λοι­πόν ση­κώ­νον­ταν όταν τα κα­τσά­δια­σες και κα­θό­μουν ε­γώ στη θέ­ση τους, ή αν δε­χό­μουν τη θέ­ση που μου πρό­σφε­ρες ε­σύ, τα παι­διά δεν θα κα­τα­λά­βαι­ναν την κα­κή πρά­ξη τους. Αν­τί­θε­τα θα ένοι­ω­θαν δι­και­ω­μέ­να, αφού, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα είχε τακτοποιηθεί το θέμα. Τώ­ρα ό­μως που έμει­να όρ­θιος και μ’ έβλε­παν μπρο­στά τους τό­σες ώρες, ση­κώ­θη­κε η ίδια η συ­νεί­δη­σή τους απο μέ­σα τους και σι­ω­πη­λά τα κα­τη­γό­ρη­σε για την πρά­ξη τους. Μό­νο έ­τσι μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να σω­θεί: όταν δι­ορ­θώ­νε­ται, επει­δή τον κα­τη­γο­ρεί, ό­χι ο άλ­λος απ’ έξω, αλ­λά η συ­νεί­δη­σή του α­πο μέ­σα. 

Ο κα­λύ­τε­ρος οδη­γός δη­λα­δή εί­ναι η συ­νεί­δη­ση. Έ­νας δά­σκα­λος που τον έβα­λε στην καρ­διά του αν­θρώ­που ο Θε­ός. 
Ας έλ­θου­με τώ­ρα και σε σέ­να… 

Βρί­σκε­σαι προ των εξε­τά­σε­ων. Δι­ά­βα­σες, κα­ταρ­τί­στη­κες, ετοι­μά­στη­κες. Απο μι­κρό παι­δί δεν κά­νεις άλ­λη δου­λειά, απ’ το να τρέ­χεις απο δά­σκα­λο σε δά­σκα­λο για να δι­δα­χτείς. Πέ­ρα­σες α­πο πολ­λούς δα­σκά­λους. Πή­ρες μα­θή­μα­τα πολ­λά. 
Ανά­με­σα στους τό­σους δα­σκά­λους που επέ­λε­ξες να σε μορ­φώ­σουν, συγ­κα­τα­λέ­γε­ται ά­ρα­γε και ο δά­σκα­λος που έβα­λε μέ­σα σου ο Θε­ός; Τί μα­θή­μα­τα σου έδω­σαν οι δά­σκα­λοί σου απ’ το νη­πι­α­γω­γεί­ο μέ­χρι τώ­ρα; Σί­γου­ρα πή­ρες γνώ­σεις πολ­λές. Έ­λα­βες ό­μως και μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς; 

Κα­λές οι γνώ­σεις. Α­πα­ραί­τη­τες. Μα πιο α­πα­ραί­τη­τα είναι τα μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς. Που σε κά­νουν όν­τως άν­θρω­πο. Οι γνώ­σεις μό­νο, χω­ρίς μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς, μπο­ρεί να σε κά­νουν ακό­μα και α­πάν­θρω­πο. Μη­χα­νή. Ρομ­πότ. Ο­λο­θρευ­τή. 
Γι’ αυ­τό χρει­ά­ζε­ται και ο δά­σκα­λος που δι­ο­ρί­ζε­ται α­π’ τον Θε­ό στο σχο­λείο της ψυ­χής σου. Η συ­νεί­δη­ση. Για να σε δι­δά­ξει και κα­λά μα­θή­μα­τα. Να σου δώ­σει και μιάν άλ­λη παι­δεί­α. Να σε ο­δη­γή­σει στα­δια­κά και στους άλ­λους δα­σκά­λους που άφη­σε στο πό­δι του ο Χρι­στός: «Τους ασφα­λείς και θε­ο­φθόγ­γους κή­ρυ­κας», τους σο­φούς α­πε­σταλ­μέ­νους του Θε­ού κά­θε επο­χής, πού εμ­φο­ρού­με­νοι απο θε­ϊ­κό πνεύ­μα, αλή­θεια και α­γά­πη, με­τα­φέ­ρουν μέ­χρι εσέ­να και μέ­να τα «γράμ­μα­τα» και τα «πράγ­μα­τα» του Θε­ού, τον τρό­πο δη­λα­δή για να γί­νου­με οι αλη­θι­νοί άν­θρω­ποι που ο­νει­ρευ­ό­ταν ο Θε­ός, ό­ταν μας έπλα­θε. Σαν τον Ά­γιο Πορ­φύ­ριο. Και αφού ο Θεός διορίζει δασκάλους, ορίζει και εξετάσεις. 

Κά­πο­τε λοι­πόν θα μας εξετάσει και ο Θε­ός. Δεν θά ’θε­λες να πε­ρά­σεις και τότε; Οι τω­ρι­νές σου εξε­τά­σεις, μπρο­στά σ’ ε­κείνες του Θε­ού, είναι μια λε­πτο­μέ­ρεια. Δεν αξί­ζει να επι­κεν­τρώ­νε­σαι μό­νο σ’ αυτές. Κιν­δυ­νεύ­εις για ένα δέν­τρο να χά­σεις το δά­σος. ΔΕν θά ’­ναι κρί­μα; 

Στις εξε­τά­σεις του Θε­ού, μα και σε τού­τες τώ­ρα τις ε­ξε­τά­σεις σου και σε κά­θε καλό εγ­χεί­ρη­μα στη ζω­ή σου, εύχο­μαι νά ’­χεις πάν­τα μια πο­λύ με­γά­λη και 
Κ Α Λ Η Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α ! 


π. Δημήτριος Μπόκος 

Μάιος 2015 

Σημείωση δική μου: 
Ευχαριστώ θερμά τον πατέρα Δημήτριο από τον Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου για το μήνυμα που μου έστειλε, το οποίο έχει επίκαιρη αλλά και διαχρονική σημασία και αξία.. 

Την ευχή σας πάτερ 
Ι.Β.Ν.

23 Μαΐου 2015

....Βρήκα τόν Κύριό μας νά «εφημερεύει»..-Ομοτίμου καθηγητού Αγγειοχειρουργικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Ω! του θαύματος βρήκα τον Κύριό μας νά «εφημερεύει» (αποστομωτική απάντηση καθηγητή Ιατρικής σέ καυστικά σχόλια «θεολογούντων» !)

Η «άφιξη» της Αγίας Βαρβάρας

Γράφει ο Παναγιώτης Β. Δημακάκος 
 Ομοτ. Καθ. Αγγειοχειρουργικής
 Πανεπιστημίου Αθηνών 
Ο ευλαβής ελληνικός ορθόδοξος λαός, υπεδέχθη με βουρκωμένα μάτια το ιερό σκήνωμα της Αγίας Βαρβάρας εναποθέτοντας με πίστη και εμπιστοσύνη στον Δωρεοδότη Θεό κάθε προσωπικό του πρόβλημα, πίκρα και δυστυχία. 
Πονεμένοι συνάνθρωποί μας, βαριά νοσούντες καρκινοπαθείς οι ίδιοι ή μέλη της οικογένειάς τους ελπίζουν, αφού η επιστήμη αδυνατεί να αποκαταστήσει πάλι την υγεία τους , στην άνωθεν βοήθεια της Θείας Πρόνοιας, εν προκειμένω της Μεγαλομάρτυρας Αγίας Βαρβάρας. 
Η λαχτάρα των συνανθρώπων μας υπήρξε οφθαλμοφανής και στο Νοσοκομείο «Ο Άγιος Σάββας» και τρανή απόδειξη ήταν η κοσμοσυρροή κατά την υποδοχή και ακολούθως προσκύνηση των ιερών λειψάνων. 
Δυστυχώς, ο αντίπαλος της κοινωνικής προόδου και της ειρήνης, ο διάβολος, νίκησε όπως στην παρακοή των πρωτοπλάστων, κάποιους πολιτικούς, οι οποίοι παραβλέποντες τον πόνο και την ελπίδα τόσων συνανθρώπων μας επιδείνωσαν τον πόνο τους με τις ατυχείς παρατηρήσεις των. 
Η απάντηση προς αυτούς από εμάς όλους τους άλλους χριστιανούς ορθόδοξους συνανθρώπους τους, συνίσταται στο να ευχηθούμε στους ίδιους και τις οικογένειές τους την καλύτερη υγεία. 
Σ’ αντίθετη περίπτωση, σοβαράς ασθένειας παιδιού, μάνας, αδελφού ή πατέρα, ίσως άθελά τους να σηκώσουν τα μάτια ψηλά στον ουρανό ζητώντας σιωπηλά βοήθεια, όταν ενημερωθούν για τον δικό τους άνθρωπο από το γιατρό ότι η ιατρική επιστήμη αδυνατεί να προσφέρει βοήθεια! 
Καταθέτω ότι διακονώ, θεία χάρητι, ως χειρουργός, δεκαετίες τον ανθρώπινο πόνο στο χειρουργικό τραπέζι. 
Κατ’ επανάληψη μέσα στους ψυχρούς τοίχους του χειρουργείου, στην παγωνιά της νύχτας και τη σκοτεινιά του χειμώνα, δίνοντας μάχη όπως ο τελευταίος μαχητής που πιστεύει ακόμη στη νίκη, ενώ πραγματικά ο άρρωστος χάνεται, προσεύχομαι νοερά και παρακαλώ τον Δωρεοδότη Χριστό, ως τελευταία ελπίδα, να μη χάσω τον άρρωστό μου. 
Θα ήτο σοβαρότατη ανθρώπινη αδυναμία να μην ομολογήσω δημοσίως το «απίστευτο» αποτέλεσμα. 
Ω! του θαύματος βρήκα τον Κύριό μας να «εφημερεύει», «σηκώνει ο ίδιος το ακουστικό» και εκτελεί άμεσα εκείνο που κάποιοι δυστυχώς δεν πιστεύουν, ίσως και τώρα να μη πιστεύσουν, χαρίζει κυριολεκτικά πάλι το χαμόγελο της ζωής στον ετοιμοθάνατο συνάνθρωπό μας. 
Όποιος αμφιβάλλει ευρίσκονται στη διάθεση του συγκεκριμένα ονόματα ασθενών με διεύθυνση για προσωπική επικοινωνία μαζί τους, όπως και ευγενική πρόσκληση και σεβασμός ομοίως σε συναδέλφους με αμφιβολίες επί των περιπτώσεων αυτών για κάθε διευκρινιστική περαιτέρω παρέμβαση τους.
Ας επιτραπεί κάτι ελάχιστο ακόμη: ο αιώνιος ελληνικός πολιτισμός, από τους αρχαίους χρόνους, δίδαξε τους λαούς της υφηλίου, σεβασμό στους νεκρούς, πολύ δε περισσότερο Αγίων και στα άγια λείψανα, και η χιλιετηρίδων αυτή παράδοση συνεχίζει ν’ αποτελεί για τον ελληνικό λαό ιερότατο χρέος. 

5 Μαΐου 2015

Η Αγία Ειρήνη (5 Μαϊου)

Μια “ασυνήθιστη” ιστορία – Ο βίος της αγίας Ειρήνης (5 Μαϊου)


Η αγία Ειρήνη. Ρωσική κεντημένη εικόνα, 1598-1604.

Κατά τους χρόνους του αγίου Κωνσταντίνου του Μεγάλου, ο βασιλιάς της πόλεως Μαγεδώνος (στην Περσία), Λικίνιος, είχε μία θυγατέρα εξαιρετικής ομορφιάς, ονόματι Πηνελόπη. Για να την προστατεύσει από την διαφθορά του κόσμου, την είχε κλείσει από την ηλικία των έξι χρόνων σε υψηλό και απροσπέλαστο πύργο, όπου την περιέβαλλε με αφάνταστη πολυτέλεια και ανέσεις. Την υπηρετούσαν δεκατρείς θεραπαινίδες και την μόρφωσή της είχε αναλάβει ένας πάνσοφος γέροντας, ονόματι Απελλιανός. Μία ημέρα, η κόρη είδε ένα περιστέρι να μπαίνει στον πύργο, κρατώντας στο ράμφος του ένα κλαδί ελιάς που ήλθε να αποθέσει πάνω σε ένα χρυσό τραπέζι.
Στο ίδιο μέρος ήλθε κατόπιν ένας αετός να αφήσει ένα στεφάνι από άνθη που κρατούσε στα γαμψόνυχά του, και τέλος ένα αποκρουστικό μαύρο κοράκι έφερε εκεί ένα φίδι. Η Πηνελόπη ρώτησε να μάθει από τον δάσκαλο της την σημασία των σημείων αυτών και εκείνος της εξήγησε ότι έμελλε να λάβει το βάπτισμα, σύμβολο του οποίου ήταν το κλαδί ελιάς, και αφού αντιμετώπιζε κατόπιν δοκιμασίες και θλίψεις θα κέρδιζε τον βασιλικό στέφανο του μαρτυρίου.
Λίγο μετά το όραμα αυτό, ήλθε ένας άγγελος να την κατηχήσει στην χριστιανική πίστη και της έδωσε το όνομα Ειρήνη. Αφού βαπτίσθηκε, η Ειρήνη ανέτρεψε τα είδωλα του πατέρα της και αντιμετώπισε με ανδρική αποφασιστικότητα τις απειλές εκείνου. Έξαλλος ο Λικίνιος, διέταξε να ρίξουν την κόρη του κάτω από τις οπλές άγριων αλόγων, ένα από αυτά όμως στράφηκε εναντίον του βασιλιά και τον ποδοπάτησε. Η προσευχή της θυγατέρας του επανέφερε τον Λικίνιο στην ζωή, και τότε μεταστράφηκε μαζί με πλήθος υπηκόων του, παραιτήθηκε από τον θρόνο και αποτραβήχθηκε στον πύργο, όπου πέρασε την υπόλοιπη ζωή του χύνοντας δάκρυα μετανοίας. Ο διάδοχος του στον θρόνο, Σεδεκίας, επιχείρησε να μεταστρέψει την πριγκίπισσα στην ειδωλολατρία. Αντιμετωπίζοντας όμως την επίμονη άρνησή της, διέταξε να την ρίξουν σε έναν λάκκο γεμάτο με φίδια. Με την βοήθεια του Θεού, η Ειρήνη αντεπεξήλθε στην δοκιμασία αυτή, όπως και σε άλλα βασανιστήρια στα οποία την υπέβαλαν, και έφερε στην αληθινή Πίστη πλήθος ειδωλολατρών.
Ο Σεδεκίας εκθρονίσθηκε από τους εχθρούς του καί ο γιος του Σαβώρ εξεστράτευσε εναντίον τους για να λάβει εκδίκηση. Ο ίδιος και ο στρατός του όμως προσβλήθηκαν από τύφλωση και ακινητοποιήθηκαν. Έξω από την πόλη συνάντησαν την Ειρήνη που τους θεράπευσε, αλλά αυτοί παρέμειναν στην τυφλότητα της ψυχής τους και υπέβαλαν την κόρη πάλι σε μαρτύρια, αναγκάζοντας την να βαδίζει σε μια απόσταση τριών μιλίων φορτωμένη έναν σάκκο άμμο και με τα πόδια τρυπημένα από καρφιά. Αγανακτισμένη από την προσβολή αυτή κατά των αγίων, η γη άνοιξε τότε και κατάπιε πλήθος απίστων. Από τους επιζώντες περισσότεροι από τρεις χιλιάδες μεταστράφηκαν· μόνο ο βασιλιάς έμεινε αμετανόητος και τιμωρήθηκε από άγγελο Κυρίου.
Ελεύθερη πια, η Ειρήνη διέτρεξε την πόλη Μαγεδών κηρύττοντας το Ευαγγέλιο και οδήγησε στον Χριστό τους περισσότερους κατοίκους. Μετέβη κατόπιν στην πόλη Καλλίνικον, όπου θριαμβεύοντας στα μαρτύρια στα οποία την υπέβαλαν, μετέστρεψε στην πίστη τους κατοίκους συμπεριλαμβανομένου του έπαρχου στον οποίο ο βασιλιάς είχε αναθέσει τον βασανισμό της.
Η φήμη της αγίας έφθασε έως τον βασιλιά των Περσών, Σαβώριο, ο οποίος την συνέλαβε και την αποκεφάλισε. Ένας άγγελος, όμως, την επανέφερε στην ζωή, για να μπορέσει να συνεχίσει την αποστολή της. Κατευθύνθηκε τότε προς την πόλη Μεσημβρία, κρατώντας στο χέρι της ένα κλαδί ελιάς, ως σημείο νίκης επί όλων των δυνάμεων του θανάτου. Αφού βάπτισε τον βασιλιά της περιοχής εκείνης και τους υπηκόους του, επέστρεψε στην πατρίδα της και εν συνεχεία πέρασε από την Έφεσο, όπου έκανε θαύματα αντάξια των Αποστόλων προς επίρρωσιν του κηρύγματός της.
Ολοκληρώνοντας το αποστολικό της έργο, η αγία Ειρήνη πήρε μαζί της τον δάσκαλό της Απελλιανό και έξι μαθητές της και μπαίνοντας σε έναν νεόσκαπτο τάφο τους έδωσε την εντολή να κυλήσουν πίσω της τον λίθο του μνημείου και να επιστρέψουν μετά από τέσσερεις ημέρες. Δύο ημέρες αργότερα ο Απελλιανός ήλθε στον τόπο αυτό και βρήκε τον λίθο μετατοπισμένο και τον τάφο άδειο. Για τον λόγο αυτό πιστεύεται ότι η αγία ανελήφθη στους ουρανούς όπως ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος.

Πηγή: “Νέος Συναξαριστής της Ορθοδόξου Εκκλησίας”, υπό ιερομονάχου Μακαρίου Σιμωνοπετρίτου, εκδ. Ίνδικτος (τόμος ένατος – Μαϊος, σελ. 61-63)
Πηγή: askitikon.eu