Mια διαχρονική "προφητεία" για τον Ελληνισμό πριν από 22 αιώνες που επαληθεύεται!

Mια διαχρονική "προφητεία" για τον Ελληνισμό πριν από 22 αιώνες που επαληθεύεται!

Όταν στις αρχές του 2ου προχριστιανικού αιώνα ο πολύπειρος Αρκάδας στρατηγός Φιλοποίμην, είδε την διάθεση για εμπλοκή στα ελληνικά πράγματα του Ρωμαίου υπάτου Φλαμινίκου, κατάλαβε πως οι Έλληνες βρισκόταν μπροστά σε τεράστιες περιπέτειες.

Ο Φιλοποίμην αποφάσισε τότε να συμβουλευθεί το Μαντείο των Δελφών για το μέλλον της Ελλάδος.

Η Πυθία έδωσε τον εξής χρησμό και ταυτόχρονα τον απόλυτο ορισμό της Ελλάδας, που εδώ και 22 αιώνες επιβεβαιώνεται στο ακέραιο:

"Ασκός κλυδωνιζόμενος μηδεπώποτε βυθιζόμενος"

Η ιέρεια των Δελφών παρομοίασε, δηλαδή, την Ελλάδα με φουσκωμένο ασκί στο φουρτουνιασμένο πέλαγος, που κλυδωνίζεται μεν λόγω των κυμάτων, αλλά που δεν πρόκειται να βυθιστεί ποτέ!

Και πράγματι, οι Ρωμαίοι -επιβεβαιώνοντας τους φόβους του Φιλοποίμενα - ήρθαν.

Οι Γότθοι ήρθαν... Οι Άβαροι ήρθαν... Οι Άραβες ήρθαν... Οι Φράγκοι ήρθαν... Οι Τούρκοι ήρθαν... Οι Γερμανοί ήρθαν...

Σύμμαχοι ήρθαν, προδότες ήρθαν, χρεωκοπίες ήρθαν, μνημόνια ήρθαν...

Αλλά ο ασκός, σε πείσμα όλων αυτών και πολλών άλλων, "μηδεπώποτε βυθίζεται"!

http://pythiablog.blogspot.gr/2015/06/m-22.html

Ορθοπαιδική ή ορθοπεδική;

Ορθοπαιδική ή ορθοπεδική;

Είναι θλιβερό να διαπιστώνει κανείς πόσο παράλογα είναι τα επιχειρήματα αυτών που υποστηρίζουν τη γραφή ορθοπεδική ως ετυμολογική.

Ο Φωκίων Τοπάλης, υποστράτηγος ε.α.-φιλόλογος από τη Θεσσαλονίκη, σε επιστολή του στο Βήμα και την Καθημερινή γράφει:

«Ο όρος αυτός ως ιατρική ειδικότητα εισήχθη στη χώρα μας περί το τέλος της δεκαετίας 1950, ως "ορθοπεδική".

»Αιφνιδίως τα τελευταία χρόνια, με πρωτοβουλία ιατρών που μετεκπαιδεύθηκαν στην Αγγλία, προέκυψε μιμητικά ο όρος: "ορθοπαιδική". Λέγεται ότι το 1741 ο Γάλλος ιατρός Νικολά Αντρί, καθηγητής του Πανεπιστημίου των Παρισίων, έπλασε τον ανωτέρω όρο επειδή θεράπευε παιδιά με δυσπλασίες. Ο όρος στη Γαλλική αποδίδεται ως orthopédie ή orthopédique και στην Αγγλική ως orthopaedics (με τη δίφθογγο ae, λόγω ανάγκης σωστής προφοράς). Αν δεχθούμε όμως το νέο αυτό κατασκεύασμα, το οποίο διευρύνεται στις πινακίδες όλο και περισσοτέρων ιατρών στη χώρα μας θα έπρεπε συνεκδοχικά να δεχθούμε και τον όρο "ορθογεροντική"(!), διότι ανάγκη συνδρομής της ειδικότητας αυτής έχουν και ενήλικες και ιδιαίτερα γέροντες.

»Τα περισσότερα σοβαρά λεξικά και οι εγκυκλοπαίδειες της γλώσσας μας, με προεξάρχον το λεξικό του αειμνήστου καθηγητού της Φιλοσοφικής Σχολής των Πανεπιστημίων Θεσσαλονίκης και Αθηνών και ακαδημαϊκού Ιωάννη Σταματάκου, αναγράφουν τον όρο ως «Ορθοπεδική».

»Η ετυμολογία του: ορθός + πέδον (το πέδον = το έδαφος (από όπου και κράσπεδον, δάπεδον, πεδίον, πους κ.λπ.). Έτσι αποδίδεται σωστά η έννοια της λέξης, σημαίνουσας: "επανορθώνω ή αποκαθιστώ φυσικές ή επίκτητες σωματικές δυσπλασίες"».

Το επιχείρημα του Φ.Τ. σχετικά με την ορθογεροντική δεν στέκει. Στην προκειμένη περίπτωση ο επιστολογράφος συγχέει την τωρινή με την αρχική σημασία του όρου. Η σημερινή του σημασία δεν περιορίζεται σε παιδιά, σε αντίθεση με την πρώτη σημασία του. Ο Φ.Τ. προφανώς δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η ετυμολογική γραφή μιας λέξης μπορεί να βασίζεται στην αρχική της σημασία. Πράγματι, η γραφή ορθοπαιδική οφείλεται στη σημασία που είχε ο όρος στην αρχή. Το επιχείρημα του Φ.Τ. θα ήταν λογικό, μόνο αν επιλέγαμε τη γραφή ορθοπαιδική, για να αναφερθούμε σε μια ειδικότητα που σήμερα αφορά μόνο παιδιά. Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα όμως, κάτι τέτοιο δεν ισχύει.

Επίσης, δεν μας ενδιαφέρει τι γράφουν «τα περισσότερα λεξικά», όταν το θέμα που μας απασχολεί είναι η ετυμολογική βάση μιας γραφής. Ακόμη και κανένα λεξικό να μην καταγράφει έναν τύπο στην κεφαλή του λήμματος, δεν αποκλείεται αυτός ο τύπος να είναι ετυμολογικά βάσιμος (αλλά να μην καταγράφεται λ.χ. γιατί δεν είναι ο συνηθέστερος ή γιατί δεν χρησιμοποιείται καθόλου).

Το Λεξικόν της Νέας Ἑλληνικής του Ιωάννη Σταματάκου, το οποίο εκδόθηκε στη δεκαετία του '50 (α' τόμος: 1952, β' τόμος: 1953, γ' τόμος: 1955), πράγματι γράφει ορθοπεδική. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα λήμματα ορθοπεδική και ορθοπεδικός του νεοελληνικού λεξικού Σταματάκου δεν περιλαμβάνουν ετυμολογικές πληροφορίες και ότι σε αυτά δεν εξηγείται με ποιο κριτήριο έχουν επιλεγεί οι γραφές με ε. Και πάντως ο Σταματάκος δεν δικαιολογεί ετυμολογικά το ε στην ορθοπεδική και τον ορθοπεδικό.

Ακόμη, είναι αξιοσημείωτο ότι ένα μόνο σύγχρονο λεξικό της Νέας Ελληνικής -τουλάχιστον από όσα γνωρίζω- δικαιολογεί ετυμολογικά το ε του ορθοπεδικός. Πρόκειται για το Μείζον Ελληνικό Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη (βλ. λ.χ. τη δεύτερη έκδοση, του 1999), το οποίο ερμηνεύει ετυμολογικά το ορθοπεδικός από το «ορθός και πέδον (= έδαφος)». Η ετυμολογική αυτή εξήγηση είναι αβάσιμη· δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να τη στηρίζει. Ο Φ.Τ. στην επιστολή του μεταφέρει ή επαναλαμβάνει την ετυμολογία αυτή και φυσικά κάνει λάθος και αυτός.

Η ετυμολογία του όρου ορθοπαιδική εξηγείται σωστά -και αναλυτικά- σε πλαισιωμένο σχόλιο μετά το λήμμα ορθοπαιδικός / ορθοπεδικός του λεξικού Μπαμπινιώτη. 

Από λεξικογραφική σκοπιά μάλιστα, καλό θα ήταν το αντίστοιχο λήμμα ενός νεοελληνικού λεξικού να περιλαμβάνει και τις δύο γραφές, ορθοπαιδική και ορθοπεδική, με το σκεπτικό ότι το λήμμα ενός λεξικού αντανακλά τη γλωσσική πραγματικότητα. Εφόσον πράγματι χρησιμοποιούνται παράλληλα και οι δύο γραφές της συγκεκριμένης λέξης, καλό θα είναι να καταγράφονται και οι δύο και ακόμη καλύτερα να εξηγείται ότι βασίζονται σε κριτήρια (στο ετυμολογικό κριτήριο η μία, στο κριτήριο της χρήσης η άλλη). 

Σχετικοί σύνδεσμοι:

1) To a με umlaut στην Ορθοπαιδική

2) Λογικές ακροβασίες

3) Και πάλι για τη λέξη ορθοπαιδική

ΠΡΟΣΘΗΚΗ (19/3/2013)

Επισκέφθηκα αυτήν εδώ την ιστοσελίδα και διαπίστωσα ότι πρόκειται για ένα ακόμη διάτρητο κείμενο σχετικά με την ετυμολογία και τη γραφή της ορθοπαιδικής. Ο συντάκτης του άρθρου γράφει στην αρχή:

«Η σωστή και αποδεκτή στην ελληνική γλώσσα γραφή της λέξης “ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗ” είναι με “Ε” και όχι με “ΑΙ” ως “ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΗ” γιατί οι ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΟΙ γιατροί δεν είναι “ΠΑΙΔΙΚΟΊ”, δεν είναι “ΠΑΙΔΙΑ”, δεν είναι “Μόνον για ΠΑΙΔΙΑ” και η σύγχρονη ειδικότητα της ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΗΣ δεν είναι “ΒΙΒΛΙΟ με οδηγίες για ΠΑΙΔΙΑ”... Άλλη η γαλλική ερμηνεία και ετυμολογία της γαλλικής λέξης “ORTHOPEDIE” σχετική με ένα “Βιβλίο για πρόληψη παραμορφώσεων στα παιδιά” που γράφτηκε από τον γάλλο γιατρό Nicolas Andry το 1741 με τίτλο «Traite [sic] d’orthopédie ou l’art de prevenir [sic] et corriger dans les enfants les difformités du corps» δηλαδή «Πραγματεία περί ορθοπαιδείας ή τέχνη της προλήψεως και διορθώσεως των σωματικών παραμορφώσεων στα παιδιά» και άλλη η ιστορία και η ετυμολογία της ελληνικής λέξης "ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΉ" που έχει αρχαιο-ελληνικές ρίζες και είναι η άμεσα παράγωγη λέξη του αρχαιοελληνικού ρήματος “ΟΡΘΟΠΕΔΩ” που σχηματίσθηκε από τις ελληνικές λέξεις “ΟΡΘΟΣ” (Ίσιος) και “ΠΕΔΩ” (Δένω, εμποδίζω, δεσμεύω)».

Τα έχουμε πει χίλιες φορές. Η σύγχρονη ορθοπαιδική δεν αφορά μόνο παιδιά, αλλά από εκεί ξεκίνησε και αυτό αντανακλά η γραφή με αι.

Όχι, δεν είναι άλλη η ετυμολογική προέλευση της γαλλικής και άλλη της ελληνικής λέξης. Δεν υπήρχε ελληνική λέξη ορθοπεδική πριν από τον Andry, η οποία μάλιστα να έχει αρχαιοελληνικές ρίζες. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να οδηγεί σε ετυμολογική σύνδεση του όρου ορθοπαιδική με τύπους όπως ορθοπεδώ ή πεδώ.

Ο αρθρογράφος για λόγους εντυπώσεων παραθέτει ένα κείμενο υπό τον τίτλο «ΑΠΟΨΕΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΩΝ ( Προσωπική επικοινωνία, Φεβρ. 2013)». Λες και ο Α.-Φ. Χριστίδης π.χ., που ήταν υπέρ της γραφής ορθοπαιδική και δήλωνε κατηγορηματικά ότι η ορθοπαιδική δεν συνδέεται με την πέδη, δεν ήταν ειδικός γλωσσολόγος! (βλ. παρακάτω, το προτελευταίο σχόλιο) Και σύγχρονος, προσθέτω. Απεβίωσε το 2004, άρα θεωρείται ένας από τους σύγχρονους γλωσσολόγους. Ποιο είναι όμως το μεμπτό στην προκειμένη περίπτωση; Ο αρθρογράφος όλως τυχαίως παραλείπει να αναφέρει ποιο ήταν το ερώτημα, τι ρώτησε τους «σύγχρονους ειδικούς γλωσσολόγους». Τους ρώτησε ποια είναι η ετυμολογία της λέξης ή πώς προτιμούν οι ίδιοι να γράφεται; Είναι γνωστό ότι η ετυμολογική ορθογραφία δεν εφαρμόζεται απαρέγκλιτα, γιατί αλλιώς θα γράφαμε λ.χ. αγώρι αντί αγόρι. Το ερώτημα προς τον αρθρογράφο είναι απλό: Ποιος σύγχρονος ειδικός γλωσσολόγος υποστηρίζει τεκμηριωμένα ότι η ορθοπαιδική συνδέεται ετυμολογικά με την πέδη ή το ορθοποδώ; Ετυμολογικά! Άλλο θέμα πώς θα γραφεί η λέξη.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ (21/3/2013)

Διαβάζουμε αμέσως παρακάτω:

«Οι ομόρριζες με την “ΟΡΘΟΠΕΔΙΚΉ” ελληνικές λέξεις προϋπήρχαν του γάλλου γιατρού Andry και αυτό φαίνεται ότι δεν το γνώριζε ή δεν το έλαβε υπόψη του όταν συνέθεσε την λέξη “ORTHOPEDIE”, από το “ΟΡΘΟΣ” και “ΠΑΙΔΙΟΝ”». Ας του εξηγήσει κάποιος ότι ελληνικές λέξεις όπως ορθοποδώ, ορθοπεδώ, πέδη κ.λπ. δεν είναι ομόρριζες με την ορθοπαιδική, όπως και αν γραφεί η λέξη. Είναι σαφές ότι στη δημιουργία του όρου δεν εμπλέκεται κάποιος τύπος που να δικαιολογεί το ε με ετυμολογικά κριτήρια. Ας γράψει τη λέξη με ε, αλλά θα πρόκειται για απλοποιημένη γραφή. Όχι και να μας πληροφορεί ότι υπάρχουν «ετυμολογικά στοιχεία υπέρ της γραφής με ε που περιλαμβάνονται σε αρχαιοελληνικά κείμενα»! Δεν είναι ομόρριζα με τον επίμαχο όρο τα ορθόπους, ορθοποδούσιν, ορθοπεδώ και ορθοποδώ. 

http://periglwssio.blogspot.gr/2009/07/blog-post.html

Τρεις Αδελφές...

 Τρεις Αδελφές...

Τρεις αδελφές , τριπλή χαρά ,

τρεις αδελφές , τριπλό καμάρι ,

κάποια καρδιά , που λαχταρά ,

σας βάφτισε , ροδιάς κλωνάρι !

Κι είπα την πρώτη ανοιχτό 

τριαντάφυλλο μ' εκατό φύλλα,

για κάθε φύλλο ξενυχτώ 

μ' απόκρυφην ανατριχίλα !

Στο ίδιο η δεύτερη κλωνί 

είναι μπουμπούκι διπλωμένο, 

κάθε καρδιά γι΄αυτό πονεί , 

κι εγώ ...ν΄ανοίξη περιμένω ! 

Κι η πιο μικρή -Τι να γενώ 

μ΄οσα η καρδιά μου έχει πάθη 

η πιο μικρή-πονώ , πονώ 

η πιο μικρή ήταν τ΄αγκάθι... ! 

Ιωάννης Γρυπάρης, από την Σίφνο, 1871 - 1942.

  

Ύμνος στο γυναικείο σώμα !

Ύμνος στο γυναικείο σώμα !

Του Νίκου Τσούλια

Έχει υμνηθεί όσο οτιδήποτε άλλο στον αιώνα τον άπαντα. Η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, η τέχνη γεννήθηκαν για να υμνήσουν την ακτινοβολία του. Το φτερούγισμα της σκέψης του ανθρώπου εδώ βρίσκει την ουράνια τελειότητα. Η ονειροπόληση προς το γυναικείο σώμα [i] αγγίζει την πιο βαθιά πραγματικότητα, εδώ δημιουργεί την απόλυτα δική της πραγματικότητα. Η φαντασίωση βρίσκει την καθαρή, την κρυστάλλινη έκφρασή της, γεύεται την απόλυτη δικαίωσή της.

Από τη στιγμή που το γυναικείο σώμα προκαλεί την φοβερή έκρηξη του συναισθήματος νομιμοποιεί την υπεροχή του έναντι κάθε άλλης οντότητας στη φύση και στον πολιτισμό. Στο γυναικείο σώμα ο έρωτας κατοικεί μόνιμα και αδιάλειπτα, της νιότης κάθε όραμα είναι πάντα φεγγοβόλο και ολοζώντανο. Η σύλληψη της πρωτόλειας έννοιας της ομορφιάς στην ιστορία του ανθρώπου έγινε εδώ με έναν τρόπο μαγικό και εντυπωσιακά απλό.

«Ήρθα να δω τον ίσκιο της από το παραθύρι

πριν σβήσει το κερί,

τον ίσκιο απ’ το κεφάλι της την ώρα που θα γείρει 

να γλυκοκοιμηθεί… 

Το φως μου είν’ αβασίλευτο. Γνώρισα την Αγάπη, 

σ’ έζησα πια, ζωή». 

Κ. Παλαμάς 

Η πιο μεγάλη υπόσχεση και προσδοκία που μπορεί να δώσει το φαινόμενο της ζωής, το χωρίς όρια ξεσήκωμα του ερωτικού πόθου και η διέγερση κάθε ζωτικής ικμάδας μορφοποιούνται με τον πιο απελευθερωτικό τρόπο. Η συνεύρεση με το γυναικείο σώμα οδηγεί στον απόλυτο θρίαμβο της οντότητας του αρσενικού [ii]. Τα πάντα διαλύονται. Υπάρχει μόνο η μορφή του έρωτα. Κόσμος και πραγματικότητα ρευστοποιούνται και μετασχηματίζονται σε ένα διάφανο σκηνικό, στο οποίο μόνο τα είδωλα του έρωτα έχουν μορφή και σχήμα, νόημα και αξία.

Ποιος μπορεί να βρει τις αρχέγονες πηγές αυτής της ομορφιάς; Ποιος μπορεί να δώσει μια γενετική εξήγηση στο πανηγύρι των αισθήσεων, στην απόλυτη κυριαρχία των συναισθημάτων; Με ποια γλώσσα μπορεί να εκφραστεί το «ασύλληπτο» από το νου μας;

Ο Τίτος Πατρίκιος θα δώσει το λόγο στην ποίηση. Μόνο εκείνη μπορεί να συναντήσει τις αρχαίες ατραπούς, να ψηλαφίσει τις ταπεινές πηγές που θα γίνουν ποτάμια ορμητικά και παθιασμένα.

«Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος

σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται

που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα

που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του

σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει

τις δικές του προσταγές γι’ αέναες επιθυμίες

για σμίξιμο και συνταύτιση μ’ ένα άλλο σώμα»…

Με τη θέα και μόνο του γυναικείου σώματος όλα διαλύονται και η πάντα επιμερισμένη σκέψη μας προσηλώνεται απόλυτα στην ιερότητα της ερωτικής φαντασίωσης. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όχι, «δεν χάνει τα μυαλά του» όποιος βρίσκεται στην περιδίνηση του έρωτα˙ αντίθετα τα βρίσκει. Βρίσκει την πληρότητα του εαυτού του. Γεύεται την απολυτότητα της ζωής του. Συναντάει την ιερότητα του πάθους εκείνου που τον οδήγησε στα μονοπάτια της ανθρωποποίησής του, που μπορεί να του δείξει τους νέους δρόμους για τον εξανθρωπισμό του. Γιατί μόνο ο έρωτας και η αγάπη μπορούν να εκπολιτίσουν τον άνθρωπο. Το σώμα του «γίνεται ένα με το πνεύμα του» – που τόσο βίαια τα έχει χωρίσει ο πολιτισμός -, είναι μια οντότητα, ενιαία και αδιαίρετη, εξυψωμένη και ολοκληρωμένη. Και βρίσκονται σε έκσταση πάθους, σε διέγερση ψυχής. Η ύπαρξή του γίνεται το σύμπαν του. Ο προσωπικός κόσμος γίνεται ο μέγας κόσμος, ο μόνος κόσμος. Όλα τα άλλα λιώνουν γίνονται άμορφα, παίρνουν τη μορφή του φόντου. Τα μόνα δρώντα υποκείμενα είναι του έρωτα τα σώματα.

Δεν υπήρξε ομορφιά πριν από τη δημιουργία του γυναικείου σώματος. Η ομορφιά, ως ιδέα και ως λέξη, γεννήθηκε μαζί με τη γυναίκα. Ο «άλλος παράδεισος» χάθηκε για να κερδηθεί ο παράδεισος της γυναίκας. Μόνο έτσι μπορούσαμε να κερδίσουμε το παιχνίδι του έρωτα. Ας μην μετανιώνουμε. Κάποιοι αφηγούνται την ιστορία λανθασμένα και σκόπιμα, γιατί δεν μπορούν να αγγίξουν την ομορφιά της γυναίκας, γιατί δεν ψυχανεμίζονται στη ζωή τους, γιατί δεν νιώθουν το μεγαλείο της ζωής. Το «προπατορικό αμάρτημα» είναι η ενοχοποίηση του γυναικείου σώματος. Απ’ αυτά τα δεσμά του προπατορικού αμαρτήματος πρέπει να απελευθερωθούμε. Για να βιώσουμε τον παράδεισο του έρωτα!

Και δεν νοείται το γυναικείο σώμα μόνο ως απόλυτη ομορφιά αλλά και ως πηγή ζωής, ως πηγή γέννησης για να μένει η ομορφιά στον αιώνα τον άπαντα, για να παίζει ο έρωτας παιχνίδι με του χρόνου την επιδρομή. Γιατί ο έρωτας είναι άχρονος, ο μόνος αθάνατος. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος θα καλέσει τη μούσα του να της αφηγηθεί τον έρωτά του, τον έρωτα του ανθρώπου…

« Άραγε τί ώρα νάναι δίχως εσένα;

Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα.

Κι ο ήλιος φωτίζει παράξενα. Σε ποιον να τον δώσω;

Περίσσεψε ο ήλιος, αγάπη μου, δίχως εσένα…

Κουβεντιάζουμε οι δυο μας μέσα στο άπειρο, αγάπη μου,

φως με φως… ».

Μπορούμε κι εμείς;

[i] Αναφέρομαι στο «γυναικείο σώμα» γιατί θεωρώ ότι εκφράζει το «όλον» της γυναίκας, γιατί σώμα και πνεύμα είναι μια ενιαία και αδιαίρετη οντότητα. Σκεπτόμουνα ότι αν ανέφερα τη λέξη «γυναίκα» αντί των λέξεων «γυναικείο σώμα», θα αλλοίωνα το πραγματικό περιεχόμενο του κειμένου αφού θα φαινόταν ότι υποβαθμίζω την έννοια της γυναίκας. Αν, από την … άλλη πλευρά, αναφερόμουνα στο «γυναικείο πνεύμα», θα ήμουνα εκτός θέματος. Παιχνίδια της γλώσσας, περιορισμοί του …πολιτισμού και των λέξεων!

[ii] Προφανώς η γυναίκα γεύεται το σώμα της και τον έρωτα με εξίσου όμορφο τρόπο…

Τα αποσπάσματα των ποιημάτων τα άντλησα από:

http://www.palmografos.com/permalink/6280.html

https://anthologio.wordpress.com/2015/05/23/%CF%8D-%CE%AF-%CF%8E-2/

Πανάρχαια ἀντιδικία !

Πανάρχαια αντιδικία !

Θέλω να πω ότι κάθε νύχτα έπρεπε να τα παίζω όλα,


και μάλιστα χωρίς να είναι κανείς στην άλλη μεριά


του τραπεζιού-κανείς; αστείοι που είμαστε-


αντίκρυ μου εκεί κάθε νύχτα,στέκεται ο Θεός,


εγώ προσπαθώ να του ξεφύγω, εφευρίσκω πανουργίες,


θανάσιμα αμαρτήματα, κάνω αποτρόπαιες σκέψεις,


αλλά Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο,


λυσσάω που δε μπορώ να βρώ μια υπεκφυγή,


μια διέξοδο...

Ώσπου αρχίζει να ξημερώνει.


Ανοίγω τότε το παράθυρο και άθελά μου χαμογελώ.


Ο Θεός, για μια ακόμα φορά, με κέρδισε με την καινούρια μέρα του.

 ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη

http://www.aganargyroi.gr/index.php/2011-07-03-10-58-07/2041-2014-05-19-16-59-15.html

Ενας καφές...σε αναμονή !

Αυτή η ιστορία θα σας ζεστάνει περισσότερο από έναν αχνιστό καφέ μια παγωμένη χειμωνιάτικη μέρα...

Δυο άντρες μπήκαν στο καφενείο μιας μικρής πόλης της Ιταλίας, για να πιουν καφέ. Ο ένας ήταν κάτοικος της περιοχής και ο άλλος ήταν φίλος του από την Ρώμη που ταξίδεψε για να τον επισκεφτεί.

Κάθισαν σε ένα τραπεζάκι, έδωσαν τη παραγγελία τους και περίμεναν τους καφέδες τους όταν πρόσεξαν κάποιον να μπαίνει στο καφενείο και να κατευθύνεται προς το ταμείο.

«Τρεις καφέδες σας παρακαλώ, έναν για έμενα και δυο σε αναμονή» είπε ο άγνωστος άντρας στον ιδιοκτήτη του καφενείου. Πλήρωσε την παραγγελία του, πήρε τον ένα καφέ στο χέρι και βγήκε από την πόρτα.

«Τι ήταν αυτό; Τι σημαίνει καφές σε αναμονή;» γύρισε και ρώτησε με απορία ο άντρας από την Ρώμη τον ντόπιο φίλο του.

«Περίμενε και θα δεις» του απάντησε εκείνος. Πολύ σύντομα οι δυο άντρες είδαν και άλλους ανθρώπους να μπαίνουν στο καφενείο και να παραγγέλνουν καφέδες. 

Δύο κορίτσια παρήγγειλαν τέσσερις καφέδες, δυο δικούς τους και δυο σε αναμονή. Τρεις δικηγόροι ζήτησαν επτά καφέδες, τρεις για αυτούς και τέσσερις σε αναμονή. Η ώρα περνούσε και οι πελάτες του μικρού καφενείου δε σταματούσαν να πληρώνουν πάντα περισσότερους καφέδες απ' όσους έπαιρναν στα χέρια τους. 

Ο άντρας από την Ρώμη έδειχνε να απολαμβάνει τη θέα προς τη μικρή, αλλά πολύ όμορφη πλατεία της πόλης, αλλά μέσα του η περιέργεια για τους «καφέδες σε αναμονή» όλο και μεγάλωνε. 

Ξαφνικά η πόρτα του μικρού καφενείου άνοιξε και πάλι. Αυτή τη φορά ήταν ένας άνδρας ντυμένος με φθαρμένα ρούχα που έμοιαζε με ζητιάνο. Προχώρησε προς τον ιδιοκτήτη του καφενείου και με κουρασμένη φωνή τον ρώτησε: 

«Μήπως υπάρχει καφές σε αναμονή;»

Ήταν τόσο απλό! Οι πελάτες του καφενείου πλήρωναν προκαταβολικά καφέ γι' αυτούς που δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τον δικό τους!

Η παράδοση με τους «καφέδες σε αναμονή» ξεκίνησε στη Νάπολη λίγο μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και πολύ σύντομα εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο. Σε αρκετές περιοχές σήμερα μπορεί κάποιος να πληρώσει όχι μόνο καφέ σε αναμονή, αλλά και σάντουιτς ακόμη και ένα ολόκληρο γεύμα! 

Ο συγγραφέας Luciano de Crescenzo, συγγραφέας του «Καφές σε αναμονή: Καθημερινή σοφία σε μικρές γουλιές» γράφει για την προέλευσή του: «Όταν κάποιος άνθρωπος, καλότυχος στη ζωή του, μπει σε μια καφετέρια και παραγγείλει ένα φλιτζάνι καφέ, δεν πληρώνει μόνο ένα, αλλά δύο φλιτζάνια. Με αυτό το τρόπο επιτρέπει σε κάποιον λιγότερο τυχερό συνάνθρωπο του να απολαύσει και αυτός ένα ζεστό ρόφημα εντελώς δωρεάν».

πηγή

Ότι δίνεις... σου επιστρέφει!!!

Ότι δίνεις...σου επιστρέφει!!! (Μια ιστορία με νόημα)

Ο Γιώργος σχεδόν δεν είχε δει την κυρία, μέσα στο σταματημένο αυτοκίνητο στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Έβρεχε πάρα πολύ και ήταν νύχτα. Κατάλαβε όμως πως η γυναίκα είχε ανάγκη από βοήθεια. Έτσι σταμάτησε το αυτοκίνητο του και πλησίασε.

Εκείνη σκέφτηκε πως ήθελε να της επιτεθεί, δεν την ενέπνεε εκείνος ο άνδρας, φαινόταν φτωχός και πεινασμένος.

Ο Γιώργος αισθανόταν πως η γυναίκα φοβόταν και της είπε:

"Είμαι εδώ για να σας βοηθήσω, κυρία, μην φοβάστε. Γιατί δεν περιμένετε στο δικό μου αυτοκίνητο για να ζεσταθείτε;

Δεν σας συστήθηκα... με λένε Γιώργο"...

Η κυρία είχε μείνει από λάστιχο και ήταν και ηλικιωμένη. Ενώ συνέχιζε να βρέχει δυνατά, ο Γιώργος γονάτισε πήρε τον γρύλο, τον τοποθέτησε κάτω από την σκασμένη ρόδα και σήκωσε το αμάξι. Άλλαξε την ρόδα και ενώ βίδωνε τα μπουλόνια, η ηλικιωμένη κυρία άνοιξε την πόρτα και έπιασε συζήτηση μαζί του.

Του είπε πως δεν ήταν από την περιοχή, ήταν περαστική από εκεί και δεν ήξερε πως να τον ευχαριστήσει για την πολύτιμη βοήθεια του.

Ο Γιώργος χαμογέλασε ενώ τελείωνε την δουλειά του και σηκώθηκε.

Εκείνη τον ρώτησε πόσα ήθελε για την βοήθεια του. Αλλά ο Γιώργος δεν σκεφτόταν καν τα χρήματα, του άρεσε να βοηθάει τους ανθρώπους. Αυτός ήταν ο τρόπος ζωής του.

Τότε εκείνος της απάντησε: 

"Εάν πράγματι επιθυμείτε να με πληρώσετε, την επόμενη φορά που θα συναντήσετε κάποιον σε δυσκολία, θυμηθείτε εμένα και βοηθήστε εκείνον τον άνθρωπο."

Μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα η κυρία σταμάτησε σε ένα μικρό εστιατόριο, την πλησίασε μια χαμογελαστή σερβιτόρα και της έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει τα μαλλιά της που είχαν βραχεί από την βροχή.

Η κυρία είδε πως η κοπέλα ήταν έγκυος - σχεδόν προς το τέλος της εγκυμοσύνης - αλλά εκείνη δεν επέτρεπε στην κούραση και στους πόνους να αλλάξουν την συμπεριφορά της και η κυρία έμεινε έκπληκτη από την συμπεριφορά της σερβιτόρας και αναρωτιόταν πως κάποιος που έχει τόσα λίγα στην ζωή μπορεί και δίνει τόσα πολλά σε ένα ξένο;

Τότε θυμήθηκε τον Γιώργο.

Μόλις τελείωσε το φαγητό της, και ενώ η σερβιτόρα είχε πάει να σερβίρει ένα άλλο τραπέζι, η κυρία βγήκε έξω από το εστιατόριο. Η σερβιτόρα αναρωτήθηκε που είχε πάει η κυρία, όταν είδε στο τραπέζι κάτι γραμμένο πάνω στην πετσέτα με ένα "φιλοδώρημα" αρκετά παχύ. 

Η σερβιτόρα δάκρυσε διαβάζοντας εκείνο που η κυρία είχε γράψει:

"Κράτησε τα ρέστα... κάποιος σήμερα με βοήθησε και έτσι και εγώ βοηθώ εσένα. Εάν πραγματικά επιθυμείς να μου επιστρέψεις τα χρήματα, μην σπάσεις αυτή την αλυσίδα αγάπης, απλά βοήθησε κάποιον άλλον."

Εκείνη την νύχτα ,τελειώνοντας την δουλειά της, γύρισε πολύ κουρασμένη στο σπίτι, πλησίασε στο κρεβάτι και είδε τον σύζυγο της που κοιμόταν, ξάπλωσε και σκεπτόταν τα χρήματα που της είχε δώσει η κυρία και εκείνο που της είχε γράψει. 

Εκείνη η κυρία πως γνώριζε την ανάγκη χρημάτων που είχε εκείνη και ο σύζυγος της, με το μωρό που επρόκειτο να γεννηθεί όλα ήταν πιο δύσκολα...

Σκεπτόμενη την ευλογία που είχε δεχθεί, χαμογέλασε, ευχαρίστησε τον Θεό και γυρνώντας προς τον σύζυγο της, τον χάιδεψε και του ψιθύρισε γλυκά στο αυτί:

"Όλα θα πάνε καλά... Σε Αγαπώ... Γιώργο!!!"

Πηγή

http://therapeftis.blogspot.gr/2015/06/blog-post_73.html

ΠΟΥΣΙ -ΑΧΛΑΔΙΝΗ: ΤΟ ΣΟΥΛΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΑΝΙΑΚΙ ΤΗΣ ΗΛΕΙΑΣ

ΜΑΧΗ ΣΤΟ ΠΟΥΣΙ

[ 9 - 13 Ιουνίου 1821)

Όπως η Ήπειρος είχε το Σούλι της, έτσι και ο Μωριάς είχε το δικό του, με μια όμως διαφορά. Το Ηπειρώτικο Σούλι το κατοικούσαν χριστιανοί που είχαν αρβανίτικη φύτρα, ενώ αυτό του Μωριά το κατοικούσαν μωαμεθανοί με αρβανίτικη και αυτοί καταγωγή. Το Σούλι του Μωριά ήταν του Λάλα, εκεί στου Μπαστηρά.

Ήταν σημαντική νίκη των Ελλήνων κατά των Λαλαίων, μουσουλμάνων Αλβανών κατοίκων της περιοχής Λάλας της Ηλείας, οι οποίοι αποτελούσαν σοβαρό εμπόδιο για την ευνοϊκή εξέλιξη της επανάστασης στην Πελοπόννησο.

Δράση των Λαλαίων πριν το ξέσπασμα της Επανάστασης

Στην περιοχή του Λάλα διέμεναν Αλβανοί, οι πιο φημισμένοι σε πολεμικότητα και ανδρεία, που αποτελούσαν υπολείμματα των Αλβανών επιδρομέων του 1770 στην Ελλάδα. Είχαν δε εγκατασταθεί σε διάφορους συνοικισμούς στην κατάφυτη περιοχή της αρχαίας Φολόης. Με ορμητήριο αυτό οι Λαλαίοι επιχειρούσαν συνεχείς επιδρομές στους κάμπους της Γαστούνης και του Πύργου Ηλείας, εναντίον Ελλήνων και Τούρκων γαιοκτημόνων. καταστρέφοντας και ρημάζοντας κάθε φορά, βάζοντας φωτιά στα χωριά, στα γεννήματα, συνάζοντας τα ζώα, περνώντας τον Αλφειό προς την Αγουλινίτσα και προχωρώντας ακόμα μακρύτερα [1].

Έτσι με τον τρόπο αυτό οι Λαλαίοι είχαν καταστεί οι κυρίαρχοι της Ηλείας και Ολυμπίας. Μάλιστα πολλοί βελήδες της Πελοποννήσου προσπάθησαν κατά καιρούς να τους ταπεινώσουν, ιδιαίτερα ο Βελή Πασάς, αλλά δεν το κατόρθωσαν.[2]

Δράση των Λαλαίων μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης

Με το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ένα από τα κάστρα της δυτικής Πελοποννήσου, όχι όμως ιδιαίτερα αξιόλογο, που επιχειρήθηκε μία από τις πρώτες πολιορκίες αμέσως μετά τον ξεσηκωμό της Πάτρας ήταν και το κάστρο του Χλεμουτσίου το οποίο άρχισαν να πολιορκούν οι Μωραΐτες κυρίως της Γαστούνης υπό τον Γεώργιο Σισίνη, και του Πύργου Ηλείας, υπό τον Χαράλαμπο Βιλαέτη πιθανώς και με οδηγίες από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό να μην επιτρέψουν στην αποκλεισμένη στο κάστρο ένοπλη φρουρά να διαφύγει προς την Πάτρα, γιατί θα ενίσχυε τους εκεί πολιορκημένους Τούρκους.

Στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου 1821, σώμα 400 Λαλαίων, με αρχηγό τον Ραΐπ αγά, πλησίασε το παλιό κάστρο Χλεμούτσι, όπου οι Τούρκοι της Γαστούνης βρίσκονταν αποκλεισμένοι από τις 27 Μαρτίου. Μόλις όμως φάνηκαν οι Λαλαίοι, οι Έλληνες σκόρπισαν. Τότε οι Λαλαίοι έκαψαν και λεηλάτησαν όλη την περιοχή, αναγκάζοντας τους ντόπιους να καταφύγουν στη Ζάκυνθο, ενώ οι Τούρκοι της Γαστούνης έφτασαν ανενόχλητοι στην Πάτρα, όπως είχε προβλέψει ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Η διάλυση της πολιορκίας του Χλεμουτσίου ήταν η πρώτη ήττα των Ελήνων μετά την έναρξη της επανάστασης.[3].

Τον Απρίλιο του 1821, οι Λαλαίοι επιχειρούσαν από το ορμητήριό τους συνεχείς επιδρομές εναντίον του Πύργου και της Αγουλινίτσας, σπέρνοντας τον φόβο και προκαλώντας μεγάλες καταστροφές στους Έλληνες της περιοχής[4].

Αποκλεισμός του Λάλα

Η κατάσταση αυτή αποτελούσε ανοιχτή πληγή στις πλάτες των επαναστατημένων Ελλήνων και θα μπορούσε να είχε ολέθριες συνέπειες στον αγώνα τους. Ο Βιλαέτης, εκπαιδευμένος στον αγγλικό στρατό της Επτανήσου, διείδε τον κίνδυνο απο την παρουσία των Λαλαίων, καθώς θα αποτελούσαν το πολεμικό στήριγμα των ομοθρήσκων Τούρκων της περιοχής. Γι αυτό προχώρησε σε αποκλεισμό των Λαλαίων, προσκαλώντας σε βοήθεια και άλλους οπλαρχηγούς της περιοχής μεταξύ των οποίων και τους Πλαπουταίους.

Οι Έλληνες κάτοικοι της Ηλείας προχώρησαν στην εκτέλεση του τολμηρού σχεδίου αποκλεισμού, στήνοντας στρατόπεδο σε απόσταση τριών ωρών από το Λάλα, στο χωριό Στρέφι, ενώ 100 άνδρες στάλθηκαν ως προφυλακή στο χωριό Λαντζόι, στην πεδιάδα του Λάλα. Τότε οι Λαλαίοι, γεμάτοι έκπληξη από την τολμηρή πράξη των Ελλήνων, επιτέθηκαν με σώμα 1.000 ανδρών εναντίων της ελληνικής προφυλακής, στις 10 Μαΐου 1821. Ο Βιλαέτης, με 100 άνδρες έτρεξε να βοηθήσει την προφυλακή του. Στη μάχη που ακολούθησε, στον μύλο του Σμίλα, οι Ηλείοι αντιστάθηκαν πεισματικά αλλά το ιππικό των Λαλαίων κατάφερε να αποκόψει τον Βιλαέτη ο οποίος μόνο με 15 άνδρες, συνέχισε να πολεμάει ηρωικά μέχρι το τέλος. Ο θάνατος αυτού του ικανού αρχηγού χαιρετίστηκε με κραυγές χαράς από τους Λαλαίους.[5].

Στις 13 Μαΐου, σώμα Γορτυνίων υπό τον Γεωργάκη Πλαπούτα και Φαναριτών υπό τους Λιμπέριο Ζαριφόπουλο και Τζανέτο Χριστόπουλο κατέλαβε ορεινή θέση σε απόσταση 2 ωρών από το Λάλα. Το εγχείρημα ήταν πιθανά καταδικασμένο σε αποτυχία, αν δεν κατέφθαναν εκείνη τη στιγμή δύναμη 500 περίπου Επτανησίων εθελοντών, καθ΄ υπόδειξη του Παλαιών Πατρών Γερμανού. Οι Επτανήσιοι αυτοί, οι οποίοι διέθεταν και 4 κανόνια, ήταν Κεφαλλονίτες, υπό τους Ανδρέα και Κωνσταντίνο Μεταξά, Βαγγέλη Πανά αλλά και Ζακυνθηνοί[5] υπό τον Διονύσιο Σεμπρικό.

Στις 30 Μαΐου, η δύναμη των Επτανήσιων, η οποία είχε εν τω μεταξύ μεγαλώσει λόγω της προσέλευσης αγωνιστών από την Ηλεία και τα Καλάβρυτα, κύκλωσε το Λάλα, καταλαμβάνοντας οχυρές θέσεις γύρω από αυτό. Μια τέτοια ήταν το βουνό Πούσι, μόλις μισή ώρα μακριά. Οι Λαλαίοι συνειδητοποίησαν για πρώτη φορά τη δυσκολώτατη θέση στην οποία βρέθηκαν, όταν είδαν την αριθμητική δύναμη του αντιπάλου και τη στρατιωτική οργάνωση των Επτανησίων, η οποία είχε ήδη εντυπωσιάσει και τους Ελληνες επαναστάτες.[5]

Η μάχη

Μεταξύ των Ελλήνων υπήρχε αναποφασιστικότητα σχετικά με την τακτική που θα ακολουθούσαν. Οι Επτανήσιοι ήθελαν να επιτεθούν αμέσως, ώστε να μη προλάβουν να προετοιμαστούν οι Λαλαίοι, ενώ οι Πελοποννήσιοι προτιμούσαν να περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία. Όταν όμως κυκλοφόρησε η φήμη ότι οι Λαλαίοι σκέπτονταν να παραδοθούν στους Κεφαλλονίτες, ξέσπασε αναταραχή στο στρατόπεδο των Επτανησίων όπου οι στρατιώτες άρχισαν να απειλούν ότι θα φύγουν. Για να αποτρέψουν αυτό το ενδεχόμενο, οι Επτανήσιοι αρχηγοί αποφάσισαν να στείλουν επιστολή στους Λαλαίους, με προτάσεις ειρηνικής αποχώρησης των δεύτερων και απειλή άμεσης επίθεσης και παράδοσής τους στους εχθρούς τους Πελοποννησίους, σε περίπτωση που δεν την αποδέχονταν. Η επιστολή έφερε την υπογραφή του ανύπαρκτου Μιχαήλ Υψηλάντη, «Κωνσταντινουπολίτη, Γενικού οπλαρχηγού της εκστρατείας» και την προσυπέγραφαν οι αρχηγοί Κωνσταντίνος Μεταξάς, Γεράσιμος Φωκάς, Ανδρέας Μεταξάς, Βαγγέλης Πανάς, Διονύσιος Σεμπρικός, Παναγιώτης Στρούζας, και ο Μιχαήλ Κουτουφάς. Οι Λαλαίοι έστειλαν ως απάντηση «ολίγα κεράσια του Λάλα και δύο ραβανιά δι' αγάπην» και προσπάθησαν να κερδίσουν χρόνο, μη απαντώντας στις προτάσεις, προφασιζόμενοι ότι έλειπαν οι αρχηγοί τους. Τελικά, μετά από δύο ημέρες, απάντησαν ειρωνικά προτείνοντας στους Επτανήσιους να αποχωρήσουν εκείνοι και τότε οι Λαλαίοι, ως φίλοι, θα τους παρείχαν τα μέσα αναχώρησής τους.[6]

Μετά από αυτή την εξέλιξη, οι Έλληνες αποφάσισαν γενική επίθεση από τρία σημεία: Οι Γορτύνιοι με επικεφαλής τον Πλαπούτα και τον Δεληγιάννη, μαζί με τους Ολύμπιους του Χριστόπουλου, θα επιτίθονταν από τα δεξιά, εναντίον της θέσης Μπαστηρά. Οι Ηλείοι και οι Επτανήσιοι, με αρχηγούς τους αδελφούς Μεταξά και τον Πανά, θα επιτίθονταν εναντίον του ίδιου του Λάλα ενώ οι Ηλείοι υπό τον Σισίνη και οι Καλαβρυτινοί του Παναγιωτάκη Φωτήλα θα βάδιζαν προς τα χωριά Δούκα και Λουκίσσα.. Λόγω όμως κακού συντονισμού, επιτέθηκε μόνο το σώμα υπό τον Πλαπούτα, στις 9 Ιουνίου. Οι Λαλαίοι, δίνοντας μεγάλη σημασία στη θέση Μπαστηρά, εξαπέλυσαν εναντίον του σφοδρή αντεπίθεση και το ανάγκασαν να υποχωρήση, ενώ λόγω της σύγχυσης που δημιουργήθηκε και εξαιτίας του καύσωνα, ο Πλαπούτας πέθανε από εγκεφαλική συμφόρηση. Σε αυτή την αψιμαχία σκοτώθηκαν 11 Πελοποννήσιοι και 3 Επτανήσιοι από την πλευρά των Ελλήνων, ενώ οι Λαλαίοι είχαν μεγαλύτερες απώλειες. Επειδή όμως η απώλεια του Πλαπούτα είχε ως συνέπεια να εγκαταλείψουν οι περισσότεροι άνδρες του τη μάχη, ο Κολοκοτρώνης με τον Κανέλλο Δεληγιάννη έστειλαν ως αντικαταστάτη τον αδελφό του Δημήτρη Πλαπούτα. Αυτός είχε σημαντικές στρατιωτικές και ηγετικές ικανότητες και κατάφερε να αναπτερώσει το ηθικό των ανδρών του.[7]

Στις επόμενες ημέρες, γίνονταν διάφορες αψιμαχίες χωρίς ξεκάθαρο αποτέλεσμα. Οι Λαλαίοι άρχισαν να σκέφτονται την αποχώρησή τους, έχοντας μάθει για τη στενή πολιορκία της Τριπολιτσάς και τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο στρατός του Ομέρ Βρυώνη στη Βοιωτία, ο οποίος είχε σταλεί για να συνδράμει τους Τούρκους της Πελοποννήσου. Έτσι ζήτησαν τη βοήθεια του Γιουσούφ Πασά στην Πάτρα ο οποίος εκστράτευσε προσωπικά, επικεφαλής 1.000 έως 1.500 ανδρών, μεταξύ των οποίων 300 ιππείς (ντελήδες). Όταν η δύναμη αυτή πλησίασε στο Λάλα, στις 11 Ιουνίου, οι Λαλαίοι επιχείρησαν επίθεση από την πλευρά τους, με αποτέλεσμα οι Έλληνες να βρεθούν ανάμεσα σε δύο πυρά και να δώσουν την ευκαιρία στον Γιουσούφ να μπει στο Λάλα. Μετά από αυτή την ενίσχυση των εχθρών τους, οι Πελοποννήσιοι σκέφτηκαν να μεταφέρουν το στρατόπεδό τους σε απόσταση ασφαλείας, στη Δίβρη. Ωστόσο, οι Επτανήσιοι ήταν αντίθετοι σ' αυτό, ιδιαίτερα ο Ανδρέας Μεταξάς. Τελικά οι Έλληνες αποφάσισαν να ζητήσουν ενισχύσεις από την Πελοποννησιακή Γερουσία που έδρευε στη Στεμνίτσα.[7]

Αντίθετα με τους Έλληνες, ο Γιουσούφ δεν μπορούσε να περιμένει, καθώς φοβόταν επίθεση στην Πάτρα. Έτσι πήρε την πρωτοβουλία να επιτεθεί πρώτος με στόχο τη διάλυση του στρατοπέδου τους, την αρπαγή των κανονιών τους και την ασφαλή μεταφορά των Λαλαίων στην Πάτρα. Ακολούθησε σκληρή μάχη σώμα με σώμα, στις 13 Ιουνίου στη θέση Πούσι όπου αμύνονταν οι Έλληνες. Από τους Έλληνες διακρίθηκαν οι Ολύμπιοι του Χριστόπουλου, οι οποίοι βρέθηκαν ανάμεσα στο τουρκικό ιππικό του Γιουσούφ και τους Λαλαίους και έχασαν 30 άνδρες, και οι Επτανήσιοι που απέκρουαν με πείσμα τις προσπάθειες του Γιουσούφ να τους πάρει τα κανόνια. Έτσι οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν. Στη μάχη τραυματίστηκαν μαχόμενοι και ο Ανδρέας Μεταξάς με τον Διονύσιο Σεμπρικό.

Αποχώρηση των Λαλαίων

Την επόμενη ημέρα, 14 Ιουνίου, οι Τούρκοι έφυγαν μαζί με τους Λαλαίους για την Πάτρα. Τότε οι Έλληνες μπήκαν στο άδειο Λάλα και το έκαψαν. Κατ΄ άλλη εκδοχή, όπως σημειώνει ο Ν. Πολίτης, η πυρπόληση του χωριού έγινε από τους ίδιους τους Λαλιώτες κατά την αναχώρησή τους «ώστε ελάχιστα απέμειναν προς λαφυραγωγίαν εις τους εισελθόντας ύστερον Έλληνας»[8] Οι Λαλαίοι μπήκαν σε καράβια και αποχώρησαν από την Ελλάδα με προορισμό την Ανατολή.[7]

Συνέπειες

Ήταν μεγάλη η σημασία της ελληνικής νίκης, καθώς οι Λαλαίοι θεωρούνταν «τα καλύτερα ντουφέκια του Μοριά»[7]. Εκτός την ανακούφιση που επέφερε τους γειτονικούς ελληνικούς πληθυσμούς και την αναπτέρωση του ηθικού των Ελλήνων, των οποίων ο αγώνας άρχισε να εδραιώνεται στη ΒΔ. Πελοπόννησο, επέφερε ευνοϊκή εξέλιξη του αγώνα στο κέντρο της Πελοποννήσου και την τελείως διαφορετική στάση των Αλβανών της Τριπολιτσάς.

Για τη συμμετοχή τους στη μάχη, οι Επτανήσιοι διώχθηκαν από την αγγλική Διοίκηση των Ιονίων Νήσων με συλλήψεις, φυλακίσεις και δημεύσεις περιουσιών[7].

Λαογραφία
Σε κάποιες υπερήφανες Λαλιώτισσες, που φέρονταν να 
αιχμαλωτίσθηκαν  μετά τη μάχη αναφέρεται το ακόλουθο 
δημοτικό τραγούδι[8]:

Του Λάλα με τα κρυά νερά, με τοις βαρειές κυράδες

με τοις τραναίς αρχόντισσαις, τοις καλομαθημέναις

που δεν καταδεχόντανε της γης να την πατήσουν,

ποφόρηγαν χρυσά σκουτιά* και κόκκινα σαλβάρια*

και τώρα πως κατάντησαν κοπέλλαις σ΄ τους ραγιάδες!

Φέρνουν βαρέλια με νερό και ξύλα ζαλωμέναις*

νά χουν οι Έλληνες νερό, φωτιά να πυρωθούνε.

Και η μιά την άλλη ελέγανε και η μια την άλλη λένε:

-Τι να ν΄ κείνα που φαίνονται, τι να ν΄ κείνα που ερχώνται;

Μήνα ειν΄ μπαϊράκια τούρκικα, μην τάστειλε ο Πασάς μας;

-Δεν είν΄ μπαϊράκια τούρκικα, δεν τάστειλε ο Πασάς μας

παρά είν. μπαϊράκια κλέφτικα, κ΄ είναι των Πλαπουταίων.

Κλαίνε μανούλαις για παιδιά, γυναίκες για τους άντρες

κλαίει και μια χανούμισσα για το μοναχογιό της.

(*) Σκουτιά = ενδύματα

σαλβάρια = φαρδιές βράκες

ζαλωμέναις = φορτωμένες

Πηγή :http://koinonil.blogspot.gr/2011/06/1821.html