Η μέθοδος της «γκρι πέτρας»: Η τεχνική για να μην σας επηρεάζουν οι τοξικοί άνθρωποι !

Οι τοξικοί άνθρωποι ζουν ανάμεσά μας, ζώντας το δράμα τους. Μπορεί να μην αναγνωρίζονται με την πρώτη ματιά, αλλά όταν καθήσετε και συζητήσετε μαζί τους τους αντιλαμβάνεστε.

Είναι εκείνοι που στο «άσπρο» σας θα δουν μια μαύρη κηλίδα και θα σας την υπογραμμίσουν, «ρουφώντας» όλη τη θετική σας ενέργεια και αυτοεκτίμηση.

Οι περισσότεροι απομακρύνουν τέτοιους ανθρώπους από τη ζωή τους, ενώ άλλοι προσπαθούν να έχουν τυπικές σχέσεις μαζί τους. Τι γίνεται, λοιπόν, όταν χρειαστεί να καθήσετε στο ίδιο τραπέζι με έναν τοξικό άνθρωπο;

Ενας εύκολος τρόπος που μπορείτε να εφαρμόσετε για να μην γεμίσετε την αρνητικότητά τους είναι να ακολουθήσετε τη μέθοδο της «γκρι πέτρας».

Η ψυχολόγος Ναντίν βαν ντερ Λίντεν, μέσα από το μπλογκ της, υποστηρίζει ότι η «γκρι πέτρα» είναι ένα εργαλείο που εμποδίζει τους τοξικούς ανθρώπους να κλιμακώσουν μια κατάσταση, να σας αγχώσουν και να σας εκνευρίσουν (αυτά τα τρία τα κάνουν πολύ επιτυχημένα!). Το όνομα δεν είναι τυχαίο μιας καθώς το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να είστε βαρετοί και να μην δείχνετε ενδιαφέρον. Με αυτόν τον τρόπο αποθαρρύνετε τον τοξικό άνθρωπο να σας χειραγωγήσει, που είναι και ο βασικός τους στόχος.

Πώς γίνεται;

Κατά τη διάρκεια της αλληλεπίδρασης με ένα τοξικό άτομο, μιλήστε με ουδέτερη φωνή, επιλέξτε βαρετά θέματα και δώστε σύντομες και γενικές απαντήσεις. Μην του πείτε για την προαγωγή σας, τα νέα ρούχα που πήρατε ή την επέμβαση που έκανε η μητέρα σας.

Οταν τα θέματα είναι γενικά, ο τοξικός άνθρωπος δεν ζει το δράμα του και δεν έχει τίποτα να σχολιάσει για να σας μιζεριάσει.

Η «μεταμόρφωση σε γκρι πέτρα» δεν είναι εύκολη. Ανθρωποι που την έχουν εφαρμόσει υποστηρίζουν ότι είναι μια σκληρή τεχνική, που χρειάζεται προετοιμασία και πρακτική, στην αρχή τουλάχιστον. Αυτό που θα πρέπει να προσέξετε, βέβαια, είναι να μην είστε αγενείς απέναντι στον τοξικό άνθρωπο. Η λεπτότητα είναι το κλειδί για να προστατεύστε τον χρόνο και την ενεργεία σας.

Πηγή

Πρόσεχε χριστιανέ μου ! Στραβωμάρα έχεις;

 Πηγή: ΕΔΩ

Υπέροχη Ιστορία - Κοινωνικό πείραμα !

Ένας άγνωστος άντρας κάθισε στο μετρό στην Ουάσιγκτον και ξεκίνησε να παίζει με το βιολί του.
Ήταν ένα κρύο πρωινό του Ιανουαρίου.
Έπαιξε έξη κομμάτια του Μπαχ για περίπου 45 λεπτά.
Σε αυτό το χρονικό διάστημα μιας και ήταν ώρα αιχμής υπολογίστηκε ότι περάσαν από μπροστά του 1.100 άνθρωποι ,οι περισσότεροι με κατεύθυνση στην εργασία τους.

Μετά από τρία λεπτά παιξίματος του βιολιού ένας ηλικιωμένος πρόσεξε τον διαφορετικό ήχο στον σταθμό! Έκοψε ταχύτητα και σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα , μετά έφυγε φουριόζος για να προλάβει το πρόγραμμα του η την δουλειά του.
Μετά από ένα λεπτό ο άγνωστος βιολιστής κέρδισε το πρώτο του δολάριο σαν φιλοδώρημα. Μια γυναίκα πέταξε τα λεφτά στο καπέλο και έφυγε βιαστικά χωρίς καν να σταματήσει.
Μερικά λεπτά αργότερα κάποιος κοντοστάθηκε ακουμπώντας στον τοίχο για να τον ακούσει, αλλά κοίταξε το ρολόι του και ξεκίνησε πάλι βιαστικά να φύγει.
Μάλλον είχε αργήσει στην δουλειά του.
Ο μόνος που έδωσε μεγάλη προσοχή στον άγνωστο βιολιστή μας ήταν ένας τρίχρονος πιτσιρικάς .

Η μάνα του τον σβάρνισε να μην κοντοσταθεί αλλά ο πιτσιρίκος πεισματικά στάθηκε να ακούσει τον βιολιστή! Τελικά η μητέρα με βίαιη κίνησή παρέσυρε τον πιτσιρίκο να περπατήσει μαζί της.
Ο πιτσιρικάς συνέχιζε περπατώντας να κοιτάζει συνέχεια τον βιολιστή.
Την συμπεριφορά του πρώτου μικρού ακολούθησαν γενικά πολλά παιδιά της ηλικίας του ,αλλά πάντα οι γονείς χωρίς καμιά εξαίρεση κατάφερναν με την βια να τα παρασύρουν στην δική τους ταχύτητα και «ζάλη».
Στα 45 λεπτά που έπαιξε ο βιολιστής μόνο έξι άνθρωποι σταμάτησαν και τον άκουσαν για πολύ λίγο. Περίπου είκοσι του έδωσαν χρήματα αλλά συνέχισαν με την ίδια ταχύτητα να προχωρούν.

Ο βιολιστής «κέρδισε» σε αυτό τον χρόνο 32 δολάρια.
Όταν σταμάτησε να παίζει η ησυχία αγκάλιασε τον σταθμό και κανένας δεν κατάλαβε την διαφορά! Κανείς δεν χειροκρότησε ,κανείς δεν έδειξε κάποιο θαυμασμό!
Κανείς δεν το ήξερε, αλλά ο βιολιστής ήταν ο Joshua Bell,ένας απο τους καλύτερους βιολιστές στον κόσμο!
Είχε παίξει ένα από τα πιο εμπνευσμένα κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ στο βιολί ,ενα κομμάτι αξίας 3,5 εκατομμυρίων δολαρίων!
Πριν δυο μέρες είχε παίξει σε ένα θέατρο και είχε ξεπουλήσει όλα τα εισιτήρια με τιμή εισιτηρίου 100 ευρώ κατά μέσο όρο!

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία ! Ο Joshua Bell έπαιξε ινκόγκνιτο στο μετρό μετά από συνεννόηση με την Washington Post που είχε προγραμματίσει ένα πείραμα κοινωνικής μηχανικής σχετικά με την αντίληψη, το γούστο, και τις προτεραιότητες των ανθρώπων!

Τα ερωτήματα που τέθηκαν είναι: Σε κοινό περιβάλλον σε μια μη κατάλληλη ώρα: μπορούμε να καταλάβουμε την ομορφιά; να την αισθανθούμε; Σταματάμε να την εκτιμούμε; Μπορούμε να εκτιμήσουμε το ταλέντο σε μια αναπάντεχη στιγμή;
Τελικά στο μόνο που δεν απάντησε το πείραμα ήταν…

Αν δεν έχουμε το χρόνο να σταματήσουμε και να ακούσουμε έναν από τους καλύτερους μουσικούς του κόσμου που παίζει την καλύτερη μουσική που γράφτηκε ποτέ ,πόσα άλλα πράγματα χάνουμε;

Άραγε ο χρόνος σου είσαι σίγουρος ότι είναι δικός σου;

https://www.agiotopia.gr

 

Πηγή:ΕΔΩ

Βραβείο καλύτερης δικαιολογίας! Best excuse ever ! (Καταπληκτικό ! ! ! )

Βραβείο καλύτερης δικαιολογίας!

Τον νεαρό πρωταγωνιστή του παρακάτω βίντεο τον κυνήγησαν να τον σκοτώσουν στο δάσος, γλίτωσε από την πτώση δέντρου και τη βουτιά σε ποτάμι, αλλά και την πτώση από πανύψηλο καταρράκτη, ενώ, καθώς ήταν γαντζωμένος σε έναν κορμό δέντρου για να... σωθεί, κατέληξε σε ένα εργοστάσιο ξυλείας. Δείτε το παρακάτω χιουμοριστικό βίντεο για να δείτε... πού κατέληξε ο νεαρός και αναγκάστηκε να διηγηθεί όλη την παραπάνω ιστορία για να μπορέσει να δικαιολογηθεί...

...πως βρέθηκε στην κρεβατοκάμαρα της κυρίας...κρυμμένος μέσα στην  ντουλάπα της !

  .

 

 https://trelogiannis.blogspot.com/2020/11/blog-post_514.html

Σημείωση δική μου:

Ρε, τον  μπαγάσα !

Αφού, να φανταστείτε, τον "πίστεψε" και η ημίγυμνη ...φιλενάδα του κυρίου με τη γραβάτα...

Ε !...Δεν έχει παρά να τον πιστέψει και ο ίδιος !

Τι ; κόντρα με την παρτενέρ του θα πάει; Υπήρχε περίπτωση ,δηλαδή, να του λέει ψέματα;

Αν ειναι δυνατόν !

Ι.Β.Ν.

«Οι ψευτομορφωμένοι»

«Οι ψευτομορφωμένοι»

Ένα υπέροχο κείμενο του Ντίνου Χριστιανόπουλου για την ημιμάθεια και την υποκρισία.

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ'  όλες τις εποχές.

Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.

Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».

Μ’ ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;

Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ’ αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

Αυτά είναι ακατανόητα και γι’ αυτόν που τα γράφει και γι’ αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.

Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ’ αυτά και μ’ αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ’ όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ’ όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή. Μέσα σ” αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990).

Πηγή: penna.gr

https://www.newsitamea.gr/2019/09/09/oi-pseytomorfomenoi-ena-yperocho-keimeno-toy-ntinoy-christianopoyloy-gia-tin-imimatheia-kai-tin-ypokrisia/#.XXV_Sc9fQUw.facebook

ΤΡΙΚΥΜΙΑ !

ΤΡΙΚΥΜΙΑ

Χειμώνας άγριος τήν πίστη μου χτυπά,
μά εγώ σέ πουπουλένιο μαξιλάρι,
ασύνειδος, χωρίς ντροπή - καί μοναχά -
γιά τό φθαρτό μου νοιάζομαι κουφάρι.


Σάββας Ηλιάδης
Δάσκαλος

https://filosofia-erevna.blogspot.com/2020/11/blog-post_12.html

Νταβέλης-Η συγκλονιστική μαρτυρία του λήσταρχου Νταβέλη στον Άγιο Νικόλαο Πλανά !

Η συγκλονιστική μαρτυρία του λήσταρχου Νταβέλη στον Άγιο Νικόλαο Πλανά

Πρόκειται για μία μαρτυρία, ένα άκουσμα για τον παπα-Νικόλα Πλανά από την έδρα της Θεολογικής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ο λήσταρχος Νταβέλης γονάτισε στο πετραχήλι και είπε κάθε αναισχυντία της νύχτας και της μέρας.

Την Μεγάλη Σαρακοστή του 1966, παρακολουθώ μάθημα ηθικής στην Α΄ αίθουσα της Θεολογικής Σχολής. Διδάσκων ήταν ο Ιωάννης Καρμίρης, άνδρας σοφός και πεπαιδευμένος, ωραίος για το αρρενωπό και σοφό του χαρακτήρα. Αυτός ο μεγάλος δάσκαλος της δογματικής και της ηθικής αναφέρθηκε σε κάποια του παράδοση στο μυστήριο της εξομολογήσεως. Μεταξύ των άλλων είπε πως την ανάγκη για εξομολόγηση την αισθάνονται όλοι οι άνθρωποι.

– Οι τύψεις της συνειδήσεως είναι μεγάλη τυρανία. Και οι πιο μεγάλοι ληστές και κακούργοι ψάχνουν άνθρωπο εμπιστοσύνης, παπά ευλαβή, να εξομολογηθούν. Και αναφέρθηκε στον αρχιληστή της Αττικής, τον Νταβέλη, που ίσως ήταν και ο τελευταίος λήσταρχος στον χώρο μας:

–Ο παπα-Νικόλας Πλανάς στην εποχή του λειτουργούσε σε δυο-τρία εκκλησάκια. Ο προφήτης Ελισσαίος στην πλαγιά του Λυκαβηττού, του ήταν πολύ αγαπητό.

Φαίνεται πως η τελευταία εκκλησία που έκλεινε την πόρτα, για να μείνουν μόνοι οι Άγιοι στα εικονοστάσιά τους, ήταν του προφήτη Ελισσαίου.

Ο παπα- Νικόλας συντρόφευε τους Αγίους με τις προσευχές του, μέχρι να πέσει η βαθειά νύχτα. Έτσι, ένα απόβραδο, αφού άναψε την κανδήλα της παρακαταθήκης κι ενώ ακόμη δεν είχε δρασκελίσει την βορεινή πόρτα του ιερού βήματος, βλέπει να ανοίγη η μικρή πόρτα της εκκλησιάς, να κλείνη βεβιασμένα και ο αρχιληστής Νταβέλης, αρματωμένος σαν αστακούδι, να αμπαρώνη την πόρτα με σύρτες και με μάνταλα.

Ο παπάς μαρμάρωσε. Κοντανάσαινε. Και ο νους του ήρθε σε μεγάλη αμηχανία. Οι λογισμοί του είπαν: «Θα νομίζη ο καημένος πως οι άνθρωποι που με πλησιάζουν, μου αφήνουν χρήματα και ήρθε να με ληστέψη». «Κύριε, το τέλος μου εγγίζει: μη επιτρέψης να θορυβηθή η ψυχή μου».

Ο ληστής ξαρματώθηκε. Άφησε την πανοπλία του στα στασίδια και με βαριά βήματα προχώρησε στον ξαφνιασμένο παπά.

– Παπά- Νικόλα, ήρθα να εξομολογηθώ, να ξεκριματιστώ. Φόρεσε το πετραχήλι.

Γονάτισε στο πετραχήλι ο κατάδικος και είπε κάθε αναισχυντία της νύχτας και της μέρας: τους θανάτους, τις ληστείες και τις βιαιότητες. Ο Όσιος άκουγε τον ληστή, χωρίς να αποδοκιμάζη την πώρωση της ψυχής του. Μόνον του είπε:

– Όλα αυτά θα σου τα συγχωρέση ο Θεός. Αν όμως η πολιτεία σε συλλάβη, με τους δικούς της νόμους δεν ξεύρω τι θα κάνη. Και του διάβασε συγχωρητική ευχή.

Ο ληστής ασπάστηκε το πετραχήλι και την δεξιά του, τις άγιες εικόνες, φόρεσε τα άρματά του κι έφυγε μέσα στο σκοτάδι της νύχτας. Ο Όσιος ξημέρωσε στην εικόνα του Χριστού, ζητώντας την άφεση και την συγχώρηση του ληστού.

 

Από το βιβλίο: «Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας».

Α’ έκδοση Σεπτέμβριος 2010

Ιερά Μονή Δοχειαρίου, Άγιον Όρος

πηγή: www.pronews.gr

Μητέρα θηλάζουσα-Μητρότητα-Maternity ! ! ! Του Mosè Bianchi

 .

 https://conchigliadivenere.files.wordpress.com/2013/11/maternitc3a0.jpg

 

Στην αγκαλιά της Μητέρας του Θεού (μια συγκλονιστική διήγηση με Κρυπτοχριστιανούς)

Στην αγκαλιά της Μητέρας του Θεού (μια συγκλονιστική διήγηση με Κρυπτοχριστιανούς)

Πρόσφυγες εγκαταλείπουν την Τραπεζούντα. Έργο του Δημήτριου Βλάχου

Η μπόρα έχει περάσει, αλλά θυμωμένα κυλούν τα θολά νερά του ποταμού, δίπλα από το μεγάλο χωριό που απλώνεται στον εύφορο κάμπο. Είναι Τουρκικό το χωριό. Φρεσκοπλυμένο από το χορταστικό λουτρό, χαίρεται τώρα την ευλογία του ήλιου και στεγνώνει γοργά, βυθισμένο στη μακαριότητα της ευτυχίας του.
Δεν ήταν όμως πάντα Τουρκικό. Σε παλαιότερη εποχή, τότε που το σημερινό Ερζερούμ λεγόταν Θεοδοσιούπολις, είχε χτισθεί δίπλα στον Άκαμψι ποταμό, στην άκρη του εύφορου εκείνου οροπεδίου, λίγα σπίτια από οικογένειες ακριτών του Βυζαντινού Κράτους. Τούρκοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στο Ελληνικό χωριό κι ανάγκασαν τους κατοίκους του ν’ αλλαξοπιστήσουν και να δεχθούν με τη βία τον μωαμεθανισμό.
Από ’κείνη την ημέρα σίγησε κι η καμπάνα της μικρής εκκλησούλας, και στους τέσσερις αιώνες και περισσότερο που πέρασαν από τότε, δεν απέμεινε πια, ούτε σα θολή ανάμνηση, η χριστιανική καταγωγή των πρώτων κατοίκων.

Στεγνώνει λοιπόν το τουρκικό χωριό ύστερα από τη μπόρα, ενώ στο καφενείο οι ηλικιωμένοι Τούρκοι, καθισμένοι σταυροπόδι σε μαλακά στρωσίδια, ρουφούν ηδονικά τους ναργιλέδες τους και διηγούνται εύθυμες ιστορίες.

Έξαφνα, σπαρακτικές φωνές ακούγονται από το μέρος του ποταμού· δυο μικρά Τουρκόπουλα, παίζοντας στην όχθη, έπεσαν στο ποτάμι και τα πήρε το ορμητικό ρεύμα. Μια γυναίκα, που είδε το ατύχημα, έβαλε τότε τις φωνές και ξεσήκωσε τον κόσμο. Το καφενείο, άδειασε στη στιγμή. Όλοι οι θαμώνες έτρεξαν κατά το ποτάμι και, μαζί με όλους, κι ο μουχτάρης του χωριού, ο «πρόεδρος της κοινότητος», όπως θα λέγαμε εμείς.

Μάταιος κόπος! Το ένα από τα δύο παιδιά, ένα αγόρι πέντε χρονών, είχε ήδη πνιγεί όταν έφτασε η βοήθεια· και, τ’ άλλο, συνομήλικό του, δεν είχε πια ανάγκη από βοήθεια· αυτό τα κατάφερε να φτάσει μόνο του στην όχθη, λίγο παρακάτω από το σημείο του φρικτού ατυχήματος. Ήταν βρεγμένο ως το κόκκαλο, αλλά έβλεπε το μαζεμένο πλήθος χαμογελαστό, σα να μην είχε γίνει τίποτε το σπουδαίο.
Ο μουχτάρης, το πήρε στην αγκαλιά του κι άρχισε να το χαϊδεύει.

–Πώς τα κατάφερες, παιδί μου, να γλυτώσεις; Έλεγε και ξανάλεγε. Μπράβο! Εσύ, θα γίνεις σωστός άνδρας! Θα φοβήθηκες όμως πολύ, έτσι δεν είναι;
–Καθόλου! αποκρίθηκε ο μικρός αθώα.
Δεν φοβήθηκα καθόλου. Με κρατούσε η Μητέρα του Θεού στην αγκαλιά της και μ’ έσπρωχνε σιγά–σιγά στην ακροποταμιά. 

Ο μουχτάρης έμεινε περίεργος.

–Η «μητέρα του Θεού», είπες; Και, πού την ξέρεις εσύ την «μητέρα του Θεού»;
–Την ξέρω! Την έχουμε στο σπίτι μας, ζωγραφισμένη σ’ ένα σανιδάκι!
Μια υποψία γεννήθηκε από την απάντηση του μικρού παιδιού στη σκέψη του μουχτάρη.
–Πάμε να μου την δείξεις κι εμένα! λέει στο Τουρκόπουλο ο μουχτάρης. Πάμε!
Σε λίγο έφτασαν στο σπίτι, όπου βρισκόταν μόνο η γιαγιά κι η μητέρα του παιδιού· ο πατέρας του, έλειπε.
Οι δύο γυναίκες, δεν είχαν ιδέα από το ατύχημα και, με έκπληξη και με απορία, παρατηρούσαν τον επίσημο επισκέπτη. Η έκπληξή τους όμως έγινε τρόμος μεγάλος, όταν είδαν το παιδί τους να του δείχνει μια μικρή πόρτα στον τοίχο του εσώτερου διαμερίσματος του σπιτιού και να του λέει: «Να! Εδώ μέσα, είναι! Άνοιξε να δεις!».
Έκαμαν τότε μια απελπισμένη κίνηση προς τα εκεί, για να εμποδίσουν τον μουχτάρη, μα εκείνος είχε κιόλας ανοίξει την πορτούλα.
Και, τότε, ένα θέαμα καταπληκτικό παρουσιάσθηκε στα μάτια του:
Σ’ ένα μικρό και σκοτεινό δωμάτιο, δίχως κανένα παράθυρο, ένα καντήλι έκαιγε μπροστά στο εικόνισμα της Παναγίας. Ευωδία
από θυμίαμα ξεχύθηκε την ίδια στιγμή από τον κρυψώνα και γέμισε τα ρουθούνια του Τούρκου, που ρούφηξε ηδονικά το άγνωστο γι’ αυτόν άρωμα.
Οι γυναίκες, παγωμένες απ’ τον τρόμο, δεν είχαν τη δύναμη ν’ αρθρώσουν λέξη, και μόνο τα μάτια τους, στυλωμένα προς την εικόνα, έστελναν θερμή, σιωπηλή ικεσία προς τη Θεομήτορα, να τις βοηθήσει στη δύσκολη εκείνη περίσταση.
Άφωνος, όμως, κι ακίνητος στεκόταν μπροστά στο εικόνισμα και ο μουχτάρης, ο φανατικός Τούρκος, που ποτέ δε θα μπορούσε να φαντασθεί ότι θά ’καμνε στο χωριό του μια τέτοια ανακάλυψη. Το γλυκύτατο βλέμμα της Παναγίας με το θείο βρέφος στην αγκάλη Της, του είχε κάμει ανέκφραστη εντύπωση.

(φωτο από την ταινία με κρυπτοχριστιανούς:Ρώτα την καρδιά σου) 

–Αυτή είναι η Μητέρα του Θεού, που με κρατούσε στα χέρια Της. Την είδες; είπε ο μικρός με φωνή χαρούμενη, λες και είχε κάνει κατόρθωμα.
Οι γυναίκες, έπεσαν τότε στα πόδια του μουχτάρη κι άρχισαν να τον παρακαλούν.
–Μη μας κάνεις κακό, εφέντη πολυχρονεμένε, κι εμείς θα παρακαλούμε την Παναγία να σε φυλάγει καλά!
–Ώστε είστε Χριστιανοί;!… πρόφερε αργά.
–Ναι!
Δεν πειράζουμε όμως κανέναν. Ακολουθούμε την πίστη των πατέρων μας, όπως την πήραν κι εκείνοι απ’ τους δικούς τους πατέρες. Μη μας κάνεις κακό, εφέντη!
Ο μουχτάρης, στάθηκε μερικές στιγμές ακόμη σιωπηλός. Έπειτα με φωνή σιγανή, σα να ήθελε ν’ ανακοινώσει κάποιο μυστικό, λέει στις γυναίκες:
–Μη φοβάστε! Προσέξτε όμως, μη πείτε κι εσείς σε κανέναν ότι ήρθα εδώ στο σπίτι σας και είδα αυτό που είδα. Κάπου–κάπου, θα σας στέλνω και λίγο λάδι να βάζετε στο καντήλι, πρόσθεσε, ενώ προχωρούσε προς την έξοδο…

[Το κείμενο, του Δάσκαλου–Συγγραφέα–Δημοσιογράφου
Ευριπίδη Φιλ. Χειμωνίδη (1903–1982)· κατ’ αφήγηση του παππού του, ιερέως στην Σάντα, του παπα–Αποστόλου Χειμωνίδη, χειροτονηθέντος στην Θεοδοσιούπολη και θανόντος σε βαθύ γήρας (το 1915)· παρμένο από τον αφιερωματικό τόμο του Νικολάου Π. Ανδριώτη (1906–1976): «Κρυπτοχριστιανικά Κείμενα», σελ. 121–123, σειρά: «Εθνική Βιβλιοθήκη Νο36 – 

Δημοσιεύματα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών», Θεσ/νίκη 1974.] από τον Θησαυρό Γνώσεων και Ευσεβείας

Νοσταλγικές εικόνες-Σπίτια παλιά -Του Τόλη Νικηφόρου

   Σπίτια παλιά  του Τόλη Νικηφόρου

Σπίτια παλιά 

 

 Παραθυρόφυλλα κλειστά 
ξεθωριασμένα 
κάποτε κόκκινα 
σπασμένα κεραμίδια 
και από την καμινάδα 
αχνά μια θλίψη να αναθρώσκει 
μια παγερή ερημιά 

καθώς θυμούνται ακόμη σιωπηλά 
εκείνους που πολύ αγαπήθηκαν 
και από χρόνια έχουν φύγει 
φωνές παιδιών μέρες γιορτής 
σαν ρίγος ένα χνώτο ανθρώπινο 

σπίτια παλιά 
που τώρα κατοικούνται από τη μνήμη 
από μια λάμψη αδιόρατη 
έναν βαθύ ανέκφραστο λυγμό !

Τόλης Νικηφόρου

από τη συλλογή του Φαντάσματα

https://stigmalogou.blogspot.com/2020/11/blog-post.html

Φαινόμενο παρειδωλίας (Pareidolia) στο πάρκο Bergstraße-Odenwald, στη νότια Γερμανία.

Φαινόμενο παρειδωλίας (Pareidolia) στο πάρκο Bergstraße-Odenwald, στη νότια Γερμανία. Εναλλακτική "ανάγνωση" του φαινομένου της παρειδωλίας. Το σχετικό φαινόμενο simulacrum και της ψευδαίσθησης (parabolicheskoi illusion) φυσικό φαινόμενο παρειδωλίας (Pareidolia)  εντοπίστηκε στο φυσικό πάρκο Bergstraße-Odenwald στη νότια Γερμανία. 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  

Φωτογραφία: Geo-Naturpark Bergstrasse-Odenwald

Παρειδωλία ορίζεται το ψυχολογικό φαινόμενο  να αντιλαμβανόμαστε μια συγκεκριμένη, συχνά σημαντική εικόνα,  σε ένα τυχαίο ή διφορούμενο οπτικό μοτίβο. 

Οι άνθρωποι γεννιούνται με την τάση να αναγνωρίζουν μοτίβα και να βλέπουν πράγματα - ή μερικές φορές να ακούνε πράγματα- που μπορεί να μην υπάρχουν.

Συχνά το μόνο που χρειάζεται είναι ένα ή δυο σχήματα που μοιάζουν με μάτια ή οικείο ήχο για να ενεργοποιηθεί η φαντασία.

Φανατικά θρησκευόμενοι και προληπτικοί είναι πιο πιθανό να δουν παραδεισένιες ή σατανικές μορφές.

Οι γυναίκες είναι πιο πιθανό να εντοπίζουν πρόσωπα σε αντικείμενα, από ότι οι άνδρες, πιθανόν λόγω της ικανότητας τους να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα μέσω των εκφράσεων του προσώπου.

Γυναίκες και άνδρες αποδίδουν ανθρώπινες ιδιότητες στο πιο σύνηθες αντικείμενο που προκαλεί παρειδωλία, το αυτοκίνητο. Οι προβολείς και η μάσκα ενός αυτοκινήτου, προκαλούν συχνά σκέψεις, έτσι δεν είναι ασυνήθιστο να  βλέπεις τους προβολείς ενός Volkswagen Beetle διακοσμημένους με βλεφαρίδες.

Εκτός από την οπτική παρειδωλία, μπορεί να αντιμετωπίσουμε και την ακουστική παρειδωλία, την ακρόαση φωνής και άλλων ακουστικών ερεθισμάτων σε φυσιολογικούς, καθημερινούς ήχους. Εμφανίζεται όταν ο εγκέφαλος αναγνωρίζει μοτίβα σε θορύβους ρουτίνας και τα εξομοιώνει με ήχους που ήδη γνωρίζει. Ο θόρυβος του νερού στο ντους, που χτυπάει στην αποχέτευση, μπορεί να ακούγεται σαν να χτυπάει ένα τηλέφωνο ή να εκπέμπονται ήχοι συναγερμού.

Από όλα τα μέρη όπου μπορούμε να αναγνωρίσουμε το φαινόμενο της παρειδωλίας, η φύση είναι ότι καλύτερο. Αρκεί να σηκώσουμε και να βάλουμε ένα κοχύλι στο αυτί μας, για να ακούσουμε τον ωκεανό, ακόμα και όταν η ακτή βρίσκεται σε απόσταση πολλών μιλίων. Οι σχηματισμοί σε βουνά και βράχους συχνά διεγείρουν την ανθρώπινη φαντασία.

Οι άνθρωποι αποδίδουν λέξεις και στο κελάηδημα των πουλιών, παρόλο που τα πουλιά δεν μπορούν να μιλήσουν. Παλιοί κορμοί δένδρων φαίνεται να έχουν πρόσωπα. Αρκετά λουλούδια προκαλούν στο μυαλό μας εικόνες άλλων όντων.

Η ομορφιά της παρειδωλίας βρίσκεται πάντα στο μάτι του θεατή. Είμαστε ελεύθεροι να δούμε το δικό μας όραμα στη φλόγα της φωτιάς, στο φύλλο ενός φυτού, σε έναν καπνό ή σε ένα σύννεφο στον ουρανό.  Διαφορετικές εμπειρίες επιτρέπουν στους ανθρώπους να δουν διαφορετικά οράματα στα ίδια αντικείμενα και η ευκαιρία να μοιραστούν και να συγκρίνουν αυτά τα οράματα με φίλους, ανοίγει έναν ευχάριστο, ευφάνταστο κόσμο σε όλους.

πηγή

https://columbiametro.com/article/pareidolia/

 πηγή

https://www.facebook.com/avantgardens.org/posts/5173431886003864

 ================

Ερωτας-Ερωτικό "Αντίο ! "...(Της Παλιάς Σχολής...)

 

Αφού το είχες αποφασίσει...Ήθελα να φύγεις όρθια και όχι σκυφτή σαν ένοχη και σαν κυνηγημένη.... 

Έτσι δεν μπόρεσα να δω το παράστημά σου , το αέρινο και θηλυκό, για τελευταία φορά !

Ήθελα να τινάξεις τα μαλλιά σου φεύγοντας , να αφήσουνε το άρωμά σου, αιώνιο υποκατάστατο της ύπαρξής σου...
Ήθελα να μου χαμογελάσεις καθώς έφευγες , καθιστώντας με όμηρο της υπόσχεσής μου να ζωγραφίσω το ομορφότερο χαμόγελο του κόσμου....αμετάκλητο επιχείρημα της βεβαιότητάς μου...
Ήθελα να σηκώσεις το χέρι σου , "λέγοντάς " μου έστω και σιωπηρά... ένα γειά, ένα ευχαριστώ, ένα συγγνώμη...
Ήθελα να με κοιτάξεις στα μάτια πριν φύγεις, να ξαναμπώ στην ψυχή σου και να προσπαθήσω να σβήσω αυτό που σε βασανίζει από τη γέννησή σου και που...άδικα το έχεις χρεωθεί !
Ήθελα να σε ακούσω για τελευταία φορά...να ακούσω τη γλυκιά σου φωνή ...Θεάς, Μούσας και Σειρήνας παρουσία !
Ήθελα να σου ευχηθώ να είσαι πάντα καλά...και να σε ευχαριστήσω θερμά !!!
Ήθελα, ήθελα, ήθελα...τι σημασία έχει τώρα πιά...

Στο καλό...στο καλό να πας...κι ο δρόμος σου στρωμένος...." με γαρδένιες μυρωδάτες..." σαν αυτές που μπόρεσα...να σου προσφέρω...

Αντίο γλυκιά μου ! ! ! Αντίο ! ! !

 Σημείωση δική μου: 

Το βρήκα στις σημειώσεις (αρχείο μου) και χρονολογείται απο ... πολύ παλιά ! ! !

Σ΄Αυτήν , βέβαια, δεν έφτασε ποτέ ! 

Αλυσιδωτές συνειρμικές παραστάσεις με συγκινήσανε !

 

Ι.Β.Ν.

Κορωνοϊός:Ο ανθρώπινος πολιτισμός ...σε αναστολή! (Καταπληκτικό !)

 

 Συρροή, παλιότερης εποχής

 Γράφει ο φιλόλογος Χρυσόστομος Τσιρίδης

Δεν συνέβη ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν.
Ακόμη και στις πιο μεταδοτικές ασθένειες, που γνώρισε ο πλανήτης.
Ακόμη και στους πιο φονικούς πολέμους.
Υπήρξαν μαζικοί θάνατοι, προσωπικές τραγωδίες, απάνθρωπες εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης…
Υπήρχαν όμως και δικλείδες ασφαλείας. Το όποιο “πρόβλημα” είχε πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΝΗ- ΟΡΑΤΗ αφετηρία. Άρα και προσδοκώμενο τέλος.
Υπήρχαν περιοχές- καταφύγια…. Ζωής. Υπήρχαν χώροι, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ εκτάσεις, ανέγγιχτοι.
Υπήρχαν χώροι “απομονωμένοι”. Η δυσκολία “επικοινωνίας” λειτουργούσε προστατευτικά.
Μεγάλες ομάδες ήταν αυτοσυντηρούμενες. Και με τον δικό τους τρόπο διαβίωσης.
Ό,τι συνέβαινε, περιοριζόταν μέσα στα όρια ορισμένων ομάδων
Ό,τι και να συνέβαινε, δεν χανόταν η αίσθηση της δύναμης της ζωής
Οι πόλεμοι για παράδειγμα, είχαν τραγικά θύματα, αλλά είχαν και “ήρωες”.
Έπασχε η Ευρώπη, αλλά όχι η Αμερική. Ή το αντίστροφο.
Η απλή παρουσία και η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο (Εργασίας, διασκέδασης κλπ) δεν σήμαινε αυτόματα και επικινδυνότητα.
Υπήρχε φόβος, αλλά όχι και αβεβαιότητα για την υπέρβαση του προβλήματος.
Ο Κορωνοϊός τείνει να αχρηστεύσει την… κορωνίδα της δημιουργίας.
Σε κάποιο βαθμό, ΕΥΤΥΧΩΣ μικρό ακόμη και ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ, φαίνεται να το πετυχαίνει.
Ο Πλανητικός χαρακτήρας του σημερινού ανθρώπινου πολιτισμού, από εχέγγυο συνοχής, αλληλοκατανόησης και κοινής προόδου, λειτουργεί σαν μπούμερανγκ εναντίον του.
Ο άνθρωπος, το “κοινωνικό όν” των φιλοσόφων, παγκοσμίως ΥΙΟΘΕΤΕΙ αντικοινωνικές μεθόδους για την επιβίωσή του.
Ο αόρατος ιός τον ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να ΑΠΑΞΙΩΣΕΙ και να ΑΚΥΡΩΣΕΙ τις ίδιες τις ΑΞΙΕΣ του.
Ο Σημερινός άνθρωπος που έφθασε στο σημείο να “κοιτάζει” το ΔΙΑΣΤΗΜΑ, να “χαρτογραφεί” το…ΣΥΜΠΑΝ, να αναζητά το “ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ του ΘΕΟΥ”, μοιάζει ανήμπορος και προπάντων φοβισμένος και αβέβαιος.

 
Υ.Γ Υπάρχει πάντως μια… βεβαιότητα. Ο άνθρωπος θα βγει (ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ) ΝΙΚΗΤΗΣ και απ’ αυτήν την περιπέτεια.
ΠΟΣΟ πιο ΣΟΦΟΣ όμως;
Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο από την εποχή του Έλληνα Ποιητή ΟΜΗΡΟΥ
“αισχρόν δήρον τε μένειν, κενεόν τε νέεσθαι” (ΙΛΙΑΔΑ).
(Παρότι νοηματικά κατώτερη και ελλιπής, η “κατά λέξη” μετάφραση:
“Είναι ντροπή να μένεις κάπου πολύν καιρό και να επιστρέφεις άδειος”).

Πηγή

Το άγαλμα -Γιάννης Πουλόπουλος !

.

Καλό μήνα σε όλους !