Η Αγνωστη... Απο τον μοναδικό Μπαρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα !

Η ΑΓΝΩΣΤΗ 

Κι ήταν ωραία ως πέρασε άκρη του δρόμου εκεί,

 μ’ άγνωστο πάτημα ποδιού και τρυφερό μυστήριο, 

στο πεζοδρόμι κρούοντας ωραία ερημική, 

των τακουνιών της το γοργό κι ερωτικό εμβατήριο. 

Στάθκα στητός, τη μουσική γροικώντας του αλαφρού

 κυματισμού των ρούχων της – κι εντός μου ό,τι είχε σπάσει

 κι ήταν τραχύ, στης φούστας της το ευγενικό φρου-φρου,

 χρυσός να γίνετ’ ένιωθα καρπός πόχει ωριμάσει! 

Έφυγε αυτή… Ποιος ξέρει πού –σε ποια σιγή ερημιάς

– νοσταλγική το βήμα της τ’ άγνωστο πάει να δώσει,

 κι αυτή –το νιώθω ναι– που αν ήθελε, με μιας,

 τον βάρβαρό μου εαυτό γλυκά θάχε ημερώσει.

 Τώρα; Τώρα στους πρώτους μου έμεινα εδώ οδυρμούς, 

Πάνας του δρόμου ερωτικός –η φύση ως μ’ έχει κάμει-

κι είμαι λες, σαν –ποιος ξέρει ποιους– να ξέχασα δρυμούς

 κειο το λιανό –με τρεις οπές– που σφύραγα καλάμι…

Φλέρτ με τα πόδια....

Φλέρτ με τα πόδια

 

 

 Το μόνο που πρέπει να κάνει ένας άνδρας για να προβλέψει πώς θα αντιδράσει μια γυναίκα στο φλερτ του είναι να κοιτάξει τα πόδια της, έδειξε μια νέα αγγλική μελέτη.

Δεν είναι το ξαφνικό κοκκίνισμα στα μάγουλα, ούτε το παιχνίδισμα των βλεφάρων. Οι ειδικοί πιστεύουν τώρα ότι το σημάδι που μαρτυρά πως μια γυναίκα ελκύεται από έναν άνδρα είναι οι κινήσεις των ποδιών της. 
Πρόκειται, λένε, για την πιο ισχυρή μορφή γλώσσας του σώματος, επειδή οι άνθρωποι συνειδητοποιούμε λιγότερο τις κινήσεις που κάνουμε με τα πόδια μας. Αν μια γυναίκα μετακινεί τα πόδια της μακριά από το σώμα της ενώ χαχανίζει, ώστε να πάρει μια στάση με πιο ανοικτά πόδια, είτε όρθια είτε καθιστή, τότε ελκύεται απ΄ αυτόν που βρίσκεται απέναντί της. Αν όμως τα πόδια της είναι σταυρωμένα ή τα έχει μαζέψει κάτω από το σώμα της, τότε μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι το φλερτ σας δεν θα έχει ευτυχή κατάληξη.

Όμως οι κανόνες αυτοί δεν ισχύουν και για τους άνδρες, οι οποίοι δεν αποκαλύπτουν μέσω των ποδιών τους τίποτε για τη σεξουαλική έλξη που τους ασκεί μια γυναίκα. Εντούτοις, οι ανειλικρινείς και άπιστοι άνδρες πρέπει να προσέχουν- οι γυναίκες μπορούν να εντοπίσουν έναν ψεύτη από το γεγονός ότι κρατάει τα πόδια του αφύσικα ακίνητα.

Κορυφαίος ψυχολόγος

Οι διαπιστώσεις αυτές έγιναν από τον καθηγητή Τζέφρι Μπίτι, έναν από τους κορυφαίους ψυχολόγους της Βρετανίας, πρόεδρο του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ και ψυχολόγο του ριάλιτι παιγνιδιού «Μπιγκ Μπράδερ» της βρετανικής τηλεόρασης. Ο καθηγητής εξέτασε πώς κινούμε τα πόδια μας σε διάφορες καταστάσεις. 

«Ενώ μπορεί να ξέρουμε τι μήνυμα στέλνουν οι εκφράσεις στο πρόσωπό μας ή οι κινήσεις των χεριών μας, συχνά δεν έχουμε ιδέα αν τα πόδια μας κινούνται ή για τα μηνύματα που αυτά στέλνουν», εξηγεί στη βρετανική «Ντέιλι Τέλεγκραφ». «Μπορούμε να κρύβουμε χαμόγελα ή βλέμματα, όμως η μυστική γλώσσα των ποδιών μπορεί να αποκαλύψει πολλά για την προσωπικότητά μας, για το τι πιστεύουμε για το πρόσωπο με το οποίο μιλάμε, ακόμη και τη συναισθηματική και ψυχολογική κατάστασή μας, είναι ένας συναρπαστικός δίαυλος μη λεκτικής επικοινωνίας».

Όλα είναι θέμα κίνησης

Σύμφωνα με τον καθηγητή Μπίτι, αν μια γυναίκα μετακινεί τα πόδια της ενώ γελάει, είναι μία από τις ισχυρότερες ενδείξεις ότι της αρέσετε. Αν σταυρώνει τα πόδια, δεν είναι καλό για σας. Αν ένας άνδρας είναι νευρικός, θα δείξει τη νευρικότητά του αυξάνοντας τις κινήσεις των ποδιών του. 
Όμως οι γυναίκες όταν είναι νευρικές κάνουν το αντίθετο και κρατούν τα πόδια τους ακίνητα. Οι κυριαρχικοί άνδρες και γυναίκες κουνάνε πολύ λίγο τα πόδια τους επειδή θέλουν να ελέγχουν το σώμα τους, όπως και τη συζήτηση. Οι εξωστρεφείς κάνουν το ίδιο, αλλά για διαφορετικούς λόγους, ενώ οι ντροπαλοί κουνάνε πολύ τα πόδια τους. Οι αλαζονικοί άνθρωποι ελέγχουν κι αυτοί περισσότερο το σώμα τους και κουνάνε λιγότερο τα πόδια τους.

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

http://www.otherside.gr/2009/12/flert-me-ta-podia/

Ερωτας-Ερωτική σχέση-Κυριαρχία και υποταγή !

Κυριαρχία: Παρεξηγημένη, αλλά αυτονόητη. Οι περισσότεροι άντρες μπορούν να φανταστούν και άλλοι να επιβεβαιώσουν, ότι είναι εξαιρετικά ερεθιστικό αλλά και απογειωτικό να έχουν στο ερωτικό παιχνίδι το „πάνω χέρι“. Η ανδρική κυριαρχία πραγματώνεται κυρίως μέσα από το κυριαρχία στο σεξ. Εκεί όπου η γυναίκα μετουσιώνει το αρχέτυπο που ορίζει τον άντρα κυνηγό και κυρίαρχο και την ίδια να δίνεται και να υποτάσσεται. Οι σχέσεις των ανθρώπων είναι ένα συνεχές „δούναι και λαβείν“, ένα ακατάπαυστο παζάρι συμβιβασμών.

Και είναι απόλυτα λογικό, καθώς σκοπός του ατόμου είναι να πραγματώσει τις δικές του επιθυμίες και να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες. Η καθημερινότητα των περισσοτέρων ζευγαριών διέπεται από έναν πόλεμο εξουσίας μέχρι τελικής πτώσης. Σε κάποια ζευγάρια είναι πόλεμος „με το γάντι“ και σε άλλα καταλήγει σε πραγματική καταπίεση και βία. Ενώ λοιπόν η έννοια της κυριαρχίας είναι σχεδόν δυσφημισμένη, ταυτόχρονα είναι απολύτως κατανοητή. Κανένας άντρας δε θα διαφωνούσε, ότι στις φαντασιώσεις του (ακριβώς όπως στις ταινίες πορνό) κυριαρχούν σκλάβες, οι οποίες παντελώς έτοιμες αδημονούν με μια κίνηση του χεριού του να κάνουν, ότι ακριβώς αυτός επιθυμεί –χωρίς ίχνος ταμπού εννοείται! Σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι πια λίγα τα ζευγάρια που επιλέγουν συνειδητά και συναινούν πάνω σε ένα σχήμα Κυριαρχίας/υποταγής στην ερωτική τους ζωή.

Τι σημαίνει αυτό για τη γυναίκα που επιλέγει την υποτακτική πλευρά; Τι κερδίζει υποταγμένη σεξουαλικά στις ορέξεις του „Κυρίου“ της και στις κάθε είδους εντολές του; Η συναίνεση ευθύς εξ αρχής είναι δεδομένη και η υποταγή της στο σεξουαλικό παιχνίδι αποτελεί ξεκάθαρη επιθυμία και ανάγκη της. Στο συνειδητό επίπεδο κυριαρχεί η έντονη επιθυμία να ζήσει επιτέλους τις απόκρυφες φαντασιώσεις της. Αυτή η απύθμενη επιθυμία συνδέεται συχνά με μια φαντασίωση σχέσης, όπου ο άντρας (ο Κυρίαρχος) είναι ο πρίγκιπας του παραμυθιού και έρχεται για να σώσει την πριγκίπισσα του. Την προστατεύει σαν να είναι ιδιοκτησία του, την υπερασπίζεται και της προσφέρει ένα στιβαρό στήριγμα στη ζωή της. Αυτή για να τον δεσμεύσει και να τον κρατήσει του κάνει δώρο τον εαυτό της. Πρόκειται στην ουσία για μια επιστροφή στο αρχέτυπο που διέπει τη σχέση ενός άντρα με μία γυναίκα.

Υποταγή: Ισορροπία και Ολοκλήρωση:

Ακριβώς επειδή στην καθημερινότητα απαιτούνται δεξιότητες, όπως δυναμισμός και ικανότητα (αυτο)κυριαρχίας, ψυχραιμία και αυτοσυγκέντρωση, μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά απελευθερωτικό και απολαυστικό για μια γυναίκα να συμπεριφερθεί με τον ακριβώς αντίθετο τρόπο στην ερωτική συνεύρεση. Υπακούει και ακολουθεί αυτό που ορίζει ο ερωτικός της σύντροφος και έτσι απελευθερώνεται από την ευθύνη να πρέπει η ίδια να αποφασίσει. Η υποτακτική γυναίκα παραδίδει την ευθύνη του εαυτού της και αφήνεται σε αυτό που υπαγορεύει ο Κυρίαρχος του ερωτικού παιχνιδιού. Έτσι μπορεί να επικεντρωθεί στον εσωτερικό της κόσμο. Ο Κυρίαρχος σκηνοθετεί και αυτή ακολουθεί, απολαμβάνει, υπομένει. Δεν χρειάζεται διόλου να αναρωτηθεί για το σωστό και το λάθος για όσο υπάρχει η δεδομένη ιεραρχία μεταξύ τους. Έχει την πλήρη ελευθερία να βυθιστεί σε συναισθηματικές καταστάσεις που της είναι γνώριμες από την παιδική ηλικία. Ο „χαμένος παράδεισος“ των αυθόρμητων αντιδράσεων και των πολυποίκιλων συναισθημάτων ανοίγει ξανά. Ένας παράδεισος που πρέπει όλοι ανεξαιρέτως αργά ή γρήγορα να απαρνηθούν για χάρη της ενηλικίωσης. Η ερωτικά υποταγμένη γυναίκα έχει το δικαίωμα να είναι άμυαλη, απερίσκεπτη, να εξωτερικεύει έντονα συναισθήματα που καταπιέζει στην καθημερινότητα της. Παράδοση άνευ όρων που όμως πηγάζει από ένα βαθύ αίσθημα εμπιστοσύνης προς τον Κυρίαρχο της. Που μπορούν αλήθεια σήμερα να επιβιώσουν αυτές οι μαλακές πτυχές της ύπαρξης;

Το τέλος του πολέμου μεταξύ των δύο φύλων

Μια άλλη διάσταση που διαγράφεται, όταν τα ζευγάρια επιλέγουν συνειδητά τους ρόλους Κυριαρχίας/υποταγής στο σεξ είναι, ότι σταματάει ο „πόλεμος“ των φύλων. Μέσα από την εγκαθίδρυση της συμφωνημένης ιεραρχίας δηλώνει η υποτακτική γυναίκα διαθέσιμη να υπηρετεί τις επιθυμίες του ερωτικού της συντρόφου, όποτε και όπου ο ίδιος το επιθυμήσει. Η αποδοχή αυτής της ιεραρχίας αλλάζει ριζικά τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται και οι δύο στη σεξουαλική τους ζωή. Σε άλλες περιπτώσεις (δηλ. ό,τι συμβαίνει στο μέσο όρο των ζευγαριών) ασκεί η γυναίκα μέσω του δοσίματος ή της άρνησης στο σεξ υποδόρια πίεση στον άντρα, έτσι ώστε να επιτύχει την επιθυμητή συμπεριφορά εκ μέρους του. Αυτός είναι που θέλει κάτι από αυτήν, ενώ η ίδια „δεν καίγεται“ στο ίδιο βαθμό με αυτόν και επιπλέον έχει ανά πάσα στιγμή την επιλογή να χαρίσει σε έναν άλλο άντρα „τα δώρα“ της. Ο άντρας βγαίνει εκτός εαυτού, όταν η σύντροφος του αρνείται το σεξ και επιπλέον αφήνει να αιωρείται η υποψία, ότι αλλού „πάει και το δίνει“. Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μια σχέση που και οι δύο την χαρακτηρίζουν „σχέση ισότητας“, τότε προκύπτει ένας κανονικός πόλεμος εξουσίας.

Στη σχέση όπου το σχήμα στο σεξ είναι Κυριαρχίας/υποταγής η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική. Ο άντρας μπαίνει ως Κυρίαρχος στον παράδεισο και έχει κάθε στιγμή στη διάθεση του τη γυναίκα και το σώμα της. Σε αυτό έχουν συναινέσει και οι δύο, καθώς αυτή είναι η επιθυμία και των δύο. Και τότε είναι όλα πιο συναρπαστικά και απρόβλεπτα: Πότε και που θα απαιτήσει τις „υπηρεσίες“ της; Θα καταφέρει στην χ  ή  ψ συνθήκη να βάλει στην άκρη τις δικές της ορέξεις και να υποταχθεί στην επιθυμία του; Η συνηθισμένη δυναμική με τις κόντρες ελέγχου και εξουσίας βγαίνει εκτός αγώνα. Μια νέα δυναμική έρχεται στην επιφάνεια, η οποία μπορεί να δημιουργήσει μια άλλη εγγύτητα και ένα άλλου τύπου δέσιμο.
Ο Κυρίαρχος έχει πλήρη συνείδηση, τι δώρο ποιότητας του δίνεται και προσπαθεί να το εκτιμήσει δίνοντας στην υποταγμένη σύντροφο του τη δυνατότητα να ζήσει και να απολαύσει και η ίδια την πραγμάτωση των επιθυμιών της. Τη σέβεται και θέλει να την ικανοποιήσει. Μέσα από αυτό το σχήμα ερωτικής συμπεριφοράς αναδύεται μια πρωτόγνωρη γαλήνη και αρμονία σε ολόκληρη τη σχέση του ζευγαριού.

Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια Κατερίνα Γ. Τζιωρίδου.

Πηγή: Εδώ

Η δολοφονία της γλώσσας οδηγεί στη λαϊκή υποταγή !

Η δολοφονία της γλώσσας οδηγεί στη λαϊκή υποταγή

Ο Δρόμος είχε τη δική του ιστορία, ήταν μια λέξη μοναχά “Ελευθερία”

Ο στόχος κάθε ολοκληρωτικού καθεστώτος είναι η υποταγή της πλειοψηφίας μέσω της στέρησης γνώσης και έκφρασης. Σε αυτό το πλαίσιο δράσης, το υπερόπλο που ονομάζεται γλώσσα πρέπει να παραμείνει κτήμα μιας Ελίτ. Οι μάζες πρέπει να στερηθούν τον τρόπο δημιουργικής και ελεύθερης έκφρασης ώστε η νόηση και η παιδεία τους να είναι απόλυτα ελεγχόμενες και στείρες. Γι’ αυτό παραδοσιακά κάθε προοδευτική κίνηση είχε ως βασικό αίτημα την παιδεία, όχι ως προς τα κονδύλια αλλά το δικαίωμα ελεύθερης διακίνησης της Γνώσης.

Το φαινόμενο ελέγχου της ανθρώπινης επικοινωνίας είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Στην Ελλάδα όμως ο χώρος της παιδείας ήταν ανέκαθεν στο στόχαστρο για συγκεκριμένους λόγους που επικεντρώνονται στη ιδιαίτερη φύση της Ελληνικής γλώσσας:

Η Ελληνική κατέχει την πρώτη θέση στο βιβλίο Γκίνες με 5,000,000 λέξεις και άνω των 80 εκατομμυρίων λεκτικών τύπων. Αντίστοιχα η Αγγλική έχει μόλις 490,000 λέξεις. Ακόμα και βάσει του μοντέρνου λεξικού Webster, η Αγγλική γλώσσα φαίνεται να έχει δανειστεί πάνω από 40,000 Ελληνικές λέξεις. Φανταστείτε ότι από όλες τις Σλαβικές διαλέκτους μαζί έχει δανειστεί μόλις 34 (!) ενώ λ.χ από την Τουρκική 57. Αντίστοιχη και μεγαλύτερη είναι η επιρροή στην Γαλλική, που οδήγησε τον Γάλλο ιστορικό J.P. Vernant να δηλώσει ότι “οι Έλληνες μας εφηύραν” (1997).

Η ίδια πολιτική ακρωτηριασμού Εθνικών γλωσσών όπως είπαμε είναι παγκόσμια πρακτική εμπνευσμένη από την απάνθρωπη ιμπεριαλιστική Βρεταννική αποικιοκρατία που συνεχίζεται από την πλανητική πλέον αυτοκρατορία του καπιταλισμού. Ο άμεσος στόχος είναι εμφανής:

 Η αποδυνάμωση της ανθρώπινης έκφρασης και σκέψης δημιουργεί τον ιδεατό υπήκοο του νέου καθεστώτος όπου αυτοσκοπός είναι η ταύτιση της ευτυχίας όχι με τη δημιουργία αλλά την κατανάλωση. Ποιά πολυεθνική άραγε δεν θα ονειρευόταν ένα παγκόσμιο πελατολόγιο όπου η διανομή των προϊόντων της θα γινόταν χωρίς αντίδραση ή αμφισβήτηση;

Εκεί αποσκοπούσαν και οι εγκάθετοι της “διανόησης” με αριστερή προβιά που προσπάθησαν έντεχνα να συκοφαντήσουν την εκάστοτε Εθνική γλώσσα προσδίδοντας της ταξικό χαρακτήρα:

Ο πλούτος της γλώσσας ταυτίστηκε με τον ταξικό πλούτο ενώ ο σωστός προλετάριος έπρεπε να χρησιμοποιεί την απλοποιημένη “προλεταριακή” γραμματική. Τι γελοίος τρόπος για την ηλιθιοποίηση και υποδούλωση της πλειοψηφίας! Το επιχείρημα όχι μόνο αυτοαναιρείται με μια μελέτη της Ποντιακής ή της Κυπριακής διαλέκτου (τι πλούτος) αλλά και από την φύση της ταξικής πάλης με Μαρξιστική ή άλλη προσέγγιση.

Στάλιν

Ο ίδιος ο Στάλιν το 1950 διαβλέποντας τη σύνδεση καπιταλισμού – εκφυλισμού της γλώσσας έγραψε:

“Δεν υπάρχει γλώσσα ταξική, γλώσσα του λαού παρά μόνον γλώσσα εθνική. Υπάρχει δημοτική που πρέπει σταδιακά να παραμεριστεί προς όφελος της ιστορικής εθνικής γλώσσας” και συμπληρώνει ” Ισχυρίζονται (οι εγκάθετοι) πως κάθε ταξική γλώσσα έχει την ταξική γραμματική της ήτοι προλεταριακή γραμματική και αστική γραμματική. Τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει. Στην εθνική γλώσσα υποτάσσονται οι διάλεκτοι ως κατώτερες μορφές“. (Περί Γλωσσολόγων, 28/7/1950).

Thomas Macaulay

Ιδιαίτερα γλώσσες όπως η Ελληνική και η Κινέζικη, οι μόνες ζώσες εδώ και 4,000 χρόνια σύμφωνα με τον Ισπανό ιστορικό Francisco Adrados, αποτελούν μήτρα δημιουργίας ευρύτερου πλέγματος γλωσσών που σε καμμία περίπτωση δεν μπορούν να υποκαταστήσουν τη Μητρική. Κατά τον Adrados οι περισσότερες γλώσσες του πλανήτη σήμερα θεωρουνται κρυφοελληνικές γεγονός που αποδεικνύεται από τα τμήματα Ελληνικών σπουδών ανά τον κόσμο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα ιμπεριαλιστικού σχεδιασμού είναι η περίπτωση της Ινδίας και των Σανσκριτικών. Τα Σανσκριτικά είναι η μήτρα των 150 και πλέον διαλέκτων που ομιλούνται στην Ινδία και θα μπορούσε να είναι η ενωτική Λαϊκή γλώσσα, όπως ακριβώς έγινε στο Ισραήλ με την αρχαία Εβραϊκή). Εκεί ανέλαβε δράση ο βαρώνος Θωμάς Μακώλαιυ (Thomas Babington Macaulay, 1800 – 1859) ο αποκαλούμενος Πάπας της Βρεταννικής παιδείας των Ινδιών. Οργάνωσε την παιδεία της κατεχόμενης χώρας με σκοπό την κατασκευή μιας ελίτ Ινδών Εξευρωπαϊσμένων κλώνων. “Μιας τάξης ανθρώπων που θα είναι οι ενδιάμεσοι φορείς μεταξύ ημών, των επικυριάρχων και των εκατομμυρίων που διοικούμε“. Ένα “Κολωνάκι” λοιπόν με σκοπό να δυτικοποιήσει παιδεία, συνήθειες και ήθη.

Αυτό ακριβώς το Κολωνάκι (με την ομώνυμη έδρα μάλιστα!) που κατασκευάστηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, για το οποίο διατέθηκαν πακτωλοί χρημάτων με σκοπό την αντίστοιχη εξευτελιστική διάβρωση. Επιστρατεύτηκαν απίστευτες περσόνες τύπου Κωστόπουλου για να περάσουν ένα life – style γκλαμουριάς και αγαμίας με όπλο την αμορφωσιά. Το “θέλω να γίνω σιτάρ“, αστείρευτη πηγή γέλιου στις παλιές Ελληνικές ταινίες έγινε επίσημη γλώσσα του Αθηναϊκού νεοαστικού κράτους και προωθήθηκε στους ιθαγενείς με χάντρες (πολύχρωμα εξώφυλλα) και τσόντα. Καρπαζοεισπράκτορες και λοβοτομημένοι Αυνάνες καθιερώθηκαν σαν status symbol με κοινό παράγοντα την ακρωτηριασμένη δυνατότητα έκφρασης και άφθονο χρήμα. Αποτέλεσμα;

Σύμφωνα με πρόσφατη μέτρηση της Alco για το Ινστιτούτο επικοινωνίας, το 64,8% των κατοίκων της Αττικής χρησιμοποιεί ξενικές λέξεις στην καθημερινή του ομιλία! Το ποσοστό πέφτει αισθητά στην επαρχία, αλλά είπαμε, γεωγραφικό το “Κολωνάκι” των συμπλεγματικών.

Ποιά Αριστερά; Το υπόβαθρο αυτής της εξαθλίωσης είχε θεμελιωθεί νωρίτερα βέβαια με τις απίστευτες ενέργειες του 1910 αλλά κυρίως του 1976 όπου η Ελληνική Δεξιά έδειξε το απεχθές της πρόσωπο ακρωτηριάζοντας την Ελληνική γλώσσα με την προκλητική ανοχή της Αριστεράς. Μιας Αριστεράς που από θεματοφύλακας της ελεύθερης και ποιοτικής παιδείας, έγινε δεκανίκι του καπιταλισμού ακυρώνοντας αγώνες δεκαετιών. Το “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” έγινε “φεράρι για τους πρυτάνεις, κλειστό πανεπιστήμιο και φασισμός στα ιδρύματα”. Το ταγάρι της Πόπης Τσουκάτου (αντιφασιστική, αντιιμπεριαλιστική πρωτοβουλία) έγινε Λουί Βιτόν και βόλτες μεταξύ Μυκόνου και Κολωνακίου. Powered by Siemens.

Το έγκλημα έγινε με την συνενοχή των καπηλευτών της γενιάς του Πολυτεχνείου και οδήγησε τον Κορνήλιο Καστοριάδη να δηλώσει αηδιασμένος: ” Αν δεν θέλετε κύριοι του υπουργείου να κάνετε φωνητική ορθογραφία τότε πρέπει να αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι έκαναν. Δεν υπήρχαν στα αρχαία Ελληνικά γιατί απλούστατα υπήρχαν μέσα στις ίδιες τις λέξεις. Αυτά τα κτήνη, τα τετράποδα που έκαναν αυτές τις μεταρρυθμίσεις δεν ξέρουν τι είναι γλώσσα. Η κατάργηση των τόνων και των πνευμάτων είναι η κατάργηση της ορθογραφίας που τελικά είναι η καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων Ελληνικών. Δηλαδή πάμε να καταστρέψουμε ότι χτίσαμε. Αυτή είναι η δραματική μοίρα του σύγχρονου Ελληνισμού”. Βόλος, 1989.

Επιμένουμε σε αυτή τη χώρα να ζούμε σε έναν μίζερο μικρόκοσμο με μίζερες επιδιώξεις που συνεπάγονται μίζερα όνειρα. Έτσι και στο θέμα της ΕΕ δεν έχουμε αντιληφθεί ότι είμαστε ένα παράρτημα μιας πολυεθνικής που αν θέλει να έχει τη στοιχειώδη ευημερία για τους πολίτες της πρέπει να αγωνιστεί για το εδώ μαγαζί και όχι για τις ιδεοληψίες ή τα κομματικά συμφέροντα του καθενός. Τρανταχτό παράδειγμα των αρλεκίνων που στέλνουμε στην Ευρωβουλή (και φαίνεται μας αντιπροσωπεύουν επάξια) είναι η αντίδραση των Ελλήνων ευρωβουλευτών στην πρόταση Ισπανών (!!) συναδέλφων τους να ψηφιστεί η Αρχαία Ελληνική ως επίσημη γλώσσα της ΕΕ. Την αγνόησαν επιδεικτικά και τις τρεις φορές που κατατέθηκε!

Ναι μεν ο επερχόμενος παγκόσμιος πολιτισμός αποσκοπεί στην επιβολή μιας παγκόσμιας γλώσσας, είναι όμως στο χέρι μας, στην καθημερινότητα μας να δράσουμε όχι ως ανάχωμα αλλά ως δημιουργοί και ενεργοί φορείς ενός πολιτισμού βασιζόμενου στην Ανθρωπιστική παιδεία που μας έχουν στερήσει. Και ο αγώνας αυτός είναι απλός, καθημερινός και όμορφος.

Διαβάστε επίσης: Γλώσσα: το ανίκητο υπερόπλο

Πηγές:

Αντώνης Κουνάδης, Η Ελληνική γλώσσα ανά τον κόσμο: παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Εφημερίδα “Το Παρόν”

“Ενδιάμεση Περιοχή”, τ. 12, 1999

Δημήτρης Κιτσίκης, “Για μια παγκόσμια Γλώσσα”, π. Τρίτο Μάτι, τ.168

http://olympia.gr/2009/04/25/greek-language-2/

Το στεφανοχάρτι ! !

Σαν χρονογράφημα-Το στεφανοχάρτι !

Το αφήγημα είναι κάποιες δεκαετίες πάρα πίσω, τότε που αρκετοί συμπατριώτες μας Μεσσήνιοι ταξίδευαν στην Αθήνα με το τρένο, τις περισσότερες φορές από κάποια ανάγκη για αρρώστιες κλπ. Τότε που παπατζήδες κορόιδευαν τους επαρχιώτες στις παρόδους της οδού Αθηνάς με το «Εδώ παπάς, εκεί παπάς, που είναι ο παπάς» και άλλα τέτοια κόλπα.

Ο άνθρωπός μας από την Μεσσήνη (παλιά λεγόταν Νησί από τους πολλούς βάλτους) και ολίγον αφελής, κοιμόταν σε κάποιο λαϊκό ξενοδοχείο της Ομόνοιας και τα πρωινά ανέβαινε στα νοσοκομεία, πότε με τον ηλεκτρικό και πότε με τα λεωφορεία. Σ΄ αυτές τις διαδρομές πρόσεξε πως πολλοί επιβάτες δεν πλήρωναν εισιτήριο, αλλά έδειχναν στο εισπράκτορα κάποιο χαρτί. 

Απορημένος γι΄ αυτό, ρώτησε τον διπλανό του συνεπιβάτη τι χαρτί είναι αυτό που δείχνουν και δεν πληρώνουν εισιτήριο (Ήτανε κάρτα διαρκείας). Ο συνεπιβάτης του, αφού τον… έκοψε καλά-καλά του είπε πως αυτό που δείχνουν είναι το… στεφανοχάρτι του γάμου τους. 
-Δηλαδή αν έχω το χαρτί μαζί μου δεν θα πληρώνω εισιτήριο, ξαναρώτησε για να σιγουρευτεί.

-Και βέβαια δεν θα πληρώνεις, τον… διαβεβαίωσε ο εξυπνάκιας, ο Αθηναίος. 
Στο επόμενο ταξίδι στην Αθήνα, ο συμπατριώτης μας πήρε μαζί του και το στεφανοχάρτι και σαν μπήκε στο λεωφορείο, αυτή τη φορά δεν έβγαλε εισιτήριο- όπως τον ορμήνεψαν- και στον εισπράκτορα έδειξε το… στεφανοχάρτι!
Κοίταξε το χαρτί ο εισπράκτορας, κοίταξε και τον αφελή Νησιώτη (από τη Μεσσήνη) επιβάτη και αφού του έβγαλε εισιτήριο, του είπε πως αυτό το χαρτί είναι για να… επιβαίνει δωρεάν μόνο στη γυναίκα του και όχι να καβαλικεύει δωρεάν το λεωφορείο! 

Η κακόγουστη φάρσα και τα ειρωνικά χαμόγελα των επιβατών, έκαναν το συμπατριώτη μας να κατεβεί στην πρώτη στάση καταντροπιασμένος.-

Από το βιβλίο Αναδρομές στο χρόνο, του Δημήτρη Βαλαβάνη-ΚΑΛΑΜΑΤΑ 2006.

Γιώργος Κολλάτος
https://storyval.blogspot.com/2018/09/blog-post_9.html