Γλώσσα του σώματος: 7 τρόποι με τους οποίους οι δυνατοί άνθρωποι βάζουν όρια

Γλώσσα του σώματος: 7 τρόποι με τους οποίους οι δυνατοί άνθρωποι βάζουν όρια

Όλοι γνωρίζουμε τη σημασία που έχει η γλώσσα του σώματος. Είναι ένας ισχυρός κώδικας επικοινωνίας που καταλαβαίνουμε όλοι, όμως λίγοι έχουν κατακτήσει.
Οι δυνατοί άνθρωποι θέτουν τα όριά τους χωρίς να μιλούν.

Σύμφωνα με την ψυχολογία, υπάρχουν κάποιοι διακριτικοί αλλά ισχυροί και αποτελεσματικοί τρόποι θέσης των ορίων τους. Όλοι αυτοί, αποπνέουν σεβασμό, αυτοπεποίθηση και έλεγχο, χωρίς να πούνε λέξη.

Στο άρθρο αυτό, αποκαλύπτουμε τους τρόπους με τους οποίους, θέτουν τα όριά τους οι δυνατοί άνθρωποι, μόνο και μόνο μέσα από τη φυσική τους παρουσία.

Γλώσσα του σώματος: 7 τρόποι με τους οποίους οι δυνατοί άνθρωποι βάζουν όρια

• Ισχυρή στάση
• Επαφή με τα μάτια
• “Κλειστή” γλώσσα σώματος
• Εκφράσεις του προσώπου
• Χειρονομίες
• Χαλαρότητα
• Σιωπή

Ισχυρή στάση

 Στο πεδίο της γλώσσας του σώματος, η στάση είναι καθοριστικής σημασίας. Η στάση, είναι η πεμπτουσία της ψυχικής κατάστασης, αποκαλύπτοντας πολλά για το ποιοι είμαστε και πώς αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας.

Οι δυνατοί άνθρωποι, στέκονται ευθυτενείς, με το κεφάλι ψηλά, δείχνοντας την ισχυρή τους προσωπικότητα. Στέλνουν το μήνυμα πως σέβονται τον εαυτό τους και αξιώνουν το ίδιο από τους άλλους.

Όπως είναι η γνωστή ψυχολόγος Amy Cuddy έχει πει πως, “Το σώμα μας, αλλάζει τη σκέψη μας. Το μυαλό μας, αλλάζει τη συμπεριφορά μας και η συμπεριφορά μας, αλλάζει τα αποτελέσματα”.

Αλλάζοντας συνειδητά τη γλώσσα του σώματος, μπορείτε να αλλάξετε, όχι μόνο τον τρόπο που σας βλέπουν οι άλλοι, αλλά και το πώς αισθάνεστε εσείς οι ίδιοι. Είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος να θέσετε όρια.

Δεν χρειάζεται να είστε επιθετικοί για να είστε ισχυροί – τα διακριτικά σημάδια της γλώσσας του σώματος, αποκαλύπτουν την εσωτερική σας δύναμη. Να στέκεστε γερά στα πόδια σας και τα υπόλοιπα, θα τα αποκαλύψει το σώμα σας.

Το αποτέλεσμα, δεν θα είναι να απωθήσετε τους άλλους αλλά να τους δείξτε ποια είναι τα όριά σας.

Επαφή με τα μάτια

 Η επαφή με τα μάτια, είναι μια ισχυρή μορφή της επικοινωνίας. Αποκαλύπτει ενδιαφέρον, προσοχή και, ασφαλώς δύναμη.

Στο εργασιακό περιβάλλον, η επαφή με τα μάτια, εδραιώνει κυριαρχία. Το ίδιο και στο πλαίσιο της ομάδας.

Η σταθερή επαφή με τα μάτια, δείχνει αποφασιστικότητα. Οι υπόλοιποι θα σταματούν για να σας ακούσουν να μιλάτε.

Η σταθερή και αποφασιστική επαφή με τα μάτια, είναι ένας τρόπος να δηλώσετε πως, “έχω κάτι σημαντικό να πω”. Ένα βλέμμα μπορεί να σας βοηθήσει να θέσετε υγιή όρια.

“Κλειστή” γλώσσα σώματος

 Γιατί οι άνθρωποι παραβιάζουν τον προσωπικό μας χώρο;

Όλοι οι άνθρωποι περιβαλλόμαστε από μια αόρατη ζώνη άνεσης, την οποία όταν ξεπερνούν οι άλλοι, δημιουργούν δυσφορία. Η κλειστή γλώσσα σώματος είναι ένας σιωπηρός τρόπος οριοθέτησης.

Το σταύρωμα των χεριών, η απόσταση ή και η ελαφριά κλίση του σώματος, είναι διακριτικά μηνύματα που δείχνουν τον “χώρο ασφάλειάς” σας.

Ο Καρλ Γιούνγκ, έχει πει πως, “Η συνάντηση δύο προσωπικοτήτων είναι σαν την αλληλεπίδραση δύο ουσιών: αν γίνει αντίδραση, μεταμορφώνονται και οι δύο”.

Το ίδιο ισχύει και τις ανθρώπινες σχέσεις – μεταμορφώνονται οι δυναμικές τους. Η τήρηση των αποστάσεων και των ορίων, εξασφαλίζει τον σεβασμό και των δύο.

Εκφράσεις του προσώπου

Στο πρόσωπό μας, αποτυπώνονται τα συναισθήματά μας. Ακόμη και αν δεν μιλάμε, εκφράζουμε τα συναισθήματά μας στους γύρω μας.

Το σήκωμα των φρυδιών, η κατήφεια, ακόμη και η κενή έκφραση, μπορεί να αποκαλύψει συγκεκριμένα συναισθήματα. Οι εκφράσεις μαρτυρούν δυσφορία, αποδοκιμασία ή διαφωνία, χωρίς καν να μιλήσουμε.

Μπορείτε να αξιοποιήσετε επιδέξια αυτό το μέσο. Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζετε με ειλικρίνεια τα συναισθήματά σας, σεβόμενοι τα αισθήματα των άλλων ανθρώπων.

Η οριοθέτηση, αποσκοπεί στην καλλιέργεια των υγιών σχέσεων.

Χειρονομίες

Οι χειρονομίες, είναι ένας πολύ αποτελεσματικός τρόπος οριοθέτησης. Μία και μόνο χειρονομία, μπορεί να πει περισσότερα από τις λέξεις.

Αν κάποιος σας διακόπτει κάθε φορά που μιλάτε, αρκεί ένα απαλό ανασήκωμα του χεριού. Είναι ένα ευγενικό αλλά σαφές νεύμα που δείχνει ότι δεν έχετε ολοκληρώσει.

Μεταδίδει ένα ξεκάθαρο μήνυμα που δείχνει πως θέλετε να τελειώσετε τη φράση σας, χωρίς να δημιουργήσετε εντάσεις. Η δύναμη των νευμάτων, βρίσκεται στη διακριτικότητά τους.

Χαλαρότητα

Όταν μιλάμε για οριοθέτηση, μας έρχεται στο μυαλό η διεκδικητική συμπεριφορά, η κυριαρχική γλώσσα του σώματος. Και όμως, η χαλαρότητα είναι ένας ισχυρός τρόπος οριοθέτησης.

Όταν είστε χαλαροί κατά τη διάρκεια μιας τεταμένης κατάστασης, δείχνετε ξεκάθαρα πως, είστε ατάραχοι.

Μεταφέρετε το μήνυμα πως, δεν πρόκειται να παρασυρθείτε από ανούσιο δράμα ή να εμπλακείτε σε συγκρούσεις. Έτσι, βοηθάτε και τους γύρω σας να μην παρασυρθούν από το χάος και να παραμείνουν ήρεμοι.

Η διατήρηση της ηρεμίας και της ψυχραιμίας σας, αποκλιμακώνει την ένταση. Το κυριότερο είναι το μήνυμα που στέλνει στους άλλους και αυτό είναι πως, απαιτείτε να κάνουν το ίδιο.

Σιωπή

 Η σιωπή, ειδικά στην προσπάθεια οριοθέτησης, είναι χρυσός.

Η σιωπή καμιά φορά, είναι ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να δείξετε την αποδοκιμασία ή τη δυσφορία που σας προκαλεί μια κατάσταση. Η σιωπή δείχνει πόσο βάρος μπορεί να κουβαλούν τα λόγια.

Την επόμενη φορά που κάποιος παραβιάσει τα όριά σας, δοκιμάστε τη σιωπή.

Tip: Οι παραπάνω κινήσεις, έχουν μεγάλη δύναμη, συχνά ακόμη μεγαλύτερη από τις λέξεις

Η αλληλεπίδραση των ανθρώπων είναι περίπλοκη και πολυεπίπεδη – κάθε κίνηση μπορεί να αποκαλύψει μια μοναδική ιστορία.

Οι ισχυροί άνθρωποι θέτουν τα όριά τους και μέσω της γλώσσας του σώματος, ισορροπώντας δεξιοτεχνικά ανάμεσα στον σεβασμό του εαυτού τους και των άλλων.

Οι παραπάνω κινήσεις, έχουν μεγάλη δύναμη, συχνά ακόμη μεγαλύτερη από τις λέξεις.

Όπως όλοι οι κώδικες, η γλώσσα του σώματος είναι περίπλοκη και, απαιτείται χρόνος μέχρι να την κατακτήσετε.

Μπορείτε να ξεκινήσετε από τη συνειδητή παρατήρηση των κινήσεών σας και της προσαρμογής τους. Είτε μέσω της στάσης σας, της επαφής με τα μάτια, μπορείτε να εδραιώσετε τα όριά σας.

https://periergaa.blogspot.com/2025/03/7_29.html

Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν ερωτευόμαστε; Γιατί παθαίνουμε ταχυπαλμίες όταν ερωτευόμαστε;

 

Στη μαγική στιγμή του ερωτισμού, όταν οι καρδιές μας χορεύουν σε ρυθμούς που ακολουθούν τους ρυθμούς των αστεριών και οι σκέψεις μας ταξιδεύουν σε απέραντα μονοπάτια, η φύση του ανθρώπινου ψυχισμού αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο. Είναι εκείνη η στιγμή που ο παλμός μας επιταχύνεται και η αίσθηση του χρόνου χάνεται σε έναν κόσμο γεμάτο πάθος, μυστήριο και ανατροφοδότηση της ψυχής.

Ελάτε να εξερευνήσουμε τι συμβαίνει στην καρδιά και το σώμα μας όταν ερωτευόμαστε, να δούμε τι κρύβεται πίσω από αυτές τις φυσικές αντιδράσεις και να εξετάσουμε πώς η ερωτική επιθυμία και το ανθρώπινο συναίσθημα συνδυάζονται για να δημιουργήσουν αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Τι συμβαίνει στο σώμα μας όταν ερωτευόμαστε;

Όταν ερωτευόμαστε και αισθανόμαστε ταχυπαλμίες, αυτό συμβαίνει λόγω μιας σειράς φυσιολογικών αντιδράσεων στο σώμα μας.

Στην ερωτική κατάσταση, ο εγκέφαλος μας απελευθερώνει ορμόνες, όπως η νορεπινεφρίνη και η ντοπαμίνη, οι οποίες επηρεάζουν το νευρικό μας σύστημα. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην αύξηση του καρδιακού παλμού και της αρτηριακής πίεσης. Επιπλέον, ο ενεργός εγκέφαλος καταναλώνει περισσότερη ενέργεια, προκαλώντας αυξημένο καρδιακό ρυθμό.

Αυτές οι αντιδράσεις στο σώμα μας είναι συνήθως αποτέλεσμα της αναβίωσης του συστήματος “μάχης ή φυγής”, το οποίο προσαρμόστηκε στην αντιμετώπιση καταστάσεων κινδύνου. 

Αυτή η αντίδραση μπορεί να εξηγήσει την ταχυπαλμία όταν ερωτευόμαστε, καθώς ο ερωτικός ενθουσιασμός μπορεί να αναπτύσσει κάποια αίσθηση κινδύνου που ενεργοποιεί αυτήν την αντίδραση.

Επιπλέον, αξίζει να σημειώσουμε ότι η ερωτική επιθυμία σε συνδυασμό με το συναίσθημα παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο σε αυτήν την αντίδραση. Η συναισθηματική επικοινωνία και η εμβύθιση στον κόσμο του έρωτα μπορεί να ενισχύσουν ακόμη περισσότερο αυτές τις αισθήσεις.

Η ταχυκαρδία στον έρωτα μπορεί να είναι επικίνδυνη;

Η ταχυκαρδία που εμφανίζεται κατά την ερωτική επιθυμία και τον ερωτισμό συνήθως δεν είναι επικίνδυνη για την υγεία, εκτός αν υπάρχουν σοβαρά υποκείμενα προβλήματα υγείας. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, η ταχυκαρδία κατά τον ερωτισμό είναι μια φυσιολογική αντίδραση του σώματος σε έναν ερεθισμό.

Κατά τη διάρκεια του ερωτισμού, ο καρδιακός παλμός αυξάνεται εξαιτίας της αύξησης της αγωγιμότητας του ηλεκτρικού σήματος στον καρδιακό μυ. Αυτή η αύξηση της καρδιακής συχνότητας είναι συνήθως προσωρινή και συμβαίνει επειδή ο εγκέφαλος απελευθερώνει ορμόνες που ενθαρρύνουν τον ενθουσιασμό.

Ωστόσο, αν κάποιος έχει υποκείμενες καρδιακές παθήσεις, όπως αρρυθμίες, καρδιακή ανεπάρκεια ή άλλα καρδιακά προβλήματα, η ταχυκαρδία κατά τον ερωτισμό μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο επιπλοκών. Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι σημαντικό να συμβουλευτείτε έναν ιατρό για να αξιολογήσει την κατάστασή σας και να σας παρακολουθεί στενότερα.

Συνολικά, η ταχυκαρδία κατά τον ερωτισμό είναι συνήθως μια φυσιολογική αντίδραση, αλλά πρέπει να λαμβάνετε υπόψη την υγεία της καρδιάς σας και να συμβουλεύεστε ιατρό εάν υπάρχουν ανησυχίες ή υποκείμενα προβλήματα υγείας.

Καθώς η καρδιά μας χορεύει σε αρμονία με τον ρυθμό του έρωτα, ας θυμόμαστε πάντα ότι οι ταχυκαρδίες των ερωτευμένων αποτελούν μια μαγική συμφωνία μεταξύ της φύσης, της επιστήμης και της ανθρώπινης ψυχής. 

Αυτοί οι καρδιακοί παλμοί είναι μια υπενθύμιση της ικανότητάς μας να νιώσουμε, να συνδεθούμε και να εμπνευστούμε από τον έρωτα.

Αν και η ταχυκαρδία μπορεί να καθορίσει τη φυσική μας αντίδραση, είναι η συναισθηματική απόκριση και η ικανότητά μας να μοιραστούμε αυτά τα συναισθήματα που δίνουν νόημα στον έρωτα. Ας συνεχίσουμε να αγκαλιάζουμε αυτήν την εμπειρία, να την μοιραζόμαστε με εκείνους που αγαπάμε και να αφήνουμε την αγάπη να μας οδηγεί σε νέα ύψη συναισθηματικής και πνευματικής ενάργειας.

Με αυτόν τον τρόπο, ας αφήσουμε τις ταχυκαρδίες των ερωτευμένων να είναι το ρυθμικό τραγούδι που μας υπενθυμίζει την ομορφιά της αγάπης και της ζωής.

https://enallaktikidrasi.com/2023/11/giati-pathainoume-taxipalmies-otan-eroteuomaste/

Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

 Αλαμπουρνέζικα, η γλώσσα των κουλτουριάρηδων

Ένα εξαιρετικό κείμενο, με τη μοναδική γραφή του Ντίνου Χριστιανόπουλου.

Κουλτουριάρηδες είναι οι διανοούμενοι που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι' αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ' όλες τις εποχές.
Στην αρχαία Ελλάδα τους κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.
Αλλά και παλαιότερα όταν λέγαμε «οι διανοούμενοι» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων» νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.
Σε τελική ανάλυση, οι κουλτουριάρηδες είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ καταβάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν την χρησιμοποιεί σωστά.
Αυτό που σήμερα αποκαλούμε γλώσσα των κουλτουριάρηδων, είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξεις και από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας».
Μ' ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δε βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο.  

Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;
Ρωτήθηκαν κάποιοι να τις εξηγήσουν, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση;
Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ' αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δε λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;
Αυτά είναι ακατανόητα και γι' αυτόν που τα γράφει και γι' αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα»* και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε.
Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται. Βέβαια το μπέρδεμα υπάρχει πρώτα στο μυαλό. Πάντως μ' αυτά και μ' αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.
θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πως είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν; Βέβαια ο ποιητής έχει τη δικαιολογία ότι γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξύλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλας, που γράφουν ότι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.
Κάποιοι ισχυρίζονται πως έτσι εμπλουτίζεται η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας, γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές τις Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;
Η αιτία του φαινομένου αυτού, οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους. Δε θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ' όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ' όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να είναι ταπεινός, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη», και τα συναφή. Μέσα σ' αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι. Κάποτε ένας κομμουνιστής πιπίλιζε τον Μαρξ και τελικά αποδείχτηκε πως δεν είχε διαβάσει ούτε μια σελίδα από το «Κεφάλαιο». Και πόσοι χριστιανοί δεν έχουν μεσάνυχτα από το ευαγγέλιο; Κι αφήστε εκείνους που δεν διαβάζουν λογοτεχνία, αλλά μόνο τις βιβλιοπαρουσιάσεις, κι έτσι είναι σαν να τα έχουν διαβάσει όλα!
Ας αφήσουμε όμως την πολλή θεωρία κι ας δούμε ένα παράδειγμα κουλτουριάρη. Ας δούμε λ.χ. ένα τεχνοκριτικό σημείωμα που αναφέρεται στη ζωγραφική ενός σπουδαίου καλλιτέχνη. Απολαύστε λοιπόν κριτική ζωγραφικής:
«Η χρονικότητα -στον τάδε ζωγράφο- είναι ψευδαίσθηση, απάτη, διάσπαση, εξαλλαγή, διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, κατακερματισμός και αλλοτρίωση, γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση (βάι, βάι, βάι, κι εδώ αναδόμηση), ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».
Καταλάβατε τίποτα ή νιώθετε ανεπαρκείς; Το πιο πιθανό είναι να μην καταλάβατε τίποτα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι είστε ανεπαρκείς. Ανεπαρκείς είναι αυτοί που γράφουν τέτοια πράγματα. Αλλά ας αρχίσουμε το ψείρισμα. Πρόκειται ουσιαστικά για μία και μόνη πρόταση. Στην αρχή δίνει την εντύπωση, πως αν το διαβάσεις προσεκτικά, θα βγάλεις κάποιο νόημα. Γελιέσαι, γιατί όσο προχωράς, ακόμη κι εκείνο που υποτίθεται κατάλαβες στην αρχή, ξεχνιέται. Η «χρονικότητα» λοιπόν για τον ζωγράφο μας, είναι «ψευδαίσθηση». Λογικά, η χρονικότητα πρέπει να έχει σχέση με την έννοια του χρόνου. Τώρα πως ο χρόνος γίνεται χρονικότητα, αυτό είναι ένα από τα μυστήρια των κουλτουριάρηδων. Εδώ έχουμε ένα συγκεκριμένο έργο, ζωγραφιές, υλικά, τεχνοτροπίες, και μόνο στη χρονικότητα βρήκες να σκαλώσεις; Έστω. Ο χρόνος, λοιπόν, για τον ζωγράφο μας είναι «ψευδαίσθηση». Είναι όμως και «απάτη». Πως μπορούν αυτά τα δύο να σταθούν πλάι πλάι; Δηλαδή, αν ο χρόνος τον εξαπατά, τότε πως μπορεί ο χρόνος να είναι ψευδαίσθηση; Ακολουθεί η «διάσπαση». Ο χρόνος δηλαδή, πρώτα τον εξαπατάει και τον κοροϊδεύει και ύστερα τον αναγκάζει να διασπαστεί; Και ποιοό είναι το υποκείμενο; Διασπάται ο ζωγράφος ή ο ίδιος ο χρόνος είναι διασπασμένος; Τι από τα δύο συμβαίνει; Ακολουθεί η «εξαλλαγή». Τι σημαίνει εξαλλαγή; Είναι ιατρικός όρος που σημαίνει την μεταβολή των καλοηθών νεοπλασμάτων σε κακοήθη. Δηλαδή ο χρόνος είναι καρκίνος; Καλό κι αυτό: Αμ τότε πως ο καρκίνος είναι ψευδαίσθηση; Παρακάτω γράφει: «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου». Η φράση ταιριάζει σε φιλοσοφική πραγματεία, όχι σε τεχνοκριτικό σημείωμα. Το κάθε ουσιαστικό απ' αυτά που είδαμε ως τώρα δεν ταιριάζει με το διπλανό του, αλλά το ένα αναιρεί το άλλο. Προχωρώντας, διαβάζουμε «κατακερματισμός και αλλοτρίωση». Ενώ η προηγούμενη φρασούλα «διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου», είναι παρμένη από την φιλοσοφία, το «κατακερματισμός και αλλοτρίωση» ανήκει στο σύγχρονο λεξιλόγιο των κουλτουριάρηδων.
Συνοψίζοντας: Η χρονικότητα του τάδε ζωγράφου είναι :

1) ψευδαίσθηση, 

2) απάτη, 

3) διάσπαση, 

4) εξαλλαγή, 

5) διαστολή υποκειμένου και αντικειμένου, 

6) κατακερματισμός, 

7) αλλοτρίωση.
Κατάλαβε φαίνεται η συγγραφέας ότι μας μπούκωσε αρκετά και σταμάτησε εδώ τον κατάλογο, για να προχωρήσει σε κάποιες επεξηγήσεις: «γι' αυτό κύριο μέλημά του είναι να την εξοστρακίσει». Το «την» αναφέρεται βέβαια στην χρονικότητα, θα μπορούσε όμως ν' αναφέρεται και σε οποιοδήποτε ουσιαστικό θηλυκού γένους που αναφέρθηκε πιο πάνω, όπως την ψευδαίσθηση, την απάτη, την εξαλλαγή. Καταλαβαίνετε λοιπόν τι σύγχυση δημιουργείται όταν κάποιος δεν ελέγχει τα λόγια του; Θέλει να πει ότι ο ζωγράφος προσπαθεί να βγάλει τον χρόνο έξω από το έργο του και για να το πει αυτό αυτό, μας αράδιασε του κόσμου τα αφηρημένα ουσιαστικά. Πως όμως θα το κάνει αυτό (να εξοστρακίσει τη χρονικότητα); «Αναζητώντας την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας». Τι σημαίνει άραγε η λέξη «πρωτογένεια»; Μήπως θα πει το πρώτο γένος; Η πρώτη γέννηση; Η πρώτη φάση της ζωής του ανθρώπου; Αλλά εκείνο που είναι για γέλια, είναι η «νέα ονοματοθεσία». Τι θέλει να πει η ποιήτρια, ότι να εξοστρακίσει ο ζωγράφος τον χρόνο από τους πίνακές του, δίνει νέα ονομασία στα πράγματα; Γιατί μιλούμε βέβαια, για ζωγράφο. Και στη ζωγραφική, τι πάει να πει «ονοματοθεσία»; Και ποια είναι η νέα ονοματοθεσία και τι σχέση έχει με την πρωτογένεια, με τη διάσπαση του χρόνου και μ' όλα τ' άλλα που μας είπε παραπάνω;
Και δεν σταματά εδώ, αλλά συνεχίζει: Μέλημα του ζωγράφου είναι να εξοστρακίσει τη χρονικότητα, αναζητώντας, εκτός από την πρωτογένεια μιας νέας ονοματοθεσίας, και την πρωτογένεια μιας «ιδιωματικής γραφής». Αυτό το τελευταίο, παραδόξως φαίνεται κάπως κατανοητό. Υποθετικά πάντα, η ιδιωματική μορφή, είναι μια δική του τεχνοτροπία που αποδίδει το δικό του πρόσωπο ή έστω το ιδίωμα. Κι αυτό το απλό πράγμα, δηλαδή το να βρει ο ζωγράφος το προσωπικό του ύφος, το κάνει μόνο και μόνο για να εξοστρακίσει τον χρόνο; Μυστήρια πράγματα συμβαίνουν στον χώρο της τέχνης κι ακόμα πιο μυστήρια στον χώρο της κριτικής…
Προσέξτε όμως να δείτε, ότι αυτή η ιδιωματική μορφή θα εκκολάψει στην τεχνοκριτικό, πολλά πράγματα παρακάτω:  

«…μιας ιδιωματικής μορφής, που θα του επιτρέψει την αναδόμηση, ενός κόσμου όπου μέσα του, ερωτικά συγκλίνουν τα πάντα, ικανοποιούνται, αποκαθίσταται».
Εδώ μπαίνει και το ερωτικό στοιχείο. Έτσι, πρωτού τελειώσει το τεχνοκριτικό σημείωμα της κυρίας αυτής, εμείς θα έχουμε γνωρίσει και το πρόβλημα του έρωτα του καλλιτέχνη μας. Αν καταλάβαμε λοιπόν σωστά, ο ζωγράφος προσπαθεί να εξοστρακίσει τον χρόνο, που είναι ένα σωρό πράγματα -αυτά τα περνάμε στο ντούκου- κι αυτό το κάνει αναζητώντας την προσωπική του έκφραση για να ξαναδημιουργήσει (η αναδόμηση που λέγαμε) τον κόσμο και να πετύχει και στον έρωτα, θαρρείς πως ο έρωτας δεν έχει σχέση με τον χρόνο. Βλέπετε λοιπόν, ότι αυτή κουλτουριάρα, με το να θέλει να πει πολλά, τελικά δεν λέει τίποτα;
Το «αφιέρωμα» στα αλαμπουρνέζικα των κουλτουριάρηδων, θα κλείσει με ένα ακόμα μικρό δείγμα της «κουλτούρας» τους. Δεν θα γίνει κάποια ανάλυση, όπως στο προηγούμενο κείμενο. Πάρτε το ως «άσκηση» για το σπίτι και πέστε και σε μας τι καταλάβατε:
«Ο ελλαδικός άνθρωπος στην Ορθοδοξία διατυπώνει τον αρνητικό του νόστο ως «ζώο θεούμενο», μέσα από τον διάλογο τού Εγώ του με το Άλλο, ως Ανταρσία ενάντια σε ένα Είναι δίχως Πρόσωπο, αφηγείται το καθολικό του βίωμα, τη διαδικασία ενσάρκωσης στο Εγώ του, την πρόσκτηση, με ενοποιό τον εαυτό του, του διάχυτου και απρόσωπου ως την έλευση του γίγνεσθαι που μετουσιώνεται τώρα, μέσα από την ιστορία του, την διάρκεια της Πράξης του, στο Εσύ και το Εμείς του Εκκαθολικευόμενου Εγώ του…
Ο χριστιανικός άνθρωπος εγκολπώνει το Άλλο στο εκκαθολικευμένο του Εγώ, στο Εσύ και στο Εμείς, «ζωντανό σώμα του Θεού», εκκλησία του. Το Άλλο γίνεται έτσι Εσύ για να θριαμβεύσει ως Εμείς μέσα σε ένα Εγώ μεγαλωμένο δυνάμει στο άπειρο, Έρωτας ως Πράξη του Εσύ έξω από τον Καιρό, και ιστορία ως Πράξη του Εμείς, ενσαρκωμένος Καιρός, συμπίπτουν σε μια δισυπόστατη υφή ενός γίγνεσθαι που εκφράζεται στο Πρόσωπο, στην Παρουσία του Ανθρώπου ως ερωτικής σχέσεως, ως αγαπητικής πράξης».
(Περιοδικό «Αντί», αρ. 239, σελ. 20-21, 1983)
Κείμενα σαν τα παραπάνω, δίνουν το κακό παράδειγμα στη χρήση της γλώσσας, στους νέους που τα διαβάζουν. Η νεότερη γενιά που ψευτομορφώνεται με τέτοια κείμενα, θα γράφει ακόμα χειρότερα και οι παρατηρήσεις της θα είναι και χειρότερες και πιο γελοίες. Ο Στρατής Δούκας έλεγε χαρακτηριστικά, ότι με την λογοτεχνία σήμερα ασχολούνται αποκλειστικά οι άνθρωποι που δεν έχουν ιδέα από γλώσσα. Τα κακά επομένως είναι δύο:
1) Η διαφθορά των νέων που θα εκφράζονται χειρότερα στο μέλλον.
2) Η διαφθορά της ίδιας της γλώσσας που κι αυτή θα γίνει θολή και νερόβραστη.
Παλαιότερα, κάποιος καθηγητής γλωσσολογίας έλεγε:  

«Μακριά από τους μορφωμένους!» κι αυτό που έλεγε εκείνος ο αγαθός άνθρωπος, ισχύει εκατό φορές περισσότερο για τους σύγχρονους κουλτουριάρηδες που ούτε τη γλώσσα ξέρουν και ούτε έχουν οργανωμένη σκέψη.
Για όσους συναισθάνονται αυτή την εξαχρείωση της γλώσσας και θλίβονται κατάκαρδα για όλη αυτή την κατάντια, η λύση είναι μία:  

Να προσέχουμε πολύ τα λόγια μας κι ακόμα περισσότερο τα γραπτά μας. Κάθε τι που λέμε να το σκεφτόμαστε, και προπάντων πρέπει να γράφουμε κατανοητά. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να διαβάζουμε κλασικά κείμενα της λογοτεχνίας μας, που έχουν σωστή και ζωντανή γλώσσα κι επίσης να στήνουμε αυτί στις κουβέντες του λαού. Ο Σολωμός πήγαινε στις ταβέρνες της Κέρκυρας για ν' ακούσει πρόσφυγες από την Κρήτη που τραγουδούσαν μαντινάδες.  

Ο Καβάφης πήγαινε στα καφενεία και τα φαρμακεία της ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας κι έστηνε αυτί για να τσακώσει καμιά ζωντανή ελληνική φράση. Ενώ εμείς, σήμερα διαμορφώνουμε τη γλώσσα μας από τις εφημερίδες, το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, και χώρια που δεν μας μένει καιρός ούτε να σκεφτούμε, ούτε να χωνέψουμε αυτά που βλέπουμε κι ακούμε. Πάντως, ούτε το να στήνουμε αυτί αρκεί. Χρειάζεται και κάτι ακόμα: 

Να ασκούμαστε στο γράψιμο. Και η άσκηση γραφής, κρατάει μια ζωή… 

Το κείμενο είναι του συγγραφέα Ντίνου Χριστιανόπουλου και αποτελεί διασκευασμένο απόσπασμα από συζήτηση με τον επίσης συγγραφέα Περικλή Σφυρίδη («Αλαμπουρνέζικα ή η γλώσσα των σημερινών κουλτουριάρηδων», πρώτη έκδοση 1990). 

 (*Ως ενδιαίτημα ορίζεται το φυσικό περιβάλλον στο οποίο ζει και αναπαράγεται ένα είδος, ένας πληθυσμός ή μια βιοκοινότητα. Παραδείγματα ενδιαιτημάτων θα μπορούσαν να θεωρηθούν: ένα δάσος κωνοφόρων πυκνό μικρής ηλικίας, ένα δάσος κωνοφόρων μεγάλης ηλικίας, ένα δάσος κωνοφόρων αραιό, ένα δάσος πλατυφύλλων, μια ρεματιά, ένα δάσος αειφύλλων πλατυφύλλων, μια καλλιεργούμενη έκταση, οπως και κάθε άνθρωπος έχει τον τόπο του κ.λ.π.

https://el.wikipedia.org/)

https://www.penna.gr/reportage/18125-alampournezika-i-glossa-ton-koultouriaridon

Η Τέχνη και οι αισθήσεις

 Η Τέχνη και οι αισθήσεις

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Με αφορμή όλα αυτά που έγιναν στην Πινακοθήκη, θα ήθελα να γράψω λίγα πράγματα για την τέχνη με το δικό μου τρόπο, όπως τα νιώθω. Θα χρειαστεί, ίσως, να ενεργοποιήσετε και την έκτη σας αίσθηση για να αντιληφθείτε τα επίμαχα σημεία που θέλω να επισημάνω, καθώς είμαι οπαδός μιας μάλλον «προϊστορικής» αντίληψης για την τέχνη και της μαγικής δύναμης που διαθέτει ένα έργο επενεργώντας στον ψυχισμό των θεατών του.

Οι πρωτόγονοι ένιωθαν πολύ καλά, αυτά που ο σύγχρονος, μεταμοντέρνος πολιτισμός μας έχει ξεχάσει, έπειτα από αιώνες πολιτιστικών επιχρισμάτων και αναθεωρήσεων της έννοιας της τέχνης, που την έχουν καταστήσει πια τελείως σχετική. Όμως η τέχνη δεν είναι ακίνδυνη και ας την αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι ως ένα «παιχνίδι». Το αντίθετο. Η κακή τέχνη είναι πολύ επικίνδυνη για τα ήθη, όπως σοφά επισήμανε ο Αριστοτέλης.

Πρώτα όμως θέλω να ρωτήσω: Θα σας ενοχλούσε, ή όχι το γρατσούνισμα ενός φάλτσου και ακούρδιστου βιολιού, σε σημείο που να σας προκαλέσει ακόμα και πονοκέφαλο; Θα σας απωθούσε ή όχι η βρώμα χαλασμένων ψαριών; Θα σας προκαλούσε ή όχι εμετό η πικρή γεύση μιας τροφής χαλασμένης; Θα σας δημιουργούσε ή όχι αηδία το άγγιγμα μιας επιφάνειας κολλώδους και γλιτσερής; Τότε, γιατί να μη σας προκαλέσουν αποστροφή και οι εικόνες που εκτέθηκαν στην Εθνική Πινακοθήκη; 

Όλα τα άσχημα ενοχλούν και όλα τα κακά βλάπτουν τις αισθήσεις.

Από την άλλη, νιώθει καλά και ευχάριστα κάποιος όταν ακούει ένα καλοπαιγμένο βιολί, όταν μυρίζει ένα τριαντάφυλλο, όταν γεύεται ένα νόστιμο φαγητό, όταν αγγίζει βελούδο, ή όταν βλέπει ένα όμορφο έργο. Όλες οι αισθήσεις είναι εκεί, είτε για να ευχαριστήσουν την ψυχή, είτε για να τη βλάψουν, εξαρτάται από αυτό που της παρέχουμε. Αυτή δε η ωφέλεια ή η βλάβη δεν είναι θεωρίες, αλλά γεγονός.

Τα θετικά ή αρνητικά λοιπόν, ερεθίσματα αφορούν όλες τις αισθήσεις. Το ίδιο και την όραση. Μόνο που στην όραση περνά κάπως απαρατήρητο, ειδικά μέσα στην πληθώρα άσχημων εικόνων που καθημερινά μας βομβαρδίζουν και έχουμε συνηθίσει  και μόνο όταν το βλέμμα μας εστιάσει σε μια συγκεκριμένη ασχήμια, όπως τώρα, την αποστρεφόμαστε ως βδελυρή.  Μια κακή εικόνα, μπορεί μέσω της όρασης να βλάψει, όχι άμεσα αλλά σίγουρα μακροπρόθεσμα και υποσυνείδητα τον αποδέκτη της. Όπως λέει και ο Κινέζος σοφός «μια κακή εικόνα μπορεί να καταστρέψει 10 χρόνια διδασκαλίας».

Μια ακόμα ερώτηση για τους πιο «ευαίσθητους». Σας έχει τύχει ποτέ να αλλάζει η διάθεση σας ανεξήγητα, όταν κάποιο άγνωστο άτομο εισέρχεται σε έναν χώρο, ή να νιώθετε εσείς περίεργα σε κάποιον χώρο όπου βρίσκεστε; Προφανώς αντιλαμβάνεστε τα πράγματα με ένα «όργανο» πέραν της λογικής που δεν διαθέτει τις κατάλληλες εξηγήσεις. Δεν είναι φαντασία όμως, είναι ενσυναίσθηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τα έργα όταν ερχόμαστε σε επαφή μαζί τους. Υπάρχουν έργα που μας χαλαρώνουν και μας ηρεμούν, άλλα που μας εκκινούν τη σκέψη και μας προβληματίζουν και άλλα που μας στρεσάρουν και μας ανησυχούν, χωρίς συχνά να καταλαβαίνει κάποιος γιατί. Θα πρέπει κανείς να επιλέγει τα έργα που αγοράζει. Δεν κάνουν όλα για όλους και συνήθως τα όμοια έλκονται. Όπως δεν θα αγοράσει ένας άθεος μια εικόνα, έτσι και ένας θρησκευόμενος δεν θα αγοράσει ένα σκανδαλιστικό έργο.  Οι ενέργειες τους δεν ταιριάζουν. Πολλοί ωστόσο αγοράζουν την υπογραφή του καλλιτέχνη και όχι επειδή τους αρέσει το έργο. Όμως το να ζήσει κανείς με ένα έργο στο σαλόνι του, βλέποντας το σε όλη τη ζωή του, σημαίνει ότι η ενέργεια που εμφύσησε ο καλλιτέχνης στο έργο και το ίδιο το έργο ταιριάζει στον χώρο του και στον ψυχισμό του με τρόπο θετικό. Ειδάλλως υπάρχει πρόβλημα.

Ο Βαν Γκογκ με έργα γεμάτα ενέργεια το γνώριζε αυτό και έτσι έγραφε στον αδελφό του ότι ονειρευόταν μια τέχνη που θα μπορούσε να ξεκουράζει τους ανθρώπους, όταν θα γύριζαν κουρασμένοι στο σπίτι. Οι πολύ ψαγμένοι καλλιτέχνες-ως σύγχρονοι «μάγοι»- γνωρίζουν τη λειτουργία αυτής της ενέργειας και τη χρησιμοποιούν σε όλες τις μορφές της κατά το δοκούν, προκειμένου να δώσουν στο έργο τους τη δύναμη να συγκινεί και να επιδρά.

Το κάθε τι διαθέτει ένα είδος ενέργειας στην κάθε της μορφή. Ζούμε μέσα στη διαρκή και αενάως μεταβαλλόμενη ενέργεια, κάτι που οι προϊστορικοί άνθρωποι μέσα από την απλότητα τους είχαν νιώσει. Τη δύναμη της εικόνας και την ενέργεια που αυτή συμπύκνωνε και εξέπεμπε, διότι είναι μια ενέργεια που επηρεάζει, τουλάχιστον για αυτούς με τρόπο μαγικό. Η τέχνη, λοιπόν, είναι ενέργεια! Για την ακρίβεια, φορέας ενέργειας ζωντανής και ψυχοκινητικής μέσω των αισθήσεων. Κάθε ενέργεια όμως δεν είναι μόνο θετική, αλλά μπορεί να είναι και αρνητική όπως είδαμε. Το ίδιο και ένα έργο τέχνης που εξαρτάται από όλα αυτά που του έχει δώσει ο δημιουργός του, μεταφέροντας τη δική του θετική ή αρνητική ενέργεια στο έργο, που ως μια αυτόνομη οντότητα πλέον, θα συνεχίσει να επιδρά στο περιβάλλον και στους θεατές του, ακόμα και όταν αυτός θα έχει φύγει.

Πίνακας: Β. Βαν Γκογκ "Το δωμάτιο του καλλιτέχνη στην Αρλ"

 https://peritexnisologos.blogspot.com/2025/03/blog-post_16.html

Τροτέζα !

Υπόθεση: Γνωρίστε τον Νέστορα (Λέμον), έναν νεαρό άντρα με πολύ περίπλοκη ερωτική ζωή. Δουλεύει ως επιχειρηματικός σύμβουλος της Ίρμα Λα Ντους (ΜακΛέιν), μιας περήφανης και δημοφιλούς κυρίας του δρόμου, με την οποία ο καημένος ο Νέστορ ερωτεύεται παράφορα! Πώς μπορείς να κρατήσεις πιστή μια Παριζιάνα σαν την Ίρμα; Απλό. Μεταμφιέζεσαι σε ηλικιωμένο Άγγλο Λόρδο και γίνεσαι ο αγαπημένος της πελάτης! Τι πρέπει όμως να κάνει ένας ζηλιάρης σύμβουλος όταν η φανταχτερή Ίρμα υποστηρίζει πως ο άντρας που έχει ερωτευτεί δεν είναι ο Νέστορ, αλλά ο εκκεντρικός Λόρδος από την Αγγλία;
H βραβευμένη με Όσκαρκωμωδία που αποτέλεσε αφορμή για να ξανασυναντηθούν στην μεγάλη οθόνη ο Τζακ Λέμον («Η Γκαρσονιέρα») και η υποψήφια για Όσκαρ Α Γυναικείου Ρόλου, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, είναι μια «γοητευτική ρομαντική κομεντί» (New York Times), σε σκηνοθεσία του Μπίλι Γουάιλντερ και σενάριο των Γουάιλντερ και Ι.Α.Λ. Ντάιαμοντ.

https://www.dvd-trailers.gr/tainia/i_troteza_1963/

.

Ένας καλόκαρδος Παριζιάνος, πρώην αστυνομικός, ερωτεύεται μιά πόρνη και προσπαθεί να την βγάλει απ' αυτήν την ζωή υποδυόμενος έναν πλούσιο λόρδο που την πληρώνει γι όλο το ωράριό της...

Και εδώ ένα ποίημα από τον δικό μας Τίμο Μωραϊτίνη !

 

Πηγή για το ποίημα

 

ΟΤΑΝ ΣΤΑ 35 ΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ "ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΕΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ ΣΤΑ 40 "ΓΕΡΩΝ"!

ΟΤΑΝ ΣΤΑ 35 ΗΣΟΥΝ ΣΤΗΝ "ΔΕΥΤΕΡΗ ΝΕΟΤΗΤΑ" ΚΑΙ ΣΤΑ 40 "ΓΕΡΩΝ"!

Μερικές φορές σερφάροντας στο ιντερνέτ βρίσκεις μερικά κείμενα πραγματικά διαμαντάκια.

Ένα από αυτά είναι το  "Μια φορά και έναν καιρό" Του ΝΙΚΟΥ ΑΜΜΑΝΙΤΗ ο οποίος διαθέτει μια πραγματικά γνήσια σατιρική  πένα. Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο ΠΑΡΟΝ της 21-1-2007 

Το παραθέτω ολόκληρο για να το απολαύσετε.

Τη νύχτα της 17ης Μαΐου του σωτηρίου έτους 1908, ο κύριος Αλέξανδρος Παπαρδελόπουλος του Γεωργίου, ετών 26, επάγγελμα έμπορος, αισθάνθηκε κάτι απροσδιόριστα φουντώματα που τον αφύπνισαν και τα οποία απέδωσε στην ποσότητα της παλαμίδας που έφαγε το βράδυ. Επειδή όμως η ώρα παρήρχετο, όχι όμως και το φούντωμα, αντί ν' αρχίσει να μετρά προβατάκια, όπως συνήθιζε σε παρόμοιες περιστάσεις για να ξανακοιμηθεί, επροτίμησε να επιδοθεί σε διαγνώσεις για τα πιθανά αίτια της αδιαθεσίας του, μη αποκλειομένων των παθολογικών. Εν πρώτοις άρχισε να ανατρέχει στο ιστορικό του θανάτου των γονέων του, μήπως ανακαλύψει κάποια κληρονομική προδιάθεση.

Δυστυχώς, η προσφιλής του μητέρα δεν απέθανε λόγω γήρατος, αλλά αρκετά νέα, από επιλόχιο πυρετό κατά την ενάτη γέννα της, ως γνωστόν δε «οι επιλόχιοι πυρετοί» δεν κληρονομούνται από τους άρρενας απογόνους. Αντιθέτως ο πατέρας του απεβίωσεν από τροχαίο. Γέρος άνθρωπος, στα σαράντα του, χούφταλο δηλαδή, εβάδιζε αφηρημένος στην οδό Πινακωτών*, κι ένα λαντώ** που ερχόταν με φρηνήρη καλπασμό τον παρέσυρε και Θεός σχωρέσ' τον.

Έγραψαν τότε οι εφημερίδες «Ακρόπολις» του Βλ. Γαβριηλίδη και «Χρόνος» του Ι. Διάκου: «Άμαξα από ρυτήρος*** ελαύνουσα παρέσυρε τεσσαρακοντούτη γέροντα. Ο ατυχής γέρων, μεταφερόμενος εις το νοσοκομείον, εξέπνευσεν…» Άρα, ούτε εδώ υπήρχε θέμα κληρονομικότητος. Υπήρχε κι ένας θείος του, ο Βενιαμίν της οικογενείας της μάνας του, συνομήλικός του περίπου, χρυσό παλικάρι.

Αυτόν τον πυροβόλησαν για «λόγους τιμής». Το αστυνομικόν δελτίον ήταν σαφές: -»περιφερόμενος ασκόπως έξωθι οικίας δυνάστου πατρός, όστις υπέθεσεν ότι «έκαμε εργολαβίας» μετά της θυγατρός του, τον επυροβόλησε και τον άφησεν άπνου…» Με την ανάμνηση αυτού του γεγονότος ο κ. Αλέξανδρος ανεφώνησε: «Εύρηκα» με τον ίδιο τρόπο που ανεφώνησε το «Εύρηκα» και ο Αρχιμήδης στο μπάνιο του, με μόνη διαφορά ανάμεσά τους ότι το σπίτι του κ. Αλέξανδρου δεν είχε μπάνιο εκ κατασκευής. Οι «λόγοι τιμής του δυνάστου πατρός» έδωσαν τη λύση στο πρόβλημα του φουντώματος, του φουσκώματος και των άλλων κατά καιρούς φουσκωμάτων του άγρυπνου Αλέκου: Ήταν ερωτευμένος με μία θεσπέσια νεάνιδα την οποίαν έβλεπε καθημερινώς στον ύπνο του και σπανίως στον ξύπνιο του, όταν δε τη συναντούσε καθ' οδόν εκείνη κατέβαλε το βλέμμα (το μισό) διότι η μητέρα της την είχε συμβουλεύσει να κοιτάζει στη γη όταν συναντιέται με άνδρες. Ενίοτε συμπλήρωνε: «Δεν ξέρεις τι σου είναι αυτοί!» Έτσι ο κύριος Αλέξανδρος πήρε τη μεγάλη απόφαση: Θα την ενυμφεύετο! Επειδή κατά τα άλλα ήταν σοβαρός άνθρωπος, επήγε αξημέρωτα εις τον εν Αθήναις «εκδοτικόν οίκον Γεωργίου Φέξη» και αγόρασε «επιστολάριον περιέχον υποδείγματα επιστολών» δηλαδή οδηγό αλληλογραφίας, διότι την πρότασι γάμου θα την έκανε γραπτώς προς τον πατέρα της, με τη σκέψη πώς η καλλιέπεια της επιστολής θα τον διέθετε ευμενώς απέναντί του, διότι αν μουλάρωνε ο γέρος σαν χταπόδι να χτυπιότανε την κλωτσιά θα την έτρωγε. Φυσικά της κοπέλας δεν της έπεφτε λόγος. Πήρε τον κονδυλοφόρο, βούτηξε την πένα «Χ» στο μελάνι «Μενούνου» κι άρχισε να αντιγράφει από το υπόδειγμα που είχε τίτλο: «Εραστής προς πατέρα εξομολογούμενος το προς τη θυγατέρα του πάθος»:

 

«Κύριε, απαξιών να μετέλθω μέσα ανάξια εμού τε και της οικογενείας μου και συνάψω μυστικάς σχέσεις αναρμόστους εις έντιμον άνδρα, λαμβάνω το θάρρος να σας εξομολογηθώ φανερώς το προς τη θυγατέραν σας αίσθημά μου και σας υποβάλω ταπεινώς τας περί γάμου προτάσεις μου, ευελπιστώ δε ότι δεν θέλετε κρίνει ανάξια υμών την οικογένειάν μου και την κοινωνικήν θέσιν μου». Καταλήγει δε το γράμμα του με την εξής δήλωση νομιμοφροσύνης: 
«ότι ουδαμώς επεζήτησα να προσελκύσω τας συμπαθείας φοβούμενος μήπως τούτο προσκρούει εις την πατρικήν θέλησιν. Διατελώ κύριε, ταπεινός υμών θεράπων…»

Μόλις έλαβε την επιστολή ο πατέρας, πλήρης οργής, έριξε ένα «μπερτάκι» σε μάνα και κόρη για όσα βυσσοδομούν πίσω από τη ράχη του, κι αφού τις πέρασε από ανάκριση για το πώς, το πού, και πότε, πήρε την πένα κι απάντησε:

«Κύριε, ουδόλως αμφιβάλλω περί της αληθείας των λεγομένων σας ως προς υμάς, τον χαρακτήρα και τους συγγενείς σας επειδή όμως φρονώ ότι η ηλικία της θυγατρός μου δεν επιτρέπει εις αυτήν ν' αναλάβη τοσούτω σοβαράς υποχρεώσεις, αδυνατώ να ικανοποιήσω το αίσθημά σας. Όλως υμέτερος…»

Όλα συνέβησαν όπως είχαν διατυπωθεί στις σελίδες 63 και 65 του «επιστολαρίου» των εκδόσεων Γεωργίου Φέξη.

 

Όμως, εκατό χρόνια αργότερα, το 2007 ο δισέγγονος του Αλέξανδρου, ξενυχτώντας κι αυτός σ' ένα… μπαράκι, συνάντησε μίνι- φορούσα «τρισέγγονη».

Της είπε λακωνικά: 
- Είσαι;

Κι εκείνη απήντησε λακωνικότερα: 
- Πάμε…

Μπορεί να μας προκαλεί σήμερα θυμηδία η αναφορά στις εφημερίδες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα για γέροντα 40 ετών γιατί οι περισσότεροι δεν γνωρίζουν ότι ή μέση διάρκεια ζωής των Ελλήνων τον 19ο αιώνα ανέρχονταν στα 36 έτη!

Το 1960 όμως είχε ανέλθει στα 68 χρόνια και το 2010  στα 80.

Αντίστοιχα λοιπόν και με την εποχή που ζουν οι άνθρωποι αισθάνονται νέοι ή γέροι.

Το 1943, ένα χρόνο πριν να πεθάνει, ο ποιητής Ναπολέων Λαπαθιώτης έγραφε σε ηλικία 55 ετών για τον Καραγάτση που ήταν τότε 35:

αυτός, τώρα, στη δεύτερη νεότητα ….. και εγώ από την άλλη τη μεριά, στη δύση μου ή στην τετάρτη μου νεότητα, αν θέλετε!

Αντίστοιχα επίσης τότε  οι εγκυμοσύνες στην ηλικία των 35-40 χρόνων αποτελούσαν το 2,5% όλων των κυήσεων, ενώ σήμερα αποτελούν πλέον το 10-20%. 

Έτσι ο παλιότερος χαρακτηρισμός των γυναικών που κάνουν το πρώτο τους παιδί σε ηλικία μεγαλύτερη των 30 ετών ως παρήλιξ πρωτοτόκος και όσων είναι άνω των 35 ως υπερήλιξ πρωτοτόκος, μάλλον ακούγεται σήμερα λίγο αστείος.

Προφανώς δε όλες αυτές οι σημερινές γυναίκες δεν συμφωνούν με τον Βίκτωρα Ουγκώ που είχε πει: Τα σαράντα είναι τα γηρατειά της νεότητας και  τα πενήντα η νεότητα των γηρατειών, αλλά συμφωνούν με τον Αριόστο ότι οι άνδρες είναι τόσο γέροντες, όσο αισθάνονται, οι δε γυναίκες όσο φαίνονται !

Αγλαές παράδειγμα οι παρακάτω κυρίες που το αποδεικνύουν σε πρόσφατες μάλιστα φωτογραφίες τους !

Τελικά όμως μια πικρόχολη  βέβαια  αλήθεια, είναι του Maurice Chevalier που είχε πει :

Τα γηρατειά δεν είναι και τόσο άσχημα αν σκεφτείς τις εναλλακτικές λύσεις που έχεις!

*οδός Πινακωτών ήταν η Χαριλάου Τρικούπη

**κλειστή άμαξα παλιάς εποχής, για τέσσερα άτομα, την οποία έσερναν δύο  άλογα.

***χωρίς χαλινάρια

«Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ» – Φραντς Κάφκα

 

Ο σπουδαιότερος λογοτέχνης του 20ου αιώνα, ο Φραντς Κάφκα αποτελεί και μία από τις πιο μυστηριώδεις φιγούρες της τέχνης. Δεν ήταν συγγραφέας κατ’ επάγγελμα, αλλά πτυχιούχος νομικής που εργαζόταν σε ασφαλιστική εταιρία το πρωί και έγραφε το βράδυ.

Έζησε στη σημερινή Τσεχία και όλα του τα βιβλία είναι γραμμένα στα γερμανικά. Έφυγε νωρίς από τη ζωή λόγω της φυματίωσης (στα 41 του) και προσπάθησε να αφανίσει όλο το συγγραφικό του έργο. Ο φίλος του όμως αρνήθηκε μετά θάνατον να κάψει τα γραπτά του, ευτυχώς για εμάς.

Στα βιβλία του κατάφερε να δημιουργήσει ένα παράξενα ονειρικό κλίμα παραδοξότητας και γραφειοκρατικού παραλογισμού, στοιχεία τα οποία πλέον ονομάζονται καφκικά και αποδίδονται καθαρά σε αυτόν. «Χάρη στον Κάφκα κατανόησα πώς ένα μυθιστόρημα μπορεί να γραφεί κι αλλιώς», συνήθιζε να λέει ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες για τον Κάφκα. Τα γνωστότερα μυθιστορήματά του είναι «ο Πύργος», «Η Δίκη» και «Η μεταμόρφωση».

14 αποφθέγματα του Φραντς Κάφκα που θα αλλάξουν τον τρόπο σκέψης μας

1. «Όποιος διατηρεί την ικανότητα να βλέπει την ομορφιά, δεν γερνάει ποτέ»

2. «Τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας»

3. «Αφήστε σας παρακαλώ το μέλλον να συνεχίσει να κοιμάται, όπως οφείλει. Γιατί αν κάποιος το ξυπνήσει πριν την ώρα του, τότε θα αποκοιμηθεί το παρόν του»

4. «Ο δρόμος της αλήθειας περνάει πάνω από ένα σκοινί που δεν είναι τεντωμένο σε μεγάλο ύψος, αλλά ακριβώς λίγο πιο πάνω από τη γη. Φαίνεται περισσότερο να προορίζεται να σκοντάφτουν οι άνθρωποι, παρά να βαδίζουν πάνω σ’ αυτό»

5. «Η αδράνεια είναι η αρχή όλων των αμαρτημάτων, η κορωνίδα όλων των αρετών»

6. «Είναι αρκετό που τα βέλη ταιριάζουν ακριβώς στις πληγές που προκάλεσαν»

7. «Δεν μπορείς να σπάσεις αλυσίδες που δεν βλέπεις»

8. «Φοβόταν τρομερά το θάνατο γιατί δεν είχε ζήσει ακόμα»

9. «Μπορώ να αγαπήσω μόνο αυτό που μπορώ να τοποθετήσω τόσο ψηλά πάνω από εμένα που να μην μπορώ να το φτάσω»

10. «Μη σπαταλάς το χρόνο σου αναζητώντας ένα εμπόδιο – ίσως δεν υπάρχει κανένα»

11. «Είμαι κουρασμένος, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα και θέλω μόνο να ακουμπήσω το πρόσωπό μου στην αγκαλιά σου, να νιώσω τα χέρια σου στο κεφάλι μου και να μείνω έτσι έως την αιωνιότητα»

12. «Είναι καλύτερο να έχεις και να μη χρειάζεσαι, παρά να χρειάζεσαι και να μην έχεις»

13. «Πιστεύοντας κάτι με πάθος που δεν υπάρχει, το δημιουργούμε. Το μη υπαρκτό είναι οτιδήποτε δεν έχουμε επιθυμήσει αρκετά»

14. «Μη λυγίζεις, μην το καταπνίγεις, μην το εκλογικεύεις, μην προσαρμόζεις την ψυχή σου σύμφωνα με τη μόδα. Αλλά ακολούθησε τις πιο έντονες εμμονές σου ανελέητα»

Πηγή: enallaktikidrasi.com
Image by Brian Akel

Σεκούνδος ο Σιωπηλός, 2ος αιώνας μ.Χ.

 Σεκούνδος ο Σιωπηλός, 2ος αιώνας μ.Χ.

Αρχαίος κυνικός φιλόσοφος

Έζησε στην Αθήνα τον 2ο αιώνα μ.Χ. Ήταν διακεκριμένος δάσκαλος φιλοσοφίας. Αποκαλείται και «Σεκούνδος ο Αθηναίος» (ο οποίος όμως μπορεί να ήταν άλλο πρόσωπο).
Είχε πάρει όρκο σιωπής που δεν τον παρέβη ούτε όταν ο αυτοκράτορας Αδριανός απείλησε να τον σκοτώσει αν δεν μιλούσε. Ο Αδριανός του χαρίστηκε και ο Σεκούνδιος δέχτηκε να γράψει απαντήσεις σε 20 ερωτήσεις. Οι απαντήσεις αυτές διασώθηκαν στο έργο Vita Secundi Philosophi (η ζωή του φιλοσόφου Σεκούνδιου) που ήταν δημοφιλές κατά τον Μεσαίωνα.

 Αρχαία Γνωμικά

Τι εστί Άνθρωπος; Νους σεσαρκωμένος, πνευματικόν αγγείον, αισθητικόν οίκημα, οικητήριον ολιγοχρόνιον, επίπονος ψυχή, τύχης παίγνιον, φρόντισμα χρόνου, ωστεωμένον όργανον, κατάσκοπος βίου, φωτός αποστάτης, γης απαίτημα. Άνθρωπος  ★

Τι εστι Γυνή; Ανδρός ναυάγιον, οίκου ζάλη, αμεριμνίας εμπόδιον, βίου άλωσις, καθημερινή ζημία, αυθαίρετος μάχη, πολυτελής πόλεμος, συνεσθιόμενον θηρίον, συγκαθημένη μέριμνα, συμπλεκομένη λέαινα, κεκοσμημένη σκύλλα, ζώον πονηρόν, αναγκαίον κακόν. Μισογυνισμός  ★

Τι εστι Κόσμος; Ακατάληπτος περιοχή, θεωρητικόν κατασκεύασμα, ασύνοπτον ύψωμα, αυτογέννητον θεώρημα, πολυχάρακτον μόρφωμα, αιώνιον διακράτημα, αιθήρ θρεπτικός, πολυδιοίκητον πνεύμα, επταπλανές κύκλωμα, ήλιος, φως, ημέρα, σελήνη, άστρα, σκότος, νυξ, γη, πυρ, ύδωρ, αήρ. Κόσμος & Σύμπαν  ★

Τι εστι Ωκεανός; Κόσμου εναγκάλισμα, θαλάσσιον στεφάνωμα, αλμυρός δεσμός, ατλαντικός ζωστήρ, πάσης φύσεως περίδρομος, οικουμένης κάτοχος. Θάλασσα  ★

Τι εστι Θάνατος; Αιώνιος ύπνος, ανάλυσις σώματος, ταλαιπωρούντων επιθυμία, πνεύματος απόστασις, φυγή και απόκτησις βίου, πλουσίων φόβος, πενήτων παραλαλία, ανάλυσις μελών, ύπνου πατήρ, αληθινή προθεσμία, απόλυσις πάντων. Θάνατος  ★

Τι εστί Θεός; Ιδεόπλαστον αγαθόν, πολύμορφον είκασμα, ασύνοπτον ύψωμα, πολυχάρακτον μόρφωμα, δυσνοούμενον ζήτημα, αθάνατος νους, πολυδιοίκητον πνεύμα, ακοίμητος οφθαλμός, ιδία πάντων ουσία, πολυώνυμος δύναμις, παγκρατής χειρ, φως, νους, δύναμις. Θρησκεία & Θεός  ★

Τριών κακών τέτευγμαι: Γραμματικής, πενίης και ουλομένης γυναικός. Των δύο εξέφυγον, ουλομένης γυναικός εκφυγείν ουκ ίσχυσα. Τρία κακά μου έτυχαν: Γραφική εργασία, φτώχεια και υστερική γυναίκα. Από τα δύο ξέφυγα, από την υστερική γυναίκα να ξεφύγω δεν τα κατάφερα. Φυγή Άντρας & Γυναίκα Συμφορά  ★

Τι εστιν Ήλιος; Ουράνιος οφθαλμός, νυκτός ανταγωνιστής, αιθέριον κύκλωμα, κοσμικός έλεγχος, απήρατος φλοξ, καρπών περιβόλαιον, άσβεστος ακτίς, κεχορηγημένη λαμπάς, ουράνιος οδοιπόρος, αδιάλειπτον φέγγος, ημέρας κόσμιον. Ήλιος  ★

Τι εστι Γεωργός; Καρπών υπηρέτης, όμβρων διαιτητής, ερημίας συνήθης, αθαλασσίας έμπορος, ύλης ανταγωνιστής, τροφής υπουργός, πεδίων αριστευτής, γης ιατρός, δένδρων φυτουργός, ορνέων παιδαγωγός, κακοπαθείας συνήθεια. Γεωργία  ★

Τι εστί Γη; Ουρανού βάσις, απύθμενον θεώρημα, αεροφυές ρίζωμα, γυμνάσιον ζωής, σελήνης παννύχισμα, ασύνοπτον θεώρημα, όμβρων τιθήνη, καρπών μήτηρ, άδου καλυπτήρ, αιώνιον φύλαγμα, πολυδιοίκητον χώρημα, γέννα και αποδοχή πάντων. Γη  ★

Τι εστι Πλούτος; Χρυσούν φορτίον, ηδονών υπηρέτης, επιβουλευόμενον πράγμα, απόλαυσις ανέκφραστος, φθόνος συνεστιώμενος, φόβος ελπιζόμενος, καθημερινή μελέτη, ευμετάπτωτον πράγμα, φιλούμενον ατύχημα, περιπόθητον ταλαιπώρημα, υψηλόν πώμα, αργυρικόν σύνθεμα, περιερχόμενον ευτύχημα. Πλούτος  ★    https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=2359

Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ…Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά-Μ. Λουντέμης

 Μ. Λουντέμης: Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ…Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.

 

Μενέλαος Λουντέμης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Ένας συγγραφέας λυρικός και από τους πιο πολυδιαβασμένους. Ένας συγγραφέας που η πένα του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό.

Οι κοινωνικές ανισότητες, η φτώχεια, η αδικία, και ο ανεκπλήρωτος έρωτας κινούνται γύρω από τα μυθιστορήματά του με όχι επαγγελματική γραφή, αλλά με μια βαθιά επιθυμία να παρουσιάσει την πραγματικότητα.

Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ’ ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο – αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου.

Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ’ ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.

Διαβάστε κάποια αποφθέγματα αλλά και αποσπάσματα από τα έργα του:

• Αγαπώ θα πει εγώ αγαπώ… Το τι κάνει ο άλλος είναι δική του δουλειά.Κείνος που στ’ αληθινά αγαπά το Λαό δε γίνεται ποτέ αρχηγός του, γίνεται υπηρέτης του.
• Αν είσαι καλός πού ’ναι οι οχτροί σου;
• Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν.
• Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
  Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;
• Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρντα, να μην τα πάρουνε στο στόμα τους οι παπάδες
• Φοβού τον Θεόν αλλά τρέμε τους πιστούς του!
• Το άπλυτο κορμί το πλένεις. Καθαρίζει. Η βρόμικη ψυχή πώς πλένεται; («Αγέλαστη Άνοιξη»)
• Η φιλία κρατάει μονάχα μια μέρα. Κάθε μέρα πρέπει να της αλλάζεις βρακί.
• Εάν βυθισθώμεν, ας βυθισθώμεν εις τον ωκεανόν! Ουχί εις την σκάφην!
• Ένας άνθρωπος που δίνει στο διψασμένο νερό ποτές δεν είναι κακός.
• Όλες οι συμφορές στον κόσμο απ’ τα παρακάλια έγιναν.
• Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων.
• Ο αέρας φύσαγε σαν γύφτος (η πρώτη φράση από το «Ένα Παιδί Μετράει τ’ Άστρα»)
• Άιντε, ένα χεράκι ακόμη και τη βγάλαμε τη ζωή… Να πάρουν σειρά οι άλλοι.
• Τι τσινιάρικη φοράδα είν’ αυτή η Ελλάδα και δεν μποράνε να την κάνουν ζάφτι;
• Τώρα που χρειάζονταν τα νιάτα, ήρθαν τα γηρατειά… (“Θυμωμένα Στάχυα”)
• Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που αποφασίζουν γλήγορα. Σπάζουν εύκολα το κεφάλι τους κι ησυχάζουν.
• Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί.
• Στον έρωτα μήπως όλες οι φορές που αγαπούμε δεν είναι πρώτες;
• Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάμω πάλι τέσσερα εγώ.

“Και περνούσα τις μέρες μου,
με τα χρώματά μου τακτοποιημένα.
Με τα όνειρά μου συγυρισμένα.
Με τα ποιήματά μου καθαρογραμμένα…
Γιατὶ έτσι τα ῾βλεπα.
Ἔτσι νόμιζα”.

“Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν’ ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ᾿ ακούσουμε μαζί”.

“Το καπάκι του ματιού το ’χει ο άνθρωπος για να σκεπάζει το μάτι του σαν κοιμάται, όχι σαν είναι ξύπνιος! Κι ύστερα, σου λένε, ο άνθρωπος είναι το “ευγενέστερον ζώον”… Ζώον… μάλιστα, αλλά όχι και ευγενέστερον!… Το αγριότερον, μάλιστα!

Η λακωνικότερη ιστορία του κόσμου είναι η ιστορία των δειλών ανθρώπων. Τους περήφανους τους σέβονται και νεκρούς, τους δειλούς τους σιχαίνονται ακόμη και ζωντανούς.

Ζωντανός θα πει περήφανος! Όλα τα λόγια του θεού είναι καλά. Μόνο, βάρντα, να μην τα πάρουνε στο στόμα τους οι παπάδες.

Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά! Μα, αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Να κοιτάς κατάματα τον αντικρινό σου και να του λες αυτά που θέλεις, και όχι μόνο αυτά “που πρέπει”… είναι κιόλα μια νίκη, μια λύτρωση”, από το “Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα”.

“Η αγάπη είναι σαν τα πουλιά. Δυο – δυο. Δε γίνεται παραπάνου. Οι αναποδιές κι οι σκουντούφλες, τα ντέρτια κι οι μαύρες συντυχιές, στον κόσμο αυτόν πάνε μαζί μαζί. Έρχεται η μια και σου χτυπάει την πόρτα και ξοπίσω της μπουκάρουνε όλες μαζί. Μπουλούκι. Σαν τις καλιακούδες απάνου στο λέσι. Τι πολιτεία θα ’ταν αν δεν είχε και κανένα πεθαμένο; Ύστερα χρειάζεται κι αυτός για να βάλουν γνώση οι ζωντανοί – αν βάλανε ποτές”, από το “Συννεφιάζει”.

“Αν δε βρεθεί να πεθάνει κανείς για τη λευτεριά τότε θα πεθάνει η ίδια η λευτεριά. Φτηνά τη Λευτεριά δεν την πουλούν πουθενά. Ούτε και τη χαρίζουνε. Όσοι την πήραν χάρισμα τη χαράμισαν. Χρειάζεται πολύς καιρός για να μάθεις αν ένας άνθρωπος είναι καλός ή κακός”, από τα “Θυμωμένα στάχυα”.

“Έχουμε την ανάγκη της, γι` αυτό δεν έρχεται. Σ` αυτόν τον παραστρατημένο κόσμο μας λείπει ακριβώς εκείνο που θέλουμε. Μας λείπει, γι`αυτό το θέλουμε! Αν είχαμε όσα θέλαμε τι θα μας έλειπε; Κι αν δεν μας έλειπε τίποτα, τι θα επιθυμούσαμε; Και τι αξία θα είχε η ζωή χωρίς πεθυμιές; Όχι, να μου απαντήσεις!

Αγαπητέ μου φίλε, αλλοίμονο στον άνθρωπο που δεν απότυχε ποτέ. Κλάψ` τον! Πάρε όλα τα έργα. Δίπλα στα πολύ μεγάλα υπάρχουν τα πολύ μικρά. Και να το ξέρετε: Τα μεγάλα υπάρχουν χάρη στα μικρά. Μια μεγάλη αποτυχία φέρνει μια μεγαλύτερη επιτυχία. Ποτέ όμως η μεγάλη επιτυχία δε φέρνει μια μεγαλύτερη. Άμα πετύχαινε ο άνθρωπος στην πρώτη εξόρμηση, δε θα `κανε δεύτερη. Η δόξα είναι μια κορυφή που για να την ανέβεις πρέπει πρώτα να κατέβεις.

Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι κλάμα. Από εκεί και πέρα οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα και κάνουν τους άλλους να κλαίνε”, από το “Οι κερασιές θα ανθίσουν και φέτος”.

“Η αγάπη είναι σαν το νερό που τρέχει… τρέχει… ασυλλόγιστα στους γκρεμούς, που δε διαλέγει αυλάκι, δε ρωτά τα λουλούδια που ποτίζει, ούτε και τα χαλίκια που κατρακυλά. Δε ρωτά τίποτα, μόνο τρέχει. Να πεις “όχι” στην αγάπη είναι σαν να κατσουφιάζεις μπροστά σ` ένα λουλούδι που ετοιμάζεται ν` ανοίξει. Σαν να βρίζεις το φως που σου έδειξε τον κόσμο”.

Κάτω από το πευκάκι ο κόσμος γίνεται απέραντος. Σωπαίνουν όλες οι φωνές που είχες μέσα σου. Γίνεται ησυχία. Οι ιδέες που βουίζουν μεσ` στ` αυτιά σου….τα παράπονα που φουσκώνουν το στήθος σου…Οι έγνοιες που χουν εκεί μέσα την φωλιά τους…Όλα πέφτουν στο νερό, σκορπούνε, χάνονται. Ακουμπάς στη ρίζα, αντίκρυ στην πεντάμορφη πόλη. Ύστερα κλείνεις την πόλη όξω απ` τα μάτια σου, και φέρνεις στη θέση της ένα κήπο. Δάσος οι νερατζιές…και το παγκάκι ολομόναχο κάτω από μια νερατζιά. Είναι τα μάτια της λαμπερά και σε λούζουν. Κείνη λέει τ`ονομά σου πολλές φορές. Ακουμπάει το χέρι της στην άκρη των μαλλιών σου -έτσι. Κι εσύ ο νιώθεις -το χέρι της!- το νιώθεις να κοκκινίζεις απ`την ντροπή. Τόσο όμορφο, τόσο ντροπαλό χέρι…πάει, δεν είναι πια να ξαναγίνει.
Ύστερα κάτι γίνεται κι όλα σταματούν… Οι νερατζιές απόμειναν σκυφτές από πάνω μας…Το φιλί της μοσχοβολούσε νιότη!… Αλίκη…Τ`ονομά σου έμεινε στα χείλη μου σαν το κλαδάκι της βραδυνής μας νερατζίας. Το κρατώ και μοσχοβολά ο κόσμος.
Τάρα (αγάπη μου…αγάπη μου..), τώρα ζηλεύω το παγκάκι που ακουμπούσε το φουστάνι σου…Και ζηλεύω και τον εαυτό μου που ήταν εκεί και το `δε…. Αλίκη.. θέλω να πω ένα τραγούδι και φοβάμαι μην καεί το στόμα μου.

Μα βλέπεις, η αγάπη είναι ανήμερο θεριό που τρώει την ζωή μας….Μα μόλις φύγει καταλαβαίνουμε ότι αυτή ήταν η ζωή μας.

Η αγάπη είναι μεγάλη όταν την περιμένουμε ή όταν την χάνουμε. Όταν την έχουμε μας ξεφεύγει. Χάνουμε την αίσθηση της. Και την ξαναποκτούμε μόνο ότν την χάσουμε. Κοίταξε να ζήσεις την αγάπη που έχασες. Να χαρείς την αγάπη που περιμένεις. Καν`την τραγούδια, ξενύχτια. Καν`την βιβλία, αταξίες. Μόνο μην την μοιρολογάς. Είναι σαν να την βρίζεις. Σαν να της κλείνεις τον δρόμο να ξανάρθει”, από το “Τότε που κυνηγούσα τους ανέμους”

  Πηγή: ΕΔΩ 

https://www.awakengr.com/m-loyntemis-agapo-tha-pei-

ego-agapo-to-ti-kanei-o-allos-einai-diki-toy-doyleia/

Σημείωση δική μου:

Ευχαριστώ πολύ τους διαχειριστές της καταπληκτικής

 ως άνω σελίδας www.awakengr.com, για την αδειά τους 

να αναδημοσιεύω άρθρα απο τους "θησαυρούς" τους ! 

Ι.Β.Ν.