Η βαριά σακούλα... με τις πατάτες !

...Ένας δάσκαλος μια μέρα έφερε στην τάξη μερικές άδειες πλαστικές σακούλες και ένα σάκο γεμάτο με πατάτες.

Μας είπε ότι για κάθε πρόσωπο που δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε στη ζωή μας, θα παίρνουμε μια πατάτα απο το σάκο, θα γράφουμε επάνω το όνομά του και την ημερομηνία που μας στενοχώρησε ή πρόσβαλε τον εγωισμό μας και θα τη βάζουμε στην πλαστική  μας σακούλα. Όπως καταλαβαίνετε, μερικές από τις σακούλες μας γεμίσανε και βάρυναν αρκετά...

Μετά μας είπε να παίρνουμε μαζί μας, ο καθένας τη σακούλα του αυτή, παντού για ενα μήνα, τη νύχτα να τη βάζουμε δίπλα στο κρεβάτι μας και όταν εργαζόμαστε δίπλα στο γραφείο μας. Ακόμη και στις γιορτές των  φίλων μας και στις κοινωνικές μας εμφανίσεις θα κουβαλάμε τη σακούλα μας...

Το να σέρνουμε παντού μαζί μας αυτή τη σακούλα μάς έκανε να αντιληφθούμε καθαρά τι βάρος πνευματικό κουβαλούσαμε συνεχώς ως τώρα... Να μην ξεχνάμε τη σακούλα και να τη βάζουμε σε μέρη που μας έφερνε αμηχανία… Και οι πατάτες κατάντησαν με τον καιρό μιά γλοιώδης λάσπη…γεμάτη δυσοσμία !

Αυτό μεταφορικά μας έδειχνε το τίμημα της στάσεως μας, που μας έκανε να επιμένουμε να μεταφέρουμε πόνο και βαριά αρνητική διάθεση.

Γιατί πολύ συχνά θεωρούμε τη συγγνώμη ως δώρο προς τον άλλον, αλλά είναι εξ ίσου καλό -ισως πολύ πιό καλό-δώρο και για μας τους ιδιους !

Λοιπόν την άλλη φορά που θα αποφασίσεις ότι δεν μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, ρώτα τον εαυτό σου:

Σ' αρέσει, παιδάκι μου, να κουβαλάς σακούλα με πατάτες που θα  σαπίσουν και  θα βρωμάνε;

http://proskynitis.blogspot.gr/2012/01/blog-post_11.html

Σημείωση δική μου: Πετάξτε την..ευλογημένη τη σακούλα με τις... πατάτες πρίν ακόμα βρωμίσει...
Ι.Β.Ν.

Μπράβο τσουπάρα μου ! ! !

Ενας πενηντάρης μουσουλμάνος φτάνει στο αεροπορικό του κάθισμα σε μία κατάμεστη πτήση.
Αμέσως άρχισε να διαμαρτύρεται ότι δεν ήθελε το κάθισμα.
Το κάθισμα του ήταν δίπλα σε μιά ηλικιωμένη λευκή γυναίκα που διάβαζε τη Βίβλο. Αηδιασμένος ο μουσουλμάνος κάλεσε αμέσως την αεροσυνοδό και απαίτησε μια νέα θέση.
Ο μουσουλμάνος της είπε:
-Δεν μπορώ να κάθομαι εδώ δίπλα σε αυτή την άπιστη.
Η αεροσυνοδός του απήντησε:
-Επιτρέψτε μου να δω αν μπορώ να βρω ένα άλλο κάθισμα.
Μετά τον έλεγχο, η αεροσυνοδός επέστρεψε και δήλωσε:
-Δεν υπάρχουν άλλα καθίσματα, κύριε, στην οικονομική θέση, αλλά θα ελέγξω με τον κυβερνήτη για να δούμε αν υπάρχει κάτι στην πρώτη θέση.
Περίπου 10 λεπτά πέρασαν και η αεροσυνοδός επέστρεψε και δήλωσε:
-Ο κυβερνήτης επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχουν άλλα καθίσματα στην οικονομική θέση, αλλά υπάρχει ένα κάθισμα στην πρώτη θέση.
Είναι πολιτική της εταιρείας μας να μην μετακινούμε ένα άτομο από την οικονομική θέση στην πρώτη θέση, αλλά επειδή πρόκειται για...κάποιο είδος "σκανδαλώδους καταστάσεως" να αναγκάζεται ένα άτομο να καθίσει δίπλα σε ένα δυσάρεστο πρόσωπο, ο κυβερνήτης συμφώνησε να γίνει μία μετάβαση στην πρώτη θέση.
Και...πριν ο οργισμένος μουσουλμάνος προλάβει να πει κάτι, η αεροσυνοδός έκανε νόημα στην ηλικιωμένη γυναίκα και της είπε:
-Γι αυτό, κυρία μου, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, να πάρετε τα προσωπικά σας αντικείμενα και να μετακινηθείτε στην άνεση της πρώτης θέσης, διότι ο κυβερνήτης μας δεν θέλει να κάθεστε δίπλα σε ένα δυσάρεστο πρόσωπο .
Οι επιβάτες στα γύρω καθίσματα άρχισαν να χειροκροτούν, ενώ κάποιοι επευφημούσαν.

Υ.Γ. Η ιστορία είναι αληθινή και έγινε στην Αμερική.
Σχόλιο: Επιτέλους κάποια θετικά, έστω και αμυδρά, σημάδια ανάκαμψης Χριστιανικού φρονήματος του Δυτικού κόσμου.

 

 http://national-pride.org/2013/01/19

Σημείωση δική μου: Μπράβο τσουπάρα μου ! ! !
Ι.Β.Ν.

Η χρονιά της μπομπότας...

Ένας Νεωκόρος απο την Πάτρα «εξομολογείται…»…
Φέτος, λέει, είναι η χρονιά της μπομπότας...

Καί μακάρι να είχαμε μιά τέτοια μπομπότα...

Λοιπόν, η γρουσουζιά φάνηκε από την Πρωτοχρονιά.

Στο Ναό αντί για βασιλόπιτα έπεσε η σκέψη από τον επίτροπο να κόψουμε μπομπότα !....
«Για να μπούμε στο πνεύμα του 2013, να συνηθίζουμε…» είπε.
Αντί για φλουρί, πρότεινε ακόμη να βάλουμε μέσα ένα εικοσάδραχμο. Από αυτά τα παλιά με τον Περικλή στην «κορόνα»...

Ο προϊστάμενος είπε πως θα κατηγορηθούμε ότι στηρίζουμε το λόμπυ της δραχμής κι έτσι όλοι σαστισμένοι, υπό το φόβο της σύλληψής μας για «Εθνική προδοσία», κάναμε πίσω…

Το φλουρί ήταν ένα 2ευρω τυλιγμένο στο αλουμινόχαρτο.

«Και τι κερδίζουμε αν μας πέσει το φλουρί; » ρώτησα ο αφελής.

«Ένα 2ευρω κερδίζουμε! Σου πέφτει λίγο Νεωκόρε; » με αποστόμωσαν όλοι.

Έψαχνα να βρω ένα ευχάριστο νέο για την αυγή της νέας χρονιάς για να λευκάνω
 λίγο το μαύρο μας το ριζικό. Για να σας γλυκάνω λίγο από τις πίκρες του 2012.

Φευ, όμως, μαθαίνω πως και στον οικονομικό τομέα τα έσοδα θα είναι κάτι παραπάνω από στάσιμα.

Θα πετρώσουν τόσο πολύ τα ταμεία, όπως το κερί που κολλάει στην άμμο στο μανουάλι και κάνω αμάν για να το βγάλω κάθε φορά ( ως Νεωκόρος πού είμαι )
Λοιπόν, για να μην πλατιάζω, αν και το συνηθίζω, εξηγούμαι:
Όλοι οι ιερείς θα υποστούν και νέες μειώσεις στους μισθούς.

Όχι όπως οι γιατροί του ΕΣΥ, οι δικαστικοί και οι υπόλοιποι των ΔΕΚΟ που θα δουν τους μισθούς τους κουτσουρεμένους με την κατάργηση των ειδικών μισθολογίων

 .

Γιατί οι κληρικοί αυτές τις μειώσεις τις πλήρωσαν, αδρά, από το πρώτο κιόλας μνημόνιο. Θα έχουν όμως και νέες μειώσεις από την αύξηση της παρακράτησης του φόρου.

Στο ίδιο καζάνι και οι Αρχιερείς...

Εφεξής, το «ταβάνι» για τον μισθό του Μητροπολίτη θα είναι τα 1.200 ευρώ και του Αρχιεπισκόπου τα 1.400.

Στο εκκαθαριστικό τους, τους μήνες που έρχονται, οι Αρχιερείς δεν θα δουν περισσότερα από 800 έως 1.000 ευρώ. Για να καλύψουν τις αναδρομικές εισφορές.
Δύσκολα τα πράγματα για όλους.

Να πω ότι σκέπτομαι τους Μητροπολίτες ; δεν θα το πω.

Χωρίς οικογένεια και υποχρεώσεις είναι στον κόσμο, και ο μισθός τους φτάνει και περισσεύει ( αν και πολλοί απ΄ αυτούς, δέν το κρύβω, μοιράζουν τους μισθούς τους σε φτωχές οικογένειες. Σιωπηλά και αθόρυβα…)

Συλλογίζομαι όμως τον παπά τον απλό, που έχει οικογένεια, παιδιά, και υποχρεώσεις όπως όλοι εμείς οί υπόλοιποι…

Για τους Νεωκόρους δεν τολμώ να σκεφτώ καν.

Και φουντώνω όταν ακούω ότι «εκεί στην Εκκλησία» δεν πληρώνουν «όπως κι οι υπόλοιποι», ( ενώ πληρώνουν και παραπληρώνουν )

Για τους Κινέζους λένε ότι το 2013 θα είναι η «χρονιά του φιδιού».

Το μαύρο φίδι που μας έφαγε , θα ξεμυτίσει στην Ελλάδα φέτος. Μόλις ξεκίνησε ήδη η χρονιά της μπομπότας…

Ο Νεωκόρος

http://patrablog.blogspot.gr/2013/01/blog-post_16.html

Χριστούγεννα !

Μέλαινα σινδών απλούται εις το πρόσωπον της σφαίρας,

κρότος είς, φωνή καμμία δεν κραδαίνει τους αέρας,

δεν ταράττεται σκιά.

Και το σύμπαν σιωπαίνει, ως προσμένον ίνα μάθη

τί μυστήριον τελείται εις τα σκότη , εις τα βάθη

και προσμένον δειλιά !

Κι η ψυχή του κόσμου πάσα παρεδόθη εις τον Μορφέα

ον κατάδουλος κηρύττει της εσπέρας βασιλέα,

έγκλειστος εν τη ειρκτή.

Μόνον δε χορός ποιμένων τρισευθύμως αγραυλούντων

άγρυπνος φυλάττει ποίμνας των προβάτων των υπνούντων

εν τη αχανεί νυκτί.

Πλήν το νέον τούτο άστρον πως εφάνη; που δ΄υπάγει;

τίνα δε ζητούσιν ούτοι οι αστεροσκόποι μάγοι,

η Περσίδος στρατιά;

Του Ηρώδου δε τί τάχα να σημαίνη η μανία;

Και διατί να σφάζει τόσα, ως νιφάδ΄αγνά παιδιά;

Διατί φρενιτιά;

Ω μυστήριον αιώνων !!! Ω απόκρυφον σπουδαίον

και αγγέλοις και ανθρώποις, προαιώνιον και νέον,

τώρα σε κατανοώ !!!

Αγγελος διότι τώρα Γαβριήλ ο κορυφαίος

τα γενέθλια κηρύττει Τού των πάντων Βασιλέως,

και εκ χαράς ενθουσιώ !

Μάγοι και ποιμένες , λέγει, μη θαμβείσθ΄,ενθουσιάτε

Ο Χριστός διότι βρέφος εν τη Βηθλεέμ γεννάται

Ο του κόσμου λυτρωτής.

"Αγετε, διότι τίκτει τον Χριστόν, εκεί παρθένος

Οστις τόκος των συνήθων κ΄επιγείων τόκων ξένος,

ειναι θείας γεννετής !"

Συνάμα δ΄εξαίφνης δόξα περιέστραψεν μεγάλη

και αγγέλων επεφάνη ουρανόθεν στρατι΄αλλη

εν λευκή περιβολή.

Μέλπουσα ευθέως πάσα γλυκυφθόγγων αρμονία

"Δόξα εν υψίστοις δόξα, κ΄εν ανθρώποις ευδοκία

και αγάπησις πολλή "

Και οι μάγοι πορευθέντες εύρον εσπαργανωμένον

βρέφος κείμενον εν φάτνη, μήπω γεγαλακτισμένον

άμοιρον δε στολισμών.

Και εκ ψυχής ενθουσιώντες τω προσφέρωσιν τα δώρα,

Λίβανον, χρυσόν και σμύρνα, δείγματα σεβασμοφόρα

και λατρείας τον δασμόν.

 

Χαίρετε, λοιπόν, αθρώοι, ω λαοί της υφηλίου

Χαίρετε, Χριστός γεννάται ένδον σταύλου τρισαθλίου

ενδον φάτνης πενιχράς.

Χαίρετε, κ΄εις τον Σωτήρα φέρετ΄αλλο νέον δώρον

ολοκλήρου της αγάπης και υποταγής τον φόρον

εκ καρδίας καθαράς.

Εν Πειραιεί τη 25/12/1890
Μαρία Κεντούρη

Απο την "εφημερίδα των παίδων " του 1890
και τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών

Ι.B.N.

 

Το γράμμα "Ν" και η κατάργησή του !...

Γράφει ο Σπύρος Μάρκου, Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης

Ν=Νους-Νόμος
Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα.
Κάθε λέξη τέθηκε από τους "Ονοματοθέτες", νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.
Το "Ν" συντονίζει τον εγκέφαλο.

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
"Η εκφορά του γράμματος "Ν" μεταφέρει οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του "Ν" στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου - στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα ". (Εκτός αυτού στο Χάρβαρτ, από ιατρικές έρευνες διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση...).

Και δικαιούμαι να ερωτήσω: Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του "Ν";
Γιατί θέλομε να φτωχύνομε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος (ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα), νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:
Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες.
Όμως αναρωτιέμαι: Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα "Ν" στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το "εμβαδό " (!), αντί το εμβαδόν !!
(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε " το εμβαδόΝ ", δηλ. εκεί διατηρείται το Ν, ενώ το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !!
Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα: Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκομε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ...).
Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβομε πονάει. Είναι σαν να κόβομε το δακτυλάκι μας....

Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι "η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα"!
Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε : "ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ" όπου καταλήγει : "Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού -Ν-, εκτός κι αν του' λειπε η οπτική του ήχου..."
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης: "Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει...".
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (Σ).
Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: "η μέθοδο", η "οδό", "η πλήρη! ένταξη (!) κ.τ.ο.

Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.
Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου "Θεωρία" για το εν λόγω ζήτημα: Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.
Το γράμμα "N" διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.
Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική.

Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οι Έλληνες λέμε "Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα" και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ΄όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του.
Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη.
Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα "καταγραφών" στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού.
Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά :
Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού.

Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.



Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6766.html

http://ethniki-paideia.blogspot.gr/2012/12/blog-post_6.html

Αγιε του Θεού Ανδρέα !

Άγιε του Θεού Ανδρέα, της Πάτρας το καύχημα, βάλε το χέρι σου γιατί χανόμαστε…

 Αυτές τις δραματικές αλλά και πονηρές μέρες πού σαν πολίτες αυτής της χώρας σήμερα ζούμε, και πού δεν ξέρουμε αυριο το τι νεώτερο θα μας ξημερώσει, καλό είναι πλέον των άλλων, νά έχουμε το μυαλό μας πρώτα λίγο-πολύ και στον Θεό, αλλά και στους Αγίους της Εκκλησίας μας, και δεν θα χάσουμε !

Ο λόγος ενός μεγάλου κοσμικού και όχι βαθειά θρησκευόμενου επιστήμονα, ότι «ποτέ δεν γνώρισα στην ζωή μου άνθρωπο πού να ζημιώθηκε και να έχασε επειδή ακολούθησε συνειδητά τον δρόμο του Θεού και της Θρησκείας…» ίσως σήμερα στην εποχή μας να κουδουνίζει κάπως χλευαστικά και παράταιρα στ΄ αυτιά μας, αλλά πού όμως δεν παύει, γι΄ αυτούς πού ξέρουν σε βάθος τα πράγματα, να εμπεριέχει καί μία μεγάλη αλήθεια…

Εμείς εδώ οι Πατρινοί, έχουμε το επιπλέον και ξεχωριστό προνόμιο να έχει θανατωθεί στην Πόλη μας ένας από τους 12 μαθητές του Θεανθρώπου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος του Κόσμου, πράγμα πού σε καμμία άλλη πόλη της Ελλάδας δεν συμβαίνει !

Αλλά δυστυχώς όμως και παρ΄ όλα αυτά, παρ΄ όλη την υπάρχουσα εξωτερική ευσέβειά μας στο πρόσωπο του Αγίου Ανδρέα, παρ΄όλη την τιμητική προσκύνησή του, τις λαμπρές γιορτές, τις ευσεβείς γενικευμένες παραινέσεις του Μητροπολίτου μας « Αγαπητοί ευσεβέστατοι και Φιλόθεοι ( ; ) Πατρινοί », παρ΄όλες τις λιτανείες συνοδεία πολλών λαμπροφορεμένων Δεσποτάδων και τά φωταγωγημένα εορταστικά πανηγύρια μας, αρκετές φορές συλλαμβανόμαστε ένοχοι, παράταιροι, και προδότες θα λέγαμε αυτής της μεγάλης τιμής προς έναν μάρτυρα Απόστολο της πάλαι ποτέ ευγενούς Πολιτείας μας…

Μόνο τα επερχόμενα σε λίγο Καρναβάλια να αναφέρουμε, την «άκρα του τάφου» Εκκλησιαστική αντίδραση ( πού ισοδυναμεί με αποδοχή του κακού ( ; ) να δούμε ), και τα όσα «μέσω τούτων, και διά τούτων…» οικτρά επακόλουθα συμβαίνουν,αρκούν για να τινάξουν στον αέρα την « Πατρινή πνευματικότητα, την ευσέβεια και την φιλοθεϊα μας…» και άς μη γελιόμαστε τώρα δά, παίρνοντας κατά γράμμα κάποιες διαπιστώσεις παλαιών πνευματικών ανθρώπων, αλλά και Μητροπολιτικών παραινέσεων ότι «η Πάτρα είναι μία πολύ πνευματική πολιτεια».

«Κούνια πού μας κούναγε…» και ωραία θα ήταν «να είμαστε» όπως λένε, αλλά δυστυχώς άν καί φαινόμαστε, στην πράξη « δεν είμαστε » !

Πηγή: Patrablog.blogspot.com

Ευχαριστώ τους διαχειριστές του φιλικού μεγάλου Πατρινού ιστοτόπου Patrablog για τα e-mail που μου στέλνουν.

Ι.Β.Ν.

Το παιδί που γεννήθηκε στον ίσκιο του πουρναριού !

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1797, εκεί κάτω στο Λιδωρίκι, που μια φτωχή γυναικούλα υπόφερε στη σκιά ενός πουρναριού. Η γυναίκα αυτή-Βασιλική τη λέγανε-είχε ξεκινήσει απο πολύ πρωί απο το καλυβοχώρι της, το Αβορίτι, για να μαζέψει ξύλα και να τα φέρη στο φτωχικό της, για μαγείρεμα και για την αλισίβα της. Μα καθώς ήταν ετοιμόγεννη, την έζωσαν ξάφνου μέσα στο δάσος οι πόνοι και στη ρίζα ενός ψηλού δένδρου, με τη βοήθεια μόνο της φύσης, εφερε στον κόσμο ένα παιδί !

Ένα σερνικό παιδί, μια μπουκιά άνθρωπο, που δεν είχε τη δύναμι ούτε να κλάψη...Η φτωχή γυναίκα συγύρισε το παιδί της, το τύλιξε μέσα στο φουστάνι της και με το παιδί στην αγκαλιά και τα ξύλα στην πλάτη (ζαλωμένη..) ξεκίνησε για το σπίτι της. Δεν ένοιωθε η καϋμένη η μάνα την ευχαρίστησι της γεννήσεως ενός παιδιού...Μπορεί να ήταν σταλμένο από το Θεό, μα τί τα θέλεις...Ένα παιδί περισσότερο στην καλύβα ενός πολυφαμελίτη δεν είναι κάτι που γίνεται ευπρόσδεκτο με ανοιχτή καρδιά...Μα τι να γίνη; ...Ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο δεν το πετάνε στους λύκους...

Έφτασε με τις σκέψεις αυτές στο σπίτι της. Ο άντρας της, ο Δημήτρης Τριαντάφυλλος, δέχτηκε και "το δώρο αυτό του Θεού" με την ψυχρότητα του πεινασμένου που του προσφέρουν ψωμί μουχλιασμένο. Μα δεν είπε τίποτε. Κούνησε μόνο το κεφάλι του και κύτταξε προς τον ουρανό και ξαναχαμήλωσε το βλέμμα του σε ύφος ανθρώπου που υποκύπτει μοιρολατρικά στης Μοίρας τα αλύπητα χτυπήματα. Μα το παιδί-ούτε φυσικά κανείς το περίμενε-δεν έφερε γούρι στο σπίτι. Αντίθετα οι κακομοιριές απανωτιαστά συσσωρεύτηκαν στη φαμίλια του φτωχού Αβοριτιανού. Δεν είχαν περάσει τρείς μήνες και οι άνθρωποι του Αλή-πασά σκότωσαν τρείς, μαζί με τον πατέρα του παιδιού που γεννήθηκε μέσα στο δάσος... Ετσι η δυστυχία μεγάλωσε και περισσότερο, αφού μάλιστα οι Αρβανίτες πολεμισταί απειλούσαν όλη τη φαμίλια με θάνατο ή σκλαβειά!

Έτσι μια καλοκαιρινή νύχτα αποφασίσανε να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν και να φύγουν για τη Λειβαδιά. Θα παρατούσαν το σπίτι τους, θα απαρνιώνταν το χωριό τους και θα ζητούσαν καλύτερη τύχη στη Λειβαδιά...Ποιός ξέρει ; Η γκίνια θα τους άφινε ίσως μόνους στο μεγάλο και επικίνδυνο ταξείδι τους. Πάντως, εκεί, κοντά με τους Τούρκους, δεν εκινδύνευαν από τις ορδές των επιδρομών του Αλή...Μα η οδοιπορία τους ανάμεσα στα βουνά δεν ήταν και πράγμα εύκολο. Κινδύνευαν να φαγωθούν από τους λύκους ή να πιαστούν από τους στρατιώτες που φύλαγαν καραούλι στα διάφορα περάσματα. 

Μα έτσι ή αλλοιώς ήσαν χαμένοι !  Η τύχη βοηθάει πάντα τους τολμηρούς. Τόλμησαν.

Περπάτησαν όλη τη νύχτα και είχε ξημερώσει όταν έφτασαν κοντά στο Στενό, μια γέφυρα του Λιδωρικιού. Μα δεν ήταν εύκολο το πέρασμά του. Το γιοφύρι το φύλαγαν. Θα τους έπιαναν...Έπρεπε να περάσουν τη νύχτα και κρύφτηκαν κάπου εκεί μέσα στο δάσος, στον Κόκκινο ! Το βράδυ επεχείρησαν να ξαναπεράσουν. Μα πού; Το φεγγάρι μεσουρανούσε και δεν ήταν εύκολο ! Φώτιζε τη γέφυρα και θα τους έβλεπαν. Ξαναγύρισαν έτσι στο δάσος. Μα δεν έφυγαν από εκεί ούτε την άλλη ούτε την άλλη μέρα. Έμειναν κάμποσες μέρες ! Στο μεταξύ τα τρόφιμά τους είχαν σωθεί και τρώγανε βελανίδια...Το παιδί πεινούσε, γιατί η μάνα του, με τα λίγα βελανίδια που ετρωγε, δεν κατέβαζε γάλα!... Επρεπε, λοιπόν, όπως-όπως να ξεφύγουν. Έτσι, ένα σκοτεινό βράδυ αποφάσισαν να επιχειρίσουν το πέρασμα του Στενού. Μα ο μικρός-το παιδί του δάσους-που πεινούσε, έβαλε, επάνω στην ώρα, τα κλάματα. Δεν μπορούσαν να το παρηγορήσουν και έτσι ξαναγύρισαν πίσω στο δάσος.

-Να το αφήσουμε, είπε τότε κάποιος, στο δάσος...Έτσι και έτσι θα πεθάνη..Η στοργή, όμως, της δύστυχης μάνας εξανέστη...

-Να αφήσω το παιδί μου; Όχι, δε γίνεται..Ας πεθάνω κι εγώ μαζί του. Πηγαίνετε εσείς, εγω θα καθίσω.

Ένας πιό λογικός βρήκε τη λύσι: Όχι, δεν θα μείνετε. Θα περάσουμε εμείς απο το Στενό !..Θα προχωρήσουμε και θα φτάσουμε μισή ώρα παρακάτω. Όταν θα περάσουμε εμείς, έρχεσαι και εσύ με το παιδί !...Αν γλυτώσετε και εσείς , θα μας βρήτε...Αλλοιώς, ο Θεός ας αναπαύση τη ψυχή σας !...

 -Ο Θεός ας μας σχωρέσει, είπε η μάνα και αποχαιρέτησε τους συγγενείς της....Διαβήτε εσείς και αν έχω τύχη και δεν κλάψη, διαβαίνουμε κι εμείς !

Μα ο Θεός βοήθησε αυτή τη φορά. Πέρασαν όλοι και μαζί, έπειτα από κούρασι εβδομάδος, έφτασαν στη Λειβαδιά...Η τύχη του παιδιού βοηθούσε. Το πεπρωμένο κανόνιζε τα βήματά τους, αποκοίμιζε τους φρουρούς και έφραζε το στόμα του παιδιού...Η τύχη είχε αλλάξει φύλλο !

Στη Λειβαδιά η οικογένεια των Τριανταφυλλαίων απόχτησε σπίτια, υποστατικά...

Και ο μικρός που ωνομάστηκε Γιάννης, άρχισε τη δουλειά, τη σκληρή δουλειά του ανθρώπου που βάλθηκε να δημιουργήση. Δεν τον έμαθαν γράμματα, μα έμαθε λίγα μόνος του.

Μα τι σημασία έχουν αυτά; Ένα είναι η αλήθεια...

Το παιδί αυτό που γεννήθηκε στο δάσος, που παρ΄ολίγο να το πετάξουν φαγητό για τους λύκους, ήταν ο μετέπειτα ένδοξος στρατηγός Μακρυγιάννης ! Που έπαιξε σπουδαιότατο ρόλο κατά τον Αγώνα του 1821-κυρίως εις την Αττική, και που το όνομά του φέρει μια ολόκληρη συνοικία των Αθηνών, πρός τιμήν του !

Του Αγγέλου Μεταξά

Δακτυλογραφήθηκε απο μένα. 

Απο το προσωπικό μου αρχείο !
Προσπάθησα να διατηρήσω την ορθογραφία του κειμένου
Ι.Β.Ν.

Εδώ Ιερά Πόλις Μεσολογγίου ! ! !

Το Μεσολόγγι δεν είναι μόνο σύμβολο, είναι η ιστορία μας

Γράφει ο  Ν. Λυγερός

Όταν ο ίδιος σου ο εθνικός ύμνος πηγάζει από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, το Μεσολόγγι δεν είναι μόνο σύμβολο, είναι η ιστορία μας. Και η επέτειός του δεν είναι μια απλή γιορτή ή ένα γλέντι, είναι η έκφραση της παράδοσης που θυμάται τα γεγονότα που στιγμάτισαν την έννοια της ελληνικής ελευθερίας. Αυτήν τη ματωμένη ιστορία δεν ... μπορούμε να την ξεχάσουμε επειδή δεν είναι του γούστου της μεταμοντέρνας προσέγγισης που δεν έχει να δώσει τίποτα στον Ελληνισμό.

 Αγαπάμε το Μεσολόγγι, διότι είναι μια από τις ρίζες μας, όχι επειδή μας το είπαν να το αγαπήσουμε εξ ανάγκης. Χρωστάμε την ελευθερία μας σε αυτόν τον ηρωισμό. Είμαστε ελεύθεροι και Χριστιανοί επειδή θυσιάστηκαν για μας, για το μέλλον της πατρίδας, για να ζήσουμε ως άνθρωποι και όχι ως σκλάβοι της Τουρκοκρατίας. Αυτήν την περίοδο που εμφανίζεται ύπουλα το φάσμα του οθωμανισμού μέσω των μηδενικών τριβών και του συνωστισμού, πρέπει να είμαστε όχι μόνο προσεκτικοί και επιφυλακτικοί αλλά και αντιστασιακοί, αν θέλουμε να κρατήσουμε τα δικαιώματά μας.

  Δεν μπορεί να μας επηρεάζει κάθε εθνομηδενιστής, επειδή δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Πάντα είχαμε ραγιάδες στην πατρίδα μας και αυτό δεν άλλαξε τίποτα διότι δεν ήταν αυτοί που έγραφαν την ιστορία μας. Και τώρα πάλι, κι αν προσπαθούν να αναμειχθούν στο ιστορικό πλαίσιο, στην καλύτερη περίπτωση θα μας αφήσουν μια κακή ανάμνηση και τίποτα άλλο.

 Σημασία έχει λοιπόν να συνεχίσουμε το έργο μας και να εκφράζεται μέσω της παράδοσής μας και της θρησκείας μας, διότι το οφείλουμε και στους προγόνους μας και στους απογόνους μας. Είμαστε ένας κρίκος της αλυσίδας που μας δένει με την ελευθερία μας εδώ και αιώνες. Αν δεν στηρίξουμε τους ανθρώπους μας από το Μεσολόγγι, τότε η Ελλάδα θα είναι χαμένη, γιατί θα έχει χάσει μία από τις αξίες της.

 Στην πραγματικότητα αυτές οι επιθέσεις κατά της ιστορίας μας πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι η ιστορία μας είναι ζωντανή και κατά συνέπεια μπορεί να πεθάνει, αν δεν την προστατεύσουμε με την παράδοσή μας και με το έργο μας ως μνήμη μέλλοντος. Επιπλέον, πρέπει να αντιμετωπίζουμε ακόμα πιο σοβαρά το θέμα της επετείου, διότι είναι το μόνο στήριγμα για τους νέους που δεν έχουν διαβάσει ακόμα την ιστορία μας και τις πηγές της εποχής. Κάθε μας κίνηση πρέπει να έχει το πρέπον νόημα και να μην χανόμαστε σε ανούσιες λεπτομέρειες.

  Για μας το Μεσολόγγι είναι στο σταυροδρόμι του γαλάζιου και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι όλα τέλειωσαν εδώ για να αρχίσουν εδώ με μεγαλύτερη ένταση για να ζήσει η ιστορία που παραλίγο να πεθάνει λόγω της βαρβαρότητας. Εδώ λοιπόν, όπου ο δρόμος της Τουρλίδας χωρίζει το γαλάζιο της Λιμνοθάλασσας, έχουν ριζώσει μνήμες που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας τις αμφισβητεί. Κι η Παναγιά η Φοινικιώτισσα είναι ένα σύμβολο για μας λόγω της ιστορίας μας, διότι ζήσαμε εκεί και την ιστορία του Ελληνισμού.

  Μετά τη σιωπή της αντίστασης και του σταυρού, ακούσαμε την πρώτη λέξη και αυτήν ήταν η ελευθερία μας, το δώρο των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για μας και που δείχνουν στους πιο νέους ότι ο δρόμος δεν σταματά τον ορίζοντα του παρόντος, διότι υπάρχει και το μέλλον της ιστορίας που δεν ξεχνά ακόμα κι όταν παλεύει με τους ανεμόμυλους.

 

http://www.lygeros.org/articles.php?n=10533&l=gr

Μια συγκλονιστική ιστορία !... "Της τα έδωσα της Πατρίδος και τα δύο."

Γράφει ο Δημήτρης Ντούλιας*. 

Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουνα στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε.

Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού. Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα... πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες , απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι.

Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Ολοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής.

Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Εκείνη τη στιγμή, που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πώ παρακάτω.

Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα. Τότε βλέπω τον νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος πρός ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές ( λούστροι ) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα.

Και του είπε : "γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο κλπ ".

Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά οτι έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει.
Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, και σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς.

Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυά του και με πολλή δύναμη των χεριών του ( αυτά ήσαν γερά ) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά "πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο" και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού όπου φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω απο τα γόνατα.Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος, όπως και εγώ, γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο απο όλους κλαίει τώρα ο νεαρός αξιωματικός.

Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια... Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηλικίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά.

Του απονέμει "τας κεκανονισμένας τιμάς" που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο του πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα.

Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά απο έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να χει.
Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρονεύονται.

Γι αυτό οι νέες γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν απο την οικογένεια και το Σχολείο για το Επος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας.


*ΔΗΜΗΤΡHΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ
ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. ε.α.
Σαν ελάχιστη προσφορά στη μνήμη των αγωνιστών του 1940, σας αποστέλλω αυτή την ιστορία που δημοσιεύεται στο τεύχος του Οκτωβρίου της Ναυτικής Ελλάδος.

http://www.epirus-ellas.gr/2011/10/blog-post_9040.html

Τότε που ο κόσμος ηταν αλλοιώς !

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

...Ετσι πιωμένος που ήτανε, παιδεύτηκε πολύ ν΄ανοίξει την πόρτα..

Προσπάθησε πρώτα με το δεξί, μετά με το αριστερό, μετά κόλλησε το χέρι του κάθετα πάνω στην πόρτα, χτυπώντας την ελαφρά με τη γροθιά του και πάνω στο  χέρι του ακούμπησε τώρα το ιδρωμένο του μέτωπο.

Είπε δυό- τρείς φορές "ωχ μανούλα μου"  και άλλες πολλές "αχ ρε Σταυρούλα !"

Γνωστά και τα δυό επιφωνήματα που εκφράζουν "σωματικόν τε και ψυχικόν άλγος", όπως θά έλεγε και ο Γαρδίκας.

Το πρώτο συνοδεύεται από το "μάνα μου " ή "μανούλα μου", "μετ΄επικλήσεως βοηθείας" από την πανταχού παρούσα μάνα, ακόμη και στις ερωτικές δυσκολίες των παιδιών της...

Πόσες φορές δεν ακούστηκε από το στόμα της μάνας το:

"Σώπα παιδάκι μου, μην κάνεις έτσι, που θα μου πάθεις τίποτα  για μια γυναίκα, λες και χαθήκανε οι γυναίκες !..Θα δείς που θα βρεθεί άλλη καλλίτερη !.. "

Το δεύτερο, το αχ, εκτός από πόνο, εμπεριέχει και παράπονο και απορία και δυσφορία. Βγήκε από τα χείλη όλων των ανδρών, όλες τις εποχές  και συνοδεύτηκε από το όνομα όλων των γυναικών, χιλιάδες φορές !...

Ξαναπροσπάθησε και τούτη τη φορά στάθηκε τυχερός. Άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα με τόση χαρά, λές και κατήγαγε νίκη περιφανή !

Έσπρωξε την πόρτα με το τακούνι του, αλλά δεν υπολόγισε σωστά τη δύναμή του και η πόρτα έκλεισε πίσω του με πάταγο.  Ο Τάσος σήκωσε τους ώμους και έσκυψε το κεφάλι δαγκώνοντας ταυτόχρονα τα χείλη του...Ήτανε μια μορφή απολογίας, ήτανε μια συγγνώμη για τους γειτόνους που αναστάτωσε...στη μία τη νύχτα..

Ψαχούλεψε στον τοίχο, βρήκε τους δυό διακόπτες και τσάκ το μικρό διαμέρισμα γέμισε  φώς !!

Εκεί στο μικρό το χώλ υπήρχε ένας διθέσιος καναπές με ξύλινα μπράτσα και μπροστά του ένα τραπεζάκι σαλονιού που πάνω του ήτανε μια πλαστική γλάστρα με γύψο για να στηρίζει τα ψεύτικα  λουλούδια που είχε μέσα... 

Σαν τα λόγια της Σταυρούλας, σκέφτηκε...ψεύτικα !..

Στον τοίχο μια μικρή βιβλιοθήκη με καμιά τριανταριά βιβλία, άλλα όρθια και άλλα ξαπλωτά, γεμάτα σκόνη..Με τις σκοτούρες που το δέρνανε είχε πολύ καιρό να τ΄ανοίξει..

Προχώρησε στο κυρίως δωμάτιο, που ήτανε και κρεβατοκάμαρα και σαλόνι και τραπεζαρία..

Είχε ένα καλό μονό κρεβάτι με κομοδίνο, μια ντουλάπα πλαστική που τη στήριζε μεταλικός σκελετός και άνοιγε με φερμουάρ, ένα τραπέζι από φορμάϊκα με κάτι γαλάζια κεντίδια και μεταλικά πόδια χιαστί και δυό καρέκλες καφενείου, ψάθινες. Σε μια γωνιά ένα έπιπλο με τρία-τέσσερα κομμάτια στερεοφωνικού συγκροτήματος και δίπλα δυό μεγάλα καφέ ηχεία..

Τώρα τελευταία, το βάζει συνέχεια και ακούει Μαίρη Λίντα..

"που θα πας και θέλεις να μ΄αφήσεις..."

 Στόν τοίχο το πορτραίτο μιας όμορφης νέας γυναίκας με μαύρα μακριά μαλλιά, μεγάλα μάτια και μεγάλα στήθια...

Μόνο η καρδιά της  ήτανε μικρή...

Ο Τάσος την κύτταξε για λίγο και ξαναείπε: Αχ ρε Σταυρούλα ! !

Έβγαλε τα παπούτσια με δυσκολία και στην προσπάθειά του να βγάλει το παντελόνι κόντεψε να πέσει και άρχισε τα "γαλλικά", Σορβόννης παρακαλώ, διανθισμένα με σεξουαλικές προστακτικές...

Έβγαλε τελικά το παντελόνι και το κρέμασε πάνω στην πλάτη της καρέκλας. Από πάνω από το πανελόνι "φόρεσε" το πουκάμισο και έπεσε λιώμα στο κρεβάτι, που γύριζε γύρω-γύρω, μαζί με το ταβάνι !

Άπλωσε το χέρι του και έκλεισε και τους δυό διακόπτες επιστροφής που ήσαντε δίπλα στο κομοδίνο του.

Η γκαρσονιέρα, όμως, ήτανε ισόγεια υπερυψωμένη και από τις γρίλιες της μπαλκονόπορτας έμπαινε φως κάθε φορά που έστριβε αυτοκίνητο στη γωνία.

Το φως έγλυφε τους τοίχους και ξανάβγαινε, μέχρι να στρίψει το επόμενο...

Και κάθε φορά που έμπαινε φως πέρναγε πάνω από το κάδρο και χάϊδευε το πρόσωπο της Σταυρούλας, που τον έκανε να κρατάει τα μάτια ανοιχτά μέχρι να στρίψει το επόμενο αυτοκίνητο...και κάθε φορά της μιλούσε..και της σιγοτραγουδούσε και της παραπονιότανε...

Και ξαφνικά την έχασε, κάποιο εμπόδιο μπήκε μπροστά της...

...όχι-όχι δεν έφταιγε το μεθύσι του, κάποιος του σκίαζε τη Σταυρούλα του...

Ήτανε ένας ψηλός άντρας με μούσι και μακρυά μαλλιά. Τον είδε καθαρά με τα φώτα του αυτοκινήτου που έστριψε τώρα. Φορούσε τζίν παντελόνι και πουκάμισο με μεγάλους γιακκάδες...

-Ποιός είσαι συ ρε φίλε και πως μπήκες μέσα; τον ρώτησε ο Τάσος, χωρίς να φοβηθεί και χωρίς να πάρει απάντηση !

Μεθυσμένος, άφραγκος, ερωτευμένος και προδομένος, τι να φοβηθεί...

-Φίλε, αν μπήκες για λεφτά, μπήκες σε λάθος σπίτι...ξαναείπε ο Τάσος. Δεν υπάρχει μία...

Ο ψηλός άναψε ένα φακό που κρατούσε στο χέρι του και κατευθύνθηκε προς τα ρούχα του Τάσου στην καρέκλα..

-Σου είπα, φίλε, ότι δεν υπάρχει μία και αν ψάχνεις για το κατοστάρικο που είχα χθές, το ήπια κρασί για κείνη, στο λόγο μου στο λέω...

..και είναι αυτή που "κρέμεται" στον τοίχο, και είναι το μόνο που αξίζει εδώ μέσα...αλλά πάρτην σε παρακαλώ γιατί τη βλέπω και πονάω, μ΄ακούς φίλε;

Ο ψηλός του έριξε το φακό στα μάτια και μετά τον έστριψε κατά το κάδρο...ενώ ο Τάσος συνέχιζε το παραλήρημά του...

Πάντως, αν τη δείς πουθενά φίλε, πες της ότι την αγαπάω ακόμα κι ας με έχει πονέσει τόσο...

Αλήθεια, φίλε, σε έχει πονέσει εσένα γυναίκα; σε έχει ξεφτυλίσει και εσύ να συνεχίζεις να την αγαπάς;

Έχεις αδειάσει ποτέ, φίλε,  την ψυχή σου στα πόδια μιας γυναίκας, όπως αδειάζει το φορτηγό την άμμο με ανατροπή-καλά το είπα, με ανατροπή φίλε-μπροστά σε νεοαναγειρόμενη οικοδομή; Και αντί αυτή να ψάξει για τους κόκκους χρυσού που έχει η άμμος, η ψυχή μας ήθελα να πω φίλε και η δική μου και η δική σου, ναι και η δική σου, η κυρία να κλωτσά την άμμο προς τα σιφώνια του δρόμου; ! Τι την κλωτσάς κυρία μου την άμμο; τι την κλωτσάς την ψυχή; !

Γι αυτό σου λέω φίλε, δεν παλεύονται οι γυναίκες ...και αν έχεις τσιγάρα, άσε μου κανα δυό, σε παρακαλώ, γιατί ούτε τσιγάρο δεν έχω, τ΄ακούς φίλε; ούτε τσιγάρο! Η φωνή του Τάσου άρχισε να τρέμει από συγκίνηση γιατί εκείνη τη στιγμή του ΄ρθανε τα πικρά της λόγια στο νου και του τρουπήσανε το μελίγγι ...του΄ρθε και εκείνο το κρασί με το μπαγιάτικο μεζέ στο στόμα και έφυγε τρεκλίζοντας για την τουαλέτα...

Εκεί έβγαλε τ΄αντερά του, είπε πάλι ωχ μανούλα μου...

Ναί, και αχ ρε Σταυρούλα είπε, έριξε λίγο νερό στο πρόσωπό του, πήρε την πετσέτα στα χέρια του και γύρισε πάλι τρεκλίζοντας στο κρεβάτι του, όπου και σωριάστηκε, ανίκανος πλέον ούτε να σκεφτεί....

                                           *******************************

Θα είχε ανέβει ο ήλιος τρείς οργιές τ΄αψήλου, πού 'λεγε η γιαγιά μου, όταν ξύπνησε ο Τάσος την άλλη μέρα...Στη αρχή ένοιωθε σα χειρουργημένος στο χώρο ανάνηψης...μέχρι να λειτουργήσει η ακετυλοχολίνη και να εξασφαλίσει συνειδητότητα...

Ανακάθησε στο κρεβάτι, ακούμπησε τους αγκώνες του στα γόνατά του και με τις παλάμες του έπιασε το κεφάλι του που πήγαινε είκοσι οκάδες...

Θυμήθηκε ότι χθές τα ήπιε πάλι για κείνη, και ότι γύρισε μεθυσμένος και άφραγκος στο σπίτι...και σήμερα Κυριακή, σκέφτεται πούθε θα ΄σάξει, που λένε στο χωριό μου...δηλαδή ποιά κατεύθυνση θα ακολουθήσει. Σε ποιό φίλο ή συγγενή θα πάει να φάει, ή να πιεί έναν καφέ ή να δανειστεί κανά δυό κατοστάρικα μέχρι το τέλος του μήνα που θα πληρωθεί. Η θα πάει στου κυρ -Κώστα, εκεί στην οδό Ολυμπίας, να φάει βερεσέ, ήτανε γνωστός και η φασολάδα έκανε δώδεκα δραχμές..αλλά για τσιγάρα;

Για τσιγάρα; για κάτσε ! κάτι θυμήθηκε  από την απροσδόκητη νυχτερινή επίσκεψη και γύρισε να δεί αν υπάρχουν τα ρούχα του εκεί στην καρέκλα...

Ναί, εκεί ήσαντε, και αυτό που ασπρίζει πάνω στο τραπεζάκι τι είναι;

Σηκώθηκε και πλησίασε το τραπεζάκι από φορμάϊκα με τα μεταλικά χιαστί πόδια...

Πάνω του, δίπλα στα κεντίδια τα γαλάζια, ένα πακέτο καρέλια κασετίνα...

Ο Τάσος το πήρε στα χέρια του, ήτανε σχεδόν γεμάτο, δυό-τρία τσιγάρα λείπανε από μέσα...

..και από κάτω από το πακέτο ήτανε ένα χιλιάρικο διπλωμένο στα δύο...

 Ο Τάσος κρατούσε για αρκετά λεπτά με το ένα χέρι το πακέτο και με το αλλο το χιλιάρικο...

...και εκεί βουρκωμένος-κυττάζοντας τη Σταυρούλα- ψιθύρισε: 

Σ΄ευχαριστώ ρε φίλε ! Σε ευχαριστώ !...

Ήσαντε τα "δώρα του νυχτερινού του επισκέπτη", που μπήκε στο σπίτι του να τον κλέψει...και τον βρήκε σε κακά χάλια...

...εκεί, στα μέσα της δεκαετίας του΄70...

...τότε που οι άνθρωποι ήσαντ' αλλοιώς...

Ντινόπουλος Ιωάννης

(Δικαιώματα κατοχυρωμένα)

Και οι παντρεμένοι εχουν ψυχή !...

 

 

....ο,τι και αν είναι....

I.B.N.

http://harpreetsran.blogspot.gr/2009/07/obama-and-sarkozy-checking-out-17-year.html

Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης Δασκάλας !

 

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται στους δασκάλους εκείνους που δεν σταματούν να αναλώνονται, να πεθαίνουν συναισθηματικά, να αδειάζουν κυριολεκτικά όλο το μέσα τους για χάρη των μαθητών τους. Σ΄ αυτούς που δεν υπολογίζουν κόπους ,ούτε και λογαριάζουν αν ο μισθός είναι λίγος και δε φτάνει, που δεν δειλιάζουν ούτε φοβούνται να εκτεθούν. Μην τους ψάχνετε σε μουσεία, βρίσκονται ανάμεσά σας .

 

«Από το δικό μου, κυρία!» 

Υπέρ αναμνήσεως μιας υπέροχης δασκάλας!
(της Λότης Πέτροβιτς)

Το Δεκέμβρη του 1943, αρχή ενός ακόμα χειμώνα πείνας και παγωνιάς, άχνισε κάτι ζεστό ξαφνικά στην αυλή του σχολείου μας. Ηταν ένα μεγάλο καζάνι και μέσα είχε συσσίτιο για τα παιδιά. Γύρισα στο σπίτι περήφανη, κρατώντας με προσοχή ένα τενεκεδάκι γεμάτο σούπα πηχτή. "Γιατί δεν την έτρωγες στο σχολείο, καρδούλα μου;" λαχτάρισε η μάνα μου. "Αν σου χυνόταν στο δρόμο;" "Θα φάτε λίγη σούπα κι εσείς, αλλιώς δεν τρώω καθόλου", δήλωσα ορθά κοφτά. "Το ίδιο κι εγώ", φώναξε ο Μάνος, ο αδερφός μου. Κι έτσι γινόταν από κείνη τη μέρα σε κάθε συσσίτιο που κουβαλούσαμε οι δυό μας από το σχολείο. Η σούπα ερχόταν τακτικά, πάντα η ίδια, άνοστη και πηχτή. Ωσπου μια μέρα, μας μοίρασαν κάτι ξεχωριστό. Μπήκαμε στη γραμμή και μας έβαλαν στα τενεκεδάκια κάτι σα μέλι, αλλά σκούρο κοκκινωπό. "Γλυκόζη" το είπαν. Βουτούσαν τα παιδιά το δάχτυλο στη γλυκόζη, το έγλειφαν με απόλαυση και γελούσαν ευτυχισμένα, πειράζονταν μεταξύ τους.

Ενα μεσημέρι, γυρίζοντας ο αδερφός μου από το σχολείο, δεν ήθελε να βάλει μπουκιά στο στόμα του – ούτε από τη σούπα ούτε από τη γλυκόζη. Ταραγμένος φαινόταν, έτοιμος να βάλει τα κλάματα. "Τι συμβαίνει παιδί μου;" ανησύχησε η μαμά. Εκείνος δεν έβγαζε λέξη. Κι όσο δε μιλούσε, τόσο επέμενε η μάνα μου να μάθει, τόσο μεγάλωνε και η δική μας η περιέργεια. Με τα πολλά, αποφάσισε τελικά να μιλήσει. Κι αυτό που μας είπε γράφτηκε στη μνήμη μου ανεξίτηλα.

Στην αυλή για το συσσίτιο βρισκόταν με της τάξης του τα παιδιά. "Σκαρώνουμε κάτι;" άκουσε έναν από τους συμμαθητές του– "πειραχτήρης" ήταν το παρατσούκλι του – να ψιθυρίζει στον διπλανό, μόλις πήρε τη γλυκόζη στο τενεκεδάκι του. Ο άλλος έγνεψε "ναι". Τότε ο πειραχτήρης κάτι του είπε στ’ αυτί, κρυφογέλασαν οι δυο τους πονηρά κι εξαφανίστηκαν στη στιγμή. Σε λίγο χτύπησε το κουδούνι να μπούνε στην τάξη. Πρώτα έμπαιναν τα κορίτσια. Υστερα τ’ αγόρια. Τελευταία η δασκάλα, που κόντευε να μην ξεχωρίζει από τα παιδιά, έτσι που είχε απομείνει πετσί και κόκαλο. Καταλάβαινες πως ήταν μεγάλη από τα μάτια της μόνο, που τα σκοτείνιαζαν ολόγυρα δυο μαύροι κύκλοι.
 Οταν μπαίνανε όλοι στην τάξη, έκλεινε την πόρτα, μετρούσε τα παιδιά σειρά σειρά, έλεγε "εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά" κι αρχίζανε αμέσως το μάθημα. Το  "εντάξει, φρόνιμα τώρα, μην ακούσω μιλιά" τη φορά εκείνη δεν το είπε. Ούτε να τους μετρήσει την είδανε. Κοντά στην πόρτα της τάξης στεκόταν σκυφτή, σαν να ψαχούλευε κάτι. "Μα τι κάνει η κυρία εκεί;" ρώτησε παραξενεμένος ο Μάνος που δεν καλόβλεπε, τα περισσότερα παιδιά ήσαν όρθια ακόμα. "Πασαλείψαμε το χερούλι με γλυκόζη", χασκογέλασε από δίπλα ο πειραχτήρης, "για να κολλήσουν τα χέρια της να γελάσουμε!" Αμ δε γελάσανε !. Καθίσανε τελικά στα θρανία τους και δε μιλούσε κανείς. Βλέπανε τη δασκάλα τους τώρα όλοι βουβοί, σαστισμένοι… Είχε σκύψει κι έγλειφε με λαχτάρα μια το χερούλι της πόρτας, μια την παλάμη της… Υστερα γύρισε και τους κοίταξε με παράπονο. Στα μάγουλά της έτρεχαν δάκρυα. "Μην τη σπαταλάτε τη γλυκόζη, χρυσά μου, για τ’ όνομα του Θεού!", είπε ξέπνοα. "Σας τη δώσαμε όλη, ούτε μια σταγονίτσα δεν κρατήσαμε εμείς οι δάσκαλοι, για να τη φάτε να δυναμώσετε εσείς τα παιδιά. Μην τη σπαταλάτε, σας παρακαλώ, είναι κρίμα!

Είν’ αμαρτία!"
Την πήραν πάλι τα δάκρυα. Κι έκλαιγε, έκλαιγε…

Μαζευτήκαν όλοι τριγύρω της. Μονάχα ο πειραχτήρης έμεινε στο θρανίο του με το κεφάλι κατεβασμένο. Οι άλλοι σπρώχνονταν ποιος πρώτα να την αγκαλιάσει, ποιος να της πρωτοπεί "από το δικό μου, από το δικό μου, κυρία, να πάρετε λίγο!"

Ούτε ένα τενεκεδάκι δεν άγγιξε η δασκάλα. Μόνο έκλαιγε, έκλαιγε…

http://blogs.sch.gr/spetsiotou/index.php/archives/2506

(Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο καιρός της σοκολάτας» )

 

Μοιράζουν ψωμί δωρεάν στη Πάτρα....

Ξαναγυρίσαμε πίσω στα παλιά!  

 
( Εβδομήντα χρόνια πίσω...Μέσα aπο διαρκή προοδευτικότητα...και συνεχείς δημοκρατικές κατακτήσεις (ειδικά τα τελευταία χρόνια)...φτάσαμε τόσο ....πίσω !!!!!)

 

2012
ΠΑΤΡΑ: Μοιράζουν δωρεάν ψωμί σήμερα στην πλατεία Γεωργίου....

  1942

 

  Σημείωση δική μου:

...Πάντως σας ευχαριστούμε πολύ που μας...  εξασφαλίσατε το δικαίωμα να μιλάμε, για να λέμε ότι πεινάμε και κινδυνεύουμε...

 

...Και οοοολοι εσείς οι άλλοι δημοκράτες να λέτε και να κάνετε ό,τι θέλετε....

  Ι.Β.Ν.

  Απο το ιστολόγιο "Πίσω στα παλιά..."  ολοταχώς, αλλά χωρίς ολους εσάς που μας οδηγήσατε εδώ !

Νικόλαος Πλαστήρας! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε ...τηλέφωνο;(!)

 

Νικόλαος Πλαστήρας

Πρωθυπουργός της Ελλάδας με άνεργο αδερφό....

 

(Η φτώχεια του πρώην πρωθυπουργού Ν. Πλαστήρα, δεν αποτελεί παράδειγμα για τους σημερινούς κηφήνες της πολιτικής! "Η Ελλάδα πεινάει κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο", είχε πει, ενώ ο αδελφός του ήταν άνεργος. Μεταφέρουμε μερικά από τα πολλά αξιόλογα συμβάντα της ζωής του, τα οποία χαρακτηρίζουν τον άνδρα και τον καθιστούν πρότυπο, παράδειγμα προς μίμηση για παλιότερους αλλά και σημερινούς, δεδομένου ότι, τόσο ο ίδιος όσο και άλλοι, έμπαιναν πλούσιοι στην πολιτική και έβγαιναν πάμφτωχοι.)

Ο αείμνηστος Ανδρέας Ιωσήφ - πιστός φίλος του - αναφέρει:
Ο στρατηγός είχε απαγορεύσει στους δικούς του να χρησιμοποιούν το όνομα "Πλαστήρας" όπου κι αν πήγαιναν. Ο αδελφός του ήταν άνεργος. Το εργοστάσιο ζυθοποιίας «ΦΙΞ» ζητούσε οδηγό κι εκείνος έκανε αίτηση. Ο αρμόδιος υπάλληλος τον ρώτησε πώς λέγεται: Κι επειδή αυτός δίσταζε να πει το όνομά του, ενθυμούμενος την εντολή του στρατηγού, τον ξαναρώτησε και δυο και τρεις φορές, ώσπου αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι τον λένε Πλαστήρα. Παραξενεμένος ο υπεύθυνος ζητάει να μάθει αν συγγενεύει με το στρατηγό και πρωθυπουργό. Μετά από πολύ δισταγμό του αποκαλύπτει ότι είναι αδελφός του. Αφού η αίτηση, ικανοποιήθηκε, παρακάλεσε να μη το μάθει ο αδελφός του. Ο στρατηγός το έμαθε κι αφού τον κάλεσε αμέσως στο σπίτι του τον επέπληξε και του απαγόρευσε να αναλάβει αυτή την εργασία λέγοντάς του: «Αν έχεις ανάγκη, κάτσε εδώ να μοιραζόμαστε το φαγητό μου». Και δεν πήγε.

Ο Πλαστήρας ήταν άρρωστος -έπασχε από φυματίωση - κι έμενε σ' ένα μικρό σπιτάκι στο Μετς, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Του πρότειναν να του βάλουν ένα τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι αλλ' αυτός αρνήθηκε λέγοντας: «Μα τι λέτε; Η Ελλάδα πένεται κι εμένα θα μου βάλετε τηλέφωνο;».

Πολλές φορές με τρόπο έστελνε και αγόραζαν ψωμί, ελιές και λίγη φέτα. Τότε οι γύρω του, του υπενθύμιζαν ότι είχε ανάγκη καλύτερου φαγητού λόγω της αρρώστιας κι εκείνος με απλότητα τους απαντούσε: «Τι κάνω. σκάβω για να καλοτρώγω;».

Ο Βάσος Τσιμπιδάρος, δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ακρόπολη», περιγράφει το εξής περιστατικό:
Κάποτε, ο στενός του φίλος Γιάννης Μοάτσος, είχε πάρει την πρωτοβουλία να του εξασφαλίσει μόνιμη στέγη, για να μην περιφέρεται εδώ και εκεί σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Πήγε λοιπόν σε μια Τράπεζα και μίλησε με τον διοικητή. «Τι;», απόρησε εκείνος. «Δεν έχει σπίτι ο κύριος πρωθυπουργός Πλαστήρας; Βεβαίως και θα του δώσουμε ό,τι δάνειο θέλει και μάλιστα με τους καλύτερους όρους!»

Ο Μοάτσος έτρεξε περιχαρής στον Πλαστήρα, του το ανήγγειλε και εισέπραξε την αντίδραση: «Άντε ρε Γιάννη, με τι μούτρα ρε θα βγω στο δρόμο, αν μαθευτεί πως εγώ πήρα δάνειο για σπίτι;». Έσχισε το έντυπο στα τέσσερα και το πέταξε.

Ο Δημήτρης Λαμπράκης «δώρισε» κάποια στιγμή στον Πλαστήρα ένα ωραίο χρυσό στυλό κι αφού ο στρατηγός κάλεσε τον φίλο του Ανδρέα του λέει:
- Εγώ δεν βάζω χρυσές υπογραφές. Μου φτάνει το στυλουδάκι μου. Να το στείλεις πίσω.
- Μα θα προσβληθεί.
- Δεν πειράζει. Ας μου κόψει το νερό από το κτήμα. Δεν θέλω δώρα Ανδρέα. Γιατί τα δώρα φέρνουν και αντίδωρα!

Το 1952, πρωθυπουργός ακόμη ο Πλαστήρας, ήταν κατάκοιτος από την αρρώστια που τον βασάνιζε, όταν μία μέρα δέχθηκε την επίσκεψη της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Μπαίνοντας εκείνη στο λιτό ενοικιαζόμενο διαμέρισμά του, εξεπλάγη όταν είδε τον πρωθυπουργό να χρησιμοποιεί ράντζο για τον ύπνο του, και τον ρώτησε με οικειότητα: «Νίκο, γιατί το κάνεις αυτό;» και η απάντηση ήρθε αφοπλιστική. «Συνήθισα, Μεγαλειοτάτη, το ράντζο από το στρατό και δεν μπορώ να το αποχωριστώ.».

Ο στρατηγός Νικόλαος Σαμψών, φίλος του Πλαστήρα, σε επιστολή του περιγράφει, το παρακάτω:
Όταν πέθανε ο Πλαστήρας, δεν άφησε πίσω του σπίτι, ακίνητα ή καταθέσεις σε τράπεζες. Η κληρονομιά που άφησε στην ορφανή προσφυγοπούλα ψυχοκόρη του, ήταν 216 δρχ., ένα δεκαδόλλαρο και μια λακωνική προφορική διαθήκη: «Όλα για την Ελλάδα!». Βρέθηκε επίσης στα ατομικά του είδη ένα χρεωστικό του Στρατού (ΣΥΠ 108) για ένα κρεβάτι που είχε χάσει κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων στη Μικρά Ασία και 8 δρχ. με σημείωση να δοθούν στο Δημόσιο για την αξία του κρεβατιού, ώστε να μην χρωστά στην Πατρίδα».

Όταν πέθανε ο Πλαστήρας στις 26/7/1953 τον έντυσαν το νεκρικό κοστούμι, που το αγόρασε ο φίλος του Διονύσιος Καρρέρ - γιατί ο ίδιος τον μισθό του τον πρόσφερε διακριτικά σε άπορους και ορφανά παιδιά - ο δε γιατρός, που ήταν παρών και υπέγραψε το σχετικό πιστοποιητικό θανάτου, μέτρησε στο ταλαιπωρημένο κορμί του: 27 σπαθιές και 9 σημάδια από βλήματα.

Πηγές:

ellhnografos

http://www.katohika.gr/2012/09/blog-post_6991.html

Σημείωση δική μου : Δεν ακουσα, μίλησε κανείς ; ! ! ! !

Ι.Β.Ν. 

Αι Μοίραι ...(Necessitas)

  
Πάνω στους ουρανούς ειν΄οι θεοί κρυμένοι,
κόρες της Νύχτας: Η τυφλή Κλωθώ υφαίνει
το νήμα της στο μυστικό τ΄αδράχτι. Κλώθει
η Λάχεσις όσους μας τυρανούνε πόθοι..

Ανόητα η Ατροπος την  πεπρωμένη (πρεπομένη)
τυλιγαδιάζει τύχη μας αφηρημένη.
Το νήμα της ζωής μας που της παρεδόθη
στο θάνατο σκορπίζει δίχως να το νοιώθει.

Χωρίς συνείδησι, οπως μικροί σαλιάγκοι
σερνάμενοι στη γή χαράζουμε πιγμένο

σε φωτεινή γραμμή αφρό,ετσι κι οι μοίρες..
..γυρνώντας μαύρο νήμα στ΄αδραχτιού τις γύρες

κλώθουν κουτά ο,τ΄ειναι καθενός γραμμένο..
Μεσ΄τη δημιουργία μιά θεά: η Ανάγκη !

Π.Βρισιμιτζάκης

Περιοδικό Αλεξανδρινή Τέχνη 1927
(Απο τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών)