Απόψε δε σε λησμονώ....

Απόψε , ωχρά στη θύμησι σε ξαναφέρνω πάλι

-τέτοιες στιγμές παντοτινά με τριγυρνά η ανία-

που με την άγρια της μορφή, στυγνή σαν Εριννύα

σε σκέψεις μελαγχολικές  μου γέρνει το κεφάλι.

Πλέω σε μια πλατύτατη θάλασσαν ηδονής

γέρνουν τα κουρασμένα μου μέλη σε μια ατονία

στριγγά, τρελλά και θλιβερά με κυνηγά η μανία

μ' όψι μαινάδας άγριας και απόλυτα στυγνής..

Ζώ κάποια μελαγχολικά ποιήματα του Ουράνη

γεμάτα από την άρρωστη και κουρασμένη ανία

σαν να τη διώκει η θλιβερή κι ωχρή μελαγχολία

τρικλίζοντας σε σκοτεινό κι ανήλιαγο λιμάνι.

Τα οκνά αναδύει χέρια της στο σκότος όπου πλέει

ανιστορώντας μέσα του, ως γέρνει αργά η Δύση

κάποιον καϋμόν  αξέχαστον που δε μπορεί να σβύση..

Απόψε δε σε λησμονώ, πικρά η ψυχή μου κλαίει...

Μάριος Βαϊανός

Απο τη Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών