ΣΤH MANA....

Η φωτογραφία είναι από εδώ:

http://www.zosimaia.gr/?page=article&id=242

 Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος 

Ο Κωνσταντίνος Μπέλλος αναφέρει κάπου για τη μάνα..
"Η μάνα κατέχει εξέχουσα θέση στο δημοτικό τραγούδι. Η φυλή μας με τις αθάνατες παραδόσεις της έχει ανεβάσει τη μάνα στο ψηλότερο βάθρο της οικογένειας, της κοινωνίας, αλλά και της πατρίδας και της θρησκείας, γιατί με την αγάπη και τη στοργή της παρακινεί στα τίμια, στις ηθικές αξίες και στον πατριωτικό φρονηματισμό. Γιʼ αυτό το δημοτικό τραγούδι στολίζει τη μάνα με τα πιο όμορφα, τα πιο μοναδικά στολίδια του λαϊκού στίχου."

                            *****************
Τον θυμάμαι , λες κι είναι μπροστά μου, έναν άντρα ίσαμε ΄κει πάνω , με άσπρα μαλλιά, που μίλαγε με τη μάνα του από το τηλέφωνο της Reception...
-Ναι μανούλα μου, της έλεγε, δε θα καθυστερήσω καθόλου..
θα πάρω ΤΑΧΙ από το αεροδρόμιο και στις δύο ακριβώς θα είμαι στο σπίτι..
Ναι , μην ανησυχείς μανούλα μου, θα την προλάβω τη σούπα ζεστή...

Δεν γνωρίζαμε τί δουλειά έκανε ο κύριος αυτός. Γνωρίζαμε μόνον, από το δελτίο αφίξεων ,ότι ήταν 64ων ετών και ότι ήτανε Έλληνας του Εξωτερικού.
Αλλά είμαι σίγουρος ότι σ' αυτή τη σχέση -επικοινωνία δεν χωράνε άλλα μεγέθη, δηλαδή κοινωνικά, οικονομικά ή επιστημονικά. Δεν χωράνε τίτλοι και περγαμηνές...Δε χωράνε πρωτόκολλα και νόρμες...

Η ίδια στιχομυθία θα γινότανε έστω κι αν ακόμη ο γιός ήτανε πιλότος-αστροναύτης, πρύτανης, γιατρός-νευροχειρουργός, πυρηνικός επιστήμονας, δικαστής ή στρατηγός με πολλά παράσημα και νίκες στο ενεργητικό του...έστω κι αν η μάνα που μιλούσε από την άλλη πλευρά ήτανε μια γριούλα, με κυρτωμένο από τα βάσανα και την οστεοπόρωση σκελετό, που τον κρατούσε όρθιο το ζαρωμένο της δέρμα και η "μεγάλη" της καρδιά...
...που ζητούσε από το "παιδάκι" της να μην αργήσει για να προλάβει τη σούπα που θα του έφτιαχνε-και που σίγουρα θα ήταν το αγαπημένο του φαγητό-ζεστή !

Πολύ τρυφερό, σκέφτηκα...

                                          ****************
Ήτανε δικηγόρος και μάλιστα από τους επωνύμους της Θεσσαλονίκης.
Ήτανε 53 χρονών όταν, με βουρκωμένα μάτια, μου είπε ότι έχασε τη μάνα του.
-Πίστεψέ με, μου είπε, αισθάνομαι στα 53 μου ορφανός...
Το ότι ήτανε καταξιωμένος επιστήμονας δε μετρίαζε καθόλου τον πόνο για τη απώλεια της μάνας...και κυρίως δεν τον εμπόδιζε να το δηλώνει δημόσια...

Πολύ αληθινό, σκέφτηκα...

                              ****************
Η κυρία Χαρίκλεια-ας πούμε ότι τη λένε έτσι-έχει ένα γιό πιλότο της πολεμικής αεροπορίας που έχει οργώσει τους ουρανούς μας οριζόντια και κάθετα και διαγώνια και ξυστά στη θάλασσα και όρθια και ανάποδα...
Τώρα πιλοτάρει ένα μεγάλο πολιτικό, της πάλαι ποτέ ένδοξης Ολυμπιακής και απόψε-εκείνο το καλοκαιρινό βράδυ δηλαδή-θα πετούσε από Ιταλία για Αθήνα..
-Μάνα, της είπε στο τηλέφωνο, απόψε στις δέκα και είκοσι ακριβώς να είσαι στο μπαλκόνι μας, θα περάσω να σε ιδώ..
Το πατρικό που έμενε η μάνα του βρίσκεται σε μια όμορφη κωμόπολη του Ιονίου. Η μάνα γεμάτη χαρά , μαζί με δυο- τρεις γειτόνισσες που ειδοποίησε ..
..περιμένανε από πολύ νωρίς ..κι η μάνα όλο κοίταγε κατά την Κέρκυρα..
Μέχρι που διακρίνανε τα φώτα και σε λίγο και τη "βουή" και κολλήσανε τα μάτια στον ουρανό.. 

Δεν ξέρω αν η αερογραμμή περνά πάνω από την κωμόπολη, δεν ξέρω αν ο πιλότος έχει δικαίωμα να αποκλίνει  της πορείας του..
Ξέρω όμως σίγουρα ότι το αεροπλάνο πέρασε πάνω από το σπίτι της μάνας του..
...ξέρω ότι κατέβηκε πιο χαμηλά, ότι κούνησε τα φτερά του δυο τρείς φορές δεξιά αριστερά και ότι αναβόσβησε και τα φώτα κοιλιάς δυο- τρείς φορές ..φάπ-φάπ, φάπ-φάπ, φάπ-φάπ... 

Και εκείνη η μάνα με δακρυσμένα μάτια και με το χεράκι της σηκωμένο χαιρέταγε το "παιδάκι" της, τον Κώστα της, που "οδήγαγε το αερόπλανο" και του έλεγε "στο καλό ,στο καλό , με την ευχή μου παιδάκι μου, η Παναγιά μαζί σου", μέχρι που σκαπέτηκε πέρα κατά την Κόρινθο!
...Μέσα σε ένα "σύννεφο λευκό", μιαν "αχλύν θεσπεσίην ", μέσα σε ένα φάσμα αγάπης, εκείνο της μάνας , που δεν περιγράφεται με λόγια και που είμαι σίγουρος ότι εκείνο το αεροπλάνο , όπως και όλα όσα συνοδεύονται από την ευχή της μάνας του πιλότου, είναι άπτωτα, δεν πέφτουν σε απώλεια στήριξης ποτέ ! ! !

Βούρκωσα κι εγώ μαζί με τη μάνα.. 

                                 *****************
Grand 'otel παρακαλώ, απάντησα στο τηλέφωνο..
-Παρακαλώ μου δίνετε τον κύριο Παπαγεωργίου, ακούστηκε η γυναικεία φωνή από την άλλη πλευρά..
(Ήτανε λίγο πριν από τα κινητά και τα computers στα ξενοδοχεία...)
Κοίταξα αστραπιαία το πλάνο-ράκ των δωματίων ,βρήκα ότι ο πελάτης Παπαγεωργίου έμενε στο 513 και αμέσως γύρισα στις θυρίδες με τα κλειδιά ! Το κλειδί του 513 ήταν στη θέση του, άρα ο πελάτης ήταν έξω..
-Είναι εκτός Ξενοδοχείου, είπα στην κυρία, θέλετε να αφήσετε κάποιο μήνυμα;
-Είμαι η μάνα του, μου είπε..
..Πέστου παιδάκι μου σε παρακαλώ, συνέχισε , να ντύνεται καλά γιατί άκουσα στις ειδήσεις ότι κάνει κρύο στην Αθήνα... 

Κάποια στιγμή το απόγευμα κάποιος μου ζήτησε το 513... 

Ήτανε πάνω από 50 χρονών, με ένα τατουάζ στο χέρι, με μεγάλη φαλάκρα , με μια λωρίδα γκρίζα μαλλιά που συνέδεε τους δυο κροτάφους και τις φαβορίτες και ένα περιποιημένο γκρίζο μούσι...Ήτανε, από ό,τι είδα στο δελτίο αφίξεων, ναυτικός , καπετάνιος !
Μαζί με το κλειδί του έδωσα και το χαρτάκι όπου έγραφα ότι τηλεφώνησε η μητέρα σας, ώρα τάδε...
Για ντύσιμο και κρύο δεν είχα γράψει τίποτα !
-Σου είπε τίποτα άλλο η μάνα μου , φίλε, με ρώτησε ο καπετάνιος...
Χαμογέλασα και του μετέφερα τη συμβουλή της μάνας του να ντύνεται για να μην κρυώσει και λοιπά...(ο ναυτικός που είχε φάει την αρμύρα με το κουτάλι..)
Χαμογέλασε κι αυτός και σήκωσε το χέρι του σε χαιρετισμό, εκείνο με το τατουάζ, μπαίνοντας στο ασανσέρ που είχε ήδη κατέβει, χωρίς να πετάξει στο καλαθάκι -όπως κάνανε πολλοί.. το χαρτάκι με το μήνυμα της μάνας.
Το είχε διπλώσει στα τέσσερα και το είχε βάλει στην τσέπη στο πουκάμισό του. 

Η πανταχού παρούσα μάνα, σκέφτηκα και πάλι... 

                          ******************
Είχα παρουσιαστεί ως στρατιώτης ΥΕΑ στην Κόρινθο..
Στην ορκωμοσία είχαμε επισκεπτήριο, το πρώτο- και παίρναμε και την πρώτη μας άδεια..
Ο χώρος του γηπέδου του στρατοπέδου γέμισε με χρώματα από τους επισκέπτες-γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή βλέπαμε μόνον χακί-και κυρίως γέμισε με "άρωμα γυναίκας" από τα κορίτσια των στρατιωτών που τους επισκεφτήκανε.
Ένα από κείνα τα χρώματα και τα αρώματα ήτανε και της δικής μου της σχέσης.
Ήταν τόση η χαρά όλων των στρατιωτών και τη στιγμή που προσπαθούσα να.. συνειδητοποιήσω ότι δεν κοιμάμαι, άκουσα το όνομά μου από τα μεγάφωνα και ότι έπρεπε να παρουσιαστώ στο χώρο της εξέδρας...

Η κοπέλα μου με κοίταξε με απορία, έχει πλάκα -ίσως σκέφτηκε -να έχει επίσκεψη κι από άλλη γυναίκα !!
Και δεν έπεσε έξω...
Μόνο που η άλλη γυναίκα ήταν η μητέρα μου.. Έτσι οι δυο γυναίκες γνωρίστηκαν και αντάλλαξαν και φιλοφρονήσεις..
Βγήκαμε έξω ,φάγαμε μαζί και η μητέρα μου , με την ανωτερότητα που την διέκρινε, πήρε το δρόμο της επιστροφής, "παραχωρώντας με" στη νέα γυναίκα που γνώρισε εκεί...της οποίας την ύπαρξη αγνοούσε.
Και απ΄ ότι μου είπε είχε σκοπό να ΄ρθούμε μαζί στην Αθήνα -είχαμε σπίτι-ή αν η άδεια μου ήταν διαρκέστερη να κατεβούμε μαζί στο χωριό.

Άψογη η μάνα μου, σκέφτηκα.. 

                               *****************
Γιατί η μάνα είναι σαν να κρατάει με το ένα της το χέρι έναν ορό γεμάτο με αγάπη και καλοσύνη , έτοιμη να σταλάξει βάλσαμο κατ΄ ευθείαν στην ψυχή των παιδιών της, σε κάθε περίπτωση, σε κάθε τους δυσκολία ...
Στο άλλο της το χέρι κρατάει φιάλη αίματος - την ίδια της την καρδιά - από εκείνο το καλό, που μπορούν να δεχτούν όλες οι ομάδες, έτοιμη να το μεταγγίσει στα παιδιά της, όλο, φτάνει να τα γιατρέψει..

Η πεμπτουσία της θυσίας...  

                               *****************
Αυτό το ιερό πρόσωπο, το πολυτραγουδισμένο, το αγαπημένο μου, έχασα πριν από λίγο καιρό..

..και αισθάνομαι σαν μικρό παιδί...και είναι σαν να έφαγα γροθιά στο στομάχι που μου έκοψε την ανάσα και διπλώθηκα στα δύο.. 

..και που έχασα και τον "ορό και το αίμα" που σας έλεγα και... που κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και η πνευματική "παρεντερική μου σίτιση" ...

..και που αισθάνομαι σαν τον δικηγόρο από τη Θεσσαλονίκη..

...και που σκέπτομαι ότι δεν θα μου ξαναφτιάξει το αγαπημένο μου φαγητό, όπως του Έλληνα της Ομογένειας, που τον περίμενε η μάνα του να μην κρυώσει η σούπα...

...που δεν θα μου ξαναπεί "ντύσου παιδάκι μου, μη μου κρυώσεις"...σαν τη μάνα του καπετάνιου του 513..

...που δεν θα μου ξαναπεί από το μπαλκόνι "στο καλό παιδάκι μου, με την ευχή μου και η Παναγιά μαζί σου", σαν τη μάνα του πιλότου από την κωμόπολη του Ιονίου..

...που δεν θα αντιμετωπίσει τις επιλογές μου-όσες πέφτανε στην αντίληψή της και όποιες κι αν ήσαν- με την ίδια ανωτερότητα και ευγένεια όπως τότε στην Κόρινθο...

...που δεν θα ξανανοίξει το πορτοφολάκι της ,εκείνο το μαύρο το δερμάτινο το παλιό που ασφάλιζε με τις δυο μπιλίτσες που είχε στο μεταλικό του στόμιο-άνοιγμα, για να μου δώσει ένα χαρτονόμισμα ,με εκείνο το γλυκό συνωμοτικό της ύφος, λέγοντάς μου "βάλτο στην τσέπη σου παιδάκι μου" και που είμαι σίγουρος ότι θα έκανε το ίδιο, έστω κι αν ακόμη ήμουν εκατομμυριούχος... 

...που δεν θα μου ξαναπεί στο τηλέφωνο εκείνο το "Γιάννη ούουουουουού", περιμένοντάς με, όπως η μάνα του Γιάννη στο διήγημα του Χρηστοβασίλη ,το οποίο είχε διαβάσει και το είχε προσαρμόσει στο δικό της το Γιάννη...

...που...χιλιάδες που..

Γλυκειά μου μάνα ! ! ! ! !..............

Ι.Β.Ντινόπουλος