ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

30 Δεκεμβρίου 2011

Η Σταχομαζώχτρα του Παπαδιαμάντη !

“Σταχομαζώχτρα”
Η θεια – Αχτίτσα “είχεν ιδεί την προίκα της κόρης της πωλουμένην επί δημοπρασίας προς πληρωμήν των χρεών αναξίου γαμβρού” και τώρα μετά το θάνατο της κόρης της είχε μείνει “έρημος και χήρα”, προσπαθώντας να αναθρέψει τα δύο ορφανά εγγόνια της. Ο πατέρας των παιδιών ζούσε, αλλά ήταν “χαρτοπαίκτης, μέθυσος και με άλλας αρετάς ακόμη”. Στήριγμα άλλο δεν είχε μείνει στη θεια – Αχτίτσα. Δυο γιοι της “επνίγησαν βυθισθείσης της βρατσέρας των τον χειμώνα του έτους 1864″, ενώ ο τρίτος γιος της, “ο σουρτούκης, το χαμένο κορμί” βρισκόταν ξενιτεμένος στην Αμερική. “Ευτυχής ο μακαρίτης, ο μπαρμπα – Μιχαλιός, όστις προηγήθη εις τον τάφον της συμβίας Αχτίτσας, χωρίς να ιδή τα δεινά τα επικείμενα αυτή μετά τον θάνατόν του”.

Το βασικό εισόδημα της θειας – Αχτίτσας “προήρχετο εκ του σταχομαζώματος”, να ο τίτλος του διηγήματος: “Σταχομαζώχτρα”. Κάθε Ιούνιο έπαιρνε το καράβι και “έπλεεν υπερπόντιος” μέχρι την …Εύβοια. Δεν την ένοιαζε που της είχαν κολλήσει το “ονειδιστικόν επίθετον της καραβωμένης”, γιατί “όνειδος ακόμη εθεωρείτο το να πλέη γυνή εις τα πελάγη”. Στην Εύβοια, μαζί με άλλες φτωχές γυναίκες, “ησχολείτο συλλέγουσα τους αστάχεις” που έπεφταν απ’ τα κάρα των θεριστών! Ναι, μαζεύοντας τα πεσμένα στάχυα απ’ το δρόμο, συγκέντρωνε τρία ή τέσσερα σακιά σιτάρι, δηλαδή “ολόκληρον ενιαυσίαν εσοδείαν δι’ εαυτήν και διά τα ορφανά”. Όμως εκείνο το έτος “αφορία είχε μαστίσει την Εύβοιαν”. Αφορία και στο μικρό νησί που κατοικούσε η Σταχομαζώχτρα, αφορία παντού, και επειδή “ουδέν κακόν έρχεται μόνον”, ενέσκυψε και βαρύς χειμώνας. Άρχισε να χιονίζει από Νοέμβριο μήνα και “μέχρι των Χριστουγέννων, ουδεμία ημέρα εύδιος, ουδεμία γωνία ουρανού ορατή, ουδεμία ακτίς ηλίου”. Στις 23 Δεκεμβρίου το απόγευμα, ο μικρός εγγονός επέστρεψε απ’ το σχολείο, πεινασμένος και άνοιξε το ντουλάπι “αλλ’ ουδέ ψωμόν άρτου εύρεν εκεί”. Η αδελφή του καθόταν ζαρωμένη κοντά στο σβηστό τζάκι και σκάλιζε τη στάχτη, “νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της ότι η εστία έχει πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνη, και ας μη καίη”. Και τα δύο παιδιά “επείνων τα κακόμοιρα”. Η γιαγιά τους, που είχε βγει έξω “προς ζήτησιν άρτου”, επέστρεψε μετά από λίγο έχοντας εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί “τις οίδε αντί ποίων εξευτελισμών, και διά πόσων εκλιπαρήσεων!”

Μετά το φαγητό, “η ταλαίπωρος γραία έστρωσε διά τα δύο ορφανά, ίνα κοιμηθώσιν, ανεκλίθη και αυτή πλησίον των, τοις είπε να φυσήσωσιν υποκάτω του σκεπάσματός των διά να ζεσταθούν, τοις υπεσχέθη, ψευδομένη, αλλ’ ελπίζουσα να επαληθεύση, ότι αύριον ο Χριστός θα φέρη ξύλα και ψωμί και μίαν χύτραν κοχλάζουσαν επί του πυρός και έμεινεν άϋπνος πέραν του μεσονυκτίου, αναλογιζομένη την πικράν τύχην της”.

Η ”πικρά τύχη” όμως χαμογέλασε την επόμενη μέρα (παραμονή Χριστουγέννων). Ο παπα – Δημήτρης έφερε στη θεια – Αχτίτσα ένα γράμμα από τον ξενιτεμένο της γιο που περιείχε μέσα κι ένα γραμμάτιο σε συνάλλαγμα. Τι να κάνει η γυναίκα, το πήγε στον κυρ – Μαργαρίτη, ο οποίος ήταν “προεξοφλητής, ή τοκιστής, ή έμπορος”, τοκογλύφος δηλαδή. Ο κυρ – Μαργαρίτης άρχισε να κοιτάζει με προσοχή το γραμμάτιο. “Έρχεται απ’ την Αμέρικα; είπε. Σ’ εθυμήθηκε, βλέπω, ο γιος σου. Μπράβο, χαίρομαι. Είτα επανέλαβεν: Έχει τον αριθμόν 10, αλλά δεν ξέρομε τι είδους μονάδα να είναι, δέκα σελίνια, δέκα ρούπιες, δέκα κολονάτα, δέκα…” δεν πρόλαβε να πει λίρες γιατί θυμήθηκε τα χρέη του συχωρεμένου του άντρα της, του Μιχαλιού κι ύστερα σκέφτηκε πως “κι εκείνος ο τελμπεντέρης ο γαμπρός σου, μου έφαγε δύο τάλλαρα θαρρώ…” και μ’ αυτά και μ’ εκείνα μόνο χρωστούμενη δεν την έβγαλε την κακομοίρα τη Σταχομαζώχτρα μέχρι που εμφανίστηκε κατά τύχη (δεύτερη θεία επέμβαση της “πικράς τύχης”) ένας Συριανός έμπορος, που βλέποντας το γραμμάτιο είπε με θαυμασμό: ‘Συναλλαγματική διά δέκα αγγλικάς λίρας από την Αμερική”! Εκεί τέλειωσαν τα βάσανα της Σταχομαζώχτρας. Ο κυρ – Μαργαρίτης δεν μπορούσε άλλο να την κοροϊδεύει και με βαριά καρδιά “εμέτρησεν εις την χείρα της θεια – Αχτίτσας και προ των εκθάμβων οφθαλμών αυτής, εννέα στιλπνοτάτας αγγλικάς λίρας”. Κράτησε φυσικά μία για την προμήθειά του.

“Και ιδού διατί η πτωχή γραία εφόρει τη ημέρα των Χριστουγέννων καινουργή άδολην μανδήλαν, τα δε ορφανά είχον καθαρά υποκαμισάκια διά τα ισχνά μέλη των και θερμήν υπόδησιν διά τους παγωμένους πόδας των”.



Πηγή:http://logomnimon.wordpress.com/2011/12/22

Η Σταχομαζώχτρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη πρωτοδημοσιεύτηκε στη χριστουγεννιάτικη “Εφημερίδα” το 1889.

28 Δεκεμβρίου 2011

Απίστευτο: Το πρόσωπο του γυρίνου σχηματίζεται από ...βιολεκτρικό πρότυπο!

Απίστευτο: Το πρόσωπο του γυρίνου σχηματίζεται από ...βιολεκτρικό πρότυπο!

  

Πριν από λίγους μήνες ανακαλύφθηκε τυχαία στο Πανεπιστήμιο Tufts ένα γεγονός πολύ περίεργο. Η βιολόγος Dany Adams του Πανεπιστημίου, παρατήρησε σε ένα βίντεο από την ανάπτυξη του εμβρύου του βατράχου, ότι όταν ακόμα βρίσκεται σε πρώιμο εμβρυϊκό στάδιο, πριν σχηματιστεί το πρόσωπο, ακτινοβολείται ένα "ψευδοπρόσωπο" στην επιφάνεια του εμβρύου, το οποίο είναι ηλεκτρικής υφής. 
Για να διαπιστώσει αν αυτό έπαιζε κάποιον ρόλο στη μορφοποίηση του προσώπου, ή αν ήταν απλά κάποια άχρηστη - αλλά ενδιαφέρουσα - διαδικασία, παρενέβη στο βιοχημικό "δυναμό", που παρήγαγε τον ηλεκτρισμό, με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί το πραγματικό πρόσωπο του γυρίνου. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο τεχνικό περιοδικό Developmental Dynamics.
Μα τί γίνεται; Εμείς νομίζαμε ότι όλη η πληροφορία για την ανάπτυξη ενός οργανισμού βρίσκεται κωδικοποιημένη μέσα στο DNA του. Τώρα βλέπουμε ότι απαιτείται ηλεκτρισμός για την ενεργοποίηση κάποιων γονιδίων. Έχουμε δηλαδή την ανάπτυξη των γυρίνων από γενετικά σήματα, αλλά και από ηλεκτρικά.
Πως μπορεί να ενσωματωθεί αυτό στη δαρβινική θεωρία των μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής;
Πηγή:

Σημειώσεις  δικές  μου:
1/ Διάβαζα κάπου , καιρό πριν, ότι οι μορφές έχουν το "πρότυπο ενεργειακό τους υπερκείμενο" ! ! !
2/ Αναζητώντας , οι επιστήμονες ,την ελάχιστη δομή της ύλης, βρήκαν οτι αυτή δεν είναι ύλη αλλά ενέργεια, εμπεριέχουσα πληροφορίες και μάλιστα με τη "μορφή" μορφών ! ! !
3/ ...πριν απο τον "κόσμο" μας, προϋπήρχε το χάος  στο οποίο επικρατούσε αρρυθμία, αταξία και αμορφία..
Με την παρέμβαση, όμως, Υψίστου Δημιουργικού Νοός (του Θεού για μένα ) μετετράπη η αρρυθμία σε ρυθμό, η αταξία σε τάξη και η αμορφία σε μορφή !  
Γι αυτό , λοιπόν, όποιος βάλλει κατά της "μορφής" βάλλει κατά του Θείου ! ! !
 Ίσως για αυτό, στην ιστορία, σκληροί τιμωροί αλλοίωναν τη μορφή των "ευτελών" , "αδίκων" ή "ατίμων", για να την αποσυνδέσουν από τη Θεία της καταγωγή ! ;
Ι.Β.Ν.

24 Δεκεμβρίου 2011

Την Αγια Νύχτα !

  

Την Αγια νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός
μην περιμένεις να φανεί τ' αστέρι.
Αν της Αγάπης δε σε λάμπρυνε το φώς
στη Βηθλεέμ κανείς δε θα σε φέρει.

Μην περιμένεις τ' αστρο να φανεί
στη φάτνη και να ψάλλουν οι Αγγέλοι,
απο τα πάθη σ' αν δεν εχεις λυτρωθεί
κι' αν στη ψυχή σ' αυτό δεν ανατέλλει.

Καμπάνα δε θ' ακούσεις μυστική
αν δεν ηχεί βαθειά σου μ' αρμονία.
Κανένας ουρανός δε θ' ανοιχτεί
ν' ακούσεις το "εν ανθρώποις ευδοκία"

Ακόμη με τους Μάγους νοσταλγός
για μακρυνή πορεία μην ξεκινήσεις.
Το σπήλαιο που γεννήθηκ΄ο Χριστός
είναι πολύ κοντά να προσκυνήσεις.

Την Αγια, την ολόφεγγη νυχτιά,
που δεν τη σκιάζει της κακίας το νέφος,
γίνεται φάτνη κάθε αγνή καρδιά
και μέσα της.. το Θείον γεννιέται Βρέφος !

(Απο το προσωπικό μου αρχείο,
γραμμένο απο τη Χρυσάνθη Ζιτσαία
και δημοσιευμένο
απο τον " Φυσιολάτρη" το 1977)
 
                                                                                Ι.Β.Ν.

22 Δεκεμβρίου 2011

Κάποια Χριστούγεννα ο Παπαδιαμάντης....



Την προσωπογραφία του συγγραφέα  φιλοτέχνησε η ζωγράφος Χριστίνα Αδάμ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης -Ένα αληθινό περιστατικό !

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Στάμ Στάμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος , όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:
«-Κι αυτά τι να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
–Κράτησέ τα, του είπα, εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός να φύγη, ξαναγύρισε.
–Τότε αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
–Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
–Ναί, αλλά αν δεν πάρετε αυτά, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
–Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα, σας τα δίνουμε εμείς!...
–Ε, τότε, πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε.
Και τα άφησε σιγά και μαλακά απάνω στο τραπέζι. Εσκέφθηκα, μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
–Μα τι είναι, επι τέλους αυτά, του λέω, που πρέπει απαραιτήτως να τα πάρουμε;
–Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
–Το διήγημα των Χριστουγέννων... και ποιός είσθε σείς;
–Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ίδιος;
–Ο ίδιος και ολόκληρος!
Επεσε το ταβάνι κα μέ πλάκωσε, η πέννα έφυγε απο τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, εικόνες, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίσθηκαν γύρω μου και έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωϊσμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!... Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος, και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!... Αυτός, που μας έδωκε γλύκες πνευματικές και συγκινήσεις ψυχικές, που ανιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ εζωντάνεψε, εμπρός μας, ανθρώπους μακρυνούς κι᾿ αγνώστους, που τούς έκαμε δικούς μας, εντελώς δικούς μας, σαν να περάσαμε μιά ζωή μαζί, αυτός σε μιά τέτοια κατάστασι, εκεί ενώπιόν μου!... Του έσφιξα το χέρι χωρίς να ημπορώ ούτε μιά λέξι να προφέρω. Απο την ταραχή μου και τη σαστιμάρα μου ούτε το φώς δεν άναψα. Αισθάνθηκα ένα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγη το δικό μου και τον έχασα μέσα εις το σκοτάδι... Εμεινε όμως πίσω μια μοσχοβολιά κηριού που λυώνει εμπρός στις άγιες εικόνες, κάτι από του καντηλιού το σβύσιμο, κάτι από θυμιατού πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ...».

21 Δεκεμβρίου 2011

Αξέχαστα Χριστούγεννα...
















Αξέχαστα Χριστούγεννα

«Και του χρόνου με τη νίκη...
...Αλησμόνητη θα μας μείνη , σ' όλη  μας ίσως την ζωή, η ψυχική μας ανάταση κατά τα Χριστούγεννα. Καθισμένοι σκυφτοί μέσα σ' έναν αχυρώνα σκοτεινό, ενώ έξω το σκοτάδι με την χιονοθύελλα αγριεύουν περισσότερο την νύχτα - μια σκέψη κυριαρχεί στις χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις μας. «Αχ! νάχαμε ένα Ευαγγέλιο, μια Συνέκδημο σήμερα». Ξάφνου ένας συνάδελφος μπαίνει με μια "Νεολαία" στα χέρια πού στο εξώφυλλο της έχει την εικόνα της Θεομήτορος. Για πότε δημιουργήθηκε το εικόνισμα του αχυρώνα μας σε μια γωνιά του !
Μπροστά στην εικόνα ένα καντήλι - από άδειο κουτί κονσέρβας - με λίγο λάδι και με φιτίλι από βαμπάκι ατομικού επιδέσμου, σκορπά το απλό φως του στο σκοτεινό αχυρώνα μας και ημερεύει το περιβάλλον του. Γαλήνεψε και η ψυχή μας και μια βαθειά ικανοποίησις ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μας πού είναι πάντα στραμμένο προς το εικόνισμα για την επιτυχία μας - η ψυχή βρήκε στην κατάλληλη στιγμή εκείνα πού ποθούσε - την θρησκευτική ανάταση από το σύμβολο. Με μιας άρχισαν τα χείλη μας να ψάλλουν τους γνωστούς μας θρησκευτικούς ύμνους γύρω στην Γέννηση του Σωτήρος και μείναμε σύμφωνοι όλοι να σηκωθούμε να τους ξαναψάλλουμε κατά τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.
«Αι! παιδιά, ώρα είναι!», ακούστηκε μέσα στον ύπνο μας μια φωνή, πού μας έκανε να πεταχτούμε αμέσως επάνω. Ρίχνομε στην πλάτη την χλαίνη και αμέσως μπροστά στο εικόνισμα - το ωραιότερο του κόσμου - κάτω από το φως του καντηλιού αφήναμε τις ψυχές μας να ψάλλουν την Γέννηση του Χριστού.
Ουδέποτε στη ζωή μας νοιώσαμε τέτοια θρησκευτική κατάνυξη, όση εκείνη τη βραδυά μέσα στον αχυρώνα, τέτοια ψυχική αγαλλίαση. - Το «δόξα εν υψίστοις...», το «επεσκεψάτο ημάς...», έβγαιναν από ψυχές πού διψούσαν από τέτοιες στιγμές ιερές. Με μια χειραψία και με μια ευχή στα χείλη «και του χρόνου με τη νίκη, παιδιά, στα σπίτια μας», τελειώσαμε την προσευχή μας. Βωβοί μέσα στην κουβέρτα ενώ κυλούσε από τα μάτια ένα δάκρυ αναμνήσεων ορκιζόμαστε ακόμη μια φορά να θυσιαστούμε για την πίστη του Χριστού και για την τιμή της Πατρίδας μας. «Τι ωραία πού ήταν η χθεσινή βραδυά. Αξέχαστη θα μας μείνη», ήταν τα πρωινά λόγια πού ανταλλάζαμε. Αλήθεια, αξέχαστα θα μείνουν τα Χριστούγεννα του 1940».

Εφ. Εκκλησία, Αρ. 3, 1941 

Γραπτή μαρτυρία από το βιβλίο «Στην Εποποιία του 1940 – 41 με πίστη»,
της Μερόπης Ν. Σπυροπούλου,
Εκδόσεις Αρχονταρίκι, σειρά διδαχή, Αθήνα 2009
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΕΛΕΚΑΣ
Υπαξιωματικός Τ.Τ 724
Αναφέρεται στον Τόμο των Κώστα Ν. Χατζηπατέρα - Μαρίας Φαφαλιού
«ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-41», 4η Έκδοση, ΚΕΔΡΟΣ 2005.
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5016&catid=261&Itemid=340


Σημείωση δική μου: Ψάχνοντας βρήκα τα περιοδικά εκείνης της εποχής. Ενα απο αυτά τα δύο εξώφυλλα ηταν το εικόνισμα εκείνο το Χριστουγεννιάτικο βράδυ !
Ι.Β.Ν.

19 Δεκεμβρίου 2011

Η Διακότρουπα στην ορεινή Ηλεία !

Φωτογραφία Χρήστος Γιαννόπουλος
Τον Σεπτέμβριο του 1936 δημοσιεύεται άρθρο του Ι. Σαρρή στο περιοδικό «Το Βουνό» σχετικό με την εξερεύνηση του βαράθρου Δρακότρυπα Ερυμάνθου. Η εξερεύνηση αυτή έγινε με συνεργασία της Σ.Ο (Σπηλαιολογική Ομάδα) του Ε.Ο.Σ Αθηνών και του τμήματος Ε.Ο.Σ Πατρών. Η αποστολή αυτή ήταν και το έναυσμα για την ίδρυση της Σ.Ο. Πατρών.
Το βάραθρο βρίσκεται σε υψόμετρο 730μ κοντά στο χωριό Βερβινή (Κρυόβρυση) στη θέση Καρυές (Χάνι), νότια του Ερυμάνθου. Οι ιστορίες για αυτό ήταν τρομερές, πολλές φορές το λέγανε και Διακότρουπα. Μια παπαδιά  εξαφανίστηκε μέσα, και στο βάθος του έρεε ένας αόρατος ποταμός, πολλές φορές οι χωρικοί είχαν κάνει αυλάκι που διοχέτευε νερά στο στόμιο του βαράθρου με σκοπό να το γεμίσουν χωρίς αποτέλεσμα. Όλα αυτά ήσαν γνωστά στον πρόεδρο του τμήματος Πατρών ο οποίος οργάνωσε την αποστολή με την συνεργασία της Σ.Ο του Ε.Ο.Σ Αθηνών. Η αποστολή έγινε τις 15 και 16 του Αυγούστου το 1936.
Η ομάδα ξεκίνησε από την Πάτρα με αυτοκίνητο. Από το χωριό Ερυμάνθεια και μετά από τρίωρη πεζοπορία έφτασε στο χωριό Προστοβίτσα, και από εκεί με πεζοπορία δύο περίπου ωρών έφτασε στην περιβόητη Δρακότρυπα. Την νύχτα της πρώτης ημέρας η ομάδα έμεινε έξω από το σπήλαιο. Οι κάτοικοι του χωριού μαθαίνοντας την είδηση, έφτασαν το επόμενο πρωί «συν γυναιξί και τέκνοις» με επικεφαλής τους τον πρόεδρο της κοινότητας.
Το συνολικό βάθος του σπηλαίου ήταν 64μ , και αυτό ήταν ένα πρόβλημα αφού είχαν μαζί τους μόνο 40μ σκάλα. Το έλυσαν ενώνοντας σκοινί με διαδοχικές θηλιές στο πρώτο μέρος του βαράθρου όπου η κλίση ήταν μικρή. Στο σκοινί με τις θηλιές ένωσαν τη σκάλα η οποία έφτασε μέχρι τον πάτο. Στον πάτο του βαράθρου κατέβηκαν δύο μέλη από την Πάτρα και ένας από την Αθήνα. Ο πυθμένας είναι λασπώδης και γεμάτος από πέτρες που έριχναν οι χωρικοί, στο χαμηλότερο σημείο του το έδαφος ήταν πολύ μαλακό και υποχωρούσε από το βάρος. Σε αυτό το σημείο υπήρχε και σταγονορροή, η οποία, ενισχυμένη από την αντήχηση, δημιουργούσε την εντύπωση του υπόγειου ποταμού σε αυτούς που βρίσκονταν στην είσοδο. Τα αποτελέσματα αυτά ικανοποίησαν την περιέργεια των χωρικών αλλά και τους δυσαρέστησαν, αφού δεν ανταποκρίνονταν στις φανταστικές δοξασίες. Ο πρόεδρος του χωριού αποχαιρετώντας τους, σε μικρό λόγο που έβγαλε, μεταξύ των ευχαριστιών του, είπε: «κρίμα μόνο που έλεγαν οι παππούδες μας ότι απόλυσαν 120 οργιές σκοινί και δεν ήβραν τον πάτο»
Τελειώνοντας το άρθρο ο Σαρρής προσθέτει και κάτι που του είπε ένας φίλος, που έμαθε για την εξερεύνηση αυτή. «Με τας προσπαθείας σας ταύτας καταστρέφετε τας σεβαστάς λαϊκάς παραδόσεις, χωρίς να προσφέρετε τίποτε εις την επιστήμην» .
Πόσο δίκιο ειχε !

Από τον Θωμά Θεοδοσιάδη - Μέλος ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.

Σημείωση δική μου:
Η παράδοση μιλάει για ομορφη παπαδοπούλα " Σαν αστράψει και βροντήξει παπαδοπούλα θε να λείψει...(Ν.Πολίτης)

Δεν διοχέτευαν νερό με αυλάκι μέσα στη Διακότρουπα, επεφτε το μισό ποτάμι-στις μεγάλες του κατεβασιές και υπερχειλίσεις- και χανότανε !
Ι.Β.Ν.

17 Δεκεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟΝ ΘΑΥΜΑ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑΝ ΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ ΤΩΝ Β. ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ


 Απο αξιόπιστο γνωστό μου, πιστό χριστιανό, πληροφορήθηκα ένα θαυμαστό γεγονός, πού έλαβε χώρα , πρότινος στά βόρεια προάστεια τών Αθηνών, σε παλαιό παραδοσιακό φαρμακείο.

Όταν ο φαρμακοποιός συμπλήρωσε το χρόνο τής ἐπαγγελματικής σταδιοδρομίας του και επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί, παρέδωσε το φαρμακείο στο γιό του, επίσης φαρμακοποιό. Εκείνος ανακοίνωσε στον πατέρα του ότι θα το ανακαινίσει, γεγονός που έγινε πραγματικότητα. Στην ανακαίνισή του όμως συμπεριέλαβε και μία ασεβή πράξη. Αποκαθήλωσε από τήν περίοπτη θέση τήν εικόνα του Χριστού, που ευλαβικά είχε τοποθετήσει ο πατέρας του, καὶ την έβαλε σε ένα συρτάρι τού φαρμακείου. Οταν τελείωσε η ανακαίνιση, ο «προοδευτικός», νέος φαρμακοποιός, δέν θεώρησε σκόπιμο να επανατοποθετήσει τήν εικόνα εκεί πού, πρίν δεκαετίες, τήν είχε βάλει ο πατέρας του, αλλά την άφησε κρυμμένη στό συρτάρι.

Συνέβη όμως κάποια νύχτα διανυκτέρευσης τού φαρμακείου του ένα έκτακτο, δυσάρεστο περιστατικό, νά του θυμίσει τήν ασεβή πράξη του πρός τήν εικόνα τού Χριστού, πού είχε αποκαθηλώσει. Μία νεαρή, σε προχωρημένη νυχτερινή ώρα, χτύπησε τήν πόρτα τού φαρμακείου. Ὁ φαρμακοποιός άνοιξε μία μικρή θυρίδα, πού έχει στη θύρα εισόδου, για λόγους ασφαλείας και τη ρώτησε τί θέλει.

Ἐκείνη του είπε:
– Παρακαλώ νά μού δώσετε κάποιο καταπραϋντικό φάρμακο, γιά τή μητέρα μου, πού έχει ταραχή και σπασμούς, για να ηρεμήσει.

 Ο φαρμακοποιός νυσταγμένος τής έδωσε ένα φιαλίδιο με φάρμακο και πήγε να καθίσει.
Ξαφνικά όμως σηκώθηκε ταραγμένος, γιατί κατάλαβε οτι απρόσεκτα είχε κάνει εγκληματικὸ λάθος. Τής είχε δώσει δηλητήριο αντί καταπραϋντικού. Μὲ τρόμο και κρύο ιδρώτα άνοιξε τήν πόρτα κοιτάζοντας δεξιά αριστερά μήπως δεί τήν πελάτισσά του και προλάβει το κακό, αλλά μάταια, εκείνη είχε χαθεί μέσα στήν ερημιά τής νύχτας. Ενοιωσε τότε να λυγίζουν τα γόνατά του από αγωνία και φόβο για τα δεινά επακόλουθα του θανάσιμου λάθους του.

Απελπισμένος έκλεισε τήν πόρτα και μέ μεγάλη ταραχή άνοιξε το συρτάρι, πού είχε καταχωνιάσει τήν εικόνα τού Χριστού καὶ τήν έστησε όρθια μπροστά του, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Ζήτησε απο τόν Κύριο τής δόξης να κάνει τό θαύμα του, ώστε να μή γίνει ένοχος απώλειας μίας ζωής. Γεμάτος τύψεις καὶ αναγνωρίζοντας τήν ασεβή πράξη του, να αποκαθηλώσει τήν εικόνα, ζητούσε συγγνώμη από το Θεό και κοίταζε τή θέση, πού έμενε γυμνή απο τη θεία παρουσία της.

Ξαφνικά όμως η πόρτα τού φαρμακείου ξαναχτύπησε. Σηκώθηκε να δεί ποιός είναι, ανοίγοντας τη γνωστή θυρίδα. Και έκπληκτος, ώ τού θαύματος (!) βλέπει τή νεαρή πελάτισσά του, που είχε φύγει πρίν λίγα λεπτά, νά τού λέει:

– Με συγχωρείτε αλλά γλίστρησα και έπεσα. Το μπουκαλάκι με το φάρμακο, πού μου δώσατε έσπασε. Παρακαλώ να μού τό ξαναδώσετε! 

Ο φαρμακοποιός σταυροκοπήθηκε και αναφώνησε: Δοξασμένο το όνομά Σου Χριστέ μου. Σε ευχαριστώ. Και έσπευσε να εξυπηρετήσει τη νεαρή, πού τού είχε φέρει τό θείο μήνυμα τού θαύματος τού Κυρίου, στην εικόνα τού οποίου θερμά, ολόψυχα και εν μετανοία είχε προσευχηθεί.

Ο Θεός, που θέλει, «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», επέτρεψε να γίνει το θαύμα Του, διότι ο νέος φαρμακοποιός δεν είχε κακή προαίρεση, αλλά ήταν θύμα τής ασεβούς «εξέλιξης» και τού εικονομαχικού πνεύματος τών καιρών μας.

Μετά τό θαυμαστό αυτό γεγονός, ο φαρμακοποιός τοποθέτησε ευλαβικά τήν εικόνα του Σωτήρος Χριστού στη θέση της, όπου και στολίζει πλέον, μέ τήν ιερή λαμπρότητα τού θείου προσώπου της, το φαρμακείο τών βορείων προαστείων.

«Τήν άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμεν αγαθέ...», «Βασιλεύ τής δόξης»!

Πηγή:
orthodox-voice.blogspot.com

 http://clopyandpaste.blogspot.com/2011/12/blog-post_03.html#ixzz1flC8WPzJ

15 Δεκεμβρίου 2011

ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΨΗΛΑ

ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΨΗΛΑ



Η σύλληψη του κτήνους στην Κρήτη, που κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων παιδιών και τώρα το παίζει τρελός για να γλιτώσει, ανέδειξε τη διάβρωση που έχει προκαλέσει στην κοινωνία η πρόταξη των ελευθεριακών μοντέλων εκ μέρους των «προοδευτικών» και των υποστηρικτών του δικαιωματισμού.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η κοινωνική (και παρεπόμενα και σεξουαλική) ελευθεριότητα, θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα, σε εκτρωτικά φαινόμενα-δείγματα ηθικής κατάρρευσης.
Το πρόβλημα, δεν έχει εντοπιστεί μόνο στην Ελλάδα. Το αντίθετο: στην Ευρώπη, τέτοια φαινόμενα είναι συχνά. Θυμίζουμε τα φοβερά σκάνδαλα παιδεραστίας που συγκλονίζουν την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά και εξωφρενικές καταστάσεις, όπως ήταν ο σχηματισμός κόμματος... παιδόφιλων (!) στην Ολλανδία, που μάλιστα συμμετείχε και σε εκλογές.

Φυσικά, έχουν προηγηθεί και άλλα, όπως οι κυνικές παραδοχές του «ήρωα» του γαλλικού Μάη Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στα βιβλία του για τις σχέσεις του με παιδιά σε «εναλλακτικά» νηπιαγωγεία, που μάλιστα πολύ πρόσφατα καταγγέλθηκαν επώνυμα (και αυτή τη φορά αναπάντητα) από τον Ζαν Μαρί Λε Πεν στην Ολόμελεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θυμίζουμε ότι ο «πράσινος» ευρωβουλευτής (Γάλλος ή Γερμανός, δεν έχει κανείς καταλάβει), ο υπέρμαχος του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, έχει απολογηθεί δημόσια στη γαλλική τηλεόραση, αρνούμενος σε δεύτερη φάση αυτά που ο ίδιος έχει περιγράψει στα γραπτά του!

Εδώ και χρόνια, ακούμε συνεχώς για πολλές συλλήψεις στη χώρα μας, ατόμων που διακινούν υλικό παιδικής πορνογραφίας. Η αρμόδια υπηρεσία της ΕΛΑΣ, δίνει σκληρή μάχη για να σταματήσει αυτή τη μάστιγα, δουλεύοντας νυχθημερόν και έχοντας σημειώσει σπουδαίες επιτυχίες. Όμως, το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις. Και θα παίρνει, όσο κάποιοι συνεχίζουν να προωθούν μοντέλα κοινωνικής ελευθεριότητας, «απελευθερώνοντας» τα πάντα και «θεσμοθετώντας» την κάθε λογής ανωμαλία. Το άτομο έχει πάντα «δικαιώματα», το σύνολο όχι. Δεν έχει καν το δικαίωμα στην προστασία του.

Το ένα πάντως, φέρνει το άλλο, χαλαρώνοντας τις ηθικές αναστολές και η παρακμιακή αριστεριστική υποκουλτούρα θριαμβεύει: η απελευθέρωση της χρήσης ναρκωτικών, η πρόταξη και η (νομοθετική πλέον) προστασία της απόκλισης και της διαστροφής (και η μετονομασία της σε «ιδιαιτερότητα»), η πρόνοια για τα «δικαιώματα» της κάθε υπο-μειονότητας, κατακερματίζουν την κοινωνία και καλλιεργούν το έδαφος για καταχρήσεις και συμπεριφορές που πληγώνουν βαθύτατα το κοινωνικό σώμα.

Εδώ όμως, μιλάμε για τα παιδιά και την προστασία τους. Δεδομένου λοιπόν ότι οι παιδεραστές είναι άτομα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ επικίνδυνα, η αντιμετώπισή τους ΠΡΕΠΕΙ να είναι πολύ σκληρή. Με λίγα λόγια, μόνη ενδεδειγμένη λύση για αυτούς είναι η θανατική ποινή. Και αυτό, γιατί στην Ελλάδα, κανείς πια δεν μένει στη φυλακή πάνω από 20-22 χρόνια, λόγω των συγχωνεύσεων ποινών, λόγω της λογικής της αποσυμφόρησης των φυλακών, λόγω, λόγω, λόγω... Με λίγα λόγια, τα ισόβια δεν είναι ισόβια, εδώ και πολύ καιρό. Και αργά ή γρήγορα, μέσα στη λήθη του χρόνου, οι παιδεραστές ξαναβγαίνουν στην κοινωνία, πιο επικίνδυνοι από ποτέ. Αφήστε που ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να αποφασίσει ενδιάμεσα το συμβούλιο αδειών της κάθε φυλακής, χορηγώντας άδεια, ποιος ξέρει σε ποιον και εκθέτοντας έτσι την κοινωνία σε κινδύνους.

Και τώρα πια, οι παιδεραστές τη γλιτώνουν γενικώς, μιας και φτιάχτηκε ειδική φυλακή για αυτούς, στην Τρίπολη, όπου και οδηγήθηκε και το κτήνος της Κρήτης. Γιατί όμως να ταΐζει αυτό το κατακάθι ο Έλληνας φορολογούμενος;

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/12/blog-post_9559.html

10 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ

 

  
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ
ΙΣΟΚΡ 1.24–28 Συμβουλές για έναν ηθικό βίο
Στο έργο, που θεωρείται νόθο, παρατίθενται διάφορες πρακτικές διδαχές του συγγραφέα προς κάποιον Δημόνικο για έναν ορθό και ηθικό τρόπο ζωής.
[24] Μηδένα φίλον ποιού, πρίν άν εξετάσης πώς κέχρηται τοίς πρότερον φίλοις· έλπιζε γάρ αυτόν και περί σέ γενέσθαι τοιούτον, οίος και περί εκείνους γέγονε. βραδέως μεν φίλος γίγνου, γενόμενος δε πειρώ διαμένειν· ομοίως γάρ αισχρόν μηδένα φίλον έχειν και πολλούς εταίρους μεταλλάττειν. μήτε μετά βλάβης πειρώ τών φίλων, μήτ’ άπειρος είναι των εταίρων θέλε. τούτο δε ποιήσεις, εάν μή δεόμενος το δείσθαι προσποιή. 
[25] περί των ρητών ως απορρήτων ανακοινού· μή τυχών μέν γάρ ουδέν βλαβήσει, τυχών δε μάλλον αυτών τόν τρόπον επιστήσει. δοκίμαζε τους φίλους εκ τε τής περί τόν βίον ατυχίας και της εν τοις κινδύνοις κοινωνίας· το μεν γαρ χρυσίον εν τώ πυρί βασανίζομεν, τούς δε φίλους εν ταίς ατυχίαις διαγιγνώσκομεν. ούτως άριστα χρήσει τοίς φίλοις, εάν μή προσμένης τάς παρ’ εκείνων δεήσεις, αλλ’ αυτεπάγγελτος αυτοίς εν τοίς καιροίς βοηθής.

[26] ομοίως αισχρόν είναι νόμιζε τών εχθρών νικάσθαι ταίς κακοποιίαις και των φίλων ηττάσθαι ταις ευεργεσίαις. αποδέχου τών εταίρων μή μόνον τούς επι τοίς κακοίς δυσχεραίνοντας, αλλά και τούς επι τοίς αγαθοίς μή φθονούντας· πολλοί γάρ ατυχούσι μεν τοίς φίλοις συνάχθονται, καλώς δε πράττουσι φθονούσι. τών απόντων φίλων μέμνησο πρός τούς παρόντας, ίνα δοκής μηδέ τούτων απόντων ολιγωρείν.

[27] Είναι βούλου τα περί τήν εσθήτα φιλόκαλος, αλλά μή καλλωπιστής. έστι δέ φιλοκάλου μεν το μεγαλοπρεπές, καλλωπιστού δέ το περίεργον. Αγάπα τών υπαρχόντων αγαθών μή την υπερβάλλουσαν κτήσιν αλλά τήν μετρίαν απόλαυσιν. καταφρόνει τών περί τον πλούτον σπουδαζόντων μεν, χρήσθαι δε τοίς υπάρχουσι μή δυναμένων· παραπλήσιον γαρ οι τοιούτοι πάσχουσιν, ώσπερ αν εί τις ίππον κτήσαιτο καλόν κακώς ιππεύειν επιστάμενος.


[28] πειρώ τόν πλούτον χρήματα και κτήματα κατασκευάζειν. έστι δε χρήματα μεν τοίς απολαύειν επισταμένοις, κτήματα δέ τοίς κτάσθαι δυναμένοις. τίμα τήν υπάρχουσαν ουσίαν δυοίν ένεκεν, τού τε ζημίαν μεγάλην εκτίσαι δύνασθαι, και τού φίλω σπουδαίω δυστυχούντι βοηθήσαι· πρός δέ τόν άλλον βίον μηδέν υπερβαλλόντως αλλά μετρίως αυτήν αγάπα.
 Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος. 1950. Ισοκράτους Προς Δημόνικον, Προς Νικοκλέα, Νικοκλής ή Κύπριοι. Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.

[24] Κανένα να μη κάμνης φίλον προτού εξετάσης πώς έχει συμπεριφερθή προς τους παλαιούς του φίλους· διότι πρέπει να προβλέπης ότι θα συμπεριφερθή και προς σε, όπως συμπεριεφέρθη προς εκείνους. Να γίνεσαι μεν βραδέως φίλος, αφού δε γίνης φίλος να μένης πιστός εις την φιλίαν. Διότι είναι εξ ίσου απρεπές να μη έχης κανένα φίλον και να αλλάζης πολλούς φίλους συχνά. Να μη δοκιμάζης τους φίλους σου κατά τοιούτον τρόπον ώστε εκ της δοκιμής ταύτης να προέρχεται διά σε ζημία, μήτε όμως να θέλης να έχης τους φίλους σου αδοκιμάστους. Τούτο δε θα κατορθώσης, αν προσποιείσαι ενώπιον αυτών ότι έχεις ανάγκας τας οποίας δεν έχεις· 
[25] να ανακοινώνης εις αυτούς ζητήματα, τα οποία δύνανται να κοινολογηθούν, παρουσιάζων αυτά ως μυστικά· αν διαψευσθής εις τας ελπίδας σου, δεν θα υποστής εκ τούτου καμμίαν ζημίαν, εάν δε αι ελπίδες σου επιβεβαιωθούν, θα έχης ασφαλεστέραν γνώσιν του χαρακτήρος των φίλων σου. Να δοκιμάζης τους φίλους εις τας δυστυχίας και εις τους κοινούς κινδύνους· διότι τον μεν χρυσόν δοκιμάζομεν εις το πυρ, τους δε φίλους διακρίνομεν εις τας ατυχίας. Θα τηρήσης την αρίστην στάσιν απέναντι των φίλων σου, αν δεν περιμένης ούτοι να σου γνωρίσουν τας ανάγκας των, αλλ' αν αυθορμήτως έλθης εις βοήθειάν των, όταν αι περιστάσεις το επιβάλλουν.

[26] Να νομίζης ότι είναι εξ ίσου επαίσχυντον να νικάσαι υπό των εχθρών σου εις το κακόν και να φαίνεσαι κατώτερος των φίλων σου εις τας ευεργεσίας που σου κάμνουν. Να θεωρής ως αληθείς φίλους όχι μόνον εκείνους που λυπούνται διά τας δυστυχίας σου, αλλά και εκείνους οι οποίοι δεν σε φθονούν διά την ευτυχίαν σου· διότι πολλοί λυπούνται μεν μαζί με τους φίλους των διά τας ατυχίας των, αλλά τους φθονούν, όταν ευτυχούν. Να ενθυμήσαι τους απόντας φίλους σου ενώπιον των παρόντων, διά να φαίνεσαι ότι ουδέ τούτους λησμονείς, όταν είναι απόντες.

[27] Να θέλης να είσαι όσον αφορά την ενδυμασίαν σου φιλόκαλος και όχι καλλωπιστής. Είναι δε ίδιον γνώρισμα του μεν φιλοκάλου η μεγαλοπρέπεια, του δε καλλωπιστού το εξεζητημένον (η επίδειξις, ίνα κινηθή η περιέργεια των άλλων). Να αγαπάς ουχί την υπερβολικήν αύξησιν των υπαρχόντων αγαθών, αλλά την μετρίαν απόλαυσιν τούτων. Να καταφρονής τους φιλοχρημάτους, οι οποίοι ζητούν να συσσωρεύουν θησαυρούς και δεν γνωρίζουν να απολαύσουν εκείνους που έχουν· διότι ούτοι πάσχουν κάτι παρόμοιον με εκείνους οι οποίοι αγοράζουν ωραίον ίππον, ενώ γνωρίζουν να ιππεύουν κακώς.

[28] Προσπάθει να καθιστάς τον πλούτον σου προσοδοφόρον και χρήσιμον· είναι δε ο πλούτος χρήσιμος μεν εις τους επιθυμούντας να μεταχειρίζωνται τούτον ελευθερίως, προσοδοφόρος δε εις τους δυναμένους να αποκτούν κτήματα προσοδοφόρα. Να εκτιμάς την υπάρχουσαν περιουσίαν διά δύο λόγους, και διά να δύνασαι να πληρώσης μέγα πρόστιμον και διά να βοηθής χρηστόν φίλον όταν δυστυχή· διά τας άλλας δε ανάγκας της ζωής σου να μη προσκολλάσαι εις αυτήν υπερβολικά, αλλά να την αγαπάς με μέτρον.

http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=300&m=1
             

8 Δεκεμβρίου 2011

Mια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις - Απάντηση στον ….Τσάμπα!

Mια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις - Απάντηση στον ….Τσάμπα!


Αφορμή για την παρέμβασή μου αυτή μου δίνει μια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις που είδα ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Γνωστή και μεγάλη γερμανικών συμφερόντων αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών προσπαθεί με έναν βομβαρδισμό μηνυμάτων να μας περάσει το μήνυμα πως εμείς οι Έλληνες είμαστε οι γνήσιοι εκφραστές της κακογουστιάς και της κλεψιάς.

Αναρωτιέμαι και φυσικά θα αναρωτιέστε και εσείς για το σκεπτικό του πιο ελεεινού θεάματος αυτής της καμπάνιας όπου ένας αντιπαθέστατος και φυσιογνωμικά
τσαμπατζής ξεπερνά το ένα μετά το άλλο τα όρια της γυφτιάς. Αλήθεια τι περιμένουν οι γερμανοί ιδιοκτήτες της εταιρείας από τους έλληνες καταναλωτές; Nα ταυτιστούν με ένα αηδιαστικό τύπο, που ρουφά ξεδιάντροπα από 15 καλαμάκια τα ξένα ποτά ενός ζευγαριού, δηλαδή ..κλέβει ή να ταυτιστούν με ένα ανθρωποειδές που τρίβεται πάνω σε έναν μποντιμπιλντερά για να του κλέψει αντηλιακό .

Η καμπάνια περιλαμβάνει και μια ραδιοφωνική διαφήμιση, που πρέπει να είναι η χειρότερη όλων των εποχών.
Ο έλληνας τσάμπας βρίσκεται στην τουαλέτα και σκίζει τις σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου για να τις χρησιμοποιήσει για χαρτί υγείας. Η όλη διαφήμιση λόγω ραδιοφώνου (έλλειψη εικόνας συνοδεύεται με πολλά πλούσια ..ηχητικά εφέ).

Πολλοί, είναι φυσικό να μου πουν πως
η έλλειψη αγωγής, οικογενειακής, κοινωνικής, πολιτικής δημιούργησε αυτή την εικόνα του νεοέλληνα. Όταν είναι άθλια ἡ οικογενειακή μας ζωή, όταν ἡ κοινωνική και η πολιτική μας συμπεριφορά κινούνται στο τιμητικό επίπεδο του αίσχους, είναι φυσικό κάποιοι, επικυρίαρχοι σωτήρες να μας πάρουν είδηση και να μας συμπεριφέρονται ανάλογα, από τη στιγμή που κάναμε εμείς οι ίδιοι βούκινο το χάλι μας.

Πόσοι άραγε από τους σημερινούς μας πολιτικούς έχουν πάρει σωστή πολιτική αγωγή
; Πόσοι άραγε έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν τον «Πρός Δημόνικον» λόγο του Ισοκράτη, ένα σοφό παράδειγμα παραινετικού και διδακτικού λόγου για ζητήματα ηθικής της καθημερινής ζωής;

Οι περισσότεροι νέοι, πολιτικοί ή μη, τρέφονται με τηλεοπτικά σκουπίδια
αδυνατώντας να συντάξουν ακόμη και ένα απλό κείμενο ή να εκφραστούν με απλές προτάσεις.

Τελικά
τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια από την μεγάλη αλλαγή του 81 και μετά; Αρχίσαμε να καλοζούμε δυτικά με δανεικά έξω από τις αρχές μας; Ή μήπως δεν είχαμε καθόλου αρχές; Πως αλλοιωθήκαμε έτσι σαν λαός και λειτουργούμε με ζωώδη ένστικτα ωφελιμιστικά και αμοραλιστικά; Αυτό που μας λένε δηλαδή οι σύγχρονοι απόγονοι των Ούννων είναι πως από ραγιάδες μετατραπήκαμε σε γενίτσαρους, φάγαμε τις σάρκες μας και πρέπει τώρα να ξαναγυρίσουμε στην προτεραία κατάσταση; Αρνούμαι να το δεχτώ, αρνούμαι να το πιστέψω.

Για μένα
να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, είναι ζήτημα όρθιας στάσης. Ορθής συμπεριφοράς. Ζήτημα σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, προς τον γύρω μας χώρο. Και αν ακόμη πολλές φορές διαπιστώνουμε πως γύρω μας τα πάντα είναι βεβηλωμένα, πως οι συνέλληνές μας συμπεριφέρονται σαν ένας ανάγωγος ή ψοφοδεής λαός, αν μετατρέψαμε τον τόπο μας σε τόπο απορριμμάτων είναι πια καιρός να τα ανατρέψουμε όλα αυτά, μαζί με την πολιτική που τα υπαγόρευσε. Να φέρουμε ένα μήνυμα ελπίδας.

Γιατί σε μια ευνομούμενη πολιτεία, σε μια γνήσια δημοκρατία η παιδεία, σαν αγωγή δεν αποσκοπεί στην δημιουργία μηχανικών αλλά ευγενών εγκεφάλων.

       

7 Δεκεμβρίου 2011

«Χρειάζεται επειγόντως ένας νέος Ελληνικός διαφωτισμός»...


Ο κύριος Δημήτριος Νανόπουλος σε παλαιότερή του διάλεξη.
Φωτογραφία Ντινόπουλος Ιωάννης

 Μπαμπινιώτης-Νανόπουλος

«Χρειάζεται επειγόντως ένας νέος ελληνικός διαφωτισμός»...


Η χώρα μας χρειάζεται ένα νέο κίνημα, μακριά από λαϊκισμούς, το οποίο θα αλλάξει τις νοοτροπίες των Ελλήνων και σταδιακά θα δημιουργήσει τις πνευματικές και πολιτικές συνθήκες μιας πραγματικής εξόδου από τη σοβαρή κρίση, για την οποία όλοι έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους και γι' αυτό δεν πρέπει οι ευθύνες....για τη σημερινή κατάληξη να επιρρίπτονται αποκλειστικά στους πολιτικούς.

Σ' αυτό συμφώνησαν ο καταξιωμένος γλωσσολόγος Γιώργος Μπαμπινιώτης και ο διεθνούς φήμης φυσικός Δημήτρης Νανόπουλος, οι οποίοι είχαν ένα ζωντανό δημόσιο διάλογο μεταξύ τους, καθώς και με το πολυπληθές κοινό, χθες το βράδυ, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, με θέμα «Επιστήμες και ανθρωπισμός: Εξανθρωπισμός των επιστημών ή εξεπιστημονισμός του ανθρωπισμού;».


Από:
imerisia.gr