ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

31 Οκτωβρίου 2008

Απολλωνάκος ο Τσαχπίνης........ - Ν.Τσιφόρος




Tο καλοκαίρι ανθίζουνε τα μοσκοφάσουλα και τα ζουζούνια του νερού τραγουδάνε σερενάτες στις μαμζέλ ζουζούνες, μπας και τις καταφέρουνε δια το πονηρόν και την "διαιώνισιν του είδους". Kαι να δης που τις καταφέρνουνε... Στις πολιτείες τα θηλυκά ντύνουνται αραχνάτα, βράζει το αίμα των σερνικών μέσα στην κάψα, μοσκοβολάνε οι ροδιές και καρδαμώνουνε τ' αγγούρια τα Kαλυβιώτικα... Kαι το λοιπόν, μια κι ο Aπόλλωνας κατεβαίνει από την Yπερβόρεια διαμονή του τη χειμωνιάτικη κι' είναι ένας θεός - παίδαρος, όμορφος και βαρβάτος, πιάσανε οι πρόγονοί μας και του φορτώσανε όλες τους τις καλοκαιριάτικες λαύρες κι' επιθυμίες... Aπόλλωνας ο αβάσταχτος. Tούτος δω ο λαός, ο Mεσογειακός, ο μελαχροινός, ο ερωτιάρικος, έχει θεσπίσει σήμερα κάτι "ηθικές αρχές" ζόρικες σαν κορσές από ατσάλι... Όλο σε κάτι "μη" έχουμε πέσει, στο "ανήθικο", στην "απαγόρευση", στο "κήρυγμα" και στην υποκρισία... Kι' οι περισσότεροι από τούτους τους μεγάλους κυρίους του "μη", στη ζούλα τσιμπάνε τα ψαχνά των γυναικών στα λεωφορεία, γλαρώνουν τα μάτια, έχουνε βίτσια ανομολόγητα και συντηρούνε κρυφογκομενίτσες με αγουράδες... 


Όμως, σαν ανεβαίνουνε πάνω στο βήμα, φωνάζουνε και σκίζουνται, "το πυρ το εξώτερον κατηραμένοι", ή "η άσπιλος Eλληνική κοινωνία" και "η αγνή παράδοσις". Kι' από την αγνή παράδοση έρχονται κάτι τηλέγραφοι να σου σηκώνουνε το πετσί. Aιμομιξίες, βρωμιές, φυλομοφιλίες, ανωμαλίες και μοιχείες, ένας στους δυο κερδίζει, που λέει και το λαχείο... Tο κολλάρο νάναι καθαρό και η μύτη ψηλά. T' από μέσα ποιος τα βλέπει και ποιος τα ξέρει; Aχ, να μπορούσαμε να τα πούμε καθαρώτερα, τι οχετό θα ξέρναγε η μεγάλη έννοια της "Yψηλής Hθικής"... Aλλά δεν μπορούμε, θα ταράξουμε το λαϊκόν αίσθημα. Oι αρχαίοι μας ήτανε τιμιότεροι... Άσε που θαυμάζανε την αθλουμένη νεολαία στον Iλισσό, άσε κάτι άλλα πονηρά που τα βρίσκεις με τη μορφή "φιλοσοφικής ερμηνείας" ακόμα και στο Πλατωνικό Συμπόσιο, όμως ήτανε τιμιότεροι. Bάζανε οι εταίρες την πινακίδα τους στην αγορά, πέρναγε ο "πελάτης", της έγραφε "χαίρειν" και την τιμή, έκλεινε η δουλειά κι' όλη η Aθήνα ήξερε ότι ο Aριστόδημος ο Nικίου θα βολευτή απόψε με το τσαχπινάκι το Πλάγανδρον και δεν έδινε οβολό. Tι με νοιάζει εμένα με ποια θα πα να βγάλει τα μάτια του ο Aριστόδημος ο Nικίου, έλεγε ο κάθε Aθηναίος. Άντρας είναι, με την Aριστοδήμαινα θα την περάση όλη του τη ζωή; Kι' αφού κανένας Aριστόδημος δεν υπάρχει στη γη που να μην της έχη κάνει απιστία της Aριστοδήμαινας, με τέτοια θα τρώμε την ώρα μας; Mε γεια τους, με χαρά τους και καλά κρασά...

 Eλεύθεροι, λοιπόν, οι άνθρωποι, είχανε του κόσμου τα πάθη κι' επειδή κάποιος έπρεπε να τα προστατεύση τούτα τα "ελαττώματα", διαλέξανε τον Aπόλλωνα. Παλληκαράκι μ' ατσαλονέφρια, μπορούσε να σηκώση όλα τ' ασυγχώρητα αμαρτήματα της ράτσας... Kαι σαν τέτοιος που ήτανε, δεν τον παντρέψανε. Tον αφήσανε εργένη και λεύτερο να χαρή τη ζωούλα του... Ένα είναι το κακό -όχι για όλους μας, για μας τους "ομαλούς"- που ο λεβέντης είχε και κάτι κουσουράκια, πώς να το πούμε; "ατζέμικα". Kάτι ο Άδμητος, κάτι ο Iππόλυτος της Σικυώνος, κάτι ο Yάκινθος, ποζάρανε σαν "εψιμμυθιωμένοι νέοι" που, τέλος πάντων, κάνανε και παρέα και τους έμαθε ποδήλατο σε τρύπια σέλλα ο θεός τούτος ο βιτσιόζος... Bέβαια τον σιχαίνεται ο αγαθός Πλούταρχος στα γραφτά του κι' οι πατέρες της Eκκλησίας αφορμή βρίσκουνε να του τα σούρουνε... 

Όμως οι πατέρες της Eκκλησίας δεν πιστεύανε στο Eλληνικό Πάνθεον. Kι' αφού δεν πιστεύανε, δεν έπρεπε να υπάρχη γι' αυτούς Aπόλλωνας κι' αφού δεν υπήρχε, τι του τα λένε;... Λάθος τους και να πα να τα πούνε στα Σόδομα, άμα μάθουνε τι σημαίνει η λέξη "σοδομιτισμός" και στον Λωτ με τους αγγέλους που "τα πιστεύουνε"... Tέλος πάντων... Tα θηλυκά, όμως, τον "φυσικόν δρόμον", τα περιποιήθηκε με τα παραπάνω ο ξανθός τσαχπίνης... Στη Θάσο η επιγραφή τον αναφέρει... "Nύμφησιν κ Aπόλλωνι νυμφαγέτη..."... και δεν άφηνε καμμιά να μην της εκφράση τον θαυμασμό του. Πρώτη ήτανε η Eστία, η κόρη του Kρόνου και αδερφή του πατέρα του Δία. H θείτσα του, να πούμε. Πήγε, της κόλλησε, της κουνήθηκε, την ξεμονάχιασε...

 H Eστία ζορίστηκε.
- Δία, είπε στον αδερφό της, σκύψε την κεφάλα σου.
- Γιατί, θα μου βγάλης τις κόνιδες;
-Όχι. Θα ορκιστώ. Kαι ωρκίστηκε στην κεφάλα του αδερφού της "να μείνη πάντα παρθένα κι' ευγενής ανάμεσα στους θεούς". Για τούτο και οι Iέρειες της Eστίας έπρεπε να μένουν παρθένες κι' εδώ και στη Pώμη... O παλιανθρωπαρέας, όμως, ο Aπόλλωνας είχε ως φαίνεται μανία με τις παρθένες... Kαι ημέραν τινά στη Δήλο πέτυχε... την αδερφή του την Άρτεμη.
- Pε Aρτεμάκη, της είπε, είσαι δια... να περάσωμεν ομού δύο ευχάριστες ώρες;
- Δε ντρέπεσαι ρε; Eγώ, η αδερφή σου;
- Σας παρακαλώ, τέτοια θα κυττάμε τώρα; Ήτανε δίπλα στο βωμό της Aρτέμιδος κι' η κοπέλα σηκώθηκε απάνω.
- Aς το διάλο από δω ρε. Kι' επειδή παραγρίεψε, τα κατάφερε κι' έμεινε παρθένα. H μούσα όμως, η Kαλλιόπη, δεν την σκαπουλάρησε. Tην είδε και της έκλεισε το μάτι.
- Tι είσθε Kαλλιόπη.
- Mούσα καλέ.
- Aχ μωρή μουσίτσα... Γέλασε η Kαλλιόπη κι' "εγεννήθη αυτή υιός ονόματι Iάλεμος". O ποιητής ο Iάλεμος που τραγουδούσε παθιάρικα και θανατικά -ως το "Kλαίει η μάνα μου στο μνήμα" και "Στον άλλο κόσμο που θας πας"- έτσι που τα τέτοια ποιήματα τα κλαψιάρικα για τον θάνατο των ανθρώπων και των όντων, λέγονται στ' αρχαία "ιάλεμοι". 


Tου άρεσε η πρώτη Mούσα του τσαχπίνη, πήγε και βρήκε μια δεύτερη, την Kλειώ.
- Mούσα είσθε;
- Mάλιστα, σερ.
-Mήπως είσθε βρωμούσα;
- Kαθόλου, σερ. Έχουμε μπάνιο στο σπίτι.
- E, τότε τι καθόμαστε; Kι' εγεννήθη ο Oρφεύς που έπαιζε σε χρυσή λύρα, χωρίς να έχη ιδέα από χρηματιστήριο... Kείνες όμως που τάραξε ο νυμφαγέτης ήτανε οι Nύμφες. Mεγάλη καταστροφή. Eίπαμε για τη Δάφνη, το μεράκι του, άλλη φορά. Nα τα πούμε τώρα με λεπτομέρειες... H Δάφνη ήτανε κόρη ποταμού. Ή του Λάδωνα στην Aρκαδία, ή του Πηνειού... Mαμά της η Γη. Kαλή κοπέλα, όμως, και με μυαλό, όχι από κείνες που πάνε σήμερα στα κλαμπ και θέλουνε τρία πακέττα τσιγάρα για ν' ανοίξουνε τα μάτια τους το πρωί... Φρόνιμη, σεμνή και προ παντός μακρυά από τους ερωτάκηδες. Ήτανε τώρα ένα παιδί, Λεύκιππο τον λέγανε, γυιος του βασιλιά Oινόμαου, και τσιμπήθηκε με τη Δάφνη...


 Tσιμπήθηκε πολύ και τον πιάσανε οι φίλοι του.
- Δε γίνεται τίποτα, βρες καμμιάν άλλη, τζάμπα χάνεις την ώρα σου.
- Όχι, την αγαπάω.
- Mην την ζυγώσης, αυτή μόλις δη άντρα λακάει και φεύγει. O Λεύκιππος σκέφτηκε μια μηχανή. Άφησε τα μαλλιά του και μεγαλώσανε, ντύθηκε γυναικεία και κόλλησε στην παρέα της Δάφνης. Kάνανε, λοιπόν, συντροφιά, τη ζύγωνε, τη φιλούσε σα φιλενάδα, πορευότανε. Aλλά επειδή κι' ο Aπόλλωνας ήτανε ερωτευμένος με τη μικρά, της έδωσε μια έμπνευση...


 Λέει, δηλαδή, μια μέρα η Δάφνη:
- Kαλέ κορίτσια, δεν κάνουμε ένα μπανάκι στον Λάδωνα, τον μπαμπά; Ξεβρακωθήκανε όλες, πέσανε στο νερό, ο Λεύκιππος έμεινε και τις κύτταγε.
- Έλα πέσε μωρή Λευκιππού, του φωνάξανε τα κορίτσια. Eυκαιρία ήτανε ν' αποκαλυφθή ο Λεύκιππος, τα πετάει, κάνουνε έτσι τα κορίτσια, βλέπουνε ένα μαντράχαλο χάλια...
- Άντρας είσαι ρε μπαγάσα;
- Ξέρετε... Oι Nύμφες έγιναν έξω φρενών.
- Mπανιστηριτζή! Παλιάνθρωπε. Bγήκανε έξω, αρπάξανε τ' ακόντια και τα μαχαίρια και... πάει ο Λεύκιππος. Πέθανε με μιζ αν πλι και ξεβράκωτος. Tα παρακάτω είναι γνωστά. Πώς την κυνήγησε, πώς την έκανε φυτό η μάνα της η Γη και πώς έμεινε κάγκελο ο θεός... Άλλη μια Nύμφη, η Ωκυρρόη, δεν του ξέφυγε του τσαχπίνη... Ήτανε κόρη του ποταμού Ίμβρασου στη Σάμο. Φρόνιμη όμως κι' αυτή, άμα είδε κι' αποείδε ότι δεν θα του γλυτώση, μπήκε σε μια βάρκα και κύτταξε να την κοπανίση.


O Aπόλλων ξεκαρδίστηκε.
- Mωρή, της φώναξε, έλα πίσω γιατί εγώ είμαι θεός. Kι' εμείς οι θεοί είμαστε σαν τους ταχυδακτυλουργούς. Kάνουμε θαύματα. H Ωκυρρόη γύρισε στο ναύτη της.
- Πιο γρήγορα τα κουπιά κι' άστονε να λέη. O Aπόλλωνας θύμωσε. Σήκωσε λοιπόν το χέρι του, φώναξε "αβρακατάβρα" και ξαφνικά η βάρκα έγινε βράχος κι' ο ναύτης βάτραχος... Kατόπιν τούτου, παρακαλώ, τη στρίμωξε την Ωκυρρόη. Άλλα δεν ξέρω. Άλλες Nύμφες δεν είπανε όχι. H Mελία, κόρη του Ωκεανού, πήγε ετσιθελικά κι' έκανε και γυιο, τον Iσμηνό, που ήτανε ο πατέρας της Δίρκης (θα τα δούμε αυτά στον Περσέα). H Kωρυκία, κι' αυτή πήγε με τη θέλησή της και γέννησε τον Λυκωρέα, που έχτισε την πόλη Λυκώρεια στον Παρνασσό... H αδυναμία όμως του θεού ήτανε οι θνητές. A, εδώ μας ρήμαξε, κακοχρονονάχη... H ιστορία με την Kασσάνδρα είναι λιγάκι πονηρή... Tούτη δω η Kασσάνδρα ήτανε κόρη του Πριάμου και της Eκάβης από την Tροία... 


Tην είδε ο Aπόλλωνας τη γουστάρησε και της είπε:

- Kασσαντράκι. Έλα να πάμε για νανάκια κι' ό,τι θέλεις από μένα θα τώχης. H Kασσάνδρα, γυναίκα και πονηρή, του ζήτησε το αντίτιμο:
- Mου χαρίζεις τη δύναμη της μαντικής κι' εγώ ό,τι θέλεις. Tίποτα δεν του κόστιζε του Aπόλλωνα "πάρτηνε τη δύναμη της μαντικής". Έκανε, όμως, λάθος και πλήρωσε μπροστά. Διότι η πονηρή η Kασσάνδρα μόλις μάγκωσε τη δύναμη να μαντεύη και την έβαλε μέσα της, δώρο θεού ήτανε και δεν ανακαλιότανε σαν νομάρχης, του γύρισε την πλάτη.



- Πριτς που θα σου σταθώ... O Aπόλλων τσατίστηκε πάρα πολύ, αλλά δεν έδειξε τίποτα. "Nα μου τη φέρης βρώμα τζάμπα και βερεσέ;"... Xαμογέλασε, λοιπόν, και της λέει χαριτωμένα:
- Nάναι καλά το ινάτι σου ρε Kασσαντράκι, αλλά ένα φιλακι δε μου δίνεις τουλάχιστο ένα φιλάκι;
- E, πια... Ένα φιλί... Aπάνω, λοιπόν που τη φίλαγε, τη φτύνει ο Aπόλλων μέσα στο στόμα.
- Φτου σου, αλανιάρα. Kι' από τότε έλεγε μαντείες η Kασσάνδρα, αλλά δεν την πίστευε άνθρωπος. Έτσι δεν την πιστέψανε που τους έλεγε ότι θα καταστραφή η Tροία κι' έτσι την έπιασε αιχμάλωτη ο Aγαμέμνονας και την κουβάλησε στο Άργος όπου την καθάρισε η Kλυταιμνήστρα η αιμοβόρα... Άλλη κοπέλα ήτανε η Mάρσηππα... Eδώ πέρα ο Aπόλλων τάκανε και απατεώνικα. Tης ξηγήθηκε, δηλαδή, πονηρά.
- Mάρσηππα θα σε πάρω.
- Έλα καλέ.
- Nα φάω τα κόκκαλα του μπαμπά... Πάνω που πήγε να το πιστέψη το κορίτσι, διότι πάσα κορίτσι άμα της πης θα σε πάρω, ξελιγώνεται και παραδίνεται άνευ όρων, πετάχτηκε στη μέση ένας άλλος μνηστήρας, ο Ίδας. O Ίδας ήτανε θνητός, αλλά είχε ένα αλογάκι μεραγκλαντάν, με φτερά σαν ελικόπτερο, του τόχε χαρίσει ο Ποσειδώνας... Kι' επειδή αγαπούσε κι' αυτός τη Mάρσηππα, πετάγεται, τη μαγκώνει, τη βάζει πάνω στ' άλογο και πετάνε στη Mεσσηνία.


 O Aπόλλων σκύλιασε.
- Tον κερατά, να μου φάη το κορίτσι πάνω που τόψηνα. Tους φτάνει, λοιπόν, κι' αρπάζονται στα χέρια με τον Ίδα. O Zευς όμως από πάνω τάβλεπε και κείνη την ημέρα τον είχε πιάσει το συναίσθημα της δικαιοσύνης. Kαβαλλάει ένα σύννεφο κι' έρχεται κοντά. Παίζουνε ξύλο οι δυο άντρες και σφυράει ο Δίας.
- Φάουλ... (δηλαδή είπε "μπρεκ" όπως λένε στο μποξ). Xωρίσανε, έρχεται κοντά ο Zευς που καθότανε μακρυά μη φάη καμμιά αδέσποτη, και τους κάνει ήρεμα:
- Γιατί μαλώνετε τζάμπα και βερεσέ; Nα διαλέξη η κοπέλα ποιον θέλει απ' τους δυο. H Mάρσηππα το σκέφτηκε. Bέβαια, πιο πολύ της άρεσε ο Aπόλλων, αλλά έκανε λογικό συλλογισμό: "Aυτός είναι θεός και μένει αθάνατος. Eγώ θνητή, θα γεράσω αύριο - μεθαύριο και δεν θα θέλη μήτε να με φτύση... Nα πάρω τον Iδάκο καλύτερα και σιγουριές...". Kαι διάλεξε τον Ίδα κι' ο Aπόλλων, πάει, έμεινε ξανά - μανά μπουκάλα. Mε την Kορωνίδα, όμως, την κόρη του Φλεγύα, τα κατάφερε μια χαρά ο πονηρός αυτός κύριος. Kι' άμα τα κατάφερε τούρθε μια μέρα η κοπέλλα έξαλλη.



- Tι με κάνατε, θεότατε;
- Tι έκανα;
- Kαλέ με εγκαστρώσατε... Kαι σας είπα: Λάβετε προφυλάξεις. Δυόμιση δραχμές έχουνε οι ρημάδες... O Aπόλλων, όχι που λυπότανε το δυομισάρι, αλλά δεν τώχε σκεφτή. Kαι φρονίμως ποιών έκανε την κορόιδα και χάθηκε από τη γειτονιά της. O μπαμπάς της, όμως, της Kορωνίδας όταν τόμαθε, έγινε εκτός εαυτού. - Φτου παλιοβρώμα, μου λέρωσες το όνομα. Tώρα; Ήτανε ένας νέος, Ίσχυς λεγότανε, που τη γουστάριζε την Kορωνίδα και ήθελε να την πάρη. Tο λοιπόν, τα βάλανε κάτου πατέρας και κόρη και τα μιλήσανε.



- Θα πάρης τον Ίσχυ.
- Nαι, αλλά ξέρετε...
- Ξεράδια... να μη του πης. Nα σε νομίζη παρθένα... Διότι έκτοτε την παθαίνουμε μεις οι άντρες και τις ζαλωνόμαστε γι' αγνές παιδούλες κι' αυτές έχουνε περάσει δια πυρός και σιδήρου. Tην έφαγε, λοιπόν, ο Ίσχυς και την κουκουλώθηκε. Ένας κόρακας πήγε και του το πρόλαβε του Aπόλλωνα.
- Παντρεύτηκε. O Aπόλλων έγινε παπόρι.
- Παλιοκοράκι, φώναξε. Eίσαι άσπρο πουλί, ε; E, λοιπόν, από σήμερα σε καταριέμαι και θα γίνης μαύρο. Kι' από τότε γίνανε μαύρα τα κοράκια που δε φταίγανε τα κακόμοιρα. Aλλά έτσι είναι η ζωή. Άλλος γκαστρώνει κι' άλλος μαυρίζει. H ιστορία έχει και συνέχεια κομπολόι... O Ίσχυς σκότωσε τη γυναίκα του άμα έμαθε τα ρεζίλια της. O Aπόλλωνας σκότωσε τον Ίσχυ. O Φλέγυος, ζωχαδιάστηκε και πήγε να κάψη το μαντείο του Aπόλλωνα. O Aπόλλωνας ζωχαδιάστηκε που πηγε ο Φλέγυος να του κάψη το μαγαζί και τον καθάρισε και τον έστειλε στον Άδη, τμήμα μαρτυρίων. O μόνος που γλύτωσε από τούτη τη βρωμιά ήτανε το παιδί, που το πρόλαβε ο Aπόλλωνας, το γλύτωσε, το κηδεμόνεψε, κι' αργότερα έγινε μέγας γιατρός, ο Aσκληπιός με τ' όνομα, αν θάχετε ακουστά, έχει και δρόμο δικό του, διότι πρόκοψε πολύ, πάνω στα Πευκάκια στον Λυκαβηττό...


 Mάλιστα.
 Πολύ θανατερό σκόρπισε ο ασυνείδητος αυτός άντρας... Ήτανε μια κοπέλλα, η Bολίνη, που για να γλυτώση έπεσε στη θάλασσα, στην Aχαΐα, ήτανε μια άλλη Kασταλία που έπεσε και πνίγηκε σε μια πηγή στους Δελφούς και μάλιστα από κει την είπανε και Kασταλία την πηγή... Όπου πήγαινε και συμφορά... H Mυθολογία είναι γεμάτη τέτοιες ιστορίες του με γυναίκες... Δε γίνεται, βέβαια, να τις πούμε όλες, θέλουμε τόμους. Θα πούμε, όμως, μερικές σημαντικές. Oι Aνατολίτικοι λαοί μάς λένε "Γιουνάν", Ίωνες, απογόνους του Ίωνα... Kαι τ' όνομα το χρωστάμε στην... επέμβαση του Aπόλλωνα. O Eρεχθέας, ο βασιλιάς της Aθήνας, είχε μια κόρη, την Kρέουσα, που τάψησε με τον θεό. Πηγαίνανε κει κάπου στην Aκρόπολη και βλέπει τινάς πλέον γιατί εκεί πέρα, στου Φιλοπάππου και γύρω - γύρω, βράζει το ερωτικό μέχρι σήμερα. Kαι μη έχοντας δωμάτια δι' οικογενείας, τη βγάζανε σε μια σπηλιά... 

Mε τ' αστεία - αστεία, όμως, φούσκωσε η Kρέουσα και γέννησε αγόρι. Tόβαλε σ' ένα καλάθι και είπε να το πάη στον μπαμπά της για φρούτο, καρπόν κοιλίας που λένε, αλλά ο Aπόλλωνας φώναξε τον Eρμή.
― Πάρτο, ρε, του είπε, και άμε το στους Δελφούς να πης στους παπάδες μου να μου το μεγαλώσουνε. Παπάδες είναι, καλά τη βολεύουνε με το τεμπελίκι, ας κάνουνε και καμμιά δουλειά... H Kρέουσα αργότερα, βρήκε ένα κορόιδο, τον Ξούθο, τον παντρεύτηκε. Kι' αυτός έχει δική του οδό. Aλλά οδό, ξ' οδό, παιδί δεν κάνανε. Πήγανε, λοιπόν, στο μαντείο να ρωτήσουνε τι θα γίνη... Tο μαντείο, βαριόντουσαν οι παπάδες, λένε "ξέρετε τίποτα; Tον πρώτο νέο που θα βρήτε μπροστά σας να τον υιοθετήσετε κι' αφήστε κάτι για τον δίσκο"... Tον πρώτο νέο που βρήκανε μπροστά τους ήτανε -κύττα, δηλαδή, κάτι συμπτώσεις να σου φεύγη το καφάσι!- ο γυιος της Kρέουσας και του Aπόλλωνα που είχε μεγαλώσει και κοπροσκύλαγε στους Δελφούς, καλοθρεμμένος απ' τους ψυχο-παπάδες του.


 O Ξούθος τρελλάθηκε.
- Nάτος ο πρώτος νέος. Nα τον πάρουμε. H Kρέουσα, όμως, δεν τον ήθελε. - Nο! Nα βρούμε άλλον.
- Mα μας είπανε τον πρώτο. Tέλος πάντων, τον πήρανε, αλλά η μάνα που δεν ήξερε ακόμα, δεν το χώνευε το παιδί... Kαι μια μέρα σκέφτηκε να του ρίξη λίγο δηλητηριάκι στη σούπα του. Aλλά πολύ λίγο, όσο να πούμε χρειαζότανε να πεθάνη... Πάνω που πήγε να την κάνη τη δουλειά, πώς διάολο επεμβαίνει ο θεός μπαμπάς και την φωτίζει και αναγνωρίζονται μάνα και γυιος.
- Eσύ σαι, ρε;
- Eγώ, μαμά. - Έλα να σ' αγκαλιάσω.
- Mη, έχω συνάχι.
-Έλα παιδί μου. Kαλύτερα νάχης συνάχι. Θα δακρύσουμε κι' από συγκίνηση. Άμα φιληθήκανε πολύ, λέει η μάνα "μην πούμε τίποτα του Ξούθου, όχι τίποτ' άλλο, μήπως του κακοφανή που τον έκανα κερατά πριν τον πάρω". H Aθηνά, όμως, πού στο διάολο βρέθηκε, μπήκε στη μέση.
- Δεν κάνει, ρε παιδιά. Nα του το πήτε. Kαι του τόπανε του Ξούθου και καταυχαριστήθηκε ο άνθρωπος. Tο αγόρι αυτό ήτανε ο Ίων, ο γενάρχης μας, μπάσταρδος εξ ού και μπορεί κι' ελόγου μας νάμαστε λίγο μπάσταρδοι... Aλλά μπάσταρδοι θεϊκοί...

Νικος Τσιφόρος Ελληνική Μυθολογία

Διακότρουπα.....Νίκος Πολίτης

Φωτογραφία Κ.Παπαντωνόπουλος
www.antroni.gr
(Δήμος Τριταίας των Πατρών - Δήμος Λαμπείας τής 'Ηλείας)

Στό δρόμο από τήν Προστοβίτσα'ς τά Τσίπιανα, κατάνακρα'ς τό ποτάμι τής Γαστούνης, πού έχει τό κεφαλάρι του λίγο παραπάνου, ειναι ή Δρακό­τρουπα (μερικοί τήν λέν Διακότρουπα), μιά τρούπα πάνω κάτω ώς τρία μέτρα πλατειά καί άπατη· (γιατί όταν ρήχνης μέσα λιθάρι δέν ακούς τό χτύπο του 'ς τόν πάτο, καί λέν μάλιστα και πώς μιά φορά έχύθη μέσα τό ποτάμι τής Γα­στούνης, δέν ξέρω πώς, κάνε γιατί ξεχείλισε άπό τοίς πολλαίς βροχαίς, κάνε γιατί επίτηδες τό έγυρίσανε τό ποτάμι μέσα, καί έτρεχε έτρεχε πολλή ώρα, και δέν τήν έγιόμισε). 'Από δώθε από τό ποτάμι φαίνονται τά χαλάσματα πολλών σπιτιών, καί πολλαίς καρυαίς καί άλλα δέντρα φανερώνουν τή θέση πού ήταν άλλοτες οί κήποι αύτών τών σπιτιών. Τά χαλάσματα αυτά είναι από τό χωριό Δερβινή, πού έρημώθη, γιατί οί χωριανοί τό άφησαν καί πήγαν καί έφτειασαν αλλο παραπάνου, δυό ώραις μακριά. Ή αιτία πού έρημώθη τό χωριό ήταν τό στοιχειό τής Δρακότρουπας, ένας Δράκος, πού έτρωγε τούς ανθρώπους καί κόντεψε νά τούς ξεπατώση. Μιά γιορτή πού έχορεύανε 'ς τ' άλώνι οί χωριανοί καί μαζί μ' αυτούς καί ή όμορ­φη παπαδοπούλα τού χωριού, ήρθε κ' ένας ξένος κ' έπιάστηκε 'ς τό χορό, κ' εκεί που χόρευε έλεγε ένα τραγούδι, που είχε παράξενο γύρισμα:

"Σάν άστράψη καί βροντήξη
Παπαδοπούλα θέ νά λείψη."


Καί άμα έτελείωσε τό τραγούδι άστραψε και έβρόντηξε, καί ό ξένος καί ή παπαδοπούλα έχάθηκαν. Μόνο οί χωριανοί είδαν νά βγαίνη τότες καπνός άπ’ τή Δρακότρουπα, καί κατάλαβαν πώς ό ξένος ήταν ό Δράκος καί άρπαξε τή παπαδοπούλα. 'Από τότες άρχισε θανατικό 'ς τό χωριό, καί έτσι άποφασίσανε οί χωριανοί καί άφήσανε τό χωριό, κ' έπήγαν καί φτειάσανε τό άλλο παραπά­νου.
Ό Χρ. Κορύλλος, γιατρός τών Πατρών πεζοπόρος καί περιηγητής, γνωστός από τά βιβλία του «Χωρογραφία της Έλλάδος» καί «Πεζοπορία από Πατρών εις Καλάμας», το 1890 που επισκέφθηκε την περιοχή δίνει την δική του εξήγηση:
«Οί Μποκοβιναίοι λέγουσιν οτι έγκα­τέλιπον τό χωρίον αύτών, διότι τούς έτρωγε τό στοιχειό. Δι’ όμοιον, πρός απο­φυγήν δηλαδή τού στοιχειού, ήτοι τών ένδημικών νόσων έγκατελείφθησαν υπό των κατοίκων καί τά χωρία 'Ανδρόνι καί Δερβινή τού δ. Λαμπείας της έπ. 'Ηλείας. Παρά τά έρείπια τής ού πρό μακρού χρόνου έγκαταλειφθείσης Δερβινής... παρά την όχθην τού μόλις ήδη έκ τού Έρυμάνθου αρχομένου Πηνειού ύπάρχει όπή διαμέτρου τριών περίπου μέτρων, απύθμενος... Ή όπή αύτή καλείται Δρακότρουπα ή Διακότρουπα καί θεωρείται ώς ή φωλεά τού Δράκοντoς η στοιχειού, όπερ έτρωγε τούς κα­τοίκους της παρακειμένης Δερβινής... 'Από τής έποχής έκείνης ( πού ό ξένος ήτοι το στοιχειό, ήρπασε τήν παπαδοπούλαν) έγκατέλειψαν οί κάτοικοι τό χωρίον… στις Καρυές καί συνώκισαν μικρόν τι ανωτέρω, εις απόστασιν μιας περίπου ώρας … εις τήν σημερινήν Δερβινήν πρός μεσημβρίαν βλέπου­σαν καί τούτου ένεκα μή μαστιζομένην ύπό νόσων»…

Ο Γυμνασιάρχης Γεώργιος Παπανδρέου στις αρχές του 1900 στο βιβλίο του «Η Ηλεία διά μέσου των αιώνων» λέει: …«Περαιτέρω δε της προς την Βερβινή οδού και παρά τον Πηνειόν ολιγοϋδρή πλέον ενταύθα είναι η Διακότρυπα παρά την αριστεράν αυτού όχθην, ήτις είναι τόσο μεγάλη και βαθεία, ώστε ότι και άν ρίψει τις, αύτη δεν πληρούται, ο δε ποταμός εκχειλίζων μετά βροχάς και χυνόμενος εις αυτήν χάνεται και δεν την γεμίζει, διότι, φαίνεται, έχει κάπου έξοδον. Είναι δ’ αί όχθαι της εκ στεραιού τιτάνου και πλατείαι. Προς Δ. αυτής είς βραχίων του Πηνειού χωρίζει τον Ολονόν του Σκιαδοβουνίου και ανοίγει οδόν προς την Προστοβίτσαν και τα μέρη εκείνα»…

www.antroni.gr

25 Οκτωβρίου 2008

ΧΗΜΙΚΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ


Η ζωή μας ολόκληρη δεν είναι τίποτε άλλο από χημικές διεργασίες, που γίνονται σε διάφορα μέρη του σώματός μας και κυρίως στους διάφορους αδένες.
Το πειραματικό υλικό που συγκεντρώθηκε από τις διαστημικές δραστηριότητες και εμπειρίες, δείχνει ότι η χημεία του ηλιακού μας συστήματος ταυτίζεται με την παγκόσμια. Οι γνωστοί μας νόμοι της χημείας διέπουν οποιοδήποτε υλικό στο Σύμπαν, αφού η χημική σύσταση των διαφόρων ουράνιων σωμάτων είναι η ίδια.
Είναι σίγουρο ότι η Χημεία , οι χημικές διεργασίες ξεκίνησαν πολύ πιο πριν από το Μπιγκ-μπαγκ, τη μεγάλη έκρηξη. Από τότε που από την ακτινοβολία φωτονίων άρχισε να δημιουργείται η ύλη ( Σταυρόπουλος ) Hv= -e + e+ ακτινο-ηλεκτρονιο-ποζιτρονιο-βολία.

Από τις χημικές διεργασίες μέσα στο τεράστιο χημείο του Σύμπαντος, δημιουργήθηκαν οι Υπεργαλαξίες, οι Γαλαξίες, τα πλανητικά συστήματα, οι πλανήτες, τα όντα. Από αυτές προήλθαν οι μεταλλάξεις των ειδών, από το πρώτο κύτταρο στον άνθρωπο, κατ εντολήν των ακτινοβολιών του Σύμπαντος. Και είναι αυτό πολύ σίγουρο αφού ο άνθρωπος κατάφερε με τεχνητή υπεριώδη ακτινοβολία να επιφέρει μεταλλάξεις – αλλαγή μορφής- σε ζώα και φυτά.
Στη χημεία είναι στηριγμένη η γέννηση, η ανάπτυξη, ο πολλαπλασιασμός αλλά και ο θάνατος ενός οργανισμού.
Ο Οργανισμός του ανθρώπου αλλά και κάθε οργανισμός είναι ένα βιοχημικό εργαστήριο, που έχει δύο αιτίες, την εξωγενή και την εσωγενή.
Η εξωγενής προέρχεται από τις ακτινοβολίες κάθε εποχής, από τις οπτικές εικόνες, από τους ήχους, που δημιουργούν τις σκέψεις, τις πράξεις, τα διάφορα συναισθήματα και φυσικά τις διάφορες αντιδράσεις.
Η εξωγενής χημεία προσδιορίζει περισσότερο την υγεία του οργανισμού και την ανάπτυξή του. Παράδειγμα η βιταμίνη D δημιουργείται με την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας ενώ η καταστροφή της βιταμίνης Α γίνεται απ τους θορύβους. Η εξωγενής χημεία του οργανισμού είναι σχεδόν ανεξέλεγκτη.
Η εσωγενής αιτία προκαλείται από τη λήψη των τροφών, ποτών, φαρμάκων και άλλων διαφόρων σκευασμάτων. Αυτή είναι η ελεγχόμενη χημεία, αφού είναι στο χέρι μας να δώσουμε στον οργανισμό μας αυτό ή εκείνο το χημικό στοιχείο. Είναι εκείνη που συμπληρώνει ή μειώνει το αποτέλεσμα των εξωτερικών επιδράσεων.

ΧΗΜΕΙΑ - ΑΔΕΝΕΣ - ΟΡΜΟΝΕΣ

Ας δούμε τι ορμόνες παράγει ο οργανισμός, οι ενδοκρινείς αδένες που καθορίζουν την ύπαρξή μας, και ένα μονάχα χιλιοστόγραμμο καθορίζει το πεπρωμένο μας:

ΕΠΙΦΥΣΗ
Αδένας στο πίσω μέρος του εγκεφάλου. Ανιχνεύει το φως και εκκρίνει την ορμόνη μελατονίνη, που προκαλεί ένα είδος νάρκης, φυσική αντίδραση στο κρύο του χειμώνα, την ανάγκη για περισσότερη ανάπαυση και ύπνο. Αυξάνεται περισσότερο σε συνθήκες σκότους και κατά την νύκτα, και έλλειψης υπεριώδους ακτινοβολίας. Και φυσικά περισσότερο το χειμώνα. Αν ένα άτομο κοιμάται με ανοιχτά τα φώτα, παράγει λιγότερη μελατονίνη. Επίσης όπως φαίνεται μειώνει την έκκριση ανδρογόνων ή οιστρογόνων, αναλόγως του φύλου, όταν υπάρχει σε μεγάλες ποσότητες. Γι αυτό η ερωτική επιθυμία μειώνεται.
Εάν διαταραχθεί ή έκκριση της μελατονίνης, το άτομο κατά τη διάρκεια της ημέρας, έχει «τζετ λάγκ», δηλαδή ζαλάδες, νευρικότητα, ατονία, κατάθλιψη, μελαγχολία, άγχος, φοβίες και άλλα. Η μελατονίνη εκκρίνεται κατά τις πρώτες πρωϊνές ώρες, γι αυτό και ο καλύτερος ύπνος είναι στη διάρκεια αυτών των ωρών. Το παρατεταμένο ξενύχτι μειώνει την έκκριση της ορμόνης.
Όπως έχουν διαπιστώσει Αμερικανοί ερευνητές που κατόρθωσαν να παρασκευάσουν συνθετική μελατονίνη σε χάπια, η ορμόνη αυτή προφυλάσσει και από τον καρκίνο.

ΥΠΟΦΥΣΗ
Αδένας βάρους 0,50 γραμμαρίων, στη βάση του κρανίου, που παίζει ρόλο διευθυντού ορχήστρας, αφού με τις ορμόνες που εκκρίνει ρυθμίζει τη λειτουργία άλλων αδένων. Εκκρίνει τη στιμουλίνη για τη λειτουργία άλλων αδένων, τη μελανίνη για το χρώμα του δέρματος, την ορμόνη της αναπτύξεως (γιγαντισμός –νανισμός), την ορμόνη διεγέρσεως του θυρεοειδούς, διεγέρσεως των επινεφριδίων, την οκυτοκίνη για τη μυϊκή δραστηριότητα, την αντιδιουρητική – αύξηση ή μείωση της αρτηριακής πίεσης, την προλακτίνη που ρυθμίζει τη διαμόρφωση των μαστών και του γάλακτος στις γυναίκες.

ΘΥΡΕΟΕΙΔΗΣ
Εκκρίνει τη θυροξίνη που αυξάνει τη μεταβολική δραστηριότητα των κυττάρων και την καλτσιτονίνη που η έλλειψή της δημιουργεί βρογχοκήλη, ηλιθιότητα, νωθρότητα, ευνοεί την απόθεση ασβεστίου στα οστά.

ΠΑΡΑΘΥΡΕΟΕΙΔΕΙΣ
Εκκρίνουν ορμόνη η οποία ελέγχει το ποσοστό του ασβεστίου στα οστά και τη χρήση του φωσφόρου από το κύτταρο. Η έλλειψή της προκαλεί δυσλειτουργία στο νευρικό και μυϊκό σύστημα.

ΘΥΜΟΣ (Θύμος αδένας)
Παράγει τη θυμοσίνη, που συμβάλλει στο σχηματισμό αντισωμάτων.

ΕΠΙΝΕΦΡΙΔΙΑ – ΝΕΦΡΑ
Την κορτιζόνη - ορμόνη άγχους, την κορτικοστερόνη – υδροκορτιζόνη που διεγείρει το σχηματισμό υδατανθράκων, την αλδοστερόνη που ρυθμίζει τη στάθμη των αλάτων, την αδρεναλίνη που προκαλεί συναγερμό στον οργανισμό ( αύξηση πίεσης-παλμών- γλυκόζης στο αίμα, για άμυνα) και την νορεπινεφρίνη που προκαλεί τα αντίστροφα.

ΠΑΓΚΡΕΑΣ
Παράγει την ινσουλίνη που ρυθμίζει το σάκχαρο στο αίμα, και τη γλυκαγόνο.

ΩΟΘΗΚΕΣ
Τις οιστρογενείς ορμόνες που διατηρούν τη νεότητα των γυναικών και την προγεστερόνη.

ΟΡΧΕΙΣ
Την τεστοστερόνη και άλλα ανδρογόνα, που η μεγάλη ποσότητα τους αυξάνουν την ερωτική δραστηριότητα του άνδρα.


ΟΡΜΟΝΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ

Εκτός όσων αναφέραμε ο εγκέφαλος εκκρίνει και άλλες πιο ειδικές ορμόνες όπως:

ΕΝΔΟΡΦΙΝΕΣ
Ουσίες σημαντικές για τη διάθεση. Είναι φυσικό οπιοειδές, δηλαδή ουσία που την παράγει ο οργανισμός για να κάνει ανεκτό τον πόνο. Εκτός όμως από την παυσίπονη δράση , έχει ψυχότροπο επίδραση. Είναι ένας από τους βασικούς νευροδιαβιβαστές ευχαρίστησης και ηδονής και αυξάνεται όταν κάνουμε κάτι ευχάριστο. Οι ενδορφίνες αυξάνονται την άνοιξη και το καλοκαίρι για έναν ακόμη λόγο, Καθώς φτιάχνει ο καιρός, ο άνθρωπος έχει περισσότερη διάθεση για περπάτημα και άθληση. Η γυμναστική ή και το απλό περπάτημα αυξάνουν την παραγωγή ενδορφινών και το άτομο νοιώθει ψυχολογικά καλύτερα, χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ο λόγος, όμως, είναι υπαρκτός και οφείλεται σε αυτό ακριβώς το πλεόνασμα των ενδορφινών. Ενδορφίνες παράγονται και στα επινεφρίδια και στους όρχεις, αλλά η δράση τους δεν έχει ακόμη αποσαφηνιστεί.

ΝΤΟΠΑΜΙΝΗ
Είναι κι αυτή μια ορμόνη ευτυχίας, διέγερσης, νευροδιαβιβαστής, αγγελιοφόρος μηνυμάτων, απαραίτητη για να πολεμήσει ο ανθρώπινος οργανισμός το στρες. Οση περισσεύει από την παραγωγή, απορροφάται από τους νευρώνες. Όταν είναι υπερβολική και δεν μπορεί να απορροφηθεί, προκαλεί σχιζοφρένεια. Παράγεται όταν υπάρχει τριπτοφάνη.

ΤΡΙΠΤΟΦΑΝΗ
Η Τριπροφάνη είναι ουσία απαραίτητη για την καλή λειτουργία του ΚΝΣ, κλειδί στην ευδιαθεσία μας. Περιέχεται στα ψάρια, στο μέλι, στη σταφίδα, στη σοκολάτα, στο ρύζι, στα ζυμαρικά και στο ψωμί. Αυτή διεγείρει τον οργανισμό να παράγει ντοπαμίνη.

ΚΟΛΙΝΗ
Ουσία για την καλή λειτουργία του ΚΝΣ. Την έχουν τα ψάρια, τα φρούτα, μπανάνες-σταφύλια-βερύκοκα κλπ. Η έλλειψή της προκαλεί κατάθλιψη.

ΣΕΡΕΤΟΝΙΝΗ
Ορμόνη νευροδιαβιβαστής, αγγελιαφόρος μηνυμάτων που δέχεται ο εγκέφαλος από το περιβάλλον. Μειώνεται το χειμώνα γιατί δεν υπάρχει ηλιοφάνεια και δε γυμναζόμαστε όσο το καλοκαίρι. Η μείωσή της ανοίγει την όρεξη και τρώμε περισσότερο.

ΑΚΕΤΥΛΟΧΟΛΙΝΗ
Ορμόνη νευροδιαβιβαστής, αγγελιαφόρος μηνυμάτων που δέχεται ο εγκέφαλος.

ΙΣΤΑΜΙΝΗ
Ορμόνη των ιστών που προκαλεί διαστολή των τριχοειδών αγγείων του αίματος, αύξηση των γαστρικών υγρών και αναφυλακτικά φαινόμενα.

ΑΜΙΝΕΣ ΑΓΧΟΥΣ
Η δημιουργία άγχους έχει σαν αποτέλεσμα τη δημιουργία αμινών άγχους, δηλαδή χημικών ενώσεων αμμωνίας, από τις οποίες απαλλάσσεται ο οργανισμός με διούρηση.

ΑΝΔΡΟΣΤΕΛΟΝΗ
Ουσία στο σάλιο που απελευθερώνεται από την περιοχή των γεννητικών οργάνων, και ενεργεί για να προσελκύσει το άλλο φύλλο κατά τη διάρκεια του φιλιού.


Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΛΟΥΛΙΜΠΕΡΙΝΗ

Διαπρεπείς επιστήμονες όπως ο Γάλλος νευροφυσιολόγος Ζαν Ντιντιέ Βενσάν, υποστηρίζουν ότι όλα τα συναισθήματα εξαρτώνται από τις ποσότητες ορμονών που υπάρχουν κάθε στιγμή στον οργανισμό μας.
Όταν ερωτευόμαστε λέει, έχει αυξηθεί στον οργανισμό μας η ορμόνη Λουλιμπερίνη, που παράγει ο εγκέφαλος. Όταν διψάμε έχει αυξηθεί η ακετυλκολίνη. Κι όταν πάψουμε να πεινάμε έχει αυξηθεί η χολεκυστοκινίνη ( πεπτίδιο στο έντερο).
Η νέα βιοχημεία ανακαλύπτοντας συνεχώς την ύπαρξη ορμονών που δεν προέρχονται από τους ενδοκρινείς αδένες, αποδίδει τη δημιουργία τους στον ίδιο τον εγκέφαλο, πιστεύοντας ότι αυτός είναι το κλειδί της συμπεριφοράς μας.
Και να πως το εξηγεί: εκτός από τα γνωστά οιστρογόνα, προγεστερόνη, τεστοστερόνη, υπάρχουν κι άλλα.
Είναι η αγγειοπρεσίνη, η οξυτοκίνη, η σεροτονίνη και η λουλιμπερίνη. Αυτή η τελευταία αποτελεί την κατ εξοχήν ορμόνη της σεξουαλικής επιθυμίας, αλλά δεν δρα μόνη της. Η οξυτοκίνη συμβάλλει στη σεξουαλική ικανοποίηση.
Χρησιμοποιεί ένα δρόμο, ικανό να φέρει σε μεταξύ τους επαφή δύο επίπεδα ουσιώδη για την πραγματοποίηση της σεξουαλικής πράξης: τον υποθάλαμο και το μέσο εγκέφαλο. Είναι δηλαδή η νευρική οδός που συνδέει τα δύο εγκεφαλικά κέντρα.
Με τις διάφορες αυτές ουσίες ο εγκέφαλος δραστηριοποιεί τα ανάλογα νευρικά κέντρα και έρχονται στο φως οι διάφορες επιθυμίες, συναισθήματα και ψυχικές καταστάσεις.
Καταλήγοντας θα πρέπει να αναφέρουμε ότι αυτή η δραστηριοποίηση του εγκέφαλου, για την εμφάνιση της μιας ή της άλλης επιθυμίας, του άλφα ή του β συναισθήματος, έχει απόλυτη σχέση με τις ορατές και μη ορατές ακτινοβολίες που στέλνουν στη γη τα διάφορα ουράνια σώματα.
Ετσι τολμούμε να πούμε ότι θα μπορούσαμε να δώσουμε το χρόνο που θα εμφανιστεί ένα από αυτά τα συναισθήματα, με βάση τα ζωδιακά στοιχεία ενός ατόμου.
Γεγονός που δεν απέχει από την αλήθεια, αφού είναι γνωστή και επιβεβαιωμένη η αντίδραση του κυττάρου στην κάθε ακτινοβολία. Και παράλληλα γνωστές οι κινήσεις και οι πορείες των πλανητών που περιλαμβάνονται στα ζωδιακά στοιχεία ενός ατόμου.

ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΑ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Ο άνθρωπος διαθέτει στο σώμα του τα καλύτερα, τα πιο φυσικά φάρμακα σε χίλιες δυο ποικιλίες. Τα παράγει αδιάκοπα ο οργανισμός του αφού είναι μια αυτοεπιδιορθούμενη ηλεκτρική μηχανή.
Παράγει την παυσίπονη μορφίνη, υπνωτικά, και φάρμακα για την πρόληψη και θεραπεία συμφορήσεων και καρδιακών προσβολών, και πολλά άλλα.
Στην Καλιφόρνια των ΗΠΑ, στην εταιρία γενετικής μηχανικής «Τζήντεκ», εντοπίστηκε στο ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπου μια ολόκληρη οικογένεια ουσιών που καταστρέφουν κατ επιλογήν τα καρκινογόνα κύτταρα, όμοιο με την ιντερφερόνη.

Απο http://www.koutouzis.gr/

23 Οκτωβρίου 2008

Η ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΛΩΝΟΠΟΙΗΣΗ




Οι επιτροπές ιατρικής ηθικής και δεοντολογίας αποτελούν σήμερα καθεστώς σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Ίσως γιατί και τα αντίστοιχα προβλήματα γίνονται όλο και περισσότερα, ίσως όμως και γιατί η παγκόσμια συνείδηση γίνεται όλο και πιο ευαίσθητη απέναντί τους. Και μόνο να σκεφθεί κανείς το τεράστιο πρόβλημα της ευθανασίας, ή το άλλο επίσης σοβαρό πρόβλημα των αμβλώσεων, - να μερικά απ' τα πιο γνωστά προβλήματα, όπου οι επιτροπές αυτές έχουν και λόγο υπάρξεως και παίζουν ρόλο αποφασιστικό. Μέσα στο φάσμα των δραστηριοτήτων αυτών των επιτροπών έχει προστεθεί και το πρόβλημα που λέγεται "κλωνοποίηση". Και το ερώτημα που ακολουθεί, είναι τι ακριβώς είναι η κλωνοποίηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ιατρική είναι μια επιστήμη εξαιρετικά γοητευτική. Πέρα απ' όλα τα άλλα, για δυο κυρίως λόγους: α. Γιατί αντικείμενό της είναι ο άνθρωπος, που άλλωστε αποτελεί το αριστούργημα του Θεού και β. Γιατί η έρευνα στον τομέα της ιατρικής, μας παρέχει τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε μερικά απ' τα πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικά μυστικά του Θεού.
Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα των άτεκνων ζευγαριών. Πολλές οι προσπάθειες και πολλοί οι πειραματισμοί που έγιναν στο παρελθόν σ' αυτόν τον τομέα. Ήταν το 1978, που η έρευνα προχώρησε και πέτυχε να γεννηθεί το πρώτο "παιδί του σωλήνα". Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983, εφαρμόσθηκε η πρώτη δωρεά ωαρίου σε γυναίκα που δεν είχε δικά της ωάρια. Το 1984, το κατεψυγμένο σπέρμα ήταν ήδη σε πρακτική εφαρμογή και το 1986, εμφανίσθηκε η πρώτη "δανεισμένη μητέρα", δημιουργώντας ένα σημαντικότατο αριθμό βιολογικών και νομικών προβλημάτων.
Και ενώ νομίζαμε πως το θέμα είχε πια ολοκληρωθεί, το φθινόπωρο του 1993 ξεσπάει ο θόρυβος για την "κλωνοποίηση".
Παρά πολύ απλά, η κλωνοποίηση σημαίνει ότι μπορούμε σήμερα πια στο εργαστήριο να πετύχουμε τη δημιουργία ανθρώπινων οργανισμών, που θα αποτελούν ακριβή αντίγραφα ενός πρωτοτύπου και μάλιστα σε αριθμό που θα είναι απεριόριστος.
Τώρα, για να γίνουν τα παραπάνω πιο κατανοητά, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε μερικές συνέπειες από την πρακτική εφαρμογή των σχετικών βιολογικών αρχών:
1. Ας φανταστούμε μια οικογένεια με τρία - τέσσερα παιδιά, που έχει βάλει στο ψυγείο της από ένα "αντίγραφο" απ' το καθένα. Έτσι, αν κάποιο απ' τα παιδιά αυτά χρειαστεί κάποια στιγμή στη ζωή του κάποιο όργανο για μεταμόσχευση, γιατί να μη βγάλουμε από το ψυγείο το αντίγραφό του, να το αναπτύξουμε και να χρησιμοποιήσουμε το όργανο που μας είναι απαραίτητο;
Η, αν κάποιο απ' όλα πεθάνει, γιατί να μη το αντικαταστήσουμε με κάποιο απ' τα "κατεψυγμένα", που θα είναι απόλυτα όμοιο με κείνο που πέθανε;
2. Ας φανταστούμε ένα τεράστιο αριθμό κατεψυγμένων εμβρύων, που έχουν ένα μέλλον αβέβαιο, κυριολεκτικά, στα χέρια των ειδικών. Άλλα θα αναπτυχθούν, άλλα θα απορριφθούν, άλλα θα χρησιμοποιηθούν για λόγους πειραματισμού κ.ο.κ. Μήπως όμως, αρχίζουν έτσι οι γιατροί να νοιώθουν "μικροί θεοί";
3. Όποιος θαυμάζει τον εαυτό του (και δεν είναι λίγοι εκείνοι που το κάνουν) μπορεί να προκαλέσει πολλά "αντίγραφα" του, μια και μπορεί να έχει την εντύπωση ότι, χωρίς αυτά, ο κόσμος γίνεται φτωχότερος.
4. Φανταστείτε μια κοινωνία, που μπορεί να αναπαραγάγει σε τεράστιο αριθμό "αντιτύπων" π.χ. έναν Αϊνστάιν ή έναν Μότσαρτ ή, στη χειρότερη περίπτωση, και έναν Χίτλερ ή έναν Στάλιν.
5. Με την μέθοδο αυτή, η παρέμβαση του αρσενικού στη δημιουργία νέων ανθρώπων γίνεται, αν όχι περιττή, πάντως σπανιότατη και δευτερεύουσα. Ένας θρίαμβος τον φεμινισμού, που οι πρωτοπόροι του ούτε καν τον φαντάστηκαν.
6. Φανταστείτε κάποια άτεκνα ζευγάρια στο μέλλον, που θα επισκέπτονται ειδικά ιδρύματα και εκεί, σε ειδικά "φιγουρίνια", θα επιλέγουν το παιδί που θέλουν να υιοθετήσουν, διαλέγοντας την εξωτερική του εμφάνιση, τη διανοητική του συγκρότηση, το συναισθηματικό του κόσμο και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, κυριολεκτικά "κατά παραγγελία".
Αν όλα αυτά, δεν αποτελούν επανάσταση στην ιστορία του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα και πλήρη κοινωνική ανατροπή, τότε πως αλλιώς θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε;
Κατατρομαγμένος, όλος ο κόσμος διαπιστώνει ότι οι εξελίξεις από την επιστημονική έρευνα προοιωνίζονται τρομακτικές. Και πολλοί σώφρονες άνθρωποι ήταν εκείνοι που πρότειναν να ληφθούν κάποια μέτρα νομικά τώρα πια, που θα περιστείλουν την φαντασία των πιο τολμηρών και τις δυνατότητες τους να ανατρέψουν όλη την κοινωνική τάξη.
Το πρόβλημα βρίσκεται σήμερα σ' αυτό το σημείο. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Όμως, για όλους εκείνους που μελετούν προσεκτικά την Αγία Γραφή τους, είναι ένα εδάφιο στο Λόγο του Θεού, εκεί στην αρχή, στο βιβλίο της Γένεσης (κεφάλαιο 11:4) που λέει για τους ανθρώπους που ήθελαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ το εξής: "Ελάτε, και ας χτίσουμε για τους εαυτούς μας πόλη και πύργο, του οποίου η κορυφή θα φθάνει ως τον ουρανό και ας αποκτήσουμε για μας "όνομα". Το προαιώνιο πρόβλημα τον ανθρώπου. Να αποκτήσει μεγάλο "όνομα". Να ξεπεράσει επιτέλους τον Θεό. Η αν προτιμάτε, να τον βάλει στο περιθώριο. Να γίνει κύριος του εαυτού του. Με τελικό αποτέλεσμα χωρίς καμιά αμφιβολία, την ολοκληρωτική καταστροφή. Όπως έγινε τότε στην αρχή. Όπως κινδυνεύει να γίνει σήμερα, στο τέλος.
Να το ξαναπούμε ακόμη μια φορά; Να το επαναλάβουμε ύστερα απ' όλα τα προηγούμενα; Χωρίς τη παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, χωρίς τη δική Του ηγεσία μάλιστα, η σύγχρονη επιστήμη κινδυνεύει από ευνοϊκή και ευεργετική δραστηριότητα του ανθρώπινου μυαλού, να καταντήσει καταστροφικό και φονικό εργαλείο στα χέρια του εχθρού. Η μεγάλη τραγωδία του σημερινού ανθρώπου, που προχώρησε απίστευτα στην τεχνολογική του εξέλιξη και καθυστέρησε, τραγικά, στην ηθική του ανάπτυξη. Γιατί έβαλε στο περιθώριο τον Ιησού Χριστό. Γιατί δεν το κατάλαβε "τις είναι ούτος". Γιατί δεν του έγινε συνείδηση πως μόνο Εκείνος, όταν έρθει και κατοικήσει στην ανθρώπινη καρδιά, μπορεί να δώσει νόημα και περιεχόμενο σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ζωής. Ακόμη και σε κείνη την επιστήμη. Ίσως μάλιστα, κυρίως σε κείνη.

Δανεισμένο απο το pathfinder.gr

21 Οκτωβρίου 2008

Η Νίτσα εχει κέφια...Δημ. Ψαθάς


Απόκριες του 1937
Ο Ψαθάς περιγράφει:

Αλλά στα κέντρα, στους δημοσίους χορούς έγινε το πραγματικό ξεφάντωμα. Οπωσδήποτε προτού εμφανισθή το κέφι έρχεται το γκαρσόνι. Ο επί κεφαλής της συντροφιάς ωχριά ελαφρώς, ρίχνει λοξές ματιές εις τον κατάλογον, μετρά νοερώς τα μέλη της οικογενείας του, ψιθυρίζει ένα μασσημένον "τι θα πάρετε" και απαντά ο ίδιος:
­ Μια μποτίλια κρασί.
­ Μάλιστα. Τίποτε άλλο;
­ Λίγα φρούτα.
Το γκαρσόνι φεύγει συνωφρυωμένον σαν να πηγαίνη να συντάξη υπόμνημα περί μη επεμβάσεως εις την Ισπανίαν και πλησιάζει στα άλλα τραπεζάκια, όπου το αντικρύζουν με δυσθυμίαν παρόμοιες παρέες. Επάνω, τα φώτα προσπαθούν να κάνουν παν το δυνατόν για να δώσουν υποβλητικό τόνον εις την αίθουσαν, ενώ κάτω κάποιος θαρραλέος οργιαστής κάνει ο άθλιος χειρονομίαν απονενοημένην. Πετά μια σερπαντίνα που διαγράφει κύκλον στον αέρα και αποσπά την γενικήν προσοχήν. Ο πάτερ φαμίλιας την παρακολουθεί με ανήσυχον βλέμμα να κατευθύνεται προς την κόρη του και την βλέπει με φρίκην να πέφτη ακριβώς επάνω στα αλάβαστρα των ώμων του θελκτικού βλαστού του, που ερωτά αν πρέπει να απαντήση επίσης διά σερπαντίνας.
­ Φρόνιμα, Νίτσα!
­ Μα μπαμπά...
­ Καν' το κορόιδο!
Και συγχρόνως πιάνει μετά βδελυγμίας την σερπαντίνα από τους ώμους του θελκτικού βλαστού και την πετά μακρυά.
Η αγαθή σύζυγος, τον πληθωρισμόν της οποίας προσπαθεί να περιορίσει ο κορσές, όπως οι αστυφύλακες πολυπληθή διαδήλωσιν, που ξεχύνεται εν τούτοις εδώ κι εκεί παρά την αυστηράν επιτήρησιν, επισκοπεί τα πέριξ διά μακρών και βγάζει εν τέλει το συμπέρασμα ότι καλλίτερα θα ήταν να... εξέδραμε η οικογένεια σε κανένα θέατρον. Αλλά, επί τέλους, ακούονται οι ήχοι της μουσικής. Σβύνουν τα μισά φώτα και η ατμόσφαιρα γεμίζει από γλυκό βύσσινο που προσκαλεί τα ζεύγη σ' ένα σπαρακτικό ταγκό της μόδας, το οποίον τραγουδεί με θρηνώδη φωνήν εσχάτης απογνώσεως ο "ντιζέρ" του κέντρου: Σκότωσέ με!
Τρύπησέ με!
Παρ' ένα μπαλντά και κλάδεψέ με,
γλυκά...
Βγαλ' τα μάτια μου,
κόψ' την μύτη μου
κι ύστερα απ' αυτά κάτσε και κλάψε με
πικρά...
Το ταγκό αυτό προκαλεί βαθειάν εντύπωσιν στους θαμώνας. Ο τολμηρότερος, νεαρός κατά κανόνα, σηκώνεται, υποκλίνεται με άκραν σοβαρότητα μπροστά σε μια ντάμα και προχωρεί με βήμα σταθερό προς τη πίστα, αδιαφορών για τα άπειρα βλέμματα που έχουν καρφωθή επάνω του. Μερικοί παίρνουν θάρρος και ακολουθούν με αυταπάρνηση το παράδειγμά του. Σιγά-σιγά ακολουθούν και άλλα ζεύγη. Η πίστα γεμίζει. Αλλά επάνω από τα χορεύοντα ζευγάρια πλανάται το φάσμα της πιο μαύρης μελαγχολίας. Οι καβαλλιέροι έχουν το ύφος βασανισμένων ανθρώπων που ετρύγησαν όλες τις πικρίες του κόσμου κι ήλθαν να υποβληθούν στην εσχάτην και χειροτέραν θυσίαν.
Οι ντάμες είνε τραγικές. Ρεμβώδεις άλλες, κρέμονται από τα μπράτσα των χορευτών με το μαρτυρικόν ύφος της Μαρίας Στούαρτ που οδηγείται εις το ικρίωμα κι άλλες με το ύφος μοιραίων θηλέων που εβαρέθηκαν πλέον να σκορπίζουν ολόγυρά τους τον όλεθρον. Χορός; Δοκιμασία είναι μάλλον που τελειώνει, ευτυχώς, γρήγορα, μαζί με το τραγούδι του "ντιζέρ" που αφού ελιάνισε την εκλεκτήν του κι ύστερα της έκλαψε πικρώς, αποσύρεται σε μίαν γωνίαν βαθύτατα σκεπτικός, σαν βαρυπενθών που μόλις συνήλθε εκ της πληξάσης αυτόν συμφοράς. Τα ζευγάρια επιστρέφουν με ένα "ουφ" ανακουφίσεως και κάθονται κατάκοπα στα τραπεζάκια τους, όπως ακριβώς οι αγρόται που γυρίζουν το βράδυ από τον τρύγο τσακισμένοι.
Αλλά η νεαρά είναι άκρως συγκινημένη. Παίρνει το ποτηράκι του κρασιού με την άκρη των δακτύλων και το ακουμπά στα χείλη. Την κίνησίν της μιμούνται μηχανικώς και τα άλλα μέλη της οικογενειακής συναθροίσεως. Η νεαρά κυττά ολόγυρα, περιφέρει τα βλέμματά της απ' άκρου εις άκρον της σάλας, ύστερα δεν έχει πια τίποτε να κάνη και ξαναπαίρνει το ποτήρι. Οπότε συνοφρυούται ο μπαμπάς:
­ Νίτσα!...
­ Τι είναι μπαμπά!;
­ Άσε κάτω το ποτήρι!
­ Μα γιατί, μπαμπά;
­ Θα μεθύσης!
Και συγχρόνως το βλέμμα του πάτερ φαμίλια πέφτει με τρόμον στο μπουκάλι που έχει φτάσει στα μισά. Η αγαθή συμβία και μήτηρ αρχίζει να κινά τα σιαγόνια της ως πρόλογον ενός πανηγυρικού χασμουρητού που θ' άνοιγε τις μασέλες της μέχρι ξεσαγωνιάσματος, αλλά ένα τρομερό βλέμμα της νεαράς το πνίγει εν τη γενέσει του.
Και η δυστυχής γυναίκα δεν μπορεί να καταλάβη πώς μπορεί να γίνει γλέντι εις ένα κέντρον, όπου απαγορεύεται και το χασμουρητό ακόμη!
Αλλά εκείνη την στιγμήν συμβαίνει κάτι έκτακτον στην σάλα. Κάποιος θρασύς νέος παίρνει από το πανεράκι ενός μικρού τα αυγά και τα πετά σε μια παρέαν. Μια θρασυτέρα κυρία της παρέας αυτής παίρνει άλλο αυγό και πετά στον πετάξαντα. Εμβρόντητοι όλοι οι θαμώνες κοιτούν το θέαμα. Ο πάτερ φαμίλιας σκύβει και ρωτά πόσο κάνει ένα αυγό και δαγκώνει τα χείλια του όταν πληροφορείται ότι στοιχίζει τρεις δραχμές. Καθώς βλέπει δε εν συνεχεία τ' αυγά να διασταυρώνωνται μεταξύ των δύο τραπεζιών, κάνει ασυναισθήτως τον λογαριασμό:
­ Έξη!
­ Δώδεκα, δεκαπέντε!
­ Δεκαοκτώ, είκοσι μία...
­ Τριάντα, τριάντα τρεις, τριάντα έξη!...
­ Σαράντα πέντε, πω, πω λεφτά πεταμένα!...
Αλλά οι δύο πολεμισταί εξαφνικά καταλαμβάνονται από σύνεσιν, καταθέτουν τα όπλα, πληρώνουν με υπολείμματα μειδιάματος τα σπασμένα του στιγμιαίου παραλογισμού και σταυρώνουν φρονίμως τα χέρια. Πάει κι αυτό!... Επί τέλους! Οι μουσικοί σηκώνονται, χύνεται νέον σιρόπι στην ατμόσφαιραν, ήχοι γεμίζουν την αίθουσαν, σηκώνονται τα ζεύγη και αρχίζει γλυκύ λίκνισμα νέου σπαρακτικώτερου ταγκό. Ο "ντιζέρ" αυτή τη φορά είναι άγριος και απειλητικός, χειρονομεί, αφρίζει, λυσσά, ορύεται:
Θα σ' εκδικηθώ
όπου και νάσαι
θα σε μαχαιρώσω
ενώ κοιμάσαι.
Στον λάρυγγα θα στο βυθίσω το μαχαίρι!
Θα σου κόψω με μανία τόνα χέρι!
Θα σ' εκδικηθώ
μα το σταυρό!...
Ρίγος φρίκης διατρέχει τα σώματα των θηλέων που μαζεύονται επάνω στους καβαλιέρους των από ένστικτον αυτοσυντηρήσεως, ενώ ο πάτερ φαμίλιας κάνει ασυναισθήτως κίνησιν προς την πισινή τσέπη, γιατί ο τρυφερός βλαστός του είναι εκτεθειμένος εις την μανίαν του λυσσώντος τραγουδιστού. Τέλος ο κίνδυνος παρέρχεται και τα ζευγάρια ηρεμούν. Η ορχήστρα θρηνεί, τα γοβάκια σέρνονται στην πίστα, τα ματάκια λιγώνουν, ένα ζευγάρι στάζει ζάχαριν και ερωτοτροπεί:
­ Πώς νυστάζω...
­ Κι εγώ!
­ Κι είμαι από γρίππη μάλιστα.
­ Κι εγώ πήρα βεντούζες χθες.
Οι γεροντότεροι βλέπουν το τρυφερό ζεύγος και στενάζουν. Νεότης! Νεότης!

απο το ιστολόγιο "oistros"

Περί Ελενάρας της κουκλάρας- Τσιφόρος


Μεγάλη υπόθεση νάσαι ωραία κοπέλλα! E, ρε! Περνάνε οι σερνικοί με φλογοματιές, τους πέφτουνε τα σάλια, αναστενάζουνε βορεινά και πετάνε την κουβέντα τους την καυτή:
- Aμάν μπαρμπουνάρα μου!
Kάτι αναιδείς έρχουνται έτσι ν' ακουμπήσουνε το ξερό τους απάνω σε σωματικές σφαιρικότητες, λες, αδερφέ μου, και ικανοποιηθήκανε απολύτως με τούτη τη βρωμιά, κάτι άλλοι το προχωρούνε και λένε προστυχιές σιχαμένες και κατακαμαρώνουνε με τούτη την εκδήλωσι του "σελφ - σέρβις"..., στα τρόλεϋ πάνε να κολλήσουνε χωρίς λόγο κι' αφορμή, και δεν τους μαγκώνει η αστυνομία να τους ρίξη ένα μπερντάχι να συνέλθουνε, παρά τους αφήνει να λένε, κλείνει τα φλιμπεράκια -πολύ ορθώς- κι' αφήνει τους σιχαμερούς, πολύ λάθος...
Kι' η ωραία το καμαρώνει. Όλες οι ωραίες της γης. Kάτου στα Mπουένος Άυρες είναι ένας δρόμος, που τον λένε Aβεντίττα Nτε Φλόρες. Λοιπόν εκεί πέρα, κάθε βράδυ, άμα σκολάνε τα μαγαζιά, γίνεται κάτι περίεργο (δεν ξέρω αν εξακολουθεί το έθιμο).
Oι άντρες μαζεύουνται στα πεζοδρόμια της Aβεντίττα, που είναι πολύ μεγάλη, και τα κορίτσια περπατάνε στο κατάστρωμα της λεωφόρου. Xιλιάδες κορίτσια, όχι πρόστυχα. Aπ' αυτά που δουλεύουνε, απ' αυτά που βγήκανε να σεργιανίσουνε, από τις αστικές τάξεις. Kι' οι άντρες τα πειράζουνε. Xωρίς βρωμιές, ιπποτικά και χαριτωμένα, γιατί οι Σπανιόλοι τόχουνε να λένε χαριτωμένα πράματα στις γυναίκες. Kι' όποια κοπέλλα δεν την πειράξουνε, είτε από τύχη, είτε γιατί είναι ασήμαντη, είτε γι' άλλο λόγο, πέφτει σε μαύρη δυστυχία και πάει σπίτι της να κλάψη απαρηγόρητη...
Που θα πη ότι κάθε γυναίκα, θέλει να την λένε ωραία και να την θαυμάζουνε και να την πειράζουνε χαριτωμένα, όχι βρώμικα... Kαι της αρέσει να ποζάρη για όμορφη, αλλιώς δεν θάβαφε τα μάτια, ούτε θα κατέβαζε τα μαλλιά μέσα στα γκαβά της σα σκυλί πεκινουά. Tο όπλο της γυναίκας είναι η φιλαρέσκεια...
Tούτος δω ο λαός των Λελέγων, την είχε την ομορφιά σαν αρετή... Kι' εκτός από την Aφροδίτη, τις Xάριτες, τα ένα σωρό αντιπροσωπευτικά υποκείμενα, δημιούργησε και την Eλένη, ένα είδος θεάς και γυναίκας. Mε όλα τα προσόντα και με όλα της τα ελαττώματα...
Tο Λενάκι, από μικρούλι, το έκλεψε ο Θησέας. Kι' όταν την πήρανε πίσω τ' αδέρφια της, οι Διόσκουροι, "ήξερε πολλά" για να μην πούμε ότι "ήξερε περισσότερα".
Έτσι και γύρισε, λοιπόν, στον μπαμπά της, τον Tυνδάρεω, άρχισε να μεγαλώνη η φήμη της...
- Έχει έναν κόμματο ο Tυνδάρεω...
- Mάλιστα, αλλά ξέρετε; O Θησεύς...
- Ωχ, αδερφέ. Tέτοια θα κυττάμε τώρα;
Kι' αρχίσανε να μαζεύωνται οι γαμπροί μελίσσι.
Eικοσιεννιά, λέει, τη ζητάγανε όλοι μαζί. Δώσε μου και μένα μπάρμπα. O μπαμπάς Tυνδάρεω τάχασε.
- Σιγά - σιγά, ρε παιδιά. Δεν μπορείτε να την πάρετε όλοι.
Ήτανε, λέει, ο Aσκάλαφος κι' ο Iάλμενος, αγόρια του θεού του Άρη. Ήτανε ο Aίας, ήτανε ο Ποδαλείριος και ο Mαχάων, παιδιά του Aσκληπιού, ήτανε ο Oδυσσέας, ήτανε ο Πάτροκλος, ήτανε ο Φιλοκτήτης, ήτανε κι' ο Mενέλαος.
Άμα λέμε Mενέλαος μας αρέσει να το γελάμε. Λάθος και ασυγχώρητον, παρακαλώ. Γιατί ο Aτρείδης ήτανε πολύ ωραίο παιδί. Ψηλός, μελαχροινός, γεροδεμένος και λεβένταρος.
Έρριξε, λοιπόν, τα μάτια της το Λενάκι στο Mενέλαο.
- Aυτόν θέλω.
- Tο σκέφτηκες καλά;
- Nαι, καλέ μπαμπά.
O Tυνδάρεω είπε να δώση την ευχούλα του να τελειώνουνε, αλλά τον έτρωγε και μια έννοια...
- Άμα τη δώσω σε ένανε θα ξεσηκωθούνε οι άλλοι και θα μου σπάσουνε την κεφάλα.
Πάνω σ' αυτά νάσου και μπαίνει στη μέση ο Oδυσσέας.
- Kύριε Tυνδάρεω, του κάνει, να σας πω εγώ μια λύση;
- Mα καλά, εσύ είσαι υποψήφιος.
- Mάλιστα, αλλά όχι φανατικός.
- Γιατί; Δεν την θες την Eλένη;
- Άλλη θέλω γω. Tην Πηνελόπη.
- Eμ τότε, τι ήρθες για γαμπρός;
- Διότι, τέλος πάντων, κοσμική συγκέντρωση είναι. Mπορούσα να λείπω; Ήρθα όπως πάνε άλλοι να δώσουνε το παρών και να λένε ότι δεν τους καλέσανε. Bοηθάς περί το Πηνελοπάκι και να στα κανονίσω;
- Bοήθησα.
- Eν τάξει κι' άσε με.
Φωνάζει, λοιπόν, ο Oδυσσέας τους γαμπρούς και τους κάνει μια καλή εξήγηση:
- Παιδιά, το κορίτσι δε διαλέγει, γιατί πέσαμε λεφούσι και το αγριέψαμε. Λοιπόν, για να πάρη τέλος η υπόθεση, θα ορκιστούμε ότι όποιον διαλέξη, οι άλλοι θα τον σεβαστούνε και θα τον υπερασπίσουνε σαν λεβέντες που είμαστε. Θέλετε;
- Θέλουμε.
Tους έβαλε λοιπόν όλους και ορκιστήκανε και μετά είπε στην Eλένη:
- Kάνε παιγνίδι.
Kαι ούτω πως πήρε η Λενιώ τον Mενέλαο.
Kαλά περνάγανε, του μαγείρευε ιμάμ, τούπλενε κανά σκουτί, τον γαλιφοχάιδευε και κάνανε κι' ένα κορίτσι, την Eρμιόνη (μερικοί λένε ότι και υιός εγένετο αυτοίς Nικόστρατος ονόματι). Kι' άμα τα κακάρωσε ο Tυνδάρεω, ο Mενέλαος μαυρόκλαψε δήθεν και έγινε βασιλιάς της Λακωνίας και μάλιστα πήρε κι' ένα κομμάτι από τη Mεσσηνία.
Όπου νάσου μια μέρα και φτάνει ένα καράβι, που να μην έφτανε. Tρέξανε στο παλάτι οι λιμενικοί και φέρανε το μαντάτο στους ηγεμόνες τους:
- Πάρις γκελντίν.
- Tι λέτε, μωρέ;
- Ήρθ' ο Πάρις.
- Kαι γιατί το λέτε τούρκικα;
- Άμ' από κει που ήρθε;
O Πάρις ήτανε βασιλόπουλο κι' έβαλε τα καλά, σκιστό χιτώνα και τέτοια μοντέρνα και αμέσως ανέβηκε στ' ανάκτορα να επιδώση τα διαπιστευτήριά του.
Tον δεχτήκανε καλά, του βάλανε κι' έφαγε κουρκουμπίνες με τυρί, του δώσανε κ' ήπιε υδρόμελι, ό,τι μπορέσανε οι άνθρωποι. Tούτο δω το παιδί ήτανε πολύ τζαναμπέτικο πλάσμα. Πριν γεννηθή, η μάνα του, μαντάμ Eκάβη, αν έχετε ακουστά, ονειρεύτηκε ότι γέννησε ένα δαυλί αναμμένο που ξέρναγε φίδια. Έτρεξε, λοιπόν, στις χαρτούδες -παρντόν στους μάντεις- και φρίξαν οι μάντεις.
- Eίδατε τοιούτον όναρ;
- Γιες, μα το θεό.
- Έτσι και το βγάλεις, σκότωστο.
- Tο πιδί;
- Mωρέ σκότωστο που σου λέμε μεις.
Kαι το δώσανε λέει στους βοσκούς να το σκοτώσουνε. Δεν το σκοτώσαν όμως οι βοσκοί, το μεγαλώσανε μαζί με τα γίδια τους. Tο παιδί μεγάλωσε και έγινε ένας κούκλος (τότε είναι που το βρήκανε οι τρεις θεές και του δώσανε το μήλο να τους κάνη κομπόστα). Kαι μια μέρα έστειλε ο μπαμπάς του ο Πρίαμος στο κοπάδι, να του φέρουνε ένα βόιδι.
- Tο θέλουμε καλό. Γι' αγώνες.
- Tι θα κάνη το βόιδι; Θα βαράη κουτουλιές;
- Όχι αδερφέ. Θα το πάρη ο νικητής των αγώνων που γίνονται στη μνήμη του Πάρι.
Διαλέξανε ένα βόιδι δεκατεσσάρων ίππων, μεγαλείο κατασκεύασμα. Aλλά ο Πάρις τ' αγαπούσε το βόιδι αυτό και δεν ήθελε να το χωριστή. Πήγε, λοιπόν, μαζί του κάτου στην πόλη.
Λέει τώρα:
- Nα λάβω κι' εγώ μέρος, κύριοι, στους αγώνες;
- Pώτα τον ΣEΓAΣ.
O ΣEΓAΣ τούδωσε την άδεια, και ο Πάρις έλαβε και νίκησε. Mάλιστα ο αδερφός του ο Δηίφοβος, όταν κι' είδε ότι τους νίκησε ένα βοσκόπουλο, έγινε εκτός εαυτού. Έβγαλε, λοιπόν, το σπαθί και ώρμησε να σκοτώση τον νικητή.
Πέσανε να τον σταματήσουνε οι άλλοι.
- Γιατί ρε Δηίφοβε; Σ' αδίκησε ο διαιτητής;
- Όχι, αλλά ήτανε οφ - σάιντ.
O Πάρις είδε ότι δεν την βγάζει καθαρή και πήδηξε πάνω στο βωμό του Eρκείου Διός. Kαι τότε η αδερφή του η Kασσάνδρα που ήτανε και μάντις τον γνώρισε:
- Kαλέ, αυτός είναι τ' αδερφάκι μας, ο Πάρις.
Πέσανε οι γονιοί του, τον αγκαλιάσανε, κλάψανε όλοι και μόνο που δεν έγινε ταινία με τον τίτλο "Mητέρα είμαι ένα βοσκόπουλο". Kαι μετά πια έμεινε στ' ανάκτορα και πέρναγε ζάχαρη. Για τον ταύρο δεν μάθαμε, δυστυχώς, τι απόγινε.
Kάποτε, λοιπόν, του αναθέσανε μια αποστολή στη Σπάρτη να πάη να φέρη λάδια μαύρη αγορά. Kαι νάσου τον εδώ που τον αφήσαμε.
Kαλά πέρναγε στο παλάτι και δεν την είχε δη την Eλένη. Kαι ξαφνικά ο Mενέλαος πήρε ένα μπουγιουρντί.
- Mεγαλειότατε, πρέπει να πάτε στην Kρήτη.
- Tι να κάνω;
- N' αγοράσετε μια παρτίδα ξυλοκέρατα.
Έφυγε ο Mενέλαος με ξυλοκεραταποστολή και έμεινε ο Πάρις στο παλάτι. Kαι, μεσημεράκι ήτανε, φυσάγανε κάτι αεράκια μυρωμένα με λεμονανθό, έκανε να ξαπλώση και ξαφνικά μέσα από τις κουρτίνες νάσου να τον κρυφομπανίζη η Λένα.
H Λένα είχε ακούσει ότι είναι κούκλος ο ξένος, αλλά όσο ήτανε ο άντρας της δεν παρουσιαζότανε, καθόσον κακόν και πονηρόν. Mόλις κ' έστριψε την πλάτη ο σύζυγος, νάσου την να τον δη σώνει και καλά.
Aυτό ήτανε και το κου ντε φουντρ, που λένε. Mόλις και τον είδε τρελλάθηκε.
Mπήκε, λοιπόν, και την είδε και ο Πάρις και μουρλάθηκε κι' ελόγου του.
Nα κάτι κουβεντούλες, να κάτι γελάκια, να κάτι γαργαλητά, να κάτι αστεία… φαίνεται ότι το πράμα προχώρησε μέχρι το… απροχώρητο. Kι' όταν φτάσανε στο "τέρμα τα δίδραχμα", η Λένα την είχε ψωνίσει αγρίως.
- Δεν συγκρίνεσθε με τον Mενέλαόν μου.
- Kαλύτερος εγώ;
- Kαλέ, ξερολούκουμο.
Ύστερα στέναξε.
- Aχ, που έφαγα τα νιάτα μου μ' αυτόν. Aχ, που δεν με καταλαβαίνει. Aχ που αδικούμαι.
Όλες οι γυναίκες άμα την κάνουνε τη βρωμιά, ρίχνουνε το άδικο στον σύζυγο που δεν τις καταλαβαίνει. Kαι το Λενιώ τα ίδια. Kι' άμα είδε ότι ο μικρός το δαγκώνει το τουρσάκι, τούπεσε στο γεμάτο.
- Πάμε να φύγουμε.
- Πού να πάμε;
- Στον τόπο σου.
Tο άλλο πρωί μαγκώνει η Λένα ό,τι καλό πράμα είχε το μαγαζί, το μπογαλιάζει, παίρνει και τον Πάρι της και το άλλο πρωί, από το νησάκι την Kραναή πούναι έξω από το Γύθειο, το σκάσανε για την Tροία.
Φτάσανε καμμιά φορά και λέει ο πατέρας του Πάρι, ο Πρίαμος.
- Xαλάλι σου ρε, μόνο μη μας ανάψει καμμιά φωτιά.
- Mη φοβάσθε, πάτερ.
Γύρισε ο Mενέλαος με τα ξυλοκέρατα τα Kρητικά, αλλά μόλις και πάτησε του είπανε:
- Πήγατε για ξυλοκέρατα;
- Mάλιστα.
- Tι τα θέλατε που έχουμε τα δικά σας;
Έξαλλος ο Mενέλαος φώναξε τους πρίγκηπες όλους.
- Δεν ορκιστήκατε ρε ότι θα με υποστηρίξετε;
- Nαι.
- Mου φάγανε τη Λένα.
Mαζευτήκανε, λοιπόν, όλοι να πάνε να πλύνουνε την προσβολή. O Oδυσσέας που είχε και μυαλό, έκανε μια πρόταση:
- Nα πάω εγώ με τον Mενέλαο, μπας και μας την δώσουνε χωρίς καυγά;
- Nα πάτε.
Πήγανε, λένε "θέλουμε την Eλένη", γελάγανε στην Tροία.
- Pε άντε από δω, κερχελέδες.
Kαι τότε είναι που σηκώθηκε ο στόλος και πήγε από την Aυλίδα (Iφιγένεια) στην Tροία.
Άμα κι' είδανε οι Tρώες ότι το πράμα παίρνει σοβαρή μορφή, κιοτέψανε.
Λέει, λοιπόν, ο Mενέλαος:
- Nάρθη αυτός ο κερατάς ο Πάρις να μονομαχήσουμε.
- Παρντόν, του αποκριθήκανε, αλλά ο κερατάς είσθε σεις.
- Θάρθη;
Πήγε ο Πάρις, αλλά ο Πάρις δεν ήτανε γενναίος. Γενναίος και ωραίος δεν γίνεται. Λοιπόν, πάνω που θα τον έκανε τ' αλατιού ο Mενέλαος, μπήκε στη μέση η Aφροδίτη και τον γλύτωσε.
Tότε είναι που άναψε ο Tρωικός πόλεμος και η Eλένη τράβαγε τα μαλλιά της, διότι της άρεσε πάντα ο Πάρις, αλλά τον ήθελε και τον Mενέλαο.
Tέλος πάντων, ξέρουμε για τον Tρωικό πόλεμο, να μην τα ξαναλέμε και να μην κάνουμε και χαλάστρα του Όμηρου γέρου ανθρώπου λίαν αξιοσεβάστου και πολλάκις παρεξηγηθέντος παρά των ερμηνευτών του…
Kαλοπέρναγε πάντα ο Πάρις και δεν μάλωνε και πολύ και η Eλένη άρχισε να τον σιχαίνεται.
- Άντρας είσαι συ;
Mέχρι που βρέθηκε εκείνο το παλληκαράκι ο Φιλοκτήτης και τον στρίμωξε τον Πάρι και τον καθάρισε.
H Eλένη έκλαψε για τα μάτια, αλλά τάφτιαξε με τον κουνιάδο της τον Δηίφοβο να μη μένη κι' απότιστη. Δια πυρός και σιδήρου, που λένε, η Λενιώ.
Όταν οι Έλληνες πήρανε την Tροία, ο Mενέλαος βγήκε έξω θηρίο.
- Πού είναι ο Δηίφοβος;
- Kάπου έχει πάει, έρχεται.
Tον περίμενε, λοιπόν, και μόλις ήρθε τον έβαλε στο κοντό με τον κοντό του.
- Άτιμο ον…
- Στάσου.
- Nα με διπλοκερατώσης, ρε;
- Mα…
- Mαξ, είπε ο Mενέλαος και εφόνευσεν αυτόν πάραυτα. Και μετά πήγε στην Eλένη.
- Παλιοπ…
Kι' όπως ήτανε να την σκοτώση κι' αυτήν, την είδε και τ' ανάψανε τα μεράκια.
- Άντε στη χαρίζω.
Διότι υπάρχουνε πολλοί σύζυγοι που τρώνε το κέρατο και μετά τη χαρίζουνε.
Tην πήρε λοιπόν, ελαφρώς μεταχειρισμένη, και φύγανε. Mάλιστα, λέει, πριν γυρίσουνε στη Σπάρτη, κάνανε και μια κρουαζιέρα Aίγυπτο, Συρία, Kρήτη και άλλα μέρη. Oχτώ χρόνια βάσταξε αυτό το ταξιδάκι, και, επί τέλους, γυρίσανε στη Σπάρτη.
H Eλένη έμεινε με τον κύριό της.
Πιστή. Δηλαδή δεν το ξέρουμε, διότι άμα και κάνεις πεντέξη απιστίες, τι σημασία έχει; Tι έξη, τι εξήντα; Tώρα όμως που είχε πείρα ό,τι και νάκανε τόκανε με ωραίο τρόπο και δεν την μυρίστηκε άνθρωπος και λένε "πάει ησύχασε". Θα μου πης τώρα ήτανε και δεκαοχτώ χρόνια μεγαλύτερη, ποιος γύριζε να την κυττάξη; E! Άμα "ήσουνε όμορφη" όλο και βρίσκονται κάτι θερινά υπόλοιπα…
Λέει τώρα μια παροιμία: "Άμα θα νοιώση ο κερατάς τη γλύκα του κεράτου, μέλι και γάλα γίνεται με τη νοικοκυρά του".
Όλα καλά και η Eλένη πέθανε στη Pόδο. Kαι να, δηλαδή, ακριβώς με ποιον τρόπο:
Oι γυιοι του Mενελάου, ο Nικόστρατος και ο Mεγαπέμθης, το φέρανε βαριά που ο μπαμπάς τους κ.λ.π., κ.λ.π. Kι' άμα πέθανε ο Mενέλαος, την πιάνουνε την Eλένη και την αγριεύουνε.
- Nα φύγης, μωρή, που μας έχεις κάνει ρεζίλι εις τους αιώνας, αμήν…
Έφυγε, λοιπόν, η Λένα και πήγε στη Pόδο που είχε μια φιλενάδα, την Πολυξώ.
O άντρας της όμως της Πολυξώς είχε σκοτωθεί στην Tροία εξ αιτίας της Eλενάρας και τούτη η Πολυξώ δεν την χώνευε.
- H βρώμα, για να γλεντήση αυτή, χήρεψα εγώ…
Έκανε όμως ότι την δέχτηκε μετά χαράς μεγάλης και στ' αλήθεια της το φύλαγε μανιάτικο.
Mια μέρα μπαίνει η Λενιώ στο μπάνιο να καθαριστή, διότι όσο νάναι είχε σκόνες πολλές και η Πολυξώ πιάνει δυο δούλες της, άσχημες σαν την νύχτα, και τις μασκαρεύει σε Eρινύες. Mε το που σαπουνιζότανε, λοιπόν, το Eλενάκι στο μπάνιο, μπουκάρουνε οι Eρινύες και την κατατρομάξανε.
- Mαμά!
Kι' ύστερα τρελλάθηκε που δήθεν την κυνηγάνε οι Eρινύες να την τιμωρήσουνε και νόμιζε ότι είναι αχλάδι και πήγε και κρεμάστηκε από ένα δέντρο. Πάει η Έλεν. Tέρμα.
Για την μακαρίτισσα λένε πολλά· ότι την είχε περιποιηθή και ο Kινύρας, ότι με τον Aχιλλέα κάτι είχε κάνει, ότι και άλλοι πολλοί την δροσίσανε, αλλά αυτά είναι λόγια του κόσμου και ο κόσμος είναι κακός. Bέβαια, να πούμε και μιαν αλήθεια. Άμα ο κόσμος λέη κάτι, "κάτι είναι". Άμα σου λέη ο Tάδε είναι απατεώνας, είναι απατεώνας. Γιατί δεν λένε και για όσους δεν είναι; Kαι άμα σου λένε "αυτή είναι παλουκοπηδήχτρα", είναι παλουκοπηδήχτρα οπωσδήποτε… Kαι άμα ψάξης τα βρίσκεις και έξω δεν πέφτεις.
Aυτή είναι η ιστορία της Eλενάρας της κουκλάρας. Όμορφη ήτανε, δεν μπορούσε να γλυτώση. Eδώ δεν γλυτώνουνε οι άσχημες. Kαι καμμιά φορά και… οι άσχημοι.



Νίκος Τσιφόρος Ελληνική Μυθολογία

20 Οκτωβρίου 2008

Η οσφρηση, χημική αίσθηση στον ερωτα....



Όλοι το ζούμε χωρίς να του δίνουμε πραγματική σημασία. Στο πλησίασμα ενός σώματος, η μυρωδιά του άλλου ανοίγει ή κλείνει, συνειδητά ή ασυνείδητα, το παράθυρο της ερωτικής επιθυμίας. Γιατί; Τι συμβαίνει στην χημεία του σώματος και του μυαλού; Πόσο επηρεάζει μια σχέση ή μία ολόκληρη ερωτική ζωή; Ποια είναι η επιστημονική εξήγηση;

Αν μας έλεγε κάποιος ότι επιλέγουμε τον ερωτικό μας σύντροφο με τη μύτη τι θα είχαμε να πούμε; Μια πρώτη μας αντίδραση θα ήταν ίσως να γελάσουμε, να το θεωρήσουμε αστείο. Είναι όμως πράγματι έτσι; Οι επιστήμονες λένε όχι.

Εν αρχή ην... τα μάτια και κανείς δεν θέτει υπό αμφισβήτηση ότι στο ερωτικό παιχνίδι η συγκίνηση μιας ματιάς έχει τον πρώτο αδιαμφισβήτητο, καθοριστικό λόγο στο πλησίασμα δύο ανθρώπων. Με τα μάτια επικοινωνούμε, γελάμε, χαιρόμαστε, επιθυμούμε, θυμώνουμε, συγχωρούμε, ερωτευόμαστε, αγαπάμε. Εκφράζουμε δυσπιστία ή εγκατάλειψη, θάρρος ή δειλία. Από τα μάτια αρχίζει κάθε σχέση, από την καταγραφή λεπτομερειών που αποκτούν συγκινησιακή σημασία και ελκύουν ή απωθούν. Από τα μάτια αρχίζει αλλά .εξ αποστάσεως. Τί συμβαίνει στο πιο κοντά;

Στην απόσταση. αναπνοής αρχίζει να μπαίνει στο παιχνίδι η χημεία του σώματος με βασικό «εργαλείο» στον πλανήτη της σεξουαλικότητας τη μύτη: η μύτη φαίνεται να έχει τελικά τον τελευταίο λόγο στην επιλογή ερωτικού συντρόφου και ακόμη περισσότερο στην επιλογή του/της συντρόφου ζωής.

Η όσφρηση χημική αίσθηση στον έρωτα

Ψυχή και σώμα, όπως προκύπτει από επιστημονικές μελέτες, συνιστούν μία ενιαία και αδιαίρετη οντότητα που διέπεται από νευροφυσικούς μηχανισμούς οι οποίοι υπαγορεύουν πολλές ανθρώπινες συμπεριφορές. Η εξερεύνηση του εγκεφάλου από τους επιστήμονες, μελετάται πλέον ταυτόχρονα με την εξερεύνηση των νευροχημικών αντιδράσεων που εμπλέκουν ολόκληρο τον οργανισμό.

Η μυρωδιά που αναδύει το σώμα - μοναδική και αποκλειστική, ένα είδος προσωπικής ταυτότητας όπως τα δακτυλικά μας αποτυπώματα - είναι ένα από τα βασικά στοιχεία σεξουαλικής έλξης ή απώθησης. Διεισδύει μυστικά μέσα στον άλλο και έχει τη δύναμη να προκαλέσει είτε μία αχαλίνωτη επιθυμία είτε αυτό που κοινά θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ως «ξενέρωμα».

Η όσφρηση μαζί με τη γεύση είναι δύο «χημικές αισθήσεις», καθώς χρησιμοποιούν ως πληροφοριοδότες συγκεκριμένες χημικές ουσίες βάσει ενός αρκετά πολύπλοκου μηχανισμού. Στον ιστό της όσφρησης υπάρχουν πολλά κέντρα (υποδοχείς των κυττάρων) που είναι εξαιρετικά ευαίσθητα σε ορισμένα χημικά ερεθίσματα. Όταν λοιπόν ένα από αυτά τα ερεθίσματα φθάνει στο κέντρο, αυτό ενεργοποιείται και μεταδίδει το μήνυμα στον εγκέφαλο, ο οποίος με τη σειρά του απαντά με ένα χείμαρρο οργανικών και συγκινησιακών αντιδράσεων.

Και μόνο να σκεφτούμε τη σημασία και τη δύναμη που έχει η οσμή στη μνήμη μας, στην ανάκληση σύνθετων σκηνών από το παρελθόν μας, μέσα από άμεσους συναισθηματικούς συνειρμούς, αντιλαμβανόμαστε τη στενή σχέση που έχουν οι δομές της οσμής με το μεταιχμιακό σύστημα, τη ζώνη δηλαδή του εγκεφάλου που ελέγχει κάθε συναισθηματική μας συμπεριφορά.
«Στρατηγοί» της σαγήνης οι φερομόνες

Ο σύντροφος, λοιπόν, επιλέγεται και με τη μύτη - και αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Υπάρχουν στο σώμα μας αληθινοί «στρατηγοί» της επιθυμίας: οι φερομόνες, αρκετά γνωστές στο όνομα αλλά πολύ λιγότερο γνωστές στη «χάρη». Οι φερομόνες είναι ουσίες τις οποίες παράγει το σώμα από αδένες που βρίσκονται στο στόμα, τις μασχάλες το στήθος και τη ζώνη των γεννητικών οργάνων και είναι ικανές να καθορίσουν μια αντίδραση συμπεριφοράς.

Οι φερομόνες είναι δύο ειδών. Αυτές που χτυπούν το καμπανάκι της αντίδρασης γρήγορα και αυτές που είναι. βραδείας καύσης.
Γρήγορες και αργές αντιδράσεις

Οι ταχείας επίδρασης φερομόνες προκαλούν άμεσες αντίδρασεις και συμπεριφορές από το άτομο που τις δέχεται: έλξη, ερεθισμό, σήμα κινδύνου, φόβο, επιθετικότητα. Πέρα από τις διαπροσωπικές συμπεριφορές, όμως, καθορίζουν και τις αρχές της κοινωνικής συμπεριφοράς των ανθρώπων στο εσωτερικό μιας ομάδας. Συμβάλουν δηλαδή στην ικανότητα του ατόμου για σύνδεση και ένταξη, για ορισμό της θέσης του και για άμυνα.

Ο κύριος ρόλος των ταχείας επίδρασης φερομονών παίζεται κατ' εξοχήν στον πλανήτη της σεξουαλικότητας. Οι φερομόνες αρχίζουν να παράγονται στο ανθρώπινο σώμα από την εφηβεία, γεγονός που δεν είναι τυχαίο, αφού αυξάνουν την δυνατότητα ενός οργανισμού να αναπαραχθεί και κατά συνέπεια να μπει στην αλυσίδα της επιβίωσης του είδους του. Φαίνεται μάλιστα, όπως λένε οι επιστήμονες, ότι η παραγωγή των φερομονών συνδέεται και με το ανοσιοποιητικό σύστημα που είναι και το φυσικό σύστημα άμυνας του οργανισμού. Έτσι η οσφρητική έλξη ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, όσο ισχυρότερη είναι, μπορεί να κάνει και μεγαλύτερη την παραγωγική συμβατότητα των ανοσιοποιητικών τους συστημάτων.

Από την άλλη πλευρά, οι βραδείας επίδρασης φερομόνες δρουν από την αρχή της βρεφικής ζωής αλλά καθορίζουν και την ενήλικη μέσα από την οσφρητική μνήμη, παίρνοντας μία θέση πυλώνα στην συμβατότητα, ερωτική και συναισθηματική, των ανθρώπων.
Η αναγνώριση μέσα από την όσφρηση

Από τις φερομόνες εξαρτάται η οσφρητική μνήμη η οποία γεννιέται από τη μοναδική σχέση του βρέφους με την μαμά του. Το μωρό μαθαίνει να αναγνωρίζει τη μητέρα του από την μυρωδιά πολύ πριν από το βλέμμα ή τη φωνή. Και είναι αυτή η ισχυρότατη οσφρητική επικοινωνία που δημιουργεί κατά κύριο λόγο το βαθύτερο ενστικτώδες δέσιμο: την αμοιβαία αναγνώριση της μυρωδιάς που δεν γελιέται ποτέ.

Βέβαια υπάρχει και ένα τίμημα. Εάν η μαμά είναι νευρική ή αγχωμένη, η μυρωδιά του σώματός της αλλάζει μεταδίδοντας έτσι στο μωρό ένα σήμα κινδύνου. Έτσι αν το μωρό κλαίει «χωρίς λόγο», ο λόγος μπορεί να είναι απλά .οι φερομόνες της μαμάς του!

Οι φερομόνες δεν επηρεάζουν μόνο την οσμή αλλά και τη γεύση. Έτσι όταν στον ερωτικό σύντροφο αρέσει η μυρωδιά του σώματος του άλλου, συνήθως του αρέσει και η γεύση των φιλιών του.

Η οσφρητική και η γευστική οικειότητα λέει πολλά ως προς τα «προγνωστικά» της σεξουαλικότητας του ζευγαριού: Αν τα «χνώτα» ταιριάζουν, ακόμη και με μύριους καυγάδες, το ζευγάρι είναι δεμένο αφού το «κρεβάτι» είναι καλό. Αν δεν ταιριάζουν, ακόμη και με την μεγαλύτερη πνευματική σύμπνοια, η σεξουαλική επιτυχία είναι αμφίβολη.
Η όσφρηση και ο εγκέφαλός μας

Τα οσφρητικά ερεθίσματα τα επεξεργάζεται άμεσα ο εγκέφαλός μας πριν ακόμη κωδικοποιηθούν με τη λογική. Αυτό συμβαίνει γιατί η βλέννα της μύτης συνδέεται με τις ζώνες του εγκεφάλου όπου αρχειοθετούνται τα συναισθήματα, γι' αυτό αρώματα και μυρωδιές ανακαλούν ευχάριστες ή δυσάρεστες αντιδράσεις που συνδέονται με το ασυνείδητο. Έτσι πριν ακόμη σκεφτούμε τι μπορεί να μας θυμίζει μία μυρωδιά το ασυνείδητο απαντά άμεσα με την αίσθηση που ήδη έχει καταγραφεί στη μνήμη.

Ο μηχανισμός αυτός είναι πιο σαφής και έντονος στις ενστικτώδεις αντιδράσεις των ζώων, που τον έχουν αναπτύξει περισσότερο - ιδιαίτερα τα θηλαστικά. Τα ζώα ζευγαρώνουν, αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο, αμύνονται και εντάσσονται σε αγέλη με γνώμονα την όσφρησή τους, δηλαδή τις φερομόνες.

Οι επιστημονικές μελέτες γύρω από την επιρροή των φερομονών στην σεξουαλική και αναπαραγωγική ζωή του ανθρώπου είναι σχετικά πρόσφατες. Από το 1998 έχουμε τις πρώτες επαληθεύσεις από έρευνες αμερικανικών πανεπιστημίων, όπως αυτό του Σικάγου. Από μία πιο πρόσφατη μελέτη (έγινε το 2001 στη Σουηδία) που διεξήχθηκε με τη βοήθεια τομογράφου, φωτογραφίζοντας συγκεκριμένες ζώνες του εγκεφάλου, παρατηρήθηκε - σε άνδρες και γυναίκες που μύρισαν αντίθετες με το φύλο τους φερομόνες - ότι ενεργοποιήθηκε ο υποθάλαμος και μάλιστα στο ανάλογο σημείο όπου τα ζώα μεταφράζουν το ερέθισμα σε διάφορες σεξουαλικές συμπεριφορές.

Οι φερομόνες, τέλος, δεν έχουν αφήσει «ασυγκίνητη» τα τελευταία χρόνια την βιομηχανία των αρωμάτων που στόχος της είναι, πουλώντας ένα προϊόν που «κάνει» τον άλλον «ακαταμάχητο» - όπως ισχυρίζονται πολλές διαφημίσεις- να μας σέρνει από τη... μύτη.
Απο τη σελίδα ANAHealth.gr

Η χημεία στον ερωτα....Ωχρινοτροπίνη


'Oποια αγχωμένη κυρία ψάχνει έναν τρόπο να χαλαρώσει, δεν έχει παρά να μυρίσει τη μασχάλη ενός αρσενικού! Μια νέα έρευνα χημικών επιστημόνων, αποδεικνύει ότι η μυρωδιά του ανδρικού ιδρώτα έδρασε καταπραϋντικά στην ψυχολογία των εθελοντριών. 'Eκτος από αυτό, σύμφωνα με τα αποτελέσματα, η εισπνοή του ιδρώτα ενός αρσενικού ρυθμίζει και τον εμμηνορροϊκό κύκλο. Μάλιστα, μετά από αυτή την παρατήρηση, υπάρχει η σκέψη να παραχθούν σκευάσματα που θα λαμβάνονται με την εισπνοή, και θα ρυθμίζουν αυξητικά τη γυναικεία γονιμότητα.
Ο G. Preti, του καθηγητής του πανεπιστημίου της Φιλαδέλφεια και επικεφαλής της έρευνας, δικαιολογεί τα αποτελέσματα τονίζοντας το γεγονός ότι ο ιδρώτας της μασχάλης περιέχει φυσιολογικά ενεργές φερορμόνες. Ο ίδιος εξηγεί ότι αυτού του είδους το φαινόμενο όχι μόνο είναι πολύ κοινό στο βασίλειο των ζώων, αλλά επιπλέον προκαλούν αλλαγές στο μυαλό, και ως εκ τούτου στο σώμα, οι οποίες δεν γίνονται καν αντιληπτές.
Για έξι ώρες, οι εθελόντριες εκτέθηκαν σε φερορμόνες που συγκεντρώθηκαν από την ανδρική μυρωδιά μασχαλών - η οποία καλύφθηκε «φιλεύσπλαχνα» από άρωμα. Τα επίπεδα της ωχρινοτρόπου ορμόνης, η οποία αποτελεί βασικό παράγοντα στον εμμηνορροϊκό κύκλο, ελέγχθηκαν. Συγκεκριμένα, η ωχρινοτρόπος ορμόνη (ωχρινοτροπίνη) παράγεται από τον εγκέφαλο καθώς χτυπά η καρδιά - κάτι που γίνεται εντονότερο καθώς η γυναίκα πλησιάζει στην ωορρηξία. Η εισπνοή του ανδρικού ιδρώτα επηρέασε την παραγωγή της ωχρινοτροπίνης, όπως ανακάλυψε η ερευνητική ομάδα του Preti.
Ακόμα, οι εθελόντριες ανέφεραν ότι ένιωθαν λιγότερο αγχωμένες και περισσότερο γαλήνιες καθώς εισέπνεαν το «άρωμα».
Ο καθηγητής υποθέτει ότι και τα δύο φαινόμενα -αυτό της αυξημένης παραγωγής ωχρινοτροπίνης, και της ηρεμίας- ίσως είναι αποτέλεσμα της προτεραιότητας που έδινε στην παρόρμηση ο άνθρωπος στο παρελθόν.
Με άλλα λόγια, όντας κυνηγημένοι και κυνηγοί, με πρώτη τους έγνοια να επιβιώσουν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, ίσως οι προϊστορικοί «σύζυγοι» να μην είχαν αρκετό χρόνο να περάσουν μαζί. 'Eτσι, σύμφωνα με τη συγκεκριμένη θεωρία, το αναπαρωγικό σύστημα της γυναίκας των σπηλαίων ίσως αναπτύχθηκε με τέτοιο τρόπο ώστε να ανταποκρίνεται ορμονικά στην μυρωδιά του συντρόφου της. Με την υπόθεση αυτή συμφωνεί και ο ειδικός ερευνητής Ch. Wysocki, του ίδιου ιδρύματος. «Ίσως οι γυναίκες να ανταποκρίνονται στα σημάδια του περιβάλλοντος που διευκολύνουν μια επιτυχή σύλληψη» υπέθεσε με τη σειρά του ο καθηγητής Wysocki.
Συμπλήρωσε δε ότι, ακόμα και αν ο συσχετισμός της μυρωδιάς και της γονιμότητας δεν είναι παρά μια υπόθεση, το σίγουρο είναι ότι μια «χαλαρή» γυναίκα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να συλλάβει.
Πέρα από το παράδοξο του πράγματος, τα αποτελέσματα αυτά θα μπορούσαν να είναι πολύ ενθαρρυντικά για όσα ζευγάρια έχουν δυσκολίες στο να κάνουν παιδιά. Σχολιάζοντας την παράμετρο αυτή, ο καθηγητής Preti είπε χαρακτηριστικά: «Ψάχνοντας για νέα φάρμακα, έχουμε ερευνήσει τα άγρια δάση και τα βάθη της θάλασσας, όμως τελικά, τα πιο ενδιαφέροντα ενεργά χημικά βρίσκονται στη μασχάλη μας!»
Δανεισμένο από το pathfinder.gr