ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

21 Φεβρουαρίου 2011

Ο 4ος ΙΠΠΟΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΣΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ; BINTEO ΣOK!


BINTEO ΣOK    !



(Ο πράσινος-ωχρός καβαλάρης φαίνεται στο ενα λεπτό και 18 δεύτερα του βίντεο)

"Και όταν άνοιξε την τέταρτη σφραγίδα, άκουσα τη φωνή του τέταρτου ζώου να λέει: Έλα και βλέπε. Και είδα, και να, ένα άλογο, ωχρό κι εκείνος που καθόταν επάνω σ' αυτό  ονομαζόταν θάνατος, και ο Άδης ακολουθούσε μαζί του" και τους δόθηκε εξουσία επάνω στο ένα τέταρτο της γης να θανατώσουν με ρομφαία και με πείνα και με θάνατο, και με τα θηρία της γης" Αποκάλυψη 6:7,8. 
 Βασικά υπάρχουν τέσσερις κατηγορίες ανθρώπων οι οποίες συμβολίζονταν από τέσσερα άλογα, το πρώτο λευκό, το δεύτερο κόκκινο, το τρίτο μαύρο, και το τέταρτο ωχρό πράσινο. Στην Αγία Γραφή το λευκό συμβολίζει την αγνότητα, το κόκκινο συμβολίζει την αμαρτία, το μαύρο συμβολίζει το σκότος και το ωχρό πράσινο συμβολίζει τη σήψη και τον θάνατο. Κάθε άλογο έχει έναν ιππότη, και κάθε ιππότης έχει ένα αντικείμενο και μια δραστηριότητα.
Κάθε άλογο αναγγέλλεται από ένα από τα τέσσερα ζώα που παρουσιάζονται στο κεφάλαιο 4. Σύμφωνα με την Εβραϊκή παράδοση, τα τέσσερα ζώα συσχετίζονται με τις ηγετικές φυλές του Ισραήλ. Το πρώτο ζώο, το λιοντάρι, που αναγγέλλει το λευκό άλογο συσχετίζεται με τη φυλή του Ιούδα. Ο Ιούδας ήταν η βασιλική φυλή του Δαβίδ και του Ιησού Χριστού (ένας τίτλος του Ιησούς είναι "το λιοντάρι που είναι από τη φυλή του Ιούδα" Αποκάλυψη 5:5).
Το δεύτερο ζώο, το μοσχάρι, το οποίο αναγγέλλει το κόκκινο άλογο, συσχετίζεται με τη φυλή του Έφραϊμ. Ο Έφραϊμ έλαβε τις πιο πλούσιες ευλογίες από όλες τις φυλές, αλλά αντί να παραμείνει πιστός αποστάτησε και παρέσυρε και τις άλλες φυλές στην ειδωλολατρία. Το τρίτο ζώο, ο άνθρωπος, το οποίο αναγγέλλει το μαύρο άλογο, συσχετίζεται με τη φυλή του Ρουβήν. Ο Ρουβήν ήταν ο πρωτότοκος, όμως έχασε το περισσότερο μέρος της ευλογίας του λόγω της ανθρώπινης αδυναμίας και της αμαρτίας.
Το τέταρτο ζώο, ο αετός, το οποίο αναγγέλλει το ωχρό άλογο, συσχετίζεται με τη φυλή του Δανιήλ Ο Δαν ήταν η πρώτη φυλή που έπεσε στην ειδωλολατρία, και η "ευλογία" που έλαβε στο κεφάλαιο 49 της Γένεσης δείχνει ότι στην πραγματικότητα ήταν εχθρός του λαού του Θεού.Απο την φυλή του Δαν θα προέλθει και ο Αντίχριστος.Το τέταρτο άλογο περιγράφεται "ωχρό" στις σύγχρονες εκδόσεις, αλλά στο αρχαίο κείμενο το χρώμα είναι χλωρός, το ίδιο χρώμα που χρησιμοποιείται στη Μετάφραση των Εβδομήκοντα για να περιγράψει την "λέπρα", που είναι το σύμβολο του ζωντανού θανάτου.
Και πάμε στην είδηση όπως την περιγράφει το defencnet.gr:
"Ένα βίντεο από ρεπορτάζ του αμερικανικού δικτύου msnbc που δείχνει τα επεισόδια στην πλατεία Tahrir την ημέρα όπου οπαδοί και Mubarak και διαδηλωτές «αντάλλαζαν» μεταξύ τους βόμβες μολότοφ έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον εξαιτίας αυτού που φαίνεται.
Και αυτό που φαίνεται προκαλεί -ίσως και την ανατριχίλα σε μερικούς- είναι ένα όραμα που στην κίνηση της κάμερας μοιάζει με κάποιον καβαλάρη επάνω στο άλογό του! (στο 1:18 του βίντεο). Και σαν να μην έφτανε αυτό τόσο ο «ιππέας» όσο και το «άλογό» του είναι στην απόχρωση του πράσινου κάτι που έκανε πολλούς να το παρομοιάσουν με τον τέταρτο ιππότη της Αποκάλυψης καθώς στην αποκάλυψη του Ιωάννη ο τελευταίος περιγράφεται ως να έχει χρώμα «χλωμού πράσινου» ή «κιτρινωπού πράσινου» όπως δηλαδή ακριβώς φαίνεται και στο βίντεο.
Προφανώς και πρόκειται για αντανάκλαση από τις φωτιές επάνω στην κάμερα και αυτό εξηγείται γιατί καθώς η κάμερα κινείται προς τα δεξιά και πάνω την ίδια πορεία έχει και ο «ιππότης» για να εξαφανιστεί στη συνέχεια. Ακόμη και έτσι όμως πολλοί είναι εκείνοι που εξακολουθούν να πιστεύουν πως το φαινόμενο είναι προάγγελος κακών ειδήσεων. Ίδωμεν."
Eμείς πάντως δεν συμφωνούμε στη θεωρία περι αντανάκλασης του φωτός,κάτι άλλο συμβαίνει και δεν ειναι καθόλου καλό...Τέλος θα σας δείξουμε την σημαία της Αιγύπτου,διότι τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά !



ΝΑΙ Ο ΑΕΤΟΣ ΤΟΥ ΣΑΛΑΔΙΝΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΑΕΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΖΩΟ ΠΟΥ ΑΝΑΓΓΕΛΕΙ ΤΟΝ ΩΧΡΟ - ΧΛΩΡΟ 4ο ΙΠΠΕΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ !!!




20 Φεβρουαρίου 2011

Επιστροφή του Ασώτου !

(Η επιστροφή του ασώτου - Bartolome Esteban Murillo 1667-1670)

..Είναι η ελπίδα της αναμονής από τον Θεό - Πατέρα, πού πάντοτε μας περιμένει να επιστρέψουμε, με ότι αυτό επιγείως και μεταθανατίως συνεπάγεται…
Μας περιμένει, στεκόμενος "μέσα στήν μέση τού δρόμου" από τον οποίον φύγαμε, πάντοτε προσδοκώντας ν΄ αλλάξουμε ζωή, έστω και στο 12 παρά πέντε της διαδρομής μας, ώστε να σωθούμε...


Ευχαριστώ το Patra blog για το επίκαιρο μήνυμα που μου 'στειλε...
Ι.Β.Ν.

18 Φεβρουαρίου 2011

Δακτύλιος αεροδινών και ... βούλιαγμα με ισχύ !



Απο το Στέφανο Ατσαλο και

http://armyaviation.wordpress.com/2010/11/25/vortex-ring-state/

Ένα από τα θέματα που προκαλούν σύγχυση στους εκπαιδευόμενους χειριστές ελικοπτέρων, για να καταλάβουν πλήρως τι συμβαίνει, είναι η κατάσταση του δακτυλίου αεροδινών. Επίσης, (σωστά ή λάθος, εξαρτάται ποιον ρωτάς ), αυτή η κατάσταση αναφέρεται σαν “βούλιαγμα του ελικοπτέρου με κινητήρα” γνωστή σαν settling with power. Περισσότερη σύγχυση για αυτό προέρχεται από την ορολογία που χρησιμοποιείται, όπως αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται εναλλακτικά, σε διάφορα εγχειρίδια. Ακόμη, υπάρχουν εκπαιδευτές που διδάσκουν ότι το βούλιαγμα του ελικοπτέρου με κινητήρα, είναι διαφορετικό από την κατάσταση του δακτυλίου αεροδινών. (vortex ring)
Αυτό είναι αλήθεια, όταν συμβεί το βούλιαγμα με κινητήρα, και σημαίνει ότι…
Α) το ελικόπτερο δεν διαθέτει αρκετή ισχύ για να αιωρηθεί, αναγκάζοντάς το, κατά συνέπεια, να κάνει κάθοδο ή

Β) βουλιάζει όταν η ισχύς που απαιτείται για να διατηρηθεί σε αιώρηση, ή πτήση, υπερβαίνει την διαθέσιμη ισχύ.

Εν τούτοις, πολλά εγχειρίδια δεν χρησιμοποιούν αυτόν τον ορισμό και για αυτό δημιουργείται η σύγχυση. Ανεξάρτητα από ποιές ετικέτες χρησιμοποιούνται, το σημαντικό σημείο που πρέπει να γνωρίζει ένας χειριστής είναι ότι υπάρχουν δύο πολύ διαφορετικές καταστάσεις που μπορούν να έχουν επιπτώσεις σε ένα ελικόπτερο εντός και εκτός της ευεργετικής επίδρασης του εδάφους (ground effect), ή όταν αυτό κάνει προσέγγιση με μεγάλη γωνία κατολισθήσεως (βαθεία προσέγγιση).

Η πρώτη είναι όταν, απλά, ξεμένει από ισχύ , όπως περιγράφεται παραπάνω.

Η δεύτερη είναι η είσοδος σε κατάσταση αεροδινών, η οποία είναι μια αεροδυναμική κατάσταση που δημιουργείται, όταν επιτραπεί στο ελικόπτερο να κάνει κάθοδο μέσα στο δικό του κατώρευμα. Αυτό, μπορεί να συμβεί ακόμη και όταν το ελικόπτερο έχει περισσότερη ισχύ από αυτήν που απαιτείται.
Για να γίνει κατανοητή η είσοδος σε κατάσταση αεροδινών φανταστείτε ένα ελικόπτερο που κάνει αιώρηση στα 1000 πόδια. Το στροφείο τραβά αέρα από πάνω επιταχύνοντας ένα μεγάλο ποσό αέρα προς τα κάτω δημιουργώντας μια στήλη αέρα κάτω από το ελικόπτερο.

Εάν ο χειριστής επιτρέψει το ελικόπτερο να κάνει κάθοδο με μεγάλο βαθμό μέσα σε αυτήν την στήλη, τού προς τα κάτω κινούμενου αέρα, τότε ο αέρας που βρίσκεται πάνω από το στροφείο θα κινηθεί και αυτός προς τα κάτω.
Προσπαθώντας το στροφείο να τραβήξει αέρα από πάνω, ενώ αυτός ήδη κινείται προς τα κάτω, δημιουργείται μια ανακύκλωση του αέρα αναγκάζοντας τις δίνες στα ακροπτερύγια του στροφείου, να γίνουν πολύ μεγαλύτερες. (Οι κανονικές-φυσιολογικές δίνες των ακροπτερυγίων, προκαλούν μια μικρή απώλεια στην απόδοση του στροφείου). Επιπλέον, δημιουργείται ένας δευτερεύων δακτύλιος αεροδινών στην βάση των πτερύγων του στροφείου.

Όταν πια θα αναπτυχθεί για τα καλά η κατάσταση αεροδινών, το μεγαλύτερο μέρος της ισχύος του κινητήρα καταναλώνεται για να επιταχύνει τον αέρα σε μια κυκλική μορφή γύρω από το στροφείο. Η κατάσταση των αεροδινών προκαλει μια ταραχώδη περιστροφική ροή γύρω από τα πτερύγια με μια αυξανόμενη τραχύτητα και την πιθανή απώλεια του ελέγχου. Το ελικόπτερο συνεχίζει να κάνει κάθοδο και σαν φυσιολογική αντίδραση του χειριστή είναι να τραβήξει σύνθετο (να αυξήσει δηλαδή ισχύ). Αυτή η ενέργεια αυξάνει την δύναμη του δακτυλίου αεροδινών και το ελικόπτερο θα κατέβει ακόμη γρηγορότερα.

Για την ανάκαμψη από αυτήν τη κατάσταση, ο χειριστής πρέπει να βγάλει το ελικόπτερο από την στήλη του αέρα. Αυτό μπορεί να γίνει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση , όμως το καλύτερο είναι να επιταχύνει προς τα εμπρός και να ελαττώσει το βήμα στο σύνθετο χειριστήριο. Αυτό θα οδηγήσει σε μικρή απώλεια του ύψους. Στα αρχικά στάδια της ανάπτυξης των αεροδινών, μια μεγάλη εφαρμογή της ισχύος (αν είναι διαθέσιμη), μπορεί να υπερνικήσει τον ανοδικά κινούμενο αέρα και να αρχίσει η αποκατάσταση. Θεωρητικά, κάνοντας αυτοπεριστροφή, θα άλλαζε την ροή του αέρα και θα οδηγούσε σε μια αποκατάσταση αλλά, αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα το ελικόπτερο να έχει απώλεια μεγάλου ύψους.
Το καλύτερο σχέδιο αποφυγής είναι να καταλάβει ο χειριστής ποιες καταστάσεις μπορούν να προκαλέσουν την είσοδο σε κατάσταση αεροδινών.

Οι τρεις βασικές καταστάσεις είναι:

1.Κάθετη κάθοδος. μεγαλύτερη από 300 πόδια το λεπτό. ( ο πραγματικός βαθμός καθόδου που απαιτείται μπορεί να είναι μεγαλύτερος, εξαρτάται από το ύψος πυκνότητας και το βάρος του ελικοπτέρου).

2.Το στροφείο πρέπει να καταναλώνει 20-100% της διαθέσιμης ισχύος και

3.Ταχύτητα μικρότερη των 15 knots περίπου.
Μερικοί από τους ελιγμούς του ελικοπτέρου, που υπάρχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να παρουσιασθεί κατάσταση αεροδινών, είναι οι βαθείες προσεγγίσεις (ειδικότερα με αντίθετο άνεμο) και η αιώρηση έκτος της ευεργετικής επίδρασης του εδάφους (ground effect) σε μεγάλο ύψος πυκνότητας. Για να μείνεις μακριά από το πρόβλημα, η γωνία καθόδου στην προσέγγιση να είναι πιο ρηχή από 30 μοίρες , ο βαθμός καθόδου να μην είναι περισσότερο από 300 πόδια το λεπτό και μην αφήνεις να πέσει η ταχύτητα.

16 Φεβρουαρίου 2011

Μάγος Ερωτας........

 
Μια συνεχής αγωνία, μια έκσταση και ένα μουρμουρητό, μια δύσπνοια, μια αφόρητη αφηρημάδα και ένα συνεχές κλάμα καταγράφουν το χαρακτήρα, την αισθητική και την αντίληψη που έχουμε για το τι «εστί έρως». «Έπεσε έρωτας, μεγάλη ανασφάλεια» κάτι σαν crash test, αδύνατον να εξηγηθεί λογικά μέχρι που έρχεται ο καιρός της αποκαθήλωσης και μαρμαρώνουμε σαν τη γυναίκα του Λωτ. «Αυτό ήταν λοιπόν, πάει το παραμύθι!» λέμε συχνά, προσδοκώντας μια επιβεβαίωση έστω, ότι έχουμε κάνει λάθος.

  Τέλος πάντων...

Είναι σαφές ότι η μέθη του έρωτα δεν συζητείται, απλώς βιώνεται. Άλλωστε τι να πει κανείς περί συντριβής και ταπείνωσης, περί προδοσίας και αυτογνωσίας, πώς να περιγράψει κανείς τον μέγιστο πόνο, τι να πεις όταν η «έκσταση» μεταφράζεται σε πραλίνες και πλαστικά λουλούδια, όταν μπερδεύονται μεταξύ τους αρχετυπικές έννοιες, βιολογικές ανάγκες, σύμβουλοι σχέσεων, όταν όλα υπόκεινται στη λογική του «ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε;».
Έτσι και αλλιώς, όμως, πάντα θα γίνεται λόγος για τον έρωτα. Παιδί της στέρησης, «τα θέλει όλα και δεν συμβιβάζεται στα λίγα. Αρρωσταίνει στα χέρια μας, απόλυτα ελπίζει, απόλυτα τραυματίζεται». Εμείς απλώς διαβάσαμε, ακούσαμε, είδαμε και προπάντων βιώσαμε. Εσείς καλού κακού ρωτήστε (ξανά) τον εαυτό σας ...;

Εγώ για σένα θα πάθω έρωτα !

Ναι. Αλλά εσύ δεν ξέρεις ότι ο «ανεμοστρόβιλος» του έρωτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα ...; χημικό κοκτέιλ, μια χημική εξίσωση την οποία οι επιστήμονες έχουν λύσει εδώ και καιρό. (Αντε καλέ ! Τόσο απλά, ε; ) Τα κύτταρά μας «λεηλατώνται» από εκκρίσεις νευροδιαβιβαστών όπως ντοπαμίνη, αδρεναλίνη και φαινυλεθυλαμίνη. Αν ήσουν καλός στη Βιολογία, θα θυμάσαι πως πρόκειται για αμφεταμίνες εξ ου και η γλυκιά ζάλη, τα μάγουλα που καίνε και η ...ανορεξία. Η «πάθησή μου» μπορεί να διαγνωστεί άλλωστε σε φυσιολογικό επίπεδο στη μαγνητική τομογραφία του εγκεφάλου (MRI). Αυτό διαπίστωσαν ερευνητές του University College London οι οποίοι έκαναν MRI στους εγκεφάλους γυναικών και ανδρών, καθώς τους έδειχναν φωτογραφίες από «αγαπημένα» και φιλικά τους άτομα. Μην τα μπερδέψεις λοιπόν. Άλλο μου αρέσει κάποιος-α και άλλο είμαι ερωτευμένη-ος μαζί του-της.

Κι όμως επέλεξα εσένα !

«Ερωτευόμαστε τον εαυτό μας καθώς αντανακλάται στο ερωτευμένο βλέμμα του άλλου. Είμαστε ευτυχισμένοι, ξετρελαμένοι που μας διάλεξε, που τον διαλέξαμε. Επιλέγοντας τον άλλον προβάλλουμε επάνω του την ιδανική εκδοχή του εαυτού μας». Ποιες είναι όμως οι σκοτεινές δυνάμεις που συνωμοτούν ώστε να ερωτευόμαστε τους πιο απίθανους ανθρώπους; Οι ερευνητές μάλλον δεν έχουν καταλήξει αφού οι μεν ισχυρίζονται ότι ερωτευόμαστε αυτούς που διεγείρουν τη μύτη μας και οι δε αυτούς που διεγείρουν τα μάτια μας.
Καθώς οι αντρικές φερομόνες εκκρίνονται με τον ιδρώτα, να είναι άραγε τυχαίο το γεγονός ότι «αναστατώνομαι» ακόμα και με την μυρωδιά των ρούχων σου; Απ΄την άλλη στον εγκέφαλό μας υπάρχει μια ειδική ζώνη που αναγνωρίζει τις εικόνες, συνεπώς η «οπτική ταυτότητα» είναι που μετράει. Αλλά «ο έρωτας με την πρώτη ματιά μάλλον είναι μύθος που συγκαλύπτει τα σεξουαλικά αισθήματα συνεπώς ο χρόνος θα δείξει εάν πρόκειται για έρωτα ή σεξουαλική έλξη».

Έρωτας- χρόνος-προδοσία ...

Φθάνω πρώτη στο ραντεβού, δεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό και με πιάνει πανικός. Αισθάνομαι η πιο προδομένη γυναίκα στον κόσμο. «Στον έρωτα δεν υπάρχει προδοσία υπάρχει μια αυτούσια ζωή που τελειώνει την ώρα που είναι να τελειώσει. Πρέπει κανείς να δεχτεί τις αρχές της γέννησης, της ανάπτυξης και του θανάτου. Εμείς τα βάζουμε είτε με τον εαυτό μας, είτε με τον άλλον επειδή τελείωσε». Τα χέρια μου τρέμουν, ελέγχω συνεχώς το κινητό μου. Ο χρόνος διαστέλλεται, ατελείωτος, βασανιστικός, τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες. Τον βλέπω να φθάνει, τρέμω από συγκίνηση, θολώνω εν ολίγοις, ένας κόμπος η χαρά μου, όταν ξαφνικά εκείνος κάνει τη μοιραία κίνηση. Κοιτάζει το ρολόι ...και με στέλνει στην άβυσσο. «Οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα σάρκαζαν την ψυχή μου που μακριά σου έτρεχε συνεχώς σε ανάποδα κυλιόμενη κορδέλα. Να σε προλάβει, να σε συλλάβει, να σε κατακρατήσει και να επαναλάβει μαζί εκείνο το θαυμαστό «τώρα» του έρωτα». Ο χρόνος «δεν σκοτώνεται, σκοτώνει» για αυτό μετρώ το χρόνο με τους χτύπους της καρδιάς μου, για αυτό ζητώ να τον θανατώσω για να μην σε πάρει μακριά μου. Για αυτό -αν δεν το κατάλαβες- σου ζητώ συνεχώς υποσχέσεις ...

Ζήλια μου ...

Η ζήλια είναι πάθος, είναι υπερδιέγερση και τη ζω με όλες μου τις αισθήσεις. Ασθενεί η καρδιά μου και «σπαράζει το μέσα μου για σένα». Κάθε σου κίνηση, κάθε σου ματιά, κάθε σου άγγιγμα μου προκαλεί πόνο στο στομάχι. Βυθίζομαι στον πόνο αλλά θέτω σε επιφυλακή όλες μου τις αισθήσεις μήπως και σε χάσω. Η ανασφάλειά μου «φωνάζει» δυνατά αλλά εγώ δεν την ακούω. «Που να είναι τώρα; Τι να κάνει; Πως μπορεί να είναι ευτυχισμένος χωρίς εμένα; Πως γίνεται να μη μ΄αγαπά; Η πληγή του εγωισμού και το μαρτύριο της ζήλιας μέσα μου καρκινώματα». Παρηγοριέμαι όμως γιατί η ζήλια μου δεν είναι νευρωτική, δεν είναι παθολογική, «είναι τόσο απαραίτητη όσο η αγάπη και το σεξ» τονίζουν οι ειδικοί ...

Κι όταν τελειώσει ο έρωτας; 

Μπορεί θεωρητικά το ζητούμενο να είναι η διάρκειά του, αλλά φαντάζεσαι να μετράω συνεχώς σφυγμούς, να σκουπίζω ιδρώτα, να μην μπορώ να φάω, να αναπνεύσω η να θολώνω; Η φύση προέβλεψε και οι νευροδιαβιβαστές που προκαλούν όλη αυτή τη διέγερση εκκρίνονται όλο και πιο αραιά για να δώσουν τη θέση τους σε μια άλλη ουσία, την οξυτοκίνη η οποία δημιουργεί αισθήματα τρυφερότητας και συντροφικότητας. Οι επιστήμονες μάλιστα ισχυρίζονται πως οι εγκεφαλικές ουσίες που δημιουργούν όλη αυτή την «παρενέργεια» εξαντλούνται μετά τρία χρόνια. Οι περισσότερες φίλες μου «έκλεισαν» στους επτά μήνες. Τότε τι γίνεται ο έρωτας; «Γίνεται μια τρυφερή πάχνη αναμνήσεων και άδολων συναισθημάτων ή μεταμορφώνεται σε παροργισμένη εμμονή, σε πληγή που πυοφορεί και που επιστρέφει μίσος στο μίσος;». Μπορείς όμως να αφήσεις μια μικρή φλόγα «την οποία έχει ανάγκη η αγάπη μόνο που η φλόγα διατηρείται όταν παίζεις διαρκώς τα πράγματα κορώνα-γράμματα. Όταν δεν θυσιάζεις την ουσία στο βόλεμα ...;».

Σ΄αγαπώ-Μ΄αγαπάς ...

«Η ποιότητα μιας αγάπης κρίνεται από την ικανότητά της να υπάρχει και μετά από τη δύση του έρωτα. Αλλιώς το περισσευούμενο μίσος αποδεικνύει το βαθμό αναπηρίας των αισθημάτων που προϋπήρξαν». Ειδικοί κάνουν λόγο για διαχωρισμό ανάμεσα στη ρομαντική ή παθιασμένη αγάπη και τη συντροφική. Λένε ότι «το πάθος, η έξαψη και η συγκίνηση σπάνια διαρκούν πολύ. Μετά από λίγα χρόνια το πάθος δίνει τη θέση σε ένα διαφορετικό είδος αγάπης, τη συντροφική που βασίζεται στην κατανόηση, τη στοργή, την εμπιστοσύνη, τη συνεννόηση και το αίσθημα του «μαζί». Αυτού του είδους η αγάπη δεν αποκλείει μάλιστα μια ευχάριστη, «γεμάτη», σεξουαλική ζωή». Ακόμα αναρωτιέστε γιατί δεν είστε ερωτευμένη μαζί του; Φαίνεται πως.. τον αγαπάτε , αφήστε που σύμφωνα με τους ειδικούς ενισχύετε με τον καλύτερο τρόπο το ανοσοποιητικό σας σύστημα αφού η αγάπη δρα ως ισχυρό αντιβιοτικό.

Τι είναι αγάπη ; 

«Δεν φθονεί, δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται ...; Πάντα ανέχεται, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει». «Κάνε τα στραβά μάτια» λέει η μητέρα μου. Δύσκολο ...πολύ δύσκολο ...Εντάξει. Σκέψου ότι «η αγάπη είναι ανθρωπίνως αδύνατη- αγάπη είναι ο Θεός, επομένως ο άνθρωπος μπορεί να τη βιώσει μόνο μετέχοντας στη χάρη Του. Αλλιώς είναι ανέφικτο, γιατί πρέπει να προσφέρεσαι στον άλλον χωρίς αντάλλαγμα, να τον δέχεται χωρίς προϋποθέσεις και όρους, και να τον αγαπάς ακόμα και αν δεν είναι αξιαγάπητος. Αγάπη είναι να δίνεις χωρίς να παίρνεις τίποτα». Τόσο απλή , τόσο μεγάλη η άνευ όρων αγάπη, έξοδος λυτρωτική από τον εγωισμό του έρωτα αλλά «γιατί τη φοβάμαι;» ρωτά η Σιμόνη την ψυχαναλύτριά της. «Γιατί η αγάπη είναι καμιά φορά τρομαχτική. Είναι ανατρεπτική η αγάπη. Μπορεί να τσακίσει την εικόνα που θέλουμε να έχουμε για τον εαυτό μας».

Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα ( ; ) 

«Η παραφορά του να μ΄αγαπά» μου είχε πει όταν την πρωτοείδα, συνεχίζει η Σιμόνη. Η παραφορά του που με τη ρουτίνα του γάμου καταλάγιασε κι εκείνη τώρα δεν μπορεί να ζει άλλο κοντά του, θέλει να φύγει». Να πάει που; Σε μια καινούργια σχέση ίσως,«αναστατωτική», αναζητώντας την ένταση της πρώτης φοράς μέχρι να οδηγηθεί (ξανά) στην ρουτίνα. «Επιπόλαια θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως είναι στις καλλιτεχνικές φύσεις ή δίψα για εντάσεις» αλλά ως γνωστόν ο έρωτας δεν εγκλωβίζεται στη λογική του γάμου και των προγαμιαίων συμβολαίων, τα οποία εξορίζουν το μυστήριο και τον μύθο των ερωτευμένων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που αντιμετωπίζουν το γάμο σαν ερωτικό γεγονός. Οι ίδιοι αρκούνται στο να λειτουργούν «συμπληρωματικά» μέσα στη σχέση σε ένα συναισθηματικό πάρε δώσε (εσύ δεν είσαι εγώ), κάποιοι «συγχωνεύονται» ψυχολογικά σε ένα άτομο με αποτέλεσμα να μην μπορούν να διακρίνουν τα όρια της σχέσης τους και άλλοι αναζητούν διέξοδο στα ... όνειρά τους. Καληνύχτα!

Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς .

«Είναι άγριο πράγμα ο γάμος. Κι η αυτοδέσμευση της ζωής σου παντοτινά, επειδή μια εποχή από την πίεση μιας ανάγκης ή απ΄την μέθη ενός έρωτα αποφάσισες έτσι ...». Γυρίζω στο παρελθόν άλλωστε, πιστεύω, πως ποτέ δεν ξεπερνάς αυτούς που αγάπησες πραγματικά. «Ξέρεις τι είναι η νοσταλγία μάτια μου; Χειρότερο φαρμάκι δεν υπάρχει». Ναι. «Υπάρχουν αγάπες γεμάτες γλύκα και τρυφερότητες. Αυτές αγγίζουν την ψίχα της ζωής. Κι όταν τελειώνουν, δεν σβήνουν. Μένουν σαν αύρα ψυχής, σαν μέσα δρόσος. Αλλά υπάρχουν και αγάπες σαρκοβόρες. Που θέλουν αίμα για να μεγαλώσουν, αίμα για να δουν το πρόσωπό τους ...Όταν τελειώσουν, γίνονται φαρμάκι. Η αδιαφορία ή η αποξένωση, η καλύτερη εκδοχή τους. Το μίσος, ο κανόνας τους».
Τον συναντώ ξανά έπειτα από χρόνια. «Είχαμε αγαπηθεί απεριόριστα, χωρίσαμε βίαια και καταπληγιασμένοι ...Περπάτησα..μέχρι το καφενείο του ραντεβού μας» ...Μάταια όμως. Μπορεί να είμαστε και οι δυο αντίκρυ αλλά «εκείνος ο καιρός που μας άναψε, που μας κάρφωσε, που έπεσε μαγιά ανάμεσα στα μάτια μας και κόλλησε τις ματιές μας, δεν είχε έρθει στο ραντεβού τούτο ...».

 Γιατρός δεν ωφελεί...
Πόσο υποφέρει η ψυχή και το σώμα. Και αυτός ο πόνος είναι που μας διασώζει τελικά. Αλίμονο σε αυτούς που μπαίνουν στη δίνη των ψυχώσεων, της κατάθλιψης και της νευρωτικής συμπεριφοράς εξ αιτίας του. «Δεν μου αρέσει να δουλεύω με ερωτευμένους. Ίσως γιατί τους ζηλεύω- και εγώ ο ίδιος λαχταράω να μαγευτώ. Ίσως πάλι γιατί ο έρωτας και η ψυχοθεραπεία είναι μεταξύ τους ασύμβατα. Ο καλός θεραπευτής πολεμάει το σκοτάδι και ζητάει το φως, ενώ ο έρωτας συντηρείται από το μυστήριο και αρχίζει να καταρρέει μόλις αρχίσεις να τον εξετάζεις σχολαστικά. Και εγώ σιχαίνομαι να γίνομαι ο δήμιος του έρωτα». Άλλωστε «πώς να τις εφαρμόσεις μετά -τις επιστημονικές γνώσεις- χωρίς προσωπική υγεία ή χωρίς προσωπική σοφία που πουθενά δεν διδάσκονται, στην ανεπανάληπτη περίπτωση ενός ανεπανάληπτου ανθρώπου;».

EΘΝΟΣ- Της Ελένη Καλογερίνη
Permalink

Απο το φιλικό ιστολόγιο:
http://nostou-algos.pblogs.gr/2010/02/magos-erwtas.html

 

 Σημείωση δική μου !

Ενας ερωτας ειναι αιώνια μοναδικός ! Δεν επαναλαμβάνεται, δεν αντιγράφεται, δεν αντικαθίσταται ! Και κυρίως δεν περιγράφεται ! Μην το αποτολμήσετε, γιατί θα τον γκρεμίσετε απο το βάθρο του ! Και , επιμένω εγώ, δεν μεταπίπτει σε φιλία ! 

Ποτέ ! 

Ι.Β.Ν. 

14 Φεβρουαρίου 2011

28 νόμοι στον Ερωτα !

  • Οι πιο επιθυμητές γυναίκες είναι συχνά και πιο μακριά από εσένα
  • Το πόσο σε αγαπάει κάποια είναι αντιστρόφως ανάλογο στο πόσο την αγαπάς
  • Ο πλούτος δεν εξαγοράζει την αγάπη, αλλά σε τοποθετεί σε πολύ πλεονεκτική θέση
  • Για κάθε καλή πράξη υπάρχει μια όχι και τόσο καλή ανταπόδοση
  • Οι εξυπνότεροι έρχονται πάντα τελευταίοι
  • Αν κάτι φαίνεται πολύ ωραίο για αληθινό, είναι ψεύτικο
  • Η στιγμή που ενδιαφέρεσαι πιο πολύ για κάποια είναι η στιγμή ,με τη μεγαλύτερη                πιθανότητα, αυτή να ενδιαφερθεί για κάποιον άλλον
  • Όσο πιο όμορφη είναι αυτή που σε αγαπάει ,τόσο πιο εύκολα μπορεί να σε αφήσει χωρίς τύψεις.
  •  Τίποτε δεν καλυτερεύει με το πέρασμα των χρόνων
  • Το πόσο σέξι θεωρείσαι είναι 50% ό,τι έχεις και 50% ό,τι νομίζουν οι άλλοι ότι έχεις
  • Στο σκοτάδι όλες φαίνονται πιο όμορφες
  • Πριν βρεις την πριγκίπισσα θα φιλήσεις πολλούς βατράχους
  • Ο έρωτας είναι ο θρίαμβος του παραλογισμού πάνω στη λογική
  • Μια γυναίκα δεν ξεχνάει τους άντρες που είχε, ενώ ένας άντρας τις γυναίκες που δεν είχε..
  • Μπορείς να είσαι ευτυχισμένος με οποιαδήποτε,  αρκεί να μην την αγαπάς..Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ ενός σοφού και ενός ηλιθίου όταν ερωτεύονται
  • Ο έρωτας είναι για τον άντρα η αυταπάτη ότι η μία γυναίκα διαφέρει από την άλλη
  • Μετά το διαζύγιο θα είναι η "πρώην σου " μέχρι ο θάνατος να σας χωρίσει
  • Είναι πιο εύκολο να βρεις ερωτικό σύντροφο όταν ήδη έχεις
  • Καμία δεν είναι τόσο όμορφη όσο νομίζει
  • Η ανυπομονησία είναι το 98% της ευχαρίστησης !
  • Αν ο Α θέλει τη Β, ενώ εσύ θέλεις τη Γ, ο Α έχει περισσότερες πιθανότητες με την Γ παρά εσύ ... (συχνά Α και Γ ταυτίζονται)
  • Εάν προσπαθείς να επιλέξεις μεταξύ δύο γυναικών πάντα διαλέγεις τη λάθος
  • Όταν σου λέει "θέλω να μείνουμε φίλοι" δεν θα σου τηλεφωνήσει ξανά
  • Αν η σημερινή ημέρα είναι τέλεια , θα τελειώσει στις 12 τα μεσάνυχτα
  • Όσο πιο ειλικρινής είσαι με κάποια τόσο πιο πιθανό είναι να σε αντιπαθήσει
  • Ακόμη και για την πιο όμορφη του κόσμου υπάρχει κάποιος που δεν την αντέχει
  • Οι άντρες αγαπούν σπανίως και έντονα, οι γυναίκες συχνά και λίγο

13 Φεβρουαρίου 2011

Οι υπεύθυνοι του χάους !

 
Γράφει ο Βασ. Α. Κόκκινος
Οι σκεπτόμενοι Έλληνες έχουν ήδη αντιληφθεί πως για το σημερινό κοινωνικό και οικονομικό χάος αποκλειστική ευθύνη έχουν αυτοί που μας κυβέρνησαν μετά το 1981. Επομένως η γνωστή ιστορική πλέον φράση του κ. αντιπροέδρου της κυβερνήσεως «Μαζί τα φάγαμε» ακούγεται ως ιλαρό χωρατό. 
Οι Έλληνες δεν ξεχνούν την επιδρομή του πρασίνου «Κινήματος». Τον άμεσο αποκεφαλισμό της διοικήσεως. Την προσπάθεια κομματικοποιήσεως της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Την κατάργηση της Χωροφυλακής, που είχε μεγάλη εμπειρία και θαυμαστές επιτυχίες στην δίωξη των εγκλημάτων των επαρχιακών πόλεων και των προαστίων της πρωτευούσης. Και τα κομματικά πειράματα στην Ενιαία Αστυνομία (κατάργηση τμημάτων κλπ), με αποτέλεσμα τη χαλάρωσή της και την εξαχρείωση των εγκληματιών.
Τα περισσότερα αρπακτικά και τυχοδιωκτικά στοιχεία του τόπου κατέλαβαν κυβερνητικές θέσεις. Οργανώθηκε η κάστα των κομματικών συνδικαλιστών, που προωθήθηκαν μέχρι του υπουργικού αξιώματος, για να εξασφαλισθεί η ανοχή και η κυριαρχία του πεζοδρομίου. Πρώτο στόχο απετέλεσε...
η διατήρηση της εξουσίας, δια της τοποθετήσεως των αντιπάλων στο «χρονοντούλαπο ης ιστορίας». 
Την πρόοδο των Ελλήνων, κατά τα έτη 1956 – 1962, αντικατέστησαν η κραιπάλη, η εκμηδένιση των αξιών και η αποθέωση της ιδιοτέλειας και του ψεύδους. 
Το δωράκι προς εαυτόν «έως 500 εκατομμύρια» και η εκποίηση του περιεχομένου του σκανδαλώδους νόμου στα μέτρα Κοσκωτά, αντί δύο εκατομμυρίων δολαρίων, ήσαν παγκόσμιες πρωτοτυπίες φαυλότητας. Δεν υπήρξε διεθνώς προκλητικότερο σκάνδαλο από αυτό της αγοράς των σαράντα Μιράζ, χωρίς τον αναγκαίο ηλεκτρονικό εξοπλισμό, σε τιμή διπλασία σχεδόν εκείνης, με την οποία πωλήθηκαν τα αυτά αεροσκάφη στην Ελβετία και την Πορτογαλία, με πλήρη τον άνω εξοπλισμό! Ούτε υπήρξε, στην ιστορία προηγούμενο πρωθυπουργού, δηλώσαντος ψευδώς, ότι τα χρήματα για την αγορά και πολυτελή ανακατασκευή βίλας της δευτέρας συζύγου του, δανείσθηκε από υπουργούς του και ένα φίλο του Λιβανέζο, έμπορο όπλων. 
Αλλά μήπως ο λαός ευθύνεται για την κατασπατάληση των δανείων και των επιδοτήσεων της Ε.Ε., μεταξύ των οποίων και αυτή των σαράντα δισεκατομμυρίων δραχμών για το Κτηματολόγιο; Ωστόσο τώρα αναγκάζεται manu militari να επωμισθεί τα βάρη των δανείων της χώρας δια της υπερφορολογήσεώς του και της περικοπής των συντάξεων και των μισθών, με αποτέλεσμα να αδυνατεί να αντιμετωπίσει στοιχειώδεις ανάγκες του και να πληρώσει τους λογαριασμούς Ο.Τ.Ε., Δ.Ε.Η. και Ε.Υ.Δ.Α.Π., να είναι δε στο έλεος των ξένων που ζητούν περαιτέρω περικοπές των αποδοχών του. 
Η εκστρατεία φόβου και καταπτοήσεως του ηθικού των Ελλήνων, για να ανεχθούν την οικονομική συμπίεσή τους και τις αναπόφευκτες στερήσεις τους, εξουθένωσαν κάθε ελπίδα και αισιοδοξία για το μέλλον, καθώς και το κέφι και την τόλμη για τη δημιουργία. Μετά την απόδειξη των ψευδών που άκουσαν προεκλογικώς, έχασαν πλέον κάθε εμπιστοσύνη προς τους πολιτικούς. Όταν ο κ. Παπανδρέου τους διαβεβαίωνε ότι θα αντιμετωπισθεί η κρίση χωρίς βοήθεια, επισκεπτόταν παραλλήλως τον πρόεδρο του ΔΝΤ Strauss Khan στον Άγιο Δομίνικο, όπως απεκάλυψε τηλεοπτικώς ο κ. Τσίπρας. Και όταν ισχυριζόταν πως αγνοούσε την πραγματική κατάσταση της οικονομίας απέκρυπτε την αλήθεια. Από τον Ιανουάριο του 2009 ήταν ενήμερος αυτής, γράφει ο Γερμανός τότε υπουργός Οικονομικών, Πέερ Στάινμπρουκ στο βιβλίο του που μόλις εκυκλοφόρησε, με τίτλο: «Untern Strich».
Την κρίσιμη και τραγική αυτή για τη χώρα περίσταση, οι Έλληνες αναμένουν από τους δικαστές να πράξουν το καθήκον τους. «Ας γίνει η Δικαιοσύνη και ας χαθεί ο κόσμος», είπαν οι Ρώσοι. Η Ελλάδα δεν χάνεται στα τάρταρα (Παλαμάς) και δεν θα χαθεί και τώρα. Αν οι δικαστές μιμηθούν τους συναδέλφους τους της Λιθουανίας και της Ρουμανίας, θα υπάρξει αναγκαίως λογική λύση. Θα επιμηκυνθεί συμβατικώς και προσηκόντως ο χρόνος εξοφλήσεως των χρεών μας και θα αναπτυχθεί παλλαϊκή προσπάθεια αναπτύξεως της οικονομίας και ιδιαιτέρως της παραγωγής και των εξαγωγών. Με το να συνεχισθεί η σημερινή βοήθεια και να ανέλθει το δημόσιο χρέος σε τετρακόσια πενήντα δις ευρώ το 2013, η Ελλάδα δεν θα δυνηθεί να ανακάμψει ποτέ. Θα συρρικνωθεί η οικονομία της και θα παραταθεί επί δεκαετίες η επιτροπεία των ξένων. Ποίοι το θέλουν αυτό;

12 Φεβρουαρίου 2011

Φόρος στους ξένους χρήστες Ελληνικών !



Δεν πέρασε πολύς καιρός από τότε που πολιτιστικός συντάκτης της έγκριτης εφημερίδας του Μονάχου «S ddeutsche Ζeitung» συνιστούσε στην Ελληνική κυβέρνηση να μιμηθεί τον Αρχαίο εκείνο σατράπη της Λυκίας που για φοροεισπρακτικούς λόγους είχε απειλήσει τους υπηκόους του ότι θα τους κουρέψει με την ψιλή, επειδή δήθεν ο μεγάλος βασιλέας χρειαζόταν περούκες. Για να σώσουν τα ωραία τους μαλλιά οι Λύκιοι κατέβαλαν έκτακτη εισφορά. Να μια απειλή που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί και η Ελληνική Εφορία, πρότεινε ο γερμανός δημοσιογράφος, για να γεμίσει τον άδειο δημόσιο κορβανά. 

Ο λόγιος δημοσιογράφος δεν διανοούνταν βέβαια ότι για να γεμίσουν τα Ελληνικά ταμεία θα μπορούσε να φορολογηθεί και η δική του αρχαιογνωσία ! Αυτό τουλάχιστον προτείνει σε ένα ένθερμο βιβλιαράκι της με τίτλο «5 σεντ για να σώσουμε την Ελλάδα» η Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας Λεονόρα Ζέελινγκ. Κυκλοφόρησε αυτές τις ημέρες από τον μικρό οίκο της Στουτγάρδης Αρύκανδα, που κατά σύμπτωση φέρει το όνομα μιας από τις περίφημες πόλεις της Αρχαίας Λυκίας. 
Η Ζέελινγκ, που έχει διδάξει ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής σε Γαλλικά και σε Γερμανικά πανεπιστήμια, απευθύνει ένα λόγο «προς τους πολίτες της Ελλάδας» και προτείνει να επιβληθεί φόρος 5 σεντς σε κάθε Ευρωπαίο για κάθε Ελληνική λέξη που χρησιμοποιεί, ένας φόρος τιμής για τον Ελληνικό πολιτισμό και την επιστήμη, που χωρίς αυτά θα ήταν αδιανόητη η σημερινή δυτική κουλτούρα. Μόλις ο Γερμανός πει Ιde, μόλις ο Γάλλος προφέρει idee, μόλις ο Αγγλος ξεστομίσει idea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντς στο Ελληνικό Δημόσιο. Το ίδιο για τις λέξεις ψυχή και ψυχολογία, δημοκρατία και πολιτική, Ευρώπη και ευρώ και πάει λέγοντας....
Με πάθος και άγρια χαρά η Ζέελινγκ ως μαθηματικός υπολογίζει τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον Ελληνικό μπεζαχτά. «Διάλεξα τη μορφή του λόγου προς τους Ελληνες»  , μας είπε η συγγραφέας, «επειδή με εξόργισε ο κακός και άδικος τρόπος με τον οποίο μεταχειρίζονται τελευταία την Ελλάδα στη Γερμανία. Πήρα λοιπόν την απόφαση να συντάξω ένα είδος συγγνώμης εν ονόματι των Γερμανών, αν μου επιτρέπεται να μιλώ εν ονόματι όλων. Αλλά πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα συμφωνούσαν πως ήταν λάθος να μη δείξουμε αλληλεγγύη στην Ελλάδα».
Ο «λόγος» της Ζέελινγκ, αφού γεμίσει πρώτα τα ταμεία στην Αθήνα, μετατρέπεται στο δεύτερο μέρος σε «φιλιππικό» κατά των συμπατριωτών της, κυρίως των δημοσιογράφων και πολιτικών εκείνων που αντιμετώπισαν το Ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα με «μικρόνοια». Στον λαϊκό Τύπο της Γερμανίας πρόβαλε ξαφνικά μια Ελλάδα της διαφθοράς, μια Ελλάδα των λωτοφάγων. Η Ζέελινγκ με ρητορικό πάθος χαρακτηρίζει την αφελώς απροκάλυπτη διαφθορά στην Ελλάδα «δημοκρατική» και την αντιδιαστέλλει προς τη διαδεδομένη διαφθορά «των μεγαλόσχημων που δεν έχουν καν ανάγκη χρημάτων», μια διαφθορά που διαποτίζει τη Γερμανική πολιτική και οικονομία.
Οσο για την Ελλάδα των τεμπελχανάδων που γλεντούν, η Ζέελινγκ βάζει κάτω τα στοιχεία και αποδεικνύει ότι σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι αποδοχές ενός Ελληνα δημόσιου υπαλλήλου είναι χαμηλότερες από το κοινωνικό επίδομα που παίρνει στη Γερμανία ένας άνεργος. Και σαν επιπρόσθετο μέτρο οικονομικής εξυγίανσης προτείνει να περικοπούν άμεσα και κατά το ήμισυ οι Ελληνικές αγορές όπλων από τη Γερμανία.
Η Ζέελινγκ ήξερε την Ελλάδα μόνο από την ιστορία της επιστήμης, ώσπου πριν από μία δεκαετία επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Κρήτη.
Πολλά και ποικίλα γράφονται αυτόν τον καιρό στη Γερμανία για την Ελλάδα, άγαρμπες γενικεύσεις και σοβαρές αναλύσεις, ειρωνικά σχόλια και βαθυστόχαστα άρθρα, εκφράσεις ίσως και ενός απογοητευμένου ρομαντικού φιλελληνισμού. Αλλά η συνηγορία της Ζέελινγκ βρίσκεται στον αντίποδα, είναι η κατάφαση του Ελληνικού χθες και του Ελληνικού σήμερα. 

 
 
«Ενιωσα τότε ότι οι ιστορικές μου γνώσεις», μας είπε, «ήταν ξαφνικά ζωντανές. Μπορεί οι ίδιοι οι Ελληνες σήμερα να μην το συνειδητοποιούν, στον τρόπο τους όμως αναγνωρίζει κανείς στοιχεία της αναλυτικής σκέψης των αρχαίων στην αντιμετώπιση των προβλημάτων. Διακρίνει κανείς την αγάπη για τον στοχασμό, την έφεση επίσης στην προβολή αντιρρήσεων, στη ρίζα της οποίας βρίσκεται η διαλεκτική του Πλάτωνα». 

 
Μια μορφωμένη Γερμανίδα εξανίσταται επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα!

Δημοσιεύθηκε στην εφημ. “Το Βήμα”

Σημείωση δική μου: Μπράβο κυρία μου, σας ευχαριστούμε πολύ !
Ι.Β.Ν. 

11 Φεβρουαρίου 2011

Ο ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΩΝ ΦΙΛΙΑΤΡΩΝ!




Ιδιαίτερα εντυπωσιακό είναι κάποιο θαύμα τού Αγίου Χαραλάμπους που συνέβη το 1944 στα Φιλιατρά Μεσσηνίας.
Στην νοτιοδυτική Πελοπόννησο, στην επαρχία Τριφυλίας, υπάρχει μία γραφική πόλις με 9.000 κατοίκους, τα Φιλιατρά. Πολιούχος της πόλεως είναι ο Αγιος Χα­ράλαμπος, και κάθε χρόνο στις 10 Φεβρουαρίου γίνεται μεγάλο πανηγύρι προς τιμήν του, και κατεβαίνουν σ’ αυ­τό και οι Φιλιατρινοί που μένουν στην Αθήνα.
Σ’ αυτό το πανηγύρι πηγαίνει κάθε χρόνο και ένας ηλικιωμένος Γερμανός, ονόματι Κοντάου, με την οικο­γένειά του. Έρχεται από μακρυά. Και θα έλεγε κανείς: «Τι τού ήρθε, ώστε έτσι στα καλά καθούμενα να ξεκινά από την Γερμανία για ένα τόσο μακρινό ταξείδι»!
Ο άνθρωπος αυτός στην περίοδο της κατοχής ήταν αξιωματικός τού Γερμανικού στρατού, και για ένα διάστη­μα χρημάτισε φρούραρχος Φιλιατρών. Εκείνο τον και­ρό — βρισκόμαστε στο 1944 — μερικοί Έλληνες αντάρ­τες έκαναν κάποιο σαμποτάζ, φονεύοντας σε ενέδρα αρκε­τούς Γερμανούς. Εξαγριώθηκαν τότε οι κατακτητές και από το στρατηγείο της Τριπόλεως δόθηκε εντολή στον Κοντάου, την ημέρα που θα ξημέρωνε, στις 6 το πρωί, να καούν τα μισά Φιλιατρά και να εκτελεσθούν εκατό περί­που Φιλιατρινοί. Όπως ήταν φυσικό, τρόμος και πανικός κατέλαβε όλους τους κατοίκους. Ήξεραν ότι οι Γερμα­νικές διαταγές ήταν αμετάκλητες. Τίποτε δεν τους έσωζε από τον όλεθρο και την συμφορά. Το πρωί (19 Ιουλίου) όμως ενώ έφθασε η κανονισμένη ώρα δεν έβλεπαν καμμία κίνησι. Απόρησαν. Τι άραγε να είχε συμβή;
Εκείνη την νύχτα οι πιστοί εζήτησαν με καυτά δά­κρυα την προστασία τού Αγίου Χαραλάμπου. Και εκεί­νος ενήργησε θαυμαστά. Παρουσιάσθηκε στον Γερμανό φρούραρχο, τον Κοντάου, και τού είπε να μην εκτέλεση την διαταγή. Τού υποσχέθηκε ακόμη πως δεν θα τιμωρηθή από τον ανώτερο του και ότι θα επιστρέψη και αυτός και οι στρατιώτες του σώοι στην πατρίδα τους. Ο Κον­τάου, στην αρχή έδειχνε ψυχρός και ασυγκίνητος. Συνο­λικά ο Αγιος τού εμφανίσθηκε τρεις φορές για να τον πείση πως πρόκειται για κάτι το υπερφυσικό και πρέπει να υπακούση.
Το αξιοθαύμαστο είναι ότι ο Αγιος παρουσιάσθηκε και στον Γερμανό στρατηγό στην Τρίπολη. Το πρωί ο Κοντάου εζήτησε τους ιερείς των τεσσάρων ενοριών της πόλεως. Εκείνοι παρουσιάσθηκαν έντρομοι εμπρός του. Που να ήξεραν το τι είχε μεσολαβήσει εκείνη την νύχτα! Μαζί τους εγύρισε στις Εκκλησίες των Φι­λιατρών και παρατηρούσε τις εικόνες. Στην τέταρτη Εκ­κλησία, στα Εισόδια της Θεοτόκου, στην επιλεγόμενη «Γουβιώτισσα» βλέποντας μία εικόνα — ένα γέροντα με κάτασπρη γενειάδα, ντυμένο ιερατικά άμφια — ανεφώνησε:
«Να! αυτός είναι!» και έπεσε εμπρός του να τον προσκυνήση. Μόλις σηκώθηκε λέει στους έκπληκτους ιερείς:
«Σας έσωσε ο Άγιος αυτός, που έσωσε κι’ εμένα από βαρύ κρίμα».
Έτσι με την επέμβασι τού πολιούχου η πόλις εγλύτωσε από την φωτιά και την σφαγή. Θαύμα ολοζώντανο και συγκλονιστικό. Οι ψυχές όλων των Χριστιανών βυ­θίσθηκαν σε βαθειά συγκίνησι.
Το 1945 ενώ πια ο πόλεμος είχε λήξει, οι επίσημοι των Φιλιατρών ειδοποιήθηκαν από τον Κοντάου, να τον περιμένουν κι’ αυτόν στην πανηγύρι τού Αγίου. Θα ερχό­ταν με την οικογένειά του να ευχαριστήση τον Άγιο που, όπως τού υποσχέθηκε, τον επέστρεψε σώο στην πατρίδα του. Έτυχε μάλιστα λόγω βλάβης τού αυτοκινήτου του και μερικών άλλων εμποδίων να φθάση στις 12 Φεβρουα­ρίου. Οι Φιλιατρινοί και όλοι οι κάτοικοι της περιφερείας τού επεφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή. Προς χάρι του επανέλαβαν την πανήγυρι. Εκείνος ανέβηκε σ’ έναν εξώ­στη και μίλησε ελληνικά προς τα πλήθη. Τους είπε μά­λιστα ότι πριν αναχωρήση για την Ελλάδα είδε πάλι στον ύπνο του τον Άγιο Χαράλαμπο και τού είπε: 
«Σε περιμένω στα Φιλιατρά, όπου έδειξες την πίστη σου. Όλοι θα σε υποδεχθούν με μεγάλη χαρά».
Συγκίνησις και ιερός ενθουσιασμός είχε καταλάβει τους πάντες.
Και το τοπικό αγιολόγιο σημειώνει:
«Τη αυτή ημέρα, δεκάτη ενάτη Ιουλίου, μνήμην ποιούμεθα τού εξαισίου θαύματος τού Αγίου ενδόξου Ιερομάρτυρος Χαραλάμ­πους, ος ταίς προς Θεόν πρεσβείαις πολλοί των πολιτών της Εράνης εσώθησαν εκ βεβαίας εις θάνατον καταδίκης υπό των Γερμανικών δυνάμεων κατοχής εν έτει 1944».
Πράγματι, «θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού».

+ Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

9 Φεβρουαρίου 2011

Ορεινή Πέρδικα- Alectoris graeca (Αλεκτορίς, η Ελληνική)


Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός (περιοδικό Άρτεμις)

Γλωσσικά
Το πανέμορφο τούτο πτηνό έχει ένα αρκετά «δύσοσμο» όνομα. Κατά το λεξικό του Μπαμπινιώτη, η λέξη πέρδικα παράγεται από το το ρήμα πέρδομαι (: πορδίζω, βδέω & βδελυρός), λόγω του θορύβου που προκαλούν τα φτερά της. Η ερμηνεία της λέξης μπορεί να είναι “η κλανιάρα”, ο λαός μας, όμως, εδώ και χιλιάδες χρόνια, την αναφέρει στο λόγο του, είτε επειδή θέλει να αναφερθεί στην όμορφη γυναίκα : «καλώς την να την πέρδικα, που περπατάει λεβέντικα» ή την «περδικόστηθη», είτε επειδή αναφέρεται στην καλή υγεία: «σε δυο μέρες θα είσαι περδίκι», είτε αναφέρεται στο θάρρος του ανθρώπου: «το λέει η περδικούλα του».
Από τα Ελληνικά προέρχεται και η επιστημονική της ονομασία “alectoris graeca”, ενώ στις περισσότερες γλώσσες φέρει τον προσδιορισμό “graeca” (: η ελληνική). Στα Ιταλικά ονομάζεται: cutornice, στα Αγγλικά: rock patridge, στα Γαλλικά: perdix bertavella, στα Γερμανικά: alpensteinhuhn, στα Ισπανικά: perdiz grieca, στα Ολλανδικά: europese steenpatrijz.
 Στα Ελληνικα, η αλεκτορίς, η ελληνική, αποκαλείται και ορεινή πέρδικα ή πέρδικα του βουνού ή μπαρταβέλλα, ή βουνίσια ή πετροπέρδικα. Οι Έλληνες είχαν, πάντα, μία ιδιαίτερη σχέση με το πτηνό, γι αυτό έδιναν το όνομα «Πέρδικα» στα χωριά τους (Αίγινα, Άρτα, Ιωάννινα, Θεσπρωτία). Απαντάται, ακόμα, ως όνομα χωριού το «Περδικόβρυση» (στην Αρκαδία, στη Φθιώτιδα, στη Μεσσηνία, στην Αιτωλοακαρνανία), αλλά και «Περδικόρραχη» (στην Άρτα), καθώς και «Περδικορράχη» (στα Τρίκαλα)
Αναφορές στα αρχαία κείμενα
Σύμφωνα με την παράδοση της αρχαιότητας, η πέρδικα ήταν μια ψυχρή και αναίσθητη γυναίκα. Μια μέρα, όπως κάθονταν δίπλα σε ένα πουρνάρι, είδε το μυθικό Δαίδαλο την στιγμή που έθαβε τον άμοιρο γιο του, τον Ίκαρο. Αντί να λυπηθεί για το δυστύχημα αυτό, όπως θα έκανε κάθε συμπονετικός άνθρωπος, άρχισε να ειρωνεύεται. Ο Θεός τότε οργίστηκε και την μεταμόρφωσε σε πουλί.
Οι αρχαίοι Έλληνες την είχαν σε ιδιαίτερη εκτίμηση και τη θεωρούσαν ως ένα από τα πιο εκλεπτυσμένα εδέσματα, που, μάλλον, απευθυνόταν στους πλούσιους Αθηναίους. Χαρακτηριστικό είναι το το δίστιχο του «Εμπόρου» του Διφίλου (Κoch II, 550) « Μα τον Δία, για μας δεν είναι δυνατόν να δούμε την πέρδικα και τη τσίχλα ούτε στον αέρα να πετάει» και υπονοεί «πόσο, μάλλον να τη φάμε». Στην αρχαιότητα ήταν αρκετά διαδεδομένα τα περδικοτροφεία με τις οικόσιτες πέρδικες και γινόταν διάκριση από τις λιβαδοπέρδικες (ατταγας). Στους Αχαρνεις, στ. 873, αναφέρεται ότι «Βοιωτός έμπορος φέρνει ατταγάς στην αγορά της Αθήνας από την ορνιθοτρόφο Κωπαΐδα». Αν και στα αρχαία κείμενα υπάρχουν αποσπάσματα που επαινούσαν τους «Αιγύπτιους ατταγάς».
Ο γιατρός Ορειβάσιος προτείνει να μαγειρεύεται μια μέρα μετά τη σφαγή για να είναι πιο μαλακό το κρέας της. Αξιόλογες συνταγές για τη μαγειρική της πέρδικας παρέχει και ο Ρωμαίος Απίκιος (di re coquinaria, VI)
O Aριστοτέλης και ο Θεόφραστος υποστήριζαν ότι η πέρδικα παραλλάζει τη φωνή της. Γενικά, η πέρδικα εθεωρείτο πονηρό και πανούργο πτηνό. Γι αυτό ο Αριστοφάνης αποκαλεί ως «πέρδικα» κάποιον πανούργο και δόλιο έμπορο. Ακόμα και ο σοφιστής Αθήναιος (160 – 230μ.Χ., περ.) συμφωνεί για την πανουργία του πτηνού (Αθην., 388b). Τέλος, ο Αριστοφάνης (στους Όρνιθες) χαρακτηρίζει ως πέρδικες τους δειλους και άτιμους ανθρώπους.Την πονηριά της πέρδικας εξιστορεί και ο Αίσωπος σε ένα μύθο του: « Ένας κυνηγός που του πήγε αργά ένας επισκέπτης του, δεν είχε τι να τον φιλέψει και άρπαξε την ήμερη (τιθασσόν) πέρδικα του για να τη σφάξει. Το πουλί τον κατηγόρησε για αχαριστία, γιατί, ενώ είχε πολλές ωφέλειες απ αυτό, και του πρόδιδε τους ομοφύλους του καλώντας τους, αυτός ήθελε να το σφάξει. Και αυτός του λέει: «Μα γι αυτό θα σε σφάξω, γιατί δε λυπάσαι τους ομοφύλους σου» (Αισώπου Μύθοι, Τ. Βουρνά, εκδ. Τολίδη)
Αναφορές στην δημοτική και στη λόγια ποίηση
Ο Έλληνας, χιλιάδες χρόνια τώρα, έκανε επίκληση στην πέρδικα σε κάθε εκδήλωση της ζωής του. Η μίζερη παιδεία μας, όμως, μας κάνει να αναφερόμαστε σ΄αυτήν χωρίς ποτέ να την έχουμε δει ούτε σε φωτογραφία. Το πρώτο άκουσμα των Ελλήνων με την πέρδικα αρχίζει από τα βρεφικά νανουρίσματα:
«Κοιμάται ο ήλιος στα βουνά κι η πέρδικα στα χιόνια
και μένα η κορούλα μου στα καθαρά σεντόνια».
Στη συνέχεια, η πέρδικα συντρόφευε του Έλληνες στη χαρά και τη λύπη.

 Στη Μάνη, για παράδειγμα, τραγουδάνε:
« Τώρα την αυγή, τώρα η αυγή χαράζει,
τώρα τα πουλιά, τώρα τα χελιδόνια,
τώρα οι πέρδικες γλυκολαλούν και λένε».
Στην Κύπρο συντρόφευε τους ανθρώπους στη χαρά του γάμου και συμμετείχε στo γέλιο και το γλέντι τους:
«Που κάτω στην τριανταφυλιάν
μια πέρτικά ΄χτισεν φουλιάν.
Μπαίννει τζαι βκαίννει τζαι γεννά
πασαλλοϊτικα αβκά».
Στη Θεσσαλία συμμετείχε στο παιχνίδι και τη χαρά του έρωτα :
«Κίνησα μια μέρα Τρίτη
πήγα στου παπά το σπίτι
βρήκα πέρδικα ψημένη
και την παπαδιά αλλαγμένη
Πιάνω βρέχω μία μπουκιά
και φιλώ την παπαδιά».
Στη Ρούμελη μεταμορφώνεται σε Διδαχό και δίνει κουράγιο στους ανθρώπους
«Μοιάσε της πετροπέρδικας,
της αηδονολαλούσας,
που κάνει δεκαχτώ πουλιά,
κανένα δεν αρνιέται.
Κι αν πέσει και πάρει ο αετός,
ένα από τα πουλιά της,
κάνει καιρό να πιεί νερό,
θολώνει και το πίνει» .
Το ίδιο και στην Κρήτη, στον Κρητικό, του Παντελή Πρεβελάκη
«Να ακούσω γερακιού φωνή και Φάλκο να λαλήσει
Να ακούσω και την πέρδικα να πετροκακαρήσει».
Το πιο συγκινητικό ποίημα, πάντως, για την πέρδικα που έχω διαβάσει είναι ένα μακροσκελές ποίημα του Γεωργίου Ζαλοκώστα (1854), όπου μία πέρδικα θρηνεί το χαμό του περδικόπουλου
«Βόσκουν οι άλλες πέρδικες και λούζονται στο αυλάκι(…)
(…) Και ακούσθη ένα φτερούγισμα μια ταραχή μια αντάρα
Οπώχει το μονάκριβο έχει πικρή την τύχη
Σκούζει, χτυπιέται η πέρδικα με τρόμο με λαχτάρα
Και το ακριβό της σπαρταρά στου γερακιού το νύχι….
ορνιθολογικά:
Επιστ. ονομασία : Alectoris graeca (αλεκτορίς, η ελληνική),
Τάξη: Galliformes (Ορνιθόμορφα), οικογένεια: Phasianidae (Φασιανιδών)
Έχει μήκος 30 – 35 εκ και βάρος 600- 900γρ. Είναι ενδημικό είδος (δεν αποδημεί) και είναι εδαφόβιο (σπάνια πετά, ενώ τρέχει πολύ γρήγορα). Το χαρακτηρίζει η κοινωνικότητα και γι αυτό ζει κατά ομάδες των 10 – 15 ατόμων, ενώ τον χειμώνα απαντώνται και ομάδες των 40 ατόμων. Είναι είδος μονογαμικό. Τον Ιανουάριο και Φεβρουάριο οι ομάδες διαλύονται και σχηματίζονται τα ζεύγη. Το θηλυκό φωλιάζει στο έδαφος κάτω από θάμνους ή σε κοιλότητες του εδάφους στρώνοντας ξερά φύλλα χόρτα και λίγα πούπουλα. Το Μάρτιο με Απρίλιο γεννά 10-15 αυγά και τα επωάζει 20-21 μέρες. Οι νεοσσοί βαδίζουν αμέσως και τους φροντίζουν και οι δύο γονείς. Τρέφεται κυρίως με φυτική τροφή και ελάχιστα με ζωική. Μαζί με την τροφή καταπίνει και χαλίκια που βοηθούν στο άλεσμα, αλλά γίνεται έτσι και πρόσληψη ασβεστίου

Πηγή:
Σημείωση δική μου :
...Και το συνήθιζα να λέω στίς γυναίκες " καλως τηνε την πέρδικα..."
Μου το χαλάσατε ρέ παιδιά...Τώρα θα σκέφτομαι την ερμηνεία του Μπαμπινιώτη ...
Ι.Β.Ν.

8 Φεβρουαρίου 2011

Η τσάντα και το τσαντάκι. Του Δημήτρη Ψαθά !


 Σπίθες πετούν τα μάτια της. Και καθώς στρέφει και κοιτά τον «κύριο»,αναταράζεται ολόκληρη. Κρατά μια τσάντα που την κουνά με τρόπο τόσο απειλητικό, ώστε νομίζεις πως θα του την φέρει στο κεφάλι.
- Τι συνέβη;
Πεισματώνει:
- Ούτε και γνωρίζω!
- Σου 'δωσε ο κύριος χαστούκι;
Φρενιάζει.
- Εντελώς ξαφνικά
- Γιατί;
Τρέμει ολόκληρη:
- Ούτε και γνωρίζω.
- Είχατε προηγούμενα;
Παίρνει φόρα:
- Προηγούμενα; Εγώ μ' αυτόν; Αστείο πράγμα. Ούτε τον ξέρω, ούτε με ξέρει. Ούτε του μίλησα, ούτε μου μίλησε. Ούτε τον κοίταξα, ούτε με κοίταξε. Αντιλαμβάνεσθε πως συνέβησαν τα πράγματα.
Επήγαινα στην κουνιάδα μου στου Βεΐκου, κ. Πρόεδρε. Εγώ κατοικώ Κολιάτσου. Καθόμουν, λοιπόν, στο τραμ, κι απέναντι μου φάτσα με φάτσα καθόταν αυτός ο παλαβός.
Τρίζει τα δόντια του «αυτός»:
- Εγώ παλαβός! Με λέει παλαβό!
- Σιωπή εσύ.
- Βρίζει, κ. Δικαστά, ακούτε;
- Είπα σιωπή!
Τρέμει ολόκληρος:
- Με συγχωρείτε. Είμαι λιγάκι νευρικός.
Γυρίζει ο πταισματοδίκης στην κυρία:
- Ορίστε λέγε εσύ.
Φυσά και ξεφυσά:
- Λοιπόν ήλθε ο εισπράκτωρ, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, έβγαλα τα λεπτά, του τα έδωκα.
Eκοψε απ' το μπλόκ το εισιτήριο, μου το έδωκε. Αντιλαμβάνεσθε, κ. Πρόεδρε. Ύστερα ήλθε ο επιθεωρητής, μου ζήτησε το εισιτήριο μου, του το έδωκα. Το κοίταξε, το έκοψε λιγουλάκι, μου το έδωκε.
- Λοιπόν;
- Ο κύριος με αγριοκοίταξε
- Γιατί;
- Ούτε και γνωρίζω
Λυσσά ο «κύριος»:
- Να σας πω εγώ, κ. Πταισματοδίκα.
- Εσύ να πάψεις!
- Λέει, δε γνωρίζει γιατί την αγριοκοίταζα. Και μ' εκνευρίζει.
- Πάψε, σου είπα!
- Με συγχωρείτε, κ. Δικαστά. Είμαι λιγάκι νευρικός...
Ανάβει και κορώνει, ο πταισματοδίκης:
- Αν είσαι λιγάκι νευρικός, σε στέλνω μέσα και σου περνούν τα νεύρα σου. Σου το λέω για τελευταία φορά, να μην παρεμβαίνεις. Ακούς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Θέλεις να πας μέσα;
- Όχι, κ. Πρόεδρε.
Αγαθός φαίνεται. Στρογγυλοπρόσωπος. Και υποφέρει. Στέκεται εκεί, λίγο παραπέρα, δαγκώνει τα χείλη, τρώει τα μουστάκια, βγάζει μαντίλι, σκουπίζει τον ιδρώτα, στρίβει το μαντίλι, το ανοίγει, το τραβά, το ξαναστρίβει. Μάλλον κοντός. Μεσόκοπος. «Λιγάκι» νευρικός. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, παίζουν οι ώμοι του, παίζουν τα πόδια του. Μόλις σηκώνει την κουδούνα ο πταισματοδίκης, μαζεύεται. Ύστερα γυρίζει, βλέπει την κυρία, καρφώνει τα μάτια στο τσαντάκι της και φρίτει. Κάτι συμβαίνει εκεί! Εκεί, στο τσαντάκι, προφανώς, είναι η αιτία του κακού.
- Εξακολούθει, εσύ
Αναστενάζει η κυρία:
- Και ξαφνικά που λέτε, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμιά, καμιά, καμιά αιτία, μου αστράφτει ο κύριος ένα χαστούκι. Αντιλαμβάνεσθε! Χαστούκι εμένα, που ο ίδιος ο σύζυγος μου, κ. Πρόεδρε, δεν τόλμησε ποτέ να μου απλώσει χέρι. Χέρι; Τι λέω! Μια φορά που τόλμησε να μου πει μισή κουβέντα, έτρεξα στους δικηγόρους να ζητήσω διαζύγιο. Κι ο Γιάννης έπεσε στα πόδια μου. « Φανίτσα και Φανίτσα!» Αντιλαμβάνεσθε. Χαστούκι εμένα! Που μ' έχει ο σύζυγος μου μη στάξει και μη βρέξει.
Ρωτείστε, παρακαλώ, πλατεία Κολιάτσου, Φανή Γελαδινού, του μηχανικού. Απαιτώ να κρεμαστεί εις την Πλατείαν του Συντάγματος! Ούτε πολύ ούτε ολίγον!
- Καλά, καλά.
- Να μάθει τρόπους!
- Πήγαινε!
- Χαστούκι στη Φανή Γελαδινού!
- Στάσου παραπέρα.
- Παρακαλώ, μες στην Πλατεία του Συντάγματος!
Χάνει την υπομονή του ο πταισματοδίκης και χτυπά με μανία την ανάποδη του μολυβιού στην έδρα του.
Σωπαίνει, επιτέλους, η κυρία και καλείται ο κύριος, που δαγκώνει τα μουστάκια και στρίβει το μαντίλι, για να κρατήσει την ψυχραιμία και τα νεύρα του.
- Έδωσες, πράγματι, χαστούκι;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την ξέρεις;
- Όχι κ. Πρόεδρε.
- Ώστε ομολογείς;
- Μάλιστα, κ. Πρόεδρε.
- Την έχεις δει άλλη φορά;
- Όχι, κ. Πρόεδρε.
- Τότε λοιπόν;
- Είμαι λιγάκι νευρικός!...
-Ωραία δικαιολογία! Σπουδαία δικαιολογία! Επειδή είναι νευρικός ο κύριος, χαστουκίζει τους ανθρώπους μες στο τραμ! Και μάλιστα κυρίες! Ομολογώ πως είμαι κατάπληκτος!
- Κι εγώ, κ. Πρόεδρε.
- Σιωπή!
- Είμαι συντετριμμένος, κ. Πρόεδρε. Το ομολογώ. Ήταν μια στιγμή παραφοράς. Να σας εξηγήσω, κ. Πρόεδρε. Επιτρέπετε να σας εξηγήσω;
- Λέγε.
Αναπνέει βαθιά:
- Ήμαστε μες στο τραμ. Εδώ εγώ, αυτή εκεί. Καθόταν απέναντι μου, καθόμουν απέναντί της.
Ακούστε τώρα! Έρχεται ο εισπράκτωρ, της ζητά το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, τα λεφτά, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, δίνει τα λεφτά της στον εισπράκτορα.
- Λοιπόν;
- Της δίνει ο εισπράκτωρ το εισιτήριο. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
- Λοιπόν, λοιπόν;
Αναπνέει βαθιά:
- Της δίνει ο εισπράκτορας τα ρέστα. Τα παίρνει. Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα τα ρέστα, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
Στριφογυρίζει στην καρέκλα του ο πρόεδρος.
- Ουφ!
- Είσθε νευρικός, κ. Πρόεδρε;
- Προχώρει.
- Όχι παρακαλώ, είσθε;
- Χωρίς ερωτήσεις.
- Θερμώς παρακαλώ, κ. Πρόεδρε...
- Όχι! Κι αν ήμουν, δε θα έφθανα ποτέ στο σημείο να χαστουκίσω μια κυρία μες στο τραμ.
Λέει με συντριβή:
- Τότε καταδικάστε με κ. Πρόεδρε. Δε θα με καταλάβετε ποτέ.
- Αυτό είναι δική μου δουλειά. Λέγε τελείωσες;
Σκουπίζει τον ιδρώτα, στραγγίζει το μαντίλι. Παίζουν τα μάτια του, παίζουν τα χέρια του, αναστενάζει:
- Όχι, δεν ετελείωσα. Ησύχασα που λέτε για μια στιγμή και έλεγα ότι τελείωσε αυτό το βάσανο.
Μαύρη ησυχία. Έξαφνα η κυρία ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βγάζει ένα καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Κοιτάζεται λίγο στο καθρεφτάκι. Κι ύστερα ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, βάζει μέσα το καθρεφτάκι, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα.
Θολώνει το μάτι του πταισματοδίκου. Ιδρώτας τρέχει απ' το μέτωπο του. Αρπάζει την κουδούνα, την αφήνει, στροφογυρίζει, βουτάει τα χαρτιά, θα σκάσει:
- Ούφ!
- Να σταματήσω, κ. Πρόεδρε;
- Φτάσε στο χαστούκι.
- Είναι παρακάτω.
- Λέγε. Μ' έσκασες!
- Έτσι μ' έσκασε κι εμένα.
- Τελείωνε.
Παίρνει βαθιάν ανάσα:
- Ησύχασε πάλι για δυο δευτερόλεπτα. Ησυχάζω κι εγώ. Αλλά πάλι, μαύρη ησυχία. Έρχεται ο επιθεωρητής, της ζητά το εισιτήριο, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσάντακι, δίνει το εισιτήριο, κλείνει το μικρό τσαντάκι, ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα. Της επιστρέφει ο επιθεωρητής το εισιτήριο. Ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι...
- Αναπηδά ο πρόεδρος:
- Φτάνει!
- Βάζει μέσα το εισιτήριο...
- Σώνει!
- Κλείνει το μικρό τσαντάκι...
- Αρκετά!
- Ανοίγει την μεγάλη τσάντα...
Γουρλώνει τα μάτια του:
- Πάψε, σου είπα!
- Βάζει μέσα το μικρό τσαντάκι...
Εξαλλος τινάζεται επάνω:
-Αθώος ! Αθώος ! Καλά της έκανες
   !
 
 
                                                                                                                                                                                                                  

6 Φεβρουαρίου 2011

"Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους ! "

"Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους ! "

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, ο Δημοδιδάσκαλος
απο το Κιλκίς !

«Σε κλαίνε χώρες και χωριά- Σε κλαίνε βιλαέτια- Σε κλαίει κι η Ντρομπολιτζά μαζί με την Αθήνα»
«Εγεννήθηκα εις τα 1770, Απριλίου 3, την Δευτέραν της Λαμπρής. Η αποστασία της Πελοποννήσου έγινε εις το 1769. Εγεννήθηκα εις ένα βουνό, εις ένα δένδρο αποκάτω, εις την παλαιάν Μεσσηνίαν, ονομαζόμενον Ραμοβούνι».
Διαβάζεις αυτά τα δωρικά λόγια και ανασαίνεις τον μoσχοβόλο και λεύτερο αέρα της Κλεφτουριάς. Είναι του αθάνατου ήρωά μας, του Θοδωρή Κολοκοτρώνη. 4 Φεβρουαρίου του 1843 ο ένδοξος στρατηγός αφήνει, «εν μέσω γενικών δακρύων», την τελευταία του πνοή. Θρηνούν και μοιρολογούν οι Πανέλληνες «μαζί και η Αθήνα», η σύγχρονη Βαβυλώνα. Αυτή η Αθήνα, η πόλη που βροντούσε τότε το σπαθί του Κολοκοτρώνη, μαγαρίζεται τώρα από τους Αγαρηνούς, ποδοπατιέται από τα «ταγκαλάκια» του Iσλάμ, κοπρίζεται από τα γραικυλοκάναλα που σβήνουν την αιματογραμμένη ιστορία μας, ξαναγράφοντάς την με τα αργύρια της προδοσίας....
Παράξενα, παρανοϊκά, πράγματα συμβαίνουν. Θαρρείς πως όλος ο λαός ήπιε το «τρελό νερό» που έλεγε ο Κόντογλου. Η χρόνια ηθική παραλυσία, ο παρασιτικός καταναλωτισμός, η καλπάζουσα θεομαχία και εκκλησιομαχία τον μεταμόρφωσαν, ωσάν τους χοίρους της Κίρκης, σε μαλθακή μάζα που καταπίνει συνεχείς εξευτελισμούς.
Ποιος θα το πίστευε; Στην πόλη που αναπαύονται τα κόκκαλα τα αγιασμένα του Οδυσσέα, του γερο- Μακρυγιάννη, του Κολοκοτρώνη, του μπουρλοτιέρη του Αγώνα, οι απόγονοι των γενοκτόνων μας, του Κιoυτάγια και του Ιμπραΐμη, παρελαύνουν προκλητικά, κορδωμένοι, εκβιάζοντας τα «κωλόπανα της φατρίας» (Μακρυγιάννης), τους νάνους και τους αρλεκίνους που δήθεν κυβερνούν.
Βγαίνει και η ιστοριογραφική τσαραλατανιά, τα αργυρώνητα τσιράκια του νεοοθωμανισμού, και επαναφέρουν το ρεπούσειο κουρελούργημα: "Η Τουρκοκρατία ήταν ευλογία για το Γένος. Οι παπάδες φταίνε για όλα..."
Στο βιβλίο οι πανηγυρικοί της Ακαδημίας για την επέτειο του '21, που επιμελήθηκε ο αείμνηστος Πέτρος Χάρης, διαβάζουμε στον λόγο που εκφώνησε στις 24 Μαρτίου του 1967, ο σπουδαίος καθηγητής Σπ. Μαρινάτος, μετάφραση της άδειας ταφής χριστιανού που έδιναν οι Τούρκοι. Το παραθέτω:
«Συ ο παπάς, του οποίου το μεν ένδυμα είναι μαύρο ως πίσσα, το δε πρόσωπο ως το του σατανά, συ ο ιερεύς των μιαρών, ου ο έλκων την καταγωγήν από τον άπιστον Ιησούν, διατάσσεσαι: Τον εις τον έθνος σου ανήκοντα άπιστον Γρηγόριον, ο οποίος εψόφησε σήμερον, αν και την μεν ψυχήν του παρέδωκεν εις τον σατανά, το δε βρωμερόν πτώμα του δεν το δέχεται το χώμα, έξω και μακράν της πόλεως ανοίξατε λάκκο και διά λακτισμάτων ρίψατε αυτόν, εντός τούτου»   (σελ. 774).
Αυτά έλεγαν οι ακαδημαϊκοί, πριν ενσκήψει η «προοδευτική λαίλαπα».
 Χαρά που το 'χουν τα βουνά/ που βλέπουν διάκους με σπαθιά/ παπάδες με ντουφέκια» τραγουδούσαν οι ηρωικοί ραγιάδες, γιατί αυτά έβλεπαν. Δεν διάβαζαν τα «έγκυρα» αρχεία της Τουρκιάς...
7 Οκτωβρίου 1838 ο στρατηγός Θ. Κολοκοτρώνης, παραβίασε, ζωσμένος με τις ασημοκαπνισμένες μπιστόλες του, το άσυλο του μοναδικού τότε Γυμνασίου των Αθηνών. «Ενθουσιασθείς από την παράδοσιν του πεπαιδευμένου Γυμνασιάρχου κ.  Γενναδίου συνέλαβεν επιθυμίαν του να ομιλήσει, ει δυνατόν, και ο ίδιος προς τους νέους μαθητάς», γράφει ο Τσερτσέτης. (Τσερτσέτη «Άπαντα» τόμ. Γ΄, σελ. 279, εκδ. «Βαλέτα»).
Ο λόγος εκφωνήθηκε την «επιούσαν ημέραν» στην Πνύκα.
 Ένας λόγος "ρατσιστικός", "σκοταδιστικός", έμπλεος "θρησκοληψίας", όπως θα τον χαρακτήριζε η νεοταξική λίγδα των πανεπιστημιακών εδρών.   Μίλησε για την όλο "καλοσύνη" και "ευγένεια" συμπεριφορά των Τούρκων έναντι των «Ελληνόφωνων» (όπως τους ονομάζει ο κυρ- Βερέμης). Αντιγράφω.
 «-Οι παλαιοί Έλληνες, οι πρόγονοί μας, έπεσαν εις την διχόνοιαν και ετρώγονταν μεταξύ τους, και έτσι έλαβαν καιρόν πρώτα οι Ρωμαίοι, έπειτα άλλοι βάρβαροι, και τους υπέταξαν. Ύστερα ήλθαν και οι Μουσουλμάνοι και έκαμαν ό,τι ημπορούσαν διά να αλλάξει ο λαός την πίστη του. Έκοψαν γλώσσες εις πολλούς ανθρώπους, αλλ' εστάθη αδύνατο να το κατορθώσουν. Τον ένα έκοπταν, ο άλλος τον σταυρόν του έκαμε...». (Παρένθεση. Το βιβλίο Γλώσσας Στ΄ Δημοτικού, γ΄ τεύχος, σελίδα 105, φιλοξενεί απόσπασμα του λόγου στην Πνύκα.
Το κείμενο λογοκρίθηκε από το σημείο που λέει ο Γέρος του Μοριά «Ύστερα ήλθαν οι Μουσουλμάνοι» .... ένας τον σταυρόν του έκαμε»).
Πού να 'ξερε ο καπετάνιος ότι τα τωρινά απολειφάδια θα υπέγραφαν προσκυνοχάρτια - μνημόνια καλής συνεργασίας με τους Μεμέτηδες.
Παρακάτω θα πει ο Κολοκοτρώνης, τις "θρησκοληψίες" του, όπως θα έλεγε  η «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» που θέλει να μαγαρίσει και να κόψει «σύρριζα» το ιστορικό μας παρελθόν.
« -Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος». Συνεχίζει η φωνή της ματοκυλισμένης πατρίδας, λέει των μαθητών: «Η προκοπή σας και η μάθησί σας να μην γίνει σκερπάνι μόνο διά το άτομό σας, αλλά να κυττάζη το καλό της Κοινότητας, και μέσα εις το καλό αυτό ευρίσκεται και το   δικό σας».
Εδώ επαναλαμβάνει ο Γέρος τον παππού Θουκυδίδη, στη Β΄ 60, 3:
«Καλός μεν γαρ φερόμενος ανήρ τα καθ' εαυτόν διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι πολλώ μάλλον διασώζεται». Μεταφράζει ο Ελ. Βενιζέλος - την εποχή του οι πρωθυπουργοί μελετούσαν τον Θουκυδίδη, τώρα «επιδίδονται» σε κουμπαριές και ζεμπεκιές- «διότι ο άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί».
Ας το ξέρουν αυτό οι σημερινοί χρυσοκάνθαροι με το κλεφτοκατσικάδικο ήθος. Ήλθε ο Ιμπραΐμης, η συμφορά του Μοριά, «κιντύευε η πατρίς». Ήταν η μοναδική φορά που φοβήθηκε ο Γέρος. Όχι από τους Τουρκοαιγύπτιους. Αλλά από το προσκύνημα, την τότε «ελληνοτουρκική φιλία». «Εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνον διά την πατρίδα μου, όχι άλλη φορά, ούτε εις τας αρχάς, ούτε εις τον καιρόν του Δράμαλη όπου ήλθε με τριάντα χιλιάδες στράτευμα εκλεκτό, ούτε τότε. Μόνο εις το προσκύνημα εφοβήθηκα».
Τότε βροντοφώναξε ο στρατηγός το «φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Το έκαμε και σώθηκε η Πατρίς. Και σήμερα φόβος, όχι τόσο για τα χιλιάδες παράνομα «στρατεύματα» του Ισλάμ που πολιορκούν την Αθήνα, αλλά για τους προσκυνημένους που «έπιασαν όλα τα πόστα».
Ο αρχιστράτηγος του Μοριά, από τα βάθη της ιστορίας, βροντοφωνάζει για να ακούσει το Γένος: «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Έτσι σώζονται οι πατρίδες.
Αιωνία η μνήμη....
 
Πηγή:
   
Σημείωση δική μου:
  Μπράβο Δάσκαλε ! ! !