ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

13 Αυγούστου 2016

Παναγία βόηθα!…

Του Στέλιου Παπαθεμελή*
Οι γιορτές αποτελούν την πεμπτουσία του ελληνικού πολιτισμού «Βίος ανεόρταστος μακρά οδός απανδόκευτος» (Δημόκριτος). Ζωή δηλαδή χωρίς γιορτές και πανηγύρεις μοιάζει με μακρινό δρόμο χωρίς πανδοχείο για ξεκούραση.
Η Γιορτή της Μεγαλόχαρης, γιορτή ζωής και αφθαρσίας είναι το «δεύτερο Πάσχα» των Ελλήνων. Ο ελληνικός κόσμος λάτρεψε την Μητέρα του Χριστού. Την ύμνησε, την ζωγράφισε, της ανήγειρε επιβλητικούς ναούς και ταπεινά εξωκκλήσια. Ταυτίστηκε μαζί της. Είναι για το λαό μας: Πάντων χαρά, (Παντοχαρά), Ρόδον το αμάραντον, Αγνείας θησαύρισμα, Ουρανών υψηλοτέρα!
Και χίλια τόσα χρόνια επί των απορρώγων βράχων του Άθωνος, στο «Περιβόλι της Παναγίας», μονάζουν «ηγορασμένοι από της γης» πατέρες, αδιαλείπτως προσευχόμενοι.
Η Μεγαλόχαρη «εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλιπε». Είναι διαρκώς και πανταχού παρούσα στη ζωή του καθενός που καταφεύγει στη χάρη Της. Και κατ’ εξοχήν παρούσα στους υπέρ ελευθερίας και σωτηρίας αγώνες του Ελληνικού Έθνους. Εκεί στάθηκε ολοφάνερα η Υπέρμαχος Στρατηγός του. Και εκείνο της ανταπέδωσε τα νικητήρια επειδή κράτησε το κράτος απροσμάχητον.
Απ’ εκείνην «νενίκηνται (=έχουν ηττηθεί) της φύσεως οι όροι».
Να πώς απαθανάτισε την πίστη του στο πρόσωπό της Υπερμάχου ο Γιώργος Σεφέρης:
«Ω Παναγιά, που σαν παρακαλώ /συλλογιέμαι τη μάνα μου/ Ω Παναγιά λυπήσου τον τρελό/τον βραχνό/ τον πυκνό/ τον πόνο που μου τρώει τα σπλάχνα» προσεύχεται ο Ποιητής. «Ω Παναγιά μου, είσαι καλή/ προ σε η ψυχή μου η αμαρτωλή/γυρνά και απογυρνά να ξαποστάσει ».
Το «Πάσχα του Καλοκαιριού» είναι μια όαση ανάπαυλας και αναψυχής για τους ψυχοσωματικά βασανισμένους της καθημερινότητας, «Ρεμβασμός του Δεκαπενταύγουστου». [Ρεμβάζω = αφήνω τη σκέψη και τη φαντασία μου ελεύθερη,ονειροπολώ !
Συγκλονιστικό το ομώνυμο διήγημα του Παπαδιαμάντη (11, σ.203 επ.)
Όταν πάντως ο «φιλέρημος γέρων» της Σκιάθου υπερβαίνει το τέχνημα του λόγου και στοχάζεται πολιτικά εντοπίζει τις ρίζες και της παρούσας τραγωδίας μας η οποία χειραγωγείται από την ασύδοτη δράση της τοκογλυφίας, – τώρα της διεθνούς- τότε της εγχώριας. Ο ήρωας του διηγήματος είναι μεγαλοκτηματίας, αλλά κάποτε χρειάσθηκε να λάβει μικρό δάνειο και απευθύνθηκε σε επιτόπιο τοκογλύφο.
«Οι τοιούτοι ήσαν άνθρωποι φερτοί απ’ έξω». Οι εντόπιοι όταν χρειάσθηκαν χρήματα άρχισαν να υποθηκεύουν τα κτήματα. Μετά μια γενιά «τα χρήματα επέστρεψαν εις τους δανειστάς, συνπαραλαβόντας μεθ’ εαυτών και τα κτήματα»!
Και τα χρήματα, και τα κτήματα! Αυτό το ρεφραίν το ζούμε ως χώρα στην νιοστή! Με αδίστακτες μεθοδεύσεις της διεθνούς τοκογλυφίας και των ιθαγενών οργάνων της, μεταξύ άλλων πληρώνουμε και την εγκληματική διόγκωση, το 2009, του ελλείμματος (Συνέργεια Eurostat – ΕΛΣΤΑΤ, Κομισιόν, ΕΚΤ). Ζημία Ελλάδος 210 δισ!
Στοχάζεται ο σοφός Σκιαθίτης:
«Εγέννα ή όχι η γη, εκαρποφόρουν ή όχι τα δένδρα, ο τόκος δεν έπαυε. Τα κεφάλαια «έτικτον». Έπαυσε να τίκτη η γόνιμος (όπως λέγει ο Άγιος Βασίλειος), αφού τα άγονα ήρχισαν κ’ εξηκολούθουν να τίκτουν… (Ενθ.αν. σ.210).
Σε ανάλογο μήκος κύματος η απάντηση του ινδιάνου φυλάρχου Σιάτλ στον αμερικανό πρόεδρο Φραγκλίνο Πήρς (1853-57) ο οποίος αξίωσε απ΄ τους ιθαγενείς να του πουλήσουν τη γη τους:
«Ο λευκός δεν καταλαβαίνει τους τρόπους μας. Τα μέρη της γης το ένα με το άλλο δεν κάνουν γι’ αυτόν διαφορά γιατί είναι ένας ξένος που φτάνει τη νύχτα και παίρνει από τη γη όλα όσα του χρειάζονται. Η γη δεν είναι αδερφός του, αλλά εχθρός του (…..). Ο Θεός είναι ο ίδιος Θεός. Μπορεί να θαρρείτε πως Εκείνος είναι δικός σας, όπως ζητάτε να γίνει δική σας η γη μας. Αλλά δεν το δυνόσαστε»(…). Ένα ξέρουμε, ο Θεός σας είναι ο ίδιος Θεός. Η γη Του είναι ακριβή. Όμως ακόμα κι ο λευκός [όπως και οι δυνάστες μας] δεν γίνεται να απαλλαχτεί από την κοινή μοίρα».
Τους δυνάστες μας τους ξέρουμε καλά. Τον λαό μας, «τον παν, τον φέρνουν, πίσω-μπρος / του τρώνε και το λίγο βιός / κι από το στόμα τη μπουκιά / πάνω στην ώρα τη γλυκιά / του τηνε παίρνουμε κι αυτή/. Χαρά στους πούναι δυνατοί /(…). Γι’ αυτούς δεν έχει εγώ και εσύ (…). Γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση»(Ελύτης, ο Ήλιος, ο ηλιάτορας).
Στο γεωπολιτικό μέτωπο με γενεσιουργό αιτία όσα διαδραματίζονται στην Τουρκία κυοφορούνται στρατηγικές ανατροπές. Φοβόμαστε ότι οι ημέτεροι εφησυχάζουν με την ιδέα της (προς ώρα) αποδυνάμωσης της γείτονος. Στην πραγματικότητα έχουμε μιαν τελείως ανεξέλεγκτη κατάσταση με βάση το ψυχογράφημα του σουλτάνου. Αν αυτός εκδικούμενος ΗΠΑ-Ευρώπη απασφαλίσει το προσφυγικό, δεν θα πληρώσει, ούτε η Μέρκελ, ούτε η Χίλαρι, αλλά η Ελλαδίτσα μας.
Η αντιμετώπιση ενός τέτοιου σφόδρα πιθανού ενδεχομένου απαιτεί σοβαρή προετοιμασία με πρώτη κίνηση την απαλλαγή των ιθυνόντων από εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες.
Οι επιλογές Ερντογάν δημιουργούν στρατηγικό και γεωπολιτικό κενό. Η Ελλάς μπορεί άριστα να το καλύψει προσφέροντας άμεση εναλλακτική λύση, γεωπολιτική και ενεργειακή. Αυτό βεβαίως επιβάλλει γρήγορες δυναμικές πρωτοβουλίες. Θα τους ψάξουμε δεν θα περιμένουμε να μας ψάξουν αυτοί.
Το άρθρο του μυστικοσυμβούλου του Ερντογάν Ibrahim Karagul (Δημοκρατία, 8/8/16) επιβεβαιώνει αισθήματα και προθέσεις έναντι ΗΠΑ-Ε.Ε. Όποιος το κατάλαβε, κατάλαβε!
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στην Πανήγυρή μας.
«Στη θλίψη και στη δυστυχία
στις δύσκολες στιγμές του πόνου
όλοι σε Σε το βλέμμα υψώνουν
κι’ όλοι φωνάζουν «Παναγία!» 
(Γ. Βερίτης)
Παναγία βόηθα !…
*Πρόεδρος Δημοκρατικής Αναγέννησης
Πηγές:


8 Αυγούστου 2016

Εμπρός για μια νέα Παλιγγενεσία! Του Στρατηγού Νίκου Ταμουρίδη !

Εμπρός για μια νέα Παλιγγενεσία!

''Η ώρα ήλθεν, ώ Έλληνες! Eίναι καιρός να αποτινάξωμεν τον αφόρητον τούτον ζυγόν, να ελευθερώσωμεν την Πατρίδα. Ας κινηθώμεν λοιπόν με εν κοινόν φρόνημα, oι πλούσιοι ας καταβάλωσιν μέρος της ιδίας περιουσίας, oι ιερoί ποιμένες ας εμψυχώσωσι τον λαόν με το ίδιόν των παράδειγμα, και oι πεπαιδευμένοι ας συμβουλεύσωσιν τα ωφέλιμα. Η Πατρίς μας προσκαλεί''! 
Αυτά διατράνωνε στην προκήρυξή του ο Αρχηγός της Ελληνικής Επαναστάσεως Αλέξανδρος Υψηλάντης, στο Ιάσιο, στις 24 Φεβρουαρίου 1821.
Εποχή της εθνικής Παλιγγενεσίας: Η Ελλαδική περιοχή και όλο σχεδόν το γένος υπό Τουρκική κατοχή. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού σε όλη της επικράτεια της οθωμανικής αυτοκρατορίας εξισλαμισμένο και εκτουρκισμένο. Μόνη η εκκλησία με λίγους πραγματικούς πατριώτες κρατούν τον ελληνισμό και την ορθοδοξία, ως βάσεις της κοινωνικής ζωής και της ύπαρξης της Ελλάδας και της πολυπόθητης εξέγερσης για την απόκτηση του μέγιστου πανανθρώπινου αγαθού
της ελευθερίας. 
Ελλάδα! Ποτέ λέξη στο παγκόσμιο λεξιλόγιο δεν είχε την ικανότητα να μετατρέψει ένα απλό άνθρωπο σε υπεράνθρωπο. 
Ελευθερία! Ποτέ λέξη του Ελληνικού λεξιλογίου δεν αγαπήθηκε, δεν λατρεύτηκε τόσο πολύ! Αλλά και ποτέ μια έννοια δεν ποτίστηκε με τόσο αίμα στο πέρασμα των αιώνων.
Εποχή του σήμερα: Ο Ελλαδικός χώρος σε κατάσταση πολιορκίας.
Ανθέλληνες και αντίχριστοι σέρνουν την Ελλάδα στην απόλυτη καταστροφή! Η χώρα έχει απολέσει σε μεγάλο μέρος την εθνική της κυριαρχία. Οι πολιτικές αποφάσεις παίρνονται από τις Βρυξέλλες. Η οικονομία μας έχει χρεοκοπήσει και στηρίζεται στα δανεικά των εταίρων μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΔΝΤ. Η Ελληνική Βουλή δεν μπορεί να ψηφίσει κανένα νόμο χωρίς έγκριση των δανειστών.
Μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας έχει πουληθεί και έχει τεθεί ως ενέχυρο για να παίρνουμε δανεικά. Η παιδεία διαλύεται. Η εκκλησία διασύρεται και εμπαίζεται. Οι ένοπλες δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας έχουν απαξιωθεί. Η εισροή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων λαθρομεταναστών αποτελεί τεράστια απειλή για την κοινωνική μας συνοχή και την εσωτερική ασφάλεια της χώρας.
Η Ελλάδα χάνεται, η ελευθερία διακυβεύεται. Ένας πραγματικός ιδιότυπος κατακλυσμός καταπνίγει το Γένος. Μέσα στο έλεος αυτού του καταστροφικού κατακλυσμού, ο Ελληνικός λαός, ως Νώε, είναι καταδικασμένος αυτός ο ίδιος να κατασκευάσει την κιβωτό του! Είναι αυτός που εκπέμπει μια εθνική κραυγή αγωνίας, η οποία ακούγεται πέρα ως πέρα: ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ! 
Μήπως η πατρίς μας προσκαλεί και πάλι;
Φαίνεται πως ΝΑΙ. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Όμως, σήμερα μόνον νέοι άνθρωποι, καθαροί, χωρίς σχέση με τους γνωστούς δεινόσαυρους της πολιτικής μπορούν να δώσουν ένα όραμα στον προδομένο λαό μας. ''Καινός οίνος σε καινό ασκό''!
Όσοι νομίζουν ότι οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις, ακόμη και με πιθανές νέες εκλογές και νέα Βουλή θα θέσει τις βάσεις του νέου σωστού πολιτικού οικοδομήματος, απατώνται. Δεν ανεγείρεται κανένα νέο οικοδόμημα, πριν η σκαπάνη και το πτύον ισοπεδώσουν πλήρως το κατερειπωμένο οικοδόμημα. Απαιτείται απόλυτη κάθαρση.
Απαιτούνται νέοι αρχιτέκτονες και μηχανικοί και εργάτες καθαροί με θέληση και όρεξη για εργασία. 
Ζητούνται λοιπόν άξιοι Έλληνες που θα γαλβανίσουν τα πνεύματα των νεοελλήνων, τα αλλοτριωμένα από την τεχνητή ευημερία των δανεικών πακέτων και τα παραλυμένα από τον φόβο των σύγχρονων γκαιμπελίσκων. Ζητούνται Έλληνες που θα πολεμήσουν για την Πατρίδα και την Ορθοδοξία! 
Ιδίαις Δυνάμεσι!
Απαιτείται μια νέα Παλιγγενεσία!
Αντγος (ε.α) Νικόλαος Ταμουρίδης 
Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

6 Αυγούστου 2016

Ισότητα και ισοπέδωση

Από την   φιλόλογο   Ευαγγελία Μπίτου
Η ισότητα και η ισοπέδωση συνδέονται με το επίθετο ίσος, η πρώτη ως παράγωγό του και η δεύτερη ως παράγωγο του ρήματος ισοπεδώνω, προερχομένου από το σύνθετο επίθετο ισόπεδος (< ίσο+πέδος< πέδον πβ γη+πέδον, (Μπαμπινιώτη, Λεξικό Ν.Ε. Γλώσσας). Αν και οι δύο αρχίζουν με το ίσο-, εννοιολογικά κινούνται προς διαφορετική κατεύθυνση. Η πρώτη αποτελεί βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος ως ισονομία, ισοτιμία, και ισοπολιτεία, «που θεσπίζει την ίση και χωρίς διακρίσεις μεταχείριση των πολιτών σε όλους τους τομείς τής ζωής, λ.χ. στη φορολογία, τα πολιτικά δικαιώματα, τη δικαστική αντιμετώπιση, τις προσωπικές πεποιθήσεις κ.λπ» (Μπαμπινιώτη, Λεξικό Ν. Ε. Γλώσσας), ενώ η δεύτερη κυριολεκτικά δηλώνει ότι μία επιφάνεια γίνεται επίπεδη –ισοπέδωση οικοπέδου -, αλλά σημαίνει και την ολοσχερή καταστροφή από σεισμό, πόλεμο ή θύελλα, ενώ σε επίπεδο κοινωνικό την κατάργηση κάθε διαφοράς, την εξίσωση προς τα κάτω.
Αναζητώντας την ισότητα στη ζωή, τη βρίσκω στη γέννηση του ανθρώπου, καθώς όλοι ερχόμαστε στον κόσμο κατά τον ίδιο τρόπο, γυμνοί και πιο αδύναμοι από τα ζώα, που στέκονται σχεδόν αμέσως στα πόδια τους, σε μικρό διάστημα επιβιώνουν μόνα τους, και στο χρόνο αρχίζει η αναπαραγωγή τους. Γεννιόμαστε βέβαια σε διαφορετικό κοινωνικό και οικονομικό περιβάλλον και με διαφορετικό δυναμικό.
Εν συνεχεία, τη βρίσκω στα προσχολικά χρόνια, όταν ως παιδιά διεκδικούσαμε ίση προς τα αδέλφια μας μερίδα - μόνο από το φαγητό που μας άρεσε - και ίση αγάπη από τους γονείς. Η απάντηση της μάνας «όποιο δάκτυλο και να κόψεις, πονάει το ίδιο», ήταν αφορμή, κοιτάζοντας τα δάκτυλά μας, να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν ήταν ίσα∙ ότι πονούσαν το ίδιο, το ξέραμε καλά, γιατί όλο και κάπου κάποιο κόβαμε ή κτυπούσαμε. Ισότητα λοιπόν σε κείνη τη φάση σήμαινε ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο, ούτε μεγαλύτερο ούτε μικρότερο. 
Επισήμως συνάντησα την έννοια στο Δημοτικό Σχολείο, στο σύμβολο της ισότητας, το ίσον (=) της Πρακτικής Αριθμητικής και αργότερα στη Γεωμετρία, στο τετράγωνο με τις τέσσερεις ίσες πλευρές και στα ισόπλευρα τρίγωνα. Αυτή η ισότητα δεν μας ακουμπούσε συναισθηματικά, απλώς ασκούσε τη λογική και τη συλλογιστική μας. Άλλωστε η καρδιά έχει άλλα ίσον: «Μοιρασμένη λύπη μισή λύπη, αλλά μοιρασμένη χαρά, διπλή χαρά».
Συναισθηματικά η κοινωνική διάσταση της ισότητας μας άγγιξε στο σχολείο με αφορμή το ενδιαφέρον, την προσοχή και την αυστηρότητα του δασκάλου. Δεν ήμαστε βέβαια εις θέση να αντιληφθούμε ότι κάποτε αυτά ήταν και ανάλογα προς το ενδιαφέρον, την προσοχή και τη συμπεριφορά των μαθητών. Χρειάζεται ασφαλώς ωριμότητα για να αντιληφθεί και να παραδεχθεί κανείς ότι η ισότητα αφορά τόσο τα δικαιώματα όσο και τις υποχρεώσεις.
Με την έννοια της κοινωνικής ισότητας προβληματισθήκαμε στο Γυμνάσιο με το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ∙ πάντες υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Προς Γαλ. 3, 28)στο μάθημα των Θρησκευτικών, με το σύνθημα της Γαλλικής Επαναστάσεως «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη» στο μάθημα της Ιστορίας, ενώ στο μάθημα της Πολιτικής Αγωγής συνειδητοποιήσαμε ότι η ισότητα είναι βασικό χαρακτηριστικό της δημοκρατίας, συνταγματικά κατοχυρωμένο.
Και ενώ ακούγαμε για την ισότητα στη δημοκρατία, ζούσαμε την ανισότητα στο χώρο της Εκπαίδευσης, στις δημόσιες υπηρεσίες, στον τομέα της υγείας…, που πλήγωναν. Υπήρχαν παιδιά που ήθελαν πολύ να μάθουν γράμματα, ήταν δυνατοί μαθητές, αλλά δεν υπήρχε δυνατότητα ούτε βιβλία να έχουν. Στις υπηρεσίες πάλι έπρεπε κάποιον να γνωρίζεις, κάποιο «μέσον» να έχεις, για να εξυπηρετηθείς. Για να βρεις δουλειά, χρειαζόσουν και το Πιστοποιητικό Κοινωνικών φρονημάτων! Οι φτωχοί, όταν αρρώσταιναν, ήταν καταδικασμένοι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την οκτάχρονη μαθήτρια του σχολείου μας, που πέθανε από διφθερίτιδα γιατί δεν υπήρχε δυνατότητα να πάει στον γιατρό. 
Οι αγώνες της γενιάς του «ένα, ένα τέσσερα» εξασφάλισαν δωρεάν βιβλία στους μαθητές και δωρεάν συγγράμματα στους φοιτητές. Αυτή η γενιά σπούδαζε με πολλές στερήσεις, αλλά με όνειρα για μια Ελλάδα καλύτερη. Αργότερα έγινε υποχρεωτική η εννεαετής εκπαίδευση, όλοι σχεδόν οι μαθητές πήγαιναν στο Γυμνάσιο, όλοι είχαν βιβλία, καταργήθηκε το Πιστοποιητικό Κοινωνικών φρονημάτων, οι οικονομικές συνθήκες με τη μετανάστευση και την τεχνολογία άλλαξαν, οι δουλειές άνοιξαν, απέκτησαν πρόσβαση στο Σύστημα Υγείας όλοι, και η σύγχρονη τεχνολογία έδινε τη δυνατότητα να εκσυγχρονισθεί το σύστημα υπηρεσιών για την καλύτερη εξυπηρέτηση των πολιτών. Η ισότητα φαινόταν πιθανή, αλλά αντί της ισότητας εμφανίσθηκε η ισοπέδωση!
Στον χώρο της Εκπαίδευσης η αλόγιστη επιείκεια έβαλε στο ίδιο επίπεδο τους επιμελείς με τους αδιάφορους και αμελείς. Ο βαθμός των τριμήνων υπολογιζόταν όχι ανάλογα με την επίδοση των μαθητών, αλλά με το πώς, στο μεν Γυμνάσιο, ο κάθε μαθητής θα περνούσε στην άλλη τάξη αφού η φοίτηση ήταν υποχρεωτική, στο δε Λύκειο, πώς θα εξασφάλιζε μεγαλύτερη βαθμολογία στο Απολυτήριο και στα πανελλαδικώς εξεταζόμενα μαθήματα, μια και οι βαθμοί μετρούσαν για την εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο. Έτσι, όχι μόνο καταργήθηκε η καμπύλη Gauss στα ελληνικά σχολεία, αλλά οι αδιάφοροι και αμελείς βρέθηκαν στο επίκεντρο της προσοχής, ενώ οι επιμελείς, που συνωστίζονταν μεταξύ του δεκαεπτά και του είκοσι, ήταν «οι σπασίκλες», «τα φυτά». Πράγματι, αποδείχθηκαν πολύ ανθεκτικά «φυτά», αφού πολλά από αυτά ευδοκιμούν σε ξένες χώρες, προοδεύουν και αναγνωρίζεται η αριστεία τους, για την οποία στην πατρίδα τους Υπουργός Παιδείας, προοδευτικής μάλιστα κυβέρνησης, είπε το αμίμητο «η αριστεία είναι ρετσινιά … είναι στρεβλή φιλοδοξία». Τα πάνω κάτω! Η ισοπέδωση στο αποκορύφωμά της!
Και έρχεται συνειρμικά στη θύμηση μια ισότητα από τη μυθολογία με πρόσωπο αποκρουστικό. Ο Προκρούστης ή Πολυπήμων, μυθικός ληστής της αρχαίας Αθήνας ανάγκαζε τον κάθε διαβάτη να ξαπλώνει στην Προκρούστειο κλίνη. Αν κάποιος ήταν ψηλός και εξείχε από το κρεβάτι, έκοβε το τμήμα που περίσσευε, ενώ αν ήταν κοντός τον τάνυζε, μέχρι να φθάσουν τα άκρα του τις άκρες του κρεβατιού. Πόση ανακούφιση αισθανθήκαμε, όταν ως μαθητές του Δημοτικού ακούσαμε πως ο Θησέας, πηγαίνοντας στην Αθήνα, του έκανε ό,τι έκανε εκείνος στα θύματά του και, επειδή ήταν ψηλός, του έκοψε το κεφάλι και τα πόδια που περίσσευαν. 
Στο δημόσιο επίσης οι ευσυνείδητοι και συνεπείς υπάλληλοι - «οι ψαρούκλες» - είχαν την ίδια εξέλιξη με αυτούς που μπήκαν από την πίσω πόρτα, «με μέσον» και χωρίς τα απαιτούμενα προσόντα, καθώς και με τους αδιάφορους, που θεωρούσαν πάρεργο τη δουλειά τους και κορόιδα – «τα ρολόγια και τα κορόιδα δουλεύουν», έλεγαν – αυτούς που επιτελούσαν το καθήκον τους και χάρη στους οποίους κρατήθηκε όρθιο ό, τι τελικά έμεινε όρθιο στον δημόσιο τομέα. «Όλοι είμαστε το ίδιο», «έχομε το ίδιο στομάχι»! έλεγαν. Πώς εξουδετερώνει η πραγματικότητα των εντυπωσιασμό των συνθημάτων! Ούτε ίδιο στομάχι έχομε ούτε ίδιοι είμαστε, φωνάζει η πραγματικότητα. Είμαστε ασφαλώς ως πολίτες ισότιμοι, διαφέρομε όμως στη διάθεση για δουλειά και στην περίπτωση ακόμη που υπάρχουν ίδιες ικανότητες. « Ίδιοι στα δικαιώματα», έλεγαν - και δίκαια -, απέφευγαν όμως συστηματικά να αναφέρουν και τις ίδιες υποχρεώσεις. Η αξιολόγηση -δύσκολη ομολογουμένως υπόθεση, αλλά προϋπόθεση της αξιοκρατίας – καταργήθηκε και την εξέλιξη καθόριζε η ευνοιοκρατία. Προωθούνταν οι αρεστοί και όχι οι άριστοι. Προωθήθηκε παράλληλα η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, «λίγη δουλειά, πολλά λεφτά», η οποία απαξίωνε τους ευσυνείδητους, τους άξιους, τους εργατικούς και τους εξίσωνε με τους αδιάφορους, τους φυγόπονους, οι οποίοι μάλιστα εμφανίζονταν ως οι έξυπνοι. Κυρίαρχη η μετριότητα, όχι η μετριοφροσύνη ούτε το «μέτρον άριστον»
Όλοι επίσης απέκτησαν – έτσι έπρεπε - πρόσβαση στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αλλά τα επιτήδεια τρωκτικά με την ένοχη ανοχή των πολλών ροκάνισαν το σύστημα Υγειονομικής περίθαλψης, διέλυσαν τα Ασφαλιστικά Ταμεία και το οδήγησαν σε κατάρρευση. Η ισοπέδωση εδώ συνώνυμη της καταστροφής. 
Συνώνυμο της καταστροφής η ισοπέδωση σε αξίες, πρόσωπα, κτήρια και μνημεία πολιτισμού. Ρώτησα κάποτε, στον καιρό της ελεύθερης πτώσης αξιών, τους μαθητές μου αν ήθελαν να διακρίνονται για τις αρετές τους. Όχι μου απάντησαν, λες και ο χαρακτηρισμός ήταν προσβλητικός. Ποιος επίσης ξέχασε τα σχισμένα βιβλία μετά τις εξετάσεις, με τα οποία γέμιζαν οι δρόμοι; Επιπλέον, σε κτήρια που άλλες εποχές προκαλούσαν δέος – σχολεία, Πανεπιστήμια, χώρους πολιτισμού …, έγιναν και γίνονται καταλήψεις, προκλήθηκαν καταστροφές ανυπολόγιστης αξίας με θράσος πρωτοφανές και ανοχή που προβληματίζει. Πρόσφατα, προτομές και ανδριάντες «κρύφθηκαν» σε αποθήκες, γιατί κάποιοι δεν αναγνωρίζουν ήρωες ή ευεργέτες και επειδή γι’ αυτούς αξία έχει μόνο το μέταλλο με το οποίο κατασκευάσθηκαν. Πάντως, το «ίσος προς ίσον» ούτε τη διαφορετικότητα καταργεί ούτε τον σεβασμό και την ευγένεια εξοβελίζει.
Συνώνυμη τελευταία της καταστροφής και η ισοπέδωση της ανεργίας και της φτώχειας που απειλεί το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού, ενώ η πολιτική ηγεσία καμώνεται πως επιδιώκει να προστατεύσει τάχα τους οικονομικά ασθενέστερους.
Και έρχεται στον νου μου μια άλλη ιστορία από τον Ηρόδοτο. «Ο Περίανδρος, τύραννος της Κορίνθου, έστειλε κάποιον έμπιστό του στον Θρασύβουλο για να του ζητήσει τη συμβουλή του σχετικά με την επιτυχία της τυραννίδας του. Ο Θρασύβουλος πήρε τον απεσταλμένο του Περίανδρου σε ένα χωράφι με σπαρτά και, χωρίς να βγάλει κουβέντα από το στόμα του, με ένα ραβδί άρχισε να χτυπά και να τσακίζει όλους τους μεγαλύτερους και πιο εύρωστους βλαστούς. Ύστερα από αυτή την παράξενη βόλτα στο χωράφι ο απεσταλμένος του Περίανδρου ρώτησε τον Θρασύβουλο να του πει τι παράγγελνε στον αφέντη του. Και ο τύραννος της Μιλήτου του απάντησε ότι έπρεπε να αφηγηθεί στον κύριό του τη βόλτα τους στο χωράφι. Ο Περίανδρος φυσικά κατάλαβε». Με την ισοπέδωση, την ισότητα προς τα κάτω, στεριώνει η τυραννική εξουσία.
Εν κατακλείδι, σε μια δημοκρατία ζητούμενο είναι η ισότητα, ως ισονομία, ως ισοπολιτεία και ως ισοτιμία, με ίσες ευκαιρίες στην Εκπαίδευση και την επαγγελματική εξέλιξη, δυνατότητα δηλαδή να αναπτύξει ο καθένας τις ικανότητές του, πράγματα στην πράξη πολύ δύσκολα, ειδικά σε ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, με ένα συνδικαλισμό κατευθυνόμενο από κόμματα και όχι τις ανάγκες των εργαζομένων, και με πολίτες να διεκδικούν μεν δικαιώματα αλλά να μην αναφέρονται με τον ίδιο ζήλο και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις. Πώς τελικά μπορεί να ξεστρατίσει μια χώρα από την αναζήτηση της ισότητας στην ισοπέδωση!
Πάντως, η ισότητα επανέρχεται σίγουρα στο τέρμα της ζωής. Μπροστά στον θάνατο, όπως και στη γέννηση, είμαστε πάλι όλοι ίσοι! Αν το φιλοσοφούσαμε, ίσως ήταν πιο εύκολο να υπάρχει μεγαλύτερη ισότητα και στη ζωή. 
Πηγή: Ακτίνες

2 Αυγούστου 2016

Ανοχή και αντοχή...

Ανοχή και αντοχή
Γράφει η φιλόλογος Ευαγγελία Μπίτου
Στα δύσκολα χρόνια των μνημονίων δοκιμάζεται τόσο η ανοχή όσο και η αντοχή των Ελλήνων. Την ανοχή από την αντοχή διαφοροποιεί ένα γράμμα, τις ενώνουν όμως περισσότερα: κοινό το δεύτερο συνθετικό τους - παράγωγο του ανέχομαι η πρώτη, του αντέχω η δεύτερη -, κινούνται και οι δύο σε όρια, συμπορεύονται συχνά με την υπομονή και μπορεί κάποιος να τις συναντήσει στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία, στη φύση αλλά και στις ανθρώπινες κατασκευές. 
Ανοχή δείχνει η μητέρα στη δυστροπία του παιδιού, όταν είναι άρρωστο, και καλώς πράττει· ανοχή στο ξέσπασμα των εφήβων δείχνουν η οικογένεια και ο πραγματικός παιδαγωγός, για να συζητήσουν νηφάλια μαζί τους την κατάλληλη στιγμή· ψήφο ανοχής δίνει η αντιπολίτευση στην κυβέρνηση για να αποφευχθεί κυβερνητική κρίση. Ανοχή στα διαφορετικά θρησκευτικά και πολιτικά πιστεύω διακρίνει κανείς σε μια δημοκρατία, όπου η διαφορά αυτή δεν στέκεται εμπόδιο σε κοινωνικές σχέσεις και σε φιλίες ακόμη των πολιτών. Η πρώτη ανοχή πηγάζει από την αγάπη και την κατανόηση, η δεύτερη προέρχεται από την παιδαγωγική κατανόηση, τη λελογισμένη επιείκεια και διαλλακτικότητα, η τρίτη προκύπτει από συναίσθηση ευθύνης για τη χώρα ή και από πολιτική σκοπιμότητα, ενώ η τέταρτη είναι συνώνυμη του σεβασμού. Αυτή η ανοχή δημιουργεί ατμόσφαιρα κατάλληλη για τη σωστή αγωγή, την πολιτική σταθερότητα και την κοινωνική συνοχή. «Χωρίς ανοχή ο κόσμος μετατρέπεται σε κόλαση» γράφει ο Ελβετός θεατρικός συγγραφέας Durrenmatt. Σε κάποιες περιπτώσεις βέβαια η αντιπολίτευση κάνει λόγο για μηδενική ανοχή σε λάθη της κυβέρνησης.
Υπάρχει όμως και η ανοχή η συνώνυμη του συμβιβασμού και της αδιαφορίας. Τέτοια ανοχή, επί παραδείγματι, παρατηρήθηκε προ ετών στο σχίσιμο των βιβλίων μετά τις εξετάσεις, στην καταστροφή των θρανίων στα σχολεία, στο μουντζούρωμα των τοίχων, αλλά και στις κατ’ επανάληψη καταστροφές στο Πολυτεχνείο· ανοχή παρατηρείται προς τους «γνωστούς αγνώστους» κουκουλοφόρους, τους παρόντες σε κάθε διαδήλωση, που καταστρέφουν ό, τι βρεθεί μπροστά τους∙ ανοχή και στην αχρήστευση των οδικών πινακίδων, που μπορεί να αποβεί μοιραία για κάποιους οδηγούς τη νύχτα· ανοχή και σε αυτούς που αδίστακτοι καταστρέφουν τα αγάλματα, του πολιτισμού μας τα σημάδια και της πόλεως τον διάκοσμο· ανοχή στη σχολική βία: ο Βαγγέλης Γιακουμάκης και ο δεκατετράχρονος μαθητής από τη Γέφυρα Θεσσαλονίκης ελέγχουν συνειδήσεις· ανοχή και σε αυτούς που για εβδομήντα μέρες είχαν καταλάβει τη σιδηροδρομική γραμμή, σταμάτησαν τις συναλλαγές και ζημίωναν καθημερινά το κράτος που τους φιλοξενούσε και ένα λαό που σε δύσκολες μέρες μοιράσθηκε μαζί τους το υστέρημά του· ανοχή και σε αυτούς που κατασκήνωσαν στο Α.Π.Θ. – πολλοί από ξένες χώρες! – οι οποίοι, έχοντας αυτό ορμητήριο, προχωρούσαν προκλητικά σε καταστροφές. 
Αυτή η ανοχή είναι ένοχη, διότι το θράσος με την ανοχή αποθρασύνεται, το κράτος αποδεικνύεται αδύναμο, αν όχι ανύπαρκτο, για να προστατεύσει τους πολίτες, και ο φόβος και η ανασφάλεια εδραιώνονται. «Η ανοχή γίνεται έγκλημα όταν εφαρμόζεται στο κακό», γράφει ο νομπελίστας Thomas Mann. 
Η ανοχή, όταν βρει τον οίκο της, η τιμή της γυναίκας ως ανθρώπου χάνεται και γνωρίζει τη χειρίστη εκμετάλλευση. Σημειωτέον, η γνωστή αντίστοιχη ιταλική και γαλλική λέξη χρησιμοποιείται μεταφορικά για να δηλωθεί η αταξία, η ανοργανωσιά, η αναταραχή. 
Η ανοχή στον χώρο της τεχνολογίας σχετίζεται με άλλου είδους τιμή· συγκεκριμένα δηλώνει «την επιτρεπτή απόκλιση τιμής ενός μεγέθους από την προβλεπόμενη» (Χρηστικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Α.Α.). Γίνεται λόγος για εδαφική και για κατασκευαστική ανοχή. Υπάρχει και η ανοχή στον χώρο της ιατρικής, δηλαδή η «ικανότητα του οργανισμού να υφίσταται, χωρίς συμπτώματα ή αντίδραση τη δράση φαρμάκου, φυσικής ή χημικής ουσίας» ( Χρηστικό Λεξικό της Νέας Ελληνικής Α.Α.) 
Όποιος δείχνει ανοχή, διαθέτει ανεκτικότητα, χαρακτηρίζεται ανεκτικός, αλλά ό, τι μπορούμε να ανεχθούμε λέγεται ανεκτό. Ανεκτή μπορεί να είναι η ζέστη, το κρύο, αλλά και η συμπεριφορά. Παθητική λοιπόν η σημασία του ανεκτός και ενεργητική του ανεκτικός.. 
Κάποτε η ανοχή φτάνει στα όριά της, και ακούγεται το «φτάνει πια∙ δεν το ανέχομαι άλλο» ή το «φτάνει πια! δεν αντέχω άλλο». Εδώ συναντιούνται η ανοχή και η αντοχή. Η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια που ενίοτε εξαντλούνται, γιατί εξαντλείται η υπομονή που απαιτείται και στις δυο περιπτώσεις. 
Ως αντοχή ορίζεται «η δύναμη που έχει ένας ζωντανός οργανισμός να αντιμετωπίζει αντίξοες συνθήκες, χωρίς να καταπονείται ή να φθείρεται» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). Ο άνθρωπος διαθέτει σωματική αλλά και ψυχική αντοχή, σε διαφορετικό βαθμό βέβαια ο καθένας και σε διαφορετικό τομέα. Άλλος έχει αντοχή στο κρύο, άλλος στη ζέστη, άλλος στον πόνο κι άλλος στον κόπο, στις στερήσεις. Δρόμος αντοχής είναι και ο Μαραθώνιος και οι δρομείς ασφαλώς χρειάζονται παπούτσια μεγάλης αντοχής. Γνωστά και τα τεστ αντοχής από το χώρο της ιατρικής. 
Οι Έλληνες το 40 έδειξαν στο Αλβανικό Μέτωπο και την Εθνική Αντίσταση σωματική και ψυχική αντοχή αξιοθαύμαστη και έγραψαν σελίδες δόξας στην ιστορία του ανθρώπου για την ελευθερία του. Δοκιμάζεται όμως σήμερα σκληρά η σωματική και ψυχική αντοχή των Ελλήνων, καθώς η οικονομική αντοχή τους έφθασε στα όριά της. Αυτό οι πολιτικοί δείχνουν πως δεν το αντιλαμβάνονται. Ακούσθηκε μάλιστα από ραδιοφωνικό σταθμό βουλευτής να λέει για την υποθήκευση του δημόσιου πλούτου το αμίμητο: «Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του Ταμείου Αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Είμαστε ανθεκτικός λαός». Όντως είμαστε ανθεκτικός λαός, όταν υπερασπιζόμαστε «τα ιερά και τα όσια της φυλής μας» και την ανεξαρτησία μας, την οποία η αβάσταχτη ελαφρότητα των πολιτικών και των πολιτικών τους μετά από «σκληρές διαπραγματεύσεις» εκχώρησε στους δανειστές. Πάντως, «όσο πιο μικρός είναι ένας λαός, τόσο μεγαλύτερες αντοχές χρειάζεται, για να μην αφομοιωθεί πολιτιστικά» ( Μπαμπινιώτη, Λεξικό Ν.Ε. Γλώσσας). 
Όποιος λοιπόν διαθέτει αντοχή λέγεται ανθεκτικός. Ανθεκτικοί μπορούν να είναι οι άνθρωποι, τα υλικά, τα ζώα, οι κατασκευές και τα φυτά. Υπάρχουν φυτά ανθεκτικά που ευδοκιμούν σε άνυδρα μέρη και, όταν ανθίζουν, ευωδιάζουν μεθυστικά. Εξαιρετικά ανθεκτικά αποδείχθηκαν και τα άλλα «φυτά», οι άριστοι στο ήθος και την επίδοση μαθητές, που παρά την απαξίωσή τους εκ μέρους των αδιάφορων και αμελών μαθητών και κάποιων «προοδευτικών» διδασκόντων, άντεξαν, ευδοκίμησαν και πρόκοψαν και στο εξωτερικό. Ανθεκτική στη δίψα είναι η καμήλα. Ανθεκτικά αποδείχθηκαν τα τοξωτά μας γεφύρια. Ανθεκτικά χαρακτηρίζονται και κάποια υλικά κατασκευών. Με το όνομα μάλιστα αντοχή υλικών υπάρχει «κλάδος της εφαρμοσμένης μηχανικής που εξετάζει τη συμπεριφορά των διάφορων υλικών, που χρησιμοποιούνται στις κατασκευές…» (Τριανταφυλλίδη, Ηλεκτρονικό Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής). 
Με την αντοχή σχετίζεται και η απαντοχή, η ελπίδα για επιθυμητή εξέλιξη, η οποία παράγεται από το μεσαιωνικό απαντέχω, που προήλθε από το αρχαίο υπαντέχω (υπό+αντέχω), το οποίο σήμαινε καρτερώ, περιμένω. 
Συμπερασματικά, η λελογισμένη ανοχή, είναι από τα χαρακτηριστικά της δημοκρατικής συμπεριφοράς αναγκαία στην κοινωνία. H αντοχή πάλι, σωματική και ψυχική, είναι δώρα στον άνθρωπο για να αντεπεξέλθει στα δύσκολα. Όμως και η ανοχή και η αντοχή έχουν όρια που, όταν γίνεται υπέρβασή τους, ακολουθούν συνέπειες.