ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

30 Δεκεμβρίου 2011

Η Σταχομαζώχτρα του Παπαδιαμάντη !

“Σταχομαζώχτρα”
Η θεια – Αχτίτσα “είχεν ιδεί την προίκα της κόρης της πωλουμένην επί δημοπρασίας προς πληρωμήν των χρεών αναξίου γαμβρού” και τώρα μετά το θάνατο της κόρης της είχε μείνει “έρημος και χήρα”, προσπαθώντας να αναθρέψει τα δύο ορφανά εγγόνια της. Ο πατέρας των παιδιών ζούσε, αλλά ήταν “χαρτοπαίκτης, μέθυσος και με άλλας αρετάς ακόμη”. Στήριγμα άλλο δεν είχε μείνει στη θεια – Αχτίτσα. Δυο γιοι της “επνίγησαν βυθισθείσης της βρατσέρας των τον χειμώνα του έτους 1864″, ενώ ο τρίτος γιος της, “ο σουρτούκης, το χαμένο κορμί” βρισκόταν ξενιτεμένος στην Αμερική. “Ευτυχής ο μακαρίτης, ο μπαρμπα – Μιχαλιός, όστις προηγήθη εις τον τάφον της συμβίας Αχτίτσας, χωρίς να ιδή τα δεινά τα επικείμενα αυτή μετά τον θάνατόν του”.

Το βασικό εισόδημα της θειας – Αχτίτσας “προήρχετο εκ του σταχομαζώματος”, να ο τίτλος του διηγήματος: “Σταχομαζώχτρα”. Κάθε Ιούνιο έπαιρνε το καράβι και “έπλεεν υπερπόντιος” μέχρι την …Εύβοια. Δεν την ένοιαζε που της είχαν κολλήσει το “ονειδιστικόν επίθετον της καραβωμένης”, γιατί “όνειδος ακόμη εθεωρείτο το να πλέη γυνή εις τα πελάγη”. Στην Εύβοια, μαζί με άλλες φτωχές γυναίκες, “ησχολείτο συλλέγουσα τους αστάχεις” που έπεφταν απ’ τα κάρα των θεριστών! Ναι, μαζεύοντας τα πεσμένα στάχυα απ’ το δρόμο, συγκέντρωνε τρία ή τέσσερα σακιά σιτάρι, δηλαδή “ολόκληρον ενιαυσίαν εσοδείαν δι’ εαυτήν και διά τα ορφανά”. Όμως εκείνο το έτος “αφορία είχε μαστίσει την Εύβοιαν”. Αφορία και στο μικρό νησί που κατοικούσε η Σταχομαζώχτρα, αφορία παντού, και επειδή “ουδέν κακόν έρχεται μόνον”, ενέσκυψε και βαρύς χειμώνας. Άρχισε να χιονίζει από Νοέμβριο μήνα και “μέχρι των Χριστουγέννων, ουδεμία ημέρα εύδιος, ουδεμία γωνία ουρανού ορατή, ουδεμία ακτίς ηλίου”. Στις 23 Δεκεμβρίου το απόγευμα, ο μικρός εγγονός επέστρεψε απ’ το σχολείο, πεινασμένος και άνοιξε το ντουλάπι “αλλ’ ουδέ ψωμόν άρτου εύρεν εκεί”. Η αδελφή του καθόταν ζαρωμένη κοντά στο σβηστό τζάκι και σκάλιζε τη στάχτη, “νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της ότι η εστία έχει πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνη, και ας μη καίη”. Και τα δύο παιδιά “επείνων τα κακόμοιρα”. Η γιαγιά τους, που είχε βγει έξω “προς ζήτησιν άρτου”, επέστρεψε μετά από λίγο έχοντας εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί “τις οίδε αντί ποίων εξευτελισμών, και διά πόσων εκλιπαρήσεων!”

Μετά το φαγητό, “η ταλαίπωρος γραία έστρωσε διά τα δύο ορφανά, ίνα κοιμηθώσιν, ανεκλίθη και αυτή πλησίον των, τοις είπε να φυσήσωσιν υποκάτω του σκεπάσματός των διά να ζεσταθούν, τοις υπεσχέθη, ψευδομένη, αλλ’ ελπίζουσα να επαληθεύση, ότι αύριον ο Χριστός θα φέρη ξύλα και ψωμί και μίαν χύτραν κοχλάζουσαν επί του πυρός και έμεινεν άϋπνος πέραν του μεσονυκτίου, αναλογιζομένη την πικράν τύχην της”.

Η ”πικρά τύχη” όμως χαμογέλασε την επόμενη μέρα (παραμονή Χριστουγέννων). Ο παπα – Δημήτρης έφερε στη θεια – Αχτίτσα ένα γράμμα από τον ξενιτεμένο της γιο που περιείχε μέσα κι ένα γραμμάτιο σε συνάλλαγμα. Τι να κάνει η γυναίκα, το πήγε στον κυρ – Μαργαρίτη, ο οποίος ήταν “προεξοφλητής, ή τοκιστής, ή έμπορος”, τοκογλύφος δηλαδή. Ο κυρ – Μαργαρίτης άρχισε να κοιτάζει με προσοχή το γραμμάτιο. “Έρχεται απ’ την Αμέρικα; είπε. Σ’ εθυμήθηκε, βλέπω, ο γιος σου. Μπράβο, χαίρομαι. Είτα επανέλαβεν: Έχει τον αριθμόν 10, αλλά δεν ξέρομε τι είδους μονάδα να είναι, δέκα σελίνια, δέκα ρούπιες, δέκα κολονάτα, δέκα…” δεν πρόλαβε να πει λίρες γιατί θυμήθηκε τα χρέη του συχωρεμένου του άντρα της, του Μιχαλιού κι ύστερα σκέφτηκε πως “κι εκείνος ο τελμπεντέρης ο γαμπρός σου, μου έφαγε δύο τάλλαρα θαρρώ…” και μ’ αυτά και μ’ εκείνα μόνο χρωστούμενη δεν την έβγαλε την κακομοίρα τη Σταχομαζώχτρα μέχρι που εμφανίστηκε κατά τύχη (δεύτερη θεία επέμβαση της “πικράς τύχης”) ένας Συριανός έμπορος, που βλέποντας το γραμμάτιο είπε με θαυμασμό: ‘Συναλλαγματική διά δέκα αγγλικάς λίρας από την Αμερική”! Εκεί τέλειωσαν τα βάσανα της Σταχομαζώχτρας. Ο κυρ – Μαργαρίτης δεν μπορούσε άλλο να την κοροϊδεύει και με βαριά καρδιά “εμέτρησεν εις την χείρα της θεια – Αχτίτσας και προ των εκθάμβων οφθαλμών αυτής, εννέα στιλπνοτάτας αγγλικάς λίρας”. Κράτησε φυσικά μία για την προμήθειά του.

“Και ιδού διατί η πτωχή γραία εφόρει τη ημέρα των Χριστουγέννων καινουργή άδολην μανδήλαν, τα δε ορφανά είχον καθαρά υποκαμισάκια διά τα ισχνά μέλη των και θερμήν υπόδησιν διά τους παγωμένους πόδας των”.



Πηγή:http://logomnimon.wordpress.com/2011/12/22

Η Σταχομαζώχτρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη πρωτοδημοσιεύτηκε στη χριστουγεννιάτικη “Εφημερίδα” το 1889.

28 Δεκεμβρίου 2011

Απίστευτο: Το πρόσωπο του γυρίνου σχηματίζεται από ...βιολεκτρικό πρότυπο!

Απίστευτο: Το πρόσωπο του γυρίνου σχηματίζεται από ...βιολεκτρικό πρότυπο!

  

Πριν από λίγους μήνες ανακαλύφθηκε τυχαία στο Πανεπιστήμιο Tufts ένα γεγονός πολύ περίεργο. Η βιολόγος Dany Adams του Πανεπιστημίου, παρατήρησε σε ένα βίντεο από την ανάπτυξη του εμβρύου του βατράχου, ότι όταν ακόμα βρίσκεται σε πρώιμο εμβρυϊκό στάδιο, πριν σχηματιστεί το πρόσωπο, ακτινοβολείται ένα "ψευδοπρόσωπο" στην επιφάνεια του εμβρύου, το οποίο είναι ηλεκτρικής υφής. 
Για να διαπιστώσει αν αυτό έπαιζε κάποιον ρόλο στη μορφοποίηση του προσώπου, ή αν ήταν απλά κάποια άχρηστη - αλλά ενδιαφέρουσα - διαδικασία, παρενέβη στο βιοχημικό "δυναμό", που παρήγαγε τον ηλεκτρισμό, με αποτέλεσμα να παραμορφωθεί το πραγματικό πρόσωπο του γυρίνου. Η έρευνα δημοσιεύτηκε στο τεχνικό περιοδικό Developmental Dynamics.
Μα τί γίνεται; Εμείς νομίζαμε ότι όλη η πληροφορία για την ανάπτυξη ενός οργανισμού βρίσκεται κωδικοποιημένη μέσα στο DNA του. Τώρα βλέπουμε ότι απαιτείται ηλεκτρισμός για την ενεργοποίηση κάποιων γονιδίων. Έχουμε δηλαδή την ανάπτυξη των γυρίνων από γενετικά σήματα, αλλά και από ηλεκτρικά.
Πως μπορεί να ενσωματωθεί αυτό στη δαρβινική θεωρία των μεταλλάξεων και της φυσικής επιλογής;
Πηγή:

Σημειώσεις  δικές  μου:
1/ Διάβαζα κάπου , καιρό πριν, ότι οι μορφές έχουν το "πρότυπο ενεργειακό τους υπερκείμενο" ! ! !
2/ Αναζητώντας , οι επιστήμονες ,την ελάχιστη δομή της ύλης, βρήκαν οτι αυτή δεν είναι ύλη αλλά ενέργεια, εμπεριέχουσα πληροφορίες και μάλιστα με τη "μορφή" μορφών ! ! !
3/ ...πριν απο τον "κόσμο" μας, προϋπήρχε το χάος  στο οποίο επικρατούσε αρρυθμία, αταξία και αμορφία..
Με την παρέμβαση, όμως, Υψίστου Δημιουργικού Νοός (του Θεού για μένα ) μετετράπη η αρρυθμία σε ρυθμό, η αταξία σε τάξη και η αμορφία σε μορφή !  
Γι αυτό , λοιπόν, όποιος βάλλει κατά της "μορφής" βάλλει κατά του Θείου ! ! !
 Ίσως για αυτό, στην ιστορία, σκληροί τιμωροί αλλοίωναν τη μορφή των "ευτελών" , "αδίκων" ή "ατίμων", για να την αποσυνδέσουν από τη Θεία της καταγωγή ! ;
Ι.Β.Ν.

24 Δεκεμβρίου 2011

Την Αγια Νύχτα !

  

Την Αγια νύχτα που γεννήθηκε ο Χριστός
μην περιμένεις να φανεί τ' αστέρι.
Αν της Αγάπης δε σε λάμπρυνε το φώς
στη Βηθλεέμ κανείς δε θα σε φέρει.

Μην περιμένεις τ' αστρο να φανεί
στη φάτνη και να ψάλλουν οι Αγγέλοι,
απο τα πάθη σ' αν δεν εχεις λυτρωθεί
κι' αν στη ψυχή σ' αυτό δεν ανατέλλει.

Καμπάνα δε θ' ακούσεις μυστική
αν δεν ηχεί βαθειά σου μ' αρμονία.
Κανένας ουρανός δε θ' ανοιχτεί
ν' ακούσεις το "εν ανθρώποις ευδοκία"

Ακόμη με τους Μάγους νοσταλγός
για μακρυνή πορεία μην ξεκινήσεις.
Το σπήλαιο που γεννήθηκ΄ο Χριστός
είναι πολύ κοντά να προσκυνήσεις.

Την Αγια, την ολόφεγγη νυχτιά,
που δεν τη σκιάζει της κακίας το νέφος,
γίνεται φάτνη κάθε αγνή καρδιά
και μέσα της.. το Θείον γεννιέται Βρέφος !

(Απο το προσωπικό μου αρχείο,
γραμμένο απο τη Χρυσάνθη Ζιτσαία
και δημοσιευμένο
απο τον " Φυσιολάτρη" το 1977)
 
                                                                                Ι.Β.Ν.

22 Δεκεμβρίου 2011

Κάποια Χριστούγεννα ο Παπαδιαμάντης....



Την προσωπογραφία του συγγραφέα  φιλοτέχνησε η ζωγράφος Χριστίνα Αδάμ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης -Ένα αληθινό περιστατικό !

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Στάμ Στάμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος , όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:
«-Κι αυτά τι να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
–Κράτησέ τα, του είπα, εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός να φύγη, ξαναγύρισε.
–Τότε αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
–Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
–Ναί, αλλά αν δεν πάρετε αυτά, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
–Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα, σας τα δίνουμε εμείς!...
–Ε, τότε, πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε.
Και τα άφησε σιγά και μαλακά απάνω στο τραπέζι. Εσκέφθηκα, μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
–Μα τι είναι, επι τέλους αυτά, του λέω, που πρέπει απαραιτήτως να τα πάρουμε;
–Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
–Το διήγημα των Χριστουγέννων... και ποιός είσθε σείς;
–Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ίδιος;
–Ο ίδιος και ολόκληρος!
Επεσε το ταβάνι κα μέ πλάκωσε, η πέννα έφυγε απο τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, εικόνες, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίσθηκαν γύρω μου και έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωϊσμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!... Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος, και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!... Αυτός, που μας έδωκε γλύκες πνευματικές και συγκινήσεις ψυχικές, που ανιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ εζωντάνεψε, εμπρός μας, ανθρώπους μακρυνούς κι᾿ αγνώστους, που τούς έκαμε δικούς μας, εντελώς δικούς μας, σαν να περάσαμε μιά ζωή μαζί, αυτός σε μιά τέτοια κατάστασι, εκεί ενώπιόν μου!... Του έσφιξα το χέρι χωρίς να ημπορώ ούτε μιά λέξι να προφέρω. Απο την ταραχή μου και τη σαστιμάρα μου ούτε το φώς δεν άναψα. Αισθάνθηκα ένα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγη το δικό μου και τον έχασα μέσα εις το σκοτάδι... Εμεινε όμως πίσω μια μοσχοβολιά κηριού που λυώνει εμπρός στις άγιες εικόνες, κάτι από του καντηλιού το σβύσιμο, κάτι από θυμιατού πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ...».

21 Δεκεμβρίου 2011

Αξέχαστα Χριστούγεννα...
















Αξέχαστα Χριστούγεννα

«Και του χρόνου με τη νίκη...
...Αλησμόνητη θα μας μείνη , σ' όλη  μας ίσως την ζωή, η ψυχική μας ανάταση κατά τα Χριστούγεννα. Καθισμένοι σκυφτοί μέσα σ' έναν αχυρώνα σκοτεινό, ενώ έξω το σκοτάδι με την χιονοθύελλα αγριεύουν περισσότερο την νύχτα - μια σκέψη κυριαρχεί στις χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις μας. «Αχ! νάχαμε ένα Ευαγγέλιο, μια Συνέκδημο σήμερα». Ξάφνου ένας συνάδελφος μπαίνει με μια "Νεολαία" στα χέρια πού στο εξώφυλλο της έχει την εικόνα της Θεομήτορος. Για πότε δημιουργήθηκε το εικόνισμα του αχυρώνα μας σε μια γωνιά του !
Μπροστά στην εικόνα ένα καντήλι - από άδειο κουτί κονσέρβας - με λίγο λάδι και με φιτίλι από βαμπάκι ατομικού επιδέσμου, σκορπά το απλό φως του στο σκοτεινό αχυρώνα μας και ημερεύει το περιβάλλον του. Γαλήνεψε και η ψυχή μας και μια βαθειά ικανοποίησις ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό μας πού είναι πάντα στραμμένο προς το εικόνισμα για την επιτυχία μας - η ψυχή βρήκε στην κατάλληλη στιγμή εκείνα πού ποθούσε - την θρησκευτική ανάταση από το σύμβολο. Με μιας άρχισαν τα χείλη μας να ψάλλουν τους γνωστούς μας θρησκευτικούς ύμνους γύρω στην Γέννηση του Σωτήρος και μείναμε σύμφωνοι όλοι να σηκωθούμε να τους ξαναψάλλουμε κατά τις 3 μετά τα μεσάνυχτα.
«Αι! παιδιά, ώρα είναι!», ακούστηκε μέσα στον ύπνο μας μια φωνή, πού μας έκανε να πεταχτούμε αμέσως επάνω. Ρίχνομε στην πλάτη την χλαίνη και αμέσως μπροστά στο εικόνισμα - το ωραιότερο του κόσμου - κάτω από το φως του καντηλιού αφήναμε τις ψυχές μας να ψάλλουν την Γέννηση του Χριστού.
Ουδέποτε στη ζωή μας νοιώσαμε τέτοια θρησκευτική κατάνυξη, όση εκείνη τη βραδυά μέσα στον αχυρώνα, τέτοια ψυχική αγαλλίαση. - Το «δόξα εν υψίστοις...», το «επεσκεψάτο ημάς...», έβγαιναν από ψυχές πού διψούσαν από τέτοιες στιγμές ιερές. Με μια χειραψία και με μια ευχή στα χείλη «και του χρόνου με τη νίκη, παιδιά, στα σπίτια μας», τελειώσαμε την προσευχή μας. Βωβοί μέσα στην κουβέρτα ενώ κυλούσε από τα μάτια ένα δάκρυ αναμνήσεων ορκιζόμαστε ακόμη μια φορά να θυσιαστούμε για την πίστη του Χριστού και για την τιμή της Πατρίδας μας. «Τι ωραία πού ήταν η χθεσινή βραδυά. Αξέχαστη θα μας μείνη», ήταν τα πρωινά λόγια πού ανταλλάζαμε. Αλήθεια, αξέχαστα θα μείνουν τα Χριστούγεννα του 1940».

Εφ. Εκκλησία, Αρ. 3, 1941 

Γραπτή μαρτυρία από το βιβλίο «Στην Εποποιία του 1940 – 41 με πίστη»,
της Μερόπης Ν. Σπυροπούλου,
Εκδόσεις Αρχονταρίκι, σειρά διδαχή, Αθήνα 2009
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΣΕΛΕΚΑΣ
Υπαξιωματικός Τ.Τ 724
Αναφέρεται στον Τόμο των Κώστα Ν. Χατζηπατέρα - Μαρίας Φαφαλιού
«ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-41», 4η Έκδοση, ΚΕΔΡΟΣ 2005.
http://www.zoiforos.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=5016&catid=261&Itemid=340


Σημείωση δική μου: Ψάχνοντας βρήκα τα περιοδικά εκείνης της εποχής. Ενα απο αυτά τα δύο εξώφυλλα ηταν το εικόνισμα εκείνο το Χριστουγεννιάτικο βράδυ !
Ι.Β.Ν.

19 Δεκεμβρίου 2011

Η Διακότρουπα στην ορεινή Ηλεία !

Φωτογραφία Χρήστος Γιαννόπουλος
Τον Σεπτέμβριο του 1936 δημοσιεύεται άρθρο του Ι. Σαρρή στο περιοδικό «Το Βουνό» σχετικό με την εξερεύνηση του βαράθρου Δρακότρυπα Ερυμάνθου. Η εξερεύνηση αυτή έγινε με συνεργασία της Σ.Ο (Σπηλαιολογική Ομάδα) του Ε.Ο.Σ Αθηνών και του τμήματος Ε.Ο.Σ Πατρών. Η αποστολή αυτή ήταν και το έναυσμα για την ίδρυση της Σ.Ο. Πατρών.
Το βάραθρο βρίσκεται σε υψόμετρο 730μ κοντά στο χωριό Βερβινή (Κρυόβρυση) στη θέση Καρυές (Χάνι), νότια του Ερυμάνθου. Οι ιστορίες για αυτό ήταν τρομερές, πολλές φορές το λέγανε και Διακότρουπα. Μια παπαδιά  εξαφανίστηκε μέσα, και στο βάθος του έρεε ένας αόρατος ποταμός, πολλές φορές οι χωρικοί είχαν κάνει αυλάκι που διοχέτευε νερά στο στόμιο του βαράθρου με σκοπό να το γεμίσουν χωρίς αποτέλεσμα. Όλα αυτά ήσαν γνωστά στον πρόεδρο του τμήματος Πατρών ο οποίος οργάνωσε την αποστολή με την συνεργασία της Σ.Ο του Ε.Ο.Σ Αθηνών. Η αποστολή έγινε τις 15 και 16 του Αυγούστου το 1936.
Η ομάδα ξεκίνησε από την Πάτρα με αυτοκίνητο. Από το χωριό Ερυμάνθεια και μετά από τρίωρη πεζοπορία έφτασε στο χωριό Προστοβίτσα, και από εκεί με πεζοπορία δύο περίπου ωρών έφτασε στην περιβόητη Δρακότρυπα. Την νύχτα της πρώτης ημέρας η ομάδα έμεινε έξω από το σπήλαιο. Οι κάτοικοι του χωριού μαθαίνοντας την είδηση, έφτασαν το επόμενο πρωί «συν γυναιξί και τέκνοις» με επικεφαλής τους τον πρόεδρο της κοινότητας.
Το συνολικό βάθος του σπηλαίου ήταν 64μ , και αυτό ήταν ένα πρόβλημα αφού είχαν μαζί τους μόνο 40μ σκάλα. Το έλυσαν ενώνοντας σκοινί με διαδοχικές θηλιές στο πρώτο μέρος του βαράθρου όπου η κλίση ήταν μικρή. Στο σκοινί με τις θηλιές ένωσαν τη σκάλα η οποία έφτασε μέχρι τον πάτο. Στον πάτο του βαράθρου κατέβηκαν δύο μέλη από την Πάτρα και ένας από την Αθήνα. Ο πυθμένας είναι λασπώδης και γεμάτος από πέτρες που έριχναν οι χωρικοί, στο χαμηλότερο σημείο του το έδαφος ήταν πολύ μαλακό και υποχωρούσε από το βάρος. Σε αυτό το σημείο υπήρχε και σταγονορροή, η οποία, ενισχυμένη από την αντήχηση, δημιουργούσε την εντύπωση του υπόγειου ποταμού σε αυτούς που βρίσκονταν στην είσοδο. Τα αποτελέσματα αυτά ικανοποίησαν την περιέργεια των χωρικών αλλά και τους δυσαρέστησαν, αφού δεν ανταποκρίνονταν στις φανταστικές δοξασίες. Ο πρόεδρος του χωριού αποχαιρετώντας τους, σε μικρό λόγο που έβγαλε, μεταξύ των ευχαριστιών του, είπε: «κρίμα μόνο που έλεγαν οι παππούδες μας ότι απόλυσαν 120 οργιές σκοινί και δεν ήβραν τον πάτο»
Τελειώνοντας το άρθρο ο Σαρρής προσθέτει και κάτι που του είπε ένας φίλος, που έμαθε για την εξερεύνηση αυτή. «Με τας προσπαθείας σας ταύτας καταστρέφετε τας σεβαστάς λαϊκάς παραδόσεις, χωρίς να προσφέρετε τίποτε εις την επιστήμην» .
Πόσο δίκιο ειχε !

Από τον Θωμά Θεοδοσιάδη - Μέλος ΣΠ.ΕΛ.Ε.Ο.

Σημείωση δική μου:
Η παράδοση μιλάει για ομορφη παπαδοπούλα " Σαν αστράψει και βροντήξει παπαδοπούλα θε να λείψει...(Ν.Πολίτης)

Δεν διοχέτευαν νερό με αυλάκι μέσα στη Διακότρουπα, επεφτε το μισό ποτάμι-στις μεγάλες του κατεβασιές και υπερχειλίσεις- και χανότανε !
Ι.Β.Ν.

17 Δεκεμβρίου 2011

ΕΝΑ ΠΡΟΣΦΑΤΟΝ ΘΑΥΜΑ ΕΙΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΟΥ ΕΛΑΒΕ ΧΩΡΑΝ ΕΙΣ ΦΑΡΜΑΚΕΙΟΝ ΤΩΝ Β. ΠΡΟΑΣΤΕΙΩΝ


 Απο αξιόπιστο γνωστό μου, πιστό χριστιανό, πληροφορήθηκα ένα θαυμαστό γεγονός, πού έλαβε χώρα , πρότινος στά βόρεια προάστεια τών Αθηνών, σε παλαιό παραδοσιακό φαρμακείο.

Όταν ο φαρμακοποιός συμπλήρωσε το χρόνο τής ἐπαγγελματικής σταδιοδρομίας του και επρόκειτο να συνταξιοδοτηθεί, παρέδωσε το φαρμακείο στο γιό του, επίσης φαρμακοποιό. Εκείνος ανακοίνωσε στον πατέρα του ότι θα το ανακαινίσει, γεγονός που έγινε πραγματικότητα. Στην ανακαίνισή του όμως συμπεριέλαβε και μία ασεβή πράξη. Αποκαθήλωσε από τήν περίοπτη θέση τήν εικόνα του Χριστού, που ευλαβικά είχε τοποθετήσει ο πατέρας του, καὶ την έβαλε σε ένα συρτάρι τού φαρμακείου. Οταν τελείωσε η ανακαίνιση, ο «προοδευτικός», νέος φαρμακοποιός, δέν θεώρησε σκόπιμο να επανατοποθετήσει τήν εικόνα εκεί πού, πρίν δεκαετίες, τήν είχε βάλει ο πατέρας του, αλλά την άφησε κρυμμένη στό συρτάρι.

Συνέβη όμως κάποια νύχτα διανυκτέρευσης τού φαρμακείου του ένα έκτακτο, δυσάρεστο περιστατικό, νά του θυμίσει τήν ασεβή πράξη του πρός τήν εικόνα τού Χριστού, πού είχε αποκαθηλώσει. Μία νεαρή, σε προχωρημένη νυχτερινή ώρα, χτύπησε τήν πόρτα τού φαρμακείου. Ὁ φαρμακοποιός άνοιξε μία μικρή θυρίδα, πού έχει στη θύρα εισόδου, για λόγους ασφαλείας και τη ρώτησε τί θέλει.

Ἐκείνη του είπε:
– Παρακαλώ νά μού δώσετε κάποιο καταπραϋντικό φάρμακο, γιά τή μητέρα μου, πού έχει ταραχή και σπασμούς, για να ηρεμήσει.

 Ο φαρμακοποιός νυσταγμένος τής έδωσε ένα φιαλίδιο με φάρμακο και πήγε να καθίσει.
Ξαφνικά όμως σηκώθηκε ταραγμένος, γιατί κατάλαβε οτι απρόσεκτα είχε κάνει εγκληματικὸ λάθος. Τής είχε δώσει δηλητήριο αντί καταπραϋντικού. Μὲ τρόμο και κρύο ιδρώτα άνοιξε τήν πόρτα κοιτάζοντας δεξιά αριστερά μήπως δεί τήν πελάτισσά του και προλάβει το κακό, αλλά μάταια, εκείνη είχε χαθεί μέσα στήν ερημιά τής νύχτας. Ενοιωσε τότε να λυγίζουν τα γόνατά του από αγωνία και φόβο για τα δεινά επακόλουθα του θανάσιμου λάθους του.

Απελπισμένος έκλεισε τήν πόρτα και μέ μεγάλη ταραχή άνοιξε το συρτάρι, πού είχε καταχωνιάσει τήν εικόνα τού Χριστού καὶ τήν έστησε όρθια μπροστά του, γονάτισε και προσευχήθηκε θερμά. Ζήτησε απο τόν Κύριο τής δόξης να κάνει τό θαύμα του, ώστε να μή γίνει ένοχος απώλειας μίας ζωής. Γεμάτος τύψεις καὶ αναγνωρίζοντας τήν ασεβή πράξη του, να αποκαθηλώσει τήν εικόνα, ζητούσε συγγνώμη από το Θεό και κοίταζε τή θέση, πού έμενε γυμνή απο τη θεία παρουσία της.

Ξαφνικά όμως η πόρτα τού φαρμακείου ξαναχτύπησε. Σηκώθηκε να δεί ποιός είναι, ανοίγοντας τη γνωστή θυρίδα. Και έκπληκτος, ώ τού θαύματος (!) βλέπει τή νεαρή πελάτισσά του, που είχε φύγει πρίν λίγα λεπτά, νά τού λέει:

– Με συγχωρείτε αλλά γλίστρησα και έπεσα. Το μπουκαλάκι με το φάρμακο, πού μου δώσατε έσπασε. Παρακαλώ να μού τό ξαναδώσετε! 

Ο φαρμακοποιός σταυροκοπήθηκε και αναφώνησε: Δοξασμένο το όνομά Σου Χριστέ μου. Σε ευχαριστώ. Και έσπευσε να εξυπηρετήσει τη νεαρή, πού τού είχε φέρει τό θείο μήνυμα τού θαύματος τού Κυρίου, στην εικόνα τού οποίου θερμά, ολόψυχα και εν μετανοία είχε προσευχηθεί.

Ο Θεός, που θέλει, «πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», επέτρεψε να γίνει το θαύμα Του, διότι ο νέος φαρμακοποιός δεν είχε κακή προαίρεση, αλλά ήταν θύμα τής ασεβούς «εξέλιξης» και τού εικονομαχικού πνεύματος τών καιρών μας.

Μετά τό θαυμαστό αυτό γεγονός, ο φαρμακοποιός τοποθέτησε ευλαβικά τήν εικόνα του Σωτήρος Χριστού στη θέση της, όπου και στολίζει πλέον, μέ τήν ιερή λαμπρότητα τού θείου προσώπου της, το φαρμακείο τών βορείων προαστείων.

«Τήν άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμεν αγαθέ...», «Βασιλεύ τής δόξης»!

Πηγή:
orthodox-voice.blogspot.com

 http://clopyandpaste.blogspot.com/2011/12/blog-post_03.html#ixzz1flC8WPzJ

15 Δεκεμβρίου 2011

ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΨΗΛΑ

ΚΡΕΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΨΗΛΑ



Η σύλληψη του κτήνους στην Κρήτη, που κατέστρεψε τις ζωές δεκάδων παιδιών και τώρα το παίζει τρελός για να γλιτώσει, ανέδειξε τη διάβρωση που έχει προκαλέσει στην κοινωνία η πρόταξη των ελευθεριακών μοντέλων εκ μέρους των «προοδευτικών» και των υποστηρικτών του δικαιωματισμού.

Το μόνο σίγουρο ήταν ότι η κοινωνική (και παρεπόμενα και σεξουαλική) ελευθεριότητα, θα οδηγούσε αργά ή γρήγορα, σε εκτρωτικά φαινόμενα-δείγματα ηθικής κατάρρευσης.
Το πρόβλημα, δεν έχει εντοπιστεί μόνο στην Ελλάδα. Το αντίθετο: στην Ευρώπη, τέτοια φαινόμενα είναι συχνά. Θυμίζουμε τα φοβερά σκάνδαλα παιδεραστίας που συγκλονίζουν την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, αλλά και εξωφρενικές καταστάσεις, όπως ήταν ο σχηματισμός κόμματος... παιδόφιλων (!) στην Ολλανδία, που μάλιστα συμμετείχε και σε εκλογές.

Φυσικά, έχουν προηγηθεί και άλλα, όπως οι κυνικές παραδοχές του «ήρωα» του γαλλικού Μάη Ντανιέλ Κον Μπεντίτ στα βιβλία του για τις σχέσεις του με παιδιά σε «εναλλακτικά» νηπιαγωγεία, που μάλιστα πολύ πρόσφατα καταγγέλθηκαν επώνυμα (και αυτή τη φορά αναπάντητα) από τον Ζαν Μαρί Λε Πεν στην Ολόμελεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Θυμίζουμε ότι ο «πράσινος» ευρωβουλευτής (Γάλλος ή Γερμανός, δεν έχει κανείς καταλάβει), ο υπέρμαχος του βομβαρδισμού της Γιουγκοσλαβίας, έχει απολογηθεί δημόσια στη γαλλική τηλεόραση, αρνούμενος σε δεύτερη φάση αυτά που ο ίδιος έχει περιγράψει στα γραπτά του!

Εδώ και χρόνια, ακούμε συνεχώς για πολλές συλλήψεις στη χώρα μας, ατόμων που διακινούν υλικό παιδικής πορνογραφίας. Η αρμόδια υπηρεσία της ΕΛΑΣ, δίνει σκληρή μάχη για να σταματήσει αυτή τη μάστιγα, δουλεύοντας νυχθημερόν και έχοντας σημειώσει σπουδαίες επιτυχίες. Όμως, το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις. Και θα παίρνει, όσο κάποιοι συνεχίζουν να προωθούν μοντέλα κοινωνικής ελευθεριότητας, «απελευθερώνοντας» τα πάντα και «θεσμοθετώντας» την κάθε λογής ανωμαλία. Το άτομο έχει πάντα «δικαιώματα», το σύνολο όχι. Δεν έχει καν το δικαίωμα στην προστασία του.

Το ένα πάντως, φέρνει το άλλο, χαλαρώνοντας τις ηθικές αναστολές και η παρακμιακή αριστεριστική υποκουλτούρα θριαμβεύει: η απελευθέρωση της χρήσης ναρκωτικών, η πρόταξη και η (νομοθετική πλέον) προστασία της απόκλισης και της διαστροφής (και η μετονομασία της σε «ιδιαιτερότητα»), η πρόνοια για τα «δικαιώματα» της κάθε υπο-μειονότητας, κατακερματίζουν την κοινωνία και καλλιεργούν το έδαφος για καταχρήσεις και συμπεριφορές που πληγώνουν βαθύτατα το κοινωνικό σώμα.

Εδώ όμως, μιλάμε για τα παιδιά και την προστασία τους. Δεδομένου λοιπόν ότι οι παιδεραστές είναι άτομα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ επικίνδυνα, η αντιμετώπισή τους ΠΡΕΠΕΙ να είναι πολύ σκληρή. Με λίγα λόγια, μόνη ενδεδειγμένη λύση για αυτούς είναι η θανατική ποινή. Και αυτό, γιατί στην Ελλάδα, κανείς πια δεν μένει στη φυλακή πάνω από 20-22 χρόνια, λόγω των συγχωνεύσεων ποινών, λόγω της λογικής της αποσυμφόρησης των φυλακών, λόγω, λόγω, λόγω... Με λίγα λόγια, τα ισόβια δεν είναι ισόβια, εδώ και πολύ καιρό. Και αργά ή γρήγορα, μέσα στη λήθη του χρόνου, οι παιδεραστές ξαναβγαίνουν στην κοινωνία, πιο επικίνδυνοι από ποτέ. Αφήστε που ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να αποφασίσει ενδιάμεσα το συμβούλιο αδειών της κάθε φυλακής, χορηγώντας άδεια, ποιος ξέρει σε ποιον και εκθέτοντας έτσι την κοινωνία σε κινδύνους.

Και τώρα πια, οι παιδεραστές τη γλιτώνουν γενικώς, μιας και φτιάχτηκε ειδική φυλακή για αυτούς, στην Τρίπολη, όπου και οδηγήθηκε και το κτήνος της Κρήτης. Γιατί όμως να ταΐζει αυτό το κατακάθι ο Έλληνας φορολογούμενος;

http://eleftheriskepsii.blogspot.com/2011/12/blog-post_9559.html

10 Δεκεμβρίου 2011

ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ

 

  
ΙΣΟΚΡΑΤΗΣ, ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΝΙΚΟΝ
ΙΣΟΚΡ 1.24–28 Συμβουλές για έναν ηθικό βίο
Στο έργο, που θεωρείται νόθο, παρατίθενται διάφορες πρακτικές διδαχές του συγγραφέα προς κάποιον Δημόνικο για έναν ορθό και ηθικό τρόπο ζωής.
[24] Μηδένα φίλον ποιού, πρίν άν εξετάσης πώς κέχρηται τοίς πρότερον φίλοις· έλπιζε γάρ αυτόν και περί σέ γενέσθαι τοιούτον, οίος και περί εκείνους γέγονε. βραδέως μεν φίλος γίγνου, γενόμενος δε πειρώ διαμένειν· ομοίως γάρ αισχρόν μηδένα φίλον έχειν και πολλούς εταίρους μεταλλάττειν. μήτε μετά βλάβης πειρώ τών φίλων, μήτ’ άπειρος είναι των εταίρων θέλε. τούτο δε ποιήσεις, εάν μή δεόμενος το δείσθαι προσποιή. 
[25] περί των ρητών ως απορρήτων ανακοινού· μή τυχών μέν γάρ ουδέν βλαβήσει, τυχών δε μάλλον αυτών τόν τρόπον επιστήσει. δοκίμαζε τους φίλους εκ τε τής περί τόν βίον ατυχίας και της εν τοις κινδύνοις κοινωνίας· το μεν γαρ χρυσίον εν τώ πυρί βασανίζομεν, τούς δε φίλους εν ταίς ατυχίαις διαγιγνώσκομεν. ούτως άριστα χρήσει τοίς φίλοις, εάν μή προσμένης τάς παρ’ εκείνων δεήσεις, αλλ’ αυτεπάγγελτος αυτοίς εν τοίς καιροίς βοηθής.

[26] ομοίως αισχρόν είναι νόμιζε τών εχθρών νικάσθαι ταίς κακοποιίαις και των φίλων ηττάσθαι ταις ευεργεσίαις. αποδέχου τών εταίρων μή μόνον τούς επι τοίς κακοίς δυσχεραίνοντας, αλλά και τούς επι τοίς αγαθοίς μή φθονούντας· πολλοί γάρ ατυχούσι μεν τοίς φίλοις συνάχθονται, καλώς δε πράττουσι φθονούσι. τών απόντων φίλων μέμνησο πρός τούς παρόντας, ίνα δοκής μηδέ τούτων απόντων ολιγωρείν.

[27] Είναι βούλου τα περί τήν εσθήτα φιλόκαλος, αλλά μή καλλωπιστής. έστι δέ φιλοκάλου μεν το μεγαλοπρεπές, καλλωπιστού δέ το περίεργον. Αγάπα τών υπαρχόντων αγαθών μή την υπερβάλλουσαν κτήσιν αλλά τήν μετρίαν απόλαυσιν. καταφρόνει τών περί τον πλούτον σπουδαζόντων μεν, χρήσθαι δε τοίς υπάρχουσι μή δυναμένων· παραπλήσιον γαρ οι τοιούτοι πάσχουσιν, ώσπερ αν εί τις ίππον κτήσαιτο καλόν κακώς ιππεύειν επιστάμενος.


[28] πειρώ τόν πλούτον χρήματα και κτήματα κατασκευάζειν. έστι δε χρήματα μεν τοίς απολαύειν επισταμένοις, κτήματα δέ τοίς κτάσθαι δυναμένοις. τίμα τήν υπάρχουσαν ουσίαν δυοίν ένεκεν, τού τε ζημίαν μεγάλην εκτίσαι δύνασθαι, και τού φίλω σπουδαίω δυστυχούντι βοηθήσαι· πρός δέ τόν άλλον βίον μηδέν υπερβαλλόντως αλλά μετρίως αυτήν αγάπα.
 Μτφρ. Κ.Θ. Αραπόπουλος. 1950. Ισοκράτους Προς Δημόνικον, Προς Νικοκλέα, Νικοκλής ή Κύπριοι. Αρχαίον κείμενον, εισαγωγή, μετάφρασις, σημειώσεις. Αθήνα: Πάπυρος.

[24] Κανένα να μη κάμνης φίλον προτού εξετάσης πώς έχει συμπεριφερθή προς τους παλαιούς του φίλους· διότι πρέπει να προβλέπης ότι θα συμπεριφερθή και προς σε, όπως συμπεριεφέρθη προς εκείνους. Να γίνεσαι μεν βραδέως φίλος, αφού δε γίνης φίλος να μένης πιστός εις την φιλίαν. Διότι είναι εξ ίσου απρεπές να μη έχης κανένα φίλον και να αλλάζης πολλούς φίλους συχνά. Να μη δοκιμάζης τους φίλους σου κατά τοιούτον τρόπον ώστε εκ της δοκιμής ταύτης να προέρχεται διά σε ζημία, μήτε όμως να θέλης να έχης τους φίλους σου αδοκιμάστους. Τούτο δε θα κατορθώσης, αν προσποιείσαι ενώπιον αυτών ότι έχεις ανάγκας τας οποίας δεν έχεις· 
[25] να ανακοινώνης εις αυτούς ζητήματα, τα οποία δύνανται να κοινολογηθούν, παρουσιάζων αυτά ως μυστικά· αν διαψευσθής εις τας ελπίδας σου, δεν θα υποστής εκ τούτου καμμίαν ζημίαν, εάν δε αι ελπίδες σου επιβεβαιωθούν, θα έχης ασφαλεστέραν γνώσιν του χαρακτήρος των φίλων σου. Να δοκιμάζης τους φίλους εις τας δυστυχίας και εις τους κοινούς κινδύνους· διότι τον μεν χρυσόν δοκιμάζομεν εις το πυρ, τους δε φίλους διακρίνομεν εις τας ατυχίας. Θα τηρήσης την αρίστην στάσιν απέναντι των φίλων σου, αν δεν περιμένης ούτοι να σου γνωρίσουν τας ανάγκας των, αλλ' αν αυθορμήτως έλθης εις βοήθειάν των, όταν αι περιστάσεις το επιβάλλουν.

[26] Να νομίζης ότι είναι εξ ίσου επαίσχυντον να νικάσαι υπό των εχθρών σου εις το κακόν και να φαίνεσαι κατώτερος των φίλων σου εις τας ευεργεσίας που σου κάμνουν. Να θεωρής ως αληθείς φίλους όχι μόνον εκείνους που λυπούνται διά τας δυστυχίας σου, αλλά και εκείνους οι οποίοι δεν σε φθονούν διά την ευτυχίαν σου· διότι πολλοί λυπούνται μεν μαζί με τους φίλους των διά τας ατυχίας των, αλλά τους φθονούν, όταν ευτυχούν. Να ενθυμήσαι τους απόντας φίλους σου ενώπιον των παρόντων, διά να φαίνεσαι ότι ουδέ τούτους λησμονείς, όταν είναι απόντες.

[27] Να θέλης να είσαι όσον αφορά την ενδυμασίαν σου φιλόκαλος και όχι καλλωπιστής. Είναι δε ίδιον γνώρισμα του μεν φιλοκάλου η μεγαλοπρέπεια, του δε καλλωπιστού το εξεζητημένον (η επίδειξις, ίνα κινηθή η περιέργεια των άλλων). Να αγαπάς ουχί την υπερβολικήν αύξησιν των υπαρχόντων αγαθών, αλλά την μετρίαν απόλαυσιν τούτων. Να καταφρονής τους φιλοχρημάτους, οι οποίοι ζητούν να συσσωρεύουν θησαυρούς και δεν γνωρίζουν να απολαύσουν εκείνους που έχουν· διότι ούτοι πάσχουν κάτι παρόμοιον με εκείνους οι οποίοι αγοράζουν ωραίον ίππον, ενώ γνωρίζουν να ιππεύουν κακώς.

[28] Προσπάθει να καθιστάς τον πλούτον σου προσοδοφόρον και χρήσιμον· είναι δε ο πλούτος χρήσιμος μεν εις τους επιθυμούντας να μεταχειρίζωνται τούτον ελευθερίως, προσοδοφόρος δε εις τους δυναμένους να αποκτούν κτήματα προσοδοφόρα. Να εκτιμάς την υπάρχουσαν περιουσίαν διά δύο λόγους, και διά να δύνασαι να πληρώσης μέγα πρόστιμον και διά να βοηθής χρηστόν φίλον όταν δυστυχή· διά τας άλλας δε ανάγκας της ζωής σου να μη προσκολλάσαι εις αυτήν υπερβολικά, αλλά να την αγαπάς με μέτρον.

http://www.greek-language.gr/greekLang/ancient_greek/tools/corpora/anthology/content.html?t=300&m=1
             

8 Δεκεμβρίου 2011

Mια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις - Απάντηση στον ….Τσάμπα!

Mια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις - Απάντηση στον ….Τσάμπα!


Αφορμή για την παρέμβασή μου αυτή μου δίνει μια από τις πιο ελεεινές διαφημίσεις που είδα ποτέ στην ελληνική τηλεόραση. Γνωστή και μεγάλη γερμανικών συμφερόντων αλυσίδα καταστημάτων ηλεκτρικών ειδών προσπαθεί με έναν βομβαρδισμό μηνυμάτων να μας περάσει το μήνυμα πως εμείς οι Έλληνες είμαστε οι γνήσιοι εκφραστές της κακογουστιάς και της κλεψιάς.

Αναρωτιέμαι και φυσικά θα αναρωτιέστε και εσείς για το σκεπτικό του πιο ελεεινού θεάματος αυτής της καμπάνιας όπου ένας αντιπαθέστατος και φυσιογνωμικά
τσαμπατζής ξεπερνά το ένα μετά το άλλο τα όρια της γυφτιάς. Αλήθεια τι περιμένουν οι γερμανοί ιδιοκτήτες της εταιρείας από τους έλληνες καταναλωτές; Nα ταυτιστούν με ένα αηδιαστικό τύπο, που ρουφά ξεδιάντροπα από 15 καλαμάκια τα ξένα ποτά ενός ζευγαριού, δηλαδή ..κλέβει ή να ταυτιστούν με ένα ανθρωποειδές που τρίβεται πάνω σε έναν μποντιμπιλντερά για να του κλέψει αντηλιακό .

Η καμπάνια περιλαμβάνει και μια ραδιοφωνική διαφήμιση, που πρέπει να είναι η χειρότερη όλων των εποχών.
Ο έλληνας τσάμπας βρίσκεται στην τουαλέτα και σκίζει τις σελίδες του τηλεφωνικού καταλόγου για να τις χρησιμοποιήσει για χαρτί υγείας. Η όλη διαφήμιση λόγω ραδιοφώνου (έλλειψη εικόνας συνοδεύεται με πολλά πλούσια ..ηχητικά εφέ).

Πολλοί, είναι φυσικό να μου πουν πως
η έλλειψη αγωγής, οικογενειακής, κοινωνικής, πολιτικής δημιούργησε αυτή την εικόνα του νεοέλληνα. Όταν είναι άθλια ἡ οικογενειακή μας ζωή, όταν ἡ κοινωνική και η πολιτική μας συμπεριφορά κινούνται στο τιμητικό επίπεδο του αίσχους, είναι φυσικό κάποιοι, επικυρίαρχοι σωτήρες να μας πάρουν είδηση και να μας συμπεριφέρονται ανάλογα, από τη στιγμή που κάναμε εμείς οι ίδιοι βούκινο το χάλι μας.

Πόσοι άραγε από τους σημερινούς μας πολιτικούς έχουν πάρει σωστή πολιτική αγωγή
; Πόσοι άραγε έχουν μπει στον κόπο να διαβάσουν τον «Πρός Δημόνικον» λόγο του Ισοκράτη, ένα σοφό παράδειγμα παραινετικού και διδακτικού λόγου για ζητήματα ηθικής της καθημερινής ζωής;

Οι περισσότεροι νέοι, πολιτικοί ή μη, τρέφονται με τηλεοπτικά σκουπίδια
αδυνατώντας να συντάξουν ακόμη και ένα απλό κείμενο ή να εκφραστούν με απλές προτάσεις.

Τελικά
τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια από την μεγάλη αλλαγή του 81 και μετά; Αρχίσαμε να καλοζούμε δυτικά με δανεικά έξω από τις αρχές μας; Ή μήπως δεν είχαμε καθόλου αρχές; Πως αλλοιωθήκαμε έτσι σαν λαός και λειτουργούμε με ζωώδη ένστικτα ωφελιμιστικά και αμοραλιστικά; Αυτό που μας λένε δηλαδή οι σύγχρονοι απόγονοι των Ούννων είναι πως από ραγιάδες μετατραπήκαμε σε γενίτσαρους, φάγαμε τις σάρκες μας και πρέπει τώρα να ξαναγυρίσουμε στην προτεραία κατάσταση; Αρνούμαι να το δεχτώ, αρνούμαι να το πιστέψω.

Για μένα
να είσαι Έλληνας δεν είναι ζήτημα καταγωγής, είναι ζήτημα όρθιας στάσης. Ορθής συμπεριφοράς. Ζήτημα σεβασμού προς τον συνάνθρωπο, προς τον γύρω μας χώρο. Και αν ακόμη πολλές φορές διαπιστώνουμε πως γύρω μας τα πάντα είναι βεβηλωμένα, πως οι συνέλληνές μας συμπεριφέρονται σαν ένας ανάγωγος ή ψοφοδεής λαός, αν μετατρέψαμε τον τόπο μας σε τόπο απορριμμάτων είναι πια καιρός να τα ανατρέψουμε όλα αυτά, μαζί με την πολιτική που τα υπαγόρευσε. Να φέρουμε ένα μήνυμα ελπίδας.

Γιατί σε μια ευνομούμενη πολιτεία, σε μια γνήσια δημοκρατία η παιδεία, σαν αγωγή δεν αποσκοπεί στην δημιουργία μηχανικών αλλά ευγενών εγκεφάλων.

       

7 Δεκεμβρίου 2011

«Χρειάζεται επειγόντως ένας νέος Ελληνικός διαφωτισμός»...


Ο κύριος Δημήτριος Νανόπουλος σε παλαιότερή του διάλεξη.
Φωτογραφία Ντινόπουλος Ιωάννης

 Μπαμπινιώτης-Νανόπουλος

«Χρειάζεται επειγόντως ένας νέος ελληνικός διαφωτισμός»...


Η χώρα μας χρειάζεται ένα νέο κίνημα, μακριά από λαϊκισμούς, το οποίο θα αλλάξει τις νοοτροπίες των Ελλήνων και σταδιακά θα δημιουργήσει τις πνευματικές και πολιτικές συνθήκες μιας πραγματικής εξόδου από τη σοβαρή κρίση, για την οποία όλοι έχουν το μερίδιο της ευθύνης τους και γι' αυτό δεν πρέπει οι ευθύνες....για τη σημερινή κατάληξη να επιρρίπτονται αποκλειστικά στους πολιτικούς.

Σ' αυτό συμφώνησαν ο καταξιωμένος γλωσσολόγος Γιώργος Μπαμπινιώτης και ο διεθνούς φήμης φυσικός Δημήτρης Νανόπουλος, οι οποίοι είχαν ένα ζωντανό δημόσιο διάλογο μεταξύ τους, καθώς και με το πολυπληθές κοινό, χθες το βράδυ, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, με θέμα «Επιστήμες και ανθρωπισμός: Εξανθρωπισμός των επιστημών ή εξεπιστημονισμός του ανθρωπισμού;».


Από:
imerisia.gr

24 Ιουλίου 2011

Ηλεία: Η πικρία της Άννας απ’ τον Αστρά

Ηλεία: Η πικρία της Άννας απ’ τον Αστρά

Χωριά παραμένουν αποκλεισμένα από τον έξω κόσμο



Σε μια εποχή που η επικοινωνία και οι διαπροσωπικές επαφές αποτελούν συστατικό προόδου και ποιότητας ζωής, υπάρχουν στην Ηλεία μικρές κοινωνίες «εγκλωβισμένες» στην απομόνωση που τους έθεσε η έλλειψη ανάπτυξης. Αστράς, ένα από τα έσχατα χωριά της Ηλείας, στον ορεινό όγκο του Ερυμάνθου.
Για να πάει κανείς στον Αστρά μπαίνει πρώτα στο νομό Αχαΐας, περνάει τα Τριπόταμα και την Αρχαία Ψωφίδα και ξαναμπαίνει στα όρια της Ηλείας –ή μάλλον στις εσχατιές της. Οι άνθρωποι που μένουν στον Αστρά αισθάνονται πως είναι αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο. Αυτό τουλάχιστο αντιλαμβάνεται κανείς αν διαβάσει ένα αγωνιώδες μήνυμα που έστειλε στο ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ η Άννα, μια γυναίκα που κατοικεί μόνιμα στο ορεινό χωριό του Δήμου Λαμπείας.
«Μένω στον Αστρά, Δημοτικό διαμέρισμα Λαμπείας. Ούτε λεωφορείο του ΚΤΕΛ δεν φτάνει εδώ για να πάμε κάπου κεντρικά για ψώνια, ή έστω ένα απαραίτητο ταξίδι για γιατρό. Δυστυχώς…». Πρώτη μας σκέψη ήταν να πάρουμε τηλέφωνο το ΚΤΕΛ Ηλείας και να ρωτήσουμε γιατί δεν υπάρχει δρομολόγιο προς τον Αστρά. Αλλάξαμε αμέσως γνώμη για τον απλούστατο λόγο ότι η αιτία βρίσκεται αλλού.
Συνειδητά το κράτος αφαίρεσε από την Ελληνική ύπαιθρο τις δυνατότητες ανάπτυξης και βελτίωσης των όρων διαβίωσης όσων επέλεξαν να μείνουν μόνιμα σε χωριά όπως ο Αστράς. Η αστυφιλία και ο υδροκεφαλισμός των πόλεων, σε συνδυασμό με την απουσία κινήτρων για την περιφέρεια, οδήγησε στην πληθυσμιακή συρρίκνωση των ορεινών χωριών.
Θα περίμενε κανείς, μετά το περιβόητο δόγμα αποκέντρωσης και περιφερειακής ανάπτυξης, που έκανε την εμφάνισή της στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ότι τα χωριά μας θα έπαιρναν πνοή. Χρήματα κυκλοφόρησαν από τις περιφέρειες, μέσα από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και από εθνικούς πόρους, όμως απουσίαζε η στρατηγική πραγματικής περιφερειακής ανάπτυξης.
Δεν είναι τυχαίο ότι, στον ζωτικής σημασίας εθνικό οδικό άξονα 111 (Πάτρα – Τρίπολη) που περνά λίγο πιο έξω από τον Αστρά, δεν έχουν γίνει σχεδόν καθόλου έργα τα τελευταία τριάντα χρόνια!  Μόνο «μπαλώματα» και αυτά στις περιπτώσεις που το οδόστρωμα καταστεί εντελώς ακατάλληλο. Για να πάει σήμερα κάποιος από τον Πύργο ή την Αμαλιάδα στον Αστρά και αντίστροφα, θα χρειαστεί πάνω από μια ώρα ταξίδι. Αν όμως υπήρχαν άρτια οδικά δίκτυα, ο χρόνος αυτός μπορεί και να μειωνόταν σχεδόν στο μισό!
Οι σύγχρονοι οδικοί άξονες προς την ορεινή ζώνη της Ηλείας, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό κίνητρο ανάπτυξης των περιοχών αυτών. Όταν και όπου υπάρχει συγκοινωνία, υπάρχει και ανάπτυξη. Αν στην περιοχή αυτή υπήρχαν άρτια οδικά δίκτυα που να την συνδέουν με τα μεγάλα αστικά κέντρα της Πελοποννήσου, θα μπορούσαν να γίνουν και επενδύσεις, όπως αυτή στο Πανόπουλο, μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα.
Άλλωστε, η περιοχή ευνοεί την μεταποίηση κτηνοτροφικών προϊόντων, την αειφόρο ανάπτυξη, τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και σε εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Όμως, όλα αυτά ΠΟΤΕ δεν αποτέλεσαν στρατηγική επιλογή καμίας κυβέρνησης και τα λεφτά είχαν πάντα κατεύθυνση τα μεγάλα αστικά κέντρα και την τάξη των μεγαλοαστών επιχειρηματιών, εργολάβων και εφοπλιστών.
Γι’ αυτό, Άννα, ο Αστράς, η Ορεινή, το Κακοτάρι, κάθε χωριό της ορεινής Ηλείας, θα αισθάνεται την ίδια μοναξιά που βιώνεις κι εσύ, όσο το κράτος σας έχει γυρισμένη την πλάτη. Δυστυχώς…

Χρήστος Βορλόκας
Πηγές:


Σημείωση δική μου : Ειναι οπως ακριβώς τα λέτε, και εσείς κυρία Αννα και εσείς κύριε Βορλόκα.
Και για την ιστορία , αυτός ο ζωτικής σημασίας εθνικός οδικός αξονας , ο γνωστός ως 111, κατασκευάστηκε απο τη ΜΟΜΑ...επι "επάρατης" χούντας δηλαδή...
Μετά ηρθε ο ...πολιτισμός  και η Δημοκρατία και μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν...Δοξάστε τους...
Ευτυχώς εχουμε λεφτά (κατα το "λεφτά υπάρχουν" ...) και ειμαστε και ασφαλείς...Δηλαδή αν η κάμερα που κρατάμε στα χέρια μας κοστίζει λιγότερο απο 120 ευρω ...δε μας  σκοτώνει κανείς....
Λίγο το 'χετε αυτό; Λέω...
Ι.Β.Ν.

11 Ιουλίου 2011

Στην ώρα του παθητικού ρεμβασμού ! Ηδονικό σονέττο του 1928 !


Αν ήξερες τον πόνο μου ποτέ δε θα γελούσες
όταν με βλέπεις σκεφτικό, περίλυπο τα βράδυα,
μήτε θα τόλμαγες ποτέ να με παρηγορούσες,
ως συνηθάνε οι εραστές, με λόγια και με χάδια.

Μα κάποιον τρόπον άγνωστον ακόμα θα ζητούσες
βγαλμένον απο τ΄άδυτα του πόνου τα σκοτάδια,
και θα μου πρόσφερες πιστά για να με συγκινούσες
κάποιας θυσίας αλλόφρονης τ΄απέλπιδα σημάδια.

Ετσι τη θλήψη μου κ΄εσύ κατάβαθα σα νιώσης
μαζί μου τις φτερούγες σου στον ουρανό θ΄απλώσης
προς τη φεγγόβολην αυγή του μακρυσμένου ονείρου,

όπου γυρεύω τ΄ άγνωστου την αίγλη ν΄ αγναντέψω
και του υπερπέρα ονειρευτής και νοσταλγός τ΄απείρου
μεσ΄την αιθρία και στο φώς ψηλά να τεξιδέψω !

Απο τα ηδονικά σονέττα του Γ.Κ.ΣΤΑΜΠΟΛΗ του 1928

Η φωτογραφία είναι απο το

31 Μαΐου 2011

Στείλτε την περιβόητη «τρόϊκα» στον αγύριστο, προτού πάρετε και σείς τον ίδιο δρόμο !



Εν Δελβινακίω τη 27η Μαϊου 2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ, έκανε τις ακόλουθες Δηλώσεις :
« Απο την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» (Κυριακή, 22.5.2011), αλλά και απο αλλη ιδιαίτερα αξιόπιστη πηγή, πληροφορήθηκα με οδύνη καί αγανάκτηση, οτι η Κυβέρνηση στά νέα, σκληρά μέτρα λιτότητος, που θα λάβη κατ’ αυτάς, περιλαμβάνει «κούρεμα» τών μισθών των κληρικών, τους οποίους θα αναλάβη να καλύψη με δικούς της πόρους η Εκκλησία.
Η είδηση είναι εξοργιστική. Γιατί όχι μόνο εχει προσφέρει στο Κράτος ασύλληπτα ποσά η Εκκλησία σε χρήμα και σε ακίνητη περιουσία απο τον προπερασμένο αιώνα, αλλά και μέχρι σήμερα συνεχίζει να προσφέρη. Η προσφορά της στους γέροντες, στους άστεγους, στους ασθενείς, στους κατακοίτους, στα νειάτα, ανέρχονται σε 100.000.000 ΕΥΡΩ τον χρόνο, κατά τους πιο μέτριους υπολογισμούς.
Επειτα οι εφημέριοι - ιδίως της υπαίθρου - πώς κινούνται για να πάνε να εξυπηρετήσουν και τα πιο μακρυνά χωριά, φέρνοντας την παρηγοριά του Θεού στους λιγοστούς κατοίκους ; Δεν χρησιμοποιούν νερό στα αυτοκίνητα, αλλά βενζίνη, η οποία είναι δαπανηρή, και τα έξοδα τα βάζουν απα την τσέπη τους. Επειτα, αρκετοί απο τους Ιερείς, που έχουν συνάψει δάνεια, για διαφόρους λόγους, πώς θα τα αποπληρώσουν ; Και, γενικά, πώς θα τα βγάζουν πέρα, αν, μάλιστα, σημειωθή οτι, κατά κανόνα, είναι πολύτεκνοι;
Σάς ερωτώ, κύριοι του οικονομικού κυβερνητικού Ἐπιτελείου : Τα έχετε παραδώσει όλα στους ξένους καλοθελητές μας ; Εχετε γίνει αχάριστοι και αγνώμονες προς....την Εκκλησία, την τροφό και φρουρό του Έθνους ; Τα ζυγίζετε όλα με το χρήμα ; Με την φορομπηχτική σας μανία έχετε φέρει σε απόγνωση τον λαό μας.
Σας προειδοποιώ : Σταματήστε αυτὴ την τακτική και στείλτε την περιβόητη «τρόϊκα» στον αγύριστο, προτού - αργά ή γρήγορα - πάρετε και σείς τον ίδιο δρόμο. Διαμαρτύρομαι εντόνως. Και στέλνω θερμά μηνύματα προσευχής προς τον Άγιο Θεό να λυπηθή την προσφιλή μας Πατρίδα.
Ξαναλέω : Σταματήστε προτού να είναι πολύ αργά ».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).

 
www.imdpk.gr


Το είδαμε στο Ρωμαίικο Οδοιπορικό
Απο το φιλικό ιστολόγιο
http://koukfamily.blogspot.com/2011/05/blog-post_1192.html


Σημείωση δική μου:
Αϊντε.....

30 Μαΐου 2011

Χειραγώγηση μέσω των λέξεων !



Ο άνθρωπος, απ’ τη στιγμή που αρχίζει να μεγαλώνει πάνω στη Γη, βρίσκεται να κολυμπάει σχεδόν κυριολεκτικά μέσα σε μια θάλασσα λέξεων, που με την ηχητική τους δόνηση και το νοητικό τους περιεχόμενο, διαμορφώνουν ένα ευρύ και ισχυρά δυναμισμένο λεκτικό σύμπαν, μέσα στο οποίο ο άνθρωπος, ατομικά και συλλογικά αναπτύσσεται, ζει, εργάζεται και δημιουργεί. Η σχέση μεταξύ του πλαισίου αυτού, και της αντίληψης του ανθρώπου για τον εαυτό του και την πραγματικότητα η οποία τον περιβάλλει, είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να νοηθεί η ύπαρξη του ενός χωρίς την ταυτόχρονη ύπαρξη του άλλου.

 Λεκτικό σύμπαν και άνθρωπος συγκροτούν μια ενιαία ζωντανή υπόσταση που συντηρείται από μόνη της και εξελίσσεται, χάρις στην αμοιβαία μεταξύ τους σχέση, σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Όπως ο άνθρωπος ατομικά και συλλογικά διαμορφώνει το εκάστοτε νοητικό περιεχόμενο των λέξεων, έτσι και οι λέξεις διαμορφώνουν σε μεγάλο βαθμό τα νοήματα και τις αξίες, τις δυνατότητες και τα εμπόδια, με βάση τα οποία ο άνθρωπος ρυθμίζει τις υποθέσεις του και καθορίζει την πορεία του πάνω στη Γη.

 Ανάλογα με το νόημα που εμείς δίνουμε στις λέξεις και ανάλογα με το σύστημα αξιών που έχουμε αποδεχθεί μέσα μας, προδιαγράφουμε την ευτυχία και τη δυστυχία της ζωής μας, τους στόχους μας και τις απογοητεύσεις μας. Η διαπίστωση της σχέσης αυτής, μας παρακινεί να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί, όσον αφορά τη χρήση των λέξεων στη ζωή μας. Οι λέξεις, μέσω έκφρασης, καταγραφής και επικοινωνίας, μπορούν εύκολα να μετατραπούν σε εσωτερικούς και εξωτερικούς δυνάστες μας, ιδιαίτερα στην εποχή μας, που η σχέση του ανθρώπου με το λεκτικό σύμπαν πάσχει ολοένα και πιο σοβαρά.

 Ακούμε, βλέπουμε και χρησιμοποιούμε λέξεις, που αν και μας είναι "γνωστές", εντούτοις δεν τις αναγνωρίζουμε πραγματικά, και δεν συνειδητοποιούμε το αληθινό εσωτερικό τους περιεχόμενο. Αυτό σημαίνει πως σε μεγάλο βαθμό λειτουργούμε ασυνείδητα, και παρασυρόμαστε από μαζικά νοητικά ρεύματα που διαμορφώνονται από παράγοντες τους οποίους, όσο παραμένουμε ασυνείδητοι, δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Το λεξιλόγιό μας φτωχαίνει με ραγδαίους ρυθμούς, και αυτό σημαίνει πως το πεδίο δράσης της ζωής μας συρρικνώνεται, με αντίστοιχους περιορισμούς στην ποιότητα των καταστάσεων που βιώνουμε ή εκφράζουμε στο περιβάλλον μας.

Η απλοποίηση των συντακτικών δομών, στερεί ακόμα περισσότερο από τα εκφραστικά μας μέσα, έναν μεγάλο πλούτο, ο οποίος είναι αναγκαίος για να συνειδητοποιήσουμε τις πιο λεπτοφυείς διαστάσεις του εαυτού μας και της πραγματικότητας. Η διαστρέβλωση του τρόπου προφοράς μιας λέξης, έχει σαν αποτέλεσμα η εκπεμπόμενη δόνηση να μη βρίσκεται σε αρμονία με το αληθινό νόημα της λέξης αυτής. Η υποβάθμιση της δονητικής ταυτότητας των λέξεων, προκαλεί μια αντίστοιχη υποβάθμιση των νοητικών δυνατοτήτων των ανθρώπων. Ακόμα πιο σημαντικά, κάθε άνθρωπος χρησιμοποιεί τις λέξεις μέσα από το δικό του, υποκειμενικό, διανοητικό αντιληπτικό πλαίσιο, και η διόγκωση του υποκειμενισμού αυτού στην εποχή μας, δυσχεραίνει ακόμα περισσότερο την επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων.

 Τέλος, καθώς ο άνθρωπος μιλάει ολοένα και λιγότερο μέσα απ’ την καρδιά του, και ολοένα και περισσότερο μέσα από την επικρατούσα "εικόνα" κάθε λέξης, στερεί από τις λέξεις που προφέρει ή σκέπτεται, το αληθινό τους περιεχόμενο, όπως π.χ. μπορούμε να δούμε στις λέξεις: αγάπη, φιλία, ελευθερία, αξία, ομορφιά, εργασία, ζωή, θάνατος, τιμή, αξιοπρέπεια, αδελφοσύνη, πνευματικότητα. Μιλάμε για αγάπη αλλά δεν είμαστε αγάπη, για συλλογικότητα αλλά είμαστε ατομιστές, για αμοιβαιότητα αλλά είμαστε συμφεροντολόγοι, για φιλία αλλά είμαστε εγωιστές, για φιλανθρωπία αλλά είμαστε φιλάργυροι, για πνευματικότητα αλλά είμαστε υλιστές, για ζωή αλλά ζούμε μέσα στην αδράνεια, για ελευθερία αλλά ζούμε ως υπόδουλοι, για τιμιότητα αλλά κλέβουμε και εξαπατάμε τους άλλους, ιδιαίτερα στα πιο λεπτοφυή και ουσιαστικά πεδία.

 Πιο συγκεκριμένα, αν για παράδειγμα χρησιμοποιούμε τη λέξη «ελευθερία», και είμαστε εσωτερικά όσο πιο ελεύθεροι γίνεται, σεβόμαστε την ελευθερία των άλλων, αντιλαμβανόμαστε το ουσιαστικό της περιεχόμενο, και την προφέρουμε μέσα απ’ την καρδιά μας, τότε η λέξη αυτή γίνεται ένας ζωντανός λόγος, που έχει τη δύναμη να αφυπνίσει στους άλλους ανθρώπους το αίσθημα και τον πόθο για την ελευθερία. Στην αντίθετη περίπτωση, συντελούμε στην περαιτέρω υποβάθμιση του νοήματος της λέξης, και εδραιωνόμαστε, μαζί με το περιβάλλον μας, σε μια κατάσταση υποδούλωσης και υποτέλειας.

Η χρήση των λέξεων με υποτιμητικό χαρακτήρα, υποβιβάζει την ποιότητα της εσωτερικής μας και της συλλογικής μας ζωής. Η σκόπιμη αλλοίωση του περιεχομένου μιας λέξης με στόχο την παραπλάνηση, είναι ένα φαινόμενο ιδιαίτερα ανησυχητικό στην εποχή μας, που οι λέξεις χρησιμοποιούνται ακόμα και από τους πιο επίσημους φορείς της κοινωνίας και της πολιτείας, για τη χειραγώγηση των "άλλων", ενώ ο συντονισμός πολλών ανθρώπων στο νέο μεταλλαγμένο νόημα, δημιουργεί ένα δυναμικό ρεύμα, που μπορεί να οδηγήσει ολόκληρες κοινωνίες στην καταστροφή. Επομένως, όσο πιο κοντά βρισκόμαστε στο αληθινό περιεχόμενο μιας λέξης την οποία σκεφτόμαστε ή εκφέρουμε, και όσο πιο καθαρή και ισχυρή είναι η εκπεμπόμενη δόνηση, τόσο πιο δημιουργική θα είναι η ομιλία μας. Από αυτά αντιλαμβανόμαστε πως οι λέξεις είναι ζωντανές υποστάσεις που εξελίσσονται ή υποβαθμίζονται ακολουθώντας την εξέλιξη ή την υποβάθμιση των ανθρώπων και των εποχών ή θα μπορούσαμε να πούμε καλύτερα ότι ο άνθρωπος, ανάλογα με την εξέλιξή του, εισδύει σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βάθος των λέξεων, προσεγγίζοντας ή απομακρυνόμενος σταδιακά από τον άφατο Λόγο από τον οποίο τα πάντα προήρθαν.

Οι λέξεις συγκροτούν ένα ενδιάμεσο πεδίο μεταξύ Πραγματικότητας και ανθρώπινης Αντίληψης, και όποιος γνωρίζει να χρησιμοποιεί αυτό το πεδίο, μπορεί να απελευθερώσει ή να χειραγωγήσει τους ανθρώπους, σύμφωνα με τα κάθε φορά κριτήρια και στόχους του. Από αυτήν την άποψη, οι λέξεις είναι ένα πολύ ισχυρό μέσο εκπαίδευσης των ανθρώπων, ένα "κλειδί" στην εξελικτική τους πορεία, ένα "όχημα" επικοινωνίας, που εκτός από το φανερό νόημα που μεταδίδουν, περικλείουν ένα πλούτο κωδικοποιημένων πληροφοριών, ενώ ταυτόχρονα δίνουν και το κλειδί για την αποκωδικοποίησή τους, που δεν είναι άλλο από την αναζήτηση της αλήθειας, με καθαρή καρδιά και διαυγή νου. Η ισχύς των λέξεων βρίσκεται μέσα στον κρυμμένο Λόγο που περικλείουν, που έχει τη δύναμη να ανοίγει τις πόρτες για τις πιο ουσιαστικές διαστάσεις της ζωής.

 Για αυτό, αντιστεκόμενοι στα ρεύματα της εποχής, ας αγωνιστούμε να «καθαρίσουμε» στην αντίληψή μας, και να ανασύρουμε στη συνειδητότητά μας, το αληθινό περιεχόμενο των λέξεων, ώστε να γίνουν αυτές ολοένα και περισσότερο ζωντανοί, φωτεινοί και μεταμορφωτικοί Λόγοι, σπίθες άσβεστες του Μοναδικού Λόγου.
Κίμων Θεοδωρόπουλος
http://vickytoxotis.blogspot.com/

26 Μαΐου 2011

Η ιστορία του Αράπη !


Η Ιστορία του Αράπη. 

Στo πέρασμα του χρόνου, διάφορα συνταρακτικά γεγονότα πού ξεπερνούσαν το μέτρο της καθημερινότητας και που δεν μπορούσαν εύκολα να μπουν στο αυλάκι του απλοϊκού τρόπου ζωής, έκαναν βαθιά αίσθηση στη συνείδηση του λαού και χαράχτηκαν έντονα στη μνήμη του. Από αυτά τα γεγονότα, κομμάτια αλήθειας, όπως τα είδε και τα άκουσε ο λαός, ζυμώθηκαν βαθιά μέσ' την ψυχή του με τους φόβους και τις προλήψεις πού έκρυβε εκεί, τράφηκαν με τη φαντασία και το όνειρο και υφάνθηκαν με την ποίηση. Έτσι δημιουργήθηκαν οι θρύλοι, γοητευτικές ιστορίες, που πολλές φορές είναι αντίθετοι και από αυτήν την λογική. Σαν παραμύθι και ιστορία μαζί, μεταδόθηκαν οι θρύλοι από στόμα σε στόμα και από γενιά σε γενιά και έφθασαν έτσι μέχρι τις μέρες μας. Ένα τέτοιο θρύλο θα σας διηγηθούμε εδώ, που αναφέρεται στον δικό μας τόπο, όπως τον ακούσαμε από τους γεροντότερους του χωριού. 


Τα παλιά χρόνια, τότε που Τούρκοι πάταγαν τα χώματα μας, ζούσε εδώ που τώρα είναι χτισμένο το γραφικό Αράπηδες, ένας Αράπης. Κατάμαυρος, ψηλός, θεόρατος και θηρίο στη δύναμη, πέταγε την πέτρα και την έφθανε την πέρα μεριά στα ψαρέϊκα αμπέλια. Γι’ αυτό ο κόσμος μια τοποθεσία εκεί τη λέει «Βαριαράπη».
Φερμένος από μακριά ο Αράπης, από την Αραπιά – απ’ όπου και το όνομα του – ριγμένος σε τούτη την ερημιά (το χωριό μας χτίστηκε αργότερα) ποιος ξέρει από ποιον ανεμοστρόβιλο, ρίζωσε πάνω στο βράχο και πρόκοψε. Έχτισε το σπίτι του σύρριζα στο βράχο, πιο κει από τη βρύση και παντρεύτηκε μια χριστιανή. Φιλιώ την έλεγαν. Απόχτησε δυο κόρες. Απόχτησε και πολύ βιός: χιλιάδες γιδοπρόβατα, εκατοντάδες βόδια και αμέτρητα φλουριά. Μόνο γιό δεν απόχτησε ο Αράπης. Και από τον καημό του τούτο, έφτιαξε ένα χρυσό άγαλμα, μεγάλο σαν ένα παιδί.
Λένε ότι ακόμα βρίσκεται τούτο τα άγαλμα βαθιά κρυμμένο μέσα στη χαραμάδα του βρά­χου. Κανείς όμως χριστιανός δεν πρόκειται να το βρει ποτέ, παρά μόνο κάποιος απόγονος του Αράπη. 


Στην περιοχή μας εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο ένα Τουρκοχώρι (δεν αρέσαν στους Τούρ­κους τα βουνά), χτισμένο στο απέναντι καταράχι, εκεί που είναι τώρα τα ψαρέϊκα χωράφια. Σωροί από πέ­τρες έχουν απομείνει σήμερα από κείνο το χωριό και ένα μικρό κομμάτι καλοχτισμένου τοίχου μαρτυράει τη θέση του τζαμιού. Στο χωριό εκείνο κα­τοικούσε ο Αγάς. Με τον Αγά λοιπόν ο Αρά­πης ήταν φίλος. Ίσως και επει­δή ο Αγάς τον φοβόταν και τον υπολόγιζε τον Αράπη. Γι' αυτό τον είχε απαλλάξει και από τους φόρους. Και να πώς. Κάποτε, ειδοποιημένος ο Αράπης ότι επρόκειτο να τον επισκεφθούν οι αποσταλμένοι του Αγά για τους φόρους, πήγε και τους περίμενε κάπου στα μι­σά του δρόμου, τούτη τη μεριά της Γκούρας, στη θέση Κοκκορίκια. Εκεί έστησε μια σούβλα και έψενε ένα βόδι. Μέ­σα στην κοιλιά του βοδιού είχε βάλει ένα κριάρι, μέσα στο κριάρι ένα λαγό και μέσα στο λαγό μια πέρδικα. Όλα τούτα τα γυρόφερνε με εξαιρετική ευκολία, έ­χοντας το νου του κατά το δρόμο.


Μόλις κατάφθασαν οι άνθρωποι του Αγά, τους καλοδέχθηκε, ρώτησε για την υγεία του «πολυχρονεμένου», κατά πώς ταίριαζε και σε λίγο προφασίστηκε ότι ήθελε να πάει «προς νερού» του. Παρακάλεσε τους ξένους να γυρίσουν λίγο τη σούβλα «και προσοχή να μη καεί το ψητό». Μάταια όμως αυτοί προσπαθούσαν. Τόσο βαριά ήταν ή σούβλα! Σε λίγο, μόλις μύρισε καμένο το ψητό, γύρισε ο Αράπης, δήθεν τρέχοντας και «Έ ορέ εσείς, τόσοι άνθρωποι! Το αφήσατε και κάηκε!» Άρπαξε τη σούβλα με το μικρό το δάχτυλο και άρχισε να την γυρίζει γρήγορα – γρήγορα.. Έκπληκτοι οι άνθρωποι του Αγά, ούτε λέξη δεν τόλμησαν να ξεστομίσουν για φόρους. Προσκάλεσαν μόνο τον Αράπη να επισκεφθεί τον Αγά, όποτε του ήταν βολετό. Ο Αγάς – του είπαν - είναι φίλος του και θα χαρεί πολύ. Και ο Αράπης δεν παρέλειψε να στείλει στον Αγά ένα γενναίο κοψίδι από το ψητό, σαν πεσκέσι. Από τότε ο Αγάς δεν ξανάστειλε στον Αράπη για φόρους. Ο Αράπης, σα μουσουλμάνος, κάθε Παρασκευή δεν έκανε καμιά δουλειά, δεν πήγαινε ούτε στα πράματα του, που τα απόλαγε μόνα τους στην πλαγιά. Αυτό όμως δεν άργησαν να το εκμεταλλευτούν οι Καραμιχαίοι – χριστιανοί αυτοί – που είχαν τα σπίτια τους από πάνω, στη Ντράσα. Πήγαιναν λοιπόν κάθε Παρασκευή και με την ησυχία τους έκλεβαν τα καλύτερα σφαχτά του Αράπη. Είδε και απόειδε και αυτός και μια Παρασκευή αποφάσισε να παρακούσει τον Προφήτη, που στο κάτω-κάτω καθόλου δεν φρόντιζε τα πράματα του. Πήγε στην πέρα μεριά, αγνάντιο στα πράματα και παραφύλαγε. Κάποια ώρα είδε τους Καραμιχαίους να μπαίνουν στο κοπάδι και σαν νοικοκυραίοι, να ξεκόβουν μερικά σφαχτά και να φεύγουν. Εξοργισμένος τους φώναξε. 

«Άει ορέ Καραμιχαίοι και θα σας κανονίσω εγώ. Τρεις ημέρες ζωής ακόμη θα μετρήσετε». Οι Καραμιχαίοι φοβήθηκαν και για να μη τους σκοτώσει ο Αράπης, αποφάσισαν να τον σκοτώσουν αυτοί πρώτοι. Του έστησαν καρτέρι στην Κοντηλάκα, σε σημείο που ήξεραν ότι θα περνούσε φυλάγοντας τα πράματα του και όταν αυτός ανυποψίαστος πλησίασε, τον τουφέκισαν και τον σκότωσαν.
Μετά τον πήραν και πήγαν και τον έριξαν σε μια τρύπα που υπάρχει εκεί κοντά. Από τότε ο κόσμος την τρύπα αυτή τη λέει «Τρύπα του Αράπη». Στη φωτογραφία από το δορυφόρο έχει σημειωθεί η θέση της Τρύπας του Αράπη, σε σχέση με τους Αράπηδες και τα γύρω χωριά. 


Οι Καραμιχαίοι μετά το φονικό έφυγαν από το κονάκι τους για να μη τους πιάσουν και εγκαταστάθηκαν κάπου στην Πηνεία. Έτσι τέλειωσε άδοξα και άδικα η ζωή του Αράπη. Η γυναίκα του είχε πεθάνει πριν, κάποια Κυριακή που γυρνούσε από την εκκλησία στου Σέρβου – πήγαινε κάθε Κυριακή στην εκκλησία σαν καλή χριστιανή, ο Αράπης της το επέτρεπε – και πήγε ο Αράπης και την έθαψε στο Κυνηγού. Από τότε το μέρος αυτό το λένε Βαρυφίλου, από το όνομα της άτυχης γυναίκας. Τα κορίτσια τα πήρε ο Αγάς και τα προστάτεψε, μέχρι που τα πάντρεψε. Ο θησαυρός του Αράπη στοίχειωσε και τα λεφτά του βγαίνουν τις νύχτες και βόσκουν. 


Υπήρχαν μέχρι πρόσφατα γυναίκες στο χωριό που έπαιρναν όρκο ότι είχαν ακούσει κάποια νύχτα, πριν πολλά χρόνια, μια παράξενη αχοβολή μέσα στο πηχτό φεγγαρόφωτο, εκεί κατά το Τζάρκο, σαν από χιλιάδες, κάθε λογής κουδούνια, τροκάνια και τσοκάνια, ανάμικτους με μυριάδες άλλους παράξενους ήχους, σαν απόκοσμη μουσική. Ήταν, λένε, τα λεφτά του Αράπη που είχαν βγει για βοσκή.

Ηλίας Χειμώνας Ιατρός Καρδιολόγος

http://www.servou.gr/

22 Μαΐου 2011

Η καμαριέρα και η πεταλούδα στη θεωρία του ...χάους !

Η καμαριέρα και η πεταλούδα στη θεωρία του ...χάους !


Πόσο θα επηρεάσει την Ελλάδα η υπόθεση Στρός Κάν; ρωτούν οι εφημερίδες. Για σκέψου ! Τόσο ρευστή ειναι η παγκόσμια κατάσταση , που μια καμαριέρα απο αφρικανική χώρα, στο λουτρό μιας σουίτας του Sofitel της Νέας Υόρκης, μπορεί να επηρεάσει τις συντάξεις και τα επιδόματα στην Ελλάδα ! Απο την πεταλούδα που πετάει στο Χόνγκ Κόνγκ (και προκαλεί καταιγίδα στην Ευρώπη), φτάσαμε στην καμαριέρα που "της την πέφτει" ο πρόεδρος του ΔΝΤ !
Το μήνυμα ειναι σαφές πρός ολους. Ουδείς εχει εξασφαλισμένη τη θεσούλα του ! Θα μου πείτε, εδώ σε αλλες χώρες οι πολιτικοί εχουν αναστατώσει την δημόσια ζωή και δεν τρέχει τίποτα ! Ο Μπερλουσκόνι εχει κρεβατοκάμαρα κέντρο διερχομένων γυναικών, ο Σαρκοζί ηταν παντρεμένος και εκανε χωριστές διακοπές (και με αλλη συντροφιά) απο τη γυναίκα του, ο δικός μας ο Ανδρέας κατέβηκε απο το αεροπλάνο ...αρραβωνιασμένος ενώ δεν ειχε χωρίσει, ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών κυκλοφορούσε με "τον καλό του" και δεν ανοιγε μύτη..
Πώς τώρα μια καμαριέρα κατήγγειλε για βιαστή της τον Στρός ειναι κομμάτι δύσκολο να το βρούμε. Τα σενάρια πολλά. Από το θάρρος και την τόλμη μιάς καμαριέρας  μέχρι το καλοστημένο "κόλπο γκρόσο" απο τους αντιπάλους του Ντομινίκ Στρός Κάν , που δεν ειναι λίγοι και δεν ειναι κορόιδα!
Αν η υπόθεση ειναι "στημένη", ειναι βέβαιο οτι οι "κατασκευαστές" της γνώριζαν καλά τις συνήθειες του Ντομινίκ ! Του εριξαν το δόλωμα, "τσίμπησε", κι απο κεί και πέρα ολα εγιναν φυσιολογικά !
Στίς ΗΠΑ οι εξουσίες ειναι ανεξάρτητες , η Αστυνομία¨"κάνει παιχνίδι" και δεν παίρνει χαμπάρι απο παρεμβάσεις, και οι εισαγγελείς εκλέγονται (!) απο τον λαό και δεν αφήνουν χαμένη την ευκαιρία  που θα τους χαρίσει δημοφιλία !
Με δυό λόγια, ο Ντομινίκ "την ειχε βαμμένη" απο τη στιγμή που η καμαριέρα εβαλε τις φωνές ! Τώρα πως γίνεται να εφυγε , να εφτασε στο αεροδρόμιο , να μπήκε στο αεροπλάνο και να τον κατέβασε η Αστυνομία αφού ειχε αρχίσει η τροχοδρόμηση, μόνο σε ταινία  του Ρομάν Πολάνσκι θα το μάθουμε. Παθών, βλέπεις , ο σκηνοθέτης !
Απ΄εκεί και πέρα , καλό θα ειναι κάποιοι , που με το πάθημα του Ντομινίκ αρχισαν να "κελαηδάνε", να σταματήσουν τα μαθήματα ηθικής απο καθέδρας  και εκ του ασφαλούς, διότι , οπως λέει ο λαός "αμα εχεις χ...τη φωλιά σου, μη μιλάς "
Καζίνο ειναι η ζωή, καζίνο !

Απο την "Ακίδα" της εφημερίδας " Η Δημοκρατία "