Ηλεία: Η πικρία της Άννας απ’ τον Αστρά

Χωριά παραμένουν αποκλεισμένα από τον έξω κόσμο

Σε μια εποχή που η επικοινωνία και οι διαπροσωπικές επαφές αποτελούν συστατικό προόδου και ποιότητας ζωής, υπάρχουν στην Ηλεία μικρές κοινωνίες «εγκλωβισμένες» στην απομόνωση που τους έθεσε η έλλειψη ανάπτυξης. Αστράς, ένα από τα έσχατα χωριά της Ηλείας, στον ορεινό όγκο του Ερυμάνθου.

Για να πάει κανείς στον Αστρά μπαίνει πρώτα στο νομό Αχαΐας, περνάει τα Τριπόταμα και την Αρχαία Ψωφίδα και ξαναμπαίνει στα όρια της Ηλείας –ή μάλλον στις εσχατιές της. Οι άνθρωποι που μένουν στον Αστρά αισθάνονται πως είναι αποκλεισμένοι από τον έξω κόσμο. Αυτό τουλάχιστο αντιλαμβάνεται κανείς αν διαβάσει ένα αγωνιώδες μήνυμα που έστειλε στο ΗΛΕΙΑ ΤΩΡΑ η Άννα, μια γυναίκα που κατοικεί μόνιμα στο ορεινό χωριό του Δήμου Λαμπείας.
«Μένω στον Αστρά, Δημοτικό διαμέρισμα Λαμπείας. Ούτε λεωφορείο του ΚΤΕΛ δεν φτάνει εδώ για να πάμε κάπου κεντρικά για ψώνια, ή έστω ένα απαραίτητο ταξίδι για γιατρό. Δυστυχώς…». Πρώτη μας σκέψη ήταν να πάρουμε τηλέφωνο το ΚΤΕΛ Ηλείας και να ρωτήσουμε γιατί δεν υπάρχει δρομολόγιο προς τον Αστρά. Αλλάξαμε αμέσως γνώμη για τον απλούστατο λόγο ότι η αιτία βρίσκεται αλλού.

Συνειδητά το κράτος αφαίρεσε από την Ελληνική ύπαιθρο τις δυνατότητες ανάπτυξης και βελτίωσης των όρων διαβίωσης όσων επέλεξαν να μείνουν μόνιμα σε χωριά όπως ο Αστράς. Η αστυφιλία και ο υδροκεφαλισμός των πόλεων, σε συνδυασμό με την απουσία κινήτρων για την περιφέρεια, οδήγησε στην πληθυσμιακή συρρίκνωση των ορεινών χωριών.
Θα περίμενε κανείς, μετά το περιβόητο δόγμα αποκέντρωσης και περιφερειακής ανάπτυξης, που έκανε την εμφάνισή της στα τέλη της δεκαετίας του ’80, ότι τα χωριά μας θα έπαιρναν πνοή. Χρήματα κυκλοφόρησαν από τις περιφέρειες, μέσα από τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης και από εθνικούς πόρους, όμως απουσίαζε η στρατηγική πραγματικής περιφερειακής ανάπτυξης.

Δεν είναι τυχαίο ότι, στον ζωτικής σημασίας εθνικό οδικό άξονα 111 (Πάτρα – Τρίπολη) που περνά λίγο πιο έξω από τον Αστρά, δεν έχουν γίνει σχεδόν καθόλου έργα τα τελευταία τριάντα χρόνια!  Μόνο «μπαλώματα» και αυτά στις περιπτώσεις που το οδόστρωμα καταστεί εντελώς ακατάλληλο. Για να πάει σήμερα κάποιος από τον Πύργο ή την Αμαλιάδα στον Αστρά και αντίστροφα, θα χρειαστεί πάνω από μια ώρα ταξίδι. Αν όμως υπήρχαν άρτια οδικά δίκτυα, ο χρόνος αυτός μπορεί και να μειωνόταν σχεδόν στο μισό!

Οι σύγχρονοι οδικοί άξονες προς την ορεινή ζώνη της Ηλείας, θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα σημαντικό κίνητρο ανάπτυξης των περιοχών αυτών. Όταν και όπου υπάρχει συγκοινωνία, υπάρχει και ανάπτυξη. Αν στην περιοχή αυτή υπήρχαν άρτια οδικά δίκτυα που να την συνδέουν με τα μεγάλα αστικά κέντρα της Πελοποννήσου, θα μπορούσαν να γίνουν και επενδύσεις, όπως αυτή στο Πανόπουλο, μερικά χιλιόμετρα δυτικότερα.

Άλλωστε, η περιοχή ευνοεί την μεταποίηση κτηνοτροφικών προϊόντων, την αειφόρο ανάπτυξη, τις επενδύσεις σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και σε εναλλακτικές μορφές τουρισμού. Όμως, όλα αυτά ΠΟΤΕ δεν αποτέλεσαν στρατηγική επιλογή καμίας κυβέρνησης και τα λεφτά είχαν πάντα κατεύθυνση τα μεγάλα αστικά κέντρα και την τάξη των μεγαλοαστών επιχειρηματιών, εργολάβων και εφοπλιστών.
Γι’ αυτό, Άννα, ο Αστράς, η Ορεινή, το Κακοτάρι, κάθε χωριό της ορεινής Ηλείας, θα αισθάνεται την ίδια μοναξιά που βιώνεις κι εσύ, όσο το κράτος σας έχει γυρισμένη την πλάτη. Δυστυχώς…

Χρήστος Βορλόκας

Πηγές:

http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/43577

http://iliatora.gr/news_details.php?id=2117

Σημείωση δική μου : Ειναι οπως ακριβώς τα λέτε, και εσείς κυρία Αννα και εσείς κύριε Βορλόκα.

Και για την ιστορία , αυτός ο ζωτικής σημασίας εθνικός οδικός αξονας , ο γνωστός ως 111, κατασκευάστηκε απο τη ΜΟΜΑ...επι "επάρατης" χούντας δηλαδή...

Μετά ηρθε ο ...πολιτισμός  και η Δημοκρατία και μας οδήγησαν εδώ που μας οδήγησαν...Δοξάστε τους...

Ευτυχώς εχουμε λεφτά (κατα το "λεφτά υπάρχουν" ...) και ειμαστε και ασφαλείς...Δηλαδή αν η κάμερα που κρατάμε στα χέρια μας κοστίζει λιγότερο απο 120 ευρω ...δε μας  σκοτώνει κανείς....

Λίγο το 'χετε αυτό; Λέω...

Ι.Β.Ν.