ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

19 Δεκεμβρίου 2018

Ένα δάκρυ στο φύλλο…-Χριστουγεννιάτικο διήγημα !

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΙΗΓΗΜΑ
Ένα δάκρυ στο φύλλο…
Αποτέλεσμα εικόνας για Ενα δάκρυ στο φύλλο…

Έξω φυσούσε βοριάς, λυσσομανούσε δυο μέρες τώρα κι όλα τα φύλλα του ισχνού δένδρου πέρα απ’ το τζάμι του παραθυριού, του νοτισμένου απ’ την πρωινή υγρασία, υπέκυπταν ένα – ένα στην οργή του. 
Πάνω στο μικρό σεκρετέρι η κούκλα της η αγαπημένη την κοιτούσε με το αιωνίως θλιμμένο βλέμμα της, το κουρδιστό ρολόι που την έχει σηκώσει απ’ τα χαράματα για να συμπληρώσει μερικές εργασίες στα Αρχαία συνόδευε και σήμερα με το συνεχές του τικ-τακ τα νυχτερινά διαβάσματα, και το σκυλί στη φωλιά του, κάτω στην αυλή, είχε αρχίσει ν’ αδημονεί και να ζητά την πρωινή του βόλτα… Σε λίγες μέρες ερχόταν τα Χριστούγεννα… 
Θα έκλειναν τα σχολεία! Θα έκλειναν για λίγο και τα βιβλία!! Θα χόρταινε ύπνο τα πρωινά, θα έβαζε μετά τα καλά της -στον λαιμό περασμένο μονίμως σε κορδελάκι το περυσινό δώρο γενεθλίων της, το αγαπημένο της «δάκρυ»- κι υστέρα βόλτα όλη μέρα, κουβεντούλες και φραπέδες στα Καφέ με την παλιοπαρέα… 
Όμορφες, ξέγνοιαστες μέρες, και τα βράδια η οικογένεια θα μαζευόταν στην ζεστή κουζίνα και θα ’χαν όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους ν’ ανταλλάξουν τα νέα, να πουν τ’ αστεία τους, ν’ ακούσουν κανένα δίσκο στο πικάπ, να χαρούν ο ένας την παρέα του άλλου… Τι όμορφα που θα ’ταν, αν… Πήρε τη γόμα, τη γύρισε απ’ το πράσινο μέρος κι άρχισε να σβήνει μ’ αγωνία μια λέξη ανορθόγραφη, ενώ το αριστερό της χέρι σηκώθηκε ασυναίσθητα κι ακούμπησε το χρυσό φύλλο που κρεμόταν στον λαιμό της. 
Ναι, ούτε στον ύπνο της δεν μπορούσε να το αποχωριστεί και στο σχολείο, κρυμμένο κάτω απ’ το άσπρο γιακαδάκι βρισκόταν πάντα! Και ναι! Ήταν χρυσό!! «18 καράτια!!», είχε πει μ’ έμφαση ο χρυσοχόος καθώς το στριφογύριζε κάτω απ’ τα έκπληκτα μάτια της. Γύρισε και κοίταξε ικετευτικά τη μαμά. «Εκπληκτικής τέχνης!!», συμπλήρωσε ο χρυσοχόος. Κι έτσι ήταν! Ένα χρυσό φύλλο -ίδιο αληθινό- μ’ όλα τα νεύρα και τις πτυχώσεις του, που στο κέντρο του έστεκε μικρό μακρόστενο μαργαριτάρι σαν δροσοσταλίδα, σαν δάκρυ βροχής… Τα 15 της χρόνια θα συμπλήρωνε την επομένη και παρότι η οικογένεια πάσχιζε να τα βγάλει πέρα με τον πενιχρό μισθό του πατέρα -και στο ενοίκιο ακόμα- της το πήραν το καλό το δώρο, που φυλούσε σαν κόρη οφθαλμού… 
Όμως… Ξανασήκωσε το χέρι κι ακούμπησε το φίνο κόσμημα.. Όμως στο μεταξύ ξεκίνησαν οικοδομή, έριξαν όλες τις οικονομίες τους στο καινούργιο σπίτι, για μια καλύτερη ζωή φορτώθηκαν στη συνέχεια μπόλικα χρέη… Ο πατέρας βρέθηκε σύντομα στη δεινή θέση να μην μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του, να ντρέπεται να δανειστεί ξανά. Πουλήθηκε όσο-όσο η αγροτική περιουσία του, μα πάλι δεν έφθασαν τα χρήματα για να εξοφληθούν τα τελευταία γραμμάτια, κι αποφάσισε με πόνο ψυχής να πουλήσει και την αγαπημένη του μοτοσυκλέτα, που ήταν το όχημα της οικογένειας. 
Χρόνια και χρόνια τους είχε ταξιδέψει κι αν τους είχε ταξιδέψει, με τι καρδιά θα την αποχωριζόταν; Εδώ και δυο εβδομάδες είχαν βάλει πωλητήριο, αλλά αγοραστής δεν βρισκόταν! Κι ενώ με το τίποτα δεν ήθελε να την δει να φεύγει απ’ την οικογένεια, έπιανε τον εαυτό της να παρακαλεί: «Θεέ μου ας πουληθεί η μοτοσυκλέτα! Να μπουν λίγα χρήματα στο σπίτι, να σταματήσει ο βραχνάς!!». Μέρα-νύχτα οι ίδιες μαύρες σκέψεις να την παιδεύουν, να μην την αφήνουν να ησυχάσει και σήμερα που ξύπνησε αξημέρωτα, άλλη λύση δεν έβρισκε παρά μόνο να κάνει την προσφορά της! 
Ήταν απογευματινή, εύκολα θα ξέφευγε λίγη ώρα πριν πάει σχολείο… Κόβοντας δρόμο από στενά και κονταρίδες για να κερδίσει χρόνο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές δεξιά κι αριστερά κατάφερε να φτάσει στον προορισμό της απαρατήρητη. Μπήκε στον Ιερό χώρο με αργό βήμα… Κοίταξε ολόγυρα με μάτια θαμπά, άναψε το κεράκι της, το εναπόθεσε στο μανουάλι δίπλα στην εικόνα του Αγίου. Ύστερα έβγαλε απ’ τον λαιμό το χρυσό φύλλο με το δάκρυ και το κρέμασε απ’ το κορδελάκι του στην αλυσίδα των ταμάτων… «Σε παρακαλώ…» είπε ψιθυριστά, ενώ ένα βαρύ δάκρυ κυλούσε κι έφευγε προς το κολλαριστό γιακά της σχολικής ποδιάς της. «Κάνε να πουληθεί η μοτοσυκλέτα!! Να μην χρωστάμε άλλο! Να μην κλαίει η μαμά! Να χαμογελάσει ο πατέρας… Να μην ντρεπόμαστε πια…». 
Κατέβηκε τρέχοντας τα σκαλιά της εισόδου χώθηκε στα στενάκια που οδηγούσαν στη κεντρική, ενώ το ξεροβόρι που απ’ τη νύχτα δεν έλεγε να ησυχάσει, περιέφερε τα υγρά φύλλα των γύρω δένδρων που έπεφταν στο οδόστρωμα, στριφογύριζαν γύρω της λαμποκοπώντας και λες και την αποχαιρετούσαν… 
Σε κανέναν δεν είπε τίποτα… Με πίστη περίμενε, η παράκληση σύντομα εισακούστηκε, όλα πήραν τον δρόμο τους, ήλθαν καλύτερες μέρες και τα χρόνια κύλησαν γοργά… Ποτέ της δεν αναζήτησε το «δάκρυ», ούτε και θέλησε να το αντικαταστήσει σε καιρούς που θα μπορούσε. Σε μοτοσυκλέτα δεν της δόθηκε η ευκαιρία -με τη μαζική έφοδο των τετράτροχων- να ξανανέβει, αλλά ούτε κι αυτήν τη στερήθηκε όσο νόμιζε. 
Έτσι είναι τα πράγματα! Παλεύεις, παθαίνεις, μαθαίνεις, ξεχνάς… Η ζωή εξάλλου προχωρά… Έχει σκαμπανεβάσματα, χαρές και λύπες… Και προπαντός… θυσίες! Χωρίς αυτές τίποτα δεν επιτυγχάνεται, τίποτα δεν κερδίζεται… 
Με γκριζαρισμένα μαλλιά, γιαγιά πλέον, συχνά-πυκνά γυρνά στην εκκλησιά του θαυματουργού Αγίου και το βλέμμα -πάντα υγρό- πάει ασυναίσθητα στην εικόνα του, τη φορτωμένη τάματα… Πολύτιμα τάματα -δώρα ικεσίας και αγάπης- σαν το δικό της δάκρυ, σαν τις ποικίλες προσφορές που τέτοιες μέρες γίνονται φάρμακα, ρουχισμός, τροφή και στέγη σ’ όλους τους ανήμπορους και στερημένους… 

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!

25 Μαΐου 2018

Δικαίωμα αντίστασης στον εκπεσμό !

Δικαίωμα αντίστασης στον εκπεσμό
ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
"Ψηφίζει νόμους για να επιβάλει και κατοχυρώσει σαν «φυσικό» το κραυγαλέα αφύσικο, να αποφασίζει η εξουσία (η πλειοψηφία της Βουλής) ότι μπορεί ένας άντρας να λειτουργήσει σαν μάνα και μια γυναίκα να ασκήσει πατρότητα – ωσάν η μητρότητα και η πατρότητα να είναι απλώς ρόλοι ή «συμπεριφορές», όχι λειτουργίες".

Ό​​,τι ονομάζουμε «ατομικό δικαίωμα» αφορά στο πεδίο της συμπεριφοράς: των πράξεων και των σχέσεων. Δεν έχει να κάνει με το πεδίο της ύπαρξης, τα δεδομένα φυσικά όρια του υπαρκτού. Εχω δικαίωμα να επιλέγω το κόμμα που ψηφίζω, την ιδεολογία που ασπάζομαι, το επάγγελμα που με ελκύει. Είναι α-νοησία να διεκδικήσω σαν «δικαίωμα» άλλο χρώμα ματιών ή ψηλότερο ανάστημα ή κοφτερότερο μυαλό. Ενα δικαίωμα που μπορώ να απαιτήσω, είναι να μην αλλάζουν οι συμπεριφορές απέναντί μου, επειδή είμαι κοντός, μαυρομάτης ή κάπως βραδύνους.
Δεν υπάρχει «δικαίωμα» χωρίς θεσμοποιημένο Δίκαιο. Δηλαδή, δίχως μια κοινή σύμβαση-συμφωνία που να ορίζει τι ακριβώς δικαιούμαστε όσοι αποδεχόμαστε τη σύμβαση. Για να λειτουργήσει η προστασία-κατασφάλιση ατομικού δικαιώματος, προϋποτίθεται κοινή δέσμευση όλων στις αρχές κοινού συστήματος Δικαίου.
Παρενθετικά να σημειωθεί (επειδή η αγραμματοσύνη πλεονάζει): Το «ατομικό δικαίωμα», όπως σήμερα το εννοούμε, ήταν άγνωστο (και αδιανόητο) στην Αρχαία Ελλάδα. Τα όσα προσπαθεί να κατασφαλίσει σήμερα η πληθώρα των «συστημάτων Δικαίου», απέρρεαν εκεί αυτονοήτως από την ιδιότητα (λειτούργημα) του «πολίτη». Ηταν τιμή και είχε «ιερότητα» η μετοχή στο «κοινόν άθλημα αληθείας» που ήταν η «πολιτική». Η πολιτική πραγμάτωνε την «πόλιν», δηλαδή τον «κατ’ αλήθειαν βίον» – η οργάνωση και λειτουργία της συμβίωσης απηχούσε τη λογική αρμονία, τάξη και κάλλος της συμπαντικής κοσμιότητας, δηλαδή το «αληθινό» στοιχείο της πραγματικότητας. Φανέρωνε τον τρόπο του αθανατίζειν, την «όντως αλήθεια».
Ομως, ιστορικά θριάμβευσε (και σήμερα κυριαρχεί παγκόσμια) η αντιστροφή των όρων εκείνου του πολιτισμού: η προτεραιότητα της χρησιμότητας και όχι της αλήθειας, η θωράκιση του ατόμου, όχι η χαρά της κοινωνίας. Σίγουρα, με τη νομική κατασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων του κάθε ανθρώπου αναχαιτίστηκε ο εφιαλτικός πρωτογονισμός των μεσαιωνικών στη Δύση κοινωνιών. Απλώς, για την ελληνική συνείδηση, το ιστορικό αυτό επίτευγμα καθολίκευσης των «ατομικών δικαιωμάτων» δεν παύει να είναι προ-πολιτικό, στους αντίποδες του «πολιτικού αθλήματος αληθείας»: της δημοκρατίας.
Η συνείδηση της ελληνικής διαφοράς γίνεται απρόσιτη, από τη στιγμή που η «ελευθερία» ταυτίζεται με το «δικαίωμα» ανεμπόδιστων ατομικών επιλογών – επιλέγω αυτό που εγώ θέλω, εγώ κρίνω, εγώ αποφασίζω, εγώ εκτιμώ, προτιμώ, ορέγομαι. Για να συλλάβουμε το χαώδες εύρος της διαφοράς, ας θυμηθούμε τον «ελληνικότατο» ορισμό του Ντοστογιέβσκι: «Υπάρχει μία και μόνο ελευθερία: να ελευθερωθεί ο άνθρωπος από τον εαυτό του», δηλαδή από την ιδιοτέλεια, τις φυσικές αναγκαιότητες (ή ενστικτώδεις ενορμήσεις) που ο Φρόυντ τις ονομάτισε: ορμή της αυτοσυντήρησης, ορμή της κυριαρχίας-επιβολής, ορμή της ηδονής.
Ευτυχώς η φύση βάζει ανυπέρθετους φραγμούς στην ψευδαίσθηση παντοδυναμίας, που οικοδομεί στον άνθρωπο η μέθη των ακαταμάχητων «ατομικών δικαιωμάτων» του. Υπάρχουν πάμπολλα φυσικά δεδομένα, δηλαδή παράγοντες που ο άνθρωπος δεν τους επιλέγει, τους υφίσταται, πρέπει να τους δεχθεί συνειδητοποιώντας τη σχετικότητα των υπαρκτικών του δυνατοτήτων: Δεν διαλέγει το φύλο του, δεν διαλέγει τη μάνα και τον πατέρα του, τα θεμελιώδη για τη συγκρότηση του ψυχισμού του αρχέτυπα (anima - animus) που θα τον καθορίζουν ισοβίως. Δεν διαλέγει τη γλώσσα (μητρική) που θα δομήσει - αρθρώσει (structurer, λέει ο Lacan) τις συνειδητές και ασυνείδητες επιγνώσεις του. Ούτε την κοινωνία διαλέγει στην οποία θα πρωτοενταχθεί ούτε τη χρονική - ιστορική περίοδο όπου θα μετάσχει.
Είναι δεδομένοι και ανυπέρβλητοι οι προκαθορισμοί και οι δεσμεύσεις της φυσικής μας ύπαρξης, αλλά και αδίστακτος ο εγωτικός πρωτογονισμός του ανθρώπου, το γάντζωμά του σε απαιτήσεις φαντασιωσικής παντοδυναμίας: Το φυσικά ανέφικτο θέλει να το κάνει κατά σύμβαση εφικτό, για να ικανοποιηθεί το «γούστο» του, να γίνει «δικαίωμα» η ετσιθελική του οίηση. Ψηφίζει νόμους για να επιβάλει και κατοχυρώσει σαν «φυσικό» το κραυγαλέα αφύσικο, να αποφασίζει η εξουσία (η πλειοψηφία της Βουλής) ότι μπορεί ένας άντρας να λειτουργήσει σαν μάνα και μια γυναίκα να ασκήσει πατρότητα – ωσάν η μητρότητα και η πατρότητα να είναι απλώς ρόλοι ή «συμπεριφορές», όχι λειτουργίες.
Παρακμή του ανθρώπινου είδους, που ακκίζεται σαν μασκαράτα ντυμένη την αναίδεια του «εκσυγχρονισμού» και της «προόδου». Κι όποιος τολμήσει αντίσταση στην απανθρωπία, εξοντώνεται σαν «συντηρητικός», «ακροδεξιός», «φασίστας». Αλλά, κυρίως, άβυσσος μωρίας, επαρχιώτικη μικρόνοια που ξιπάζεται, ότι έτσι «θα κερδίσει τις εντυπώσεις» ή και την ψήφο του κοινωνικού περιθωρίου. Δεν αποκλείεται, αφού η λογική του πάτου οδηγεί νομοτελειακά στον απόπατο, να δούμε, σε επόμενη συγκυβέρνηση των γαλαζοπράσινων «προοδευτικών δυνάμεων» νομοσχέδιο, που θα αναγνωρίζει στους άνδρες «δικαίωμα» στην περίοδο ή στον θηλασμό και στις γυναίκες «δικαίωμα» στη μυστακοφορία!
Οταν τους θεσμούς και τις λειτουργίες της δημοκρατίας τούς ελέγχει ολοκληρωτικά η κομματοκρατία, τότε η ελπίδα για απελευθέρωση και παλιγγενεσία είναι μόνο ερώτημα: Ποιος θα πείσει την πλειονότητα των βουλευτών, να πειθαρχήσουν σε μια διετούς διάρκειας «υπηρεσιακή» κυβέρνηση ακομμάτιστων τεχνοκρατών, που θα έχει εντολή να «επανιδρύσει» το κράτος. Θα ελέγχει το κοινοβούλιο, την κυβέρνηση, αλλά δεν θα την έχει εκλέξει.
Πικρή αλήθεια, πικρό το φάρμακο. Αλλά μόνο για κάποιες εκατοντάδες ανάλγητων βασανιστών μας. Βολεμένων θαυμάσια χάρη στην αδράνεια των πολλών.



2 Μαΐου 2018

Στη φυλακή...-Ναπολέων Λαπαθιώτης !

 Στη φυλακή...
Στη φυλακή με κλείσανε
οι δυνατοί του κόσμου
κι έσπασα πόρτες, κλειδωνιές,
να ρθω σε σένα, Φως μου !

Τα σίδερα λυγίσανε
απ' το βογγητό μου
και στέρεψαν για να διαβώ,
κι οι ποταμοί του δρόμου...

Και σα τρελός σε γύρεψα,
μα συ δεν εφαινόσουν!...
Και πικραμένος, γύρισα
να με ξανακλειδώσουν... 


30 Απριλίου 2018

Ο τρελός του μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα ! !



Τρελός;

Είμαι -το ξέρω- λογικός. Ω δεν μιλάω.
Σαν λάμψει η μέρα σβω το φως μου.
Αν ιδώ ένα φύλλο πούπεσε – εντός μου
λεω: είδα ένα φύλλο πούπεσε και… πάω.

Τόσο πολύ! Προσέχω. Τα’ όντι
δεν έχω αντίρρηση καμιά. Χαρά μου
νάναι τα δυο διπλό σε ένα . νοερά μου:
Πως είναι στόγγυλοι – επιμένω- οι οριζόντοι

Τρελός εγώ; Αστείο! Και στίχους
φτιάχνω, και πάω πατώντας, ούτε λόγος
οτι όπως στρίβει ο δρόμος, αναλόγως
στρίβω να μη σκουντάψω πια στους τοίχους

Λοιπόν δεν είμαι. Ωραία. Το ψέμα
μισώ. Τώρα εννοώ γιατί η καρδιά μου
έκανε τίκι- τακ για κείνηνα – στοχιά μου:
Για να κυκλοφοράει μου το αίμα!

Πέθανε: πως την έλεγαν ξεχνάω…
- χάθηκε μαζί της η χαρά, το φως μου-
και είμαι τόσο λογικός που εντός μου
λέω: είδα ένα φύλλο πούπεσε –και πάω…

28 Απριλίου 2018

Μυριαστερούσα- Σκαρίμπας...

Σχετική εικόνα

Μυριαστερούσα

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ως θα ύψωνε το χέρι της να ευλόγα,
διάβηκε με τα χείλη της – άνθος γυμνό- στο δρόμο
κι είχε στον φραμπαλά ανθιά ζωγραφιστά και –φλόγα
καρφιτσωμένη – άλικο τριαντάφυλλο στον ώμο.

Μύρια στις γόβες της αστριά χρυσά ‘χε κεντημένα
και –σαν που κυνηγιόντουσαν δυο έρωτες στο μπάτη-
κάτω απ’ του ποδόγυρου της το κύμα, επέτα το ένα,
μετά το άλλο της – πουλιά- τα πόδια και τα επάτει.

………………………………………………………..

Τι είναι η ζωή μας; Όνειρο! Κι εμείς ψυχές στο χρόνο…
κι όσ’ αστεράκια έχει ο ουρανός κι η γης οσ’ άνθια – τα’ όντις,
τόσα οι καημοί μου εγίνηκαν άνθια, και τα μαζώνω
και τόσοι πόνοι μου, τα’ αστριά εκειά των γοβακιών της…


5 Απριλίου 2018

Λαμπάδα Τέλος - Σε ποια ηλικία σταματούν οι υποχρεώσεις του νονού στο βαφτιστήρι !

Λαμπάδα Τέλος -Σε ποια ηλικία σταματούν οι υποχρεώσεις του νονού στο βαφτιστήρι
Μεγάλη Δευτέρα και έχεις μόλις τελειώσει από τη δουλειά. Έχεις ακριβώς δύο ώρες (καθαρές) για να επιλέξεις τρία διαφορετικά δώρα, λαμπάδες, ρούχα, παπούτσια και πασχαλινά αυγά, για τα τρία βαφτιστήρια σου. Καλώς ήρθες σε έναν παραλογισμό...
Σε αυτό το άρθρο δεν θα μιλήσουμε για τα ηθικά και πνευματικά καθήκοντα των νονών, τα οποία θα πρέπει να είναι δια βίου, αλλά για τα υπόλοιπα, τα υλικά καθήκοντα και πώς αυτά έχουν εξελιχθεί μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Ας μην γελιόμαστε, όσοι και όσες από εμάς είμαστε νονοί, μάλλον δεν είμαστε ικανοποιημένοι από τον χρόνο που διαθέτουμε στα βαφτιστήρια μας. Τόσο η δουλειά, όσο και ρυθμοί της καθημερινότητας δεν μας επιτρέπουν να βλέπουμε όσο θέλουμε τους αγαπημένους μας μπόμπιρες (κάποιοι ζούμε και σε άλλες πόλεις, κάτι που κάνει την επαφή ακόμη δυσκολότερη). Αλλά αυτό το ζήτημα χρήζει ανάλυσης σε νέο άρθρο. 
Η βασική ερώτηση που πρόκειται να απαντήσουμε σήμερα είναι η εξής: Μέχρι πότε έχω υποχρέωση να αγοράζω δώρα στο βαφτιστήρι μου;
Η ερώτηση αυτή που έχει απασχολήσει γενιές και γενιές νονών, ενώ έχουν γραφτεί ακραίες γνώμες κατά καιρούς σε forum και διαδικτυακές σελίδες.
Κάποιοι αναφέρουν ότι τα δώρα των νονών πρέπει να είναι εφ' όρου ζωής (hardcore άποψη που εκφράζει μόνο όσους δεν έχουν βαφτιστήρια, αλλά έχουν νονό). Εντάξει, αντιλαμβάνεστε ότι κάτι τέτοιο είναι παράλογο και με τη διαφορά ηλικίας, θα βλέπαμε πιθανότατα μια 80-χρονη νονά να τρέχει να αγοράσει λαμπάδα στην 50-χρονη βαφτιστήρα της. 
Από την άλλη, υπάρχει μια παλιά λαϊκή παράδοση, που υποστηρίζει ότι η ηλικία στην οποία πρέπει να σταματήσει η λαμπάδα και κατ' επέκταση τα δώρα, είναι αυτή των 12 ετών. Όπου 12, είναι η συμβολική ηλικία στην οποία ο Χριστός πήγε μόνος του στο Ναό ( Eπίσης λίγο σκληρό για ένα 12-χρονο παιδί να μην ξαναπάρει λαμπάδα).
Η επικρατέστερη ωστόσο άποψη είναι ότι λαμπάδα και δώρα (παιχνίδια κλπ) αρχίζουν να αραιώνουν μόλις ενηλικιωθεί το παιδί. Τα 18 είναι μια καλή ηλικία στην οποία ένας νονός (που ενδεχομένως δεν έχει και την οικονομική άνεση) θα μπορούσε να σταματήσει τα καθιερωμένα δώρα στο βαφτιστήρι του. Μπορεί ωστόσο να δίνει κάποια χρήματα όταν και αν νιώθει ότι μπορεί να το κάνει.
Όπως και να έχει, κάθε περίπτωση είναι διαφορετική και τα δώρα πάντα καλοδεχούμενα. 

Πηγή: ΕΔΩ

28 Μαρτίου 2018

Έναν Φιλόλογο επειγόντως… για να τελειώνουμε με το όνομα των Σκοπίων

Έναν Φιλόλογο επειγόντως… για να τελειώνουμε με το όνομα των Σκοπίων

Γράφει ο οφθαλμίατρος κ. Θέμος Γκουλιώνης
Παρακολουθούμε όλοι μας τούς (παρα)μορφωμένους βουλευτές μας (γιατροί οι περισσότεροι και δικηγόροι) και τούς υπουργούς, να επιχειρηματολογούν για τήν ονομασία τών Σκοπίων.
Ομιλούν για σύνθετη ονομασία που να περιέχει και το όνομα της Μακεδονίας. Αναζητούν «γεωγραφικό προσδιορισμό» ο οποίος να ομιλεί περί Μακεδονίας ως δευτερευούσης παραμέτρου, δήθεν επειδή όλη αυτή η περιοχή είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τής Μακεδονίας. Μα όλος ο τότε γνωστός κόσμος είχε κατακτηθεί και είχε ενσωματωθεί στο βασίλειο τών Μακεδόνων. Τα απειράριθμα λοιπόν σημερινά κράτη πρέπει να λέγονται με μία λέξη Μακεδονία;
Ομιλούν για την αναγνώριση από 160 χώρες τού κράτους αυτού με σκέτο το όνομα Μακεδονία, άρα πρέπει και εμείς να το δεχθούμε! Ήμαρτον! Και άλλα πολλά και απολύτως εξωφρενικά λέγουν.
Ένα μόνο δέν έχουν σκεφθεί: Να προτείνουν σε έναν υπουργό ή και έναν απλό πολίτη τού κράτους αυτού, να προφέρει, μόνο να προφέρει, το όνομα τού Αλεξάνδρου. Τον λένε Alexander, τον λένε Ισκεντέρ, Alessandro, Aleksandar, Alleksanda, Sandor, Sikandar, Xandru, και άλλες περίπου 30 διαφορετικές ονομασίες, αλλά με κανένα από αυτά τα ονόματα δεν θα μπορούσε ούτε και ο ίδιος ο Αλέξανδρος να καταλάβει ότι μιλούν γι’ αυτόν. Εν τούτοις του στήνουν τεράστια αγάλματα και δίνουν το όνομά του σε δρόμους, πλατείες και αεροδρόμια και ό,τι άλλο απολύτως κωμικό μπορεί να σκεφθεί κανείς. Αλέξανδρο όμως δεν θα μπορέσει να τον πει κανείς από αυτούς.
Αλλά και να μπορέσει κάποιος να το προφέρει αυτό το όνομα, δεν θα μπορέσει να το ετυμολογήσει. Που να μπορέσει να καταλάβει ο καψερός, ότι μέσα σε αυτή την λέξη κρύβεται το ρήμα «αλέξω» και το ουσιαστικό «άνδρας».
Ανοίγουμε λοιπόν το Ομηρικό λεξικό του Ιωάννου Πανταζίδου (έκδοση Ανέστη Κωνσταντινίδη, 1903) στην λέξη αλέξω = απωθώ, αποκρούω, αντιμετωπίζω, αποσοβώ. Για τη λέξη άνδρας πιστεύω ότι δεν χρειάζεται να ανοίξουμε λεξικό (ακόμη).
Θα πει κάποιος: Μα το ρήμα αλέξω δεν υπάρχει πια!
Τι μας λέτε; Και η λέξη αλεξικέραυνο ή το αλεξίσφαιρο δεν υπάρχουν; Και το αλεξίπτωτο, το αλεξιβρόχιο, το αλεξήνεμο, το αλεξιβόρβορο (αχ αυτό το τελευταίο, εσχάτως το έχουμε χάσει δυστυχώς, γι’ αυτό και κυλιόμαστε στον βόρβορο της παρακμής), όλα ταύτα δεν είναι υπαρκτά; Δεν αποτελούν διαχρονικά την αιώνια Ελληνική μας λαλιά;
Και είναι αιώνια αυτή η λαλιά, γιατί Αλέξανδρο συναντούμε και στις πινακίδες της Γραμμικής – Β! και βάλτε με το νου σας πόσα χρόνια πριν ακόμη και από την εφεύρεση της Γραμμικής – Α θα προφέρονταν αυτή η λέξη!
Ειρήσθω εν παρόδω ότι η 100% Ελληνική γραφή της Γραμμικής – Β, είναι η αρχαιότερη, από τις ομιλούμενες σήμερα γλώσσες στον πλανήτη. Η αμέσως επόμενη Κινεζική, είναι κατά 3 αιώνες νεότερη.
Θα πει κάποιος: Ο Αλέξανδρος ως γιός Βασιλιά, είχε ιδιαίτερη μόρφωση και άρα είχε μάθει από μωράκι τα Ελληνικά ως δεύτερη γλώσσα.
Και το όνομα τού πατέρα του ξένο κι αυτό; Δέν τόν έλεγαν Φίλιππο, τόν έλεγαν Philip; Δηλαδή δεν σήμαινε το όνομά του «ο φίλος των ίππων» αλλά τον φώναζε έτσι η μάνα του επειδή είχε δει μια πρόσφατη κινηματογραφική ταινία με τον διάσημο Γάλλο ηθοποιό Ζεράρ Φιλίπ και είχε ξετρελαθεί με αυτό το όνομα;
Και η μάνα του Αλέξανδρου, με κείνο το περίεργο και απολύτως …ξενικό όνομα «Ολυμπιάδα», Θεέ και Κύριε, αλλοδαπή κι αυτή;
Και ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος ο Α΄ που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, εκεί που ουδείς μπορούσε να εισέλθει εάν δεν ήτο από πατέρα και μητέρα Έλλην;
Και ο πατέρας του που του είχαν αναθέσει να διοργανώσει τους Αθλητικούς Αγώνες στους Δελφούς, ούτε αυτός ήταν Έλληνας;
Και ο μακεδόνας δάσκαλός του, ο πασίγνωστος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γής μαθητής του Πλάτωνος, ο Αριστοτέλης, σε τι γλώσσα δίδασκε το δεκατριάχρονο εκείνο παιδάκι που αργότερα θα γίνονταν ο διασημότερος άνδρας όλης της Ιστορίας, ο άνθρωπος που δεν νικήθηκε ποτέ;
Και η παροιμιώδης φράση του «εάν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης», την είπε βοηθούμενος από μεταφραστή; Ή μήπως εμπιστεύθηκε κάποιον που κατείχε την νοηματική;
Και η Ιλιάδα του Ομήρου που αχώριστα τον συνόδευε στην νικηφόρα εκστρατεία του εναντίον των Περσών, δεν ήταν γραμμένη στα Ελληνικά;
Και ο Αχιλλέας που αποτελούσε το πρότυπό του, με την μητέρα του την Θέτιδα, ήσαν βαρβαρικής καταγωγής;
Και τα θέατρα που έκτισε και τα στάδια και τα γυμναστήρια και τις παλαίστρες και τους βαρβαρικούς νόμους που αντικατέστησε με Ελληνικούς, όλα ταύτα δεν λένε τίποτα περί της Ελληνικότητάς του;
Και το ότι κατέκαυσε την πρωτεύουσα της Περσικής αυτοκρατορίας εις αντεκδίκηση της πυρπολήσεως από τους Πέρσες της πόλεως των Αθηνών, ούτε αυτό μαρτυρεί κάτι;
Και για την λέξη Μακεδονία η οποία κατά τον Ηρόδοτο και τον Όμηρο προέρχεται από το «Μακεδνός» = υψηλόκορμος, ουράνιος, εμείς σήμερα θα πρέπει να θεωρούμε ότι το «ουράνιος» εξηγείται ότι απλώς έπεσε σαν αερόλιθος από τον ουρανό;
Και ο Τραγικός Ευριπίδης που έζησε τα τελευταία του χρόνια στην Μακεδονία και έγραψε τις «Βάκχες» στα Ελληνικά, απευθύνθηκε σε κόσμο ο οποίος δεν καταλάβαινε αυτή τη γλώσσα; Δηλαδή ανόητος και ο Ευριπίδης;
Και κείνο το αγαπημένο του το άλογο, ποιος το σκέφθηκε να του δώσει όνομα Ελληνικό; Και οι οπλίτες, όταν αφίππευε ο στρατηλάτης, έβαζαν μεταφραστή για να το φωνάξουν;
Εν κατακλείδι, οι Σλάβοι που σήμερα επιμένουν ότι είναι οι απόγονοί του (χωρίς να καταλαβαίνουν ούτε μια λέξη από τη γλώσσα που μιλούσε ο Αλέξανδρος, ούτε τι σημαίνει καν το όνομά του) ήλθαν στην περιοχή, 1.000 χρόνια μετά τον θάνατό του! Χίλια χρόνια μετά!!
Και οι «επίσημοι» εκπρόσωποί μας σήμερα, να θεωρούν αυτό το γεγονός, ως μηδέποτε γενόμενο;
Και πως η παγκόσμια επιστημονική (και όχι μόνο) κοινότητα, ονόμασε τους χρόνους που ακολούθησαν τις κατακτήσεις του, ως «Ελληνιστικούς χρόνους»;
Ούτε όλοι αυτοί κατάλαβαν τίποτα;
Και τέλος, τι να πούμε για το πρωτοφανές γεγονός, ότι όλη η ανθρωπότητα τον ονομάζει «Μέγα», εκτός από τους λαούς που κατέκτησε; Εκείνοι λοιπόν οι άνθρωποι τον ονομάζουν «Μέγιστο» (Ουάκμπάρ), μια έκφραση που χρησιμοποιούν μόνο για τον Αλέξανδρο και τον Θεό! Και τον ονομάζουν έτσι, θεωρώντας ότι ο Αλέξανδρος δεν προσπάθησε να τους υποδουλώσει αλλά πέτυχε να τους ελευθερώσει!
Τι στην οργή συμβαίνει επί τέλους εδώ και όλα αυτά δεν συζητούνται ούτε από τους Έλληνες καν;
Δεν χρειαζόμαστε όπως φαίνεται διαπραγματευτές!
Έναν καλό φιλόλογο χρειαζόμαστε που να ξέρει και λίγη Ιστορία! Για να μας πει πως έδιωξε ο Αλέξανδρος τους Παίονες από τα βόρεια σύνορά του ώστε να μην τον παρενοχλούν όταν αυτός θα βρίσκεται στην μακρινή Περσία και την Βακτριανή. Και για την ευθεία καταγωγή της γενιάς του από τους Ηρακλείδες του Άργους. Και άλλα πολλά να μας πει, πολλά και ενδιαφέροντα.
Ναι τον χρειαζόμαστε, και μάλιστα επειγόντως!

Θέμος Γκουλιώνης
Οφθαλμίατρος
(ΝΑΥΠΛΙΟΝ 15.1.18)

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2018/03/blog-post_564.html

Σημείωση δική μου:
Και οφθαλμιάτρους, γιατρέ μου χρειαζόμαστε, και οφθαλμιάτρους ! ! !...
Ι.Β.Ν.

25 Μαρτίου 2018

Η ποίηση για την εθνεγερσία του 1821

Η ποίηση για την εθνεγερσία του 1821
Αμέτρητος, αμύθητος και αθάνατος θησαυρός η δημοτική ποίηση για τους αγώνες της Ρωμιοσύνης για ελευθερία στους χρόνους της Τουρκοκρατίας και την επανάσταση του 1821. Οι σκληροί αγώνες της κλεφτουριάς έθρεψαν τους στίχους και τις ιδέες του πρωτεργάτη και εξαγγέλλου της ελληνικής ελευθερίας, αλλά και των άλλων χριστιανικών λαών της Βαλκανικής χερσονήσου εναντίον κάθε μορφής τυράννων, Ρήγα Βελενστινλή. Στο γνωστό του πατριωτικό εμβατήριο «Θούριος» στιχουργεί:
Τι σ’ ωφελεί αν ζήσεις και είσαι στη σκλαβιά; 
Στοχάσου πως, σε ψένουν καθ’ ώραν στη φωτιά 
... πώς οι προπάτορές μου ορμούσαν σαν θεριά 
Για την ελευθερίαν πηδούσαν στη φωτιά. 
Έτσι κι εμείς αδέλφια ν’ αρπάξωμεν για μια 
Τ’ άρματα και να βγούμε απ’ την πικρή σκλαβιά. 
Η ποίηση του Ελληνοϊταλού ποιητή Φώσκολου, εμπνευσμένη από τους αγώνες των ευρωπαϊκών λαών κατά της απολυταρχίας, επηρεάστηκε από τη δημοτική ποίηση και ιδιαίτερα το λαϊκό τραγούδι των Επτανήσων απ’ όπου κατάγεται. 
Ο υπόδουλος ελληνικός λαός που αγωνίζεται κατά των Οθωμανών εμπνέεται από τις εθνεγερτικές «Ωδές» του Ανδρέα Κάλβου: 
Τρέξατε αδέλφια, τρέξατε 
Ψυχαί θερμαί γενναίαι 
Εις τον βωμόν, τριγύρω, 
Της πατρίδος αστράπτοντα 
Τρέξατε πάντες. 
Ας παύωσ’ 
Οι διχόνιαι 
Που ρίχνουσι τα έθνη 
Τυφλά, υπό τα σκληρότατα 
Ονύχια των άγρυπνων 
Δολίων τυράννων. 
Ο 15σύλλαβος του δημοτικού τραγουδιού εμπνέει τα ποιητικά αριστουργήματα του Διονύσιου Σολωμού «Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι», «Οι χαιρετισμοί», «Ο Λάμπρος», καθώς και τις ελεγείες του για τους θανάτους του Μ. Μπότσαρη και του Λόρδου Βύρωνα. 
Η γλώσσα του δημοτικού τραγουδιού και ο λαϊκός πολιτισμός συγκινούν από τις αρχές του 17ου αιώνα τους πρώτους δημοτικιστές, Νικόλαο Σοφιανό, τον φωτισμένο και μαρτυρικό πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Κύριλλο Λεύκαρι, όπως και τους Βηλαρά και Χριστόπουλο στις αρχές του 19ου αιώνα, διδασκάλους στις σχολές των Ιωαννίνων. 
Το έργο των μεγάλων στοχαστών του Γαλλικού διαφωτισμού, Βολτέρου, Μοντεσκιέ, Ντιντερό, Ρουσό, οι ιδέες και το έργο του Ρήγα Βελεστινλή, έθρεψαν τους πρωτεργάτες της νεοελληνικής πνευματικής αναγέννησης, τους κορυφαίους εκπροσώπους της Αδαμάντιο Κοραή και Κωνσταντίνο Κούζα, δάσκαλο στη Λάρισα και την Τεργέστη. Αυτές τις ιδέες υπηρέτησαν επίσης ο «Φιλικός» δραματουργός Γ. Λασσάνης, ο πρώτος Έλληνας επαγγελματίας ηθοποιός Κωνσταντίνος Αριστίας, που έπεσε μαχόμενος στις τάξεις του «Ιερού Λόχου», ο θεατράνθρωπος από την ελληνική παροικία της Οδησσού, Σπύρος Δρακούλης, και ο Π. Ανδρόνικος στο Κίνσοβο (Ρωσία) ο οποίος και μας κληροδότησε το, αργότερα μελοποιημένο, ακόλουθο ποίημα: 
Ω παιδιά μου, ορφανά μου, 
Σκορπισμένα εδώ κι εκεί, 
Διωγμένα, 
Υβρισμένα, 
Απ’ τα έθνη παν’ εκεί 
Ξυπνείστε τέκνα, 
Κι ήλθεν η ώρα 
Ξυπνείστε όλα, 
Τρέξατε τώρα 
Κι ήρθεν, ο Δείπνος ο Μυστικός! 
Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τους κορυφαίους του ευρωπαϊκού ρομαντισμού, τον Γερμανό Βίλχελμ Μίλερ, τον Άγγλο Λόρδο Βύρωνα και τον Ρώσο Αλέξανδρο Πούσκιν, παθιασμένους υποστηρικτές της εθνεγερσίας του 1821. Ο αποκαλούμενος «Έλληνας» Βίλχελμ Μίλερ, ο οποίος το 1821-27 έγραψε 52 θαυμάσια ποιήματα «Τραγούδια των Ελλήνων», τους έδωσε τον τίτλο «Αφιέρωμα για τον ηρωικό αγώνα». Καυτηριάζει τις ωμότητες των Τούρκων κατακτητών, την εχθρότητα της «Ιεράς Συμμαχίας» και τον κυνισμό της Μ. Βρετανίας στα πρώτα χρόνια της επανάστασης. Στο ποίημά του «Η Ελλάδα και ο κόσμος», μεταξύ άλλων, γράφει: 
Χωρίς τη Λευτεριά τι θα ήσουν εσύ, Ελλάδα; 
Χωρίς εσένα, Ελλάδα, τι θα ήταν ο κόσμος; 
Ελάτε σεις λαοί απ’ όλες τις Χώρες 
Δείτε τα στήθια που σας θήλασαν 
Με το καθαρό γάλα της σοφίας. 
Ο «αποστάτης» της αριστοκρατικής τάξης Λόρδος Βύρων, που έκανε υπόθεση ζωής την ελευθερία της Ελλάδας και, αγωνιζόμενος γι’ αυτήν, πέθανε στο Μεσολόγγι το 1824, έγραψε ουκ ολίγα έξοχα ποιήματα, από τα οποία διαλέγουμε ελάχιστα σπαράγματα: 
Με ποτάμια από τα αίματα 
Κατακτιέται η λευτεριά 
Ή στη μάχη θα πέσουμε 
Ή θα ζήσουμε ελεύθερα πια 
Ο μέγας Ρώσος ποιητής Αλέξανδρος Πούσκιν, θαυμαστής της ποίησης του Βύρωνα (όπως επισημαίνει ο άριστος γνώστης της ρωσικής λογοτεχνίας, Μήτσος Παπαλεξανδρόπουλος, οι ρωσικές φωνές του ποιητικού φιλελληνισμού προέρχονταν οι περισσότερες από το φιλελεύθερο πνεύμα των Ρώσων αριστοκρατών και το ριζοσπαστικό κίνημα των «Δεκεμβριστών») και ενθουσιασμένος από το κίνημα του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία, αναφωνεί: 
Εμπρός στυλώσου Ελλάδα επαναστάτισσα 
Βάστα γερά στο χέρι τ’ άρματά σου, 
Μάταια δεν ξεσηκώθηκε ο Όλυμπος 
Η Πίνδος, οι Θερμοπύλες δοξάσμά σου 
Απ’ τα βαθιά σου σπλάχνα ξεπετάχτηκε 
Η λευτεριά ολόφωτη, γενναία 
Κι από τον τάφο του Σοφοκλή απ’ τα μάρμαρα 
Της Αθήνας πάντα ιερά σου και νέα 
Θεών και ηρώων πατρίδα, σπάζεις άξαφνα 
Το ζυγό σου και την ενάντια μοίρα 
Με την ηχώ που βγαίνει του Τυρταίου σου 
Του Μπάιρον και του Ρήγα άξια λύρα. 
Έτσι λοιπόν, μπορούμε να πούμε ότι η ποίηση πρωτοστάτησε στους αγώνες των Ελλήνων για την ελευθερία. 
Λουκάς Θεοχαρόπουλος 

Σημ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε με τίτλο «Η δημοτική και έντεχνη ποίηση για την ελληνική ελευθερία» στο περιοδικό Νέα σκέψη, τεύχος 544 (10-12), Οκτ.-Δεκ. 2017. Προφανώς ο Λουκάς το είχε στείλει προς δημοσίευση στο περιοδικό πριν από τον θάνατό του. Εδώ αναδημοσιεύεται επιμελημένο.


24 Μαρτίου 2018

Κρυφό Σχολειό ! Νικολάου Γύζη !


Αποτέλεσμα εικόνας για 25η μαρτιου

«Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά,
σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι,
της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει».
Ι.Πολέμης

11 Μαρτίου 2018

Δίβρη- Ο απλήρωτος ελληνοδιδάσκαλος ...του 1847 !


Εν Δίβρη την 8 10μβρίου 1847
Ο ελληνοδιδάσκαλος Δίβρης
Περί των χρημ. ενταλμάτων 8βρίου και 9μβρίου 
Προς το επί της Δημ. Παιδείας κλπ Βασιλ. Υπουργείον
Επειδή μέχρι της σήμερον, αφ΄ ότου μετέβην ενταύθα, δεν έλαβον ούτε λεπτόν εκ της αντιμισθίας μου, οφείλων εις άλλους αυτόθι, ως είναι γνωστόν εις υμάς , κύριε Υπουργέ, ένεκεν της συμβάσης μοι ασθενείας , τα του Αυγούστου και 7μβρίου μηνιαία της αντιμισθίας μου και ως εκ τούτου ου μόνον στερούμαι και αυτών των καθημερινών μου, προσφέρων ενταύθα πολλά πολλοίς, 
αλλ΄ αναγκάζομαι και να παρενοχλήσω Υμάς δια της παρούσης μου.
Προστρέχων λοιπόν θερμοπαρακαλώ το σεβ. τούτο Υπουργείον, όπως εκδώσει και διευθύνει προς τον υποφαινόμενον, δια της νομίμου οδού τα των παρελθόντων μηνών 8βρίου και 9μβρίου χρηματικά εντάλματα της αντιμισθίας μου ανά δραχμάς 130: προς απάντησιν και θεραπείαν των αναποφεύκτων μοι αναγκαίων εξόδων και προς απότισιν των οφειλουμένων.

Υποσημειούμαι βαθυσεβάστως
ο ευπειθέστατος Ελληνοδιδάσκαλος Δίβρης
Σπυρίδων Αθανασιάδης

Σημείωση δική μου:
Το αντίγραφο είναι από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους.
Εδώ , ο Διδάσκαλος, από την αγαπημένη μου κωμόπολη της Δίβρης, ζητάει το αυτονόητο. 
-Μου συνέβη να αρρωστήσω, Υπουργέ-του λέει-και εν τω μεταξύ δεν έχω πάρει "μία". Βάλτε μου, σας παρακαλώ ,τα λεφτά μου και για να τα βγάλω πέρα και για να πληρώσω τα δανεικά που πήρα .
Και μην ξεχνάς -λέει στον Υπουργό- ότι : "προσφέρων ενταύθα πολλά πολλοίς !"
Ι.Β.Ν.

6 Μαρτίου 2018

Θεόδωρος Ντίνος !-Ο Γενάρχης των Ντιναίων της ορεινής Ηλείας


Πιστοποιητικόν ότι:
Ο φέρων το παρόν Θεόδωρος Ντίνος εκ του χωρίου Τσίπιανα του Δήμου Λαμπείας της Διοικήσεως Ηλείας, απ΄αρχής του ιερού ημών αγώνος μέχρις τέλους υπηρέτησεν στρατιωτικώς εις τας διαφόρους μάχας, Πουσίου, Πατρών και εις όλας τας εν τη Ηλεία ανεξαιρέτως και διακριθείς ως άριστος στρατιώτης, τίμιος και ευπειθής εις τας διαταγάς των αξιωματικών του. Κατ΄αιτησίν του όθεν του δίδεται το παρόν δια να του χρησιμεύση όθεν ανήκει.
Εν Γαστούνη τη 17 Δεκεμβρίου 1841
Υπογραφή
Επικυρούται η γνησιότης της ανωτέρω υπογραφής του συνταγματάρχου Χρ. Σισίνη
Εν Γαστούνη τη 20 Δεκεμβρίου 1841
Ο Δήμαρχος Ηλιδος
Αντ΄αυτού

Σημείωση δική μου:
Το αντίγραφο είναι από τα Γενικά Αρχεία του Κράτους,
και ο δικριθείς πολεμιστής του "ιερού ημών αγώνος" είναι ο παππούς του παππού μου.
Αφιερωμένο στον αγαπητό μου ξάδερφο Γιάννη , στη Ελευσίνα !
Ι.Β.Ν.

30 Ιανουαρίου 2018

Η προς την πατρίδα αγάπη μου- Αριστοτέλης Βαλαωρίτης

Η προς την πατρίδα αγάπη μου

Αποτέλεσμα εικόνας για Η προς την πατρίδα αγάπη μου

Δεν είναι διαβατάρικο πουλί, που για μια μέρα 
σχίζει τα νέφη και περνά  γοργό σαν τον αγέρα,
ούτε κισσός, π’ αναίσθητος την πέτρα περιπλέκει ,
ούτ’ αστραπή, που σβήνεται χωρίς αστροπελέκι,
δεν είναι νεκροθάλασσα, βοή χωρίς σεισμό,
νιώθω για σε, πατρίδα μου, στα σπλάχνα χαλασμό. 

Η σημαία είναι απ έδώ

22 Ιανουαρίου 2018

Ουλαλούμ…-Του Μπαρμπα-Γιάννη του Σκαρίμπα !


Ουλαλούμ…
Αποτέλεσμα εικόνας για Ουλαλούμ…
Ήταν σα να σε πρόσμενα Κερά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα,
κι έλεγα: Θά ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα.

Θά ‘ρθει, αφού φλετράει μου η ψυχή,
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει ήλιο και βροχή
και νειό φεγγάρι . . .

Και να, το κάθισμά σου σιγυρνώ,
στολνώ την κάμαρά μας αγριομέντα,
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

. . . Πως – να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπά»
που μ’ έλεγε τρελόν πως είχες γίνει
καπνός και – τάχας – σύγνεφα θαμπά
προς τη Σελήνη . . .
.................................................................
Νύχτωσε και δεν φάνηκες εσύ·
κίνησα να σε βρω στο δρόμο – ωιμένα –
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ σ’ αγάπησα Κερά,
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα γω – στραβός – μεσ’ τα νερά;
κι εσύ κοντά μου . . .

Πηγή-Εδώ