ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

29 Οκτωβρίου 2016

Νικήστε τον φόβο! Του Στρατηγού Νίκου Ταμουρίδη !

Γράφει ο Στρατηγός Νίκος Ταμουρίδης
Ανησυχητικός αναβρασμός και ζέουσα ανησυχία επικρατεί στην Ελληνική κοινωνία. Μια άμεση απειλή φαίνεται να επικρέμαται ως δαμόκλεια σπάθη επιτείνοντας την γεμάτη αγωνία αβεβαιότητα για το μέλλον της πατρίδας μας. Το πρόβλημά μας πλέον, από οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, ηθικό και πνευματικό, κατέστη πρόβλημα επιβίωσης του Έθνους!
Οι πολιτικοί μας ταγοί ελύγισαν! Φοβούνται! Δεν αισθάνονται, δεν βλέπουν, δεν ακούν παρά μόνον τους αυλοκόλακές τους και τους ξένους πάτρωνες και δανειστές. Το μόνο που καταφέρνουν στο εσωτερικό είναι να αποπνέουν την αφόρητη δυσωδία της πολιτικής και κοινωνικής σήψης! 
Οι πνευματικοί ηγέτες ενύσταξαν! Φοβισμένοι κι αυτοί, αναπαύονται βαθιά στο θρόνο τους.
Μια ιδεολογική και κομματική πόλωση έχει κάνει πάλι την εμφάνισή της, οπλίζοντας διχαστικά τους κάθε μορφής υποστηρικτές της με στόχο τη σύγκρουση, όχι για να σωθεί η Ελλάδα, αλλά για να ''δικαιωθεί τώρα ο αγώνας'' ή ''να διατηρηθούν πάση θυσία τα κεκτημένα''.
Διατελούντες εν συγχύσει κρανίου θιασώτες της αντιεξουσιαστικής κουλτούρας, φανατικοί αριστερόφρονες πολιτικάντηδες, γευόμενοι τώρα και την εξουσία, συνεχίζουν να διέπονται από ένα ανείπωτο εθνομηδενισμό, θαρρείς και το να θέλεις να είσαι Έλληνας είναι το μέγιστο των αμαρτημάτων αυτού του κόσμου. Δεν τους ενδιαφέρει αν ο διεθνισμός είναι καπιταλιστικός ή κομμουνιστικός, αρκεί να εξυπηρετεί την διάλυση των εθνικών κρατών. Πιστοί κι αυτοί οπαδοί της πολιτικής της κατακρήμνισης των θεσμικών τειχών, συστημικοί σε όλο τους το μεγαλείο, ουσιαστικά συνηγορούν στην αλλοίωση του ελληνικού πληθυσμού και στην αποχριστιανοποίηση της χώρας ενσπείροντας ένα ανείπωτο φόβο σε όσους αντιδρούν!
Αποπροσανατολισμένοι δεξιόφρονες πολιτικοί, εγκλωβισμένοι στη φυλακή της μελλοντικής νομής της εξουσίας, σιδηροδέσμιοι με τις βαριές αλυσίδες της ισοπεδωτικής νέας παγκόσμιας τάξης της συντηρητικής δύσης, τρέμουν από το φόβο τους. Το Έθνος μας γενικά και κάθε παράγοντας της ελληνικής εθνικής συνείδησης δέχονται ένα ολομέτωπο και πολυεπίπεδο πόλεμο, κι αυτοί φοβούνται! Η ελληνική κοινωνική συνοχή, η ορθοδοξία, η ελληνική γλώσσα, η πολιτιστική μας κληρονομιά είναι στόχοι επιθέσεων έξωθεν και εκ των έσω, κι αυτοί δεν αντιδρούν.
Μετέωροι σοσιαλιστές σε ιδεολογική σύγχυση, γεμάτοι ντροπή, από τα αποτελέσματα της πολύχρονης άσκησης της εξουσίας, καθώς και εν απωλεία στηρίξεως εναπομείναντες κεντρώοι, που δεν ξέρουν που ανήκουν και τι πιστεύουν, συσπειρώνονται γύρω από κινήσεις της ψευδεπίγραφης ''πράσινης ανάπτυξης'', των ''πράσινων ποταμιών'' και της ''πράσινης ελιάς''!
Και η Ελλάδα; Την κατάντησαν ένα σαλεμένο οικοδόμημα, έτοιμο να καταρρεύσει. Παγιδευμένη σήμερα στις συντεταγμένες του χώρου και του χρόνου, σέρνεται στους δρόμους της απάνθρωπης και δήθεν ανθρωπιστικής Ευρώπης, μέσα στη δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα της σύγχρονης διανόησης, ψάχνοντας να εξασφαλίσει την καθημερινή της επιβίωση!
Και οι Έλληνες; Οι άξιοι, οι ικανοί, οι εργατικοί, οι νοικοκύρηδες, οι έντιμοι πολίτες,δεν ξέρουν πλέον πως να ισορροπήσουν. Αισθάνονται μόνοι! Φοβούνται! Από τη μια μεριά η ουτοπία της ιδανικής πολιτείας που επιθυμούν και για την οποία αγωνίζονται και από την άλλη τα κοινότυπα είδωλα του κράτους και του κόμματος. Ελπίζουν όμως. Περιμένουν κάποιο φως, κάποιο μήνυμα ελπίδας, μα αυτό είναι δυσεύρετο. Κι αν εμφανισθεί δυσκολεύονται να το δεχθούν με το φόβο μήπως διαψευσθούν.
Δεν μπορεί όμως να μην υπάρχει απάντηση και λύση σ' αυτή τη ζοφερή κατάσταση, σ' αυτή την θλιβερή συγκυρία! Οι Έλληνες έχουν διαχρονικά αποδείξει ότι ''ο τράχηλός των ζυγόν δεν υποφέρει'' και ότι ενωμένοι μπορούν γρήγορα να ανακάμψουν και να μεγαλουργήσουν.
Γι' αυτό το λόγο, είναι πλέον καιρός, όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες να παραμερίσουν κάθε μορφής κομματική ετικέτα. Να σταματήσουν να φοβούνται και να ενωθούν. Να εξέλθουν από τα χαρακώματα της εξυπηρέτησης κομματικών και ατομικών συμφερόντων, της αδιαφορίας και της έλλειψης θάρρους και να συσπειρωθούν γύρω από ένα νέο πολιτικό εθνικό φορέα, ο οποίος στο όνομα του ορθόδοξου γένους μας, να έχει ένα και μοναδικό στόχο: την εθνική, ηθική, πνευματική, κοινωνική και οικονομική παλινόρθωση της Ελλάδος. Ένα πράγμα χρειάζεται ...
Να νικήσουμε τον φόβο!

Αντιστράτηγος (ε.α) Νικόλαος Ταμουρίδης 
 Επίτιμος Α' Υπαρχηγός ΓΕΣ

Τα σέβη μου Στρατηγέ!
Ι.Β.Ν.

28 Οκτωβρίου 2016

ΔΕΚΑΝΕΑΣ …ΕΤΩΝ 13

Φωτ. 1. Ο νεαρότερος στρατιώτης του ελληνοαλβανικού μετώπου, ο ενδεκαετής εθελοντής, ο οποίος, «διά πράξιν εξαιρετικήν προήχθη εις δεκανέα». Στην εικόνα μας, χρησιμοποιώντας ένα ιταλικό ποδήλατο-λάφυρο εκτελεί χρέη αγγελιοφόρου
Της Κωνσταντινιάς Πατσή*
Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου 1940. Οι ήχοι των σειρήνων ξυπνούν τους Αθηναίους και τους κατοίκους όλων των πόλεων. Ο πόλεμος μόλις έχει κηρυχτεί και ο ελληνικός λαός ξεχύνεται στους δρόμους περιφρονώντας τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς και διατρανώνοντας το δικό του ΟΧΙ ενάντια στον φασισμό και την επιλογή του να αγωνιστεί υπέρ της ελευθερίας και κατά της υποδούλωσης, να αντισταθεί και να μην υποχωρήσει στις ιταμές απαιτήσεις των φασιστών. Στρατεύσιμοι και εθελοντές ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα της πατρίδας. Με ψηλό ηθικό, ενθουσιασμό και χαμόγελο στα χείλη, έτρεχαν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους και να καταταγούν στον ελληνικό στρατό. Το πάθος για την Λευτεριά, φλόγιζε τις ψυχές και πύρωνε τα μάτια τους.
Όταν ηχήσαν οι σειρήνες ήξεραν πως ηχήσανε γιατί εκείνοι είπαν ΟΧΙ.
Ντυθήκανε αμέσως στα χακί και σκαρφαλώσανε στα τραμ, στα τρένα και στα επιταγμένα φορτηγά και τραγουδούσαν ΟΧΙ.
Και οι μανάδες τούς φιλήσανε στο μέτωπο κι αυτοί φιλήσανε με τη σειρά τους τις κοπέλες τους
Και φύγαν για το μέτωπο με το δικό τους μέτωπο ψηλά γιατί είπανε ΟΧΙ
Σε ένα από τα τρένα που μεταφέρει τους στρατιώτες στο μέτωπο υπάρχει κι ένας λαθρεπιβάτης, ο 11χρονος Αναστάσιος Χαραλαμπόπουλος. Ο μικρός μαθητής, όταν είδε τον πατέρα του να φεύγει για να υπερασπιστεί την πατρίδα του, τον ακολούθησε κι επιβιβάστηκε σε ένα βαγόνι, χωρίς να γίνει αντιληπτός τόσο από τον ίδιο όσο και από τους συνεπιβαίνοντες. Η παρουσία του διαπιστώθηκε τελικά όταν το τρένο έφτασε στο Μέτωπο και προκάλεσε αναστάτωση στους επικεφαλής της μονάδας. Η επιστροφή του στην Αθήνα κρίθηκε αδύνατη και ο ίδιος επέμενε ότι τίποτε στον κόσμο δεν θα τον έπειθε να γυρίσει σπίτι του. Όλες οι προσπάθειες των ιθυνόντων να τον μεταπείσουν κρίθηκαν ατελέσφορες και γι’ αυτό προκρίθηκε τελικά η ιδέα να υπογράψει ο πατέρας ότι δέχεται να καταταγεί ο γιος του ως εθελοντής στον στρατό.
Εικ. 2. Le Messager d’ Athenes 11.12.1940 (από το βιβλίο: Οι καμπάνες Πανηγυρίζουν)
Έτσι και έγινε. Σύντομα ο Αναστάσης δέχτηκε το βάπτισμα του πυρός και σύμφωνα με τις υπάρχουσες επίσημες μαρτυρίες, όταν ο στρατός μας κατέλαβε την Κορυτσά, τον άφησαν να παρελάσει πρώτος κατά την είσοδο στην πόλη. Αργότερα, ένα κρυολόγημα υποχρέωσε τον μικρό να αφήσει τον λόχο του για να αναπαυθεί σε κάποιο ξενοδοχείο της πόλεως. Μια νύχτα ξύπνησε από ένα θόρυβο που ερχόταν από το διπλανό δωμάτιο. Δεν άργησε να καταλάβει ότι ένα ραδιόφωνο βρισκόταν σε λειτουργία. Χωρίς να πει λέξη και χωρίς να κάνει θόρυβο στοίβαξε μπροστά στην πόρτα της ύποπτης κάμαρας όσα μπορούσε περισσότερα έπιπλα. Κατόπιν έτρεξε για να ξυπνήσει τους ενοίκους. Λίγα λεπτά αργότερα ένας ιταλο-αλβανός κατάσκοπος βρισκόταν στα χέρια των αρμοδίων και ύστερα από λίγες ώρες ο Αναστάσιος Αλέξανδρου Χαραλαμπόπουλος, διοριζόταν δεκανέας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
Εφημερίδα ΒΡΑΔΥΝΗ, 7 Ιανουαρίου 1941.
Χρίστος Γούδης, Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών, Το άσβεστο ΟΧΙ των Ελλήνων.
kritiGr, Μια ιστορία από το χθες: Μικροί πολεμιστές. Δυο συγκλονιστικές ιστορίες.
* Η Κωνσταντινιά Πατσή είναι διευθύντρια του ΓΕ.Λ Τυρνάβου. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, κάτοχος Μεταπτυχιακού διπλώματος Master of Business Administration (MBA) του Staffordshire University.

27 Οκτωβρίου 2016

Η Ελλάδα σε πόλεμο , τότε και τώρα...




Greece under occupation again !

Η Ελλάδα πάλι υπό κατοχή !


Σχόλιο δικό μου !
...μόνο που τότε υπήρχε φρόνημα...που τώρα "ποινικοποιείται"...και άρα η κατάσταση είναι χειρότερη στη δεύτερη κατοχή...
Ι.Β.Ν.

6 Οκτωβρίου 2016

«Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.»

Μαρτυρεί ο Θάνος Πασχάλης
Ειδικευόμενος Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας
Εφημερία. Απογευματάκι χτυπάει το τηλέφωνο... 
"Τον εφημερεύων (!) νευροχειρουργό θέλω, στα ΤΕΠ της Παιδιατρικής για ένα παιδάκι που χτύπησε…»
Ένα τέταρτο μετά, διεκπεραιώνοντας κάποια διαδικαστικά θέματα της κλινικής κατεβαίνω να το δω. Μου είχε πει ήδη η συνάδελφος στο τηλέφωνο ότι το παιδί είναι "πίσω αναπτυξιακά" (έχουμε ξεπεράσει τους όρους καθυστερημένο και αυτιστικό το 2016), ότι δε μιλάει παρά μόνον δείχνει και δεν περπατάει.
Μπαίνω στο εξεταστήριο της παιδιατρικής. Βλέπω έναν τέλειο ζούζουνο να με κοιτάει, τον ρωτάω πώς το λένε. Δεν μου απαντάει. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, η Ελευθερία, 13 χρονών.
-Εσύ τι είσαι; της λέω.
-Αδελφή του..
-Και με ποιόν είναι το παιδάκι;
-Με μένα , απαντάει.
Ρωτάω το ιστορικό- εν τάχει -στην μικρή πριγκίπισσα και καταλαβαίνω ότι είναι μια μικρή κάκωση κεφαλής, χωρίς σημεία ενδοκράνιας υπέρτασης με ένα χαμηλής ταχύτητας μηχανισμό κάκωσης. Λέω στο μικρό. 
-Είσαι καλά; Θες να μου πεις τίποτα;
-ΠΕΙΝΑΩ !, λέει το "πίσω αναπτυξιακά " παιδί. Ρωτάω την αδερφή του τι θέλουν να φάνε να το φροντίσουμε. Με κοιτάει στα μάτια κατακκόκινη από ντροπή και λέει, 
-Τίποτα, ευχαριστούμε...
Λίγα λεπτά μετά μιλώντας με τη συνάδελφο ανακαλύπτω ότι η Ελευθερία είναι κηδεμόνας των μικρών αδελφών της (δεν έμαθα ακριβή αριθμό), τα ταϊζει, τα προσέχει. Δεν έμαθα αν πάνε σχολείο. Και ράγισα.
Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ.
Όταν έρχεται ένα παιδί στα επείγοντα και ΠΕΙΝΑΕΙ και δεν έχει διάγνωση από τα γεννοφάσκια του, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Με ένα θολό οικογενειακό περιβάλλον, με ένα μηδενικό υπόβαθρο, που δε θέλω να αναφέρω εδώ, τα παιδιά αυτά παλεύουν για να ζήσουν.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΩΣΤΑ, ΑΝΤΩΝΗ, ΑΛΕΞΗ; ΠΟΥ;;;
Αισθάνομαι σήμερα πιο άχρηστος από ποτέ. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. Μας σιχάθηκα...
......................................................................................................
"Εσείς που βρήκατε τον άνθρωπό σας
κι έχετε ένα χέρι να σας σφίγγει τρυφερά,
έναν ώμο ν᾿ ακουμπάτε την πίκρα σας,
ένα κορμί να υπερασπίζει την έξαψη σας,

κοκκινίσατε άραγε για την τόση ευτυχία σας,
έστω και μία φορά;
Είπατε να κρατήσετε ενός λεπτού σιγή
για τους απεγνωσμένους;"

Χωρίς σχόλια !!!
Ι.Β.Ν.

1 Οκτωβρίου 2016

Μούστος, μουσταλευριά και πετιμέζι, όπως τα έφτιαχναν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας.

Παραδοσιακά Καλαβρυτινά προϊόντα του τρύγου:
Μούστος, μουσταλευριά και πετιμέζι, όπως τα έφτιαχναν οι μανάδες και οι γιαγιάδες μας.
Α. Μούστος (κομμένος με στάχτη)
Αφού έχουμε σουρώσει καλά το μούστο να μην έχει κουκούτσια και τσαμπιά σταφυλιού, τον βάζουμε σε μεγάλη σχετικά κατσαρόλα, προσθέτοντας στάχτη, σε αναλογία μια κουταλιά της σούπας ανά λίτρο. Ανακατεύουμε καλά και τον βάζουμε στη φωτιά. Μ' έναν κεψέ* βγάζουμε τον αφρό που σχηματίζεται, μόλις αρχίσει και βράζει. Συνεχίζουμε σε σιγανή φωτιά, μέχρι να γίνει σχετικά παχύρρευστος και μετά τον αφήνουμε να κατασταλάξει για δώδεκα ώρες, περίπου. Η στάχτη έχει κάτσει στον πάτο της κατσαρόλας και στραγγίζουμε με προσοχή τον καθαρό μούστο.
Β. Μουσταλευριά
Υλικά για 6-8 μερίδες:
2-2,5 λίτρα μούστου, 1/2 του κιλού αλεύρι.
Προαιρετικά: τριμμένα καρύδια, καβουρντισμένο σουσάμι, κανέλα και γαρύφαλλο τριμμένο.
Εκτέλεση:
Βάζουμε το μούστο στην κατσαρόλα και ρίχνουμε το αλεύρι μόλις ζεσταθεί λίγο. Ανακατεύουμε συνέχεια για να μη σβολιάσει, σε σιγανή πάντα φωτιά. Το ανακάτεμα συνεχίζεται όλη την ώρα που την έχουμε στη φωτιά, μέχρι να γίνει κρέμα. Χρειάζεται προσοχή γιατί πετάει τσιλάγρες* που μπορεί να μας προκαλέσουν εγκαύματα. Με το που την κατεβάζουμε, την αφήνουμε λίγο να κρυώσει και τη σερβίρουμε σε πιάτα ή σε ατομικές μερίδες, πασπαλίζοντας το τριμμένο καρύδι, το σουσάμι και την κανέλα με το γαρύφαλλο.
Γ. Πετιμέζι
Το πετιμέζι γίνεται αν βράσουμε περισσότερο το μούστο και γίνει αρκετά παχύρρευστος. Όταν η στάθμη στην κατσαρόλα κατεβαίνει, προσθέτουμε κομμένο μούστο. Μπορούμε να φτιάξουμε μουσταλευριά όλες τις εποχές, αραιώνοντάς το με νερό.
====================
* Παραπέμπει στο «Καλαβρυτινό... λεξικό»:


Γράφει ο Νίκος Παπακωνσταντόπουλος