ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

28 Νοεμβρίου 2015

Παιδεία ώρα μηδέν ! ! !

Παιδεία ώρα μηδέν
Χωρίς τα προσχήματα της «πολιτικής ορθότητας»
Ας μιλήσουμε χωρίς τα προσχήματα της «πολιτικής ορθότητας». Αυτό που στην Ελλάδα καλείται σήμερα «πανεπιστήμιο», με κάποιες αξιοσημείωτες πλην μη προσδιοριστικές του συνολικού φαινομένου εξαιρέσεις, δεν ανταποκρίνεται σε κανένα απολύτως προβλεπόμενο χαρακτηριστικό των πανεπιστημίων διεθνώς. Αποτελεί παρωδία, που κύριο σκοπό έχει την αναπαραγωγή του φαυλοκρατικού πολιτικού συστήματος της Μεταπολίτευσης, την τροφοδοσία του με στελέχη εκπαιδευμένα στο μεταπολιτευτικό ήθος, την νομιμοποίηση και την διαιώνιση των αξιών του, την ομοιομορφία της σκέψης, την κομματική επιβολή, την πάταξη της πρωτοβουλίας, της δημιουργικότητας, της εργατικότητας, της ακεραιότητας, της ελευθερίας του πνεύματος και της ηθικής ανεξαρτησίας.
Τα πανεπιστήμια της Μεταπολίτευσης, όπως εξελίχθηκαν κυρίως με τον διαβόητο «νόμο-πλαίσιο» που θέσπισε το ΠΑΣΟΚ το 1982, αποτελούν προέκταση του πολιτικού συστήματος. Τα διοικούν οργανωμένες συμμορίες κομματικών τραμπούκων, φοιτητών, αιωνίων φοιτητών ή ούτε κάν φοιτητών (των λεγόμενων «εξωπανεπιστημιακών»), που έχουν μεταβάλει -με νομική ασπίδα το «άσυλο»- τους πανεπιστημιακούς χώρους σε πεδίο άσκησης βίας, απαγόρευσης του διαλόγου και της ελεύθερης διακίνησης ιδεών, και ορμητήρια αντιεξουσιαστικών επιθέσεων, χώρους αποθήκευσης εύφλεκτων υλικών και διακίνησης ουσιών.
Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, εξέλιπαν και τα τελευταία προσχήματα, καθηγητές και μάλιστα πρυτάνεις καθυβρίστηκαν, προπηλακίστηκαν ή και εδάρησαν ή χτίστηκαν στο γραφείο τους. Υποδομές καταστράφηκαν, πανεπιστημιακά κτίρια μεταβλήθηκαν σε κοπρώνες, πανάκριβος ηλεκτρονικός εξοπλισμός λεηλατήθηκε, ολόκληρα ακαδημαϊκά εξάμηνα χάθηκαν.
Αυτό το κλίμα διαμορφώνει χαρακτήρες εθισμένους στην βία και στην απέχθεια προς τον διάλογο και την αντίθετη άποψη. Κάτι που φαίνεται πλέον και στον τρόπο που λειτουργεί το πολιτικό σύστημα της ύστερης μεταπολίτευσης, όπου στον ιερό χώρο της Βουλής αλληλοϋβρίζονται κομματικές αγέλες.
Αυτό το πλαίσιο των δήθεν πανεπιστημίων αποτελεί την κυριώτερη δεξαμενή παραγωγής των φαύλων και ανίκανων στελεχών του πολιτικού συστήματος, μέσω της αναρρίχησης σε φοιτητικές κομματικές ιεραρχίες. Σε αυτές οι νέοι διδάσκονται ότι τα αποτελεσματικά μέσα ανόδου σε αξιώματα και θώκους είναι η ευνοιοκρατία, η κολακεία, η υποταγή της σκέψης στην κομματική «γραμμή», η αγελαία συμπεριφορά , η στείρα αντιπαράθεση με φωνασκίες και υβριστικές αντεγκλήσεις. Ώστε να μην γίνεται ποτέ συζήτηση επί της ουσίας και η Ελλάδα να παραμένει μία υπανάπτυκτη, τριτοκοσμική χώρα, την οποία διοικούν κομματικά νεάντερνταλ.
Αυτή η οικτρή φαρσοκωμωδία, που αυτοαποκαλείται «ελληνικό πανεπιστήμιο», δεν θα είχε καταλήξει σε αυτό το επίπεδο, εάν ​επικρατούσαν ​σε αυτό ακέραιες, σοβαρές και κυρίως ανεξάρτητες πανεπιστημιακές προσωπικότητες. Ασφαλώς υπάρχουν μεμονωμένα στοιχεία, σοβαροί και ηθικοί άνθρωποι, αλλά είναι εξαιρετικά ολιγάριθμοι, απομονωμένοι, και δεν συγκροτούν ολοκληρωμένη ακαδημαϊκή κοινότητα ούτε είναι σε θέση να διαμορφώσουν κλίμα εξυγίανσης.
Τον τόνο δίδουν οι κλίκες, οι παρεούλες, οι παρασκηνιακές ομαδοποιήσεις, οι αυλές των πανεπιστημιακών σουλτανίσκων και οι κομματικοί εγκάθετοι. Αυτοί όλοι φροντίζουν ώστε ποτέ, μα ποτέ να μην εισέλθει και διδάξει σε ελληνικό ανώτατο ίδρυμα κάποια ανεξάρτητη προσωπικότητα με ​διεθνώς κορυφαίες ​περγαμηνές, ​από τις αμέτρητες που διαθέτει ο Ελληνισμός της διασποράς, ​διότι μία τέτοια προσωπικότητα θα λειτουργούσε ως μέτρον συγκρίσεως προς τους ίδιους, αποκαλύπτοντας την μικρότητά τους και αποδομώντας την εικόνα τους. Επίσης, μία πραγματικά σπουδαία προσωπικότητα θα λειτουργούσε ως δάσκαλος και όχι ως κομματάρχης, θα διασπούσε την κομματική προπαγάνδα και θα διαμόρφωνε αληθινούς επιστήμονες-εραστές της Επιστήμης και της Αλήθειας, αυτό δηλαδή ακριβώς που τρέμει το κομματικό σύστημα.
Αντιθέτως, τα κυκλώματα που ελέγχουν τις κατά κανόνα φωτογραφικές εκλογές πανεπιστημιακών, απαιτούν πιστοποιητικό ιδεολογικών φρονημάτων από τον εκάστοτε υποψήφιο, και σαφή δείγματα υποτέλειας, διότι η ανασφάλεια της μετριότητας γεννά την ανάγκη ελέγχου των συνειδήσεων και των απόψεων (αυτό που ο Ευάγγελος Λεμπέσης αποκάλεσε «δικτατορία των βλακών»). Έτσι εξηγείται ότι έμειναν εκτός του ελληνικού πανεπιστημίου προσωπικότητες διεθνούς διαμετρήματος όπως ο Νίκος Μουζέλης (κακήν κακώς απεβλήθη από την Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Αιγαίου), ο Παναγιώτης Κονδύλης (η προκηρυχθείσα θέση με υποψηφίους τον Κονδύλη και τον Ράμφο κηρύχθηκε… άγονη), ο Δημήτριος Νανόπουλος (αν και ήδη ακαδημαϊκός και καθηγητής σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια απορρίφθηκε από το Φυσικό του Πανεπιστημίου Αθηνών!) ενώ λυσσαλέος πόλεμος ξέσπασε εναντίον του κορυφαίου καθηγητού του ΜΙΤ Δημήτρη Μπερτσιμά από τον ημέτερο Πελεγρίνη… Διότι πραγματικά πανεπιστήμια στην Ελλάδα θα σήμαιναν πνευματική επανάσταση και το τέλος της τριτοκοσμικής φαυλοκρατικής ολιγαρχίας που κυβερνά την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και την οδήγησε στην συνολική χρεωκοπία.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους, το κομματικό σύστημα περιφρούρησε με νύχια και με δόντια το νοσηρό αυτό έκτρωμα, απορρίπτοντας με διακομματική ομοφωνία την ίδρυση ιδιωτικών ή έστω μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων (που υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου), και τοποθετώντας στον ιερό θώκο του υπουργού Εθνικής Παιδείας σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα πανεπιστημιακούς-εκπροσώπους των κομματικών μηχανισμών, οι οποίοι βασικό καθήκον είχαν την διαιώνιση του σημερινού καθεστώτος και την ακύρωση κάθε σκέψης για μεταρρύθμισή του. Ο ημιτελής και ελαττωματικός νόμος Διαμαντοπούλου, που επεδίωξε να επιφέρει κάποιες οριακές αλλαγές (αλλά να αφήσει άθικτη την ουσία), ούτε και αυτός έγινε δεκτός. Τα Συμβούλια Ιδρύματος, που απαρτίσθηκαν από διεθνούς φήμης επιστήμονες, πολεμήθηκαν με μανία, ακυρώθηκαν στην πράξη και τελικά καταργήθηκαν και τυπικά. Σε αυτό συνέπραξαν όλοι οι τελευταίοι (υποτίθεται «εκσυγχρονιστές») υπουργοί παιδείας, που σήμερα κατηγορούν τον ομοϊδεάτη τους και ομοούσιό τους υπουργό παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο που μεγάλο μέρος του μεταπολιτευτικού πολιτικού συστήματος αποτελείται από πανεπιστημιακούς.
Το άμεσο θύμα αυτής της συμπαιγνίας είναι φυσικά η νέα γενιά. Τα διάφορα ΑΕΙ και ΑΤΕΙ (παγκόσμια ευρεσιτεχνία!!!) δεν προσφέρουν επαγγελματικό προσανατολισμό, σύνδεση με τις επιχειρήσεις ούτε ολοκληρωμένη, πραγματική ακαδημαϊκή παιδεία. Δεν έχουν απολύτως καμμία αντιστοίχιση με τις ανάγκες της πραγματικής οικονομίας και μοιραία παράγουν υποψηφίους ανέργους.
Φυσικά, το σύστημα αυτό βασίζεται σε μία δυσλειτουργική Μέση Εκπαίδευση, που πλέον παράγει μαζικά αποφοίτους Λυκείου λειτουργικά αναλφάβητους. Αν τα σχολεία παρήγαγαν προσωπικότητες με ανθρωπιστική και κλασσική παιδεία, δηλαδή κριτήρια ζωής και σκέψης, αυτομάτως θα βραχυκυκλωνόταν και θα απαξιωνόταν ο εσμός των ημιμαθών διδασκόντων και των κομματικών τραμπούκων.
Παρά ταύτα, στον χώρο της Μέσης Εκπαίδευσης επιβιώνουν ακόμα αξιοσημείωτοι θύλακες​ ευσυνειδησίας, ανιδιοτέλειας και στοργής των δασκάλων, ατομικών πρωτοβουλιών και πρωτοτυπίας, προσφοράς και κόπου να μάθουν τα παιδιά της Ελλάδας γράμματα. Αλλά χωρίς καμμία απολύτως αρωγή από το υπουργείο Παιδείας, χωρίς καμμία ηθική ή υλική στήριξη, χωρίς καμμία κοινωνική αναγνώριση. Και οπωςδήποτε με τις τεράστιες παθογένειες του σχολικού κομματισμού, που προλειαίνει το έδαφος για μία «λαμπρή» καρριέρα καταληψιών και άλλων «αντιστασιακών» στο πανεπιστήμιο και μετά στις κομματικές επετηρίδες της μεταπολιτευτικής παρακμής.
Το νοσηρό αυτό σύμπλεγμα, όπως απέδειξε η αποτυχία οποιαςδήποτε, έστω και της πιο ανώδυνης και επιφανειακής μεταρρύθμισης, δεν επιδέχεται διορθώσεως αλλά συνολικής καταργήσεως. Η επανίδρυση του Ελληνικού Εκπαιδευτικού Συστήματος και η αναγέννηση του Δημόσιου Σχολείου αποτελεί όρο για την πολιτική αναγέννηση της χώρας, το ένα προϋποθέτει το άλλο. Και θα αποτελέσει επαναστατική πράξη μείζονος κλίμακας, που θα απελευθερώσει τις υγιείς δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας και θα καταστεί μοχλός συνολικής επανάκαμψης της Ελλάδας στο παγκόσμιο προσκήνιο.
Μ.Η.Μ.
Σημείωση δική μου:
Εδώ ο "φοιτητής" αδειάζει σκουπίδια στην έδρα του πρυτάνεως !

25 Νοεμβρίου 2015

Η Αγία Αικατερίνη η μεγαλομάρτυς.

Αγία Αικατερίνη η μεγαλομάρτυς.

   Βιογραφία

Η Αγία Αικατερίνη καταγόταν από οικογένεια ευγενών της Αλεξάνδρειας, «θυγάτηρ βασιλίσκου τινός ονομαζομένου Kώνστου», και μαρτύρησε στις αρχές του 4ου αιώνα μ.Χ. (304 μ.Χ.) Ήταν ευφυέστατη και φιλομαθής. Ήδη σε ηλικία δέκα οκτώ χρονών κατείχε τις γνώσεις της ελληνικής, ρωμαικής και λατινικής φιλολογίας και φιλοσοφίας, δηλαδή γνώριζε τα έργα του Oμήρου, του λατίνου ποιητή Bιργίλιου, του Aσκληπιού, του Iπποκράτη και Γαληνού των ιατρών, του Aριστοτέλη και του Πλάτωνα, του Φιλιστίωνα και του Eυσέβιου των φιλοσόφων, του Iαννή και Iαμβρή των μεγάλων μάγων, του Διονυσίου και της Σιβύλλης και άλλων. Ήταν όμως και άρτια καταρτισμένη στα δόγματα της χριστιανικής πίστης.
Όταν επί Μαξεντίου (υιός του Mαξιμιανού) διεξαγόταν διωγμός εναντίον των χριστιανών, η Αικατερίνη δε φοβήθηκε, αλλά με παρρησία διέδιδε πώς ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος Αληθινός Θεός. Για το λόγο αυτό συνελήφθη από τον έπαρχο της περιοχής, ο οποίος προσπάθησε με συζητήσεις να την πείσει να αρνηθεί την πίστη της. Όταν ο έπαρχος διαπίστωσε την ανωτερότητά των λόγων της Αικατερίνης, συγκάλεσε δημόσια συζήτηση με τους πιο άξιους ρήτορες της Αλεξάνδρειας, τους οποίους όμως η Αικατερίνη αποστόμωσε. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κάποιοι από τους συνομιλητές της Αικατερίνης πείσθηκαν για τους λόγους της και ασπάστηκαν την Χριστιανική Πίστη.
Μπροστά σε αυτή την κατάληξη, ο έπαρχος διέταξε να τη βασανίσουν σκληρά με την ελπίδα πώς η αγία θα λύγιζε και θα αρνιόταν τον Χριστό. Όμως η Αικατερίνη έμεινε ακλόνητη στην πίστη της. Τελικά αποκεφαλίσθηκε, ύστερα από διαταγή του έπαρχου. 
 Τα Ιερά Λείψανα της Αγίας βρίσκονται αδιάφθορα στην Ιερά Μονή Σινά.
Δάκτυλος της Αγίας βρίσκεται στη Συλλογή των Ανακτόρων του Μπάκινγχαμ Λονδίνου.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου της Αγίας βρίσκονται στη Μονή Χιλανδαρίου Αγίου Όρους, στον ομώνυμο Ναό Ν. Λιοσίων Αττικής, στη Μονή Κύκκου Κύπρου και στη Λαύρα Αγίου Αλεξάνδρου Νέβσκι Αγίας Πετρουπόλεως.


Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ'.
Ἡ ἀμνάς σου Ἰησοῦ, κράζει μεγάλη τῇ φωνῇ. Σὲ Νυμφίε μου ποθῶ, καὶ σὲ ζητοῦσα ἀθλῶ, καὶ συσταυροῦμαι καὶ συνθάπτομαι τῷ βαπτισμῷ σου· καὶ πάσχω διὰ σέ, ὡς βασιλεύσω σὺν σοί, καὶ θνήσκω ὑπὲρ σοῦ, ἵνα καὶ ζήσω ἐν σοί· ἀλλ᾽ ὡς θυσίαν ἄμωμον προσδέχου τὴν μετὰ πόθου τυθεῖσάν σοι. Αὐτῆς πρεσβείαις, ὡς ἐλεήμων, σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν

23 Νοεμβρίου 2015

Η νύχτα στην οποία βρισκόμαστε, είναι πιο σκοτεινή απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε

Η νύχτα στην οποία βρισκόμαστε, είναι πιο σκοτεινή απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε


♦ του Κώστα Μ. Σταματόπουλου
Η ιστορία είναι χιλιοειπωμένη, αλλ’ αξίζει θαρρώ να την επαναλάβομε: Ο Γυμνασιάρχης της Χίου, ο θρυλικός Λησμονάκης, κατά τον πάνδημο εορτασμό το 1912 επί τη απελευθερώσει της νήσου, αφού εξέφρασε εκ μέρους όλων ειλικρινή χαρά για την μεγάλη και από γενιές περιπόθητη ημέρα της ένωσης με την Ελλάδα, στρεφόμενος προς τους μαθητές, είπε το αμίμητο: «Και τώρα ό,τι μάθατε, μάθατε, διότι από τώρα υπαγόμεθα στο ελληνικό υπουργείο Παιδείας!»

Το επίπεδο της παιδείας στον αλύτρωτο Ελληνισμό ήταν βέβαια ιδιαίτερα υψηλό, αποτελώντας, μαζί με τα επιτεύγματα στον χώρο της οικονομίας, το κύριο καύχημα των ελληνικών κοινοτήτων απ’ άκρου εις άκρον της επικράτειας του σουλτάνου και όχι μόνον. 
Πλην όμως, θα πρέπει για λόγους δικαιοσύνης να αναγνωρίσομε ότι και το παρ’ ημίν, στην ελεύθερη δηλαδή Ελλάδα, επίπεδο παιδείας, τόσο προ του 1912-22 (η Αθήνα εστήριζε άλλωστε τα μέγιστα την ελληνική εκπαιδευτική προσπάθεια στην Ανατολή), όσο και μετά, υπήρξε αξιόλογο και από πλευράς στελεχώσεως, εμψύχου δηλαδή υλικού όλων των βαθμίδων, και από πλευράς περιεχομένου της διδακτέας ύλης. Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τα άτομα που χρημάτισαν υπουργοί και ανώτατοι αξιωματούχοι στο υπουργείο Παιδείας. Αδυναμίες και ανεπάρκειες υπήρχαν πολλές, πλην το γενικό επίπεδο ήταν ικανοποιητικό και ορισμένες ανώτατες ελληνικές σχολές αμιλλώντο επιτυχώς με τις ύπατες του Δυτικού Κόσμου. 

Όπως σε πολλά, έτσι και στην παιδεία, η τομή επήλθε στην Μεταπολίτευση, κατά την οποία μέσα σε ελάχιστα χρόνια τα πάντα σ’ αυτήν κατακρημνίσθηκαν: οι νεώτερες γενιές απεκόπησαν από την δυνατότητα πρόσβασης στο μέγιστο μέρος της ελληνικής γραμματείας με την απαγόρευση της καθαρεύουσας * και τον περιορισμό της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών, ενώ καταργείτο η ιστορική ορθογραφία, κατελύετο στην κατώτερη και μέση εκπαίδευση κάθε ελεγκτική αρχή, και παρεδίδοντο τα Πανεπιστήμια βορά στην κομματοκρατία, ήτοι στην αναξιοκρατία, στην αρχή της ήσσονος προσπαθείας, στην αναρρίχηση εντός και εκτός Πανεπιστημίου των ημετέρων των κομματικών μηχανισμών και των συνδικαλιστικών παρεπομένων τους. 
«Κάτω η εντατικοποίηση των σπουδών», κραύγαζε ενθουσιασμένος ο Έλληνας σπουδαστής, προτού θρονιαστεί στην πρώτη καφετέρια. Και η ελληνική πολιτεία έσπευδε να τον ικανοποιήσει, ιδρύοντας «πανεπιστήμια» σε κάθε πόλη και χωρίο, με κριτήρια ψηφοθηρικά, αδιάντροπα πολέμια της Παιδείας, κατεβάζοντας την βάση στην βαθμολογία των εισαγωγικών έως και στα 5 στα 20 (ώστε να νοικιάζονται δωμάτια και να ανθούν οι καφετέριες στις πόλεις της επαρχίας που φιλοξενούσαν «ανώτερες» ή «ανώτατες» «σχολές»**), προσλαμβάνοντας στρατιές αχρήστων στο Δημόσιο και μετατρέποντας την θέση του υπουργού Παιδείας σε θέση δυσμένειας ή ικανοποίησης των πιο ανίκανων, μολαταύτα υπουργοποιήσιμων, κομματικών στελεχών. Αυτά δε την ώρα που ο κόσμος μίκραινε, η παγκοσμιοποίηση προχωρούσε και ο διεθνής ανταγωνισμός γινόταν αμείλικτος. Η κατάρρευση του συστήματος Παιδείας ήταν απολύτως σύγχρονη με την αποξήλωση και την εξάρθρωση της οικονομίας. Έτσι η καταστροφή για το Έθνος υπήρξε καθολική.

Ίσως, όμως, να μην είχε καταστεί ανεπανόρθωτη, αν παράλληλα δεν συντελείτο και τρίτη αποδόμηση, πιο βαθιά και πιο ριζική, ήτοι σχεδόν μη αναστρέψιμη. Αυτή του ήθους και του τρόπου του Έλληνα, από το υποτίθεται επιφανειακό επίπεδο της κοινωνικής συμπεριφοράς – μεταβλήθηκε λχ. επί το μάγκικο έως και η εκφορά του ελληνικού λόγου (θυμούμαι πάνω σ’ αυτό σε συζήτηση συγκεκριμένα σχόλια του Μάνου Χατζιδάκη και του Δημήτρη Χορν) – έως εκείνο της νοοτροπίας. Μεταβολή που έδωσε την χαριστική βολή στην πάντοτε εύθραυστη αστική μας τάξη και διέστρεψε σε βάθος το ήθος της αγροτιάς. Λόγω ιδιαίτερα σκληρών συγκυριών, αμόρφωτος ήταν συχνά ο Έλληνας, ανάγωγος όμως σπανίως υπήρξε. 

Στο πρωτοφανές αυτό ξεχείλωμα, μείζον διαφθορείο αποδείχθηκε το ΠΑΣΟΚ (και ο μέγας ιεροφάντης του Ανδρέας), επιδεξίως εκμεταλλευόμενο πάγιες ροπές του ελληνικού ψυχισμού, καθώς και τους ευρωπαϊκούς πακτωλούς, ώστε να οικοδομήσει την ολοκληρωτική κυριαρχία του, μετατρέποντας τους Έλληνες σε χυδαία και θρασύτατη μάζα άξεστων τομαριστών. Άθλιος υπήρξε, τα ίδια εκείνα χρόνια, ο ρόλος της τηλεοράσεως και τεράστιου μέρους του τύπου. Έτσι, το περιούσιο και ανάδελφον έθνος, με την παιδεία του στα τάρταρα και την εγχώρια οικονομία του σε συστηματική κατεδάφιση, ζώντας ανερυθρίαστα και ανέμελα όλο και πιο πολύ με τις επιδοτήσεις και τα δανεικά των κουτόφραγκων, διδάχθηκε, πατώντας στον πατροπαράδοτο φθόνο της υπεροχής (ακούσαμε τελευταία και τις περί αριστείας υπουργικές απόψεις!), να επαίρεται για τα ελαττώματά του και σαν κακομαθημένο ανεύθυνο παιδί να απαιτεί τα πάντα και να μην προσφέρει τίποτε. Την ηθική εξαχρείωση καλλιέργησε για λόγους ιδιοτελείς η κομματαρχία, μαζί με όλα όσα είπαμε, αλλά και με το προσωπικό παράδειγμα πλείστων εκπροσώπων της, πλην εξαιρέσεων. Το αποκορύφωμα της ξεδιαντροπιάς ήταν και παραμένει ο νόμος περί ευθύνης υπουργών – κι είναι αυτή ακριβώς η απερίγραπτη κατάντια που έφερε από αντίδραση το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία και εξέθρεψε την Χρυσή Αυγή. 

Και κάτι επί πλέον ουσιαστικό. Το ότι, δηλαδή, όλα τα παραπάνω συντελέσθηκαν και εξακολουθούν να συντελούνται με φόντο την πλήρη αντιστροφή-διαστροφή της αισθητικής, σε έναν λαό πατροπαράδοτα δημιουργό ομορφιάς (το φιλοκαλούμεν μετ’ ευτελείας του Περικλέους υπήρξε διαχρονικά ο χρυσούς κανόνας της ελληνικής αισθητικής έως τα χθες), φαινόμενο που παρατηρείται χονδρικά μετά το 1950 και γενικεύεται μία δεκαετία αργότερα (κάτι που είναι ολοφάνερο στις ελληνικές ταινίες της εποχής). Τούτο δε παρά την έξοχη καλλιτεχνική δημιουργία της εποχής, προϊόν μιας δράκας φωτισμένων ανθρώπων, την ώρα που η λοιπή κοινωνία – πιθανώς μετά την χαριστική βολή του Εμφυλίου – έμπαινε σε φάση ασυγκράτητης παρακμής, της οποίας τα συμπτώματα σταδιακά ενισχύονταν. Το φαινόμενο είναι φυσικά παγκόσμιο. Η έλλειψη, όμως, παρ’ ημίν παιδείας και αγωγής, η έλλειψη ιθύνουσας τάξεως και πάσης μορφής αξίων ταγών, το κάμουν στον τόπο μας ακόμη πιο εκκωφαντικό, διότι χωρίς αντίλογο και αντίβαρο. Αν αληθεύει ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, κατά την ρήση του μεγάλου Ντοστογιέφσκυ, τότε η παντελής έλλειψή της, στις πόλεις, στα χωριά και στα σπίτια των Ελλήνων, μόνον απαισιόδοξους μας καθιστά. Κι η απότομη άνοδος του βιοτικού επιπέδου τις δεκαετίες πριν από την «κρίση», έδωσε στην ασχήμια μία θρασύτητα και μία έπαρση που δεν είχε πιο πριν, όπου ακόμη μας έσωζε, από την ανάποδη πια, η μέχρι τότε λόγω φτώχειας αχώριστή μας ευτέλεια.

Με λίγα λόγια: η νύχτα στην οποία βρισκόμαστε είναι πιο σκοτεινή απ’ ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Εύκολη η διάγνωση, η κριτική και η γκρίνια. Δύσκολη αν όχι αδύνατη η θεραπεία, ελλείψει ανθρώπων επαρκών να αναλάβουν καθολικά κι από την ρίζα την ανόρθωση. Κι η κρίση, στο μεταξύ, να λειτουργεί ως πρόσχημα και ως άλλοθι για να καλύψει παλιές αλλά και τωρινές –πάντα τις ίδιες– ανομίες.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
* Ουδέποτε θα υποστήριζα την μονοκρατορία της καθαρεύουσας, πλην οφείλω να πω πως η δια νόμου κατάργησή της υπήρξε όχι μόνον απαράδεκτη, αλλά και μοιραία. Όχι μόνον διότι απέκοψε τον μέσο Έλληνα από μεγάλο μέρος της γραμματείας του και επομένως από πολλές από τις ρίζες του, αλλά και διότι η καθαρεύουσα ως γλώσσα εγκεφαλική, με τις σφικτές, ακονισμένες και στιλπνές της φράσεις να αναπτύσσονται σχεδόν ως μαθηματικές εξισώσεις, συνέβαλε στην συγκέντρωση, στο συμμάζεμα του νου και στην εκλογίκευση, διαδικασίες με τις οποίες ο Νεοέλληνας έχει σχέση μάλλον χαλαρή και απόμακρη. Εξυπηρετούσε, δηλαδή, η καθαρεύουσα την Παιδεία τόσο στο επίπεδο της μόρφωσης, όσο και στο βαθύτερο που αποκαλέσαμε «τρόπο» και «αγωγή». 
** Άκουσα με τα αυτιά μου υποψήφιο δήμαρχο, σε προεκλογική του συγκέντρωση, σε πόλη που φιλοξενεί Τ.Ε.Ι., να απαριθμεί μεταξύ των απαιτήσεων του δήμου του (του οποίου ήταν ακόμη δήμαρχος) προς την κυβέρνηση την περαιτέρω μείωση των βάσεων στα 2 ½ στα 20! Και το πλήθος μπροστά του να επικροτεί, να χειροκροτεί και να αλαλάζει.

15 Νοεμβρίου 2015

Ο Μουρλοπαναγιώτης...

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Ήτανε ένας "μουρλός" που τον ελέγανε Παναγιώτη..
ή μάλλον ήτανε ένας Παναγιώτης που λέγανε πως ήτανε "μουρλός"..

Τον "Μουρλοπαναγιώτη" τονε θυμάμαι τότε, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια. Γύρναγε με ένα τράστο στον ώμο, (υφαντό σακίδιο) γεμάτο με τα υπάρχοντά του και με ο,τι άλλο σήκωνε το μυαλό του και χώραγε η ψυχή του. Λένε πως καταγότανε απο ΄να χωριό όξω από την Πάτρα και πως ήτανε συσπουδαστής της αείμνηστης δασκάλας μου. Λένε ακόμα ότι είχε την ατυχία να "ευτυχήσει πλανηθείς" ως ερωτευμένος και ότι όταν εκείνη- μια συσπουδάστρια της παρέας τους- τον άφησε, δεν άντεξε την προδοσία και την απόρριψη ,άφησε και αυτός τον "κοινωνικό" κόσμο , πήρε τα βουνά...μουρλάθηκε και κοιμότανε σε αχεριάδες (αχυρώνες)

Θυμάμαι που τα παιδιά τού πετάγανε χαλίκια και κάποιοι μεγάλοι τονε βρέχανε με το λάστιχο το καλοκαίρι και έτσι μικροί και μεγάλοι γελάγανε με τα αλλόκοτα χοροπηδητά του στην προσπάθειά του να αποφύγει το νερό,να μη γίνει λούτσα όπως έλεγε, και με τις κινήσεις των χεριών του που τα ΄φερνε στο πρόσωπο για να αποφύγει τα χαλίκια και τις πέτρες..

-Μη ρέ,.. σταματείστε ρέ... τι σας έκαμα ρέ; παλιανθρώποι....έλεγε !

Τώρα, ρητορικό βέβαια το ερώτημα, ποιός θεωρείται μουρλός; αυτός που φοβάται την κακία των μικροβασανιστών του ή οι μικροβασανιστές που απολαμβάνουνε τις αντιδράσεις κάποιου ταλαίπωρου από τη βία που ασκούν πάνω του και από το φόβο που του προκαλούνε ; ! !
Αυτή τη συμπεριφορά οι σύγχρονοι ειδικοί την είπανε μπούλινγκ..ενώ οι συντοπίτες μου τη λέγανε παλιανθρωπιά..

Οι Ντιναίοι τον "εμαζεύανε" και τον εφιλεύανε ..
Θυμάμαι μια φορά που ήρθε στο σπίτι μας στα Ντινέϊκα και του βάλανε οι δικοί μου να φάει σε πιάτο...και που εξέφρασε την απορία που θα έτρωγε κι αυτός μια φορά..σαν άνθρωπος..
Του είπανε μάλιστα να ξαπλώσει για μεσημέρι εκεί στον καναπέ της μικρής σάλας και του βάλανε και μαξηλάρι, το οποίο δε χρησιμοποίησε γιατί είχε συνηθίσει για μαξηλάρι τις παλάμες του ενωμένες...
Όταν ρωτήθηκε από τον πατέρα μου γιατί δεν κοιμάται, του απήντησε ότι δεν τον αφήνει ο "παλιόκοσμος"...

Οι "παλιανθρώποι" κι ο "παλιόκοσμος" όμως, φαίνεται πως δεν τελειώνουνε ποτέ...

Σήμερα , μάλιστα, το μπούλινγκ από τους παλιανθρώπους έχει περάσει.. σε άλλα επίπεδα και ασκείται εις βάρος όλων σχεδόν των Ελλήνων...
Και οι "παλιανθρώποι" δεν είναι αγράμματοι που χαριεντίζονται και μικρά παιδιά. Είναι εγγράμματοι Έλληνες και ξένοι που...φοράνε επώνυμα ρούχα και ακριβά αρώματα..
...Και δεν είναι μικροβασανιστές αλλά "βασανιστές και δήμιοι" ..και γελάνε με τις αντιδράσεις όλων εμάς που χοροπηδάμε σαν τον Μουρλοπαναγιώτη για να αποφύγουμε τα ποτάμια των προβλημάτων που ρίξανε στα πόδια μας , και γελάνε μ΄ αυτούς που τους παρασέρνουνε τα ρεύματα και χάνονται και πάνε...και γελάνε που για αρκετό κόσμο τα υπάρχοντά τους -σε λίγο- θα χωράνε σε ένα τράστο σαν εκείνο του Μουρλοπαναγιώτη και γελάνε που κάποιοι Έλληνες δεν έχουνε ούτε αχεριάδες να τρουπώσουνε (απαγκιάσουνε απο το κρύο ) και γελάνε που δεν μας αφήνουνε να ησυχάσουμε και να κοιμηθούμε , όπως εκείνον τότε στη μικρή τη σάλα στα Ντινέϊκα ...

γιατί... μας τρουπήσανε το μυαλό και την ψυχή με το τσαγκαρόσουγλο..

...και όλα αυτά για το καλό μας ..
...και για τη Δημοκρατία μας..
...και για την Ευρώπη μας..
...και για τις τράπεζες μας...
...και για το ευρώ μας...
...και για την ευημερία των συστημάτων μας...

...και όχι των ανθρώπων...

Μου ΄ρχονται συνεχώς, λοιπόν, στο μυαλό οι κουβέντες του Μουρλοπαναγιώτη..

"Μη ρέ..σταματείστε ρέ..,τι σας κάμαμε ρέ...παλιανθρώποι.." δε θα ζήστε χίλια χρόνια ρέ...παλιανθρώποι...
Αποδομήσατε (για να μην πω τίποτα άλλο με την ίδια κατάληξη) την ελληνική κοινωνία, παλιανθρώποι, φτάνει πιά...
 
Ι.Β.Ντινόπουλος

8 Νοεμβρίου 2015

Πως μεταβληθήκαμε από Έλληνες σε νεοέλληνες

Πως μεταβληθήκαμε από Έλληνες σε νεοέλληνες
*Ένα από τα καλύτερα και περιεκτικότερα κείμενα που έχουμε διαβάσει τον τελευταίο καιρό. Διαβάστε το και θα καταλάβετε το γιατί!
«Αν ένας λαός βυθιστεί σε μεγάλη πνευματική σύγχυση αποδέχεται πιο εύκολα την ιδεολογία αντικατάστασης, σε αντίθεση με άλλον λαό, στον οποίον η έντονη πίστη και οι θρησκευτικές πεποιθήσεις αποτελούν έναν απόρθητο προμαχώνα» (J.P. Μorin Commandant SECTARUS, κεφ. 9: Η Ψυχοπολεμολογία και κεφ. 10: Η χειραγώγηση των λαϊκών μαζών, σ.σ. 201-218) 
«Ο άνθρωπος είναι ψυχο-διασπάσιμος και ο τεχνικός της αποσταθεροποίησης θα του προσφέρει τα υλικά της ζύμωσης που θα επισπεύσει την σήψη των ιδεολογικών του πεποιθήσεων» -Commandant J.P. Μorin
Της Δάφνης Βαρβιτσιώτη, από το εξαιρετικό βιβλίο «“ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ”- Εξέλιξη ή Χειραγώγηση;» (αποσπάσματα σελ. 85-100)* 
Θα σας θυμίσω ότι, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εμείς οι Έλληνες, που προασπισθήκαμε τα σύνορά μας από την επίθεση των δυνάμεων του Άξονα, έστω και αν στο τέλος καμφθήκαμε, ήμασταν οι ήρωες της υφηλίου. Τότε, οι πάντες υποκλίνονταν στις δικές μας αξίες, στα δικά μας ιδανικά, στις δικές μας αρετές. Τότε, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ είχε πει: «Τώρα δεν θα λέμε πια ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες». Και ενώ, ως πολίτες, ήμασταν απίστευτα φτωχοί και η χώρα μας ήταν ρημαγμένη, είχαμε ως πρότυπα τον Ήρωα, τον Φιλόσοφο και τον Άγιο και ήμασταν πλούσιοι σε φιλότιμο, αυτοσεβασμό και υπερηφάνεια, διότι είχαμε αποδείξει ότι ήμασταν άξιοι, γενναίοι και ανδρείοι, δηλαδή αντάξιοι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, συνεχιστές της δοξασμένης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και απόγονοι των Ηρώων του 1821. Με άλλα λόγια, τότε είχαμε βαθειά ριζωμένη την αυτοσυνειδησία του Έλληνα.
Λίγα χρόνια αργότερα, εν καιρώ ειρήνης, αρχίσαμε να ακούμε ότι είμαστε Νεοέλληνες και ότι, ως Νεοέλληνες, είμαστε περιορισμένων αντιλήψεων, ηθικιστές, σεξουαλικά καταπιεσμένοι και καταπιεστικοί, προσκολλημένοι στο παρελθόν, γεμάτοι προλήψεις, προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, σωβινιστές, ανάγωγοι, βρώμικοι, καλοπερασάκηδες, τεμπέληδες. Μας είπαν ότι έπρεπε πλέον να γίνουμε «προοδευτικοί», «ριζοσπαστικοί», «εξελιγμένοι», ότι έπρεπε οπωσδήποτε να αποκτήσουμε «ευρύτητα πνεύματος» και να γίνουμε «επιτέλους» Ευρωπαίοι. Τότε, βάλαμε νερό στο κρασί των αξιών μας, βάλαμε κατά μέρος τα ιδανικά μας και υποκλιθήκαμε ενώπιον της «ανώτερης» Ευρώπης και των «εξελιγμένων» αξιών της. Έτσι,σχετικοποιήσαμε την ηθική μας, εγκαταλείψαμε το φιλότιμο μας και προσπαθήσαμε να εξευρωπαϊσθούμε και, κυρίως, να πλουτίσουμε.
Η Πρώτη Μεταβολή 
Τότε, υποστήκαμε την πρώτη μεταβολή στην ψυχοσύνθεση και την αυτοσυνειδησία μας.
Αλλάζοντας, προκειμένου να μοιάσουμε στο πρότυπό μας, τον Ευρωπαίο, όντως αποκτήσαμε την αυτοσυνειδησία τού Νεοέλληνα. Δηλαδή αποκτήσαμε, άθελά μας, την αυτοσυνειδησία ενός τύπου ανθρώπου με τεράστιο σύμπλεγμα εθνικής και πολιτιστικής κατωτερότητας.
Ως υπό διαμόρφωσιν Ευρωπαίοι, κάναμε προσπάθειες να «κατανοήσουμε» τα μέχρι πρότινος ακατανόητα και αδιανόητα, όπως, π.χ., τούς λόγους για τους οποίους μπορεί να είναι πράξεις αποδεκτές ο βανδαλισμός καταστημάτων ή ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, ή το κάψιμο της Σημαίας, ή ότι υπάρχουν και «μαλακά» ναρκωτικά, ή ότι η έκλυση ηθών, δηλαδή ο πανηδονισμός, ο διαστροφικός ερωτισμός, ή η ομοφυλοφιλία, αποτελούν αποδείξεις «προοδευτικότητας», ή ότι τα κίνητρα του Ιούδα μπορεί να ήταν αγαθά κ.ο.κ.. Βέβαια, εξακολουθούσαμε να μην τα κατανοούμε, αλλά αφού μας διαβεβαίωναν ότι αυτά οι Ευρωπαίοι τα καταλαβαίνουν, εμείς σωπαίναμε. Τότε, μας είπαν ότι η γλώσσα μας έπρεπε να «εξελιχθεί» σε ό,τι αφορά στην ορθογραφία και την γραμματική της και, ενθουσιασμένοι, το δεχθήκαμε! Αργότερα, με μεταμεσονύχτια τροπολογία της αφαίρεσαν τα πνεύματα και δύο από τους τρεις τόνους της. Και το δεχθήκαμε! Από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο μας δόθηκαν νέα «εξελιγμένα» πρότυπα ζωής και συμπεριφοράς. Και τα υιοθετήσαμε!
Η Δεύτερη Μεταβολή
Παρ’ όλα ταύτα, η κατάσταση όχι μόνον δεν βελτιώθηκε, αλλά επιδεινώθηκε. Μας πληροφόρησαν ότι, ως λαός, δεν ήμασταν μόνο αγράμματοι, απαίδευτοι, ωχαδελφιστές, οπισθοδρομικοί, απολίτιστοι, σκληροί με τα ζώα, «προγονόπληκτοι», αλλά και «αντιδραστικοί», «δογματικοί», «σκοταδιστές», «θρησκόληπτοι», «μεσαιωνικοί», «φανατικοί», «μισαλλόδοξοι» και, τελευταίως, «εικονολάτρες», «φονταμενταλιστές» και «ταλιμπάν». Παρά το γεγονός ότι βοηθήσαμε με κάθε τρόπο τα πρώτα κύματα λαθρομεταναστών, μας αποκάλεσαν «ρατσιστές», μάς είπαν ότι είμαστε «ξενοφοβικοί» και εθνικιστές και ότι, ως εκ τούτου, είμαστε «εθνο-φυλετιστές», άρα αιρετικοί. Μας κατηγόρησαν και ως «φασίστες», ως «καταπιεστές μειονοτήτων» – εθνικών, θρησκευτικών και σεξουαλικών.
Οι κατηγορίες αυτές μας έστελναν το υποσυνείδητο μήνυμα ότι εξακολουθούσαμε να παραμένουμε Νεοέλληνες, ότι, δηλαδή, δεν είχαμε γίνει ακόμα σωστοί Ευρωπαίοι. Όχι μόνον πιστέψαμε τις κατηγορίες, αλλά – ξεχνώντας την πολύ σοφή λαϊκή ρήση, περί του τι συμβαίνει σε όποιον δεν παινεύει το σπίτι του – αρχίσαμε να αυτοκατηγορούμεθα ως λαός. Συγχρόνως, προσπαθήσαμε να «διευρύνουμε» ακόμα περισσότερο τις αντιλήψεις μας, να «απελευθερωθούμε» ακόμα πιο δραστικά από όσα μάς έλεγαν ότι αποτελούσαν τις «προλήψεις», τις «προκαταλήψεις», τους «δογματισμούς», τους «φανατισμούς» και τις «αγκυλώσεις» μας.Τότε, γυρίσαμε τελείως πια την πλάτη στον Έλληνα και υιοθετήσαμε έναν νέο τρόπο σκέψης, που κάποιοι μας παρουσίασαν ως ιδέες του Διαφωτισμού. Αγνοήσαμε τις προειδοποιήσεις της ορθόδοξης θεολογικής σκέψης, ότι δηλαδή ο Διαφωτισμός απορρίπτει τον Χριστιανισμό και θεοποιεί τον άνθρωπο. Έτσι, ενστερνισθήκαμε μια σκέψη που γνωρίζαμε ότι απορρίπτει τον ένα εκ των δύο πυλώνων του δυτικού πολιτισμού (αφού ο δυτικός πολιτισμός θεμελιώθηκε αφ’ ενός μεν, επί του αρχαιοελληνικού πολιτισμού και, αφ’ ετέρου, επί του Χριστιανισμού). Τότε, ξεχάσαμε τον Ήρωα και, γυρίζοντας την πλάτη μας στον αρχαίο Φιλόσοφο, υποκλιθήκαμε σε ό,τι μας παρουσίασαν ως δυτικο-ευρωπαϊκή διανόηση, αφαιρέσαμε το καντήλι από τον Άγιο, τον βγάλαμε από το εικονοστάσι και τον μεταφέραμε στο σαλόνι, ως διακοσμητικό δείγμα βυζαντινής τέχνης (για να τον ξανα-θυμηθούμε ίσως μόνον ενώπιον ασθένειας ή θανάτου). Και περιμέναμε κάποιος να μας επαινέσει επιτέλους.
Όχι μόνο ουδείς μας επαίνεσε, αλλά οι κατηγορίες πολλαπλασιάσθησαν και εντάθηκαν. Με την διαφορά ότι άρχισαν πλέον να στρέφονται κατά του ιστορικού μας παρελθόντος. Παρα-ιστορικοί άρχισαν να λυμαίνονται τα ηλεκτρονικά και έντυπα Μ.Μ.Ε., διαχέοντας συκοφαντικές, ανιστόρητες ή μονομερείς εκδοχές της Ιστορίας μας. Το Μουσείο Ευρωπαϊκής Ιστορίας στο Στρασβούργο αρνήθηκε να συμπεριλάβει οτιδήποτε ελληνικό. Επιφανείς καθηγητές επέμεναν ότι προερχόμαστε από τούς ιστορικά ανύπαρκτους Ινδοευρωπαίους, ότι το αλφάβητό μας είναι φοινικικό και ότι είχε δίκιο ο Φλαμεράγιερ, ότι δηλαδή ουδεμία σχέση έχουμε με τους Αρχαίους Έλληνες. Ακόμα και από το εξωτερικό προσκλήθηκαν καθηγητές, προκειμένου να μας πουν ότι ο Φίλιππος ο Β’ ήταν, όπως και όλοι οι Αρχαίοι Έλληνες, ομοφυλόφιλος. Άλλοι ανέλαβαν να μας πληροφορήσουν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μέθυσος, ομοφυλόφιλος, ιμπεριαλιστής καί – φυσικά – «σφαγέας των λαών». Επίσημα χείλη μας πληροφόρησαν ότι η Επανάσταση του 1821 έγινε από «κάτι ξυπόλυτους», που δεν εξετίμησαν την ήρεμη και ειρηνική ζωή των Ελλήνων επί Τουρκοκρατίας! Άλλοι ανέλαβαν να μας πληροφορήσουν ότι το 1821 έγινε από τούς Αλβανούς (!) ότι ο Κολοκοτρώνης ήταν, κατ’ άλλους μεν, Αλβανός, κατ’ άλλους δε, δολοφόνος, ότι ο Μακρυγιάννης ήταν τοκογλύφος και άλλα ων ουκ έστιν αριθμός.
Η Τρίτη Μεταβολή
Ανυποψίαστοι αποδέκτες των μεθοδεύσεων αποδόμησης που χρησιμοποιεί ο Νέος Διαφωτισμός, έχοντας ήδη διαβρωμένη την αυτο-συνειδησία μας ως Νεοέλληνες, με αποτυχημένη την μετάλλαξή μας σε Ευρωπαίους, με αποσυντονισμένη την Λογική μας και με διαλυμένη την βούλησή μας, ήμασταν πλέον έτοιμοι να αποδεχθούμε αδιαμαρτύρητα οτιδήποτε. Έτσι, πιστέψαμε ότι«όλες οι θρησκείες είναι ίδιες», ότι «όλοι οι λαοί είναι ίδιοι», ότι «όλοι οι πολιτισμοί είναι ίδιοι», ότι τα σύνορα είναι δήθεν ευρωπαϊκή επινόηση του 19ου αιώνα. Πιστέψαμε επίσης ότι ουδέποτε υπήρξαμε ενιαίο Έθνος, αλλά ότι πάντα ήμασταν συνονθύλευμα εθνοτικών, φυλετικών και θρησκευτικών μειονοτήτων, τις όποιες, όμως, οι ίδιοι καταπιέζουμε (!) και ότι, συνεπώς, οφείλουμε να ντρεπόμαστε. Η ντροπή και οι ενοχές άρχισαν να διαβρώνουν εντός μας οποιαδήποτε αυτοσυνειδησία, προς μεγάλη ικανοποίηση των φορέων τού Νέου Διαφωτισμού.
Αρχίσαμε, δηλαδή, να αμφισβητούμε το Ιστορικό μας παρελθόν και, στην συνέχεια, αρχίσαμε να το κατηγορούμε εμείς οι ίδιοι και, τέλος, ο ένας μετά τον άλλο να το απορρίπτουμε. Τότε, ήταν πού έσπασε μέσα μας και ο τελευταίος κρίκος της αλυσίδας της Ιστορίας που μας συνέδεε πνευματικά, συναισθηματικά και συνειδησιακά με το παρελθόν μας και με τα παλαιά πρότυπά μας: τον Ήρωα και τον Φιλόσοφο.
Γνώριζαν ότι, με την βοήθεια του Νέου Διαφωτισμού, είχαμε μεταβληθεί σε έναν τύπο ανθρώπου που, όπως λέει με κρυφή ειρωνεία ο Φουκουγιάμα, «αρκείται στο να παραμένει στο σπίτι του, αυτο-θαυμάζοντας την ευρύτητα του νου του και την έλλειψη φανατισμού του».
Πράγματι, στο βιβλίο του «Ο Τελευταίος Άνθρωπος στο Τέλος της Ιστορίας», το 1992, ο Φουκουγιάμα αναφέρεται στον σύγχρονο δυτικοευρωπαίο ως σε έναν αποδυναμωμένο πλέον άνθρωπο και τον χαρακτηρίζει «άνθρωπο χωρίς σθένος» -εννοώντας, βέβαια «άνθρωπο χωρίς βούληση», αν όχι άνθρωπο εκφυλισμένο και παρηκμασμένο.

*ΚΟ: Το βιβλίο αυτό της Δάφνης Βαρβιτσιώτη, ιστορικού – αρχαιολόγου, είναι ένα συγκλονιστικό, αποκαλυπτικό βιβλίο που κυριολεκτικά «ρούφηξα» κάποιες ήσυχες ημέρες του φετινού Αυγούστου. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε όσους όχι μόνο δεν θέλουν να «χειραγωγούνται», αλλά ενδιαφέρονται να έχουν εφόδια στη μάχη κατά του «νέου πολιτισμού» που μας θέλει ομογενοποιημένους – μαζοποιημένους, με μια συνείδηση προσαρμοσμένη προς τα ζητούμενα της παγκοσμιοποιημένης Νέας Εποχής.
**Ο Commandant J. P. Morin, είναι ταγματάρχης της γαλλικής αστυνομίας, από τους πρώτους που ασχολήθηκαν στη Γαλλία και παγκοσμίως με το φαινόμενο των σεκτών και ειδικότερα με την υποδούλωση ανθρώπων στις σέκτες μέσω της διανοητικής χειραγώγησης. Το κλασικό βιβλίο του είναι το «Sectarus. Le violeurde conscience».

Πηγές: