Ο Μουρλοπαναγιώτης...

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Ήτανε ένας "μουρλός" που τον ελέγανε Παναγιώτη..
ή μάλλον ήτανε ένας Παναγιώτης που λέγανε πως ήτανε "μουρλός"..

Τον "Μουρλοπαναγιώτη" τονε θυμάμαι τότε, εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, στα πρώτα γυμνασιακά μου χρόνια. Γύρναγε με ένα τράστο στον ώμο, (υφαντό σακίδιο) γεμάτο με τα υπάρχοντά του και με ο,τι άλλο σήκωνε το μυαλό του και χώραγε η ψυχή του. Λένε πως καταγότανε απο ΄να χωριό όξω από την Πάτρα και πως ήτανε συσπουδαστής της αείμνηστης δασκάλας μου. Λένε ακόμα ότι είχε την ατυχία να "ευτυχήσει πλανηθείς" ως ερωτευμένος και ότι όταν εκείνη- μια συσπουδάστρια της παρέας τους- τον άφησε, δεν άντεξε την προδοσία και την απόρριψη ,άφησε και αυτός τον "κοινωνικό" κόσμο , πήρε τα βουνά...μουρλάθηκε και κοιμότανε σε αχεριάδες (αχυρώνες)

Θυμάμαι που τα παιδιά τού πετάγανε χαλίκια και κάποιοι μεγάλοι τονε βρέχανε με το λάστιχο το καλοκαίρι και έτσι μικροί και μεγάλοι γελάγανε με τα αλλόκοτα χοροπηδητά του στην προσπάθειά του να αποφύγει το νερό,να μη γίνει λούτσα όπως έλεγε, και με τις κινήσεις των χεριών του που τα ΄φερνε στο πρόσωπο για να αποφύγει τα χαλίκια και τις πέτρες..

-Μη ρέ,.. σταματείστε ρέ... τι σας έκαμα ρέ; παλιανθρώποι....έλεγε !

Τώρα, ρητορικό βέβαια το ερώτημα, ποιός θεωρείται μουρλός; αυτός που φοβάται την κακία των μικροβασανιστών του ή οι μικροβασανιστές που απολαμβάνουνε τις αντιδράσεις κάποιου ταλαίπωρου από τη βία που ασκούν πάνω του και από το φόβο που του προκαλούνε ; ! !
Αυτή τη συμπεριφορά οι σύγχρονοι ειδικοί την είπανε μπούλινγκ..ενώ οι συντοπίτες μου τη λέγανε παλιανθρωπιά..

Οι Ντιναίοι τον "εμαζεύανε" και τον εφιλεύανε ..
Θυμάμαι μια φορά που ήρθε στο σπίτι μας στα Ντινέϊκα και του βάλανε οι δικοί μου να φάει σε πιάτο...και που εξέφρασε την απορία που θα έτρωγε κι αυτός μια φορά..σαν άνθρωπος..
Του είπανε μάλιστα να ξαπλώσει για μεσημέρι εκεί στον καναπέ της μικρής σάλας και του βάλανε και μαξηλάρι, το οποίο δε χρησιμοποίησε γιατί είχε συνηθίσει για μαξηλάρι τις παλάμες του ενωμένες...
Όταν ρωτήθηκε από τον πατέρα μου γιατί δεν κοιμάται, του απήντησε ότι δεν τον αφήνει ο "παλιόκοσμος"...

Οι "παλιανθρώποι" κι ο "παλιόκοσμος" όμως, φαίνεται πως δεν τελειώνουνε ποτέ...

Σήμερα , μάλιστα, το μπούλινγκ από τους παλιανθρώπους έχει περάσει.. σε άλλα επίπεδα και ασκείται εις βάρος όλων σχεδόν των Ελλήνων...
Και οι "παλιανθρώποι" δεν είναι αγράμματοι που χαριεντίζονται και μικρά παιδιά. Είναι εγγράμματοι Έλληνες και ξένοι που...φοράνε επώνυμα ρούχα και ακριβά αρώματα..
...Και δεν είναι μικροβασανιστές αλλά "βασανιστές και δήμιοι" ..και γελάνε με τις αντιδράσεις όλων εμάς που χοροπηδάμε σαν τον Μουρλοπαναγιώτη για να αποφύγουμε τα ποτάμια των προβλημάτων που ρίξανε στα πόδια μας , και γελάνε μ΄ αυτούς που τους παρασέρνουνε τα ρεύματα και χάνονται και πάνε...και γελάνε που για αρκετό κόσμο τα υπάρχοντά τους -σε λίγο- θα χωράνε σε ένα τράστο σαν εκείνο του Μουρλοπαναγιώτη και γελάνε που κάποιοι Έλληνες δεν έχουνε ούτε αχεριάδες να τρουπώσουνε (απαγκιάσουνε απο το κρύο ) και γελάνε που δεν μας αφήνουνε να ησυχάσουμε και να κοιμηθούμε , όπως εκείνον τότε στη μικρή τη σάλα στα Ντινέϊκα ...

γιατί... μας τρουπήσανε το μυαλό και την ψυχή με το τσαγκαρόσουγλο..

...και όλα αυτά για το καλό μας ..
...και για τη Δημοκρατία μας..
...και για την Ευρώπη μας..
...και για τις τράπεζες μας...
...και για το ευρώ μας...
...και για την ευημερία των συστημάτων μας...

...και όχι των ανθρώπων...

Μου ΄ρχονται συνεχώς, λοιπόν, στο μυαλό οι κουβέντες του Μουρλοπαναγιώτη..

"Μη ρέ..σταματείστε ρέ..,τι σας κάμαμε ρέ...παλιανθρώποι.." δε θα ζήστε χίλια χρόνια ρέ...παλιανθρώποι...

Αποδομήσατε (για να μην πω τίποτα άλλο με την ίδια κατάληξη) την ελληνική κοινωνία, παλιανθρώποι, φτάνει πιά...
 
Ι.Β.Ντινόπουλος