ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

28 Φεβρουαρίου 2010

Πολιτογράφηση μεταναστών είπατε;

Πολιτογράφηση Μεταναστών είπατε;

Θα μου πείτε, τι θέλει η πανέμορφη, δεν λέω, φωτογραφία της οικογενείας Γλύξμπουργκ σε αυτό το blog; Μα, τι άλλο, για.. μάθημα, αγωγής του Πολίτου!
Η πεμπτουσία της υποκρισίας!! Γιουχαΐσαμε και αρνηθήκαμε το διαβατήριο και την ιθαγένεια στον
ΓΕΝΝΗΜΕΝΟ, σπουδαγμένο στην Ελλάδα, απόλυτο κάτοχο και γνώστη της ελληνικής, παρόντα στη χώρα "πέραν, όχι της μιάς, των τριών γενεών"..
Πρωτοστατήσαμε στη λύση του πολιτειακού, με σύνθημα την καταγωγή της μητέρας του.. (πάρ' τη μάνα σου και εμπρός), που παρεπιπτόντως μιλούσε καλύτερα ελληνικά από την κυρία μητέρα,
Margaret..
Είμαστε, εντελώς παράδοξα, άνετοι με τον Φιξ, τον Έβερτ, τον Ροζενστάιν, τον Λιάπη, τον Αρβανίτη,τον Σημίτη κλπ κλπ. με ό,τι όνομα δηλώνει δηλαδή καταγωγή, αλλά μας ενοχλεί το δικό του..
Έχουμε ευαισθησίες σε ό,τι "μπλέ" ειδικά στο ρουαγιάλ και καμμία στο μαύρο...
Η κυβέρνηση αυτή, λοιπόν που ψηφίσανε οι Ελληνες Πολίτες και που διαδέχεται στην εξουσία μια χρυσή μετριότητα, δυστυχώς, αντί να κόπτεται μόνο για την περίφημη "κρίση", στην οποία πιθανώς συνέβαλε τα μάλα από την εποχή του Χρηματιστηρίου, στην αναμπουμπούλα, προωθεί βιαστικά το περίφημο νομοσχέδιο για τους μετανάστες..
H σομαλή πόρνη λοιπόν και η μαντήλοβα μουσουλμάνα κυρία, θα γίνει συμπατριώτισσα της.. Μπουμπουλίνας, της κυρίας Δραγώνα, όποιας κυρίας αισθάνεται τόσο ασφαλής μακριά τους, μένοντας στην Εκάλη, στο Κολωνάκι, στο Διόνυσο ή την Κηφισιά.. Α, και ο Πακιστανός που έκαψε τα καταστήματα στην Γ΄Σεπτεμβρίου και με λύσσα κατέβαζε τους υαλοπίνακες ανύποπτων καταστηματαρχών, ενίοτε δε ληστεύει φορολογούμενους πολίτες, στα σπίτια τους ή στα καταστήματα, θα πολιτογραφηθεί "αδέρφι" τους..
Οι Αχμέτ οι Κουρτσούκου, οι Σαριν , οι Καρζάι, οι Συριάεβα, οι Ζάγκ, οι Γιόχαν και οι Λι δεν μας ενοχλούν, τουλάχιστον όσο οι Γλύξμπουργκ , μπορούν να πολιτογραφηθούν, να αφομοιωθούν να γίνουν..
Έλληνες. Αλήθεια, γιατί όχι απευθείας πολίτες της Ε.Ε.; Συμπατριώτες της Μέρκελ και του Σαρκοζί;
Λοιπόν ήρθανε αυτές οι ψυχές εδώ, επειδή το κράτος και οι αρμόδιοι υπάλληλοί του δεν έκαναν την δουλειά τους, δεν φύλαξαν τα σύνορα, ή ακόμα χειρότερα χρηματίστηκαν. Κάποιοι επίσης, πλούτισαν εις βάρος τους κατά τη μεταφορά τους, για την ετοιμασία των χαρτιών παραμονής τους.. Κάποιοι ίσως αρμόδιοι, χρησιμοποίησαν κοινοτικά κονδύλια χάριν τους, να κλείσουν άλλους λογαριασμούς πιθανώς και έτσι οι Ξένοι, μας..ξέμειναν..Ψυχές όχι φορτία..
Κάποιοι φτιάξανε κέντρα υποδοχής, έγιναν εγκαίνια μάλιστα τύπου Μαυρογιαλούρου, ξέρετε φάγανε, ήπιανε κλπ Οι δύστυχοι όμως, που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο, δεν μένουν εκεί! Είτε γιατί τα κλείνουν ελλείψει κονδυλίων , είτε γιατί οι ίδιοι, αναζητώντας καλύτερη τύχη ή γνωστούς φεύγουν.. Ξεροσταλιάζουν στους δρόμους, μένουν σε παράγκες στα χωράφια, που -κι αν-εργάζονται, χωρίς στοιχειώδεις ανέσεις, κάνουν δουλειές του ποδαριού, φτωχοδιάβολοι των φαναριών, της ομπρέλλας στη βροχή, βορά στην όποια μαφία θα κερδοσκοπήσει, εις βάρος του κράτους και των φορολογουμένων . Προκαλούν την ανθρωπιά μας και μπερδεύουμε τις έννοιες φιλανθρωπίας και του δικαιώματος αντίστασης στην παράνομη εισβολή.. Σε άλλες εποχές ματώσαμε για να μην πατήσουν το έδαφός μας...
Αλλά πολλαπλασιάζονται και εκείνοι, που Κύριος Ίδεν πως, καταστρατηγώντας διατάξεις σύμφωνα με τις οποίες θα έπρεπε να καταβάλλουν στην Ελληνική Πολιτεία εγγυητικές αρκετών χιλιάδων ευρώ, ανοίγουν καταστήματα, με ποικίλο εμπόριο και άγνωστο τζίρο. Πολλαπλασιάζονται και τα καταστήματα που διοχετεύουν έναντι αμοιβής, τα χρήματα κερδισμένα τίμια ή άδικα των παράνομων ή περίπου νόμιμων μεταναστών στις χώρες τους, εκτός ελέγχου Τραπέζης Ελλάδος..
Άξεστοι και αμόρφωτοι οι περισσότεροι, ζούν με δικούς τους Νόμους, λόγω θρησκείας και ασφαλώς αυτό θα προηγείται της υπακοής στους Νόμους και το Σύνταγμα της δικιάς μας πατρίδας. Δεν θα με τρόμαζε άλλοτε η χαώδης πολιτισμική διαφορά, αλλά έχουμε φθάσει σε οριακή κατάντια πολιτιστική οι ίδιοι και φοβάμαι, ότι δεν θα μπορέσουμε να αφομοιώσουμε όπως παλιά, στην μακραίωνα ιστορία μας, όλα αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία, που γίνονται Στοιχειά για το μέλλον μας και το παρόν μας αν κρίνουμε από τις ειδήσεις του αστυνομικού δελτίου.....
Kύριοι πολιτικοί, πολύ θα ήθελα να σας διάβαζα στη βουλή τους μύθους του Αισώπου, έναν τουλάχιστον, ας πούμε
τον τρίτο από την παλιά μου ανάρτηση, για τον άνδρα που περιμάζεψε οχιά.. Πριν πάρετε αποφάσεις..

Ύστερον: Έπεσε στην αντίληψή μου το Δελτίο Τύπου της Ι.Μ.Πειραιώς, που αξίζει εκ του σοβαρού κειμένου του τον κόπο ανάρτησης και ανάγνωσης, άλλωστε γι αυτό πολεμήθηκε τόσο από τα Μ.Μ.Ε.



 Σημείωση δική μου:
Ευχαριστώ πολύ την κυρία Κατερίνα για την ευγενή της παραχώρηση να αναδημοσιεύσω το αρθρο της αυτό απο το καταπληκικό της ιστολόγιο ! 

Ι.Β.Ν.

27 Φεβρουαρίου 2010

Ολα μου 'ρθαν ανάποδα ! Σιέττος !

.
Αφιερωμένο σε σας που μου το ζητήσατε !
Στους Ελληνες πατριώτες μου που ζούν στο Εξωτερικό ,που λατρεύουν την Γενέτειρά τους και που νοσταλγούν να ξαναγυρίσουν !
Καλή σας μέρα !
Ι.Β.Ν.

24 Φεβρουαρίου 2010

Yπέρ του ορεινού Δήμου αποφάνθηκε το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Λασιώνος.





Yπέρ του ορεινού δήμου αποφάνθηκε το δημοτικό συμβούλιο του δήμου Λασιώνος.

Συντάχθηκε απο την Νάνσυ Σπυροπούλου


Δευτέρα, 22 Φεβρουάριος 2010

Την επιθυμία αλλά κυρίως την αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός νέου Ορεινού Δήμου, ο οποίος θα περιλαμβάνει τους δήμους και οικισμούς που βρίσκονται στο οροπέδιο της Φολόης και τις παρυφές του καθώς και την περιοχή του όρους «Ερύμανθος» με την οποία αποτελούν ενιαία ενότητα, εξέφρασε με την ομόφωνη απόφασή του το Δημοτικού Συμβούλιο Λασιώνος.

Η τεκμηριωμένη και καλά μελετημένη πρόταση – εισήγηση του Δημάρχου Βασίλη Παπαντώνη ήταν αυτή που υιοθετήθηκε τελικά, κατά την διάρκεια της συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου Λασιώνος, το πρωί του Σαββάτου. Μάλιστα, τονίστηκε η ανάγκη για την ανάδειξη των προτερημάτων του Πανόπουλου, το οποίο ενδείκνυται για έδρα του νέου Δήμου. Παρόντες στη συνεδρίαση ήταν επίσης εκπρόσωποι και μέλη συλλόγων της περιοχής καθώς και μεγάλος αριθμός κατοίκων, αφού το θέμα της νέας διοικητικής μεταρρύθμισης «Καλλικράτης» αφορά άμεσα την τοπική κοινωνία.



Η εισήγηση του Δημάρχου Βασίλη Παπαντώνη  
Στην εισήγησή του ο Δήμαρχος Λασιώνος Βασίλης Παπαντώνης τόνισε ότι θα πρέπει, με τη δημιουργία των νέων δήμων, να εξασφαλίζεται η αέναη ανάπτυξή τους και η ανεξαρτησία τους προκειμένου να αποτελέσουν πόλους ανάπτυξης καθώς και ότι βασικός παράγοντας για τη βιωσιμότητά τους είναι η οριοθέτησή τους και μάλιστα με κριτήρια αντικειμενικά, δηλαδή γεωγραφικά, δημογραφικά, οικονομικά αναπτυξιακά, κοινωνικά, πολιτιστικά κ.α. Δεν παρέλειψε μάλιστα ότι η άποψη των τοπικών κοινωνιών δεν μπορεί και δεν πρέπει να αγνοηθεί. «Οι τοπικές κοινωνίες και δήμοι, γνωρίζουν καλύτερα τις ανάγκες, ιδιαιτερότητες και ιδιομορφίες των τοπικών κοινωνιών και τα κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία που θα πρέπει να ληφθούν υπόψη στη διαμόρφωση των ορίων των νέων Δήμων, προκειμένου να εξασφαλίζεται η ομοιομορφία και η πραγματική έννοια της Αυτοδιοίκησης», τόνισε ο κ.Παπαντώνης, σημειώνοντας ότι θα πρέπει να αποφασίσουν απαλλαγμένοι από μικροπολιτικές και μικροσυμφέροντα προκειμένου να μην επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και του Καποδίστρια. Εξήγησε μάλιστα ότι ένας κατά πολύ μεγαλύτερος και ανομοιογενής Δήμος, δε θα είναι σε θέση να καταγράψει, να διαχειριστεί και να αντιμετωπίσει άμεσα τα προβλήματα των απομακρυσμένων από τα αστικά κέντρα και των σχεδόν εγκαταλελειμμένων περιοχών.



Η πρόταση
Η πρόταση, αφορά λοιπόν τη δημιουργία ενός Ορεινού Δήμου, τον γενικό κορμό του οποίου θα αποτελούν οι σημερινοί Δήμοι Λασιώνος, Λαμπείας, Φολόης, Πηνείας και Ωλένης, με βασικές εξαιρέσεις – όπως διευκρίνισε ο Δήμαρχος – σε οριακά τοπικά διαμερίσματα, εφόσον οι τοπικές κοινωνίας το επιθυμούν.
Στόχος, μέσα από αυτή την πρόταση είναι, να υπάρξει ισόρροπη ανάπτυξη, τόνισε ο κ.Παναντώνης, παρουσιάζοντας αναλυτικά τα πλεονεκτήματα που θα έχει η περιοχή με την ενοποίηση των παραπάνω δήμων σε έναν Ορεινό. «Οι παραπάνω περιοχές έχουν ενιαία γεωμορφολογικά – οικονομικά χαρακτηριστικά (σχεδόν όλη η περιοχή είναι χαρακτηρισμένη ως ορεινή ή ημιορεινή κατά ΕΣΥΕ). Έχουν επίσης όλα τα Τ.Δ χαρακτηριστεί ορεινά ή μειονεκτικά σύμφωνα με την Οδηγία 75/268/ΕΟΚ. Ως ενιαία ενότητα μπορεί να αξιοποιήσει Κοινωνικά ή Εθνικά Προγράμματα. Αποτελούν ενιαία ενότητα από άποψη αναπτυξιακών – οικονομικών χαρακτηριστικών, καθώς οι βασικοί πόροι για την ανάπτυξη της περιοχής είναι η κτηνοτροφία και δευτερευόντως η γεωργία και ο τουρισμός. Η δημιουργία ενός ενιαίου δήμου θα αποτελέσει καθοριστικό-προωθητικό παράγοντα, αφενός μεν στην αξιοποίηση των κτηνοτροφικών προϊόντων, αφετέρου στην καθιέρωση ενός «brand name» για τα κτηνοτροφικά και γενικότερα αγροτικά προϊόντα της περιοχής», εξήγησε ο Βασίλης Παναντώνης.



Ιδιαίτερη αναφορά έκανε και στον κομμάτι εναλλακτικού τουρισμού, το οποίο μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη περιοχή του δήμου. «Τα σημαντικά πλεονεκτήματα είναι το αξιόλογο φυσικό και οικιστικό περιβάλλον, τα πολιτιστικά μνημεία και μνημεία αγροτικής πολιτιστικής κληρονομιάς, ποιοτικά τοπικά προϊόντα. Όσον αφορά δε το φυσικό περιβάλλον, κεντρικό ρόλο έχει ο μοναδικός για το Νομό και τη χώρα βιότοπος του δρυοδάσους της Φολόης-Κάπελης που έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura. Αποτελεί δε ένα μοναδικό αναπτυξιακό πόρο που μπορεί να στηρίξει συνολικό αναπτυξιακό σχέδιο για την περιοχή κατά τα πρότυπα αντίστοιχων Ευρωπαϊκών περιοχών, που όμως απαιτεί την ύπαρξη ενός ενιαίου ομοιογενούς δήμου ο οποίος μπορεί να αποτελέσει τον συντονιστή όλης αυτής της προσπάθειας», τόνισε ο κ.Παπαντώνης. Παράλληλα, ανέπτυξε και σειρά άλλων κοινών χαρακτηριστικών, όπως είναι η οδική σύνδεση και οι μικρές μεταξύ των δήμων αποστάσεις, τα οικονομικά στοιχεία που παρουσιάζουν καθώς και ο πληθυσμός καθώς και μια σειρά από θέμα που μπορούν από κοινού να προωθήσουν – σύσταση φορέα διαχείρισης του δρυοδάσους, διαχείριση και προστασία των νερών της περιοχής κ.α. Σημείωσε ότι υπάρχουν πολλά κοινά στοιχεία που μπορούν να δημιουργήσουν έναν ισχυρό και βιώσιμο δήμο με ταυτότητα που θα μπορέσει επίσης όχι μόνο να συγκρατήσει τον υπάρχοντα πληθυσμό αλλά θα προσελκύσει και νέους κατοίκους.



Ενιαία ταυτότητα = Ανάπτυξη
Μεταξύ άλλων, τονίστηκε από τον δήμαρχο ότι για την ανάπτυξη της περιοχής, ιδιαίτερη σημασία έχει η ανάδειξη και προβολή των ενιαία ταυτότητας, κάτι που θα την ισχυροποιήσει σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. «Η σημερινή διάσπαση της περιοχής σε πολλούς δήμους αλλά και η προσάρτηση τμημάτων της περιοχής σε πολλούς ανομοιογενείς δήμους δε δίνει τη δυνατότητα ενιαίας έκφρασης και δράσης της περιοχής. Δε μπορεί εκ των πραγμάτων να αποτελέσει πεδίο για τον ενιαίο και αυτόνομο σχεδιασμό της ανάπτυξής της. Ο κατακερματισμός του οροπεδίου, καλλιεργεί ανταγωνισμούς ή επιτρέπει περιστασιακές και αποσπασματικές παρεμβάσεις, που ακυρώνουν το συνολικό σχεδιασμό και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που έχει η περιοχή», δήλωσε ο Δήμαρχος Λασιώνος, υπενθυμίζοντας ότι οι κοινές υποδομές ανάπτυξης και τα προβλήματα που ενώνουν τους πιο πάνω δήμους, υπαγορεύουν τη συνένωσή τους.

http://oreini-ileia.blogspot.com/2010/02/y.html

Μαζί σου κύριε Δήμαρχε, μαζί σου φίλε Βασίλη Παπαντώνη.

Ι.Β.Ν.

22 Φεβρουαρίου 2010

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΟΡΕΙΝΟΥ ΔΗΜΟΥ ΗΛΕΙΑΣ


Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΟΡΕΙΝΟΥ ΔΗΜΟΥ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ


Το 1998, οι 6.000 Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης με τον Καποδίστρια 1 έγιναν περίπου 1.000 Η Ελληνική κοινωνία καλείται να αναδιοργανωθεί διοικητικά ως το 2010 με τον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2, που στοχεύει στην -κατά 2/3- μείωση του αριθμού δήμων και νομαρχιών, με συνένωσή τους. 
Οι 54 Νομαρχίες θα καταργηθούν και στη θέση τους θα ιδρυθούν 15 νέες αυτοδιοικητικές μονάδες "περιφερειακού " χαρακτήρα με εντελώς νέες αρμοδιότητες και υπηρεσιακή δομή. Οι 1.034 δήμοι θα συγχωνευθούν μεταξύ τους, έτσι ώστε να προκύψουν περίπου 400 νέοι δήμοι, εκ των οποίων περίπου οι 200 θα ταυτίζονται με τα όρια των πρώην επαρχιών στην ύπαιθρο και στα αστικά κέντρα. 
Η δημιουργία ενός ενιαίου ορεινού δήμου που θα συμπεριλαμβάνει όλα τα ορεινά δημοτικά διαμερίσματα των δήμων Πηνείας, Λασιώνος, Φολόης, Λαμπείας και Ωλένης κρίνεται επιτακτική. Η δημιουργία ενός ισχυρού ορεινού δήμου στον τόπο μας , εξασφαλίζει την ελκυστικότητά του ως τόπο επενδύσεων - απασχόλησης - διαβίωσης και κοινωνικής συνοχής. 
Το θέμα είναι πως δεν έχουμε δυνατότητα αποχής από την επερχόμενη τάξη πραγμάτων - είναι μονόδρομος. -Η διενέργεια δημοψηφίσματος κρίνεται, άμεσα, απαραίτητη. Αυτή θα καταδείξει τη βούληση των πολιτών και θακαθορίσει τη μορφή και τον τρόπο μετάβασης στον ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ 2. Η εμπειρία από τον Καποδίστρια 1 κατά τη γνώμη μου είναι αρνητική, αν λάβουμε υπόψη τα αποτελέσματά του, όπως:
1) την κακή οικονομική διαχείριση των δήμων
2) την ελλιπή χρηματοδότηση από την κυβέρνηση
3) την ιδιωτικοποίηση και την ραγδαία αύξηση των δημοτικών τελών για τους πολίτες
4) την ανάθεση έργων φαντασμάτων
5)την διακοσμητική παρουσία των τοπικών συμβουλίων των δημοτικών διαμερισμάτων.
Προσωπικά δεν συμφωνώ ούτε με τη λογική του Καποδίστρια 2, αφενός διότι με αυτό τον τρόπο δεν εξυπηρετείται η διοικητική αποκέντρωση του κράτους, αφετέρου διότι μπορεί να οδηγήσει σε συρρίκνωση των δημοκρατικών θεσμών. Οι δήμαρχοι να μην συναινέσουν σε ένα καταστροφικό σχέδιο όπως είναι αυτό που διέρρευσε στον τοπικό τύπο για την δημιουργία τριών νέων δήμων στο νομό μας με έδρες τον Πύργο, την Αμαλιάδα και την Αρχαία Ολυμπία, χωρίζοντας όλη την Ορεινή Ηλεία σε 3 κομμάτια, να αντισταθούν και να θυμηθούν ότι έχουν εκλεγεί για να υπηρετούν τους πολίτες, να προσφέρουν υπηρεσίες ποιότητας, να δημιουργούν υποδομές, να σχεδιάζουν και υλοποιούν αναπτυξιακά προγράμματα που θα αναζωογονούν τον τόπο μας. Νομίζω ότι όλοι ΘΕΛΟΥΜΕ στην ορεινή μας Ηλεία, μια αυτοδιοίκηση ακηδεμόνευτη, χωρίς κομματικές εξαρτήσεις και επιρροές, μια αυτοδιοίκηση διοικητικά αυτόνομη, οικονομικά αυτάρκη ΚΑΙ λειτουργικά ανεξάρτητη.
 Αρθρο του φίλου και πατριώτη μου κ.Ανδρέα Αθανασόπουλου

19 Φεβρουαρίου 2010

Για την Ελληνική γλώσσα !

Η Θρακική Εταιρεία, ζώντας τη σημερινή αφασία ως μείζον πρόβλημα της εποχής, επιχειρεί στο παρακάτω κείμενο μια συνοπτική παρουσίαση του θέματος, ελπίζοντας σε έναν γόνιμο διάλογο. Το κείμενο είναι καρπός συλλογικής προσπάθειας και γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1994 από τον Κώστα Καραΐσκο.

«Η γλώσσα είναι πατρίδα»
(Ν. Καζαντζάκης)
Η εργαλειακή αντίληψη της γλώσσας, που την ήθελε απλώς ένα μέσον επικοινωνίας και περιγραφής σκέψεων, ανήκει στον θετικισμό του 19ου αιώνα. Σήμερα στη γλωσσολογία είναι γενικά αποδεκτή η απόλυτη εξάρτηση και διαμόρφωση της νοήσεως από τη γλώσσα, ώστε κάθε ανθρώπινη κοινότητα με διαφορετικό γλωσσικό σύστημα να θεωρείται πως έχει διαφορετική κοσμοαντίληψη. Αλλά και στην επικοινωνία των ανθρώπων επιβάλλει συγκεκριμένες μορφές, αποτελεί δηλαδή τρόπο κοινωνικής ζωής. Η εμμονή στην δηλωτική και πληροφοριακή λειτουργία της παραμερίζει το γεγονός ότι αποτελεί πράξη εκφράσεως και δημιουργίας, εγχείρημα ταξινομίας, οικοδόμηση σημασιών, λογική συνοχή. Ότι έχει λειτουργία υπαρξιακή και αισθητική αλλά και ποιητική που την υπερβαίνει. Συμπυκνώνοντας την ιστορία, την σκέψη, την καλλιέργεια, την νοοτροπία, τον πολιτισμό ενός λαού, κάθε γλώσσα έχει νόημα ιδιαίτερο.
«Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου»
(Οδ. Ελύτης)
Το γεγονός ότι η γενική γλωσσολογία – όχι στο σύνολό της – αρκείται στην περιγραφή και ερμηνεία των γλωσσικών φαινομένων και δεν τα αξιολογεί, όπως και το ότι χαρακτηρίζει κάθε γλώσσα αυτάρκη και ικανή να εξυπηρετήσει τις εκφραστικές ανάγκες μιας κοινότητας, σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι η αξία όλων των γλωσσών είναι η ίδια. Η τελευταία προφανέστατα συνδέεται με τον πολιτισμό της εκάστοτε κοινότητας. Μόνον ένας επαγγελματίας ραγιάς – μιλώντας για Έλληνα – μπορεί να αγνοεί τα αντικειμενικά πλεονεκτήματα της γλώσσας μας και να χαρακτηρίζει «ιδεοληπτικούς» ή και «ρατσιστές» όσους διαπιστώνουν:
- την αδιάκοπη παράδοση 4.000 ετών τουλάχιστον με τη στενή σχέση των διαδοχικών φάσεων μεταξύ τους, φαινόμενο μοναδικό παγκοσμίως
- την πρώιμη έκφραση προηγμένων μορφών σκέψεως, με την συνακόλουθη βαθιά καλλιέργεια
- το γεγονός ότι αποτελεί τη βάση του «καλλιεργημένου κώδικα» (1) σε όλες τις γλώσσες και εργαλείο αναντικατάστατο του σύγχρονου πολιτικού και επιστημονικού λόγου διεθνώς
- την επεξεργασία της οργανώσεως και εκφράσεώς της από τους κορυφαίους διανοητές που την χρησιμοποίησαν
- το γεγονός ότι υπήρξε ιστορικά και επανειλημμένως διεθνής γλώσσα του κόσμου
- τον ρόλο της (που εσχάτως και πάλι αναβαθμίζεται) στην εκπαίδευση του πολιτισμένου κόσμου
Τέλος, την ετυμολογική της διαφάνεια και την πλήρη αντιστοιχία γλωσσικού συμβόλου και εννοιολογικού περιεχομένου. Έτσι, ο μεγαλύτερος φιλόσοφος του αιώνα Μάρτιν Χάιντεγκερ ζητά «ν’ ανέβει μέχρι το μυστικό της ελληνικής γλώσσας» και «βλέπει» το αντικείμενο, όταν το ονομάζει στα Ελληνικά. Ο Γίββων μίλησε για τη «μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων». Ο ακαδημαϊκός Κλώντ Φωριέλ («Τα δημοτικά τραγούδια της νέας Ελλάδας», 1824) γράφει για την Ελληνική ότι «συγκεντρώνει τον πλούτο και την ομοιογένεια της Γερμανικής, την σαφήνεια της Γαλλικής, την μουσικότητα της Ιταλικής και την λυγεράδα της Ισπανικής». Ο γλωσσολόγος Αντουάν Μεγιέ υποστήριξε την ανωτερότητά της έναντι των άλλων γλωσσών («Αpencu d’ une histoire de la langue grecque»). Η πληρότητα της δομής, ο πλούτος του λεξιλογίου, οι εννοιολογικές δυνατότητες και οι σημασιολογικές αποχρώσεις αναγνωρίζονται από τους Αγγλοαμερικανούς με τη φράση «οι Έλληνες έχουν μία λέξη γι’ αυτό», σε προβλήματα κυριολεξίας. Συν τοις άλλοις, όντας βάση του πνευματικού πολιτισμού της Ευρώπης, η Ελληνική μπορεί να αξιοποιηθεί ως δεσμός μεταξύ των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έτσι, Ισπανοί Ευρωβουλευτές πρότειναν στο Ευρωκοινοβούλιο την καθιέρωσή της ως επίσημης γλώσσας της Ενώσεως, απαριθμώντας τα πλεονεκτήματα μιας τέτοιας επιλογής και επιμένοντας στις «εξαιρετικές ικανότητες οργανώσεως της σκέψης που προσφέρει».
Όλα αυτά, βεβαίως, «έξω». Γιατί στην πατρίδα μας πλειάδα «επιστημόνων» αμφισβητεί την μοναδικότητα και διαχρονικότητα της γλώσσας μας, απαξιώνει τις ετυμολογικές της δυνατότητες, επικροτεί τη ρύπανση από τους ξενισμούς. Η άγνοια λογίων λέξεων συγκρίνεται με την άγνοια των αντίστοιχων Αγγλικών ή Γαλλικών και μάλιστα σε σχολικό εγχειρίδιο οι λέξεις αυτές χαρακτηρίζονται ως «σαβούρα» (!!!), όταν υπάρχουν οι αντίστοιχες της δημώδους. Τέλος, η βαρβαρόηχη αργκώ της αμερικάνικης υποκουλτούρας εκθειάζεται ως γονιμοποίηση και πλουτισμός της γλώσσας μας.
«Το τραγικό ζήτημα είναι αν θα γράφουμε ή όχι Ελληνικά. Αν θα γράφουμε Ελληνικά ή ένα οποιοδήποτε Ελληνόμορφο Εσπεράντο. Δυστυχώς, όλα γίνονται σα να προτιμούμε το εσπεράντο. Σα να θέλουμε να ξεκάνουμε με όλα τα μέσα τη γλώσσα μας»
(Γ. Σεφέρης)
Σήμερα το δίλημμα καθαρεύουσας ή δημοτικής δεν υπάρχει. Εξακολουθεί να υφίσταται μόνο στο μυαλό όσων ζουν ακόμη με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Μια ευρύχωρη νεοελληνική αποδεικνύεται η ιδανική λύση για να καρπωθούμε τα θετικά αποτελέσματα του πολύχρονου διχασμού, αξιοποιώντας κάθε τύπο Ελληνικό από τη διαχρονία της γλώσσας μας (πράγμα που άλλωστε συνέβαινε και στο Βυζάντιο – π.χ. Μιχαήλ Ψελλός – και στην Αρχαιότητα – π.χ. Αισχύλος). Η παρασύνδεση με το κοινωνικό πρόβλημα και οι αυτονόητες άλλοτε πολιτικοϊδεολογικές συνάφειες χάνουν πια την καθολική ισχύ τους και η αδιαφορία των «καθαρών» δημοτικιστών για την ευφωνία, την μουσικότητα και την αισθητική μειώνεται συν τω χρόνω, μαζί με το αρχικό ισοπεδωτικό τους μένος κατά των «ύποπτων απόψεων» των εναντιοφρόνων. Συχνά πάντως το πρόβλημα συντηρείται από τη σύγχυση μεταξύ γραπτού και προφορικού λόγου που σαφώς διαφέρουν («ο προφορικός λόγος εμψυχώνει τον γραπτό, ο γραπτός εξυψώνει τον προφορικό» - Στ. Ράμφος). Η υποβάθμιση του γραπτού λόγου έναντι του προφορικού, ουσιαστικά προπαγανδίζει την αγραμματοσύνη και παράλληλα με την «φωτογραφική αντίληψη για την ανάγνωση της λέξεως – σήματος υποβαθμίζεται η ορθογραφία, μηδενίζεται η ετυμολογία, το νόημα και η κατανόηση των πραγμάτων μέσα από την ιστορία τους (μένει κανείς άναυδος μπρος στα απίστευτα ιδεολογήματα των «ειδικών». Σωσσύρ: αυθαίρετο της λέξεως, συγχρονική θεώρηση της γλώσσας, Μ. Κοέν: η ορθογραφία προπύργιο του κοινωνικού συντηρητισμού, Μπενβενίστε – Μπλούμφιλντ – Σαπίρ: η απλούστευση του γραπτού λόγου θα φέρει την παιδεία στον λαό, κτλ).
Χωρίς ιδιαίτερο κόπο εντοπίζει κανείς στον προφορικό και γραπτό λόγο της καθημερινότητάς μας λεξιπενία, ακαλαισθησία, συντακτική ακαμψία, άλωση από ξενισμούς, ισοπέδωση των επιπέδων του λόγου.
Ο γλωσσοπολιτικός φανατισμός συγκεκριμένων προσώπων και η βίαιη χειραγώγηση μέσω των ΜΜΕ, των σχολικών βιβλίων και των «ειδικών» της εξουσίας, οδηγούν τη γλώσσα μας στην καταστροφή κι όποιος διαμαρτυρηθεί κατηγορείται για «επέμβαση σ’ έναν ζωντανό οργανισμό που δεν χρειάζεται προστάτες». Όμως ούτε κάθε εξέλιξη συνιστά πρόοδο ούτε, βέβαια, είναι το ίδιο η βίαιη κατάργηση μιας λέξεως με την εξαφάνιση ή την αντικατάστασή της από άλλη με την πάροδο του χρόνου. Κι αν δεν είχε μεσολαβήσει ο αξιοθαύμαστος καθαρισμός της Ελληνικής από την Τουρκική κατά τον 19ο αιώνα και η Ελληνοποίηση των εισαγόμενων όρων κατά τον 20ο, σήμερα το 75% του αστικού μας λεξιλογίου θα ήταν ξένο και αντί για κυβέρνηση, υπουργό, νοσοκομείο, οικογένεια κι εφημερίδα θα είχαμε γκουβέρνο, μινίστρο, σπιτάλι, φαμίλια, γαζέτα.
Συστηματικό καθαρισμό έκαναν κι οι Γερμανοί τον προηγούμενο αιώνα στη γλώσσα τους από τους Γαλλισμούς και σήμερα η Γαλλία (από το 1982) προσπαθεί να αντιμετωπίσει την εισβολή της Αγγλικής, το Franglais.
Τα σημερινά προβλήματα της νεοελληνικής επιδεινώνονται από τα απαράδεκτα βιβλία, την απουσία της Γραμματικής, τον εξοβελισμό των Αρχαίων Ελληνικών από το Γυμνάσιο, την αδράνεια και τον λαϊκισμό των ιθυνόντων. Πάντως το πρόβλημα είναι διεθνές και έχει να κάνει με την παγκοσμιότητα του (Αμερικανικού) πολιτισμού, τον πρακτικισμό της εποχής, την κατάργηση κάθε νοήματος, την παθητική και μνημονική προσέγγιση της γλώσσας (φωτογραφική αντίληψη της λέξεως). Και είναι κυρίως η επικράτηση της «επικοινωνίας της εικόνας» (τηλεόραση, κινηματογράφος, φωτογραφία, κτλ) που καταργεί τον λόγο και οδηγεί την ανθρωπότητα σε τοπία οργουελικά.
«Η μεγαλύτερη πνευματική μου άσκηση ήταν η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική»
(Β. Χάιζενμπεργκ, νόμπελ Φυσικής)
Η αρχαία, τροφός και θεμέλιο της νέα Ελληνικής, είναι κλειδί για την κατανόηση και οικείωσή της. Η καθιέρωση της δημοτικής έπρεπε να συνδυαστεί με μια πιο ολοκληρωμένη διδασκαλία της αρχαίας στα σχολεία, που θα αποσκοπούσε όχι τόσο στην μετάδοση νοημάτων και την προσέγγιση του περιεχομένου της αρχαιοελληνικής γραμματείας, πράγμα που γίνεται και με μεταφράσεις. Οι σκοποί θα έπρεπε να είναι κυρίως γλωσσικοί και θα βοηθούσε εδώ η διδασκαλία της αττικής διαλέκτου του 4ου αιώνα και μόνον. Ωστόσο με την καθιέρωση του πολυκλαδικού λυκείου, το 85% των μαθητών θα μείνουν οριστικά εκτός της κλασικής παιδείας. Και είναι «λογικό», τη στιγμή που εκπαιδευτικοί του Υπουργείου Παιδείας απαξιώνουν δημοσίως το μάθημα και «ειδικοί» διερωτώνται για την χρησιμότητά του. Με επιχείρημα την δυσκολία ή την άγνοια της αρχαίας από γενιές πού τη διδάχτηκαν (ποιοι άραγε θυμούνται τα Μαθηματικά του Λυκείου;), αδιαφορούν για τα οφέλη της αρχαιομάθειας που είναι αδιαμφισβήτητα: εθνική υπερηφάνεια, πλουτισμός λεξιλογίου, ανάπτυξη της γλωσσοαντιληπτικής και λεξιπλαστικής ικανότητας, μύηση στους μηχανισμούς του αρχαίου λόγου, όξυνση της κρίσεως με εφαρμογή του Συντακτικού, διαχρονική θεώρηση της γλώσσας μας, αισθητική απόλαυση, αντίσταση στον εξαμερικανισμό της γλώσσας.
Επαναφέροντας τη διδασκαλία των Αρχαίων στο Γυμνάσιο μεταφέρεται η εκμάθησή τους σε καταλληλότερη ηλικία και παράλληλα αποσυμφορείται η διδασκαλία τους στο Λύκειο. Και φυσικά το μάθημα θα το διδάξουν όποιοι το δίδασκαν ανέκαθεν. Αν δε λείπουν οι κατάλληλοι, να δημιουργηθούν.
«…μιάν ορθογραφία όπου το κάθε ωμέγα, το κάθε ύψιλον, η κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε μια καμπύλη πρύμνας πλεούμενου…»
(Οδ. Ελύτης)
Η λογική της ήσσονος προσπάθειας, η άκρατη χρησιμοθηρία και η απλοποίηση όλων των εκφράσεων της ζωής χωρίς καμία ιεράρχηση αναγκών, κατήργησαν το 1982 επισήμως την περισπωμένη και τα πνεύματα στη γραφή μας. Η Βουλή σε μια μεταμεσονύκτια συνεδρία 20 βουλευτών ψήφισε ως τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο, την παραπάνω κατάργηση, χωρίς τον παραμικρό διάλογο, χωρίς ένα σοβαρό επιχείρημα. Ο εισηγητής επικαλέστηκε λόγους α) ιστορικούς β) παιδαγωγικούς και γ) οικονομικούς.
Οι τελευταίοι, εκτός του ότι αφορούν μόνο τα συγκροτήματα Τύπου κι όχι τον σύνολο λαό, είναι ντροπή και να αναφέρονται σε τέτοιο ζήτημα. Το επιχείρημα του άσκοπου κόπου πρώτον ωθεί τα παιδιά στην απροσπάθεια, δεύτερον ψεύδεται για …χιλιάδες ώρες (!) εκμαθήσεως των ελαχίστων κανόνων τονισμού, τρίτον αποκρύπτει το ότι στο Λύκειο για τα Αρχαία Ελληνικά ο ίδιος κόπος θα καταβληθεί και τέταρτον αγνοεί ότι σε γλώσσες χωρίς τόνους τα περί την Παιδείαν πράγματα δεν είναι καθόλου καλύτερα. Το ιστορικό επιχείρημα για την εφεύρεση των τόνων από τους Αλεξανδρινούς φιλολόγους αγνοεί ότι έτσι διασώθηκε η ορθή απαγγελία – ανάγνωση της Ελληνικής μέσα στον κυκεώνα της εποχής. Άλλωστε το ότι δεν υπήρχαν τόνοι στην κλασική αρχαιότητα τι σημαίνει; Ούτε μικρά γράμματα υπήρχαν ούτε χωριστές λέξεις.
Μήπως είναι οπισθοδρομικοί οι λαοί που διατηρούν πολύ δυσκολότερες γραφές (Κινέζοι, Άραβες, Κορεάτες) ή επαναφέρουν την παραδοσιακή μορφή τους (Ιάπωνες), σε αντίθεση με την Τουρκία του Κεμάλ; Όμως και η «ευκολία» του μονοτονικού είναι συζητήσιμη κι ενδεικτικά αναφέρουμε την εγκύκλιο του Υπουργείου Παιδείας για την εφαρμογή του (8-5-82/Αρ.Πρ. Γ2/598), που ήταν 11 σελίδες, σε σύγκριση με τις 7,5 των σχολικών βιβλίων για τόνους και πνεύματα σε Δημοτικό και Γυμνάσιο.
Όσον δε αφορά τα αποτελέσματα της εφαρμογής του, είναι πλέον κοινός τόπος. Πέραν της ιδίας αντιλήψεως που μπορεί να έχει ο καθένας μας, σημειώνουμε τα συμπεράσματα των ερευνών της ψυχιάτρου Μ. Σαββάκη του Πανεπιστημίου Κρήτης (για πρόκληση αυξανόμενων αφασικών προβλημάτων δυσλεξίας, δυσγλωσσίας, δυσορθογραφίας και αλαλίας) και των ψυχολόγων Α. Παπαζήση – Μ. Μάνιου – Βακάλη (για λάθη τονισμού οφειλόμενα στον μηχανικό του χαρακτήρα και τις εξαιρέσεις που είναι πολλαπλάσιες των βασικών του κανόνων).
Παρ’ όλα αυτά έγιναν – και γίνονται – συζητήσεις και για περαιτέρω «απλουστεύσεις». Οι επίγονοι του Ι. Βηλαρά, του Δ. Γληνού, του Ε. Γιαννίδη, του Φ. Γιοφύλλη, του Λ. Ρουσσέλ προτείνουν φωνητική γραφή – ένα ι, ένα ο, ένα ε – για κατάργηση κάθε νοήματος (και ευτράπελα του είδους: το μπατέρα, το γκζάδερφο κ.α.) ή και την εισαγωγή του λατινικού – Ελληνικής άλλωστε προελεύσεως – αλφαβήτου, που θα καταργήσει επιπλέον και κάποιους φθόγγους και θα αφελληνίσει και την τελευταία γωνιά της ψυχής μας. Ήδη η εκτεταμένη εξοικείωσή μας με την Αγγλική προλειαίνει το έδαφος…
Συνοψίζουμε τους λόγους που καθιστούν αναγκαία την επαναφορά του πολυτονικού συστήματος:
1. Η Ελληνική, ως ιστορική γλώσσα, δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε χρησιμοθηρικές επεμβάσεις. Το δισχιλιετές παραδοσιακό στοιχείο της γραφής μας έχει μικρότερη αξία από ένα νεοκλασικό σπίτι 150 ετών;
2. Οι τόνοι είναι η αυτοσυνείδηση της μουσικότητας της γλώσσας μας: ένα πολυτονικό κείμενο είναι ουσιαστικά μία παρτιτούρα.
3. Οι αισθητικοί λόγοι, ως προφανείς, δεν χρειάζονται επεξηγήσεις.
4. Η αρνητική θέση του συνόλου των σημαντικών πνευματικών ανθρώπων του τόπου έναντι του μονοτονικού. Σήμερα κυκλοφορούν εκατοντάδες ποιητικές συλλογές όλες σχεδόν στο πολυτονικό.
5. Η ασάφεια και η δυσαναγνωσία που επήλθε. Δεν μπορεί να διακόπτεται συνεχώς η ροή της ανάγνωσης για αναζήτηση του νοήματος στα συμφραζόμενα.
6. Τα καινοφανή προβλήματα: ακατανοησία δασύνσεως (αφ-αίμαξη, ανθ-υπολοχαγός), κατάργηση ερωτηματικών τόνων ή άλλων που όντως προφέρονται, απαξίωση γενικά του τονισμού στη συνείδηση του μαθητή και εύλογη κατόπιν αδιαφορία.
7. Ο ελάχιστος κόπος εκμαθήσεως των κανόνων τονισμού και δασύνσεως – απόδειξη και ο χώρος που αφιερώνουν τα σχολικά βιβλία
8. Το πολυτονικό συνδέει αμεσότερα την νεοελληνική με την αρχαία και διευκολύνει την πρόσβασή μας σ’ αυτήν ή σε κείμενα μεσαιωνικά και νεότερα λόγια.
9. Η επιστροφή του πολυτονικού επιβραδύνει τον κατήφορο των «μεταρρυθμίσεων» που περιμένουν τη σειρά τους – πρόκειται για την πρώτη γραμμή άμυνας.
10. Η ιστορική στιγμή σήμερα είναι απολύτως κατάλληλη για μια διόρθωση πορείας και μάλιστα πριν η ζημιά γίνει ανεπανόρθωτη. Το ιστορικό προηγούμενο υπάρχει: Η Γαλλική Ακαδημία το 1987 κατήργησε τις τονικές μεταβολές που η ίδια είχε εισηγηθεί 12 χρόνια πριν.
Ζητούμε – προτείνουμε:
Α) Άμεση επαναφορά του παραδοσιακού τονικού συστήματος
Β) Τερματισμό των πολιτικών παρεμβάσεων στη γλώσσα μας
Γ) Κατοχύρωση της διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών στο Γυμνάσιο
Δ) Λειτουργία του – εξαγγελθέντος και στο παρελθόν – γλωσσικού τελωνείου για τους ξενόφερτους όρους
Ε) Προώθηση της εκμάθησης Ελληνικών εκτός Ελλάδος, με τα σχετικά προγράμματα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως.
ΣΤ) Μελέτη ουσιαστική της γλώσσας μας (παρελθόν – παρόν – μέλλον) από ανθρώπους με γνώση και μεράκι, μακριά από δογματισμούς και κάθε είδους παρωπίδες.
(Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε δημοσίως, για όση βοήθεια μας προσέφεραν με τα γραπτά τους, τους Γ. Μπαμπινιώτη, Σ. Καργάκο, Α. Νικολαϊδη, Χ. Δάλκο, Χ. Λαμπίδη, Φ. Αργυριάδη και πρρωτίστως τον Γιάννη Καλιόρη και τον Στέλιο Ράμφο).

Πρωτότυπο:     Αντιφωνητής
Πηγή:              omilias.blogspot
 

17 Φεβρουαρίου 2010

“Πανηγυρικός” του Ισοκράτη (Παράγραφος 63)


Ου δη πάτριον εστί ηγείσθαι τους επήλυδας των αυτοχθόνων

  Αφού τους εμπνέει ο Ισοκράτης……

«..Ου δη πάτριον εστί ηγείσθαι τους επήλυδας των αυτοχθόνων, ουδέ τους ευ παθόντας των ευ ποιησάντων, ουδέ τους ικέτας γενομένους των υποδεξαμένων».
Στα νεοελληνικά ….
Δεν είναι πατροπαράδοτη αρχή μας, να εξουσιάζουν οι αλλοδαποί τους εντόπιους, ούτε οι ευεργετηθέντες τους ευεργετήσαντες, ούτε αυτοί που έφθασαν εδώ ως ικέτες τους ανθρώπους που τους εδέχθηκαν.
“Πανηγυρικός” του Ισοκράτη (Παράγραφος 63)
Σημείωση δική μου : Καλά, βαλτός ειναι και  ο Ισοκράτης ....Λές, ρε παιδί μου, και μίλαγε χθές...
Μπά !...Ακροδεξιός θα ήτανε....
Ι.Β.Ν.

14 Φεβρουαρίου 2010

Ο μαρμαρωμένος Βασιλιάς !.....

"Ο ΤΟΥΡΚΟΣ   ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ  

  ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΤΗΚΕ  ΣΤΟΝ

 ΕΛΛΗΝΑ ΟΜΟΛΟΓΟ  ΤΟΥ :

 O MAΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

 ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΡΥΜΜΕΝΟΣ

 ΣΤΑ ΥΠΟΓΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ! "

http://www.marmaromenosautokratoras.gr/marmaromenos.pdf 

Από την Ελένη Κυπραίου, δημοσιογράφο -συγγραφέα :

Απόσπασμα 

 
" Είπε ο Τούρκος στρατηγός, στον Έλληνα ομόλογό του :
..Εσείς οι Έλληνες , δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο. Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ: Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου..

..."ΔΕΝ ΕΑΛΩ Η ΠΟΛΙΣ, ούτε και πρόκειται να αλωθή...
Καθώς γράφουμε, ξεπηδά απο τα βάθη της μνήμης μας μια ιστορία, που αν δεν ειναι αληθινή, τουλάχιστον θα μπορούσε να αποθανατιστή σαν θρύλος.
Μας την αφηγήθηκε, πριν μερικά χρόνια, προσωπικότητα αξιόλογη (τηρούμε την ανωνυμία της) και πάντως ούτε ευφάνταστη, ούτε παραμυθολόγα.
Πριν μερικά χρόνια λοιπόν, λιγότερα απο μια δεκαετία, υπηρετούσαν, απ΄τη μια κι΄απο την αλλη πλευρά του Εβρου, στα σύνορα, που διαιρούν την Θράκη μας στα δύο, αντιστοιχα, Ελλην και Τούρκος στρατηγός.
Οι δυο άνδρες είχαν συνδεθεί με στενή μεταξύ τους φιλία. Πολύ περισσότερο που ο Τούρκος στρατηγός, ειχε σύζυγο Ελληνίδα.
Οταν εφθασε ο καιρός να μετατεθούν για αλλη υπηρεσία, προσκάλεσε ο Τούρκος τον Ελληνα συνάδελφό του.
"Τόσον καιρό", του ειπε, "περάσαμε ανέφελα μαζί. Οι διαφορές που εχουν οι δυό χώρες μας, μεταξύ τους, δεν επηρέασαν τη φιλία μας. Αλλα κι΄εμείς οι Τούρκοι θεωρούμε τη φιλία ιερή. Θα ήθελα αύριο το βράδυ να σου το αποδείξω."
Την επομένη, στις 10 ακριβώς, ο Ελλην επιβιβαζόταν στο ιδιωτικό αυτοκίνητο του Τούρκου. Νύχτα αφέγγαρη ήταν.
Ερημικοί οι δρόμοι. Ανοιχτή κι η λεωφόρος ταχείας κυκλοφορίας προς την Πόλη.
Κοντά μεσάνυχτα πρέπει να πλησίασαν στις παρυφές της. Υπνος βαθύς είχε καθηλώσει στα κρεβάτια τους κατοίκους της. Ησυχία στους δρόμους.
Γρήγορος, ο οδηγός Τούρκος, μπήκε βγήκε απο στενά, απο περιπλεγμένα σαν κουβαρι καλντερίμια.
Νύχτα αφέγγαρη. Έσβησε τη μηχανή, σταμάτησε μπροστά σε καγκελόπορτα με γραφές στα Ελληνικά.
Ο γοργός ρυθμός, η αγωνία, η περιέργεια, δεν άφηναν στον Ελληνα περιθώρια να ψάξει, ούτε καν να προβληματισθεί.
Ακολουθούσε τον Τουρκο πειθήνια, σαν αυτόματο, χωρίς φόβο, με περίσσια εμπιστοσύνη. Ούτε καν που του πέρασε απ' το μυαλό, πως μπορούσαν να΄ναι και κακές οι προθέσεις του.
Στάθηκαν μπροστά σε διπλομανταλωμένη σιδερένια στενή θύρα. Εβγαλε κλειδί απ' την τσέπη του ο Τούρκος. Ξεκλείδωσε. Ανοιξε. Υπόγειο ήταν. Μούχλα ανέδιναν οι τοίχοι. Μούχλα και κλεισούρα. Λησμονιά, καταχωνιασμένη στα εγκατα της γής. Περπάτησαν κι οι δυό, σε διαδρόμους, χωρίς να σκοντάφτουν. Τους βάραινε η σιωπή, η αναμονή. Που πήγαιναν, ετσι στα τυφλά ; Που κατευθύνονταν ; Ανάστροφα στον χρόνο; Σε ποιον χρόνο ; Τον ανθρώπινο ή τον Θεϊκό ;
Ο Τούρκος ήξερε. Αλλά δεν ήξερε ακόμη ο Ελληνας. Δεν μπορούσε να δικαολογήσει την περιπλάνηση.
Μα ούτε και πρόφταινε να προβληματιστεί. Ακολουθούσε. Με την βεβαιότητα, πως η στιγμή ηταν μοναδική. Πως δεν θα' χε την ευκαιρία, ποτέ ξανά, να την ξαναζήσει. Ακολουθούσε. Ονειρευόταν άραγε ; Υπνοβατούσε ;
Φτερωμένη η φαντασία του, ανάπλαθε μονοπάτια, που μόνο σε ελαφρύ ύπνο βαδίζει κανείς.
Ενα ήταν σίγουρο: δεν θα ξανάβρισκε ποτέ τον δρόμο. Δεν θα τον ξανάβρισκε χωρίς οδηγό.
Είχαν φθάσει στο τέρμα.
Θύρα και πάλι αρματωμένη μπροστά τους. Βαριά σιωπή. Η σιγή της ύστατης ώρας.
Που ήρθε να διακόψει μόνο το τρίξιμο της κλειδαριάς. Το γκρίνιασμα του σκουριασμένου σίδερου. Μισάνοιξε η βαριά θύρα.
Ισχνό φώς στο εσωτερικό. Υπερκόσμιο. Μυστηριακό. Υπόγειο ; Μπουντρούμι ; Κενοτάφιο ;
Και τότε, τότε μόνον μίλησε ο Τούρκος : "Εσείς οι Ελληνες, δεν πιστεύετε στον θρύλο του Μαρμαρωμένου Βασιλιά ; Δεν λέτε και ξαναλέτε μεταξύ σας, πως βόλι εχθρού δεν τον άγγιξε ; Πως τον κατάπιε το μανιασμένο πλήθος των πορθητών της Πόλης ; Αλλά πως τον τράβηξε η Παναγιά στην αγκαλιά της, για να τον κάνει Αθάνατο ; Δεν είστε βέβαιοι πως ΖΕΙ Ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ; Δεν είναι θρύλος. Ψεύτικη ελπίδα. Ονειροφαντασία. Ειναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Δες και μόνος σου."
Στο πάτωμα, μισοανασηκωμένο στον ενα αγκώνα ο Ελληνας είδε, είδε με τα μάτια του, τον ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟ ΒΑΣΙΛΙΑ. ΑΝΑΣΗΚΩΜΕΝΟ.
Ρίγος μεταφυσικό τον διαπέρασε. Θόλωσαν απ' τα δάκρυα τα μάτια του. Θαμπώθηκε η όρασή του.
Εκανε το σταυρό του. Μπροστά του, εκεί, σε απόσταση ανάσας, το ΘΑΥΜΑ.
Κι ήταν αυτός, ο τυχερός, που είχε αξιωθεί να το ζήσει με τις αισθήσεις του. Σε συγκεκριμένο χώρο και χρόνο.
Πηχτή η σιωπή, σχεδόν, κοβόταν με το μαχαίρι.
Μίλησε και πάλι ο Τούρκος :
"Πρίν μερικά χρόνια κείτοταν στο έδαφος ο ΜΑΡΜΑΡΩΜΕΝΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ. Τον τελευταίο καιρό άρχισε σιγά-σιγά ν' ανασηκώνεται. Πάμε."
Ξανάκλεισαν τη θύρα. Την ξανακλείδωσαν. Αντίστροφα βγήκαν μέχρι την αυλή απ' τα υπόγεια.
Ξαναπέρασαν την καγκελλένια πόρτα.
Δεν άφησαν πίσω ίχνη απ' τις πατημασιές τους. Κανείς δεν τους είχε δεί. Μπήκαν στο αυτοκίνητο, πήραν το δρόμο του γυρισμού.
Σιωπηλοί. Χωρίς να ανταλλάξουν κουβέντα.
Δεν είχε ακόμη ξημερώσει οταν εφτασαν στον Εβρο. Προτού αποχωρισθούν, φιλήθηκαν σταυρωτά. Το ποτάμι κυλούσε ορμητικά προς το Αιγαίο.
"Γυρίζει πίσω το ποτάμι", μονολόγησε ο Ελλην στρατηγός. "Γυρίζει οταν το θελήσει ο Θεός".
Υπηρέτησε αργότερα στο Κέντρο.
Προτού αποστρατευθεί θεώρησε υποχρέωσή του ν' αποκαλύψει το μεγάλο μυστικό στην προσωπικότητα που μας το εμπιστεύθηκε, κατονομάζοντας και τον στρατηγό, κάτω απο το βλέμμα του Θεού και της Παναγίας. Κάναμε και μεις τον σταυρό μας μουρμουρίζοντας "Η ΠΟΛΙΣ ΔΕΝ ΕΑΛΩ".
ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΗ
* Η Λαϊκή παράδοση λεει για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στην πραγματικότητα κανείς Αγιος και κανείς προφήτης δεν μιλάει για Κωνσταντίνο, όλοι οι προφήτες μιλούν για Ιωάννη.
* Ο Ελληνας στρατηγός πέθανε τον Φεβρουάριο του 2001 πλήρης ημερών. Εμείς μετά απο επισταμένη ερευνα, αναζητήσαμε και βρήκαμε την αδελφή του στρατηγού και μας επιβεβαίωσε οτι η μοναδική ευκαιρία που ειχε ο αδελφός της ηταν πραγματικότητα, είδε με τα μάτια του τον Αυτοκράτορα Ιωάννη, γιατι ετσι έγραφε η επιγραφή πάνω απο το κεφάλι."

  

12 Φεβρουαρίου 2010

Περί θρησκευτικών συμβόλων...

Γράφει ο Αναστάσιος Μαρίνος
Διδάκτωρ Νομικής και αντιπρόεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας ε.τ.
Από τη Μεταπολίτευση και μετά ξεκίνησε μια προσπάθεια χωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής απευθυνόμενος στον τότε Αρχιεπίσκοπο Μακαριστό Σεραφείμ, είπε χαρακτηριστικά: «Θα χωρίσουμε τα τσανάκια μας».
Τελικώς, τέτοιος χωρισμός δεν θεσπίστηκε καίτοι έγινε μία εξ υφαρπαγής απόπειρα προς τούτο από τον συντακτικό νομοθέτη του 1974, η οποία απέτυχε. Πολλοί όμως ήσαν εκείνοι, νομικοί και μη, που εξακολούθησαν να επαναφέρουν το ζήτημα αυτό εξ αφορμής διαφόρων θεμάτων όπως ο πολιτικός γάμος, ο θρησκευτικός όρκος, η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία κ.ά. Προσφάτως ετέθη εκ νέου το ζήτημα της απομακρύνσεως των θρησκευτικών συμβόλων (Εσταυρωμένου, Εικόνων) από τις σχολικές αίθουσες διδασκαλίας και από άλλους δημόσιους χώρους όπως οι αίθουσες συνεδριάσεως των Δικαστηρίων, εξ αφορμής μιας αποφάσεως του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ). Ειδικότερα, ενώπιον του ιταλικού Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) προσέφυγε μία ιταλίδα μητέρα η οποία θεώρησε ότι θίγεται η συνείδηση των παιδιών της λόγω της υπάρξεως του Εσταυρωμένου στις αίθουσες του σχολείου όπου φοιτούσαν.
Το ιταλικό ΣτΕ απέρριψε το αίτημά της, κάνοντας δεκτό ότι η ύπαρξη του Εσταυρωμένου στις σχολικές αίθουσες δεν αντιβαίνει προς τις αρχές του λαϊκού κράτους (σ.σ.: ως λαϊκό ορίζεται το Κράτος στο οποίο υπάρχει πλήρης διαχωρισμός μεταξύ Εκκλησίας και Πολιτείας). Κατά της αποφάσεως αυτής, η μητέρα προσέφυγε ενώπιον του ΕΔΑΔ το οποίο με την από 3.11.2009 απόφασή του, ανέτρεψε την απόφαση του ιταλικού δικαστηρίου και δέχτηκε, καταδικάζοντας την Ιταλία, ότι πρέπει να αφαιρεθούν τα θρησκευτικά σύμβολα από τις αίθουσες των σχολείων.
Ηδη πολλοί είναι αυτοί που ζητούν να τύχει εφαρμογής και στην Ελλάδα η ως άνω απόφαση του ΕΔΑΔ. Εχω τη γνώμη ότι τέτοια εφαρμογή δεν είναι δυνατή για τον λόγο που εκθέτω κατωτέρω:
Το ΕΔΑΔ έκρινε την υπόθεση αυτή, εν όψει του καθεστώτος σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας το οποίο ισχύει στην Ιταλία, δηλαδή του πλήρους χωρισμού τους (λαϊκό κράτος). Αντίστοιχο καθεστώς υπάρχει και στη Γαλλία.
Σε ένα τέτοιο (λαϊκό) κράτος η ανάρτηση των Εικόνων και του Σταυρού στα σχολεία αποτελεί παραβίαση της αρχής της θρησκευτικής ουδετερότητας την οποία οφείλει να τηρεί ένα λαϊκό Κράτος. Η ερμηνεία αυτή της συγκεκριμένης αποφάσεως του ΕΔΑΔ προκύπτει από το ίδιο το κείμενό της. Ετσι, στην υπ΄ αριθμ. 30 σκέψη αυτής ορίζονται τα εξής: «Με την επιβολή της υποχρεώσεως να εκτίθεται ο Εσταυρωμένος στις σχολικές αίθουσες διδασκαλίας, το Κράτος προσδίδει στη Ρωμαιοκαθολική θρησκεία μια προνομιακή θέση...» και τούτο απαγορεύεται διότι «...η έννοια του λαϊκού Κράτους σημαίνει ότι το Κράτος πρέπει να παραμένει ουδέτερο και να τηρεί ίσες αποστάσεις έναντι των θρησκειών και δεν επιτρέπεται να θεωρείται ότι ευρίσκεται πλησιέστερα προς ορισμένους πολίτες σε σχέση με άλλους εξ αυτών».
Ρητώς δε δέχεται (βλ. σκέψη 38) ότι «...οι εθνικές Αρχές έχουν ένα ευρύ πλαίσιο εκτιμήσεως επί θεμάτων συνθέτων και ευαίσθητων, συνδεδεμένων στενώς με την πνευματική καλλιέργεια και την ιστορία...» και υπό την έννοια αυτή, συνεχίζει η απόφαση, «...η τοποθέτηση ενός συμβόλου θρησκευτικού σε δημόσιο χώρο δεν θα υπερέβαινε τα περιθώρια εκτιμήσεως κάθε Κράτους... δοθέντος ότι στην Ευρώπη υπάρχει ποικιλία στάσεων έναντι του ζητήματος αυτού όπως π.χ. στην Ελλάδα όπου για όλες τις πολιτικές και στρατιωτικές τελετές προβλέπεται η ενεργός συμμετοχή ενός λειτουργού της Ορθόδοξης λατρείας επί πλέον δε τη Μεγάλη Παρασκευή υπάρχει εθνικό πένθος και όλα τα γραφεία και τα εμπορικά καταστήματα είναι κλειστά όπως ακριβώς στην Αλσατία» (σ.σ.: στη γαλλική επαρχία Αλσατίας και Λωραίνης δεν ισχύει καθεστώς λαϊκού Κράτους).
Εν προκειμένω, στην Ελλάδα και με βάση τα οριζόμενα στο ελληνικό Σύνταγμα, δεν θεσπίζεται χωρισμός Κράτους από την Εκκλησία ούτως ώστε να κάνουμε λόγο για λαϊκό κράτος και συνεπώς για υποχρέωση τηρήσεως θρησκευτικής ουδετερότητος εκ μέρους της Πολιτείας, και κατ΄ επέκτασιν, για απαγόρευση αναρτήσεως θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους. Αντιθέτως μάλιστα, το ίδιο το Σύνταγμα επιβάλλει τη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα σχολεία κατά το ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, όπως έχει άλλωστε δεχθεί και το Συμβούλιο της Επικρατείας (βλ. ΣτΕ 3356/1995). Ούτως έχει το ζήτημα και οι διατυπώσαντες αντίθετη άποψη, όπως το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι, υπέπεσαν σε λάθος βαρύ. Ατυχώς, η λανθασμένη αυτή άποψη έχει υιοθετηθεί και από καθηγητή μιας εκ των Νομικών μας Σχολών.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι δυνατόν και υπό ποίαν έννοιαν θα εφαρμοσθεί η απόφαση αυτή του ΕΔΑΔ στην Ελλάδα; Εξάλλου η εφαρμογή της ενδέχεται να έχει και άλλες συνέπειες: Μήπως δηλαδή θα πρέπει να αφαιρέσουμε και τον Σταυρό από τη σημαία; Με ανάλογη νοοτροπία όλα να τα περιμένει κανείς...


[ΤΟ ΒΗΜΑ]



Πηγή: http://tv-greek-sansimera.blogspot.com/


Σημείωση δική μου :
Ευχαριστούμε τον κύριο καθηγητή που μας έδωσε και τη νομική πλευρά του θέματος. Ετσι θυμήθηκα την ιστορία με το γείτονα μιας κυρίας που είχε αγκύλωση στο μεσαίο δάκτυλο του δεξιού του χεριού ... Ετσι κάθε φορά που σήκωνε το χέρι του για να χαιρετήσει τη γειτόνισσά του, εκείνη το εξελάμβανε ως...προσβλητική χειρονομία , μέχρι που τον οδήγησε στο Δικαστήριο !  Όπου και αθωώθηκε, όπως ήταν φυσικό, και από την άλλη μέρα συνέχισε να χαιρετά την κυρία , κρατώντας περισσότερη ώρα το χέρι του σηκωμένο με το μεσαίο δάκτυλο λυγισμένο προς τα μέσα, λέγοντάς της το γνωστό : " Καλημέεεεραα γειτόνισσα!  και με την άδεια του Δικαστηρίου !....
 Καλημέρα.... λοιπόν στους πολεμίους του Τιμίου Σταυρού και λοιπών Ιερών Συμβόλων και ...με τη Νομική και Συνταγματική μας κάλυψη !.....
Ι.Β.Ν.

Αφιερωμένο σε κάποιους δασκάλους των Σερρών (Ναι, το δασκάλους με μικρό δέλτα) ξέρουν αυτοί !

10 Φεβρουαρίου 2010

Ψήφισμα κατά της μαζικής χορήγησης ιθαγένειας...



Από την ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΜΕΙΖΟΝΟΣ ΝΕΑΣ ΥΟΡΚΗΣ

Με πρωτοβουλία του Διοικητικού Συμβουλίου και σε συνεργασία με την Επιτροπή Εθνικών Θεμάτων της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, πραγματοποιήθηκε σήμερα ημέρα Τρίτη της 26 Ιανουαρίου 2010 και ώρα 8:00 μμ στο Σταθάκειο Κέντρο της Ομοσπονδίας ανοικτή πανομογενειακή συγκέντρωση με θέμα τις εθνικές επιπτώσεις του προτεινόμενου από την ελληνική κυβέρνηση νομοσχεδίου το οποίο προβλέπει τη χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες.
Οι παρευρισκόμενοι άκουσαν και ανέλυσαν προσεκτικά τις απόψεις της ομιλήτριας κ. Αικατερίνης Λιβάνη, καθώς και...τις παρεμβάσεις του συντονιστή της εκδήλωσης Δρα. Χαράλαμπου Β. Βασιλειάδη και αφού παρενέβησαν με ερωτήσεις, σχόλια και προτάσεις κατέληξαν στο εξής ψήφισμα.

ΨΗΦΙΣΜΑ
Οι συμμετέχοντες στην προαναφερόμενη ανοικτή πανομογενειακή συγκέντρωση, όλοι Έλληνες στη καταγωγή που ζούμε στη μητροπολιτική περιοχή της Νέας Υόρκης, άνθρωποι που νοιαζόμαστε για την πατρίδα μας αν και ζούμε μακριά της, άνθρωποι που υπηρετούμε την πατρίδα μας εθελοντικά και με ανιδιοτέλεια και που θυσιαζόμαστε για αυτή όταν κληθούμε, καταλήξαμε στα εξής συμπεράσματα και αιτήματα:
1. Σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία είναι απαραίτητο να υπάρχει ισορροπία -σε εύρος και συσχετισμούς-μεταξύ των δικαιωμάτων που παρέχει η πολιτεία (και πρέπει να απολαμβάνει κάθε πολίτης) αλλά και των υποχρεώσεων που του επιβάλλει.
Σε αντίθετη περίπτωση, οι κοινωνίες οδηγούνται στα άκρα είτε της απολυταρχίας και της σκλαβιάς, είτε της αυθαιρεσίας και της αναρχίας.
2. Ζούμε στις ΗΠΑ, την πρώτη χώρα που θεμελιώθηκε πάνω στις δημοκρατικές αρχές και εμπνεύστηκε από τις μεγάλες αξίες της –αρχαίας αλλά και σύγχρονης- Ελλάδος, της πατρίδας μας, και νιώθουμε έντονη την ανάγκη να σεβόμαστε την ανθρώπινη ύπαρξη και να στηρίζουμε τις θεμελιώδεις αρχές του κράτους δικαίου.
3. Νιώθουμε, όσο λίγοι τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι μετανάστες, νόμιμοι ή μη, μιας και όλοι είμαστε μετανάστες ή γόνοι μεταναστών στις ΗΠΑ και βιώσαμε παρόμοιες καταστάσεις.
4. Κρίνουμε απαραίτητο η ελληνική πολιτεία να προστατεύει όλους τους μετανάστες, ακόμη και τους παράνομους, και να εντάσσει στο δυναμικό της όσους από αυτούς αποτελούν ωφέλιμη και δημιουργική συνιστώσα της γενέτειράς μας, παρέχοντας τους το δικαίωμα της νόμιμης εργασίας με όλες τις αμφίδρομες δεσμεύσεις που απαιτεί κάτι τέτοιο.
5. Ωστόσο, είμαστε εναντίον της μαζικής και με συνοπτικές διαδικασίες χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας σε εκατοντάδες χιλιάδες νόμιμους και μη μετανάστες στη χώρα μας.
Σας διαβεβαιώνουμε ότι θα ήμασταν εξίσου αντίθετοι και με μαζικές απελάσεις ή όποιες άλλες προθέσεις ή πράξεις που θα έπλητταν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ευημερία σε εθνική κλίμακα.
6. Κρίνουμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν μπορεί να αποτελεί απλά μια διαδικασία της κρατικής μηχανής και μάλιστα μιας μηχανής που δεν φημίζεται ιδιαίτερα για την αποτελεσματικότητα της, που συχνά «εμπνέεται» από κομματικές κατευθύνσεις και που «ταλαιπωρείται» από τακτικές εκλογικές αναμετρήσεις.
7. Είναι γνωστό ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν μπορεί να προκύψει απλά από την ψήφιση ενός σχετικού νόμου τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα μέλη της κοινοβουλευτικής αντιπροσωπείας ψηφίζουν κατά βούληση ... των πολιτικών τους αρχηγών απαξιώνοντας έτσι οι ίδιοι τον σπουδαίο και διακριτό ρόλο που τους ανέθεσε το ελληνικό σύνταγμα με την ψήφο των Ελλήνων πολιτών.
8. Κρίνουμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας δεν εμπίπτει στα πλαίσια της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πιστεύουμε ότι ο έλεγχος, η καταγραφή και η έκδοση «πράσινης» κάρτας νομίμου παραμονής σε πρώτη φάση θα συνέβαλε αποτελεσματικά στη προστασία αυτών των ανθρώπων και στη συνέχεια, μέσα από μια μακροπρόθεσμη εθνική μεταναστευτική πολιτική, την ένταξη όσων πληρούν κάποιες ουσιαστικές προϋποθέσεις στην ελληνική πολιτεία.
9. Κρίνουμε ότι το ζήτημα της χορήγησης της ελληνικής ιθαγένειας και της κατάρτισης μεταναστευτικής πολιτικής θα πρέπει να αντιμετωπισθεί σαν εθνικό και να ζητηθεί μια ευρύτερη συναίνεση εντός και εκτός του κοινοβουλίου.
Διαφαίνεται ότι η φιλοσοφία του προτεινόμενου νομοσχεδίου διίσταται (ίσως και να αντιτίθεται) κατά πολύ του κοινού λαϊκού αισθήματος με κίνδυνο τη δημιουργία ανατρεπτικών και ρατσιστικών δυναμικών αλλά και τάσεων διάσπασης και τριβής μέσα στην ελληνική κοινωνία.
10. Η σπουδή της ελληνικής κυβέρνησης να ψηφίσει το εν λόγω νομοσχέδιο με επείγουσα προτεραιότητα, καταμεσής μάλιστα μιας τεράστιας και πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης και χρηματοπιστωτικής απαξίωσης που διέρχεται, κατά γενική ομολογία, η πατρίδα μας, μας δημιουργεί εύλογα πολλά ερωτηματικά, ακόμη και υποψίες.
Είναι αλήθεια τόσο επίκαιρο και επείγον τον εν λόγω ζήτημα;
Ποιος θα είναι άραγε ο αντίκτυπος στην εθνική και θρησκευτική ταυτότητα και ομοιογένεια των Ελλήνων;
Θα διακυβευτούν το εθνικό φρόνημα και η ορθόδοξη πίστη μας;
Θα επιφέρει αλλοίωση του εκλογικού σώματος, προς όφελος ενός ή δύο συγκεκριμένων κομμάτων;
Σε μια εποχή που οι θέσεις εργασίας είναι ελάχιστες και η ανεργία καλπάζει, ποιος θα είναι ο αντίκτυπος στα ασφαλιστικά ταμεία και στα κρατικά ταμεία ανεργίας και επιδομάτων; Συμφωνούμε ότι «ο φόβος είναι κακός οδηγός», αλλά δεν φοβόμαστε.
Το να επεξηγούμε τα πάντα κάτω από το πρίσμα της ξενοφοβίας είναι υπεκφυγή και όχι αντιμετώπιση.
Ο Έλληνας δεν φοβήθηκε θεριά, τώρα θα φοβηθεί;
Το να αναφερόμαστε σε ανθρώπους που «η ανέχεια και ο πόλεμος τους στέρησαν την πρώτη τους πατρίδα» αποτελεί απόπειρα παραπλάνησης του κόσμου, θίγοντας τις ευαίσθητες χορδές ανθρωπιάς του Έλληνα, προβάλλοντας μια περιορισμένη μα τραγική κατηγορία των μεταναστών και όχι μια ολοκληρωμένη και εμπεριστατωμένη διάσταση του ζητήματος. Δυστυχώς εκτιμούμε ότι η μαζική χορήγηση της ελληνικής ιθαγένειας θα επιδράσει αρνητικά, έως και καταλυτικά, με συνέπειες απρόβλεπτες και ίσως μη –αναστρέψιμες.
11. Τελειώνοντας αναρωτιόμαστε γιατί το ελληνικό κράτος, αν ήθελε πραγματικά να «τακτοποιήσει» εκκρεμότητες, δεν φρόντισε με την ίδια σπουδή να ικανοποιήσει το πάγιο αίτημα της ελληνικής διασποράς για χορήγηση δικαιώματος ψήφου στις χώρες που κατοικούν τα μέλη της;
Στο κάτω-κάτω εμείς οι απόδημοι Έλληνες (απεξαρτημένοι από ρουσφέτια, πακέτα και επιδοτήσεις) θα ψηφίζουμε με αποκλειστικό γνώμονα το εθνικό συμφέρον και την προοπτική του ελληνικού έθνους.
Έτσι δεν πρέπει;
12. Κρίνουμε ότι η λαθρομετανάστευση και το προτεινόμενο σχέδιο νόμου είναι ο Δούρειος Ίππος της άλωσης του Ελληνισμού.

Για το Διοικητικό Συμβούλιο,
Δημήτριος Καλαμαράς Esq, Πρόεδρος
Πέτρος Γαλάτουλας Γενικός Γραμματέας

Αναρτήθηκε από sos  Κυριακή, Φεβρουάριος 07, 2010


9 Φεβρουαρίου 2010

Σύμπτωση , η κατάρα της Μάνας, Θεία Δίκη ή κάτι αλλο;...


Λίγους μήνες μετά τη 30η Ιανουαρίου 1996 η περιβόητη παρασημοφορεμένη «ομάδα Καρντάκ» των Τούρκων κομάντος που κατέλαβαν τα Ίμια συμμετείχε σε άσκηση στον Κόλπο της Μαρμαρίδας. Η ομάδα αυτή πήγαινε στις ασκήσεις ως ομάδα πρότυπο υπό τις διαταγές του Τούρκου Ταγματάρχη Ζεκί Σεν. Ο Ζεκί Σεν, ήταν ένας λαμπρός αξιωματικός των Καταδρομών, μέλος της γνωστής μονάδος Su Altı Taarruz/SAT (αντίστοιχη της ΔΥΚ). Ο Ζεκί Σεν ήταν αδειούχος κατά την προαναφερόμενη άσκηση. Η «ομάδα Καρντάκ» απογειώθηκε με ελικόπτερο Cougar για να εκτελέσει αεραπόβαση. Ξαφνικά σφοδρή έκρηξη καταστρέφει το ελικόπτερο, σκοτώνοντας το πλήρωμα του και την «ομάδα Καρντάκ». Αύτανδρο βυθίζεται στα νερά της Μαρμαρίδας.
Μαζί με τον Σακί Σεν, απουσίαζαν άλλα δύο μέλη της «Ομάδας Καρντάκ». Τούρκοι δημοσιογράφοι ανέφεραν ότι υπήρξε ελληνικό σαμποτάζ, εκδίκησης για τα Ίμια. Η «ομάδα Καρντάκ» διαλύθηκε. Οι δύο παρασημοφορημένοι κομάντος που απουσίαζαν μεταφέρθηκαν σε άλλες μονάδες καταδρομών. Ο Αρχηγός τους Ζεκί Σεν, αποσπάστηκε μυστικά στην Γεωργία ως προσωπικό του ΟΗΕ. Μετά από δύο μήνες με διαφορά 3 ημερών, φεύγουν από την ζωή και οι δύο επιζώντες Τούρκοι κομάντος, και οι δύο σκοτώθηκαν σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Μέσα στο ίδιο έτος δηλαδή και οι 12 Τούρκοι κομάντος των Ιμίων, δεν ήταν πλέον στην ζωή με εξαίρεση τον Αρχηγό τους.
Τα ίχνη του Ζεκί Σεν χάθηκαν για ένα διάστημα ώσπου το 2003, επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Στις 6 Μαΐου του 2003, ο Ζεκί Σεν γιόρτασε τα γενέθλια του με την κοπέλα του και τους φίλους του σε γνωστό κλαμπ της Κων/πόλης (LAILA) στην Περιοχή Ορτάκιοϊ (Ortaköy). Την νύχτα των γενεθλίων την πέρασε στο κοντινό ξενοδοχείο “CIRAGAN PALACE HOTEL”, παλαιό παλάτι του Σουλτάνου. Την επόμενη μέρα, το μεσημέρι στις 3.30 μ.μ., ο Ζεκί Σεν δέχθηκε στην πλατεία Ταξίμ την επίθεση τριών νεαρών, οι οποίοι τον κατακρεούργησαν με μαχαίρια και διέφυγαν στα στενά σοκάκια της Πόλης...

 Δείτε το βιντεο !
 

Σημείωση δική μου:  Στη μνήμη των τριών παλληκαριών μας που χάθηκαν . Οπως με διαβεβαίωσε φίλος που ηξερε πολλά, το Ελληνικό ελικόπτερο που ανελκυστηκε ηταν ...σχέτο σουρωτήρι απο τις σφαίρες που ειχε δεχτεί !
Ι.Β.Ν.

8 Φεβρουαρίου 2010

Εξουσία που «αποδομεί» την κοινωνία !

Tου Χρήστου Γιανναρά

Το να είσαι Ιταλός, Γάλλος, Βρετανός, Ελληνας ή ό, τι ανάλογο δεν δηλώνει μόνο μια συμβατική, κρατική υπηκοότητα. Δηλώνει ότι «ανήκεις» σε μια συλλογικότητα με μεγαλύτερη ή μικρότερη ώς τώρα διαδρομή στην ανθρώπινη Ιστορία – ανήκεις σε μια γλώσσα, σε μια συνείδηση κοινού παρελθόντος, σε κοινή νοο-τροπία, κοινό θησαύρισμα πείρας που παραδίνεται από γενιά σε γενιά και διαμορφώνει συν-ήθειες, ένα κοινό ήθος, περίπου συλλογικό χαρακτήρα.
Οταν στη μητρική σου γλώσσα (τη γλώσσα που σε πρωτομπόλιασε στην κοινή «λογική»: σε σκέψη και κρίση) η συλλογικότητα σημαίνεται ως «κοινωνία» (δυναμική σχέσεων, συμ-μετοχή και αλληλεξάρτηση στην πραγμάτωση της ζωής), δεν είναι δυνατό να έχεις την ίδια οπτική και την ίδια εκδοχή της πραγματικότητας με συνάνθρωπό σου, καθ’ όλα σεβαστόν και αγαπημένο, που στη μητρική του γλώσσα η συλλογικότητα είναι μόνο «societas», δηλαδή «εταιρισμός επί κοινώ συμφέροντι». Αλλη νοο-τροπία και άλλα αντανακλαστικά σκέψης και πράξης διαμορφώνει το νοηματικό και βιωματικό φορτίο της λέξης «α-λήθεια» και άλλο της λέξης «veritas», διαφορετικό της λέξης «νόμος» και διαφορετικό της λέξης «lex» – το ίδιο και με αναρίθμητα ακόμη ζεύγη λέξεων: «λόγος» και «ratio», «πρόσωπο» και «persona», «δημοκρατία» και «res publica» κ. λπ., κ. λπ.
Διαφορετικόν ανθρωπολογικό τύπο διαμορφώνει μια συλλογικότητα με παρελθόν κατακτητικών κυρίως πολέμων, επιθετικών αναζητήσεων «ζωτικού χώρου», αποικιοκρατικών εθισμών, και διαφορετικόν μια άλλη που αιώνες πολλούς κυρίως αμυνόταν, επιβίωνε χάρη στην πανανθρώπινη εμβέλεια της πνευματικής της πραμάτειας. Διαφορετική νοο-τροπία και ήθος χαρακτηρίζει μια συλλογικότητα που η μεταφυσική της αναφορά ήταν πάντοτε ένας Θεός τιμωρός, αμείλικτος δικαστής και σαδιστής πατέρας, η «αμαρτία» παράβαση νόμου, ενοχή, εξαγοράσιμος κολασμός, και διαφορετική προκύπτει μια συλλογικότητα που ξέρει τον Θεό «νυμφίο», «εραστή μανικώτατον» του ανθρώπου και την αμαρτία «αστοχίαν», «απόπτωσιν από του στόχου», του στόχου πληρότητας της ζωής που είναι ο «όντως έρως».
Δεν ανήκουμε σε «εθνότητα», είναι ανεπαρκέστατη η λέξη. Ανήκουμε σε μια γλώσσα, σε μια κοινή ιστορική εμπειρία, σε μια παράδοση και συνέχεια πείρας, νοοτροπίας, μεταφυσικής ελπίδας. Αλλά αυτό το «ανήκειν», το «συνυπάρχειν» με κοινό, συνεκτικό της συλλογικότητας «τρόπο», βιώνεται και κατανοείται σε συνάρτηση πάντοτε με την καλλιέργεια του καθενός, το αισθητήριό του «ποιότητας» της ζωής.
Οι φτηνοί άνθρωποι του ό, τι φάμε ό, τι πιούμε και ό, τι τέλος πάντων ηδονικό αρπάξουμε, παρακάμπτουν το υπάρχειν (που είναι πάντοτε συνύπαρξη) και λογαριάζουν για ζωή το «έχειν»: Να κατέχουν, να εξουσιάζουν, να τα έχουν όλα υποταγμένα στις απαιτήσεις του εγώ. Καταλαβαίνουν τη συλλογικότητα μόνο σαν «κράτος» και το «ανήκειν» μόνο σαν συμβατική «υπηκοότητα». Λογαριάζουν το κράτος σαν εξουσιαστικό μηχανισμό διαχείρισης των κοινών και τους ενδιαφέρει μόνο για όσα χρηστικά τους παρέχει.
Πολύ συχνά, φτηνοί άνθρωποι ορέγονται τη διαχείριση του κράτους, την εξουσία της διαχείρισης. Οχι για να υπηρετήσουν τον δημιουργικό δυναμισμό της κοινωνικής συνοχής, τη γλώσσα, την ιστορική συνείδηση, τη θησαυρισμένη παράδοση, τη μεταφυσική ελπίδα – είναι ευτελείς άνθρωποι, δεν καταλαβαίνουν τίποτε από αυτά. Διψάνε εξουσία από ιδιοτέλεια και μόνο: Να προβληθεί το εγώ τους, να εξαρτώνται όλοι οι άλλοι από αυτούς, να βρίσκονται συνεχώς στη δημοσιότητα, να εισπράττουν κολακείες και χειροκροτήματα. ΄Η για σκοπιμότητες χυδαίου ηδονισμού: Να μπορούν να κλέβουν το δημόσιο ταμείο, να διαπλέκονται με μεγιστάνες του πλούτου και να δωροδοκούνται, να ζουν με πολυτέλεια ονειρώδη για τις ικανότητές τους και την καταγωγική τους ανέχεια.
Αφού λογαριάζουν τη συλλογικότητα μόνο σαν χρηστικό δεδομένο, ωφελιμιστική πραγματικότητα, τι πιο φυσικό να είναι απάτριδες, διεθνιστές, συνεπέστατοι «αποδομιστές» κάθε μη χρηστικής εκδοχής των θεμελίων της συνύπαρξης – της γλώσσας, της παιδείας, της Ιστορίας, της Τέχνης, της πολιτικής, της μεταφυσικής. Και για να προσδώσουν εγκυρότητα στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, καταφεύγουν στην πιο αναχρονιστική και άκριτη ανάγνωση του Μαρξισμού: Βλέπουν τη συλλογικότητα να συγκροτείται μόνο στη «βάση» των παραγωγικών και ανταλλακτικών σχέσεων, επομένως ο πολιτισμός, οι διαφορές των πολιτισμών, η ποικιλία των παραδόσεων, δεν είναι παρά «εποικοδόμημα» σε αυτή την πρωτεύουσα βάση. Πώς λοιπόν να μην είναι πανέτοιμοι, παίρνοντας την εξουσία, να καταστρέψουν τη γλώσσα, να στρεβλώνουν και κατασυκοφαντήσουν την ιστορία του τόπου τους, να διασύρουν την αξιοπρέπεια του λαού τους, να χλευάσουν τη λαϊκή παράδοση και ευσέβεια, να πρακτορεύσουν (με το αζημίωτο) ξένα συμφέροντα;
Η καταφυγή της μηδενιστικής πολιτικής πρακτικής σε μαρξιστικά ψιμύθια, προκειμένου να εξωραϊστεί ο πρωτογονισμός της ακοινώνητης εγωκεντρικής ύπαρξης, δεν περιορίζει το σύμπτωμα σε μόνη την παράταξη της δήθεν Αριστεράς. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, η διαχείριση της Παιδείας ανατίθεται (από κάθε κυβέρνηση οποιουδήποτε κόμματος και πρωθυπουργού) σε άτομα του ανθρωπολογικού τύπου των «αποδομιστών». Και αν υπάρξουν διαμαρτυρίες για την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια αυτών των ατόμων, ξεσηκώνεται αμέσως μια θαυμαστά συντονισμένη συγχορδία υπερασπιστών της «αποδόμησης», συγχορδία από πριμαντόνες της δημοσιότητας που καλύπτουν όλο το «πολιτικό» φάσμα: από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά ώς την πιο φανταιζίστικη τάχα και Αριστερά.
Οταν έγραφε ο Καβάφης: «... το άριστον εκείνο, Ελληνικός – ιδιότητα δεν έχ’ η ανθρωπότης τιμιοτέραν· εις τους θεούς ευρίσκονται τα πέραν», απηχούσε μιαν επίγνωση της ελληνικότητας αυτονόητη στις μέρες του για μεγάλες πληθυσμικές ομάδες (όχι μόνο ελληνόφωνες). Από μια τέτοια επίγνωση (συνάρτηση καλλιέργειας) στερούν τον Ελληνισμό (τον ελλαδικό και της διασποράς) οι θλιβερές συμπλεγματικές φιγούρες που προσλαμβάνονται στο υπουργείο Παιδείας (με κάθε κυβέρνηση) για να οργανώσουν την κοινωνική άμυνα απέναντι στην απειλή του «εθνικισμού».
Οι πολλοί απλοί άνθρωποι που επενδύουν συναισθηματικά σε ιδεολογικές γενικότητες περί ενδόξων προγόνων και πρωτοπορίας άλλοτε στον πολιτισμό, δεν μπορούν πια να έχουν την επίγνωση της καβαφικής ελληνικότητας. Νιώθουν, όμως, να βιάζεται ο ψυχισμός τους από την πολιτική μεθοδικού αφελληνισμού της ελληνόφωνης (ακόμα) κοινωνίας. Και η μόνη λογική εξήγηση που βρίσκουν γι’ αυτό τον βιασμό, συνάγεται από συμπεριφορές που όζουν «πρακτοριλίκι». Δεν είναι μυστικό ότι ο «ξένος παράγων» θέλει από το ελλαδικό κρατίδιο να απεμπολήσει εσπευσμένα την Ελληνικότητα της Κύπρου, της Μακεδονίας, του Αιγαίου – τουλάχιστον.

Ολα έχουν μια τιμή. Εκτός από την καβαφική Ελληνικότητα.


Read more: http://infognomonpolitics.blogspot.com/2010/02/blog-post_1151.html#ixzz0eqAYkYmU