Η ζωή εν τάφω ! - Στρατής Μυριβήλης -(απόσπασμα)

Η ζωή εν τάφω ! -Στρατής Μυριβήλης -(απόσπασμα)

Η μυστική παπαρούνα

Το πόδι απόψε το νιώθω πολύ καλύτερα.

Μου 'ρχεται να σηκωθώ σιγά σιγά, να προχωρέσω μέσα στο σιωπηλό χαράκωμα. Είναι πολύ παράξενο το χαράκωμα με τόσο φως. Φέγγει σαν μέρα και όμως δεν έχει φόβο. Το φεγγαρόφωτο από μακριά, σα δεν αντιλαμπίζει σε γυαλιστερό μέταλλο, δεν ξεσκεπάζει τίποτε. Μπορώ το λοιπόν να περπατώ λεύτερα κάτω από τον αχνό πέπλο του που προστατεύει σαν ασημί σκοτάδι.

Για μια στιγμή πάλι μου περνά η ιδέα πως ετούτη η μοναξιά είναι αληθινή. Πως τάχα σηκώθηκαν όλοι και φύγανε και μ' αφήσαν μονάχον, ολομόναχον εδώ πάνω. Τότες μια κρυάδα περνά, λεπίδι, την καρδιά μου. Θα προτιμούσα να ξέρω πως ζούνε γύρω μου κρυμμένοι άνθρωποι, κι ας ήτανε μόνο οχτροί.

Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ' ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. Έτσι λένε κάτι σακιά μεγάλα με χώμα που μ' αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ' εδώ χρόνον-καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. Ήρθαν και σάπισαν από τα νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα 'καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα-κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Άλλα πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρησμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ' άλλο.

Από δω το θέαμα θα 'ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που 'ναι πάνω πάνω. Ένας απ' αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου 'καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαράς.

Ήταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. Ένα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που 'ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ' άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα.

Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα 'βλεπε πως ήταν άλικη, μ' ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί* του είναι ντούρο και χνουδάτο. Έχει κι έναν κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ' αργήσει ν' ανοίξει κι αυτός. Και θα 'ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής.

Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ.

Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνοια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ' αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ' ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. Έτσι λέω θα 'ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά:

— Καληνύχτα... καληνύχτα και να 'σαι βλογημένη.

Γύρισα γρήγορα στ' αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία... Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! Άναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ' αφουκράζουμαι. Είναι ένα παιδιάστικο τραγούδι:

Φεγγαράκι μου λαμπρό...

 https://vnegativa.blogspot.com/2024/04/blog-post_15.html

 

Το προσφυγόπουλο του ουρανού - Παύλος Νιρβάνας

 Το προσφυγόπουλο του ουρανού - Παύλος Νιρβάνας

    

Εἰς τὸν προσφυγικὸν καταυλισμὸν τῆς Λαχαναγορᾶς Πειραιῶς ἐνεφανίσθη μίαν τῶν ἡμερῶν ἕνας ἀνέλπιστος, πληγωμένος πρόσφυξ. Δὲν ἦτο οὔτε Μικρασιάτης, οὔτε Θράξ. Δὲν τὸν εἶχαν κυνηγήσει αἱ ὀρδαὶ τοῦ Κεμάλ. Δὲν τοῦ εἶχαν σπάσει τὸ πόδι του οἱ Τοῦρκοι Τσέτηδες. Ἦτον ἁπλούστατα ἕνας ἀθῷος σπουργίτης. Καὶ καθὼς ἐπετοῦσε στὸν οὐρανόν, τὸν ὁποῖον δὲν διεκδικοῦν, ὡς γνωστὸν οὔτε οἱ Ἕλληνες, οὔτε οἱ Τοῦρκοι, τὸ λάστιχο ἑνὸς μικροῦ ἐντοπίου Τσέτη τὸν ἐτόξευσεν εἰς τὰ ὕψη καὶ δὲν εἶχε τὴν εὐσπλαγχνία νὰ τοῦ δώσῃ τουλάχιστον τὸν θάνατον. Τοῦ ἐτσάκισε τὸ ποδαράκι του. Καὶ ὁ πληγωμένος σπουργίτης, λιγοθυμισμένος ἀπὸ τὸν τρομερὸν πόνον ἔπεσεν ὡς νεκρὸν σῶμα, εἰς τὸ χῶμα. Ὁ μικρὸς Τσέτης ἔσπευσε νὰ τὸν αἰχμαλωτίσῃ, καὶ νεκρὸν ἀκόμη. Ἀλλὰ τὴν τελευταίαν στιγμήν, ὁ πτερωτὸς τραυματίας εὑρῆκε τὴν δύναμιν τῶν φτερῶν του. Καὶ ἐσώθη πάλιν, εἰς τὰ ὕψη ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἔπεσε.
    Tα φτερὰ του ὅμως ἀπέκαμαν εἰς τὴν οὐρανίαν περιπλάνησιν. Ἐδοκίμασε ν᾿ ἀκουμπήσῃ σ᾿ ἕνα κλαδὶ δένδρου νὰ ξεκουρασθῆ. Ἀλλὰ πῶς; Μόλις ἐπροσπάθησε νὰ στηριχθῇ στὸ ποδαράκι του, τρομεροὶ πόνοι τὸν ἔκαμαν νὰ παραιτηθῇ ἀπὸ κάθε ἰδέαν ἀναπαύσεως. Καὶ μὲ τὰς τελευταίας δυνάμεις, ποὺ ἀπέμεναν στὶς μουδιασμένες φτεροῦγες του, ἐδοκίμασε πάλιν νὰ πετάξῃ. Ἔκαμε δυὸ-τρεῖς γύρους εἰς τὸν ἀέρα, ἀλλὰ οἱ φτεροῦγες του δὲν τὸν ἐκρατοῦσαν πλέον. Ἔνοιωθε τώρα ὅτι ὕστερα ἀπὸ λίγα λεπτά, λίγα δευτερόλεπτα, θὰ εὑρίσκετο κάτω στὸ χῶμα, ἀνίκανος πλέον νὰ σωθῇ ἀπὸ τοὺς ἀγρίους Τσέτες τῆς γειτονιᾶς. Εἰς ὁμοίαν περίστασιν, ὁ ἀεροπόρος, τοῦ ὁποίου ἐσταμάτησεν ἔξαφνα ὁ μοτέρ, κατοπτεύει βιαστικὰ τὸ ἔδαφος καὶ ζητεῖ τὸ κατάλληλον ἔδαφος, διὰ νὰ προσγειωθῆ, ὅσον ἀσφαλέστερα μπορεῖ.

    Έτσι ἔκαμε καὶ ὁ μικρὸς πτερωτὸς ἀεροπόρος. Ὁ μοτέρ του δὲν ἐδούλευε πιά. Κατώπτευσε τὸ ἔδαφος. Παντοῦ δρόμοι, μὲ τρομερὰ παιδιά, ποὺ ἐπερίμεναν μὲ τὰ λάστιχα τεντωμένα. Παντοῦ ἐχθρικοὶ αὐλόγυροι. Παντοῦ ἄξενα κεραμίδια, ὅπου ἕνας τραυματίας σπουργίτης, ἀνίκανος ν᾿ ἀναζητήσῃ ἀλλοῦ τὴν τροφήν του, θὰ ἐκινδύνευε ἀσφαλῶς νὰ πεθάνῃ ἀπὸ ἀσιτίαν. Ἔξαφνα, πρὸς ἕνα σημεῖον τοῦ ἐδάφους διέκρινε μίαν αὐλήν, ὅπου γυναικοῦλες καὶ μικρὰ παιδάκια, ἐκινοῦντο, μὲ ἕνα ὕφος μεγάλης δυστυχίας. Καὶ ἐπειδὴ ἡ δυστυχία ἐννοεῖ τὴν δυστυχίαν, ὁ πληγωμένος σπουργίτης δὲν ἄργησε νὰ καταλάβη ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοὶ ἦσαν ἀδελφοί του καὶ ὅτι ἡ αὐλὴ αὐτὴ δὲν ἦταν ὅπως οἱ ἄλλες αὐλὲς τῶν κακῶν ἀνθρώπων.

- Μαζὶ μὲ τοὺς δυστυχισμένους κι ἐγώ! ἐσκέφθη ὁ μικρὸς σπουργίτης.
Kαι, μ᾿ ἕνα τέλειον βὸλ-πλανέ, τὸ ὁποῖον οἱ ἄνθρωποι ἐδιδάχθησαν, ὡς γνωστόν, ἀπὸ τὰ πουλιά, εὑρέθη μέσα εἰς τὴν αὐλὴν τοῦ προσφυγικοῦ καταυλισμοῦ, κατάκοιτος στὸ χῶμα, ἀνίκανος νὰ κινηθῇ, ἕτοιμος ν᾿ ἀποθάνῃ. Ἀλλὰ δὲν ἄργησε νὰ βεβαιωθῇ ὅτι εὑρίσκεται μεταξὺ πονετικῶν ψυχῶν. Μία ἀτμοσφαίρα συμπαθείας καὶ ἀγάπης ἐσχηματίσθη γύρω ἀπὸ τὴν δυστυχίαν του. Οἱ ἄλλοι δυστυχισμένοι ἐννοοῦσαν τὸν πόνον του. Τὰ παιδάκια δὲν ἦσαν ἐκεῖ σκληρὰ καὶ ἄσπλαγχνα, ὅπως τὰ ἄλλα παιδιά. Οἱ μεγάλοι δὲν ἦσαν κακοὶ καὶ ἀδιάφοροι. Ἀγαθὰ χέρια τὸν ἐσήκωσαν καὶ τὸν ἐχουχούλισαν. Καί, διὰ νὰ συμπληρωθῇ ἡ εὐτυχία του, μία ἀκόμη πονετικὴ ψυχὴ ἔσκυψε ἀπὸ πάνω του, ὡς Θεία Πρόνοια. Ἦταν ἡ ἀγαθὴ Πρόνοια καὶ τῶν ἄλλων δυστυχισμένων, ἡ δεσποινίς, ἡ διακονοῦσα τὴν Φιλανθρωπίαν εἰς τὸν προσφυγικὸν καταυλισμόν.

- Τὸ καημένο τὸ πουλάκι! εἶπεν ἡ δεσποινίς. Ἔχει σπασμένο τὸ ποδαράκι του. Πρέπει νὰ τὸ κρατήσουμε κι αὐτὸ δῶ, νὰ τὸ γιατρέψουμε, ὡς ποὺ νὰ μπορέση νὰ ξαναπετάξῃ.

Ὁ μικρὸς σπουργίτης, μολονότι δὲν ἐγνώριζε τὴν γλῶσσαν τῶν ἀνθρώπων, ἐκατάλαβε πολὺ καλὰ τί ἔλεγεν ἡ δεσποινίς, διότι ἡ γλῶσσα τῆς ἀγάπης εἶναι μία γιὰ ὅλα τὰ πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἔσπευσε νὰ εὐχαριστήσῃ τὴν δεσποινίδα μ᾿ ἕνα γλυκύτατον τσίου-τσίου.

- Εὐχαριστῶ, καλή μου κοπέλα, εὐχαριστῶ πολύ. Ὅταν γίνω καλά, θαρθῶ νὰ σοῦ πῶ ἕνα ὡραῖο τραγουδάκι στὸ παράθυρό σου. Δὲν τραγουδῶ σὰν τὸ ἀηδόνι. Ἀλλὰ τὰ γλυκύτερα τραγούδια δὲν εἶναι τὰ τεχνικώτερα. Εὐχαριστῶ, καλή μου κοπέλα, εὐχαριστῶ. Τσίου-τσίου!

Δύο τρυφερὰ χεράκια ἐπῆραν τὸν μικρὸν πτερωτὸν πρόσφυγα, τοῦ ἔδεσαν τὸ ποδαράκι του, τὸν ἐτάισαν, τὸν ἐπότισαν καὶ ὕστερα τὸν ἐτοποθέτησαν σὲ μιὰ ζεστὴ καὶ μαλακὴ φωλίτσα. Ἦτο καὶ αὐτὸς ἕνα προσφυγόπουλο τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἡ κακία τῶν ἀνθρώπων φθάνει κάποτε ἀγρία καὶ τρομερά, ὡς νὰ μὴν τῆς ἔφθανε γιὰ νὰ χορτάση αὐτὴ ἡ μεγάλη καὶ ἀπέραντη Γῆ.

(ἀπὸ Τὰ Ἅπαντα, E´, Ἐκδοτικὸς Οἶκος Χρήστου Γιοβάνη 1968)

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις μας, αλλάζει η χημεία του σώματός μας-Bruce Lipton

 Bruce Lipton: Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις μας, αλλάζει η χημεία του σώματός μας, όταν αλλάξει η χημεία, αλλάζει και η υγεία μας

 

 

Image by Merlin Lightpainting from Pixabay 

Bruce Lipton: Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις μας, αλλάζει η χημεία του σώματός μας, όταν αλλάξει η χημεία, αλλάζει και η υγεία μας

Ο Bruce H. Lipton, Phd., κυτταρικός βιολόγος και λέκτορας, είναι μια διεθνώς αναγνωρισμένη προσωπικότητα και για πάνω από 10 χρόνια συγκαταλέγεται στους 100 πιο επιδραστικούς ανθρώπους του κόσμου στη γεφύρωση της επιστήμης και του πνεύματος.

Ξεκίνησε την καριέρα του στη σχολή της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Ουισκόνσιν και αργότερα πραγματοποίησε πρωτοποριακή έρευνα σχετικά με τα βλαστοκύτταρα στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ.

Είναι ο συγγραφέας των μπεστ σέλερ βιβλίων Η Βιολογία της Πεποίθησης και Το φαινόμενο του Μήνα του Μέλιτος, και συν-συγγραφέας με τον Steve Bhaerman του βιβλίου Spontaneous Evolution. Ο Bruce έλαβε το 2009 το διάσημο Βραβείο Ειρήνης Goi (Ιαπωνία) προς τιμήν της επιστημονικής του προσφοράς.

Με αφορμή την επικείμενη επίσκεψή του στην Αθήνα, συγκεντρώσαμε 5 αποφθέγματα που αποτελούν την πεμπτουσία όλης της θεωρίας του. 

1. Οι αντιλήψεις σου έχουν να κάνουν με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις εμπειρίες της ζωής σου.

Αυτές οι αντιλήψεις επηρεάζονται από τις πεποιθήσεις και τις συμπεριφορές που έχεις αναπτύξει με τον καιρό. Ο Bruce Lipton αποκαλύπτει μια συναρπαστική προοπτική: η πραγματικότητά μας είναι σαν ένας καμβάς, βαμμένος από τις αντιλήψεις μας.


Οι σκέψεις και πεποιθήσεις που έχουμε συσσωρεύσει στη διάρκεια της ζωής μας λειτουργούν σαν πινέλα, δίνοντας χρώμα και μορφή στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύουμε τον κόσμο.

Αυτό το πλαίσιο μετατρέπει κάθε ανθρώπινη εμπειρία σε μια υποκειμενική δημιουργία, υπογραμμίζοντας τη δύναμη της προσωπικής μας οπτικής να διαμορφώνει την αντίληψη της πραγματικότητας.

Περιοριστικές πεποιθήσεις καταδυναστεύουν τη ζωή σου: Πώς να τις υπερβείς

2. Όταν αλλάζουν οι αντιλήψεις σου, αλλάζει και η χημεία του σώματός σου

Με αυτή τη φράση, ο Bruce Lipton υποδεικνύει τη δύναμη της ανθρώπινης σκέψης. Προτείνει ότι η αλλαγή της αντίληψής μας δεν είναι μια αφηρημένη ή ψυχολογική διαδικασία μόνο· είναι ένας πραγματικός μετασχηματισμός που συμβαίνει στο φυσικό επίπεδο, επαναπροσδιορίζοντας την κυριολεκτική χημεία του σώματός μας.

Αυτός ο εκπληκτικός ισχυρισμός υπογραμμίζει την ισχύ που έχουν οι σκέψεις και οι αντιλήψεις μας να επηρεάζουν άμεσα την υγεία, τη διάθεση, και την ευεξία μας. Είναι μια πρόσκληση να αναγνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε τη μεταμορφωτική δύναμη του μυαλού μας.

Η Βιολογία της Πεποίθησης: Το σώμα και η υγεία μας αλλάζει μόλις αλλάξουμε τις σκέψεις μας

 
3. Μπορείς να ζήσεις μια ζωή φόβου ή μια ζωή αγάπης. Εσύ επιλέγεις.

Αυτή η φράση μας καλεί σε μια βαθιά προσωπική ανασκόπηση, προτρέποντάς μας να αναγνωρίσουμε τη δυναμική της επιλογής στην καθημερινότητα και την ποιότητα της ζωής μας. Στον πυρήνα της, υπογραμμίζει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ φόβου και αγάπης ως θεμελιωδών κατευθυντήριων δυνάμεων.

Η επιλογή φόβου μπορεί να περιορίσει, να απομονώσει και να δημιουργήσει αμυντικές στάσεις προς τη ζωή. Αντίθετα, η επιλογή της αγάπης ανοίγει τις πόρτες στη συνεργασία, την κατανόηση και την ανάπτυξη. Είναι μια πρόσκληση να διαλέξουμε συνειδητά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε και αντιδρούμε στον κόσμο, αναγνωρίζοντας την εξουσία μας να διαμορφώσουμε μια ζωή που αντανακλά τις πιο βαθιές μας αξίες και επιθυμίες. 

4. Η στιγμή που αρχίζεις να αναλαμβάνεις ευθύνη για το περιεχόμενο του υποσυνείδητου σου, τότε, γίνεσαι ο προγραμματιστής.

Αυτή η πρόταση αποτελεί μια ισχυρή υπενθύμιση της ικανότητας που έχουμε να μετασχηματίσουμε την ψυχολογική και συναισθηματική μας υπόσταση. Στην ουσία, μας λέει ότι όταν αρχίζουμε να αναγνωρίζουμε και να αναλαμβάνουμε ευθύνη για τις ασυνείδητες πεποιθήσεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα που διαμορφώνουν την εμπειρία της πραγματικότητας μας, αποκτούμε τη δυνατότητα να τα επαναπρογραμματίσουμε.

Αυτό σημαίνει ότι μετατρεπόμαστε από παθητικοί παρατηρητές σε ενεργοί δημιουργοί της δικής μας ζωής, εξοπλισμένοι με τη δύναμη να ορίζουμε το ποιοι είμαστε και πώς ζούμε. 

 
5. Δεν είναι τα γονίδιά μας, αλλά οι πεποιθήσεις μας που ελέγχουν τις ζωές μας.

Αυτή η φράση αντικατοπτρίζει μια βαθιά και επαναστατική ιδέα που έχει αναδειχθεί στο πεδίο της επιγενετικής: την ιδέα ότι η δύναμη της σκέψης και των πεποιθήσεων μας μπορεί να έχει άμεσο αντίκτυπο στην έκφραση των γονιδίων μας και, κατ’ επέκταση, στην υγεία και την ευεξία μας.

Η πρόταση αυτή προκαλεί την παραδοσιακή αντίληψη της βιολογίας ότι είμαστε προκαθορισμένοι από τα γονίδιά μας, προτείνοντας αντ’ αυτού ότι έχουμε μια πιο δυναμική σχέση με το DNA μας.

Η ιδέα αυτή υποστηρίζει ότι μέσω της συνειδητής σκέψης, των πεποιθήσεων και της θετικής στάσης ζωής, μπορούμε να επηρεάσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα γονίδιά μας λειτουργούν και εκφράζονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν είμαστε απλώς θύματα της γενετικής μας κληρονομιάς, αλλά έχουμε τη δυνατότητα να γίνουμε συνδημιουργοί της υγείας και της ευημερίας μας.

Ενθαρρύνει την ανάπτυξη μιας πιο θετικής, υγιούς και ενσυνείδητης προσέγγισης στη ζωή, αναδεικνύοντας τη σημασία της εσωτερικής μας κατάστασης στη διαμόρφωση της πραγματικότητάς μας.

Ο Μπρους Λίπτον έρχεται στην Αθήνα στις 12 και 13 Οκτωβρίου 2024. Η προπώληση εισιτηρίων έχει ξεκινήσει με μεγάλες εκπτώσεις.

Πηγή: leadingminds.gr – enallaktikidrasi.com