ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

28 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί ο σημερινός άνθρωπος φοβάται να μιλήσει ερωτικά;


Γράφει: Ασκητής Θάνος, Νευρολόγος – Ψυχίατρος
Μέσα στην παραζάλη της καθημερινότητας, με την πίεση που αισθάνεται ο σύγχρονος άνθρωπος να κατακτήσει την ευημερία του, κάτι που παραμελείται πια και χάνεται είναι ο λόγος, ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της φύσης του, που τον ξεχωρίζει μέσα στο ζωικό βασίλειο. Φτάνει στο σημείο να φοβάται τη φωνή του. Αυτό που κυρίως όμως χάνεται είναι ο ερωτικός λόγος. 
Ο σύγχρονος άνθρωπος... φαίνεται ότι όλο και περισσότερο 'χάνει' το δικαίωμα του λόγου του, περιορίζεται σημαντικά η λεκτική του έκφραση και η τεχνοκρατική κωδικοποίηση κερδίζει έδαφος στην επικοινωνία του και τη συναλλαγή του.

Ολο και περισσότερο ο χρόνος μας κυνηγάει, ο ανταγωνισμός πιέζει την καθημερινή πραγματικότητα για πιο γρήγορο τρόπο ζωής, δημιουργώντας πιο απαιτητικές και υψηλές προδιαγραφές, μπροστά σε έναν άνθρωπο που τελειοποιείται μηχανικά, μαθαίνει τεχνικές μεθόδους, προγραμματίζοντας σκέψεις, συναισθήματα και συμπεριφορές. Γίνεται πιο εμπορεύσιμος, καταναλώσιμος, με πιο πολλά εξαρτήματα, που τον κάνουν επιτυχημένο και δυνατό.

 
Δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση για την ανάπτυξη όλων αυτών των θαυμαστών αντικειμένων και πραγμάτων που κάνουν τη ζωή πιο εύκολη και μας βοηθούν να κερδίζουμε χρόνο, χρήμα αλλά και στιλ! Στιλ και ύφος του 'επιτυχημένου' μετράνε πολύ. Αυτό το δίδυμο της επιτυχίας, που δεν μας επιτρέπει να εκφράσουμε συναισθήματα, να εκδηλώσουμε ανθρώπινες αυθόρμητες στιγμές και όλα είναι κάτω από το πρέπει του προγράμματος.


Ολο και περισσότερο φαίνεται ότι τα πράγματα πιέζονται μπροστά στο τίμημα της δόξας και του χρήματος, της ανθρώπινης μηχανής. Οι σύγχρονες ανέσεις δεν μας αφήνουν να διαβάσουμε, να γράψουμε, να μιλήσουμε, όταν μάλιστα οι διευκολύνσεις στη σημερινή ζωή δεν επιτρέπουν 'χάσιμο χρόνου'. Ας αφήσουμε τις μηχανές να σκεφτούν και, γιατί όχι, να μιλήσουν αντί για μας. Η τηλεόραση που βρίσκεται στο ελληνικό σπίτι, όχι μόνο στο σαλόνι, αλλά και σε άλλα δωμάτια, παίζει ατελείωτες ώρες, δείγμα ευημερίας του ανθρώπινου απομονωτισμού και της μοναξιάς.
 
Ολο και περισσότερο φαίνεται ότι τα πράγματα πιέζονται μπροστά στο τίμημα της δόξας και του χρήματος, της ανθρώπινης μηχανής. Λέτε να υπερβάλω; Μακάρι να είναι έτσι. Αλλά φοβάμαι ότι δεν είναι. Πιστεύω ότι σήμερα ο άνθρωπος δοκιμάζεται και χάνει ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο της φύσης του: το λόγο του. Ο λόγος του ανθρώπου, που τον κάνει να ξεχωρίζει μέσα στο ζωικό βασίλειο, είναι αποτέλεσμα όλων των απλών και σύνθετων διεργασιών του μυαλού του, της σκέψης, αλλά και της ομιλίας, που μαθαίνει από τον πρώτο χρόνο της ζωής του (κέντρο του λόγου).

 
Ο λόγος, χάρισμα των αισθήσεών του (ακοή, όραση, αφή, γεύση, όσφρηση) και των ανώτερων νοητικών λειτουργιών, έρχεται στον άνθρωπο σαν προφορικό και γραπτό στοιχείο επικοινωνίας. Καθορίζει τέλεια την ανθρώπινη σχέση, την ομάδα, την κοινωνία και την ταυτότητα ενός λαού.

 
Το ανθρώπινο αυτό, πράγματι θεϊκό, χάρισμα μας δίνει το δικαίωμα να μιλάμε μεταξύ μας λεκτικά, φωναχτά και πλούσια, με τις εκατομμύρια λέξεις και προτάσεις που η γλώσσα μας διαθέτει. Μπορούμε να γράψουμε συνθέτοντας προτάσεις, αποτυπώνοντας στο χαρτί μας αυτές τις σκέψεις, σκιαγραφώντας τις ιδέες μας, εκφράζοντας τις πιο βαθιές και σύνθετες εικόνες του μυαλού μας, μέσα στην πολλαπλότητα του γραπτού λόγου. Μπορούμε να επικοινωνούμε εξωλεκτικά, αντιληπτικά.

 
Αυτή πράγματι η μοναδικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης του προφορικού και του γραπτού λόγου, σε συνδυασμό και με άλλες εξωλεκτικές μορφές επικοινωνίας, δίνει το μεγαλείο και την αίσθηση της πληροφόρησης, επικοινωνίας και έκφρασης στον καθένα ξεχωριστά, ως άτομο, αλλά και ως σύνολο της ανθρώπινης ζωής.

 
Η δύναμη του λόγου μάς κάνει να υπάρχουμε, να μαθαίνουμε και να ζούμε σαν άνθρωποι από γενιά σε γενιά, από εποχή σε εποχή, κουβαλώντας πληροφόρηση και γνώση από τον άνθρωπο του χθες στον άνθρωπο του αύριο...

 
Εχω την αίσθηση ότι σήμερα ο άνθρωπος αρχίζει να φοβάται τα λόγια του, να ντρέπεται να πει αυτό που βαθιά μέσα του σκέφτεται, ίσως και ξεχνάει πώς να το πει. Φοβάμαι ότι φοβάται ακόμη και τη φωνή του. Και εάν, πράγματι, η ομιλία του σημερινού ανθρώπου κωδικοποιείται και περιορίζεται, αυτός που γίνεται άχρωμος και ασπρόμαυρος είναι κυρίως ο ερωτικός λόγος. Είναι ο 'δικός μου', 'ο δικός σου', 'ο δικός μας' ερωτικός λόγος. Αυτός ο ερωτικός λόγος που γεννιέται μαζί με τον άνθρωπο.

 
Οι πρώτες λέξεις που ακούει το μωρό είναι οι ερωτικές φράσεις της μητέρας, που εκφράζει στο παιδί της τη λατρεία της, γεμάτη έρωτα και αγάπη για το σπλάχνο της...

Οι πρώτες λέξεις που ο καινούργιος άνθρωπος λέει στη μητέρα του είναι σαφώς ερωτικές! Είναι ο ερωτικός λόγος που αρχίζει να μιλάει και να εκφράζει το παιδί στο περιβάλλον του. Τα πρώτα λόγια είναι γεμάτα ερωτισμό, ενώ τρυφερότητα και αισθησιασμός συνοδεύουν αυτό το μοναδικό και γεμάτο ζωή χαμόγελο, με τα ορθάνοιχτα αθώα μάτια μπροστά στη μάνα του, στο δικό του αύριο.

 
Το παιδί, μέσα στις ερωτικές του αναζητήσεις αρχίζει να επικοινεί με καθετί γύρω του, ενώ η λεκτική επικοινωνία το οδηγεί σε πιο πλούσια αυθόρμητα λόγια αγάπης, χαράς, οργής και θυμού.

 
Αυτή η σχέση μητέρας - παιδιού θα γράψει τις βασικές λεκτικές του εκφράσεις, ενώ ο ερωτισμός αυτής της σχέσης θα σηματοδοτήσει τα συναισθήματα και την ανθρώπινη ύπαρξη του αυριανού ενήλικου.

 
Αυτός ο ενήλικος που θα αγκαλιάσει έναν σύντροφο, θα αγαπήσει και θα εκφράσει τα ερωτικά του λόγια, θα πάρει και θα δώσει λέξεις τέτοιες, φτιάχνοντας τον ερωτικό τους λόγο, που μέσα σ' αυτόν ζει και υπάρχει η βαθύτερη αναζήτηση του 'εγώ και εσύ'.

Ο δικός μας ερωτικός λόγος, που αρχίζει από την αγάπη της μητέρας, ολοκληρώνεται στον ερωτικό λόγο του συντρόφου της σχέσης, του γάμου, της οικογένειας. Η οικογένεια που θα μάθει το παιδί της να μιλάει...

 
Πόσο όμως ο ενήλικος, μεγαλώνοντας, μαθαίνει να εκφράζει ερωτικά; Πόσο μιλάει με τα δικά του λόγια, και πόσο τα αισθάνεται, χωρίς να λέει λέξεις που είναι ξένες προς αυτόν; Λέξεις άδειες και κατασκευασμένες από την κασέτα του ...σεξουαλικά επιτυχημένου!

 
Γιατί ο σημερινός άνθρωπος φοβάται να μιλήσει ερωτικά; Γιατί αγνοεί το λεκτικό ερωτισμό του, αντιγράφοντας φτηνά σεξουαλικά πρότυπα; Πόσο ψεύτικη ακούγεται η φωνή του στα 'δικά' του αυτιά, μέσα στα κούφια λόγια του; Πόσο 'εγώ' μπορώ να έχω το 'δικό μου' ερωτικό λόγο; Πόσο εμείς μπορούμε να έχουμε το 'δικό μας'ερωτικό λόγο;  


Πηγή:
http://wwwaristofanis.blogspot.com/2010/09/blog-post_6143.html
και                            

25 Σεπτεμβρίου 2010

Η γλώσσα και η εξουσία..

Κομφούκιος



Αν η γλώσσα δεν είναι σωστή τότε αυτό που λέγεται δεν εννοείται. 
Αν αυτό που λέγεται δεν είναι αυτό που εννοείται τότε αυτό που θα έπρεπε να γίνει παραμένει ανεκτέλεστο. Αν αυτό παραμένει ανεκτέλεστο τότε τα ήθη και οι πράξεις ευτελίζονται. Αν τα ήθη και οι πράξεις ευτελίζονται η δικαιοσύνη θα παραστρατήσει. Αν η δικαιοσύνη παραστρατήσει ,οι άνθρωποι θα βρεθούν σε απελπιστική σύγχυση. Συνεπώς, δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αυθαιρεσία σε ό,τι λέγεται. Αυτό έχει σημασία πάνω από όλα.
*********
Αν σε παρακαλέσουν να αναλάβεις την εξουσία, με τι θα άρχιζες πρώτα; 
Πρώτα, θα έπρεπε να προσδιοριστούν σωστά οι έννοιες. Αν οι έννοιες δεν προσδιοριστούν σωστά δεν θα συμφωνούν οι λόγοι με τις πράξεις. 
Αν οι λόγοι δεν συμφωνούν με τις πράξεις οι υποθέσεις θα πηγαίνουν άσχημα. Αν οι υποθέσεις πηγαίνουν άσχημα καμιά τάξη και αρμονία δεν θα ευδοκιμεί. Αν δεν ευδοκιμεί καμιά τάξη και αρμονία η δικαιοσύνη θα καταντήσει αυθαιρεσία. Αν η δικαιοσύνη καταντήσει αυθαιρεσία ο λαός δεν θα ξέρει που να βάλει το χέρι και το πόδι του.

Κομφούκιος: Διάσημος κινέζος διανοητής και κοινωνικός φιλόσοφος, οι διδασκαλίες και η φιλοσοφία του οποίου επηρέασαν βαθιά τη ζωή και τη σκέψη της Ανατολικής Ασίας. 

Πηγή:

Σημείωση δική μου:
Ακούει κανείς ; Και εννοώ απο τους Πανεπιστημιακούς και οχι απο τους πολιτικούς ....

22 Σεπτεμβρίου 2010

Καημένη "Ψωροκώσταινα", τι σου 'μελε να πάθεις !...

Ας υποθέσουμε οτι:
Το κάρο , ή επι το κομψότερον το αμάξιον,  ειναι η Ελλάδα !
Ο γάϊδαρος ειμαστε εμείς ,ολοι σχεδόν ,οι Ελληνες..οι ζευγμένοι με τα τόσα βάρη και με το μαγγανοπήγαδο...της εργασίας...που θα τραβάει σε βάθος χρόνου !
Το φορτίο ειναι οι ατασθαλίες, οι κλοπές, οι απάτες ,οι καταχρήσεις,οι κομπίνες,  τα σκάνδαλα , η κακοδιαχείριση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που μας φορτώσατε...
..ολοι εσείς οι καλοπερασάκηδες, ανήθικοι, ασυνείδητοι , ανεπάγγελτοι, απάτριδες,συνδικαλιστάδες ,τεμπέληδες ,πολιτικοί ,μεγαλοδημοσιο-γράφοι, υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι και λοιποί παρατρεχάμενοι !
Να εύχεστε να ...ψοφήσουμε κρεμασμένοι εκεί πάνω ,ομηροι του αβάσταχτου φορτίου σας, γιατί ετσι και κοπεί καμμιά ίγκλα (ιμάντας) ή γίνει κανα θαύμα και ...ξαναπατήσει ο " γάϊδαρος" στα πόδια του, μαύρο φίδι που σας εφαγε ! ! !
Αχρείοι, μας καταντήσατε να γίνουμε η χλεύη των ευτελών !

Ι.Β.Ν.

Υγ. Ακου εκεί, τα λεφτά τα φάγαμε μαζί !

21 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί οι άντρες κοιμούνται μετά το sex;

 
Γιατί οι ανδρες κοιμούνται μετα το sex;

 ...Αφήστε μία 92χρονη γυναίκα να ισοπεδώσει μία περίπλοκη ερώτηση στην απλούστερη δυνατή απάντηση. Όταν είπαμε στη γιαγιά της συζύγου του Μπίλλυ την ερώτηση , μας απάντησε σε δευτερόλεπτα ”γιατι αυτοί κάνουν όλη την σκληρή δουλειά”…

Όσο και εάν θέλουμε να κατασταλάξουμε σε αυτήν την απάντηση ξέραμε πως έπρεπε να την αναλύσουμε περισσότερο για να κάνουμε τους αναγνώστες μας χαρούμενους… Έτσι οργώσαμε την ιατρική βιβλιογραφία για να βάλουμε τέλος σε αυτό το ζήτημα.
Βρήκαμε τέσσερις μελέτες με συνουσιαζόμενα ποντίκια, χάμστερ και αρουραίους του αγρού, αλλά λίγες πληροφορίες περιείχαν σχετικά με τον ”μετασυνουσιακό” υπνάκο. Πολλές είναι οι ορμονικές αλλαγές που λαμβάνουν χώρα με τον οργασμό και κάποιες απο αυτές ίσως δώσουν μία απάντηση στο ερώτημα.
Μετά τον οργασμό τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες απελευθερώνουν τα χημικά ωκυτοκίνη, προλακτίνη, γ-αμινοβουτυρικό οξύ και ενδοφρίνες. Κάθε ένα απο αυτά συνεισφέρει στο γνωστό εκείνο συναίσθημα του ”γύρνα την πλάτη και κοιμήσου”. Μοιάζουν να εκκρίνονται σε ίσες ποσότητες στους άντρες και τις γυναίκες, αλλά όλοι μας γνωρίζουμε ποιός έρχεται συχνότερα σε οργασμό.
Η ορμόνη ωκυτοσύνη είναι γνωστή για τις διάφορες επιδράσεις που προκαλεί συμπεριλαμβανομένης της μητρικής συμπεριφοράς,της σύσπασης των λείων μυών της μήτρας κατα την διάρκεια του τοκετού και της έκκρισης του μητρικού γάλακτος. Αναφερόμαστε επίσης σε αυτή ώς την ”χαδιάρα ορμόνη”αφού μας ξυπνάει την ανάγκη να έρθουμε κοντά ο ένας στον άλλο και να ”δενόμαστε” με τρόπο μή σεξουαλικό. Μία μελέτη έδειξε πως η ωκυτοκίνη ανέστειλε τη σεξουαλική συμπεριφορά στους αρσενικούς αρουραίους.
Ίσως φταίει η ωκυτοκίνη που νιώθουμε χορτασμένοι και γαλήνιοι μετά απο ένα καλό ”χοροπήδημα”. Η προλακτίνη είναι ένας ακόμα παίκτης στο μυστηριώδες παιχνίδι του ύπνου μετά το σέξ. Παράγεται στην υπόφυση και η πιό γνωστή του λειτουργία είναι εκείνη της παραγωγής γάλακτος. Πιστεύεται πως η προλακτίνη μας απαλλάσσει απο την σεξουαλική διέγερση μετά τον οργασμό και μας αφήνει να σκεφτούμε άλλα πράγματα πέρα απο το σεξ. Τα επίπεδα της προλακτίνης ανεβαίνουν κατά την διάρκεια του ύπνου και κάποιοι ασθενείς που πάσχουν απο όγκους που εκκρίνουν προλακτίνη αναφέρουν συχνές αυπνίες. Οπότε και η προλακτίνη ίσως είναι ένας απο τους ένοχους.
Το γ-αμινοβουτυρικό οξύ και οι ενδοφρίνες επίσης έχουν ηρεμιστική επίδραση και θα μπορούσαν να σας αποκοιμήσουν μετά το σέξ.
Η ταντρική απάντηση είναι πως ο ανδρικός οργασμός απελευθερώνει εξωτερική ενέργεια, ή αλλιώς γινγκ, ενώ ο γυναικείος οργασμός είναι μια εσωτερική ”έκρηξη”…
Τέλος έχουμε τον συλλογισμό της γιαγιάς! 

Υπάρχει μία θεωρία που λέει πως η άσκηση κατά την διάρκεια του σέξ και η ένταση της κορύφωσης, ‘αδειάζουν” τους μύες απο γλυκογόνο, το οποίο παράγει ενέργεια. Αυτό κάνει τους άντρες νυσταγμένους. Αφού οι άντρες έχουν μεγαλύτερη μυική μάζα απο τις γυναίκες, τότε νιώθουν πιό κουρασμένοι μετά το σέξ.

Επίσης, είτε το πιστεύετε είτε όχι ,οι γυναίκες δεν έχουν πάντα οργασμό, γεγονός που τις αποτρέπει απο το να παράξουν όλες αυτές τις ορμόνες που προαναφέραμε.
Μήπως τελικά η γιαγιά είχε δίκιο για άλλη μία φορά…;


Δημοσιεύθηκε από: 

 http://www.otherside.gr/2009/10/giati-oi-antres-koimountai-meta-to-sex/
[via]

Σημείωση δική μου: 
Εγώ απλά παραθέτω  και την φωτογραφία με τα "αλογα"...για να δικαιολογήσω τά "εν-λογα".. και την υπνηλία τους μετά την ερωτική συνάντηση !

 

19 Σεπτεμβρίου 2010

Συμπάθησέ με γειτονιά, θέλω να τραγουδήσω !

.


 *********
Συμπάθησέ με γειτονιά , θέλω να τραγουδήσω...
κοιμάται η αγάπη μου, θέλω να την ξυπνήσω !

...Και εγώ για την αγάπη σου τις νύχτες δεν κοιμάμαι..
..Μια γλάστρα με βασιλικό βάζω στο παραθύρι..!

( Μόνο για μερακλήδες ! )

Ι.Β.Ν.

18 Σεπτεμβρίου 2010

Λειτουργική Γλώσσα και Δημοτική !

 

 

"Ο φούρνος του Χότζα"
—  Γέροντα, αφού οι ιαμβικοί κανόνες είναι δύσκολοι και δεν είναι κατανοητοί στον κό­σμο, γιατί η Εκκλησία τους διατηρεί και δεν κρατάει μόνο τους πεζούς;
—  Η Εκκλησία δεν μπορεί να αλλάζη σαν τον φούρνο του Χότζα ή σαν τους ανεμόμυ­λους και να γυρίζη κάθε φορά κατά που φυσά­ει ο άνεμος. Οφείλει να κρατήση ως κόρην οφθαλμού τους ανεκτίμητους θησαυρούς που παρέλαβε μέσα στην λατρεία της. Δεν πρέπει να τους απεμπολήση. Σήμερα καταργούμε τους ιαμβικούς κανόνες επειδή  δεν τους κατα­λαβαίνουμε. Αύριο τους πεζούς. Μεθαύριο θα πετάξουμε και τους αίνους. Διότι σε λίγα χρό­νια, με την γλώσσα που διδάσκεται σήμερα στα σχολεία, δεν θα είναι κατανοητοί ούτε οι αίνοι, που είναι απλούστερα τροπάρια.
Με την ίδια λογική, λοιπόν, θα καταργή­σουμε και την υπόλοιπη λατρεία της Εκκλη­σίας. Και τότε τι θα βάλουμε στη θέσι αυτών; Αντί να λέμε: «Τας κεφaλάς ημών τω Κυρίω κλίνομεν», θα λέμε: «Σκύψτε στον αφέντη τις κούτρες σας»; Ή «Σκύψτε στον αφέντη τα κε­φάλια σας»; Τι είδους λατρεία θα γίνη, αν τη γράψουμε στη δημοτική;

Αυτά δεν μεταβάλλονται.
Κάποιοι μετέφρασαν την Καινή Διαθήκη σε τελείως σύγχρονη γλώσσα. Χρησιμοποίη­σαν μάλιστα και μονοτονικό. Εκεί μέσα μετα­φράζουν το «Λάβετε, φάγετε» «Πάρτε και φάτε». Συγχωρήσατέ με, αλλά έτσι εκχυδαΐζονται τελείως και χάνουν την ιερότητα τους τα λόγια του Κυρίου. Λες και δίνουμε να φάνε μπριζόλες ή τυρόπιττες! Αυτά τα λόγια θα μείνουν όπως τα έγραψαν οι Ευαγγελισταί. «Λάβετε , φάγετε. Πίετε εξ αυτού πάντες». 

Αυτά δεν μεταβάλλονται.
Δεν θα μεταφράσουμε τα λόγια της λατρεί­ας σ' αυτό το γλωσσικό εξάμβλωμα, το οποίο ακούμε από τα μέσα της λεγομένης μαζικής ενημερώσεως. Θα καταντήσουν να μην έχουν «είδος, ουδέ κάλλος». Τα κείμενα αυτά είναι κλασσικά και δεν μπορούν να αποδοθούν, δεν μπορούν να μεταφρασθούν. Και οι εργασίες οι μεταφραστικές που γίνονται, υστερούν απεί­ρως από το κάλλος του πρωτοτύπου. Αλλά προκειμένου να μη το καταλαβαίνη κανείς, τι να κάνουμε; Δεν θα έχη το προνόμιο κάποιος να το χαρή στο πρωτότυπο, εφ' όσον δεν ξέρει αρχαία ελληνικά  τουλάχιστον ας το κατανοή­ση. Ας πάρη μία ιδέα με τη βοήθεια της μετα­φράσεως. Αλλά τα κείμενα αυτά καθ' εαυτά, ας μείνουν, διότι επαναλαμβάνω, είναι κλασ­σικά. Δεν μπορούμε να εισαγάγουμε στην λα­τρεία την γλώσσα στην οποία ομιλούμε.
 
Πόσο φτωχά!
Κάποιος κυκλοφόρησε βιβλίο με μετάφρασι πολλών ύμνων στη δημοτική. Και μάλιστα ποιητική μετάφρασι. στα μέτρα των ύμνων, για να ψάλλεται στην Εκκλησία. Και νόμισε ότι έκανε κάποιο σπουδαίο κατόρθωμα. Δια­βάζοντάς το θα αισθανθήτε, ως εάν από το ένα μέρος έχετε ένα βαρύτιμο κόσμημα, από αδά­μαντες και πολυτίμους λίθους (το αρχαίο κεί­μενο), και από το άλλο μέρος ένα «τενεκέ», ένα «μπάφιλα». Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ των δύο υμνογραφικών κειμένων.
 
Σκεφθήτε δε ότι αυτός ο ευλογημένος δεν τα δημιούργησε μόνος του. Απλώς μετέφρασε. Δηλαδή, είχε έτοιμα μπροστά του τα υψηλά νοήματα. Διότι εμείς μόνοι μας δεν μπορούμε να αναχθούμε στα ύψη στα οποία ανήχθησαν οι υμνογράφοι. Δεν έχουμε αυτή την δύναμι. Αυτοί ήσαν μεγαλοφυείς και, το κυριώτερο, άγιοι. Δεν έκανε, λοιπόν, κάτι εξ αρχής, κάτι δικό του, για το οποίο να πούμε, «Αι, φτωχός ήταν ο άνθρωπος, φτωχά κείμενα μας έδωσε». Είχε ενώπιόν του τα μεγαλειώδη εκείνα κείμε­να των παλαιών υμνογράφων. Και αν δήτε πώς τα αποδίδει!... Πόσο φτωχά είναι !....
Προφάσεις !
—  Είναι λοιπόν καλύτερο να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να μη καταλαβαίνουμε τι λέει ο ιερεύς ή ο ψάλτης;

—  Αυτά είναι προφάσεις. Υπάρχουν αρκε­τές αξιόλογες ερμηνευτικές εργασίες, τις οποίες ο ενδιαφερόμενος πιστός μπορεί να έχη στο σπίτι του και να τις διαβάζη. Υπάρχουν βιβλία, που με όμορφο και απλό τρόπο μιλούν για τα Μυστήρια: την Θεία Ευχαριστία, το Βά­πτισμα κ.λπ. Τόσες ώρες χάνουμε χαζεύοντας στην τηλεόρασι, ή ξεφυλλίζοντας περιοδικά και εφημερίδες. Ας αφιερώσουμε, λοιπόν, όχι πολύ, αλλά μία ώρα κάθε εβδομάδα, το βράδυ π.χ. του Σαββάτου, να διαβάσουμε τα βιβλία τα οποία ερμηνεύουν τα δύσκολα τουλάχιστον κείμενα της Εκκλησίας μας, ή ακόμη τον Απόστολο και το Ευαγγέλιο. Την άλλη ημέρα, που θα πάμε στον ναό, θα κατανοούμε πολλά από αυτά που θα ακούμε. Υπάρχουν άλλωστε και ιερείς που κάνουν λειτουργικά κηρύγμα­τα. Εξηγούν τη θεία Λειτουργία, εξηγούν τα Μυστήρια.
Επομένως μπορούμε να αναπληρώσουμε τις ελλείψεις μας με ερμηνευτικές εργασίες, με ερμηνευτικά βιβλία. Όσοι θέλουν, μπορούν να μάθουν τα της Εκκλησίας. Λίγο ενδιαφέ­ρον χρειάζεται και κάποια συνέπεια στη χρι­στιανική μας ζωή. Γι’ αυτό βλέπει κανείς ανθρώπους ολιγογράμματους να καταλαβαί­νουν πάρα πολλά απ' όσα τελούνται, να απο­λαμβάνουν κυριολεκτικά τη λατρεία. Αλλά δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν ενδιαφέ­ρεται.

(Από το βιβλίο: Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου, "Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα", εκδ. Ι. Ησυχ. Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος, Τροιζήνα 2003 σσ. 150-153)
(Περιοδικό "Παρακαταθήκη", Τεύχος 39, Δεκέμβριος 2004)
(Πηγή ηλ. κειμένου: "Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου")
 
Πηγή:

Σημείωση δική μου: Ειμαι πεπεισμένος οτι η Εκκλησιαστική , η Ιατρική και η Νομική γλώσσα δεν απλοποιούνται ! Θυμάμαι τον ακαδημαϊκό Σκαλκέα που ελεγε κάποτε οτι : ο,τι υπεραπλουστεύεται και εκλαϊκεύεται..ευτελίζεται ! Και συμπλήρωνε με παραστατικό τρόπο : "Ειναι δυνατόν να πούμε για την κύρωση του ηπατος,  οτι του ΄γινε η συκωταριά κερήθρα; Ε ! οχι βέβαια, για ονομα του Θεού  ! 

Ι.Β.Ν.

14 Σεπτεμβρίου 2010

Ο Μυλωνάς μας ! Ορεινή Ηλεία περασμένων δεκαετιών !


Ο αείμνηστος Μυλωνάς μας

ΝΙΚΟΛΑΟΣ  ΙΩΑΝΝΗ  ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
(1906-1987)
Ο ΜΥΛΩΝΑΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1937 ΕΩΣ ΤΟ 1971

Ο Νίκος Ι. Γιαννόπουλος γνωστός ως ο …Νικολάκης ο μυλωνάς, ήρθε στο νερόμυλο του Κακοταρίου το έτος 1937 από το μύλο του «Χρυσικού» του γειτονικού χωριού Καρπέτα, μαζί με τα τέσσερα παιδιά του, το Γιάννη , το Γιώργο, τη Διαμάντω και το Βασίλη. Είχε χάσει πρόσφατα τη γυναίκα του Κυριακούλα μετά από σοβαρή ασθένεια.
Από το 1937 μέχρι το 1971 ήταν ο μυλωνάς του χωριού μας, στο μύλο ιδιοκτησίας του Διβριώτη Κωστάκη «Τρίγκα».


Ο νερόμυλος αποτελείτο απο: 
 1ον / Το βαγένι 5-6 μέτρων για τη συγκέντρωση του νερού του ποταμιού από το ειδικό αυλάκι φυσικής ροής που ξεκινούσε από τη «δέση» στη θέση κεφαλόβρυσο.
2ον / Το στενό σιφόνι στο κάτω μέρος του βαγενιού για να εξέρχεται το νερό με πίεση.
3ον/ Τη φτερωτή που έπαιρνε κίνηση από το υπό πίεση νερό του βαγενιού.
4ον/ Τα δυο στρογγυλά λιθάρια, το κάτω σταθερό και το επάνω περιστρεφόμενο με κίνηση από τη φτερωτή.
5ον/ Το «βαρδάρη» για να πληροφορεί τον μυλωνά αναφορικά με τη σωστή λειτουργία του μύλου.
6ον/ Το σκαφίδι αποθήκευσης των αλεσμάτων, το οποίο είχε στο κατώτερο άκρο του ειδικό ρυθμιστή, προκειμένου σταθερή ποσότητα σταριού ή άλλων προϊόντων να διοχετεύονται συνεχώς στην ειδική οπή των λιθαριών για άλεση.
7ον/ Ο μύλος διέθετε συμπληρωματικά το βίντσι (τροχαλία) για τη συντήρησή του, καθώς και καντάρι ή στατέρι - σε οκάδες-  για το ζύγισμα των φορτίων.
Ο μύλος στα χρόνια της ακμής του, μέχρι το τέλος της δεκαετίας του 1970 και πριν τη μετανάστευση του πληθυσμού της περιοχής μας στο εξωτερικό και τα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας μας, αποτελούσε σύγχρονη επιχείρηση μαζί με τη νεροτριβή που διέθετε για πλύσιμο και καθαρισμό των κλινοσκεπασμάτων της εποχής, όπως μαντανίες, σαϊσματα, βελέτζες, απλάδια  κλπ. 


 
Το ομορφο χωριό Κακοτάρι
 Ο μύλος του Κακοταρίου κάλυπτε τις ανάγκες κυρίως των χωριών Κακοτάρι, Ντινέϊκα, Πανόπουλο, Ανδρώνι, Βερβινής, Τσιπιάνων , Σινούζι, Μποκοβίνας, Βουλιαγμένης κλπ., αλέθοντας κατά βάση στάρι για παρασκευή ψωμιού με τον παραδοσιακό τρόπο και δευτερευόντως καλαμπόκι και κριθάρι για κτηνοτροφική χρήση. Η αμοιβή του μυλωνά ήταν μια μικρή ποσότητα από το κάθε φορτίο-άλεσμα, το λεγόμενο «αξάγι» ή αλεστικό .
 Μέχρι το έτος 1970 ο μύλος λειτουργούσε σχεδόν χωρίς διακοπή όλο το εικοσιτετράωρο καθημερινά και αποτελούσε σημείο αναφοράς της ευρύτερης περιοχής της ορεινής Ηλείας. Ήταν τόπος συγκέντρωσης για συζήτηση, ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων για τα γεγονότα της εποχής, κάτω από την τεράστια καρυδιά στο προαύλιο, η οποία δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχει.
Στη κορυφή του απέναντι ακριβώς βράχου-λόφου από το κτήριο του μύλου είναι το ερημοκκλήσι του Αγίου Δημητρίου. Ο Άγιος κατά την παράδοση και λόγω της εγγύτητας του μύλου με το ποτάμι, προστάτευε τους μυλωνάδες διαχρονικά από τις κατεβασιές του ποταμού. 


 
Το εκκλησάκι του Αγίου Δημητρίου προστάτη του Μύλου
 Ο μυλωνάς ο …Νικολάκης ασχολείτο και με άλλες δραστηριότητες (αφιλοκερδώς) για την κάλυψη των αναγκών των πελατών του, όπως:
Το πετάλωμα των ζώων (άλογα και γαϊδούρια)
 
Έφτιαχνε γάστρες 
Επισκεύαζε παπούτσια  και ομπρέλλες
Εκανε τον ..πρακτικό γιατρό , θεράπευε τη χρυσή ( ικτερο ), έβγαζε δόντια κλπ.
Ο Νικολάκης ο μυλωνάς πέθανε στις 6 Σεπτεμβρίου του έτους 1987 σε ηλικία 82 ετών.

Σήμερα ο μύλος είναι ερειπωμένος, σχεδόν κατεστραμμένος από την εγκατάλειψη. 


 
Ο Μύλος Κακοταρίου σε πλήρη εγκατάλειψη
Πάντα όμως υπάρχει χρόνος για την αξιοποίησή του από τις Αρχές ως τουριστικό αξιοθέατο, αλλά και ως χαρακτηριστικό γνώρισμα συγκεκριμένης εποχής για την περιοχή μας.

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ
Νίκος Γεωργίου Γιαννόπουλος 

Φωτογραφίες:
Η πρώτη απο το αρχείο του Νίκου του Γιαννόπουλου και οι αλλες απο το Γιάννη τον Ντινόπουλο !

Σημείωση δική μου:
...Τον θυμάμαι με το μπλέ κουστούμι στην εκκλησία του χωριού μας και με τα αλευρωμένα ρούχα στο Μύλο..Τον θυμάμαι να επιδιορθώνει ομπρέλλες, νά φτιάχνει γάστρες (σε αυτό το θέμα θα επανέλθω) και να καλιγώνει (πεταλώνει) αλογα ! Πάντα, μα πάντα , με το χαμόγελο και το γλυκό λόγο στο στόμα ! 
Πολλες φορές τα "Ντινόπλα" περνούσαμε απο το Μύλο στη διαδρομή μας για το σχολείο στο Κακοτάρι ..και συνεχίζαμε το υπόλοιπο της διαδρομής μαζί με εσάς τα παιδιά απο το Μύλο: Το Νίκο (εσένα), τον Ηλία και την Κούλα !  Με Δασκάλους μας -τότε- την αείμνηστη κα Ελένη και τον κύριο Πεντέα ! Τι ομορφα χρόνια αλήθεια;
Φίλε Νίκο σε ευχαριστώ πολύ και για τη βιογραφία του Μυλωνά μας , του παππού σου ( του παππού μας ), που μου εστειλες και για τα καλά σου λόγια ! Με συγκίνησες !

Με πολλή εκτίμηση και απο μένα
Ιωάννης Ντινόπουλος

12 Σεπτεμβρίου 2010

To δρυοδάσος της Φολόης

To δρυοδάσος της Φολόης

Δρυοδάσος Φολόης (photo Martin Gaethlich)

Σημείο αναφοράς για το δασικό πλούτο της ορεινής Ηλείας και γενικότερα της Ελλάδας, αποτελεί το περίφημο δρυοδάσος της Φολόης. Είναι μοναδικό όχι μόνο σε ομορφιά αλλά και ιδιαιτερότητα σε όλη την Ευρώπη το αυτοφυές αυτό δάσος, σπερμοφυούς μορφής με τις θεόρατες πλατύφυλλες βελανιδιές του.
Το δάσος αυτό βρίσκεται στο Οροπεδίο της Φολόης, στους νότιους πρόποδες της Οροσειράς του Ερυμάνθου και απέχει μόλις 25 χιλιόμετρα από την κοιτίδα του Ολυμπισμού, την Αρχαία Ολυμπία. Η οδική πρόσβαση στην περιοχή του δάσους γίνεται
  • Από την πρωτεύουσα του Νομού Ηλείας, τον Πύργο, περνώντας από την Αρχαία Ολυμπία και τo Λάλα,
  • Από την Τρίπολη, είτε μέσω Αρχαίας Ολυμπίας, είτε μέσω Δίβρης (αρτηρία 111) και Κούμανι
  • Από την Πάτρα μέσω Πανόπουλου (αρτηρία 111), και Κούμανη.
Το δρυοδάσος της Φολόης εκτείνεται μέσα στις συλλεκτήριες λεκάνες των ποταμών Ερύμανθου η Ντοάνα ανατολικά, που αποτελεί και το φυσικό όριο μεταξύ Ηλείας και Αρκαδίας και του Ομηρικού ποταμού Σελλήεντα ή Ηλειακού Λάδωνα νοτιοδυτικά. Η έκταση που καλύπτει το δρυοδάσος Φολόης ανέρχεται στα 25.000 (κατ΄αλλους  45.000) στρέμματα και ανήκει κατά απόλυτο νομή και κυριότητα στο Ελληνικό Δημόσιο. 
Δρυοδάσος Φολόης (φωτ. Μαρτίνος Γκαίτλιχ).


Ημερολόγιο του… «βαπτίσματος στον αέρα»!

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό Gentleman της εφημερίδας Ναυτεμπορική την 16η Δεκεμβρίου 2009, απο τους Βερβερέλη Δημήτρη και Μπούμη Πέτρο.


Ημερολόγιο του… «βαπτίσματος στον αέρα»!

«Από έφηβος, είχα έφεση προς το χειρισμό μηχανημάτων, όπως και στον τρόπο λειτουργίας τους. Μεγαλώνοντας, όλο και πιο πολύ μου καρφωνόταν στο μυαλό η ιδέα να γίνω πιλότος, η οποία, όμως, συνάντησε σθεναρή οικογενειακή αντίσταση, με αποτέλεσμα να ασχοληθώ, τελικά, με επαγγέλματα, που απαιτούσαν να έχω τα πόδια μου σταθερά πάνω στην Γη.

Ιδιωτικά βέβαια, ως ενήλικας, ασχολήθηκα πολύ με την θάλασσα και τα σκάφη αναψυχής, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα, πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και σε γειτονικές χώρες. Όμως, το όνειρο της αεροπορίας είχε σταματήσει στην ηλικία των 18 ετών.
Πλησιάζοντας τα 50, ανακάλυψα ότι ένας φίλος μου, ο οποίος συχνά εξαφανιζόταν από την παρέα, είχε γίνει μέλος σε μία Αερολέσχη στο Τατόι, και μάλιστα είχε πάρει πτυχίο και πετούσε με ελικόπτερο !  Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω κι εγώ την επανάστασή μου (κατ’ άλλους… πολύ αργά! ).
Έτσι, μετά από σχετική έρευνα αγοράς, βρέθηκα μία Κυριακή του Οκτωβρίου 2005, πρωί-πρωί στο Τατόι, στη βόρεια πύλη, να ψάχνω, όπως μου είχαν πει, τον Ηλία Σοφιανό στην Αερολέσχη Δεκέλειας, για πληροφορίες. Μετά τα τυπικά και την ανάγνωση εντύπων που περιείχαν τα πάντα για μελλοντικούς ερασιτέχνες κυβερνήτες αεροσκαφών και ελικοπτέρων, ακούστηκε από το στόμα του Ηλία η φράση που έμελλε να σημαδέψει την ζωή μου: "Εχεις χρόνο να πεταχτούμε με το ελικόπτερο μέχρι τις Αφίδνες, 10 λεπτά πτήση πήγαιν’ έλα, να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε και να δούμε ένα καινούριο ελικόπτερο που θα παραλάβει μία Τεχνική Εταιρεία;"
Μπήκαμε σ’ ένα από τα 4 εκπαιδευτικά 2θέσια Robinson 22, το επονομαζόμενο και “κουνούπι” λόγω μεγέθους, που διαθέτει η Αερολέσχη. Μετά την εξωτερική επιθεώρηση και αφού βάλαμε τα ακουστικά, ο Ηλίας έθεσε σε λειτουργία τον κινητήρα, έκανε τις προβλεπόμενες διαδικασίες, συνεννοήθηκε σε μία, ακατανόητη για μένα, γλώσσα με τον πύργο του αεροδρομίου και ανυψωθήκαμε σε αιώρηση, ακίνητοι ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Είχα ήδη αρχίσει να τρέμω από την συγκίνηση…
Πάνω από τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι, πετώντας προς Μπογιάτι στα 2000 πόδια, ο Ηλίας μου είπε ξαφνικά: ”Τώρα χαλάρωσε, πιάσε τα χειριστήρια απαλά, ακούμπησε και τα πόδια σου στα ποδοστήρια και πάμε μαζί, να νιώσεις το ελικόπτερο”. Πρέπει να κράτησα μαζί του τα χειριστήρια περί τα 2 λεπτά, όταν τον άκουσα πάλι να λέει: ”Δικό μου, πάμε για προσγείωση στο ελικοδρόμιο μπροστά μας, σε ένα λεπτό στο έδαφος”.

Όταν, μετά από 4 λεπτά, σταμάτησε να γυρνάει το στροφείο και άνοιξα, με ιδρωμένα χέρια, την πόρτα για να κατέβω, ανακάλυψα ότι τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Καμιά δεκαριά «μυημένοι» πλησίασαν χαμογελώντας τον πιλότο: ”Ηλία, εντάξει ο θείος;”, ρώτησαν (προφανώς λόγω των γκρίζων κροτάφων!). Εγώ, ο «θείος», με την επιστροφή μας στο Τατόι, είχα πάρει την απόφασή μου. Ο κύβος είχε ριφθεί.
Την επόμενη Κυριακή, βρέθηκα πάλι στην Αερολέσχη, για κατάθεση όλων των απαιτούμενων δικαιολογητικών, εγγραφή ως μέλους και αίτηση άδειας μαθητευομένου για ελικόπτερο στην ΥΠΑ. Στις 20 μέρες που μεσολάβησαν μέχρι να εκδοθεί η άδεια να ξεκινήσω τα μαθήματα -πτήσεις, είχα ήδη διαβάσει μία φορά τα βιβλία των μαθημάτων του σχολείου εδάφους (ground school) και, βεβαίως, είχα σπάσει τα νεύρα του εκπαιδευτή μου –και σήμερα, πλέον, κολλητού φίλου- Δημήτρη Βερβερέλη, από τις ερωτήσεις που κάθε άσχετος σαν και μένα θα έκανε.
26 Νοεμβρίου 2005 άρχισε η… καινούρια ζωή μου: το πρώτο μάθημα στο ελικόπτερο. Ένιωσα ότι ξαναγεννήθηκα. Τα συναισθήματα ήταν πολλά και έντονα. Ήθελα πάρα πολύ να τελειώσω τα μαθήματα το συντομότερο δυνατόν, για να πάρω το πτυχίο και να προχωρήσω στο επόμενο βήμα, που ήταν το Robinson 44, αδερφάκι του 22, τετραθέσιο ελικόπτερο που θα μου έδινε την χαρά να ταξιδέψω πιο μακριά.
Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει ποτέ μου με τόση προσοχή, όσο διάβασα για να δώσω εξετάσεις στα μαθήματα εδάφους, ούτε να περιμένω με τόση αγωνία να έρθει η ώρα για την επόμενη πτήση – μάθημα με τον Δημήτρη.

30 Ιουνίου 2006, έχοντας περάσει «με την πρώτη» όλα τα μαθήματα εδάφους στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και συμπληρώσει τις απαιτούμενες από τον νόμο 45 ώρες πτήσεις και με τη σύμφωνη γνώμη του Δημήτρη αλλά και του Ηλία, ήρθε η ώρα για την εξέταση σε πτήση. Παρά το γεγονός ότι ήμουν άϋπνος και κατάκοπος από την αγωνία, μετά από μιάμιση ώρα εξέτασης, δέχθηκα τα συγχαρητήρια των παρευρισκομένων μελών της Αερολέσχης, που με έλουσαν με την καθιερωμένη σαμπάνια, για την επίσημη είσοδό μου στην μικρή μας αεροπορική κοινότητα. 

Πρόκειται για στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, όπως και αυτές της πρώτης μου πτήσης, μετά από λίγες μέρες, ως πτυχιούχου πλέον, με συνεπιβάτιδα τη θαρραλέα σύζυγό μου Κατερίνα, σε μια διαδρομή από Τατόι προς Μαλακάσα, Ωρωπό Χαλκίδα και πίσω, διάρκειας μιάμισης ώρας. Ακολούθησε νέα εκπαίδευση στο 44 και, μετά από δυόμισι μήνες, έγινα κυβερνήτης ενός εκπληκτικού για την κατηγορία του ιπτάμενου μηχανήματος.

Με δάκρυα στα μάτια δέχθηκα δώρο από τον Δημήτρη ένα αεροπορικό σωσίβιο για πτήσεις πάνω από την θάλασσα, μαζί με τις επωμίδες του κυβερνήτη και την προσφώνηση, ‘Συγχαρητήρια κύριε συνάδελφε’. Από τότε δεν έχω σταματήσει να πετάω, με την ίδια, πάντα, προσοχή και σεβασμό προς τους κανόνες που διδάχθηκα. Και, κάθε φορά, είτε πρόκειται για μια σύντομη πτήση μέχρι την Αίγινα, είτε για ένα πιο μακρινό ταξίδι στη λίμνη Πλαστήρα, την Πάτμο, την Σχοινούσα, την Κίμωλο ή την Σκιάθο, επιστρέφω με την ίδια, γλυκιά κούραση, που μου δίνει η ικανοποίηση να πετάω μ’ ένα μηχάνημα που "δεν θέλει να πετάξει’’, και το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που μόνο το ελικόπτερο μπορεί να δώσει !  

Κάθε πτήση αποτελεί μια καινούρια εμπειρία και γίνεται πάντα αντικείμενο συζήτησης μεταξύ μας, ώστε να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μας διορθώνουν οι πλέον πεπειραμένοι. Εξ’ άλλου σ’ αυτόν τον τομέα είναι αναγκαία η "δια βίου εκπαίδευση’’.

Και όταν μαζευόμαστε στην αερολέσχη, είτε για να πετάξουμε, είτε για καφέ και "φρεσκάρισμα’’ γνώσεων, ευχαριστώ το Θεό που κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και εύχομαι , σύντομα, η Ελληνική γραφειοκρατία να επιτρέψει στη Γενική Αεροπορία να αναπτυχθεί και να γίνει πιο γνωστή και προσιτή στο ευρύ κοινό, όπως ισχύει στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. 

Η Ελλάδα διαθέτει απίστευτες ομορφιές και εκπληκτικές καιρικές συνθήκες και μπορεί να γίνει ο Παράδεισος της Ευρωπαϊκής Αεροπορικής κοινότητας – και όχι μόνον. Από την πλευρά μου, κάθε φορά που ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο ενός ελικοπτέρου που πετάει, στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό και ονειρεύομαι την επόμενη πτήση».
Πέτρος Μπούμης

http://www.greekhelicopters.gr/helos/?p=1643

Σημείωση δική μου: Κύριε Πέτρο σε ..ζηλεύω ! Ειναι - βλέπεις - και τα 20,000 ευρώ  (περίπου) που χρειάζονται για να κάνω και εγώ τη δική μου ... επανάσταση !  Οσο για την ηλικία, και εγώ ¨θείος", μόνο που οι κρόταφοι δεν εχουν ασπρίσει ακόμη ! Καλές πτήσεις σου ευχομαι και καλές προσγειώσεις ! Με συγκίνησες με το αρθρο σου !
Ι.Β.Ν.

11 Σεπτεμβρίου 2010

Φολόη ή Κάπελη ! Ένα μοναδικό δάσος στην ορεινή Ηλεία !

Ενα μοναδικό δάσος !

Το χωριό  Πανόπουλο  απο το Μοναστήρι των Νοτενών και στο βάθος απέραντη "πράσινη θάλασσα" το δάσος !

Το δρυοδάσος της Φολόης είναι ένα από τα σπανιότερα δάση, μοναδικό στα Βαλκάνια. Οι βελανιδιές του είναι ψηλές, άλλες ευθείες σαν κυπαρίσσια και άλλες χοντρές πολύκλωνες σαν «βασίλισσες του δάσους». Κάτω από τον ίσκιο τους ευδοκιμεί μόνο η φτερίνα και τα σφερδούκλια. Η Κάπελη παλαιότερα ήταν όλη ενωμένη. Τώρα πλέον αποτελείται από την Αντρωνέϊκη, την οποία χωρίζει μεγάλη χαράδρα με την Κουμανέϊκη και την Γιαρμενέϊκη. Σε όλο το οροπέδιο κυριαρχεί η ευθύκορμη βελανιδιά (δρυς), την οποία ο λαός της περιοχής ονόμασε Κάπελη, που σημαίνει πυκνό δάσος ή άφθονο δάσος.   

   Η Κάπελη λέγεται και «μπαλκόνι της Ηλείας». Από τα ψηλότερα βουνά φαίνεται σαν μεγάλο αλώνι με ακτίνα δέκα χιλιομέτρων. Κοντά στις κατοικημένες περιοχές και στις χαράδρες συναντάμε καστανιές, πλατάνια, πουρνάρια, αριές, κουμαριές, ρείκια, σπάρτα, καρυδιές, οπωροφόρα δέντρα και ορεινά σφάκα. Δυστυχώς μεγάλα κομμάτια του δάσους κόπηκαν και εκχερσώθηκαν από καταπατητές, για να γίνουν καλλιεργήσιμες εκτάσεις και να εκμεταλλευτούν την ξυλεία. 


Στην πλούσια πανίδα της είχε αγριογούρουνα, ζαρκάδια, ελάφια, ρήσους, ικτίνους. Σήμερα συναντάμε λαγούς, κουνάβια, αλεπούδες, τσακάλια, νυφίτσες, σκαντζοχοίρους και χελώνες. Από ορνιθοπανίδα συναντάμε πέρδικες, μπεκάτσες, φάσεις, κίσσες, κούκους, τρυγόνια, τσαλαπετεινούς, κορυδαλλούς, δρυοκολάπτες, αετούς, οξιές, αετομάχια, ξεφτέρια και κουκουβάγιες. Έχει ποικιλία ζωυφίων και μάλιστα από τις κατώτερες συνομοταξίες των εντόμων και ερπετών όπως οχιές, αστρίτες, δεντρογαλιές, αστριτοχές, σαΐτες,  σαύρες, γαϊδουρομουστέλες (κουσκούρες) και χελώνες. 
Η Καπέλη είναι άνυδρη και ξερή το καλοκαίρι. Διατηρείται μόνο από την υγρασία, η οποία συντηρείται στο έδαφος λόγω της πυκνότητας των δέντρων που δεν αφήνουν τον ήλιο να περάσει. Πολλοί αριθμημένοι δασικοί δρόμοι διασχίζουν την Καπέλη που προσφέρεται για ιππασία και ποδηλατοδρομία. Στην περιοχή «Λάκα-Πούσι» δεντροφυτεύτηκε έκταση 100 στρεμμάτων πριν 20 χρόνια, ώστε να χρησιμεύει για παραγωγή νέων φυτών. 


Η περιβαλλοντική ποιότητα του δάσους επιβεβαιώνεται από την αξιολόγηση ως σημαντική περιοχή για τα πουλιά της Ελλάδος. Το δάσος έχει απογραφεί με την οδηγία 92/43 του συμβουλίου της Ε.Ε. για την διατήρηση των φυσικών οικοτόπων της άγριας πανίδας και της αυτοφυούς χλωρίδας και έχει ενταχθεί στο κοινοτικό δίκτυο Natura 2000. Στη Φολόη είναι ένα από τα μεγαλύτερα δρυοδάση, που φιλοξενεί εκτός από τους Κένταυρους και τις Δρυάδες, τις περίφημες νύμφες του δάσους. 
Η «υψίκορμος Δρυς» το περήφανο αυτό «δέντρο» καλύπτει μια έκταση 42 χιλιάδων στρεμμάτων, μια πλατιά πράσινη θάλασσα καθώς φαίνεται από ψηλά, όταν ο ήλιος δύει προς το Ιόνιο Πέλαγος και οι σκιές αρχίζουν να απλώνονται. Είναι από τα λίγα αμιγώς σπερμοφυή στην Ευρώπη. Βρίσκεται στις νοτιοδυτικές κάτω απολήξεις του όρους Ερυμάνθου στα οροπέδια της Φολόης και Πηνείας. Εμπίπτει στα διοικητικά όρια των Δήμων Λασιώνος, Λαμπείας, Φολόης και Ωλένης.

 Κι αλλη "πράσινη θάλασσα" απο το Μοναστήρι μας

Το δάσος της Φολόης βρίσκεται μέσα στις συλλέκτριες λεκάνες των ποταμών Ερύμανθου και Πηνειού. Οι δυσμενείς κλιματοεδαφικές συνθήκες προσδίδουν στο δάσος προστατευτικό χαρακτήρα τόσο στο έδαφος όσο στις καλλιέργειες και στα έργα πολιτισμού, από τα οποία διέρχονται οι ποταμοί Αλφειός και Πηνείας.

Το δάσος στην περιοχή της Φολόης, είναι μεταξύ των αρχαιότερων δρυοδασών. Η ύπαρξή του ήδη κατά τους προϊστορικούς χρόνους γίνεται γνωστή σε εμάς από την Ελληνική Μυθολογία, κατά την αρχαιότητα από την Κλασσική Ιστορία, κατά τον 19ο και 20ο αιώνα από τις αναφορές γεωγράφων και γεωβοτανικών επιστημόνων. Αναφέρεται ήδη από τη μυθολογία ως πυκνό και σκοτεινό δάσος που κατοικούνταν από Κενταύρους. Με βάση τις μέχρι τώρα γνώσεις μας, η πρώτη αναφορά ιστορικού γεγονότος για την δασική περιοχή της Φολόης, είναι η μάχη ανάμεσα στον Αλάριχο και τον Στηλίχωνα το 397 μ.χ.

 Η Εθνική οδός Πατρών-Τριπόλεως, γνωστή ως 111, διασχίζει το δάσος
Όσον αφορά στην ύπαρξη αναφορών από το παρελθόν για ανθρωπογενείς επιδράσεις στο δάσος, μπορούν να αναφερθούν οι ακόλουθες: PHILIPPSON (1892, 1959), ο οποίος αναφέρει εκτεταμένη παραγωγή ξυλάνθρακα, ROTHMALER (1944), ο οποίος αναφέρει τη βόσκηση και την παραγωγή ξυλάνθρακα, LIENU (1976), ο οποίος αναφέρει την ύπαρξη έξι θέσεων παραγωγής ξυλάνθρακα στο σύνολο της περιοχής του δρυοδάσους της Φολόης, και BERGIEMEIER (1998,1999): Βόσκηση (πρόβατα, γουρούνια) και παραγωγή ξυλάνθρακα.
  Φωτογραφίες: Χρήστος Γιαννόπουλος και Ιωάννης Ντινόπουλος

9 Σεπτεμβρίου 2010

Γραφικές διαδρομές στη Λασιώνα Ηλείας !


Στη Λασιώνα ( της ορεινής Ηλείας )
ΓΡΑΦΙΚΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Στη Λασιώνα , λόγω του φυσικού της κάλλους,  η περιοχή προσφέρεται για πλήθος διαδρομών και περιπάτων. Κάθε χρόνο εκατοντάδες ορειβάτες και πεζοπόροι καταφθάνουν προκειμένου να περιηγηθούν και να απολαύσουν τις εξής διαδρομές: 
Αντρώνι-Λαζουπάλι-Παλιόβρυση-Παλιοπόταμο-Ξεροπόταμο- πηγή Αλεξόπουλου-Ανάθεμα-Κατσαρού. 
Ξεκινώντας από το Αντρώνι, κατηφορίζουμε στο Λαζουπάλι και φθάνουμε στην Παλιόβρυση. Περνάμε το γεφύρι του Παλιοπόταμου για να φτάσουμε στην πηγή του Αλεξόπουλου . Από εκεί πλησιάζουμε τη Σπαρτουλιά,

8 Σεπτεμβρίου 2010

Παλιά μου χρόνια και καιροί ! Γιάννης Σιέττος !

.

Παλιά μου χρόνια και καιροί για δε γυρνάτε πίσω..
παλιές χαρές να θυμηθώ και να τις ξαναζήσω... 
*******
Αφιερωμένο στον καλό μου φίλο, συντοπίτη και παλιό συμμαθητή μου , τον Νίκο τον Γιαννόπουλο..αξιωματούχο πολίτη !
..λάτρη της Παράδοσης και των Δημοτικών μας τραγουδιών !

Ι.Β.Ν.

7 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί το φίδι εγινε το σύμβολο των ιατρών !

 
Το φίδι, το γνωστό σύμβολο-σήμα των γιατρών, σχετίζεται με την ηρωο-λατρεία και με το φιδο-ήρωα Ασκληπιό. Ας τα δούμε όμως από την αρχή. Ο Ασκληπιός, ο "έξοχος ιατρός", ο γιος του Απόλλωνα "ιητρού" από την θνητή Κορωνίδα, φθάνει κάποτε στους τόπους λατρείας του, μεταμορφωμένος σε... φίδι.
Στην Σικυώνα λχ. «φθάνει από την Επίδαυρο τον 5ο αι. πάνω σε άμαξα, που την έσερναν δύο μουλάρια, μεταμορφωμένος σε φίδι» (Παυσανίας 2. 10. 3). Αλλά και στο ιερό της Επιδαύρου σε δύο περιπτώσεις θεραπεύει παίρνοντας τη μορφή φιδιού(Ι).
Κάποιος ασθενής - διαβάζουμε σ’ ένα ίαμα– «με τον του ποδός δάκτυλον υπό του αγρίου έλκεος», δηλαδή με ένα άγριο, «κακόηθες» έλκος στο δάκτυλο του ποδιού του, μεταφέρθηκε με φορείο απ' τους θεράποντες του Ασκληπιού στο άβατο και κει περίμενε.
«Ύπνου δε νιν λαβόντος εν τούτω, δράκων εκ του άβατου εξελθών, τον δάκτυλο ιάσατο ται γλώσσαι και τούτο ποιήσας εις το άβατον ανεχώρησε πάλιν». Κι όταν ναρκώθηκε απ' τον ύπνο, ο ασθενής μισοδιέκρινε το ιερό φίδι να βγαίνει απ' το άβατο, να γλείφει με τη γλώσσα του το άγριο έλκος και στη συνέχεια να ξαναγυρίζει το φίδι στο άβατο ξύπνησε υγιής χωρίς το έλκος.
Εάν δεχθούμε λοιπόν αυτή την λεκτική παραγωγή απ’ την Ασκάλαβος (ερπετό, είδος σαύρας με πιτσιλωτό δέρμα) και ήπιος, τότε Ασκλ-ήπιος είναι ένας όφις που θεραπεύει και καταπραΰνει.
Σ' ένα άλλο ίαμα σχετικό με τη θεραπεία της στειρότητας διαβάζουμε:
«Ανδρομέ-[δα] εκ Κεθυ αυτά περί παίδων  εγκαθεύδ[ουσα] [εδό-]κει εν τω ύπνω δράκων επί της γαστ[ρός],.. Παίδες οι εγένοντο πέντε...».
«Η Ανδρομέδα από τα Κύθηρα .... μίσο ναρκωμένη, για να αποκτήσει τέκνα» (ξάπλωσε κι αυτή μπροστά απ' το άβατο) «είδε στον ύπνο της, πως το φίδι (βγήκε απ' το άβατο) και τυλίχτηκε στην κοιλιά της».... "εγέννησε πέντε τέκνα" [ίαμα 38].
Ο Ασκληπιός σε όλες τις απεικονίσεις του παρουσιάζεται όρθιος ή ένθρονος έχοντας ένα φίδι, δηλαδή τον «άλλο του εαυτό», τυλιγμένο γύρω από τη ράβδο του.
Το όνομα του Ασκληπιού δεν έχει ερμηνευθεί ακόμη. Είναι όμως πιθανό να σχετίζεται με το φίδι. Στην περίπτωση αυτή, το "Ασκλ'" παράγεται από την Ασκάλαβο, που σημαίνει φίδι, σαύρα, ερπετό. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο το «-ήπιος» είναι β' συνθετικό και παράγεται από τη λέξη ήπιος (Πλούτ. 2. 845).
Τι εστί όφις;
Η λέξη όφις είναι ομόριζη της λέξης οφθαλμός. Και οι δύο παράγονται από το θέμα *οπ- του οράω -ορώ: του βλέπω (Μέλλων ενεργ. Όπ-σομαι: όψομαι. Μέλλων παθ. Οπ-θήσομαι; οφθήσομαι, Αορ. παθ. ώφ-θην κλπ.)
Ο όφις απ' την οπ-ή του, οπ-τάζει (βλέπει). Είναι ο αόρατος προ-ορός (-φρουρός) του σπιτιού, ο άγρυπνος θυρα-ωρός (=θυρωρός) ώρα με ψιλή = φρουρά, φυλακή) και τιμα-ωρός; τιμωρός των εχθρών του οίκου.
Η παράδοση για το «φίδι-φυλακα» του σπιτιού, του ναού, του μύλου, της αποθήκης κ.λ.π., είναι πολύ παλαιά. Οι «θεές των όφεων» φυλάνε τις μινωικές αποθήκες των ανακτόρων της Κνωσού (εκεί βρέθηκαν), όπως το ίδιο φυλάει ο Σωσίπολις, ο σωτήρας της πόλης, την Ολυμπία.
Την Αθήνα την προστατεύει ο οικουρός όφις, που ήταν μια «απεικόνιση» του Εριχθονίου φιδο-ήρωα Ερεχθέως. Όταν μάλιστα οι Πέρσες πλησίαζαν στην Αθήνα - γράφει ο Ηρόδοτος - το ιερό φίδι χάθηκε κι έτσι ο λαός τάχθηκε με την άποψη ν’ αδειάσουν την πόλη για να πάνε στην ... Κούλουρη (Ηρόδ.8.4!.2.).
Ο Σωσίπολις και ο οικουρός όφις ταΐζονταν από τις ιέρειες με μελόπιτες, όπως αντίστοιχα οι παλαιοί μυλωνάδες της Σκύρου λ.χ. «... ρίχνανε μεσ’ στην τρύπα του μύλου σταφίδες, σύκα, καρύδια, για να φιλέψουν το φίδι - στοιχειό του μύλου...» (Βλ. Γ. Μέγα, Ελλην. Εορταί και έθιμα της λαϊκής λατρείας, σ.65).
Το φίδι εξ’ άλλου με το να απορρίχνει το δέρμα του, ανανεώνει την ζωτικότητά του κι έτσι γίνεται σύμβολο της αθανασίας, της δύναμης, της αναγέννησης, (με την έννοια της ανανέωσης) και της Ιατρικής.
Το δέρμα του φιδιού, που απορρίχνεται πίσω από το ερπετό, καθώς εκείνο ανανεώνεται, ονομάζεται και γήρας στα αρχαία ελληνικά !!!
Γήρας = δέρμα του φιδιού, φιδοπουκάμισο, αποβαλλόμενο δέρμα φιδιού.
Ο φιδο-ήρωας Ασκληπιός
Γιατί όμως ο Ασκληπιός ήταν φιδο-ήρωας; Δεν ήταν ένας αθάνατος θεός; Όχι. Έκανε κάποτε μία υπέρβαση. Ανάστησε ένα νεκρό και γι’ αυτήν του την πράξη, που διασάλευσε την φυσική τάξη των πραγμάτων, τιμωρήθηκε από τον Δία. Ο Ζευς τον σκότωσε με τον κεραυνό του και σε πολλούς τόπους ετιμάτο ως «νεκρός» ήρωας. Ο νεκρός ήρωας όμως, σύμφωνα με την πρωτόγονη πίστη, εμφανίζεται με τη μορφή του φιδιού. Έτσι εξηγείται η ιδιότητα του φιδο-ήρωα για τον Ασκληπιό, όπου το φίδι είναι ο «δεύτερος εαυτός του».
Αυτό ακριβώς υιοθετεί και το σύμβολο των σημερινών γιατρών.


Πηγές:
Παυσανίας
Πλούταρχος
Ηρόδοτος
Ν. Βαρδιάμπασης
 
Αναρτήθηκε από Μελίτη

Απο το καταπληκτικό ιστολόγιο της φίλης μου της "Μελίτης"