Ημερολόγιο του… «βαπτίσματος στον αέρα»!

Το παρακάτω άρθρο δημοσιεύθηκε στο ένθετο περιοδικό Gentleman της εφημερίδας Ναυτεμπορική την 16η Δεκεμβρίου 2009, απο τους Βερβερέλη Δημήτρη και Μπούμη Πέτρο.

Ημερολόγιο του… «βαπτίσματος στον αέρα»!

«Από έφηβος, είχα έφεση προς το χειρισμό μηχανημάτων, όπως και στον τρόπο λειτουργίας τους. Μεγαλώνοντας, όλο και πιο πολύ μου καρφωνόταν στο μυαλό η ιδέα να γίνω πιλότος, η οποία, όμως, συνάντησε σθεναρή οικογενειακή αντίσταση, με αποτέλεσμα να ασχοληθώ, τελικά, με επαγγέλματα, που απαιτούσαν να έχω τα πόδια μου σταθερά πάνω στην Γη.

Ιδιωτικά βέβαια, ως ενήλικας, ασχολήθηκα πολύ με την θάλασσα και τα σκάφη αναψυχής, μηχανοκίνητα και ιστιοφόρα, πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια στην Ελλάδα και σε γειτονικές χώρες. Όμως, το όνειρο της αεροπορίας είχε σταματήσει στην ηλικία των 18 ετών.

Πλησιάζοντας τα 50, ανακάλυψα ότι ένας φίλος μου, ο οποίος συχνά εξαφανιζόταν από την παρέα, είχε γίνει μέλος σε μία Αερολέσχη στο Τατόι, και μάλιστα είχε πάρει πτυχίο και πετούσε με ελικόπτερο !  Αποφάσισα, λοιπόν, να κάνω κι εγώ την επανάστασή μου (κατ’ άλλους… πολύ αργά! ).

Έτσι, μετά από σχετική έρευνα αγοράς, βρέθηκα μία Κυριακή του Οκτωβρίου 2005, πρωί-πρωί στο Τατόι, στη βόρεια πύλη, να ψάχνω, όπως μου είχαν πει, τον Ηλία Σοφιανό στην Αερολέσχη Δεκέλειας, για πληροφορίες. Μετά τα τυπικά και την ανάγνωση εντύπων που περιείχαν τα πάντα για μελλοντικούς ερασιτέχνες κυβερνήτες αεροσκαφών και ελικοπτέρων, ακούστηκε από το στόμα του Ηλία η φράση που έμελλε να σημαδέψει την ζωή μου: "Εχεις χρόνο να πεταχτούμε με το ελικόπτερο μέχρι τις Αφίδνες, 10 λεπτά πτήση πήγαιν’ έλα, να καταλάβεις για τι πράγμα μιλάμε και να δούμε ένα καινούριο ελικόπτερο που θα παραλάβει μία Τεχνική Εταιρεία;"

Μπήκαμε σ’ ένα από τα 4 εκπαιδευτικά 2θέσια Robinson 22, το επονομαζόμενο και “κουνούπι” λόγω μεγέθους, που διαθέτει η Αερολέσχη. Μετά την εξωτερική επιθεώρηση και αφού βάλαμε τα ακουστικά, ο Ηλίας έθεσε σε λειτουργία τον κινητήρα, έκανε τις προβλεπόμενες διαδικασίες, συνεννοήθηκε σε μία, ακατανόητη για μένα, γλώσσα με τον πύργο του αεροδρομίου και ανυψωθήκαμε σε αιώρηση, ακίνητοι ένα μέτρο πάνω από το έδαφος. Είχα ήδη αρχίσει να τρέμω από την συγκίνηση…

Πάνω από τα πρώην βασιλικά κτήματα στο Τατόι, πετώντας προς Μπογιάτι στα 2000 πόδια, ο Ηλίας μου είπε ξαφνικά: ”Τώρα χαλάρωσε, πιάσε τα χειριστήρια απαλά, ακούμπησε και τα πόδια σου στα ποδοστήρια και πάμε μαζί, να νιώσεις το ελικόπτερο”. Πρέπει να κράτησα μαζί του τα χειριστήρια περί τα 2 λεπτά, όταν τον άκουσα πάλι να λέει: ”Δικό μου, πάμε για προσγείωση στο ελικοδρόμιο μπροστά μας, σε ένα λεπτό στο έδαφος”.

Όταν, μετά από 4 λεπτά, σταμάτησε να γυρνάει το στροφείο και άνοιξα, με ιδρωμένα χέρια, την πόρτα για να κατέβω, ανακάλυψα ότι τα πόδια μου δεν με υπάκουαν. Καμιά δεκαριά «μυημένοι» πλησίασαν χαμογελώντας τον πιλότο: ”Ηλία, εντάξει ο θείος;”, ρώτησαν (προφανώς λόγω των γκρίζων κροτάφων!). Εγώ, ο «θείος», με την επιστροφή μας στο Τατόι, είχα πάρει την απόφασή μου. Ο κύβος είχε ριφθεί.

Την επόμενη Κυριακή, βρέθηκα πάλι στην Αερολέσχη, για κατάθεση όλων των απαιτούμενων δικαιολογητικών, εγγραφή ως μέλους και αίτηση άδειας μαθητευομένου για ελικόπτερο στην ΥΠΑ. Στις 20 μέρες που μεσολάβησαν μέχρι να εκδοθεί η άδεια να ξεκινήσω τα μαθήματα -πτήσεις, είχα ήδη διαβάσει μία φορά τα βιβλία των μαθημάτων του σχολείου εδάφους (ground school) και, βεβαίως, είχα σπάσει τα νεύρα του εκπαιδευτή μου –και σήμερα, πλέον, κολλητού φίλου- Δημήτρη Βερβερέλη, από τις ερωτήσεις που κάθε άσχετος σαν και μένα θα έκανε.

26 Νοεμβρίου 2005 άρχισε η… καινούρια ζωή μου: το πρώτο μάθημα στο ελικόπτερο. Ένιωσα ότι ξαναγεννήθηκα. Τα συναισθήματα ήταν πολλά και έντονα. Ήθελα πάρα πολύ να τελειώσω τα μαθήματα το συντομότερο δυνατόν, για να πάρω το πτυχίο και να προχωρήσω στο επόμενο βήμα, που ήταν το Robinson 44, αδερφάκι του 22, τετραθέσιο ελικόπτερο που θα μου έδινε την χαρά να ταξιδέψω πιο μακριά.

Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει ποτέ μου με τόση προσοχή, όσο διάβασα για να δώσω εξετάσεις στα μαθήματα εδάφους, ούτε να περιμένω με τόση αγωνία να έρθει η ώρα για την επόμενη πτήση – μάθημα με τον Δημήτρη.

30 Ιουνίου 2006, έχοντας περάσει «με την πρώτη» όλα τα μαθήματα εδάφους στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας και συμπληρώσει τις απαιτούμενες από τον νόμο 45 ώρες πτήσεις και με τη σύμφωνη γνώμη του Δημήτρη αλλά και του Ηλία, ήρθε η ώρα για την εξέταση σε πτήση. Παρά το γεγονός ότι ήμουν άϋπνος και κατάκοπος από την αγωνία, μετά από μιάμιση ώρα εξέτασης, δέχθηκα τα συγχαρητήρια των παρευρισκομένων μελών της Αερολέσχης, που με έλουσαν με την καθιερωμένη σαμπάνια, για την επίσημη είσοδό μου στην μικρή μας αεροπορική κοινότητα. 

Πρόκειται για στιγμές που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, όπως και αυτές της πρώτης μου πτήσης, μετά από λίγες μέρες, ως πτυχιούχου πλέον, με συνεπιβάτιδα τη θαρραλέα σύζυγό μου Κατερίνα, σε μια διαδρομή από Τατόι προς Μαλακάσα, Ωρωπό Χαλκίδα και πίσω, διάρκειας μιάμισης ώρας. Ακολούθησε νέα εκπαίδευση στο 44 και, μετά από δυόμισι μήνες, έγινα κυβερνήτης ενός εκπληκτικού για την κατηγορία του ιπτάμενου μηχανήματος.

Με δάκρυα στα μάτια δέχθηκα δώρο από τον Δημήτρη ένα αεροπορικό σωσίβιο για πτήσεις πάνω από την θάλασσα, μαζί με τις επωμίδες του κυβερνήτη και την προσφώνηση, ‘Συγχαρητήρια κύριε συνάδελφε’. Από τότε δεν έχω σταματήσει να πετάω, με την ίδια, πάντα, προσοχή και σεβασμό προς τους κανόνες που διδάχθηκα. Και, κάθε φορά, είτε πρόκειται για μια σύντομη πτήση μέχρι την Αίγινα, είτε για ένα πιο μακρινό ταξίδι στη λίμνη Πλαστήρα, την Πάτμο, την Σχοινούσα, την Κίμωλο ή την Σκιάθο, επιστρέφω με την ίδια, γλυκιά κούραση, που μου δίνει η ικανοποίηση να πετάω μ’ ένα μηχάνημα που "δεν θέλει να πετάξει’’, και το αίσθημα της απόλυτης ελευθερίας που μόνο το ελικόπτερο μπορεί να δώσει !  

Κάθε πτήση αποτελεί μια καινούρια εμπειρία και γίνεται πάντα αντικείμενο συζήτησης μεταξύ μας, ώστε να μαθαίνουν οι νεότεροι και να μας διορθώνουν οι πλέον πεπειραμένοι. Εξ’ άλλου σ’ αυτόν τον τομέα είναι αναγκαία η "δια βίου εκπαίδευση’’.

Και όταν μαζευόμαστε στην αερολέσχη, είτε για να πετάξουμε, είτε για καφέ και "φρεσκάρισμα’’ γνώσεων, ευχαριστώ το Θεό που κατάφερα να πραγματοποιήσω το όνειρό μου και εύχομαι , σύντομα, η Ελληνική γραφειοκρατία να επιτρέψει στη Γενική Αεροπορία να αναπτυχθεί και να γίνει πιο γνωστή και προσιτή στο ευρύ κοινό, όπως ισχύει στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. 

Η Ελλάδα διαθέτει απίστευτες ομορφιές και εκπληκτικές καιρικές συνθήκες και μπορεί να γίνει ο Παράδεισος της Ευρωπαϊκής Αεροπορικής κοινότητας – και όχι μόνον. Από την πλευρά μου, κάθε φορά που ακούω τον χαρακτηριστικό ήχο ενός ελικοπτέρου που πετάει, στρέφω το βλέμμα μου στον ουρανό και ονειρεύομαι την επόμενη πτήση».

Πέτρος Μπούμης

http://www.greekhelicopters.gr/helos/?p=1643

Σημείωση δική μου: Κύριε Πέτρο σε ..ζηλεύω ! Ειναι - βλέπεις - και τα 20,000 ευρώ  (περίπου) που χρειάζονται για να κάνω και εγώ τη δική μου ... επανάσταση !  Οσο για την ηλικία, και εγώ ¨θείος", μόνο που οι κρόταφοι δεν εχουν ασπρίσει ακόμη ! Καλές πτήσεις σου ευχομαι και καλές προσγειώσεις ! Με συγκίνησες με το αρθρο σου !
Ι.Β.Ν.