ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

29 Απριλίου 2009

Η γλώσσα του Ράλλη, οι Γυναίκες και τα εγκώμια !


Η γλώσσα του Ράλλη , οι Γυναίκες και τα εγκώμια

Του Γεωργίου Κακαρελίδη

Το πόσο εύκολα μπορεί να παίρνονται αποφάσεις είναι γνωστό. Αυτά που, συνήθως, δεν μετράει κανείς, είναι τα εξής δύο σημεία: α) έχω δικαίωμα να πάρω απόφαση (δεσμευτική)- για τους άλλους, επί του θέματος και β) έχω μετρήσει τις επιπτώσεις τής όποιας απόφασης;
Για παράδειγμα όταν μετά την μεταπολίτευση ο Ράλλης, Υπουργός τότε Παιδείας, κατήργησε την γραφομένη γλώσσα (καθαρεύουσα), είχε το δικαίωμα να αλλάξει, την γλώσσα; Γιατί αν για κάτι χρησίμευε για την ανθρωπότητα το Ελλαδικό κρατίδιο, ήταν ακριβώς η πανανθρώπινη γλώσσα, που της έλαχε να φυλάττει και ο Παρθενώνας.
Αλλά για οποιαδήποτε αλλαγή, αρμόδιος δεν είναι πλέον ο εκάστοτε Ελλαδικός υπουργός Παιδείας, αλλά η Ακαδημία Αθηνών, η Λειψία, η Οξφόρδη και άλλα μελετητικά της γλώσσας κέντρα. Θα μου πείτε και τα Πανεπιστήμια; μα όχι βέβαια, διότι αυτά ασκούν τρέχουσα έρευνα, ενώ η Ακαδημία είναι (ή οφείλει τουλάχιστον να είναι) πέραν και μακράν των καθημερινών επιστημονικών αντεγκλήσεων και παρεμβαίνει μόνο με Αλήθειες, διαρκούσες τουλάχιστον πέραν, των μέτρων της ανθρώπινης ζωής.
Με αυτή την έννοια η γλώσσα είναι εξόχως συντηρητικό πράγμα που αφορά και συνδέει διαχρονικά το παρελθόν και το μέλλον. Επί πλέον ως γλώσσα δεν νοείται η ηχητική εκφορά, αλλά η γραπτή, δια της οποίας αναπτύσσεται τεκμηριωμένος, δηλαδή επιστημονικός, λόγος. Και φυσικά δεν νοείται ως επικοινωνιακό εργαλείο όπως μικρόνοες εισηγητές κατέθεταν. Γιατί σ’ αυτή την περίπτωση, απλά “μουγκρίσματα” είναι απείρως ευκολότερα, διαχέονται ταχύτερα και είναι πιο αποτελεσματικά.
Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, οι επιπτώσεις στην αρχή δεν εφάνησαν, μια και οι ζώντες τότε, αλλά και όσοι είναι άνω των 45 τώρα,γνωρίσαμε το υπερσύνολο, οπότε μιλώντας την σημερινή λαλιά την εμπλουτίζουμε αυτόματα κατά την γραπτή εκφορά της. 
Η καθιέρωση, ανύπαρκτης επιστημονικά, δημοτικής γραμματικής, που έδινε περισσότερες εξαιρέσεις από όσες προσπαθούσε να ομαδοποιήσει, η κατάργηση των χρονικών αυξήσεων, η κατάργηση της δοτικής, η κατάργηση των κλίσεων και των προθέσεων και αργότερα των τόνων, είχε σαν αποτέλεσμα ένα τέτοιο αλαλούμ, αφού η κατάργησή τους δεν υποκαταστάθηκε -παρά τις αρχικές "προθέσεις" Ράλλη, που αργότερα, σε συνέντευξή του δήλωσε πως, αλλού σκόπευε και αλλού του βγήκε. Και αυτός μεν "καθάρισε" με τις τύψεις του, τα δε παιδιά μας εγκλωβίστηκαν εσαεί. Έτσι που δεν μπορούν να κατανοήσουν κείμενο παρά μόνο αφού διαβάσουν όλα τα συμφραζόμενα και εφ’ όσον κάθε φράση δεν αποτελείται από περισσότερες των πέντε, λέξεων.
Όμως σκοπός του παρόντος δεν είναι γλωσσολογική ανάλυση, αλλά μια φρικτώτερη επίπτωση. Εξηγούμαι: όταν καταργήθηκαν γραμματικές, συντακτικά, κλίσεις, προθέσεις, δοτικές και διαχρονικές λέξεις, αυτόματα τα θρησκευτικά λειτουργικά κείμενα και -ιδίως, οι ψαλμωδίες κατέστησαν άγνωστη γλώσσα.
Οι χαιρετισμοί, οι δεήσεις, οι ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδος και τα γλυκύτατα εγκώμια δεν μπορούν, όχι να κατανοηθούν, αλλά ούτε καν να προφερθούν. Τον μηχανισμό της λογικής της ελληνικής γλώσσας έχεις περιθώριο να τον κατακτήσεις στο δημοτικό. Από εκεί και μετά είναι χαμένο το παιχνίδι για όλες τις επιστήμες.
Αυτό είχε σαν συνέπεια να αποκοπούν τα παιδιά από μέλη, μουσικότητα και έννοιες που ενστάλαζαν στην ψυχή τους την ευγένεια προς την Γυναίκα, την κατανόηση της ωραιότητός της, την στάση ζωής προς την Μητέρα και το απορείν για την Ζωή. Οδηγηθήκαμε σιγά σιγά, σε αγενείς, προσβλητικές λεκτικά και πολλές φορές βάναυσες συμπεριφορές προς τις μάνες και τα κορίτσια.
Συνήθης σύγχρονη δικαιολογία ή αντίδραση των γονιών, στις πρωτόγονες αυτές εκφράσεις και συμπεριφορές των νεαρών κλώνων τους, είναι του τύπου “..άσε το παιδί, είναι στην ..’εφηβεία’” ή -αν τάχει ακούσει χοντρά η μάννα, το παράπονο. Ένα παράπονο που , δυστυχώς, βγαίνει μέσα από τα σωθικά.
Και δεν είναι βέβαια, μόνο τα ανωτέρω κείμενα, που επιδρούν στο ζην με καλωσύνη δηλαδή με ένα ακατάπαυστο κυματισμό της ψυχής, αλλά και δεκάδες κλασικών που επιδρούν θετικά και γαλήνια στην ανάπτυξη του νοός δηλαδή του ευ ζην.
Αυτά τα ακατανόητα πλέον κείμενα, δεν υποκαταστάθηκαν από ίσης αξίας, γιατί απλούστατα τέτοια δεν υπήρχαν. Αφού για να υπάρξουν έπρεπε να προηγηθεί αντίστοιχος πολιτισμός. Οι ατυχείς αποδόσεις στη δημοτική, κλασικών κειμένων, διέλυσαν το μέλος, κατέστρεψαν τις παρηχήσεις και αφαίρεσαν το σημαινόμενο, καθιστώντας το νέο κείμενο μούμια του αρχικού, έτσι που να ταιριάζει το ακόλουθο -αν και για Αλλον προοριζόμενο, εγκώμιο: ”…Θρήνον συνεκίνει η Πάναγνός σου Mήτηρ, Σού, Λόγε, νεκρωθέντος…”

[Δημοσιεύθηκε στην Σημερινή Πατρών την 11-4-09]

Πηγή: Αντίβαρον

Σημείωση δική μου: 
Το άρθρο είναι Αριστούργημα ! ! !
Όσο για τον αείμνηστο Ράλλη, είναι ο πρώτος Υπουργός Παιδείας που είπε τα "Γράμματα" χωρίς " ρο "...
...Και από τότε...γ(ρ)άμματα ο ένας, γ(ρ)άμματα ο άλλος, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε...
Ι.Β.Ν.

28 Απριλίου 2009

Για τον Ερωτα.. Παπανούτσος !



Παπανούτσος Ευάγγελος 1900-1982


ΕΡΩΤΑΣ:

"Πολύ μεγάλη σημασία για τη διαμόρφωση των διαθέσεων και της συμπεριφοράς του ανθρώπου στο κεφάλαιο της ερωτικής ζωής, και γενικότερα στη συγκρότηση της προσωπικότητάς του, έχουν οι πρώτες σεξουαλικές εμπειρίες, το πώς γεύτηκε στα χρόνια της νεότητάς του την ηδονή του φύλου. Εάν μερικοί μιλούν για την επιθυμία και τον έρωτα επιπόλαια η με σαρκασμό, σα να είναι δευτερεύουσες η ευτελείς υποθέσεις της ζωής, εάν ακόμη μερικοί αισθάνονται απέναντι στην επιθυμία και στον έρωτα αποστροφή και φόβο, αηδίαν η αβεβαιότητα, τούτο κατά μεγάλο μέρος οφείλεται στο γεγονός ότι και οι πρώτοι και οι δεύτεροι δεν ευτύχησαν να έχουν καλές σεξουαλικές και αισθηματικές εμπειρίες στα πρώτα, τα κρίσιμα χρόνια της ζωής. Με τις πρώτες εμπειρίες, και σε τούτο και σε πολλά άλλα θέματα, τοποθετούνται για το χαρακτήρα και την πνευματική υφή του ανθρώπου οι σιδηροτροχιές απάνω στις οποίες θα κινηθεί, όπως το τραίνο στις γραμμές του.

Είναι μεγάλη ευλογία για το νέο άνθρωπο να έχει με καλούς οιωνούς μυηθεί στα αινίγματα και στις συγκινήσεις του sex. Θα σταθεί γερά πάνω στα δυο του πόδια, θα αποκτήσει αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία και θα αντέξει στις θύελλες της ζωής.

Αλλοίμονο σ' εκείνον που έχει γευτεί πρόστυχα την ηδονή της σάρκας στα πρώτα βήματά του, ή στο πρώτο του ερωτικό αναφτέρωμα συνάντησε την αδιαφορία ή γνώρισε την απογοήτευση. Στραβώνει ο δρόμος του και δύσκολα θα ξαναβρεί τη σωστή γραμμή. Δεν είναι σπάνιοι (ακόμη και στους κύκλους των μορφωμένων) εκείνοι που, όταν συζητούμε μαζί τους για τον έρωτα, μας αιφνιδιάζουν με τον τρόπο που τον αντιμετωπίζουν ή τον προσπερνούν με ελαφρότητα και ειρωνεία ή μιλούν γι' αυτόν με κυνισμό και απρέπεια. Απορούμε πώς άνθρωποι σοβαροί τηρούν απέναντι σ' ένα τόσο σοβαρό θέμα μια τόσο παιδαριώδη στάση. Κακότυχοι άνθρωποι... Την ώρα που πήγαινε να ανθίσει η ψυχή τους, που δοκίμαζαν να μυηθούν στα μυστήρια και να χαρούν το θαύμα, δεν αξιώθηκαν να βρούν τον σύντροφο τον πρόθυμο να τους παρασταθεί, τον άξιο ν' αγωνιστεί μαζί τους τον ωραίο αγώνα-και έμειναν στη μέση του δρόμου ή παραστράτησαν. Όσο περνούν τα χρόνια η στέρηση θα γίνεται πιο πικρή, ο εκτροχιασμός πιο επικίνδυνος και ξαφνιάζεται κανείς να βλέπει ανθρώπους που πέρασαν με ευπρέπεια τη ζωή τους, να έχουν γεράματα όχι ειρηνικά, ούτε ανεπαίσχυντα.

Θα έδινα λοιπόν στους νέους για τον ορθό ερωτικό προσανατολισμό τους τις εξής συμβουλές:

α. Μην ταυτίζετε τον έρωτα με την επιθυμία. Η επιθυμία είναι απαίτηση της ζωτικότητάς σας, η ικανοποίηση της θα σας ανακουφίσει. Ο έρωτας αποκαλύπτεται στο πνεύμα, με αυτόν θα ολοκληρωθεί η ύπαρξή σας...
Μη βιάζεσαι λοιπόν να αποφασίσεις. Περίμενε να 'ρθει η ευλογία του έρωτα. Πρώτη μας λοιπόν συμβουλή πρέπει να 'ναι προσμονή, όχι βιασύνη. Γιατί όχι βιασύνη; Γιατί την ώρα της ροδοδάκτυλης αυγής μια κακή τοποθέτηση της αγάπης μας μπορεί να μας πολώσει προς τα κάτω, να μεταθέσει το κέντρο του ηθικού μας βάρους χαμηλά και να μείνουμε εκεί- να μαδήσουν τα φτερά μας και να μην πετάξουμε πια ψηλά....

Κάτι απερίγραπτα λεπτό και πολύτιμο υπάρχει μέσα σου. Φύλαξέ το ! Μη ρίξεις αμέσως αυτή την τελευταία εφεδρία στη μάχη, με την πρώτη κιόλας κρούση προς το άλλο φύλο.

β. Μην προσπαθήσετε να αποσπάσετε την αγάπη με μέσα ανέντιμα από το πρόσωπο που σας έχει γοητέψει. Ο έρωτας δεν εκβιάζεται. Γίνου άξιός του να σου δωθεί. Ας διδάξουμε στους νέους ότι ο έρωτας είναι μια σχέση απόλυτης αμοιβαιότητας. Συνδέει 2 πρόσωπα που το καθένα έχει ελεύθερα εκλέξει το άλλο, και είναι πάντοτε πρόθυμο να χαρίζεται στο άλλο, χωρίς ποτέ να συλλογίζεται ή να υπολογίζει την αμοιβή, γιατί έχει τη συνείδηση ότι οσαδήποτε κι αν δώσει, προσφέρει λιγότερα απ' όσα παίρνει....

Εάν η ανταπόκριση δεν υπάρχει στην διάθεση και στην πράξη και των 2 προσώπων, δεν μπορεί να γίνει λόγος για έρωτα. Όταν αντιληφθούμε ότι παρά την προσφορά μας δεν συναντούμε ειλικρινή και αμέριστη ανταπόκριση από τον άλλο, τούτο είναι σημάδι φανερό ότι δεν βρισκόμαστε στο σωστό δρόμο, δεν χτυπάμε την πόρτα που θα ανοίξει. Είναι λάθος να νομίζουμε ότι εάν επιμένουμε, πιέσομε, κάνουμε πιο συστηματικά την πολιορκία μας, θα κατακτήσουμε το είδωλό μας. Η τακτική αυτή ίσως να είναι αποτελεσματική στο επίπεδο της επιθυμίας, όχι και στο επίπεδο του έρωτα.

γ. Όταν κατακτήσετε το μεγάλο αγαθό του έρωτα, μην αναπαυθείτε στις δάφνες σας. Είναι δυσκολότερο ακόμη να το διατηρήσετε. Για να κρατηθείτε στο ύψος της δωρεάς που σας έγινε, θα αγωνιστείτε ανανεώνοντας διαρκώς τους τίτλους των διεκδικήσεών σας. Ο έρωτας μοιάζει με την ελευθερία σε τούτο: ότι είναι προνόμιο που πρέπει διαρκώς να αποδείχνεις στη πράξη ότι το αξίζεις. Για να διατηρηθεί στέρεος ο ερωτικός δεσμός έχει ανάγκη από διαρκώς μεγαλύτερα κεφάλαια τρυφερότητας και στοργής , εμπιστοσύνης και εκτίμησης, αφοσίωσης και θαυμασμού, που να τα καταθέτουν χωρίς φειδώ και τα δύο μέρη.

Γιατί ο αληθινός έρωτας είναι ένα αέναο παρόν, όχι παρελθόντος αναμνήσεις. Υπάρχει μόνο ως μία διαρκώς ανανεωνόμενη κατάκτηση. Και κερδίζεται με τις θυσίες που απαιτεί μία νίκη ακριβή. Έτσι δίνεται στον άνθρωπο κάθε είδος ευτυχίας."

Από το βιβλίο του Πρακτική Φιλοσοφία

25 Απριλίου 2009

Ο Αγιος Γεώργιος

  Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος
Λαογραφία

...Τη βρύση της πόλης τη φύλαγε ο Δράκος και από καιρού εις καιρόν έπρεπε κάποιος να θυσιασθεί προκειμένου οι κάτοικοι να μπορούν να πιάνουν νερό. Βαρύς ο φόρος για την πόλη και την περιοχή , γιατί ο Δράκος ήθελε νέους ανθρώπους ...και η προσπάθεια του στρατού και των αρχών να απαλλάξουν την πόλη τους από το βαρύ τίμημα αίματος , απόβαινε κάθε φορά άκαρπη..
 
Αυτή τη φορά ο κλήρος έπεσε στη βασιλοπούλα , στη μοναχοκόρη του βασιλιά...
Νεοελληνικές αλχημείες εκεί δε χωρούσαν...οι κάτοικοι ήσαν όλοι ίσοι...τι κι αν ήταν η κόρη του βασιλιά ; ! δεν εξαιρέθηκε από την κλήρωση ! Ντύθηκε , λοιπόν, το πριγκηπικό της φόρεμα και αφού αποχαιρέτησε τους γονείς της οδηγήθηκε στη βρύση , περιμένοντας στωικά τη συνάντησή της με το θάνατο....
Ξαφνικά ακούστηκε ποδοβολητό αλόγου που την έκανε να ανατριχιάσει...Δεν ήξερε και πως θα παρουσιαζόταν ο Δράκος ! Αντί όμως του θηρίου βλέπει να καταφθάνει στη βρύση ένας όμορφος νέος καβάλα σε ένα λευκό άλογο. Έμοιαζε με γυμνασμένο νεαρό αξιωματικό και ο τρόπος που τη χαιρέτησε την έκανε να βεβαιωθεί ότι πρόκειται για άτομο με αρχές !
Πριν προλάβει όμως να ξεπεζέψει ο νέος (να κατέβει από το άλογό του), ακούστηκε το μούγκρισμα του Δράκου που έκανε το αίμα της βασιλοπούλας να παγώσει στις φλέβες της..
Ο νεαρός αξιωματικός έσυρε το ακόντιό του και πήρε θέση μάχης...που ακολούθησε λυσσαλέα !
Ο Δράκος τραυματισμένος γινότανε όλο και πιο επικίνδυνος και ο νεαρός αξιωματικός, με σύμμαχο του το εκπαιδευμένο του άλογο, του κατάφερνε καίρια χτυπήματα μέχρι που -ποιος ξέρει μετά από πόση ώρα- ο Δράκος άφησε ένα μακρόσυρτο μουγκρητό και σωριάστηκε κάτω νεκρός..
Η βασιλοπούλα έτρεξε τότε και έπεσε στην αγκαλιά του σωτήρα της κλαίγοντας και ευγνωμονώντας τον !
Ο αξιωματικός της είπε να ηρεμήσει και να γυρίσει στο παλάτι, χωρίς να αναφέρει λεπτομέρειες για το τι ακριβώς έγινε και τι είδε !
Της ζήτησε επίσης, με πολλή διακριτικότητα , να σηκώσει λίγο το φόρεμά της και αφού ακούμπησε πρώτα την παλάμη του με ενωμένα δάχτυλα πάνω στο αίμα του τέρατος, την άφησε να αποτυπωθεί, ως σφραγίδα, πάνω στον καλλίγραμμο μηρό της βασιλοπούλας. Την παρακάλεσε να περιμένει λίγο να στεγνώσει το αίμα και να μην το πλύνει ή το δείξει σε κανέναν , μέχρι να ξανασυναντηθούνε !
Αμέσως μετά, ο άγνωστος νεαρός ιππέας άνοιξε με τα δυο του χέρια το στόμα του θηρίου, έκοψε με το ξίφος του ένα κομμάτι από τη γλώσσα του και με μια θεαματική κίνηση πήδηξε στη ράχη του αλόγου του και χάθηκε καλπάζοντας μέσα στο δάσος...
......................................
 
Η έκπληξη στο παλάτι, μόλις είδαν τη βασιλοπούλα, δεν περιγράφεται...Τους το είχε ήδη αναγγείλει κάποιος αυλικός που την είδε να έρχεται, λέγοντας πως -τάχα-αυτός την έσωσε..
Πως αυτός σκότωσε το δράκο και πως δικαιούται να γίνει ο άντρας της και να αναλάβει και τη βασιλεία της πόλης . Αυτά ήσαν μια υπόσχεση- ευχή του βασιλιά, λίγο πριν φύγει η κόρη του, ότι : "όποιος καταφέρει να σώσει την κόρη μου από το δράκο, θα τον κάνω γαμπρό μου και θα του δώσω το βασίλειό μου"
Η βασιλοπούλα όμως επέμενε ότι ο αυλικός αυτός δεν έχει καμμιά σχέση με τη σωτηρία της.
(Πόσο εύκολα κάποιοι άνθρωποι προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν δάφνινα στεφάνια που είναι φτιαγμένα για κεφάλια άλλων και που δεν....ταιριάζουν στο δικό τους !)
Ο βασιλιάς για να γιορτάσει τη σωτηρία της κόρης του αλλά και του τόπου του από το τέρας, διέταξε τους ντελάληδές του να αναγγείλουν ότι θα κάνει μεγάλη γιορτή και τους θέλει όλους -υποχρεωτικά- παρόντες. Έτσι ήλπιζε ότι θα εμφανιστεί και ο πραγματικός σωτήρας της κόρης του, γιατί και αυτός δεν πίστευε στα λόγια του αυλικού του, που όσο καθυστερούσε να εμφανιστεί ο πραγματικός "ιππότης", τόσο ενίσχυε την ψευτο-θέση του...
Εν τω μεταξύ ο νεαρός αξιωματικός έχει καταφύγει σ' ένα εξοχικό καλυβάκι που έμενε μια γριούλα από την οποία ζήτησε να φιλοξενηθεί για λίγες μέρες και να μην τον " μαρτυρήσει". Στην ουσία της ζήτησε να τον κρύψει.. και όταν μάθανε για την πρόσκληση του βασιλιά της είπε να πάει και να του φέρει και αυτού κάτι από τα "καλούδια" του παλατιού να φάει...
Η γριούλα ,λοιπόν, τρώγοντας στο μεγάλο τραπέζι που στήθηκε, έριχνε και στην ποδιά της διάφορα φαγώσιμα και όταν έπεσε στην αντίληψη των φρουρών, δικαιολογήθηκε ότι έχει μια γατούλα στο καλυβάκι της και ότι ήθελε να της πάει κάτι να φάει...
Οι φρουροί δεν την πίστεψαν και ερευνώντας το σπιτάκι της βρήκαν τον αξιωματικό και τον οδήγησαν στο βασιλιά...
Βλέποντάς τον η κόρη του, τρέχει να τον αγκαλιάσει, λέγοντας στον πατέρα της ότι αυτός είναι...αυτός είναι ! !
Ο ψευτο-σωτήρας να επιμένει...(κοίτα θράσος !)
-Όχι , εγώ την έσωσα, ας μας αποδείξει αυτός ότι λέω ψέματα...
...Και τότε, παρουσών των αρχών, ο Άγιος Γεώργιος-γιατί για αυτόν μιλάμε-ζήτησε από τη βασιλοπούλα να σηκώσει το φόρεμά της και να δείξει τη σφραγίδα αίματος που είχε στο πόδι της και αν ταιριάζει με το χέρι του ψευδο-σωτήρα...
...και βγάζοντας από τη θήκη της σέλας του αλόγου του το κομμάτι της γλώσσας του τέρατος , ζήτησε να βεβαιωθούν ότι είναι αυτό που λείπει από το στόμα του Δράκου....
Μετά απ' αυτά ο βασιλιάς γονάτισε μπροστά του και του είπε:
"Πες μου πως σε λένε παλληκάρι μου και τι να σου χαρίσω;"
Και ο Άγιος Γεώργιος απήντησε:

"Γεώργιο με λένε απ' την Καπαδοκία,
θέλεις να κάνεις χάρισμα, κάμε μια εκκλησία
και βάλε και ζωγράφισε Χριστό και Παναγία
και στη δεξιά τους την μεριά βάλε ' ναν καβαλάρη
πάνω σε τσίλικο άλογο, μ' ένα χρυσό κοντάρι..!"


Από τα παιδικά μου χρόνια , όπως περίπου το άκουγα από τη Μητέρα μου και τη θεία μου τη Μαριγώ !


Ι.Β. Ντινόπουλος

18 Απριλίου 2009

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ! !




...Και διαγενομένου του Σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ινα ελθούσαι αλείψωσιν Αυτόν, και λίαν πρωί της μιάς Σαββάτων ερχονται επι το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου. Και ελεγον προς εαυτάς : τίς αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; και αναβλέψασαι θεωρούσιν οτι αποκεκύλισται ο λίθος, ην γάρ μέγας σφόδρα ! Και εισελθούσαι εις το μνημείον ειδον νεανίσκον καθήμενον εν τοις δεξιοίς , περιβεβλημένον στολήν λευκήν και εξεθαμβήθησαν. Ο δε λέγει αυταίς : μή εκθαμβείσθε, Ιησούν ζητείτε τον Ναζορηνόν τον εσταυρωμένον; ηγέρθη, ουκ εστιν ωδε. Ιδε ο τόπος οπου εθηκαν Αυτόν. Αλλ' υπάγετε είπατε τοις μαθηταίς Αυτού και τω Πέτρω οτι προάγει υμάς εις την Γαλιλαίαν, εκεί Αυτόν οψεσθε, καθώς ειπεν υμίν. Και εξελθούσαι εφυγον απο του μνημείου, ειχεν δε αυτάς τρόμος και εκστασις, και ουδενί ουδέν ειπον, εφοβούντο γάρ...

15 Απριλίου 2009

Ισκαριώτης... Ι.Πολέμης


 
Κρίμα στερνό εσυντρόφεψε τα κρίματά σου τ' αλλα
την ωρα που εσπαρτάριζες επάνω στην κρεμάλα
βιάστηκ' ο ηλιος να κρυφθή στη φλογερή του δύση
τη μαυρισμένη οψι σου μην τύχη κι' αντικρύση.
Κι' οταν η νύχτα εχύθηκε κι ανέβηκε η σελήνη
πίσω απο μαύρο σύννεφο εκρίφθηκε κ' εκείνη.
Κι οταν επρόβαλε η αυγή με μάτια νυσταγμένα
χάρηκε που δεν εύρηκε ουτε σκοινί ουτε εσένα...
Κανείς δεν ξέρει τι εγινες. Μα ενας διαβάτης ξένος,
που διάβηκε απο 'κεί δειλός και νυχτοπλανεμένος,
ελεγε... και διηγώντας το τρέμαν τα μέλη του ολα,
πως κάποιος μαυροφτέρουγος με μάτια φλογοβόλα
..που γελαστός παράστεκε στη φοβερή θανή σου,
πήρε μαζί του φεύγοντας και σε και το σκοινί σου..
Ι.Πολέμης

14 Απριλίου 2009

Το τροπάριον της Κασσιανής



Το Τροπάριο της Κασσιανής

Από τα απόστιχα ιδιόμελα του όρθρου της Μ. Τετάρτης:
Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή, την σήν αισθομένη θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη, μύρα σοι, πρό τού εν ταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, οτι νύξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος ερως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τή αφάτω σου κενώσει. Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις· ών εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τά πλήθη καί κριμάτων σου αβύσσους τις ἐξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σήν δούλην παρίδης, ο αμέτρητον εχων το ελεος. 

Μεταγραφή του Φώτη Κόντογλου:

Κύριε, η γυναίκα που έπεσε σε πολλές αμαρτίες, σαν ένοιωσε τη θεότητά σου, γίνηκε μυροφόρα και σε άλειψε με μυρουδικά πριν από τον ενταφιασμό σου κι έλεγε οδυρόμενη: Αλλοίμονο σε μένα, γιατί μέσα μου είναι νύχτα κατασκότεινη και δίχως φεγγάρι, η μανία της ασωτείας κι ο έρωτας της αμαρτίας. Δέξου από μένα τις πηγές των δακρύων, εσύ που μεταλλάζεις με τα σύννεφα το νερό της θάλασσας. Λύγισε στ' αναστενάγματα της καρδιάς μου, εσύ που έγειρες τον ουρανό και κατέβηκες στη γης. Θα καταφιλήσω τα άχραντα ποδάρια σου, και θα τα σφουγγίσω πάλι με τα πλοκάμια της κεφαλής μου· αυτά τα ποδάρια, που σαν η Εύα κατά το δειλινό, τ' άκουσε να περπατάνε, από το φόβο της κρύφτηκε. Των αμαρτιών μου τα πλήθη και των κριμάτων σου την άβυσσο, ποιος μπορεί να τα εξιχνιάση, ψυχοσώστη Σωτήρα μου; Μην καταφρονέσης τη δούλη σου, εσύ που έχεις τ' αμέτρητο έλεος

8 Απριλίου 2009

Μην πατάτε τις πυγολαμπίδες....


Η κωλοφωτιά μια νύχτα ερπουσα μες το λειβάδι,
εχυνε το καλοκαίρι φως ολίγον στο σκοτάδι.
Πρός τον ουρανόν με τ' αστρα υπερήφανα κοιττάζει
κι απευθυνόμενη σ' αυτά, με στόμφο ανακράζει !
Χαίρετε !, ω αδελφοί μου !, τρέχοντες υπέρ την κτίσιν
με εσάς ιδέτε εχω την ιδίαν και εγώ φύσιν,
επειδή γεννώ εντός μου,
φώς διηνεκώς και χύνω εις την εκτασιν του κόσμου !
Ελα ! Στ' ουρανού τα υψη ετοιμάσατέ μου θέσι
για να λάμπω "νέον αστρον" μετά σας κι εγώ στη μέση !
Κι ενώ ελεγε δε ταύτα ενας χωρικός τυχαίως
οστις απ' εκεί επέρνα, δίχως να ιδή βεβαίως...
το αδύνατόν της φέγγος, απροσέκτως την πατάει...
και δια παντός το φώς της ουτω σβέστηκε και πάει..
το οποίον να συγκρίνη ειχεν την ανοησίαν
πρός την θαυμαστήν των αστρων λάμψιν και την αιωνίαν !

ΕΠΙΜΥΘΙΟΝ:
Πόσοι και εις τον καιρόν μας των χαρτιών μελανωταί
να μας πείσουν θεν πως ειναι συγγραφείς και ποιηταί...
Οτι στους λαούς αόκνως μεταδίδουσι τα φώτα,
ενώ εχουν χροίαν φώτων υπέρ πάντας...αυτοί πρώτα ! ! !
Σημείωση δική μου: Εμού μή εξαιρουμένου, γι' αυτό σας λέω :
"Μην πατάτε τις πυγολαμπίδες"
1/ Γιατί ολοι νομίζουμε οτι ειμαστε κάτι..
2/ Αν ολες οι πυγολαμπίδες συντονιστούν και αναβοσβήνουν ταυτόχρονα, θα φωτισθεί ολο το λειβάδι...
3/Να μην ξεχνάμε οτι η αλαζονεία τιμωρείται..
και 4/ Ολοι εχουμε δικαίωμα στο ονειρο-οποιο κι αν ειναι αυτό- φτάνει να μην ρίχνουμε σκιά στο όνειρο του διπλανού μας ! ! !

Και βέβαια το ποίημα ειναι απο την Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρτών!

3 Απριλίου 2009

Το ποτάμι...ηταν βαθύ !


Με ειχε η αγάπη μου γελάσει,
κάθε χαρά κι ελπίδα ειχα χάσει...
Σ' ενα ποτάμι μ'εσυρε η καρδιά μου,
(το νοιώθετε χωρίς να σας το πώ)
να πέσω μέσα να πνιγώ ειχα σκοπό,
.. να τελειώνουν πια τα βάσανά μου...
 
Μα ξαφνικά, ακούω μια φωνή που με τρομάζει!
γλυκειά φωνή που την καρδιά μου συνταράζει!
-Να μη γλυστρίσεις πρόσεχε καϋμένο..
γιατί ειναι το νερό πολύ βαθύ !
Γυρίζω.. , βλέπω πίσω μια ξανθή,
στεκότανε με πρόσωπο θλιμμένο.
 
Ποιά εισαι εσύ- παιδάκι μου- που με φροντίζεις;
-Ειμαι η Ζωή...-Σωστά..ζωή χαρίζεις..
Μα μόνο τη ζωή τι να την κάνω;
Αγάπη θέλω...Σκύβει ντροπαλή...
τον πόνο μου της λέω... , με φιλεί !
και πιά, ε πιά... δε θέλω να πεθάνω !
 
Ε! ναί ρέ παιδιά !...
Ξεφυλλίζοντας ενα παλιό βιβλίο...

 Ι.Β.Ν.

2 Απριλίου 2009

Για το μήνα Απρίλη..

Από το λατινικό aperio=ανοίγω, γιατί τότε ανοίγουν-ανθίζουν τα λουλούδια. Είναι ο 4ος μήνας του Γρηγοριανού(νέου) και του Ιουλιανού(παλαιού) ημερολογίου και ο 2ος του Ρωμαϊκού, κοινώς Απρίλης. Ηταν αφιερωμένος στην Αφροδίτη. Θεωρείται ο μήνας της Άνοιξης. Τότε οι βοσκοί αφήνουν τα χειμαδιά και ανεβαίνουν στα βουνά. Οι βροχές του θεωρούνται ευεργητικές. Μερικά παρατσούκλια του είναι: Γρίλλης (=γκρινιάρης), Τιναχτοκοφίνης (τίναζαν τα κοφίνια, δηλαδή τέλειωναν οι προμήθειες), Αηγιωργίτης, Λαμπριάτης και Τριανταφυλλάς.

Εργασίες:

Σπέρνουν ρεβίθια, φασόλια ,κεχρί, καλαμπόκι, φυτεύουν τεύτλα, πατάτες, βαμπάκι και καπνά(ανάλογα βέβαια με την περιοχή), θειαφίζουν τ' αμπέλια

Εθιμα - προλήψεις: Πρωταπριλιά. Αρχαίο εθιμο της Δύσης, που ηρθε στην Ελλάδα την εποχή των Σταυροφοριών, απο τη Γαλλία. Κατά το εθιμο αυτό συνηθίζουμε να λέμε μικρά αθώα ψέματα, για να πειράξουμε τους φίλους μας με σκοπό το γέλιο.

Στη Σύμη τον Απρίλη ανάβουν φωτιές και πηδώντας λένε:"Εξω ψύλλοι και κοριοί και μεγάλοι ποντικοί".
Στη Θράκη το πρωταπριλιάτικο νερό της βροχής θεωρείται ευεργητικές για τις "θέρμες" (πυρετούς).
Στην Κύπρο δεν απλώνουν ρούχα την 1η Πέμπτη του Απρίλη("πρωτόπεφτο"), ουτε βγάζουν εξω απο το σπίτι εργαλεία, γιατί καταστρέφεται η καλή τύχη του σπιτιού,"αναθεμελιώνεται".

Παροιμίες: Ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα.

Ο Μάης εχει τ' ονομα κι ο Απρίλης τα λουλούδια.

Ο Απρίλης εχει τη δροσιά κι ο Μάης τα λουλούδια.

Αν κάνει ο Μάρτης δυό νερά κι ο Απρίλης αλλο ενα, χαρά σε κείνο το ζευγά που' χει πολλά σπαρμένα.

Και τ' Απριλιού στις δεκαχτώ, ψόφησε η πέρδικα στ' αυγό.

Των καλών ναυτών οι γυναίκες, τον Απριλομάη χηρεύουν.

Απρίλης , Μάης , κοντά το θέρος.

Του Απρίλη η βροχή, κάθε σταγόνα και φλουρί.

Απρίλη μέρες ζύμωνε κι αν έχεις στράτες πήγαινε.

Απρίλης γρίλης, τιναχτοκοφινίδης (τελειώνουν οι καρποί που είχαν μαζευτεί από την περασμένη σοδειά και τινάζονται έτσι τα κοφίνια).

Τόση ήταν η αγάπη μας
σαν τ' Απριλιού το χιόνι
όπου το στρώνει από βραδύς
και το πρωί το λειώνει (και μεταφορικά για τις σύντομες φιλίες).

Αν βρέξει ο Απρίλης δυο νερά
κι ο Μάης πέντε δέκα
να δεις το κοντοκρίθαρο
πώς στρίβει το μουστάκι.
Να δεις και τις αρχόντισσες, πώς ψιλοκρισαρίζουν,
να δεις και τη φτωχολογιά πώς ψιλοκοσκινάει.

Αν βρέξει ο Απρίλης δυο βροχές, και Μάης αλλη μια, θα είν’ το ψωμί σου προσφορά και το κρασί σου νάμα (πρόσφορο και κρασί για λειτουργία).

Απρίλης, Μάης κουκιά μεστωμένα.

Απριλίου δεκαοχτώ, να ’χεις το μάτι σου ανοιχτό.

Πέρασαν οι δεκαοχτώ, άραξε σ’ ένα αυγό (για τους θαλασσινούς, με τις φουρτούνες)

Απρίλης με τα λούλουδα, και Μάης με τα χορτάρια.

Και τ’ Αϊ-Γιωργιού να φέξει!

Ο Απρίλης κι αν χιονίζει καλοκαίρι θα μυρίζει.

Όσες πομένουν (απομένουν) τ’ Απριλιού και τρεις από το Μάη (για τον υπολογισμό των ημερών της νηστείας των Αγίων Αποστόλων. (Κρητική παροιμία)

Όλο το χρόνο έτρεμα, ως δώδεκα Απριλίου, αν ρωτάς στις δεκαοχτώ, πέρδικα πάγωσε στ’ αυγό. (παροιμία Λέσβου)

Τον Απρίλη και το Μα (Μάη) κατά τόπους τα νερά (οι τοπικές βροχές).

Τον Απρίλη και το Μα (Μάη), έπαιρνα ακαμάτη εργάτη (επειδή και οι μέρες μεγαλώνουν και ο καιρός είναι κατάλληλος για εργασία).

Απο την καταπληκτική ιστοσελίδα Λαογραφίας
Vaxtsevanis


Και αυτό για τον Απρίλιο !

( Ο Απρίλιος εσχηματίσθη ο τέταρτος μήν του ενιαυτού απο τον καιρόν του Νουμά του Πομπιλίου. Ειναι δε ο μόνος μήν, του οποίου το ονομα φανερώνει τον χαρακτήρα της ωρας του ενιαυτού, κατά την οποίαν πίπτει. Των αλλων μηνών τα ονόματα παράγονται απο τους Εθνικούς θεούς, εις τους οποίους ησαν αφιερωμένοι, απο τους Ρωμαίους αυτοκράτορας, ή , ως ο Σεπτέμβριος, Οκτώβριος, Νοέμβριος και Δεκέμβριος, απο την εις το μηνολόγιον τοποθεσίαν αυτών σχετικώς πρός τον Μάρτιον, εκ του οποίου ηρχιζε τον ενιαυτόν ο Ρωμύλος.
Αλλά το ονομα Απρίλιος παράγεται απο το λατινικόν ρήμα aperire (ανοίγειν) και υπαινίττεται την ανοιξιν φύλλων και ανθέων , και την συμβαίνουσαν τον καιρόν τούτον γενικήν εκ του ανοικτού κόλπου της γής αναβλάστησιν, ωστε και λίαν καλώς παρ’ ημίν καλούσι το έαρ ανοιξιν. Εξεικονίζεται δε συνήθως εν τοις ημερολογίοις ως Ταύρος ορθούμενος επι των οπισθίων ποδών, φοβερός και γαύρος , φέρων επι των νώτων αυτού καθήμενον ακμαίον και περικαλλή νεανίαν ροδοστεφή και υψούντα εις την δεξιάν στέφανον ανθέων. Ανθοφόρος τωόντι ειναι ο μήν Απρίλιος, καθ’ ον η κτίσις λαμβάνει νέαν εγερσιν και ζωήν, καθ’ ον, ως λέγει αείμνητος εθνικός ποιητής.
«....Γύρω μας πετούν τα χελιδόνια, και δένδρα κι ανθη και βουνά ολα μοσχοβολάνε.
Γλυκά λαλούν τ’ αηδόνια, και ζευγαρώνει η πέρδικα και οι κούκοι κελαϊδάνε.
Η γή γελάει και ο ουρανός μαργαριτάρια χύνει, εις τα τριαντάφυλλά της,,,» )
Ν.Θ.
 
Απο το περιοδικό Αθηναϊς του 1880 τόμος 5 Αριθμ. 8
Απο τη Βιβλιοθήκη Πατρών