ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΣΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ !

25 Μαρτίου 2011

Γιατί την 25η Μαρτίου στο εορταστικό τραπέζι είναι ο βακαλάος ;

Γιατί στο εορταστικό τραπέζι είναι ο βακαλάος ;


Το εθνικό μας φαγητό για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου είναι ο μπακαλιάρος υγράλατος με σκορδαλιά. Πως, όμως, καθιερώθηκε αυτό το έθιμο και πως ενσωματώθηκε στις διατροφικές μας συνήθειες ο μπακαλιάρος ή αλλιώς βακαλάος;
Η ιστορία του μπακαλιάρου ξεκινά με την εποχή των Βίκινγκς, όπου πρωτοεμφανίστηκε σαν εμπορικό προϊόν περί το 800 μ.Χ..
Μάλιστα, λέγεται ότι κυνηγώντας βακαλάους οι Βίκινγκς ανακάλυψαν κατά λάθος τον «νέο κόσμο». Τη σκυτάλη από αυτούς πήραν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ξεκίνησαν το εμπόριο του μπακαλιάρου από το Μεσαίωνα και οδηγήθηκαν στο πάστωμα του, μέσα από το οποίο πέτυχαν πρώτον, να έχουν φαγητό που διατηρείται στα μακρινά τους ταξίδια και δεύτερον, βρήκαν μια τροφή νηστίσιμη, αλλά και φθηνή για το λαό της Ισπανίας.
Οι Βάσκοι, μάλιστα, επειδή ο βακαλάος κάλυπτε μεγάλο μέρος της διατροφής των κατοίκων της Ενδοχώρας που δε μπορούσαν να πηγαίνουν συχνά στα παράλια για να προμηθεύονται φρέσκα ψάρια, ονόμασαν τον παστό μπακαλιάρο «ψάρι του βουνού».
Ο βακαλάος, αυτό το τόσο νόστιμο και θρεπτικό ψάρι μπήκε στο τραπέζι μας τον 15ο αιώνα και κατάφερε να διεκδικήσει επιτυχώς τη δική του θέση στο εθνικό μας εδεσματολόγιο.
Πως, όμως, σχετίζεται με την 25η Μαρτίου και γιατί είναι το «πιάτο» της ημέρας;
Απλούστατα και σύμφωνα με την κοινή λογική, κατά τη διάρκεια της σαρακοστιανής νηστείας η Εκκλησία επιτρέπει μόνο δύο φορές την κατανάλωση ψαριού, ήτοι την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου και την Κυριακή των Βαΐων. Με εξαίρεση τα νησιά, όπου το φρέσκο ψάρι δεν ήταν ποτέ πολυτέλεια, οπουδήποτε αλλού στην Ελλάδα ο παστός μπακαλιάρος εκείνες τις εποχές αποτέλεσε την εύκολη λύση, καθώς ήταν πιο εύκολο να τον προμηθευτεί κανείς και επιπλέον, μπορούσε να διατηρηθεί εκτός ψυγείου, οπότε πέρασε στην παράδοση και κατά συνέπεια έγινε το εθνικό φαγητό της 25ης Μαρτίου.
Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε ότι στις μέρες μας, την παγκόσμια πρωτιά σε κατανάλωση μπακαλιάρου κατέχει η Πορτογαλία, διότι οι Πορτογάλοι έχουν δημιουργήσει εκατοντάδες διαφορετικές συνταγές για την αξιοποίησή του στην εθνική τους διατροφή, ενώ κατά παράδοση τον αποκαλούν «πιστό φίλο».

Της Ευλαμπίας Ρέβη


Η συνταγή βακαλάου-σκορδαλιά

 Υλικά για 6 μερίδες:1 κιλό φιλέτο μπακαλιάρος παστός. Σπορέλαιο για το τηγάνι
Για το κουρκούτι:3 φλυτζάνια αλεύρι για όλες τις χρήσεις, 1 ½ φλυτζάνι μπύρα, ½ φλυτζάνι νερό, 1 αυγό, 1 μικρό κρεμμύδι, αλάτι και πιπέρι
Για την σκορδαλιά πατάτας:5-6 μέτριες πατάτες, 3-4 σκελίδες σκόρδο (ή περισσότερο ανάλογα με το γούστο σας) Ελαιόλαδο και ξύδι ,αλάτι και πιπέρι.
Από τo προηγούμενo βράδυ κόβουμε τον μπακαλιάρο σε μικρά κομμάτια, τον ξεπλένουμε και τον βάζουμε σε μεγάλο μπολ με μπόλικο κρύο νερό. Μέχρι να τον μαγειρέψουμε αλλάζουμε το νερό 3-4 φορές, ώστε να ξαλμυρίσει αλλά όχι περισσότερο γιατί γίνεται άνοστος.Την επόμενη μέρα φτιάχνουμε το κουρκούτι ανακατεύοντας τη μπύρα, το νερό, αλάτι και πιπέρι, το κρεμμύδι λιωμένο και το αυγό ελαφρά χτυπημένο.Προσθέτουμε σταδιακά το αλεύρι ανακατεύοντας καλά, μέχρι να πετύχουμε ένα σχετικά πηχτό χυλό.Στραγγίζουμε καλά τον μπακαλιάρο, τον προσθέτουμε στο κουρκούτι να καλυφθεί καλά, καλύπτουμε με μεμβράνη και αφήνουμε στο ψυγείο για 1-2 ώρες. Σε μεγάλη κατσαρόλα βάζουμε αρκετό νερό να βράσει, καθαρίζουμε τις πατάτες, τις κόβουμε σε χοντρά κομμάτια και τις ρίχνουμε να βράσουν. Μόλις μαλακώσουν αρκετά αποσύρουμε απο τη φωτιά, στραγγίζουμε, αφήνουμε να κρυώσουν και τις λιώνουμε με το πηρούνι. Σε γουδί ρίχνουμε το σκόρδο με λίγο αλάτι και το χτυπάμε καλά μέχρι να λιώσει. Το ρίχνουμε στις πατάτες, προσθέτουμε αλάτι και πιπέρι και λίγο-λίγο το λάδι και το ξύδι ανακατεύοντας διαρκώς. Εδώ για το λαδόξυδο επικρατεί η λογική του "όσο πάρει" που σημαίνει ότι προσθέτουμε μέχρι να πετύχουμε μια σκορδαλιά μαλακή και ομοιογενή.
 Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνουμε καλά το λάδι και τηγανίζουμε τα κομμάτια του ψαριού λίγα-λίγα μέχρι να ροδίσουν καλά από όλες τις πλευρές. Σερβίρουμε με τη σκορδαλιά και σαλάτα της αρεσκείας μας, χωριάτικη ή πράσινη ή ακόμα καλύτερα με πατζάρια βραστά.

24 Μαρτίου 2011

Το σχολείο και η εθνική επέτειος !

Το σχολείο και η εθνική επέτειος


ΕκτύπωσηE-mail
            Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος ακούμε τις θορυβώδεις διαμαρτυρίες μιας μικρής μειοψηφίας πολιτικών και διανοητών που ζητούν την κατάργηση των μαθητικών – και των στρατιωτικών –παρελάσεων. Για μία ακόμη φορά στο όνομα της ψευδούς προοδευτικότητος ακούονται ανιστόρητα επιχειρήματα , ότι δηλαδή τις μαθητικές παρελάσεις καθιέρωσε για πρώτη φορά το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς. Ε, λοιπόν, καλόν είναι να θυμηθούμε λίγο την Ιστορία και να γίνουμε πιο ακριβείς και τεκμηριωμένοι.
Μαθητικές παρελάσεις υπήρχαν πολύ πριν από το καθεστώς Μεταξά. Στο βιβλίο του «Θράκη» και συγκεκριμένα στην σελίδα 374 ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κωνσταντίνος Βακαλόπουλος αναφέρεται στην ελληνική σχολή της Αδριανούπολης στα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ού αιώνος. Εκεί περιγράφει παρελάσεις μαθητικές, παρουσιάζει δε και σχετικές φωτογραφίες όπου βλέπουμε αγόρια και κορίτσια να παρελαύνουν υπό το βλέμμα του Οθωμανικού καθεστώτος. Οι μελετητές της ιστορίας της Μ. Ασίας περιγράφουν τις μαθητικές παρελάσεις που διοργάνωναν τα σχολεία της Σμύρνης από το 1919 έως και το 1922 στο γήπεδο του Πανιωνίου με τιμώμενο πρόσωπο τον μαρτυρικό Μητροπολίτη Σμύρνης Χρυσόστομο. Ο μακεδονομάχος Δικώνυμος -Μακρής περιγράφει την απελευθέρωση της Σιάτιστας το 1912 από ανιχνευτές του Ελληνικού Στρατού και διηγείται ότι στην πανηγυρική εκδήλωση προπορεύονταν οι μαθητές κρατώντας εκκλησιαστικά λάβαρα. Εξ άλλου στην Κύπρο οι μαθητικές παρελάσεις καθιερώθηκαν πολύ πριν από το 1936 ως εκδήλωση πατριωτισμού των Ελλήνων που κατεπιέζοντο από τους Βρετανούς. Ένα θεσμό, λοιπόν, τον οποίο ανέχθηκαν οι Οθωμανοί κατακτητές και οι Βρετανοί αποικιοκράτες θέλουν να τον καταργήσουν σήμερα κάποιοι Έλληνες στο όνομα της ψευδο- προόδου!
            Οι παρελάσεις δεν ανήκουν στην «δεξιά» ή στον εθνικισμό. Οι δυνάμεις του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ παρήλαυναν στα χωριά τα οποία απελευθέρωναν το 1941-44. Σε δυτικές δημοκρατίες, όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία, νεαρά παιδιά που ανήκουν στον Προσκοπισμό, παρελαύνουν με βήμα και με τύμπανα και ουδείς ενοχλείται. Στην Γαλλία κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου πραγματοποιείται μεγαλειώδης στρατιωτική παρέλαση στα Ηλύσια πεδία. Ας μην λέγονται , λοιπόν, υπερβολές και φαιδρότητες.
            Έχω, πάντως, την εντύπωση ότι με πρόσχημα τις παρελάσεις οι πάσης φύσεως αποδομητές επιχειρούν να πλήξουν την συνέχεια του Ελληνισμού. Ουσιαστικά οι μαθητικές παρελάσεις είναι ένας ύμνος και ένας φόρος τιμής στην διαχρονική παρουσία της νεολαίας στους αγώνες των Ελλήνων για την Ελευθερία. Όποιος μαθητής αρνείται να συμμετάσχει αποκόπτει τον εαυτό του από το αντιστασιακό πνεύμα της ελληνικής νεολαίας . Οι παρελάσεις των νέων τιμούν την νεότητα που αγωνίζεται από την εποχή των Αθηναίων εφήβων (την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω) μέχρι τα αγόρια και τα κορίτσια της πανεθνικής αντίστασης κατά της τριπλής κατοχής του 1941 -44. Οι παρελάσεις μας θυμίζουν την διαρκή παρουσία της νεολαίας σε κάθε ευγενική στιγμή  ηρωισμού και αυτοθυσίας. Μας θυμίζουν τους «παίδας Δημητρίου», τα κατηχητόπουλα της Θεσσαλονίκης που εστάλησαν στα τείχη από τον σοφό Αρχιεπίσκοπο Ευστάθιο για να πολεμήσουν τους Νορμανδούς τον 12ο αιώνα. Μας φέρνουν στο νου τον Ιερό Λόχο του Δραγατσανίου και τις νεαρές Σουλιωτοπούλες. Μας φέρνουν πιο κοντά στα ελληνόπουλα που αγωνίσθηκαν στο Μακεδονικό Αγώνα , όπως ο Αποστόλης, ο υπαρκτός οδηγός των ελληνικών σωμάτων που έγινε γνώριμός μας από τα «Μυστικά του Βάλτου».  Οι  μαθητικές παρελάσεις ξαναζωντανεύουν με συγκίνηση τη μνήμη των εφήβων ηρωομαρτύρων του Κυπριακού Αγώνος του 1955-59 και των μαθητριών που έκαναν παθητική αντίσταση ή μετέφεραν τα μηνύματα με τα ποδήλατά τους. Χαιρετώντας τους σημαιοφόρους στην μαθητική παρέλαση τιμούμε τον σημαιοφόρο του Λυκείου Αμμοχώστου, τον Πετράκη Γιάλλουρο, που έπεσε νεκρός από Βρετανική σφαίρα  επειδή κρατούσε την ελληνική σημαία. Τότε ήταν οι σφαίρες των αποικιοκρατών. Τώρα είναι η εμπάθεια και τα ανιστόρητα βέλη των δήθεν προοδευτικών. Και οι δύο ενοχλούνται από την συνέχεια του Ελληνισμού.
            Δυστυχώς οι τάσεις αφελληνισμού της κοινωνίας και της παιδείας δεν πλήττουν μόνο τις μαθητικές παρελάσεις. Άρχισαν να βρίσκουν έδαφος και στα σχολικά βιβλία Ιστορίας, Γλώσσας , Νεοελληνικής Λογοτεχνίας κ.λπ. Με νοσταλγία πολλοί Έλληνες αγοράζουν τα βιβλία Ιστορίας και Νέων Ελληνικών του Γυμνασίου που εκδόθηκαν τη δεκαετία του 1950 καθώς και τα παλιά Αναγνωστικά του Δημοτικού που ξανατυπώθηκαν και πωλούνται στα καροτσάκια των πλανοδίων βιβλιοπωλών. Αρέσουν διότι ήσαν γεμάτα από καλογραμμένα κείμενα για την Εθνική και Θρησκευτική ζωή των Ελλήνων, από αριστουργήματα δοκίμων Νεοελλήνων λογοτεχνών, από πρότυπα ηρώων του πολέμου και της ειρήνης που τόσο χρειάζονται σήμερα τα παιδιά μας. Τα συγκρίνουμε με τα σύγχρονα άψυχα, ανελλήνιστα βιβλία και θλιβόμαστε. Ποιον πατριωτισμό και ποια αισιοδοξία για το μέλλον μπορούν να καλλιεργήσουν τα σημερινά  εγχειρίδια που αντικατέστησαν τον Σολωμό, τον Παλαμά και τον Βαλαωρίτη με συνταγές για μακαρόνια με κιμά και με οδηγίες χρήσης καφετιέρας;
            Αναμένοντας τις ανακοινώσεις για το Νέο Λύκειο ευχόμαστε να παραμείνουν υποχρεωτικά τα  μαθήματα των Θρησκευτικών και της Ελληνικής Ιστορίας. Το οφείλουμε στους ήρωες του 1821, οι οποίοι ξεσηκώθηκαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, όπως ομολογεί ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το χρωστούμε στους 10 Πατριάρχες, τους 100 Επισκόπους, τους 6000 ιερείς που θυσιάσθηκαν  στην Τουρκοκρατία και  στην Επανάσταση, όπως παραδέχεται ο τότε Γάλλος Πρόξενος στην Πάτρα  Πουκεβίλ. Το οφείλουμε πρωτίστως στα παιδιά μας που είναι το μέλλον του Έθνους.

15 Μαρτίου 2011

Σύρος: “Όταν η Ερμούπολη ήταν πολιτεία, η Αθήνα ήταν… χωριό”

" Όταν η Ερμούπολη ήταν πολιτεία, η Αθήνα ήταν… χωριό ! "


Γράφει ο Γιώργος Δαμιανός

«Η παλιά πόλη βρίσκεται πάνω σε έναν κώνο, σαν κομματάκι ζάχαρης». Κάπως έτσι, είδε την Άνω Σύρα η Ελίζαμπεθ Γκρόβενορ (1797-1891), όταν το 1840 επισκέφτηκε το νησί. Bέβαια, τότε, είδε, κυρίως, την παλαιά πόλη της Σύρου, γιατί η Ερμούπολη ακόμα χτιζόταν (η ανοικοδόμηση άρχισε μετά την επανάσταση του 1821 και, όταν ολοκληρώθηκε, ήταν πραγματικά ένα κόσμημα του νεοσύστατου Ελληνικού κράτους). Ολόκληρη η σύγχρονη Ελλάδα θα ήταν, σήμερα, διαφορετική, αν είχε μπολιαστεί από το μεράκι και τη διορατικότητα των Συριανών, που έφτιαξαν από το μηδέν μία πόλη κόσμημα, όχι μόνο για το Αιγαίο αλλά και για όλη τη Μεσόγειο. Όπου κι αν στρέψεις το μάτι σου στο νησί, θα νοιώσεις το μεγαλείο και τη δημιουργικότητα των σύγχρονων Συριανών, κάτι που δύσκολα θα το συναντήσεις στα αστικά κέντρα του υπόλοιπου Ελληνικού κράτους.
Δεν πρόκειται για ένα, ακόμα, ξερό κυκλαδονήσι αλλά για το μεγαλύτερο εμπορικό, βιομηχανικό, οικονομικό κέντρο της Ελλάδας του 19ου αιώνα. Το πρώτο μεγάλο λιμάνι του Ελληνικού κράτους (την εποχή, που ο Πειραιάς ήταν ψαροχώρι). Η νέα πόλη ονομάστηκε Ερμούπολη, προς τιμήν του κερδώου Ερμή (θεού του εμπορίου) και ήταν πραγματικά το εμπορικό κέντρο της μετεπαναστατικής Ελλάδας. Είναι η μόνη αμιγής νεοκλασική πολιτεία του 19ου αιώνα στην Ελλάδα. Ό,τι συνέβαινε στην Ερμούπολη, συνέβαινε για πρώτη φορά στην Ελλάδα: το 1823 ιδρύθηκε στην Ερμούπολη το πρώτο Νοσοκομείο της Ελλάδας, ενώ το 1833, ο Νεόφυτος Βάμβας, ιδρύει το πρώτο Ελληνικό Γυμνάσιο.
Την ίδια εποχή εκδίδεται στην Ερμούπολη η πρώτη ξενόγλωσση εφημερίδα που τυπώθηκε στην Ελλάδα. Είναι η «Μέλισσα», που συντάσσεται σε Ελληνικά και Γαλλικά. Η κίνηση κεφαλαίων ήταν τέτοια, που, όπως λέγεται, το πρώτο εργοστάσιο βυρσοδεψίας έκανε τζίρο 1.0000.000 δρχ, όταν ο προϋπολογισμός όλης της υπόλοιπης Ελλάδας ήταν, μόλις, 900.000 δρχ. Η Σύρος ήταν το μεγαλύτερο διακομιστικό κέντρο εμπορίου με την υπόλοιπη Ελλάδα, τη Ρωσία και την Ανατολή. Εδώ ιδρύθηκε (1856) και η πρώτη σύγχρονη ναυτιλιακή εταιρεία, η «Ελληνική Ατμοπλοΐα». Στους Συριανούς ταρσανάδες ναυπηγήθηκαν πάνω από 2000 πλοία. Αργότερα εδώ θα δημιουργηθεί και το πρώτο σιδερένιο Ελληνικό Ατμόπλοιο. Γι αυτό και ο ποιητής Θεόφιλος Γκοτιέ (1811-1872) θα μείνει έκπληκτος από επίπεδο του νησιού και θα ομολογήσει ότι «Η Σύρος … είναι περίπου ο ομφαλός της Ελλάδος, η πρωτεύουσα της κομψότητας και της αρχοντιάς».
Αποτέλεσμα αυτής της οικονομικής ανάπτυξης ήταν και η εξέλιξη στις Τέχνες και τα Γράμματα: στη Σύρο γεννήθηκε ο Εμμανουήλ Ροΐδης (1836 – 1904), που εκτός των άλλων, έγραψε και την «πάπισσα Ιωάννα», ένα από τα πιο αξιόλογα μυθιστορήματα της νέας ελληνικής λογοτεχνίας. Στη Σύρο γεννήθηκε (αν και έφυγε σε μικρή ηλικία) και Δημήτριος Βικέλας (1835-1908), ποιητής και πεζογράφος. Ο Βικέλας είναι, επίσης, γνωστός για τη συμμετοχή του στην αναβίωση της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, το 1896. Στην Ερμούπολη γεννήθηκε και ο σατιρικός ποιητής Γεώργιος Σουρής (1850- 1919) καθώς και η ποιήτρια Ρίτα Μπούμη-Παπά (1906-1984) και ο Μάνος Ελευθερίου. Βέβαια, δε θα μπορούσαμε να παραλείψουμε τον πασίγνωστο Φραγκοσυριανό (συριανός-καθολικός) λαϊκό συνθέτη, τον Μάρκο Βαμβακάρη. Στη Σύρο σπούδασε και ο Ελ. Βενιζέλος και είχε απόλυτο δίκιο, όταν έλεγε ότι στην Ερμούπολη ξαναγεννήθηκε η Ελλάδα !

Αφιερωμένο στην διαδικτυακή μου φίλη  απο το "Αρμενάκι"


14 Μαρτίου 2011

ΧΑΒΑΡΙ ΑΜΑΛΙΑΔΟΣ- ΣΕΙΣΜΟΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 1909


Η ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ 
Χάβαρι Αμαλιάδος
 Ήταν Μάιος του 1909. Στο χωριό Χάβαρι Αμαλιάδος του νομού Ηλείας, εφημέριος και παπαδάσκαλος ήταν ο παπά-Τιμολέων. Έγ­γαμος ιερεύς με τρείς κόρες, την δε πρεσβυτέρα του την έλεγαν Πατρούλα.
Ένα Σάββατο βράδυ, καθώς έπεσε ή παπαδιά να κοιμηθεί με­τά την προσευχή της, βλέπει να τρίζει το κανδηλάκι της στο εικονοστάσι και να σβήνει. Ταυτόχρονα παρουσιάζεται μια ωραιότατη, ο­λόλαμπρη και ολοφώτεινη γυναίκα στην άκρη του κρεβατιού της. Ό παπάς της είχε πάει προ πολλού για ύπνο στό διπλανό δωμάτιο. Αυθόρμητα ή πρεσβυτέρα λέγει προς την ουράνια εκείνη εμφάνιση: "Μην κάθεσαι εκεί". Νόμισε ότι θα καθίσει στην άκρη του κρεβατιού.' Η Βασίλισσα όμως των Ουρανών της απαντάει αυστη­ρά μεν, αλλά με φωνή γλυκύτατη:
-«Δεν είμαι αυτή πού νομίζεις ! Να πεις στον παπά σου να πεί στο εκκλησίασμα και σ' όλο το χωριό πώς όλοι τους πρέπει να μετα­νοήσουν, γιατί θα πάθουν μεγάλο κακό». και λέγοντας αυτά εξαφανίσθηκε.
Ή πρεσβυτέρα τρομαγμένη διηγήθηκε αμέσως το παράδοξο αυτό γεγονός στον παπά της και ο παπα-Τιμολέων την πίστεψε. Έτσι για τρείς Κυριακές καλούσε όλους τους χριστιανούς σε μετά­νοια λέγοντας ότι αυτή είναι ή εντολή της Παναγίας, διαφορετικά θα τους εύρισκε μεγάλο κακό. Δυστυχώς, όμως, οι χωρικοί δεν τον πίστεψαν, αλλά ούτε και το άμεσο συγγενικό του περιβάλλον.
Και σε τρεις μήνες, στις 2 Ιουλίου του 1909, προς τα χαράμα­τα, ενώ όλοι σχεδόν ήσαν βυθισμένοι στον ύπνο, γίνεται ένας φο­βερός σεισμός, πού άνοιξε το χωριό στα δύο από την μια άκρη έως την άλλη. Τα περισσότερα σπίτια γύρισαν ανάποδα, εκατοντάδες ή­ταν και οι νεκροί, τους οποίους ομαδικά στοίβαζαν πάνω στα κάρα. Ολόκληρες οικογένειες ξεκληρίστηκαν.
Όμως το σπίτι και ή οικογένεια του ευλαβούς αυτού ιερέως πα­ρέμειναν άθικτα και ακέραια, χωρίς την παραμικρή ρωγμή.

Από το βιβλίο "Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου Πίστεως"

12 Μαρτίου 2011

Ο ΠΑΠΑ- ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ

Ο ΠΑΠΑ- ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΘΕΟΔΩΡΟΙ 
 
Προ του 1940 ένας ξενιτεμένος για χρόνια, επέστρεφε στο χω­ριό του, στην Άνω Βροντού. Χαρές, γέλια, καλωσορίσματα, κεράσμα­τα, για την επιστροφή του νοικοκύρη.
Ένα από τα πρώτα πράγματα πού ρώτησε, ήταν:
Τι κάνει ο παπα-Γιώργης;
Α, του είπαν, στην Εκκλησία θα είναι, στους Αγίους Θεοδώ­ρους.
Ε, πάω να πάρω την ευχή του και ξαναγυρίζω.
Πηγαίνει στην Εκκλησία, ο δρόμος ομως τον οδήγησε από το πίσω μέ­ρος. Τα παράθυρα ήσαν ανοιχτά. Άκουε τις ζωηρές ομιλίες. Σκύβει λοι­πόν από ένα παράθυρο ,λόγω περιέργειας, και βλέπει μέσα στον Ναό.
Ό παπα-Γιώργης συζητούσε ζωηρά μ' έναν ωραιότατο νέο, υ­ψηλό, παράξενα ντυμένο, και του έλεγε:
Α, όλα κι όλα! Θα μου κάνης αυτό πού σου ζητώ! Δεν ξέρω τι λογαριασμό έχεις εκεί πέρα, αλλά εμένα θα μου κάνης αυτό πού σου ζητώ !
Άφησε το παράθυρο γεμάτος απορία και πάει από μπροστά, αλλά βρίσκει την πόρτα κλειστή. Χτυπά δυνατά...Τίποτα. Ξαναχτυπά και λέγει:
-Παπα-Γιώργη, ξέρω ότι είσαι μέσα. Άνοιξε μου!
Ησυχία...Ξαναχτυπάει πάλι και του λέει:
Την ευχή σου θέλω μόνο παπα-Γιώργη, είμαι ο Σιδέρης. Μό­λις τώρα, ήρθα από το ταξείδι.
Τίποτα. Τελεία ησυχία... Σπρώχνει την πόρτα, ξανασπρώχνει... δεν άνοιγε. Απογοητευμένος κίνησε να φύγη. Ανεβαίνοντας το ανηφοράκι βλέπει να κατεβαίνη με την μαγγούρα του ο παπα-Γιώργης!
-Βρε, βρε, καλώς τον !!!  λέει ο παπα-Γιώργης
Άφωνος ο Σιδέρης.
-Ε, Σιδέρη, του λέει. Μη δίνης σημασία σ' αυτά πού είδες στους Αγίους Θεοδώρους. Δεν πειράζει, παιδάκι μου, φαντασίες σου είναι, φαντασίες σου. Καλώς ώρισες!!!

Αυτά τα διηγούντο στη Δράμα.

http://agia-varvara2.blogspot.com/2009/10/blog-post_6255.html

10 Μαρτίου 2011

Η Εκκλησία απέναντι στη σύγχρονη κρίση

Η “περιβόητη” εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου


Η πολυ-συζητημένη εγκύκλιος “Προς το Λαό” που σχολιάζει με πολύ “κοφτερή” γλώσσα την επικαιρότητα και λέγεται ότι μοιράστηκε στους ναούς.
Πάντως είναι γεγονός ότι προκάλεσε πολλές αντιδράσεις από την Ιεραρχία. Συντάκτης της επιστολής φαίνεται να είναι ο σεβασμιότατος μητροπολίτης Σισανίου & Σιατίστης κ. Παύλος.

«Η Εκκλησία απέναντι στη σύγχρονη κρίση»

H Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία συνήλθε στην τακτική Συνεδρία της από 5nς-8nς Οκτωβρίου τ.ε., αισθάνεται την ανάγκη να απευθυνθεί στο πλήρωμα της, στο λαό του Θεού, αλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, για να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας και της αγάπης.
Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μια δεινή οικονομική κρίση πού δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό πού μας έρχεται την επόμενη μέρα. Ή χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη άλλα να διοικείται επί της ουσίας από τους δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα πού παρακολουθούμε.
Είναι αλήθεια ότι αυτό πού συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μια ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα.
Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων – δανειστών μας. Το ερώτημα, το οποίο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφορούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας.
Μπροστά στην κατάσταση αυτή ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πήραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέτρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας πού σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα τους; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη ή Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.
Η οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό της παραγωγής πού επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τότε το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων. Ή χώρα μας για να αντεπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρίση και στην χρεοκοπία. Η οικονομική κρίση, η οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου.
Είναι συνέπεια και καρπός μιας άλλης κρίσης, της πνευματικής. Ήδη ή δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικονομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματικό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, το οποίον αφορά τόσο στην ηγεσία, όσο και στον λαό. Μια ηγεσία πού δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, πού δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, πού καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Μια ηγεσία πού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού.
Κι από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς, πού λειτουργήσαμε ανεύθυνα. Παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματισθήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιωμάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος στην σημερινή κατάσταση.
Η ουσία της πνευματικής κρίσης είναι ότι η διαφθορά είναι ο μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένος, είσαι ανόητος.
Έτσι σκέφθηκαν και έπραξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά και της εξουσίας, αλλά και μέρους του λαού μας. Το ερώτημα – δίλημμα του Ντοστογιέφσκι «ελευθερία ή ευτυχία;» το ζούμε πλέον σε όλη του την τραγικότητα. Διαλέξαμε μια πλαστή ευμάρεια και χάσαμε την ελευθερία του προσώπου μας, χάσαμε την ελευθερία της χώρας μας. Σήμερα ο άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί το εισόδημά του, αλλά δεν ανησυχεί το ίδιο για το έλλειμμα παιδείας πού αφορά στα παιδιά του και δεν αγωνιά για τα παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες εξαρτήσεις, δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρώπινου προσώπου.
Αυτή λοιπόν είναι η ουσία της αληθινής κρίσης και η πηγή της οικονομικής κρίσης την οποία τόσο ανελέητα εκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».

Στην Σύνοδο της Ιεραρχίας εμείς, οι πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε την αυτοκριτική μας, θελήσαμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη το μερίδιο της ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Ξέρουμε όχι κάποιες φορές σας πικράναμε, σας σκανδαλίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές πού σας πλήγωσαν. Οι έμποροι της κατεδάφισης της σχέσης του λαού με την ποιμαίνουσα Εκκλησία του εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο με πραγματικά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα και προσπάθησαν να διαρρήξουν την εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία.
Θέλουμε να σας πούμε ότι η Εκκλησία έχει το αντίδοτο της κατανάλωσης ως τρόπο ζωής και αυτό είναι η άσκηση. Και εάν ή κατανάλωση είναι το τέλος, γιατί ή ζωή δεν έχει νόημα, ή άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Η άσκηση δεν είναι στέρηση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός της ζωής με νόημα. Είναι η προπόνηση του αθλητή που οδηγεί στον αγώνα και στο μετάλλιο και αυτό το μετάλλιο είναι ή ζωή που νικά το θάνατο, η ζωή που πλουτίζεται με την αγάπη. Η άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, εναντίον της δουλείας του περιττού. Είναι αυτή η δουλεία πού σήμερα μας ευτελίζει.
Μας προβληματίζει η κατάσταση της Παιδείας μας, γιατί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει το μαθητή όχι ως πρόσωπο αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή και το μόνο πού κάνει είναι να «τον φορτώνει» με ύλη αδιαφορώντας για την όλη του προσωπικότητα και γι’ αυτό τα παιδιά μας δικαιολογημένα αντιδρούν. Γι’ αυτό αγωνιούμε για το νέο Λύκειο πού ετοιμάζεται. Πιστεύουμε ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη της Πολιτείας, αλλά το περιεχόμενό τους αφορά και στον τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύναμη τη δική του ταπεινή φωνή.
Αισθανόμαστε ότι όλοι οι ενοριακοί μας ναοί πρέπει να γίνουν χώροι φιλόξενοι για τους νέους μας, όπως είναι ήδη αρκετοί από αυτούς, στους οποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα και ελπίδα. Ξέρουμε ότι ζητάτε από εμάς, τους Ποιμένες μας, μια Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νεανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, μια Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως.
Μια Εκκλησία πού δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κι αν ή αντίσταση σημαίνει διωγμό ή και μαρτύριο.Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός πού μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας και αυτή είναι η δύναμή μας και ή δύναμη της. Την ενότητα μεταξύ των ποιμένων και του λαού έχουν στόχο οι έμποροι των λαών γι’ αυτό προσπαθούν να την ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θα «πατάξουν» τον ποιμένα, εύκολα θα σκορπίσουν τα πρόβατα και θα τα υποτάξουν. Διδαχθείτε από την ιστορία ότι όπου Ο Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ο άνθρωπος και ο ευτελισμός του. Η ενανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη καταξίωση του ανθρώπινου προσώπου. Η Εκκλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους πού εκμεταλλευόμενοι την Πολιτεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να σας στερήσουν την ελπίδα.
Να θυμάστε ότι για πολλούς οικονομολόγους η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη, είναι μια κρίση – εργαλείο πού αποβλέπει στον παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις πού δεν είναι φιλάνθρωπες.
Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για την σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπαψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος της Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σε ένδεια, ασφυκτιούν οικονομικά, η απελπισία πολλές φορές κυριεύει την καρδιά τους. Το γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στην αναζήτηση ελπίδας είναι ο Ναός της περιοχής τους, ή ενορία τους.
Στόχος και αγώνας μας είναι η κάθε ενορία να γίνει το κέντρο απ’ όπου όλη ή ποιμαντική δραστηριότητα της τοπικής Εκκλησίας θα αγκαλιάσει όλη την τοπική κοινωνία.Απόφασή μας είναι να δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημάτων προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά και να αντιμετωπίσουμε με τρόπο μεθοδικό τα προβλήματα πού δημιουργεί η παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι να αναπτύξουμε το προνοιακό έργο της κάθε ενορίας ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού να μην έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε και σεις ότι στο σημείο αυτό η Εκκλησία επιτελεί τεράστιο έργο. Το γνωρίζετε, γιατί πολλοί από σας αυτή την προσπάθεια της ενορίας σας την στηρίζετε εθελοντικά και την ενισχύετε οικονομικά. Σας καλούμε να πλαισιώσετε ο καθένας και ή καθεμιά την ενορία σας για να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δύσκολες αυτές ώρες.
Ο λαός μας πέρασε και άλλοτε και φτώχεια και πείνα, αλλά άντεξε και νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε τον ένα και ο ένας τους πολλούς. Ο Θεός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης. Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


http://iliaxtida.wordpress.com/2010/12/22/egiklios/