Μυριαστερούσα
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ως θα ύψωνε το χέρι της να ευλόγα,
διάβηκε με τα χείλη της – άνθος γυμνό- στο δρόμο
κι είχε στον φραμπαλά ανθιά ζωγραφιστά και –φλόγα
καρφιτσωμένη – άλικο τριαντάφυλλο στον ώμο.
Μύρια στις γόβες της αστριά χρυσά ‘χε κεντημένα
και –σαν που κυνηγιόντουσαν δυο έρωτες στο μπάτη-
κάτω απ’ του ποδόγυρου της το κύμα, επέτα το ένα,
μετά το άλλο της – πουλιά- τα πόδια και τα επάτει.
………………………………………………………..
Τι είναι η ζωή μας; Όνειρο! Κι εμείς ψυχές στο χρόνο…
κι όσ’ αστεράκια έχει ο ουρανός κι η γης οσ’ άνθια – τα’ όντις,
τόσα οι καημοί μου εγίνηκαν άνθια, και τα μαζώνω
και τόσοι πόνοι μου, τα’ αστριά εκειά των γοβακιών της…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου