Κάποια Χριστούγεννα ο Παπαδιαμάντης....

Την προσωπογραφία του συγγραφέα  φιλοτέχνησε η ζωγράφος Χριστίνα Αδάμ

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης -Ένα αληθινό περιστατικό !

Πήγε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στα γραφεία της εφημερίδας «Ακρόπολις» για να παραδώσει ένα χριστουγεννιάτικο διήγημα. Ο Σταμάτης Σταματίου (Στάμ Στάμ) δεν τον αναγνώρισε και μάλιστα σχημάτισε την εντύπωση ότι ήταν κάποιος άπορος που πήγε να πάρει τις δέκα δραχμές για τα Χριστούγεννα, όπως όλοι οι φτωχοί της εποχής. Ο Παπαδιαμάντης τις πήρε, αλλά ήθελε να δώσει και το κείμενό του. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός διάλογος , όπως τον κατέγραψε ο Στ. Σταματίου:
«-Κι αυτά τι να τα κάμω; Δεν τα θέλετε;
Και μου έδειχνε κάτι χαρτιά. Νόμισα πως ήταν πιστοποιητικά απορίας.
–Κράτησέ τα, του είπα, εμάς δεν μας χρειάζονται.
Εσείστηκε, λυγίστηκε ολίγο, έκανε, σκυφτός να φύγη, ξαναγύρισε.
–Τότε αφού δεν σας χρειάζονται αυτά, εγώ με τι δικαίωμα θα πληρωθώ;
–Δεν πειράζει, αρκούμεθα εις τον λόγον σας. Χριστούγεννα είναι τώρα.
–Ναί, αλλά αν δεν πάρετε αυτά, εγώ δεν μπορώ να πάρω χρήματα.
–Μα δεν τα παίρνετε εσείς τα χρήματα, σας τα δίνουμε εμείς!...
–Ε, τότε, πάρτε κι εσείς ετούτα που μου τα ζητήσατε.
Και τα άφησε σιγά και μαλακά απάνω στο τραπέζι. Εσκέφθηκα, μήπως του ζήτησε τίποτα πιστοποιητικά το λογιστήριο.
–Μα τι είναι, επι τέλους αυτά, του λέω, που πρέπει απαραιτήτως να τα πάρουμε;
–Το διήγημα των Χριστουγέννων, που μου εζητήσατε.
–Το διήγημα των Χριστουγέννων... και ποιός είσθε σείς;
–Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης!
–Ο ίδιος;
–Ο ίδιος και ολόκληρος!
Επεσε το ταβάνι κα μέ πλάκωσε, η πέννα έφυγε απο τα χέρια μου, όλα εκεί μέσα, εικόνες, καρέκλες, βιβλία, εφημερίδες, σαν να στροβιλίσθηκαν γύρω μου και έκανα ώρα να συνέλθω.
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης! Αυτός ο πρίγκηψ των Ελλήνων λογογράφων, που τον φανταζόμουνα ακτινοβολούντα, γελαστόν, ωραίον, καλοντυμένον, ευτυχή, γεμάτον εγωϊσμόν, αέρα και μεγαλοπρέπεια, αυτός!... Αυτός ο μαλακός, ο καλός, ο δειλός, ο φοβισμένος, και τσαλακωμένος άνθρωπος, που στεκότανε με συστολή μαθητού επιμελούς, εκεί ενώπιόν μου!... Αυτός, που μας έδωκε γλύκες πνευματικές και συγκινήσεις ψυχικές, που ανιστόρησε κόσμους θαλασσινούς, κι᾿ εζωντάνεψε, εμπρός μας, ανθρώπους μακρυνούς κι᾿ αγνώστους, που τούς έκαμε δικούς μας, εντελώς δικούς μας, σαν να περάσαμε μιά ζωή μαζί, αυτός σε μιά τέτοια κατάστασι, εκεί ενώπιόν μου!... Του έσφιξα το χέρι χωρίς να ημπορώ ούτε μιά λέξι να προφέρω. Απο την ταραχή μου και τη σαστιμάρα μου ούτε το φώς δεν άναψα. Αισθάνθηκα ένα τρεμουλιαστό χέρι να σφίγγη το δικό μου και τον έχασα μέσα εις το σκοτάδι... Εμεινε όμως πίσω μια μοσχοβολιά κηριού που λυώνει εμπρός στις άγιες εικόνες, κάτι από του καντηλιού το σβύσιμο, κάτι από θυμιατού πέρασμα μακρυνό, μακρυνό πολύ...».

http://www.nicethings.gr/?q=papa_rodos