Ο δρ Μορώ ηταν μιά αυθεντία στη σφαίρα της Ψυχιατρικής. Η πολυτέλεια του γραφείου και του ιατρείου του εμαρτυρούσε περι της αφθόνου και εκλεκτής πελατείας του....Εκείνο το πρωί, ο διάσημος ψυχίατρος ειχε εξετάσει μερικούς αρρώστους. Εφώναξε τον υπηρέτην του και ηθέλησε να ετοιμασθή για να βγή, προκειμένου να γευματίση σ' ενα φιλικό του σπίτι.
-Περιμένει μιά κυρία, ακόμη, τον κ.καθηγητή, ανήγγειλε ο υπηρέτης.
-Ειναι πολύ αργά για σήμερα !...απήντησε ανυπομόνως ο Μορώ. "Πες της να έρθη αυριο!..
-Η κυρία με παρεκάλεσε να πώ στον κύριο καθηγητή, οτι θα τον απασχολήση μόνον δύο λεπτά. Ειναι επείγον !
-Καλά, λοιπόν !....Ας περάση...
Η κυρία ηταν πολύ κομψή και πολύ νόστιμη. Μετά την αναγκαία προεισαγωγή, μπήκε κατ' ευθείαν στο θέμα:
-Εδίστασα πολύ, προτού σας ιδώ, γιατρέ μου ! Στό τέλος, ομως, εσκέφτηκα, οτι, αν ανέβαλλα περισσότερο, θα μπορούσε η αρρώστεια του ανδρός μου να χειροτερέψη η και να γίνη εντελώς ανίατη....
Ο δρ Μορώ υπεκλίθη , συμφωνών.
-Ο ανδρας μου-εξηκολούθησεν η επισκέπτρια-ειναι ενας απο τους μεγάλους βιομηχάνους του τόπου μας. Δυστυχώς, η παγκόσμια κρίσις εζημίωσε και τις δικές του επιχειρήσεις και, για να ανορθώση τα οικονομικά του, ερρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. Παρ' ολες τις παρακλήσεις μου και τις συμβουλές των οικογενειακών μας ιατρών, εκουράσθηκε παρα πολύ. Εδώ και λίγες ημέρες, μάλιστα, δείχνει ανησυχητικά σημεία μιάς φοβερής ψυχικής καταπτώσεως. Εχει καταληφθή και απο μίαν έμμονην ιδέαν, οτι τον περιστοιχίζουν απατεώνες και κλέφτες. Πολύ συχνά, σηκώνεται την νύχτα απ' το κρεβάτι του και τρέχει μέσα στο σπίτι, για να εξετάση ολα τα έπιπλα. Επειτα γυρίζει φοβερά ταραγμένος και πλαγιάζει, ψιθυρίζοντας πάντοτε τις ιδιες λέξεις: "Τα μαργαριτάρια μου !...Τι εγιναν τα μαργαριτάρια μου;......"
Τα συμπώματα αυτά εγιναν με τον καιρό, τόσο εντονα, ωστε ενόμισα, οτι επεβάλλετο να ζητήσω πιά την γνωμην σας.
-Και εκάνατε πολύ καλά, κυρία μου, απήντησε ο ιατρός. Αν κρίνη κανείς εκ των προτέρων, η ασθένεια του συζύγου σας δεν μου φαίνεται ανίατος. Εννοείται, ομως, οτι μου ειναι αδύνατον να κάνω διάγνωσιν, προτού εξετάσω λεπτομερώς τον ασθενή. Θα μπορούσατε, αρα γε, να πείσετε τον ανδρα σας να περάση απ' εδώ, αυριο το απόγευμα;...
-Βεβαίως !...." ειπεν η νεαρά κυρία και απεχαιρέτησεν τον ιατρόν........
Ακόμη και κατα τα χρόνια της μεγάλης ανθήσεως του εμπορίου- πράγμα, που δεν συνέβαινε πιά, τον περυσινό χειμώνα της οικονομικής κρίσεως- η είσοδος της νεαράς εκείνης κυρίας, εις το κατάστημα του αδαμαντοπώλου Βάν Οπελ, δεν θα επερνούσε απαρατήρητη. Η κυρία εφθασε με μιαν μεγάλην απαστράπτουσαν λιμουζίνα και ο χρυσοστόλιστος υπηρετάκος του καταστήματος εσπευσε να της ανοίξη την πόρτα του αδαμαντοπωλείου. Η αγνωστος δεν εδωσε καμμίαν προσοχή στην προθυμία των τριών πωλητών, που την περιεστοίχισαν. Εκάθησε σε μία πολυθρόνα και με το δεξί της χέρι, εις το οποίον έλαμπεν ενα σπανίας ωραιότητος μπριλλάντι, εχάιδεψε τα μαργαριτάρια ενός περιδεραίου, το οποίον εζήτησε να της βγάλουν απο τη βιτρίνα:
-Πόσο στοιχίζει ;....." ερώτησε, τέλος, με αδιάφορον ύφος.
Ο διευθυντής του καταστήματος εσπευσε ν' απαντήση:
-Οκτακόσιες χιλιάδες φράγκα , κυρία μου !...Ειναι ενα θαυμάσιο κολλιέ, με διαλεγμένα ολα τα μαργαριτάρια....μοναδικό στον κόσμο, ισως.....
Η νεαρά κυρία εκανε εναν μορφασμόν, κυττάζοντας με κάποια αμηχανίαν ενα αλλο περιδέραιο, της ιδιας περίπου αξίας. Εδίστασε αρκετήν ωραν, στην εκλογή της κι τέλος, ειπεν στον αδαμαντοπώλην:
-Δεν ξέρω αλήθεια, ποιό να προτιμήσω. Ειναι και τα δύο πολύ ωραία !...Θα ήθελα, ομως, να ζητήσω και την γνώμη του ανδρός μου, αλλά ειναι, συνήθως, τόσο απησχολημένος, ωστε δεν μπορώ να τον παρασύρω εως εδώ. Θα μπορούσατε να στείλετε, μαζί μου, εναν ανθρωπο της εμπιστοσύνης σας, με τα μαργαριτάρια;.....Για μεγαλύτερη ασφάλεια, τον στέλνω επειτα πίσω με το αυτοκίνητό μου.....
-Θα σας συνοδεύσω εγώ ο ιδιος ", ειπε ο διευθυντής.
-Ειναι ο γιατρός ακόμη μέσα;...", ερώτησεν η νεαρά κυρία τον υπηρέτην, αφήνοντας τον διευθυντήν του αδαμαντοπωλείου να περάση στην αίθουσαν αναμονής. Εκεί, τον ηκολούθησε μετά μισό λεπτό και η ίδια:
-Σας παρακαλώ, κύριε - του ειπε, με ενα θελκτικό χαμόγελο-περιμένετε εδώ δύο λεπτά, ωσπου να δείξω στον ανδρα μου τα μαργαριτάρια. Μόλις αποφασίσουμε, θα ερθη ο γιατρός μόνος του να συνεννοηθή μαζί σας...
Επήρε τα δύο κουτιά με τα περιδέραια, απο τα χέρια του κοσμηματοπώλου και εβγήκε, με το ελαφρό της βάδισμα, απο το δωμάτιο. Μιά πόρτα ακούστηκε να κλείνη ελαφρά στον προθάλαμον....
Σε λίγο ο καθηγητής Μορώ απεσπάσθη, απο το διάβασμά του. Ζωηρός θόρυβος ακουγόταν απο το σαλόνι της αναμονής. Ο διάσημος ψυχίατρος εζάρωσε τα φρύδια του, διότι, μολονότι ειχε να κάνη με πολλούς τρελλούς, δεν του αρεσε καθόλου ν' ακούη τίς φασαρίες τους μέσα στο σπίτι του, τόσο μάλον, που εκινδύνευαν ετσι να ερεθιστούν και αλλοι ασθενείς, ησυχώτεροι. Καθώς, ομως, οι φωνές απ' εξω εγίνοντο διαρκώς δυνατώτερες, ο δρ Μορώ εβγήκε στην αίθουσαν αναμονής. Ενας ανδρας, με αψογη ζακέττα, ωρμησε κατεπάνω του. Εφαινόταν φοβερά ταραγμάνος:
-Τα μαργαριτάρια μου;....Τι εγιναν τα μαργαριτάρια μου;.....", τον ερώτησε με υπερτάτην αγωνίαν. Ο διάσημος ψυχίατρος τον εκύτταξε, με το διαπεραστικό βλέμμα του νευρολόγου:
-Α !.....Αυτός θα ειναι ο ανθρωπος με τα μαργαριτάρια...", εσκέφθη. "Ειναι, ομως, τρομερά εξημμένος!..."
Και, καθώς ο αλλος απλωνε το χέρι του, για να τον αρπάξη απο το γιακά, ο καθηγητής εκανε ενα νεύμα σε δύο ρωμαλέους βοηθούς, οι οποίοι δεν εδυσκολεύτηκαν καθόλου να καταστήσουν ακίνδυνον τον "ασθενή" και να τον μεταφέρουν, κατ' εντολήν του ιατρού, στην κλινικήν- ενώ εκείνος εφώναζεν αδιάκοπα:
-Τα μαργαριτάρια μου !....Μου εκλεψαν τα μαργαριτάρια μου, σας λέω !.........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου