Η κλοπή των μαργαριταριών....ΠΕΤΡΟΥ ΡΕΝΙΩ-Καταπληκτικό ! ! !

Ο δρ Μορώ ήταν μιά αυθεντία στη σφαίρα της Ψυχιατρικής. Η πολυτέλεια του γραφείου και του ιατρείου του εμαρτυρούσε περί της αφθόνου και εκλεκτής πελατείας του....Εκείνο το πρωί, ο διάσημος ψυχίατρος είχε εξετάσει μερικούς αρρώστους. Εφώναξε τον υπηρέτην του και ηθέλησε να ετοιμασθή για να βγή, προκειμένου να γευματίση σ' ενα φιλικό του σπίτι.

 -Περιμένει μιά κυρία, ακόμη, τον κ.καθηγητή, ανήγγειλε ο υπηρέτης.

 -Ειναι πολύ αργά για σήμερα !...απήντησε ανυπομόνως ο Μορώ. "Πες της να έρθη αυριο!..

 -Η κυρία με παρεκάλεσε να πώ στον κύριο καθηγητή, ότι θα τον απασχολήση μόνον δύο λεπτά. Ειναι επείγον !

 -Καλά, λοιπόν !....Ας περάση...

 Η κυρία ηταν πολύ κομψή και πολύ νόστιμη. Μετά την αναγκαία προεισαγωγή, μπήκε κατ' ευθείαν στο θέμα:

 -Εδίστασα πολύ, προτού σας ιδώ, γιατρέ μου ! Στό τέλος, όμως, εσκέφτηκα, ότι, αν ανέβαλλα περισσότερο, θα μπορούσε η αρρώστεια του ανδρός μου να χειροτερέψη η και να γίνη εντελώς ανίατη...

 Ο δρ Μορώ υπεκλίθη, συμφωνών.

 -Ο ανδρας μου-εξηκολούθησεν η επισκέπτρια-είναι ένας απο τους μεγάλους βιομηχάνους του τόπου μας. Δυστυχώς, η παγκόσμια κρίσις εζημίωσε και τις δικές του επιχειρήσεις και, για να ανορθώση τα οικονομικά του, ερρίχτηκε με τα μούτρα στη δουλειά. Παρ' ολες τις παρακλήσεις μου και τις συμβουλές των οικογενειακών μας ιατρών, εκουράσθηκε πάρα πολύ. Εδώ και λίγες ημέρες, μάλιστα, δείχνει ανησυχητικά σημεία μιάς φοβερής ψυχικής καταπτώσεως. Έχει καταληφθή και από μίαν έμμονην ιδέαν, ότι τον περιστοιχίζουν απατεώνες και κλέφτες. Πολύ συχνά, σηκώνεται την νύχτα απ' το κρεβάτι του και τρέχει μέσα στο σπίτι, για να εξετάση όλα τα έπιπλα. Έπειτα γυρίζει φοβερά ταραγμένος και πλαγιάζει, ψιθυρίζοντας πάντοτε τις ίδιες λέξεις: 

"Τα μαργαριτάρια μου !..Τι έγιναν τα μαργαριτάρια μου;..."

 Τα συμπώματα αυτά έγιναν με τον καιρό, τόσο έντονα, ώστε ενόμισα, οτι επεβάλλετο να ζητήσω πιά την γνώμην σας.

 -Και εκάνατε πολύ καλά, κυρία μου, απήντησε ο ιατρός. Αν κρίνη κανείς εκ των προτέρων, η ασθένεια του συζύγου σας δεν μου φαίνεται ανίατος. Εννοείται, όμως, ότι μου είναι αδύνατον να κάνω διάγνωσιν, προτού εξετάσω λεπτομερώς τον ασθενή. Θα μπορούσατε, άρα γε, να πείσετε τον άνδρα σας να περάση απ' εδώ, αύριο το απόγευμα;...

 -Βεβαίως !..." είπεν η νεαρά κυρία και απεχαιρέτησεν τον ιατρόν...

 Ακόμη και κατά τα χρόνια της μεγάλης ανθήσεως του εμπορίου- πράγμα, που δεν συνέβαινε πιά, τον περυσινό χειμώνα της οικονομικής κρίσεως- η είσοδος της νεαράς εκείνης κυρίας, εις το κατάστημα του αδαμαντοπώλου Βάν Οπελ, δεν θα επερνούσε απαρατήρητη. Η κυρία έφθασε με μιαν μεγάλην απαστράπτουσαν λιμουζίνα και ο χρυσοστόλιστος υπηρετάκος του καταστήματος έσπευσε να της ανοίξη την πόρτα του αδαμαντοπωλείου. Η άγνωστος δεν εδωσε καμμίαν προσοχή στην προθυμία των τριών πωλητών, που την περιεστοίχισαν. Εκάθησε σε μία πολυθρόνα και με το δεξί της χέρι, εις το οποίον έλαμπεν ενα σπανίας ωραιότητος μπριλλάντι, εχάιδεψε τα μαργαριτάρια ενός περιδεραίου, το οποίον εζήτησε να της βγάλουν απο τη βιτρίνα:

-Πόσο στοιχίζει ;..." ερώτησε, τέλος, με αδιάφορον ύφος.

 Ο διευθυντής του καταστήματος έσπευσε ν' απαντήση:

-Οκτακόσιες χιλιάδες φράγκα, κυρία μου !...Είναι ένα θαυμάσιο κολλιέ, με διαλεγμένα όλα τα μαργαριτάρια...μοναδικό στον κόσμο, ίσως...

 Η νεαρά κυρία έκανε έναν μορφασμόν, κυττάζοντας με κάποια αμηχανίαν ένα άλλο περιδέραιο, της ιδίας περίπου αξίας. Εδίστασε αρκετήν ωραν, στην εκλογή της κι τέλος, είπεν στον αδαμαντοπώλην:

 -Δεν ξέρω αλήθεια, ποιό να προτιμήσω. Είναι και τα δύο πολύ ωραία !...Θα ήθελα, όμως, να ζητήσω και την γνώμη του ανδρός μου, αλλά είναι, συνήθως, τόσο απησχολημένος, ώστε δεν μπορώ να τον παρασύρω έως εδώ. Θα μπορούσατε να στείλετε, μαζί μου, έναν άνθρωπο της εμπιστοσύνης σας, με τα μαργαριτάρια;...Για μεγαλύτερη ασφάλεια, τον στέλνω έπειτα πίσω με το αυτοκίνητό μου...

 -Θα σας συνοδεύσω εγώ ο ιδιος ", είπε ο διευθυντής.

 -Είναι ο γιατρός ακόμη μέσα;...", ερώτησεν η νεαρά κυρία τον υπηρέτην, αφήνοντας τον διευθυντήν του αδαμαντοπωλείου να περάση στην αίθουσαν αναμονής. Εκεί, τον ηκολούθησε μετά μισό λεπτό και η ίδια:

-Σας παρακαλώ, κύριε - του είπε, με ένα θελκτικό χαμόγελο-περιμένετε εδώ δύο λεπτά, ώσπου να δείξω στον άνδρα μου τα μαργαριτάρια. Μόλις αποφασίσουμε, θα έρθη ο γιατρός μόνος του να συνεννοηθή μαζί σας...

Επήρε τα δύο κουτιά με τα περιδέραια, από τα χέρια του κοσμηματοπώλου και εβγήκε, με το ελαφρό της βάδισμα, από το δωμάτιο. Μιά πόρτα ακούστηκε να κλείνη ελαφρά στον προθάλαμον...

 Σε λίγο ο καθηγητής Μορώ απεσπάσθη, απο το διάβασμά του. Ζωηρός θόρυβος ακουγόταν από το σαλόνι της αναμονής. Ο διάσημος ψυχίατρος εζάρωσε τα φρύδια του, διότι, μολονότι είχε να κάνη με πολλούς τρελλούς, δεν του άρεσε καθόλου ν' ακούη τίς φασαρίες τους μέσα στο σπίτι του, τόσο μάλον, που εκινδύνευαν έτσι να ερεθιστούν και άλλοι ασθενείς, ησυχώτεροι. Καθώς, όμως, οι φωνές απ' εξω εγίνοντο διαρκώς δυνατώτερες, ο δρ Μορώ εβγήκε στην αίθουσαν αναμονής. Ένας ανδρας, με άψογη ζακέττα, ώρμησε κατεπάνω του. Εφαινόταν φοβερά ταραγμάνος:

 -Τα μαργαριτάρια μου;...Τι έγιναν τα μαργαριτάρια μου;...", τον ερώτησε με υπερτάτην αγωνίαν. Ο διάσημος ψυχίατρος τον εκύτταξε, με το διαπεραστικό βλέμμα του νευρολόγου:

 -Α !.....Αυτός θα είναι ο άνθρωπος με τα μαργαριτάρια...", εσκέφθη. "Είναι, ομως, τρομερά εξημμένος!..."

 Και, καθώς ο άλλος άπλωνε το χέρι του, για να τον αρπάξη απο το γιακά, ο καθηγητής έκανε ένα νεύμα σε δύο ρωμαλέους βοηθούς, οι οποίοι δεν εδυσκολεύτηκαν καθόλου να καταστήσουν ακίνδυνον τον "ασθενή" και να τον μεταφέρουν, κατ' εντολήν του ιατρού, στην κλινικήν- ενώ εκείνος εφώναζεν αδιάκοπα:

 -Τα μαργαριτάρια μου !..Μου εκλεψαν τα μαργαριτάρια μου, σας λέω !...