Οι επιτροπές ιατρικής ηθικής και δεοντολογίας αποτελούν σήμερα καθεστώς σε όλες τις προηγμένες χώρες του κόσμου. Ίσως γιατί και τα αντίστοιχα προβλήματα γίνονται όλο και περισσότερα, ίσως όμως και γιατί η παγκόσμια συνείδηση γίνεται όλο και πιο ευαίσθητη απέναντί τους. Και μόνο να σκεφθεί κανείς το τεράστιο πρόβλημα της ευθανασίας, ή το άλλο επίσης σοβαρό πρόβλημα των αμβλώσεων, - να μερικά απ' τα πιο γνωστά προβλήματα, όπου οι επιτροπές αυτές έχουν και λόγο υπάρξεως και παίζουν ρόλο αποφασιστικό. Μέσα στο φάσμα των δραστηριοτήτων αυτών των επιτροπών έχει προστεθεί και το πρόβλημα που λέγεται "κλωνοποίηση". Και το ερώτημα που ακολουθεί, είναι τι ακριβώς είναι η κλωνοποίηση.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ιατρική είναι μια επιστήμη εξαιρετικά γοητευτική. Πέρα απ' όλα τα άλλα, για δυο κυρίως λόγους: α. Γιατί αντικείμενό της είναι ο άνθρωπος, που άλλωστε αποτελεί το αριστούργημα του Θεού και β. Γιατί η έρευνα στον τομέα της ιατρικής, μας παρέχει τη δυνατότητα να ανακαλύπτουμε μερικά απ' τα πιο ενδιαφέροντα και συναρπαστικά μυστικά του Θεού.
Πάρτε για παράδειγμα το πρόβλημα των άτεκνων ζευγαριών. Πολλές οι προσπάθειες και πολλοί οι πειραματισμοί που έγιναν στο παρελθόν σ' αυτόν τον τομέα. Ήταν το 1978, που η έρευνα προχώρησε και πέτυχε να γεννηθεί το πρώτο "παιδί του σωλήνα". Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983, εφαρμόσθηκε η πρώτη δωρεά ωαρίου σε γυναίκα που δεν είχε δικά της ωάρια. Το 1984, το κατεψυγμένο σπέρμα ήταν ήδη σε πρακτική εφαρμογή και το 1986, εμφανίσθηκε η πρώτη "δανεισμένη μητέρα", δημιουργώντας ένα σημαντικότατο αριθμό βιολογικών και νομικών προβλημάτων.
Και ενώ νομίζαμε πως το θέμα είχε πια ολοκληρωθεί, το φθινόπωρο του 1993 ξεσπάει ο θόρυβος για την "κλωνοποίηση".
Παρά πολύ απλά, η κλωνοποίηση σημαίνει ότι μπορούμε σήμερα πια στο εργαστήριο να πετύχουμε τη δημιουργία ανθρώπινων οργανισμών, που θα αποτελούν ακριβή αντίγραφα ενός πρωτοτύπου και μάλιστα σε αριθμό που θα είναι απεριόριστος.
Τώρα, για να γίνουν τα παραπάνω πιο κατανοητά, ας προσπαθήσουμε να φανταστούμε μερικές συνέπειες από την πρακτική εφαρμογή των σχετικών βιολογικών αρχών:
1. Ας φανταστούμε μια οικογένεια με τρία - τέσσερα παιδιά, που έχει βάλει στο ψυγείο της από ένα "αντίγραφο" απ' το καθένα. Έτσι, αν κάποιο απ' τα παιδιά αυτά χρειαστεί κάποια στιγμή στη ζωή του κάποιο όργανο για μεταμόσχευση, γιατί να μη βγάλουμε από το ψυγείο το αντίγραφό του, να το αναπτύξουμε και να χρησιμοποιήσουμε το όργανο που μας είναι απαραίτητο;
Η, αν κάποιο απ' όλα πεθάνει, γιατί να μη το αντικαταστήσουμε με κάποιο απ' τα "κατεψυγμένα", που θα είναι απόλυτα όμοιο με κείνο που πέθανε;
2. Ας φανταστούμε ένα τεράστιο αριθμό κατεψυγμένων εμβρύων, που έχουν ένα μέλλον αβέβαιο, κυριολεκτικά, στα χέρια των ειδικών. Άλλα θα αναπτυχθούν, άλλα θα απορριφθούν, άλλα θα χρησιμοποιηθούν για λόγους πειραματισμού κ.ο.κ. Μήπως όμως, αρχίζουν έτσι οι γιατροί να νοιώθουν "μικροί θεοί";
3. Όποιος θαυμάζει τον εαυτό του (και δεν είναι λίγοι εκείνοι που το κάνουν) μπορεί να προκαλέσει πολλά "αντίγραφα" του, μια και μπορεί να έχει την εντύπωση ότι, χωρίς αυτά, ο κόσμος γίνεται φτωχότερος.
4. Φανταστείτε μια κοινωνία, που μπορεί να αναπαραγάγει σε τεράστιο αριθμό "αντιτύπων" π.χ. έναν Αϊνστάιν ή έναν Μότσαρτ ή, στη χειρότερη περίπτωση, και έναν Χίτλερ ή έναν Στάλιν.
5. Με την μέθοδο αυτή, η παρέμβαση του αρσενικού στη δημιουργία νέων ανθρώπων γίνεται, αν όχι περιττή, πάντως σπανιότατη και δευτερεύουσα. Ένας θρίαμβος τον φεμινισμού, που οι πρωτοπόροι του ούτε καν τον φαντάστηκαν.
6. Φανταστείτε κάποια άτεκνα ζευγάρια στο μέλλον, που θα επισκέπτονται ειδικά ιδρύματα και εκεί, σε ειδικά "φιγουρίνια", θα επιλέγουν το παιδί που θέλουν να υιοθετήσουν, διαλέγοντας την εξωτερική του εμφάνιση, τη διανοητική του συγκρότηση, το συναισθηματικό του κόσμο και όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, κυριολεκτικά "κατά παραγγελία".
Αν όλα αυτά, δεν αποτελούν επανάσταση στην ιστορία του κόσμου, αλλά ταυτόχρονα και πλήρη κοινωνική ανατροπή, τότε πως αλλιώς θα μπορούσαμε να τα χαρακτηρίσουμε;
Κατατρομαγμένος, όλος ο κόσμος διαπιστώνει ότι οι εξελίξεις από την επιστημονική έρευνα προοιωνίζονται τρομακτικές. Και πολλοί σώφρονες άνθρωποι ήταν εκείνοι που πρότειναν να ληφθούν κάποια μέτρα νομικά τώρα πια, που θα περιστείλουν την φαντασία των πιο τολμηρών και τις δυνατότητες τους να ανατρέψουν όλη την κοινωνική τάξη.
Το πρόβλημα βρίσκεται σήμερα σ' αυτό το σημείο. Κανένας δεν μπορεί να είναι σίγουρος τι θα γίνει αύριο ή μεθαύριο. Όμως, για όλους εκείνους που μελετούν προσεκτικά την Αγία Γραφή τους, είναι ένα εδάφιο στο Λόγο του Θεού, εκεί στην αρχή, στο βιβλίο της Γένεσης (κεφάλαιο 11:4) που λέει για τους ανθρώπους που ήθελαν να χτίσουν τον πύργο της Βαβέλ το εξής: "Ελάτε, και ας χτίσουμε για τους εαυτούς μας πόλη και πύργο, του οποίου η κορυφή θα φθάνει ως τον ουρανό και ας αποκτήσουμε για μας "όνομα". Το προαιώνιο πρόβλημα τον ανθρώπου. Να αποκτήσει μεγάλο "όνομα". Να ξεπεράσει επιτέλους τον Θεό. Η αν προτιμάτε, να τον βάλει στο περιθώριο. Να γίνει κύριος του εαυτού του. Με τελικό αποτέλεσμα χωρίς καμιά αμφιβολία, την ολοκληρωτική καταστροφή. Όπως έγινε τότε στην αρχή. Όπως κινδυνεύει να γίνει σήμερα, στο τέλος.
Να το ξαναπούμε ακόμη μια φορά; Να το επαναλάβουμε ύστερα απ' όλα τα προηγούμενα; Χωρίς τη παρουσία του Κυρίου Ιησού Χριστού, χωρίς τη δική Του ηγεσία μάλιστα, η σύγχρονη επιστήμη κινδυνεύει από ευνοϊκή και ευεργετική δραστηριότητα του ανθρώπινου μυαλού, να καταντήσει καταστροφικό και φονικό εργαλείο στα χέρια του εχθρού. Η μεγάλη τραγωδία του σημερινού ανθρώπου, που προχώρησε απίστευτα στην τεχνολογική του εξέλιξη και καθυστέρησε, τραγικά, στην ηθική του ανάπτυξη. Γιατί έβαλε στο περιθώριο τον Ιησού Χριστό. Γιατί δεν το κατάλαβε "τις είναι ούτος". Γιατί δεν του έγινε συνείδηση πως μόνο Εκείνος, όταν έρθει και κατοικήσει στην ανθρώπινη καρδιά, μπορεί να δώσει νόημα και περιεχόμενο σε όλες τις φάσεις της ανθρώπινης ζωής. Ακόμη και σε κείνη την επιστήμη. Ίσως μάλιστα, κυρίως σε κείνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου