Συρροή, παλιότερης εποχής
Γράφει ο φιλόλογος Χρυσόστομος Τσιρίδης
Δεν συνέβη ποτέ κάτι παρόμοιο στο παρελθόν.
Ακόμη και στις πιο μεταδοτικές ασθένειες, που γνώρισε ο πλανήτης.
Ακόμη και στους πιο φονικούς πολέμους.
Υπήρξαν μαζικοί θάνατοι, προσωπικές τραγωδίες, απάνθρωπες εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης…
Υπήρχαν όμως και δικλείδες ασφαλείας. Το όποιο “πρόβλημα” είχε πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΝΗ- ΟΡΑΤΗ αφετηρία. Άρα και προσδοκώμενο τέλος.
Υπήρχαν περιοχές- καταφύγια…. Ζωής. Υπήρχαν χώροι, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ εκτάσεις, ανέγγιχτοι.
Υπήρχαν χώροι “απομονωμένοι”. Η δυσκολία “επικοινωνίας” λειτουργούσε προστατευτικά.
Μεγάλες ομάδες ήταν αυτοσυντηρούμενες. Και με τον δικό τους τρόπο διαβίωσης.
Ό,τι συνέβαινε, περιοριζόταν μέσα στα όρια ορισμένων ομάδων
Ό,τι και να συνέβαινε, δεν χανόταν η αίσθηση της δύναμης της ζωής
Οι πόλεμοι για παράδειγμα, είχαν τραγικά θύματα, αλλά είχαν και “ήρωες”.
Έπασχε η Ευρώπη, αλλά όχι η Αμερική. Ή το αντίστροφο.
Η απλή παρουσία και η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο (Εργασίας, διασκέδασης κλπ) δεν σήμαινε αυτόματα και επικινδυνότητα.
Υπήρχε φόβος, αλλά όχι και αβεβαιότητα για την υπέρβαση του προβλήματος.
Ο Κορωνοϊός τείνει να αχρηστεύσει την… κορωνίδα της δημιουργίας.
Σε κάποιο βαθμό, ΕΥΤΥΧΩΣ μικρό ακόμη και ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ, φαίνεται να το πετυχαίνει.
Ο Πλανητικός χαρακτήρας του σημερινού ανθρώπινου πολιτισμού, από εχέγγυο συνοχής, αλληλοκατανόησης και κοινής προόδου, λειτουργεί σαν μπούμερανγκ εναντίον του.
Ο άνθρωπος, το “κοινωνικό όν” των φιλοσόφων, παγκοσμίως ΥΙΟΘΕΤΕΙ αντικοινωνικές μεθόδους για την επιβίωσή του.
Ο αόρατος ιός τον ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να ΑΠΑΞΙΩΣΕΙ και να ΑΚΥΡΩΣΕΙ τις ίδιες τις ΑΞΙΕΣ του.
Ο Σημερινός άνθρωπος που έφθασε στο σημείο να “κοιτάζει” το ΔΙΑΣΤΗΜΑ, να “χαρτογραφεί” το…ΣΥΜΠΑΝ, να αναζητά το “ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ του ΘΕΟΥ”, μοιάζει ανήμπορος και προπάντων φοβισμένος και αβέβαιος.
Ακόμη και στις πιο μεταδοτικές ασθένειες, που γνώρισε ο πλανήτης.
Ακόμη και στους πιο φονικούς πολέμους.
Υπήρξαν μαζικοί θάνατοι, προσωπικές τραγωδίες, απάνθρωπες εξοντωτικές συνθήκες διαβίωσης…
Υπήρχαν όμως και δικλείδες ασφαλείας. Το όποιο “πρόβλημα” είχε πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΝΗ- ΟΡΑΤΗ αφετηρία. Άρα και προσδοκώμενο τέλος.
Υπήρχαν περιοχές- καταφύγια…. Ζωής. Υπήρχαν χώροι, ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΕΣ εκτάσεις, ανέγγιχτοι.
Υπήρχαν χώροι “απομονωμένοι”. Η δυσκολία “επικοινωνίας” λειτουργούσε προστατευτικά.
Μεγάλες ομάδες ήταν αυτοσυντηρούμενες. Και με τον δικό τους τρόπο διαβίωσης.
Ό,τι συνέβαινε, περιοριζόταν μέσα στα όρια ορισμένων ομάδων
Ό,τι και να συνέβαινε, δεν χανόταν η αίσθηση της δύναμης της ζωής
Οι πόλεμοι για παράδειγμα, είχαν τραγικά θύματα, αλλά είχαν και “ήρωες”.
Έπασχε η Ευρώπη, αλλά όχι η Αμερική. Ή το αντίστροφο.
Η απλή παρουσία και η συνύπαρξη στον ίδιο χώρο (Εργασίας, διασκέδασης κλπ) δεν σήμαινε αυτόματα και επικινδυνότητα.
Υπήρχε φόβος, αλλά όχι και αβεβαιότητα για την υπέρβαση του προβλήματος.
Ο Κορωνοϊός τείνει να αχρηστεύσει την… κορωνίδα της δημιουργίας.
Σε κάποιο βαθμό, ΕΥΤΥΧΩΣ μικρό ακόμη και ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ, φαίνεται να το πετυχαίνει.
Ο Πλανητικός χαρακτήρας του σημερινού ανθρώπινου πολιτισμού, από εχέγγυο συνοχής, αλληλοκατανόησης και κοινής προόδου, λειτουργεί σαν μπούμερανγκ εναντίον του.
Ο άνθρωπος, το “κοινωνικό όν” των φιλοσόφων, παγκοσμίως ΥΙΟΘΕΤΕΙ αντικοινωνικές μεθόδους για την επιβίωσή του.
Ο αόρατος ιός τον ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ να ΑΠΑΞΙΩΣΕΙ και να ΑΚΥΡΩΣΕΙ τις ίδιες τις ΑΞΙΕΣ του.
Ο Σημερινός άνθρωπος που έφθασε στο σημείο να “κοιτάζει” το ΔΙΑΣΤΗΜΑ, να “χαρτογραφεί” το…ΣΥΜΠΑΝ, να αναζητά το “ΣΩΜΑΤΙΔΙΟ του ΘΕΟΥ”, μοιάζει ανήμπορος και προπάντων φοβισμένος και αβέβαιος.
Υ.Γ Υπάρχει πάντως μια… βεβαιότητα. Ο άνθρωπος θα βγει (ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ) ΝΙΚΗΤΗΣ και απ’ αυτήν την περιπέτεια.
ΠΟΣΟ πιο ΣΟΦΟΣ όμως;
Αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο από την εποχή του Έλληνα Ποιητή ΟΜΗΡΟΥ
“αισχρόν δήρον τε μένειν, κενεόν τε νέεσθαι” (ΙΛΙΑΔΑ).
(Παρότι νοηματικά κατώτερη και ελλιπής, η “κατά λέξη” μετάφραση:
“Είναι ντροπή να μένεις κάπου πολύν καιρό και να επιστρέφεις άδειος”).
Πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου