Το ακριβό περιδέραιο...

   

Το φοράμε όλοι. Είναι βαρύ, παλιό κι αθέατο. Έχει για στολίδια του χαρές, λύπες, φόβους, ντροπές, επιθυμίες, προσδοκίες, ματαιώσεις, γεννητούρια, γάμους και απώλειες, τα «πρέπει» και τα «μη» των γεννητόρων της γενιάς μας.
Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα συναντήσεις κάποιον, μη βιαστείς να τον χαρακτηρίσεις. Σκέψου για μια στιγμή το περιδέραιο που είναι κρυμμένο στο λαιμό. Το δικό του και το δικό σου.

 Νικόλας Χατζηδήμος

Σημείωση δική μου:

Και έρωτες, βεβαίως βεβαίως... 

Και πόσο θα ήθελα ένα στολίδι, από το περιδέραιο που κοσμεί το λαιμό σας, κυρία μου, να είναι ένα δικό μου κομμάτι...

..που μπορεί και να είναι δηλαδή, ανεξάρτητα από την δκή μου την επιθυμία ! 

Ι.Β.Ν. 

Όνειρο και εφιάλτης !

 Όνειρο και εφιάλτης

Του Νίκου Τσούλια

Σαν όνειρο εμφανίστηκε, σαν το όνειρο της ζωής μας, σαν η πιο όμορφη εικόνα που θα μας συνόδευε για πάντα. Αλλά το όνειρο μετασχηματιζόταν απότομα χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Ίσως γιατί κάθε όνειρο να θέλει τα ριζώματά του στην πραγματικότητα˙ αλλά όχι υπήρχαν αυτά και μάλιστα άφθονα και ισχυρά. Ίσως γιατί δεν μπορούσαμε να το διαχειριστούμε, να αντιμετωπίσουμε την πρώτη των πρώτων προκλήσεων της ζωής μας. Ίσως γιατί ήταν ένα όνειρο μοιρασμένο και ήθελε την ταυτόχρονη και ενιαία έκφρασή του…

Πώς όμως ένα όνειρο γίνεται εφιάλτης; Πώς μεταμορφώνεται το πιο όμορφο είδωλό μας σε μαύρη άβυσσο που απειλεί να καταπίνει κάθε δυνατότητα να ονειρευτούμε οτιδήποτε άλλο, να στραγγίζει κάθε ικμάδα μας και να μας ερημώνει τους τόπους του συναισθήματος; Είναι το όνειρο που γίνεται από μόνο του μαρτύριο και εφιάλτης ή είναι ο άνθρωπος που του αποδίδει την επαμφοτερίζουσα ερμηνεία του; Μήπως δεν είναι ούτε όνειρο ούτε εφιάλτης και είναι η δική μας πρόσληψη που κάθε φορά το γεύεται και το προσδιορίζει με την πιο αντιθετική μορφολογία;

Αλλά το ανεξήγητο δεν σταματάει εδώ. Όταν έχεις διαμορφώσει ένα τελικό συμπέρασμα ότι το είδωλό σου δεν ήταν πραγματικά δικό σου και διαπιστώνεις ότι και το είδωλό σου έχει δημιουργήσει το δικό μου είδωλο με τα ίδια ακριβώς υλικά και έχει και αυτό την ίδια απορία, την απορία της ζωής του, πώς να ερμηνεύσεις το κοινό δημιούργημα της απόλυτης ομορφιάς που χάνεται μέσα από τα χέρια μας; Και έρχονται ξανά και ξανά οι καιροί και μας θέτουν το ίδιο ερώτημα: Πώς κάνατε το όνειρο εφιάλτη, πώς μεταμορφώσατε την ομορφιά σε ασκήμια;

Αντί να γίνει το είδωλό μας ταξίδι της κοινής ζωής μας, γίνεται φαντασίωση και ονειροπόληση, φάντασμα και νεύρωση. Κάθε στιγμή συναντιόμαστε στο όνειρό μας και γευόμαστε ταυτόχρονα το φως και το σκοτάδι και μετά η πραγματικότητα μας δίνει όλες τις αποχρώσεις του γκρι με τις σκιές να γίνονται όλο και πιο έντονες όσο περισσότερο φωτίζουμε το είδωλό μας.

Παράλληλες οι κοίτες μας, ποτέ δεν θα συναντηθούν και εμείς συνεχίζουμε χρόνια και χρόνια τώρα να στρέφουμε το νερό των μεγάλων επιθυμιών μας στο ίδιο ποτάμι. Και έρχονται κατά καιρούς οι συναισθηματικές καταιγίδες και ανταριάζουν τα νερά μας και καταστρέφουμε τις ξένες κοίτες της αντικειμενικότητας, αλλά μετά πάλι ξαναγυρίζουμε στην πραγματικότητα και δεν ξέρουμε πόσο μας ανταριάζει και πόσο μας καταλαγιάζει το νερό που πήραμε από την άλλη κοίτη, ποτέ δεν κατανοούμε τι περίπου συμβαίνει, τι ακριβώς μας γίνεται.

Είμαστε έρμαια άγνωστων δυνάμεων ή εμείς δεν μπορέσαμε να σηκώσουμε το βάρος της απόλυτης ευτυχίας; Και αν δεν μας είχε συμβεί η αποκάλυψη της απόλυτης ομορφιάς, θα μπορούσαμε να ζούμε όπως οι άλλοι. Άμα έχεις πάει έστω και για λίγο στο παράδεισο, έξω απ’ αυτόν παραπατάς, δεν μπορείς να αναπνεύσεις, τα όνειρά σου γίνονται εφιάλτες. Δεν φταίνε τα όνειρα ούτε και εμείς. Αλλά γιατί να βασανιζόμαστε με ένα μαρτύριο που δεν το προκαλέσαμε εμείς.

Ας μη μας πήγαινε το όνειρό μας στον παράδεισο, αδύναμοι και άβουλοι είμαστε στο ξεσήκωμά του και στους στροβιλισμούς του. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ήταν τόσο κοντά ο παράδεισος – μας ξεγέλασε και αυτή η ιστορία περί της απώλειάς του από το γένος των ανθρώπων –˙ δεν ήταν δίπλα μας, ήταν μέσα μας, η καρδιά μας τον είχε φτιάξει, χωρίς να το πολυκαταλάβουμε, ένα σκίρτημα ήταν, μια έμπνευση, ένα βλέμμα της ψυχής, ένας ολόκληρος απόλυτα προσωπικός κόσμος.

Όνειρο και εφιάλτης μπορεί να είναι και η ίδια η ζωή˙ και είμαστε εμείς οι άνθρωποι που κάθε φορά τη ζυγιάζουμε προς τη μια ή την άλλη πλευρά ή και το πιο σύνηθες κάπου ανάμεσά τους. Αλλά εμείς ελπίζουμε, ότι κάτι ανατρεπτικό θα συμβεί και ο έρωτάς μας θα διώξει τη συννεφιά του εφιάλτη, ότι θα βρει την ολοκλήρωσή του έστω και αν έχουν χαθεί τόσα και τόσα επεισόδια της ζωής μας…

Αλλιώς φανταζόμαστε τις αγάπες που χάνονται˙ κάποια ορατά εμπόδια ήταν πάντα η αιτία. Άλλα μάθαμε για τους τραγικούς ήρωες που θυσιάζονταν στου έρωτα τα παιχνιδίσματα˙ γίνονταν μορφές αθανασίας και ίσως το χαμένο είδωλό τους να το γεύονταν άνθρωποι και άνθρωποι, καιροί και καιροί, και να ξαναζωντάνευε η χαμένη ομορφιά.

Μόνο που εμείς ξέρουμε το χαμένο είδωλό μας και πεθαίνουμε κάθε στιγμή, γιατί νιώθουμε ότι θα χαθεί μαζί μας… Ελπίζουμε και προσδοκούμε στις άγνωστες δυνάμεις – δικές μας ή ξένες δεν έχει πια σημασία – που ρήμαξαν το όνειρό μας… Γιατί πώς μπορεί να καταστραφεί η ομορφιά, η ομορφιά που έχει κληθεί «να σώσει τον κόσμο», η ομορφιά που είναι η ίδια η ζωή;

Pino Daeni

Essence Of Women In Paintings Of Rob Hefferan

https://anthologio.wordpress.com/2024/10/27/%cf%8c-%ce%ac-18/

ΕΡΜΟ ΚΟΥΤΣΟΥΡΟ...-Ν. ΚΑΤΗΦΟΡΗΣ

Το διήγημα που ακολουθεί είναι το δέκατο τέταρτο στη συλλογή ΝΕΟΙ ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ, ΔΙΑΛΕΧΤΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ, που εκδόθηκε από τον οίκο Μ. Σαλίβερου με πιθανή ημερομηνία έκδοσης το 1926.

---

Ο μπάρμπα Θόδωρος, ένας γέρος ως εβδομήντα χρονώ, ψηλός, κοκκαλιάρης, αλλά γερός ακόμα, κατακουρασμένος από τη δουλειά, που έκανε όλο το πρωί στον κήπο του, κατεβαίνει, όπως το συνηθούσε όλα τα καλοκαιριάτικα μεσημέρια, σε μιαν απλόχωρη πλατωσιά, όπου υψώνεται ένας ψηλός πλάτανος, κοντά στη θάλασσα. Η βαθιά ισκιάδα του δέντρου και το πέλαο κρατούν πάντα κάποια δροσιά κι ο μπάρμπα Θόδωρος, σφουγγίζοντας τον ίδρωτά του, πετάει την ψάθα του, παρατάει το μπαστούνι του, ξεκρεμάει από τον ώμο το σακάκι του, το διπλώνει σαν προσκέφαλο σε μια χοντρή, ξεχωμένη ρίζα του πλατάνου, ξαπλώνεται, κλείνει τα μάτια κι αφού για λίγο πέταξαν στη φαντασία του μερικές αόριστες εικόνες, αποκοιμιέται. 

Δεν ακούγεται πνοή, δε βλογάει ανασασμός. Πάνου στο δέντρο κάποια τζιτζίκια ξεφωνίζουν, σα να μέθυσαν από τη ζέστη, σα ν’ αποκρίνονται σ’ άλλα, που στριγκλίζουν πιο πάνου. Τα βουνά υψωμένα πίσω από ένα ατμώδες σύγνεφο ψένονται, γυμνά καθώς είναι, φαίνονται σα να στενάζουν κάτου από το φόρτωμα του ήλιου, είναι σα να τους κόπηκε κάποια πλατιά πνοή. Κι έτσι ακίνητη απλώνεται η θάλασσα, που λες και κρατώντας την ανάσα της, προσέχει ολόματη ένα θέαμα φοβερό και σε μιαν έκσταση με λιπόθυμη, άτονη, ακούει το μυστικό χορό των ατμών, που πλημμυράνε τρέμοντας την ασπρογάλαζην ατμόσφαιρα. Μεσημέρι. Περνάει μια ώρα, δυο, ο μπάρμπα Θόδωρος κοιμάται ολοένα κι ο τόπος καίγεται μα να πέρα κει στο αντικρινό βουνό η θάλασσα κινείται, μαυρίζει. Μια πνοή ταράζει το πέλαο στο μάκρος του βουνού και το μαύρισμα δυναμώνει, προχωρεί στα εδώ κι ακούγεται ένας θόρυβος σαν κάπου μακριά να ξέσπασε βροχή· τα κύματα θορυβούν, χτυπιούνται· η νεκρή θάλασσα ζωντανεύει, λευκοί αφροί χύνονται άφθονα στη γαλανή επιφάνειά της, που σκάβεται ολοένα βαθύτερα. Μαΐστρος. Μια γρήγορη πνοή κινάει τα φύλλα του γέρο πλάτανου και φεύγει· μια δεύτερη έρχεται, τρίτη και το παλιό, μεγάλο δέντρο κινείται, τα φύλλα του σειούνται, τα κλαδιά του τρέμουν· από το άφωνο δέντρο φεύγει τώρα ένας αδιάκοπος στεναγμός, με μύρια αναστενάσματα· είναι η σύμφωνη παρατονία στην άρρυθμη μουσική των κυμάτων, που, χοροπηδώντας, χτυπιούνται στην ασίγαστη ακτή, και σα για να πάρουν ένα πήδημα ορθώνουν τα στήθια τους, που σπάζουν σ’ έτοιμόσβηστους αφρούς. Τα λευκά μαλλιά του γέρου αναταράζονται κι έξαφνα ένα χαμόγελο απλώνεται στο κοιμισμένο του πρόσωπο. Γύρω τριγύρω μια καινούρια ζωή σκορπίστηκε. Από τα βουνά έφυγε το ατμώδες σύγνεφο, που τα σκέπαζε, και τώρα σα να φαίνονται πιο ψηλά, πιο πλατιά, πιο μεγάλα, σα ν’ ανασαίνουν την πνοή που χάσανε, σα να γελούν στη γαλανή ατμόσφαιρα, που καθάρισε από τους ατμούς.

  Των κυμάτων ο θόρυβος και το σφύργιμα ανέμου στα κλαδιά του πλατάνου θυμίζουν καΐκι που ταξιδεύει στα πρίμα. Κι ο μπάρμπα Θεόδωρος κοιμισμένος χαμογελάει… Στ’ όνειρό του, ενός καραβιού μεγάλου τα πανιά φουσκώνουν στις πλατιές πνοές του ωκεανού, που δεν έχει τελειωμό. Κρατώντας το τιμόνι οδηγάει ολόμονος το πλοίο σε μιαν αχτή που μια φαίνεται και μια χάνεται. Είναι μεγάλος ο ωκεανός, μα και το καράβι τρεχάτο, γρήγορο, πετούμενο, θα σκίσει τις πλατιές θάλασσες και θα φέρει το μπαρμπα-Θόδωρο κοντά στο παιδί του, το Γιάννη, που ξενιτεύτηκε. Και ταξιδεύει· αλλά ο αγέρας δυναμώνει πιότερο, η θάλασσα ανοίγεται, τα κύματα σκεπάζουν το πλοίο. Ο γέρος κιντυνεύει να πνιγεί… Ξυπνάει. Κοιτάζει τριγύρω και βγάζει ένα στεναγμό. Πολλές φορές του έτυχε να κοιμάται με ζέστη βαριά και να ξυπνάει με φρέσκο μαΐστρο, που σκόρπιζε όλες τις δροσιές της θάλασσας και των βουνών. Λάβαινε πάντα ένα ευχάριστο συναίσθημα· σήμερα όμως τ’ όνειρό του του αφήνει μιαν αγωνιώδικη λύπη στην καρδιά. Κάθεται στη ρίζα, που πριν είχε το κεφάλι του και συλλογιέται…
―Δεν έφτασα, ψιθυρίζει, δε μπόρεσα να φτάσω… Ακουμπάει το κεφάλι στο χέρι, κοιτάζοντας χάμω· θέλει να βρει τι ξηγάει τ’ όνειρο και σε μια κακή σκέψη, που του ήρθε, απαντάει βιαστικά, φωναχτά:
―Όχι, όχι, το παιδάκι μου δε θα πάθει τίποτα δεν ήτανε αυτό στο καράβι· εγώ θα πεθάνω χωρίς να το δω, θα πεθάνω και δε θα τ’ απολάψω το παιδάκι μου…
  Θλιβερά σφίγγεται η ψυχή του γέρου· χώνει το πρόσωπό του στις παλάμες του κι έτσι μένει για πολύ…
  Μακρύς ήταν ο καιρός, που ο Γιάννης έλειπε στο στρατό· με μικρές διακοπές έξι χρόνια ολάκερα δόθηκε σε πολέμους κι επιστρατέψεις· κι όταν πρόπερσι απολύθηκε, είχε πια να πολεμήσει με τη φτώχια του σπιτιού του· λιγοστά τα έσοδα από τα λίγα χτήματά τους κι οι ξένες δουλειές παρακαλεστικές· και τρία θεριά, τρία χέργια, οι τρεις αδερφές του, έμεναν στο σπίτι ανύπαντρες, περιμένοντας μόνο απ’ αυτόν προστασία μια κι ο πατέρας τους ήτανε γέρος κι ο άλλος ο μεγαλύτερός τους αδερφός χάθηκε στον πόλεμο του ‘12. Δυο χρόνια, κοντά, αγωνίστηκε πάλεψε ο Γιάννης για το σπίτι του. Δούλευε πεθαίνοντας κάθε μέρα ολημερίς από τον κόπο και το βράδυ γύριζε και με το παραμικρό χτυπούσε τις αδερφές του. Τέλος μια μέρα είπε στο γέρο:
―Πατέρα, δεν κάνομε τίποτα δω πέρα. Ο τόπος δεν έχει ψωμί· φτώχεια και κακομοιριά. Θα κινήσω να πάω στην Αμερική.

  Μάταια πολέμησε αυτός να του αλλάξει τη γνώμη. Εκείνος επέμενε. Έτσι έβαλαν υποθήκη τα χτήματά τους, για να οικονομηθεί ο ναύλος, φρόντισαν για τα χαρτιά και μια Κυριακή ορίστηκε να φύγει ο Γιάννης. Η απόφαση είχε παρθεί, τα χρήματα οικονομηθεί ―πένθος στο σπίτι. Ο νέος λυπημένος γύριζε τις τελευταίες ημέρες άνεργος· ήτανε σα δειλιασμένος, φοβισμένος, ζήταε συμπάθειο από τις αδερφές του για το ξύλο που τους έδινε κι εκείνες δε σταματούσαν το δάκρυ στη σκέψη, πως φεύγει «το παιδί μας» όπως τον έλεγαν με μια χαρακτηριστική τρυφερότητα. Κι ο γέρος μ’ ένα καντάρι πίκρα στην καρδιά κοίταζε σιωπηλά το γιο του, που θα ‘φευγε, τα κορίτσια που θα ‘μεναν. Μέσα στον πόνο του κλεισμένος, συλλοϊσμένος, δεν άφηνε λέξη να του φύγει από το στόμα. Σε ποιονε να μιλήσει και ποιος να τον παρηγορήσει; Αν εζούσε η γριά του… αλλά καλύτερα που δε ζει, ευτυχισμένη, που δε ζει… Να ‘χει παιδιά και παιδιά να μην έχει; Πώς θα μπορούσε η άμοιρη να βλέπει τις άλλες τις μανάδες να ζούνε με τους γιους τους κι αυτή να μην έχει; Καλύτερα… Όμως εκείνος ήταν κακότυχος, γιατί του μελλότανε να πιει όλες τις πίκρες.
  Κι η μέρα ήρτε, μια μαύρη Κυριακή. Τα ρούχα του Γιάννη έτοιμα, τυλιγμένα σ’ έναν κόμπο σφιχτά δεμένο· κάθε αδερφή είχε βάλει και κάτι ξεχωριστό μέσα για τον αδερφό. Η μεγαλύτερη η Αννέτα, ένα κουλούρι μικρό, ζυμωμένο όπως εκείνα που φκιάχνουν για τις νυφάδες μ’ αυγά, με βούτυρο, με ζάχαρη, για να το βρει άξαφνα ο αδερφός στην ξενιτιά και να χαρεί. Η δεύτερη, η Αμαλία, έβαλε ένα μεταξωτό μαντηλάκι, που της χάρισαν κάποτε, κεντημένο μ’ ένα κόκκινο Γ. Κι η μικρότερη, η στερνή, η Χρυσαυγή, που ήταν είκοσι χρονώ, έκοψε από τα μυριστικά της κι εσκόρπισε ανάμεσα στα ρούχα του αδερφού μόσκο και μαντζουράνα και καριοφύλλι κι αρμπαρόζα, για να μοσκοβολούν στην ξενιτιά τα ρούχα του αδερφού.
  Το καΐκι, που θα τον έπαιρνε στην Πάτρα για να μπαρκαριστεί εκείθε, ήταν έτοιμο. Ο Γιάννης πήρε τον κόμπο στο χέρι.
―Έλα, μην κλαίτε, είπε στις αδερφές του, που τον τριγύριζαν κι άρχισαν να κρύβουν το πρόσωπο στα χέρια. Κι ωστόσο κι ο ίδιος δε μπορούσε να μιλήσει κι ήταν φανερό, πως ως και τα πόδια του να κουνήσει δε μπορούσε. Για να μακρύνει λίγο τη διαμονή του, χωρίς να φαίνεται δειλιασμένος, βάλτηκε να ρωτάει αν θυμήθηκαν τούτο, αν του έβαλαν εκείνο στον κόμπο. Κι εκείνες του αποκρίνονταν όλο: ναι, ναι… (όλα τα είχαν φροντίσει εκείνες…) Κι ύστερα, ξεχασμένος, πάλι ρωτούσε για τα ίδια, που ξαναρώτησε και του απαντούσαν πάλι ναι… ναι…

  Ο γέρος ακουμπισμένος σ’ ένα ερμάρι με ραγισμένη την καρδιά και κομμένα τα ύπατα, κοιτούσε, μόνο κοιτούσε και δε μιλούσε. Έγινε μια στιγμή τέλεια σιωπή. Ο Γιάννης γύρισε τριγύρω το βλέμμα και φάνηκε σα να θέλει να δώσει το χέρι, μα…. αντίς να το δώσει το έφερε στο μέτωπο.
―Κάτι άλλο ήθελα να πάρω ακόμα ψιθύρισε, μα δε θυμούμαι…
―Τι; Τι; Τι; ρώτησαν οι τρεις αδερφές.
―Κάτι, μα δε θυμούμαι… κάτι… είπ’ εκείνος πιέζοντας με το χέρι το μέτωπο. Κι άξαφνα η φωνή του κόπηκε και τα μάτια του πελάγωσαν από δάκρυα.
―Γιάννη, Γιάννη, ακούστηκε η φωνή ενός ναύτη του καϊκιού απ’ έξω. Τέλειωνε να φεύγομε…
―Τώρα, αμέσως, αποκρίθηκε κομπιασμένος.
  Και, δίνοντας ορμητικά το χέρι στις αδερφές του έσκυψε, τις εφίλησε κι έλεγε σε κάθε μια.
―Έχε γεια….
―Έχετε γεια ξαναείπε, όταν τις χαιρέτησε όλες και κάνοντας μια κίνηση με το χέρι για να σφουγγίσει τα μάτια του βγήκε στην πόρτα, όπου στο μεταξύ είχε τραβηχτεί ο πατέρας του.
―Πάμε πατέρα;
―Πάμε…
  Οι τρεις αδερφές όρμησαν στο παράθυρο, για να τόνε δούνε στο δρόμο. Ώσπου να φτάσει στο μώλο χαιρετούσε τους χωριανούς του, που συναντούσε.
―Στο καλό του λέγανε ποιος μ’ αγάπη, ποιος αδιάφορα. Μερικοί συγγενείς του και φίλοι του τόνε συνόδεψαν.
  Και σαν έφτασε κοντά στη βάρκα, που τον περίμενε ο ναύτης να περάσουν στο καΐκι, που έστεκε ανοιχτότερα, αφού χαιρέτησε όσους τον τριγύριζαν, έδωκε το χέρι στον πατέρα του. Όμως εκείνος τον ετράβηξε σιωπηλά παράμερα και άρχισε να του λέει με φωνή τρεμάμενη:
-Παιδί μου… περιττό να σ’ ορμηνέψω, άλλα σαν πατέρας που είμαι… να προσέχεις εκεί που θα πας…, να ‘σαι οικονόμος… να φυλάγεσαι από τσι παλιογύναικες…. να πολεμήσεις να ‘ρτεις ογλήγορα… γιατί εγώ γέρος άνθρωπος… πόσο λες και θα ζήσω ακόμα… κι αν μάθεις πως επέθανα να γυρίσεις αμέσως πίσω να προστατέψεις τσι αδερφάδες σου… ακούς παιδί μου; Άντε στο καλό παιδάκι μου, στη βοήθεια του Χριστού και της Παναγίας… να μας γράφεις ταχτικά…. Φιλήθηκαν· μα δεν του άφησε το χέρι· με τρόπο του έχωσε μέσα ένα εικοσιπεντάρικο.
―Άσ’ το πατέρα.
Τσώπα… πας σε ξενιτιά… θα σου χρειαστούνε… άντε πήγαινε… Στο καλό παιδάκι μου.
  Ο νέος έφυγε γρήγορα από κοντά του, χαιρέτησε βιαστικά τους συγκεντρωμένους ανθρώπους κι εμπήκε στη βάρκα. Σε λίγο πηδούσε στο καΐκι. Εκεί πάνου είχαν αρχίσει κιόλας την εργασία.
  Σήκωσαν την πρώτη άγκυρα έλυσαν τα πανιά και τώρα σήκωναν τη δεύτερη άγκυρα τη μαγγιόρα. Μετά τσιμάρισαν τη μαΐστρα πρώτα κι ύστερα το τριγκέτο. Τέλος απόλυσαν το φλόκο και το πλοίο, λευτερωμένο απ’ όλες αυτές τις μανούβρες, που έκαναν το πλήρωμα να εργάζεται με βία και δύναμη, δόθηκε στην ορμή του μαΐστρου κι αφού έκανε δυο βόλτες για να «πάρουν» τα πανιά ξανοίχτηκε στη μεγάλη θάλασσα.
  Έφευγε… Ο γέρος έστεκε και το κοίταζε κι ένιωθε ολοένα μέσα του σα να κόβονταν κάτι που του κρατούσε τη ζωή κι έξαφνα αιστάντηκε στη ψυχή του κάτι σα να σωριάζονταν πλατιά βαριά… Με θαμπωμένα τα μάτια, με τρεμάμενα βήματα κίνησε αργά για το σπίτι του. Βρήκε τα κορίτσια του κλαίνε.
―Πάει;
―Πάει…
  Κάθισε βαρύς στον καναπέ· έφερε γύρω του ένα βλέμμα κι άρχισε να λέει:
―Μην κλαίτε μωρές κι είναι κακό σημάδι μωρές. Τι κλαίτε μωρές, θα γυρίσει μωρές…
  Μα ξαφνικά ένα κλάμα του τάραξε τα στήθια και ξέσπασε με τέτοια λόγια:
―Άι στο καλό, παιδάκι μου, να πάει στο καλό το παιδάκι μου… ε σα μας στέλνει λεφτά θα ζήσουμε κι εμείς… άιντε στο καλό, παιδάκι μου… η Παναγία να το φυλάει το παιδάκι μου… Χριστέ μου, Παναγίτσα μου, φύλαε το παιδάκι μου…

  Ο αγέρας σφυρίζει πάνου από το κεφάλι του γέρου, με χίλιες φωνές περνάει μέσα από τα κλαριά του πλατάνου κι η θάλασσα, που χτυπιέται ολοένα στην αχτή και δέρνεται, θυμίζει καΐκι, που ταξιδεύει στα πρίμα. Κι ο μπάρμπα Θόδωρος λέει πως είναι μέσα και φεύγει σε τόπους αλαργινούς, μακρινούς, σε θάλασσες ξένες κι άγνωρες· μα δεν πάει στο παιδί του… Έρμη ψυχή γυρνάει στη μοναξιά του πόνου της… σα να γένηκε καράβι η ψυχή του και τον γυρνάει πού; πού; Α μαύρη ξενιτιά! Κι από τα μαύρα στήθια του γέρου μια φωνή μοιρολογήτρα υψώνεται, σκουριασμένη, παράτονη κι αφήνει τρεκλίζοντας τούτα τα λόγια:
     
  Τα έρημα τα ξένα ν’ ανάψουν να καούν
  μου πήραν το παιδάκι μου και μου το τυραννούν
     
  «Και μου το τυραννούν…» Σαν ένας μαύρος μαντύας, που ξεμένει πίσω από μια πένθιμη συνοδεία έμεινε στη ψυχή του η φράση. Τυραννισμένο παιδί!
  Δεν ήταν η πρώτη φορά που το δεχόταν η ξενιτιά. Εδώ και χρόνια όλο γυρίζει έξω· έξω μακριά από το σπίτι του πάντα μακριά… Από τόπο σε τόπο, από πόλεμο σε πόλεμο γύριζε… Μακεδονία, Ήπειρο, Θράκη, Μικρασία, παντού γύρισε το παιδάκι του…Παντού πήγε, σ’ όλο τον κόσμο βρέθηκε, και μόνο στο σπιτάκι του δεν έμεινε, και μόνο κοντά στον πατέρα του δε στάθηκε. Αυτός γέννησε παιδί κι άλλοι τ’ όριζαν κι άλλοι το διεύθυναν, άλλοι το βλέπανε… Οι πόλεμοι το τραβούσαν μακριά κι όταν γύρισε να συχάσει πια, η φτώχεια το στέλνει ακόμα πιο μακριά, πιο μακριά…

  Σειέται το παλιό, το γέρικο δέντρο πάνου από το κεφάλι του, αφήνει ένα στεναγμό αδιάκοπο με μύρια αναστενάγματα και τα κύματα παίζουν με τρελά πηδήματα στην αχτή. Έρμη ψυχή πού ταξιδεύεις; Δε στάθηκε· όχι άλλος πατέρας πιο κακότυχος από δαύτον. Το ένα του παιδί σκοτωμένο, το άλλο μακριά, μακριά… Α τι κακούργα που ‘ναι η τύχη! Δε σου παίρνει κάνε μικρά τα παιδιά, παρά σου τ’ αφήνει και μεγαλώνουν και τα πονάς και τα καμαρώνεις και λες πως είναι δικά σου και άξαφνα φσσσ χάνονται από μπροστά σου, σα δυο πουλιά σκιαγμένα κι έρμος μένεις, κούτσουρο μένεις…]

―Α, Παναγία μου, φύλαε το παιδάκι μου, φωνάζει κι αφήνει τα πατρικά γεροντικά του δάκρυα λεύτερα, να τρέχουν στ’ οργωμένο του πρόσωπο.
  Ο αγέρας σφυρίζει, σφυρίζει πιο δυνατά στο δέντρο και καλμάρει σ’ ένα μεγάλο στεναγμό με μαύρα αναστενάγματα…

 https://users.sch.gr/ipap/Ellinikos_Politismos/logotexnia/katiforis.htm
     

---

Η απόλυτη ομορφιά του γυναικείου προσώπου !

 Η απόλυτη ομορφιά του γυναικείου προσώπου

Του Νίκου Τσούλια

Αν τεθεί το ερώτημα: ποια εικόνα από όλα τα πράγματα του Κόσμου μπορεί να αξιολογηθεί ως η πρώτη των πρώτων, η απάντηση είναι εύκολη αφού το πρόσωπο της γυναίκας είναι η κορυφαία εκδήλωση της φύσης και της ζωής. Αν ζητηθεί να διερευνηθεί ποια είναι η πηγή της Ομορφιάς στο στερέωμα της ανθρώπινης ιστορίας, η απάντηση πάλι είναι εύκολη αφού το είδωλο της γυναίκας είναι η εστία της έννοιας της Καλαισθησίας και της Ωραιότητας. Αν για κάποιο λόγο έπρεπε να διασωθεί στη σύγχρονη Κιβωτό μόνο ένα «είδος» και μια «εικόνα», μόνο το γυναικείο πρόσωπο θα μπορούσε να είναι… Μπορεί άραγε κάποιος «κλείνοντας» τα μάτια του, της ψυχής και του σώματος, να φανταστεί έναν Κόσμο χωρίς το πρόσωπο της γυναίκας;

Το γεγονός και μόνο ότι η Τέχνη του ανθρώπου έχει υμνήσει όσο τίποτα άλλο το πορτρέτο της γυναίκας σαφώς και δεν είναι απόρροια μιας κάποιας ανδροκρατούμενης κοινωνίας, αλλά είναι νομοτελειακή εξέλιξη της απόλυτης Ομορφιάς του γυναικείου προσώπου. Άλλωστε αν για κάτι μπορούν να θεωρηθούν οι άντρες ως ευνοημένοι της τύχης, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι έχουν «απέναντί τους» τη γοητεία του γυναικείου προσώπου, ότι γεύονται τη μοναδική αυτή γοητεία, ότι απολαμβάνουν μια αισθητική που ξεχειλίζει και εμπνέει τη ζωή τους, ότι έχουν ένα διαρκές είδωλο του έρωτα και του πάθους.

 Η Τέχνη έχει το γενέθλιο τόπο της στο είδωλο της γυναικείας προσωπομορφής. Εδώ κατοικοεδρεύει η Τέχνη σ’ όλο το διάβα της ιστορίας λαών και ανθρώπων και απλώς αποικίζει και γειτονικές περιοχές από τη διαρκή ακτινοβολία της, από την ασίγαστη ορμή της. Η Ποίηση επινοήθηκε από τον άνθρωπο για να εκφράσει «αυτή» την απόλυτη και πρώτιστη ομορφιά και μετά απλώθηκε με πάθος δημιουργώντας και άλλες, πολλές εστίες ομορφιάς, τα λουλούδια, τα φυσικά τοπία, τον ανθρώπινο στοχασμό, την απεραντοσύνη του χωροχρόνου… Γι’ αυτό και όταν θαυμάζουμε αυτές τις ομορφιές, η σκέψη μας και η καρδιά μας συμπεριλαμβάνει πάντα το είδωλο ενός προσώπου γυναίκας και γευόμαστε τις άλλες ομορφιές μόνο μέσα από την ομορφιά της γυναίκας. Μπορεί κάποιος να θαυμάζει μόνος του ένα ηλιοβασίλεμα ή ένα βροχερό μελαγχολικό απογευματάκι ή έναν καλλίγραμμο ορίζοντα βουνοκορφών ή …, και να μην ονειρεύεται μια γυναίκα; Και είναι φοβερό το εξής γεγονός. Ακόμα και αν δεν έχει κατακτημένη μια «γυναίκα – έρωτα», σ’ αυτή την περίπτωση εμφανίζεται να προσλαμβάνει και να δημιουργεί την εικόνα της χωρίς να μπορεί να ερμηνεύσει το πώς γίνεται… Και ακόμα πιο πέρα, αν δεν έχει στο μυαλό του μια «γυναίκα – έρωτα», την επινοεί ασυνείδητα και γεύεται ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις και ονειροπολήσεις ως θεία δωρεά!

Αλλά το πιο σημαντικό στοιχείο στην υπόθεσή μας δεν είναι τα επιμέρους ξεχωριστά σημεία του γυναικείου προσώπου. Μπορεί τα χείλη μιας γυναίκας να κρύβουν πόθους και έρωτες, μπορεί το τριανταφυλλένιο άνοιγμά τους να υπόσχεται παραδείσους ατέλειωτους και φαντασιώσεις ταξιδεμένες, μπορεί να είναι η πηγή της μέγιστης και πρώτιστης επιθυμίας. Μπορεί το βλέμμα μιας γυναίκας να είναι «ο κόσμος όλος», να είναι ο πιο πολύτιμος θησαυρός της καρδιάς μας, να είναι «η ματιά» μέσα από την οποία βλέπουμε καθετί γύρω μας. Μπορεί ο λαιμός μιας γυναίκας να γίνει «έμμονη ιδέα» πόθων και πόθων, να συγκεντρώνει τις επιθυμίες των «επόμενων κινήσεών μας». Μπορεί το μέτωπο…, μπορούν τα δάκτυλά της…, μπορεί…

Όμως είναι η βαθιά ενότητα όλων αυτών που συνθέτει την απόλυτη Ομορφιά του γυναικείου προσώπου, που αναδύει την απόλυτη ομορφιά της γυναίκας – του σώματος και του πνεύματος της γυναίκας, του έρωτα που μόνο μια γυναίκα μπορεί να εμπνεύσει. Γι’ αυτό δεν θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει «θεός του έρωτα» αλλά μόνο «θεά του έρωτα». Γι’ αυτό και καθόμαστε γοητευμένοι «με τις ώρες» απέναντι από ένα γυναικείο πορτρέτο και το παγιδεύουμε με μια θαυμαστή ευκολία στον κόσμο του συναισθήματός μας και της φαντασίωσής μας και νιώθουμε μια ψυχική ευφορία που καμιά «νύχτα του χρόνου» δεν τη σκιάζει.

Όσο υπάρχει ζωή πάνω στον όμορφο πλανήτη μας, όσο γράφεται ιστορία πάντα ένας ύμνος προς το πρόσωπο της γυναίκας θα είναι το απαύγασμα της παρουσίας μας και της αγωνίας μας και της ευτυχίας μας. Όσα και όποια μαύρα σκοτάδια μπορεί να κρύβει η σκοτεινή πλευρά της ζωής, αρκεί μόνο ένα πρόσωπο γυναίκας, ένα πρόσωπο του έρωτά σου για να φωτίζει όλο σου τον κόσμο, όλη σου την ψυχή, για να σε εμπνέει και να σε συνεπαίρνει.

 Μια εικόνα απλά και μόνο μπορεί να είναι η ζωή μας, μια εικόνα που την έχουμε μέσα στην ψυχή μας, που γεννάει τα πιο όμορφα συναισθήματά μας, που μας δωρίζει ακατάπαυστα όνειρα και πόθο, πόθο για έρωτα, πόθο για ζωή…

 https://www.fractalart.gr/i-apolyti-omorfia-tou-gynaikeiou-proswpou/

 

http://www.pinterest.com/pin/364721269793309344/

Για τη νέα Παιδεία -Κωνσταντίνος Γανωτής

 Κωνσταντίνος Γανωτής: Για τη νέα Παιδεία

Ένα καίριο και βαθυστόχαστο κείμενο από τον αείμνηστο διδάσκαλο

 

"Ακόμα δεν πήραμε είδηση ή δεν θέλομε να παραδεχτούμε ότι η πατρίδα μας είναι υπό κατοχήν αδίστακτων και καλά οργανωμένων πολιτιστικών κατακτητών."

Γιατί τόση ένταση στη διαμαρτυρία μας για τη σύγχρονη “ανθρωπιστική” παιδεία, που καλλιεργεί πλέον συστηματικά και μεθοδευμένα η πολιτική και επιστημονική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας; Τι ζητάμε από μια ηγεσία λυμεώνα του Ορθόδοξου λαού μας; Αφού το λένε καθαρά και ξάστερα οι άνθρωποι ότι διδάσκουν τους μαθητές να είναι χειραφετημένοι από ό,τι ονομάζεται πρόσδεση στο παρελθόν… Και οι διδάσκοντες να «εστιάσουν το ενδιαφέρον τού μαθητή στην ανθρώπινη διάσταση των θρησκειών». Άρα στοχεύουν σε μια νεολαία, που πιστεύει σ’ έναν Αρειανισμό όλων των θρησκειών! Συμβουλεύουν ότι δεν πρέπει «να καταφεύγομε στη θαλπωρή της Εκκλησίας για τη λύση των προβλημάτων μας, αλλά στο άτομο». Άρα δεν είναι κάποιοι ιθύνοντες που λαθεύονται, αλλά στοχεύουν εκούσια και συνειδητά στο γκρέμισμα του παραδοσιακού μας πολιτισμού.

Οι καλοπροαίρετοι ευσεβείς Χριστιανοί, που αρθρογραφούν κατά του πνεύματος της Νεοεποχίτικης Παιδείας, που ξετσίπωτα χειραγωγεί τα παιδιά μας στο μηδενισμό, φαίνεται ότι αγνοούν κάτι ακόμα χειρότερο. Το ότι πριν από τους ιθύνοντες κάνουν το ίδιο και οι γονείς των παιδιών μας. Μην υπολογίζετε αυτούς, που βαφτίζουν (ακόμα) τα παιδιά τους κι αυτούς που γεμίζουν τα πεζοδρόμια γύρω από τους ναούς στις 12 τα μεσάνυχτα του μεγάλου Σαββάτου. Μια κοινωνία με τις εκατοντάδες χιλιάδες (ναι, εκατοντάδες χιλιάδες) εκτρώσεις το χρόνο όχι μόνο δεν συντηρεί την Ορθόδοξη παράδοση, αλλά τη χρειάζεται μάλιστα τη Νεοεποχίτικη παιδεία, γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά της και ν’ απαντήσει στα καυτά ερωτήματά τους.

✶✶✶

Είστε σίγουροι, αδελφοί και πατέρες, ότι σ’ ένα δημοψήφισμα για τη σημερινή παιδεία θα πλειοψηφούσαν οι αρνητικές ψήφοι; Όταν εδίκαζαν οι αρχιερείς και πρεσβύτεροι τον Κύριο στα Ιεροσόλυμα, πόσοι από τους θεραπευθέντες και αναστηθέντες απ’ αυτόν, πόσοι από τους αυτόπτες των μοναδικών θαυμάτων του πήγαν να εκδηλώσουν τα ευγνώμονα αισθήματά τους προς τον γλυκύτατο ευεργέτη τους;

Κι εγώ πιστεύω ότι στο βάθος ο λαός μας κρύβει μια ορθόδοξη ψυχή. Την Ιστορία όμως δεν τη γράφει μόνο το βάθος, τη γράφει η μαρτυρία, το μαρτύριο. Αυτή τη μαρτυρία δεν τη δίνει η σημερινή οικογένεια κι έτσι τα παιδιά μας ξεκινούν προδομένα από τα σπίτια τους κάθε πρωί, για να πάνε σ’ ένα διεφθαρμένο σχολείο.

Η Χαρμολίνα στο διήγημα «Η θητεία της πενθεράς» του Παπαδιαμάντη, που ανέτρεφε τα οχτώ εγγονάκια της με πολύν κόπο ολημερίς, το βράδυ τα ξάπλωνε στα στρωματάκια τους συχνά χωρίς να τα ξεντύσει, γιατί δεν άντεχαν τα καημένα από τη νύστα, αλλά ποτέ χωρίς να τα στήσει μπροστά στο εικόνισμα (και συχνά κρατώντας τα από τις αμασχάλες για να μην σωριαστούν κάτω), για να κάνουν την προσευχή τους. Αυτά τα παιδάκια σ’ όποιο σχολείο κι αν πήγαιναν, δεν θα διαφθείρονταν.

✶✶✶

Αυτοί οι Έλληνες σήμερα, που δεν εκκλησιάζονται, κάνουν τα παιδιά τους όχι απλώς οκνηρά και αμελή στην πίστη τους, αλλά εμπαθείς αθέους σαν τους σημερινούς ιθύνοντες της παιδείας, γιατί και το κακό προοδεύει όπως και το καλό.

Αυτοί οι 97% των Ελλήνων, που δεν εκκλησιάζονται, βλέπουν τον εκτροχιασμό των παιδιών τους, τη διαφθορά τους απ’ την ίδια την παιδεία τους και απλώς λίγο ενοχλούνται για τις συνέπειες και τους κινδύνους. Κατά τ’ άλλα θεωρούν αναπόφευκτη την κατρακύλα και δεν αντιδρούν. 

Και οι δάσκαλοι, ιθύνοντες και διδάσκοντες απολογούνται: τι να σας κάνομε; Να διδάξομε στους μαθητές-παιδιά σας μια θρησκεία, που μέσα στα σπίτια τους δεν τη βλέπουν, και μια ηθική, που μέσα στα σπίτια τους την περιγελούν; Τι θα γίνομε δηλαδή εμείς; Δον Κιχώτηδες της παιδείας;

Κι απ’ αυτούς τους προβληματισμένους γονείς πολλοί προβληματίζονται για την ενοχλητική απείθεια των παιδιών τους, για την πολυδάπανη διαφθορά τους, για την κακή υπόληψη της οικογένειας, για τα τρεξίματα στα νοσοκομεία και στ’ αστυνομικά τμήματα. Πόσοι μπορούν να πουν στο παιδί τους: Παιδί μου, αγωνιώ να μη χάσεις τη βασιλεία του Θεού, φοβούμαι μήπως καταλήξεις στην κόλαση;

Αυτό το μικρό ποσοστό των πιστών έχει απομείνει στην Εκκλησία μας και στο έθνος μας. Βγείτε και μετρήστε τις σημαίες, που στολίζουν τα μπαλκόνια μας κατά τις εθνικές μας εορτές. Κι αν απαγορεύονταν και τα βαρελότα του Πάσχα, θα ήταν λιγότεροι οι πιστοί στην Ανάσταση.

✶✶✶

Ακόμα δεν πήραμε είδηση ή δεν θέλομε να παραδεχτούμε ότι η πατρίδα μας είναι υπό κατοχήν αδίστακτων και καλά οργανωμένων πολιτιστικών κατακτητών. Τι ελπίδα έχομε παρακαλώντας τους και απειλώντας να τους πτοήσομε;

Η Εκκλησία πρέπει να εξυψώσει το εκκλησιαστικό φρόνημα των πραγματικών πιστών της και να τους καταρτίσει έτσι, ώστε να δίνουν μέσα από τα σπίτια τους στα δικά τους παιδιά την αγωγή, που ζητούν από τους συνδικαλιστές δασκάλους. Η μεγάλη σημασία που δίνομε ακόμα στη σχολική παιδεία είναι δείγμα της αδιαφορίας μας για την πραγματική αγωγή των παιδιών μας.

Ο σύγχρονος πολιτισμός δημιούργησε άπειρες απολαύσεις, πιο πολλές απ’ τις ανάγκες μας· γι’ αυτό ικανοποιώντας πολλές ανύπαρκτες στην αρχή ανάγκες έκανε και τις ανύπαρκτες πραγματικές, απαραίτητες. Τώρα τα παιδιά μας συνήθισαν κι αυτά να αγαπούν και να επιδιώκουν αγαθά, που αγγίζουν το κορμάκι τους ή το πολύ πολύ και την ψυχολογία τους. Τα παραδοσιακά μας αγαθά είναι μέσα από τις αρετές η θέαση του προσώπου του Θεού, να “δούμε Θεού πρόσωπο” όπως λέμε. Κι αυτό είναι άθλημα ηρωικό και επώδυνο. Η εποχή μας όμως είναι εποχή αγωνιώδους αναζήτησης ηδονών και αποφυγής θυσιών. Αυτό είναι και το γενικό πνεύμα των σχολικών βιβλίων αλλά και η υπόθεση όλων των κοινωνικών κινητοποιήσεων.

                                                                         ✶✶✶

Οφείλει λοιπόν (έτσι πιστεύω) ο κάθε ευσεβής Χριστιανός και φιλότιμος Έλληνας να παρακολουθήσει το πνεύμα της νέας παιδείας και να καλύψει με δική του ενδοοικογενειακή πρωτοβουλία το βαθύ κενό (το βάραθρο), που αφήνει ακάλυπτο η σημερινή παιδεία. Δεν μπορούμε πια να ξεφορτωνόμαστε το βάρος της κατήχησης των παιδιών μας στα χέρια της κρατικής παιδείας. Και επειδή αυτό είναι δύσκολο για πολλούς γονείς χαμηλής μόρφωσης, το βάρος πέφτει στους ώμους της ενορίας και ακόμα ψηλότερα της Μητρόπολης. Να πάψουν πια οι ενορίες να είναι δημοτολόγια βαπτισθέντων και να γίνουν σχολεία για τα ουσιώδη μορφωτικά στοιχεία των νέων.

Οι προβληματισμένοι Ορθόδοξοι γονείς να φέρουν τα παιδάκια τους στην Εκκλησία και να γίνει ένα σοβαρό και θερμό κατηχητικό έργο. Το λέω αυτό, γιατί ως τώρα και το κατηχητικό έργο έχει σε μεγάλο βαθμό αλωθεί από έναν ιδεολογικό και ψυχολογικό χαρακτήρα, όπως γίνεται με τις ιδεολογίες των κομματικών νεολαιών.  

Έχομε έλλειμμα δηλαδή πνευματικής ωριμότητας και θεολογικής κατάρτισης.

Εκείνο που δίνει πάντα μέσα στην Ιστορία το στίγμα της ζωντανής Εκκλησίας είναι το πλήθος των μαρτύρων. Δηλαδή θα παρακαλέσουμε το Θεό να ενταθεί ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας, μέχρι να μπούμε στο στάδιο των μαρτύρων κι έτσι ν’ αρχίσει ν’ ανεβαίνει το εκκλησιαστικό φρόνημα των πιστών! Άρα αυτές οι διαμαρτυρίες για τον κηρυγμένο πλέον πόλεμο της Νέας Εποχής κατά της Εκκλησίας θα πρέπει να σταματήσουν, και ο πόλεμος αυτός ν’ αντιμετωπιστεί με το ενθουσιαστικό και πράο πνεύμα των Χριστιανών μαρτύρων όλων των εποχών.

Πρώτο μέλημα της Εκκλησίας πρέπει να είναι η σύνταξη παρασχολικών βιβλίων και η κατάρτιση δασκάλων, που θα κερδίσουν την αγάπη και την εκτίμηση των παιδιών και την αποδοχή βέβαια και την ενθάρρυνση των γονιών. Ν’ αφήσομε λοιπόν την “ευλαβή” γκρίνια και να μπούμε στην ενθουσιαστική μαρτυρία. Ο Θεός να δώσει.

Σημείωση δική μου:

Μην αναρωτιέστε, λοιπόν, "τις πταίει" για την κατάντια 

των σχολείων μας σήμερα !

Ι.Β.Ν. 

https://perivleptosfl.blogspot.com/2025/05/blog-post_31.html

https://ethniki-paideia.blogspot.com/2025/05/blog-post.html

https://konstantinosganotis.gr/bio-menou/konstantinos-ganotis-menouarxikis

Ερωτικές επιστολές στη λογοτεχνία

 Ερωτικές επιστολές στη λογοτεχνία

Οι ερωτικές επιστολές δεν υπάρχουν πια. Τις πάτησε το τρένο της πεζότητας, τα κενότητας, της ηλεκτρονικής «επικοινωνίας», των νέων καιρών. Μαζί με τόσα άλλα, έπεσαν και τα κάστρα του ρομαντισμού και του πάθους από τις βολές του εύκολου ή και αγορασμένου σεξ, του life style, των μοντέρνων αντιλήψεων ότι τα πάντα μετριώνται με την κινητικότητα της πιστωτικής σου κάρτας. Τα πάλαι ποτέ «ραβασάκια» μουχλιάζουν τώρα στα μουσεία του έρωτος με τους ξεφλουδισμένους τοίχους, τις ξεχαρβαλωμένες στέγες και τα υγρά υπόγεια, όπου σουλατσάρουν τα τρωκτικά του συμφέροντος και του κυνισμού. Για γαλάζια ή ροζ γράμματα ούτε λόγος, τα έχουν ξεκάνει οι αναρτήσεις στα «προσωπικά» μας ιστολόγια ή κάτι ανούσια τιτιβίσματα στα twitter. […]

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι είναι μόνο λόγια τα όσα ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ έγραφε στη Μάρλεν Ντίντριχ το 1951: «Δεν μπορώ να περιγράψω πώς κάθε φορά που τυλίγω τα χέρια μου γύρω σου, νιώθω πως βρίσκομαι σπίτι». Μπορεί, αλλά δεν ήταν λόγια του αέρα, παρά λόγια της φωτιάς, αφού, καθώς τα χέρια του τυλίγονταν γύρω της, έπαιρναν φωτιά και μαζί ολόκληρο το σπίτι. […]

Τα γράμματα του συγγραφέα της «Μαντάμ Μποβαρί» Γκουστάβ Φλωμπέρ προς την ποιήτρια Louise Collet ήταν λίγο πικάντικα: «Θα σε μπουκώσω με όλες τις χαρές της σάρκας μέχρι να λιγοθυμήσεις, να πέσεις να πεθάνεις. Θέλω μαζί μου να τα χάσεις ολότελα και να ομολογήσεις κρυφά στον εαυτό σου ότι ποτέ δεν είχες τολμήσει να ονειρευτείς τέτοιο παραλήρημα…». […]

Ο καταθλιπτικός Φρανς Κάφκα έσφυζε από ευτυχία, όπως φαίνεται από τα περιβόητα «Γράμματα στη Μιλένα»: «Κι όμως θα ’ναι ψέμα να πω πως μου λείπετε, είναι η πιο τέλεια, η πιο αλγεινή μαγεία, είσαστε εδώ όσο κι εγώ, και περισσότερο. Όπου είμαι είσαστε όσο κι εγώ, και περισσότερο». Κι αλλού: «Σήμερα είδα ένα χάρτη της Βιέννης και για μια στιγμή μου φάνηκε ακατανόητο που ‘χτισαν μια τόσο μεγάλη πολιτεία, ενώ εσύ δεν χρειάζεσαι παρά μόνο ένα δωμάτιο». «Και παρ’ όλα αυτά σκέφτομαι καμιά φορά: αν μπορεί να πεθάνει κανείς από ευτυχία, αυτό πρέπει να συμβεί σε μένα. Και αν ένας άνθρωπος προορισμένος να πεθάνει, μπορεί να μείνει στη ζωή από ευτυχία, τότε θα μείνω στη ζωή». […]

Ο νομπελίστας ποιητής Πάμπλο Νερούντα, από τους πιο σημαντικούς της Λατινικής Αμερικής, πέρα από πολιτικοποιημένα ποιήματα, έγραψε και πολλά προσωπικά ερωτικά. Τα πλείστα περιλαμβάνονται στη συλλογή «Εκατό ερωτικά σονέτα» και απευθύνονται στη Ματίλντε Ουρούτια. […]

Μα κι ένας δικός μας μεγάλος ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, πέθαινε κυριολεκτικά ή ποιητικά για μιαν παιδούλα, μια λεπτή και καλλιεργημένη ψυχή, την εικοσάχρονη Ελένη Κορζά, μια όμορφη και μελαγχολική κοπελίτσα που έπασχε από φυματίωση και είχε μια σπάνια για την ηλικία της μόρφωση. Πάνω από εξήντα χρονών ο ποιητής, της απευθύνει πυρετικά γράμματα, προσφωνώντας την «Ραχήλ» και «αγαπημένη λάμψη»: «Επέρασα μια νύχτα, τη νύχτα της Δευτέρας προς την Τρίτη, με το λυρικό, το μεθυστικό πυρετό της ενθύμησής σου…». […]

Όμως, αποδέκτες ερωτικών επιστολών δεν είναι μόνο γυναίκες από παθιασμένους άντρες. Και διάσημες γυναίκες διαδήλωναν τον έρωτά τους προς τους συντρόφους τους. Η πρωτοπόρα φεμινίστρια και μεγάλη συγγραφέας του «δεύτερου φύλου» Σιμόν ντε Μποβουάρ γράφει στη νεότητά της προς τον φιλόσοφο του υπαρξισμού Ζαν Πολ Σαρτρ πως είναι έτοιμη και την απελευθέρωσή της να υποτάξει στον έρωτά του και υπηρέτρια να γίνει, προκειμένου να ξαπλώνει δίπλα στο ζεστό και δυνατό του σώμα. […]

Δεν ξέρω αν η Μαρία Πολυδούρη έγραψε γράμματα στον Κώστα Καρυωτάκη, τον ιδανικό αυτόχειρα ποιητή, που είτε από δειλία είτε για άλλους λόγους δεν προσχώρησε στον απελπισμένα τρυφερό έρωτά της για κείνον. Και μόνο όμως αυτό το κομμάτι του ποιήματος που του απευθύνει ισοδυναμεί με όλου του κόσμου τις ερωτικές επιστολές:

«Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα
μόνο γι’ αυτό είμαι ωραία σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,

μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.

Μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν
με την ψυχή στο βλέμμα
περήφανα στολίστηκα
το υπέρτατο της ύπαρξής μου στέμμα
μόνο γιατί τα μάτια σου με κοίταξαν».

Όμως ο έρωτας δεν λέγεται, δεν γράφεται, δεν υμνείται. Τον ζεις. Τον εκφράζεις παντοιοτρόπως και με τόση δύναμη και όταν δεν τον ζεις…

https://stigmalogou.blogspot.com/2016/05/blog-post_12.html