Ξένος στην πόλη... Ι.Ντινόπουλος

Το φανάρι για τους πεζούς ειχε ανάψει πολλές φορές πράσινο και ο αθλητικός τριαντάρης δεν ειχε περάσει απέναντι...

Στεκόταν εκεί ορθιος και παρατηρούσε τα πάντα... σαν να εψαχνε κάτι...
Ο κόσμος ιδιος και σ΄αυτήν τη πόλη μονολόγησε...ιδια κίνηση , ιδια χρώματα, ιδιες βιτρίνες, ιδιες ομορφες γυναίκες ατελείωτες...ποιός να τις καλύπτει ολες αυτές αραγε ; !

Εκείνη τη στιγμή πέρασε μπροστά του ενα Σμαρτάκι που το οδηγούσε μια νεαρά με ύφος και πρόσεξε οτι στο πίσω μέρος , κατω απο τον αριθμό ειχε μια πινακίδα με εκείνο το σκυλί με τα κοντά πόδια και το μακρύ κορμί που εγραφε long vehicle !

-Μακρύ ειναι το καλάμι που καβαλάς κοπέλλα μου, ειπε σιγά, και μάλιστα με φούντα στην ακρη ! και συνέχισε να παρατηρεί...

Το ιδιο εκανε και στο προηγούμενο φανάρι..

Ισως να του έμεινε απο τότε που χτύπησε τον ποδηλάτη , για τον τραυματισμό του οποίου ακόμη τρέχει...Για αυτό το λόγο βρίσκεται σ΄αυτή την πόλη, για ενα ακόμη δικαστήριο τροχαίου ατυχήματος..
Ο δικηγόρος του δεν μπόρεσε να τον ακολουθήσει, ειχε μια σοβαρή δίκη στην Πάτρα και του σύστησε μια εξαιρετική συνάδελφό του στην οποία ειχε στείλει και τη δικογραφία.

Μίλησε μαζί της πρίν απο λίγο στο τηλέφωνο, του είπε οτι η δίκη αύριο ειναι πρώτη, απ΄οτι ειδε στο πινάκιο, να ειναι εκεί στις οχτώμισυ το πρωί, ολα θα πάνε καλά και οτι θα τα πούνε αύριο το πρωί...Δεν τη εχει δεί ποτέ πρίν , αλλά απο τη φωνή τού φάνηκε καλή...

Ετσι μην έχοντας κάτι να κάνει, ξένος στην πόλη, γυρνάει σκεπτόμενος και παρατηρών..

Την προσοχή του απέσπασε μια γυναικεία φωνή απο την καφετέρια που βρισκόταν κάπου δεξιά του ..

-"Κόφτο, ρε μαλάκα !"

Γύρισε να δεί αν η γυναίκα που μίλησε ηταν όμορφη, θα προτιμούσε να μην ήταν, γιατί ειναι πολύ άσχημο να βωμολοχεί γυναίκα και μάλιστα δημόσια, και να δεί και την αντίδραση του συνοδού της, αν δηλαδή θα της κόψει το σβέρκο η τη γλώσσα, η αν θα συνεχίσει να πίνει τη φραπεδιά του χωρίς να συμβαίνει τίποτα !

Και φυσικά συνέβη το τρίτο που τον έκανε να σκεφτεί το φίλο του το Γιάννη που του ΄λεγε:

-Αν φάει κάποιος κλωτσιά στους ορχεις, θα διπλωθεί στα δύο απο τον πόνο, μόνον οταν το όσχεο ειναι γεμάτο...Γιατί αν.. απουσιάζουν οι αδένες, ειναι σαν να χτυπήσεις κάποιον στα μαλακά μόρια...

-Αδειο όσχεο Γιάααννη ! ειπε σιγά και..

...ξαναγύρισε τα μάτια του στην κυρία με το παιδάκι που χαζεύει τις βιτρίνες στο απέναντι πεζοδρόμιο...Δεν τη βλέπει στο πρόσωπο, αλλά εχει ενα καταπληκτικό σώμα ...

Τέσσερες βιτρίνες στη σειρά και οι τέσσερες με γυναικείο περιεχόμενο ! Η πρώτη εχει παπούτσια, η δεύτερη κάτι πολύχρωμα σχοινάκια, αυτά που χρησιμοποιούν οι γυναίκες και ως εσώρουχα, η τρίτη καλλυντικά και η τέταρτη φούστες-μπλούζες "η Ανθούλα", έγραφε πάνω απο την είσοδο !

Η κυρία με τον μπόμπιρα ειχε μπεί στίς τρείς απ αυτές, απο τις οποίες βγήκε με τσάντα κρεμασμένη στον ώμο και τώρα ηταν μπροστά στην "Ανθούλα "και χάζευε..

Ο μικρός κρατούσε στο ενα του χεράκι ενα γλυφιτζούρι και με το αλλο ειχε αγκαλιάσει μια μπάλα που δεν χώραγε στη μικρή του μασχάλη...

Τα δώρα του αυτά θα του τα πήρε η μαμά του στο δρόμο για να μήν γκρινιάζει ή θα του τα έδωσε κάποιος γνωστός απο κανα κατάστημα που ψωνίζει η μαμά του, απ αυτούς που λένε:
- Αχ τι όμορφο μωρό ! Πως σε λένε μωράκι μου; και ...κοιτάζουν το στήθος της μαμάς και τις οπίσθιες καλλιτεχικές της γραμμές !

Αντι να πούν:

- Μωρό μου τι όμορφη μαμά που εχεις , πως την λένε; και αν θέλει η μαμά θα πεί:
- Δανάη με λένε καλέ ! !....

*****************************

...Και ξαφνικά, τι ηθελε να το σκεφτεί, γλύστρισε η μπάλλα απο τη μασχαλίτσα του μπόμπιρα και κύλισε στο δρόμο. Ο μικρός τραβάει με δύναμη το χεράκι του το αλλο, καθώς του το κρατούσε χαλαρά η μάνα του, λόγω...βιτρίνων και ξεχύθηκε στο οδόστρωμα κυνηγώντας τη μπάλλα του..

Ενα αυτοκίνητο που κινείται σε απόσταση λιγότερη των είκοσι μέτρων θα συναντήσει το μικρό σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα...

Μια κυρία που ηταν μπροστά εβαλε τα χέρια της στο πρόσωπο για να μη δεί αυτή..τη συνάντηση...

...Σε δέκατα του δευτερολέπτου, ο ξένος ειχε πάρει την απόφασή του...

Τινάχτηκε σαν ελατήριο στον αέρα, έκανε τρία άλματα σαν αίλουρος και μια βουτιά σαν αυτές που κάνουν οι αθλητές κολύμβησης και συνάντησε το αγοράκι πρίν απο το αυτοκίνητο... τύλιξε γρήγορα το κορμάκι του και το κεφάλι του με τα χέρια του και άρχισε να κάνει βαρελάκια προς την πλευρά απο την οποία ξεκίνησε το παιδάκι..

Το αυτοκίνητο πέρασε ξυστά δίπλα τους και σταμάτησε λιγα μέτρα πιο κάτω...

Μαζεύτηκε κόσμος...

Σηκώθηκε με το παιδάκι - και οι δυό σώοι- και το παρέδωσε στη μάνα του, που αμφιβάλω αν κατάλαβε τι ειχε γίνει η ...τι πήγε να γίνει...

Νευρίασε μόνο οταν ακουσε την κυρία να λέει:

-Τι σου εχω πεί Γιαννάκη;

Ε, λοιπόν, αυτήν την κυρία, αν και εχει δηλώσει και εχει αποδείξει έμπρακτα οτι λατρεύει τις γυναίκες, καθώς και εκείνη που ξέχασε το μωρό της στο ταξί και την αλλη που έχασε το παιδάκι της στο εμπορικό κέντρο, θα τις κρέμαγε ανάποδα ...με τα σχοινάκια που φοράνε...

Θέλησε να φύγει βιαστικά και διακριτικά, δεν ειχε νόημα η παραμονή του εκεί στον κόσμο, το ζητούμενο ειχε ηδη  επιτευχθεί...

Βλέπει όμως το αυτοκίνητο , που παρ΄ολίγο να καθάριζε τις ρόδες του πάνω στις πλατούλες του αγοριού και στις δικές του πλάτες, σταματημένο και μια γυναίκα με ακουμπισμένο το πρόσωπό της πάνω στο τιμόνι..

Πλησίασε και ακούμπησε τα χέρια του στο ανοιχτό της παράθυρο.. λέγοντάς της :

-Ολα καλά, να προσέχεις περισσότερο αλλη φορά..και να μην τρέχεις...και σηκώνοντας το δεξί του χέρι της χάιδεψε τα μαλλιά...

Τότε σήκωσε το κεφάλι της απο το τιμόνι και τον κοίταξε κατάματα...

Παναγία μου ! τέτοια μάτια καταπράσινα σε ενα πεντάμορφο πρόσωπο δεν ειχε ξαναδεί..

-Πέστε μου σας παρακαλώ, του ειπε , οτι σώθηκε το παιδί , γιατι δεν θα το αντέξω...

-Αυτό δε σου ειπα κοπέλα μου; ολα καλά...

-Εσείς το σώσατε -του ειπε εκείνη- και αυτό και εμένα και γυρίζοντας προς το αριστερό του χέρι που ακουμοπούσε ακόμη στο παράθυρό της , έσκυψε και το φίλησε...

-Ελα κορίτσι μου, της είπε αμήχανα, που θα μου φιλήσεις το χέρι, σήκω και φύγε, δε βλέπεις οτι ο κύριος με τη Τζάγκουαρ βιάζεται και του κλείνεις το δρόμο; και εδειξε με το χερι του ενα Ζάσταβα πίσω της , που ο οδηγός του ειχε ξεχάσει να σηκώσει το χέρι του απο την κόρνα...

-Ρωτάτε αν μπορώ να οδηγήσω, του ειπε, μου εχουν κοπεί τα πόδια ....και τον ξανακοίταξε με κείνα τα καταπράσινα μάτια που ησαν τώρα δακρυσμένα..

-Τότε πέρνα δίπλα , της ειπε, να φύγουμε , δε θέλω να μείνω αλλο εδώ...

Χωρίς να το σκεφτεί η ομορφη νέα γυναίκα πέρασε στη θέση του συνοδηγού, σηκώνοντας πρώτα το δεξί και μετά το αριστερό της πόδι πάνω απο το κιβώτιο ταχυτήτων, κάνοντας ετσι την καρδιά του ξένου να χτυπήση δυνατά...αντρικά, γιατί ειδε τα καλλίγραμμα πόδια της, κάποια στιγμή ως επάνω ψηλά....

Μπήκε στη θέση του οδηγού και με ...ζωντανό GPS την κάτοχο του αυτοκινήτου που οδηγούσε...την οδήγησε στο σπίτι της...

Ηταν ενα όμορφο διόροφο με μαντρότοιχο και κάγκελα , κήπο γεμάτο δέντρα και λουλούδια...

-Εδώ μένεις της ειπε; γυρνώντας προς το μέρος της για να ξαναδεί αυτά τα πεντάμορφα μάτια !

-Ναί ! στο επάνω, του απήντησε, γιατί στο κάτω μένουν οι γονείς μου , που λείπουν τώρα στην εξοχή !

Θα ανεβείτε για ενα χυμό η ενα παγωτό; ρώτησε ο "Αγγελος"..

-Ειναι η ομορφότερη πρόταση που μου εγινε ποτέ, της ειπε χαμογελώντας ο ξένος...και την ακολούθησε στη σκάλα που οδηγούσε στον πάνω οροφο.

Το σπίτι της ηταν πολύ περιποιημένο, με μια τεράστια βιβλιοθήκη γεμάτη με βιβλία, προτομές και αγαλματίδια σοφών και λογίων...

Ως περιποιητική οικοδέσποινα εφερε το χυμό σε κρυστάλλινα ποτήρια πάνω σε ασημένιο δίσκο, που τον ακούμπησε στο τραπεζάκι του σαλονιού, ακριβώς απέναντι απο ενα πίνακα του Θεόφιλου ..

-Τι ειναι αυτό; του ειπε, πιάνοντάς του το χέρι !

Μια εκδορά στον αριστερό του αγκώνα , απο τα "βαρελάκια" που έκανε στην άσφαλτο του ειχε ματώσει το χέρι και δεν το ειχε καταλάβει..

Η όμορφη γυναίκα μπήκε σε ενα άλλο δωμάτιο και γύρισε σε λίγο με τα γιατρικά στο χέρι..
Οξυζενέ, οινόπνευμα, βαμπάκι, μερκουροχρώμ ...και άρχισε να του περιποιείται το ...τραύμα, κάνοντας την καρδιά του να χτυπά ολο και πιο δυνατά !

Εφερε το δεξί του χέρι και την αγκάλιασε τρυφερά , προσπαθώντας να ταξιδέψει στην απεραντοσύνη των ματιών της....

-Πές μου τι είσαι ,της είπε, γιατί για νοσοκόμα δε μου μοιάζεις !

-Γιατί σου μοιάζω αλήθεια;! του είπε χαμογελώντας εκείνη, μιλώντας του για πρώτη φορά στον ενικό.

-Μου μοιάζεις.. για την ομορφότερη γυναίκα που εχω δει στη ζωή μου , της ειπε εκείνος και πλησίασε τα χείλη του στα δικά της...

Τώρα, θές ο τοξοβόλος διαβολάκος; θές η εμπιστοσύνη και ο αντρισμός που εβγαζε το πρόσωπό του; θές η υποχρέωση που του ειχε; θές αυτό που έλεγε η γιαγιά μου οτι δεν κάνει η φωτιά με τα άχυρα;...βρεθήκανε σφιχτά αγκαλιασμένοι να φιλιούνται και οπως λέει και ο Δημητρακόπουλος, τα φιλιά... "ηκολούθησεν το μυστήριον του κοιτώνος ! !....."

 ***********************************

..Στις οχτώ και τέταρτο της επομένης ηταν στο δικαστικό μέγαρο της πόλης. Βρήκε την αίθουσα, βεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά οτι η υπόθεσή του θα εκδικαστεί πρώτη και αρχισε πάλι, κατα την προσφιλή του συνήθεια να παρατηρεί...
..Οι διάδρομοι γεμάτοι ...
Διάδικοι, αντίδικοι, αστυνομικοί, δικηγόροι ( αλήθεια η δική του η δικηγόρος δε φάνηκε ακόμη ), διοικητικοί υπάλληλοι, αλλοδαποί, τσιγγάνοι...τεράστιος κύκλος εργασιών σκέφτηκε, αυτό το μαγαζί δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ ! !

Τον ενοχλούσε ομως αυτή η χάβρα, αυτός " ο βόμβος μελισσών σε οργασμό " , μπήκε στην αιθουσα, η οποία ειχε αρχίσει να γεμίζει και κάθησε στο εδώλιο του κατηγορουμένου, την ηξερε τη θέση...

Εκλεισε τα μάτια και αρχισε να ταξιδεύει...

Σε λίγο ο θόρυβος κόπασε και άκουσε βήματα σαν σε ξύλινο πάτωμα μπροστά του. Ηταν η σύνθεση του δικαστηρίου που ανέβαινε στην εδρα...

-Παρακαλώ καθήστε ολοι κάτω και να κλείσουν τα κινητά , ακούστηκε αυστηρά η φωνή της προέδρου...

Σήκωσε τα μάτια του και ...ω! Θεέ μου !, ψέλλισε, συναντήθηκαν με τα ωραιότερα πράσινα μάτια του κόσμου, αυτά που γνώρισε, κάτω απο περίεργες συνθήκες, χθές, αλλά που νομίζει οτι τα γνωρίζει χρόνια.....

-Ειπα, καθήστε ολοι κάτω , ειπε πάλι η πρόεδρος, με ενα τρέμουλο αλλά και ενα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη, επιστρατεύοντας ολη της την ψυχραιμία...
Καθήστε παρακαλώ....  
Αρχεται η συνεδρίασις....

Ι.Β.Ντινόπουλος
(Δικαιώματα κατοχυρωμένα)