Ο καθένας απ' ο,τι εχει δίνει.......Ι. Ντινόπουλος

Μεγαλώσανε στην ίδια γειτονιά και είναι φίλοι από τότε..
Mαζί στα σχολεία τους, στα παιχνίδια τους, σε πολλές κοινωνικές εμφανίσεις ως ενήλικες, αφού είναι επώνυμοι στην ίδια πόλη !

Ακόμη και στο στρατό συναντηθήκανε για λίγο- σε κάποια μονάδα- ως έφεδροι αξιωματικοί...

Διευθύνουν και οι δυο τις επιχειρήσεις που κληρονομήσανε και είναι επιτυχημένοι επιχειρηματίες με αντικείμενα διαχρονικής αξίας.

Ο ένας έχει επιχείρηση εμπορία ξυλείας. Ένας ατέλειωτος αριθμός εφαρμογών στην καθημερινή μας ζωή. Και ο άλλος εμπορία δερμάτων. Ποιος δε φοράει παπούτσια δερμάτινα, ποιος δε φοράει ζώνη, ποια γυναίκα δεν κρατά στα χέρια της τσάντα δερμάτινη. Νομίζω ότι και οι από πεποίθηση "οικολόγες" θα φορέσουν κάποια στιγμή γόβα και θα κρατήσουν τσάντα δερμάτινη. Δε φαντάζομαι- βρε αδερφέ -να πάνε στο γάμο τους φορώντας ελβιέλες !

Τέλος πάντων, οι όμορφοι και πετυχημένοι νέοι της ιστορίας μας παντρευτήκανε (νυμφευτήκανε είναι το σωστό) δύο πολύ όμορφες νεαρές , που χιλιάδες άλλες γυναίκες θα θέλανε να βρισκόντουσαν στη θέση τους . Είχανε τα πάντα. Ναι τα πάντα...ακόμη και στα "Παρίσια" πηγαίνανε για ψώνια...

Σ' αυτή την περίπτωση, όταν δηλαδή η γυναίκα έχει τα πάντα ή όταν ο σύζυγός της προσπαθεί να της προσφέρει όσα περισσότερα μπορεί, η γυναίκα έχει δυο μόνον -τόσο απλές- υποχρεώσεις:

Η πρώτη είναι να του "κάθεται" περισσότερο και η άλλη είναι να του "αντιμιλάει" λιγότερο...(Και στις δυο περιπτώσεις ...το κέρδος είναι πολλαπλάσια  δικό της)

Η συνταγή δεν είναι δική μου, την άκουσα από μια γιαγιά αρκετά χρόνια πριν και τη βρίσκω σοφή  και άρα διαχρονική..

Απορώ με τους διαπρεπείς ειδικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, οικογενειακούς συμβούλους και λοιπούς παρατρεχάμενους του είδους. Δεν το έχουν καταλάβει; Δεν μπορεί ! Ίσως εσκεμμένα να βάζουν αέρα στα μυαλά της γυναίκας, η οποία κάποιες φορές γίνεται η προσωποποίηση της άρνησης και της αντίρρησης, για να  προσβάλλουν το κύτταρο της κοινωνικής συνοχής που λέγεται οικογένεια.....Λέω ίσως....(Δεν είναι ανάγκη να το υιοθετήσετε !!!)

Τέλος πάντων παρασύρθηκα και πλατίασα λίγο , συγγνώμη...

Οι γυναίκες τους , είπαμε, είναι πανέμορφες, τουλάχιστον εξωτερικά...Γιατί η μία έχει το διάολο μέσα της- κατά το κοινώς λεγόμενον- Της φταίνε τα πάντα και όλοι... "Τρώγεται" ακόμη και με τα ρούχα της, εκείνα τα πανάκριβα που έφερε από τους Παρισίους...Και κυρίως ζηλεύει θανάσιμα τη γυναίκα του φίλου του άνδρα της , τη Φωτεινή , ας πούμε ότι τη λένε έτσι, γιατί χαμογελάει και γεμίζει ο τόπος φως...

Την άλλη τη "στριμμένη" και ζηλιάρα θα την ονομάσουμε Φαβιόλα ή όπως αλλιώς θέλετε αλλά με την ...ίδια κατάληξη...

Η Φαβιόλα , λοιπόν, ζηλεύει τη Φωτεινή και κάθε φορά προσπαθεί να την μειώσει, να την ξεφτιλίσει...

και αυτή της χαμογελάει όλο γλυκύτητα από το περίσσευμα της ψυχούλας της...

Μια μέρα, αγαπητοί μου, η Φαβιόλα έστειλε την υπηρέτριά της στο χασάπη τους και της είπε να του ζητήσει όλα τα κέρατα από τα τραγιά που έσφαξε εκείνη τη βδομάδα..

Πήγε λοιπόν η Φρόσω...και..

-Τι τα θέλει , ρε Φροσύνη,  τα κέρατα η αφεντικίνα σου;

-Δεν ξέρω κύριε, μου είπε να μου γεμίσετε το καλάθι...

Αγκομαχώντας η μικρόσωμη υπηρέτρια πήγε  τα κέρατα στη Φαβιόλα....

-Πάρτα, της είπε εκείνη και τράβα τα απέναντι στη Φωτεινή...και πες της "χαιρετίσματα" από την αφεντικίνα μου....

Τι να κάνει η Φρόσω, το ΄βλεπε το παράξενο, αλλά γεννήθηκε φτωχούλα με ό,τι αυτό συνεπάγεται...

Τα φορτώνεται και πάλι τα κέρατα , εδώ ταιριάζει αυτό που λένε " γαμ.... το κέρατό μου" και τα πάει απέναντι στη Φωτεινή...

-Τι κουβαλάς Φροσούλα μου, της είπε όλο γλυκύτητα εκείνη, μόλις την είδε φορτωμένη...Κάτσε να σε φιλέψω κάτι , σου έχω και ένα φακελάκι-μη με παρεξηγήσεις- να το στείλεις στη Μανούλα σου....

Βούρκωσε η Φροσούλα και με χείλη που τρέμανε της είπε: Κυρία μου, κυρία Φωτεινή εσάς ήθελα να έχω κυρία....κοιτάξτε τι μου έδωσε να σας φέρω....και την πήρανε τα κλάματα...

-Μην στενοχωριέσαι κούκλα μου, της είπε η Φωτεινή και πήρε το καλάθι με τα κέρατα...

Πήγε στο πίσω μέρος του σπιτιού, το άδειασε στον κάδο απορριμμάτων, έπλυνε το καλάθι και το γέμισε με τριαντάφυλλα απ' τον κήπο της, από κείνα που μοσχοβολάνε...σαν την καρδούλα της...

Ανέβηκε στο σπίτι και έδωσε το καλάθι με τα τριαντάφυλλα στη Φροσούλα, λέγοντάς της τα εξής:

- Πολλούς χαιρετισμούς θα πείς στη φίλη μου τη Φαβιόλα, την ευχαριστώ πολύ για το δώρο της, ας δεχτεί και αυτή το δικό μου...και πες της Φροσούλα μου, ότι ο καθένας απ' ό,τι έχει δίνει, απ' ό,τι έχει, τ' ακούς ; ....

Πηγή:

Παιδικές μου μνήμες , απο τα παραμύθια της Μητέρας μου

Ι.Ντινόπουλος