Ο ρομαντικός καβαλάρης ....Ι.Ντινόπουλος

Ειχε αρχίσει να σουρουπώνει, όταν ο ξένος  μπήκε καβάλα στο αλογό του σ΄ενα κεφαλοχώρι της περιοχής μου.

Έδεσε το αλογό του σε ένα δέντρο δίπλα στο δρόμο, κατέβασε μια δερμάτινη τσάντα σαν την ταχυδρομική και κοίταξε τα δυό πρώτα σπίτια που ορθώνονταν μπροστά του, δεξιά και αριστερά απο το δρόμο...

Στο λίγο φως του λυκόφωτος που είχε απομείνει πρόσεξε ότι το ένα είχε πολλά λουλούδια στο μπαλκόνι του και άρα σκέφτηκε ότι οι ανθρωποί του θα είναι περισσότερο ευγενείς...

Ανέβηκε τα σκαλιά του, λοιπόν, και χτύπησε το μπρούτζινο ρόπτρο δυό-τρεις φορές...Τόκ, τόκ, τόκ...

Η πότρα ανοιξε και μπροστά του εμφανίστηκε μια νέα και πανέμορφη γυναίκα...

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μίλησε κανείς...Ισως και ο νέος να άρεσε τόσο πολύ στην ωραία γυναίκα, όσο άρεσε και αυτή σε αυτόν...

Τη σιωπή έσπασε αυτός, που κοιτώντας την στα μάτια της είπε:

- Αν είστε μόνη, οι αρχές μου μου επιβάλλουν να φύγω...Αν όμως μένει κι αλλος στο σπίτι σας, τότε θα σας παρακαλούσα να με φιλοξενήσετε...

Ειμαι ξένος, ψυχολόγος ερευνητής και...

-Περάστε, του είπε η νέα και όμορφη γυναίκα, δεν μένω μόνη μου, τα υπόλοιπα μου τα λέτε μέσα.

Μπήκε διστακτικός και κοιτούσε να δεί και κάποιον αλλον...

-Μένω με τον σύζυγό μου, του απήντησε εκείνη βλέποντας την αμηχανία του, ο οποίος ηταν κουρασμένος και έχει ξαπλώσει...

Η εγκληματικότητα  ήταν άγνωστη τότε και ο κόσμος άνοιγε πολύ εύκολα τα σπίτια του...

Ενώ σήμερα που γίναμε πολιτισμένοι ...τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ... 

Σε λίγο είχε εξοικειωθεί κάπως ο ξένος και μιλούσε με την κυρία...

η οποία, όμως, πάνω στα ελάχιστα και διαφανή ρούχα που φορούσε, έβαλε μια ρόμπα την οποία ή ξέχασε ή δε θέλησε να κουμπώσει...Καλλίτερα να μην τη φορούσε καθόλου...γιατί ούτε τα καλλίγραμμα πόδια της, ουτε το καταπληκτικό σε αναλογία και στητό της στήθος  έκρυψε...Απεναντίας !

Χωρίς να την αδικώ, νομίζω ότι προκαλούσε τον ξένο και απολάμβανε τη λαγνεία με την οποία την κοιτούσε...

Στο μεταξύ τον ειχε ρωτήσει να του ετοιμάσει φαγητό και χωρίς να παρεξηγήσω και αυτόν, ναι θα της έλεγε, έστω και αν είχε φάει πρίν απο λίγο...όπως και της ειπε...

Το να σε περιποιείται μια νέα και όμορφη γυναίκα είναι απόλαυση μοναδική !

(Θα 'λεγα ότι και το αντίθετο-το να περιποιείται δηλαδή ενας άντρας μια νέα και όμορφη γυναίκα) είναι ακόμη πιο όμορφο !)

Η κυρία άρχισε να πηγαινοέρχεται στην κουζίνα, στρώνοντας το τραπέζι του ξένου, με τη ρόμπα πάντα ανοιχτή...

Κανά δυο φορές, μάλιστα, αφήνοντας πράγματα πάνω στο τραπέζι ακούμπησε το στήθος της-εντελώς τυχαία ! -στον ώμο του ξένου και τον έκανε να ανατριχιάσει...

Αφού του έστρωσε το τραπέζι, κάθησε δίπλα του ακουμπώντας τα πόδια της στην καρέκλα του και αρχισε να τον ρωτάει διάφορα πράγματα για την επιστήμη του, για την έρευνα που κάνει κλπ, χωρίς να κουμπώσει ...την ευλογημένη τη ρόμπα...

Μάλιστα όπως είχε καθήσει δίπλα του, εκείνο που φορούσε σα γιαλιστερό μισοφόρι είχε ανεβει τόσο ψηλά, που του ανθρώπου δεν του πήγαινε μπουκιά κάτω...

Το αρωμά της τον μέθυσε πολύ πιο πολύ απο το λίγο κρασί που ήπιε...

...απλωσε το χέρι του και... ο,τι βρέξει ας κατεβάσει σκέφτηκε...και-κατά τον αείμνηστο Παπαγιαννόπουλο- τη "χούφτωσε" για τα καλά...

Τράβηξε το χέρι του μόνον όταν η κυρία εβγαλε μια δυνατή κραυγή (στριγγλιά)...

Ο ξένος μαζεύτηκε και περίμενε τον...κεραυνό που θα ακολουθούσε...

Πετάχτηκε  πάνω ο σύζυγός της που κοιμότανε, αυτή εκλεισε τη ρόμπα μέχρι επάνω ως σεμνή κυρία (!!!!)

και...

-Τι συμβαίνει ρε γυναίκα; μου έκοψες το αίμα με τη φωνή σου, ποιός ειναι ο κύριος;

...Ενα -'ενα,  αντρα μου, του είπε εκείνη, να συνέλθω γιατί φοβήθηκα τόσο πολύ !

Ο κύριος είναι επιστήμονας και είναι φιλοξενούμενός μας, αλλά βάζοντάς του ψάρι να φάει πνίγηκε με ενα κοκκαλάκι και τρόμαξα τόσο πολύ...Σου ζητώ συγγνώμη που σε αναστάτωσα...

Οι δυό αντρες συστηθήκανε (αφού του ξένου ήρθε η καρδιά  στη θέση της) και καθήσανε μέχρι αργά συζητώντας εγκάρδια...

Εκεί ο ξένος του είπε πως αντικείμενό του είναι η  ψυχολογία και οτι κάνει μια έρευνα, κάτι σαν "χαρτογράφηση της ψυχής των γυναικών" ας πούμε, καταγράφοντας τις διακυμάνσεις της συμπεριφοράς τους, που έκανε τον οικοδεσπότη να γελάσει...

-Εδώ αγαπητέ, του είπε, είναι αδύνατον να "χαρτογραφήσουμε" ο καθένας μας την ψυχή της γυναίκας του και εσυ νομίζεις οτι μπορείς να το κάνεις για πολλές γυναίκες;  που πάς ρε φίλε, που πάς ; δεν μου μοιάζεις για αφελής !...

Η κυρία αφού έστρωσε  το κρεβάτι του ξένου, παρακολούθησε για λίγο τη συζήτησή τους και ...απεσύρθη διακριτικά....

Φώτισε ο Θεός την ημέρα, που λένε και στο χωριό μου, και ο ξένος, που αμφιβάλλω αν έκλεισε μάτι όλη τη νύχτα, χαιρέτησε, υποκλήθηκε ευγενικά στην κυρία και έφυγε από το σπίτι που φιλοξενήθηκε...φορτωμένος με σκέψεις...

χωρίς να ξέρει πιο δρόμο να ακολουθήσει...

Πήρε ενα δρόμο στη τύχη που περνούσε απο ποτάμι...

Εκεί ο ξένος ξεπέζεψε απο το αλογό του, κοίταξε για λίγο την κοίτη του ποταμού και αρχισε μια -μια τις σελίδες της μελέτης του να τις πετά στο ποτάμι.

..και ειχε πολλές σελίδες, πάρα πολλές...πολύ καιρό τώρα έκανε την ερυνά του... η χθεσινή θα ήταν η τελευταία του καταγραφή...

Ομως αυτή η γυναίκα άλλαξε ψυχολογία τρείς τέσσερις φορές μέσα σε λίγα λεπτά ! Και ήταν και τόσο ομορφη,  καλή της ώρα...!

Τον προκάλεσε απροκάλυπτα, απήλαυσε τη λαγνεία του, τον κάρφωσε -όταν η ίδια τον οδήγησε σε αποκλίνουσα συμπεριφορά - τον κάλυψε με πολύ ψύχραιμο και αριστουργηματικό τρόπο και του ξανάκλεισε το μάτι με νόημα λίγο πριν πάει για υπνο , "σκαζοντάς" του και ενα γλυκύτατο χαμόγελο !

Πόσο δίκιο, λοιπόν, είχε ο άντρας της όταν του έλεγε, χωρίς να ξέρει τι είχε προηγηθεί:

-Που πάς ρε φίλε, που πάς;...

Σημείωση: 
Τυχαίο περιστατικό ως "συγγενής παράστασις" μου ανέσυρε στη μνήμη αυτό το παραμύθι από τα παιδικά μου χρόνια...

Αν κάποιοι από σας, κύριοι, συναντήσατε ασύμμετρες διακυμάνσεις στη συμπεριφορά γυναικών, θα είναι τελείως συμπτωματικό...

Και εσείς κυρίες μου, μη με "πυροβολείτε", ένα παραμύθι έγραψα, ένα παραμύθι...

Ι.Ντινόπουλος