Η ψηλή απο την Αμαλιάδα ! Απο τον Ντινόπουλο Ιωάννη

Γράφει ο Ιωάννης Ντινόπουλος

Κάθε μετακίνηση με μέσο μαζικής μεταφοράς ενέχει και κάποιο κίνδυνο. Ετσι θεωρώ άδικο να χειροκροτείται μόνον ο πιλότος του αεροσκάφους στην προσγείωση και να μην λέμε ούτε ενα ευχαριστώ στον οδηγό του υπεραστικού λεωφορείου μόλις φτάσουμε στον προορισμό μας !
Γιατί η ασφαλής άφιξη στον προορισμό μας δεν είναι ποτέ απολύτως δεδομένη !

Εγώ πάντως και ευχαριστώ λέω και κάποια πράγματα προσέχω όταν μετακινούμαι με υπεραστικά λεωφορεία .

Το πρώτο που προσέχω  είναι το λεωφορείο και αν αυτό ειναι καινούργιο, το ταξείδι θα είναι και άνετο και ασφαλές. 
Το δεύτερο ειναι ο οδηγός , που σημαίνει οτι αν ειναι νέος θα εχει ταχύτερα αντανακλαστικά και λιγότερη αλαζονεία, αυτή του "βετεράνου" που είναι και η αιτία για τα περισσότερα ατυχήματα. Θέλω ομως να επισημάνω οτι και οι στόλοι των ΚΤΕΛ των νομών που χρησιμοποιώ ειναι καινούργιοι και οι οδηγοί τους πεπειραμένοι και ευγενείς.
Το τρίτο που με ενδιαφέρει ειναι η θέση και ζητάω  πάντα μιά απο τις πρώτες. 
Και τελευταία- που όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό- είναι το ποιός θα είναι ο συνταξειδιώτης μου ! Ποιός δηλαδή θα καθήσει δίπλα μου ! Θα μου πείτε τι σημασία εχει αυτό; Ταξιδέψτε εσείς απο την Αμαλιάδα ως την Αθήνα με μια συμπαθή τσιγγάνα 140 κιλών και με μόνιμη αποχή απο το νερό   ή με ενα δίμετρο μοντέλο που κάθισε δίπλα μου την τελευταία φορά και βρείτε μόνοι σας τη διαφορά ! 

Ειχα τη θέση 1, ακριβώς πίσω απο τον οδηγό και κάθισα σ΄αυτήν λίγα λεπτά πρίν ξεκινήσει το λεωφορείο για Αθήνα. Εδεσα και τη ζώνη ασφαλείας , αφού μου παρέχεται ως υπηρεσία και περιμέναμε τον οδηγό , ο οποίος απ΄ο,τι ειδα ηταν ενας νέος γύρω στα 30. Το λεωφορείο ειχε σχεδόν γεμίσει , αλλά η θέση δίπλα μου ηταν ακόμη κενή !

Ξαφνικά μπαίνει μέσα απο τη μπροστινή πόρτα μια νεαρά γύρω στο ενα και εννενήντα.. Ειχε κυματιστά μαλλιά, κοντή φούστα , μακριά πόδια , ψηλά τακούνια και...(μήν περιμένετε αλλες περιγραφές) απευθυνόμενη σε μένα με νάζι- σίγουρη για την υπεροχή της -...

....-Καλέ αυτή ειναι η θέση δύο;

Δεν απήντησα, απλά κούνησα καταφατικά το κεφάλι και στριμώχτηκα προς τον τοίχο (το παράθυρο εννοώ) και για να της δώσω όσο πιό πολύ χώρο να βολέψει αυτά τα μακριά πόδια και να μην ακουμπήσω καθόλου πάνω της. Σε αυτές τις γυναίκες δεν μιλάς , δεν κοιτάς, δεν ακουμπάς. Σε κάθε περίπτωση θα αποβεί σε βάρος σου και θα τους ανεβάσεις και τις μετοχές, καθιστώντας τες ακόμη πιό επικίνδυνες....

 Τόσο μακριά πόδια, ομως,  δεν βολεύονται εύκολα... Ευτυχώς που το προστατευτικό πίσω απο τον οδηγό εφτανε ως τη μέση της δικής της θέσης και θα δείτε τι εννοώ. Ξεκίνησε, λοιπόν ,το λεωφορείο, το οποίο αν και υπερσύγχρονο και με οθόνη τεσσάρων παραθύρων δίπλα στο τιμόνι, που ο οδηγός εβλεπε όλους τους επιβάτες, ειχε και κάποια απο εκείνα τα πονηρά καθρεφτάκια αριστερά και δεξιά για ειδικές...αποστολές !

Η κυρία άνοιξε ενα βιβλίο και προσπάθησε να βολευτεί. Γύρισε πλάτη σε μένα και έβαλε το αριστερό πόδι πάνω στο άλλο και γέμισε ο διάδρομος με το  πόδι της. Οταν γύρισε πρός το μέρος μου και εβαλε το δεξί πόδι πάνω στο αριστερό , το πόδι της βγήκε υποχρεωτικά εξω απο το προστατευτικό που σας έλεγα και το τακούνι της γόβας της κυρίας έφτασε στο ριζαύτι του οδηγού. (Το κάθισμα του οδηγού ειναι σε πολύ πιό χαμηλό επίπεδο απ΄αυτό των επιβατών )

 Αυτές οι εναλλαγές της θέσης της στο κάθισμα και των ποδιών της, του ενός πάνω στο άλλο , γίνονταν συνεχώς, αλλά ο οδηγός δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ οταν το τακούνι της "έπαιζε" μεταξύ του αυτιού και ματιού του !

Δεν φαντάζομαι βέβαια να έκανε το ιδιο, ο οδηγός εννοώ, εαν επρόκειτο για αθλητικό παπούτσι μαθητού ή για άρβυλο φαντάρου !

Θυμήθηκα -και χαμογέλασα- την ιστορία που μου ΄λεγε ενας φίλος, του οποίου η πολυκατοικία στην οποία εμενε ειχε κοινό ακάλυπτο με αλλες τρείς πολυκατοικίες και σε κάποια απ΄αυτές εμενε ενας περίεργος μεσήλικας, ο οποίος εκανε συνεχώς παρατηρήσεις ή εφερνε "το εκατό" εάν κάποιος παραβίαζε το ωράριο κοινής ησυχίας εστω και για λίγο. Αυτός όμως , ο ίδιος, δεν διαματρυρήθηκε ποτέ για κάποια κυρία που "έσκουζε" ώρα του μεσανύχτου, λές και τη σφάζανε στό γόνατο ή οταν "έδινε οδηγίες" στο  συνοδό της... πως να την φτάσει στον έβδομο ουρανό σε άπταιστα "γαλλικά"...

 Και μετά μου μιλάς για ισότητα , μου έλεγε... !

Τέλος πάντων , η κυρία άλλαζε θέση σώματος και ποδιού και έκλεινε ή ανοιγε το βιβλίο και εγώ παρακολουθούσα τη διαδρομή και τη βροχή που μαστίγωνε το παράθυρό μου και το παρμπρίζ του λεωφορείου ακριβώς μπροστά μου, βυθισμένος στις σκέψεις μου.

Θα κοντεύαμε στην Κόρινθο όταν είδα μπροστά μας σταματημένα αυτοκίνητα και διαπίστωσα οτι ο οδηγός μας δεν ειχε κόψει ταχύτητα. Τώρα ,θες η βροχή; θές οι λάμπες των στόπ του αυτοκινήτου μπροστά  μας να ηταν καμμένες; θές ο νεαρός οδηγός να "επεσε" πάνω στην αλλαγή των ποδιών της κυρίας και να προσπαθούσε να διακρίνει χρώμα "εν τω βάθει;"  Θού, Κύριε ,φυλακήν τω στοματί μου...

...Ημουν σίγουρος οτι θα τα πάρουμε , κατά το κοινώς λεγόμενον, παραμάζωμα και με τη σιγουριά της ζώνης ασφαλείας που ειχα φορέσει, έβαλα το αριστερό μου χέρι κόντρα στην κόγχη του παραθύρου και με το δεξί μου χέρι, που πέρασε κάτω απο το  στήθος της κυρίας ,έπιασα αστραπιαία το μπράτσο του καθίσματός της , τη στιγμή ακριβώς που άρχισαν τα δυνατά φρεναρίσματα και οι επιγονατήσεις του βαρέως οχήματος...

Με το πρώτο φρενάρισμα ακούστηκαν φωνές γυναικών και θόρυβος αντικειμένων που πέφτανε απο το χώρο των μικροαποσκευών πάνω απο τα καθίσματα. Ακολούθησαν κι άλλα φρεναρίσματα και άλλες  φωνές γυναικών και αλλες συνεχόμενες επιγονατήσεις....
 Το σώμα της νεαρής γυναίκας, με την κινητική ταχύτητα που ειχε,-δε θυμάμαι και ποιό πόδι ειχε πάνω σε ποιό- έπεσε με μεγάλη δύναμη πάνω στο χέρι μου και φοβήθηκα οτι θα μου το σπάσει. Τη συγκράτησα ομως, γιατί θα έβγαινε απο το παρμπρίζ αφήνοντας πάνω στο ταμπλώ καμμιά γόβα για διακοσμητικό. Πήρα το χέρι μου τότε μόνον, οταν βεβαιώθηκα οτι είχαμε σταματήσει τελείως, λίγα μόλις εκατοστά απο το σταματημένο μπροστά μας αυτοκίνητο.

Ο οδηγός σηκώθηκε , ρώτησε αν χτύπησε κανείς και απολογήθηκε, λέγοντας οτι δεν τα εκανε αυτός τα απότομα φρεναρίσματα αλλά ο αυτόματος πιλότος. Λειτούργησαν , μας ειπε, οι εξωτερικοί αισθητήρες στη θέα σταθερού αντικειμένου στην πορεία μας και άρχισε αυτόματα να φρενάρει. Πάντως, ειπε, αν το αυτοκίνητο δεν ηταν υπερσύγχρονο, ως καινούργιο, δεν γνωρίζω ποιό θα ηταν το αποτέλεσμα. Και πάλι συγγνώμη, ειπε !
Τότε ζήτησα και εγώ συγγνώμη απο την κυρία που- ερήμην της - λειτούργησα προστατευτικά γι αυτήν, ακουμπώντας την !

-Μα τί λέτε; μου ειπε ! Αν δε βάζατε το χέρι σας, αν δεν με πιάνατε, θα με ψάχνατε τώρα στις σκεπές των αυτοκινήτων μπροστά μας ! 

Σε κάποια  κυρία που ειχε χτυπήσει στη μύτη παρεσχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες απο τη γιατρό που καθόταν στη θέση 4 και πολλοί μαζί βοηθήσανε στο να μαζευτούν τα προσωπικά μικροαντικείμενα μιας αλλης κυρίας, της οποίας ειχε αδειάσει η τσάντα πέφτοντας απο το χώρο των μικροαποσκευών . Το τι ειχε μέσα στην τσάντα της αυτή η χριστιανή... μόνον γυναίκες μπορούν να το φανταστούν...

 ........................................... 

Κάπου εκεί στο "Παλατάκι" στο  Αιγάλεω  η κυρία ζήτησε να κατέβει. 

Κατέβηκε, λοιπόν , παίρνοντας μαζί της τα κυματιστά της μαλλιά, την κοντή της φούστα, τα μακριά της πόδια και τα ψηλά της τακούνια !

Και άφησε πίσω της μιάν απογοήτευση για την έλλειψη στοιχειώδους ευγενείας. Δεν είπε ευχαριστώ, οχι σε μένα, αλλά ούτε στον οδηγό, δεν είπε γειά σας, δεν χαμογέλασε, δεν επιβεβαίωσε την υπεροχή της, μείωσε το δίμετρο-με τα τακούνια- ανάστημά της....κρίμα !

Εκανα ενα πικρόχολο σχόλιο που το προσυπογράψανε όλοι , εκεί γύρω στα μπροστινά καθίσματα που ειχαν παρακολουθήσει τη σκηνή.

Εμάς τους Ελληνες, είπα, μας ενώνουν πολλά πράγματα, μεταξύ των οποίων ο κίνδυνος και ο "φραμπαλάς" !

Και πρίν απο λίγο είχαμε και απο τα δυό ...

Αρα αυτή η κοπέλα δεν ειναι Ελληνίδα ή δεν ειναι Αμαλιαδαία, γιατί οι πατριώτισσές μου είναι και όμορφες αλλά και ευγενείς. 

Ναί ! και ευγενείς ...και ειναι αυτό που πολλαπλασιάζει και την ομορφιά και την θηλυκότητα όλων των γυναικών, όλων ! ! !

Ιωάννης Ντινόπουλος