Αγιε του Θεού Ανδρέα !

Άγιε του Θεού Ανδρέα, της Πάτρας το καύχημα, βάλε το χέρι σου γιατί χανόμαστε…

 Αυτές τις δραματικές αλλά και πονηρές μέρες πού σαν πολίτες αυτής της χώρας σήμερα ζούμε, και πού δεν ξέρουμε αυριο το τι νεώτερο θα μας ξημερώσει, καλό είναι πλέον των άλλων, νά έχουμε το μυαλό μας πρώτα λίγο-πολύ και στον Θεό, αλλά και στους Αγίους της Εκκλησίας μας, και δεν θα χάσουμε !

Ο λόγος ενός μεγάλου κοσμικού και όχι βαθειά θρησκευόμενου επιστήμονα, ότι «ποτέ δεν γνώρισα στην ζωή μου άνθρωπο πού να ζημιώθηκε και να έχασε επειδή ακολούθησε συνειδητά τον δρόμο του Θεού και της Θρησκείας…» ίσως σήμερα στην εποχή μας να κουδουνίζει κάπως χλευαστικά και παράταιρα στ΄ αυτιά μας, αλλά πού όμως δεν παύει, γι΄ αυτούς πού ξέρουν σε βάθος τα πράγματα, να εμπεριέχει καί μία μεγάλη αλήθεια…

Εμείς εδώ οι Πατρινοί, έχουμε το επιπλέον και ξεχωριστό προνόμιο να έχει θανατωθεί στην Πόλη μας ένας από τους 12 μαθητές του Θεανθρώπου Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού και Σωτήρος του Κόσμου, πράγμα πού σε καμμία άλλη πόλη της Ελλάδας δεν συμβαίνει !

Αλλά δυστυχώς όμως και παρ΄ όλα αυτά, παρ΄ όλη την υπάρχουσα εξωτερική ευσέβειά μας στο πρόσωπο του Αγίου Ανδρέα, παρ΄όλη την τιμητική προσκύνησή του, τις λαμπρές γιορτές, τις ευσεβείς γενικευμένες παραινέσεις του Μητροπολίτου μας « Αγαπητοί ευσεβέστατοι και Φιλόθεοι ( ; ) Πατρινοί », παρ΄όλες τις λιτανείες συνοδεία πολλών λαμπροφορεμένων Δεσποτάδων και τά φωταγωγημένα εορταστικά πανηγύρια μας, αρκετές φορές συλλαμβανόμαστε ένοχοι, παράταιροι, και προδότες θα λέγαμε αυτής της μεγάλης τιμής προς έναν μάρτυρα Απόστολο της πάλαι ποτέ ευγενούς Πολιτείας μας…

Μόνο τα επερχόμενα σε λίγο Καρναβάλια να αναφέρουμε, την «άκρα του τάφου» Εκκλησιαστική αντίδραση ( πού ισοδυναμεί με αποδοχή του κακού ( ; ) να δούμε ), και τα όσα «μέσω τούτων, και διά τούτων…» οικτρά επακόλουθα συμβαίνουν,αρκούν για να τινάξουν στον αέρα την « Πατρινή πνευματικότητα, την ευσέβεια και την φιλοθεϊα μας…» και άς μη γελιόμαστε τώρα δά, παίρνοντας κατά γράμμα κάποιες διαπιστώσεις παλαιών πνευματικών ανθρώπων, αλλά και Μητροπολιτικών παραινέσεων ότι «η Πάτρα είναι μία πολύ πνευματική πολιτεια».

«Κούνια πού μας κούναγε…» και ωραία θα ήταν «να είμαστε» όπως λένε, αλλά δυστυχώς άν καί φαινόμαστε, στην πράξη « δεν είμαστε » !

Πηγή: Patrablog.blogspot.com

Ευχαριστώ τους διαχειριστές του φιλικού μεγάλου Πατρινού ιστοτόπου Patrablog για τα e-mail που μου στέλνουν.

Ι.Β.Ν.

Το παιδί που γεννήθηκε στον ίσκιο του πουρναριού !

Ήταν ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 1797, εκεί κάτω στο Λιδωρίκι, που μια φτωχή γυναικούλα υπόφερε στη σκιά ενός πουρναριού. Η γυναίκα αυτή-Βασιλική τη λέγανε-είχε ξεκινήσει απο πολύ πρωί απο το καλυβοχώρι της, το Αβορίτι, για να μαζέψει ξύλα και να τα φέρη στο φτωχικό της, για μαγείρεμα και για την αλισίβα της. Μα καθώς ήταν ετοιμόγεννη, την έζωσαν ξάφνου μέσα στο δάσος οι πόνοι και στη ρίζα ενός ψηλού δένδρου, με τη βοήθεια μόνο της φύσης, εφερε στον κόσμο ένα παιδί !

Ένα σερνικό παιδί, μια μπουκιά άνθρωπο, που δεν είχε τη δύναμι ούτε να κλάψη...Η φτωχή γυναίκα συγύρισε το παιδί της, το τύλιξε μέσα στο φουστάνι της και με το παιδί στην αγκαλιά και τα ξύλα στην πλάτη (ζαλωμένη..) ξεκίνησε για το σπίτι της. Δεν ένοιωθε η καϋμένη η μάνα την ευχαρίστησι της γεννήσεως ενός παιδιού...Μπορεί να ήταν σταλμένο από το Θεό, μα τί τα θέλεις...Ένα παιδί περισσότερο στην καλύβα ενός πολυφαμελίτη δεν είναι κάτι που γίνεται ευπρόσδεκτο με ανοιχτή καρδιά...Μα τι να γίνη; ...Ένα παιδί που έρχεται στον κόσμο δεν το πετάνε στους λύκους...

Έφτασε με τις σκέψεις αυτές στο σπίτι της. Ο άντρας της, ο Δημήτρης Τριαντάφυλλος, δέχτηκε και "το δώρο αυτό του Θεού" με την ψυχρότητα του πεινασμένου που του προσφέρουν ψωμί μουχλιασμένο. Μα δεν είπε τίποτε. Κούνησε μόνο το κεφάλι του και κύτταξε προς τον ουρανό και ξαναχαμήλωσε το βλέμμα του σε ύφος ανθρώπου που υποκύπτει μοιρολατρικά στης Μοίρας τα αλύπητα χτυπήματα. Μα το παιδί-ούτε φυσικά κανείς το περίμενε-δεν έφερε γούρι στο σπίτι. Αντίθετα οι κακομοιριές απανωτιαστά συσσωρεύτηκαν στη φαμίλια του φτωχού Αβοριτιανού. Δεν είχαν περάσει τρείς μήνες και οι άνθρωποι του Αλή-πασά σκότωσαν τρείς, μαζί με τον πατέρα του παιδιού που γεννήθηκε μέσα στο δάσος... Ετσι η δυστυχία μεγάλωσε και περισσότερο, αφού μάλιστα οι Αρβανίτες πολεμισταί απειλούσαν όλη τη φαμίλια με θάνατο ή σκλαβειά!

Έτσι μια καλοκαιρινή νύχτα αποφασίσανε να πάρουν μαζί τους ό,τι μπορούσαν και να φύγουν για τη Λειβαδιά. Θα παρατούσαν το σπίτι τους, θα απαρνιώνταν το χωριό τους και θα ζητούσαν καλύτερη τύχη στη Λειβαδιά...Ποιός ξέρει ; Η γκίνια θα τους άφινε ίσως μόνους στο μεγάλο και επικίνδυνο ταξείδι τους. Πάντως, εκεί, κοντά με τους Τούρκους, δεν εκινδύνευαν από τις ορδές των επιδρομών του Αλή...Μα η οδοιπορία τους ανάμεσα στα βουνά δεν ήταν και πράγμα εύκολο. Κινδύνευαν να φαγωθούν από τους λύκους ή να πιαστούν από τους στρατιώτες που φύλαγαν καραούλι στα διάφορα περάσματα. 

Μα έτσι ή αλλοιώς ήσαν χαμένοι !  Η τύχη βοηθάει πάντα τους τολμηρούς. Τόλμησαν.

Περπάτησαν όλη τη νύχτα και είχε ξημερώσει όταν έφτασαν κοντά στο Στενό, μια γέφυρα του Λιδωρικιού. Μα δεν ήταν εύκολο το πέρασμά του. Το γιοφύρι το φύλαγαν. Θα τους έπιαναν...Έπρεπε να περάσουν τη νύχτα και κρύφτηκαν κάπου εκεί μέσα στο δάσος, στον Κόκκινο ! Το βράδυ επεχείρησαν να ξαναπεράσουν. Μα πού; Το φεγγάρι μεσουρανούσε και δεν ήταν εύκολο ! Φώτιζε τη γέφυρα και θα τους έβλεπαν. Ξαναγύρισαν έτσι στο δάσος. Μα δεν έφυγαν από εκεί ούτε την άλλη ούτε την άλλη μέρα. Έμειναν κάμποσες μέρες ! Στο μεταξύ τα τρόφιμά τους είχαν σωθεί και τρώγανε βελανίδια...Το παιδί πεινούσε, γιατί η μάνα του, με τα λίγα βελανίδια που ετρωγε, δεν κατέβαζε γάλα!... Επρεπε, λοιπόν, όπως-όπως να ξεφύγουν. Έτσι, ένα σκοτεινό βράδυ αποφάσισαν να επιχειρίσουν το πέρασμα του Στενού. Μα ο μικρός-το παιδί του δάσους-που πεινούσε, έβαλε, επάνω στην ώρα, τα κλάματα. Δεν μπορούσαν να το παρηγορήσουν και έτσι ξαναγύρισαν πίσω στο δάσος.

-Να το αφήσουμε, είπε τότε κάποιος, στο δάσος...Έτσι και έτσι θα πεθάνη..Η στοργή, όμως, της δύστυχης μάνας εξανέστη...

-Να αφήσω το παιδί μου; Όχι, δε γίνεται..Ας πεθάνω κι εγώ μαζί του. Πηγαίνετε εσείς, εγω θα καθίσω.

Ένας πιό λογικός βρήκε τη λύσι: Όχι, δεν θα μείνετε. Θα περάσουμε εμείς απο το Στενό !..Θα προχωρήσουμε και θα φτάσουμε μισή ώρα παρακάτω. Όταν θα περάσουμε εμείς, έρχεσαι και εσύ με το παιδί !...Αν γλυτώσετε και εσείς , θα μας βρήτε...Αλλοιώς, ο Θεός ας αναπαύση τη ψυχή σας !...

 -Ο Θεός ας μας σχωρέσει, είπε η μάνα και αποχαιρέτησε τους συγγενείς της....Διαβήτε εσείς και αν έχω τύχη και δεν κλάψη, διαβαίνουμε κι εμείς !

Μα ο Θεός βοήθησε αυτή τη φορά. Πέρασαν όλοι και μαζί, έπειτα από κούρασι εβδομάδος, έφτασαν στη Λειβαδιά...Η τύχη του παιδιού βοηθούσε. Το πεπρωμένο κανόνιζε τα βήματά τους, αποκοίμιζε τους φρουρούς και έφραζε το στόμα του παιδιού...Η τύχη είχε αλλάξει φύλλο !

Στη Λειβαδιά η οικογένεια των Τριανταφυλλαίων απόχτησε σπίτια, υποστατικά...

Και ο μικρός που ωνομάστηκε Γιάννης, άρχισε τη δουλειά, τη σκληρή δουλειά του ανθρώπου που βάλθηκε να δημιουργήση. Δεν τον έμαθαν γράμματα, μα έμαθε λίγα μόνος του.

Μα τι σημασία έχουν αυτά; Ένα είναι η αλήθεια...

Το παιδί αυτό που γεννήθηκε στο δάσος, που παρ΄ολίγο να το πετάξουν φαγητό για τους λύκους, ήταν ο μετέπειτα ένδοξος στρατηγός Μακρυγιάννης ! Που έπαιξε σπουδαιότατο ρόλο κατά τον Αγώνα του 1821-κυρίως εις την Αττική, και που το όνομά του φέρει μια ολόκληρη συνοικία των Αθηνών, πρός τιμήν του !

Του Αγγέλου Μεταξά

Δακτυλογραφήθηκε απο μένα. 

Απο το προσωπικό μου αρχείο !
Προσπάθησα να διατηρήσω την ορθογραφία του κειμένου
Ι.Β.Ν.

Εδώ Ιερά Πόλις Μεσολογγίου ! ! !

Το Μεσολόγγι δεν είναι μόνο σύμβολο, είναι η ιστορία μας

Γράφει ο  Ν. Λυγερός

Όταν ο ίδιος σου ο εθνικός ύμνος πηγάζει από τους Ελεύθερους Πολιορκημένους, το Μεσολόγγι δεν είναι μόνο σύμβολο, είναι η ιστορία μας. Και η επέτειός του δεν είναι μια απλή γιορτή ή ένα γλέντι, είναι η έκφραση της παράδοσης που θυμάται τα γεγονότα που στιγμάτισαν την έννοια της ελληνικής ελευθερίας. Αυτήν τη ματωμένη ιστορία δεν ... μπορούμε να την ξεχάσουμε επειδή δεν είναι του γούστου της μεταμοντέρνας προσέγγισης που δεν έχει να δώσει τίποτα στον Ελληνισμό.

 Αγαπάμε το Μεσολόγγι, διότι είναι μια από τις ρίζες μας, όχι επειδή μας το είπαν να το αγαπήσουμε εξ ανάγκης. Χρωστάμε την ελευθερία μας σε αυτόν τον ηρωισμό. Είμαστε ελεύθεροι και Χριστιανοί επειδή θυσιάστηκαν για μας, για το μέλλον της πατρίδας, για να ζήσουμε ως άνθρωποι και όχι ως σκλάβοι της Τουρκοκρατίας. Αυτήν την περίοδο που εμφανίζεται ύπουλα το φάσμα του οθωμανισμού μέσω των μηδενικών τριβών και του συνωστισμού, πρέπει να είμαστε όχι μόνο προσεκτικοί και επιφυλακτικοί αλλά και αντιστασιακοί, αν θέλουμε να κρατήσουμε τα δικαιώματά μας.

  Δεν μπορεί να μας επηρεάζει κάθε εθνομηδενιστής, επειδή δεν έχει τίποτα να προσφέρει. Πάντα είχαμε ραγιάδες στην πατρίδα μας και αυτό δεν άλλαξε τίποτα διότι δεν ήταν αυτοί που έγραφαν την ιστορία μας. Και τώρα πάλι, κι αν προσπαθούν να αναμειχθούν στο ιστορικό πλαίσιο, στην καλύτερη περίπτωση θα μας αφήσουν μια κακή ανάμνηση και τίποτα άλλο.

 Σημασία έχει λοιπόν να συνεχίσουμε το έργο μας και να εκφράζεται μέσω της παράδοσής μας και της θρησκείας μας, διότι το οφείλουμε και στους προγόνους μας και στους απογόνους μας. Είμαστε ένας κρίκος της αλυσίδας που μας δένει με την ελευθερία μας εδώ και αιώνες. Αν δεν στηρίξουμε τους ανθρώπους μας από το Μεσολόγγι, τότε η Ελλάδα θα είναι χαμένη, γιατί θα έχει χάσει μία από τις αξίες της.

 Στην πραγματικότητα αυτές οι επιθέσεις κατά της ιστορίας μας πρέπει να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε το γεγονός ότι η ιστορία μας είναι ζωντανή και κατά συνέπεια μπορεί να πεθάνει, αν δεν την προστατεύσουμε με την παράδοσή μας και με το έργο μας ως μνήμη μέλλοντος. Επιπλέον, πρέπει να αντιμετωπίζουμε ακόμα πιο σοβαρά το θέμα της επετείου, διότι είναι το μόνο στήριγμα για τους νέους που δεν έχουν διαβάσει ακόμα την ιστορία μας και τις πηγές της εποχής. Κάθε μας κίνηση πρέπει να έχει το πρέπον νόημα και να μην χανόμαστε σε ανούσιες λεπτομέρειες.

  Για μας το Μεσολόγγι είναι στο σταυροδρόμι του γαλάζιου και δεν μπορούμε να ξεχάσουμε ότι όλα τέλειωσαν εδώ για να αρχίσουν εδώ με μεγαλύτερη ένταση για να ζήσει η ιστορία που παραλίγο να πεθάνει λόγω της βαρβαρότητας. Εδώ λοιπόν, όπου ο δρόμος της Τουρλίδας χωρίζει το γαλάζιο της Λιμνοθάλασσας, έχουν ριζώσει μνήμες που κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας τις αμφισβητεί. Κι η Παναγιά η Φοινικιώτισσα είναι ένα σύμβολο για μας λόγω της ιστορίας μας, διότι ζήσαμε εκεί και την ιστορία του Ελληνισμού.

  Μετά τη σιωπή της αντίστασης και του σταυρού, ακούσαμε την πρώτη λέξη και αυτήν ήταν η ελευθερία μας, το δώρο των ανθρώπων που θυσιάστηκαν για μας και που δείχνουν στους πιο νέους ότι ο δρόμος δεν σταματά τον ορίζοντα του παρόντος, διότι υπάρχει και το μέλλον της ιστορίας που δεν ξεχνά ακόμα κι όταν παλεύει με τους ανεμόμυλους.

 

http://www.lygeros.org/articles.php?n=10533&l=gr