Ζεί ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ; Γ.Δροσίνης

« Μες στο πλατύ τό πέλαγο καράβι ταξιδεύει

Τριγύρω νύχτα απλώνεται..

και με τ' αγέρι, που ελαφρά τα κύματα χαϊδεύει,

τό μπρίκι τό άσπροφόρετο κουνιέται, αργοσαλεύει,

σάν νύφη, πού όλο καί λυγά καί γλυκοκαμαρώνεται .

Μα ξάφνου, σάν να κάρφωσε σ’ άμμουδιαστό ακρογιάλι

τις δυό του άγκυρες μαζί,

τό μπρίκι στέκει καί μπροστά στήν πλώρη του προβάλλει

Γοργόνα θαλασσόβρεχτη μέ αγριωπό κεφάλι:

— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος απέθανε για ζεί;

Βροντολογά τό στόμα της καί τά νερά αναδεύει

με την ψαρίσια της ουρά,

και το γυναίκειο της αυτί απόκριση γυρεύει.

— Ο Βασιλιάς Αλέξανδρος στον κόσμο βασιλεύει,

ό ναύτης αποκρίνεται, ζωή νά 'χης, Κυρά!

Αλίμονο αν τής έλεγε πώς είναι πεθαμένος

Από τά χρόνια τά παλιά !...

Ευθύς την ίδια τη στιγμή ο ναύτης ο καημένος

μαζί μέ τό καράβι του θα βούλιαζε πνιγμένος,

καί ή Γοργόνα θ’ άρχιζε νά κλαίει τό βασιλιά.

Μα τώρα, που έμαθε πώς ζεί, τήν όψη της αλλάζει

και μ’ ομορφιές στολίζεται.

Γίνεται κόρη λυγερή, στα κύματα πλαγιάζει,

μέ δυό ματάκια όλόγλυκα τριγύρω της κοιτάζει,

κι άπ’ τά ξανθά της τά μαλλιά τό πέλαγος φωτίζεται.

Το μπρίκι πάλι ξεκινά καί σιγαλαρμενίζει

στή Θάλασσα την γαλανή.

Και ή Γοργόνα στον άφρό σάν γλάρος φτερουγίζει,

λύρα κρατάει ολόχρυση καί παίζοντας αρχίζει

να τραγουδάει στο πέλαγος μ’ ουράνια φωνή! »

Γ. Δροσίνης

Αναγνωστικόν  Δ' Τάξεως (1946) – ΟΕΔΒ