Η αγάπη είναι η μεγαλύτερη δύναμη επικοινωνίας.
Ο άνθρωπος είναι res όταν χάνει την επίγνωση της ανώτερης φύσης του.
Ζούμε τις ωδίνες της γέννησης ενός νέου πολιτισμού που θα είναι τελείως διαφορετικός από τον δυτικό.
Nobel πήρε ο Higgs για την θεωρία που ανέπτυξε, το σωματίδιο του “higgs” δεν είναι κάτι που βρέθηκε.
Είμαστε ό,τι σκεφτόμαστε (ο άνθρωπος μέσω της ενεργειακής εγκεφαλικής στόχευσης είναι ο δημιουργός της μελλοντικής υλικής του πραγματικότητας).
Η επιστήμη έχει διεμβολίσει δραματικά αυτό που κάποτε ονομάζαμε μεταφυσική.
Απ’ την αρχή του 20ου αιώνα ξέρουμε τα περισσότερα απ’ αυτά που σας λέω. Πέρασαν 100 χρόνια και δεν τα διδάσκουμε στο Πανεπιστήμιο.
Ο Αϊνστάιν είπε ότι στο αισθητό και μετρούμενο σύμπαν, σ’ αυτό δηλαδή που αντιλαμβάνεται η ανθρώπινη φυσιολογία, δεν μπορεί να υπάρξει ταχύτητα μεγαλύτερη από την ταχύτητα του φωτός. Άρα μεγαλύτερες ταχύτητες -δηλαδή καμπυλότητες- υπάρχουν, έξω από την ανθρώπινη αίσθηση.
Αυτό που λέμε “πραγματικότητα” δημιουργείται μέσα στον εγκέφαλό μας, με τη βοήθεια των αισθήσεών μας. Οι αισθήσεις μας όμως προσλαμβάνουν μόνον ό,τι επιτρέπει η ανθρώπινη φυσιολογία.
Η έπαρση της επιστήμης λέει ότι ο άνθρωπος είναι έξω από το σύμπαν, ενώ κι εμείς είμαστε “εικόνες” μιας πραγματικότητας. Στο σύμπαν δεν υπάρχει ατομικότητα, δεν υπάρχει “εγώ”. Τα πάντα γύρω μας είναι ένα matrix, δηλαδή “εικόνες”. Αυτό που ονομάζουμε “ύλη” δεν είναι τίποτα άλλο από το matrix. “Ύλη” σύμφωνα με την επιστήμη του 20ου αιώνα είναι η πυκνότητα εκείνη που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, όταν ο χώρος υποστεί καμπύλωση προς μια 4η διάσταση, μη αισθητή από τον άνθρωπο, λόγω της περιορισμένης φυσιολογίας του. Αν η καμπύλωση μεγαλώσει κι άλλο, η “ύλη” εξαφανίζεται από την ανθρώπινη όραση, γίνεται μελανή οπή. Ύλη είναι ένα φιλοσοφικό κατηγορούμενο και όχι κάτι υπαρκτό, όπως η μάζα.
Ζωή είναι η μεταβολή της υλικής υπόστασης του ανθρώπου, η μεταβολή της πυκνότητας της υλοενέργειας του ανθρώπου προς μια 4η, μη αντιληπτή διάσταση.
Τι είναι γέννηση και τι θάνατος του ανθρώπου;
Η γέννηση (εμφάνιση της ύλης) είναι διαδικασία κατά την οποία η ενέργεια -λόγω της καμπύλωσης- αποκτά πυκνότητα και γύρω της σχηματίζεται ένα πεδίο βαρύτητας. Ο “θάνατος” είναι η εξαφάνιση της ύλης που μπορεί να συμβεί είτε γιατί η πυκνότητα ξεπερνά το κατώτατο όριο της υλοενέργειάς του, είτε γιατί ξεπερνά το ανώτατο. Είναι η δεύτερη περίπτωση μια “μελανή οπή”, αυτή που είναι θεολογικώς γνωστή ως “ανάληψη”;
Η γέννηση (εμφάνιση της ύλης) είναι διαδικασία κατά την οποία η ενέργεια -λόγω της καμπύλωσης- αποκτά πυκνότητα και γύρω της σχηματίζεται ένα πεδίο βαρύτητας. Ο “θάνατος” είναι η εξαφάνιση της ύλης που μπορεί να συμβεί είτε γιατί η πυκνότητα ξεπερνά το κατώτατο όριο της υλοενέργειάς του, είτε γιατί ξεπερνά το ανώτατο. Είναι η δεύτερη περίπτωση μια “μελανή οπή”, αυτή που είναι θεολογικώς γνωστή ως “ανάληψη”;
Υπάρχει λοιπόν “τέλος” στην ζωή με τον θάνατο της ανθρώπινης ύλης; Τι είναι ο άνθρωπος; Είναι μόνον ύλη (res) που χάνεται με το θάνατο; Τι είναι τα υλικά αγαθά που επιδιώκει συνεχώς ο άνθρωπος; Πώς δημιουργείται η “ανάγκη” τους και πώς ο φόβος για την απώλειά τους; Τι σχέση έχει η ελευθερία και η χειραγώγηση του ανθρώπου με τον φόβο αυτό;
Ποιος είναι ο Άνθρωπος που μας δείχνει και η επιστήμη;
Πολλά από αυτά ήταν γνωστά κατά την “αρχαιότητα”. Δημιουργείται λοιπόν το ερώτημα “γιατί η νεωτερική Δύση που υποτίθεται ότι βασίστηκε στην αρχαιότητα για να αναγεννήσει τον άνθρωπο και να τον φέρει από το σκοτάδι στο φως, τήρησε στάση επιλεκτική και σιγή ιχθύος για όλα αυτά; Γιατί σταδιακά δημιούργησε τον μύθο των δυο αντιπάλων, θρησκείας και επιστήμης; Γιατί κινούμενη -υποτίθεται- ενάντια στον δογματισμό, απλώς έφερε το δικό της δόγμα, αυτό που συντρίβει την γνώση;”
(Μάνος Δανέζης, αστροφυσικός)
Πηγή:
Πηγή:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου