ΕΣΥ ΠΟΙΟΝ ΕΧΕΙΣ ΔΑΣΚΑΛΟ ;

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ  ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

Ε Σ Υ   Π Ο Ι Ο Ν   Ε Χ Ε Ι Σ     Σ Δ Α Σ Κ Α Λ Ο ;

Ο Άγιος Πορ­φύ­ριος (1906-1991) φα­νέ­ρω­σε στην επο­χή μας με πο­λύ δυ­να­μι­κό τρό­πο τη γνή­σια μορ­φή του α­λη­θι­νού αν­θρώ­που. Δί­δα­ξε με έρ­γο και λό­γο. Με τη δι­α­κρι­τι­κή του συμ­πε­ρι­φο­ρά, τήν ήρε­μη δι­δα­σκα­λί­α και τα ανα­ρίθ­μη­τα θαύ­μα­τά του έγι­νε οδη­γὸς πο­λύ­τι­μος στα δύ­σκο­λα μο­νο­πά­τια της επο­χής μας. 

Συ­νέ­βη κά­πο­τε να τα­ξι­δεύ­ει απο Θεσ­σα­λο­νί­κη για Ά­γιον Ό­ρος. Έφτα­σε όμως στον σταθ­μό λε­ω­φο­ρεί­ων κα­θυ­στε­ρη­μέ­να. Δε βρήκε ει­σι­τή­ριο και αναγ­κά­στη­κε να τα­ξι­δέ­ψει όρ­θιος. Δί­πλα του κα­θόν­του­σαν κά­ποι­οι νε­α­ροί που αστε­ϊ­ζόν­του­σαν με­τα­ξύ τους καὶ γε­λούσαν. Η συμ­πε­ρι­φο­ρά τους εξόρ­γι­σε έναν επι­βά­τη, που δεν κρα­τή­θη­κε και επέ­πλη­ξε τους νε­α­ρούς, επει­δή έβλε­παν όρ­θιο μπρο­στά τους ένα γέ­ρον­τα ιε­ρέ­α και εν τού­τοις συ­νέ­χι­ζαν να κά­θον­ται α­δι­ά­φο­ροι. Πα­ρά την ε­πί­πλη­ξη ό­μως οι νε­α­ροί πα­ρέ­μει­ναν ασυγ­κί­νη­τοι και κα­νέ­νας δεν ση­κώ­θη­κε να δώσει τη θέ­ση του. 

Τό­τε ο ορ­γι­σμέ­νος επι­βά­της ση­κώ­θη­κε και πα­ρα­χώ­ρη­σε τη δι­κή του θέ­ση στον γέ­ρον­τα Πορ­φύ­ριο. Ε­κείνος τον ευ­χα­ρί­στη­σε, αλ­λά δεν δέ­χτη­κε να κα­θί­σει. Τα­ξί­δε­ψε όρ­θιος μέ­χρι την Ἱ­ε­ρισ­σό (δύ­ο ώρες πε­ρί­που). Όταν κα­τέ­βη­καν, ο επι­βά­της τον ρώ­τη­σε για­τί δεν δέ­χτη­κε τη θέ­ση που του πρό­σφε­ρε. 

- Έ­κα­μα μια θυ­σί­α για τα παι­διά, α­πάν­τη­σε ο γέ­ρον­τας. 

Ο άν­θρω­πος δεν κα­τά­λα­βε τα αι­νιγ­μα­τι­κά του λόγια. Ο Άγιος τό­τε του εξή­γη­σε: 

- Δεν έ­κα­νες κα­λά που μά­λω­σες τα παι­διά. Έκα­μαν βέ­βαι­α μια κα­κή πρά­ξη: Ά­φη­σαν όρ­θιο έναν ηλι­κι­ω­μέ­νο και δεν του πα­ρα­χώ­ρη­σαν α­πο μό­να τους τη θέ­ση, όπως θά ’­πρε­πε. Άν λοι­πόν ση­κώ­νον­ταν όταν τα κα­τσά­δια­σες και κα­θό­μουν ε­γώ στη θέ­ση τους, ή αν δε­χό­μουν τη θέ­ση που μου πρό­σφε­ρες ε­σύ, τα παι­διά δεν θα κα­τα­λά­βαι­ναν την κα­κή πρά­ξη τους. Αν­τί­θε­τα θα ένοι­ω­θαν δι­και­ω­μέ­να, αφού, είτε έτσι είτε αλλιώς, θα είχε τακτοποιηθεί το θέμα. Τώ­ρα ό­μως που έμει­να όρ­θιος και μ’ έβλε­παν μπρο­στά τους τό­σες ώρες, ση­κώ­θη­κε η ίδια η συ­νεί­δη­σή τους απο μέ­σα τους και σι­ω­πη­λά τα κα­τη­γό­ρη­σε για την πρά­ξη τους. Μό­νο έ­τσι μπο­ρεί ο άν­θρω­πος να σω­θεί: όταν δι­ορ­θώ­νε­ται, επει­δή τον κα­τη­γο­ρεί, ό­χι ο άλ­λος απ’ έξω, αλ­λά η συ­νεί­δη­σή του α­πο μέ­σα. 

Ο κα­λύ­τε­ρος οδη­γός δη­λα­δή εί­ναι η συ­νεί­δη­ση. Έ­νας δά­σκα­λος που τον έβα­λε στην καρ­διά του αν­θρώ­που ο Θε­ός. 

Ας έλ­θου­με τώ­ρα και σε σέ­να… 

Βρί­σκε­σαι προ των εξε­τά­σε­ων. Δι­ά­βα­σες, κα­ταρ­τί­στη­κες, ετοι­μά­στη­κες. Απο μι­κρό παι­δί δεν κά­νεις άλ­λη δου­λειά, απ’ το να τρέ­χεις απο δά­σκα­λο σε δά­σκα­λο για να δι­δα­χτείς. Πέ­ρα­σες α­πο πολ­λούς δα­σκά­λους. Πή­ρες μα­θή­μα­τα πολ­λά. 

Ανά­με­σα στους τό­σους δα­σκά­λους που επέ­λε­ξες να σε μορ­φώ­σουν, συγ­κα­τα­λέ­γε­ται ά­ρα­γε και ο δά­σκα­λος που έβα­λε μέ­σα σου ο Θε­ός; Τί μα­θή­μα­τα σου έδω­σαν οι δά­σκα­λοί σου απ’ το νη­πι­α­γω­γεί­ο μέ­χρι τώ­ρα; Σί­γου­ρα πή­ρες γνώ­σεις πολ­λές. Έ­λα­βες ό­μως και μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς; 

Κα­λές οι γνώ­σεις. Α­πα­ραί­τη­τες. Μα πιο α­πα­ραί­τη­τα είναι τα μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς. Που σε κά­νουν όν­τως άν­θρω­πο. Οι γνώ­σεις μό­νο, χω­ρίς μα­θή­μα­τα αν­θρω­πιάς, μπο­ρεί να σε κά­νουν ακό­μα και α­πάν­θρω­πο. Μη­χα­νή. Ρομ­πότ. Ο­λο­θρευ­τή. 

Γι’ αυ­τό χρει­ά­ζε­ται και ο δά­σκα­λος που δι­ο­ρί­ζε­ται α­π’ τον Θε­ό στο σχο­λείο της ψυ­χής σου. Η συ­νεί­δη­ση. Για να σε δι­δά­ξει και κα­λά μα­θή­μα­τα. Να σου δώ­σει και μιάν άλ­λη παι­δεί­α. Να σε ο­δη­γή­σει στα­δια­κά και στους άλ­λους δα­σκά­λους που άφη­σε στο πό­δι του ο Χρι­στός: «Τους ασφα­λείς και θε­ο­φθόγ­γους κή­ρυ­κας», τους σο­φούς α­πε­σταλ­μέ­νους του Θε­ού κά­θε επο­χής, πού εμ­φο­ρού­με­νοι απο θε­ϊ­κό πνεύ­μα, αλή­θεια και α­γά­πη, με­τα­φέ­ρουν μέ­χρι εσέ­να και μέ­να τα «γράμ­μα­τα» και τα «πράγ­μα­τα» του Θε­ού, τον τρό­πο δη­λα­δή για να γί­νου­με οι αλη­θι­νοί άν­θρω­ποι που ο­νει­ρευ­ό­ταν ο Θε­ός, ό­ταν μας έπλα­θε. Σαν τον Ά­γιο Πορ­φύ­ριο. Και αφού ο Θεός διορίζει δασκάλους, ορίζει και εξετάσεις. 

Κά­πο­τε λοι­πόν θα μας εξετάσει και ο Θε­ός. Δεν θά ’θε­λες να πε­ρά­σεις και τότε; Οι τω­ρι­νές σου εξε­τά­σεις, μπρο­στά σ’ ε­κείνες του Θε­ού, είναι μια λε­πτο­μέ­ρεια. Δεν αξί­ζει να επι­κεν­τρώ­νε­σαι μό­νο σ’ αυτές. Κιν­δυ­νεύ­εις για ένα δέν­τρο να χά­σεις το δά­σος. ΔΕν θά ’­ναι κρί­μα; 

Στις εξε­τά­σεις του Θε­ού, μα και σε τού­τες τώ­ρα τις ε­ξε­τά­σεις σου και σε κά­θε καλό εγ­χεί­ρη­μα στη ζω­ή σου, εύχο­μαι νά ’­χεις πάν­τα μια πο­λύ με­γά­λη και 

Κ Α Λ Η Ε Π Ι Τ Υ Χ Ι Α ! 

π. Δημήτριος Μπόκος 

Μάιος 2015 

Σημείωση δική μου: 

Ευχαριστώ θερμά τον πατέρα Δημήτριο από τον Ι.Ν. Αγίου Βασιλείου για το μήνυμα που μου έστειλε, το οποίο έχει επίκαιρη αλλά και διαχρονική σημασία και αξία.. 

Την ευχή σας πάτερ 

Ι.Β.Ν.