Ύμνος στο γυναικείο σώμα !
Του Νίκου Τσούλια
Έχει υμνηθεί όσο οτιδήποτε άλλο στον αιώνα τον άπαντα. Η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική, η τέχνη γεννήθηκαν για να υμνήσουν την ακτινοβολία του. Το φτερούγισμα της σκέψης του ανθρώπου εδώ βρίσκει την ουράνια τελειότητα. Η ονειροπόληση προς το γυναικείο σώμα [i] αγγίζει την πιο βαθιά πραγματικότητα, εδώ δημιουργεί την απόλυτα δική της πραγματικότητα. Η φαντασίωση βρίσκει την καθαρή, την κρυστάλλινη έκφρασή της, γεύεται την απόλυτη δικαίωσή της.
Από τη στιγμή που το γυναικείο σώμα προκαλεί την φοβερή έκρηξη του συναισθήματος νομιμοποιεί την υπεροχή του έναντι κάθε άλλης οντότητας στη φύση και στον πολιτισμό. Στο γυναικείο σώμα ο έρωτας κατοικεί μόνιμα και αδιάλειπτα, της νιότης κάθε όραμα είναι πάντα φεγγοβόλο και ολοζώντανο. Η σύλληψη της πρωτόλειας έννοιας της ομορφιάς στην ιστορία του ανθρώπου έγινε εδώ με έναν τρόπο μαγικό και εντυπωσιακά απλό.
«Ήρθα να δω τον ίσκιο της από το παραθύρι
πριν σβήσει το κερί,
τον ίσκιο απ’ το κεφάλι της την ώρα που θα γείρει
να γλυκοκοιμηθεί…
Το φως μου είν’ αβασίλευτο. Γνώρισα την Αγάπη,
σ’ έζησα πια, ζωή».
Κ. Παλαμάς
Κ. Παλαμάς
Η πιο μεγάλη υπόσχεση και προσδοκία που μπορεί να δώσει το φαινόμενο της ζωής, το χωρίς όρια ξεσήκωμα του ερωτικού πόθου και η διέγερση κάθε ζωτικής ικμάδας μορφοποιούνται με τον πιο απελευθερωτικό τρόπο. Η συνεύρεση με το γυναικείο σώμα οδηγεί στον απόλυτο θρίαμβο της οντότητας του αρσενικού [ii]. Τα πάντα διαλύονται. Υπάρχει μόνο η μορφή του έρωτα. Κόσμος και πραγματικότητα ρευστοποιούνται και μετασχηματίζονται σε ένα διάφανο σκηνικό, στο οποίο μόνο τα είδωλα του έρωτα έχουν μορφή και σχήμα, νόημα και αξία.
Ποιος μπορεί να βρει τις αρχέγονες πηγές αυτής της ομορφιάς; Ποιος μπορεί να δώσει μια γενετική εξήγηση στο πανηγύρι των αισθήσεων, στην απόλυτη κυριαρχία των συναισθημάτων; Με ποια γλώσσα μπορεί να εκφραστεί το «ασύλληπτο» από το νου μας;
Ο Τίτος Πατρίκιος θα δώσει το λόγο στην ποίηση. Μόνο εκείνη μπορεί να συναντήσει τις αρχαίες ατραπούς, να ψηλαφίσει τις ταπεινές πηγές που θα γίνουν ποτάμια ορμητικά και παθιασμένα.
«Υμνώ το σώμα που υψώνεται σαν μίσχος
σώμα γυναίκας που γοργά ή νωχελικά κινείται
που ανθίζει και τον χειμώνα ακόμα
που αλλάζει όσα νεκρώνουν κύτταρά του
σε ρόδινη φρέσκια σάρκα, που δίνει
τις δικές του προσταγές γι’ αέναες επιθυμίες
για σμίξιμο και συνταύτιση μ’ ένα άλλο σώμα»…
Με τη θέα και μόνο του γυναικείου σώματος όλα διαλύονται και η πάντα επιμερισμένη σκέψη μας προσηλώνεται απόλυτα στην ιερότητα της ερωτικής φαντασίωσης. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο. Όχι, «δεν χάνει τα μυαλά του» όποιος βρίσκεται στην περιδίνηση του έρωτα˙ αντίθετα τα βρίσκει. Βρίσκει την πληρότητα του εαυτού του. Γεύεται την απολυτότητα της ζωής του. Συναντάει την ιερότητα του πάθους εκείνου που τον οδήγησε στα μονοπάτια της ανθρωποποίησής του, που μπορεί να του δείξει τους νέους δρόμους για τον εξανθρωπισμό του. Γιατί μόνο ο έρωτας και η αγάπη μπορούν να εκπολιτίσουν τον άνθρωπο. Το σώμα του «γίνεται ένα με το πνεύμα του» – που τόσο βίαια τα έχει χωρίσει ο πολιτισμός -, είναι μια οντότητα, ενιαία και αδιαίρετη, εξυψωμένη και ολοκληρωμένη. Και βρίσκονται σε έκσταση πάθους, σε διέγερση ψυχής. Η ύπαρξή του γίνεται το σύμπαν του. Ο προσωπικός κόσμος γίνεται ο μέγας κόσμος, ο μόνος κόσμος. Όλα τα άλλα λιώνουν γίνονται άμορφα, παίρνουν τη μορφή του φόντου. Τα μόνα δρώντα υποκείμενα είναι του έρωτα τα σώματα.
Δεν υπήρξε ομορφιά πριν από τη δημιουργία του γυναικείου σώματος. Η ομορφιά, ως ιδέα και ως λέξη, γεννήθηκε μαζί με τη γυναίκα. Ο «άλλος παράδεισος» χάθηκε για να κερδηθεί ο παράδεισος της γυναίκας. Μόνο έτσι μπορούσαμε να κερδίσουμε το παιχνίδι του έρωτα. Ας μην μετανιώνουμε. Κάποιοι αφηγούνται την ιστορία λανθασμένα και σκόπιμα, γιατί δεν μπορούν να αγγίξουν την ομορφιά της γυναίκας, γιατί δεν ψυχανεμίζονται στη ζωή τους, γιατί δεν νιώθουν το μεγαλείο της ζωής. Το «προπατορικό αμάρτημα» είναι η ενοχοποίηση του γυναικείου σώματος. Απ’ αυτά τα δεσμά του προπατορικού αμαρτήματος πρέπει να απελευθερωθούμε. Για να βιώσουμε τον παράδεισο του έρωτα!
Και δεν νοείται το γυναικείο σώμα μόνο ως απόλυτη ομορφιά αλλά και ως πηγή ζωής, ως πηγή γέννησης για να μένει η ομορφιά στον αιώνα τον άπαντα, για να παίζει ο έρωτας παιχνίδι με του χρόνου την επιδρομή. Γιατί ο έρωτας είναι άχρονος, ο μόνος αθάνατος. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος θα καλέσει τη μούσα του να της αφηγηθεί τον έρωτά του, τον έρωτα του ανθρώπου…
« Άραγε τί ώρα νάναι δίχως εσένα;
Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα.
Κι ο ήλιος φωτίζει παράξενα. Σε ποιον να τον δώσω;
Περίσσεψε ο ήλιος, αγάπη μου, δίχως εσένα…
Κουβεντιάζουμε οι δυο μας μέσα στο άπειρο, αγάπη μου,
φως με φως… ».
Μπορούμε κι εμείς;
[i] Αναφέρομαι στο «γυναικείο σώμα» γιατί θεωρώ ότι εκφράζει το «όλον» της γυναίκας, γιατί σώμα και πνεύμα είναι μια ενιαία και αδιαίρετη οντότητα. Σκεπτόμουνα ότι αν ανέφερα τη λέξη «γυναίκα» αντί των λέξεων «γυναικείο σώμα», θα αλλοίωνα το πραγματικό περιεχόμενο του κειμένου αφού θα φαινόταν ότι υποβαθμίζω την έννοια της γυναίκας. Αν, από την … άλλη πλευρά, αναφερόμουνα στο «γυναικείο πνεύμα», θα ήμουνα εκτός θέματος. Παιχνίδια της γλώσσας, περιορισμοί του …πολιτισμού και των λέξεων!
[ii] Προφανώς η γυναίκα γεύεται το σώμα της και τον έρωτα με εξίσου όμορφο τρόπο…
Τα αποσπάσματα των ποιημάτων τα άντλησα από:
.jpg)
.JPG)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου