Ηρώων Πάσχα ...Του Χρήστου Χρηστοβασίλη !

Ο Αυγερινός της Πασχαλιάς χαιρέτισε με τις χρυσές αχτίνες του απάνω στα Σουλιώτικα βουνά τα φλάμπουρα της Κλεφτουριάς, τους Κατσαντωναίους, σαράντα παλληκάρια, έναν κι έναν και τον αρχηγό τους, τον αντρείον των αντρείων Κατσαντώνη, σαράντα κι έναν. Ηταν μαζύ οι ενδοξότεροι Κλέφτες: Ο Χασιώτης, ο Λεπενιώτης, ο Βλαχόπουλος, ο Τσιόγκας, ο Καραϊσκάκης κι άλλοι ονομαστοί τουρκοφάγοι. Ερχονταν απο τα χειμαδιά της Λάμαρης και πήγαιναν ίσια στο Μοναστήρι του Κουγγιού, όπου είχαν τάμμα να κοινωνήσουν και να κάνουν Πασκαλιά με τον άλλον ανδρείον των ανδρείων ,τον Ηγούμενον Σαμουήλ, τον λεγόμενον Καπετάν Καλόγερο, κι απο κεί να τραβήξουν για τ΄ανοιξιάτικα λημέρια τους, απάνω στ΄ακρούρανα των Αγράφων και του Ασπροποτάμου.

Ο Αητός της Πίνδου πήγαινε να χαιρετίση το Λιοντάρι του Σουλιού. Οι δυό αυτοί μεγάλοι πρόμαχοι της ελληνικής Ελευθερίας ζηλεύονταν συναμεταξύ τους και φθονούσε ο ένας για τα ηρωικά κατορθώματα του άλλου. Μπορούσε να ειπή κανείς ότι κατά βάθος ήταν αγαπημένοι εχτροί ή μισεμένοι φίλοι , αλλά στα μάτια του κόσμου περνούσαν για λατρεμένοι φίλοι.

********************

Βρόντηξε δυνατά απ΄εξω η μεγάλη θύρα του ένδοξου Μοναστηριού του Κουγγιού.

-Ποιοί είστε; Ρώτησε απο μέσα μια βαρειά φωνή.

-Οι Κατσαντωναίοι ! Απολογήθηκε άλλη βαρειά φωνή απ΄έξω.

-Το σύνθημα !

-Κωνσταντίνος την έχτισε, Κωνσταντίνος την έχασε και Κωνσταντίνος θα την πάρη.

Γουρρρρρρρρρρρρρρρρουουουουουου....

Άνοιξε αμέσως διάπλατα η εξώθυρα του Μοναστηριού και μπήκαν μέσα οι ημίθεοι της Μεγάλης Ιδέας και τράβηξαν ίσια προς την εκκλησιά που λειτουργούσε. Ξαρματώθηκαν όλοι μπροστά στη θύρα της εκκλησιάς και μπήκαν μέσα στην εκκλησιά, ταπεινά-ταπεινά μπροστά στο μεγαλείο της θρησκείας τ΄ανυπόταχτα θηρία , λές κι ήταν νυφάδες πρωτοβδόμαδες , προσκύνησαν την Ανάσταση, άκουσαν το " Χριστός Ανέστη" , μετάλαβαν , πήραν το αντίδωρο από το τουρκοφόνο χέρι του υπερηρωικού Ηγουμένου, κι ύστερα βγήκαν από την εκκλησιά, και φόρεσαν πάλε τ΄αρματά τους.

Αμέσως βγήκε κοντά τους ο Ηγούμενος , κι εκεί έξω στην αυλή του Μοναστηριού οι δυο μεγάλοι Πρόδρομοι της ελληνικής Παλιγγενεσίας αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν σταυρωτά, κι από ΄κει τράβηξαν ίσια στο δοξάτο, όπου ήταν στρωμένο ένα μεγάλο στενόμακρο τραπέζι με τέσσερα-πέντε αρνιά ψημένα και καμμιά εκατοστή κόκκινα αυγά σκορπισμένα από τη μια άκρη του τραπεζιού ως την άλλη.

Στο στρογγυλό κεφαλοτράπεζο κάθησαν οι δυο αντρείοι των αντρείων, η Δόξα της Εκκλησίας και η Δόξα της Κλεφτουριάς, ο Καπετάν Καλόγερος και ο Κατσαντώνης, δεξιά οι άλλοι καλόγεροι του Μοναστηριού και ζερβά οι Κλέφτες οι Κατσαντωναίοι.

Έξοχο και μεγαλόπρεπο σύμπλεγμα Σταυρού και Σπαθιού, Ράσου και Φουστανέλλας, Θρησκείας και Πατρίδας.

Ο Ηγούμενος ευλόγησε το τραπέζι, λέγοντας:

"Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασιν ζωήν χαρισάμενος"

Κι ύστερα παίρνοντας ένα κόκκινο αυγό, είπε στον Κατσαντώνη:

-Χριστός Ανέστη καπετάν-Αντώνη, και στην Πόλη !

-Αληθώς ανέστη , καπετάν Ηγούμενε, κι ο λόγος σου στου Θεού τ΄αυτί.

Απάντησε ο Κατσαντώνης , παίρνοντας κι αυτός ένα κόκκινο αυγό. 

Στη στιγμή πήραν κι όλοι οι άλλοι καλογέροι και κλέφτες από ΄να κόκκινο αυγό.

Ο Ηγούμενος είπε στον Κατσαντώνη: 

-Κράτα κάτω τ΄αυγό να χτυπήσω....

-Κράτα το εσύ να χτυπήσω εγώ...

Του απάντησε ο Κατσαντώνης..

Οι δυο μεγάλοι ήρωες αγριοκυτάχτηκαν..

-Εγώ θα χτυπήσω πρώτος, είπε ο Ηγούμενος ,γιατί είμαι ιερωμένος και πολύ ηλικιωμένος..

-Όχι , απάντησε ο Κατσαντώνης. Εγώ θα χτυπήσω πρώτος γιατί είμαι αρχηγός όλης της Κλεφτουριάς.

-Πρωτεύει πάντα η Εκκλησία και μ΄αυτήν οι λειτουργοί της, είπε πάλε ο Ηγούμενος.

-Μόνον όταν φοράς το πετραχήλι είσαι ανώτερός μου ! Αντείπε πάλε ο Κατσαντώνης.

Ο περήφανος Ηγούμενος του Κουγγιού κι ο αλύγιστος αρχηγός της Κλεφτουριάς άναψαν κι ήταν φωτιά και μπαρούτι πλάϊ-πλάϊ. Τα μάτια τους πετούσαν αστραπές. Περιμένοντας να βροντήξη ο κεραυνός.

Απάνω σ΄αυτήν την τρομερή στιγμή , που χαίρονταν ο Δαίμονας της Κόλασης , περιμένοντας να γένη του Διαβόλου το πανηγύρι, πετάχτηκε σαν μολύβι , που βγαίνει από το στόμα του ντουφεκιού, ο Λεπενιώτης και μπήκε ανάμεσά τους:

-Σταθήτε, βρυχήθηκε !.Κι οι δυό σας έχετε δίκηο. Ούτε ο Ηγούμενος του Κουγγιού, ούτε ο Αρχηγός των Κλεφτών πρέπει να πέσει κάτω. Να τσουγκρίσετε στα ίσια κι όχι το ένα από πάνω και τ΄άλλο από κάτω.....

Το μαύρο σύγνεφο , που είχε καθήσει βαρύ και άγριο απάνω τους , σκορπίστηκε στην πνοή της ευφυϊας του Λεπενιώτη, κι οι ψηλότερες κορφές του αγωνιζομένου ελληνισμού για την ελευθερία του ,τσούγκρισαν τα κόκκινα αυγά οριζόντια, και -θαύμα θαυμάτων !-έσπασαν και τα δυο !

-Χριστός ανέστη ! και στην Πόλη !

Φώναξαν οι Κλέφτες με χαρά.

-Αληθώς ανέστη ! και στη Αγιά Σοφιά !

Απάντησαν οι καλογέροι κι έγινε ένα γενικό τσούγκρισμα αυγών στο τραπέζι απ΄άκρη σ΄άκρη και μια μεγάλη χαρά αδέρφωσε πάλε Καλογέρους και Κλέφτες....

Το ταυτόχρονο σπάσιμο των αυγών του Ηγουμένου του Κουγγιού και του Αρχηγού των Κλεφτών θεωρήθηκε κι από τους Καλογέρους κι από τους Κλέφτες , που παρακολουθούσαν με καρδιοχτύπι τη έριδα των δύο μεγάλων ηρώων, ως θεϊκό σημείο , ότι δεν ήταν κατώτερος ο ένας από τον άλλον και φωνάξανε όλοι με ακράτητη χαρά:

-Να μας ζήσετε κι οι δυο ανίκητοι για την Λευτεριά της Πατρίδας !
Τότε οι δυο πανένδοξοι και περιλάλητοι αντίζηλοι έσκυψαν τα κεφάλια μετανοημένοι, άνοιξαν την αγκαλιά τους και σφιχταγκαλιάστηκαν, κλαίγοντας από χαρά κι άπειρη αγάπη !

Ο Κατσαντώνης ασπάζεται το δεξί χέρι του Ηγουμένου Σαμουήλ κι ο Ηγούμενος φιλεί τον Κατσαντώνη στο μέτωπο, κι από κείνη τη στιγμή ο Αητός του Πίνδου Κατσαντώνης ωνόμαζε πατέρα του το Λιοντάρι του Σουλιού κι ο Ηγούμενος του Κουγγιού ωνόμαζε παιδί του τον Κατσαντώνη.!

Ύστερα από λίγα χρόνια έπεσαν κι οι δυο τους για τη Θρησκεία του Χριστού και για την πατρίδα μας Ελλάδα...Αιωνία τους η μνήμη ! ! !

Σημείωση δική μου:

Το κείμενο δακτυλογραφήθηκε από μένα, από ένα παλιό περιοδικό. Προσπάθησα να διατηρήσω την ορθογραφία του συγγραφέα. Δεν το έχω συναντήσει πουθενά στο διαδίκτυο.

Χριστός Ανέστη και Χρόνια Πολλά σε Όλους σας ! ! !

Ι.Β.Ν.