Τα Σαράντα Παλληκάρια του Μάρτη
«...και οι τεσσαράκοντα Μάρτυρες, τοις πάγοις παραδοθέντες εμαρτύρησαν»
Του Ηλία Αναγνωστάκη
Κέντρο Βυζαντινών Ερευνών Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών
ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΠΑΛΛΗΚΑΡΙΑ από τη Λιβαδειά που πάνε να πατήσουνε την Τριπολιτζά, και τ' άλλα Σαράντα που διαβαίνουν όλη τη Μικρά Ασία, την Καππαδοκία, περνούν τον Ευφράτη και φτάνουν στις πόρτες, τα σύνορα της Σουριάς, είναι οι δυο εκδοχές, μια όψιμη της τουρκοκρατίας και μια παλιότερη βυζαντινή, της ηρωικής θεματικής συγκρούσεων, πολέμων, εκστρατειών που τραγούδησε ο λαός των Ρωμιών. Σαράντα τα παλληκάρια, σαράντα ο μαγικός, μυστικός αριθμός της πληθύος, σαν τα σαράντα κύματα, το σαρανταλείτουργο, το σαράντισμα, τα Καλά Σαράντα της μνήμης. Κι όπως δε λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή την Τεσσαρακοστή, κι όπως ο Μάρτης γδάρτης και παλιός παλουκοκαύτης σχετίζεται άμεσα με τον, στρατό και τον πόλεμο, ας δούμε τη σχέση του πολεμικού γδάρτη των μηνών με τον αριθμό 40 και μάλιστα με τα Σαράντα Παλληκάρια του στρατού και του πολέμου.
Ο Μάρτιος, έφιππος και πολεμικός, έκπτωτος θεός που ξαναγύρισε, παλληκάρι και μάρτυρας, από την παγωμένη λίμνη της Σεβάστειας, στην ευγνώμονα θέρμη της λαϊκής λατρείας. Μικρογραφία χειρογράφου του έτους 1346 (Άγιο Όρος, Μονή Βατοπαιδίου).
Υπάρχει μια συμπαθής προϊστορία του παρόντος σημειώματος, που αξίζει συνοπτικά να κοινοποιηθεί. Έχει και πάλι σχέση με το κρασί. Ένας στίχος σε ποίημα του Λέοντος Μαθηματικού και Φιλοσόφου (9ος αι.) προκάλεσε, πριν από μερικά χρόνια, μια έρευνα που επιφύλασσε εκπλήξεις. Μέρος του ποιήματος αυτού μεταφράσαμε στη συμβολή μας στο αφιέρωμα των «Επτά Ημερών» στον Φεβρουάριο των προγόνων. Η παγωνιά της κατοικίας του Λέοντα είναι τέτοια που του θυμίζει κάποιους τόπους όπου ακόμη και το κρασί παγώνει μέσα στα αγγεία και τα σπάζει, «πήγνυσι και τον οίνον εν τισι τόποις, / τους τ' αμφορείς ρήγνυσιν εκ της ψύξεως». Στην απορία μου, λοιπόν, αν κάτι τέτοιο όντως συμβαίνει, και στην αναζήτηση μου για να εντοπίσω μαρτυρίες ή παρόμοιες αναφορές σε παγωμένα κρασιά (κρασιά που γίνονται πάγος) που σπάζουν τα πιθάρια και τα λαγήνια, περιπλανήθηκα από τον Δούναβη ως τον Ευφράτη και από την αρχαία γραμματεία ως τη νεοελληνική. Σαν τα Σαράντα πολεμικά Παλληκάρια, ανταμείφθηκα από τον γέροντα που απάντησα με κρατήρες γνώσης και ευφροσύνης.
Στις μαρτιάτικες, λοιπόν, μάχες δεν μπορούσε παρά να έχουν τη θέση τους τα Σαράντα Παλληκάρια του πολέμου. Τα βλέπω και εγώ μαζί με τον Παπαμαστοράκη να πορεύονται προς μεγάλους κινδύνους, με στόχο να τους εκμηδενίσουν ανακουφίζοντας μια κοινωνική ομάδα, και κατόπιν να αφηρωίζονται. Να υπάρχουν στη συλλογική μνήμη κάθε κοινωνίας, ξεκινώντας από τις πρωιμότερες εποχές και να φθάνουν ως τη δική μας, πλουτίζοντας, με τα πάθη τους, τη χάρη τους και τη συγκίνηση που προκαλούν, την παγκόσμια λογοτεχνική και εικαστική παράδοση.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Για τα παραπάνω, βλ. Ηλία Αναγνωστάκη, Όταν το κρασί γίνεται πάγος, Αθήνα 1998.
5 σχόλια:
Εκπληκτικη φιλε η αναρτηση σου. Δεν ηξερα σχεδον τιποτα!!!Μονο για τους Αγιους Σαραντα.Να εισαι παντα καλα και καλη Σαρακοστη.
Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αυτές οι παρουσιάσεις!οι πληροφορίες τους είναι πλούτος!
καλή συνέχεια!!!
Καλη εβδομαδα να εχεις φιλε μου και σ ευχαριστω που περνας.
Πέρασα ν αφησω τις ευχες μου.
🌹🌹Πασχαλινές δέξου ευχές από την καρδιά βγαλμένες,όλες οι μέρες της ζωής σου να είναι Αναστημένες. Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα!!!🌸🌸
Σε ευχαριστώ θερμά αγαπητέ φίλε !
Εγκάρδιες ευχές και από μένα. Καλή Ανάσταση !
Αν μείνεις στην Αθήνα να περάσης καλά! Αν βγής από τα "τείχη" να περάσης καλά και με το καλό να γυρίσης !
Με εκτίμηση
Ι.Β.Ν.
Δημοσίευση σχολίου