Όχι ρέ, δεν την σπάω ! ! ! Διαχρονικόν.... και επίκαιρον.....

...Με είπον "της ποιήσεως άφες τας φλυαρίας,

εις τον βωμόν του υλισμού την λύραν σου να θραύσης.

Να βυθισθής εις την ιλύν και συ της κοινωνίας

κ' εις του χρυσού τα είδωλα θυμίαμα να καύσης.

Αντί καρδίας σίδηρον υπό τα στήθη φέρε,

γενού παρίας της ζωής, λησμόνησον και χαίρε !"

Α ! Όχι, όχι, βέβηλοι οργιασταί, Ζωίλοι,

σείς, όσοι αγοράζετε τας ηδονάς του βίου,

μάτην πικρά και βλάσφημα ανοίγετε τα χείλη,

δεν με πτοεί η μέταξα κι η λάμψις του χρυσίου,

κυλίεσθε εις όργια και εις ακολασίαν

πωλούντες και συνείδησιν και Έθνος και Θρησκείαν.

Πως λησμονείτε, άνανδροι, την λύραν του Φεραίου

και της θρησκείας τας ωδάς και των Κλεπτών το άσμα,

μήπως διότι εις το φώς μας έφερον εκ νέου

και της δουλείας της στυγνής εδίωξαν το φάσμα;

Η μη διότι μετ' αυτών και η Ελλάς εσώθη

και τόσων επληρώθηκαν μακρών αιώνων πόθοι;

(Το ποίημα τούτο απεσπάσθη εκ της λυρικής συλλογής επιγραφομένης " Ακτίνες και Μύρα" και τυχούσης του πρώτου επαίνου εν τω Βουτσιναίω ποιητικώ διαγωνίσματι του 1876. Τόμος 1- Αρ.11-(1876) Κ.Φ.Σκόκος)