Οχι, Δεν τη σπάω τη λύρα ! ! ! Διαχρονικόν.... και επίκαιρον.....

...Με ειπον "της ποιήσεως αφες τας φλυαρίας,

εις τον βωμόν του υλισμού την λύραν σου να θραύσης.

Να βυθισθής εις την ιλύν και συ της κοινωνίας

κ' εις του χρυσού τα είδωλα θυμίαμα να καύσης.

Αντί καρδίας σίδηρον υπο τα στήθη φέρε,

γενού παρίας της ζωής, λησμόνησον και χαίρε !"

Α ! Οχι, οχι, βέβηλοι οργιασταί, Ζωίλοι,

σείς , οσοι αγοράζετε τας ηδονάς του βίου,

μάτην πικρά και βλάσφημα ανοίγετε τα χείλη,

δεν με πτοεί η μέταξα κι η λάμψις του χρυσίου,

κυλίεσθε εις οργια και εις ακολασίαν

πωλούντες και συνείδησιν και Εθνος και Θρησκείαν.

Πως λησμονείτε, άνανδροι, την λύραν του Φεραίου

και της θρησκείας τας ωδάς και των Κλεπτών το ασμα,

μήπως διότι εις το φώς μας εφερον εκ νέου

και της δουλείας της στυγνής εδίωξαν το φάσμα;

Η μη διότι μετ' αυτών και η Ελλάς εσώθη

και τόσων επληρώθηκαν μακρών αιώνων πόθοι;

(Το ποίημα τούτο απεσπάσθη εκ της λυρικής συλλογής επιγραφομένης " Ακτίνες και Μύρα" και τυχούσης του πρώτου επαίνου εν τω Βουτσιναίω ποιητικώ διαγωνίσματι του 1876. Τόμος 1- Αρ.11-(1876) Κ.Φ.Σκόκος)